Het wondermiddel

Het wondermiddel

Op een mooie dag, in een klein dorp, was het lentefeest. Iedereen in het dorp feestte mee. Ze hadden lange tafels gezet in de tuinen en alles met bloemen versierd. De mensen hadden allerlei gerechten op de lange tafels gezet. Ze waren heel blij en gelukkig, ze dansten en zongen. De kinderen deden renwedstrijdjes en hadden veel plezier.

Alleen een meisje, Maron, kon niet meedoen. Ze zat in een rolstoel. Ze was ziek in haar lichaam en kon niet goed bewegen. Ze had goede vrienden die altijd voor haar klaarstonden: Jeanne, Mira, Sira en Zadira. Ze speelden altijd leuke dingen die Maron nog kon spelen.

Toen het bijna avond werd, vroeg Jeanne of iemand limonade wou. Iedereen wou, alleen Maron niet. Jeanne ging naar boven om limonade te halen. Toen ze terug naar beneden wou gaan, hoorde ze stemmen uit de zitkamer. Ze ging wat dichterbij. Ze hoorde de stem van de moeder van Maron die niet zo gelukkig klonk. Ze zei dat ze naar de dokters was gegaan. “Meneer Perpulus, toen ik naar de dokters ging, zeiden ze dat er geen medicijn is voor Maron en dat ze nooit meer kan lopen. Ik weet niet hoe ik het kan vertellen”, en toen barstte ze in huilen uit. “Rustig maar, we vinden wel een medicijn voor Maron. Geef me gewoon even tijd,” zei meneer Perpulus.

Toen pakte hij een dik boek en bladerde er wat in. Na een tijdje stopte hij en liet een blad zien. Op het blad stond een mooie grote plant met allemaal bloemen eromheen.Hij gaf het boek aan de moeder van Maron: “Kijk, deze plant is heel zeldzaam en heeft een wonderkracht. Er zit een geneesmiddel in dat je helemaal gezond maakt.”De moeder keek verbaasd naar Meneer Perpulus: “Dus het kan ook Maron genezen?”“Ja, natuurlijk. Het vervelende is gewoon dat het in het Verboden Bos ligt.” De moeder keek angstig naar Meneer Perpulus: “Daar durft toch niemand naartoe?” “Daar hebt u gelijk in. Daarom zeg ik ook dat dat het vervelendste is” zei hij.Ze keek hem weer treurig aan en zei: “Bedankt voor uw hulp, meneer Perpulus, maar ik denk niet dat er iemand het Verboden Bos durft in te gaan.”“Wel dat denk ik ook niet, mevrouw Snipper, maar misschien is er wel iemand die héél moedig is. Toen ik nog een kleine jongen was, was mijn moeder erg ziek. Mijn vader wist dat alleen die plant haar kon helpen dus hij ging naar het verboden bos om ze te halen. Maar het lukte hem niet, want we hebben hem dood in het bos gevonden. Niemand weet wie het heeft gedaan”.

Toen Jeanne alles had gehoord, ging ze snel naar beneden en vertelde alles aan haar beste vriendinnen.“Wij moeten naar het Verboden Bos om die plant te halen” zei Jeanne. Haar beste vriendinnen keken haar verbaasd aan. “Ben je gek! Het is heel gevaarlijk om daar naartoe te gaan!”, zei Zadira. “Ik weet het, maar als we samen zijn en willen dat Maron terug geneest, moeten we het doen“, zei Jeanne.

Ze gingen Jonson halen, want hij kende veel van bossen. Die nacht vertrokken ze met slaapzakken, voedsel enz.Ze hadden ook een brief achtergelaten voor hun ouders.In het begin van het bos was het heel donker en koud. Ze stapten in het bos, gingen verder en toen stopten ze en legden ze hun slaapzakken neer. “Hier gaan we slapen. Morgen gaan we verder”, zei Jeanne.

Toen het ochtend werd, gingen ze verder. Jeanne keek naar het blad waar de plant was afgebeeld.

Inmiddels in het dorp werden alle ouders heel ongerust. Ze hadden de brief gelezen. Maron kwam naar buiten. Ze wou weten wat er aan de hand was. De mensen vertelden haar alles.Maron wilde zo snel mogelijk ook naar het Verboden Bos, maar de mensen hielden haar tegen.Haar moeder troostte haar en ging met haar naar binnen.

In het bos waren de kinderen al heel ver weg. Ze waren moe en uitgeput. “Laten we even pauzeren”, zei Jeanne. Daarna gingen ze verder. Toen gebeurde er iets ergs: Sira zat vast aan een boomstam. Ze hadden geen tijd genoeg om Sira los te maken, ze gingen verder want ze waren er bijna. Sira vond het niet erg en wachtte op hen. Na een paar uur, kwamen ze terecht aan een klein woud. Daar zagen ze allemaal bloemen en planten. “Dat moet hem zijn!!”, riepen ze.Ze plukten hem, staken het in een grote zak en gingen terug. Onderweg bevrijdden ze Sira. Toen gingen ze terug naar het dorp. Toen ze er waren, was iedereen blij. Maron zei: “Bedankt”, en omhelsde haar vriendinnen. Ze kreeg een paar tranen in haar ogen van blijdschap. De moeder van Maron was ook heel tevreden en kreeg ook tranen.

De mensen pakten de plant en persten ze in een glas. Maron moest het glas opdrinken. Het smaakte niet zo lekker. Na een paar maanden werd Maron terug gezond en had haar kracht weer terug. Ze hielden een groot feest omdat Maron genezen was. Iedereen was blij en gelukkig en had veel plezier. Vanaf nu kan Maron altijd lopen en alles doen wat ze wil. En ze kan ook weer met haar vriendinnen spelen.

http://www.veerman.be/wondere/2005/verhalen/8-1.htm