rie jaar geleden was je voor heteerst in Iran. Wat deed jou beslissenom samen te werken met artiestenvan daar?

“Het Untimely Festival had me uit-genodigd om er te performen en eenworkshop te geven. Masoumeh Jala-

lieh en Alireza Mirmohammadi volgden mijnworkshop en ik was meteen onder de indrukvan hun aanpak en bewegingstaal. Ook al ver-liep het gesprek toen nog met een tolk, ikhoopte echt dat we ooit zouden samenwer-ken. Inmiddels is dit mijn vijfde trip naarIran. Het is een erg mooi land met heerlijketen en vriendelijke mensen. En Teheran iseen fantastische stad met een erg levendigekunstscène.”

Af en toe bereiken ons berichten over hetverbod op dansen in het openbaar in Iran.Bestaat er een hedendaagse dansscène?

“Hier gebeurt ontzettend veel, heel watmensen zijn met erg verschillende dingenbezig. Aangezien er geen professionele dans-opleiding bestaat, verrijken mensen zich doorworkshops te volgen bij dansers die naar hetbuitenland trokken of bij buitenlandse gast-docenten. Ik merk dat er nood is aan meeruitwisseling en een gevarieerder aanbodomdat iedereen zich nu op dezelfde work-shops stort. Er is een erg sterke theater- en

Lichaamstaalvoorbij de grenzenHet gaat hard voor de IJslandse Bára Sigfúsdóttir. Haarveelgelaagde werk toert langs nationale en internationaletheaters en festivals en inmiddels is ze aan hier vierdecreatie toe: being. Hiervoor werkt de Brussels basedchoreografe samen met twee Iraanse performers. Weskypen met elkaar in volle creatieperiode in Teheran,zes weken voor de première.

TEKSTLENE VAN LANGENHOVE

mimescène maar men is ook erg nieuwsgierignaar vormen van beweging.”

Hoe verloopt het creatieproces? “Na een eerste researchperiode in Teheran

vorig jaar wou ik Alireza en Masoumeh uit-nodigen in mijn werkomgeving. We zoudenstarten met een residentie in België. Helaaskreeg Alireza geen visum, ook al was hij uit-genodigd door gevestigde organisaties. Door-dat een derde van de creatieperiode in rook

opging, kwam alles op de helling te staanmaar ik wilde mijn oorspronkelijke idee nietzomaar opgeven. Gelukkig geraakte Alirezanadien wel naar Potsdam en Groningen, waarwe drie weken in residentie waren. Ik gaf Ali-

D

SELECTIEF OKTOBER 201734

reza en Masoumeh verschillende improvisa-tie-opdrachten om hen beter te leren kennenals danser. Nu we hier in Teheran samenwer-ken bouw ik daarop verder en leid ik henmeer richting het construeren van bewe-gingsmateriaal. Ik stimuleer hen om huneigen vocabularium in de creatie te stoppen.Voor mij is het interessant om te werken metperformers die geen professionele dansoplei-ding genoten zoals we die in West-Europakennen. Zij hebben een andere aanpak die ikerg verfrissend vind.”

DEZELFDE GOLFLENGTEDit is de eerste keer dat je niet zelf opde scène staat.

“Ja, dat is nieuw. Ik denk dat dit het goedemoment is om het te proberen. Het doet mewel beseffen hoe erg mijn composities verwe-ven zijn met het fysieke experiment. Mijnmanier van werken is erg nauw verbondenmet mezelf, ook al tracht ik met een zekereafstand naar mijn eigen creatieproces te kij-ken. Ik film het en vervolgens reflecteer ikover wat ik zie alsof het over een ander gaat:wat wordt hier getoond, wat vertelt dezescène? Nu ik er sowieso buiten sta, kijk ik alop die manier. Aanvankelijk vond ik het eenuitdaging om voor Alireza en Masoumehopdrachten te bedenken die relevant materi-aal konden opleveren, maar nu we veel tijd

PODIUM

“Ik verken hoehet lichaam inverschillendeculturen wordtingezet”

SELECTIEFOKTOBER 2017 35

samen hebben doorgebracht, zitten we meeren meer op dezelfde golflengte. De puzzel-stukken beginnen in elkaar te schuiven.”

Tot hiertoe waren je creaties doordrenkt vanjouw beeldrijke, tegelijk ingetogen en ex-pressieve bewegingstaal. Wat mogen we ver-wachten van het eerste door jougechoreografeerde duet?

“Het uitgangspunt van being is tegelijk een-voudig en complex: een verkenning van hetlichaam en hoe dat in verschillende culturenwordt ingezet om te communiceren. Ik vraagme af wat de overeenkomsten en verschillenzijn in de waarneming via ons lichaam. Ikkoos voor Masoumeh en Alireza, niet omdatze van Iran zijn maar omdat ze creatief zijn.Nu ik de voorstelling met hen creëer, wil ikhet resultaat zowel in België als in Iran kun-nen tonen, zonder aanpassingen. De censuurwordt als het ware een creatief kader waarbin-nen we werken. Maar het stuk gaat vooralover ontmoeten: de dialoog tussen de tweeperformers, tussen hen en het publiek, tussenverschillende culturen.”

Je gaat op zoek naar een universele taal? “Dat is een grote uitspraak, maar op een

bepaalde manier is het wel zo. Met deze voor-stelling willen we een dialoog op gang trek-ken, niet alleen in het maakproces maar ooknadien, als we het opvoeren in verschillendelanden. Er is zoveel kennis uit andere culturendie onze kijk op de dingen kan verrijken. Ikben me ervan bewust dat mijn blik niet neu-traal is. We kunnen niet ontsnappen aan onzeachtergrond, we zijn allemaal gevormd doorde mensen die we hebben ontmoet en deervaringen die we hebben opgedaan. Ik hoopdat dit project een steentje in de rivier is, datmijn werk vragen oproept en het publiekprikkelt om verder na te denken.”

Speelt muziek opnieuw een grote rol? “Momenteel werken we enkel met geluiden

die het lichaam voortbrengt zoals de ademha-ling. Bij vorige creaties had ik telkens eenbepaalde muzikant in gedachten, maar dezekeer niet. Toen we met de research starttenvond ik de stilte en de concentratie erg mooi.Je wordt erg gevoelig voor geluiden en ritmesdie lichamen in beweging voortbrengen.Maar het is nog te vroeg om te zeggen dat ditde enige soundscape zal zijn.”

Being, 26 en 27 oktober, Campo, Gent.vooruit.be en projectbeing.net

© K

laar

tje L

ambr

echt

s©

Mar

yam

Ghi

asi