Interview met Alison Strobel, schrijfster van Amelia’s bestemming

Wat heeft je geïnspireerd tot het schrijven van Amelia’s bestemming? Weet je nog wanneer je het idee voor het eerst kreeg? Toen ik studeerde kreeg een vriendin van me een bipolaire stoornis. Ze was nog maar een paar jaar christen toen ze ziek werd, maar door die beproevingen was haar prille geloof al zo sterk geworden dat ze er tijdens depressieve periodes echt kracht uit kon putten. Alleen maakte de reactie van andere christenen als ze vertelde wat er met haar aan de hand was ons allebei razend. ‘Je bidt niet genoeg om genezing’, kreeg ze bijvoorbeeld te horen, en ‘Dit is een straf, je hebt vast verborgen zonden die je moet belijden.’ Dat bracht me op het idee een boek te schrijven over hoe christenen met psychische ziekten moeten omgaan. Ik heb nog een opzet voor een non-fictieboek liggen, bestemd voor de omgeving van mensen met een bipolaire stoornis. Daaraan was ik begonnen op het hoogtepunt van haar ziekte. Amelia’s bestemming zou daar aanvankelijk veel meer over gaan, maar God had blijkbaar een ander plan. Misschien komt dat andere boek er ooit ook nog eens. Hoe ging dat tijdens het schrijven, had het boek eerst een andere afloop? Sterker nog, in het begin was het een heel ander boek! In de eerste versie ging Amelia bijvoorbeeld wel meteen met Marcus mee naar Wheatridge, de gemeente daar speelde een veel grotere rol, de gemeenteleden stonden veel afwijzender tegenover Amelia en haar kunstzinnige karakter en de verhaallijn over baby Hope verliep totaal anders. Ik wilde het boek heel sterk de boodschap meegeven dat die kerkmensen daar niets van bipolaire stoornissen hadden begrepen, maar God had een ander verhaal in gedachten. Mijn redacteur hielp me om het boek te herschrijven; in de uiteindelijke versie is maar zo’n 10 procent van mijn oorspronkelijke tekst bewaard gebleven. Het was moeilijk voor me om mijn oorspronkelijke ideeën op te moeten geven, maar uiteindelijk is het niet aan mij, maar aan God en heb ik me aan zijn leiding overgegeven. Hoe schrijf je? Heb je een bepaalde plek waar je het liefst schrijft of zet je speciale muziek op? Het lijkt me ideaal om in een restaurantje te schrijven of in een bibliotheek. Helaas werk ik thuis, zodat ik voor mijn dochters kan zorgen. Ik schrijf elke middag zo’n vier à vijf uur, en de jongste kan ik niet zolang alleen laten. Mijn kantoor heeft een schitterend uitzicht op de Rocky Mountains, dus heel veel te klagen heb ik niet. (Ik heb mijn computer zo staan dat ik niet de hele tijd uit het raam ga zitten staren!) In mijn roman speelt klassieke muziek een rol, dus ik heb me verdiept in allerlei bekende pianostukken, zodat mijn hoofdfiguur Amelia die in verschillende situaties kan spelen. Omdat ik niet kan schrijven en naar muziek luisteren tegelijkertijd (ik kan er sowieso niets naast doen) had ik tijd ingepland voor een cd met pianostukken. Een prima excuus om even niets te doen, alleen maar naar

mooie muziek te luisteren. Voor lezers die deze muziek ook eens willen horen heb ik alle composities die in het boek genoemd worden op mijn website gezet. Kijk maar eens op naar http://www.alisonstrobel.com/coam; er staan nog meer ‘toegiften’ op. Amelia en Marcus moeten aardig wat emotionele duisternis doormaken. Hoe is het om je daarin te verplaatsen? Gelukkig kan ik me goed afschermen voor de heftige emoties van mijn romanfiguren, een geschenk van God! Ik heb namelijk geen tijd om dat soort moeilijkheden te verwerken voordat ik naar huis ga, want mijn werk en de zorg voor mijn gezin sluiten naadloos op elkaar aan. Als ik me te zeer zou laten meeslepen in de duistere gevoelens van mijn personages, zou ik niet meer kunnen functioneren. Waarschijnlijk werkt mijn karakter ook een beetje mee; ik heb niet vaak last van somberheid. Vreemd eigenlijk, want ik schrijf er voortdurend over. Wat wil je dat je lezers leren van de relatie tussen Amelia en Marcus? Getrouwd zijn is niet makkelijk, en de huidige opvattingen over huwelijk en echtscheiding hebben ertoe geleid dat de gelofte elkaar in goede en kwade dagen trouw te blijven steeds minder betekenis krijgt. Uiteraard is een scheiding niet altijd te vermijden, bijvoorbeeld als er sprake is van misbruik of echtbreuk, toch denken mensen al te vaak dat een huwelijk niet meer gered kan worden, terwijl God ook relaties die vreselijk stukgelopen zijn, kan herstellen.* Amelia dacht dat haar huwelijk nooit meer gelukkig zou worden, vanwege hun verschillen in geloofsbeleving en haar bitterheid over het feit dat Marcus er een verhuizing naar Wheatridge had doorgedrukt. Maar met Gods hulp kwamen ze er sterker uit en hield hun huwelijk, dat zomaar had kunnen stranden, stand. Wanneer echtgenoten met huwelijksproblemen samen de Heer om hulp vragen, geloof ik zeker dat Hij hun gebeden zal verhoren. *Overigens: dat Hij dat kan betekent niet automatisch dat Hij dat altijd zal doen. Ik wil hiermee uiteraard niet zeggen dat je getrouwd moet blijven met iemand die je kwaad doet en niet bereid is te veranderen. Het is duidelijk dat Amelia veel van pianospelen houdt. Speel je zelf ook een instrument? De twee dingen die ik het liefst doe, zijn schrijven en zingen, dat is altijd al zo geweest. Op de middelbare school zat ik in het koor en tijdens mijn studietijd en daarna ben ik altijd aanbiddingleider in de kerk geweest. Ik heb een paar jaar pianoles gehad, maar dat heb ik niet volgehouden. Ik ben van plan er binnenkort weer mee te beginnen zodat ik in ieder geval thuis de kerstliederen en andere gezangen kan begeleiden en mijn dochters de eerste beginselen bij kan brengen. Vind je dat kunstuitingen zoals muziek en schrijven belangrijk zijn voor een christen? Denk je dat je daarin als vrouw en moeder een bijzondere taak hebt? Ik geloof inderdaad dat kunst een belangrijk onderdeel van een christelijke levensstijl hoort te zijn. Tenslotte is God de Grote Kunstenaar, de bron van alle creativiteit. Als je niets met kunst doet, leer je dat aspect van Zijn wezen niet kennen. Aan de andere kant hoeft het allemaal niet zo serieus, ingewikkeld of tijdrovend te zijn. Je kunt je band met God ook vernieuwen door gewoon eens de tijd te nemen om de bloemen in je tuin te bewonderen of de klassieke zender van je autoradio op te zoeken. Dat zijn de momenten waarop je als moeder je kinderen iets kunt vertellen over hoe God ook daar bezig is in ons leven: dat een zonsondergang, een mooie melodie en de kleuren van een renaissanceschilderij allemaal hun oorsprong hebben in Hem.