JEL+Magazine februari 2012

SPORTJOURNALISTIs dat wat voor mij?

THELMA GROTENDORSTDIEPTE INTERVIEW MET EEN BASKETBAL TALENT

TOM VERWEIJ Vertelt over de politieopleiding

JEL+WEEKEEN TALENTVOLLE WEEK

KERSTGALACOLUMN RAPHAËLA DROSTHOE OVERTUIG IK MIJN WARE LIEFDE?DE HOROSCOOPINVULVERHAALUITSPRAKEN VAN LERARENVROEGER EN NU KUNST-, SPORT- EN WETENSCHAPSKLAS

F E B R U A R I 2 0 1 2

N E W S + T A L E N T S + P A R T Y ’ S + L I F E S T Y L E + A R T + S C I E N C E + S P O R T S

REES

SPECIAL

Manage your future!Faculteit der Managementwetenschappen

BedrijfskundeBen je geïnteresseerd in management, bedrijven en organisaties?www.ru.nl/bedrijfskunde

BestuurskundeVoel je je betrokken bij maat-schappelijke vraagstukken en wil je graag onderzoeken hoe je door ander bestuur en beleid de samenleving kunt verbeteren?www.ru.nl/bestuurskunde

Economie en bedrijfseco-nomieWil je economische keuzes analyseren en verklaren en deze keuzes sturen met adviezen?www.ru.nl/economie

International Economics and BusinessDo you want to analyze, explain and solve economic issues, using international economic theories?www.ru.nl/ieb

Geografie, Planologie en Milieu (GPM)Wil je bijdragen aan een duurzame ruimtelijke inrich-ting van de wereld, als sociaalgeograaf, planoloog of milieuwetenschapper?www.ru.nl/gpm

PoliticologieHeb je interesse in nationale, Europese en mondiale poli-tieke ontwikkelingen? www.ru.nl/politicologie

VraGEn?

@ Mail: [email protected]

Hyves: managementru.hyves.nl

Facebook: facebook.com/rufdm

Twitter: twitter.com/rufdm

Zoek je een boeiend onderwerp voor je profielwerkstuk? Check dan: www.ru.nl/profielwerkstuk

201126-28 oktober: Nijmeegse Tweedaagse5 november: Bachelor voorlichtingsdag25 november: Proefstudeerdag

201216 maart: Proefstudeerdag31 maart: Bachelor voorlichtingsdag26 april: Proefstudeerdag1 juni: ‘Last Minute Radboud’

Info en aanmelden: www.studeren-in-nijmegen.nl








VraGEn?









Wat staat ons te wachten? Wat is er allemaal ge-beurd? Hoe zit het nu met de brug na de brand? Mevrouw Lotte geeft ons een update!

Op 3 december jl. om ongeveer 3 uur ‘s nachts is er brand ontstaan in de loopbrug aan de kant van het Da Vinci Col-lege. Er is meteen een alarm afgegaan in de meldkamer en de brandweer was al na tien minuten aanwezig. Ik werd ’s morgens pas gebeld. Ben er toen meteen heengegaan en ja, dan sta je daar. We mochten toen nog niet naar binnen. Uiteindelijk mochten we op de begaande grond en de eerste verdieping kijken. Het trappenhuis aan de kant van het Da Vinci is helemaal verwoest. In de brug was ook rook- en wa-terschade. Een kast met apparatuur is uitgebrand en er zijn gaten in het dak van de brug voor het blussen gemaakt. Het marmoleum was al gelegd, gelukkig hadden we het nog niet ingericht. We hadden een heel groot feest georganiseerd. Ook waren we met de wetenschapsklas bezig een 48 uur du-rende LAN-party te organiseren. Het was allemaal zo mooi. Helaas betekent dit ook dat de noodlokalen moeten blijven. Ik vind dat we in de brug het mooiste uitzicht van Purmerend hebben. Helaas zullen we nog een half jaar moeten wachten.

Checkpoint gaat verhuizen en wel naar lokaal B119. Dicht-bij de docentenkamer. Hierdoor hebben onze docenten en mevrouw Berends meer contact over de absenties. We gaan strenger de absenties bijhouden, want we vinden dat elke leerling gewoon naar school moet.

In de mediatheek zijn we bezig om een nieuw systeem te ma-ken voor de leerlingen die daar KWT komen doen. Zij kunnen dan gewoon bij binnenkomst hun pasje scannen en dan zijn ze ingelogd en wordt hun aanwezigheid geregistreerd. Zo

gaat de intake veel sneller. Ook gaan we ervoor zorgen dat er extra docenten aanwezig zullen zijn voor eventuele vragen.

De reizen voor de bovenbouw zijn al twee keer besproken. Er ligt een voorstel klaar, dit moet nog worden doorgerekend. Het moet namelijk betaalbaar zijn, maar ook goed aansluiten met de toetsweek. Alle leerlingen krijgen hierover nog een brief met meer informatie. Deze reizen moeten absoluut doorgaan.

Midden in december had de onderbouw JEL+week. We hadden ons goed voorbereid. Deze week stond in het teken van sport, kunst en wetenschap. Maar ons hoofdthema was omgang met elkaar, pesten en elkaar helpen. Wij hadden een training voor de leerlingen en gaven ook veel aandacht aan cyberpesten. Ook was er een HALT- programma. Hoe gaan we ervoor zorgen dat wij een leuke en prettige school worden? Er wordt bijvoorbeeld h eel veel schade aan ander-mans spullen aangebracht. Dit betreft zowel spullen van medeleerlingen als eigendommen van school. Een “mooi” voorbeeld hiervan is het bekrassen van de computers op de C1. Laten we gewoon alles als een groep heel laten en een fijne school worden met mooie resultaten.

Voor de bovenbouw was donderdag 22 december het kerst-gala. Ik hoop dat dit voor de leerlingen een gezellige avond was. De vrijdag daarna hadden de leerlingen kerstontbijt. Daarna twee weken vrij.

Ik hoop dat iedereen een leuke kerst en een fijne vakantie heeft gehad.

Mevrouw Lotte werd geïnterviewd door Suzanne Hogenberg van klas EH4A.

ONTWIKKELINGEN BINNEN HET JAN VAN EGMOND LYCEUM Mevrouw J. Lotte is schoolleider van het Jan van Egmond Lyceum








VraGEn?
















VraGEn?









Wat staat ons te wachten? Wat is er allemaal ge-beurd? Hoe zit het nu met de brug na de brand? Mevrouw Lotte geeft ons een update!

Op 3 december jl. om ongeveer 3 uur ‘s nachts is er brand ontstaan in de loopbrug aan de kant van het Da Vinci Col-lege. Er is meteen een alarm afgegaan in de meldkamer en de brandweer was al na tien minuten aanwezig. Ik werd ’s morgens pas gebeld. Ben er toen meteen heengegaan en ja, dan sta je daar. We mochten toen nog niet naar binnen. Uiteindelijk mochten we op de begaande grond en de eerste verdieping kijken. Het trappenhuis aan de kant van het Da Vinci is helemaal verwoest. In de brug was ook rook- en wa-terschade. Een kast met apparatuur is uitgebrand en er zijn gaten in het dak van de brug voor het blussen gemaakt. Het marmoleum was al gelegd, gelukkig hadden we het nog niet ingericht. We hadden een heel groot feest georganiseerd. Ook waren we met de wetenschapsklas bezig een 48 uur du-rende LAN-party te organiseren. Het was allemaal zo mooi. Helaas betekent dit ook dat de noodlokalen moeten blijven. Ik vind dat we in de brug het mooiste uitzicht van Purmerend hebben. Helaas zullen we nog een half jaar moeten wachten.

Checkpoint gaat verhuizen en wel naar lokaal B119. Dicht-bij de docentenkamer. Hierdoor hebben onze docenten en mevrouw Berends meer contact over de absenties. We gaan strenger de absenties bijhouden, want we vinden dat elke leerling gewoon naar school moet.

In de mediatheek zijn we bezig om een nieuw systeem te ma-ken voor de leerlingen die daar KWT komen doen. Zij kunnen dan gewoon bij binnenkomst hun pasje scannen en dan zijn ze ingelogd en wordt hun aanwezigheid geregistreerd. Zo

gaat de intake veel sneller. Ook gaan we ervoor zorgen dat er extra docenten aanwezig zullen zijn voor eventuele vragen.

De reizen voor de bovenbouw zijn al twee keer besproken. Er ligt een voorstel klaar, dit moet nog worden doorgerekend. Het moet namelijk betaalbaar zijn, maar ook goed aansluiten met de toetsweek. Alle leerlingen krijgen hierover nog een brief met meer informatie. Deze reizen moeten absoluut doorgaan.

Midden in december had de onderbouw JEL+week. We hadden ons goed voorbereid. Deze week stond in het teken van sport, kunst en wetenschap. Maar ons hoofdthema was omgang met elkaar, pesten en elkaar helpen. Wij hadden een training voor de leerlingen en gaven ook veel aandacht aan cyberpesten. Ook was er een HALT- programma. Hoe gaan we ervoor zorgen dat wij een leuke en prettige school worden? Er wordt bijvoorbeeld h eel veel schade aan ander-mans spullen aangebracht. Dit betreft zowel spullen van medeleerlingen als eigendommen van school. Een “mooi” voorbeeld hiervan is het bekrassen van de computers op de C1. Laten we gewoon alles als een groep heel laten en een fijne school worden met mooie resultaten.

Voor de bovenbouw was donderdag 22 december het kerst-gala. Ik hoop dat dit voor de leerlingen een gezellige avond was. De vrijdag daarna hadden de leerlingen kerstontbijt. Daarna twee weken vrij.

Ik hoop dat iedereen een leuke kerst en een fijne vakantie heeft gehad.

Mevrouw Lotte werd geïnterviewd door Suzanne Hogenberg van klas EH4A.

ONTWIKKELINGEN BINNEN HET JAN VAN EGMOND LYCEUM Mevrouw J. Lotte is schoolleider van het Jan van Egmond Lyceum

3J E L + M A G A Z I N E

tegen de klok Heeft iemand mijn sleutels gezien? Mijn USB-Stick ben ik ook al kwijt, heeft iemand die dan gezien?” Jeetje….ik heb nu les!” In de huidige maatschappij heeft iedereen af en toe haast. Één persoon heeft in het bijzonder alt ijd haast: meneer Rees. In zijn 40-jarige carrière heeft meneer Rees onze ooms, tantes, neven, nichten en zelfs ouders in de klas gehad. Iedereen weet wie meneer Rees is, of je nou wel of geen les van hem hebt gehad. Met zijn verstrooidheid en specifieke manier van lesgeven, laat hij op het Jan van Egmond een stempel achter. Maar zoals aan alle mooie dingen komt ook aan dit t ijdperk een einde. Het voor tdurende rennen van meneer Rees heeft de finishlijn bereikt. Maar voordat hij ons verlaat, moest hij flink aan de bak: Een week lang zonder geschiedenis, een diepte interview en het uitzoeken van oude foto’s. Ook andere leraren werden bij de Rees-special betrokken. In deze periode waren de leraren ook druk bezig met een aantal andere activiteiten, zoals de jaarlijkse kerstmarkt, de JEL+Week, de toetsweek en als afsluiter het gala. En we moeten natuurlijk Valentijnsdag niet vergeten. Leraren zijn immers ook mensen, die verlie fd zijn en houden van. Mevrouw Göksun zal deze Valentijnsdag in ieder geval niet alleen doorbrengen. Mevrouw Mehinagic integendeel kiest ervoor om te zwijmelen bij de foto van haar favoriete voetballer en veelvuldig haar brievenbus te raadplegen….want je weet maar nooit! Liefde hangt in de lucht in deze periode en ook in onze school. We nemen binnenkor t afscheid van onze lie ftallige collega en wensen hem veel goeds voor de toekomst. We hopen dat hij zichzelf niet kwijtraakt, z’n sleutels op zak houdt en zijn USB-stick uit de computer haalt. Mocht hij onze hulp nodig hebben of toch iets kwijt zijn, dan mag hij alt ijd langskomen op school. Uiteraard ook voor een kopje kof fie!Tot het volgende nummer, A. Mehinagic & I. Göksun

AAN DIT NUMMER HEBBEN MEEGEWERKT: DocentenSebas Nannings [Artdirector]Ajla Mehinagic [Hoofdredactrice]Ipek Göksun [Hoofdredactrice]René Kramer [Tekstcorrectie]Ben van den Boogaard [Fotografie]Jeroen Kinsbergen[Coverfoto]

CrewmembersEden Lutz, EG3ALotte Schijff, EG3ALucas Faijdherbe, EG2BMitchel Foppen, EH5DRaoul Bruens, EG2BSven Butter, EG4ASuzanne Hogenberg, EH4ASophia Hanekamp, EV5BSophie van Alen, EG4A Terry Bommels, EH4F

Ex-leerlingRaphaëla Drost Tom Verweij

Alle leerlingen van wie de namen reeds vermeld worden bij de diverse artikelen.

JEL +W e e k K u n s t k l a s

S p o r t k l a s

T o m V e r w ei j

R e e s S p e c i a l

JE L' s G o t T a l en t

Y o u r i v a n d e n B u s k e n

K e r s t g al a

INHOUDSOPGAVE

Radboud Universiteit 2

Ontwikkelingen binnen het JEL 3

Inhoudsopgave 4

Rees tegen de klok 5

Sportjourmalist, is dat iets voor mij? 6

Invulverhaal 11

Vroeger & Nu 12

JEL+Week 14

Column Raphaëla Drost 17

Uitspraken docenten 18

REES SPECIAL 19

Collega's over meneer Rees 20

Interview met meneer Rees 24

Een week lang zonder… Geschiedenis 26

Hoe overtuig ik mijn ware liefde? 29

Interview met Thelma Grotendorst 30

Tom Verweij bij de politie 32

Stichting ABSO 34

Kerstactie Africa Family Foundation 35

Sportklas 36

Horoscoop 38

Wetenschapsklas 40

Kerstgala 42

Kunstklas 44

Prijspuzzel 46

4 J E L + M A G A Z I N E

tegen de klok Heeft iemand mijn sleutels gezien? Mijn USB-Stick ben ik ook al kwijt, heeft iemand die dan gezien?” Jeetje….ik heb nu les!” In de huidige maatschappij heeft iedereen af en toe haast. Één persoon heeft in het bijzonder alt ijd haast: meneer Rees. In zijn 40-jarige carrière heeft meneer Rees onze ooms, tantes, neven, nichten en zelfs ouders in de klas gehad. Iedereen weet wie meneer Rees is, of je nou wel of geen les van hem hebt gehad. Met zijn verstrooidheid en specifieke manier van lesgeven, laat hij op het Jan van Egmond een stempel achter. Maar zoals aan alle mooie dingen komt ook aan dit t ijdperk een einde. Het voor tdurende rennen van meneer Rees heeft de finishlijn bereikt. Maar voordat hij ons verlaat, moest hij flink aan de bak: Een week lang zonder geschiedenis, een diepte interview en het uitzoeken van oude foto’s. Ook andere leraren werden bij de Rees-special betrokken. In deze periode waren de leraren ook druk bezig met een aantal andere activiteiten, zoals de jaarlijkse kerstmarkt, de JEL+Week, de toetsweek en als afsluiter het gala. En we moeten natuurlijk Valentijnsdag niet vergeten. Leraren zijn immers ook mensen, die verlie fd zijn en houden van. Mevrouw Göksun zal deze Valentijnsdag in ieder geval niet alleen doorbrengen. Mevrouw Mehinagic integendeel kiest ervoor om te zwijmelen bij de foto van haar favoriete voetballer en veelvuldig haar brievenbus te raadplegen….want je weet maar nooit! Liefde hangt in de lucht in deze periode en ook in onze school. We nemen binnenkor t afscheid van onze lie ftallige collega en wensen hem veel goeds voor de toekomst. We hopen dat hij zichzelf niet kwijtraakt, z’n sleutels op zak houdt en zijn USB-stick uit de computer haalt. Mocht hij onze hulp nodig hebben of toch iets kwijt zijn, dan mag hij alt ijd langskomen op school. Uiteraard ook voor een kopje kof fie!Tot het volgende nummer, A. Mehinagic & I. Göksun

AAN DIT NUMMER HEBBEN MEEGEWERKT: DocentenSebas Nannings [Artdirector]Ajla Mehinagic [Hoofdredactrice]Ipek Göksun [Hoofdredactrice]René Kramer [Tekstcorrectie]Ben van den Boogaard [Fotografie]Jeroen Kinsbergen[Coverfoto]

CrewmembersEden Lutz, EG3ALotte Schijff, EG3ALucas Faijdherbe, EG2BMitchel Foppen, EH5DRaoul Bruens, EG2BSven Butter, EG4ASuzanne Hogenberg, EH4ASophia Hanekamp, EV5BSophie van Alen, EG4A Terry Bommels, EH4F

Ex-leerlingRaphaëla Drost Tom Verweij

Alle leerlingen van wie de namen reeds vermeld worden bij de diverse artikelen.

K u n s t k l a s

T o m V e r w ei j


IS OOIT UW MENING U FATAAL GEWORDEN IN VERHOUDING TOT EEN SPELER? Ja, met Mounir El Hamdaoui, nu speler bij Ajax. Ik was de eerste persoon met wie hij ruzie had, dus dachten mensen dat het aan mij lag. Later is gebleken dat het niet zo was. Ik had een goede relatie met hem in het kampioensjaar, maar toen was alles crescendo. Daarna begon het seizoen en werd er meer van hem verwacht

maar dat kon hij niet brengen. Toen heb ik hem kritisch benaderd zoals ik dat altijd doe, objectief en kritisch. KWAM HIJ DAN NAAR U TOE EN ZEI HIJ ER WAT VAN OF DEED HIJ DAT INDIRECT? Nee, ik stond hier na de training en het was heel koud. Ik stond in het gangetje bij de kleedkamer en ik hield de deur open, wat ik voor andere spelers deed, en toen kwam El Hamdaoui. Ik zei: ”Goedemorgen” en toen zei hij: ”Wat

sta jij nou stom te lachen.” Ik zei: “Ik zeg gewoon goedemorgen, wat is dit...” Hij heeft dat op een vervelende wijze, bedreigende manier gezegd. Later zei hij: “Op het trainingskamp zei je nog dat ik zo fantastisch was.” Ik antwoordde: “Ik heb nog nooit gezegd dat ik iemand geweldig vond.” Hij kon het niet hebben, dat na alles wat hij aanraakte in goud veranderde, hij nu de kritiek kreeg.

4 Gymnasium, Cultuur en Maatschappij profiel en geen idee wat ik later wil worden. In mijn zoektocht naar een mooie toekomst ging ik langs bij Yoeri van den Busken, sportjournalist bij Voetbal International. Na Ajax, PSV en Feyenoord is Yoeri nu clubwatcher van AZ en volgt hij de ontwikkelingen bij de Alkmaarse club op de voet. Voor VI moet hij soms ook bij Wilfred Genee en Johan Derksen aanschuiven in het programma Voetbal Inside om zijn visie op het hedendaagse voetbal te geven.

Maar zijn echte passie ligt bij het schrijven van boeken. Piet Schrijvers, Louis van Gaal en Harry van Raaij zijn enkele personen waarover hij reeds heeft geschreven. Yoeri nam mij mee naar de wedstrijd AZ-FC Utrecht in het AFAS Stadion, alwaar ik op een steenkoude perstribune, naast mensen als Barbara Barend en Wim Suurbier (Speler van het Oranje van 1974), een vermakelijke wedstrijd heb gezien. En telkens rees de vraag in mij op: “Sportjournal-ist, is dat iets voor mij?” En het antwoord luidt JA!

Sportjournalist, is dat iets voor mij?

DOOR SVEN BUTTER, EG4A

ALS VOETBALANALYTICUS BEKIJKT U VEEL VOETBAL, BENT U OP EEN GEGEVEN MOMENT NIET VOETBALMOE NA AL DIE ELLENDIGE PASSES EN SLECHTE VERDEDIGERS? Jazeker, maar daarom is het ook heel belangrijk om eventjes wat anders te doen, anders raak je helemaal gedeformeerd. Mijn moeder en mijn stiefvader wonen in Frankrijk en ik ga meestal twee keer per jaar daarheen met de kinderen. Die zitten boven op een berg in een bosrijk gebied, waar je even weggaat van de realiteit, waar je slecht bereik heb met je mobiel. Maar gelukkig zijn er ook kinderen, met wie je een dagje naar Artis kan en dan ben ik geen slaaf aan mijn telefoon. TENZIJ JOHAN DERKSEN IN JE SCHERMPJE VERSCHIJNT. Dat is wat anders, ik vind het goed dat je ook even terug stapt want als je 12 uur in het voetbal zit word je ook helemaal gek.

VOETBAL HEEFT ZO ZIJN EIGEN GEVOEL VOOR HUMOR, ZOALS ER ALOM BEKEND IS. BENT U WEL EENS IN DE MALING GENOMEN DOOR SPELERS? Nee, eigenlijk niet. Ik weet ook niet of dat ook zo positief is als ze dat met je doen. Ik weet nog wel iets uit mijn tijd bij de Telegraaf met een collega. Die jongen deed geen voetbal. We hadden toen een rubriek met mensen uit het buitenland en hij moest een stukje schrijven over iemand die op Kreta zat. Hij moest hem dan zondag bellen en een stukje maken. Maar hij wist helemaal niet hoe die man eruit zag en wist alleen dat het een Limburger was. Toen heeft een collega vanuit de portiersruimte gebeld en hij deed een geweldig Limburgs accent na en heeft een verhaal verteld over omkoping in het Griekse voetbal. Die collega zat helemaal met twinkelende ogen van wat heb ik een fantastisch verhaal.

Daarna hebben we hem teruggebeld en trok hij zijn woorden in, maar toen was die pagina al klaar. Ik had toen al een schaduwverhaaltje met Simon Tahamata gemaakt omdat we wisten wat er aan de hand was. We konden

ook zo een stuk printen zodat het leek alsof zijn stuk er stond en toen hebben we een foto uit het archief gehaald en zeiden we: ‘dit is hem.’ Vervolgens hebben we het aan hem gegeven en toen was de deadline bijna. Dat heeft tot het laatst geduurd totdat iedereen op de grond lag van het lachen. Dat gebeurt dus als je niet genoeg van voetbal weet.

JOHAN DERKSEN IS NOU NIET ECHT DE MEEST SYMPATHIEKE MAN DIE ER RONDLOOPT IN HILVERSUM, ZOALS DE MEDIA ONS DOET GELOVEN. IS HET IN HET ECHT OOK ZO’N ZURE ONSYMPATHIEKE MAN? Het is een heel aparte man. Hij heeft Louis van Gaal en Gertjan Verbeek een vermakelijke hork genoemd, maar dat kan je soms ook wel over hem zeggen. Maar sinds het WK-programma VI Oranje, heeft iedereen kunnen zien dat hij een stuk losser is geworden. Het is een verademing dat er iemand is die wel zegt wat hij vindt in het voetbalwereldje. Bij de Telegraaf is het Cruijff voor Cruijff na, maar Derksen heeft hem zeker ook bekritiseerd. Hij is er meer straight in dan andere media en dat waardeer ik wel in hem. Je kunt hem niet betichten van enige vorm van voorkeursbehandeling. Zijn pen kan ook erg hard zijn. Maar waarom lukt het Voetbal International wel om een

"Vergaderen is voor de

talentlozeN"

Presentatie van het boek "De Tragedies", samen met Robbie de Wit en John van het Schip.


betoog van Cruijff in de uitzending te krijgen en de NOS niet? Cruijff is jarenlang ook commentator bij de NOS geweest en heeft daar ook zijn contacten, maar het programma Voetbal International heeft het laatste jaar de NOS overruled als populair programma.

U HEEFT EEN VOETBALLENDE ZOON: ZIET U HEM LIEVER OP HET VELD OF LANGS DE LIJNEN? Het is heel bijzonder om dan met mijn zoontje naar een wedstrijd te gaan. Laatst toevallig nog ergens in de West-Beemster. Om half 10 speelde hij daar tegen een paar jongetjes. Het is ook heel leuk de herkenning te zien. Hij heeft een ontzettend goede motoriek en het is gewoon heel leuk om je eigen kind daarmee bezig te zien. Ik heb hem nooit een kant opgeduwd. Hij kon heel goed zwemmen en zat op gym. Hij won ook en ik dacht dan ga je daar lekker mee

door. Maar opeens wilde hij op voetbal en dat komt indirect omdat hij weet wat ik natuurlijk doe. Zelfs mijn vrouw, die uit de zwemwereld komt en niets met voetbal had, vindt het leuk om nu rond 9.00 uur te staan aanmoedigen. Maar ik weet helemaal niet zeker of hij hier later mee doorgaat. MAAR HET LIEFST

ZIE JE HEM LATER IN EEN BARCELONA SHIRTJE EXCELLEREN IN CAMP NOU. Ja, maar als dat gebeurt, is dat erg uniek. Maar bij AZ dan... Hij zal wel eerst in Nederland moeten beginnen. Het is wel een hele rare gedachte dat hij over 10 jaar debuteert in Ajax 1 of bij Barcelona. Komt niet in mijn hoofd op die gedachte.

KWESTIE VAN KIEZENBOEK SCHRIJVEN OF WEDSTRIJDVERSLAG SCHRIJVEN?Nee, liever boeken. Misschien omdat je dan meer contact heb. Nee niet echt, ik heb hele goede herinneringen aan het schrijven van de biografie over Harry van Raaij. Zeer goede vriendschap uit ontstaan, dat was mij heel dierbaar. Je duikt helemaal in iemands leven, veel werk maar erg dierbaar. In Nederland word je niet rijk van boeken schrijven, eigenlijk een soort verkapt hobbyisme. Mijn laatste boek was over voetbaltragedies van Robbie de Wit tot Marcel Peeper. Daar ben ik het meest trots op en ook in de recensies is daar po-sitief op gereageerd. Het zijn de gewone bekende verhalen, maar ik heb er nog meer onderzoek naar gedaan. Nabestaan-den opgezocht, weduwe van Nico Rijnders in Knokke. Die komen dan allemaal weer met nieuwe verhalen. Dat gaf het boek toen een nieuwe dimensie. Ook over Eric Jongbloed, die toen door de bliksem was getroffen. Ik heb toen allemaal mensen opgeduikeld die weer nieuwe verhalen hadden.

JOHAN DERKSEN OF WILFRED GENEE ALS BUURMAN?Johan Derksen! Dat is nou niet echt de meest sympathieke man... Hij komt natuurlijk zo over, maar het is wel iemand, bij wie je goed weet wat je aan hem hebt. Zo is ie als baas en zo is hij op te-levisie. Hij is een authentiek persoon, die heel erg recht door zee is en toen hij mij aannam zei hij: ”Ik eis twee dingen van je, goede verhalen en dat ook op tijd.” Hij is ook niet iemand die een arm om je heen slaat of die je een compliment geeft. Hij heeft altijd gezegd, als het goed gaat, dan hoor je niets. Dan is dat eigenlijk je referentie. Daar moet je mee leren omgaan, maar voetbal is een hard wereldje. Niet echt een vergadercultuur, Johan Derk-sen heeft bijvoorbeeld een hekel aan vergaderen. Hij zegt altijd: ”Vergaderen is voor de talentlozen”, voor de hersenlozen. Dat is wel een mooie uitspraak van Jorien van den Herik, ex-voorzitter van Feyenoord, dat heeft hij overgenomen. Dus wij vergaderen gewoon niet. Soms sta je bij Derksen met een vergadering weer na 2 seconden buiten. Ik heb heel veel waardering hoe hij VI groot heeft gemaakt met duidelijkheid en daar houd ik van. Dan hoef je helemaal niet de warme voorzitter te zijn of leider. Wilfred Ge-nee is een typische TV-man, televisiemensen hebben een ander karakter. Daar pas ik wat minder bij.

In gesprek met Frank Ribéry van Bayern-Munchen.

BAND MET SPELER OF EIGEN SUCCES?Ik vind dat een band met een speler nooit cruciaal mag zijn in je meningsvorming, als hij een hoofdrol speelt in een conflict. Ik ben er niet voor om partij te kiezen, ik analyseer en observeer, dan mag de lezer zelf een oordeel vellen. Als de betreffende speler daarin een rol speelt, zal ik dat gewoon opschrijven. Ik heb voor de Telegraaf Ajax gevolgd, en gezien hoe trainers ont-slagen werden: Blind, Ten Cate, Koeman. Later kom ik ze dan weer tegen en kan ik nog steeds met ze door een deur, ook met de bestuursleden die ik ook wel eens stevig heb aangepakt in een analyse. Aanpak klinkt zo zwaar, ik vind het meer obser-veren. Als je bij de feiten blijft en een goede band hebt met een speler, dan zie je dat ze het makkelijker accepteren van je. Toon Gerbrandts, directeur van AZ, zegt altijd: “Als ik zie dat jij je verdiept in een onderwerp en daar alles vanaf weet, kan ik accepteren dat jij daar een menig over hebt en dat mag”. Ik zal nooit iemand beschermen in een stuk, ik vind namelijk dat je objectiviteit altijd moet waarborgen.

LOUIS VAN GAAL OF JOHAN CRUIJFF VOOR AJAX?Johan Cruijff, die stuurt heel erg vanuit zijn voetbalverstand, heel erg vanuit de jeugd. Zijn voetbalverstand is zo goed ont-wikkeld. Dan heb je Wim Jonk en Dennis Bergkamp die dan de plannen uitvoeren van Cruijff op de Toekomst. Je ziet dat daar veel inhoud achter zit. Ik ken Louis van Gaal al heel lang, ben zes jaar zijn ghostwriter geweest. We kennen elkaar ook privé en dan is het een andere man. Ik heb hem ook meege-maakt als bondscoach van Nederland in Zeist op zijn kantoor. Hij bepaalde daar bij wijze van spreken zelfs de nieuwe kleur van de ordners. Hij is zo dominant in zijn hele manier van leiding geven, dat ik denk dat dat niet past bij Ajax. Cruijff zit daar niet voor zichzelf maar voor Ajax. Die regeert vanaf afstand, zijn plan wordt dan op een afstand uitgevoerd door Jonk en Bergkamp. Ik heb zelf Louis van Gaal één keer ont-moet en hij had een norse houding. Ja, Van Gaal is een erg moeilijk te doorgronden persoon. Hij heeft absoluut ook een warme kant. Hij liet kaarten voor Real Madrid en Barcelona liggen om op mijn bruiloft te kunnen zijn. Dat vond ik weer heel bijzonder. Ik heb Van Gaal meegemaakt toen zijn vrouw

overleed aan kanker en dan zie je weer een andere kant van zo’n man. Ik heb toen hij bij AZ was wel eens gedacht van: “Man, man, man, wat doe je?” Hij kende mij zo goed en toen maakte ik een verhaal waar hij het niet mee eens was. Hij be-gon te roepen dat ik suggestieve vragen stelde. Je moet toch als geen ander weten hoe ik in elkaar zit. Hij kan lastig lave-ren, hij is niet voor niets bij Bayern München weggestuurd. Hij was te dominant, eerste jaar allemaal prachtig en daarna ging het heel snel bergafwaarts. Nu zijn ze allemaal blij dat hij weg is en dat zegt wel het één en ander.

VOOR OF ACHTER DE CAMERA?Achter, daar ben ik heel resoluut. Wij moeten het nu ook doen voor VI en dan moeten we wel eens op maandag daar gaan zit-ten. Wij hebben als clubwatcher ook een internetfilmpje wat wekelijks wordt opgenomen en we moeten nu op de radio. Maar ik zeg altijd dat ik geen schrijver ben geworden om op TV te komen als een Wilfred Genee. Dus dat zegt het al, ik schrijf liever en val op met een goed stuk dan dat ik de hele tijd met mijn hoofd op TV ben. Derksen noemt het altijd het multimedia tijdperk. Daar heeft hij wel gelijk in, die kant zijn we opgegaan en je moet het dus soms doen. Maar dan zie ik het wel als een plicht. ZIE JE ER TEGEN OP ALS DE CAMERA AANSTAAT? Nee dat eigenlijk niet, dat is wel mijn voordeel. Ik praat net zo mak-kelijk voor of achter de camera. Ik ken wel collega’s die daar moeite mee hebben. Maar van Derksen mogen we zelf kiezen.

TELEVIZIERRING OF EK 2012?Hmm... EK 2012. Aan het programma Televizierring werken wij ook dus wij kregen ook een ‘mooie taart’. Het is natuurlijk veel leuker als Nederland wint, maar de Televizierring is wel leuk om te zien dat het publiek het leuk vindt. Het wordt goed beke-ken, ook al is niet iedereen zo positief hierover. Vroeger werd het de belangrijkste bijzaak in het leven genoemd. Het is ook haast zo, het is een mooie vorm van waardering voor VI, voor de mensen en het vak voetbal. Maar Nederland ziet veel liever Nederland kampioen worden, dat is ook beter voor het blad en daar heb je tot in lengte van jaren profijt van. MAAR ZIET U HET GEBEUREN? Het kan, maar laten we eerlijk zijn: Spanje en


Duitsland hebben betere teams op dit moment, en mist Neder-land de grote vier. Maar wie zegt dat dat niet bij Duitsland kan gebeuren. Ik denk dat er drie grote kanshebbers zijn die Euro-pees kampioen kunnen worden.

IN OF BUITEN DE LIJNEN? Dat is de eerste die ik erg moeilijk vind. Ik wilde vroeger voet-baller worden, eerst striptekenaar. Ik heb hier bij AZ in de jeugd gespeeld, dan heb je door de week en in de vakantie vijf dagen per week training door al die profs. Maar toen veranderde er iets bij mij. Ik was vijftien en mocht nog een keer terugkomen omdat ik jong was, maar toen ging ik niet terug omdat ik al was begonnen als journalist. Ik was een beetje afgeknapt op de cultuur en kwam tot de conclusie dat ik geen toptalent was. Wat mijn voordeel is, is dat ik weet wat dat ondefinieerbare kleedkamergevoel is, de geur van het gras is, hoe spelers den-ken en hoe je schoenen moeten zitten. Je hoeft niet altijd een supertalent te zijn om in het veld te staan. Nee, dat is waar. Ik had op dat moment niet de drive om die passie te tonen. Ik had een aardige motoriek, maar ik had niet het echte doorzettings-vermogen. Ik denk dat ik destijds de goede keuze heb gemaakt.

CRISTIANO RONALDO OF LIONEL MESSI?Messi. OMDAT RONALDO EEN HALVE VROUW IS? Omdat hij heel eng is, echt wel goed kan voetballen maar meer een merk is met veel te veel ego. Hij is heel erg met zichzelf bezig. Je ziet hem ook na elke actie naar boven kijken op de grote schermen om zijn eigen acties terug te zien. En of zijn haar nog goed zit. Hij heeft een vreselijk aanloopje, als hij een vrije trap gaat ne-men en staat hij met zijn benen wijd, alsof hij een kleine one-man-show aan het opvoeren is. Hij is echt een exponent van deze tijd, die helemaal wordt geleefd door merken en stijlen. Messi is iemand die goed kan voetballen, bescheiden blijft, weet waar hij vandaan komt. Ik zal niet zeggen dat hij interes-sant is want hij heeft weinig te melden. Maar hij leeft zo voor voetbal, dat hij niets anders beleeft. Je ziet het aan zijn manier van juichen, dat collectieve. Messi denkt aan het collectief, Ro-naldo denkt eerst aan zichzelf en dan aan het collectief. Ronal-do heeft eigenlijk nog nooit een grote finale beslist, Messi wel.

DAN GAAN WE IETS VERDER TERUG IN DE TIJD, DIEGO MARA-DONNA OF JOHAN CRUIJFF?Cruijff. OMDAT HET EEN NEDERLANDER IS? Het vervolg van mijn vorige antwoord: ik houd erg van sierlijke voetballers. Ik houd erg van mensen die evenwichtig in het leven staan en

bezig zijn met hun vak. Maradonna is natuurlijk helemaal de weg kwijtgeraakt, maar was wel een geweldige speler. Cruijff is echt een speler die veel veranderd heeft. Maradonna ook wel, maar Cruijff meer. Cruijff was als speler bepalender en van een hele cultuur. Maradonna was echt iemand voor zijn tijd, die een team wereldkampioen kon maken en dat heeft hij ook gedaan. Cruijff is bepalend tot de lengte in jaren. Dat is hij zijn hele car-rière geweest. Ja, Cruijff was ook een succesvolle coach, die ook nog Europacups heeft gewonnen. Maradonna liet als coach zien dat hij er helemaal niets van begreep. Ik houd gewoon niet van die krankzinnige grillen, van jezelf verliezen. Cruijff heeft zich-zelf nooit verloren. Cruijff vindt het nog steeds het prettigst bij een vergadering van Ajax om gewoon een bitterbal te eten. Die is daar heel gewoon in gebleven.

MARCO VAN BASTEN OF RUUD GULLIT?Van Basten. Eigenlijk één van mijn jeugdidolen, een zeer sierlijke speler. GULLIT WAS OOK SAMEN MET VAN BASTEN, WAAROM DAN NIET GULLIT? Ik had niet zoveel met Gullit en als je dan mijn antwoorden ziet, zie je eigenlijk alleen maar sierlijke spelers: Van Basten, Cruijff en Messi. Ik houd gewoon van dit soort spelers. Ik houd ook van bal-afpakkers op een bepaalde manier. Vroeger was ik altijd fan van Robbie Rensenbrink, Jesper Olsen (later bij Ajax). ik houd gewoon van schoonheid. Voor mijn generatie was Van Basten de Cruijff van toen. De mooiste is niet altijd de beste. Misschien ook wel een beetje de tragiek van Van Basten (door een knieblessure heeft hij zijn carrière vroegtijdig moeten beëindigen). Gullit was meer iemand die alles op kracht deed. We hebben niet alleen maar goede herinneringen aan Robbie Ren-senbrink. Nee, dat is eigenlijk het enige wat je hem kwalijk kan nemen! Ja, ik zal het nooit vergeten zeg. Dat was echt heel erg! Ik was tijdens die finale negen, in 1978. Ik heb mij natuurlijk nooit gerealiseerd dat dit in de laatste minuut was. Ik heb er ook een aantal verhalen over geschreven. Ik ben toen ook naar Argentinië geweest toen Van Gaal nog coach was van onder-19 en zijn assis-tent Ruud Knol heeft nog een verhaal gemaakt over die finale in Argentinië. Ja, dat hoort ook bij het voetbal, zoals we nu allemaal het moment van Robben nooit meer vergeten in de WK-finale tegen Spanje. Dat is het voetbal, het balletje kan goed vallen of slecht, eigenlijk het verschil tussen glorie en ellende.

"Ik schrijf liever een goed stuk dan dat ik de

hele tijd met mijn hoofd op TV ben"

Het is _ _ _ _ _ (tijd) in _ _ _ _ _ (jaartal). Je haast je naar _ _ _ _ _ _ _

(teamsport) en kijkt op je _ _ _ _ _ _ _ (iets wat de tijd aangeeft). Oh nee, je

bent bijna te laat! Je trapt nog een standje harder en gaat nu _ _ _ _ _ (getal)

km. p/u. Je komt met piepende banden tot stilstand op de parkeerplaats en

_ _ _ _ _ _ _ (werkwoord) je fiets in de stalling. Tot je grote verbazing is er

niemand behalve een _ _ _ _ _ (kleur) trainer/trainster. Zo _ _ _ _ _ (kleur)

als hij/zij is vraag je wat er in hemelsnaam aan de hand is en hij/zij wordt nu

_ _ _ _ _ _ _ (bijv. naamwoord) van woede en wil je bijna slaan. Jij totaal

verbaasd, vraagt nog een keer rustig wat er is. Hij/zij gaat nu helemaal over

de _ _ _ _ _ (kleur) en stuurt je _ _ _ _ _ _ _ (emotie) naar de _ _ _ _ _ _ _

(kamer). In alle paniek _ _ _ _ _ _ _ (manier van voortbewegen) daarheen en

komt buiten adem aan. Je rent naar binnen en OEPS! Je zit helemaal verkeerd,

vlak voor je neus staat _ _ _ _ _ _ _ (je favo celeb) in alleen een _ _ _ _ _ _ _

(kledingstuk)! Je _ _ _ _ _ _ _ (werkwoord) naar binnen van verbazing en begint te

_ _ _ _ _ _ _ (manier van geluid voortbrengen). _ _ _ _ _ _ _(je favo celeb)

draait zich snel om en rent naar de _ _ _ _ _ _ _ (meubelstuk in de badkamer).

Je mompelt iets van sorry en rent beduusd naar de plek waar je moest zijn. Daar

doe je de deur open en staat daar niet je team maar _ _ _ _ _ _ _ (jouw crush).

De trainer/trainster komt nu ook binnen en zegt dat hij/zij wel een romantischer

plekje weet. Jullie volgen hem/haar braaf en jij ziet dat je naar _ _ _ _ _ _ _

(romantische plek) gaat. Eenmaal daar staat er _ _ _ _ _ _ _ (drankje) voor

jou en je crush en ook nog eens _ _ _ _ _ _ _ (jouw favo snack). Je kan je

_ _ _ _ _ (lichaamsdeel) niet geloven en kan wel _ _ _ _ _ (manier van geluid

voortbrengen) van geluk.

Na een fantastische dag moet je uiteindelijk toch afscheid nemen van je crush

en hij vraagt of hij je nog ergens heen kan brengen. Jij vraagt hem om je naar

_ _ _ _ _ _ _ (plek waar je de teamsport oefent) brengt en hij neemt je mee.

Eenmaal afgezet vertrekt hij. Als je hem aan de horizon hebt zien verdwijnen

ga je op zoek naar je trainer/trainster om hem/haar nog even te bedanken. Als

je _ _ _ _ _ _ _ (plek) op loopt zie je hem/haar weer _ _ _ _ _ _ _ (kleur) van

woede. Je vraagt hem/haar een beetje bang wat er aan de hand is en hij/zij

_ _ _ _ _ _ _ (soort schreeuwen) dat het team verloren heeft. Jullie nu allebei

_ _ _ _ _ (emotie) vallen in elkaars armen en _ _ _ _ _ _ _ (soort huilen) wel

_ _ _ _ _ _ _ (getal) uren lang.

(Invulverhaal) _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Door Lotte Schijff, EG3A


Vroeger & Nu

Ben jij ook goed in het maken van

karikaturen? Meld je dan bij ons aan!

1 2

34

6

5

Tekeningen van Arjan IJff(oud-leerling)

Me n e e r K r a a i e r

Me n e e r L o k

E

Me n e e r B i j w a a r d

Me n e e r B r o u w e r

Me n e e r B r u i n s

Me n e e r v a n d e r K o l k

1 – C, 2 – D, 3 – B, 4 – F, 5 – E, 6 – A

Kun jij ze herkennen?

AB

C

D

F


BIIEEEEEPP! De bel, ik keek om mij heen en zag niemand van mijn klas staan om te vragen naar welke klas we moesten. Mijn internet deed het die week niet dus kon ik het rooster niet printen. Ik probeerde mezelf te kalmeren en te-gelijkertijd probeerde ik te herinneren wat mevr. Van Rooij had gezegd. ‘Iets over biologielokaal en koken, en waar hadden we vaak biologie? In B204!!’ We gingen koken met mevr. Veldhuis! Ik rende zo snel mogelijk de trappen op en kwam net op tijd de klas in. Zo begon de JEL+ week voor mij, met het gevoel dat dit de stomste en saaiste week ooit zou worden. Vooral toen ik hoorde wat we

gingen maken: tomatensoep, tonijnsa-lade, fajita’s, mini pizza’s, pannenkoe-ken en fruitsalade met yoghurt. Er wer-den eerst groepjes gemaakt en ik moest tomatensoep maken. ‘Maar dit is toch hartstikke makkelijk’ was het eerste waar ik aan dacht. Gewoon het recept volgen, een beetje roeren en dan kun je het opdienen. Later bleek dat ik on-

gelijk had, het werd gewoon een ramp! Er was helemaal geen taakverdeling, en van alle ingrediënten werd wel teveel of te weinig gebruikt. Na een halfuur moest het eten opgediend worden, en moest de jury een winnaar kiezen. Na een kwartier waren ze eruit, de groep van de fajita’s had gewonnen en ze kre-gen allemaal een prijs: een Bueno!

Na het koken hadden we het POP project (POP staat voor Persoonlijk OntwikkelingsPlan). We hadden toen gepraat over je eigen min- en pluspun-ten. Dit was verder niet echt bijzonder.Daarna hadden we Groepsvorming. Dit was een project om de band in de groep sterker te maken. Er werd toen een spel bedacht, dat heette ‘Over de Streep’. De leraar stelde ons toen allemaal vragen, bijv. of je dit halfjaar voor iemand bent opgekomen. Als het antwoord ja was, moest je over de streep en als het ant-woord nee was, moest je blijven staan. Verder moest je met iemand een gesprek voeren die je nog niet zo goed kent.

JEL+WEEKeen talentvolle week

"Maar dit is toch hartstikke

makkelijk?"

Na Groepsvorming hadden we Drama, iets wat het leukst vond. Een mevrouw van het NKT ging ons les geven en leerde ons eigen kracht te vinden. La-ter gingen we Chinees worstelen, dat sloeg echt helemaal nergens op maar het was wel grappig om te doen. Je moest toen tegenover elkaar staan en proberen om elkaar weg te duwen. Maar je mocht het lichaam van de an-der niet aanraken, je moest dit doen doormiddel van een soort ‘handjeklap’ techniek. Daarna gingen we acteren in twee groepen. Beide groepen moesten dezelfde scène spelen. De scène ging over een zuster die in een gekkenhuis werkte en ervoor moest zorgen dat alle mensen aan tafel gingen. De ene groep ging beoordelen en de andere spelen en weer andersom.

De tweede dag hadden we het circus-project, dit duurde de hele dag. Hier-voor moesten we om 9:00 uur al op school zijn. We kregen toen te horen dat we naar de gymzaal moesten. Daar

kregen vijf klassen een optreden van Huub te zien. Huub was een jongleur, goochelaar, diabolo virtuoos én Neder-lands Kampioen jongleeract.

Na zijn optreden werden de klassen gesplitst. Mijn klas ging met mevr. van Rooij mee. Het eerste onderdeel dat we moesten doen was Acrobatiek. Ook hier werd de klas in vier groepen gesplitst. Iedere groep moest een piramide ma-ken, niet letterlijk maar zo’n piramide waar kinderen op elkaar moesten klim-men. Het tweede onderdeel voor mijn

klas was het lange mat acrobatiek. Hierbij moest je in tweetallen tegelijk een koprol maken en proberen om een vierkant over elkaar heen maken. Klinkt vreemd maar het is heel simpel: de één gaat een soort tafeltje maken, de ander gaat erover heen in de zelfde houding, en de ander weer over de tweede in de zelfde houding enz. Het derde onder-deel was het goochelen. Hier leerden we twee touwen aan elkaar vast te maken, en met een onzichtbaar balletje over-gooien. Dat was echt vreselijk saai, ik weet in ieder geval wat ik later niet wil worden: illusionist! Het vierde onder-deel was werken met ballen, diabolo’s en Chinese bordjes. In het begin was dat wel leuk, maar ik kreeg er al snel ge-noeg van. En het laatste onderdeel was balanceren. Hier moesten over balken lopen, op een éénwieler fietsen en op een bal lopen. Toen we alle onderdelen hadden gedaan, dacht ik dat we klaar waren. Ik was echt kapot, het leek alsof ik zomaar in duizenden stukjes zou kun-nen breken. Niet normaal hoeveel pijn

"Het leek alsof ik zomaar in

duizenden stukjes zou

kunnen breken."

14 B E K I J K D E F O T O ' S O P J E L P L U S . N L / M A G A Z I N E

BIIEEEEEPP! De bel, ik keek om mij heen en zag niemand van mijn klas staan om te vragen naar welke klas we moesten. Mijn internet deed het die week niet dus kon ik het rooster niet printen. Ik probeerde mezelf te kalmeren en te-gelijkertijd probeerde ik te herinneren wat mevr. Van Rooij had gezegd. ‘Iets over biologielokaal en koken, en waar hadden we vaak biologie? In B204!!’ We gingen koken met mevr. Veldhuis! Ik rende zo snel mogelijk de trappen op en kwam net op tijd de klas in. Zo begon de JEL+ week voor mij, met het gevoel dat dit de stomste en saaiste week ooit zou worden. Vooral toen ik hoorde wat we

gingen maken: tomatensoep, tonijnsa-lade, fajita’s, mini pizza’s, pannenkoe-ken en fruitsalade met yoghurt. Er wer-den eerst groepjes gemaakt en ik moest tomatensoep maken. ‘Maar dit is toch hartstikke makkelijk’ was het eerste waar ik aan dacht. Gewoon het recept volgen, een beetje roeren en dan kun je het opdienen. Later bleek dat ik on-

gelijk had, het werd gewoon een ramp! Er was helemaal geen taakverdeling, en van alle ingrediënten werd wel teveel of te weinig gebruikt. Na een halfuur moest het eten opgediend worden, en moest de jury een winnaar kiezen. Na een kwartier waren ze eruit, de groep van de fajita’s had gewonnen en ze kre-gen allemaal een prijs: een Bueno!

Na het koken hadden we het POP project (POP staat voor Persoonlijk OntwikkelingsPlan). We hadden toen gepraat over je eigen min- en pluspun-ten. Dit was verder niet echt bijzonder.Daarna hadden we Groepsvorming. Dit was een project om de band in de groep sterker te maken. Er werd toen een spel bedacht, dat heette ‘Over de Streep’. De leraar stelde ons toen allemaal vragen, bijv. of je dit halfjaar voor iemand bent opgekomen. Als het antwoord ja was, moest je over de streep en als het ant-woord nee was, moest je blijven staan. Verder moest je met iemand een gesprek voeren die je nog niet zo goed kent.

JEL+WEEKeen talentvolle week

"Maar dit is toch hartstikke

makkelijk?"

Na Groepsvorming hadden we Drama, iets wat het leukst vond. Een mevrouw van het NKT ging ons les geven en leerde ons eigen kracht te vinden. La-ter gingen we Chinees worstelen, dat sloeg echt helemaal nergens op maar het was wel grappig om te doen. Je moest toen tegenover elkaar staan en proberen om elkaar weg te duwen. Maar je mocht het lichaam van de an-der niet aanraken, je moest dit doen doormiddel van een soort ‘handjeklap’ techniek. Daarna gingen we acteren in twee groepen. Beide groepen moesten dezelfde scène spelen. De scène ging over een zuster die in een gekkenhuis werkte en ervoor moest zorgen dat alle mensen aan tafel gingen. De ene groep ging beoordelen en de andere spelen en weer andersom.

De tweede dag hadden we het circus-project, dit duurde de hele dag. Hier-voor moesten we om 9:00 uur al op school zijn. We kregen toen te horen dat we naar de gymzaal moesten. Daar

kregen vijf klassen een optreden van Huub te zien. Huub was een jongleur, goochelaar, diabolo virtuoos én Neder-lands Kampioen jongleeract.

Na zijn optreden werden de klassen gesplitst. Mijn klas ging met mevr. van Rooij mee. Het eerste onderdeel dat we moesten doen was Acrobatiek. Ook hier werd de klas in vier groepen gesplitst. Iedere groep moest een piramide ma-ken, niet letterlijk maar zo’n piramide waar kinderen op elkaar moesten klim-men. Het tweede onderdeel voor mijn

klas was het lange mat acrobatiek. Hierbij moest je in tweetallen tegelijk een koprol maken en proberen om een vierkant over elkaar heen maken. Klinkt vreemd maar het is heel simpel: de één gaat een soort tafeltje maken, de ander gaat erover heen in de zelfde houding, en de ander weer over de tweede in de zelfde houding enz. Het derde onder-deel was het goochelen. Hier leerden we twee touwen aan elkaar vast te maken, en met een onzichtbaar balletje over-gooien. Dat was echt vreselijk saai, ik weet in ieder geval wat ik later niet wil worden: illusionist! Het vierde onder-deel was werken met ballen, diabolo’s en Chinese bordjes. In het begin was dat wel leuk, maar ik kreeg er al snel ge-noeg van. En het laatste onderdeel was balanceren. Hier moesten over balken lopen, op een éénwieler fietsen en op een bal lopen. Toen we alle onderdelen hadden gedaan, dacht ik dat we klaar waren. Ik was echt kapot, het leek alsof ik zomaar in duizenden stukjes zou kun-nen breken. Niet normaal hoeveel pijn

"Het leek alsof ik zomaar in

duizenden stukjes zou

kunnen breken."

15B E K I J K D E F O T O ' S O P J E L P L U S . N L / M A G A Z I N E

mijn benen deden. Maar toen hoorden we opeens dat iedere klas terug moest naar het onderdeel waar ze begonnen waren. Toen we aankwamen vertelde mevr. van Rooij dat we nog op moesten treden, en dat onze klas een acrobatiek

act moest laten zien. Ik kon wel huilen, dat betekende dus dat ik waarschijnlijk in het weekend nog amper kon bewe-gen. Maar goed, ik stond op, deed alsof er niets aan de hand was en deed met de rest mee. Na een halfuur hard werken waren we klaar met oefenen en konden we optreden. Ook de andere klassen gaven een fantastisch optreden. Na alle acts konden we eindelijk naar huis en kon ik eindelijk even liggen…

Woensdag, de langste schooldag die ik ooit heb gehad. We moesten die dag rekenen, verder met het POP project, kregen informatie over HALT, er kwam politie langs en tot slot moesten we drie uur lang sporten. Sporten vind ik oké, maar drie uur lang sporten terwijl ik gister de hele dag had gesport ?! Ik werd al moe bij de gedachte. Maar toen we gingen sporten had ik een ander idee bij ‘moe’ worden. Het was niet een beetje moe worden, ik voelde mijn armen gewoon niet meer! We moesten

namelijk Goalballen en Rolstoel bas-ketballen. ik wilde die dag gewoon zo snel mogelijk naar huis.

Donderdag moesten we weer rekenen, niet echt iets waar ik op gehoopt had. Maar daarna hadden we gelukkig wel wat leuks: schaatsen! Niet dat ik het goed kan, maar het is wel iets waar je jezelf kan zijn, en iets waarbij je al je problemen even kan vergeten. Schaat-sen was het leukste activiteit van de hele JEL+ week. Na het schaatsen gingen we terug naar school en keken we samen met twee andere klassen de film The Mighty. Daarna kon iedereen weer naar huis en terug denken aan een leuke dag. Vrijdagochtend had-den alle klassen kerstontbijt met hun mentor. Ik nu wel een heel verhaal ge-schreven over de JEL+ week, maar kort samengevat: het was een fantastische week, die ik nooit meer zal vergeten!

Door Moonya Amro, EB1G

Amsterdam-Zuidoost, weer terug van weggeweest denk ik dan maar, wanneer ik op de Universiteit van Amsterdam loop. Zomerverhalen liggen al in het verre verleden en het eerste semester is alweer bijna ten einde en wat ben ik toe aan de eerste vakantie van het studiejaar. Morgen het laat-ste tentamen van 2011 en ik geloof dat het ongeacht de uit-slag van de toets een succesvol jaar mag worden genoemd.

‘Ik ga het gewoon doen’, dacht ik bij mezelf toen ik de tic-kets zag. Voordat ik het wist had ik mezelf beloond op een backpack-vakantie, om te vieren dat ik mijn propedeuse na een jaar al in mijn zak had. Thuis waren ze er iets minder blij mee. Als meisje door de kleine maar toch wel grote we-reld rondtrekken stond niet bovenaan hun lijstje. Gelukkig heb ik ze na een kleine demonstratie van ‘the karate kid’ kunnen overhalen dat ik wel kon gaan. Niet dat ze waren overtuigd van mijn zogenaamde zelfverzonnen vechtkun-sten, maar een schema met mijn route en een zakmes gaven ze iets meer ver-trouwen.

Hoewel het idee in een opwelling was gekomen en ik eigenlijk nooit dacht dat het er van zou komen, had ik toch echt opeens al vliegtickets, treintic-kets en hostels geboekt en stond de reis vast. Met een backpack van ruim 15 kilo ging ik dan heen en dat heb ik geweten ook.,, Zou je niet wat minder meenemen?’’ advi-seerden ze mij thuis nog. ‘Pff, minder? Ik heb maar twee paar schoenen bij me en ik wil toch echt ’s avonds andere kleding aan kunnen doen..’ En voor feestjes, dacht ik bij mezelf. Uiteindelijk eindigde ik dus net als een brugpieper met een tas met mijn hele onnodige hebben en houden erin, die uiteindelijk bijna groter was dan ikzelf.

Tien landen in 22 dagen dat is best druk, maar als je het maxi-male uit je dagen haalt is het te doen. ’s Nachts urenlange treinreizen variërend van 8 tot 15 uur is niet altijd een pretje. Vooral als je van jezelf erachter komt dat je niet goed kan sla-pen in een trein. In zo een coupé ontmoet je de meest rare

maar interessante mensen. Je krijgt in no time levensverhalen te horen en tips over het desbetreffende land waar je naartoe gaat. Geweldig dit soort mensen, waar je normaal nooit mee zou hebben gepraat, die uiteindelijk zo vriendelijk blijken zijn. Natuurlijk zitten er ook een paar vreemdelingen tussen, maar dat kon de pret soms alleen nog maar meer bevorderen.

Want eenzaam is zo een reis nooit. Overal in treinen en hos-tels ontmoet je zoveel mensen die in hetzelfde schuitje zit-ten als jij. Met een tas de steden en landen doortrekken en in hostels nieuwe mensen ontmoeten. Hostels? Denken jullie dan misschien, ja hostels en sommige zijn beter dan die jullie gewend zijn met de schoolreisjes en andere zijn misschien nog wel slechter. Maar op de één of andere manier heeft zo’n hostel toch z’n charmes. Op een kamer met veel vreemden is

niet eng, integendeel, je ontmoet zoveel andere internationale studenten waar je soms dan dagen lang mee optrekt en zoveel dingen mee beleeft. Op handen en voeten communiceer je met je beste Frans, Engels, Duits en Nederlands-Spaans, maar op de één of andere ma-nier begrijp je elkaar.

Buiten het feit dat je veel over de cul-tuur van andere landen leert en ziet

en de feestjes niet de minste zijn, kost dit alles veel geld. Zelfs als je denkt te weten hoeveel de reizen en overnach-tingen kosten, komen er altijd onverwachte kosten bij. Dus neem maar van mij aan dat je nooit genoeg geld kan sparen voor reizen.

Nu heeft deze zomervakantie mij aan het denken gezet en heb ik besloten dat ik volgend studiejaar voor een semes-ter in het buitenland wil studeren. Natuurlijk is dat niet één twee drie gedaan en moet je solliciteren voor een plek en heel veel dingen regelen enzovoorts. Maar het idee is er en als het net zoals mijn backpack-vakantieplan gaat… Raphaëla DrostOud-leerling en studente media & cultuur aan de UvA

"Gelukkig heb ik ze na een kleine

demonstratie van ‘the karate

kid’ kunnen over-halen dat ik wel

kon gaan. "

Gewoon doen


Op het Jan van Egmond lopen een heleboel

leraren rond. Stuk voor stuk zijn het geweldige

mensen met passie voor hun vak. Eén daarvan

is Jos Rees. De uitbundige, veelzijdige

en eeuwig gehaaste geschiedenis-

docent. Generaties zijn met hem

opgegroeid en mensen die hem

niet kennen, hebben wel eens

van hem gehoord. Helaas gaat

meneer Rees ons verlaten. Na

dit schooljaar zegt hij het

onderwijs en onze school

vaarwel. Ter ere daarvan

hebben wij in dit nummer

een special aan hem

gewijd. Meneer Rees is niet

alleen geschiedenisleraar.

Hij heeft nog meer in zijn

mars en in deze Rees-special

kunnen jullie daar meer over

lezen.

Rees Special

COLLEGA'S OVER MENEER REES

INTERVIEW MET MENEER REES

EEN WEEK LANG ZONDER…

Dat zijn snelwegen!Mevrouw Groen

Fatoe! Meneer Meijer

Als ik praat is het stil!Mevrouw Denz

Alles helder?Meneer Nannings

Sehr Gut! Mevrouw Mehinagic

UITSPRAK

EN

LERAREN

Heb je ook een leuke

uitspraak gehoord?

Geef het aan ons door.

www.jelplus.nl/magazine

QR code generated on http://qrcode.littleidiot.be

Vormgeving: Sven Butter, EG4A


Op het Jan van Egmond lopen een heleboel

leraren rond. Stuk voor stuk zijn het geweldige

mensen met passie voor hun vak. Eén daarvan

is Jos Rees. De uitbundige, veelzijdige

en eeuwig gehaaste geschiedenis-

docent. Generaties zijn met hem

opgegroeid en mensen die hem

niet kennen, hebben wel eens

van hem gehoord. Helaas gaat

meneer Rees ons verlaten. Na

dit schooljaar zegt hij het

onderwijs en onze school

vaarwel. Ter ere daarvan

hebben wij in dit nummer

een special aan hem

gewijd. Meneer Rees is niet

alleen geschiedenisleraar.

Hij heeft nog meer in zijn

mars en in deze Rees-special

kunnen jullie daar meer over

lezen.

Rees Special

COLLEGA'S OVER MENEER REES

INTERVIEW MET MENEER REES

EEN WEEK LANG ZONDER…

19R E E S S P E C I A L

"Hij kan iedereen boeien met zijn verhalen."

Collega's over meneer Rees

Interview met Rudy Dolfin

HOE LANG KENT U MENEER REES AL?Ik ken meneer Rees al sinds 1982, en we geven al jaren samen geschiedenis op deze school. Dat doen we al bij-na 30 jaar. Toen we op school kwamen werken waren we nog jong. Meneer Grobben werkte er al wel. Meneer Rees en ik hadden meteen wat je tegenwoordig een “klik” noemt. Zo heette het toen nog niet. Vanaf het eerste moment zijn we niet alleen collega’s maar zijn we ook vrienden en zien we elkaar ook buiten school. Over geschiedenis en dergelijke hebben we ook min of meer dezelfde opvattingen. We zijn het er ook wel over eens wat we belangrijk vinden om te vertellen over de geschiedenis, dus dat is ook wel handig voor het vak. De eerste keer dat ik hier kwam, ik kende hem toen natuurlijk nog niet, zag ik een bezig mannetje, die naar alle kanten toevloog. Meneer Rees is aardig en sympa-thiek, je voelt je meteen bij hem thuis. Dat heeft hij wel.

Dat was wel fijn want we kwamen natuurlijk in een si-tuatie terecht waarin we onze draai nog moesten vin-den. Meneer Rees zegt altijd: “Niets is een probleem en alles wordt opgelost.” En dat is natuurlijk ook zo. Eén van de eerste dingen die hij vroeg aan mij was: “heb je iets met auto’s?” Dus ik zei: “Nee, ik ben hier met de auto naartoe gekomen maar verder heb ik er eigenlijk niets mee”.

WAT VINDT U LEUK AAN MENEER REES?Als ik iets leuks over meneer Rees wil vertellen dan gaat het waarschijnlijk over auto’s. Meneer Rees heeft een eigen garage, meer een hok in Amsterdam, waar hij altijd bezig is met van alles. Vooral met auto’s maar hij heeft ook een boot. Dat met auto’s werken kan hij zo goed dat professionele garages wel eens aan hem vragen hoe dit of dat moet. Meneer Rees is een beetje een alleskunner, hij kan bijvoorbeeld goed pi-ano spelen en ook heel aardig zingen. Hij is ook zo een spring in-het-veld want hij doet alles tegelijkertijd. Zijn zwakke punt is misschien wel dat hij niet altijd alles afmaakt.

"…en toen deed hij de deur open om met

zijn voet te remmen."

1985 Meneer Dolfin in het ziekenhuis. Meneer Rees onderzoekt de patiënt. De rol van dok-ter speelt hij zo geloofwaardig dat de zuster hem voor een volwaardig dokter aanziet.

Door Sophie van Alen, EG4A

WAT IS HET LEUKSTE DAT U MET MENEER REES HEBT MEEGEMAAKT?Dat was jaren geleden, ik denk dat het al 15 tot 20 jaar geleden is. Toen had één van de kantinedames een oud autootje. Dat ding was heel krakkemikkig, hij startte nog wel maar dat was het ook wel. Die vrouw zat er een beetje mee. Meneer Rees zei:‘Ik geef je er een paar tientjes voor en dan neem ik hem mee naar mijn garage, want er zitten altijd onderdelen op die ik wel kan gebruiken.’ Toen vroeg hij aan mij of ik wilde helpen om die auto naar Amsterdam te slepen. Ik zei dat het goed was. Meneer Rees had toen een Mer-cedes en daar gingen we mee dat autootje verslepen. Er was wel een probleem: de remmen deden het niet. Als je een auto gaat verslepen is dat niet zo een probleem, dan moet je gewoon de auto waarvan de remmen het niet doen, de andere auto laten trekken. En elke keer als die voorste auto de remlichten aandoet weet de ach-terste dat hij moet remmen en die remt dan voor beide auto’s. Aangezien dat touw of die ketting ertussen zit, werkt dat. Zo gezegd zo gedaan, ik in meneer Rees zijn autootje. Toen gingen we het autootje ophalen bij die mevrouw en wij rijden zo de snelweg op, richting Am-sterdam, richting de garage van meneer Rees. Je weet dat meneer Rees ook wel een beetje vergeetachtig is, dat hoort ook wel een beetje bij hem, bij veel docenten geschiedenis eigenlijk. Nou ja het ging eigenlijk top, we staken steeds duimen naar elkaar op omdat het zo goed gingen, ook met het remmen ging het goed. We reden door de Coentunnel, het werd een beetje druk door al het verkeer. Meneer Rees moest de afslag Schinkelhaven hebben, vlakbij Schiphol. Dus we reden daar op de mid-delste baan weet ik nog. We reden 80 of 100 km per uur, er was toen nog geen snelheidsbeperking. En ik reed dus met de Mercedes achter hem, hij reed met het autootje.

We haalden een vrachtauto in en meneer Rees was er voorbij. Hij reed voor de vrachtauto en ik reed er nog zeg maar achter. En hij deed zijn richtingaanwijzer uit en hij sloeg rechtsaf, zo voor die vrachtwagen langs om richting de afslag te gaan. Meneer Rees was helemaal vergeten dat ik achter hem zat en door hem getrokken werd. Dus die vrachtwagen reed die hele kabel stuk en ik schrok me rot, maar ik kon wel doorrijden. Ik keek dus naast mij en ik zag meneer Rees, die naar rechts ging. Op een bepaald moment keek hij mij aan en her-innerde hij zich dat ik hem moest trekken, erger nog hij had geen remmen! We keken elkaar zo aan: wat nu? En we barstten al in lachen uit, want het was zo een cha-otische situatie. Eerst was hij op de vluchtstrook gaan rijden en toen deed hij de deur open om met zijn voet te remmen. Maar hij reed 80! Ik kwam al helemaal niet meer bij van het lachen. Uiteindelijk heeft hij met die auto tegen de vangrail aan moeten rijden, dus die hele zijkant van de auto was eraf getrokken en ik stond ergens een stukje verderop stil en liep terug naar hem. Het was heel gevaarlijk, maar tegelijkertijd was het ook zo leuk. Meneer Rees kwam zelf ook niet meer bij. Wat er over was van de auto hebben we toen maar naar de garage getrokken en dat was het. Dat was één van de vele leuke dingen die ik heb meegemaakt met meneer Rees.

Juli 1985 Klussen aan de Mercedes.

"Meneer Rees is een beetje een alleskunner."

1989 Na een dagje sleutelen.

20 R E E S S P E C I A L

"Hij kan iedereen boeien met zijn verhalen."

Collega's over meneer Rees

Interview met Rudy Dolfin

HOE LANG KENT U MENEER REES AL?Ik ken meneer Rees al sinds 1982, en we geven al jaren samen geschiedenis op deze school. Dat doen we al bij-na 30 jaar. Toen we op school kwamen werken waren we nog jong. Meneer Grobben werkte er al wel. Meneer Rees en ik hadden meteen wat je tegenwoordig een “klik” noemt. Zo heette het toen nog niet. Vanaf het eerste moment zijn we niet alleen collega’s maar zijn we ook vrienden en zien we elkaar ook buiten school. Over geschiedenis en dergelijke hebben we ook min of meer dezelfde opvattingen. We zijn het er ook wel over eens wat we belangrijk vinden om te vertellen over de geschiedenis, dus dat is ook wel handig voor het vak. De eerste keer dat ik hier kwam, ik kende hem toen natuurlijk nog niet, zag ik een bezig mannetje, die naar alle kanten toevloog. Meneer Rees is aardig en sympa-thiek, je voelt je meteen bij hem thuis. Dat heeft hij wel.

Dat was wel fijn want we kwamen natuurlijk in een si-tuatie terecht waarin we onze draai nog moesten vin-den. Meneer Rees zegt altijd: “Niets is een probleem en alles wordt opgelost.” En dat is natuurlijk ook zo. Eén van de eerste dingen die hij vroeg aan mij was: “heb je iets met auto’s?” Dus ik zei: “Nee, ik ben hier met de auto naartoe gekomen maar verder heb ik er eigenlijk niets mee”.

WAT VINDT U LEUK AAN MENEER REES?Als ik iets leuks over meneer Rees wil vertellen dan gaat het waarschijnlijk over auto’s. Meneer Rees heeft een eigen garage, meer een hok in Amsterdam, waar hij altijd bezig is met van alles. Vooral met auto’s maar hij heeft ook een boot. Dat met auto’s werken kan hij zo goed dat professionele garages wel eens aan hem vragen hoe dit of dat moet. Meneer Rees is een beetje een alleskunner, hij kan bijvoorbeeld goed pi-ano spelen en ook heel aardig zingen. Hij is ook zo een spring in-het-veld want hij doet alles tegelijkertijd. Zijn zwakke punt is misschien wel dat hij niet altijd alles afmaakt.

"…en toen deed hij de deur open om met

zijn voet te remmen."

1985 Meneer Dolfin in het ziekenhuis. Meneer Rees onderzoekt de patiënt. De rol van dok-ter speelt hij zo geloofwaardig dat de zuster hem voor een volwaardig dokter aanziet.

Door Sophie van Alen, EG4A

WAT IS HET LEUKSTE DAT U MET MENEER REES HEBT MEEGEMAAKT?Dat was jaren geleden, ik denk dat het al 15 tot 20 jaar geleden is. Toen had één van de kantinedames een oud autootje. Dat ding was heel krakkemikkig, hij startte nog wel maar dat was het ook wel. Die vrouw zat er een beetje mee. Meneer Rees zei:‘Ik geef je er een paar tientjes voor en dan neem ik hem mee naar mijn garage, want er zitten altijd onderdelen op die ik wel kan gebruiken.’ Toen vroeg hij aan mij of ik wilde helpen om die auto naar Amsterdam te slepen. Ik zei dat het goed was. Meneer Rees had toen een Mer-cedes en daar gingen we mee dat autootje verslepen. Er was wel een probleem: de remmen deden het niet. Als je een auto gaat verslepen is dat niet zo een probleem, dan moet je gewoon de auto waarvan de remmen het niet doen, de andere auto laten trekken. En elke keer als die voorste auto de remlichten aandoet weet de ach-terste dat hij moet remmen en die remt dan voor beide auto’s. Aangezien dat touw of die ketting ertussen zit, werkt dat. Zo gezegd zo gedaan, ik in meneer Rees zijn autootje. Toen gingen we het autootje ophalen bij die mevrouw en wij rijden zo de snelweg op, richting Am-sterdam, richting de garage van meneer Rees. Je weet dat meneer Rees ook wel een beetje vergeetachtig is, dat hoort ook wel een beetje bij hem, bij veel docenten geschiedenis eigenlijk. Nou ja het ging eigenlijk top, we staken steeds duimen naar elkaar op omdat het zo goed gingen, ook met het remmen ging het goed. We reden door de Coentunnel, het werd een beetje druk door al het verkeer. Meneer Rees moest de afslag Schinkelhaven hebben, vlakbij Schiphol. Dus we reden daar op de mid-delste baan weet ik nog. We reden 80 of 100 km per uur, er was toen nog geen snelheidsbeperking. En ik reed dus met de Mercedes achter hem, hij reed met het autootje.

We haalden een vrachtauto in en meneer Rees was er voorbij. Hij reed voor de vrachtauto en ik reed er nog zeg maar achter. En hij deed zijn richtingaanwijzer uit en hij sloeg rechtsaf, zo voor die vrachtwagen langs om richting de afslag te gaan. Meneer Rees was helemaal vergeten dat ik achter hem zat en door hem getrokken werd. Dus die vrachtwagen reed die hele kabel stuk en ik schrok me rot, maar ik kon wel doorrijden. Ik keek dus naast mij en ik zag meneer Rees, die naar rechts ging. Op een bepaald moment keek hij mij aan en her-innerde hij zich dat ik hem moest trekken, erger nog hij had geen remmen! We keken elkaar zo aan: wat nu? En we barstten al in lachen uit, want het was zo een cha-otische situatie. Eerst was hij op de vluchtstrook gaan rijden en toen deed hij de deur open om met zijn voet te remmen. Maar hij reed 80! Ik kwam al helemaal niet meer bij van het lachen. Uiteindelijk heeft hij met die auto tegen de vangrail aan moeten rijden, dus die hele zijkant van de auto was eraf getrokken en ik stond ergens een stukje verderop stil en liep terug naar hem. Het was heel gevaarlijk, maar tegelijkertijd was het ook zo leuk. Meneer Rees kwam zelf ook niet meer bij. Wat er over was van de auto hebben we toen maar naar de garage getrokken en dat was het. Dat was één van de vele leuke dingen die ik heb meegemaakt met meneer Rees.

Juli 1985 Klussen aan de Mercedes.

"Meneer Rees is een beetje een alleskunner."

1989 Na een dagje sleutelen.


In de zomer gingen we ook altijd na school naar een plek rijden. Daarvoor moesten we één dag rijden vanaf Amsterdam. In die plaats sliepen we dan en de volgende dag reden we weer terug. Dan kom je ergens tussen Brussel en Parijs. Daar maakten we ook altijd hilarische dingen mee. We hebben ook vaak gehad dat we de auto aan de kant moesten zetten omdat we niet meer verder konden rijden van het lachen.

Interview met Kees Kraaier

HOE LANG KENT U MENEER REES AL?Vanaf eind augustus 1982. Toen kwam ik hier op school werken en heette de school nog het RSG (Rijks Scholen Gemeenschap). Een van de eerste keren dat meneer Rees mij echt opviel, was toen hij een toe-spraak hield bij een afscheid van een oud-rector. Daar maakte hij heel veel indruk op mij, dat kan ik mij nog heel goed herinneren.

WAT VINDT U LEUK AAN MENEER REES?Een aantal dingen: zijn enthousiasme voor zijn vak, zijn geweldige manier van vertellen, zijn echte liefde voor kinderen. Hij kan iedereen boeien met zijn ver-halen, of ze nou wel of niet waar zijn. Hij heeft echt aandacht voor kinderen die het wat moeilijker heb-ben. Meneer Rees is natuurlijk als geen ander ver-strooid. Sleutels kwijt, stencils kwijt. Hij is heel cha-otisch maar je kunt natuurlijk niet alles goed doen. Maar mensen accepteren dingen van meneer Rees.

Als anderen dezelfde dingen zouden doen, zou het niet geaccepteerd worden. Dat is wel een heel leuk bijverschijnsel van meneer Rees. Hij heeft ook vele talenten. Meneer Rees heeft bijvoorbeeld in het ver-leden zelf oude auto’s uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Ik weet nog heel goed dat hij een keer tegen mij zei: “Kees, kom eens kijken!” en toen liep hij naar zijn Mercedes en daar in de kofferbak lag een gril van een Traction Avant. Dat zijn die gangsterau-to’s van Citroen uit de jaren 50. Die hele lage met die lange neus. Daarvan had hij de gril, dat wat voorop zit, helemaal laten verchromen. Daar was hij zo trots op, dat hij het mij liet zien. En ook een keer had ik dit: als ik de richtingaanwij-zer van mijn auto aanzette dan gingen de koplampen en de lichtjes op mijn dashboard mee knipperen. Dat heeft hij toen voor mij opgelost. Bij één van mijn kop-lampen was een aardedraad stuk en dat heeft meneer Rees toen ontdekt.

WAT IS HET LEUKSTE DAT U MET MENEER REES HEEFT MEEGEMAAKT?Nou, ik denk dat ik dat net verteld heb. Dat was dat enthousiaste moment met die Traxion Avant. Mijn zoon had ook een keer een onderstel van een barkruk en daar moest iets aan gelast worden en dat zou meneer Rees toen doen. Maar dat is fout gegaan. Hij had het toen gelast en er bleek nog een gasveer in te zitten, waardoor alles uit elkaar sprong. Daar heeft meneer Rees nog een hoofdwond aan overgehouden. Met de stoel is het ook nooit meer goed gekomen. Hij is zelf heel goed in dat soort dingen, in lassen en zo. Hij heeft ook een grote boot gekocht, een schip van ±15 meter lang, een soort plezierjacht. Maar dan een oude, van metaal. Daar is hij ook van alles aan het opknappen, maar dat is een meerjarenproject hoor. Ik denk dat hij daar wel meer tijd aan gaat be-steden als hij gestopt is met werken.

Zomer 1976 Autoroute bij Parijs met de Citroën Traction Avant.

"Daar heeft meneer Rees nog een hoofdwond aan overgehouden."

BENT U WEL EENS MET MENEER REES OP KAMP GEWEEST?Ja, wel vaker. Sinds een aantal jaar zijn we samen de mentoren van de gymnasiumbrugklassen. Ik weet mij nog een keer te herinneren dat we in Naarden waren en daar had hij een gebouwtje gehuurd van de scouting. Hij was mentor van een 3 Havo klas en toen vroeg hij aan mij of ik meeging. We waren daar met z’n tweeën als

begeleiding. Dat was wel een feestje, daar gingen dingen niet allemaal helemaal goed. Daar was onder andere sprake van wat blowgedrag bij de jongeren. We hebben ze op een gegeven moment ’s avonds een opdracht gege-ven en toen zijn we de kroeg in gegaan, lekker aan het bier gezeten. Dat ging allemaal netjes hoor, er is verder niets gebeurd. Maar ik kan mij nog wel herinneren dat het heel gezellig was. Af en toe een beetje te gezellig.

Voor de muzikale samenwerking met Jos werd in “Theaterweek”, “Open Bak” of zoiets halverwege de jaren 80 en later bij aanvang van de 90ers een goed excuus gevonden voor het reproduceren van de muziek uit de onvolprezen jaren 60. Samen met (oud-)leerlingen en collega’s wilden we laten zien en horen hoe veel plezier er schuil gaat in het samen muziek maken. Jos belichaamde dat plezier

nog het meest door een ontembaar enthousiasme gekoppeld aan een adembenemende vaardigheid om die muziek overtuigend over het voetlicht te brengen. Wat het publiek ontging, was het geduld dat hij wist op te brengen in talloze repetities met beduidend minder getalenteerden als ik zelf.

Ben van den Boogaard


Wie ben ik? Dat is een moeilijke vraag. Als je mij had gevraagd ‘hoe heet u’ was het een stuk makkelijker geweest, namelijk

Jos Rees. De Grieken hadden een spreekwoord ‘ken u zelve’. Dus eigenlijk zou ik het moeten weten. Ik ben iemand die altijd heel enthousiast is. Maar ook iemand die ergens heel enthousiast aan kan beginnen

en het dan uiteindelijk helemaal niet afmaakt. Ik ben erg perfec-

tionistisch en kan niets aan an-deren overlaten. Ik kan goed

vertellen. Ik ben ook vrij chaotisch. Ei-

genlijk heb ik altijd haast want ik wil gewoon te

veel dingen doen. Ben erg op-

gewonden en druk. Ook vergeet ik nu steeds vaker din-gen. Ik moet wel zeggen dat als ik onder druk sta en

moet presteren, ik dan heel druk kan overkomen. Ik ben dan ei-genlijk vrij rustig en dan presteer ik ook goed.

Ik ben nu 62 jaar en dit is mijn laatste jaar op het Jan van Egmond Lyceum. Ik werk hier nu al veertig jaar en ik kijk er eigenlijk een beetje dub-

bel tegen aan. Er zijn nog zo veel dingen die ik zou willen doen. Maar ook wil ik betrokken blijven bij de school. Zo zal ik blijven helpen aan het bronnencen-trum. Dat is een site waarbij we voor de leerlingen extra informatie op zullen zetten die ook aansluiten op hun opdrachten. Daar komen ook films uit mijn eigen archief op. Ik heb namelijk thuis een hele kast vol met beelden uit bijvoorbeeld de oorlog en het zou zonde zijn als ik daar niets mee doe.

Eigenlijk is er in de manier van werken weinig veranderd. Het enige is dat ik nu gebruik kan maken van hulpmiddelen. Nu maak ik bijna

al mijn materiaal zelf en vroeger was je daar natuur-lijk wel beperkt in. Zo moest je dan je stencil maken op een typemachine. Daar moest je dan heel hard op slaan. Daarna ging het over op een stencilmachi-ne en toen ging het heel snel. Nu leg je een blaadje op de kopieermachine en je kan iets zo vaak laten af-drukken als je wilt. Ook laten we de leerlingen meer zelf doen. Dus zelf laten onderzoeken. Mijn manier van lesgeven, zoals bijvoorbeeld laten zien hoe de eerste mens liep, is eigenlijk een extra toevoeging. Ik wil de leerlingen hun fantasie laten activeren. Alsof ze met een tijdmachine terug de tijd in zijn gereisd. Misschien laat ik soms daarbij mijn eigen fantasie ook op de loop en vertel ik het iets spectaculairder dan dat het eigenlijk was. Maar natuurlijk wel naar de waarheid.

"Soms vertel ik het iets spectaculairder dan dat het eigenlijk was."

Interview met meneer ReesDoor Suzanne Hogenberg, EH4A

Ik vind dit beroep erg leuk omdat ik geschiedenis heel

leuk vind maar ook de leerlingen. Ge-schiedenis is zo leuk omdat het eigenlijk gaat over hoe de mensen met elkaar omgaan. Dat kan je in

alle verschillende tijden bekijken.

Ook heeft geschie-denis een geheimzinnige

kant. Je moet het zelf onderzoeken want niemand kan het navertellen. Ja

geschiedenis gaat echt over de psychologie van mensen. Daarom

vind ik de politiek ook zo interessant. Je ziet daar de

meest uiteenlopende karakters te-gen over elkaar staan. Op het ene moment zijn ze el-kaars tegenstanders en het andere moment zijn ze de grootste vrienden.

Toen ik zeven jaar oud was, had ik besloten om alles op te gaan schrijven wat er in de geschie-denis was gebeurd. Van de oerknal tot nu.

Daar ben ik ook aan begonnen. Heb het alleen nooit afgemaakt. Ik ben geïnteresseerd geraakt in geschiede-nis doordat ik het van huis uit meekreeg. Mijn moeder schreef namelijk boeken over kunstgeschiedenis. Zelf heb ik geen boeken geschreven. Wel heb ik artikelen voor kranten geschreven. Eigenlijk ben ik een beetje te lui daarvoor. Maar misschien komt het nog.

Wat ik echt bijzonder vind en wat ik niet zal vergeten? Nou, nou, nou.. ik vind het heel bijzonder wat we hebben gedaan met de

gymnasiumvleugel. We werden echt betrokken door de architecten bij de besluitvorming en dat vond ik erg leuk en speciaal. Daarnaast vond ik de opening van de gymnasiumvleugel met het Van Meegeren project zeer bijzonder. En natuurlijk ook de nacht van de Ameri-kaanse presidentsverkiezingen met de 1e, 2e en 3e klas-sen gymnasium. Ook heb ik vroeger in de schoolband gezeten. Daarmee speelden we ook wel eens in Frank-rijk. Het is nou vijftien jaar geleden. Dat was echt heel leuk. We speelden ook op de schoolfeesten en dan ging echt iedereen los. Als jonge leraar vond ik dat he-lemaal geweldig. Nu vind ik het nog steeds leuk, alleen vind ik niet dat je je als oude docent daaraan vast moet blijven kleven. Dan hebben die leerlingen ook zoiets van wat doet die oude vent nou hier.

Ik heb nog een hobby buiten lesgeven. Ik heb een garageloods met daarin twee oude auto’s (Mer-cedes) en een boot. Vroeger had ik er nog veel

meer, maar in mijn vrije tijd sleutel ik er graag aan. Het is een Mercedes coupé uit 1960. Vorig jaar heb ik er nog in gereden. Ik vind techniek eigenlijk ook erg leuk. Ik heb er alleen nooit wat mee gedaan omdat ik wiskunde niet snap. Ik vind het net een vreemde taal en ik zie het nut er ook niet van in. Al die grafie-ken en functies. Het één is wel vastgelegd en het ander juist weer niet. Dan heb ik zoiets van waarom dat dan wel en waarom dit dan niet zo. Waar ligt de kern van de zaak?

Dit jaar is dus het laatste jaar op het Jan van Egmond

maar ik zal af en toe nog zeker terugkomen!

"Ik vind Wiskunde net een vreemde taal en ik zie het nut er ook niet van in."


Maandag 21 november 2011

06.30 uur: Een dag die begint als alle andere. Altijd een merkwaardig fenomeen: het opstaan gaat vrij makkelijk en ruimschoots op tijd, zeker voor iemand die preten-deert een nachtmens te zijn. Maar het naar school gaan ontaardt bijna altijd weer als een dolle wedstrijd, race tegen de klok, of beter: Rees tegen de klok. Nee, het opstaan is niet eens een probleem. Er staat een wekker en er ligt een mobieltje op het bleek-witte marmeren blad van het nachtkastje. Als de wekker gaat om half zeven, staat het mobieltje geprepareerd voor een kwar-

tier later – de ordening der dingen. Ik hoef mij gelukkig niet uit het bed te slepen, het is geen worsteling tussen slaap en bewustzijn die, na wat gestuntel en gestommel, meestal weer eindigt in een capitulatie onder de warme dekens. O.k., ik zou best nog wat willen doorslapen, maar het door de wekker uitgezonden signaal ervaar ik niet direct als onbetamelijk – het móet immers, nu al zo’n veertig jaar lang. En dan leer je jezelf maar aan dat moéten niet zo erg is. Deze morgen, slaperig slof-fend door een donker huis, dringt echter langzamer-hand tot mijn bewustzijn door dat er wel degelijk iets erg is, deze dag en de dagen die er gaan volgen. Is dit

Een week lang zonder…

GESCHIEDENIS

"Ik werd wakker toen de voorwielen van mijn Citroën uit 1952 zich al ver op de linker weghelft van de Jaagweg bevonden."

niet het begin van de week zonder geschiedenis? Ik be-sluit maar even aan iets anders te denken, voor zover er op dit uur van de dag van denken sprake kan zijn. Wat er precies gebeurt tussen het opstaan en het mo-ment dat ik, meestal in een lichte paniek, het huis ver-laat, is mij nooit echt duidelijk geworden. Er speelt zich in elk geval een proces af dat veel te lang duurt en, zoals met de meeste dingen in mijn bestaan, niet erg effectief is. Er wordt een beetje onder de douche gehangen en een beetje aangekleed, een beetje gesuft, een kwakje eten voor de poes in een bakje gedaan, een beetje ver-geten om brood voor de dag klaar te maken, een beetje de tas gepakt, een beetje genoten van het feit dat het nog zo vroeg lijkt te zijn. En dan plotseling is het te laat, is er paniek, blijken de dvd’s er toch niet te liggen, is het ontwerp van de toets niet meer in de map, het stapeltje boeken verdwenen. Ik jaag van ver-dieping naar verdieping, vind iets wel, maar het meeste niet, de klok blijkt plotseling veel sneller te lopen dan eerst, wat onvergeeflijk is, maar een uur-werk laat zich niets wel of niet vergeven – het is gewoon een ellendig ding! Struikelend naar buiten en hollend naar de auto, bijna ingehaald en verpletterd door de eigen rolkoffer, herin-ner ik mij dan àltijd weer dat er iets essentieels vergeten is: òf enkele Albert Heijn tassen met ultra belangrijke informatie (welke ik natuurlijk als enige op het weste-lijk halfrond bezit!), òf het zetten van de wekker voor mijn vrouw, die iets later op moet om naar haar werk te gaan. Vervolgens blijkt het autootje toch niet op de plek te staan die ik mij had voorgesteld (het ontberen van een vaste parkeerplek betekent in het centrum van Amster-dam een niet aflatende bron van verwarring en ellende!) en wanhopig galopperend langs de gracht, met ratelende rolkoffer en in onbalans zwabbererende plastic tassen met boeken, ontdek ik ‘m godzijdank tòch op de plek die ik sinds gisterenavond al weer lang vergeten was.07.30 uur: Verder kan men het zich voorstellen: een dolle rit naar Purmerend, waarbij elke och-tend weer het record van de vorige dag gebroken

wordt. Ik voel mij de Sven Kramer van de Jaagweg. Maar niet nadat ik eerst op een gracht om de hoek ben gestopt door alles versperrende verhuiswagens, vuilnisau-to’s, vroeg startende stratenmakers of een afzetting voor een filmploeg. Het centrum van deze stad is hooguit be-rekend op de verkeerssituatie van de vroege zeventiende eeuw. Alles staat nu vast! Dan ontsnappen je de eerste vloeken van de dag aan je lippen – Onze Lieve Heer zal het mij niet kwalijk nemen. En, doet-ie het wel, dan heeft-ie makkelijk praten, want hij hoeft niet elke och-tend stipt om tien over acht voor de klas te verschijnen in een nog bijna middernachtelijk Purmerend. Via een voor auto’s afgesloten straat met knipperlichten aan, bereik ik de Prins Hendrikkade, vrij baan naar de IJ-tunnel. Halsbrekende toeren verrichtend op verboden weg-

gedeelten, realiseer ik mij plotse-ling: dit wordt een ingewikkelde week. Behalve het beroepshalve bezig zijn met het vak geschie-denis is het mij verboden mij aan de historie te wijden gedu-rende de rest van het etmaal. En dat dan een week lang…Door in dit misdadige plan (geestelijk vader, let wel: gym-nasium-teamleider Jan Willem van den Bos!) toe te stemmen, heb ik mij in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Dit

wordt een onleefbare week! Ik verlies prompt bijna de macht over het stuur. (Is mij trouwens in het begin van mijn carrière een keer werkelijk overkomen door over-matig slaaptekort; ik werd wakker toen de voorwielen van mijn toenmalige Citroën uit 1952 zich al ver op de linker weghelft van de Jaagweg bevonden. Wakker ge-schrokken door getoeter van tegenliggers, bijna verlamd van schrik. Een ruk aan het stuur, een trap op de rem, tweemaal om de as gedraaid op de eigen weghelft, een paaltje afgereden, even bijgekomen en toen snel weer door naar het eerste uur (blijkbaar had de Voorzienig-heid nog grote plannen met mij!)08.09: Tenslotte, één minuut voor de tweede bel in het (natuurlijk weer verkeerde) lokaal aangeland (en door bereidwillige leerlingen naar de juiste locatie ver-wezen), word ik het mij ten volle bewust: deze lesdag

"Dit wordt een onleefbare

week!"


moet zo lang mogelijk gerekt worden, want na het laat-ste uur is er censuur, embargo, op elke vorm van ge-schiedbeoefening in mijn bestaan! Ik vergeet het maar even en stort mij in het gewoel van de school. Even rust, zo voelt het, na de hectiek van heenreis en vóór dat beklemmende moment wat laat in de middag te wachten staat – het moeten leven zonder geschiedenis!

16.30 uur: Ik heb er àlles aan gedaan, maar dat, wat op andere dagen zo probleemloos lukt - het tot bij zes-sen bezig zijn met voorbereiding, toetsen maken, het als een idioot belegen dundrukken kopiëren of het langdurig bezeuren van leerlingen over hun verkeerde studiegedrag (lekker schoolmees-ter spelen, met moraliserende praatjes en waarschuwende vinger, voor ons soort misschien wel de hoogst bereikbare staat van tri-omf!) – het wìl niet echt vandaag. Zelfs schoolleider Van den Bos voegt mij toe: “is het voor jou niet eens tijd om gewoon naar huis te gaan?” Zou het met een satanisch genoegen zijn, dat hij mij de gang naar huis aanraadt, of zou hij het zich niet realiseren: hij stuurt mij een wereld in zonder verle-den, zonder geschiedenis, zonder bewustzijn. Ik sluit de koffer en begin aan een wel zeer beklemmend en cultuurarmoedig avon-tuur: een avond – en nacht – zonder geschiedenis.Op de terugweg door een al donkerende waterlandse wereld zoek ik koortsachtig in gedachten mijn agenda af: zelfs het verschrikkelijkste correctiewerk geeft mij een excuus om mij die avond te wijden aan mijn vak. Maar er ìs die dag geen correctiewerk in de koffer. Ik zoek naar andere uitvluchten: er zijn vast mails van leer-lingen met essays, vragen of verzoeken om het vinden van literatuur voor profielwerkstukken. En moet ik straks geen lessen voorbereiden, extra stencils maken en onderzoeks-opdrachten verzinnen? Nog nooit heb ik zo sterk verlangd naar “huiswerk” ( ja, wij docenten hebben dat dus ook!), als enige uitwijkmogelijkheid om met datgene bezig te houden dat mij altijd in beslag

neemt (realiseer ik mij nu meer dan ooit!): het snuffelen in het verleden, in de eeuwige soap van de intermense-lijke relaties, op zoek naar het kennen van jezelf door middel van een proces dat de filosofie “inductie”noemt. Via het algemene leer je het specifieke kennen, via het koortsachtig lezen van boeken, artikelen en het als verslaafd kijken naar de bewegende beelden van onze meest recente geschiedenis leer je de mens kennen in al zijn grootheid maar vooral ook zijn soms vertede-rende bekrompenheid. En als je de mens leert kennen, ken je jezelf. Geschiedenis beoefenen is een ultieme

(maar natuurlijk ook een wat af-standelijke) manier om van mensen te houden. Verliefd op de geschie-denis, verliefd op de mensheid, van Erasmus tot Hitler, van Stalin tot Socrates. Geschiedenis is heerlijk. En dàt heb ik mij nu ontzegd door aan dit vervreemdende experi-ment mee te werken! Waar ben ik aan begonnen? Ik zit die avond tot kwart over één na te kijken. Dat voelt plotseling erg lekker.Beste lezer, schrik niet. Tot hier toe, wat men het model van een dag in een week zonder geschiedenis zou kunnen noemen. Ik zal je het over-zicht van de rest van de week be-sparen. Zeker als je weet dat ik, als

oudere docent, nog maar drie dagen in de week werk. Na de woensdag begint het helse inferno in volle ver-schrikking: vrije dagen zonder geschiedenis! Gelukkig zijn er naast de geschiedenis nog andere liefhebberijen. Ik zit midden in de restauratie van een historisch mo-torjacht en, als ik daar niet mee bezig ben, met de her-stelwerkzaamheden aan enkele klassieke auto’s. Ik heb mij daar in de week zonder geschiedenis, in mijn vrije tijd, wèl mee bezig gehouden. Was ik in overtreding? In de nacht van zondag 27 op maandag 28 november, ben ik, eindelijk verlost van de ketenen van de geschied-loosheid, bij het lezen van een artikel over Erasmus, rond half drie in slaap gevallen.

Door J.H.E. Rees Docent Geschiedenis op het Jan van Egmond Lyceum

Hoe overtuig ik mijn geheime liefde dat ik de ware ben?

Vormgeving: Mitchel Foppen, EH5D

Valentijnsdag. Een ware hel voor degenen die geen geluk in de liefde hebben. Van alle kanten wordt singles keihard duidelijk gemaakt, dat zij eenzame mislukkelingen en buitenbeentjes van de maatschappij zijn. Een eindeloze hoeveelheid roze confetti, pluchen hartjes, engeltjes met obesitas en nutteloze synthetische knuffelbeesten met liefdesverklaringen maken menig optimist suïcidaal. Voor mensen met een onbeantwoorde liefde is het geheel nog afschuwelijker. Het kan iedereen zijn. Dat blonde meisje dat altijd schuin voor je zit bij Engels, je nieuwe buurjon-gen, die knappe Italiaanse voetbal-ler die al lang en breed getrouwd is, je beste vriendin, etc. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: Ze hebben geen idee dat zij jouw prins(es) op het witte paard zijn.

De vraag is dan ook: Zal zij/hij er ooit ach-ter komen? Weet hij/zij het al? Wil ik überhaupt dat hij/zij er ooit achter komt?

Ik zal je vertellen: het antwoord is nee. Je wilt niet dat ze er achter komen. Je wilt niet dat je hart wordt gebroken. Het probleem is alleen dat er diep van binnen altijd een klein sprankje hoop is, die zegt: Is het écht niet wederzijds? Maak ik niet een heel klein kansje? Valentijnsdag is de dag van de geheime liefdes. Dat zou je nu niet zeggen, maar zo is het ooit wel begonnen. Tegenwoordig is het zo, dat als je begin febru-ari de supermarkt binnenloopt, je gebombardeerd wordt met zeikerige, misselijkmakende liefdesliedjes, die uit de boxen

schallen. En dan ook nog die reclames die schreeuwen: “Koop nu 10 kilo liefdeschocola voor je partner! Met deze valentijns-kaart weet je zeker dat je thuis kan komen!”

Als ik het voor het zeggen had, zou ik Valentijnsdag voor ge-lukkige koppels verbieden. Jullie maken ons singles al 364

dagen van het jaar het leven zuur en nu is het onze beurt!

Maar goed, terug naar het on-derwerp. Het punt met

geheime liefdes is, dat het voelt alsof ze niet

weten dat je be-staat. Elk klein din-getje dat ze doen of zeggen, lijkt iets te betekenen. Dat is zo vermoeiend. Maar hier zijn al-vast een paar tips om jouw gehei-me liefde ervan te overtuigen dat jij zijn of haar ware

kikkerprins(es) bent!

• Wees origineel. Een kleffe “rozen zijn rood violen zijn blauw”-valentijnskaart is in dit geval not done.

• Zelfspot is essentieel, maar je moet jezelf niet de grond in boren.

• Als je humor erin verwerkt, is de awkwardness gelijk weg.• Wees eerlijk.• Chocola is altijd goed!

Veel succes!

Eden Lutz, EG3A

"Zelfspot is essentieel, maar

je moet jezelf niet de grond

in boren."


moet zo lang mogelijk gerekt worden, want na het laat-ste uur is er censuur, embargo, op elke vorm van ge-schiedbeoefening in mijn bestaan! Ik vergeet het maar even en stort mij in het gewoel van de school. Even rust, zo voelt het, na de hectiek van heenreis en vóór dat beklemmende moment wat laat in de middag te wachten staat – het moeten leven zonder geschiedenis!

16.30 uur: Ik heb er àlles aan gedaan, maar dat, wat op andere dagen zo probleemloos lukt - het tot bij zes-sen bezig zijn met voorbereiding, toetsen maken, het als een idioot belegen dundrukken kopiëren of het langdurig bezeuren van leerlingen over hun verkeerde studiegedrag (lekker schoolmees-ter spelen, met moraliserende praatjes en waarschuwende vinger, voor ons soort misschien wel de hoogst bereikbare staat van tri-omf!) – het wìl niet echt vandaag. Zelfs schoolleider Van den Bos voegt mij toe: “is het voor jou niet eens tijd om gewoon naar huis te gaan?” Zou het met een satanisch genoegen zijn, dat hij mij de gang naar huis aanraadt, of zou hij het zich niet realiseren: hij stuurt mij een wereld in zonder verle-den, zonder geschiedenis, zonder bewustzijn. Ik sluit de koffer en begin aan een wel zeer beklemmend en cultuurarmoedig avon-tuur: een avond – en nacht – zonder geschiedenis.Op de terugweg door een al donkerende waterlandse wereld zoek ik koortsachtig in gedachten mijn agenda af: zelfs het verschrikkelijkste correctiewerk geeft mij een excuus om mij die avond te wijden aan mijn vak. Maar er ìs die dag geen correctiewerk in de koffer. Ik zoek naar andere uitvluchten: er zijn vast mails van leer-lingen met essays, vragen of verzoeken om het vinden van literatuur voor profielwerkstukken. En moet ik straks geen lessen voorbereiden, extra stencils maken en onderzoeks-opdrachten verzinnen? Nog nooit heb ik zo sterk verlangd naar “huiswerk” ( ja, wij docenten hebben dat dus ook!), als enige uitwijkmogelijkheid om met datgene bezig te houden dat mij altijd in beslag

neemt (realiseer ik mij nu meer dan ooit!): het snuffelen in het verleden, in de eeuwige soap van de intermense-lijke relaties, op zoek naar het kennen van jezelf door middel van een proces dat de filosofie “inductie”noemt. Via het algemene leer je het specifieke kennen, via het koortsachtig lezen van boeken, artikelen en het als verslaafd kijken naar de bewegende beelden van onze meest recente geschiedenis leer je de mens kennen in al zijn grootheid maar vooral ook zijn soms vertede-rende bekrompenheid. En als je de mens leert kennen, ken je jezelf. Geschiedenis beoefenen is een ultieme

(maar natuurlijk ook een wat af-standelijke) manier om van mensen te houden. Verliefd op de geschie-denis, verliefd op de mensheid, van Erasmus tot Hitler, van Stalin tot Socrates. Geschiedenis is heerlijk. En dàt heb ik mij nu ontzegd door aan dit vervreemdende experi-ment mee te werken! Waar ben ik aan begonnen? Ik zit die avond tot kwart over één na te kijken. Dat voelt plotseling erg lekker.Beste lezer, schrik niet. Tot hier toe, wat men het model van een dag in een week zonder geschiedenis zou kunnen noemen. Ik zal je het over-zicht van de rest van de week be-sparen. Zeker als je weet dat ik, als

oudere docent, nog maar drie dagen in de week werk. Na de woensdag begint het helse inferno in volle ver-schrikking: vrije dagen zonder geschiedenis! Gelukkig zijn er naast de geschiedenis nog andere liefhebberijen. Ik zit midden in de restauratie van een historisch mo-torjacht en, als ik daar niet mee bezig ben, met de her-stelwerkzaamheden aan enkele klassieke auto’s. Ik heb mij daar in de week zonder geschiedenis, in mijn vrije tijd, wèl mee bezig gehouden. Was ik in overtreding? In de nacht van zondag 27 op maandag 28 november, ben ik, eindelijk verlost van de ketenen van de geschied-loosheid, bij het lezen van een artikel over Erasmus, rond half drie in slaap gevallen.

Door J.H.E. Rees Docent Geschiedenis op het Jan van Egmond Lyceum

Hoe overtuig ik mijn geheime liefde dat ik de ware ben?


Valentijnsdag. Een ware hel voor degenen die geen geluk in de liefde hebben. Van alle kanten wordt singles keihard duidelijk gemaakt, dat zij eenzame mislukkelingen en buitenbeentjes van de maatschappij zijn. Een eindeloze hoeveelheid roze confetti, pluchen hartjes, engeltjes met obesitas en nutteloze synthetische knuffelbeesten met liefdesverklaringen maken menig optimist suïcidaal. Voor mensen met een onbeantwoorde liefde is het geheel nog afschuwelijker. Het kan iedereen zijn. Dat blonde meisje dat altijd schuin voor je zit bij Engels, je nieuwe buurjon-gen, die knappe Italiaanse voetbal-ler die al lang en breed getrouwd is, je beste vriendin, etc. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: Ze hebben geen idee dat zij jouw prins(es) op het witte paard zijn.

De vraag is dan ook: Zal zij/hij er ooit ach-ter komen? Weet hij/zij het al? Wil ik überhaupt dat hij/zij er ooit achter komt?

Ik zal je vertellen: het antwoord is nee. Je wilt niet dat ze er achter komen. Je wilt niet dat je hart wordt gebroken. Het probleem is alleen dat er diep van binnen altijd een klein sprankje hoop is, die zegt: Is het écht niet wederzijds? Maak ik niet een heel klein kansje? Valentijnsdag is de dag van de geheime liefdes. Dat zou je nu niet zeggen, maar zo is het ooit wel begonnen. Tegenwoordig is het zo, dat als je begin febru-ari de supermarkt binnenloopt, je gebombardeerd wordt met zeikerige, misselijkmakende liefdesliedjes, die uit de boxen

schallen. En dan ook nog die reclames die schreeuwen: “Koop nu 10 kilo liefdeschocola voor je partner! Met deze valentijns-kaart weet je zeker dat je thuis kan komen!”

Als ik het voor het zeggen had, zou ik Valentijnsdag voor ge-lukkige koppels verbieden. Jullie maken ons singles al 364

dagen van het jaar het leven zuur en nu is het onze beurt!

Maar goed, terug naar het on-derwerp. Het punt met

geheime liefdes is, dat het voelt alsof ze niet

weten dat je be-staat. Elk klein din-getje dat ze doen of zeggen, lijkt iets te betekenen. Dat is zo vermoeiend. Maar hier zijn al-vast een paar tips om jouw gehei-me liefde ervan te overtuigen dat jij zijn of haar ware

kikkerprins(es) bent!

• Wees origineel. Een kleffe “rozen zijn rood violen zijn blauw”-valentijnskaart is in dit geval not done.

• Zelfspot is essentieel, maar je moet jezelf niet de grond in boren.

• Als je humor erin verwerkt, is de awkwardness gelijk weg.• Wees eerlijk.• Chocola is altijd goed!

Veel succes!

Eden Lutz, EG3A

"Zelfspot is essentieel, maar

je moet jezelf niet de grond

in boren."


DIEPTE-Interview MET Thelma GrotendorstDoor Suzanne Hogenberg, EH4A

WELKE SPORT BEOEFEN JE? Ik speel basketbal bij BC Apollo in Amsterdam-Zuid.

HOELANG BEOEFEN JE DEZE SPORT AL EN WAAROM BEN JE ER TOENTERTIJD MEE BEGONNEN? Toen ik ongeveer negen jaar was en in groep vijf zat, ben ik begonnen met basketbal spelen. De reden dat ik op deze sport ging, weet ik eigenlijk niet meer. De eerste keer dat ik meetrainde was al een drama: Ik was de enige van mijn basisschool die op basketbal zat en was bang voor de coach. Het ergste was dat ik op weg naar de eerste training meteen al verdwaalde. Met de coach ging het uiteindelijk wel goed. Hij is vier jaar mijn coach geweest.

IN WELKE KLASSE BEN JE BEGONNEN EN WAAR SPEEL JE NU? Ik ben begonnen in Landsmeer. Daar speelde ik in een meis-jesteam. We waren zo goed, dat we mee mochten spelen in de jongenspoule. Dit was vaak erg grappig omdat de jongens dachten, “oh die meisjes kunnen we makkelijk aan.” Uiteinde-lijk wonnen we toch van ze. Bij Landsmeer heb ik twee jaar in de MU16 eredivisie gespeeld. Dat is het hoogste wat je op mijn leeftijd kan halen. Vervolgens ben ik met vijf andere meiden uit mijn team naar Amsterdam gegaan omdat we daar in een hogere klasse konden spelen. Nu speel ik in de MU18 eredivisie. Vorig jaar heb ik ook met de dames meegetraind en mocht ik zelfs een aantal oefenwedstrijden meespelen.

HOEVEEL TIJD STEEK JE IN BASKETBAL?Ik train acht uur per week en besteed ongeveer twee uur aan wedstrijden. Daar komt nog anderhalf uur krachttraining/fitness bij. Bij elkaar is dat ongeveer 11.5 uur. En dat allemaal Je

l’s

got

tale

nt

zonder reistijd! We trainen op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Op woensdag ga ik zelf naar de sportschool. De wedstrijden zijn op wisselende dagen: vrijdagavond, zater-dag of zondag. Als we een uitwedstrijd hebben, kan men er van uitgaan dat we de hele dag eraan kwijt zijn.

HOE COMBINEER JE DIT MET SCHOOL?Uhm…… moeilijk. Maar school werkt wel heel erg mee. Zo hoef ik bijvoorbeeld niet naar gym. Ik zit dan onder toezicht huiswerk te maken. Verder moet ik echt heel goed plannen.

WAT WIL JE VERDER NOG BEREIKEN?Ik wil proberen het hoogste van het hoogste te behalen. Het lijkt mij ontzettend gaaf om ergens in het buitenland bij een collectteam te spelen. Dit houdt in dat ik daar zowel studeer, als basketbal. Maar het lijkt me ook wel wat om in Duitsland te spelen. Daar spelen ze namelijk ook op een zeer hoog ni-veau. Ik hoop dat ik over twee jaar in het CTO-team (talen-tenteam) zit. Ik zal ook in de toekomst het beste uit mezelf proberen te halen.

DENK JE DAT HET HAALBAAR IS?Als ik er hard voor werk en mijn best blijf doen………hopelijk wel.

"Ik wil proberen

het hoogste van het hoogste

te behalen."


Tom Verweij is in 2011 geslaagd voor het atheneum op het Jan van Egmond Lyceum en zit nu in de opleiding tot allround poli-tiemedewerker bij korps Zaan-streek-Waterland. Regelmatig plaatst hij een column op de web-site van JEL+Magazine en in elk Jel+Magazine plaatst hij een uit-gebreide samenvatting van deze columns.

Al tijdens één van de eerste AZ-trainin-gen is ons verteld dat we een intieme ontmoeting zouden krijgen met één van onze meest heftige geweldsmid-delen: de pepperspray, of zoals ik hem noem: de peperspuit. Op 24 oktober was het dan zover. Bewapend met minimaal twee handdoeken, vier plantenspuiten

en extra kleding liepen mijn klas en ik naar buiten richting de ruimtes waarin speciale wasbakken stonden. Een paar dagen ervoor hadden we al bij een an-dere klas gezien hoe heftig de reacties op pepperspray konden zijn maar on-danks die spookbeelden in ons achter-hoofd bleef iedereen kalm en rustig.

Er werd gezegd dat je vooral op je ademhaling moest letten tijdens het uitspoelen van de ogen omdat er an-ders kans was op hyperventilatie. Daarbij kon het lijken alsof je geen adem kreeg als je boven die wasbakken stond. De enkeling die nog niet zenuw-achtig was (of zoals een klasgenoot het eens mooi heeft verwoord: extra waak-zaam, iets minder dienstbaar) werd dat wel door dit verhaal…

We liepen weer terug naar de parkeer-plaats waar het ging gebeuren. Het eerste ‘slachtoffer’ liep naar voren. Het idee was dat, als je ‘gepepperd’ was, je moest proberen te trappen en stoten op een stootkussen, of een verdachte te handboeien.

Als één van de laatste was ik.. Ik ging bij de muur staan met mijn ogen dicht. Kort nadat de leraar vroeg of ik klaar was en ik twijfelend ‘mmm’ mompelde, voelde ik een harde straal over mijn voorhoofd en ogen. Ik opende mijn ogen voor zover dat kon. Meteen moest ik ze sluiten, rook ik een soort scherpe peper/sambalgeur en begon de pijn. Het voelde alsof iemand een fles met de heetste sambal oelek met een druk van 50 bar in mijn gezicht had gespoten.

Zelfervaring, pepperspray en… voor het eerst de straat op!

Mijn ogen openen ging absoluut niet. Ik had ervoor gekozen om bij iemand de handboeien aan te leggen. Ondanks de verschrikkelijke pijn in mijn ogen en mond (ik was zo slim geweest mijn mond open te houden toen de pepper-spray gespoten werd) ging het aanleg-gen nog vrij gemakkelijk.

Aangekomen bij die speciale wasbak, waarbij water van onderen wordt ge-spoten, kreeg ik na ongeveer 5 minuten spoelen heel even mijn ogen open. Na een minuut of 10 kreeg ik mijn kijkers helemaal open en werd het branden steeds minder. In plaats van pijn in m’n ogen, begon nu mijn huid enorm te branden. Die pijn was te vergelijken met de hele dag in de brandende zon zonnebaden en daarna niet insmeren met aftersun, maar met citroensap. Dit gevoel werd gelukkig steeds minder en nadat ik gedoucht had leek het alsof er niets gebeurd was.

Nu ik erop terugkijk was het echt kic-ken! Nuttig was het absoluut ook: ik weet nu wat ik moet doen en hoe ik reageer als een collega straks in de praktijk per ongeluk pepperspray in mijn gezicht spuit. Daarbij heb ik be-sloten om niet bij ieder wissewasje ‘de peperspuit te hanteren’. Helemaal als ik bedenk dat een ‘gepepperde’ ver-dachte eerst nog eens een rit naar het bureau krijgt voordat hij zijn ogen kan spoelen. Alleen gebruiken bij noodge-vallen dus…Een paar weken later was het zover: samen met 7 andere medestudenten stonden we in een rij te luisteren naar de speech van de korpschef. Op deze heugelijke dag ben ik beëdigd. Bij veel beroepen is de beëdiging slechts een formaliteit, maar bij de politie

is het erg belangrijk om deze te heb-ben ondergaan voordat je de straat op gaat: pas na deze bijeenkomst mag je gebruik maken van de bevoegdheden. Elke politieambtenaar moet 2 ver-schillende ‘eden’ of beloftes afleggen: de eed/belofte van zuivering en van trouw. Omdat ik niet gelovig ben, heb ik de belofte (‘Dat verklaar en beloof ik’) en niet de eed (‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’) afgelegd. Even was ik bang dat ik de slappe lach zou krijgen toen ik mijn zegje moest doen, maar gelukkig kon ik nog net op tijd se-

rieus doen. Daarna werd het volkslied gespeeld en zongen een paar collega’s en ik uit volle borst mee.Twee dagen later gingen we 3 dagen op kamp met alle nieuwe studenten en een aantal begeleiders. Ik ga hier niet al te veel over vertellen omdat deze drie dagen voor alle nieuwe collega’s één groot mysterie moeten blijven, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik, na die drie dagen, het complete leven ge-heel opnieuw ben gaan herwaarderen. En dan met name mijn kachel, douche en mijn bed.Ik loop nu een aantal weken op straat en het bevalt beter dan ik had ver-wacht. Waar ik het meest aan moest wennen tijdens het lopen over straat in uniform, is dat ie-der-een je aankijkt. Daarbij merk ik dat ik steeds anders naar ‘de straat’ begin te kijken. Vroe-ger keek ik, als ik door een winkelstraat liep, naar aanbiedingen in winkels. Nu probeer ik, als ik werk, oogcontact met

"Even was ik bang dat ik de

slappe lach zou krijgen toen ik mijn zegje moest doen."

32 V O L G T O M O P J E L P L U S . N L / M A G A Z I N E

Tom Verweij is in 2011 geslaagd voor het atheneum op het Jan van Egmond Lyceum en zit nu in de opleiding tot allround poli-tiemedewerker bij korps Zaan-streek-Waterland. Regelmatig plaatst hij een column op de web-site van JEL+Magazine en in elk Jel+Magazine plaatst hij een uit-gebreide samenvatting van deze columns.

Al tijdens één van de eerste AZ-trainin-gen is ons verteld dat we een intieme ontmoeting zouden krijgen met één van onze meest heftige geweldsmid-delen: de pepperspray, of zoals ik hem noem: de peperspuit. Op 24 oktober was het dan zover. Bewapend met minimaal twee handdoeken, vier plantenspuiten

en extra kleding liepen mijn klas en ik naar buiten richting de ruimtes waarin speciale wasbakken stonden. Een paar dagen ervoor hadden we al bij een an-dere klas gezien hoe heftig de reacties op pepperspray konden zijn maar on-danks die spookbeelden in ons achter-hoofd bleef iedereen kalm en rustig.

Er werd gezegd dat je vooral op je ademhaling moest letten tijdens het uitspoelen van de ogen omdat er an-ders kans was op hyperventilatie. Daarbij kon het lijken alsof je geen adem kreeg als je boven die wasbakken stond. De enkeling die nog niet zenuw-achtig was (of zoals een klasgenoot het eens mooi heeft verwoord: extra waak-zaam, iets minder dienstbaar) werd dat wel door dit verhaal…

We liepen weer terug naar de parkeer-plaats waar het ging gebeuren. Het eerste ‘slachtoffer’ liep naar voren. Het idee was dat, als je ‘gepepperd’ was, je moest proberen te trappen en stoten op een stootkussen, of een verdachte te handboeien.

Als één van de laatste was ik.. Ik ging bij de muur staan met mijn ogen dicht. Kort nadat de leraar vroeg of ik klaar was en ik twijfelend ‘mmm’ mompelde, voelde ik een harde straal over mijn voorhoofd en ogen. Ik opende mijn ogen voor zover dat kon. Meteen moest ik ze sluiten, rook ik een soort scherpe peper/sambalgeur en begon de pijn. Het voelde alsof iemand een fles met de heetste sambal oelek met een druk van 50 bar in mijn gezicht had gespoten.

Zelfervaring, pepperspray en… voor het eerst de straat op!

Mijn ogen openen ging absoluut niet. Ik had ervoor gekozen om bij iemand de handboeien aan te leggen. Ondanks de verschrikkelijke pijn in mijn ogen en mond (ik was zo slim geweest mijn mond open te houden toen de pepper-spray gespoten werd) ging het aanleg-gen nog vrij gemakkelijk.

Aangekomen bij die speciale wasbak, waarbij water van onderen wordt ge-spoten, kreeg ik na ongeveer 5 minuten spoelen heel even mijn ogen open. Na een minuut of 10 kreeg ik mijn kijkers helemaal open en werd het branden steeds minder. In plaats van pijn in m’n ogen, begon nu mijn huid enorm te branden. Die pijn was te vergelijken met de hele dag in de brandende zon zonnebaden en daarna niet insmeren met aftersun, maar met citroensap. Dit gevoel werd gelukkig steeds minder en nadat ik gedoucht had leek het alsof er niets gebeurd was.

Nu ik erop terugkijk was het echt kic-ken! Nuttig was het absoluut ook: ik weet nu wat ik moet doen en hoe ik reageer als een collega straks in de praktijk per ongeluk pepperspray in mijn gezicht spuit. Daarbij heb ik be-sloten om niet bij ieder wissewasje ‘de peperspuit te hanteren’. Helemaal als ik bedenk dat een ‘gepepperde’ ver-dachte eerst nog eens een rit naar het bureau krijgt voordat hij zijn ogen kan spoelen. Alleen gebruiken bij noodge-vallen dus…Een paar weken later was het zover: samen met 7 andere medestudenten stonden we in een rij te luisteren naar de speech van de korpschef. Op deze heugelijke dag ben ik beëdigd. Bij veel beroepen is de beëdiging slechts een formaliteit, maar bij de politie

is het erg belangrijk om deze te heb-ben ondergaan voordat je de straat op gaat: pas na deze bijeenkomst mag je gebruik maken van de bevoegdheden. Elke politieambtenaar moet 2 ver-schillende ‘eden’ of beloftes afleggen: de eed/belofte van zuivering en van trouw. Omdat ik niet gelovig ben, heb ik de belofte (‘Dat verklaar en beloof ik’) en niet de eed (‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’) afgelegd. Even was ik bang dat ik de slappe lach zou krijgen toen ik mijn zegje moest doen, maar gelukkig kon ik nog net op tijd se-

rieus doen. Daarna werd het volkslied gespeeld en zongen een paar collega’s en ik uit volle borst mee.Twee dagen later gingen we 3 dagen op kamp met alle nieuwe studenten en een aantal begeleiders. Ik ga hier niet al te veel over vertellen omdat deze drie dagen voor alle nieuwe collega’s één groot mysterie moeten blijven, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik, na die drie dagen, het complete leven ge-heel opnieuw ben gaan herwaarderen. En dan met name mijn kachel, douche en mijn bed.Ik loop nu een aantal weken op straat en het bevalt beter dan ik had ver-wacht. Waar ik het meest aan moest wennen tijdens het lopen over straat in uniform, is dat ie-der-een je aankijkt. Daarbij merk ik dat ik steeds anders naar ‘de straat’ begin te kijken. Vroe-ger keek ik, als ik door een winkelstraat liep, naar aanbiedingen in winkels. Nu probeer ik, als ik werk, oogcontact met

"Even was ik bang dat ik de

slappe lach zou krijgen toen ik mijn zegje moest doen."

33V O L G T O M O P J E L P L U S . N L / M A G A Z I N E

Beste leerlingen,

In Suriname is stichting ABSO actief. Deze stichting zorgt ervoor dat kansarme jongeren van de straat worden gehouden door middel van voetbaltraining voor deze jongeren. Deze jongeren voetballen in versleten kleding en een aantal zelfs zonder (voetbal) schoenen en scheenbeschermers.

Graag willen wij jullie medewerking voor deze actie. Dus als jullie kleding, scheenbeschermers, schoenen, ballen en al het andere wat met voetbal te maken heeft willen doneren aan Suriname. Lever deze spullen dan in bij het MAS bureau.

Alvast bedankt!

Help Stichting ABSO aan voetbal-uitrustingen!

winkeliers te maken om te kijken of alles in orde is. Vroeger liep ik hoofdschuddend langs fietsen die rommelig stonden geparkeerd. Nu kijk ik naar de sloten of er misschien een ge-stolen fiets tussen zit, en dit doe ik onbewust ook als ik niet werk. Tijdens de schoolperiode heb ik veel geleerd, maar nu in de praktijk zie ik hoe alles ‘in het echt’ gaat.Een paar weken terug was er een grote brand in Zaandam, en was het alle hens aan dek: mijn twee praktijkcoaches, twee collega-studenten en ik moesten helpen met een provinciale weg afzetten. Automobilisten mochten niet rechtdoor, maar moesten weer richting de snelweg rijden. Niet lastig, zou je denken, maar veel automobilisten reden toch even naar ons toe om te kijken of er voor hen echt geen uitzondering ge-maakt kon worden. Daarbij waren er ook slimmeriken die het handig vonden om te gaan spookrijden, om zo de wegblokka-de te omzeilen. Het blijft altijd opletten, werken bij de politie!

Vragen of opmerkingen over deze column? Tom is bereikbaar onder het e-mailadres [email protected] Meer weten over jouw carrièremogelijkheden bij de politie? Kijk dan eens op www.kombijdepolitie.nl.

Zoals velen van jullie al weten, is de stichting Africa Family Foundation (AFF) een aantal jaar geleden geadop-teerd door de deelschool gymnasium. Deze stichting zet zich in voor kansarme weeskinderen in Kenia, die stuk voor stuk hun ouders hebben verloren aan de gevolgen van HIV/aids. Om al deze kin-deren de kans te geven om naar school te gaan, is er natuurlijk geld nodig. Daarom zetten de klassen binnen de deelschool gymnasium zich elk jaar in voor dit goede doel. Zo ook dit jaar….

Nadat alle leerlingen en hun ouders over de stichting waren voorgelicht, gingen alle klassen met hun mentor in overleg over hoe zij zoveel mogelijk geld zouden kunnen inzamelen voor hun leeftijdsgenoten in Kenia. Vanaf dat moment stroomden de ideeën bin-nen! De één zou koekjes gaan bakken,

de ander kon toevallig erg goed teke-nen en weer een ander wilde zijn muzi-kaal talent wel inzetten. Al deze ideeën vormden uiteindelijk de basis voor een sfeervolle kerstmarkt.

Donderdag 8 december was het dan eindelijk zo ver. De kerstactie ten be-hoeve van AFF ging officieel van start! Wat er op papier al veelbelovend uit-zag, bleek ook nog ontzettend goed uit te pakken en resulteerde in een heel gezellige middag! Er werden boeken en rommelmarktspulletjes verkocht, het Rad van Fortuin werd gedraaid en men kon meedoen met een spannende loterij. Op het horecaplein werd er zelf-gebakken cake en een glaasje glühwein verkocht en bij binnenkomst kwam de geur van warme oliebollen je al tege-moet. Tot slot waren er de spectacu-laire optredens in het auditorium met

als klapstuk de minimusical van Sem Konijn and friends…

Kortom, het was ontzettend gezellig en toen het geweldige eindbedrag van bijna €1000,00 bekend werd gemaakt, kon onze dag niet meer stuk!!! Het is goed te weten dat al het geld direct op de goede plaats terecht komt en dat de kinderen uit de projecten van AFF, ook volgend jaar, net als wij, naar school kunnen… Is dat geen mooie kerstgedachte?...

Aan alle leerlingen en ouders, heel erg bedankt! Zonder jullie inzet was de actie nooit zo'n groot succes geworden!...

Wil je meer weten over de stichting of over één van de projecten, surf dan naar www.africafamily.nl of “like” Africa Family Foundation op Face-book…

Kerstactie Africa Family Foundation 2011Door Micky Ohr, EG4AFotografie: Lotte Schijff, EG3A


Nadat de sportklas dit jaar is ge-start met voetbal en rugby zijn we nu aangekomen bij meer “exclu-sieve” sporten.

De leerlingen hebben na een voor-bereidingsles kennis gemaakt met Skiken. Skiken is een combinatie van langlaufen, skaten en skiën.

Skiken komt nog het meest in de buurt van skaten, maar dan met stokken. Het was een hele belevenis om dit te leren en na één les kon iedereen zijn rondje skiken op de skeelerbaan van Purme-rend. De enthousiaste docenten Kos en Nienke leerden de leerlingen van klas 1 t/m 3 de basistechnieken aan, zodat iedereen aan de slag kon.

Mede door de gedreven leerlingen van het Jan van Egmond Lyceum waren er enkele valpartijen die vooral met ple-zier werden begroet. Ik noem geen na-men maar sommigen lagen wel 10 keer op de grond tijdens de eerste les.

Naast skiken stond ook dansen op het programma. Eerst kregen de leerlingen een dans aangeleerd door een profes-sionele dansdocent. Vervolgens gingen de leerlingen aan de slag om een eigen

SPORTKLAS2011-2012

choreografie in elkaar te zetten en deze vervolgens op te voeren voor de klas. Met name bij klas B1A waren de eigen optredens van hoog niveau en je zag duidelijk dat ze er goed op hadden geoefend. Tussen het skiken door waren de 3e klassen ook bezig met het plannen van evenementen. Zij gaan een aantal eve-nementen organiseren voor de andere sportklassen en zullen dit jaar uitda-

gende lessen bedenken voor elkaar. De leerlingen waren erg creatief. Nu alleen nog de uitvoering afwachten. Nu staat er weer een leuke periode met judo, volleybal en klimmen voor de deur. Deze sporten staan altijd garant voor veel plezier en leerzame erva-ringen. Op de JEL+ site zijn alle leuke foto’s te zien.

Het sportklasteam!

"Ik noem geen namen maar sommigen lagen wel 10 keer op de grond tijdens de eerste les."


Ram(21 maart- 20 april)

Jij bent op het moment niet zo bezig met de liefde. Met school heb je het druk en je vrienden vragen ook veel aandacht. Dat betekent echter niet dat er niemand verliefd op jou is. Deze Valentijnsdag zou je wel eens voor een verrassing kunnen komen te staan.

Stier(21 april- 20 mei)

Dikke engeltjes, rozenblaadjes, overal hartjes. Jij hebt daar helemaal niets mee. Je vindt het allemaal wat over-dreven. Maar Cupido heeft jou op zijn lijstje staan en staat op het punt om jouw scepsis in een klap weg te vegen. Van Valentijnsdaghater tot Zwijmelkoning(in)!

Tweelingen (21 mei- 21 juni)

De laatste tijd gaat het niet zo goed met jou wat de liefde betreft. Wat er precies aan de hand is, weet je zelf ook niet, maar je bent het nu langzamer-hand wel beetje zat. Gelukkig zal daar snel een einde aan komen, omdat er deze Valentijnsdag iets geweldigs aan zit te komen!

Kreeft(22 juni- 22 juli)

Of het nou wel of niet goed zit, dat is moeilijk te zeggen. Je twijfelt enorm over van alles. Deze Valentijnsdag zal je een belangrijke beslissing nemen en een hoofdstuk afsluiten. Wat er op die dag gebeurt (of juist niet) zal jou hel-pen bij het maken van een keuze!

Leeuw (23 juli- 23 augustus)

Geluk in de liefde! Dat willen we alle-maal. Je bent al een eind op weg, maar er is iets waar je mee zit. Praat er over. Bedenk wat echt telt en wat toch min-der belangrijk is dan je in eerste instan-tie dacht. Je komt er wel uit!

Maagd (24 augustus- 23 september)

Zo zo Maagd, is er iets wat je op moet biechten? Vlinders in je buik? Druk je twijfels de kop in en kom uit voor je verliefdheid, ook al ben je bang dat er negatief op wordt gereageerd. Waar-schijnlijk zal het meevallen en leidt het tot iets verrassends!

Me v r o u w We s t r o p???

Me n e e r Q u a c k???

HoroscoopHet is bijna Valentijnsdag. Hier lees je

wat Cupido voor jou in petto heeft!

Door: Eden Lutz, EG3A

Weegschaal (24 september- 23 oktober)

Valentijnsdag, jij kunt je lol niet op. Al van kleins af aan is dit een van je favo-riete “feestdagen”. Maar pas op! Als je er teveel van verwacht, kan het vies te-genvallen. Blijf realistisch en loop niet teveel met je hoofd in de wolken.

Schorpioen (24 oktober- 22 november)

Valentijnsdag? Wat is dat? Een roman-ticus ben je nooit echt geweest. 14 februari is voor jou dan ook altijd een doodnormale dag. Dit jaar is er echter geen ontkomen aan: Cupido is druk in de weer geweest met zijn pijlen en Valentijnsdag blijkt toch specialer te worden dan je dacht...

BOogschutter (23 november- 21 december)

Qua liefde is er op dit moment bij jou niet veel aan de hand. Valentijnsdag leent zich echter prima voor goede grappen. Houd je vrienden/vriendin-nen voor de gek met een rare zwijmel-kaart of een roos die naar rotte eieren stinkt. Succes gegarandeerd!

Steenbok (22 december- 20 januari)

Jij loopt altijd met je hoofd in de wol-ken: Jij hebt iedere week een andere “ware liefde” en je bent een hopeloze romanticus. Valentijnsdag is dan ook altijd een feest, want je bent immers niet onpopulair. Krijg vooral niet te veel kapsones en dan zal het voor iedereen een leuke dag blijven.

Waterman (21 januari- 19 februari)

Stille wateren hebben diepe gronden, Waterman. Dit kan zowel voor jou als ook voor je geliefde gelden. Het is niet erg om te zwijgen, maar als je niets te-gen elkaar zegt, komt er natuurlijk ook geen schot in de zaak. Schuif je verle-genheid opzij!

Vissen(20 februari- 20 maart)

Als je tot je nek in de stront zit, moet je het hoofd niet laten zakken. Het lijkt allemaal een grote ramp, maar als je opgeeft is het sowieso een verloren zaak. Valentijnsdag is niet zo’n drama als je denkt. Het is nergens voor nodig, om je de hele dag onder je deken te verstoppen. Geloof in jezelf!

Me v r o u w G i e s e l a a r???

Me n e e r P o p p e l i e r???

Me v r o u w E l l i n g???

"Jij hebt iedere

week een andere

'ware liefde' en je

bent een hopeloze

romanticus."

Steenbok


Wtnschpskls 2011-2012

Op dinsdag 8 november zijn de on-derbouwklassen van het talentgebied wetenschap naar Corpus geweest. Dit is een museum over het menselijk lichaam waarbij je een reis door het lichaam maakt. Bij de ingang werd de grote groep verdeeld in kleine groepen van 15 personen. Hierna kreeg ieder-een een koptelefoon op en gingen we het menselijk lichaam in.In het lichaam werd eerst wat verteld over de spieren en het ontstaat van een korstje op de huid als je het beschadigt. Daarna ging de reis verder en werd er verteld over het ontstaan van een nieuw leven. We hebben verschillende onderdelen gezien

van het menselijk lichaam bijvoorbeeld hoe ons eten wordt verteerd en waar onze smaakpupillen zitten. Verder hebben we gezien hoe onze neus en ogen werken en

hebben we een rode bloedcel gevolgd op zijn avontuur door de aderen. Als laatste zagen wij hoe onze hersenen werken, wat natuurlijk erg interessant was!

CORPUS

DE REIS VAN DE JEL

WETENSCHAPPERS

DOOR HET MENSELIJK

LICHAAM!

Na onze reis door het menselijk lichaam konden we verschillende proefjes doen die te maken hadden met hand-oog coördinatie en uithoudingsvermogen. De fietsgames en ballengooien om bac-teriën te doden vielen erg in de smaak. Iedereen was super goed aan het probe-ren om alle bacteriën uit te schakelen.Hierna vervolgden we onze weg terug naar Purmerend (helaas een paar uur in de file). Al met al was het een geslaag-de, leuke en leerzame middag!

Door mevrouw Veldhuis

ELEKTRONICAIn de tweede klas zijn we gestart met het onderdeel elektronica.Elektronica komt in vrijwel alle nieuwe Multi me-dia apparaten voor. Denk maar eens aan iPod, e-reader , smartphone.Bij de wetenschapklas zetten we een elektronische dobbelsteen in elkaar.Hiervoor leer je eerst solderen op een vrij ruwe manier. Daarna ga je fijn sol-deren op een printplaat. Solderen is heel leuk. Er gaat altijd een gejuich op, als de dobbelsteen het goed doet.Je leert ook de theoretische achter-grond van eenvoudige elektronica, vooral met practicum proeven op elektronica bordjes. Deze kennis kun je later weer goed gebruiken in de bo-venbouw bij natuurkunde.Aan het einde maak je op je eigen ma-nier een ombouw, een soort kistje voor de dobbelsteen en je mag hem mee naar huis nemen.Op de foto’s zie je leerlingen solderen en de proefjes met behulp van een sys-teembord.

Door meneer Out, begeleider module elektronica bij de wetenschapsklas.


Het zit er weer op. Kerstgala 2011. Ook al duurt het feest zelf een paar uurtjes, het gala begint natuurlijk niet op de avond zelf. Weken of soms zelfs maan-den van tevoren is er al de vraag welke jurk er gekozen moet worden. Waar en met wie er afgesproken wordt voordat het gala begint en hoe (een auto huren of gewoon op de fiets?) en hoe laat de entree gemaakt wordt. Nadat de meest geschikte en leukste jurk gekozen was (na een paar keer twijfelen), de make-up was gedaan en de haren waren gekruld, of juist uit de krul waren gehaald, gingen we op weg naar school. De ingang van de school was mooi versierd en iedereen kreeg een glaasje ‘champagne’ bij binnen-komst. Die champagne werd uitgereikt door de leraren die ook hun gala outfits hadden aangetrokken. Alle galabezoe-

kers hadden duidelijk hun best gedaan op hun kleding. Jongens allemaal strak in pak, sommige met stropdas andere vonden het knopen toch nog iets te las-tig. De meisjes waren allemaal gekleed in mooie galajurken, sommige had-den ook nog veren in hun haar of een kroontje op om extra ‘gala’ aan hun outfit toe te voegen. Nadat iedereen tien keer op de foto was geweest (een paar keer gaan en hopen dat er dan een goede foto tussenzit), liepen we door de versiering heen richting de grote aula. In de aula stond een mooie molen gemaakt van ballonnen. Die molen zag er net zo uit als in de Moulin Rouge, he-lemaal volgens het thema Burlesque. Ook hingen er grote schermen waarop filmbeelden te zien waren van de mensen in de zaal. Na de openingsact begon het feest en kon er gedanst wor-

den. Eerst moest de sfeer er nog een beetje inkomen en was iedereen nog een beetje naar elkaar aan het kijken. Later op de avond kwam de feeststem-ming er goed in en ging de hele zaal uit zijn dak. Tegen het eind van de avond werden de King en Queen van het gala bekendgemaakt. Gefeliciteerd allebei, jullie zagen er prachtig uit! Ineens was het heel snel half één en gingen de lichten aan. De avond zat er helaas weer op, behalve voor de organisa-tie die het feest trouwens geweldig had georganiseerd. Zij moesten nog opruimen, terwijl sommigen van ons nog ergens anders een feestje gingen bouwen en anderen naar huis gingen. Het kerstontbijt begon de volgende ochtend tenslotte al om tien uur…

Door Sophia Hanekamp, EV5B

Kerstgala 2011


Het zit er weer op. Kerstgala 2011. Ook al duurt het feest zelf een paar uurtjes, het gala begint natuurlijk niet op de avond zelf. Weken of soms zelfs maan-den van tevoren is er al de vraag welke jurk er gekozen moet worden. Waar en met wie er afgesproken wordt voordat het gala begint en hoe (een auto huren of gewoon op de fiets?) en hoe laat de entree gemaakt wordt. Nadat de meest geschikte en leukste jurk gekozen was (na een paar keer twijfelen), de make-up was gedaan en de haren waren gekruld, of juist uit de krul waren gehaald, gingen we op weg naar school. De ingang van de school was mooi versierd en iedereen kreeg een glaasje ‘champagne’ bij binnen-komst. Die champagne werd uitgereikt door de leraren die ook hun gala outfits hadden aangetrokken. Alle galabezoe-

kers hadden duidelijk hun best gedaan op hun kleding. Jongens allemaal strak in pak, sommige met stropdas andere vonden het knopen toch nog iets te las-tig. De meisjes waren allemaal gekleed in mooie galajurken, sommige had-den ook nog veren in hun haar of een kroontje op om extra ‘gala’ aan hun outfit toe te voegen. Nadat iedereen tien keer op de foto was geweest (een paar keer gaan en hopen dat er dan een goede foto tussenzit), liepen we door de versiering heen richting de grote aula. In de aula stond een mooie molen gemaakt van ballonnen. Die molen zag er net zo uit als in de Moulin Rouge, he-lemaal volgens het thema Burlesque. Ook hingen er grote schermen waarop filmbeelden te zien waren van de mensen in de zaal. Na de openingsact begon het feest en kon er gedanst wor-

den. Eerst moest de sfeer er nog een beetje inkomen en was iedereen nog een beetje naar elkaar aan het kijken. Later op de avond kwam de feeststem-ming er goed in en ging de hele zaal uit zijn dak. Tegen het eind van de avond werden de King en Queen van het gala bekendgemaakt. Gefeliciteerd allebei, jullie zagen er prachtig uit! Ineens was het heel snel half één en gingen de lichten aan. De avond zat er helaas weer op, behalve voor de organisa-tie die het feest trouwens geweldig had georganiseerd. Zij moesten nog opruimen, terwijl sommigen van ons nog ergens anders een feestje gingen bouwen en anderen naar huis gingen. Het kerstontbijt begon de volgende ochtend tenslotte al om tien uur…

Door Sophia Hanekamp, EV5B

Kerstgala 2011

43B E K I J K D E F O T O ' S O P J E L P L U S . N L / M A G A Z I N E

KUNSTKLAS JAN VAN EGMOND CREËERT KUNSTBOMEN VOOR KOEMARKT

De gemeente Purmerend heeft de kunstklassen van het Jan van Eg-

mond Lyceum haar eerste opdracht voor de publieke ruimte gegeven. Op

de Koemarkt staan ongeveer 14 bomen die dood zijn, over een jaar wor-

den deze vervangen door een ander boomsoort. De leerlingen uit klas 2

en 3 van de kunstklassen zullen de bomen gaan transformeren tot ware

kunstobjecten.

Onder leiding van een docententeam en gastdocenten zullen de leer-

lingen 10 weken lang aan dit project werken. In februari worden de

bomen opgeleverd. Houd daarom jelplus.nl in de gaten voor nieuws

rondom het project.


Street art






kunstobjecten.




rondom het project.

Leerlingen uit kunst-klas 2 hebben de afgelopen

periode met verschillende street art

technieken gewerkt. De bekendste is natuurlijk

graffiti. Daarnaast hebben ze ook kennis gemaakt met

behangtechnieken. Daarbij wordt eerst een tekening op groot

formaat in het atelier gemaakt. Vervolgens wordt deze tekening in

een publieke ruimte met behanglijm op de muur geplakt. Er zijn ook

leerlingen tussen die deze twee technieken hebben gecombineerd.

Wildbreien is een techniek die in de afgelopen 5 jaar hier en daar de

kop opsteekt. Je moet je voorstellen dat je door de stad loopt en een

regenpijp ziet, die voorzien is van een gebreid omhulsel. Verschillen-

de voorwerpen kunnen met breisels ingekapseld worden.



KUNSTKLAS JAN VAN EGMOND CREËERT KUNSTBOMEN VOOR KOEMARKT






kunstobjecten.




rondom het project.


Street art






kunstobjecten.




rondom het project.

Leerlingen uit kunst-klas 2 hebben de afgelopen

periode met verschillende street art

technieken gewerkt. De bekendste is natuurlijk

graffiti. Daarnaast hebben ze ook kennis gemaakt met

behangtechnieken. Daarbij wordt eerst een tekening op groot

formaat in het atelier gemaakt. Vervolgens wordt deze tekening in

een publieke ruimte met behanglijm op de muur geplakt. Er zijn ook

leerlingen tussen die deze twee technieken hebben gecombineerd.

Wildbreien is een techniek die in de afgelopen 5 jaar hier en daar de

kop opsteekt. Je moet je voorstellen dat je door de stad loopt en een

regenpijp ziet, die voorzien is van een gebreid omhulsel. Verschillen-

de voorwerpen kunnen met breisels ingekapseld worden.



Hyper Sudoku

Iedereen is inmiddels wel bekend met het fenomeen Sudoku. Om op het succes van de sudoku-puzzels mee te kunnen liften, worden er regelmatig variaties bedacht op dit thema.

In dit nummer laten we je kennis maken met Hyper Sudoku.

7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8

5 9Hyper Sudoku easyNo. 1

9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7

3 6 4Hyper Sudoku easyNo. 3

6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1


http://www.sudoku-space.com Page 1/4

7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8


9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7


6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1



Oplossen van een Hyper Sudoku gaat volgens de drie standaard sudoku regels: vul op elke horizon-tale regel de cijfers 1 tot en met 9 in, vul op elke verticale regel de cijfers 1 tot en met 9 in en vul in elk vet omlijnd blok de cijfers 1 tot en met 9 in. Bij een Hyper Sudoku zijn er nog vier extra vak-ken van 3×3 gecreëerd waarvoor ook geldt dat hier de cijfers 1 tot en met 9 in moeten komen te staan. Deze extra vier vakken zijn met grijs gemarkeerd.

NAUTILUSNautilus is een groot spel dat zich afspeelt op een ondiepte in de oceaan. Daar bouwen weten-schappers een gemeenschappelijke stad, die bestaat uit woonmodules en wetenschappelijke laboratoria.

Er wordt koortsachtig gewerkt aan uitbreiding en vooruitgang. Er worden onderzeeboten ontwikkeld en verbeterd. Daarmee worden schatten opgevist. Steeds dieper kan men gaan, totdat uiteindelijk de allerdiepste delen van de oceaan onderzocht kunnen worden op leven en schatten van mystieke of meer aardse waarde. De wetenschappers werken weliswaar samen, maar toch heeft elke speler zijn eigen, geheime agenda. En dan blijken er resten van Atlantis te bestaan. Wie zet deze puzzel met succes in elkaar?

LOS DE HYPER SUDOKU puzzel OP EN maak kans op HET BORDSPEL

7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8


9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7


6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1



NAUTILUSDe middelste horizontale rij getallen van de puzzel hier rechts vormt de oplos-sing van deze prijspuzzel. Mail de oplossing vòòr 3 maart naar [email protected]. Onder de goede inzenders verloten wij het bordspel 'Nautilus' t.w.v. € 38,90.

Bart Schulte is de winnaar geworden van de Futoshiki prijspuzzel en wint daar-mee het bordspel Stephenson's Rocket.


Hyper Sudoku

Iedereen is inmiddels wel bekend met het fenomeen Sudoku. Om op het succes van de sudoku-puzzels mee te kunnen liften, worden er regelmatig variaties bedacht op dit thema.

In dit nummer laten we je kennis maken met Hyper Sudoku.

7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8


9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7


6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1



7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8


9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7


6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1



Oplossen van een Hyper Sudoku gaat volgens de drie standaard sudoku regels: vul op elke horizon-tale regel de cijfers 1 tot en met 9 in, vul op elke verticale regel de cijfers 1 tot en met 9 in en vul in elk vet omlijnd blok de cijfers 1 tot en met 9 in. Bij een Hyper Sudoku zijn er nog vier extra vak-ken van 3×3 gecreëerd waarvoor ook geldt dat hier de cijfers 1 tot en met 9 in moeten komen te staan. Deze extra vier vakken zijn met grijs gemarkeerd.

NAUTILUSNautilus is een groot spel dat zich afspeelt op een ondiepte in de oceaan. Daar bouwen weten-schappers een gemeenschappelijke stad, die bestaat uit woonmodules en wetenschappelijke laboratoria.

Er wordt koortsachtig gewerkt aan uitbreiding en vooruitgang. Er worden onderzeeboten ontwikkeld en verbeterd. Daarmee worden schatten opgevist. Steeds dieper kan men gaan, totdat uiteindelijk de allerdiepste delen van de oceaan onderzocht kunnen worden op leven en schatten van mystieke of meer aardse waarde. De wetenschappers werken weliswaar samen, maar toch heeft elke speler zijn eigen, geheime agenda. En dan blijken er resten van Atlantis te bestaan. Wie zet deze puzzel met succes in elkaar?

LOS DE HYPER SUDOKU puzzel OP EN maak kans op HET BORDSPEL

7 2

6 3 5 4

9 2 8 3 1

8 5

7 4

2 3

7 8


9 4

9 7 2 6

5 2

7

5 1

7 2 9 6 4

6

3 4


7

6 2 5

3 2 1

9 3

8 9

6

4 1 5 7 6

8 9 7


6 8 5 4 3

9 3 1

2 8 6 7 4

9

8

2

5 1 2 9 3

1



NAUTILUSDe middelste horizontale rij getallen van de puzzel hier rechts vormt de oplos-sing van deze prijspuzzel. Mail de oplossing vòòr 3 maart naar [email protected]. Onder de goede inzenders verloten wij het bordspel 'Nautilus' t.w.v. € 38,90.

Bart Schulte is de winnaar geworden van de Futoshiki prijspuzzel en wint daar-mee het bordspel Stephenson's Rocket.


JEL+MAGAZINE NU OOK ONLINE!JOUW LIJFBLAD HEEFT NU OOK EEN EIGEN WEBSITE WAAROP JE HET LAATSTE NIEUWS KUNT LEZEN OVER ALLES WAT ZICH IN EN RONDOM HET JAN VAN EGMOND LYCEUM AFSPEELT.MAAR ER IS NOG MEER:• EVENTS INFO• FOTOGALLERIJ• EXCLUSIEVE VERHALEN• ROOSTER INFO• JEL+MAGAZINE ARCHIEF• PRIJSVRAGEN• SPECIALE IPHONE VERSIE

volg ons op twitter en facebook!

GA NAAR WWW.JELPLUS.NL/MAGAZINEOF SCAN DE ONDERSTAANDE qr-CODE.

QR code generated on http://qrcode.littleidiot.be

jel+magazine houdt je op de hoogte!

JEL+Magazine februari 2012

Documents

Transcript of JEL+Magazine februari 2012