House of Hope: Herstel van het gewone leven

herstelherstel

+ 10 LEVENSVERHALEN VAN GASTEN, VRIJWILLIGERS & MEDEWERKERS

10 JAAR HOUSE OF

HOPEROTTERDAM

'IK KAN WEER

HOPEN EN

DROMEN'

VAN HET GEWONE LEVEN

SALIM ONTVLUCHTTE DE BURGEROORLOG

IN LIBERIA

AHMED ABOUTALEB # THEO SCHUT # STEFAN PAAS # ANDRE ROUVOET# KORRIE LOUWES # MARCO PASTORS

COR & ELSBETH HUBACH: ‘IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS ECHT GAAN LEVEN’

IMPRESSIE: AFRIKAANS ETEN IN DE TARWEWIJK (+ RECEPTEN!)

VAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK

W E L K O M

'VERHALEN VAN

MOOIE MENSEN'P I E T VA N P O E LG E E S T

V O O R Z I T T E R S T I C H T I N G H O U S E O F H O P E

Kent u Eteri, Nicole en Peter? Zij zijn drie van de vele,

mooie mensen met wie u in dit blad kennis kunt maken. Ze

kwamen de afgelopen tien jaar bij House of Hope terecht.

Wij mochten hen helpen in het herstel van hun gewone

leven. Daarom heet dit blad Herstel, want dat is wat we

willen: kwetsbare mensen helpen te herstellen, zodat ze

een normaal leven kunnen leiden. En het mooie is: Eteri,

Nicole, Peter en heel veel anderen willen als vrijwilliger iets

terugdoen voor de wijk waar ze wonen.

EIGENWAARDEAls diaken van de Protestantse kerk in Rotterdam-Zuid

heb ik de afgelopen dertig jaar gezien dat veel mensen

buiten de boot vallen. Ze voelen zich minderwaardig en

buiten de samenleving staan. Het gaat er in de Bijbel altijd

om: wat beteken jij voor je medemens? Dat drijft mij als

voorzitter van Stichting House of Hope. Het drijft ook de

vele vrijwilligers die – vaak in stilte – iets betekenen voor

die ander. Het is geweldig om te zien dat dankzij hen onze

gasten eigenwaarde krijgen en tot hun recht komen. En

bovendien: onze vrijwilligers komen zelf evengoed tot bloei.

Ik hoop dat u door het lezen van de verhalen in dit blad

bewogen raakt met de mensen op Zuid. En dat u – net als

ik – onder de indruk komt van iedereen die hen steunt: onze

fondsen, de overheid, kerken, woningbouwcorporaties,

welzijnsorganisaties, sponsors, bedrijven, enzovoorts. Door

de steun van deze organisaties is House of Hope geworden

tot wat het nu is.

Geniet van dit magazine en vooral: loop eens binnen.

De koffie staat klaar. Welkom!

FAITH IS TAKING THE FIRST STEP EVEN WHEN YOU DON’T SEE THE WHOLE STAIR CASE

M A R T I N L U T H E R K I N G

10 JAAR HOUSE OF HOPE 3

INHOUD

5

EN OOK:6, 14 & 34 |FEITEN & CIJFERS17 ROEL KUIPER: HET STADHUIS MOET BONDGENOOT WORDEN VAN DE KERK

Herstel van het gewone leven is een eenmalig magazine ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van House of Hope.

51 FARAZ: ‘BIJ HOUSE OF HOPE HEB IK EEN NIEUWE FAMILIE GEVONDEN’

SALIM .............................................. 7

DIRK .................................................... 15

ETERI .................................................. 16

SHANTA ........................................... 21

ESTHER ............................................ 24

NICOLE ............................................. 32

WILLEM .......................................... 33

PAUL ................................................... 35

ANNEMARIE ................................ 41

FARAZ .............................................. 51

8 INTERVIEW MET DE OPRICHTERS VAN HOUSE OF HOPE: COR & ELSBETH HUBACH

18 HET GEHEIM VAN HOUSE OF HOPE 22 REPORTAGE: AFRIKAANSE WIJKMAALTIJD IN DE TARWEWIJK 52 EEN NIEUW ROTTERDAM

36 ROTTERDAM-ZUID: HOE EEN PROBLEEMWIJK EEN HERSTELWIJK WERD

46 HERSTEL… DOOR TE ETEN!25 10 JAAR HOUSE OF HOPE IN VOGELVLUCHT

42 HOE BETAALT HOUSE OF HOPE HET?

25 FELICITATIES

10 JAAR ................... 10 PORTRETTEN

# PORTRETNADAT SALIM JABBIE DE BURGEROORLOG IN LIBERIA HAD ONTVLUCHT, SLIEP HIJ IN ROTTERDAM OP STRAAT EN IN METROSTATIONS. BIJ HOUSE OF HOPE ‘KREEG IK WEER EEN GLIMLACH OP MIJN GEZICHT’.

Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies

„Lachen deed ik niet meer. Waarom

niet? Er was geen reden om te

lachen. In Liberia heb ik mijn

beide ouders verloren aan de

burgeroorlog. Ik ontvluchtte vijftien

jaar geleden het geweld en belandde

in asielzoekerscentra in Nederland. Na drie jaar verhuisde

ik naar Rotterdam. Hoewel, verhuisd? Een huis had ik

niet. Ik sliep vaak bij bekenden. Soms ook op straat of in

een metrostation. Ik voelde mij depressief en hopeloos.

Ik klopte aan bij diverse hulpinstanties, maar echte hulp

kreeg ik niet. Zo’n hulpverlener belde meestal een paar

keer naar andere instanties en zei dan: ‘Sorry, wij kunnen

je niet verder helpen.’ Een vriend vertelde dat hij bij House

of Hope goede hulp had ontvangen. In House of Hope viel

het mij gelijk op dat de medewerkers echt luisterden en

aandacht hadden voor mijn verhaal. Dat raakte mij en had

ik niet eerder zo meegemaakt.

Daar kreeg ik weer een glimlach op mijn gezicht. Ze

hielpen me niet alleen aan een woning, maar ook om

mijn eigen identiteit weer te vinden. Ik kan weer hopen

en dromen. In Nederland heb ik geen familie en dat mijn

ouders niet meer leven is nog steeds pijnlijk. Maar in

House of Hope heb ik een nieuwe familie gevonden. Ik heb

er geleerd hoe je gelukkig kan zijn, ook als je geen geld

hebt. Eigenlijk zou in elke plaats in Nederland een afdeling

van House of Hope moeten zijn, dan zou Nederland er

veel mooier uitzien.

Momenteel werk ik als gastheer op dinsdag en op vrijdag.

Op woensdag help ik mee bij de kinderinloop. Geregeld ga

ik ook mee op huisbezoek bij mensen die in nood zitten.

Zo kan ik iets teruggeven van wat ik zelf allemaal heb

ontvangen. Hier heb ik geleerd om respect te hebben, ook

voor mensen die heel anders denken dan jijzelf. En om

echt te luisteren. We hebben niet voor niets twee oren

en maar één mond. Goed helpen kan alleen als je goed

luistert.”

F E I T E N & C I J F E R S

Wij halen vreugde uit ons werk als:

1. Verdrietige kinderogen gaan glanzen;

2. Uitgeschakelde bewoners

zich laten inschakelen;

3. Uitgebluste harten hoop krijgen;

4. Eenzame levens verbonden

worden met anderen;

5. Afgewezenen ervaren dat ze

van waarde zijn;

6. Overlevers een normaal

leven kunnen leiden;

7. Mensen tot het doel komen

waarvoor ze gemaakt zijn.

7 X HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN

BIJ HOUSE OF HOPE KOMEN MENSEN UIT RUIM 60 VERSCHILLENDE CULTUREN OVER DE VLOER.

IN 2013 ZIJN ER 31 ZAALVOETBALWEDSTRIJDEN GESPEELD.

45.000VRIJWILLIGERSUREN WORDEN JAARLIJKS INGEZET, DAT IS 75% VAN ALLE INZET VAN HOUSE OF HOPE.

VAN ALLE GEZINNEN DIE HOUSE OF HOPE IN 2013 HIELP,

HAD 50% SCHULDEN.

In 2013 zijn er 609 gezinnen en alleenstaanden geholpen in een maatschappelijk spreekuur.

‘IK KAN WEER HOPEN EN DROMEN’

6 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 7

# INTERVIEW

ZE VERTROKKEN VANUIT GRONINGEN NAAR

ROTTERDAM OM EEN HUISKAMERGEMEENSCHAP TE

STICHTEN OP ZUID. WAT DRIJFT HEN? EN HOE KIJKEN

ZE TERUG OP DE AFGELOPEN TIEN JAAR? IN GESPREK

MET DE OPRICHTERS VAN HOUSE OF HOPE:

ELSBETH EN COR HUBACH.

‘IK KWAM ZELF OOK TOT BLOEI.’

Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Sjaak Boot, Annelies Barendrecht

'IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS

ECHT GAAN LEVEN'


Of mama thuis is. Die vraag

wordt weleens gesteld

als de telefoon gaat in

huize Hubach. Sommige

Tarwewijkbewoners zien

Elsbeth als een moeder

en in de Antilliaanse en

Afrikaanse cultuur is

een vrouw ‘mama’ noemen een teken van

respect. Het geeft maar aan hoe Elsbeth en

Cor bekend staan in de wijk waar ze nu tien

jaar wonen en waar ze samen met bewoners,

bezoekers en medewerkers één familie willen

vormen. Elsbeth is een soort moeder overste

van de Tarwewijk. Liefdevol. Streng als het

moet. Cor is de zakelijke man op de achter-

grond. Noemt zichzelf ‘projectmanager’, maar

is feitelijk directeur van een organisatie met

dertien betaalde krachten en ruim tweehon-

derd vrijwilligers.

Met een kan koffie binnen handbereik,

vertellen ze in de zithoek van de House of

Hope-locatie Katendrecht bevlogen over de

afgelopen tien jaar. Hoe ze in het Groningse

Haren woonden en vanuit Rotterdam bena-

derd werden om iets te betekenen voor de

Tarwewijk, een van de slechtste wijken in

Rotterdam. “Dat was wel het laatste waar

we aan gedacht hadden,” zegt Elsbeth. Ja, ze

waren in Groningen al jaren als vrijwilliger

actief bij asielzoekerscentra (azc’s). ‘s Zomers

organiseerden ze multiculturele kampen met

asielzoekers, vluchtelingen en Nederlanders.

Cor: “Dat waren mooie vakanties waar ver-

schillende culturen samenleefden. We leer-

den veel van de vaak traumatische levensver-

halen van vluchtelingen.”

LEVEN DELENAllemaal prachtig, maar toch bevredig-

de het niet helemaal. Het samenleven met

anderen bleef op afstand. Elsbeth: “Vanuit

Haren moesten we met de auto naar het azc.

Bovendien wilden we onze kerkelijke gemeen-

te betrekken bij ons vrijwilligerswerk, maar

dat kwam niet goed van de grond. Onze wens

was: elke dag als gezin ons leven delen met

anderen en niet alleen tijdens de vakanties of

bezoekuren. We wilden meer.”

GRAUWE STRATEN MET WEINIG GROEN

De grote vraag was: wat dan wel? Na

veel nadenken, praten en zoeken werden ze

benaderd door de International Christian

Fellowship, een Rotterdamse christelijke-ge-

reformeerde kerk die bij de vakantiekampen

betrokken was. Of ze leiding wilden geven aan

een vrijwilligersproject in het sociaal zwakke

Rotterdam-Zuid. Voor Elsbeth was de stad

van haar middelbare school – ze groeide op

in de Hoekse Waard – eigenlijk een gepas-

seerd station. En Cor droomde stilletjes van

een mooi huis met buitenruimte middenin de

polder. Toch wilden ze onderzoeken of dit de

weg was die God hen wees. “Toen we vanuit

het rustige Haren met de auto Rotterdam

binnenreden, kwam de hectiek en de hoe-

veelheid huizen op ons af,” blikt Elsbeth terug.

“Ik dacht: hier heb ik geen zin in.” Cor: “We

zagen drukke, grote, grauwe straten met por-

tiekwoningen en weinig groen waar mensen

elkaar voorbijliepen zonder elkaar te zien.”

Maar hoe vaker ze op bezoek kwamen en hoe

meer mensen ze spraken, hoe enthousiaster

ze werden. Elsbeth, stralend: “Die ontmoe-

tingen waren verrijkend en inspirerend. Dat

gaf kleur aan de grauwheid van de stad.” Het

gezin besloot de stap te wagen en in de zomer

van 2004 verhuisde het gezin van Haren naar

Rotterdam.

KOP KOFFIEDaar ging een nieuwe wereld voor hen

open. Ze ontmoetten mensen in nood: een-

zaamheid, grote schulden, armoede, versla-

ving aan drugs, alcohol of gokken. Mensen

die ziek thuis zitten en waar niemand zich

om bekommert, probeert Elsbeth al snel met

andere buurtbewoners in contact te brengen.

En in de House of Hope-huiskamer, die al snel

geopend wordt, is iedereen welkom voor een

kop koffie, een luisterend oor of een maaltijd.

Elsbeth: “Na de maaltijd boden mensen zich

COR: 'HERSTEL BEGINT BIJ HET GEVOEL: HE, ER

STAAT IEMAND

NAAST ME'

COR & ELSBETH

# Elsbeth (1970) groeide op

in Nieuw-Beijerland, maar ging op

Zuid naar de middelbare school.

“Na schooltijd ging ik direct

weer naar huis. De stad was voor

mij onveilig en crimineel.” Ze

studeerde aan de Pabo in Gouda

en werd onderwijzeres op een

nieuw te starten basisschool in

Groningen. “Dat pionieren heeft

me altijd al aangetrokken.”

# Cor (1965) werd geboren als

een schipperszoon uit Kampen. Hij

woonde jaren op Schokkerhaven,

vlakbij het voormalige eiland

Schokland in de Noord-

Oostpolder. “Ik heb dus altijd

wat met water gehad. Nu woon ik

vlakbij de Maas.” Cor studeerde

Cultuurtechniek in Velp. Naast

zijn werk voor House of Hope

werkt hij tweeënhalve dag per

week als projectmanager bij Royal

HaskoningDHV.

Elsbeth en Cor hebben

drie kinderen: Lydian (1995),

Bernt (1997) en Amyke (2000).


aan als vrijwilliger. En als mensen elkaar bui-

ten House of Hope ontmoeten, transformeert

de wijk.”

Want daar is het Cor en Elsbeth allemaal om

te doen. House of Hope kan de problemen in

de wijk niet oplossen, maar wat zou het mooi

zijn als de familiaire sfeer die binnen heerst,

buiten in de straten wordt voortgezet. Zo wil

House of Hope een omgeving creëren waarin

problemen minder snel ontstaan en waarin de

zorg voor elkaar weer de normaalste zaak van

de wereld wordt. Herstel van het gewone,

normale leven dus. Dat betekent present zijn

in de wijk; dat is een zaak van de lange adem.

De grote droom, vertellen Elsbeth en Cor, is

het bereiken van ‘het nieuwe Rotterdam’ (zie

het gedicht op de achterzijde van dit maga-

zine). Maar, geven ze lachend toe, de hele stad

veranderen is wel heel ambitieus. Elsbeth:

“We zijn klein begonnen, door gewoon bij

mensen op de koffie te gaan. Inmiddels heb-

ben we drie locaties, heel veel vrijwilligers,

gediplomeerde krachten, tal van activiteiten

en veel contacten in de wereld van overheid,

woningcorporaties en instanties.”

BEZIELINGHadden jullie dat ooit verwacht?Elsbeth: “Absoluut niet. Soms denk ik wel-

eens: is dit echt waar?”

Cor: “We gingen er vanuit dat het een vrij-

willigersproject zou blijven. Ik ging een dag

minder werken om er tijd voor vrij te maken.

Maar vanuit de wijk kwamen zoveel vragen

dat we het werk moesten uitbreiden. Elsbeth

en ik gingen deels in dienst. Dat was in 2004

volstrekt niet onze ambitie.”

De vraag of House of Hope activiteiten

wilde organiseren of zorgtaken op zich wilde

nemen, kwamen bijvoorbeeld van kerken,

woningcorporaties en overheidsorganisaties.

Cor: “Ze zien onze bezieling en gedrevenheid.

Kerken benaderen ons omdat ze vinden dat

de kerk op deze manier present moet zijn in

de samenleving. En de corporaties en de over-

heid zien dat wij met heel weinig betaalde

menskracht doelgroepen bereiken die vaak

moeilijk te bereiken zijn.”

Hoe komt het dat andere welzijnsorganisaties deze mensen minder bereiken?

Cor: “Omdat er veel loketorganisaties

zijn waar je een vraag kunt stellen en dan

weer kunt gaan. Ze maken moeilijk verbin-

ding met mensen uit andere culturen; de

aanpak is zakelijker. Veel allochtonen komen

uit landen met een corrupte overheid, dus

vertrouwen ze de Nederlandse instanties

niet zomaar. Bovendien ontstaan er door

de taalbarrière vaak veel misverstanden en

haken mensen af. In House of Hope zoeken

we nabijheid en zien we de beperkingen

van cliënten als onze opdracht. We willen

iemands naaste zijn, op gelijke hoogte ko-

men en op die manier een vertrouwensband

opbouwen. Ook kunnen wij, dankzij de vele

vrijwilligers, meer tijd aan mensen besteden

waardoor de benadering niet zakelijk of

financieel gedreven is.”

Elsbeth: “Bij ons staat de menselijke

relatie centraal. We zeggen: ‘je bent van

waarde, ik wil je ontmoeten en helpen’.

We willen geduld met mensen hebben en

mensen écht leren kennen.”

Klinkt mooi, maar is het gevaar niet dat de hulpverlening te soft en weinig professioneel wordt?

Elsbeth: “We wilden vanaf het begin een

organisatie zijn die kwaliteit levert. Daarom

werken we met gediplomeerde maatschap-

pelijk werkers. Ze krijgen te maken met

complexe levensverhalen en dan kun je niet

zomaar wat aanrommelen.”

Cor: “Ook schrijven we ieder jaar een

transparant jaarverslag. Dat is belangrijk in

het contact met overheid, fondsen en andere

instanties. Tien jaar geleden zagen ze ons,

veel meer dan nu, toch vooral als het zoveel-

ste clubje dat iets goeds wilde doen in de

Tarwewijk. En dan ook nog eens christelijk.”

De angst voor verkapte evangelisatie onder het mom van hulpverlening is begrijpelijk.

Elsbeth: “Ik wil naar de mensen in nood

luisteren en hen helpen; dat doe ik vanuit

mijn christen-zijn. We willen geïnspireerd

door Gods liefde onze naaste onvoorwaarde-

lijk helpen. Niemand wordt uitgezonderd en

niemand krijgt een voorkeursbehandeling!”

Cor: “Iedereen is welkom: of je nu mos-

lim, christen of niet-gelovig bent. We helpen

mensen niet pas als ze eerst naar een Bijbel-

verhaal luisteren. Dat is geen onvoorwaar-

delijke liefde! We willen de hulpvraag van de

wijkbewoner heel serieus nemen. Het kan

steun geven om iemand met een Bijbelvers te

bemoedigen; maar het zou onethisch zijn als

we daardoor de hulpvraag niet serieus horen,

waardoor iemand de volgende dag zijn huis

uit wordt gezet. Dan doe je toch echt iets

verkeerd.”

LEVENSVRAGENToch is er een aparte afdeling House of

Life, die pastoraal-christelijke hulp geeft. Cor: “Het is heel bewust een aparte

activiteit. Zo willen we transparant zijn. Als

mensen diep in de problemen zitten, komen

er vragen: waarom overkomt met dit? Is

God boos op me? Hoe kan ik mijn dochter

vergeven? House of Life voorziet dus in een

behoefte als extra dienstverlening in de wijk.”

Elsbeth: “Mensen die naast psycho-

sociale en praktische hulp behoefte hebben

om door te praten over zulke vragen, kunnen

op vrijwillige basis op woensdag en vrijdag

terecht voor gesprek, Bijbelstudie en gebed.

Maar het is dus geen must.”

BOTERHAM SMERENNaast eenzaamheid is armoede een van

de grootste problemen waar mensen in de

wijk mee kampen. De maatschappelijk wer-

kers proberen het leven van mensen met

schulden weer op de rit te krijgen. Cor: “Ze

besteden veel tijd aan het gevecht met in-

stanties als UWV, Belastingdienst en de Soci-

ale Dienst. Veel mensen kunnen dat gevecht

niet aan. Tegelijkertijd werken ze aan preven-

tie: hoe kun je schulden voorkomen?”

Na een hulpverleningsgesprek komt het

voor dat er een paar boterhammen worden

gesmeerd als blijkt dat iemand nog niet ge-

geten heeft. “Zo geef je de leefgemeenschap

heel praktisch vorm,” zegt Cor. “Herstel

begint bij het gevoel: hé, er staat iemand

naast me. Ik moet niet alleen een formulier

invullen, maar ik ervaar dat iemand me écht

wil helpen.”

Elsbeth vult aan: “Naast praktische hulp,

willen we doordringen naar de laag eronder.

Hoe komt het dat het zover gekomen is?

Hoe komt het dat iemand bijvoorbeeld vaak

agressief is? Kun je ook anders reageren?

Roddel accepteren we evenmin. Dat doe je

niet in een familie! Soms ben je bezig met

opvoeden. Maar voor ons is dat het herstel

van het gewone leven.”

Elsbeth en Cor geloven dat een stapje

extra lopen de kracht is van House of Hope.

Soms is Elsbeth weleens laat thuis, vertelt

Cor. “Maar dan heeft ze wel een huisuitzet-

ting weten te voorkomen.” Het is niet altijd

makkelijk: Elsbeth werd eens telefonisch

bedreigd of krijgt telefoontjes van mensen

die zelfmoord willen plegen. Of er wordt ‘s

avonds aangebeld: iemand vraagt om een

kaars of om wat eten, want het geld is op en

de stroom is afgesloten. Cor en Elsbeth geven

wat ze in huis hebben, maar weten ook dat

ze niet alle lasten op hun schouders kunnen

nemen. Ze doen wat ze kunnen en geloven

dat God het leven van de wijkbewoners zal

leiden.

TOT BLOEIElsbeth: “Als ik terugkijk op de afgelopen

tien jaar krijg ik een wauw-gevoel! Dit had

ik nooit bedacht; mensen komen tot bloei en

voelen zich gewaardeerd. Ik kwam zelf ook

tot bloei; zie mezelf dingen doen waarvan ik

niet wist dat ik het kon en voel me geaccep-

teerd.”

Cor: “Voor ons ligt de diepste bevrediging

niet in veel geld verdienen en mooie vakan-

ties, maar in het door kunnen geven van de

zegeningen die we van God hebben ont-

vangen. Door te delen ontvang je ook heel

veel en wordt ook je eigen leven verrijkt en

getransformeerd. Als we nu in een blank

plattelandsdorp komen, voelen we ons een

beetje wezensvreemd. Het rauwe Rotter-

dam-Zuid is onze wereld geworden. Ik heb

het gevoel dat ik in Rotterdam pas echt ben

gaan leven.”

ELSBETH: 'ALS IK TERUGKIJK OP DE AFGELOPEN TIEN JAAR KRIJG IK EEN

WAUW-GEVOEL!'


€ 300.000 is er de afgelopen 5 jaar via House of Hope aan noodhulp, leefgeld en crisishulp uitgekeerd (dat is directe hulp aan personen / gezinnen).

# PORTRET

OMDAT HIJ GEEN ETEN MEER KON KOPEN, KREEG HIJ ‘WAT CENTEN’ VAN HOUSE OF HOPE. DAT WAS GOED VOOR ZIJN EIGENWAARDE, VERTELT DIRK BUIJS.


„Door House of Hope kom ik

weer onder de mensen. Zo

bezoek ik op donderdag altijd

de wijkmaaltijd. Daar voel

ik me hartstikke welkom. Ik

ben bij House of Hope beland

omdat ik in de schulden zat. Het was zo erg dat ik de

brievenbus niet meer open durfde te maken. Al die

brieven met schuldeisers, wat een ellende! Toen ik

naar de gemeente ging om hulp te vragen, bleek dat

ik niet eens meer stond ingeschreven. Dat moest

eerst gebeuren en dan kon ik over twee maanden een

uitkering krijgen. ‘Maar hoe moet ik die twee maanden

dan rondkomen?’ vroeg ik. ‘Ik heb geen geld om eten

te kopen, kunnen jullie geen klein voorschot geven?’

Maar daar was geen sprake van.

Via een hulpinstantie werd ik doorverwezen naar

House of Hope. Daar kreeg ik een voedselpakket en

wat centen om boodschappen te kopen. Ik was blij met

het voedselpakket, maar het raakte mij vooral dat ze

me dat geld gaven. Dat gaf mij zo’n sterk gevoel van

eigenwaarde. Ik kon in de supermarkt zélf kiezen wat

ik wilde. Toen mijn uitkering begon, bracht ik het geld

weer terug. Elsbeth Hubach van House of Hope zei

eerst verontwaardigd: ‘Dat geld gaven we je omdat

we zagen dat je het nodig had. Het is van jou!’ Toen ik

uitlegde dat ik het teruggaf zodat zij er andere mensen

mee zou kunnen helpen, accepteerde ze het.

Mensen vragen weleens of ik niet depressief werd van

al die schulden. Maar dat is nooit gebeurd. Ik hield mij

vast aan wat mijn vader vaak zei: ‘Morgen kan voor

mij ook de zon gaan schijnen.’ Nu is House of Hope

een paar weken dicht vanwege de zomervakantie. Ik

begrijp natuurlijk wel dat die medewerkers vakantie

en de hele rotzooi nodig hebben. Maar ik zie er wel

naar uit dat House of Hope weer open gaat. Het is een

hele leuk club mensen bij elkaar. Ik heb het er goed

naar mijn zin, klaar.”

In 2010 mocht House of Hope namens Nederland deelnemen aan de slotconferentie van het Europese Jaar voor Armoede en Sociale Uitsluiting in Brussel.


HET WERK VAN HOUSE OF HOPE IS MEDE MOGELIJK DANKZIJ FINANCIËLE STEUN VAN

20 VERMOGENSFONDSEN

42% VAN ALLE MENSEN DIE DOOR HOUSE OF HOPE IN 2013 WERDEN BEGELEID, LEEFDE ONDER VOEDSELBANKNIVEAU.

DE AFGELOPEN 10 JAAR HEEFT HOUSE OF HOPE 2500 UNIEKE GEZINNEN/ ALLEENSTAANDEN BEGELEID MET MAATSCHAPPELIJKE HULPVERLENINGS-TRAJECTEN.

65 mensen In 2013 stond House of Hope bovenaan in de top-10 van organisaties die

het meest gebruik hadden gemaakt van Fonds Bijzondere Noden Rotterdam.

WERDEN IN 2013 GEHOLPEN MET PASTORALE GESPREKKEN.

gewonnen!WE WILLEN NATUURLIJK NIET PRONKEN, MAAR WE ZIJN BEST EEN BEETJE TROTS OP DEZE PRIJZEN. > IN 2005 EN 2010 WONNEN

WE DE ROTTERDAMSE VRIJWILLIGERSPRIJZEN.

> EN IN 2013 WERD HOUSE OF HOPE BIJ DE KROONAPPEL-VERKIEZING VAN HET ORANJE FONDS DOOR DE INWONERS VAN ROTTERDAM GEKOZEN ALS HET MOOISTE SOCIALE INITIATIEF IN DE CATEGORIE ‘BUURT’.

‘IK DURFDE MIJN BRIEVENBUS NIET MEER OPEN TE MAKEN’


# PORTRETAL ACHT JAAR IS DE GEORGISCHE ETERI AVDALJAN VRIJWILLIGER BIJ HOUSE OF HOPE EN DAAR IS ZIJ ‘HARTSTIKKE BLIJ’ MEE.


„In Georgië, het land waar ik ben opgegroeid, werd

ik gediscrimineerd omdat ik tot een minderheids-

groep behoorde. Discriminatie heeft diepe wortels

in Georgië, maar toen het land nog bij de Sovjet-

Unie hoorde, merkte je er minder van. Mensen

waren toen nog bang voor de gezagdragers. Nadat

Georgië onafhankelijk werd, kregen criminele bendes en

hooligans steeds meer ruimte. Vergelijk het met een valse

hond. In een hok doet die minder kwaad dan als hij losbreekt.

Voor mij en mijn familie werd het steeds moeilijker. Boven-

dien waren we arm. Voor een dag werken, kreeg je amper

drie euro. In 1999 ben ik als asielzoeker naar Nederland

gekomen. De eerste jaren bleef het moeilijk. Ik werd heen en

weer gestuurd tussen asielzoekerscentra en opvangcentra.

Maar ik geloofde: God heeft mij naar dit land gebracht, en Hij

zal voorzien in een verblijfsvergunning. En dat heeft Hij ook

gedaan!

Ja, ook in Nederland komt discriminatie voor. In de buurt

van een opvangcentrum sprak ik eens met een mevrouw in

een scootmobiel. Ik vertelde haar over de discriminatie in

Georgië, waarop ze zei: ‘Ik hou ook niet van buitenlanders.’

Natuurlijk, dat is niet leuk om te horen, maar hier in

Nederland blijft het bij woorden. In Georgië ben je je leven

niet veilig.

Acht jaar geleden ben ik als vrijwilliger bij de House of Hope-

wijkmaaltijden begonnen. De mensen hier zijn hartstikke blij

met mij, en ik met hen! House of Hope is nu mijn tweede huis

en mijn tweede familie. In 2006 had ik mijn knie gebroken

verbleef ik drie maanden in een verzorgingstehuis. Mensen

uit House of Hope kwamen vaak op bezoek. Met mijn eigen

familie heb ik helaas geen goede band. Maar wat mijn familie

niet voor mij heeft gedaan, deed House of Hope wel!

Na mijn komst in Nederland had ik veel last van psychische

problemen. Ik heb ook gesprekken gehad bij een psychiater.

Inmiddels heb ik daar minder behoefte aan. Als ik het

moeilijk heb, zijn er genoeg mensen die tijd voor mij willen

maken. Onze Vader heeft met hen mijn hart blij gemaakt.”

# SEMINAR

Wat is de uitdaging waar oude stadswijken voor staan?

“In de stad zijn mijn ogen er opnieuw

voor opengegaan dat het Jezus gaat om de

nederigen in de samenleving. Er wonen in

de stad veel mensen die ‘in de slechte sta-

tistieken’ voorkomen. Mensen met psychi-

atrische aandoeningen, schulden en een-

zaamheid. Dat zie je al op straat. Mensen die

aan het overleven zijn, bekommeren zich

niet om troep op straat. Als je met hen praat,

blijkt dat ze hunkeren naar liefde en gebor-

genheid. Maar ze hebben vaak conflicten of

moeten het alleen zien te rooien. Ze trekken

zich terug in hun eigen huis. Dat leidt tot

verbrokkeling van de samenleving.”

Wat is nodig voor deze mensen om herstel te kunnen ervaren? “Er zijn mensen nodig die zich belangeloos

inzetten. Er is vaak wel buurtwerk of sociaal

werk, maar dat wordt gerund door betaalde

professionals. Als de werkdag erop zit, is

het weer voorbij. De mensen van House of

Hope willen om niet iets doen voor hun

medemens. Ik merkte in Amsterdam dat

mensen het heel bijzonder vinden als je iets

doet zonder eigenbelang. Daarom is het

goed dat de kerk, met haar vele vrijwilligers,

aanwezig is in zulke wijken. Daar kom je

verder mee, daarmee raak je het hart van

mensen.”

Critici stellen dat kerken die hulpverlenen dat doen onder het mom van ‘zieltjes winnen’.

“Mensen in nood zijn op zoek naar hel-

pers, mensen die naast hen kunnen staan.

De kernboodschap van de Bijbel is: mensen

redden het zelf niet. We hebben iemand

anders – God – nodig die ons helpt. Juist in

onze wijk in Amsterdam merk ik dat men-

sen openstaan voor een gesprek over God.

Maar het mag geen voorwaarde zijn: dat je

iemand pas helpt als je over het geloof hebt

gesproken. Gewoon helpen, zonder iets te

zeggen, spreekt een eigen taal.”

In Rotterdam zeggen we dan: geen woorden, maar daden.

“Inderdaad. Onze zogenaamde partici-

patiesamenleving heeft behoefte aan vrij-

willigers en informele zorg. Christelijke vrij-

willigers willen dat doen vanuit een eigen

waardepatroon: gericht op de ander en niet

op jezelf. Dat zie je terug bij House of Hope.

Ook in oude stadswijken zijn deze christelij-

ke waarden een belangrijk houvast en daar-

mee krijgt de participatiesamenleving echt

inhoud. De scheiding tussen kerk en staat is

over. Het stadhuis en de kerk kunnen elkaar

vinden in samenwerking, ze kunnen een

bondgenootschap aangaan.”

En hoe doet u dat zelf concreet in Amsterdam?

“Mijn vrouw en ik verhuisden heel bewust

van Barneveld naar een probleemwijk in

Amsterdam. We houden van de stad. Het

leven staat er op scherp, maar dat is ook

heel kleurrijk en boeiend. Inmiddels leiden

we een woongemeenschap waar pasgelovi-

gen en studenten wonen. We eten samen, er

zijn huiskamerlezingen en discussies. We

willen gastvrij zijn, de stad dienen en jonge

mensen coachen.”

'HET STADHUIS MOET BONDGENOOT WORDEN VAN DE KERK'

DE STAD EN DE KERK

KUNNEN VEEL AAN ELKAAR

HEBBEN, ZEGT PROF. DR.

ROEL KUIPER, HOOGLERAAR

CHRISTELIJKE FILOSOFIE AAN

DE ERASMUS UNIVERSITEIT

ROTTERDAM EN LID VAN DE

EERSTE KAMER NAMENS DE

CHRISTENUNIE. HIJ WOONT

IN EEN OUDE STADSWIJK IN

AMSTERDAM EN SPRAK OP

HET JUBILEUMSEMINAR VAN

HOUSE OF HOPE.

Tekst Sjoerd Wielenga WETEN HOE HEERLIJK ETERI KOOKT? BLADER SNEL NAAR PAGINA 49!

‘HIER VOND IK MIJN TWEEDE FAMILIE’16 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 17

# ESSAY

WAT IS HET GEHEIM VAN

HOUSE OF HOPE?

IN TIEN JAAR IS HOUSE OF HOPE

GEGROEID VAN EEN KLEIN ZAADJE TOT

EEN GROTE BOOM. HOE KAN DAT?

BRAM DINGEMANSE GAAT OP ZOEK

NAAR HET GEHEIM ACHTER EEN

SUCCESVOL VRIJWILLIGERSPROJECT.

Kerkelijk werker Bram Dingemanse

was betrokken bij de oprichting van House of

Hope. Nu is hij actief in buurthuis ‘Thuis in West’

in Rotterdam-West.OV

ER

DE

AU

TE

UR

Zingend kwam de zangeres de zaal binnen

zweven. Vier meter boven het podium zagen

we haar sierlijk bewegen. Haar lied werd ver-

sterkt door de bijzondere performance. “Hoe

doet ze dit?” dacht iedereen. Al snel ontdekten

we het geheim: een bijna onzichtbare kabel.

House of Hope is ook zo’n spectaculair feno-

meen. In 2004 verschenen als klein zaadje, nu

al uitgegroeid tot een forse boom die opvalt in

het Rotterdamse welzijnsland. “Hoe doen ze

dat?” is de logische vraag. Ik wil je meenemen

op zoek naar het geheim achter een succesvol

project, wat in Rotterdamse wijken herstel van

het gewone leven beoogt.

Want succesvol is het. Jaarlijks komen dui-

zenden wijkbewoners over de drempel voor

tientallen activiteiten. Met tweehonderd vrij-

willigers en 6,5 fte betaalde werkers worden

elk jaar 53.000 uren maatschappelijke inzet

gegenereerd. Elke week zijn negentig vrijwil-

ligers in touw! 75 bewoners die als cliënt met

een hulpvraag binnenkwamen, participeren

nu als deelnemer. 75 procent van de nieuwe

bezoekers heeft niet eerder een zorgloket

benaderd. House of Hope is opvallend succes-

vol in het vinden en verbinden van mensen.

Dat heeft zich in 2005 en 2010 vertaald in de

vrijwilligersprijs van Rotterdam en in 2013

werd het project verkozen tot beste Kroonap-

pel-project in de categorie Buurt. In tien jaar

werken met deze doelgroep heeft er nooit een

escalatie van geweld of agressie plaatsgevon-

den. Dat is op zijn minst opmerkelijk. Waar zit

het geheim?

MENSFACTORIn juni 2014 hield de staf van House of

Hope een studiemiddag. Ieder mocht een

eigen antwoord geven op de vraag: wat is ons

geheim? De uitkomst was helder: in de men-

sen. Met twintig kaderleden kwamen we tot de

conclusie dat House of Hope staat of valt met

de kwaliteit van de vrijwilligers. De mensfactor

is doorslaggevend. In managementkringen is al

langer een groeiend besef dat de mens belang-

rijker is dan de techniek. Mislukkingen worden

voor 60 procent toegeschreven aan menselijk

falen. Toch geeft maar een enkele organisatie

voldoende aandacht aan de menskant, blijkt

uit onderzoek van organisatiedeskundige Fred

Janssen. Om verder te komen dient volgens

hem “de mensfactor op de eerste plaats te ko-

men en de techniek pas later”.

CREATIEVE KRACHTENHoe doen we dat? Janssen betoogt dat

het ruimte geven aan de mensfactor gepaard

gaat met het vrijzetten van vier verschillende

krachten. Allereerst de voedingskracht, die

voortkomt uit de situatie. Als een duidelijk

probleem, heldere nood of schrijnend onrecht

roept om actie, dan is er voldoende ‘voeding’

voor een goed project. De tweede creatieve

kracht is de persoonlijke kracht. Als er mensen

zijn met stevigheid en betrokkenheid, commit-

ment en gaven, creativiteit en visie, dromers

en doeners, dan kan er iets moois tot stand

komen. Vormkracht is de derde creatieve fac-

tor. Dit is het vermogen om met beschikbare

middelen dromen en idealen tot werkelijkheid

te vormen. Tenslotte is er de samenwerkings-kracht. De kunst van productief teamwerk, van

samen iets groters neerzetten, waardoor het

totaal meer dan de som van de delen wordt! Bij

House of hope blijken al deze vier krachten in

ruime mate aanwezig. We lopen ze langs.

IS HET NODIG?Urgentiebesef is een enorme katalysator.

Bij House of Hope zien we aan de grote be-

langstelling uit de wijk, dat er inderdaad be-

hoefte aan herstel is. House of Hope is geland

in wijken met veel sociale problemen en met

een terugtredende overheid is er een enorme

roep uit de samenleving naar verbinding en

ontmoeting. De voedingskracht is groot en dat

wordt door veel medewerkers ook beseft. De

problematiek van de stadswijken is voor de

doorsnee vrijwilliger één van de belangrijkste

redenen om haar of zijn tijd te geven. Men wil

niet aan de mens in zijn nood voorbijlopen,

zoals de leiders in het verhaal van Jezus*. Lie-

ver identificeert men zich met degene die hulp

biedt, of met Jezus zelf. Geen woorden maar

daden, aanpakken, het is nodig!

CAPABELE EN BETROKKEN MENSEN

De persoonlijke kracht van de vrijwilligers

is opmerkelijk. Als het niet lekker loopt met

House of Hope of de mensen, dan kunnen di-

verse medewerkers daar wakker van liggen.

'HET DRAAIT NIET OM MENSEN TELLEN, MAAR OM MENSEN

HERSTELLEN'

* In de Bijbel (Lukas 10) staat

een verhaal van Jezus over

een beroofde en neergeslagen

man in het buitengebied van

Jeruzalem. Er komen achtbare,

leidinggevende mensen langs

die geen hand uitsteken. Daarna

komt iemand van de rand van

de samenleving die hulp en zorg

geeft. Jezus bedoelt dat het niet

gaat om je functie of status,

maar om wat je in de praktijk

voor een ander doet.


En dat is een goed teken… Grote betrok-

kenheid blijkt uit de onbetaalde inzet, uit de

kwetsbare opstelling en de leerbare houding

van veel vrijwilligers. Het Sociaal en Cultureel

Planbureau liet in 2009 in de publicatie Vrij-

willigerswerk in meervoud zien welke mensen

de grootste kans lopen om als vrijwilliger bij

maatschappelijke projecten te worden ge-

vonden. Het zijn mensen met een protestants

geloof, die stemmen op de ChristenUnie,

een persoonlijke geloofservaring met God

hebben, elke week naar de kerk gaan, minder

televisie kijken dan gemiddeld, dagelijks bid-

den, middelbaar tot hoger zijn opgeleid en die

meer lezen en minder slapen dan de gemid-

delde Nederlander. Laat dit nu een behoorlij-

ke omschrijving zijn van een groot deel van de

medewerkers van House of Hope... Men ziet

blijkbaar kans om de meest kansrijke groep

vrijwilligers uit de samenleving succesvol aan

te boren. Ieder van de vrijwilligers brengt zijn

of haar unieke talent mee en dat is een flinke

bron van kracht voor het werk.

VORMINGSKRACHTOp de tekentafel kun je een droomhuis

ontwerpen, maar daarmee staat het er nog

niet. Er zijn nog heel veel praktische keuzes

en acties nodig om zover te komen: vormings-

kracht. De mate waarin mensen en organi-

saties dromen tot realiteit kunnen maken

is de vormingskracht en die is bij House of

Hope groot. De kleine, vrij platte organisatie

zorgt voor daadkracht en flexibiliteit. Men

kan vlot in spelen op nieuwe noden of vrijko-

mende terreinen. De praktische insteek en de

doe-mentaliteit van veel medewerkers gene-

reert energie. Vrijwel niemand komt om uren

te maken of geld te verdienen. Men wil doelen

bereiken en samen iets neerzetten wat er toe

doet. Het draait niet om mensen tellen, maar

om mensen herstellen.

SAMEN VERDERHouse of Hope is vanaf het begin goed ge-

weest in samenwerken. Als kleine partner in

de wijk was ze altijd al aangewezen op andere

instellingen. Zo werd er in 2013 samenge-

werkt met wel meer dan 120 organisaties.

Het specifieke karakter als vrijwilligersor-

ganisatie, geeft House of Hope in de samen-

werking een eigen kleur en waarde. Ook in-

tern is samenwerkingskracht een hoge waar-

de. Met een enorme diversiteit aan mensen

en culturen, realiseert men een unieke vorm

van vruchtbaar samenleven. Het jaarverslag

2013 bevat de interessante zinsnede: “naar-

mate je meer open staat voor elkaars verschil-

len, worden de overeenkomsten groter”. Een

gezonde visie op eenheid in diversiteit schept

een goed samenwerkingsklimaat van respect

en vertrouwen.

WAARDEN VAN HERSTELDe mensen van House of Hope zetten zich

in voor het verhogen van zelfredzaamheid

en zelfwaarde van wijkbewoners. Om dat te

bereiken is er aandacht voor de hele mens.

Mensen worden bij House of Hope niet ge-

definieerd naar hun klachten of problemen,

maar naar hun kunnen en zijn. In de buurt-

huiskamer aan de Bas Jungeriusstraat hangt

een mooi schilderij met de drie kernwaarden:

respect, family en hope. Ieder mens heeft

waardigheid. Ieder mens mag deelnemen aan

de familie in wording. Ieder mens mag weer

hopen op betere tijden. Het zijn deze waarden

die kleur geven aan de houding waarmee vrij-

willigers hun werk doen en die zorgen voor de

prettige sfeer tijdens de activiteiten.

NORMALE MENSENWe komen gaandeweg dichter bij het

geheim. Een geheim met niet alleen maar

successen. De gebrokenheid van het leven is

soms zo weerbarstig dat er niet altijd een op-

lossing te vinden is. De vrijwilligers van House

of Hope zijn normale mensen die ook last

hebben van teleurstelling, frustratie, moeheid

of ziekte. Juist dan moeten ze leren leven met

doelen die niet haalbaar blijken of muren die

ze niet omver krijgen. Er is geen zon zonder

schaduw. Maar House of Hope drijft op men-

sen met een mensvisie waarin respect, family en hope centraal staan. Zij vormen een helen-

de gemeenschap die herstel van het gewone

leven inzet. De mensfactor geeft de doorslag,

meer dan huisvesting, techniek of structuur.

Maar de betrokken mensen wijzen zelf in

grote meerderheid ook nog op iets anders:

de onzichtbare draad. De zwevende zangeres

waarmee dit essay begon, hing aan een sterke,

onzichtbare draad. Zo weten veel House of

Hope vrijwilligers zich via een onzichtbare

draad hartelijk verbonden met de God die

mensen draagt en liefheeft. Vraag hen naar

het geheim van het succes van House of

Hope – het geheim van hun eigen belangeloze

inzet – en velen zullen wijzen op die onzicht-

bare draad.

# PORTRETSHANTA SARDJOESINGH BEGON ALS VRIJWILLIGER, WERD STAGIAIRE EN GEEFT NU ALS MAATSCHAPPELIJK WERKER DE LIEFDE DIE ZE ZELF ONTVING DOOR AAN ANDEREN IN DE ‘HOUSE OF HOPE-FAMILIE’.


„Toen ik voor het eerst bij House of

Hope binnenstapte, kon ik niet

vermoeden dat mijn leven zo zou

veranderen. In het gezin waarin

ik opgroeide zeiden we wel tegen

elkaar: ‘Ik ben er voor je’. Maar in de

praktijk gebeurde dat nooit. Mijn beeld van een familie

was dat je er uiteindelijk alleen voor staat. Bij House

of Hope ervoer ik iets totaal anders: er werd echt naar

me geluisterd en ik werd opgezocht. Ja, ook buiten

kantoortijden. Ik kreeg sms’jes, kaartjes of telefoontjes

als ik er niet was. Ik werd gemist. Bij House of Hope

zeiden mensen tegen me: ‘Jij hoort bij deze familie. Ik

ben er voor jou, omdat jij waardevol bent.’ Ze geloofden

in mij. Dat was voor mij van onschatbare waarde!

Herstel kan alleen plaatsvinden als je erkent dat

er iets moet veranderen in je leven. In mijn geval:

zaken als familie-zijn, vertrouwen en liefde heb ik

altijd gemist. Wat ik zelf miste, herken ik nu ook

sneller bij anderen. Als maatschappelijk werker was

ik gewend om mij afstandelijk op te stellen. Ik had

geleerd dat als een cliënt huilde, ik mijn emotie niet

mocht tonen. Maar bij House of Hope sla ik gerust

een arm om iemand heen. De liefde die ik bij House of

Hope kreeg, geef ik nu door aan onze gasten tijdens

de wijkmaaltijden, wijklunches en aan de gasten in

de huiskamer. Ik ontmoet veel gebroken mensen die

proberen te overleven, die families achterlieten en hier

zijn om iets nieuws op te bouwen. Mensen die geen

hoop meer hebben en soms niet weten hoe ze een dag

door moeten komen. Voor hen wil ik familie zijn. Dan

zie je mensen weer opbloeien en hoop krijgen. Dit

was niet mogelijk als er niet eerst herstel in mijn eigen

leven had plaatsgevonden. House of Hope is een thuis

waar iedereen welkom is.”

'MENSEN WORDEN NIET GEDEFINIEERD NAAR

HUN KLACHTEN OF PROBLEMEN, MAAR

NAAR HUN KUNNEN EN ZIJN'

‘IK SLA GERUST EEN ARM OM IEMAND HEEN’


De geur uit de keuken verspreidt zich over

het hele pand aan de Bas Jungeriusstraat.

Om half vijf zijn de voorbereidingen voor

de wekelijkse wijkmaaltijd al begonnen.

Langzaam druppelen de bezoekers binnen.

Zoals Henk Roos (1961), een van de mannen

van de mannengroep die wekelijks aanschuift

bij de wijkmaaltijd. Op de bank in de gezellige

zithoek vertelt hij dat hij hier zo’n drie keer

per week binnenloopt. Henk, die werkloos

is, heeft het naar zijn zin hier. “Ik kom naar

House of Hope om gezellig koffie te drinken

en te ouwehoeren. Door de open en fijne

sfeer waarin ze je hier helpen, zie ik mensen

veranderen.”

Henk komt niet alleen voor de avond-

maaltijd, maar ontbijt hier soms ook. Kookt hij

zelf weleens? Henk schudt het hoofd. “Ik eet al

jaren uit de muur. Liever een snack dan dat ik

kook.”

Een paar jaar geleden is hij tot geloof

gekomen, vertelt hij ongevraagd. Na een

leven waarin hij zijn geld uitgaf aan seks,

drugs, alcohol en gokken wandelde hij een

kerk binnen. “Want ik liep volledig vast in

mijn leven. In de kerk had ik het idee dat die

voorganger het rechtstreeks tegen mij had,

terwijl hij niet wist dat ik er was. Nu geloof ik

in Jezus die van mensen houdt en ben lid van

de pinkstergemeente.” Maar lang niet iedereen

die hier komt, gaat naar de kerk. House of

Hope is er voor iedereen in de wijk. Zo zitten

hier ook dagelijks mannen en vrouwen met

een moslimachtergrond en mensen die niets

met religie hebben.

Intussen wordt de heerlijke kookgeur steeds

intenser. Tijd om de kok op te zoeken. Want

wat eten we vanavond?

HOOP EN LIEFDE Het antwoord vinden we in de keuken. Rijst

met Afrikaanse trofaisaus, kippenboutjes en

salade, vertelt Anthonia Ehima (1976) boven

het gasstel waar grote pannen op het vuur

staan.

De keuze voor een Afrikaans recept is

niet zo raar, want Anthonia is geboren en

getogen in Nigeria. Ze woont nu veertien

jaar in Nederland. “Ik ben hier elke week,”

zegt ze terwijl ze de salade klaarmaakt. “Ik

kwam als cliënt binnen, maar inmiddels ben ik

vrijwilliger. Ik ben gastvrouw, doe kinderwerk

# REPORTAGE

BIJKLETSEN TIJDENS EEN AFRIKAANSE MAALTIJD

TIJDENS DE WEKELIJKSE WIJKMAALTIJD ONTMOETEN DE

BUREN UIT DE TARWEWIJK ELKAAR ONDER HET GENOT VAN

EEN EXOTISCHE WARME HAP. ‘HIER BEN JE BELANGRIJK’

Tekst en beeld Sjoerd Wielenga

en ik kook.” House of Hope is belangrijk voor

Anthonia die haar Nigeriaanse familie vrijwel

nooit ziet. Stralend: “Hier vind ik een nieuwe

familie die hoop en liefde geeft. God zegent

mij.” In de keuken is ook Laurie Fokker (1990),

stagiaire bij House of Hope. Ze studeert

Culturele Maatschappelijke Vorming aan de

Hogeschool Rotterdam. Vanavond helpt ze

Anthonia de kippenboutjes klaar te maken.

“Het is heel leerzaam om hier te werken,”

zegt Laurie. “Ik ben geboren op Zuid en ben

van Hindoestaans-Surinaamse afkomst. In

House of Hope leer ik mezelf kennen; ik merk

hoe ik ten opzichte van andere culturen sta.

Ik werk met Afrikaanse, Antilliaanse, Poolse,

Surinaamse en Nederlandse mensen. Ik leer

hoe je mensen in hun eigen culturele taal

aanspreekt. Juist bij eten zie je dan verschillen.

In sommige culturen is het netjes om je bord

niet leeg te eten.”

RAMADAN

Uit een enquête die Laurie hield, blijkt dat de

gemiddelde wijkmaaltijdbezoeker een single

man van 45 jaar of ouder is. Maar niet alleen

de mannen van de mannengroep komen

op de wijkmaaltijd, ook deelnemers van de

vrouwengroep en het kinderwerk zijn vaak

present. “De wijkmaaltijd is het enige moment

in de week dat mensen uit de verschillende

activiteiten samenkomen. Maar er zijn er altijd

ook die niet op andere gelegenheden komen.”

Meestal komen er ook veel Marokkaanse

en Turkse vrouwen. “Maar vanavond niet,”

zegt Laurie, “want vanwege de Ramadan eten

ze voor zonsondergang niet. ‘s Avonds zijn ze

vooral in de eigen gemeenschap.”

Nu de maaltijd bijna begint, wordt het

steeds drukker. Voor de deur staan groepjes

mensen gezellig in het zonnetje te praten.

Anderen spelen een pot tafelvoetbal of een

spelletje op een van de twee laptops. Ook

Peter van der Vlag (1961) wacht tot de

maaltijd begint. “Ik ben hier het zonnetje in

huis,” zegt Peter, die door de Voedselbank op

House of Hope is gewezen. “Als ik er niet ben,

dan missen ze me.” Uit zijn broekzak haalt hij

zijn smartphone tevoorschijn. Trots toont hij

een sms’je die een van de maatschappelijk

werkers stuurde toen Peter eens ziek was.

‘Ik mis je hier, hoe gaat het?’. Peter begint

te stralen. “Ik word gemist als ik ziek ben. In

House of Hope ben je belangrijk.”

En dan aan tafel. Laurie opent de maaltijd.

“Wie is er nieuw hier?” vraagt ze aan de zo’n

veertig aanwezige gasten. Eén man steekt

zijn hand in de lucht. Hij wordt welkom

geheten. “Mogen de mobiele telefoons uit?”

vervolgt Laurie. “Ga lekker met elkaar in

gesprek.” Maatschappelijk werkster Shanta

Sardjoesingh opent de maaltijd met gebed.

Shanta dankt “dat we één familie mogen zijn”

en bidt voor de moslims die er vanwege de

Ramadan niet zijn. De gasten laten zich het

eten goed smaken. “Met House of Hope is

helemaal niets mis,” zegt Cor van den Berg,

terwijl hij een hap neemt. “Ik woon hier al

vijftig jaar en liep hier miljoenen keren langs,

maar stapte pas tweeënhalf jaar geleden voor

het eerst naar binnen.” Net als veel anderen,

gaat ook Cor even later voor een tweede

bordje eten en daarna een bakje yoghurt.

Sommigen lopen direct naar huis, een

aantal blijft nog hangen voor een praatje en

een kop koffie. En met veel enthousiasme

geven weer anderen nog maar weer eens een

draai aan de tafelvoetbaltafel.

PETER: ‘IK WORD GEMIST ALS IK ZIEK BEN. IN

HOUSE OF HOPE BEN JE BELANGRIJK’

Laurie Fokker, Anthonia Ehima en Abdoulai Dansoko bereiden een heerlijke maaltijd Teamwork: Dien Buijk en Abdoulai Dansoko bereiden de maaltijd voorHenk Roos (vooraan) is vaste gast

ZELF AFRIKAANS KOKEN? BLADER NAAR PAGINA 47 VOOR EEN RECEPT VAN ANTHONIA.


# PORTRETESTHER MULDER VLUCHTTE ALS KIND UIT SOMALIË. NU WERKT ZE VRIJWILLIG ALS VERTALER VOOR HOUSE OF HOPE ‘WANT ZO GEEF JE MENSEN WEER HOOP EN VERTROUWEN’.


“Als House of Hope Beverwaard er niet

zou zijn? Dan zou het hier veel saaier en

leger zijn. House of Hope brengt echt

hoop en leven in de wijk. Dat heb ik

zelf ervaren. Ik ben geboren in Somalië

in een moslimgezin. Het land werd

geteisterd door oorlogen. Op mijn zevende ben ik met mijn

familie gevlucht. We verbleven op allerlei plekken, tot we

in Nederland aankwamen. Ik was toen negen. In Nederland

was het veilig, maar dat betekende niet dat het leven ineens

makkelijk werd. Als vluchteling voel je dat je anders bent.

Op school werd ik gepest. En omdat ik uit de oorlog kwam

en nauwelijks onderwijs had gehad, kon ik niet naar een klas

met leeftijdsgenoten. Ik moest eerst goed Nederlands leren

en kwam in groep drie. Voor mijn ouders was Nederland

evengoed een vreemd land, dus zij konden mij ook niet helpen.

Van een andere Somalische vrouw hoorde ik van House of

Hope. De warmte en de zorg hier heeft mij erg goed gedaan.

Het spreekt me aan dat de medewerkers uit liefde willen

helpen. Ze willen christen zijn, maar dringen hun geloof niet

op.

Een klasgenoot op de middelbare school vroeg me eens mee

naar de kerk. Daar bad ik: ‘Heer, als U de echte God bent, en

ik niet de god van de islam moet dienen, laat het dan zien.’ Een

half jaar kwam ik elke zondag in de kerk, maar van God merkte

ik niets. Tot het tijdens een dienst ineens heel helder werd. Ik

zag dat God anders was, dat Hij Jezus heeft gegeven en Hij

voor mij is gestorven. Ik werd christen. Mijn vader wilde mij

daarna nooit meer zien. Een moeder blijft altijd van je houden,

haar zie ik nog regelmatig.

Voor House of Hope bezoek ik mensen in de wijk en vertaal

ik regelmatig. Ik weet hoe het voelt om in een totaal vreemd

land aan te komen. Het is zo lastig om je weg ergens te vinden

als je de taal niet spreekt. Door te vertalen geef je mensen

weer hoop en vertrouwen.”

‘JE VOELT DAT JE ANDERS BENT’

Portefeuillehouder Lionel Martijn daagt kerken in de problematische Tarwewijk uit te doen waar ze vanouds sterk in zijn: aandacht geven aan normen en waarden, sociale cohesie bevorderen, opvoeding-sondersteuning bieden, hulp aan de zwakke. De International Christian Fellowship (ICF) gaat de uitdaging aan en maakt een plan voor een diaconaal wijkproject.

SEPT

EMBE

R 20

03

2002

VAN VROEGER NAAR NU

T E R U G B L I K

“Voorzieningen als kerken en moskeeën (er zijn er zes in de Tarwewijk) worden te weinig ingezet voor andere doelen dan puur religie. De betekenis van deze organisaties in het oplossen van conflicten/problemen, beperkt zich meestal tot de eigen achterban”Wijkvisie Tarwewijk 2000 – 2010

“House of Hope staat voor mij voor zorg aan mensen die vaak net tussen wal en schip (dreigen) te vallen en elders geen gehoor weten te vinden. Dat doen de mensen van House of Hope met passie en gedrevenheid waardoor ze in lastige wijken op Zuid het verschil weten te maken.”

Korrie Louwes Voormalig D66-wethouder Arbeidsmarkt, Hoger Onderwijs, Innovatie en Participatie

Remco Oosterhoff Gebiedsdirecteur Charlois

“Vanuit de natuurlijke innerlijke kracht van het geloof, treden alle bewoners van House of Hope een ieder, ongeacht achtergrond, open en ondersteunend tegemoet; van mens tot mens. Deze open houding overstijgt alle verschillen zoals in status, religie, cultuur, rijkdom en welbevinden.”

Lionel Martijn Voormalig CDA-deelraadsbestuurder Charlois

“House of Hope was bij aanvang al het voorbeeld van het nieuwe werken in welzijnsland. Er werken gepassioneerde gelovigen die, gebruikmakend van giften en vrijwilligers, via een persoonlijke benadering het verschil maakten in het leven van velen in Rotterdam-Zuid. Dat moet je als politiek bestuurder absoluut omarmen.”

10 JAAR HOUSE OF HOPE 2524 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN

Theo Schut Voorzitter van de Raad van Commissarissen van WoonCompasVoorzitter Marineclub Rotterdam

21 A

UGUS

TUS

2004

DECE

MBER

200

4

DECE

MBER

200

5

16 JA

NUAR

I 20

06

Startevenement met een buurtbarbecue en een Braziliaanse band.

Eerste betaalde kracht in dienst (16 uur).

House of Hope ontvangt uit handen van wethouder Leonard Geluk een belangrijke Rotterdamse vrijwilligersprijs. In de categorie ‘educatief en sociaal-cultureel‘ wordt ‘House of Hope’ beschouwd als het meest opvallende project.

Stichting House of Hope wordt opgericht.

Cor en Elsbeth besluiten het wijkproject, House of Hope, te gaan trekken en verhuizen vanuit Haren (Gr.) naar Rotterdam-Zuid.

MEI

- J

ULI

2004

DECE

MBER

200

3

ICF vraagt Cor en Elsbeth Hubach voor het opzetten van een diaconaal wijkproject.

“House of Hope heeft mijn bijna verloren hoop voor de kerk in de stad doen herleven: ze is er, doet mee en doet ertoe! House of Hope is daar het zichtbare bewijs van.”

“God geeft ons gouden kansen in de wijk doordat House of Hope en MEER dan BeverWAARD als broer en zus samen kunnen optrekken.”

“House of Hope is een van de mooie parels aan vrijwilligerswerk die we in Nederland hebben. Ze doen zinvol werk voor kwetsbare mensen. Als geboren Rotterdammer op Zuid kijk ik daar met bewondering naar. Ik zie uit naar de nieuwe huisvesting op Katendrecht.”

Jury Rotterdamse Vrijwilligersprijs 2010

Ds. Gé Drayer Secretaris diaconaat & zending Christelijke Gereformeerde Kerken

Ds. Bas van Zuijlekom Trekker van de interculturele kerkplanting ‘MEER dan BeverWAARD’, dochtergemeente van de Christelijk Gereformeerde Kerken en Gereformeerde Kerken vrijgemaakt Rotterdam-Zuid.

“De jury is met name te spreken over

de methodiek. De begeleiding is intensief,

de vrijwilligers blijven op praktisch en emo-

tioneel vlak betrokken tot het probleem

helemaal onder controle is. Als vrijwilliger

kun je al even laagdrempelig instromen en

wordt je ook professioneel begeleid en ge-

coacht. Door hun inmiddels zeer uitgebreide

netwerk, ook bij officiële instanties, kunnen

de mensen die een hulpvraag hebben zeer ef-

ficiënt worden geholpen. Waar reguliere hulp

tekort schiet, vult House of Hope het gat.”

Peter van Voorst en David ter Avest Onderzoekers aan resp. Hogeschool Rotterdam en Hogeschool Inholland

“House of Hope is een organisatie die ons – in de huiskamer – verfrissend confronteert door ‘hulpverlening’ en ‘hulpverleningsrelatie’ op een inspirerende manier te herdefiniëren.”

“House of Hope inspireert mensen die hulp kregen om zelf óók vrijwilligerswerk te doen. Dat vind ik heel bijzonder.”

Hanny de Kruijf Directeur van Samen 010: kerken en vrijwilligers voor de stad.


DECE

MBER

201

0

House of Hope krijgt een Europese subsidie vanwege het Europese jaar voor de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting.

DECE

MBER

200

9

Minister en vicepremier André Rouvoet opent de nieuwe huisvesting in de Tarwewijk. De huisvesting kwam tot stand door een samenwerking van drie woningcorporaties, gemeente Rotterdam, vermogensfondsen en bedrijfsleven.

JUNI

201

0

House of Hope vertegenwoordigt Nederland

bij een slotconferentie in Brussel, ter afsluiting van het Europese jaar voor de

bestrijding van armoede en sociale uitsluiting.

House of Hope ontvangt uit handen van wethouder Korrie Louwes de Rotterdamse Vrijwilligersprijs 2010. In de categorie ‘anders’ was House of Hope het meest opvallende project.DE

CEMB

ER 2

008

AUG

USTU

S 20

07

House of Hope start buurtactiviteiten vanuit een tweede locatie op Katendrecht.

House of Hope start buurtactiviteiten vanuit een derde locatie in de Beverwaard.

“House of Hope is inderdaad een huis van hoop voor mensen in de marge van onze samenleving door een veelzijdig diaconaat te beoefenen als weerspiegeling van Gods liefde voor mensen.”

Herman NoordegraafBijzonder hoogleraar diaconaat aan de Protestantse Theologische Universiteit.

“In mijn werk heb ik regelmatig contact met de medewerkers van House of Hope. Uiterst plezierig om met elkaar, in wederzijds vertrouwen, te kunnen werken aan een betere toekomst voor de vreemdelingen hier of in hun land van herkomst. Zeker omdat dit vanuit House of Hope gebeurt met het vragen van aandacht voor de mens achter de hulpvraag.”

Wolter Nijenhuis Beleidsadviseur Vreemdelingenzaken, kabinet Burgemeester Rotterdam.

Jacqueline Peper-van der Hoeven Gebiedsadviseur gemeente Rotterdam.

Ahmed AboutalebBurgemeester van Rotterdam

“House of Hope levert een zeer welkome bijdrage aan de kwetsbare burgers in Rotterdam-Zuid en zorgt ervoor dat zij waar mogelijk een stapje verder kunnen met hun deelname aan de samenleving. Zij dragen de meest kwetsbare burgers een warm hart toe en doen hun werk op een manier die ik zeer bewonderenswaardig vind.

Ik wens House of Hope dan ook veel succes toe met haar werkzaamheden voor de komende jaren en kijk uit naar de voortzetting van onze plezierige en resultaatgerichte samenwerking in het gebied.”

“De betrokkenheid en de bevlogenheid van de medewerkers van House of Hope bij het wel en wee van Rotterdammers wordt door mij bijzonder gewaardeerd. Belangrijk in uw werk is de sterke aandacht voor het individu met kleine en grote problemen.

Houd deze lijn vast voor de komende jaren!”

“In 2010 mocht ik als minister de nieu-

we huisvesting van House of Hope in de

Tarwewijk openen. Prachtig om te zien hoe

dit mooie initiatief, gestart vanuit een grote

christelijke betrokkenheid op de wijk en

zijn veelkleurige bevolking, is uitgegroeid

tot een onmisbare schakel in het bereiken

van mensen die even een luisterend oor,

een steuntje in de rug, kortom: een warm en

open hart nodig hebben! Ik wens alle mede-

werkers en gasten toe dat dit hoop bieden-

de initiatief nog vele jaren zijn zegenrijke

werk in Charlois mag blijven doen!”

André Rouvoet Oud-minister voor Jeugd & Gezin en vice-premier in het kabinet Balkenende 4


Stefan Paas Bijzonder hoogleraar kerkplanting en -vernieuwing aan de Vrije Universiteit in Amsterdam

Johanneke van der Plaats en Finette van der Ploeg Wijkverpleegkundigen van de Zichtbare Schakel Tarwewijk/Carnisse

MAAR

T 20

13

House of Hope Katendrecht verhuist naar een tijdelijke locatie aan de Tolhuislaan, om in 2015 een grotere huisvesting in het nieuwbouwproject Musa Katendrecht te kunnen betrekken.

House of Hope wordt tijdens de Kroonappelverkiezing van het Oranje Fonds door Rotterdammers gekozen als het mooiste sociale initiatief in de categorie Buurt.

APRI

L 20

13

House of Hope is 10 jaar maatschap-pelijk betrokken op Rotterdam-Zuid vanuit 3 locaties, met 13 betaalde medewerkers en 225 vrijwilligers. Met een breed aanbod van 35 verschillende activiteiten worden kwetsbare wijk-bewoners ondersteund, met elkaar in ontmoeting gebracht en waar mogelijk geactiveerd.

AUG

USTU

S 20

14

Tijdens het jubileumseminar “Herstel van het gewone leven” worden de nieuwe website www.houseofhope.nl en het magazine Herstel gepresenteerd. NO

VEMB

ER 2

014

SEPT

EMBE

R 20

12

House of Hope Beverwaard vestigt zich in wijkgebouw ‘De Focus’ en breidt haar activiteiten fors uit door samenwerking met een reguliere welzijnsaanbieder.

herstelherstelherstel

+10 LEVENSVERHALEN VAN GASTEN, VRIJWILLIGERS & MEDEWERKERS

herstelherstelherstel10 JAAR

HOUSE OF HOPE

ROTTERDAM

'IK KAN WEER

HOPEN EN

DROMEN'

VAN HET GEWONE LEVENVAN HET GEWONE LEVEN

SALIM ONTVLUCHTTE DE BURGEROORLOG

IN LIBERIA

AHMED ABOUTALEB # THEO SCHUT # STEFAN PAAS # ANDRE ROUVOET# KORRIE LOUWES # MARCO PASTORS

COR & ELSBETH HUBACH: ‘IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS ECHT GAAN LEVEN’

IMPRESSIE: AFRIKAANS ETEN IN DE TARWEWIJK (+ RECEPTEN!)

VAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK

“House of Hope is er voor mensen in nood. Zij gaan verder waar anderen ophouden.”

Joke EllenkampDirecteur Stichting PameijerBestuurslid Stichting Bevordering van Volkskracht

“Geweldig hoe House of Hope met de inzet van vrijwilligers naast enkele professionals zoveel mensen weet te bereiken en te ondersteunen. Zo wordt kracht in de samenleving aangeboord.”

“Ik heb een zeer positieve herinnering aan

de bezoeken die ik als wethouder aan House

of Hope bracht. Ik zag echte betrokkenheid,

medemenselijkheid en jonge mensen die een

deel van hun tijd belangeloos inzetten voor ‘de

naaste’ in een van de meest kwetsbare wijken

van Rotterdam. Voor mij was dit een voorbeeld

van de toekomst van het welzijnswerk

in Rotterdam: vanuit de samenleving zelf, en

niet vanuit algemene instituties, zorgdragen

voor anderen. House of Hope verdient veel

respect en ik feliciteer ze – en heel Rotterdam

– van harte met het tienjarig bestaan!”

“Het Oranje Fonds steunt House of Hope van harte, omdat het sociaal geïsoleerde bewoners helpt om deel te nemen aan maatschappelijke activiteiten. Niet voor niets werd House of Hope in 2013 in onze Kroonappel-verkiezing door Rotterdammers uitgeroepen tot mooiste sociale initiatief in de categorie Buurt.”

“Het mooie aan House op Hope is dat het mensen van ‘hulpvragers’ weet te bewegen tot ‘hulpverleners’. Een mens is niet zwak, maar heeft alleen terreinen waarop hij zwak is. Het is altijd een feest om daar mensen tot leven te zien komen. House op Hope brengt in de praktijk waar U2 over zingt in het nummer Grace: ‘…Grace finds goodness in everything… Grace finds beauty in everything… Grace makes beauty out of ugly things’.”

“Lang geleden waren er meer kerken

in Rotterdam-Zuid dan nu. Maar hadden

ze ook meer impact? Het lijkt erop

dat het kleiner worden van de kerken

gepaard is gegaan met een groeiende

bewustwording van de noden van de

samenleving. House of Hope heeft daarin

een grote rol gespeeld. Jarenlang geeft

House of Hope zichtbaar en tastbaar

gestalte aan het goede nieuws van God

in Rotterdam-Zuid. Ik ben daar enorm

blij mee en ik bid dat dit werk nog lang

mag doorgaan.”

Leonard Geluk Van 2004-2009 wethouder Onder-wijs & Jeugd. Nu is hij voorzitter van het College van Bestuur van De Haagse Hogeschool.

Anne Maljers Hoofd projectadvies Oranje Fonds.

Setkin Sies Fractievoorzitter ChristenUnie/SGP in de Rotterdamse gemeenteraad.


# PORTRETNADAT ZIJN VROUW OVERLEED, ONTDEKTE WILLEM LOUTER HOEVEEL SCHULDEN HIJ HAD. HOUSE OF HOPE HELPT HEM BIJ DE SCHULDSANERING EN WILLEM NEEMT ER DE TELEFOON OP.


„Toen mijn vrouw zes jaar geleden

overleed, ontdekte ik dat we flinke

schulden hadden. Ik dacht altijd dat we,

doordat we allebei werkten, genoeg

te besteden hadden. Ik werkte als

schoonmaker, of met een duur woord:

interieurverzorger. Na het overlijden van mijn vrouw heb

ik dat nog een paar jaar gedaan. Toen ging het niet meer. Ik

kreeg steeds meer last van mijn knieën. Slijtage. Ik kwam in

de WAO terecht.

House of Hope helpt mij nu met mijn traject van schuldsane-

ring. Vanbinnen voel ik veel meer rust. Als ik naar huis ga,

heb ik niet meer die stress van: help, straks ligt er weer een

brief van een schuldeiser in de brievenbus!

Ik werk nu ruim twee jaar als vrijwilliger bij House of Hope

in Katendrecht. Eerst was ik een tijd gastheer. Ik ontving

mensen en zorgde voor koffie. Ik moest vrij veel lopen en dat

ging niet meer met mijn knieën. Nu doe ik andere taken. Ik

neem de telefoon op en coördineer klusjes die bij mensen

thuis gedaan worden.

Toen mijn vrouw nog leefde, gingen we nog af en toe naar de

katholieke kerk. Nu ga ik geregeld naar De Echo, een kerk

waar ook andere vrijwilligers van House of Hope bij betrok-

ken zijn. God zie ik als helper en beschermer. Misschien zeg

je: het zijn toch mensen die je geholpen helpen? Dan zeg ik:

nee, de Heer heeft die mensen gebruikt. Echt waar, zonder

de Heer kom je nergens.

Mijn moeder was nog maar veertien jaar toen ik geboren

werd. Ik ben opgegroeid bij mijn pleegouders. Ik heb goede

pleegouders gehad, maar nu zijn ze allebei overleden. Mijn

echte ouders spreek ik nooit. Ik heb ze wel eens geprobeerd

op te zoeken, maar toen bleek dat die behoefte aan contact

niet wederzijds was. Dan hoeft het voor mij niet. Inmiddels

heb ik er vrede mee. Mijn werk hier wordt gewaardeerd, en

dat doet mij heel erg goed. Ik kom weer onder de mensen.

Dat is toch beter dan thuiszitten en tobben?”

# PORTRET

'IK KOM WEER ONDER DE MENSEN'

'IK LEERDE MIJN AUTISTISCHE KINDEREN MET LIEFDE TE ZIEN'

NICOLE NGAIMA WAS TIEN JAAR GELEDEN ÉÉN VAN DE EERSTE CLIËNTEN VAN HOUSE OF HOPE. INMIDDELS HEEFT ZE HAAR EIGEN STICHTING VOOR OUDERS VAN AUTISTISCHE KINDEREN.


„Veertien jaar geleden vluchtten mijn

man en ik uit Congo naar Nederland,

vanwege de oorlog in Congo. De

eerste jaren in Nederland waren

niet makkelijk: we hadden nog

geen verblijfsstatus en we hadden

geldproblemen. We klopten aan voor hulp bij een algemene

hulpinstantie. Maar daar behandelden ze ons afstandelijk en

uit te hoogte. Niet waardig. Ze maakten opmerking als: ‘Je

woont in Nederland, waarom praat je dan geen Nederlands?’

In een kerk verwees iemand ons naar House of Hope en daar

werden we de eerste cliënten van Elsbeth Hubach. De sfeer

was heel warm en betrokken. Lydian, de dochter van Cor en

Elsbeth, kwam veel bij ons over de vloer. Zij was toen een

jaar of acht. Met Cor en Elsbeth praatte ik Engels, maar bij

Lydian kon dat niet. En ze stelde allerlei vragen. Zo heb ik mijn

Nederlands heel goed geoefend.

We hebben drie kinderen, een dochter en twee zoons. Onze

zoons zijn autistisch. Eerst had ik het daar erg moeilijk mee.

In Congo zeggen ze dan al snel dat je kind demonisch bezeten

is. Maar wat moet je daarmee? Je weet nooit wanneer zo’n

demon weggaat. Je voelt je machteloos. Ik vond het heel

fijn om te horen wat er precies aan de hand was met onze

kinderen. Dat er verbetering mogelijk is. Bij House of Hope

heb ik geleerd om liefdevol en geduldig met anderen om te

gaan. Bij onze kinderen werkt dat ook heel goed. Als je liefde

en structuur geeft, bloeien ze steeds meer op.

Bij House of Hope heb ik heel veel ontvangen. Ik wilde graag

iets terugdoen. Daarom hebben we de stichting Take Care of

Children opgericht. We richten ons op hulp aan ouders met

kinderen die autisme hebben of een verstandelijke beperking

– in Congo, maar ook aan Afrikaanse ouders in Nederland.

We hebben een blijde boodschap! Je kind is niet van satan, hij

heeft nog nooit iemand gemaakt. Je kind is geliefd door God.

Door Zijn liefde is er hoop en uitzicht.”


# PORTRET

PAUL DE ROMPH WAS AL VRIJWILLIGER, MAAR NADAT HIJ WERKLOOS THUIS KWAM TE ZITTEN WERD HIJ TEAMCOÖRDINATOR VAN HOUSE OF HOPE.


„Ik wilde iets betekenen voor mensen in nood.

Daarom werd ik in 2008 voor een halve dag

per week vrijwilliger bij House of Hope in

de Beverwaard. De rest van de dag werkte

ik voor mijn personeelsbemiddelingsbedrijf.

Dat ging goed, tot de crisis aanbrak. Mijn

twee partners en ik besloten te stoppen; ik ging ergens

in loondienst, maar raakte na een jaar werkloos. Ik

maakte mij veel zorgen. Ik moest toch geld verdienen

voor mijn gezin? Op een keer bad ik: ‘Heer, U zegt

dat ik mij geen zorgen moet maken om mijn dagelijks

brood...’ Waarop God in mij sprak: ‘Nou, doe dat dan

ook niet!’ Er viel een last van mijn schouders.

Via wonderlijke wegen ben ik toen teamcoördinator

geworden bij House of Hope. En later kreeg ik daar een

baan bij als pastoraal werker voor de kerk waarvan ik

lid ben. Diaconaal en pastoraal werk heeft altijd mijn

hart gehad. Bij mijn bedrijf was ik gewend dat je een

plan maakt en dat uitvoert. Bij dit werk moet je veel

meer loslaten. Mijn eigen plannetjes moet ik steeds

opzij zetten. Dat is moeilijk, maar uiteindelijk brengt

het heel veel vrijheid!

Soms komt het werk van House of Hope en van de

kerk bij elkaar. Zo was er een vrouw uit de kerk die

vroeg om langs te komen. Haar zoon, een cliënt van

House of Hope, was van huis weggelopen. Hij had veel

problemen en had zijn studie afgebroken. We praatten

met elkaar en ik sprak een gebed uit: “Heer, deze

moeder wil zo graag haar zoon weer in de ogen kijken.

We weten niet waar hij is, maar U weet dat wel.” En

precies op dat moment ging de telefoon. Het was haar

zoon! En dat merk ik vaak in dit werk. Als wij het niet

meer weten, gaat God iets doen.”


2.500

HET GROOTSTE DEEL VAN ONZE CLIËNTEN IS TUSSEN DE

27 EN 50 JAAR OUD. BIJ DE ONTMOETINGSACTIVITEITEN KOMEN VEEL 55+’ERS.

BRODEN UITGEDEELD

> 7000 KEER

DE BEZOEKERS VAN ONZE LOCATIE IN DE TARWEWIJK KOMEN OORSPRONKELIJK UIT DE HELE WERELD. - 81% IS VAN

NIET-NEDERLANDSE AFKOMST

- 38% IS AFRIKAANS- 14% KOMT UIT

MIDDEN EN OOST EUROPA

WERD DE HUISKAMER- INLOOP VAN HOUSE OF HOPE IN 2013 BEZOCHT.

PER JAAR WORDEN ER PRAKTISCHE KLUSSEN UITGEVOERD BIJ MENSEN ZONDER NETWERK

± 60 x

> 50% van alle House of Hope-cliënten leeft onder de voedselbank-norm en komt dus in aanmerking voor een voedselpakket. Wij verzorgen voor de voedselbank de intake.

> In de Kerk van de Nazarener runnen wij een eigen voedselbankuitdeelpunt.

> Ook zamelen wij zelf voedsel in bij supermarkten, bakkers, kerken en scholen. Wekelijks worden ongeveer 10 voedselpakketten samengesteld en uitgedeeld (totaal 530 pakketten per jaar).

EET SMAKELIJK?

‘IK MOET MIJN PLANNETJES OPZIJ ZETTEN’

ER WORDEN JAARLIJKS ONGEVEER


# ACHTERGRONDVAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK

HET LEVEN IN DE WIJKEN WAAR HOUSE OF HOPE ACTIEF IS, GAAT

NIET ALTIJD OVER ROZEN. DE PROBLEMEN ZIJN VAAK GROOT,

MAAR ER GLOORT HOOP EN HERSTEL OP ZUID.

Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Ronald Smaal


Drugsdealers, prostituees,

hangjongeren, vuil op

straat, criminaliteit... Het

is het bekende rijtje als je

over Rotterdam-Zuid praat.

Sommige straten waren

zo gevaarlijk dat zelfs de

politie er niet meer wilde

komen. Die tijd is veranderd. Hoewel het in-

middels beter gaat beter op Zuid, zijn er nog

steeds zorgen over veiligheid, gezondheid en

woongenot.

De Tarwewijk – waar House of Hope tien

jaar geleden de eerste locatie opende – be-

hoort volgens de gemeente Rotterdam tot de

slechtste wijken van de stad. “Op Zuid is er

sprake van een stapeling van achterstanden

op het gebied van woningkwaliteit, werk en

inkomen, scholing en onderwijs,” noteerden

de partners van het Nationaal Programma

Rotterdam Zuid in het rapport Zuid werkt! in

2011. “De ouders zijn laag opgeleid, hebben

weinig te besteden en de leefomgeving is te

weinig stimulerend om vooruit te komen. Wat

op Zuid voor veel mensen ontbreekt is een

klimaat van leren en werken.” De problemen

worden “on-Nederlands” genoemd. Uit onder-

zoek van het Erasmus MC in Rotterdam blijkt

zelfs dat mannen uit de Tarwewijk zeven jaar

korter leven dan inwoners van de Vinexwijk

Nesselande.

STERKE WIJKOm Rotterdam-Zuid te verbeteren, sloe-

gen de rijksoverheid, de gemeente Rotterdam,

onderwijs- en zorginstellingen, woningcorpo-

raties en bedrijfsleven de handen ineen in een

gezamenlijk programma: in 2012 ging het Na-

tionaal Programma Rotterdam-Zuid van start.

Doel is mensen naar school en aan het werk

krijgen en de woningen verbeteren. Maar dat

niet alleen, de hele structuur van de wijk moet

sterker worden.

Annette Olugosi weet er alles van. Als

maatschappelijk dienstverlener van House

of Hope begeleidt zij verschillende cliënten,

die vaak een combinatie van problemen heb-

ben. “Denk aan grote schulden, verslaving

aan drugs, gokken of alcohol, werkloosheid,

opvoedingsproblemen of familieconflicten.

Sommigen komen op straat te staan vanwege

de schulden. Maar ook doordat een malafide

huisbaas ze op straat zet.” Annette biedt een

luisterend oor, helpt met het invullen van for-

mulieren – “want dat is voor lang niet iedereen

zo makkelijk” –, heeft contact met instanties, of

verwijst naar afkickklinieken. De overheidsbe-

zuinigingen treft de minima in deze wijk hard,

merkt ze. “Vaak moeten ze een tijd wachten

voordat ze in de schuldsanering zitten. Ze

raken dan tussen wal en schip en hebben echt

geen cent. Voor deze mensen proberen wij via

fondsen geld te krijgen. En we leren hen om

goed met hun geld om te gaan. Want voorko-

men is beter dan genezen.”

TROEP OP STRAAT“Het is voor mensen op Zuid knap ingewik-

keld om deel te nemen aan de samenleving,”

weet ook directeur van het Nationaal Pro-

gramma Rotterdam-Zuid Marco Pastors (voor-

malig wethouder en fractievoorzitter van het

door Pim Fortuyn groot geworden Leefbaar

Rotterdam). “De goedkope woningen trekken

mensen met achterstanden aan. Er wonen

weinig succesvolle mensen aan wie minder

succesvolle mensen zich kunnen optrekken.

Bovendien is er weinig sociale controle waar-

door er veel mogelijk is: troep op straat, crimi-

naliteit en elkaar niet aanspreken op verkeerd

gedrag.”

Bovendien trekken de oude stadswijken veel

illegalen, zegt Pastors. Om de wereld van deze

mensen te leren kennen, zocht hij contact met

House of Hope. Daar hoorde Pastors de getal-

len: op Zuid wonen zo’n 7500 tot 9000 illegalen,

waarvan een groot deel uitgeprocedeerde

asielzoekers en mensen die uitgebuit worden.

“De medewerkers van House of Hope knopen

alle eindjes aan elkaar om hen te helpen. Het

viel me op dat ze investeren om de persoonlij-

ke verhalen te leren kennen. Anderen instel-

lingen doen hun ding, maar House of Hope

sleurt aan deze mensen om ze naar een betere

situatie te krijgen.”

Als voorbeeld noemt Pastors dat House

of Hope illegale mensen helpt terug te keren

naar het land van herkomst – als dat mogelijk

is. “Dat is waar we elkaar vonden: hoe krijgen

we mensen terug die terug willen? Dat is in

het belang van de mensen en in het belang van

Rotterdam-Zuid.”

Annette Olugosi is tevreden over de sa-

menwerking met het Nationaal Programma

van Marco Pastors. “Als vluchtelingen in hun

eigen land een nieuwe start willen maken, dan

helpen we hen terug te keren. Ze kunnen bij

House of Hope meedoen met de activiteiten.

Ook helpen we ze om certificaten te halen en

bedrijfsplannen te schrijven. Dat zijn voor-

waarden om in het thuisland te kunnen star-

ten.” Soms lukt het en zwaait Annette mensen

uit op Schiphol. Maar vaak loopt het vast op

reisdocumenten die door het land van her-

komst niet afgegeven worden. “Ze willen wel,

maar kúnnen niet terugkeren,” vertelt ze. “Wij

vragen dan aan het team van Marco Pastors:

geef deze mensen opvang en voorzieningen.

Ook komen we via het team makkelijker in

contact met bijvoorbeeld de Immigratie- en

Naturalisatiedienst of de gemeente. Als het

thuisland te gevaarlijk is, bijvoorbeeld vanwe-

EXPLOSIEVE GROEI

Als in 1872 de Nieuwe Waterweg wordt

opgeleverd, groeit de haven explosief. Er

worden woonwijken gebouwd op Zuid om

havenarbeiders te huisvesten. Veel van hen

zijn afkomstig van de Zeeuwse en Zuid-

Hollandse eilanden en Noord-Brabant.

WEDEROPBOUW Na de Tweede Wereldoorlog staat het inhalen van het

woningtekort hoog op de agenda. Nieuwe woonwijken met veel

groen en veel portieketagewoningen worden gebouwd. In de

jaren ’50 floreert de haven. Banen zijn er in overvloed, arbeiders

blijven uit alle windstreken naar Rotterdam komen. Vanaf het

midden van de jaren ’50 breidt de haven zich steeds verder uit

richting zee met de aanleg van de Botlek, Europoort en de Eerste

Maasvlakte. In 1960 is Rotterdam de grootste haven van de

wereld.

GROTE WERKLOOSHEID EN VERPAUPERING Doordat de haven wegtrekt uit de stad, verdwijnen er veel banen.

Door het instorten van de scheepsbouwsector en de oliecrisis

stijgt de werkeloosheid. Hoewel er flink gebouwd wordt op

Zuid, vertrekken veel mensen naar andere woonwijken. De

komst van mensen uit Spanje, Turkije, Marokko, de Antillen en

Suriname leidt tot spanningen. Armoede en onveiligheid nemen

toe, sociale cohesie en participatie nemen af. Zuid komt in een

negatieve spiraal terecht.

1950-1960 1960-19751880-1940

ZUID IN

VOGELVLUCHT

DE PROBLEMEN WORDEN 'ON-NEDERLANDS' GENOEMD

'HOE KRIJGEN WE MENSEN TERUG DIE TERUG WILLEN?'

Bron: Zuid werkt! (Nationaal

Programma Kwaliteitssprong

Zuid, 2011).


# PORTRET

GEWOON MENSELIJK CONTACT. DAT IS WAT ANNEMARIE DUIFHUIZEN, MAATSCHAPPELIJK WERKER BIJ HOUSE OF HOPE, ZOVEEL MOGELIJK WIL.


„Ik ben opgegroeid op de Veluwe, maar dat

betekent niet dat ik niet weet wat er speelt

in de wereld. Mijn vader werkte bij de politie

en praatte heel open over wat hij allemaal

meemaakte. De schok was dus niet heel

groot toen ik in Rotterdam kwam wonen.

Eerst werkte ik als maatschappelijk werker voor een

stichting die hulp biedt aan daklozen. Ik was er vooral

bezig als professioneel hulpverlener. Dat is leerzaam,

maar die professionaliteit schept ook afstand. Ik had

vijftig mensen die ik begeleidde, dan ben je vooral

gericht op efficiëntie en minder op kwaliteit. Bij House

of Hope heb ik veel meer vrijheid. Dat kan een gevaar

zijn; je kunt je grenzeloos verliezen, maar je kan ook

meer je hart volgen. Eerst vond ik het heel belangrijk

om werk en privé gescheiden te houden. Nu denk ik:

moet je daar echt zo star mee omgaan? Soms neem ik

mijn dochtertje mee naar de dagopeningen. Dat vinden

de mensen hier geweldig. Gewoon menselijk contact

werkt genezend.

Er gebeuren ook moeilijke dingen, bijvoorbeeld toen

we afscheid moesten nemen van een uitgeprocedeerde

asielzoeker. In Nederland had hij geen toekomst, dus

adviseerden we hem terug te gaan. Dat was erg moe-

ilijk, want het voelde alsof hij bij ‘de familie’ hoorde.

Toen hij tijdens een afscheidsbarbecue in het park

werd toegesproken, was hij zichtbaar geraakt, terwijl

hij normaal gesproken weinig van zijn emoties toonde.

Ik zie hem nog weglopen over het gras. Met gebogen

hoofd, huilend. Terug naar het islamitische land waar

hij vandaan kwam.

House of Hope heeft mij milder gemaakt. Vroeger

dacht ik bij daklozen: als jij je niet wil houden aan de

normale sociale regels: jammer dan. Nu oordeel ik

minder. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Ik praat meer

op basis van gelijkwaardigheid. Je wil iemand verder

helpen, maar dat betekent niet dat je boven iemand

staat.”

‘HOUSE OF HOPE HEEFT MIJ MILDER GEMAAKT’

1990-2014

ge ebola of oorlog, moeten vluchtelingen in

Nederland kunnen blijven.”

Betere wijken op Zuid, dat is wat het Nati-

onaal Programma wil, vertelt Marco Pastors.

Maar hoe maak je van een probleemwijk

een herstelwijk? Pastors: “Dat doen we door

mensen naar school te krijgen en aan het

werk te helpen. Dan los je problemen als een-

zaamheid, het ontbreken van dagbesteding en

schulden op. Als je werkt, heb je geld en col-

lega’s.” En als dat geregeld is, zijn organisaties

als House of Hope overbodig, denkt hij. “Het

is goed dat er iets gedaan wordt voor mensen

die dreigen af te glijden. Maar de vraag is of

zulke buurthuiskamers mensen niet wegdrijft

van werk en school. Het Nationaal Program-

ma wil dat het leven van de mensen hier lijkt

op dat van mensen in de betere wijken. Daar

hoort een buurthuiskamer niet bij.”

Annette Olugosi reageert: “Het is inder-

daad niet de bedoeling dat mensen bij ons op

de bank gaan hangen. We stimuleren hen juist

om aan de slag te gaan. Als ze vrijwilligers-

werk doen, leren ze werkvaardigheden zoals

op tijd komen. Zo wordt de afstand naar de

arbeidsmarkt kleiner. Maar in sociaal zwakke

wijken wonen ook veel mensen die niet in

staat zijn om te werken: ouderen, mensen met

lichamelijke beperkingen en psychische klach-

ten. Zij kunnen heel makkelijk in een sociaal

isolement raken.”

HOOP VOOR ZUID De grote vraag is: is er hoop voor Zuid? Mar-

co Pastors denkt van wel. “Het Nationaal

Programma focust op het gezin. Onze sociaal

werkers gaan bij de mensen thuis aan de

keukentafel in gesprek om te zoeken naar op-

lossingen. Ouders moeten meer tijd aan hun

kinderen besteden. Bovendien krijgen kinde-

ren op basisscholen zes tot tien uur extra les

in taal, rekenen, cultuur, sport en beroepsori-

entatie. Normaal gesproken krijgen kinderen

dat van hun ouders thuis mee. Maar dat is het

verschil met gewone wijken in het land: hier

doen veel ouders dat niet.”

Ook Annette Olugosi denkt dat er hoop

is voor Rotterdam-Zuid. “Ik ben blij met deze

wijkteams. Wij kunnen mensen bij hen aan-

melden, dan krijgen ze extra aandacht. Goede

samenwerking met alle instanties in de wijk

is essentieel. En ik geloof dat God mensen op

Zuid nieuwe hoop kan bieden. Ik wil Zijn liefde

voor deze mensen laten zien door hen te hel-

pen, of ze nu wel of niet gelovig zijn; dat maakt

niet uit.”

'WE STIMULEREN HEN JUIST OM AAN DE SLAG TE GAAN'

STADSVERNIEUWING VOOR LAGE INKOMENS In het kader van de stadsvernieuwing gaan grote delen van Zuid

op de schop. Het verwaarloosde particuliere bezit wordt vervangen

door sociale woningbouw (renovatie én nieuwbouw) tegen zo laag

mogelijke huren. Maar nieuwbouwwoningen in de regio Rotterdam

blijken een goed alternatief voor de portiekwoningen op Zuid. Het

zorgt voor een nieuwe uittocht en voor de vestiging van veelal

kansarme nieuwkomers, aangetrokken door lage woonlasten.

HET SUCCES VAN DE KOP VAN ZUID

Het voormalige havengebied Kop van Zuid wordt ontwikkeld

tot trendy woon- en werkplek en de Erasmusbrug brengt het

centrum dichterbij. De gemeente pakt verloederde panden aan

en zet de rem op de instroom van kansarmen. Toch stapelen

sociale achterstand en veiligheidsproblemen zich nog altijd

op. In 2012 slaan rijksoverheid, de gemeente Rotterdam en

verschillende partners de handen ineen in het Nationaal

Programma Rotterdam-Zuid dat Zuid moet verbeteren.

1975-1990


# ACHTERGROND

Crisishulp, huisvesting,

onderhoud, salarissen en

systeembeheer. Zomaar een

paar kostenposten van House

of Hope. De financiële positie

van Stichting House of Hope

is gelukkig gezond. Dat is te

danken aan verschillende

vormen van inkomsten. Gemeentelijke

subsidieverstrekkers, kerkelijke diaconieën,

steunen vermogensfondsen en bedrijven

maken het mogelijk dat House of Hope de

mensen in Rotterdam-Zuid de steun kunnen

geven die ze nodig hebben. In 2013 waren

de totaal gemaakte kosten 485.471 euro en

kwam er 484.793 euro aan inkomsten binnen.

Het Sint Laurensfonds is een van de

fondsen waarvan House of Hope financiële

ondersteuning ontvangt. De zorg voor mensen

die het minder hebben past helemaal bij het

Sint Laurensfonds, vertelt projectadviseur

Marjolijn Driessen. “Ons fonds steunt al 360

jaar kwetsbare groepen in Rotterdam. Mensen

die door professionele hulporganisaties niet

bereikt worden, weet House of Hope wél te

bereiken. Zij zijn present in de wijk en dat is

heel waardevol.”

De grote vraag is of in deze tijden van

crisis en overheidsbezuinigingen de steun van

fondsen harder nodig is dan ooit. Driessen:

“Nee, wij kunnen niet alle gaten vullen die

de terugtrekkende overheid laat vallen. Ook

fondsen hebben veelal minder te besteden.

Als een organisatie bij ons financiële

ondersteuning aanvraagt, zeggen wij: vraag

ook steun aan de eigen achterban, bewoners

en ondernemers. Creëer daarmee dus meer

lokaal draagvlak. Zo breed kijken vraagt om

een mindsetverandering. Maar House of Hope

legt die verbinding al goed omdat ze een goed

netwerk heeft in de stad en in de kerken in het

land.”

SHAMPOO EN TANDPASTA

Een van die kerken is de protestantse

Ontmoetingskerk in Bergambacht. Ieder jaar

maakt de diaconie “een groot bedrag” over

naar House of Hope, vertelt diaken Els Smits.

“De opbrengsten van de braderie, de

WAAR

BETAALT HOUSE OF HOPE HET ALLEMAAL VAN?

DRIE LOCATIES, PRACHTIGE ACTIVITEITEN, ETEN, BETAALDE

PROFESSIONALS... WAAR BETAALT HOUSE OF HOPE HET

ALLEMAAL VAN? OVERHEID, FONDSEN, BEDRIJFSLEVEN EN

KERKEN SLAAN DE HANDEN INEEN.

Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Tineke Verhoeff


stroopwafelverkoop en kerkdienstcollectes

gaan naar House of Hope. En als ze iets

extra’s nodig hebben, houden we gewoon

een extra collecte. Zo betaalden we eens

een vliegtuigticket van een vrouw die

naar een begrafenis in Afrika moest.” De

Ontmoetingskerk geeft niet alleen geld, maar

ook spullen. Op de jaarlijkse Dankdag voor

Gewas en Arbeid worden basisproducten als

rijst, shampoo en tandpasta ingezameld voor

House of Hope, die het weer doorgeeft aan

mensen die het nodig hebben. Rotterdam-Zuid

leeft in Bergambacht, vertelt Smits. “We worden

regelmatig gebeld door gemeenteleden die

bijvoorbeeld meubels, kinderkleding of boeken

aan House of Hope willen schenken.”

De bijdragen van subsidies, fondsen

en kerken vormen dus een belangrijke

inkomstenbron. Maar ook het bedrijfsleven doet

mee. Onderzoeksbureau Restment uit Putten

sponsort House of Hope, levert beveiligers

bij grotere buurtactiviteiten en managing

director Lenard Prins geeft ondernemersadvies.

Het is allemaal te danken aan zijn dochter,

werkzaam in het kernteam van House of Hope,

die met enthousiaste verhalen thuiskwam.

Prins is “aardig besmet met het HoH-virus”,

vertelt hij. En hij niet alleen: alle kinderen

zijn ooit vrijwilliger geweest bij activiteiten.

Prins: “Familiaire betrekkingen, advies vanuit

ondernemersoogpunt en de sponsoring lopen

op een gezonde manier door elkaar.” Restment

sponsort verschillende organisaties die met

armoede of ontwikkelingswerk te maken

hebben. Volgens Prins heeft dat te maken

met de aard van het werk. Restment houdt

zich bezig met veiligheid, bestrijding van

spionage, opsporingen en forensisch onderzoek.

“Daardoor hebben we oog gekregen voor de

rauwe kant van de samenleving. Ik vind dat

kerken, bedrijven en particulieren hun steentje

moeten bijdragen aan onze samenleving. We

maken er met z’n allen deel vanuit.” Daarbij

ziet Prins de terugtredende overheid als een

uitdaging. “Het is een mooie gelegenheid om

met elkaar de schouders eronder te zetten en zo

weer een gemeenschap te worden.”

WIJKWANDELINGHet mooiste in het contact met House of

Hope is als er niet alleen geld en goederen

worden gedoneerd, maar als er ook ervaringen

worden uitgewisseld. Zo kookten medewerkers

en gasten van House of Hope een multiculturele

maaltijd voor leden van de Ontmoetingskerk

in Bergambacht. En de Bergambachters

bezochten Rotterdam. Diaken Els Smits: “We

maakten een wijkwandeling om te zien hoe de

mensen wonen. Ook ging de kerkelijke jeugd op

werkvakantie naar Rotterdam. Het was voor

onze jongeren, die een beschermd dorp gewend

zijn, heel leerzaam om mensen te ontmoeten die

maar weinig hebben. Er ging een wereld voor

hen open.”

Om te zorgen dat House of Hope blijft

bestaan, is er geld nodig. Daarom is Cor

wekelijks bezig met het werven van fondsen.

Fondsenwerven is een of twee jaar voor-

uitdenken, weet Cor. “Zeker in tijden van

bezuinigingen is het heel spannend wat de

belangrijkste geldverstrekkers gaan doen.

We prijzen ons gelukkig dat de overheids-

bezuinigingen aan ons voorbij zijn gegaan.

Dat is een waardering voor ons werk. Maar

de crisis zorgt ook voor een forse toename

van het aantal hulpvragen. Dankzij extra

steun van fondsen, kerken, particulieren en

bedrijfsleven kunnen we deze mensen toch

helpen.”

NIEUWE LOCATIE Steeds meer fondsen zijn bereid om voor

lange tijd betrokken te zijn bij een doel, in

plaats van kortlopende projecten te steunen.

“Deze vorm van cofinanciering kan ver-

volgens voor de overheid een prikkel zijn

om een extra duit in het zakje te doen. Voor

House of Hope is dat een goede ontwikke-

ling. Het is immers onmogelijk om uit onze

werkzaamheden inkomsten te genereren.”

House of Hope profiteert ook van sponso-

ring in natura. Zo ontwikkelden drie woning-

corporaties in de Tarwewijk een prachtige

locatie die House of Hope tegen een lage

maatschappelijke huur kan gebruiken. Cor:

“Op Katendrecht werken we op een derge-

lijke manier samen met woningcorporatie

WoonCompas. In 2015 hopen we daar een

nieuwe locatie te betrekken die is ingericht

naar onze wensen en veel mogelijkheden

biedt voor verdere verbreding.”

MEER SAMENWERKEN Mist House of Hope nog financieringska-

nalen? Dat was de vraag die SECEUR, een

adviesbureau gelieerd aan de Erasmus

Universiteit Rotterdam, wilde beantwoorden.

Volgens de onderzoekers bleek dat nauwe-

lijks het geval te zijn. Cor: “Het advies was

om het bestaande netwerk uit te bouwen en

nog efficiënter te benaderen. Daarbij kan

meer samengewerkt worden met reguliere

zorginstellingen. Dat deden we al voorzich-

tig, maar de komende jaren willen we dit nog

meer doen.”

Al deze vormen van steun zijn belang-

rijk voor House of Hope, vertelt Cor. “Het

geeft mij geweldig veel voldoening als ik

zie dat zoveel instanties en organisaties

zich verbonden voelen met ons werk voor

onze kwetsbare naasten. Daarmee is House

of Hope veel meer dan een organisatie die

mensen op Zuid helpt. Het is een beweging

die mensen en organisaties vanuit heel

verschillende achtergronden samenbindt.

Samen gaan we voor een beter Rotter-

dam-Zuid.”

'HOUSE OF HOPE IS EEN BEWEGING VAN MENSEN EN ORGANISATIES'

'ZO BETAALDEN WE EENS EEN VLIEGTICKET VAN EEN VROUW DIE NAAR EEN BEGRAFENIS IN AFRIKA MOEST'

HET WERVEN VAN FONDSEN IS NIET ZO MAKKELIJK ALS

HET KLINKT. HET IS ELK JAAR WEER KEIHARD WERKEN

OM DE BEGROTING DEKKEND TE KRIJGEN,

ZEGT HOUSE OF HOPE-DIRECTEUR COR HUBACH.

Wilt u meer informatie over

de financiële details? Lees ons

jaarverslag op www.houseofhope.nl.

Wilt u het werk van House

of Hope steunen? Uw financiële

bijdrage wordt zeer gewaardeerd.

Giften zijn welkom op

IBAN NL52 RABO 0136 2383 35

t.n.v. Stichting Vrienden van House

of Hope. Hartelijk dank!


A N T H O N I A E H I M A - N I G E R I A

RIJST MET BRUINE BONEN EN KIP

ENJOY YOUR MEAL!

VOOR 4 PERSONEN

1. Marineer de drumsticks met de kipkruiden.

Zet ze in een ingevette ovenschaal in de

oven. Gaar het vlees in 30-45 minuten.

2. Breng het water voor de rijst aan de kook.

Voeg de rijst, olie en het zout toe. Kook

het in 15-20 minuten gaar. (Als je snel-

kookrijst gebruikt is 8 minuten genoeg.)

3. Verhit de olie in de pan en fruit de ui lichtjes.

4. Voeg toe: de tomaten, het groentepakket, het

bouillonblokje, de bruine bonen (uitgelekt)

en de bleekselderij. Voeg zout en peper naar

wens toe. Laat dit 25-30 minuten sudderen.

5. Meng de ingrediënten voor de salade.

Garneer het met de gebakken uitjes

en sladressing.

HERSTEL... DOOR

TE ETEN!

BEREIDING

# CULINAIR

MET MENSEN UIT ZOVEEL

VERSCHILLENDE CULTUREN,

IS ER IN HOUSE OF HOPE

ALTIJD WEL IETS LEKKERS

TE ETEN. DRIE VAN ONZE

GASTEN PRESENTEREN HUN

FAVORIETE RECEPT.

Rijst

1 kg rijst

500 ml water

1 tl olie

Zout

Saus

3 el olijfolie

1 rode en 1 gewone ui (in stukjes gesneden)

4 tomaten (in stukjes gesneden)

Groentepakket van ± 500 gram

1 runderbouillonblokje

2 blikken bruine bonen

1 stengel bleekselderij (in stukjes gesneden)

Zout

Peper

Kip

6 drumsticks

Zakje kipkruiden

Tropische salade

1 krop gesneden ijsbergsla

1 klein blikje ananas

1 klein blikje mais

1 appel (in stukjes gesneden)

Gebakken uitjes (naar behoefte)

2 á 3 el sladressing naturel

JE HEBT NODIG


E D UA R D H O O I - A N T I L L E N

RIJST MET KIPGEHAKT EN BIETENSALADE

1. Breng de rijst aan de

kook en laat het water

15-20 minuten koken.

2. Bak de kipgehakt in

een pan zonder olie tot

het gehakt rul is. Voeg

toe: olie, de ui, paprika,

tomaten, selderij, toma-

tenpuree, ketjap manis,

zout en het water. Bak

deze ingrediënten circa

5 minuten mee.

3. Snijd de ingrediënten

voor de bietensalade in

kleine stukjes. Doe het

in een kom en meng

alles goed door elkaar.

4. Breng voor de sambal

de paprika en wortel in

water aan de kook en

laat het 5-10 minuten

koken. Hak vervolgens

de paprika en wortel in

stukjes.

5. Doe alle ingrediënten

voor de sambal in een

schaal of pot en giet

vervolgens een halve

fles azijn bij het geheel.

(Let op dit kan behoor-

lijk heet zijn!)

JE HEBT NODIGRijst

1 kg rijst

500 ml water

Kipgehakt

2 kg kipgehakt

2 el olie

1½ ui (in ringen of kleine stukjes gesneden)

1 paprika (in stukjes gesneden)

3 tomaten (in stukjes gesneden)

2-4 takjes verse selderij

Soepgroente (in stukjes gesneden)

½ blikje tomatenpuree

2 el ketjap manis

Zout

½ kopje water

Bietensalade

5 gekookte eieren

4 gekookte aardappelen (gepureerd)

1½ ui gehakt

3 tomaten

½ komkommer

1 klein potje bieten

1 klein blikje mais

½ pot mayonaise

½ eetlepel Aromat (Knorr)

Sambal

1 ui (in kleine stukjes gesneden)

1 paprika

1 wortel

½ komkommer (in stukjes gesneden)

1 rode en 1 gele (Surinaamse) peper

½ tl zout

1 tl suiker

Halve fles azijn

E T E R I AV D A L JA N - G E O R G I E

VOOR 4 PERSONEN

CHAKHOKHBILI 1. Snijd de kip in kleine

stukjes en bak het in

een gewone pan (zonder

olie). Voeg de gesneden

uien, wortels en paprika

toe aan de kip. Voeg

anderhalve eetlepel

roomboter toe. Bak de

toegevoegde groente.

2. Voeg de tomatenblokjes

en de laurierbladen toe.

Doe er 1 kleine mok

water bij.

Als het

water kookt, voeg dan

de kruiden toe: khmeli

sunili, kerrie en zwarte

peper en zout toe.

3. Voeg de fijngesneden

peterselie, koriander en

Aziatische basilicum toe.

Breng het geheel aan de

kook en voeg na 2 mi-

nuten 2 of 3 eetlepels

tarwebloem toe om het

te binden. (Of los de tar-

webloem eerst

op in een

klein beetje water en

voeg dit toe.)

4. Kook het zachtjes door

en het gerecht is klaar.

5. Maak de salade: mix de

tomaten, komkommer, ui

en paprika door elkaar.

Voeg 1 eetlepel olijfolie

toe. Doe er een halve

eetlepel zout bij.

6. Strooi de geraspte wal-

noten erover.

BEREIDING

GEMRIELAD MIIRTVIT

LEKKER MET TURKS BROOD OF RIJST.

BEREIDING

VOOR 4-6 PERSONEN

Kip

1 hele kip

1 kg uien (in stukjes gesneden)

2 á 3 kleine wortels (in stukjes gesneden)

2 groene paprika’s (in stukjes gesneden)

Halve eetlepel roomboter

2 laurierblaadjes

1 blikje tomatenblokjes

Verse koriander (fijngesneden)

Halve bos verse peterselie (fijngesneden)

Verse Aziatische basilicum (fijngesneden)

1 tl khmeli sunili (Georgische kruiden)

1 tl kerriepoeder

1 tl zwarte peper

Anderhalve eetlepel zout

Salade

3 komkommers (in grove stukken gesneden)

1 kg tomaten (in stukjes gesneden)

1 rode ui (in grove stukken gesneden)

Walnoten (geraspt)

1 rode paprika (in fijne stukjes gesneden)

Basilicum

Peterselie

Zout

Olijfolie

JE HEBT NODIG


# PORTRET

ALS GASTHEER VAN HOUSE OF HOPE ONTVANGT FARAZ EJAZ MENSEN MET THEE EN KOFFIE. IN ROTTERDAM VOND HIJ NIEUWE FAMILIE, NADAT HIJ ZEVENTIEN JAAR GELEDEN UIT PAKISTAN VERTROK.


„Koffie schenken en brood smeren, dat

waren mijn belangrijkste taken in het

bejaardenhuis. En er was een man van

negentig die ik hielp met het invullen

van zijn bingopapiertje want hij kon niet

goed meer horen. In 2007 raakte ik tij-

dens een buurtmaaltijd aan de praat met Elsbeth van House of

Hope. Ik vertelde dat ik geen betaalde baan had, maar vrijwil-

ligerswerk deed. ‘Wij zoeken nog vrijwilligers voor House of

Hope’, vertelde Elsbeth. ‘Heb je tijd om ons ook te helpen?’

Zo kwam ik terecht bij een uitdeelpunt van de Voedselbank

waar ik elke vrijdag hielp met het uitdelen van voedselpakket-

ten. Nu ben ik gastheer bij House of Hope. Ik ontvang mensen

met thee en koffie en op woensdag doe ik boodschappen voor

de wijklunch.

Elsbeth is een engel, zij is meer dan honderd procent aar-

dig. Zij heeft nog nooit hard of boos tegen mij gesproken, zij

spreekt altijd zacht. En eigenlijk zijn alle medewerkers hier

heel aardig. Het zijn goeie mensen met een goed hart. Soms

komen er mensen in heel hopeloze situaties. Maar ik heb ge-

leerd om hoop te houden, God kan wonderen doen.

Zeventien jaar geleden kwam ik met mijn vrouw en kinderen

naar Nederland. Daarvoor woonden we in Pakistan waar

christenen erg gediscrimineerd worden. We mochten bijvoor-

beeld niet uit een glas, maar moesten met de hand drinken.

Ook mochten we niet naar restaurants. Tijdens kerkdiensten

stond er vaak politie voor de deur. Het is er nog steeds moei-

lijk. Mijn broer is een paar maanden geleden ontslagen omdat

hij christen is.

De eerste tijd in Nederland voelde ik mij eenzaam. Al mijn fa-

milie zit nog in Pakistan. Bij House of Hope heb ik een nieuwe

familie gevonden. Hier werken echte christelijke mensen, met

een goed hart. Bij mij in de straat woont een voorganger in een

kerk. Een echte volgeling van Jezus. Als ik hulp nodig heb, kan

ik hem zelfs ‘s nachts opbellen. Elke dag dank ik Jezus dat Hij

mij naar deze mensen in Nederland heeft gebracht.”

‘HIER WERKEN MENSEN MET EEN GOED HART’

COLOFON

Uitgever

Stichting House of Hope, Rotterdam

Medewerkers

Cor Hubach (hoofdredactie),

Gertjan de Jong, Bram Dingemanse

en Elsbeth Hubach

Concept & realisatie

Sjoerd Wielenga, www.sjoerdwielenga.nl

Bladenmaker | Tekstschrijver | Eindredacteur

Grafisch ontwerp

Tineke Verhoeff-van der Jagt,

www.tinekewerkt.nl

Fotografie:

Portretten: Alice Sies, www.alicesies.nl

Pagina 9: Sjaak Boot

Pagina 11, 12: Annelies Barendrecht

Pagina 14: © Oranje Fonds – Bart Homburg

Pagina 25, links: Frank Kaanders Zoetermeer

Pagina 29, Ahmed Aboutaleb: Gemeente

Rotterdam, Marc Nolte

Pagina 36: Ronald Smaal, www.reismetgoudvis.nl

Pagina 38, links: Collectie Gemeentearchief

Rotterdam

Pagina 39, links: J. Sleding

Pagina 39, rechts: Sergé Technau

Pagina 40, rechts: Rotterdam Image Bank, 500Watt

Pagina 52: Wilco Schippers

Oplage: 4000

Druk: Buijten & Schipperheijn

Contact met House of Hope

Kijk voor de adressen van onze locaties

op www.houseofhope.nl.

Telefoonnummer: 010 - 215 06 63

E-mail: [email protected]

© House of Hope. Rotterdam, 2014. Overname van

artikelen uitsluitend na schriftelijke toestemming

van Stichting House of Hope. Aan de inhoud van dit

magazine kunnen geen rechten worden ontleend.

Deze uitgave werd mede mogelijk gemaakt dankzij

financiële steun van diverse fondsen, waaronder

Stichting Jagtspoel Fonds.

Wilt u het werk van House of Hope steunen? Uw financiële bijdrage wordt zeer gewaardeerd.

Giften zijn welkom op IBAN NL52 RABO 0136 2383 35 t.n.v. Stichting Vrienden van House of Hope. Hartelijk dank!

GEEF HOPE!


EEN N

IEUW

ROTTERDA

M

Ik stond op de Erasmusbrug en

ik zag een nieuw Rotterdam

neerdalen uit de hemel.

Ik kijk naar het noorden, naar het

zuiden, naar het oosten en naar

het westen en ik zie een hersteld

Rotterdam.

De rivier de Maas stroomt helder en

glinsterend in het zonlicht. Vissen zwemmen

in haar en aan de oevers spelen en zwemmen

kinderen, aangemoedigd door hun ouders.

In de verte zie ik de trotse havens. Geen

roest meer, geen mensensmokkel meer, geen

drugs meer en alles wat wordt ingevoerd

is eerlijke handel. Veiligheid regeert in de

straten, ‘s nachts wandelen de mensen door

het park zonder angst en de kinderen spelen

op straat zonder zorgen. Alle gevangenissen

zijn leeg en de samenleving verwelkomt de

gevangenen in genade. Tieners bezoeken

de bejaarden en de ouderen begeleiden de

jongeren.

Ik zie een voetbalwedstrijd in het

Zuiderpark, mensen uit allerlei landen

vormen de teams. Er zijn tieners en leraren,

politici en fabrieksarbeiders, de politie en

illegale immigranten, die niet langer illegaal

zijn omdat ze welkom zijn geheten in hun

nieuwe huis hier.

Mensen uit alle windstreken leven zij

aan zij in harmonie, niemand denkt dat zijn

cultuur beter is dan de andere, maar de

verschillende culturen komen samen in een

prachtig kleurenpalet.

Geen vaderloosheid meer, geen geweld

in de straten. Geen schietpartijen meer.

Geen eenzaamheid meer. Geen depressies

meer. Geen trots. Geen hebzucht meer. Geen

voedselbanken meer, want iedereen heeft

genoeg.

De mensen weten dat ze mooi en geliefd

zijn. En vrijheid en vreugde zullen rijkelijk

stromen, want het Koninkrijk is gekomen in

Rotterdam!

House of Hope: Herstel van het gewone leven

Documents

Transcript of House of Hope: Herstel van het gewone leven