Ik wil binnenbreken in de cenakels van de poli-tiek. Een tegenwind zijn tegen de afbrokkeling van onze socialistische verworvenheden. Een barrage vormen tegen de krachten die onze partij en de vakbonden willen in de vernie-ling rijden. Het is van in mijn jeugd in mijn geheugen gegrift wat de socialisten allemaal gerealiseerd hebben, die strijd moet resoluut verdergezet worden. Ik kies er vandaag voor mijn syndicaal engagement te verlengen in een politiek engagement. Dat is mijn keuze en zoals in alles wat ik in mijn leven gedaan heb, zal ik er nu ook voor de volle 100 procent voor gaan.Brussel is een gewest met één miljoen inwoners. Het Brussels Parlement, waarvoor ik hoop ver-kozen te worden, kan en moet een belangrijke rol spelen in het uittekenen van de lijnen voor een betere toekomst voor alle inwoners van ons gewest.

ÉÉN MILJOEN INWONERS

KARELSTESSENSVakbondsman in het Brussels Parlement

Karel is rood, maar grijs van ervaring en groen van hart. Grijs van de ervaring die hij opbouwde aan de top van de vakbond, waar hij zijn overtuiging omzette in daden en de standpunten van werknemers verzoende met die van werkgevers. Hij leerde mensen voor zichzelf op te komen en te zorgen voor wie door omstandighe-den niet meer kan doen.Groen is zijn hart voor het onderbenutte potentieel van de Brus-selse jeugd, die te weinig ervaring wordt doorgegeven en te weinig ervaring kan opdoen. Hij beseft dat vergroening geen probleem is, maar het antwoord op vergrijzing. Ervaring en solidariteit vormen de sleutel. Je kan vanuit een sociale beweging de politiek adviseren over wat te doen en te laten en vanuit je rol als megafoon de politieke kar vooruitschreeuwen. Of je kan de megafoon neerleggen en mee aan de politieke kar trekken. Karel Stessens koos voor het laatste.Karel is 100% socialist. Karel is 100% Europeaan. Karel is 100% Brusselaar. Karel is 100% welkom.

Pascal Smet

Ik wil binnenbreken in de cenakels van de poli-tiek. Een tegenwind zijn tegen de afbrokkeling van onze socialistische verworvenheden. Een barrage vormen tegen de krachten die onze partij en de vakbonden willen in de vernie-ling rijden. Het is van in mijn jeugd in mijn geheugen gegrift wat de socialisten allemaal gerealiseerd hebben, die strijd moet resoluut verdergezet worden. Ik kies er vandaag voor mijn syndicaal engagement te verlengen in een politiek engagement. Dat is mijn keuze en zoals in alles wat ik in mijn leven gedaan heb, zal ik er nu ook voor de volle 100 procent voor gaan.Brussel is een gewest met één miljoen inwoners. Het Brussels Parlement, waarvoor ik hoop ver-kozen te worden, kan en moet een belangrijke rol spelen in het uittekenen van de lijnen voor een betere toekomst voor alle inwoners van ons gewest.

ÉÉN MILJOEN INWONERS

Eén van de grote

problemen in Brussel

is de werkloosheid,

in het bijzonder bij

onze jongeren.

MAAR LIEFST ÉÉN JONGERE OP DRIE IN BRUSSEL ZOEKT WERK

De waarheid is vandaag dat bijna geen kat wakker ligt van de jeugdwerkloosheid in ons Brussels Gewest. De cijfers zijn een kaakslag voor de democratie. Maar liefst één jongere op drie in Brussel zoekt werk. Ik steek niet weg dat als ik mij vandaag engageer in de politiek, die onaanvaardbare jeugdwerkloosheid er voor veel tussen zit. Ik zal hiervoor het Brussels Parlement op zijn kop zetten, als het moet. Ik wil met het Brussels ABVV de handen in elkaar slaan, want onze vakbond heeft wel degelijk sterke voorstellen op het domein van werk voor onze jongeren. We weten dat we de situatie kunnen veranderen. De voorbeelden in een aantal sectoren spreken voor zich. Ik denk aan de bouwsector waar het Referentiecentrum baanbrekend werk verzet.

We moeten ook blijven (grote) inspanningen leveren om de bedrijven in Brussel aan te zetten om meer te investe-ren in onderzoek en ontwikkeling.De voorbije maanden kwam meermaals in het nieuws dat jongeren uit verschillende steden, ook uit Brussel, naar Syrië getrokken zijn om zich te engageren aan de zijde van de rebellen in de burgeroorlog. Berichten komen meer en meer binnen dat een deel van die jongeren vechten aan Al Qaida gerelateerde organisaties. Dat baart mij zeer ernstige zorgen. Voor mij is er een ver-band met het feit dat in een aantal wijken in ons gewest, jongeren geen hoop meer zien. In hun zoektocht naar een identiteit sluiten ze zich aan bij organisaties met extremistische ideologieën. Een vraag rijst onvermijde-lijk: doen wij als samenleving alles wat we kunnen opdat onze jongeren hier een goed leven kunnen leiden?

DE ALGEMENE WERKLOOSHEID IN BRUS-SELDe werkloosheid in Brussel bedraagt 20 procent. Dat is een onaanvaardbaar hoog cijfer. Met ACTIRIS, de Brusselse tegenhanger van de VDAB, moeten we blij-ven investeren om de werkzoekenden nog beter op te vangen en te begeleiden. Deze dienst heeft meer midde-len nodig. Het is ook belangrijk dat we komen tot meer samenwerkingsakkoorden met Vlaanderen. Het kan niet zijn dat in Brussel duizenden jongeren geen werk vinden en dat men in Vlaanderen de vacatures niet kan invullen. De overheden moeten hier de gangmaker zijn.Al te vaak vergeten we dat we in Brussel over bruisend talent beschikken dat de stap zou kunnen zetten om zelfstandige te worden. De bestaande organisaties die beginnende zelfstandigen begeleiden moeten meer middelen krijgen. De nieuwe zelfstandigen hebben deze begeleiding hard nodig.

Als je je job niet meer

kan doen, moet alles

ingezet worden om

in hetzelfde bedrijf of

instelling een andere

job te vinden.

Iedereen wil

werken, maar

het moet om

waardige jobs

gaan.

De werkloosheid in Brussel bedraagt 20 procent. Dat is een onaanvaardbaar hoog cijfer. Met ACTIRIS, de Brusselse tegenhanger van de VDAB, moeten we blij-ven investeren om de werkzoekenden nog beter op te vangen en te begeleiden. Deze dienst heeft meer midde-len nodig. Het is ook belangrijk dat we komen tot meer samenwerkingsakkoorden met Vlaanderen. Het kan niet zijn dat in Brussel duizenden jongeren geen werk vinden en dat men in Vlaanderen de vacatures niet kan invullen. De overheden moeten hier de gangmaker zijn.Al te vaak vergeten we dat we in Brussel over bruisend talent beschikken dat de stap zou kunnen zetten om zelfstandige te worden. De bestaande organisaties die beginnende zelfstandigen begeleiden moeten meer middelen krijgen. De nieuwe zelfstandigen hebben deze begeleiding hard nodig.

MEER MIDDELEN

Als je je job niet meer

kan doen, moet alles

ingezet worden om

in hetzelfde bedrijf of

instelling een andere

job te vinden.

DE BRUSSELSE GEPENSIONEERDENDe gepensioneerden in Brussel moeten een waardig leven kunnen leiden. Het kan er bij mij niet in dat men-sen die gans hun leven bijgedragen hebben aan ons sociaal systeem, vandaag in de kou staan. De beelden op de journaals van ouderlingen die beroep moeten doen op de voedselbank, zijn voor mij wraakroepend. Dit is niet de samenleving waarin ik mij herken. Dit is niet de samenleving die gebaseerd is op de principes waarvoor ik sta. Dit is niet de samenleving die ik wil achterlaten aan mijn kinderen en mijn kleinkinderen.Ook op het vlak van de toegang tot het openbaar ver-voer is er een probleem. Is het normaal dat de Brusselse gepensioneerden op jaarbasis 60 € voor vervoer met de MIVB en 40 € voor vervoer met de TEC moeten betalen ? Terwijl de gepensioneerden in Vlaanderen gratis ge-bruik maken van het openbaar vervoer. Ik pas voor een land waar gepensioneerden niet gelijk behandeld

Ik wil ook voluit

inzetten op de ver-

zorgingssector. De

sector groeit en wij

moeten ervoor zorgen

dat de Brusselaars

die dat wensen een

versnelde opleiding

kunnen krijgen om aan

de slag te kunnen bij

onze zieken en onze

ouderlingen.

De gepensioneerden in Brussel moeten een waardig leven kunnen leiden. Het kan er bij mij niet in dat men-sen die gans hun leven bijgedragen hebben aan ons sociaal systeem, vandaag in de kou staan. De beelden op de journaals van ouderlingen die beroep moeten doen op de voedselbank, zijn voor mij wraakroepend. Dit is niet de samenleving waarin ik mij herken. Dit is niet de samenleving die gebaseerd is op de principes waarvoor ik sta. Dit is niet de samenleving die ik wil achterlaten aan mijn kinderen en mijn kleinkinderen.Ook op het vlak van de toegang tot het openbaar ver-voer is er een probleem. Is het normaal dat de Brusselse gepensioneerden op jaarbasis € 60 voor vervoer met de MIVB betalen, € 36 voor de TEC en € 36 voor De Lijn? Terwijl de gepensioneerden in Vlaanderen gratis gebruik maken van het openbaar vervoer. Ik pas voor een land waar gepensioneerden niet gelijk behandeld worden.

MEER MIDDELEN

Wij moeten ervoor zorgen

dat de Brusselaars

die dat wensen een

versnelde opleiding

kunnen krijgen om aan

de slag te kunnen bij

onze zieken en onze ouderen.

Als jonge gast ging ik aan de slag in de sector van de trams. Daar liggen mijn roots, daar heb ik mij kunnen ont-plooien en werd ik gevormd tot wie ik nu ben. Daar werd ik als vanzelf syndicalist. Vandaag wil ik die ervaring en al wat ik geleerd heb uit de syndicale mandaten waarin ik verkozen werd, ten dienste stellen van Brussel. Volgens mij zijn veel mensen die met de wagen rijden, bereid over te stappen naar het openbaar vervoer. Ik heb het dan over de Brusselaars zelf (heel veel ver-plaatsingen gaan om minder dan 5 kilometer) en over de pendelaars. We moeten het gebruik van het openbaar vervoer aanmoedigen op alle mogelijke manieren.

Ik wil onderzoeken welke fiscale maatregelen we in Brus-sel nog kunnen nemen en voorstellen doen in het Brus-sels Parlement. Onderzoek heeft immers aangetoond dat één wagen op twee die zich op de Ring verplaatst, een… bedrijfswagen is. Vandaag experimenteren bedrijven met een mobiliteitsvergoeding waarbij de werknemers het bedrag van de bedrijfswagen mogen aanwenden voor een vervoer naar keuze. En wat blijkt ? Veel werkne-mers kiezen voor het gebruik van de fiets voor de korte afstanden en bij slecht weer voor het openbaar vervoer. De metro-, tram- en busverbindingen worden daarenbo-ven in Brussel permanent uitgebreid.In het mobiliteitsverhaal geldt ook dat onbekend, onbe-mind is. We moeten dus fundamenteel werken aan een mentaliteitswijziging.

Openbaar vervoer nog aantrekkelijker maken heeft te maken met bereikbaarheid, vlotte verbindingen en een goede communicatie naar de gebruiker. We moeten ons in de plaats stellen van de gebruiker: hoe kan ik vlot van punt A naar B geraken vraagt hij of zij zich af. Hoe kunnen we beter communiceren over de verbindingen? Kunnen moderne applicaties van smartphones een rol spelen?Tenslotte hebben we een belangrijke rol te spelen naar de jongeren. Al vanop de lagere school moeten onze jongsten gesensibiliseerd worden om het openbaar ver-voer te gebruiken. En waarom zou het openbaar vervoer gebruiken geen toffe style of life kunnen worden ?

NIET MORGEN, MAAR VANDAAG

Ik heb het allemaal gezien. Hopen studies waar je tien boekenrekken mee kan vullen. En ons maar met cijfers om de oren slaan. “In 2020 zijn we met 200.000 meer inwoners in ons gewest.” OK dus, ja er moeten scholen bijkomen, daar is iedereen het over eens. Voor de kleuters, voor de scholieren in het lager onderwijs en de leerlingen in het middel-baar onderwijs. We moeten dringend werken aan de taalachter-stand waar vele kinderen mee geconfronteerd worden. Het moment is gekomen om versneld aan oplossingen te werken. We moeten met alle betrok-ken partijen rond de tafel zitten. Niet morgen, maar vandaag. Want elk kind, elke jongere heeft recht op onderwijs.Laat ons toch nooit vergeten dat onze Brusselse jeugd onze grootste troef is ! Vlaanderen en Wallo-nië vergrijzen aan dezelfde snelheid dat Brussel …verjongt. Aan ons om mee de verwachtingen van al die jonge mensen in te lossen.

Vorming om

de

vorming pikken de

jongeren niet,

en

terecht: vo

rming moet

tot een job

leiden.

De jeugd is de toekomst van Brussel.

Maar we moeten alles doen om hen die toekomst te geven.

Een gewest dat zichzelf respecteert moet een proper gewest zijn. Ik zet volledig in op een schone en propere stedelijke omgeving. We kunnen blijven sensibiliserings-campagnes opzetten, op een gegeven moment moet de overheid zijn verantwoordelijkheid opnemen: sluikstor-ters moeten afgestopt worden. Ik merk dat de aanpak in de Scandinavische landen, waar de regels moeten geres-pecteerd worden, zijn vruchten afwerpt.De mensen die de vuilnis ophalen en de straten dagelijks schoonvegen verdienen respect van alle burgers. Hier is nog werk aan de winkel: een eerste onmiddellijk te nemen stap is dat het Gewest een sensibiliserings-campagne op poten zet waarbij de waardering voor de mensen die onze vuilnis ophalen, gepromoot wordt.

EEN SCHOON EN PROPER BRUSSEL

Veiligheid, dat is voor mij sociale veiligheid. Ik bedoel hiermee een sociaal vangnet voor eenieder van de wieg tot het graf. We vergeten al te vlug dat de sociale voor-zieningen er gekomen zijn door de linkse partijen, door verschillende generaties van socialisten en door mannen en vrouwen die zich vandaag dag in dag uit inzetten om onze verwezenlijkingen te beschermen tegen de gedu-rige aanvallen van de conservatieve krachten. Wat betreft de sociale veiligheid hebben we nog heel wat werk voor de boeg. Ik denk aan de tendens bij de overheidsinstellingen waarbij we moeten de tendens omdraaien dat steeds minder statutairen en steeds meer contractuelen aangeworven worden. We moeten de laag-ste lonen en de laagste pensioenen verhogen. In heel wat bedrijven wordt het sociaal overleg niet gerespecteerd en moeten werknemers vechten om in veilige omstan-digheden te kunnen werken. Pesten op het werk, waar-bij mensen psychologisch kapot gaan is meer en meer schering en inslag. Ofwel zal onze samenleving sociaal zijn, ofwel hebben we in mijn analyse geen samen-leving meer!

Onze sociale zekerheid moet een voorbeeld zijn voor de Europese Unie.

Maar veiligheid, dat is voor mij ook fysieke veiligheid. Ik kan niet aanvaarden dat in ons gewest mensen slachtof-fer worden van criminaliteit in al haar vormen. De over-heid moet de nodige middelen ter beschikking stellen aan de politiediensten om de criminaliteit een halt toe te roepen. Ik wens samen met mijn medeburgers in een gewest te leven, waar we op elk moment van de dag op ons gemak door onze mooie stad kunnen wandelen.Met de veiligheid in het openbaar vervoer is het ook niet denderend gesteld. Ik wil op de barricades staan opdat onze mensen die tienduizenden reizigers per dag vervoeren met de tram, de metro, de bus of de trein, in veilige omstandigheden kunnen werken. Aanvallen op bestuurders of conducteurs zijn onaanvaardbaar. In de stations moet meer veiligheidspersoneel aange-worven worden.

Ik wil de

solidariteit

versterken door

de dialoog aan te

gaan met iedereen

die vooruit wil.

In België werken één miljoen twee honderdduizend werknemers in kmo’s. Het gaat hier om de helft van alle werknemers in de privésector ! In de kmo’s zijn er nog steeds geen sociale verkiezingen en is er dus geen vakbondsvertegenwoordiging aanwezig. Vaak werken mensen er onder de barema’s en zijn de cijfers van ar-beidsongevallen er hoger. Ik zal dus blijven ijveren opdat in bedrijven vanaf twintig werknemers een vakbondsde-legatie kan geïnstalleerd worden. Het is geen toeval dat we vooral in de kmo’s de flexibi-liteit zien binnensluipen. Vandaag moeten wij vechten tegen de flexibiliteit die langs alle kanten in al onze bedrijven, ook de grote, én in de overheid, binnensluipt. Vaste en kwaliteitsvolle jobs, dat moet ons doel zijn. Werknemers zijn geen nummers maar mannen, vrouwen en jongeren die moeten gerespecteerd worden.

Ik verdedig de

solidariteit binnen

en tussen de

sectoren. Het

patronaat, privé of

publiek, is één blok.

Het moet van mijn hart: al te vaak kiezen overheden bij hun aan-bestedingen voor de goedkoopste oplossing. Dit kan niet langer. Bij het uitbesteden van opdrachten moet de overheid rekening houden met volgende vragen : worden de arbeidsvoorwaarden gerespecteerd in het bedrijf waar wij een beroep op doen ? Is er sociaal overleg ? Ik pleit voor het op grote schaal invoeren van sociale clausules voor de gunning van overheidsopdrachten.Ik sta hier bij stil want… openbare aanbestedingen maken 15 pro-cent uit van het Bruto Binnenlands Product van de Europese Unie !

Iedereen wil werken.

Maar het moet om

menswaardige jobs

gaan waarbij mensen

kunnen fier zijn

op wat ze doen.

Ik denk aan voormalig Europees commissievoorzitter Jacques Delors, die wees op het cruciale belang van: “Apprendre à être et à vivre ensemble.” Van te leren samen-zijn en samen-leven dus. Het moment is aangebroken dat we onze verschillen in taal en cultuur, als een sterkte zien, en dat onze jeugd van die rijkdom van kennis en ervaringen kan profiteren. En dat we in ons onderwijs de na-druk leggen op de geschiedenis van ons land, dat op het vlak van immigratie een schoolvoorbeeld is van verschillende golven werk-nemers die door onze Regering uitgenodigd (om het zacht uit te drukken) werden om hier te komen werken – vaak in erbarmlijke omstandigheden – en die mee de rijkdom van ons land gemaakt hebben. Ik moet er ook steeds aan denken als ik een rusthuis be-zoek in Brussel: een grote groep van die verzorgsters zijn Belgen met buitenlandse roots !Laat ons vooral de essentie niet vergeten als we het over discri-minatie hebben. Discriminatie of het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen en groepen op basis van afkomst, overtui-gingen, taal of seksuele geaardheid,… heeft een samenleving nog nooit niets opgeleverd. Ik blijf mij daar met hand en tand tegen verzetten. Er gaat niets boven de menselijke waardigheid.

Discriminatie is

onaanvaardbaar. Een

jonge Brusselaar van

Magrebijnse afkomst

zal moeilijker een job

vinden dan de zoon

van een bankdirecteur.

Waar zijn we mee

bezig ?

Mijn principes over nationalisme zijn te nemen of te laten. In geen geval wens ik een millimeter toe te geven aan zij die de burgers en de werknemers tegen elkaar willen opzetten. Een concurrentie zonder grenzen tussen Brussel, Vlaanderen en Wal-lonië, die automatische samen zal gaan met een afbraak van onze sociale rechten met ons vlaggenschip van de Sociale Zekerheid inbegrepen, daar pas ik voor, en wel met elke vezel van mijn lijf.Daarom moeten de conservatieven ook van onze index afblijven.Mijn inspiratiebron inzake de gevaren van het oprukkend na-tionalisme is en blijft een voormalige President van Frankrijk, François Mitterand, die in zijn laatste toespraak in het Europees Parlement - de man was toen al erg ziek - voor een laatste maal opriep niet te vallen voor het nationalisme en dat we de geschie-denis van het Europees continent altijd moeten indachtig zijn. “Le nationalisme, c’est la guerre.” Zo zie ik het ook: elke vooruitgang van de rechtse en nationalistische overtuigingen, moeten we onverdroten blijven bevechten.Er is één identiteit voor mij. En dat is de identiteit van de mens, in zijn rijkdom, in zijn verschillen en in zijn complementariteit met anderen.

We moeten koste

wat het kost

samenwerken met

Vlaanderen en

Wallonië.

Ons land splitsen is een grove vergissing. De werknemers, werklozen, zieken en gepensioneerden moeten één groep blijven.

Europa, wat is dat voor een beest? Zo komt de Europese Unie bij de mensen over. Als ik erover nadenk, kom ik tot de conclusie dat Brussel en de Unie, onmetelijk ver van elkaar af staan. Wij gaan dat niet in een paar jaar veranderen. Maar we kunnen en moeten nu al aanzetten geven om linken te leggen tussen de Brusselaars en de Europese instellingen. Ik denk onmiddellijk aan de voorlichtingsopdracht van Europa. Het is al-lemaal goed dat busladingen burgers van gans het land en gans Europa de Europese Instellingen komen bezoeken. Maar is het moment niet gekomen dat we iets speciaals doen voor de Brusselaars? En hoe zit dat met de tewerkstelling? Hoeveel inwoners van ons gewest werken in de Europese instellingen?

Ik analyseer de fouten

van onze structuren en

zal in het parlement

voorstellen doen om

die structuren die over

ons dagelijks leven

beslissen, te hervormen.

Ik wil bijdragen

aan de uitstraling

van Brussel. Ons

parlement moet een

ambassadeur worden

naar de andere

gewesten en naar het

buitenland.

Het Brussels Parlement is een belangrijke instelling. Daar worden beslissingen genomen die gevolgen hebben voor één miljoen burgers.

Op het eind van de Tweede Wereldoorlog werd in Londen tussen vakbonden en patroons, in aanwezigheid van de Regering, een deal afgesloten. De eerste stenen werden gelegd voor de koopkrachteconomie, waarbij een vrije markt georganiseerd werd met inbegrip van sociale correc-ties. Voor deze laatsten waren de vakbonden en de socia-listische partijen de garantie. Het model heeft voor voor-spoed gezorgd, tot in de jaren zeventig kwam er welvaart en welzijn voor een grote groep burgers. Maar niet voor iedereen ! Steeds opnieuw moesten mensen zonder werk, gepensioneerden, werknemers met een arbeidsongeval of een beroepsziekte of mensen met een handicap voor hun rechten vechten. En dat is nog steeds zo. Méér dan ooit hebben de Brusselaars die in nood verkeren, een krachtige politieke stem nodig. Deze onrechtvaardigheid maakt mij kwaad.

Maar wat mij woedend maakt, is dat we vandaag, anno 2013-2014, mijlenver af staan van de “welvaartstaat”. Grote holdings en bankiers wereldwijd, hebben vanaf 2008 de wereldeconomie in de afgrond gestort. Een ongebreideld winststreven zonder beperkingen en met voorkennis, heeft gans ons economisch weefsel ont-wricht. Zichzelf verrijken, dat was het leidmotief geweest van deze witteboord-criminelen. Als de economie een casino wordt, dat weet je dat maar enkelen veel zullen winnen en alle anderen zwaar zullen verliezen. Dat is wat er gaande is. Vanuit ons Brussels Gewest moeten we meer dan ooit een vuist maken en alle verantwoordelijken in onze samen-leving dwingen, samen met progressieve krachten in de andere landen van de Europese Unie, nieuwe dwingende regels op te leggen opdat we weer een spoor kunnen trekken naar welvaart en naar welzijn. Onze grootouders hebben daar in geloofd, aan ons om hun werk verder te zetten.

Ik heb een droom voor mijn gewest. Willem Elsschot schreef ooit dat tussen droom en daad, wetten in de weg staan en praktische bezwaren. Nieuwe wetten, om de vooruitgang in welvaart en welzijn in Brussel te garanderen, die kunnen en moeten we samen in het Brussels Parlement erdoor krijgen. Wat die praktische bezwaren betreft: met vastberadenheid en samen met mijn militanten en mijn kiezers zullen we die wegwer-ken. Voor minder, doe ik het niet. Ik wil dat we alleman meenemen in ons gewest. En ik zal blijven iedereen rond mij verzamelen, zoals ik dat altijd gedaan heb.

Aan allen die samen met mij deze doelstellingen willen realiseren.

Mijn ambitie

voor Brussel:

rechtvaardigheid,

eenheid en de

werknemers een

stem geven in het

parlement.

Ik heb een droom voor mijn gewest. Willem Elsschot schreef ooit dat tussen droom en daad, wetten in de weg staan en praktische bezwaren. Nieuwe wetten, om de vooruitgang in welvaart en welzijn in Brussel te garanderen, die kunnen en moeten we samen in het Brussels Parlement erdoor krijgen. Wat die praktische bezwaren betreft: met vastberadenheid en samen met mijn militanten en mijn kiezers zullen we die wegwer-ken. Voor minder, doe ik het niet. Ik wil dat we alleman meenemen in ons gewest. En ik zal blijven iedereen rond mij verzamelen, zoals ik dat altijd gedaan heb.

Aan allen die samen met mij deze doelstellingen willen realiseren.

Mijn ambitie

voor Brussel:

rechtvaardigheid,

eenheid en de

werknemers een

stem geven in het

parlement.