Vzw RoppovMartelaarslaan 212 9000 Gent tel 09/224.09.15 fax 09/233.35.89

e-mail info@roppov.be

Input studiedag efficiëntie en effectiviteit 23/10/2012

1. Roppov: wie zijn we?

Wij zijn een vzw met als opdracht de standpunten van ouders over

en deze inbrengen naar voorzieningen en beleid.

2. Dialoogdag : Thema 2012.

Elk jaar organiseren we een dialoogdag

een thema dat in de oudergroepen gekozen

Laatste dialoogdag: thema ‘doelstellingen’

We bekeken hoe hulpverleners dit

Theoretische gezien is dit een goede zaak

Wat hulpverleners proberen in BJB mag niet zomaar

die niet efficiënt zijn of effectief werken…

opgroeien van een kind/jongere in een gezin.

Maar ‘efficiëntie’ en ‘zorgen dat het effectief

hulpverlener moet bewijzen…. er moet ook rekening gehouden

en van die kant zijn er enkele bezorgdheden over hoe ‘efficiëntie en effectiviteit’ ingevuld wordt.

Daarom vroegen we aan ouders wat zij verwachtten van hulpverleners en maa

dialoogdag een geluidsopname.

We vroegen om eerst te omschrijven wat hun doel was bij de start.

En of dit overeenkwam met het doel van hulpverleners.

En dan valt op dat het hier over 2 verschillende realiteiten gaat!

De geluidsopname schets een beeld van hoe enkele ouders de andere kant ervaren

1. Weergave van het gesprek hierover

2. Ouders lezen voor (ook voor anderen) wat hun doel was……

Het stuk daarna (power point) geeft verder

oudergroep …..

Start dia 3 - Geluidsopname.

Power point: geeft een zicht op het gesprek in de oudergroep (ter

de kant van de hulpverlener versus de kant va

De twee realiteiten die op dezelfde lijn moeten komen….het leven van het gezin; de opdracht BJB…

1

Vzw Roppov Martelaarslaan 212 9000 Gent tel 09/224.09.15 fax 09/233.35.89

info@roppov.be web www.roppov.be

Input studiedag efficiëntie en effectiviteit 23/10/2012(Christa Okhuijsen, Erwin Mys, Ingrid Crabbe)

(op basis van de teksten van de dialoogdag 2012)

(voorgelegd in de oudergroep september 2012)

Wij zijn een vzw met als opdracht de standpunten van ouders over de aanpak in

inbrengen naar voorzieningen en beleid.

dialoogdag: ouders nodigen hulpverleners uit om samen na te denken over

gekozen en voorbereid is.

doelstellingen’.

We bekeken hoe hulpverleners dit zien en kwamen op het thema ‘efficiëntie en effectiviteit’.

is dit een goede zaak!

Wat hulpverleners proberen in BJB mag niet zomaar iets zijn: best niet te veel tijd verliezen met z

die niet efficiënt zijn of effectief werken… Het gaat immers om enkele belangrijke jaren in het

van een kind/jongere in een gezin.

zorgen dat het effectief’ werkt, is niet enkel een kwestie van wat de

er moet ook rekening gehouden worden met de inbreng van cliënten,

kant zijn er enkele bezorgdheden over hoe ‘efficiëntie en effectiviteit’ ingevuld wordt.

Daarom vroegen we aan ouders wat zij verwachtten van hulpverleners en maakten daarvan voor de

We vroegen om eerst te omschrijven wat hun doel was bij de start.

En of dit overeenkwam met het doel van hulpverleners.

En dan valt op dat het hier over 2 verschillende realiteiten gaat! ≠ ervaring,

schets een beeld van hoe enkele ouders de andere kant ervaren

1. Weergave van het gesprek hierover

2. Ouders lezen voor (ook voor anderen) wat hun doel was……

) geeft verder gesprek mee dat na deze inleiding volgde. Het debat in de

in de oudergroep (ter voorbereiding voor de dialoogdag

de kant van de hulpverlener versus de kant van de ouders…..

De twee realiteiten die op dezelfde lijn moeten komen….het leven van het gezin; de opdracht BJB…

Martelaarslaan 212 9000 Gent tel 09/224.09.15 fax 09/233.35.89

Input studiedag efficiëntie en effectiviteit 23/10/2012 (Christa Okhuijsen, Erwin Mys, Ingrid Crabbe)

op basis van de teksten van de dialoogdag 2012)

(voorgelegd in de oudergroep september 2012)

n BJB leren kennen

om samen na te denken over

en kwamen op het thema ‘efficiëntie en effectiviteit’.

best niet te veel tijd verliezen met zaken

enkele belangrijke jaren in het

niet enkel een kwestie van wat de

met de inbreng van cliënten,

kant zijn er enkele bezorgdheden over hoe ‘efficiëntie en effectiviteit’ ingevuld wordt.

kten daarvan voor de

ervaring, ≠ emotie, ≠ doelen

schets een beeld van hoe enkele ouders de andere kant ervaren

t na deze inleiding volgde. Het debat in de

dialoogdag) rond dit thema,

De twee realiteiten die op dezelfde lijn moeten komen….het leven van het gezin; de opdracht BJB…

Het is toch goed dat we

moeten bewijzen, dat we

efficiënt en effectief

werken?

Maar hoe moeten we dat

bewijzen?

En hoe zien ouders dat?

‘We hebben g

En genoeg

Er zijn veel

maanden.

De verwachte evolutie is soms een te grote stap.

Graag haalbare, concrete stappen.

En in een verstaanbare taal.

‘Een voorbeeld van een goed doel voor ons

een aanzet geven om terug te praten met elkaar.

Rust voor het gezin, broers en zussen….

En dan zien we wel weer verder. Je bent tenslotte met mensen bezig.’

We moeten al vlug een

handelingsplan maken

op basis van het

hulpverleningsprogramma dat we krijgen!

en dan steeds weer een

verslag….over termijnen

van 6 maand….

Dat geeft tijdsdruk om te

beslissen wat het doel

moet zijn….

Stel u voor dat je in een ziekenhuis komt met een probleem en ze zetten eerst uw

arm af (voor de zekerheid) en daarna zoeken ze naar de oorzaak van het probleem.

… ?

Dat doen we in feite ook als men eerst ingrijpt (door

pas op zoek gaat naar de beste aan

Maar we evalueren wel

om de 6 maand, en

maken dan een verslag

op… om te zien of de

beslissing de gepaste

was…..

Evalueren moet een

samen opmaken van de tussenstand met

en dan pas beslissen!

Nu is het vooral met het kind alleen, ouders worden vaak te laat ingelicht.

Het verslag

We bekijken nog eens het

We kijken of we elkaar nog verstaan, hoe de verwachtingen evolueren.

Maar we kennen

stappen, wat je kan verwachten als ouder,

en met uitleg

Maar let wel, ieder heeft

zijn eigen aandeel, zijn

eigen opdracht . …..

de hulpverlening bestaat

uit korte modules, ieder

zijn aanbod…

Maar het leven van ouders

dat zijn geen korte modules!

een jaar met

en daarna verschillende modules en einddoelen

we hopen op vooruitgang.

een jaar waarin

een jaar waar we op

verwachten

niet per tussenstap maar dat iedere tussenstap een deel in een geheel

2

We hebben graag realistische doelen.

En genoeg tijd om doelen te halen.

veel bedenkingen bij algemene doelen voor een termijn van

De verwachte evolutie is soms een te grote stap.

Graag haalbare, concrete stappen. Geen te grote doelen, niet te vaag

n een verstaanbare taal.

‘Een voorbeeld van een goed doel voor ons:

een aanzet geven om terug te praten met elkaar.

Rust voor het gezin, broers en zussen….

En dan zien we wel weer verder. Je bent tenslotte met mensen bezig.’

Stel u voor dat je in een ziekenhuis komt met een probleem en ze zetten eerst uw

arm af (voor de zekerheid) en daarna zoeken ze naar de oorzaak van het probleem.

at doen we in feite ook als men eerst ingrijpt (door een kind

pas op zoek gaat naar de beste aanpak samen met het gezin

Evalueren moet een werkmiddel zijn,

samen opmaken van de tussenstand met alle betrokkenen,

en dan pas beslissen!

Nu is het vooral met het kind alleen, ouders worden vaak te laat ingelicht.

Het verslag moet een momentopname zijn van de stand van zaken.

We bekijken nog eens het totaalplaatje, en we herformuleren

of we elkaar nog verstaan, hoe de verwachtingen evolueren.

Maar we kennen soms het plan niet. Er is geen brochure die

at je kan verwachten als ouder,

met uitleg waarop die stappen gebaseerd zijn….

het leven van ouders en jongeren loopt door,

dat zijn geen korte modules!

een jaar met wachten is een verloren jaar.

verschillende modules en einddoelen is voor ons

we hopen op vooruitgang.

een jaar waarin we hopen dat er gewerkt wordt aan de problemen

een jaar waar we op verandering wachten,

en dat de hulp iets oplevert….

niet per tussenstap maar dat iedere tussenstap een deel in een geheel

voor een termijn van maar 6

Geen te grote doelen, niet te vaag.

En dan zien we wel weer verder. Je bent tenslotte met mensen bezig.’

Stel u voor dat je in een ziekenhuis komt met een probleem en ze zetten eerst uw

arm af (voor de zekerheid) en daarna zoeken ze naar de oorzaak van het probleem.

een kind te plaatsen) en daarna

het gezin.

betrokkenen,

Nu is het vooral met het kind alleen, ouders worden vaak te laat ingelicht.

stand van zaken.

herformuleren, samen.

of we elkaar nog verstaan, hoe de verwachtingen evolueren.

niet. Er is geen brochure die alles uitlegt, …met

is voor ons weer een jaar waarin

aan de problemen

niet per tussenstap maar dat iedere tussenstap een deel in een geheel is.

3

Maar we zien soms niet waar men naartoe wil… het komt over als willekeur in dat

geval, …….de rode draad is onduidelijk.

..soms hebben we geen zicht op het geheel… waar men naartoe wil …het komt

soms te veel over als losse pogingen….

het is heel belangrijk eerst de puzzel samen te leggen

dat we eerst het gehele plaatje zien

en dan pas een oordeel vastleggen.

De verschillende

modules, ieder zijn

aanbod…(CBJ, OOOC,

Tb, crisis) …zijn er ook

om zo’n goed mogelijk

antwoord te geven, het

juiste aanbod bij de

juiste vraag.

Hulpverlening kan ook niet altijd het gedrag van jongeren veranderen…..

Hulpverlening is ook belangrijk in het ondersteunen van ouders tijdens moeilijke

periodes. …

Dat is dan het enige mogelijke doel, maar heel belangrijk!

Vaak is de terugkeer van rust in het gezin het eerste doel.

Bijzondere jeugdbijstand

=

bijzondere

ouderbijstand?

Het is niet altijd gemakkelijk om bij sommige problemen de moed niet te verliezen.

Hulpverleners kunnen dan een steun zijn om je zelfbeeld op te krikken en je een

beter gevoel te geven.

Jongeren met problemen doen je twijfelen of je wel goed bezig bent.

Als je eigen jeugd niet vlekkeloos verliep, heb je het daarbij vaak nog extra

moeilijk.

Toch wil je je taak als ouder zo goed mogelijk opnemen, ook al ben je soms ten

einde raad.

Maar als hulpverlener

moeten we onze

specialiteit toch inzetten

om zo goed mogelijk te

helpen voor het specifiek

probleem van de

jongere?

Daarvoor zijn we er

toch?

Kennis uit de opleiding, bepaalde methodieken gebruiken

en ervaring hebben met dit soort ‘problemen’ , …dat is goed,….

Maar ! vergeet niet dat je met mensen werkt.

…..en ieder mens is anders …

Eenzelfde problematiek brengt andere spanningen mee of vraagt een andere aanpak

in een ander gezin. Ieder gezin, iedere jongere heeft ook een ander tempo en andere

sterktes.

Daarom gaan we ook

regelmatig in overleg!

Om te checken of we nog

op het juiste spoor

zitten…

‘In het begin wou ik advies vragen, in een gesprek van volwassenen tot

volwassenen. Ik sprak in de hoop samen te kunnen nadenken en eens te horen hoe

de hulpverlener daarmee zou omgaan.

Na een tijdje merkte ik dat dit niet zo vrijblijvend was.

Ik kreeg fel de indruk dat alles wat ik zei een gevolg had.

Mijn vragen en woorden werden een bewijs van het feit dat er moest ingegrepen

worden.

Terwijl het vaak ging over zaken die in elk gezin voorkomen.

Ik ben daarna gestopt met over die dingen te spreken,

ik voelde me niet meer veilig om gewoon een gesprek aan te gaan over opvoeding

….omdat dit steeds vastgelegd wordt in een verslag….’

4

Dat is onze job, onze

kennis en specialiteit.

Het is ook maar normaal

dat we kunnen aantonen

dat we onze job goed

doen, ….en daar verslag

van maken, ook voor de

verwijzers en de

overheid…

‘Wij hebben het er moeilijk mee dat hulpverleners een oordeel moeten vellen, op

korte tijd, ‘hoe kunnen die ons zo kennen?’ op basis van momentopnames’.

De hulpverlener komt slechts eenmaal per week, maar ziet niet wat in de rest van de

week gebeurt.

‘Hulpverleners interpreteren soms verkeerd wat ouders zeggen. Er worden soms

conclusies getrokken die verder gaan dan wat iemand zegt.’

Tja, hulpverleners zijn

ook maar mensen,

En wàt zouden wij

verwachten?

Hoe zouden wij

reageren? als het over

όns kind zou gaan?

‘Er is geen tijd voor een goed gesprek tussen ouders en jongere.

Er kan niet samen gezocht worden naar een manier om rekening te houden met

elkaar.

Dit is heel anders dan in andere gezinnen.

Op die manier knipt hulpverlening de draad door….zij beslissen….

In gewone gezinnen wordt er toch ook al eens gebotst en gediscuteerd? Zeker met

pubers….Hier moet elk gezin door….desnoods met steun van hulpverleners, maar

men moet wel de kans krijgen om dit proces mee te maken.’

Onze conclusies: Als het gaat over ‘efficiëntie en effectiviteit’ van methodieken, doelstellingen, aanpak in BJB, dan moet

men dit volgens de ouders linken aan de volgende zaken:

• Het belangrijkste is de relatie met de hulpverlener.

Basisvoorwaarden voor hulp die werkt: goede informatie (over het kind, de hulpverlening,

contacten met school) vertrouwen,voortdurend gesprek, (het moet ‘klikken’), eerlijkheid en

openheid.

• De betrokkenen moeten het recht hebben mee te praten én te beslissen over de conclusies.

Deze ook herbekijken en zo nodig aanpassen.

• Respecteer het tempo van de gezinnen! Jongeren én ouders.

• Graag haalbare doelen van alle partijen opnemen a.u.b.

• Er is nood aan continuïteit in constant overleg met de jongere en de ouders.

• De jongere en de ouders zijn de regisseurs van de hulpverlening, voor heel het traject. Zij

moeten centraal staan, zij moeten het traject bepalen.

Met aandacht voor àlle aspecten: de relatie ouders-kind, school, vrienden en omgeving,

standvastigheid, bereikbaarheid, nood aan speciale begeleiding…

Met beter overleg tussen de verschillende instanties maar steeds samen met de cliënten,

jongeren en ouders, als principe.