Just Who

I am

…

Hoofdstuk 7

Vraag me niet

hoe

wat

waarom

want ik kan het je toch niet zeggen.

Amaryllis

Zeg me niet

hier

nu

zo

want ik kan niet alles doen

wat je wil.

Ik ben gewoon

hoe

wat

waarom ik ben.

En dat ben ik…

Zuchtend verberg ik het blaadje

papier onder mijn stapel nota’s. ik

probeer te studeren voor mijn

examens volgende week, maar het

lijkt wel alsof die les over Sappho

mijn hoofd op hol heeft gebracht.

Mijn gedachten dwalen af naar

vroeger. Als Aminta en ik geen zin

hadden om huiswerk te

maken, verzonnen we altijd

verhaaltjes over onze leerstof.

Vooral Aminta was daar geweldig

in, en soms bedacht ze zelfs een

toneeltje waardoor we onze lessen

beter begrepen.

Maar meestal… draaiden die

toneeltjes altijd uit op een groot

kussengevecht of kietelpartij.

Ik zucht en knabbel op het dopje van

mijn pen. Vroeger komt niet meer

terug, en tussen mij en Aminta zal het

nooit meer hetzelfde worden al toen…

Van de duivel gesproken! Mijn

gedachten zijn nog niet koud, als ik

opeens Aminta in de verte zie komen

aanslenteren.

Ik probeer me nog achter mijn

boeken te verbergen, maar mijn zus

heeft me al gezien.

“Dus hier zit je, zusje!”, zegt ze met een

gespeeld medelijdende blik,

“Waarom ging je zo opeens weg, we

waren allemaal zo ongerust…”

“Hou toch op met dat hypocriete

geslijm, Aminta!”, stuif ik op, “Je weet

goed genoeg waarom ik vertrokken

ben!”

“Dat ben ik inderdaad niet

vergeten, nee!”, antwoordt Aminta op

geïrriteerde toon, “En ik hoop dat je

weet dat alle schuld daarvoor

volledig bij jou ligt!”

Haar blik verandert wanneer ze Fay

naar buiten ziet komen, die is

opgeschrikt door onze ruziënde

stemmen.

“Ach, is dat je vriendinnetje? Ik moet

zeggen, je hebt geen slechte smaak.

Maar ja, dat wist ik natuurlijk al…”

“Ik hoop dat jullie heel gelukkig zijn

samen. Nja, ik moet naar mijn les. Tot

gauw, lief zusje!”

Voordat ik nog één woord heb

kunnen uitbrengen, is ze ervandoor.

“Amaryllis? Is alles wel in orde met

je? Kom maar mee naar binnen, dan

schenk ik je even een glas water in…”

Ik hoor dat Fay het op een aarzelende

manier zegt. Waarschijnlijk is ze

bang voor een nieuwe woede-

uitbarsting.

“Dat was mijn tweelingzus…”, mompel

ik haar toe, “Vroeger kon ik alles

tegen haar vertellen. Alles, behalve

dat ene…

“Nee, ik heb me overslapen!”

Kreunend kom ik overeind, om dan

pas te beseffen dat mijn uurrooster

veranderd is: gelukkig hoef ik pas

deze namiddag les te geven.

Kathlijn

Opgelucht ga ik rechtop zitten. Nu ik

een halve dag vrij heb, kan ik

gezellig nog eens met Dylan en de

kinderen naar de speeltuin.

Na een frisse douche, loop ik door

naar Femkes kamer om mijn

dochtertje wakker te maken.

“Goedemorgen, meisje! Gaan wij

straks gezellig samen naar de

speeltuin?”

“Jaaaa!”, roept Femke hevig, en ze

wipt enthousiast op en neer in mijn

armen.

“Laten we dan eerst maar eens je

kleertjes aantrekken hé?”

Maar wanneer ik met Femke op mijn

arm naar beneden komt, struikel ik in

de keuken bijna over een strandbal,

en zie ik een mand vol eten en

drinken op tafel staan.

“Waarvoor zijn die?”, vraag ik Dylan,

“Ik moet pas vanmiddag gaan

werken, dus was ik van plan in de

voormiddag nog eens gezellig met

ons gezinnetje naar de speeltuin te

gaan.”

“Oh,” antwoordt Dylan geschrokken,

“Jammer, ik had een dagje naar zee

gepland met de kinderen.”

“Een hele dag? Dan lukt het me niet

om mee te gaan, vanmiddag moet ik

wel gaan werken…”, antwoord ik met

een spijtig gezicht.

“Zoiets verwachtte ik al wel…”,

mompelt Dylan, en hij staat op om

Twan uit zijn stoeltje te halen, “Kom

grote man, wij gaan boven eens

schone kleertjes aantrekken!”

Zonder me nog een blik te gunnen,

loopt hij met Twan in zijn armen naar

boven. Ik blijf alweer verdwaasd

achter…

Wordt

vervolgd

…