Opzoek naar een betere toekomst verhuisden ze naar Medellín, waar de moeder van Lenis ook woont, een bipolaire pa�ënt met 17 broers en zussen.

Ze huren een appartement, wat is geworden tot een karma voor het gezin: Lenis, haar man Jorge en hun 4 kinderen zijn verschillende keren hun huis uitgezet omdat ze niet op �jd de huur konden betalen. Het bouwbedrijf waar Jorge informeel voor werkt betaalt het salaris niet al�jd op �jd.

In de straten van San José de Purré, aan de Colombiaanse Pacifische kust, bestaat geen asfalt. De wegen zijn een combina�e van stenen en gras waar, door te lopen, een pad werd gecreëerd. De beste infrastructuur in het dorp is de kerk en deze kerk lijkt verwoest door de �jd, schimmel en armoede. Deze gemeenschap is niet voldoende om een gemeente of om een officieel dorp te vormen, de mensen overleven van ambachtelijke mijn- en landbouw: terwijl sommige mensen aardappelen en yucca planten, werken anderen in de rivier, ze mengen kwik en water op zoek naar goudklompjes.

Vele mensen hebben Purré verlaten omdat ze heel erg angs�g waren. Er was hier een geschil tussen de guerrillastrijders en de paramilitairen. Op het hoogtepunt zijn er 60 doden gevallen in de kerk van Bojayá, de oorzaak van de vele doden was een cilinderbom. Nu lijkt Purré wel een spookstad.

Zo lang als Lenis Darena Quejada zich kan herinneren is ze arm. Op 14-jarige lee�ijd vluch�e zij uit Purré en ging naar Quibdó, de hoofdstad van het departement Chocó. En hoewel de hoofdstad meer biedt, biedt het niet veel. Met haar huidige partner woonde ze in een opvanghuis voor ontheemden en hee� daar drie kinderen ter wereld gebracht: Cris�an Camilo, Einer Felipe en Luis Daniel. De enige dochter van haar 4 kinderen, Jilarie, werd geboren in Medellín. “We wilden graag een dochter, na haar willen we niet meer kinderen”, zegt Lenis.

Het 'uitje' naar de Minorista

Steun een kind

De stichting Straatkinderen Medellin maakt het mogelijk om een kind te steunen. Dit kan middels een bijdrage waardoor het kind wordt geholpen en maakt het mogelijk om meer van de achtergrond van het kind te weten te komen en contact te hebben.

Hieronder het verhaal van Cristian Camilo Moreno.

“Ik zou graag een eigen huis willen, al is het gemaakt van hout, iets wat me onderdak gee�. Iets wat ik kan nalaten aan mijn kinderen.” zegt Lenis en het is de eerste keer dat ze haar stem breekt.

In het huis zijn er twee koelkasten, een gigan�sche muziekinstalla�e, een oude televisie, zo'n 'dikbuikige' zoals ze dat zeggen in Colombia, twee bedden voor zes personen, een brede kast en een ronde tafel die dienst doet als ee�afel.

Cris�an, één van haar kinderen, zegt: 'Van dit alles is alleen één van de twee koelkasten gekocht. De muziekinstalla�e bewaren we voor een oom, de bedden, het meubilair en de eettafel zijn gekregen afdankertjes.' Het eten in dit huis is schaars en zelfs dat hebben ze gekregen door te bedelen.

Lenis brengt de kinderen naar de s�ch�ng Straatkinderen Medellín en vertrekt met 4 vriendinnen uit de wijk om te bedelen voor eten. Het is veel goedkoper om samen naar het grootste voedingscentrum en markt van Medellin 'La Minorista' te gaan en om daar om restjes te vragen. Want samen delen ze de kosten van het transport.

“Ja, de weinige keren dat ik de kinderen ergens mee naartoe kan nemen is het naar het centrum van Medellín,, naar de Minorista (de markt) om voor eten te bedelen.” zegt Lenis met een verdrie�ge lach.

Buiten galoppeerd een man op een paard. Vanaf de tweede verdieping waar Lenis woont, kijken de vier kinderen naar hem. Jilarie, twee jaar oud, schreeuwt en wijst naar het paard.

Hij is elf jaar oud en barst van de jeugdige energie. Op school en �jdens de Engelse lessen bij de s�ch�ng praat hij als een 'na�e papegaai' (Colombiaanse uitdrukking voor iemand die heel veel praat). Hij hee� gele vlekken op zijn lichaam, dankzij de geel/oranje aardekleur een gemeen-

Cris�an, maakt deel uit van de s�ch�ng, voetbalt bij 'La Naranja Mecánica' en volgt de Engelse lessen. Daarnaast zorgt hij voor zijn broertjes en zusje.

“Het uitje naar de Minorista is als een vakan�e”, lacht Cris�an.

Het eten in dit huis is schaars. “Ik heb gehuild met mijn kinderen om iets te kunnen eten. Wat mijn man verdient is niet genoeg” bekent Lenis “Ik schaam me er niet voor om dat te zeggen”.

Personalia

Broeders: Einer Felipe (7), Luis Daniel (5), Jilarie (2).

Professioneel Voetballer.Voetbal: La Naranja Mechanica.

Moeder: Jennifer. Vader: Jorge.

Activiteiten:

Naam:

Klas:

Familie samenstelling:

Toekomstdroom:

Geboortedatum:

Cristian Camilo Moreno14/04/2008

Zes.

schappelijk aspect van de kinderen van Bello Oriente en een li�eken op zijn gezicht van toen hij probeerde om door het prikkeldraad te gaan. Op de vraag wat hij later wilt worden antwoord hij gedecideerd: “professioneel voetballer”.

Wanneer Cris�an klaar is met zijn lunch die bestaat uit rijst en linzen, �lt hij zijn hoofd op. Door het tegenlicht dat uit het enige raam van het huis komt, dat tevens gesloten blij�, maakt het onmogelijk om zijn ogen, noch het li�eken te zien, het enige licht in de kamer schijnt op de wi�e mouw van zijn shirt. Kijkend vanuit zijn ooghoeken vraagt hij Lenis om sap. Dat is er niet, er was niet voldoende geld om fruit te kopen.

Cris�an is het oudste kind in huis en de enige die de moeilijkheden van armoede begrijpt. Hij kleedt zich met afdankertjes of met de tenues die hij bij de verschillende voetbal toernooien hee� gekregen en zijn broertjes en zusje kleden zich met wat er over is.

www.straakinderenmedellin.com

“ “Ik heb gehuild

met mijn kinderen

om iets te kunnen

eten. Wat mijn

man verdient is

niet genoeg” “