24 nina

Inéénklapdehemelendehel

❜

❜

Het goede nieuws dat Laetitia Stragier (30) uitHeule twee jaar geleden kreeg, werd al heel sneloverschaduwd. Amper twee weken nadat ze wistdat ze zwanger was, kreeg ze te horen dat zetongkanker had. Of hoe kwetsbaar vreugde kan zijn.

LEZERES LAETITIAKREEG KANKER TOEN

ZE ZWANGER WAS

Sinds het najaar van 2008 voelde ik ietsaanmijntong.Hetbegonmeteenop-pervlakkig brandend gevoel toen ikiets pikants at. Later verschenen erwitte vlekjes op de linkeronderkant.

Een paar maanden later werd ik via de huisartsnaar de KNO-arts gestuurd. Een ontsteking,was de diagnose. Met twee zalfjes was dieverholpen, maar zodra ik stopte met smeren,kwamen de symptomen terug. Een pijnlijkeaserbehandeling van de tong, met nare bijwer-kingen, volgde en er werden twee stukjes tong-weefsel in het lab onderzocht. Alles was goed-aardig. Geruststellend, maar dat er geendiagnose gevonden werd, bleef me zorgen ba-ren. Met wat ik nu weet, was ik beter naar eenandere dokter geweest voor een second opini-on, maar ja ... Eind augustus voelde ik weer eenknobbel aan de linkerkant van mijn tong. Vol-gensdeKNO-artswashet littekenweefsel,nietsom me ongerust over te maken. Een maand la-ter vertrokken mijn man Dieter (31) en ik vooreen rondreis van drie weken in Argentinië.»

Vreugdeenangst«Daar kreeg ik alsmaar meer last van mijn tongtijdens het eten, spreken en tandenpoetsen,maar begon ik ook de eerste signalen van eenzwangerschapteervaren.ThuismaakteikweereenafspraakbijKNOvoorverderonderzoeken

voerde ik een zwangerschapstest uit. Die bleekpositief! Wewarenindezevendehemel.Helaaswasonzeblijdschapvankorteduur,wantuitdebiopsie bleek dat ik tongkanker had. Dat kwamheel onverwacht. Tongkanker komt namelijkmeestal voor bij oudere mannen die roken endrinken, en ik ben het absolute tegenoverge-stelde. Vreugde sloeg om naar angst. Onze we-reld stond stil. Vanaf dat moment was ik kan-kerpatiënt. Alles waar ik tot dan toe mee bezigwas, werd stopgezet.We zaten met veel vragenoverdebehandelmethode,overlevingskansen,maar vooral over de zwangerschap. De kankerbleek goed behandelbaar, maar de ingreep zouzwaar zijn en de gevolgen voor altijd hoor- enzichtbaar. Het was moeilijk om mijn omgevingin te lichten en de aankondiging van de zwan-gerschap verliep in mineur: ‘Ik heb kanker, eno ja, ik ben zwanger’.»

Uitzaaiingen«Het slechte nieuws stapelde zich op. Er warennamelijk uitzaaiingen naar de hals en lymfe-

klieren, en de tumor op mijn tong was behoor-lijk groot. Maar Professor Amant, die met zijnteamalenkelejarenonderzoekdoetnaardein-vloed van chemo- en radiotherapie tijdens dezwangerschap(www.cancerinpregnancy.org),had ook goed nieuws. Hij voorzag geen afwij-kingen. Daarom besloten we de zwangerschapverder tezetten.Een eerste lichtpuntje.Een ge-luk bij een ongeluk was ook de timing. Toen iknet twaalf weken zwanger was, werd ik geope-reerd en dan is de placenta al sterk genoeg omschadelijke stoffen van de bestralingen en che-motherapie tegen te houden. De ingreep duur-de liefst dertien uur. Twee derde van mijn tongwerd weggesneden en de lymfeklieren uit mijnhals werden verwijderd. Met huid en weefselvan mijn onderarm werd de tong gereconstru-eerd. Ze lijkt op een normale tong, maar func-tioneel is het niet.»«Het genezingsproces was moeizaam. De eer-stevierdagenlagikbewegingsloos,eenrareer-varing. Nadien volgden zeven weken van be-straling en chemotherapie, en daarna mocht ikthuisrevalideren.Zwangerzijnentegelijkertijdherstellen van kanker was heel belastend. Hetwas allemaal veel erger dan ik had verwacht.Mijn motto was: dag per dag doorkomen. Mijnman, familie en vrienden hebben me door diehelse periode geholpen.Wetenenvoelendaterzo intens werd meegeleefd, gaf me extra krachtenpositieveenergie.Datdebabyzichgoedont-wikkelde,wasookeenenormeopluchting.Elkeecho was een lichtpuntje in de duisternis. Li-chamelijk was het loodzwaar, maar mentaalwas de zwangerschap een grote krachtbron,eentoekomstdoel.Op18mei2010benikbeval-len van onze dochter Zoë. Haar naam betekent‘leven’. Ik was heel zwak, maar ik ben toch na-tuurlijk bevallen. De geboorte was een prachti-

ge ervaring. Haar placenta en het navelstreng-bloed werden meteen onderzocht en allesbleek in orde. Ze was en is nog altijd helemaalgezond. Bij mij ging het ook de goede kant op,wantnadebevallingbleekdatallekankercellenwegwaren.Wateenverademing,ookalkunnendeartsenmepasnavijf jaargenezenverklaren.»

Veranderd«Eindelijk kunnen we weer plannen maken endromen, en genieten van de momenten in hethier en nu, met zijn drietjes. De kanker is be-streden, maar de revalidatie is nog lang niet af-gelopen.Dankzij intensievelogopedieenkine-sitherapie ben ik al wel ver gekomen. Pratengaat al veel beter, maar er is nog werk aan dewinkel, hoewel het nooit meer perfect zal wor-den.Als ikmijnfunctionerenensprekenverge-lijk met vroeger heb ik het wel moeilijk. Tochmag ik tevreden zijn over de weg die ik heb af-gelegd. Over enkele maanden wil ik mijn werkprogressief weer opnemen. Voor ik ziek werd,had ik een boeiende job als psychologe op deontwenningsafdeling in een psychiatrisch zie-kenhuis en was ik bezig met een opleiding totpsychotherapeute. Ikmaakmewelzorgenoverhetpratenmetpatiënten:gaatdatnoglukken?»«Naast de lichamelijke recuperatie is er ook hetpsychischeproces.Ikbenvanbuitenénvanbin-nen veranderd en zal nooit meer dezelfde zijn.Ik mis mijn onbezorgde leven van vroeger. Nuweet ik dat ik sterk ben, maar dat ik ook, on-danks een gezonde levensstijl, kwetsbaar ben.Na de geboorte voelde ik me beter in mijn vel.Mamazijnis fantastisch.Zoëhelptmegelukkigte zijn. Het is zalig om haar te zien groeien en ikben dankbaar dat ik zoveel tijd met haar kandoorbrengen.»

Samengewonnen«Dieter en ik zijn tijdens deze moeilijke maan-den naar elkaar toe gegroeid. Ik heb heel veelsteun aan hem gehad. Voor hem is het ook eenheleaanpassing. Ikheb minder energieenetengaat moeizaam. Voor mijn ziekte was hij al dekok in huis, maar nu besteedt hij er nog meeraandacht aan. Tot elf maanden na de operatieheb ik sondevoeding gehad. Sindsdien kan ikalleen zacht en niet-gekruid voedsel eten. Uiteten gaan is zogoed als onmogelijk. We zijn alskoppel sterker geworden en daarom zijn we op20 augustus getrouwd. Vroeger was dit geenmust, maar na alles wat we meegemaakt heb-ben, wilden we onze liefde bevestigen. Dit va-lentijnsweekend vieren we dat met familie envrienden als dank voor hun steun.»

nina25

Teks

t:Sy

lvie

van

Nie

uw

erbu

rgh

-Fot

o’s:

Sisk

aV

and

ecas

teel

e.

PEOPLE● ● ● ●

● ● ● ●

● ● ● ●

● ● ● ●

Elkeechowaseen lichtpuntjein de duisternis

❜❜

Ik ben zogelukkigmet

Zoë.Haar naambetekent leven

Het wasallemaal nogveelergerdanikhadverwacht

❜❜

❜❜

Laetitia op 13 mei 2010: vijf dagen voor zebeviel van Zoë.