Living in Mechelen

48
EEN HUIS ALS EEN COCON BINNENKIJKEN BIJ EEN ARCHITECT AHMED SCHRAAPT SCHAPEN MECHELSE HUTSEPOT MATROESJKA’S LIVING IN MECHELEN WONEN - GENIETEN - ONTDEKKEN - PROEVEN - GLUREN - BELEVEN - RELAXEN NIEUW! GRATIS! OP DE VLUCHT

description

De eerste editie van een nieuw en gratis magazine over interieur en diversiteit in Mechelen.

Transcript of Living in Mechelen

Page 1: Living in Mechelen

een huis als een cocon

Binnenkijken Bij een architect

ahmed schraapt schapenmechelse hutsepot

matroesjka’s

LIVING IN MECHELEN

woNEN - GENIEtEN - oNtdEkkEN - proEVEN - GLurEN - bELEVEN - rELaxEN

NIEUW! GRATIS!

op de vlucht

Page 2: Living in Mechelen

INHOUD

5

COLOFONREDACTIE Dorien Camps , Pieter Claes, Silke Denissen, Jan Sneyers

FOTO

Pieter Claes, Jan Sneyers

LAY-OUTDorien Camps

MET DANK AANRenaat Bogaert, Joke Duponcheel, Fanny Matheusen, Kris Vanhemelryck, Cimic, Dienst Diversiteit Stad Mechelen, Managers in Diversiteit, Lessius Mechelen

VERANTWOORDELIJKE UITGEVEROpleiding Journalistiek Lessius MechelenRaghenoplein 21 bis 2800 Mechelen

5

9

11

39

wit huis,

vloer

Binnenkijken Bij architect

rode

DAVID DRIESEN

9

15

‘IK GELOOF NIET IN THE AMERICAN DREAM’Muziek bracht Bill Coffindaffer ooit naar België, de liefde deed hem ernaar terugkeren.

‘TROUWEN Is HOUDEN’Maddy zorgde veertien jaar voor haar man. Nu nog houdt ze de herinnering in huis levend.

11 VAN KLEIN KAsTEELTJE NAAR spIEGELpALEIsFehime Ceylan en Fikret Dora kwamen als politieke vluchtelingen van Turkije naar België.

AhmED SchRAApt ElkE DAg EEN SchAAp

mechelsehutsepot

17

27

33 GLUREN BIJ DE BUREN Martine en Suzanna wonen op drie verdiepingen van elkaar. Toch kennen ze elkaar amper.

LIEVER DIsCO IN DE BADKAMERMarijke woont sinds een jaar alleen. Met een woonst aange-past aan haar handicap, trekt ze haar plan.

mAtRoESjkA’S

op de vlucht37

39 Op WEEKEND IN EIGEN HUIs Ariane en Patrick bouwden twee 19de eeuwse panden om tot The Patio Houses, veel meer dan zomaar een B&B.

43

BANKZITTERsWie strijkt er zoal neer op de Mechelse zitbanken en met welk verhaal?

45

‘TEAMspIRIT Is sTERKER DAN TAAL’Kabir werkt in ‘t Atelier, een werkplek voor arbeiders die moeilijk een job vinden.

25 EEN MEER IN DE TUINLente woont dan wel in een appartement, haar tuin herbergt een oase van Bijbelse proporties.

31 MECHELEN IN CIJFERs.

WIN EEN VIDEOVOGELHUIs16

Page 3: Living in Mechelen

INHOUD

EDITORIAAL

‘Ik geloof niet in The American Dream. Alsof je een nationaliteit nodig hebt om te dromen.’ Bill Coffindaffer haalt een stereotype van formaat van haar voetstuk. Als Amerikaan weet hij waarover hij praat, dus wie zijn wij om zijn woorden te weerleggen? Daarbij, landsgrenzen en nationaliteiten zijn al beperkend genoeg, laat dromen inderdaad maar vrij blijven.

Wat dat laatste betreft, vertoont het merendeel van de wereld-bevolking opvallend veel gelijkenissen. Er zijn natuurlijk altijd vreemde eenden in de bijt – zij die dromen van een discobadkamer en spiegelpaleizen – maar over het algemeen droomt iedereen van een huis. Van een appartement tot een villa, een bungalow of een penthouse. Daar hoort bij voorkeur ook een tuin bij, liefst met een boompje in, waaronder na verloop van tijd een of meerdere kinderen spelen.

Om maar te zeggen dat dromen mensen bij elkaar brengt. Alles is mogelijk, er zijn geen limieten. Toch blijft dromen voor velen bij die ene, relatief bescheiden wens om een thuis te hebben. We schrijven bescheiden, want niemand houdt je tegen om te dromen van wereldfaam of oneindige rijkdom.

Living in Mechelen maakt er haar missie van om die eenvoudige droom van al even eenvoudige mensen in de kijker te plaatsen. Hoe je je huis inricht, zegt namelijk veel over wie je bent. Wij tuurden dan ook doorheen het behangpapier, de gordijnen en het meubilair, op zoek naar Mechelse dromers.

Pieter Claes

COLOFON

17

25

33

43

27

15

Page 4: Living in Mechelen

WITmet een

RODE draad

Architect DaviD Driesen (42) probeert in zijn herenhuis het perfecte evenwicht te vinden tussen modern en klAssiek, rood en wit. tekst sILKE DENIssEN - foto JaN sNEyErs

Page 5: Living in Mechelen

5

Omdat zijn eigen huis te klein werd, ging architect David Driesen met zijn vrouw Marisa Molinari in 2001 op zoek naar een grotere woning. Het koppel woonde al sinds 1992 in Mechelen en wilde er absoluut blijven. ‘In Brussel of Antwerpen zouden we nooit kunnen wonen, het is er te druk en te onpersoonlijk. Hier woon je in een grootstad, maar het voelt aan als een groot dorp.’ Op 300 meter van hun huis aan de Brusselpoort vonden ze dit gebouw, een van de eerste he-renhuizen die gebouwd werden na de demping van de grachten rondom de oorspronkelijke stad. ‘Vroeger, rond 1900, stonden hier bijna alleen heren-huizen. In de jaren 60 zijn veel histo-rische gebouwen echter afgebroken omdat ze in slechte staat waren en vervangen door lelijke grootschalige appartementsgebouwen. In de jaren 90 zijn ze daar gelukkig mee gestopt, maar het kwaad was al geschied. Die gebouwen halen de grandeur van de straat naar beneden. Dit pand stond al dertig jaar leeg en was in zeer slechte staat. Wanneer je hier binnenkwam, kon je de hemel zien.’ Het was meteen duidelijk dat de renovatie van het gebouw heel wat tijd in beslag zou nemen. Omdat het gezin indertussen een plaats nodig had om te wonen, begonnen de renovaties bovenaan, zodat ze op de bovenste verdieping een appartement konden inrichten. Vervolgens werkten ze de benedenver-dieping af.

designTien jaar later is de renovatie gro-tendeels afgerond. De grootste bekommernis van Driesen was om de klassieke elementen van het gebouw te bewaren. ‘Ik wilde er een hedendaagse touch aan geven. Het pand gewoon restaureren zou veel te beperkend geweest zijn.’ Met de hulp van designmeubelen probeerde de architect die hedendaagse touch naar voren te brengen. ‘Ik beschouw dit huis als het decor van een theaterstuk. De mensen en de objecten die hierin staan, moeten het verhaal maken. Dat kan je vaak alleen met designmeube-len, die voor extra contrast zorgen. Design hoeft niet per se duur te zijn. Je kan het bij Ikea kopen.’

RODE david: ‘we wilden voor de eetkamereen authentiek kleurenpalet gebruiken.best donker, maar zo was het vroeger ook.’

de dochter van driesen heeft de kleuren van haar slaapkamer zelf mogen kiezen:‘voor mij geen rood!’

Page 6: Living in Mechelen

Omdat Driesen niet meteen vond wat hij zocht, besloot hij om zelf meu-belstukken te gaan ontwerpen. De gestroomlijnde tafel in de eetkamer is van zijn hand, en ook het hemelbed van zijn dochter ontwierp hij zelf, met behulp van interieurbouwers. ‘Je moet er vaklui voor zoeken. Op papier kan het allemaal wel mooi lijken, maar het moet ook nog gemaakt worden. Daar is veel knowhow voor nodig.’

Voor de muren in de eetkamer opteer-de Driesen voor een donker olijfgroen. ‘We wilden een kleurenpalet vinden dat ook in het verleden gebruikt werd. Het is misschien niet exact dezelfde kleur, maar het benadert de oude wel. Het is hier ook best donker, wat in het verleden vaak de gewoonte was.’ Driesen heeft er geen problemen mee. ‘Het licht dat binnenvalt, beïnvloedt de kleur van de wanden. Dat vind ik net boeiend. De sfeer wisselt constant en dat werkt op je gemoed. Het evolu-eert mee met de dag.’

rood en witNog opvallender is het gebruik van rood en wit. Die kleuren komen over-al in het huis terug, zelfs op de vloer. ‘Wit staat voor zuiverheid, voor het minimalisme. Het zorgt voor een hele cleane sfeer. Rood daarentegen is veel explicieter. De kleur daagt uit en roept gevoelens op.’ Driesen vertelt dat de kleur rood vaak letterlijk als een rode draad door de projecten van zijn ar-chitectenbureau loopt. ‘We gebruiken die kleur redelijk veel. Het versterkt alles.’ De meest opvallende toepassing van dat kleurenpalet zijn de mobiele panelen in de keuken. Ze fungeren zowel als deur, zonwering en als buffer tegen de koude. Dat is nodig, vanwege het enkel glas in de ramen. Daarnaast creëren de panelen ook een witte cocon. ‘Overal in ons huis voel je de link met de geschiedenis. In deze cocon kan je je echter perfect

COCON ‘mijn huis is als eendavid:

ik kan me hier

perFectAFsLUITEN’

de drie mobiele panelen in de keuken fungeren zowel als deur, zonnewering

en als bescherming tegen de koude.

Page 7: Living in Mechelen

7

afsluiten van de confrontaties met het verleden. Ik heb het nodig om mezelf af en toe te kunnen terugtrekken.’ Of al dat rood hem niet stoort? ‘Helemaal niet. Ik vind het net een hele boeiende kleur. Ik heb een rode vloer, ja. Dat is niet raar. Het past gewoon in dat hele verhaal.’

kangoeroewoningAchter het huis bevindt zich nog een bijgebouw: het vroegere koetshuis en de paardenstallen. ‘De bedoeling is om daar een kangoeroewoning van te maken, zodat de moeder van mijn vrouw dichter bij ons kan komen wo-nen. We zijn echter nog volop bezig met de stallen te verbouwen. Vanbui-ten is het helemaal af, en de structuur binnen zit ook goed. Het is alleen nog wachten op de finishing touch. Wat die touch gaat worden, is nog niet helemaal duidelijk. Mijn kinderen zijn wel te vinden voor een zwembad.’

COCON AFsLUITEN’

david: ‘we zijn het vroegere koetshuis aan het verbouwen. zo kan mijn schoonmoeder dichter bij ons komen wonen.’

Page 8: Living in Mechelen

Zijn passie voor muZiek bracht Bill CoffinDaffer (54) eind jaren Zeventig voor het eerst naar belgië. de liefde voor Zijn vlaamse vrouw deed hem terugkeren. nu verdient hij Zijn brood met een muZiekwinkel in de frederik de merodestraat. tekst PieTer Claes - foto PieTer Claes

Met een brede glimlach opent mu-zikant en instrumentenmaker Bill Coffindaffer de deur van zijn atelier. Wie er voor het eerst komt, treft er een kleine, rommelige werkplaats aan. Glimmende trompetten, hoorns en toeters in alle maten en vormen doen zelfs een muzikale dummy even versteld staan. Bill is namelijk een specialist in het herstellen en onder-houden van blaasinstrumenten.

Bill: ‘Dit pand is ongeveer vierhon-derd jaar oud, hoewel enkel een paar balken nog uit die tijd stammen. Voor mij woonde hier een architect die het hele gebouw gerenoveerd heeft. Nog vroeger was hier zelfs een frituur, al merk je daar nu gelukkig niets meer van. Mijn vrouw en ik woonden al in Mechelen toen de stad plots interesse toonde om ons vorige huis te kopen. Toen dit huis te koop kwam te staan, hebben we het oude verkocht.’

Neem je je werk altijd mee naar huis? Bill: ‘Jij vindt het hier misschien apart, maar na een dag werken ben ik deze kamer soms kotsbeu. Vaak ben ik pikzwart en stink ik uren in de wind. Ik werk namelijk met allerlei vuile, stinkende producten. Na enkele uren neem ik maar al te graag een pauze. Bovendien moet ik me goed kunnen

concentreren: een vergissing kan me veel tijd en geld kosten. Het kost me dus geen moeite om me aan het eind van de dag te ontspannen.’

Je bent geboren in Medford (Oregon). Wat bracht je naar Mechelen? Bill: ‘In 1977 behaalde ik mijn di-ploma aan de Californian Institute of the Arts. Vlak daarna kwam ik naar Antwerpen om les te krijgen van de wereldberoemde muzikant André Van Driessche. In die periode leerde ik mijn vrouw kennen. Daarna hebben we samen dertien jaar in Duitsland gewoond, voor mijn werk. Dat vond ik vrij moeilijk. Duitsers spreken maar één taal: Duits. In België praat iedereen vlot en met plezier Engels. Een Duitser is ook een beetje koeler en gereserveerder, maar eens je hun vertrouwen hebt gewonnen, maak je er vrienden voor het leven. In 1995 zijn mijn vrouw en ik naar België te-ruggekeerd. We kozen voor Mechelen omdat de stad zo centraal gelegen is. Een troef, aangezien ik klanten heb in onder andere Luxemburg, Nederland en Duitsland.’

Je verhaal lijkt wel het schoolvoor-beeld van ‘The American Dream’.Bill: ‘Daar geloof ik niet in. Alsof je een specifieke nationaliteit nodig hebt

VOOR VEEL AMERIKANEN WOON IK IN DIsNEYLAND’

om te dromen. Belgen en Europeanen in het algemeen zijn bescheidener en meer gesloten dan Amerikanen. Daarom schreeuwen ze hun dromen minder snel van de daken. Eigen-lijk voel ik me meer Europeaan dan Amerikaan, omdat ik hier al zo lang woon.’

Heel wat Amerikanen dromen ervan om ooit naar Europa te reizen. Waarom? Bill: ‘Veel Amerikanen hebben het idee dat Europa een soort van Disney-land is, vol kastelen en kathedralen. Je kan het ze niet kwalijk nemen: in de VS vind je bijlange niet zoveel oude gebouwen als hier. Maar zelf let ik er nog amper op. Ik heb de stad Mechelen de laatste jaren een grote metamorfose zien ondergaan. Heel wat oude gebouwen zijn prachtig gerenoveerd. Daarnaast is er ook nieuwbouw, maar steeds met respect voor het karakter van de stad.’

Blijf je voor altijd in Mechelen? Bill: ‘In elk geval tot aan mijn pensi-oen. Maar ik sluit een nieuw avon-tuur niet uit. Een oude dag onder de Italiaanse zon zie ik wel zitten.’

born in the usA: WILLIAM BILL COFFINDAFFER

Page 9: Living in Mechelen

VOOR VEEL AMERIKANEN WOON IK IN DIsNEYLAND’

THE AMERICAN DREAM’ ‘ik gelooF niet inBill:

9

Page 10: Living in Mechelen

VAN KLEIN KAsTEELTJENAAR spIEGELpALEIsfehime Ceylan (31) en fikreT Dora (37) kwamen als politieke vluchtelingen van turkije naar belgië. sinds twee jaar wonen Ze samen met hun dochtertjes in een Zelfgebouwd spiegelpaleis.

tekst Jan sneyers - foto Jan sneyers

Page 11: Living in Mechelen

11

Het vele glas, de spiegels en de glanzende vloer vallen onmiddellijk op. ‘Assyriërs houden van blinkende dingen, zowel in huis als bij kledij’, vertelt Fikret. ‘We vinden dat gewoon mooi. Turken zijn ook zo. Misschien willen we zo meer aandacht trek-ken, laten zien dat we een mooi huis hebben. Zo had een kameraad van mij voor Pasen een rood blinkend kostuum aan. Iedereen keek naar hem en sprak erover.’

Fehime is trots op haar huis: ‘Hoe je je huis inricht, is puur je eigen smaak. Chic vind ik niet zo belangrijk, wel hygiëne en netheid. ‘Het huis maakt de vrouw’, zeg ik altijd. Als ik het mij kan veroorloven, dan mag het wel chic. Kristal en glas zie ik graag omdat ze heel licht zijn. Ik hou van huizen waar veel licht is, daarom kies ik niet voor een donkere inrichting, maar voor meubels en decoratie die licht weerspiegelen of doorlaten. De houten deuren hier staan mij eerlijk gezegd niet aan, dat past niet in mijn decor. Voor mij mocht dat ook al-lemaal glas zijn.’

Het vele poets- en kuiswerk neemt ze er maar al te graag bij. ‘Ik moet elke dag schoonmaken. Het is een fulltime bezigheid. Elke dag na mijn werk kuis ik, ook al werk ik tot ‘s avonds. Als ik het niet doe, dan voel ik me niet goed. Ik kom binnen en begin te kuisen. Als het kan blinken, moet het blinken.’

dorp in de stadEen ander opvallend kenmerk in het huis is de enorm grote woonkamer. Ook dit blijkt niet zonder reden. Fikret: ‘Als we een huis kopen, kijken we eerst of de woonkamer groot genoeg is. Op feestdagen komt er heel veel volk over de vloer, iedereen moet dan kunnen zitten.’ ‘We hebben andere tradities, hebben heel veel contact met elkaar en gaan dikwijls op bezoek’, zegt Fehime. ‘We kunnen niet zonder elkaar. Onze gemeenschap is een hechte groep, een soort dorp in de stad.’

Ondanks de verbondenheid kijken Fikret en Fehime kritisch naar hun gemeenschap. ‘We zijn hier al jaren, maar we kunnen nog niet zeggen dat we al heel goed geïntegreerd zijn. De meeste Assyriërs waren al vrij oud toen ze hier aankwamen, te oud om nog te kunnen integreren.

Velen kunnen geen behoorlijk of hele-maal geen Nederlands’, vertelt Fikret. ‘Ik vind dat onze grote gemeenschap van drie- à vierhonderd gezinnen niet vooruit is geraakt in Mechelen. Andere bevolkingsgroepen hebben een eigen vzw, eigen ontmoetings-plaatsen voor hun gemeenschap. Wij niet. Waarom? We komen niet zo goed overeen. Zo zijn er pogingen ondernomen om een gemeenschap-pelijke trouwzaal te kopen. Er was enkele maanden tralala over, maar uiteindelijk is het weer afgeblazen’, vult Fehime aan.

TRALALA’Fehime: ‘onze gemeenschap onderneemt wel pogingen om te integreren,

maar het BlijFtaltijd Bij veel

fikret: ‘de woonkamer moet groot zijn. op feestdagen moeten alle bezoekers kunnen zitten.’

Page 12: Living in Mechelen

de weg naar BelgiëOok de tocht naar België verliep voor Fehime en Fikret niet altijd even vlekkeloos. ‘In 1986 zijn we naar hier gekomen’, aldus Fehime. ‘Ik was toen een jaar of vijf. Als politieke vluchtelingen zijn we gevlucht voor de problemen in Turkije. Wij waren één van de eerste gezinnen die naar België kwamen. Eigenlijk wisten we niet waar we terecht gingen komen’. Fikret: ‘Ons dorp, Hessana, ligt op vijftien kilometer van de Iraakse grens, aan de voet van de bergen waar de Koerdische verzetsbeweging PKK zich schuilhield. Aangezien onze huizen het dichtst bij hun schuilplaats stonden, kwamen ze soms om hulp en voedsel bij ons, wat de Turkse rege-ring niet erg op prijs stelde. Daarom moesten we in ’93 onze dorpen verla-ten en alles achterlaten. De overheid heeft onze dorpen platgebrand. Indien

we bleven, konden we gedood wor-den. We hadden daar alles: gronden, velden, huizen. En plots hadden we niets meer. Waar moet je dan naar-toe?’ Naar België, dus. Fehime’s gezin kwam eerst in het Klein Kasteeltje te-recht. ‘We hebben daar ongeveer twee maanden gewoond.

Daarna verhuisden we naar Eind-hout-Laakdal, waar het OCMW een verblijf voor ons regelde en ons een leefloon uitkeerde. Daar hebben we een jaar gewoond, maar omdat we daar niemand kenden en we de taal niet spraken, konden mijn ouders er moeilijk aarden. Daarom zijn we naar

Mechelen verhuisd, aangezien hier ondertussen al meer Assyrische gezin-nen gevestigd waren.’ Het heeft niet veel gescheeld of het gezin Ceylan had België moeten verlaten. Fehime: ‘Mijn moeder wist niet meer juist via welke weg we hier in België waren aange-komen.

Haar verhaal verschilde van dat van mijn vader. Hierdoor is onze eerste asielaanvraag afgewezen en moesten we het land verlaten. Gelukkig hebben we met de hulp van een raadsman de situatie kunnen uitklaren en is de asielprocedure weer opgestart, dit-maal met een positieve uitkomst.

DE pLAATs VROUWFehime: ‘mijn man grapt altijd dat

vande

Bij de man is,... dat zullen we dan nog wel zien’

fehime: ‘ik kom thuis en begin te kuisen. Als het kan blinken, moet het blinken.’

Page 13: Living in Mechelen

13

Zo zijn we in Mechelen kunnen blij-ven. Eerst vier à vijf jaar in een klein huisje aan het station, later in eentje in het centrum.’ Ook Fikret kende de nodige problemen voor zijn dossier werd goedgekeurd. ‘In ’94 ben ik hier voor de eerste keer bij familie op bezoek gekomen. Toen woonden er al veel Assyriërs in Mechelen. Ze hadden het hier goed en in Turkije moesten we onze dorpen verlaten, logisch dat ik wou blijven. In het begin had ik enkel een visum voor bezoekers, maar geen andere papieren. Ook mijn eerste asielaanvraag werd afgekeurd. Zo is de politie een keer aan de deur geweest. Ze namen me mee omdat ik België moest verlaten. Ik heb toen twee maanden in de gevangenis van Merksplas gezeten. Samen met een advocaat ben ik in beroep gegaan en heb ik een nieuwe aanvraag inge-diend. Tot de uitspraak mocht ik blij-ven. Maar aangezien ik geen geldige documenten had, kon ik nergens aan de slag. Het waren moeilijke tijden in

dit vreemde land. Ik was twintig en liep verloren. Pas in ’99, na vijf jaar zonder papieren, kreeg ik de nodige documenten en ben ik beginnen te werken. Nu heb ik zelf een bouwfir-ma. Ik heb ons huis zelf gebouwd.’

terug naar start?Ondertussen wonen ze al twee jaar met hun dochters, Zahra en Zelina, in het huis aan de Battelsesteenweg. Vooral Fehime voelt zich thuis in Me-chelen. Ze durft al luidop te dromen. ‘Misschien bouwen we binnen enkele jaren nog wel eens als we een grond naar onze zin vinden. Mijn droom is een glazen huis.’ Of het glazen huis er ooit van gaat komen is nog maar de vraag. Als het van Fikret afhangt, verhuist het gezin ooit nog terug naar hun geboorteland. ‘Ik was liever daar gebleven’, zegt hij. ‘Ik was twintig toen ik vertrok en heb alles daar gezien, ik ben daar opgegroeid. Ginder is het ook veel mooier dan hier: het landschap, de bergen... Ik

zou overwegen om er terug te gaan wonen. Terug naar mijn geboorteplek. Als er daar geen problemen meer zijn, kan het zijn dat veel mensen terug-keren. Iedereen kende er elkaar, hier is dat veel minder, mede door de vele nationaliteiten.’ Fehime wil voorlopig niet terug. ‘Ik ben naar België gekomen toen ik nog geen zes jaar was. Ik heb hier al-les doorlopen: kleuterschool, lagere school en middelbare school. Ik ben hier opgegroeid, mijn man in Turkije. We gaan nog wel naar Turkije op vakantie, maar dan eerder naar de toeristische plaatsen als Antalya, Bo-drum of Izmir. Of ik er permanent wil gaan leven in ons vroegere dorpje? Ik zou me daar niet kunnen aanpassen, denk ik. Ik herinner me er bijna niets van of heel vaag. Ik ben te verwesterd terwijl mijn man nog wel terug zou willen gaan. Als hij terug gaat, weet ik nog niet of ik mee ga. Hij grapt altijd dat de plaats van de vrouw bij de man is. Dat zullen we nog wel eens zien.’

© August thiry

Page 14: Living in Mechelen

ALSHIJZOuVALLEN, VIELHIJTENMINSTE ZACHT’

tekst Jan sneyers - foto Jan sneyers

Page 15: Living in Mechelen

15

‘‘Meneer Merckx, we kunnen niets meer voor u doen. Kom binnen twin-tig jaar maar eens terug.’ Dat zei de dokter in Leuven. Hij lachte ons bijna uit in ons gezicht. Daar waren we niet goed van. Ondertussen verzwakten Frans’ spieren en verloor hij zijn even-wicht. Alles viel langzaam stil. Nooit hebben ze kunnen achterhalen wat zijn ziekte precies was.’

‘Van een trotse zelfstandige man werd hij immobiel en hulpbehoevend. Hij kreeg eerst een wandelstok ter ondersteuning, later een rolstoel, al heeft dat veel overtuigingskracht van mijn kant gevergd. Hij was bang van hoe de mensen zouden reageren als ze hem in een rolstoel zouden zien. Op een dag heb ik hem kunnen overtui-gen om ermee naar de markt te gaan. Zo zag ineens iedereen dat hij in een rolstoel zat. Vanaf toen hebben we nog veel uitstapjes gemaakt. Hij in de rolstoel, ik erachter. We waren bijna altijd samen weg.’

extra tapijtjes‘We kenden elkaar al van toen we nog geen meter groot waren. Zowel mijn man als ik woonden vroeger in de Ka-tanga-wijk, aan de oefenterreinen van de KV, vlak naast elkaar. Soms moet je je man niet ver gaan zoeken. In ’58 zijn we hier in de Kaboutersstraat komen wonen. Het was net een ver-kaveling geworden en wij waren de tweede in de straat. Daarvoor lagen hier allemaal velden: asperges, rabar-ber.... Het ging toen allemaal snel. Als je grond had gekocht, moest je binnen de twee jaar bouwen. We zagen het ene huis na het andere verrijzen. Wer-

ken deden we allebei in Brussel. Frans als ambtenaar op het ministerie, ik als naaister in de Innovation. We waren werkelijk altijd samen.’

‘Frans is nu bijna vier jaar dood. Alles is voor zijn gemak ingericht. Ik heb nog niets veranderd. Ik had liever laminaat of zo, maar vasttapijt was voor Frans veiliger. Op sommige plaatsen ligt er zelfs een extra tapijtje. Als Frans dan zou vallen, viel hij ten-minste zacht. Ik heb er al aan gedacht om het te veranderen, maar ik begin er niet meer aan. Al dat geld voor die paar jaren. Hij was echt een trotse man. Ik weet nog dat ik even naar de winkel moest om boodschappen. Toen ik thuiskwam, zat Frans in zijn zetel maar de wc-deur stond open. Hij was op handen en voeten naar het toilet gekropen terwijl ik weg was, om toch maar te laten zien dat hij niet compleet afhankelijk van mij was, ook al was het wel zo.’

venster op de wereld‘Zie je die kanten gordijntjes? Van Frans mocht dat niet. Het belemmerde

maria magdalena vervloet (79), kortweg maDDy, Zorgde veertien jaar voor haar man, frans merCkx (77). hij overleed vier jaar geleden, maar in haar huis houdt maddy de herinnering aan frans levend.

zijn zicht naar buiten, zijn venster op de wereld. Vanuit zijn zetel hield hij werkelijk alles in het oog. Hij had niks anders dan de buren die voor-bijkwamen. De buurvrouw hier recht tegenover zei ook altijd: ‘De Frans zal het wel gezien hebben’. Hij had het inderdaad altijd gezien en kon perfect zeggen wie aan de deur was geweest. Nu heb ik wel gordijntjes, al was het even wennen. In het begin vond ik ze zelfs storend. Nu ik in zijn zetel zit, begrijp ik maar al te goed dat hij ze toen niet wou.’

‘Veertien jaar voor iemand zorgen is niet altijd even makkelijk. In onze tijd zeiden ze: ‘Trouwen is houden.’ Natuurlijk zijn er moeilijke momen-ten geweest, maar ik heb Frans al die jaren graag verzorgd. Zonder te willen stoefen durf ik zelfs zeggen: ik heb het goed gedaan.’

maddy: ‘frans wou altijd boven gaan slapen. met behulp van een tweede leuning sleurde hij zich naar boven.’

TROUWEN Is HOUDEN’

‘in onze tijd zeiden zemaddY:

Page 16: Living in Mechelen
Page 17: Living in Mechelen

MECHELsEHUTsEpOTahmeD Tahir, siu Cheung lam en mohameD el moraBaT. drie keu-kenprinsen, die niet enkel eten mAAr ook lAten eten. ze lAten ons proeven vAn hun eetcultuur. letterlijk en figuurlijk.

tekst Jan sneyers - foto Jan sneyers

17

Page 18: Living in Mechelen

gevlucht voor de politieke spAnningen in irAk pendelt ahmeD Tahir (38) nu elke dAg tussen tienen en mechelen om de mechelAArs hun kebAb te serveren. ook de zAtte. ‘sommige klAnten komen hier dronken binnen, eten en zeg-gen dAn dAt ze geen geld bij zich hebben. ‘s AnderendAAgs komen ze terug, zeggen ‘sorry, ik heb me misdrAgen’ en betAlen, gelukkig.’

‘MOssELEN?datis

ahmed schraapt elke dag een schaap

VERGIF!’

Page 19: Living in Mechelen

19

Een kebabzaak aan een Zwitsers Alpenmeer? Zo wil het behangpapier toch doen geloven, terwijl de licht-jes voor een permanent kerstsfeertje zorgen. Een blik naar buiten, op de drukte van het Mechelse station, verstoort dit idyllische plaatje. Een constante stroom komt en gaat. In Ahmeds zaak, Sultan Kebap, is het niet anders. ‘Ik krijg de ene klant na de andere over de vloer. Ze komen voor een snelle hap. Voornamelijk studenten, maar evengoed mensen die hier in de buurt werken en slechts een kwartiertje hebben om te eten. De meerderheid is Belgisch, maar hier komen even goed Afrikanen, Armeni-ers, Marokkanen en Turken.’

Zelf eet hij bijna dagelijks een kebab of dürüm. ‘Soms zelfs twee per dag. Ik blijf het lekker vinden. In Irak at ik het ook dikwijls, al was het daar veel ambachtelijker. Daar gebruikten we nog geen draaimachines. Je moest het schaap zelf ronddraaien aan een spit boven het vuur. Het smaakte heerlijk. Veel beter dan hier.’

Is kebab dan geen Turks gerecht? ‘Ke-bab associeer je meestal met Turkije, maar ook Koerden in Turkije, Syrië, Iran en Irak eten het. Alleen is Turkije als land makkelijker te plaatsen.’ Ook Ahmed komt uit Irak, maar is door de gevaarlijke situatie daar in 1999

naar België gevlucht. ‘De spanningen tussen de verschillende regeringspar-tijen liepen te hoog op. Het was er levensgevaarlijk en ik wou mijn gezin in veiligheid brengen. Zo zijn we eerst in Leuven beland en daarna in Tienen, waar we nu een huis hebben gekocht.’

In Leuven zette Ahmed zijn eerste stappen in de keuken. ‘Ik heb er een paar maanden in een restaurant gewerkt voor ik aan een opleiding tot hulpkok begon. Die heb ik niet afgemaakt, maar toch kon ik aan de slag in een Italiaans restaurant in Tienen. Daar heb ik me in vier jaar opgewerkt tot chef-kok. Maar het stak me op het laatst een beetje tegen, veel te hectisch. Daarom heb ik deze zaak overgenomen.’

je gaat eraan doodVan chef-kok tot uitbater van een kebabzaak. Waren die opleiding en horeca-ervaring dan een maat voor niets? ‘Toch niet’, zegt Ahmed. ‘Thuis

kook ik geregeld. Mijn vrouw zorgt voor de traditionele gerechten als kefte, soepen en veelal vergezeld met rijst. Ik kook meer westers, het eten dat mijn vrouw niet kent. Bijvoorbeeld pasta bolognaise en carbonara. Ook mosselen vind ik superlekker. In Irak kennen ze geen mosselen of scampi’s. De eerste keer dat ik mosselen klaar-maakte, vroeg mijn vrouw: ‘Wat is dat? Je gaat eraan dood, dat is vergif!’ Tot ze proefde en bijna heel de pot leeg at.’

onherkenBaarAhmed kookt Westers en zijn kebab-zaak draait goed. Hij lijkt zijn draai te hebben gevonden in België, al sche-mert door dat hij Irak nog niet hele-maal vergeten is. Ahmed: ‘Ik ben er in tien jaar maar twee keer geweest. Kinderen van tien jaar die twintig zijn geworden, je herkent ze niet meer. Als het er niet meer gevaarlijk is, gaan we zeker terug. Dan verkoop ik alles en zijn we weg, zonder twijfelen.’ Onder-tussen blijft Ahmed schapen schrapen.

ahmed: ‘als het in

IRAK verkoop ik alles, zonder twijFelen’

weer

isVEILIG

Page 20: Living in Mechelen

siu Cheung lam (14) helpt nA school in het chinees restAurAnt vAn zijn ouders. hij is, spreekt en eet chinees, mAAr zijn lievelingsgerecht komt uit itAlië. ‘geef mij mAAr pizzA.’

‘IN CHINAzijnde

mee-eeT Chinees

sMAKENsCHERpER’

Page 21: Living in Mechelen

21

Onder het toeziend oog van het gouden varken hebben Qing Ping Wang (40) en Siu Long Lam (11), Siu Cheungs moeder en kleine broer, de tafel alvast gedekt. Ook Siu Cheungs vader, Wai Lin Lam (58), is bij aan-geschoven en wanneer Siu Cheung iets na vieren thuiskomt van school kan de maaltijd beginnen. Om vijf uur opent het restaurant. uitgebreid dineren is dus niet aan de orde.

Het valt meteen op dat ze niet met stokjes eten, noch met mes en vork. Lepel en vork worden als verwesterde variant van het houten duo gebruikt. Van miniloempia’s over aubergines tot tofu. Natuurlijk ontbreken de zoetzure saus en de spierwitte rijst niet. Een in-grediënt ken ik echter niet. ‘Vegetari-sche kip’, zegt Siu Cheung. ‘We zijn al-lemaal vegetariër. Vlees eten we nooit maar wel vegetarische tegenhangers. Zo heb je ook vegetarische eend en vegetarische ribbetjes. Ze lijken op het echte product maar proeven heel anders.’ Naar wat smaakt vegetarische kip dan? Siu Cheung: ‘Naar vegetari-sche kip, of wat dacht je?’

proeven van andere culturenBiefstuk friet zal hier dus nooit op het bord komen. ‘Niet alleen omdat we vegetariërs zijn, maar ook omdat we bijna altijd Chinees eten. Af en toe kookt mijn vader wel eens pasta

of gaan we iets halen. We gaan ook regelmatig uit eten in restaurants van andere culturen, maar thuis kookt hoofdzakelijk mijn moeder en dan is het traditioneel Chinees.’

Hoe Chinees is dat Chinees? ‘Het Chi-nees dat wij hier maken lijkt in grote mate op het echte Chinees maar is er toch een duidelijk verschil. In China zijn de smaken meer uitgesproken, scherper. We proeven het elke keer als we in China zijn. Elk jaar gaan we er voor een maand heen.’

Het gezin Lam reist dus regelma-tige van België naar China, maar hoe verliep de tocht van China naar België? ‘Als Chinezen naar Europa of België komen, is het meestal om bij te springen in Chinese restaurants of winkels. Later starten ze dan zelf een zaak of nemen ze er een over. Mijn vader heeft eerst in een restaurant in Roeselare gewerkt voor hij in ‘93 Green Garden overnam.’

nooit voor klantenLogischerwijs stapt Siu Cheung nu in de voetsporen van zijn ouders. Al liggen de zaken toch net iets anders. ‘Ik help in het restaurant’, zegt Siu Cheung, ’maar mijn ouders hopen dat ik iets anders ga doen. Ze weten wat voor een harde wereld het is. Af en toe kook ik ook zelf, maar enkel voor mijn ouders, nooit voor klanten.’

Eten doet Siu Cheung wel graag. Vra-gen achter zijn lievelingskostje doet hem echter twijfelen. ‘Mijn Chinese lievelingsgerecht is vegetarische kip, gepaneerd met zoetzure saus en vruchten erbij. Maar als ik uit alles mag kiezen, dan kies ik voor de Itali-aanse keuken, voor pizza.’

Tijdens de maaltijd kijkt Siu Cheung meermaals naar de deur. Plots lijken de plaatsen aan tafel niet meer zo wil-lekeurig. ‘We zitten altijd restaurant-gericht’, vertelt Siu Cheung. ‘Ik zit zo dat ik klanten zie komen, terwijl mijn vader meestal aan de kant zit waar hij het makkelijkst naar de keuken kan. Mijn broertje zit waar hij niet in de weg zit, zodat iedereen snel in actie kan komen.’ Enkele ogenblikken later gaat de deurbel. De eerste klant komt binnen. De mee-eet Chinees verandert weer in meeneem Chinees.

siu cheung:‘mijn ouders hopen

NIET GAdat ik het restaurant

OVERNEMEN’

v.l.n.r.: siu cheung, Qing ping, siu long en wai lin

Page 22: Living in Mechelen

Als kok in restAurAnt rondA is mohameD el moraBaT (41) de uitzondering op de regel binnen zijn cultuur. ‘mArok-kAAnse mAnnen voelen zich nog echte mAnnen. ze jAgen wel, mAAr koken niet.’

‘pROEVENkanBest

tunesisch bij de marokkaan

WANNEER JEHONGER HEBT’

Page 23: Living in Mechelen

23

Scampi garen in een kruidig sausje. Wanneer het deksel van de tajine gaat, komen de heerlijkste geuren vrij. ‘Dit soort stoofpotjes, tajines, zijn de meest bekende gerechten uit de Ma-rokkaanse keuken’, vertelt Mohamed. ‘Vroeger hadden mensen maar één vuur en alles werd daarop klaarge-maakt. Ook couscous is zeer bekend. Het is populair in Marokko omdat er vroeger, in de winter, geen aardap-pelen waren, maar wel griesmeel en dus ook couscous. Couscous moet je vochtig maken en rustig laten drin-ken. Belgen doen gewoon heet water bij het griesmeel en klaar, dat is geen couscous.’

Vooral de vrouwen houden deze tradi-tionele gerechten en bereidingswijzen in stand. ‘Onze moeders hebben de eetcultuur van ginder meegebracht en de vrouwen in het huis zetten de Ma-rokkaanse tradities voort. Daarom ko-ken mannen heel zelden. Ze jagen wel, maar koken niet. Veel Marokkaanse gezinnen volgen nog een traditioneel rollenpatroon. Vrouwen blijven thuis en zorgen voor het eten. Ze koken altijd zelf. uit eten gaan en maaltijden afhalen, zijn vrij ongebruikelijk in onze cultuur.’

vervangmoeder‘Mannen mogen normaal pas het huis uit als ze getrouwd zijn,’ vertelt Moha-

med. ‘Tot dan heeft hun moeder altijd voor hen gezorgd. Ze gaan werken, komen thuis en het eten staat klaar. Als ze trouwen, vervangt de vrouw de rol van de moeder. Ik hoop dat dit ooit wordt doorbroken, maar dat zal iets van lange adem zijn.’

Bij Mohamed liggen de zaken net ietsje anders. ‘Ik ben de uitzondering op de regel. Ik kook heel graag. Mis-schien omdat ik lang alleen woonde en voor mezelf moest koken. Ik smeet dikwijls alle ingrediënten die ik kon vinden samen en maakte er iets van. Ik ging ook vaak uit eten en dacht dat ik het wel beter kon. Zo ben ik kok geworden.’ Al moet dit allemaal met een korreltje zout genomen worden. ‘Ik heb geen traditioneel Marokkaans gezin. Mijn vriendin is Taiwanees en assisteert me soms in de keuken. Privé is het vooral zij die voor het eten zorgt’, bekent Mohamed. Of hoe het stereotype beeld dat hij weergeeft toch nog doorschemert.

eten voor honderd manOndertussen lopen de bestellingen binnen en steekt Mohamed de gasvu-ren aan. ‘Als ik mijn gasvuur openzet, dan maak ik eten voor honderd man, maar als jij nu kookt, dan open je het gas voor twee man. In verhouding verbruik ik dus veel minder. Als ieder-een uit eten zou gaan, dan draaien we Electrabel een stevige loer.’

Tajines, slaatjes maar ook soepen en taboulehs. De bestellingen blijven komen. Mohamed proeft haast van alles wat hij klaarmaakt. ‘Ik heb nog niet gegeten vandaag. Proeven kan je het best wanneer je honger hebt. Wanneer je verzadigd bent, proef je minder. Als het druk is en ik stress heb, gaat het hongergevoel helemaal weg. Vaak eet ik hier niet omdat ik geen tijd of zin meer heb.’

‘Ik ken eten nu beter. Als ik iets ga eten, kan ik dat meteen naar waarde schatten. Het is niet omdat je elke dag tussen het eten staat, dat je ook altijd uitgebreid eet. Eerlijk gezegd ben ik wat verdikt. Niet door ongezond te eten, maar door heel onregelmatig te eten. Dat is de boosdoener.’ Om mij te overtuigen van zijn Marokkaanse kookkunsten bereidt Mohamed een frisse tabouleh met kruidige kipsaté en bijpassend sausje. Overheerlijk en Tunesisch.

ELECTRABEL

mohamed:‘als iedereen uit eten gaat,dan draaien we

EEN LOER’

Page 24: Living in Mechelen

JOGGEN RONDDE HOF? sMEERJE BENEN MAAR IN’ lente de vil (19) woont in een appartement – per definitie een compacte woonvorm – maar haar achtertuin heeft veel weg van een vakantiepark. blikvanger is de drukbe-Zochte visvijver, een oase op amper twintig minuten van het stadscentrum.

tekst PieTer Claes - foto PieTer Claes

Page 25: Living in Mechelen

25

Lente woont al haar hele leven in een appartement in de Duivenstraat. Op zich niets opmerkelijks, haar tuin van Bijbelse proporties buiten beschouwing gelaten. Of ken je nog iemand met een meer in plaats van een gazon?

Lente: ‘Ik woon hier al zo lang ik mij kan herinneren. Sinds vorig jaar zit ik tijdens de week op kot in Antwer-pen, waar ik Logopedie en Audio-logie studeer. Toch ben ik nog altijd trots op ‘mijn’ vijver. Ik besef maar al te goed dat ik een unieke tuin heb. Het is speciaal, maar alles went. Ik zit hier geen ettelijke zomeravonden met mijn vrienden naar het water te staren. Bij wijze van voetbaltraining heb ik wel een tijd sporadisch rond de vijver gejogd, maar dat ging snel vervelen.’

heimwee

Hier wonen moet voor elk kind een droom zijn geweest? ‘Je vindt weinig plaatsen waar je beter kan ravotten dan in mijn tuin. Maar eerlijk is eerlijk: het domein is niet van mij alleen. Alles wat je hier ziet, moet je delen met andere bezoekers en bewoners. Soms wel lastig, aangezien je je buren niet mag storen tijdens het vissen of zonne-baden. Het merendeel zijn oudere mensen. Mijn grootmoeder woont hier twee deuren verder. Mijn opa is een paar maanden geleden overle-den, dus komt oma nu regelmatig bij ons eten. Het is handig dat ze zo dichtbij woont.’

Je woont hier vrij afgelegen, weg van de drukte van de stad. Voor jonge mensen valt hier waarschijnlijk weinig te beleven? ‘Ach, er is een bushalte vlakbij en met de fiets sta ik in twintig minu-ten op de Vismarkt. Dat vind ik zo handig aan Mechelen: in vergelij-king met andere steden ligt alles er binnen handbereik. Het kotleven in Antwerpen is wel anders. Hoewel ik van de stad hou, ben ik toch altijd blij wanneer de trein opnieuw in Mechelen stopt. Niet dat ik heimwee heb, maar ik ben toch een beetje

verliefd op Mechelen. ‘Oost west, thuis best, zeker’? Ik zie mezelf hier binnen twintig jaar nog wonen, al zie ik een avontuur in het buitenland ook wel zitten. Het hangt allemaal af van hoe mijn toekomstige vriendin erover denkt.’

gluren

Je bent lesbisch. Antwerpen staat be-kend voor haar uitgebreide gayscene. Hoe zit dat in Mechelen? ‘Dat zou je beter aan iemand anders vragen, vrees ik. Ik ben nog maar één keer naar een holebifuif geweest. Ik heb er gewoon geen behoefte aan, al heb ik er niets tegen dat anderen er wel graag naartoe gaan. Ik amu-seer me vooral door naar anderen te gluren. Er lopen een aantal levende karikaturen rond. Ik heb er niets tegen, maar ik val er gewoon niet op. Al pas ik zelf ook in een ste-reotype van formaat, aangezien ik meer dan tien jaar heb gevoetbald. Toch zal je me niet snel van één of andere wagen horen schreeuwen dat ik lesbisch ben. Het was al moeilijk genoeg om in de spiegel aan me-zelf te fluisteren. Nu heb ik er vrede mee, maar het blijft een levenslang aanvaardingsproces. Wanneer ik aan

een toekomst denk zonder kinderen, schiet mijn gemoed wel eens vol. Er zijn wel opties, maar ik zal hoe dan ook nooit een kindje hebben dat zo-wel van mij als van mijn vriendin is.’

Bekeren

Je loopt niet graag in de kijker met je geaardheid. Loop je dan nooit hand in hand met je vriendin op straat?‘Momenteel ben ik single, maar als ik een vriendin heb, verstop ik het niet. Ik heb er ook zelden of nooit negatieve reacties over gekregen. Misschien is dat wel anders voor twee mannen. Wanneer jongens ho-ren dat ik lesbisch ben, maken ze er hun missie van om me te ‘bekeren’. Bij een homojongen zullen ze dat waarschijnlijk minder snel proberen. Je hoort wel eens over geweld tegen holebi’s in grote steden, maar daar heb ik nog nooit wat van gemerkt.’

Heb je de afwisseling tussen het drukke stadsleven en je rustige tuin nodig? ‘Ik kan van allebei op een andere manier evenveel genieten. De stad is ideaal om uit te gaan en de onver-mijdelijke kater verwerk ik aan de vijver: een prima evenwicht!’

lente: ‘wanneer jongens horen dat ik lesbisch ben, willen ze me bekeren.’

Page 26: Living in Mechelen

mariJke govaerTs is 27 en woont sinds een jAAr Alleen. ze is gehAn-dicApt en verplAAtst zich met een rolstoel. dAnkzij hAAr nieuwe, AAngepAste woning trekt ze nu hAAr plAn.

tekst DorIEN Camps - foto JaN sNEyErs

Page 27: Living in Mechelen

27

‘ik Ben een echte stadsmus’

De stad is Marijkes biotoop. Vroeger woonde ze in de buurt van Nekker-spoel, waardoor een verplaatsing naar het centrum veel moeite kostte. Sinds ze verhuisde naar het centrum, is ze in een wip op de Vismarkt. Dit is haar favoriete plek in Mechelen want hier komt ze altijd wel een bekende tegen. Maar Marijke verhuisde niet alleen. Samen met haar moeder ruilde ze het grote huis met dito tuin in Nekker-spoel in voor 2 appartementen in de Lieve Heerstraat. Samen wonen en toch apart lijkt de ideale oplossing voor Marijke en Lieve.

‘ik was tijdens de verhuizing Bijna mijn cd van de smashing pumpkins kwijtgeraakt’

Ook voor Lieve is de nieuwe woonst een aangename verandering. ‘On-danks dat we nu elk op 72 m2 leven, voelen we ons veel vrijer en hebben we veel meer comfort.’ Ieder heeft zijn eigen stekje en tegelijkertijd genieten moeder en dochter van elkaars aan-wezigheid. Toch weet Lieve wanneer ze beter niet bij haar dochter langs-loopt. ‘Marijke ontvangt heel graag vrienden. Nu ze een eigen plek heeft,

durft ze weleens een feestje te geven. Ze heeft meteen laten verstaan dat ik dan niet moet langskomen. Logisch zeker?!’

‘wonen in de kammenstraat in antwerpen leek mij toF’

Hoewel moeder en dochter er even aan dachten om in Antwerpen te gaan wonen, gaven vrienden en familie de doorslag om in Mechelen te blijven. ‘Het is niet gemakkelijk om alles opnieuw op te bouwen, hoe sociaal Marijke ook is.’ Toen ze het pand kochten, werd de buurt aan de Onze-Lieve-Vrouwe kerk volop gereno-veerd. Toch blijft alles sereen. ‘Onze wijk is beschermd als monument; hier mag geen flatgebouw komen en ook geen Coca-Cola-parasol.’

‘de liFt is mijn vrijheid’

Marijke en Lieve hadden slechts één vereiste: een lift. Op het gelijkvloers is er een garage en een berging, daar wonen is dus geen optie. ‘Marijke koos al snel voor de eerste verdieping, dan ziet ze de mensen in de straat. Vanop het tweede zie je dat veel minder.’ Dankzij de lift kan Marijke komen en gaan wanneer ze wil. Ook

ARCHITECTE ELIsABETH ELEGEERT:‘eén vereiste’

Het appartement aanpassen aan Marijkes handicap was geen moeilijke opdracht, we haddennet een gelijkaardig project achter de rug. Ook bij openbare gebou-wen moeten we de plannen eerst voorleggen aan het Centrum voor Toegankelijkheid. Werken met mensen met een handicap is voor ons een uitdaging. Verplichte ingrepen zoals hier de lift en speciale douche laten je anders omspringen met de ruimte.

lieve komt geregeld langs bij marijke:‘Alleen wanneer marijke een feestje geeft, weet ik dat ik beter boven blijf.’

Page 28: Living in Mechelen

nu heeft marijkede vrijheid om zelf te douchen.

in haar keuken koos marijke voor rode accenten.

lieves badkameris rustiger, met keienen een houten vloer.

Page 29: Living in Mechelen

29

moeite. Samen met haar moeder kan ze hier uren doorbrengen. ‘Op een zomerse dag passeren hier maar weinig auto’s die je eraan herinneren dat je in de stad woont. Ons groendak is trouwens de ideale vervanging voor onze grote tuin.’

Het appartement van Marijke mag dan wel een kopie zijn van dat van Lieve, toch vallen de gelijkenissen am-per op. Zo vindt Marijke het interieur van Lieve mooi, maar helemaal niets voor haar. De zen-badkamer van haar moeder met keien en parket vindt ze absoluut passé en ook de woonruimte heeft ze helemaal anders aangepakt.

Voor haar eigen badkamer stuurde Marijke de songtekst van ‘Get the par-ty started’ van Pink naar de architecte. Enkele spotjes en een discobal creëren meteen de juiste sfeer. ‘In Marijkes

badkamer is er geen rechtstreeks licht, maar dat heb je in een disco ook niet hé?’ Ook in de rest van Marijkes appartement staan kleur en kunst centraal. Marijke volgt een kunstop-leiding en kijkt ernaar uit haar eigen werken aan de muur te zien hangen.

Ook in haar moeders appartement prijkt een werk van Marijke.

‘MIJN KEUKEN VIND IK het allermooist’

Naast een pracht van een badkamer heeft Marijke een knalrode keuken. Die valt meteen op wanneer je bin-nenkomt. Het is een open keuken die deel uitmaakt van de woonkamer. Ondanks dat Marijke nu veel kleiner woont, zorgt de keuken voor een gevoel van ruimte. Ook hierin ver-schillen beide appartementen. Lieve

opteerde namelijk voor een grotere keuken waardoor de tafel een groot deel van de woonkamer inpalmt. ‘Marijke vroeg specifiek een open ruimte, zo heeft ze meer plaats voor feestjes.’

‘alleen douchen is heerlijk’

Toch zijn de hippe keuken, de disco-badkamer en het dakterras niet van fundamenteel belang voor Marijke. Natuurlijk is een tof interieur aange-naam, maar wat telt is de zelfstandig-heid die het appartement haar biedt. Via de lift kan ze alleen weg met haar rolstoel en in de aangepaste badkamer kan ze zelfstandig douchen. Activitei-ten die voor anderen normaal lijken, liggen nu pas binnen het bereik van Marijke. Dit is niet alleen voor haar maar ook voor Lieve een aangename verandering.

BOUWEN MET EEN BEpERKING?MEER INFO VIND JE Op WWW.VApH.BE

ARCHITECTE ELIsABETH ELEGEERT:‘rust versus ruimte’

De wensen van Marijke en Lieve liepen uiteen. Lieve wilde vooral een plek waar ze tot rust kon komen. Marijke daarentegen koos voor veel ruimte zodat er altijd plaats is voor een feestje. Het was prettig om met dezelfde opper-vlakte totaal iets anders te doen. Vooral in de badkamer merk je het verschil tussen moeder en dochter. Een dakterras zagen ze allebei wel zitten. De extra buitenruimte die we hiermee creëerden, vinden we zelf ook erg geslaagd.

het dakterras is de favoriete plek van lieve en marijke, maar

ook van architecte elisabeth.

ZEN-BADKAMER MARIJKE: ‘MIJN MOEDERs

MET RUsTGEVENDE TINTEN EN KEIEN

Is pAssE, DIsCO Is IN’

Page 30: Living in Mechelen

AppARTEMENTEN

de prijzen van huizen en appartementen zijn in jaar tijd 5met gemiddeld 43% en 44,5% gestegen. dat is voor woonhuizen 9,5% meer dan het gemiddelde voor vlaanderen.

EEN VILLAKOsT INMECHELENAL sNELONGEVEER

140 000wil je een huis kopen in

MECHELEN,dan moet je daar gemiddeld

euro voor neertellen 30DE GEMIDDELDE LEEFTIJD VAN DE MECHELAAR Is JA

AR

INWONERs HEBBENEEN ANDERENATIONALITEIT

7436 100DE sTAD TELT MEER DAN

VERsCHILLENDENATIONALITEITEN

MENsEN BLEVEN HIER VORIG JAAR OVERNACHTEN IN EEN HOTEL

DE sTADTELT MEER DAN

BEDRIJVENWAAR ONGEVEERMENsENWERKEN

EURO

bron: stad mechelen en de tijd vastgoedgids

Page 31: Living in Mechelen

31

AppARTEMENTENDOEN HET NOG BE

TER 99 BOVEN HET

GEMIDDELDE

de prijzen van huizen en appartementen zijn in jaar tijd met gemiddeld 43% en 44,5% gestegen. dat is voor woonhuizen 9,5% meer dan het gemiddelde voor vlaanderen. EE

N B

OUW

GRO

ND

266KOsT GEMIDDELD

AppARTEMENT

170 115VOOR EEN

BETAAL JE ONGEVEER

de stad heeFt een oppervlakte van 65,19 km2

dat geeFt een Bevolkingsdichtheid van 1 230 inwoners per vierkante kilometer 45,39 % van het geBied is Bestemd voor landBouw 42,76 % is BeBouwde grond

ER WONEN

MENsEN INMECHELEN,WAARONDER

VROUWEN

20van de mechelaarswoont in deelgemeenten

MUIZEN,HOMBEEK,LEEsT, HEFFENEN WALEM

GEZINNEN IN DE sTAD

INTOTAAL WONEN ER

30 JAAR

100 BEsCHERMDE GEBOUWEN IN MECHELEN

400ER ZIJN MEER DAN

EURO

EURO

Page 32: Living in Mechelen
Page 33: Living in Mechelen

marTine Tielemans (68) en suzanna aruTunian (56) zijn buren in de mAhAtmA gAndhistrAAt. drie verdiepingen scheiden hun AppArtementen. toch kennen ze elkAAr niet. living in mechelen brAcht de twee dAmes sAmen voor een bAbbel.

tekst sILKE DENIssEN - foto JaN sNEyErs

GLURENBijdeBUREN

33

Page 34: Living in Mechelen

Wanneer we met Martine naar het appartement van Suzanna trekken, drukt ze me op het hart dat ze ‘echt niet weet wie die dame is, hoor’. Ik verzeker haar dat het geen probleem is. Als we de woonruimte binnenko-men, herkennen ze elkaar wel. ‘Wij hebben elkaar al in de lift gezien?’ Voor we het in de gaten hebben, ont-spint er zich een geanimeerd gesprek tussen de twee dames. Over Gent, waar Martine vandaan komt. Over de tv, die in alle appartementen op dezelfde plaats staat omdat door de korte kabel niet veel opties mogelijk zijn. Over de mogelijke afbraak van de woonblokken. Suzanna kijkt er niet meteen naar uit, hoewel ze gehoord heeft dat de nieuwe appartementen al-lemaal een terras zullen hebben. Mar-tine, die alleen woont, vreest dat ze slechts een eenkamerappartement zal kunnen bemachtigen. ‘Maar wat doe ik dan met al mijn spullen? Ik wil ze niet wegdoen, maar moet haast wel. In die ene kamer zal het allemaal niet passen.’ Als ze de vertwijfelde blik in Suzanna’s ogen ziet, stelt ze haar ge-rust. ‘u woont hier met uw zoon? Dan krijgt u sowieso een appartement met twee slaapkamers.’ ‘Misschien krijg ik er wel een met drie’, lacht Suzanna.

optisch kleinerBij een korte rondleiding wordt dui-delijk dat beide woningen hetzelfde

zijn ingedeeld. Suzanna: ‘De kleine slaapkamer is van mijn zoon, ik slaap in de grootste. Hier is de badkamer, de wc...’ ‘En daar het rommelkot!’, vult Martine aan. ‘Blijkbaar verbergt Suzanna hier ook haar stofzuiger en strijkplank. Het is allemaal net hetzelfde. Alleen mijn keuken ziet er anders uit, kleiner ook. Dat komt om-dat ik daar de droogkast en de was-machine heb laten plaatsen. Het leek me gemakkelijker.’ Ze zijn het erover eens dat Martines woonkamer ruimer oogt, omdat haar zetel tegen de muur staat, en die van Suzanna de kamer in tweeën deelt. ‘Pas op, zo was het bij mij vroeger ook’, vertelt Martine. ‘Maar ik hou er nogal van om alles te reorganiseren. Dus moest de zetel op een zaterdagavond wijken.’

ijskoudDe ramen zijn dan weer een ge-meenschappelijke bron van ergernis. Suzanna vertelt dat ze in de winter steevast met een warm dekentje in de zetel zit. ‘Dan is het hier ijskoud, want de ramen houden geen koude tegen.

Warmte ook niet, maar dat is niet zo erg’, lacht ze. Martine kan erover meepraten. ‘De verwarming aanzetten helpt ook niet. Die staat net onder het raam en werkt met metertjes. Wan-neer de verwarming opstaat, blijft het gewoon warmer worden. Dat is heel duur.’

peetvadersOndanks die kleine problemen wonen ze allebei heel graag in Mechelen. Suzanna: ‘Het is hier zo rustig, zeker als je het vergelijkt met steden zoals Brussel.’ Dat kan Martine alleen maar beamen. ‘Er is veel en hard gewerkt in de stad. Ik woon hier al sinds 1945. In het begin hadden we soms last van vandalenstreken.

Maar dankzij de peetvaders zijn de problemen spectaculair verminderd.’ Suzanna legt uit: ‘Peetvaders zijn ouderen die dagelijks door de wijk wandelen. Ze houden een oogje in het zeil. Ik heb alleszins nog nooit problemen gehad. Terwijl anderen me

suzanna: ‘een straat vol vreemden?

martine: ‘dankzij de peetvaders is de buurt erop vooruitgegaan.’

VREEMDEN?IK BEN ER ZELF EEN’

Page 35: Living in Mechelen

35

van in het begin waarschuwden. ‘Ma-hatma Gandhi? Dat is die straat met al die vreemden, het is daar gevaarlijk!’ Maar ik ben zelf ook een vreemde, want ik kom uit Armenië (lacht).’

een slecht, allemaal slechtMartine zegt dat ze zich niet altijd op haar gemak voelt als ze in de stad wandelt. ‘Als ik een groepje vreem-delingen tegenkom, ga ik opzij.’ Suzanna zucht dat het grote probleem is dat hele bevolkingsgroepen gestraft worden voor de fouten van enkele individuen. ‘Mensen denken dat als één iemand iets slecht doet, al de rest automatisch ook slecht is. Maar zo werkt het niet.’

maFFiaSuzanna vertelt dat ze dertien jaar geleden met haar twee kinderen naar België verhuisde. ‘Na de dood van mijn man, een journalist, hebben we alles achtergelaten en zijn we hierheen gekomen. Politieke problemen’, zucht ze. Martine vraagt haar of ze ooit te-

ruggeweest is. ‘Nee.’ ‘Mag je niet meer binnen?’ Suzanna schudt haar hoofd. ‘Als ik terug ga, wordt het gevaarlijk. Mijn man heeft een probleem met de maffia gehad.’

‘Waar we heen gingen, maakte voor ons niets uit’, vertelt Suzanna. ‘Zolang de maffia de touwtjes er maar niet in handen had. Hier in Europa zijn we veilig. Hier kunnen we weer rustig slapen.’

Bruidjes‘Nou ja, rustig. Mijn buren hebben drie kinderen, en die durven ‘s avonds laat nog wel eens over en weer lopen. Dat is lastig, want ik moet vroeg opstaan om te gaan werken.’ Martine informeert waar ze dan werkt. ‘In een kringloopwinkel. Leuk werk.’ Martine vertelt dat ze vroeger in een kleding-winkel gewerkt heeft. ‘Eerst werkte ik in een winkel op de Grote Markt die communiekleren verkocht. Toen de eigenares op pensioen ging, ben ik bij onze leverancier begonnen. Kleding

ontwerpen, bruidjes helpen aankle-den. Ik vond het geweldig.’ Suzanna glimlacht, ze kan het zich voorstel-len. ‘Vaak moest de bruid net als ze aangekleed was naar de wc’, herinnert Martine zich. ‘Dan moesten we haar weer helemaal uitkleden.’

BurenOf ze veel buren kennen in hun woon-blok? Suzanna niet echt. Ze vertelt dat ze zes dagen op de zeven moet wer-ken in de winkel, en dus niet veel tijd heeft om nieuwe contacten te leggen. Martine kent wel veel mensen. ‘We komen allemaal goed overeen. Dat is leuk. Maar ik denk dat we nog geluk hebben met ons gebouw. Blijkbaar is het in de andere blokken in de wijk anders. Overlast, lawaai... Daar heb-ben wij dankzij onze strenge conci-erge weinig last van.’ Suzanna lacht: ‘Inderdaad. Ze is klein, maar je wilt er geen ruzie mee hebben.’

Als we afscheid nemen, pakken de twee dames elkaar eens goed vast. ‘We zien elkaar nog wel. En als ik u met iets kan helpen, dan komt u maar bellen!’, bezweert Martine.

martine:

daar heBBen wij dankzij onze strenge concierge‘OVERLAsT, LAWAAI...

van’GEEN LAsT

suzanna: ‘mechelen is rustig, hoewel de kinderen van mijn buren ‘s nachts nog wel lawaai durven maken.’

VREEMDEN?IK BEN ER ZELF EEN’

Page 36: Living in Mechelen

Maria: ‘Voor heel wat mensen zijn matroesjka’s iets typisch Russisch. Voor mij zijn ze niets meer dan een herinnering, een karikatuur van een Russisch boerinnetje. Tegenwoordig vind je verschillende versies, zoals van Poetin en Medvedev. Die varian-ten vind ik dan weer wel geweldig, maar ze doen me niet bepaald met heimwee aan Rusland denken. Ik groeide op in de buurt van Siberië, pal op de grens met Kazachstan. Mijn vader werkte als dokter in een ziekenhuis en mijn moeder gaf les aan een middelbare school. Klinkt als een ideaal gezin, maar mijn va-ders Joodse roots waren een streep

door de rekening. Zo’n tien jaar geleden begonnen er in Siberië heel wat Joodse famillies te ‘verdwijnen’. Toen mijn vader zijn job verloor om-wille van zijn achtergrond werd het ons te heet onder de voeten. Discri-minatie is bij wet verboden, maar in werkelijkheid is het als Jood enorm moeilijk om een baan te vinden of om te studeren. Mijn ouders hebben daarna nog even een winkel uitge-baat met Italiaanse merkkledij, maar uiteindelijk leek vluchten de beste beslissing.’

In Rusland is de rijkdom extreem oneerlijk verdeeld. Mijn ouders heb-

ben allebei een diploma en daar-naast hadden we onze winkel, maar toch behoorden we tot een hele kleine middenklasse. Hoewel we onszelf bij de gelukzakken mochten rekenen, waren we absoluut niet rijk. Toen we vertrokken, hebben we de winkel verkocht. Hierdoor hadden we in België wel een reserve. Moskou wordt steevast bij de duur-ste steden ter wereld gerekend, maar dat geldt vooral voor haar armste inwoners. Voor een Mechelaar zou het leven in Moskou wel te betalen zijn. Het is er niet goedkoop, maar dat geldt ook voor pakweg Berlijn of Parijs.’

MATROEsJKA IN MECHELENde russische maria karaTanTCheva (21) ontvluchtte meer dan tien jaar geleden haar moederland. mechelen werd haar nieuwe thuis. ‘Zelfs toen mijn grootmoeder begraven werd, kon ik niet achteromkijken.’

tekst PieTer Claes - foto PieTer Claes

Page 37: Living in Mechelen

37

‘echte Belgen’ We wilden naar een land dat in elk opzicht het tegenbeeld van Rusland was. De Russische politie en politiek zijn zo rot als maar kan. Omdat België zo’n klein land is, gingen we ervan uit dat de overheid heel goed voor zijn inwoners zorgt. Maar we hadden wel onderschat hoelang alle procedures duren. Je hebt hier in België wel een vangnet, maar we hebben toch vaak onze plan moeten trekken. Zo leerde ik pas ‘echte’ Belgen kennen toen we per toeval boven een café gingen wonen. Natuurlijk ben ik blij dat we naar hier zijn gekomen. Ik krijg hier kansen waar ik in Rusland alleen maar van kon dromen. In het begin was het knokken, maar je wordt hier oneindig veel beter geholpen dan in Rusland. Daar moet je niet hopen op een sociale zekerheid of werkloos-heidsuitkering. Ik heb Mechelen dus nooit gehaat, integendeel. We konden in Omsk geen normaal leven meer leiden. Alles was beter dan daar te blijven.’

‘Ik voelde me hier vrij snel thuis. De taal leerde ik snel en ik maakte al gauw nieuwe vrienden. Nochtans zijn er amper gelijkenissen tussen de Russische en de Belgische cultuur. Russen zijn extreem nationalistisch. Raar, als je weet dat de regering vol met corrupte rotzakken zit. Het leven verloopt er zeer gedisciplineerd. Op school mag je geen lawaai maken. Je gaat naar buiten om je neus te snuiten. Wie in de klas een boer laat, krijgt strafstudie. Je moet er constant in het gareel lopen, terwijl het er in België allemaal wat gemoedelijker aan toegaat.’

‘Ik heb nog maar weinig spullen uit mijn tijd in Rusland. Buiten wat foto’s van mijn familie liet ik alles achter. Ze wonen zo ver weg, maar door naar die foto’s te kijken krijg ik toch het gevoel dat ik ze nog bij mij heb. Zo is mijn grootmoeder enkele jaren geleden overleden. Mijn moeder wilde toen terugkeren, maar dan moest ik natuurlijk ook mee. Ik had hier ondertussen een nieuw leven opge-bouwd, met nieuwe vrienden en een nieuwe school. We hadden bovendien

niets meer te zoeken in Rusland en we vreesden dat we het land nooit meer opnieuw zouden kunnen verlaten. Dus zijn we hier gebleven, zelfs toen mijn grootmoeder begraven werd.’

slavistiek ‘Hoewel ik officieel Russin blijf, voel ik me toch vooral Belg. Zo is mijn Ne-derlands veel beter dan mijn Russisch. Maar soms word ik er vrij bruusk aan herinnerd dat ik anders dan de rest ben bijvoorbeeld wanneer ik met mijn moeder op de bus Russisch praat. Ooit kwamen er twee oude vrouwtjes achter ons roddelen. ‘Welke taal is dat nu? ’t Zijn zeker vreemdelingen!’

Ik heb die twee eens mooi duidelijk gemaakt dat ik perfect Nederlands praat, ook al ben ik in Rusland gebo-ren. Ze dropen af met het schaamrood op de wangen. We wonen al tien jaar in Mechelen, maar toch blijven sommige mensen blijkbaar schrikken wanneer ze Russisch horen.’

Vorig jaar nam ik opnieuw een nieuwe start. Ik studeer Slavistiek en zit op kot buiten Mechelen. In België staat een diploma gelijk aan een eerlijke kans op een mooie job. Als je in Rusland al kan studeren, heb je nog rijke ouders of connecties nodig om carrière te maken. Hopelijk kan ik met mijn diploma een mooie toekomst uitbouwen.’

Maria Karatantcheva is een pseudoniem. Ze koos ervoor om anoniem te getuigen, omdat ze haar verleden achter zich wilt laten.

ECHTE BELGEN

maria: ‘ik leerde pas

kennen toen ik Boven een caFé ging wonen’

Page 38: Living in Mechelen

ariane van Crean (47) en hAAr ParTner PaTriCk Daelman (50) zochten nAAr het ideAle pAnd in mechelen om hun b&b vorm te geven. nA lAng zoeken, tikten ze in de stAtionsbuurt twee pAnden uit 1875 op de kop. tekst Dorien CamPs - foto Jan sneyers

op weekend in eigen huis

de prijzen van huizen en appartementen zijn in jaar tijd

Page 39: Living in Mechelen

39

OP WEEKEND IN EIGENHuIS

Ariane: ‘Iedereen verklaarde ons gek toen we 20 jaar geleden in de ver-vallen stationsbuurt wilden komen wonen. 50% van de woningen stond immers leeg. Ondertussen is de buurt positief geëvolueerd. We hebben zelf enkele panden in de straat gereno-veerd en ook de leegstand is fors gedaald.’Patrick: ‘uiteindelijk is dit de perfecte locatie voor een B&B. De oppervlakte is groot genoeg om hier te wonen, te werken en twee gastenverblijven te voorzien. Bovendien zitten we op vijf minuten van het station en ook de luchthaven is vanuit Mechelen mak-kelijk te bereiken.’ Ariane: ‘We houden van de schaal van de stad, die zorgt ervoor dat Mechelen aan elkaar hangt. Ook de gasten appreciëren het dat ze hier zowel de stad als de natuur binnen handbereik hebben.’

als architect en verlichtingsdeskundige hebben jullie veel van jezelf in deze verbouwingen gestopt?Patrick: ‘Veel? Alles!’ (lacht)Ariane: ‘Toen we het pand kochten, lieten we ons leiden door het karakter. We zagen meteen de mogelijkheid om van elk verdiep een suite te maken, telkens met een kitchenette, een salon, een slaap- en een badkamer. Authen-tieke elementen als de art-deco-bank-set op het eerste, de restanten van het magazijn van de vroegere parfume-rie in de feestzaal en de gewelfde kelder bepalen het karakter van onze woning, in een mix met hedendaagse elementen.Patrick: ‘Het leek ons niet meer dan logisch dit te willen delen met ande-ren. We zien ook dat de gasten dit appreciëren. Ze komen hier omdat ze in architectuur geïnteresseerd zijn, net als wij. Dat merk je aan het respect waarmee ze omgaan met de suites.’ Ariane: ‘Door twee panden te kopen, konden we dit stuk naar onze hand zetten. Enerzijds hebben we het woongedeelte met de gastenverblij-ven, anderzijds het werkgedeelte. Deze twee leefwerelden staan met elkaar in verbinding en worden tege-lijkertijd gescheiden door de tuin. Een barrière die rust bewaart, zowel in huis als op het werk.’

op welke etage staat de master be-droom?Ariane: ‘Zeven jaar lang woonden we op de derde verdieping. Toch gingen we regelmatig een weekendje op de eerste verdieping logeren. Die gasten-kamer was iets luxueuzer. Wanneer deze een tijdje niet verhuurd was, namen we onze toiletzak en gingen twee verdiepingen lager op weekend.’Patrick: ‘Sinds twee maanden gebeurt dat niet zo vaak meer. Wij wonen nu op de tweede verdieping. Alles is hier nieuw en we zijn nog even zoet met dat allemaal te ontdek-ken. Voorlopig blijven we dus even op de tweede verdieping, maar je weet nooit… Flexibiliteit is hier het codewoord.’

als uitbaters van een B&B zijn jullie ook erg flexibel.Patrick: ‘We runnen onze B&B op een erg persoonlijke manier. Daarom staan we erop om onze gasten zelf te ontvangen. Willen gasten toch komen wanneer we zelf als iets gepland heb-ben als ze vertrekken, dan geven we ze de vrijheid om de deur achter zich dicht te trekken. Dat vertrouwen ap-preciëren ze.’Ariane: ‘Het is ook nooit onze ambitie geweest om meerdere koppels tegelij-kertijd te ontvangen. We willen altijd samen met onze gasten een gezellig weekend beleven. Dat gaat simpelweg niet wanneer één koppel om negen uur wil ontbijten en het andere om half tien.’Patrick: ‘Toch is het al voorgeval-len dat alle gastenkamers volzet waren. Toen zijn we zelf bij de buren gaan aankloppen. Sommige mensen zouden hier een probleem van maken, voor ons is het een leuk uitstapje naar hiernaast.’

GEZELLIG WEEKEND BELEVENMET JE GAsTEN

ariane: ‘je kan geen

als één koppel om negen uur wil ontBijten en het ander om halF tien’

de voorgevel van de b&b in de hendrik speeqvest 54.

Page 40: Living in Mechelen

WERKEN EN WONEN’ ‘dit is onze overgang tussenpatrick in de tuin:

Page 41: Living in Mechelen

41

maar jullie gasten komen hier niet al-leen om te logeren?Ariane: ‘Wij feesten graag. Ook vrienden geven regelmatig een feest in ons zaaltje. De opslagruimte van de vroegere parfumerie is hiervoor de perfecte locatie. Binnenkort is hier zelfs een trouwfeest, mét pastoor. Voor spontane feestjes moeten we aan onze achterdeur zijn. In de Stations-straat is er een stuk waar geen auto’s komen. Bij mooi weer zetten we een bank buiten en genieten we met de buren van een hapje en een drankje.’Patrick: Het is natuurlijk geen toeval dat we vaker contact hebben met onze achter- dan met onze voorburen. We hebben links en rechts aan de achterkant van ons pand een en ander verbouwd. De mensen die hier iets gekocht hebben of huren van ons, zijn ondertussen goede vrienden.’

naast de oude opslagruimte is de kel-der nu ook een aangename ruimte.Ariane: ‘De kelder hebben we ver-groot en omgebouwd tot ontspan-ningsruimte. Eens je hier binnen stapt, volg je een parcours van relaxatie. Een ervaringsdouche, een dompelbad, een jacuzzi, een sauna, alles zit erin.’Patrick: ‘De wellnessruimte is een meerwaarde voor de B&B, maar we krijgen ook mensen over de vloer die louter komen relaxen. Gasten vragen ons vaak of we zelf veel genieten van deze faciliteiten. Wanneer er gasten geweest zijn en alles staat nog aan, laten we ons makkelijk verleiden tot een ontspannende wandeling in onze kelder.’

the patio houses

Logeren bij Ariane en Patrick kan vanaf 145 euro inclusief uitgebreid ontbijt. Voor privégebruik van de uitgebreide wellnessruimte betaal je 125 euro.

Hendrik Speecqvest 542800 Mechelen0475 42 95 78www.thepatiohouses.be

Ariane: ‘eens je hier binnenstapt,volg je een parcours van relaxatie.’

Page 42: Living in Mechelen

een tijdje proef. Je moet bewijzen dat je kan presteren, wil je een vast con-tract krijgen. Het is ook belangrijk dat je graag met je handen werkt, anders hou je het niet vol. Welke job je ook doet, je moet er plezier aan beleven. Dat geldt voor elke baan. Zelf knut-selde ik altijd al graag aan fietsen, dus ik heb het hier wel getroffen.’

Op de werkvloer sta je zij aan zij met collega’s uit verschillende culturen.Is dat soms een uitdaging?Kabir: ‘Sterke karakters kunnen weleens botsen maar dat heeft meer te maken met persoonlijkheid dan met cultuur. Ik woon al meer dan veertig jaar in Mechelen. Hoewel ik in Marokko geboren werd, voel me ik evenveel Mechelaar. De juiste men-taliteit is enorm belangrijk wanneer je zo nauw samenwerkt, want naast technische kennis moet je over de no-dige dosis teamspirit beschikken. Dat wordt tijdens de proefperiode al snel duidelijk. Je hebt snel door met wie je makkelijk en goed kan samenwerken. Teamspirit gaat verder dan de taal die je spreekt. Aan die groepsgeest kan en moet je werken. Het is niet meer dan normaal dat je op je eerste werkdag een beetje schuchter overkomt. Ik herinner me nog hoe zenuwachtig ik in het begin was.’

kabir bouhank (52) werkt al drie jaar in ’t atelier, een werkplek voor arbeiders die moeilijk een job vinden. naast een meubel- en houtatelier heeft ’t atelier ook een fietsafdeling. kabir: ‘je moet pleZier beleven aan je werk. laat mij aan een fiets sleutelen en ik ben gelukkig.’

tekst PieTer Claes - foto PieTer Claes

Hoe ben aan je baan in ’t Atelier geraakt?Kabir: ‘Voor ik hier aan de slag ging, werkte ik als arbeider voor de stad Mechelen. Toen ik op zoek ging naar een andere job, kwam ik in contact met ’t Atelier. Net als andere nieuwko-mers moest ik eerst een tijdje proef lo-pen, om te tonen wat ik in mijn mars heb. Sinds een aantal jaren herstelt en verhuurt ’t Atelier ook fietsen, naast de houtafdeling. Dat is echt mijn ding. Ondertussen werk ik hier al drie jaar met een vast contract.’

Je praat duidelijk met passie over je job, waarom doe je het zo graag?Kabir: ‘Het doet me deugd om men-sen te kunnen helpen. We herstellen fietsen en het is fijn om de klanten tevreden te stellen. Daarnaast verhu-ren we ook fietsen aan toeristen die de stad willen verkennen. Wie wil kan ook voor een maand of zelfs een jaar een fiets huren. Heel wat men-sen maken daar gebruik van, zoals stadsambtenaren wanneer ze bezoe-kers op een originele manier willen rondleiden. Daarnaast kan je bij ons ook terecht om ‘gekke’ fietsen te hu-ren, maar zelf heb ik genoeg aan mijn eigen normale fiets (lacht).’

Is het een zware stiel? Kabir: ‘Je mag het niet onderschatten. Iedereen die hier begint loopt eerst

‘TEAMspIRIT IssTERKER DAN TAAL’

‘t atelier

De sociale werkplaats ’t Atelier werd elf jaar geleden opgericht. Er is plaats voor vijftien arbeiders die omwille van diverse redenen (voorlopig) moeilijk een baan vin-den. Dankzij de werkplaats kun-nen ze hun zelfbeeld opkrikken en tegelijkertijd zinvol werk leveren. ’t Atelier wil kwaliteitsproducten afleveren, van picknicktafels tot zitbanken en bloembakken. Daar-naast kan je ook op ’t Atelier reke-nen voor maatwerk, bijvoorbeeld voor inbouwkasten of het leggen van parket. Naast de houtafde-ling timmert sinds 2006 ook de fietsafdeling van ’t Atelier aan de weg. Ze verhuren en onderhouden fietsen, zowel voor particulieren als voor bedrijven of organisaties. De fietsafdeling recupereert ook oude fietsen om ze op te knappen.

Meer info? www. http://users.skynet.be/atelier-mechelen/index-hout.htm

Page 43: Living in Mechelen

‘TEAMspIRIT IssTERKER DAN TAAL’

pERsOONLIJKHEID‘sterke karakters kunnen Botsen, maar dat heeFt meer te maken met

kaBir:

danmet CULTUUR’

43

Page 44: Living in Mechelen

voor een halve Dag of een halve minuuT. om Te rusTen, Te Dromen of Te waChTen. elke BankziTTer heefT zo ziJn reDen om een BankJe uiT Te kiezen. tekst Jan sneyers - foto Jan sneyers

deBankzitters

Page 45: Living in Mechelen

45

‘vAn kleins Af AAn kwAm ik hier met mijn moeder wAndelen en met mijn eerste fietsje rijden. eentje met drie wieltjes. ik woon zelf AAn het tivolidomein, mAAr hier heb ik mooie herinneringen AAn. elke keer Als ik nAAr de stAd kom, kom ik nAAr hier.’

Diana symons (73)kruidtuin

Page 46: Living in Mechelen

‘hier tegenover is de enige cremerie wAAr ze lAvendelijs hebben. dAArvoor komen we toch wel minstens één keer per mAAnd tot hier. we dAchten ook nog rustig enkele winkels te doen, mAAr door de brAderij wAs het over de koppen lopen. Al die drukte is niks voor ons.’

sTeven (35), liesJe (6) en Jonas CoPPens (9), maria Janssens (36), sint-romboutstoren

Page 47: Living in Mechelen

47

‘ik heb een AfsprAAk bij de oogArts, mAAr ik ben veel te vroeg. een klein hAlfuurtje, tijd genoeg om een si-gAretje op te steken en vAn het zonnetje te genieten. met mijn ogen is niks AAn de hAnd, ik heb enkel een voorschrift nodig om een nieuwe bril te gAAn hAlen.’

Jan van heuverBeke (59)befferstrAAt

Page 48: Living in Mechelen

www.livinginmechelen.be