16 Nautique

“Er is nog plek op een vrouwenboot”, kreeg Hanneke Beers een paar weken voor de start te horen. Dat was even slikken. Een vrouwenboot? Vrouwen

onder elkaar is toch haat en nijd? Dat wordt toch één grote bitch fight? Haar vooroordelen – want ze zeilde tot nu toe alleen met herenteams – zouden tij-

dens de derde editie van de Ibiza Regatta eindelijk eens getoetst worden.

TEKST & FOTOGRAFIE HANNEKE BEERS

IBIZA REGATTA

Klapschroef, Cava & KappersIbiza Regatta met een vrouwenboot

Nautique 17

MEET THE CREW

Annemarie – een stewardess die nog

nooit op een zeilboot heeft gezeten;

Jolanda – een vrouw met een eigen

cateringbedrijf die niet kan zeilen, wél

lekkere hapjes wil maken, maar geen

zin heeft ‘om over dat dek heen en

weer te rennen’;

Ilse en Janine – een mobiliteits- en

een WMO adviseur, die als enige

zeilervaring een paar keer aan Sint

Maarten- en aanverwante blue

water-regatta’s als opstapper hebben

deelgenomen;

Carmen – director strategy, onder-

getekende – journalist, met beiden

redelijk veel wedstrijdervaring,

en, last but not least:

Ardis – geodetisch ingenieur en schip-

per. In ’89 en ’90 wereldkampioen

Laser Radiaal (klasse van Marit Bouw-

meester), voer in ’99 samen met Lisa

Westerhof een Olympische campagne

in de 470.

Dus de enige echte crack aan boord.

Meer dan 30 knopen wind dendert over ons heen. Op weg naar de finish voor de kust van San Antonio

worden we onder een pikzwarte lucht door metershoge golven zwaar heen en neer gebeukt. Zes dames hangen – gehuld in reddingvesten – in de reling, maar dat heeft op deze zware 44 footer bar weinig effect. Ik probeer het schip met al mijn kracht niet uit het roer te laten lopen. ‘Hannekuhh!’ klinkt het uit de reling. ‘Jaaah, wat is er?’ Ik moet schreeuwen om boven het geloei van de wind uit te komen. ‘Denk je dat we om vijf uur in de haven zijn?’ Weet ik veel hoe laat we terug zijn. Ik ben allang blij als we die haven veilig weten te berei-ken. ‘Hoezooo?’ schreeuw ik, terwijl de zoveelste golf over het dek slaat. ‘Nou, we hebben een afspraak om vijf uur bij de kapper om ons haar te laten stylen voor het feest vanavond..!’

She Captains

Het vetste zeilfeest van de Middellandse Zee is een van de weinige waar relatief

veel vrouwen aan meedoen. Telde de eerste jaargang zo’n tien schepen, deze keer namen er aan het evenement “where sports, business & leisure meet” 22 schepen deel, verdeeld over twee ORC klassen. Bemand door zo’n 150 deelne-mers, waaronder 26 vrouwen. En twee vrouwenboten: de Gabes Babes, die de vorige regatta in hun klasse als tweede eindigde, en dus een geduchte concur-rent van ons is, en wij: een gelegenheids-team dat een week voor de start nog even snel een teamnaam – Hair Force One – logo en teamkleding (H&M hemdjes met hockeyrokjes) bij elkaar flanst. Hier geen She Captains á la Team SCA, die hun zwaar getrainde lijven voor aanvang van de Volvo Ocean Race maandenlang nog ’ns extra afbeulen in de sportschool om zich te kunnen meten met hun man-nelijke tegenhangers. Nee, als voorberei-ding drinken wij een biertje bij Moeke Spijkstra. Should do the trick. Bij aankomst in Marina Es Nautic in San Antonio staan de teammates die al een paar dagen eerder van Ibiza konden genieten, ons met een grote Hair Force

????

18 Nautique

IBIZA REGATTA

Het principe van een klapschroef

‘Ok, pinn end is gunstiger, jongens! We gaan zo een klapje maken!’ Ardis staat aan het roer en deelt de bevelen uit. ‘Wat moet ik dan doen?’ vraagt An-nemarie ietwat ongerust. Ze heeft geen idee waaruit dat “klapje” bestaat. ‘Jij zit aan loef – dat is de hoge kant – en als we overstag gaan, ga je zo snel mogelijk naar de andere kant van de boot.’ Ok. Dat biedt helderheid. De minuten voor de start zijn rumoerig. Door het kabaal slaat de adrenaline rush bij iedereen toe. Niet in de laatste plaats door de helikopter die, met een cameraman aan boord su-perlaag over de startende schepen heen vliegt. Die jongens van de Ibiza Regatta hebben ’t superstrak geregeld. Alsof hier een Volvo Ocean Race gestart wordt. ‘Drie, twee, een… tacking now!’ Het is al jaren geleden dat Ardis wedstrijden zeilde, maar haar fanatieke blik en uiterst beheerste handelingen laten zien dat ze back in business is. Geconcen-treerd bekijkt ze de startlijn, observeert de windbanen op het water en de acties van de andere schepen. ‘We gaan vlakbij de pinn over stuurboord starten, want over bakboord komen we de startlijn niet over!’ Carmen trimt de grootschoot, ik de genua en de andere dames helpen waar nodig. Na een tussenklapje besluit Ardis naar stuurboord weg te tacken,

One-vlag op de steiger op te wachten. Wat een warm onthaal. Aan boord knalt de Cava, vertellen de vroegkomers hoe fantastisch het zeilen was de afgelopen dagen en hoe cool de Blue Marlin op zondagavond, en besluit Carmen luid-keels les 1 uit Zeilen voor Dummies voor te dragen, met heftige lachsalvo’s tot gevolg. Net op dat moment lopen de Ga-bes Babes over de steiger. Met hun zwaar gesponsorde, professionele Delta Lloyd zeiljacks en onverschrokken blik zien ze er nogal intimiderend uit. Moeten wij het tegen die profi’s opnemen? Oef. Die avond blijkt tijdens de live performance van the great Paco Fernandez in Villa Mercedes dat het qua dansen wel snor zit met de dames van Hair Force One. Maar of we op het water ook zo goed performen is nog maar zeer de vraag…

????

‘Geen klapschroef, wat een giller! Goeie

actie, Beers!’

Nautique 19

om de vrije wind op te zoeken. Het grootste deel van de vloot is namelijk over bakboord weggeklapt. Dan neem ik het roer over, zodat Ardis zich honderd procent op de tactiek kan storten. Zodra ik aan het roer sta gooi ik de motorhen-del gedecideerd in z’n achteruit, om de klapschroef in de zeilstand te zetten. ‘Wat doe jij nou?’ Ik leg het principe van een klapschroef uit en dat ie pas inklapt op het moment dat je de keerkoppeling in z’n achteruit zet. Na een tijdje lijkt het erop dat ons besluit om deze kant van de baai op te zoeken tactisch geen goede beslissing was. Er staat hier een stuk minder wind, lijkt het. Of is er nog iets anders aan de hand? Want, hoe gecon-centreerd ik ook stuur, en hoeveel we ook aan de zeiltrim doen – we verstellen de lei-ogen, klooien met de traveller, pielen met de neerhouder, de achterlijkstrekker, spelen met de bolling van het grootzeil – het schip is niet vooruit te branden. Op een gegeven moment ligt de rest van de vloot een behoorlijk eind voor ons. Shit, hebben wij weer, een charterbak die niet vooruit te branden is… En we moeten vandaag all the way naar Formentera.

Bubbels

‘Jongens, volgend jaar kunnen we beter gaan korfballen ofzo, want dit wordt niks.’ Nadat Ardis en ik elkaar afgewis-seld hebben aan het roer, maar dat bood geen soelaas – het lag blijkbaar niet aan mijn stuurmanskunsten – hebben we het helemaal gehad. De vloot is inmiddels al

bijna uit zicht. Zelfs het organisatieschip is al weggevaren. Omdat we echt geen zin hebben om de beach party op Formen-tera te missen, opteren we unaniem voor een DNF door het zeil te laten zakken en de motor te starten. ‘Ha! Eindelijk een beetje snelheid!’ roept Carmen vrolijk. Het humeur van onze strategy director is niet kapot te krijgen. ‘Wel goed voor de accu, kunnen we morgen tenminste ons haar föhnen, wahaa!’ Dan rest er nog maar een remedie: Cava. ‘Het is normaal gesproken tegen m’n principes, maar nu sta ik erop!’ grijnst Ardis. Zelfs onze profi schipper is toe aan bubbels om drie uur ’s middags. We zetten keiharde muziek aan en op de vette beats, met glas in ons hand dansen we er op los. F*ck die wedstrijd, we komen hier voor de lol. ‘Ik vind zeilen een leuke sport,’ concludeert Annemarie. ‘Ik denk dat ik er op ga!’ Op het moment dat we de gate bij rotseiland Es Vedra passeren, kijken de macho Spanjaarden – die in de RIB úren bij de boei hebben moeten wachten – ons mee-warig aan. ‘Zie je wel, vrouwen kunnen niet zeilen.’ Je ziet ’t ze denken. Tja, we can’t blame ‘em. Dan gaat mijn telefoon. ‘Waarom hebben jullie in godsnaam je zeil gestreken?’ Het is Steven, mijn broer, die een stuk voor ons op de Ibiza Sailing Med vaart, en ons door de verrekijker heeft geobserveerd. ‘Nou, wat denk je? Die bak is niet vooruit te branden!’ ant-woord ik gefrustreerd, terwijl ik van onze replenishment manager nog een refill krijg. ‘Je hebt ‘m toch niet in z’n achteruit

???? gezet, hè?’ ‘Ja natuurlijk, anders werkt die klapschroef toch niet!’ ‘Ooh, niet! Jullie schip heeft geen klapschroef! Ik heb het vanmorgen nog via de marifoon omgeroepen, want ik dacht al dat je daar vanuit ging! Heb je dat niet gehoord?’ Ik geloof mijn oren niet. Dit schip heeft geen klapschroef. Shit. Ik hang op. Stilte. Zes paar ogen kijken me vragend aan. Ik krap even op mijn achterhoofd en neem

‘Goed voor de accu, kunnen we morgen tenminste ons haar föhnen!’

20 Nautique

een grote teug. ‘Nou, eh… ik ben eruit waarom we niet vooruit kwamen.’ ‘Ja, wat is er dan?’ ‘We blijken geen klap-schroef te hebben.’ ‘Wat?’ Ik neem nog een slok. ‘En eh… doordat ik de keerkop-peling in de achteruit gooide, kon de schroef niet vrij meedraaien. Daardoor hebben we met een enorme rem gevaren. Dus…’ Ik kijk de dames schuldbewust aan. Weer die oorverdovende stilte. Ik staar naar de bubbels in mijn glas. Dan barst iedereen in lachen uit. ‘Wahaha, geen klapschroef! Wat een giller! Goeie actie, Beers!’ Godzijdank, de meiden kunnen de humor ervan inzien. Een stuk of drie glazen later kan ik er ook om

lachen. Jo duikt de kombuis in en fêteert ons op overheerlijke pomodori’s met mozzarella en ansjovis en na een paar uur komen we – vlak voor de finish – bij de rest van de vloot. De mannen op de andere schepen kijken ons met opgetrok-ken wenkbrauwen aan wanneer ze ons vol op de motor, dansend op Ibiza beats voorbij zien stomen. ‘Waar zijn die vrou-wen in godsnaam mee bezig?’

Beach party

Pal voor het spierwitte Playa Illetas gooien we het anker uit. Wat een waan-zinnige plek. We nemen een duik in het zwembadblauw, en even later worden

???? we door de tenderservice opgehaald en naar het strand gebracht, waar de Ibiza Regatta-jongens iedereen verwelkomen met een ijskoude Monte Scroppino. Goeie actie! De tenders varen op en neer om alle 150 zeilers naar het strand te brengen. We mengen ons met de rest van de crowd om de ervaringen van vandaag met sterke verhalen te larderen – uiteraard met klapschroef als running gag. Wat een geweldige sfeer. Alle teams, man of vrouw, zijn ongelofe-lijk relaxt. Hier geen grote zeilego’s maar slechts bon vivant’s op het strand. Met z’n allen genieten we met de “symfonie van wodka en romige limoen”

Nautique 21

22 Nautique

IBIZA REGATTA

in onze handen van de ondergaande zon, die heel in de verte de indrukwekkende rotspartij van Es Vedra in een dieprode gloed zet. Dan is het tijd voor het diner in de Beso Beach Club en ontdekken we dat ze hier de beste Mojito’s ter wereld serveren. Tijdens de prijsuitreiking blijkt dat we niet de enige zijn die als de dood waren om de beach party te missen. Nog vier andere schepen hebben de motor gestart en hebben daardoor, net als wij, een DNF. Godzijdank, maakt de deuk in mijn ego een tikkie minder diep. ’s Nachts worden we met een tender weer aan boord gebracht en genieten we onder het schijnsel van de volle maan nog even na in de kuip. Als we onze hutten in wil-len duiken pakt Annemarie een tas met spullen en laat zich weer terug naar het strand varen. ‘Hey! Waar ga je naartoe?’ roepen we haar verbaasd na. ‘Ik neem een hotel!’ schalt het over ’t water, ‘Ik moet gewoon goed slapen!’ Met open mond kijken we elkaar aan. Hotel?Als we de volgende ochtend met z’n allen in het water drijven en Jo alweer uren in de weer is in de kombuis – ‘Ik maak een lekkere Paella Valenciana want jullie moeten natuurlijk wel een beetje goed eten na de wedstrijd’ – wordt onze stewardess met gekapte haren en onbe-rispelijke make-up door een VIP-tender weer terug aan boord gebracht. Ready for take off.

TinderprofielEr staan vandaag twee kortebaanwed-strijden op het programma. We halen het anker op en besluiten dat Ardis tijdens de start zal sturen en ik daarna, zodat zij zich de rest van de wedstrijd op de tactiek kan storten. Het weer is onrustig. Door een naderende Chubasco (een lo-kale squall) draait de wind een kwartier voor de start van zuid naar noord, zodat de startlijn er opnieuw ingelegd moet worden. Er wordt door de andere sche-pen fanatiek gevaren, dus ook scherp ge-start. Ardis moet haar uiterste best doen om een goede startpositie te bemach-tigen. Midden in de hectiek, een paar minuten voor de start, verdwijnt een van de dames in de kajuit, en komt weer naar boven met de Linda in haar handen. Ze settelt zich op een kajuitbank, en begint doodgemoedereerd in het tijdschrift te bladeren. ‘Eh, wat ben je aan ’t doen?’ vraag ik met verbazing. ‘Nou, de Linda lezen, dat zie je toch? ‘Misschien niet zo’n goeie timing?’ ‘Hoezo? We zijn toch nog niet gestart?’Hmm. Zoals gezegd had ik nogal wat vooroordelen over dat vrouwenzeilen, maar deze had ik niet kunnen beden-ken. Enfin, nadat Linda naar de kajuit is gebonjourd, is het toch echt tijd voor de wedstrijd. Die gaat behoorlijk goed. Vaart een stuk sneller, zonder veron-derstelde klapschroef. We finishen als

????

achtste (van de 12 in onze klasse), en laten daarmee een paar herenteams én de Gabes Babes achter ons. Na de race genieten we van de verrukkelijke paella die Jo ons voorschotelt. Geweldig, zo’n food & beverage manager aan boord. Dan organiseren we een paar met-een-glas-achter-het-roer fotosessies voor de liefhebbers. ‘Leuk voor m’n Tinderprofiel!’ Het wed-strijdcommittee besluit de tweede race af te blazen, aangezien er slecht weer op komst is. Op volle kracht stoomt de vloot richting Cala Talamanca, dat ten oosten van Ibiza-Stad en daarmee

‘Met onze hockeyrokjes

nog stijf van het zout dansen we

met alle zeilers de zon

onder.’

Nautique 23

precies in de wind ligt. Als we nog geen half uur op weg zijn barst het noodweer los. In een paar minuten tijd daalt de temperatuur meer dan vijf graden en krijgen we 35 knopen wind en bakken regen over ons heen. Wat een geweld. Om een beetje droog te blijven zetten we de bimini op en besluit Jo dat het tijd is voor Mojito’s met verse munt, die ze in de kuip klaarmaakt. We mixen het drankje met crushed ice en vette Ibiza sounds en leggen de hele weg in de stromende regen dansend, zingend en lachend af. Verbazingwekkend goede sfeer met al die vrouwen. Nog geen bitch fight gezien.

Dressed to impress

Op het moment dat we Cala Talamanca binnenvaren blaast de Chubasco z’n aftocht, houdt het op met regenen, stopt het met waaien en komt de zon – even snel als ze verdwenen was – weer tevoorschijn. Met een sensationele regenboog als backdrop gooien we het anker uit tussen de andere schepen. Als we opgewarmd zijn nemen we een duik en ontdekken we dat je je haar ook heel goed in zee kan wassen. Niet geheel vrijwillig, het wa-ter is op. Mijn schuld, alweer. Voor de regatta had ik voorgesteld om de watertank voor een deel leeg te laten lopen. Scheelt een hoop gewicht. Maar dat deel bleek in de praktijk een tikkie groter dan gepland, waardoor er nu geen druppel water meer in de tank zit. Dan maken we ons op voor de avond, letterlijk. En dat gaat op zo’n vrouwenboot precies zoals je

zou verwachten. ‘Past dit topje bij dit rokje?’ ‘Wat vinden jullie, krijg ik een dikke reet in deze broek?’ Ik doe naar hartelust mee aan deze taferelen. Weer ’ns wat anders dan ‘Hey jongens, wat doen we: de rooie of de blauwe polo’s?’ Als iedereen dressed to impress is, vra-gen we een voorbijvarende visser om ons met zijn bootje naar het strand te brengen. Dat wil hij wel. Even later lopen we over het strand naar The Harbour Club, die in navolging van de drie Nederlandse vestigingen sinds vorig jaar een geweldige beach club op Ibiza heeft geopend. Bij binnenkomst is het met palmbomen overdekte terras afgeladen met zeilers. Voor de sensationele, 16-meter lange neo pop-art muurschildering van kunstenaar Selwyn Senatori doet iedereen zich tegoed aan het AIX Rose Happy Hour. De magnums zijn niet aan te slepen. Dan schuiven we aan voor een tongstrelend driegangen Asion Fusion-diner en bestormen vervolgens als eerste de dansvloer, waar een übercoole band staat te spelen. Moe van het dansen staan we ’s nachts op het strand te wachten op de 24/7 tender-service die af en aan vaart om iedereen weer aan boord te brengen. Iedereen, behalve onze stewardess. Die gaat op zoek naar een hotel.

Watergolf

De volgende ochtend cruisen we relaxed in westelijke richting langs de stranden van Salinas, om de Punta de la Rana naar het zuidwesten van het eiland. Naar Es Vedra, het mystieke landmark van de regatta, waar de

????

24 Nautique

IBIZA REGATTA

laatste race naar San Antonio zal starten. Ik spring in een RIB van de organisa-tie om de spectaculaire start voor de torenhoge rotswanden van Cap Blanca te fotograferen. Terwijl de meeste sche-pen direct over bakboord wegklappen, besluit Ardis de kust op te zoeken over stuurboord. Dit blijkt een goede tactische move, want daar is iets meer wind en minder deining. Na een tijdje word ik weer aan boord afgezet en vervolgen we onze weg. Inmiddels zijn we er – door alle zeilevaluaties op Formentera en in de Harbour Club – achter, dat we meer twist erin krijgen door de genua losser te varen en het grootzeil meer met de traveller te trimmen. De winddraaiingen komen uit een Chubasco die al de hele dag boven Ibiza-Stad hangt. Die zorgt – net als Ardis mij vraagt het roer van haar over te nemen – voor een plotselinge stilte voor de storm, terwijl de deining onverminderd doorrolt. Hierdoor moe-ten wij een aantal extra klappen maken om de boei, die ten noordoosten van Isla Conejera ligt, te kunnen ronden. Vlak

voordat we de ronding maken barst de bui los en krijgen we 33 knopen wind over ons heen. De eens zo paradijselijk blauwe zee ziet er onder de dreigende pikzwarte lucht ineens gevaarlijk uit. Ik moet in de metershoge golven alles op al-les zetten om het schip niet uit haar roer te laten lopen en besluit dat het hoog tijd is voor een veiligheidsmaatregel. ‘Jongens, zwemvesten aan!’ Verontruste blikken uit de reling als Carmen stoïcijns de reddingvesten uitdeelt en hier en daar helpt met banden verstellen. Terwijl we heen en weer worden gebeukt en zeiknat worden van de plenzen buiswater, gaat het eigenlijk best goed. We houden ge-noeg snelheid ten opzichte van de andere schepen. Als we na een paar uur afzien met doorgelopen mascara, te laat voor de kapper maar mét watergolf finishen, zijn we door het dolle heen. We did it. De sympathieke mannen van de Hanse 54 Care for Life applaudisseren spontaan als we de finishlijn passeren. Even later barst er in Marina Es Nautic een spon-tane dock party los, compleet met DJ.

????

De Ibiza Regatta wordt in 2015

van 21 t/m 24 september gevaren.

Inschrijven kan nog, maar snelheid is

geboden, want deelname is beperkt

tot 25 schepen en daarmee is het

razend populaire evenement al bijna

volgeboekt!

Meer info: www.ibizaregatta.nl

Met onze hockeyrokjes nog stijf van het zout dansen we met alle zeilers de zon onder. Tijdens de minimalistic rooftop party blijkt dat we deze laatste race met metershoge golven en windkracht zeven in onze klasse de tweede prijs hebben gewonnen. Wow. Ongelofelijk dat we – ondanks Linda, klapschroef & Cava – het geflikt hebben om met dit samen-geraapte zooitje een aantal herenteams (én die profi Gabes Babes) achter ons te laten. Ik ben om. Voor mij geen mannen meer. Vanaf nu vaar ik met vrouwen. Kom meiden, we gaan trainen. Volgend jaar gaan we voor de kill!

Nautique 25