Huis zonder Thuis

Huis zonder Thuis

door Wendy Kegels

Artikel Robert.indd 1 16-05-2010 18:53:02

Zondag

Het is een zonnige dag wanneer ik hem ontmoet. Zonnig maar koud. De winter is in aantocht en ik geniet oprecht van de warmte op mijn huid. Ik verwacht hem niet, hier. De weg is verlaten. Buiten het geruis van de bladeren en het getsjilp van enkele vogels hoor ik niets. Amberkleurig en droog. Een blad ligt voor mijn voeten en fluistert me dat zijn kom-panen binnenkort hetzelfde lot bes-choren zijn. Wanneer ik opkijk, staat hij daar. Robert weet ik achteraf. Hij begint een praatje met me. Ik ben op mijn hoede want hier hoort niemand te zijn, buiten ikzelf. Een versleten, strooien hoedje siert zijn donkere hoofd. Twee zwarte ogen kijken me doordringend aan en vertellen hun verhaal. Een verhaal vol levenslust, hoewel de dofheid in die blik me an-ders doet vermoeden.

Hij heeft een huis, een kat en veel spullen. Zijn naam is Robert en hij woont in Antwerpen.

Leven

Hij leeft. Robert leeft hier. In een huis dat niet zijn thuis is. Sinds enkele maanden heeft hij het zich toegeëi-gend. Met veel gebaren vertelt hij over het huis achter ons dat onlangs afgebrand is. De eigenaar is verd-wenen, de stad laat het verkommeren en Robert heeft er zijn intrek genom-en. Gratis onderdak noem je dat. Achter de brede, witte gevel verschu-ilde zich ooit een thuis. Ruim genoeg voor een groot gezin. Maar dat mist Robert. Hij heeft geen vrouw, geen kinderen. Wel een moeder. Natuurli-jk zou je zo zeggen. Ze woont in Brus-sel. Waar hij ooit ook gewoond heeft. Contact met haar heeft hij niet meer. Hij wil haar laten weten dat het goed met hem gaat want hij heeft een huis, een groot huis. Bruggen, stations en opvangcentra zijn verleden tijd, want nu heeft hij een eigen huis. Met een keuken, verschillende slaapkamers en een tuin. Robert nodigt me bin-nen uit. Ik neem een kijkje.


Welkom

Een bouwvallig achterdeurtje leidt ons naar de binnentuin. Enkele vodden wapperen in de wind, ontnemen me het zicht op wat komt. Op de grond voor me zie ik wat ik een kleine afvaltbelt zou noemen. Plastieken zakken, lege flessen en papier op een hoop. Een grote stap zet me erover. Ik sta in Roberts binnentuintje. Verbaasd merk ik op dat het hier lekker ruikt. Naar vers eten uit grootmoeders keuken. Achter ons zie ik een klein kamertje opgebouwd uit houten planken. Robert vertelt me over zijn keuken, zelf-gemaakt. Ook de soep die op het vuurtje staat te pruttelen. Mijn neus boven het zwarte potje wordt verwarmd door zijn dampen. Champignon-soep. Waar haalt hij die ingrediënten vandaan vraag ik me binnensmonds af. Veel weet ik nog niet over deze figuur maar dat hij geen geld heeft, was me al duidelijk geworden. Alsof mijn gedachten hoorbaar zijn, beant-woordt hij ze. Langs de kant van de weg groeien vele paddenstoelen. Lekkere. En het brood dat hij erbij eet, komt van de restaurateurs die het oudbakken in de vuilbak smijten. De pot waarin zijn avondmaal bijna tot het kookpunt stijgt, heeft hij ook gevonden. Je kan je niet voorstellen wat mensen allemaal weggooien. Bruikbaar gerief, zomaar bij het vuilnis. Ooit wilt Robert hier een museum openen. Het huis is groot genoeg om in te wonen én om een deel als museum in te richten. Hij heeft al een fiets in zijn bezit, een babywagen, schilderijtjes, servies, gezelschapsspelen, stoelen, kledij,... Noem het op en Robert heeft het. Gevonden weliswaar. Hij steelt niet. Wat te min is voor anderen is meer dan goed genoeg voor hem. En het is zelfs teveel. Dus daarom zijn grote droom. Het teveel aan bezit tentoonstellen. En iedereen zal welkom zijn.


Schatkamer

We zijn ondertussen op de eerste verdieping beland van zijn woonst. Ruime kam-ers die afgebakend worden door hoge, grote ramen die veel licht toelaten. Met een weinig fantasie denk ik aan het huis dat hier ooit in volle glorie moet gestaan hebben. Het was zonder twijfel prachtig. Trots toont Robert me zijn slaapkam-er. Dit is duidelijk het belangrijkste vertrek. Bij het binnenkomen van de kamer worden we omhelsd door vrolijke, rozige slierten die de deurlijst versieren. Rob-ert heeft moeite gedaan om het gezellig in te richten. Zijn meest waardevolle spulletjes heeft hij hier verzameld. Temidden van deze schatkamer gaat mijn blik over een berg kleren, overvolle zakken en stukken kast op zoek naar een bed, een warm nest waarin je je ‘s nachts wentelt. Opeens bemerk ik in de hoek van de kamer een stapel dekens die in bultjes voortbewegen. Daar slaapt Robert dus. Een harig kopje komt er vanonder gepiept. Een warm nest is het zeker. Na-komelingetjes van zijn witte kat die hem overal volgt. Een klein gezinnetje waar Robert over hoedt en die hij dagelijks een bord verse melk voorschotelt. Hij is niet alleen.


Tijd

Het is tijd om te vertrekken. Voor we de trap afdalen, vraagt hij me om een pasfoto te nemen. Gewillig laat hij zich fotograferen. Hoe oud Robert juist is, weet ik niet. De groeven in zijn gezicht vertellen meer over zijn leven dan over de gespendeerde tijd ervan. De rondleiding loopt op zijn einde. Mijn

bezoektijd is over.

Ik was niet op zoek naar een verhaal. Robert heeft me er onverwachts één gegeven. Ik heb het met open armen ontvangen.


Huis zonder Thuis

Documents

Transcript of Huis zonder Thuis