Nel was iemand die midden

in het leven stond en een

ieder een warm hart toe-

droeg.

Dit is waarschijnlijk mede de reden

dat haar overlijden een golf van

reacties teweeg gebracht heeft.

Zoveel kaarten, brieven, mails, te-

lefoontjes, bloemen van familie,

vrienden, bekenden, collega’s en

een overweldigende belangstelling

voor haar crematie.

Naar aanleiding hiervan vond ik dat

er iets tastbaars moest komen ter

gedachtenis. Iets wat ik zou kunnen

teruggeven als dank.

Het resultaat hiervan is een gedenk-

boek wat nu voor u ligt

In het gedenkprentje, dat tijdens de

crematie uitgereikt is, is een oproep

geplaatst “om iets goeds tussen

jou en haar te mailen naar haar mail

adres”.

Alle reacties hierop zijn terug te

vinden in dit boek naast de teksten

die tijdens de crematie zijn uitge-

sproken.

Ook de muziek en een foto DVD,

met foto ’s van Nel, zoals ik haar

heb mogen meemaken de afgelo-

pen jaren, zijn opgenomen.

Het is een boek om te bewaren en

om zo nu en dan in terug te blade-

ren en wellicht een keer nog eens

naar de muziek te luisteren of naar

de foto’s te kijken.

Laat dit boek een tastbaar hulpmid-

del zijn om de gedachte aan mijn

Nelleke levendig te houden.

VOOrwOOrD

Arno, November 2010

1. Binnenkomst: Carpet Crawl - Genesis.

The Book Of Love - Peter Gabriel.

2. Arno

3. Dat komt door jou - Guus Meewis

4. Jeroen.

5. Afterglow - Genesis

6. Marja

7. Open door - Genesis

8. Ben

9. Irene, Sylvia, Jan.

10. Lisa Lois - Hallelujah

11. Viola

12. Bloasmuziek - Ge reinders

13 Uitloop: Home by the Sea - Genesis

Fading Lights - Genesis

Take me Home - Phil Collins

Volgorde crematie.

Neeltje Johanna Fluit, geboren 15 november 1951 te ’s Gravenhage, dochter van Cor en Saar Fluit, zus van Sarie, Wilma, Marja, Joke en Piet, moeder van Jeroen. Mijn partner, levensgezel, maatje en voor de insiders mijn muts.

Nel is geboren en getogen in Den Haag. Zij heeft daar een redelijk onbezorgde jeugd gehad in de buurt van het Zuiderpark. Het was een groot gezin met 6 kinderen. Pa was bij de Hondenbrigade van de politie en ma had uiter-aard een fulltime job met het Gezin.

Op haar 13e werd Nel al ernstig ziek, kanker werd in haar knie geconstateerd en enkele jaren van lang-durige ziekenhuisopna-mes, pijn, behandelingen volgden. Uiteindelijk werd haar linker been 14 dagen voor haar 16e verjaardag in 1966 geamputeerd. Nel bleek een onvoorwaarde-lijk vechtlust te hebben, waar anderen zouden af-haken ging zij een stukje verder. Zij zou en moest een gewoon leven hebben. Ze heeft zich door deze periode heen gevochten en haar karakter is daar ook door gevormd. Uiteindelijk leerde ze Frans kennen en is ze op haar 20e met hem getrouwd.

Ofschoon de dokters haar geadviseerd géén kinderen te krijgen was het duidelijk dat die er toch moesten komen. Want zeg niet tegen Nel dat iets niet kan of mag dan is het voor haar een nog grotere drijfveer om het juist wel te doen.Het resultaat was dat in mei 1974 Jeroen werd geboren. Uiteindelijk besloten Frans en Nel om hun relatie te be-eindigen.

Na deze periode kwam ik in beeld. Ze had mij gespot een feestje, die lange limlander met zwarte krullen, dat vond ze wel wat.

Aanvankelijk was ik wat terughoudend om een relatie aan te gaan als relatief jonge vent met een iets oudere vrouw en kind. Overigens een prachtige dame met de meest in-dringende blauwe ogen die ik ooit gezien heb. Maar zoals ik eerder aangaf als Nel iets in haar hoofd gezet had dan was daar geen ontkomen aan. Eind ’78 zijn we gaan samenwonen op de Gooilaan in den Haag en vormden een gezinnetje.Terugkijkend was dat een fijn onbezorgde tijd en ondanks haar alle problemen die ze in de afgelopen jaren gehad

had verkeerde ze eigenlijk in blakende gezondheid.Nadat ik mijn verpleegkun-dige opleidingen had afge-rond in Den Haag werd het tijd om te beslissen hoe verder.In 1983 kreeg ik, min of meer toevallig, terug in zuid-limburg een baan. Het Haagse meisje Nel vond dit geweldig, zij en Jeroen gingen mee naar Merkelbeek waar een klein boerderijtje gekocht werd.

Nel was in den Haag al actief geweest als vrijwil-liger in het welzijn en buurt werk. Dit zocht ze hier in Bruns-

sum ook op om haar diensten aan te bieden. Regelmatig was te vinden en het Irenehuis en bij het Web, de wel-zijnswerk instelling. Aanvankelijk waren er wat problemen, zij als Haagse die dacht als Hollander hier zo maar even de lakens uit te delen dat vonden de Limburgers niet altijd goed. Maar al snel had men de kracht van Nel door.Haar onbevangenheid, doorzettingsvermogen, onbaat-zuchtige vaak op intuïtie gedreven aanpak sloeg aan bij de Limburgers. Nel had het vermogen om te contacten met mensen als mens en niet als hulpverlener of deskun-dige. Mensen helpen dat wilde ze graag. Na een aantal jaren was een ze begrip in Brunssum, bij de gemeente, wel-zijnswerk instellingen, Anib iedereen kende Nel. Bood-schappen doen op zaterdag in Brunssum kon eigenlijk niet want ze werd voordurend aangehouden en aange-

15.11.1951 Nel Fluit 25.6.2010

sproken. Het ging zelfs zo goed dat via opleidingen en cursussen, Nel uiteindelijk een vaste fulltime baan aange-boden kreeg bij het WEB.Ze was helemaal in haar nopjes. Ze richtte zich in haar werk met name op de inburgering van asielzoekers. Za-ken regelen voor mensen, er voor gaan zei ze altijd. Nel was een heerlijk mens om mee samen te leven. Wij pasten goed bij elkaar. Ik de meer beredenerende be-dachtzame type en Nel de spontane onbaatzuchtige in-tuïtief reagerende mens. Soms botste dat soms maakte ik er zelf dankbaar gebruik van als er bijvoorbeeld een nieuwe fiets moest komen en die natuurlijk te duur uitviel en ik zelf vond dat eigenlijk niet kon. Dan overlegde ik met Nel en die zei natuurlijk: Jongen doen haal je die fiets wat kan jou die centen schelen het komt wel goed.Haar motto “het komt goed” heb ik echt van haar geleerd. Mensen in mijn omgeving zullen dit bij mij herkennen. Nel de eeuwige optimisme nooit klagen, ofschoon haar lichaam toch behoorlijk beperkingen had was Nel er altijd en als moest ze op haar knieën berg af naar Brunssum om te werken.

Nel was in de jaren in Limburg een echte Bourgondiër geworden koken was haar grote passie, Jamie Oliver was haar favoriet. Ik heb alle recepten uit de kookboeken van Jamie van voor tot achter moeten proeven. Nel hield ook van gezelligheid, bij lekker eten hoort wijn, en die heeft ze dus ook gedronken. Bij het zoeken naar mooie foto’s van Nel de afgelopen dagen viel op dat op alle foto’s van feestjes en partijen Nel zeker op de helft van alle foto’s met een wijnglas in de hand staat. Haar harde Haagse G was inmiddels aanzienlijk verlimburgs en woorden als tuten, frieten, schotelsplak hadden hun intrede gedaan in haar taalgebruik.

Het mank lopen begon zijn tol te eisen. Haar lichaam be-gon steeds meer tegen te sputteren. Ze had al lang kun-nen stoppen met werken maar daar wilde ze niets van weten: doorgaan! Ofschoon zij formeel recht had op al-lerlei voorzieningen wilde ze dat nooit hebben. Immers zij was wel gehandicapt maar moest een gewoon leven leiden zonder poespas net als alle anderen.

De laatste jaren was ze het liefst thuis, dit was het comfor-tabels, haar eigen bedoeling de tuin het huis de hondjes kippen, de borduur en naaimachines en Jamie Olivier.

Tot die fatale dag eind maart. Een eenvoudig pijntje in haar zij bleek iets fataals te zijn.In een ras tempo werd ze zieker en zieker na 4 weken

belande ze in het ziekenhuis waar als snel de verschrik-kelijke diagnose en prognose werd gesteld. De achtbaan waarin we zaten en graag uit wilde stappen, raasde maar door en ging maar sneller en sneller.Uiteindelijk heeft ze dat laatste weken van haar leven nog kunnen doorbrengen in haar eigen vertrouwde thuis.

Ofschoon de gebeurtenissen de afgelopen periode na-tuurlijk verschrikkelijk zijn geweest hebben Nel en ik deze periode als heel waardevol en intensief ervaren. De hechte band die we al hadden is alleen maar sterker geworden.

Je leeft je leven doet je dingen en vervolgens gebeurt er zoiets als wij nu meegemaakt hebben. Mijn boodschap aan jullie is dan ook, om er bij stil te staan, dat goed is te ervaren en vooral realiseren hoe fijn je het eigenlijk sa-men hebt en dat blijkbaar ongemerkt voorbij gaat.

Nel we hebben het fijn gehad samen, eigenlijk hoop ik je nog ooit ergens tegen te komen, wie weet.

Adieu

Hoi Mam,

Positief, kracht, creatief, sociaal en menslievend

een levensgenieter en vol liefde,

het zijn jouw mooie eigenschappen

die ik van jou heb meegekregen,

ze laten me aan je denken, de rest van mijn leven,

ik zal ook altijd aan je denken,

achterom in je tuin,

want dat is jouw paradijs,

waar je kon genieten van een wijntje en een goed boek,

en soms, zelfs, van een lekker bakje ijs.

de afgelopen dagen heb ik met pijn in mijn hart

afscheid van je genomen,

maar als troost weet ik nu wel dat ik bij het zien

van een bloem, boom of zelfs de zon,

jou altijd en iedere dag wel ergens zal tegenkomen.

mammie, bedankt voor alles,

ik hou van je en ik zal je missen.

Sarie als oudste heeft als peuter haar 15 maan-den jongere zusje Nel bevrijd uit haar box en samen gingen ze op stap.

En stappen dat deden ze wel vaker samen, vooral in de puberteit. Sarie op haar brommer-tje met Nel achterop, naar de vriendjes, let wel, voor Pa en Ma waren het Vriendinnen! Totdat ze betrapt werden door Pa!

De periode van Nel’s ziekte met soms weken-lange ziekenhuisopname, heeft veel invloed gehad op ons gezin. Wij als jongere kinderen mochten toen niet op ziekenhuisbezoek komen. Maar dan was het wel feest als Nel weer naar huis mocht. De beenamputatie, daarna de re-validatie om te leren lopen met een kunstbeen heeft ze met een vloek en een lach en veel wilskracht, kranig doorstaan.

Ze kreeg thuis les van juffrouw van Ieperen, die heeft een keer geregeld dat Hans van Eijk, van de toenmalige populaire popgroep TeeSet, op bezoek kwam en dat was voor ons ook genie-ten!

Nel’s eerste auto was een wit Dafje en ze noemde hem GoGo, dat heeft ze dan ook met grote letters op de achterruit geplakt.Met het dafje scheurden we door Den Haag en we waren vaak te vinden op een terras in Kijkduin.

Nel was zo blij met de geboorte van Jeroen, een pittige jongen die ondanks dat hij hard kon weglopen, (bijna) altijd luisterde naar zijn

moeder. Jeroen ging naar school tegenover het huis van Pa en Ma. Nel bleef tijdens de schooluren bij Pa en Ma en zat vaak op het balkon waar iedereen een praatje met haar maakte.

Met Pa en Ma maakte ze elke week een crypto-gram uit de krant, dat deed ze zelfs telefonisch toen ze met Arno en Jeroen naar Limburg ver-huisde.

Nou dat was wat, onze Haagse Nel verhuizen helemaal naar Limburg! Zou ze kunnen wennen daar?

Jazeker, maar wel als de familie kon komen lo-geren. Dus Arno maar verbouwen en iedereen was altijd welkom om te komen, we kwamen dan ook een keer logeren met 20 man!

Nel kookte graag voor iedereen, Nel hield van mensen en gezelligheid om haar heen. We konden altijd bij haar terecht met onze pro-blemen. Nel relativeerde dat en bleef optimistisch, zei dat er altijd ergere dingen in het leven zijn. Waarna we samen met een lach, een heerlijk glas wijn leegdronken.

Arno, bedankt voor alle fijne jaren vol goede zorgen voor onze, goedlachse, vrolijke zus.En dank aan alle fijne vrienden die Nel altijd om zich heen had, vooral Marjon en Ger, Irene en Johan in deze laatste weken.

Vaarwel lieve zus, je bent bevrijd van de pijn en je bent nu bij Papa.

Wij, Sarie, Wilma, Piet, Marja en Joke

hebben warme herinneringen

aan onze zus Nelleke.

Dikke kus van je zussen en broer.

Nel FluitGoedemiddag, mijn naam is Ben Muermans en ben sinds 1993 collega van Nel.

Ik wil het hier kort, indien dit kan bij Nel, even hebben over een aantal zaken van Nel en niet over haar hele carrière bij het welzijnswerk.

Ik leerde Nel kennen als vrijwilligster (gastvrouw) bij het buurtwerk, later wel-zijnswerk. En nog later bij het voor vele beroemde ( beruchte ) WEB.

In het begin dacht ik gastvrouw, wat is dit voor iets bij het welzijnswerk, later werd me dit pas duidelijk op het moment dat Nel in dienst kwam. In dienst en sa-men in het Irenehuis, vol met wilde en enthousiaste plannen.

Dit alles geboren en bedacht in staf-kamer C, de kamer waar het meeste werd bedacht, waar de meeste fun was en waar ook de meeste ongein werd uitgehaald.

Buiten deze ongein was de kamer ook een broedplaats voor nieuwe ideeèn.Zo werden hier de ideeèn bedacht voor de feestlocatie Irene huis, partijen en fees-ten zouden hier gegeven worden, met nel als gastvrouw en met het eten van smeets uit merkelbeek.Ook is het project nieuwkomers hier ge-start. Het project voor de nieuwe neder-landers zoals ze nu heetten. Een project waar Nel zich volledig voor kon geven en alles uit de kast haalde om deze mensen te helpen. Iets wat ze tot voor kort is blijven doen.

Ook ontstaan in de beroemde stafkamer c is de feestcommissie waar Nel ook direct lid van werd. Nel was wel te vinden voor

het opzetten van feestjes en samen met het Web, welzijnswerk of cmww hebben we heel wat plaatsen bezocht, keulen, ant-werpen, dusseldorf, huifkar, boottocht en ga zo maar door. Echter soms vonden we het nodig zaken wat beter voor te berei-den en werden de komende feesten alvast naar stafkamer c verplaatst en kwam op de late vrijdagmiddag af en toe, stiekem, een flesje wijn de kamer in. Wat schrok-ken we echter en handelden we als kleine kinderen, toen juist op dat moment een leidinggevende de kamer binnenkwam.We wisten niet hoe snel we deze zaken moesten verbergen. Iets waar Nel jaren later nog steeds het plezier van inzag.Zoals al gezegd was Nel de harde werker, maar ook hard voor zichzelf. Zo gaf ze zelden toe aan haar ongemak.Het Irenehuis en het cmmw heeft voor de mensen met een lichamelijk beperking, naast Nel waren dat er nog twee, liften aangelegd om het hen wat makkelijker te maken de andere etage te bereiken.In al die jaren heb ik Nel een keer deze liften zien gebruiken, zij ging nog liever met de trap, dan toe te geven.

Dit laatste geeft de houding van Nel aan, doorgaan en niet toegeven.

Helaas gaat dit niet altijd op en is er iemand die sterker is dan jezelf.Nel ik bedank je namens mezelf alle aan-wezige en afwezigen collega’s uit het welzijnsland Brunssum voor al je inzet en volharding en je gulle lach.

Moge jouw houding een inspiratie voor ons allen zijn.

We komen elkaar nog wel eens tegen, hoe en waar is echter de vraag.

Je maatje van stafkamer c.

Bij deze onze duizend omhelzingen.

Lieve Nel,Wij, je collega’s willen je omhel-zen met duizend armen, want je bent een geweldige collega voor ons geweest, met vele kwaliteiten.

We hebben je als collega erva-ren als een heel open persoon, een makkelijke prater die goed kon samenwerken. Een idealisti-sche en toegewijde hulpverleen-ster met hart voor haar clienten

Een van jouw belangrijkste taken was het werken met nieuwko-mers. Het begeleiden en onder-steunen van het inburgeringspro-ces ging jou ontzettend goed af. In je aanpak stond het zelfred-zaam maken van de client en deze thuis laten raken in de nederlandse taal centraal.zelf als geboren hagenees, afge-zakt naar het verre zuiden, heb je inmiddels ook onze zachte g wat overgenomen.

DaNkjEWEL NEL !

jarenlang heb je in de wijk ge-werkt, met name in brunssum noord waar je altijd een luiste-rend oor bood aan de bewoners en intensief samenwerkte met ge-meente, politie en woningbouwver-eniging om het woonplezier in de wijk te vergroten.

Nel, je was behulpzaam en dacht graag over dingen mee. jij stond altijd open voor nieuwe initiatie-ven. je was enthousiast, optimis-tisch en een absolute doorzetter.

als collega was je zorgzaam je toonde veel persoonlijke belang-stelling in ieders doen en laten. je was gemoedelijk en wist altijd een gezellige sfeer te creeren. je genoot zichtbaar van het leven.

Dankjewel, dat je jouw gedachten en ideeen met ons wilde delen.Dankjewel, voor jouw oprecht-heid, warmte en spontaniteit.

Lieve Nel,

Ik omhels je met duizend armen, want je bent een geweldige collega, met vele kwaliteiten.

Ik zal nooit volledig zijn, maar vind het toch een uitdaging om een poging te doen om een

paar van je kwaliteiten te benoemen.

Hoe ik je als collega heb ervaren. Om te beginnen ben je een heel open persoon, een mak-

kelijk prater die goed kan samenwerken, een idealistische toegewijde hulpverleenster met

hart voor haar cliënten, zowel individueel, als in de wijk waar je uitstekend kunt bemid-

delen in conflicten (waar ik je enorm om benijd). Je kunt heel streng en vooral heel conse-

quent zijn, zeker als het op het gebruik van de Nederlandse taal aankomt en het mensen zelf

laten regelen van hun zaakjes. Ik denk dat dit ook heel erg bij jou past. Ik ken je als een heel

zelfstandig mens die alles doet wat in haar mogelijkheden ligt, en zo haal je het onderste

uit de kan. Je bent behulpzaam en denkt graag over dingen mee. Je staat open voor nieuwe

initiatieven waardoor we ons hebben ingelaten met het project ‘Outreachend werken’ en in

Noord een poosje samen zijn opgetrokken. Je bent enthousiast en een absolute doorzetter

die zich niet wil laten kisten door fysieke tegenslagen. Je hebt een fijn gevoel voor humor.

Je bent meestal heel verdraagzaam (misschien wat minder bij mevrouw van G.) Verder

vind ik dat de woorden: optimistisch, zorgvuldig, gul en krachtig zeker op je van toepassing

zijn. Als collega ben je zorgzaam en gemoedelijk en toon je veel persoonlijke belangstelling

in ieders doen en laten. Je geniet van het leven, bent betrouwbaar en enthousiast.

Je bent in je hart misschien nog steeds een Hagenees, maar wel met een zachte G!

Nu, dit is misschien niet volledig, maar het is toch heel wat. Ik kan niet anders zeggen dan

dat het een plezier is je te mogen kennen en samen te werken.

Dus bij deze mijn duizend omhelzingen en een dikke kus.

Syl

afscheid nemen.

Dietrich Bonhoeffer

afscheid nemenis met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen

en verpakken in goede gedachten der herinnering.

Is verwijlen bij een brok levenen stilstaan op de pieken van pijn en vreugde

afscheid nemen

is met dankbare handen weemoedig meedragenal wat waard is niet te vergeten...

Is moeizaam de draden losmaken

en uit het spinrag der belevenissen loskomen en achterlaten

en niet kunnen vergeten...

Afscheid nemen van onze medewerkster Nel,

Officieel “Neeltje Johanna Fluit”

Voor haar cliënten vaak “mevrouw Nellie”

we nemen afscheid van een geëngageerd mens.

Als vrijwilligster, sociaal cultureel werkster, opbouwwerkster,

trajectbegeleidster, maatschappelijk werkster en ook nog politica.

Vooral oog hebbend voor de meest kwetsbare medeburgers

Nel, namens al deze mensen bedankt!

Lieve Nel,

Het ging opeens wel heel erg snel.

Nu de pijn en zorgen niet meer hoeven,zullen we denken en praten over vroeger.

Ik denk dat het zo beter zal zijn,want je had toch echt heel erg veel pijn.

Ik zal je herinneren als een vrouw, die leefde voor elke nieuw dag en nacht,

zo sterk als je was heb je gevochten met al je kracht.

Toch heb je 58 mooie jaren gehad,Jij was die tante waarvan je gewoon

moest doen waar je zin in had.

Je was een vrouw die elke dag genoot van het leven,

want je wist maar nooit misschien duurde het nog maar even.

Om Nel te helpen hoefde je niet aan haar te vragen,

want dat werd toch altijd afgeslagen.

Je was een vrouw die stevig in haar schoenen stond,

met Frits aan je zijde, die brommende hond.

Lieve Nel,

Ik keek er altijd zo naar uit,als we op weg gingen naar Limburg zuid.Daar in Merkelbeek was het voor mij altijd een feest, het was altijd alsof we op vakantie waren geweest.

Op weg naar de leuke lieve tante waarvan alles mocht,en waar ik vaak naar de kikkers in de vijver zocht.

Met de hele familie bleven we soms slapen, en tot diep in de nacht bleven we dan lachen praten.

Gelukkig heb je nu geen pijn meer,heb je rust en zie je opa weer.

Lieve Nel we zullen je missen je bent er niet meer,maar we zullen aan je denken keer op keer.

Viola

Annonce

Herinneringen aan mijn moeder, het kost me nog veel, heel veel moeite en pijn, maar als haar eni-ge zoon wil ik toch heel graag mijn herinneringen delen.

Als ik zo de jaren in mijn hoofd aan het bewandelen ben komen me zoveel herinneringen boven, dat ik niet weet welke ik moet gebruiken en omdat ik er geen boekwerk van wil maken, heb ik gewoon maar enkele eruit gepikt.

Maar het begint op de Gooilaan, naast stekkenek, onze alom ge-waardeerde buurman.Wat ik me nog goed kan herinneren is dat Arno voor mij een schuifbed had gemaakt zodat ik meer kamer-ruimte kreeg als ik niet in bed lag.Ik kon alleen in het begin niet zo goed slapen en toen kreeg ik van mijn moeder slaaples ,ofwel hoe je het lekkerste in bed kon liggen om in slaap te vallen, op je zij, met een gestrekt been en een gekromd been en je armen onder je kus-sen net boven je hoofd, deed mam

me voor. En zo val ik nog steeds regelmatig in slaap.

Ik weet ook nog goed dat ik vroe-ger altijd met mijn moeder mee mocht naar de Lucas kliniek, ze had een nieuwe prothese gekre-gen en daar moest therapie voor gevoerd worden en dus ging ik al-tijd mee zwemmen en oefeningen doen, gezellig samen met mijn moeder, op pad in haar gele Dafje.

Op vakantie in Engeland zijn we eens een keer de rivier Dart met een kajak afgevaren, Arno en mam in een kajak, samen en ondanks alle moeite die het haar kostte ging ze toch maar mooi mee en dat was altijd zo, gewoon meedoen met de meute .

Wat ik altijd zal herinneren is haar positiviteit, haar kracht, haar door-zettingsvermogen en haar onvoor-waardelijke liefde en steun voor en aan mij, ondanks alles wat ik in mijn jeugd heb uitgespookt. En ik weet gewoon dat ik door haar ben

wie ik nu ben.

Ook kan ik me het telefoontje herin- neren van Arno, dat mam opgenomen was in het ziekenhuis, ik schrok me rot en ben meteen in de auto gesprongen en naar hun toegegaan.De volgende 3 maanden waren niet altijd leuk, maar ik had ze ook voor geen goud willen missen, on-danks alles wat mam overkwam, bleef ze waar mogelijk haar humor en positiviteit houden en hield ze zich sterk.

Helaas heeft mam ons nu verlaten en rest me niks als herinneringen en een enorme, onbeschrijfelijke leegte die ik nog een plaatsje moet geven. Ik hoop dat mijn herinne-ringen mij, ons en jullie een beetje helpen en ik wil ze graag met ie-dereen die wil, delen, want mijn moeder mag en zal nooit vergeten worden.

Jeroen.....

Mijn Moeder.

Ik heb vele fijne herinneringen aan mijn schoonmoeder.

Bij elke aflevering van Popstars of X-factor ging ‘t van “En San , heb je ook gekeken, die Lisa is goed he?!”.Dat vergaten we nooit te kijken en we vonden het al-lebei altijd maar weer spannend.

Ook de fijne gesprekken als ze bij mij in de stoel zat voor haar haren. Ze luisterde altijd zo rustig en kalm naar wat ik vertelde, daar maakte ze altijd tijd voor.Ik kon haar van alles vragen en daarop gaf ze altijd haar eigen antwoord, oprecht, wijs en toch subtiel, dat vond ik fijn en dat mis ik ook heel erg.

Ook was er haar grote hobby, naai en borduurwerk op haar mooie machine met al die leuke stofjes, wat heb ik onderhand al veel kussens, tafelkleden en bedspreien. Het laatste wat ze voor me heeft ge-maakt zijn de mooie gordijnen in de keuken, die heeft ze helaas nooit meer in het echt zien hangen.Deze zomer zijn we op vakantie geweest naar de

Provence, EINDELIJK, zou ze zeker weten gezegd hebben, naar haar plekje, gek dat het zo moet zijn. Ze zei het al jaren “daar moeten jullie echt een keertje heen gaan, het is er zo mooi, met al die lavendel”.Deze zomer regende het overal, behalve in de Pro-vence en dus trokken we naar Frankrijk, naar het hartje van de Provence wel te verstaan. Toeval, ik weet t niet, ik zou het niet durven zeggen, maar ze heeft ons er toch maar mooi naar toe gekregen en het was werkelijk fantastisch, ik kan mij heel goed voorstellen dat dit haar plekje was, haar vakantie.

Ik koester alle mooie herinneringen aan mijn schoon-moeder en ik zal altijd aan haar denken.Ik hou van haar en ik mis haar.

Sandra

Bijdragen familie

Moeder, vader.Geboren tweede dochter, we noemden haar Nelleke. Op de volle kraamzaal werden de baby’s met een

handkar binnen gereden; 12 stuks waarvan er eentje

met een  kopje met pikzwart haar en dat was zij.

3 jaar: ze valt met haar stepje ; bovenlipje kapot,

2 nietjes erin.Kleuter en basisschool: ze kan goed leren.13 jaar: tijd van de korte rokjes, uit het zicht van

moeder werd het rokje opgerold tot een minirokje.

13-14 jaar: veel last van haar knie, die werd heel dik,

naar de huisarts en die stuurt haar naar de orthope-

dist, maar eigenwijs als ze was, ze wilde eerst wat

verdienen en met vakantie. weer thuis is ze met

spoed opgenomen en ziek geworden.Bijna 16 jaar: grote operatie en daarna revalideren.

Ze was een vechtster en voor iedereen opgewekt en

blijmoedig, maar voor moeder ook een puber met

alles wat erbij hoort. Nu geen Nelleke meer, maar

Nel.18 jaar: weer een flinke longoperatie. Goed gegaan.

Nel volwassen geworden en trouwt, krijgt een flinke

zoon Jeroen en is heel veel bij opa en oma geweest.

Later een nieuwe vriend, die na niet veel jaartjes

haar mee nam met Jeroen naar Limburg.Voor mij heel vreemd, ik had nu ineens geen zor-

genkind meer thuis.Daar in Limburg is het heel goed gegaan, ze was

er helemaal ingeburgerd en heeft daar een mooi en

gelukkig leven gehad. Ze had haar Arno en dat was

het belangrijkste.werken is haar lust en leven geweest, ze had het

naar ‘t zin. Logeren: iedereen was welkom, niets was

teveel voor deze luitjes. Toen haar vader was ge-

storven kwam ze direct en bleef een hele week bij

mij. Ze heeft veel van haar vader gehouden.Nel was verleden jaar al steeds moe en toen ze dit

jaar ziek werd, was ik in mijn hart al zeer ongerust,

het is nooit uit mijn leven weggeweest en ben daar-

om ook blij dat ze in haar slaap is heengegaan en nu

bij haar vader is. Ik ben gezegend dat mijn dochter

nog zoveel jaren bij ons is geweest .

Een levensherinnering van haar moeder.

Lieve Nel,

Herinneringen aan vroeger, onze tienertijd.

Toen was je ook al een populaire meid.

we reden samen in de “Go Go” door Den Haag.

Lekker scheuren, dat deed je graag.

Af en toe als ik met een probleempje zat.

Kon ik bij je terecht, ook als ik het moeilijk had.

Op een dag ging je in Zuid Limburg wonen.

Heel erg mooi en ik bleef graag komen.

Al die jaren met veel plezier.

Ik zal het missen hier.

En nu is het voorbij, lieve Nel.

Je werd ziek; het ging zo snel.

Nu heb je daarboven ergens een nieuw

stekje. Maar in mij blijft voor jou altijd een plekje.

je zusje Wilma

Hoi Nel. Nu ik hier zit en bedenk welke herinnering ik met jou wil delen, zijn dat er zoveel.

Om te beginnen: wij hebben een hele fijne jeugd gehad met heel ple-zier, denk ik er aan terug, voornamelijk de Laren-sestraat. waar we woonden.Er waren bijna geen  auto’s in de straat, dus was de hele staat voor de kinderen om op te spelen. Met mijn  16e jaar kreeg ik een brommertje (Mobi-let). Nou toen werd het echt een feest. we scheur-den met dat ding overal naar toe en ook naar ieder-een. Ik wou dat ik hem nog had en dat de Mobilet kon praten. Nou, kan hij ons een verhalen vertellen, waar wij met hem naar toe zijn geweest en wat we uitgespookt hebben. Ook herinner ik me onze vakanties in Frankrijk.waren erg fijn en leuk, samen met onze gezinnetjes.  Toen ging jij verhuizen naar Limburg, Kochten jullie daar een boerderijtje met een lapje grond. wij werden gevraagd of we wilden komen helpen tijdens onze vakantie en de kinderen konden naar oma en opa dat had jij al geregeld. Dus zijn wij een week bij jullie (Nel, Arno en Jeroen) geweest. Er was amper slaapruimte maar dat deed er niet toe..Gevraagd was of we de tuin kwamen leef maken, nou dat hebben we geweten. Stond vol met mint van een buurman die van de vorige bewoonster een paar plantje neer mocht zetten. Toen we in de tuin  bezig waren om hem mint weg te snijden, stond de buurjongen te kijken en riep naar zijn moeder dat die buitenlanders er waren in het platte Limburgs. Het was goed dat Arno er bij was, die kon zo af en toe eens iets vertalen voor ons, want we verstonden er helemaal niets van. . Ja Nel zo kan ik nog wel  een heleboel dingen op-halen, maar deze  hebben wij samen vrij regelmatig opgehaald. Die goeie ouwe tijd,

kusjes je Zus Sarie.

Ik heb je, geloof ik, nog nooit en brief gestuurd. Hierbij een poging om in vogelvlucht een herinnering aan jou op te schrijven. Nou ja schrijven, tegenwoordig typen wij op de computer.

Van heel vroeger van voor mijn leeftijd van 9 jaar ( jij 13 jaar) herinner ik met betrek-king tot jou niet veel meer. Wat ik nog wel weet is dat toen ik 10 jaar was er regelmatig “gro-te” jongens naar mij toe kwamen om te vragen waar jij was en/of je buiten kwam “spelen”. Ik ben heel wat keren jou gaan ophalen en zoeken want ik vond het wel stoer met die jongens. Alhoewel deze jongens eigenlijk alleen geinteresseerd waren in mijn grote zussen.

De periode van je ziek-te en je gipsbeen duurde

in mijn beleving maar kort. Ik meen mij te herinneren dat je nog stiekum achterop een brom-mer hebt gezeten. Dit zijn mijn weinige herinne-ringen aan de periode in de La-rensestraat. Hierna verhuisden wij naar de Den Helderstaat.In de Den Helderstraat weet ik dat de ene na de andere zus de deur uitging.Maar jij was vaak bij Pa en Ma aanwezig, ook omdat Jeroen aan de overkant op school zat. In die periode puzzelde (krypto’s) jij met Pa en Ma. Als ik van school thuis kwam en later van werk hadden wij vaak gesprek-ken.

Later verhuisde je met Arno naar Limburg. Ons contact was niet veel, maar op verjaardagen zagen wij elkaar.

Ik kan, nu je er niet meer bent, geen zaken meer terug draaien of anders doen. Ik had mis-schien meer zus of zo moeten doen en meer contact houden. Het gaat om de kwaliteit van het contact en de kwantiteit en wat je ook vaak zei, je blijft altijd mijn kleine broertje.Nel ik mis je.

Je broer Piet

Hoi Nel

T e k e n i n g Dara

T e k e n i n g Marnix

Lieve Nel,

De vraag om een mooie herinnering te delen van mij aan ons tweetjes. Dat kan niet anders dan over onze gezamenlijke hobby ik het maken van kleding jij het borduren met de borduur machine. Als ik wist dat we jullie kant op gingen naar het heerlijke Limburg dan zorgde ik dat ik een rokje zover klaar had of een jasje zodat we samen op zoek konden gaan in de mappen. Het zoeken begon dan al op zaterdag met het ene na het andere boek wel vier boeken dik met weet ik veel hoeveel plaatjes. Om maar net dat ene plaatje te vinden wat ik dan mooi vond om op mijn rokje of jasje te maken.En dan eindelijk gevonden dan moesten we het ook nog proberen om het gebor-duurd te krijgen, dat viel soms ook niet mee om dat gedaan te krijgen. En dan nog de keus in welke kleuren we het plaatje zouden maken. Weet je nog dat we je geholpen hebben met het maken van de sprei voor Marja?Jij ging plaatjes zoeken en klaar zetten mama (Sarie) en ik hebben toen de zwarte en witte vlakken gemaakt. Druk was je er mee en plots, en oh wat erg toen ging je machine kapot wat erg zeg je kon niets meer doen. Na een lange periode van wachten was de machine eindelijk weer gemaakt en kon je de sprei afmaken. Maar het resultaat is dan ook prachtig. De machine heb je nooit meer prettig ge-vonden. Voor je verjaardag heb je het nieuwste model gehad. Daar heb je nog heel veel plezier van gehad ik heb de resultaten gezien.

Nu staat jou machine hier bij mij, geheel onverwacht en moet ik het zelf gaan doen, alle plaatjes uit zoeken machine instellen en weer de boeken door spitten op zoek naar dat ene plaatje maar nu zonder hulp van jou. Zonder aanwijzingen waar ik op moet letten. Maar ik ga mijn best doen om de machine te leren kennen en veel te gaan gebruiken net zoals jij dat altijd deed. Ik mis je.

Dikke kus Leonie

Hoi Arno

Ja Arno mijn gedachten aan Nel zullen er altijd zijn.De durf om naar Limburg te gaan en haar dromen uit te laten komen en ondanks haar beperking die ze had met 1 been in het leven te staan. Het leek wel alsof ze er vier had. Succes in haar baan en succes in het leven en de familie, ik mocht altijd mee genieten. Haar motto “Doe maar gewoon en blaas niet van de toren”. Altijd welkom en dat was voor iedereen .Mijn gedachten aan Nel zal altijd de warmte zijn die zij gaf, en de pret die we altijd hadden. Afgelopen maart liepen de tranen nog over mijn wan-gen van het lachen met het klaverjassen met Nel. Hoe wordt je dan op je nummer gezet dat je blij mag zijn met elke dag en dat je moet genieten met elkaar en met je naasten die je hebt. 

Groetjes steef

Mijn tante Nel,

Nel en ik waren vanaf mijn geboorte aan elkaar verbonden. Gelukkig voor mij heb-ben mijn ouders haar gevraagd om samen met Arno mijn peetouders te worden. Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n sterke vrouw gezien als mijn tante Nel. Ondanks alle pijn die zij in haar leven heeft gehad, ging het altijd goed met haar en was er altijd plezier. Er zijn te veel goede herinneringen om in dit verhaaltje te vertellen, maar ik zal de herinneringen vertellen die mij het meest zijn bijgebleven.

Zoals jullie allemaal weten had Nel een kunstbeen. Toen ik klein was liep ik vaker met mijn Oma over de markt of met mijn moeder door een kledingzaak en wijzend naar de plastic benen waar de panty’s gepresenteerd stonden riep ik luidkeels: “Hé kijk, allemaal benen van Nel”.Nel vond het ook leuk om mij als klein jongetje Haagse woorden te leren als Ehkol! Maar toen ik met haar door de supermarkt liep en riep “Ehkol, he Nel”, en alle men-sen om ons heen naar ons staarden vond Nel het zelf iets minder grappig.Er is sinds mijn geboorte geen enkele verjaardag geweest die Arno en Nel gemist hebben. Ook mijn rapport laten zien was altijd een belangrijke gebeurtenis. Het was dan gebruikelijk voor Nel om te zeggen: “Hé Arr, kom eens hier”. Het was de bedoeling dat Arno zijn beurs bracht, en Nel zei altijd met een grote glimlach en een ondeugende knipoog: Hier knul, 10 van Ar, en 10 van mij.

Het was altijd fijn om Nel te zien, ze stond altijd klaar voor alles en iedereen. Ze was gastvrij, behulpzaam en een buitengewoon gezellig persoon. Ik ben er trots op dat ik zo’n vrouw als mijn tante heb mogen hebben. Nel, je hebt voor altijd een plek in mijn hart!

Ik mis je

Liefs Pieter

Herinneringen

Mijn herinneringen met Nel zijn van dat ik heel jong was en nog niet goed begreep dat ze ziek was. Nel kwam uit het ziekenhuis met haar been

van lies tot enkel in het gips.Maar daar zat boven haar knie aan de

buitenkant een luikje, wat ik erg leuk vond.daar achter zat dan een gaasje voor het bot wat helemaal open lag,

je kon zo in haar been kijken.Ik mocht van papa altijd helpen om dat schoon te maken

want mama en de andere vonden dat erg vies en eng,Ik zag hier niks bijzonders aan en was te klein om het te begrijpen,

maar nel zei dan altijd tegen mij als het luikje weg gehaald werd door papa, “ben benieuwd of er nog kaboutertjes zijn , want ze hebben weer

de hele nacht lopen kriebelen bij me.”Dus ik was altijd nieuwsgierig wat ik zou zien daar achter.

Later hebben we daar nog wel om gelachen. Veel later na haar amputatie moest ik ook altijd met Nel mee naar het gak samen in GoGo de Daf, dan gingen we ook altijd

een ijsje eten daarna op de Dierenselaan.

En natuurlijk al die logeerpartijen met Jeffrey, later Viola erbij met de trein naar Heerlen en dan haalde ze ons daarop.

ze had ook een speciale pas voor de speeltuin verder op ging ik met jeffrey er heen en paste nel op Viola

en wanneer Viola wakker was kwam ze met de buggy er ook naar toe. Was altijd weer gezellig

Groetjes joke

“Oos Nel”Onze herinneringen aan Nel zijn gewoon gezellig.

Altijd vrolijk en goed gemuts, ondanks dat ze zich niet altijd zo geweldig voelde.

we kwamen gezellig bij jullie bbq-en met natuurlijk een

lekker wijntje erbij. Samen de carnavals optocht bekijken was haast een

traditie. Maar een van de leukste herinneringen is dat we verjaardag

vierde van pap of mam. Binnen werd gefeest, maar buiten werd gerookt

i.v.m. de zuurstof van pap. Nel rookte al een tijd niet meer,

maar het kriebelde altijd wel als ze sigaretten rook.

Even stiekem een trekje of zelfs een heel sigaretje, heerlijk. Alleen goed

oppassen dat Ar er niets van zag. Vaak ging het goed, maar toen kwam

Ar plotseling naar buiten. Snel die sigaret wegmoffelen, maar waar? Ge-

lukkig stond daar een plantenbak in de buurt. Snel en onopgemerkt de sigaret uitdrukken dus.

Niets gebeurd!!! Of….. toch wel? we roken iets vreemds, ’t was brand-

lucht. “ach heden, wie drukt nu een peuk uit in de plantenbak?”

De turfmolm en de platic plantenbak waren aan het smeulen.

wij wisten natuurlijk hoe dat kwam. Nel vroeg met een stalen gezicht,

wie dat gedaan had. Ar had niets in de gaten, maar wij wisten wel beter.

Zo zijn er wel meer herinneringen, teveel om op te noemen.Nel we zullen je missen, dat is iets wat zeker is. Je lach, je spontaniteit, je gezelligheid,

je moed, je doorzettingsvermogen, maar vooral je kracht. we zullen nog vaak aan je terugdenken.

Met een goed glas wijn in de hand zeggen we: ”Oos Nel we missen je “Arno, Jeroen, Sandra veel succes en plezier met het

lezen van de herinnering en bekijken van de foto’s . Groetjes van de Dreugjes

Nel en koken,Haar passie, aan het aanrecht met een goed glas wijn.

Jamie goes Italy of Jamie goes America

Vaak een onderwerp van een goed gesprek

Koken, bakken, grillen of stomen.

De stoomoven gaf volgens Nel het beste resultaat.

En … Nel het is zo.we missen je! Je zwager wim

Lieve Nel,

Het is moeilijk om uit al die mooie herinneringen

er een te kiezen en die aan jou te vertellen.

Vroeger was het alsof we vakantie hadden, als we naar Lim-

burg gingen. Lekker buiten leven, met de honden spelen en

’s ochtends mocht ik dan kijken of de kippen eieren gelegd

hadden, zodat we een lekker eitje bij het ontbijt hadden. Echt

genieten was het.

Later bleef ik regelmatig logeren als ik in de buurt aan het

werk was, de deur stond altijd open bij Arno en Nel. ’s Avonds

als Arno aan het fietsen was, gingen wij met een glaasje en

een (stiekem) sigaretje achter in de tuin op het bankje zitten,

heerlijk. Echt genieten was het.

Genieten was jou levensmotto en dat heb je

ook zeker gedaan!

Nel de familie is niet meer compleet zonder jou,

maar gelukkig blijf je altijd bij ons!

Liefs,

je nichtje Nancy

Lieve Nel, 

In die kleine 40 jaar dat ik je ken heb ik je altijd als een vrolijke meid gekend. Je stond altijd klaar als we naar Lim-babwe kwamen logeren, ondanks je

handicap. ‘s Ochtends stond alles klaar voor het

ontbijt en niets was er te veel voor jou. Je vond alles oke en ik had het altijd naar mij zin daar. Ik zal het heel erg

missen en hoofdzakelijk jou NEL.

 Ik hou van je.

Je zwager Lex

Lieve Nel,

Vroeger, ja heel lang geleden, dan praat ik over de tijd in Den Haag, zag ik je heel veel. want er is een periode dat ik me kan herinneren dat naar oma gaan betekende dat jij daar ook was. Jeroen zat tenslotte op school aan de overkant en steeds heen en weer was niet handig. Je was daar sa-men met oma aan het breien en andere handwerken aan het maken. Ik kan me ook herinneren dat het meestal voor anderen was, zelden voor jezelf. Jeroen en ik zagen elkaar veel en logeerden ook

bij elkaar. Zo weet ik nog dat we je flink hebben laten schrikken door een heel potje fluortablet-jes op te eten in bad. Ik weet niet precies wat je toen allemaal gedaan hebt om te checken of het kwaad kon, ik weet alleen dat we je de stuipen op het lijf hadden gejaagd. Toen kwam ineens de

tijd dat jullie naar Limburg gingen verhuizen. Eerst leek me dat wel gaaf, dan hadden we daar vakantie. Ik had er toen nog niet bij nagedacht

dat dat ook betekende dat we je niet zo vaak meer zouden zien en dat op bezoek gaan bij opa en oma ook echt op bezoek gaan naar opa en oma betekende. Jij was er niet meer en Jeroen ook niet.

Daar heb ik toen echt aan moeten wennen. Naar jullie toekomen was geweldig. Ik heb me altijd kunnen vermaken en jullie huis zien groeien tot wat het nu is en dat is een flink eind. Je was altijd vol plannen en had altijd wel weer iets veranderd in huis als wij kwamen. Vakanties bij jullie waren altijd super en de Bourgondische maaltijden ook. Ik heb goeie herinneringen aan mijn tijd met jul-lie in Den Haag en ook daarna in Limburg. Ik hoop dat je tevreden op je leven terug kon kijken. Je

hebt hard gewerkt en geknokt en hebt ook zeer veel bereikt in mijn ogen. Bedankt dat je mijn tante was!

Patries

Nel,

Er is gevraagd of we iets op papier wilden zetten, iets goeds tussen jou en mij.

Herinneringen zijn er wel, een heleboel, maar waar moet ik beginnen?

De oude tuin waar we samen zaten met opa in de moestuin achteraan. Humpie, Cara

of alle gezellige familiedagen?

Nel met haar borduurmachine?Of het “kraambezoek” bij jullie met Eliza! Ik ben blij

dat je haar hebt ontmoet

Je was een warm, gezellig persoon. Als we bij je waren moesten we vooral ons zelf

zijn, eigen ding doen, lekker gewoon

Herinneringen genoeg, maar toch weet ik niet goed wat ik moet schrijven.

Een ding weet ik zeker, ook al zag je me misschien niet zo veel Ik zal je missen Nel…

heel erg veel!

Bijzondere mensen sterven niet

Zij gaan wel, maar blijven toch

Voor altijd……

Lieve Nel, lieve tante, wat was ik altijd graag bij je op bezoek, zo erg zelfs, dat toen ik nog klein was ik moest huilen als we wegreden. Ik voelde me op vakantie bij jou,

weg van al die drukke toestanden in de randstad.

Zo vrij als vogel kon ik dan spelen in de grote tuin van tante Nel, wat was dat toch fantastisch.

Gelukkig heb ik mooie herinneringen waar ik nog lang van kan genieten. Die mooie herinneringen

maken het soms ook zo moeilijk. Dat zo’n geweldig

persoon vol levenslust, die mij inspireerde en altijd

kon genieten van de kleine dingen, er niet meer is.Op een bewonderenswaardige en moedige ma-

nier heb jij altijd gevochten tegen het geen wat zo

moest zijn. Je had het zo verdient en wij allen had-

den het je zo gegund om nog te kunnen genieten van je paradijsje in Merkelbeek.

Mijn lieve tante, het is zo jammer dat je ons hebt verlaten. wat zal ik je missen!Jeffrey Happel

Dag Nel

Iets goeds tussen jou en mij.

Ik hou het bij een herinnering van één van de laatste

keren dat wij bij jullie waren. Tom en Sarie zouden

een weekendje naar jouw en Arno toegaan. Marjo-

lein en ik besloten om met ze mee te gaan om jullie

te verrassen. Jullie hadden Eliza nog niet gezien en

we wisten hoe leuk je het zou vinden om haar te ont-

moeten. Het was een grote verrassing voor je toen

je zag dat wij er ook bij waren. Eliza had een flink

deel van de dag lekker bij je op schoot gezeten. Je

kon zien dat zowel jij als Eliza het erg naar hun zin

hadden.

wat me ook altijd bij zal blijven is je gastvrijheid.

Hoewel je alleen op Tom en Sarie had gerekend,

was het geen enkel probleem voor je dat er nog

3 mensen extra bij kwamen. Je stond erop dat we

ook bleven eten en slapen. Hoe meer mensen des te

gezelliger.

Ik ben blij dat ik je gekend heb Nel.

Je zit voor altijd in mijn hart en gedachten.

See you on the other side.

ronald

Bijdragen bekenden en vrienden

Hallo lieve Nel,

Het voelt raar, apart en niet normaal om jou te schrijven: een telefoontje was meestal genoeg om het een en ander te regelen. En nu kan het niet anders en we willen je toch nog een paar dingen laten weten. We gaan je geen anekdotes vertellen, want daar was je zelf bij. Die bewaren we wel voor de avondjes die we met Arno en anderen vast en zeker nog wel zullen hebben.

Wel moet je weten dat het met jou en Arno altijd gewoon gezellig was. En misschien zijn de woordjes ‘gewoon’ en ‘ge-zellig’ wel de woordjes, die het beste bij jou passen. We voelden ons daarom, als we bij jullie waren, op ons gemak; we konden onszelf zijn; we voelden ons thuis. Natuurlijk waren we het niet altijd eens en hebben we allemaal onze eigen-aardigheden, maar dat accepteerden we van elkaar en leidde nooit tot grote irritaties. Het bleef ‘gewoon gezellig’.In al die jaren van onze vriendschap hebben we een aantal tradities opgebouwd: Kerstmis samen evenals Oud en Nieuw, de mosseletentjes, de barbecues en de recepten-uit-probeer avondjes en de korte vakanties. Wat hebben we samen veel plezier gehad! Hetzelfde zullen ze zonder jou nooit meer zijn, maar wat ons betreft gaan ze gewoon door en zullen we ‘gewoon gezellig’ over het een en ander kletsen en dus ook over jou. We zijn er zeker van dat jij ook niet anders zou wil-len. Eigenlijk had dit briefje nog veel korter gekund, wat we willen je eigenlijk alleen maar zeggen dat we van je houden en dat we blij zijn jullie vrienden te zijn. Je zult gemist worden.

Groetjes van Johan en Ireen

Beste Arno, Jeroen, Sandra en andere familieleden. 

Ten eerste wil ik jullie veel sterkte toewensen met het ver-lies van Nel. Verder wil ik jullie complementeren met het hele mooie afscheid in het crematorium; ik vond het bijzon-der en ook knap dat jullie zo’n mooie en persoonlijke noot aan deze afscheidsdienst gegeven hebben; vond het een waardig afscheid wat ook bij Nel past! Het meest typerende en bewonderingswaardige van Nel, als ik aan Nel denk, is dat ik ik altijd vergat dat ze moeilijk ter been was. Normaal als iemand een lichamelijke beperking heeft, bent ik hier altijd wel attent op; maar door heel Nel haar voorkomen (haar gezelligheid, haarspraakzaamheid, haar vrolijkheid, haar “zijn”) deed dat haar handicap totaal verbleken en liet het me altijd vergeten daaraan te denken.. Altijd moesten andere collega’s me eraan helpen herinneren dat een plan misschien niet zo’n goed plan was (bijv. een stuk gaan wandelen)....Ik vind het razend knap dat Nel door haar persoonlijkheid haar beperking geheel laat verbleken! Ik vond dit een su-pergrote kracht van Nel en ik vond haar hierin dan ook een absoluut voorbeeld! Daarnaast zorgde Nel altijd voor ge-zelligheid en sfeer!Ik ben blij Nel gekend te hebben! Collega van Nel, Tanja Maessen

Als ik aan Nel denk zie ik haar lachende gezicht voor me. Wat ik nooit vergeet is haar plezier op Mallorca om de Duitse vrouwen die daar ‘s avonds in de bar het liedje van “Doe has mich 1000 mal betrogen” zongen en Nel dan luid Yes Yes meezong.Samen gingen we met de taxi naar de boulevard winkelen en een terrasje pikken waarna we terug liepen, het gevolg hiervan waren pijnlijke blaren. Nel je klaagde dan niet maar zei dat het gezellig was geweest. Nel was altijd optimistisch tot het laats toe, ze fluisterde nog yes als ze een stukje fluim kon ophalen.Nel je was een super lief, gezellig, leuk mens, en Wiel en ik zijn blij dat we je gekend hebben.Nelleke ik mis je...

Els van Aken

Iets goeds over Nel. Helaas, maar ook de crematie maakt nu deel uit van Nel. Maar wat de crematie liet zien is ook te danken aan Nel. Arno: ontroe-rend, Jeroen: aangrijpend, het nichtje: pakkend en de zus van Nel liet horen: Nel is altijd al zo geweest.Voor Mia en mij, John, een in-drukwekkende gebeurtenis die ik niet had willen missen. Zoveel mensen die er waren ga-ven ook blijk van hun interesse in Nel waaruit te zien is dat Nel een goed en indrukwekkend mens was.Misschien niet wat bedoeld wordt met het goede van Nel, maar deze gebeurtenis liet vol-gens mij veel zien.

John Drenth

Hebben ze je dan toch klein gekregen, dappere dodo. Een tof wijf was je! Mijn herinneringen aan jou zijn altijd prettig en vooral ons reisje naar Engeland zal ik nooit vergeten. Vanuit het WEB gaf ik les aan een groepje dames die het vakantie engels on-der de knie wilde krijgen, daar hoorde altijd een uitstapje naar Lon-den bij en aangezien we plaatsen over hadden, ging jij ook mee.Samen hadden we al uitgemaakt dat we onze kamer zouden delen, ik kan wel tegen een “houten” stootje.Het was warm en uitgeput belandden we dan eindelijk in onze hotel-kamer. Jij wilde onder de douche, ik zat op bed en ik keek toe hoe je met een haal je spijkerbroek uittrok, met kunst been en al, in een keer, en daar stond die broek rechtop in onze hotelkamer, met een been erin. We lachten ons dubbel, maar het prachtigste moment kwam nog.Hoe gaat ze dat in godsnaam klaarspelen, dacht ik. En jawel hoor, Nel Fluit huppelde met een been door de kamer en genoot van een verfrissende douche.Zo zal ik je blijven onthouden, dapper, stoer en altijd voor een geintje in. Als er een hiernamaals is, kom ik je zeker tegen en als mijn oude knol, Boogie van 25 jaar meegaat, laat jij ons nog even een poepie ruiken.Ik durf te wedden dat je erop komt en net zoals toen geniet van vrij-heid, eenvoud en geluk. Je was een kanjer....

Liefs voor jou en je dierbaren...Tilly van Leuken

Dag Arno, En nog steeds is Nel er .... en ik weet zeker dat ze ook nog bij jou is.Wat zo lang hecht geweest is, daarvan hoef je niet te vrezen het ooit te verliezen ....Voor ons blijft Nel de warme, maatschappelijk betrokken gangmaak-ster die ons bij de verkiezingen van 2006 in een wave wist te brengen en voor wie geen idee te dol was. Ernst en humor, een kracht van leven! In warme herinnering, namens de meisjes van PRO, Corrie

Lieve Nel,Jij bent voor ons een vriende-lijke, sterke vrouw waar we veel respect voor hebben. Zo zal je altijd in onze gedachten blijven.

Dag Nel!

Geertje en Sjef Melchers – Rekers

Lieve Nel,Wat hebben we gelachen toen je met de rolstoel klemzat in de tramrails voor het grote museum in Brussel. We kregen heel het verkeer stil. Die stoel vond je maar niks maar dat heeft de pret niet gedrukt, zo was je eenmaal.Niet klagen, doorgaan en genie-ten van al wat op je pad komt. Het is nog allemaal zo kortbij, effe ‘n bakkie doen bij Nel, effe bijkletsen----afgelopen!Nel, bedankt voor alle wijze levenslessen, niet in woorden maar door je manier van leven. Fluit ik mis je.

RiaVoor een kanjer.

Uitstapje cmww

….. dat hoorde ik haar vaak zeggen op kantoor. Daar waar we 13 jaar 2 keer per week samen een kamer gedeeld hebben om voor “onze” mensen te wer-ken, zoals jij ze noemde. Toén de Nieuwkomers, nu de Nieuwe Nederlanders. Jij werkte als professionel, ik als vrijwilliger. Samen hadden we dezelfde passie voor deze mensen. Ik moest in het begin erg wennen aan je Haagse directheid en uitspraken. Maar dat was snel voorbij, het klikte: open, rechtuit en gevoel voor hu-mor. Je was erg gastvrij voor alle mensen met hun pro-blemen waar je steeds een oplossing voor probeerde te vinden. Vaak moest ik in je ontstane papieren chaos weer eens grondig orde scheppen. Het ging prima sa-men: we voelden hetzelfde voor onze mensen. Met veel humor deden we ons werk.We konden alles aan elkaar kwijt, alles was bespreek-baar. Onze echtscheiding: voor jou langer geleden, voor mij nog vers toen, maar allebei vergelijkbaar. We hadden het over onze nieuwe mannen, de kinderen, onze kwaaltjes. We waren allebei flink ziek geweest in onze jonge jaren en konden dan ook niet tegen men-sen die zeurden. Wij waren flinke meiden. We voelden elkaar goed aan. Gevolg van dit alles was dat we samen met nog 2 ande-re collega’s elk jaar een weekendje weg gingen. Daar hebben we zelfs altijd elkaars bed gedeeld. Ook daar was meestal dikke pret…..vooral het laatste jaar toen je van ons in de rolstoel moest! Toen ik je klem reed

in de tramrails. En toen we je hadden ingepakt voor de kou. De mensen bleven staan en dachten dat wij een arme invalide voor de gek hielden. Jij had de grootste lol! Omdat ik niet meer werkte als vrijwilliger werd ons contact minder. Maar toen je ziek werd heb ik je weer wat vaker bezocht. En de klik was er weer. “Je komt toch weer snel”zei je als ik ging. De laatste avond sa-men was met “de meiden” zoals je ons noemde van het weekendje weg. We hadden lekkere hapjes en de film Mama Mia . We hebben geen film gezien, maar jij hebt volop gepraat over je dood , wanneer, hoe? Je had veel vragen waarop wij natuurlijk het antwoord niet wisten. Op het einde heb je nog zachtjes meegezongen en gewiegd op de liedjes van de film. Het was een fijne avond, niet wetend dat je 3 dagen later zou overlijden.

Het was goed zo. Je had zoveel pijn. Nu heb je rust. Nel, ik vond het fijn je ooit ontmoet te hebben. We hebben veel gedeeld samen, in die periode was je een stukje uit mijn leven. Als ik s’morgens mijn lippen verf denk ik steeds aan je: want dat hadden we ook samen: Maybelline nr. 427 (onze lippenstift)Nel bedankt.

Anja Spronk

Uitstapje cmww

Lieve Nel,

Nel en Ome Nöl zijn in ons gezin een begrip. Er waren tijden dat we elkaar veel zagen en tijden wat minder. Het was altijd gezellig. We hebben menig keertjes samen gegeten en gefeest. Al sinds heel wat jaartjes vieren we oud en nieuw samen. Alleen de laatste keer had jij gefoeteld en waren jullie volgens jou aan de beurt, ter-wijl het onze beurt was. Blijkbaar heeft het zo moeten zijn.Als ik aan jou denk, herinner ik me vooral je optimisme, je positiviteit en je enthousiasme. Je was trots op alles en iedereen. Vol overgave kon je verhaal doen over Arno, Jeroen en Sandra, je familie, je naai/borduurwerken, eten, drinken, je dieren en je werk. Ik hoor je gewoon nog zeg-gen: “Oh Mejon, want zo sprak je mijn naam uit, dat is zó leuk.” Of als het over eten ging: “Oh Mejon, dat is zó lekker.” En zo kan ik nog tig voorbeelden opnoemen. De nadruk lag dan vooral op zó.Pieter was echt jullie petekind. Er zijn nauwe-lijks verjaardagen, feestjes of andere bijzondere gebeurtenissen van hem die jullie hebben over-geslagen. En als jullie er waren en hij liet zijn rapport zien, dan kon ome

Nöl zijn beurs trekken en dan moest hij niet al-leen wat geven van zichzelf, maar ook wat voor jou. Dat geld zou hij later wel terugkrijgen, maar of dat laatste gebeurd is, betwijfel ik.Toen Pieter klein was leerde je hem allerlei plat Haagse uitdrukkingen. Een daarvan is me goed bijgebleven “èkel”. Ik weet nog dat we samen boodschappen gingen doen en jij in de andere rij stond. Om de een of andere reden riep Pie-ter toen keihard “èkel” hè Nel. Je wist even niet waar je kijken moest.

Je had bij ons ook meerdere namen. Een daarvan was “hotlips”, die spreekt natuur-lijk voor zich. Een andere was Nelliebellie.Soms had je een verhaal en dan was je er hele-maal van overtuigd dat wij, maar vooral Arno, begrepen waar je het over had. Je kon je dan enorm opwinden als we het niet gelijk begre-pen. Als je dan iets meer tekst en uitleg gaf, viel het kwartje wel bij de een of de ander. Over Arno zei je dan: “Dat doet ie nou altijd.” Zo herinner ik me ook de laatste avond met jou. We hebben gezellig tv zitten kijken, nou ja dan wel zonder geluid, want dat stoorde je, en lek-ker zitten snoepen. Arno zou frietjes halen en vroeg wat je erbij wilde hebben. Je wilde zo’n ding. We hebben vervolgens zowat alle snacks opgenoemd, maar niets was goed. Je wilde zo’n ding, je weet wel. Uiteindelijk kwamen we er-achter dat je een bamieblok wilde. Van die laat-ste frietjes heb je genoten met enorm veel zout. Er kon maar niet genoeg zout op. Opeens moest Arno stoppen met eten. Je wilde nog een stukje frikandel speciaal proeven voordat hij hem op had. Die avond had ik Joep bij me, onze lo-geerhond, waar je helemaal verliefd op was. De laatste beelden die ik van je heb, zijn met een super enthousiaste Joep op je bed en jij met een brede glimlach op je gezicht. Een mooi beeld dat ik zal blijven koesteren.Ik ben je dankbaar dat je mij de laatste weken van je leven je vertrouwen hebt gegeven en me hebt toegelaten. Natuurlijk had ik het graag an-ders gezien, maar ik ben blij dat ik er voor je mocht zijn.

Dankjewel voor alles Lieve Nel

Je schoonzusje Mejon

Schinveld 22 juli 2010

We zeggen veel te snel “ het is voorbij”. Alleen je lichaam is weggenomen. Niet wie je was. En zeker niet wat je zei. Je zus Marja

Dag meisje,Terwijl ik dit schrijf is het nu al (of pas) 7 weken dat je er niet meer bent. Ik kom er maar niet uit welke van de twee het is. Ik mis je.Tijdens onze laatste dagen samen hebben we naar elkaar uitgesproken dat wij het fijn gehad hebben. We kunnen met een goed en tevreden gevoel terug kijken wat we in de loop van de jaren gedaan en bereikt hadden. Wij waren elkaars maatjes door dik en dun. Helaas is het einde anders als dat we dachten.

Maar nu is tijd voor afscheid. Ik heb door onze foto’s en dia’s van de afgelopen 30 jaar gebladerd en een compilatie van foto`s van jou gemaakt door de jaren heen. Aangevuld met beelden van onze tuin en je bloemen. Ik weet zeker dat je het mooi zult vinden.

De muziek van Genesis loopt als een rode draad door ons samen zijn. Wij zijn naar concerten geweest en we hebben veelvuldig de muziek gedraaid en de concert dvd’s beke-ken met de beamer op het grote scherm met dolby sur-round geluid. Jij was meer van de rustige populaire num-mers en de ballads, ik was meer van de lange symfonische nummers. Één van de nummers waar we naar luisterden was “Open Door”. Wie had gedacht dat dit nummer ooit zo’n lading zou krijgen.

Het nummer “Open Door” heeft een mythische betekenis en gaat over afscheid nemen en dat -Nel- moet ik gaan doen, ik moet je gaan los laten. En dat zal moeilijk zijn omdat ik merk, nu je er niet meer bent, dat je wel heel erg diep in mij zit.Michael Rutherford heeft dit afscheid op indringend wijze verwoord in de tekst van het lied en met een prachtige mu-ziek compositie nog meer inhoud gegeven. De boodschap van dit lied is afscheid nemen maar niet definitief.

Nel jij zal voor altijd bij me blijven, ik moet wel afscheid van je nemen maar de deur blijft open.

Arno

I see your smiling faceBy the open door

There`s the morning lightShining in your hair and in your eyes

And just a little way behind that smile of yoursI see another one oh so far away

If only for one second I could hold you close to me

When the Master calls for me againThere`s nothing I can say or I can do

Goodbye my loveTime has come to say farewell

I hear the call againGoodbye to the world

I`ve sheltered for so longBut there`s so much my love

That I can never sayAnd in a little while

In a little whileThere`s nothing left to say

As the years go byAnd I have not returnedAnd the night has come

Fallen all aroundIf you count the stars

You`ll know how many have gone outAnd when the Master calls for me again

There`s nothing that I can sayOr I can do

Stand in the sunShut your eyes and feel the world

Is changing every dayGoodbye my love

Each day will seem so longThere`s so much I feel

That I can never sayI can`t see you

I can`t feel you anymoreI`m just a memory of that open door

Ik zie je lachende gezichtBij de open deurDaar is het morgen lichtSchijnend in je haar en in je ogenAchter deze lach van jouZie ik een andere alleen heel ver wegKon ik je nog maar een seconde tegen me aan-drukkenWanneer de heer mij weer roeptIs er niets wat ik kan zeggen of kan doen

Vaarwel mijn liefDe tijd is gekomen om vaarwel te zeggenIk hoor de roep opnieuwZeg de wereld vaarwelWaar ik zolang verbleefMaar er is zoveel mijn liefDat ik niet kan zeggenEn over een poosjeOver een poosjeEr is niets meer te zeggen

De jaren gaan voorbijEn ik kom niet meer terug.en als de avond is gevallenHelemaal om je heenAls je de sterren kunt tellen.Dan weet je hoeveel er uit zijnWanneer de heer mij weer roeptIs er niets wat ik kan zeggen of kan doenOf ik kan doen

Sta in de zonSluit je ogen en voel dat de wereld aan hetVeranderen is, iedere dagVaarwel mijn liefElke dag lijkt zo lang te durenEr is zoveel wat ik voelDat ik nooit kan zeggenIk kan je niet meer zienIk kan je niet meer voelenIk ben alleen een herinnering bij een open deur

Genesis - Open door

Bijdragen cmww

Een traditie van het CMww.Bij het afscheid van de organisatie een woordje meekrijgen. Meestal betreft het een vertrek naar een nieuwe baan of het stoppen met werken, pensioen of zo.

wij gaan niet breken met deze tra-ditie. Alleen de vorm zal anders zijn, vandaar dit verhaaltje op papier.

Neeltje Johanna Fluit, geboren in Den Haag op 15 november 1951.Je voorgeschiedenis is er een waar je waarschijnlijk menig roman mee had kunnen vullen. Je kunt wel stellen dat het leven iets bijzonders met jou voorhad.Met Arno naar het Zuiden gekomen heb je je voorgeschiedenis aardig verzilverd in het Zuiden.Met jou geëngageerdheid, doorzet-tingsvermogen en gerichtheid op de kwetsbare in de maatschappij ben je hier aan je carrière begon-nen.

Bij de voorlopers van het CMww de Stichting welzijnswerk Brunssum ben je als vrijwilligerster begonnen. Je had al veel ervaring opgedaan in het Noorden en veel ideeën hoe een en ander opzet moest worden. Als vrijwilligster werkzaam bij de ANIB (Algemene Nederlandse In-validenbond) en het SOK (Stichting Overkoepelende Kindercentra).

In een interview uit die tijd (Portret van : Nel Fluit, “Ik kan het niet laten) meldt zij al dat haar grootst hobby welzijnswerk is naast breien en naaien (in die tijd had welzijnswerk ook nog een echt “geiten wollen sokken” imago met breiende me-dewerkers tijdens vergaderingen.) Verder vertelt Nel dat het huishou-den niet op de eerste plaats komt en derhalve noemt ze zich dan ook geen huis/tuin en keukenvrouw. Ze wil vaak meer als zij kan, maar dat is niet ongezond!

Vanaf 1-09-1993 komt Nel in “be-taalde” dienst bij de Stichting wel-zijnswerk Brunssum, 20 uren als So-ciaal Cultureel werkster (eindelijk erkenning, een betaalde baan!).

Op 30-06-1995 het eerste arbeids-contract bij het CMwwBij het CMww heeft Nel verschei-dene functies uitgevoerd, Sociaal Cultureel werkster, Opbouwwerk, Trajectbegeleiding, Groepswerk bij nieuw- en oudkomers en maat-

schappelijk werk, Informatie en Adviesfunctie, ondersteuner bij de SHV.Deze brede inzet is een gevolg van een aantal verschillende zaken; soms was er in het bedrijf behoef-te aan wijziging van functies, soms waren het de toenemende fysieke beperkingen (al dan niet tijdelijk van aard). Het heeft er in ieder ge-val toe geleid dat er een dik dossier met brieven van UwV, Maetis, arbo-dienst etc. is ontstaan. Nel heeft hier op geheel eigen wijze steeds weer een nieuw start- en uit-gangspunt gevonden om het werk weer verder vorm te kunnen geven.Dit heeft ook een overgang bete-kend van het Team ww naar team Mw. De laatste jaren ben je daar ook goed geland.

Met het risico verre van compleet te zijn noem ik een aantal werkzaam-heden die benoemd dienen te wor-den. Zo is de “nieuwe”wijkpost Noord toch echt wel jouw kindje geweest. Dit heeft vele succesvolle (en gezel-lige) jaren gekend. Het werk met de nieuwkomers is vele jaren de rode draad geweest. Ongeacht je werkplek of team heb je hier vorm aan blijven geven. Zelfs ook toen het geprotocolleerd werd en je cijfers en verantwoordingen moest leveren. Een echte uitdaging voor een welzijnswerker. Ook een van je laatste wapenfeiten mag genoemd worden. Het oppep-pen van de maatschappelijk wer-kers om het groepswerk “Held met weinig geld” weer van de grond te krijgen. Deze groep is mede door jouw inzet weer op de kaart komen te staan.

Uiteraard zijn er ook dipjes ge-weest. Onder andere in je gevecht voor “betaalde”arbeidsuren heb je ook wel eens onenigheid gehad met de leiding. Het is voor jou een voortdurend zoeken naar evenwicht geweest in fysieke mogelijkheden, veranderende vraag vanuit de orga-nisatie, professionalisering en om-gaan met verschillende leidingge-venden. Uiteindelijk zijn we er altijd weer samen uit gekomen.

Naast je engagement op het werk ben je ook in je privé tijd nog met de kwetsbare burger bezig geweest. Je hebt je vele jaren ingezet bij de ANGO (Algemene Nederlandse Ge-handicapten Organisatie) en ook

politiek ben je actief geweest. In het Onderbankse Pro heb je ge-ijverd voor; Armoedebestrijding en de wVG, Sociale en betaalbare wo-ningen in alle 4 de kernen, Goede voorzieningen voor de jeugd in On-derbanken en voor meer vrouwen in het gemeentebestuur. Gezien het huidige gemeentebestuur , uitslui-tend bestaand uit vrouwen, en de afgelopen jaren goed gefaciliteerde zaken voor de jeugd heeft de inzet wel geloond.

Nel, ik wil je namens het bestuur, de collega’s en vooral namens de cli-enten, klanten en deelnemers van harte bedanken voor je grote inzet.Ik had deze zaken graag in de vorm van een speech bij jouw afscheid op 65 jarige leeftijd willen houden.

Nu moet het maar zo……..

Bedankt

Jan van de VenneDirecteur CMww

Brunssum, 29 juni 2010

Beste, lieve Nel,

Voor altijd in onze gedachten..

Hoi Neel,Voor mijn verjaardag heb ik van jeroen, Sandra,

Marion, Ger, Pieter, johan en Irene een Ginkgo Biloba, dit is een japanse notenboom, gehad.

Hij is in de tuin gepland naast de vijver. Deze boom is niet zomaar een boom maar hij staat symbool

als een levensboom ter nagedachtenis aan jou.Maar ik vond deze boom niet voldoende. Er moest nog iets tast-baars komen om een plekje te creëren in jouw tuin waar een

ieder die daar behoefte aan heeft zich terug kan trekken om even mijmeren

of te denken aan jou.

je weet dat we op alle kaarten en brieven steeds als beeld-merk een bloem met een vlinder gebruikt hebben. De bloem

staat uiteraard voor jouw liefde voor de natuur en de bloemen zelf. je zorgde er altijd voor dat er bloemen in

huis waren, jij kon daar echt van genieten. De vlinder staat symbool voor jou, enerzijds voor je openhartige karakter en je kon letterlijk soms heerlijk ‘ fladderen’. ander-zijds staat deze vlinder als symbool dat je nu letterlijk verlost

bent van je lijf en je beperkingen. Ik hoop in ieder geval dat je je nu vrij

en onbevangen kunt bewegen.

Ik heb Catharina Ramaekers uit Maastricht gevraagd deze bloem en vlinder te vervatten in een beeld.

Het is een open combinatie geworden van brons met glas. Ik vind hem prachtig.

Dit beeld in combinatie met de levensboom maakt het plekje in de tuin

compleet, ik weet zeker dat jij dit ook schitterend zou vinden.

Dit plekje heeft dan ook de functie als mijmer plekje, ik wil een iedereen die behoefte heeft dichter bij jou te komen

dit plekje aanbieden.

arno