JONATHAN BERGMANNHEMELTJELIEF

Exclusievevoorpublicatie!

Voorwoord

Leuk dat je interesse hebt in mijn boek! Voor de korte inkijk geef ik je eerst graag nog een korte geschiedenis.

We schrijven november 2010, ik ben (tijdelijk) gestopt met journalistiek en doe zomaar mee met de NaNoWriMo, de National Novel Writing Month. In één maand een boek proberen te schrijven. Eén maand is het niet geworden, maar anderhalf jaar later, zomer 2012, was het zover. Het boek was in eerste vorm af. Gaaf natuurlijk, en de eerste reactie van mijn proeflezer? ‘Wát heb jij voor gaar boek geschreven.’ Juist. Toegegeven: het is ook geen standaard boek. Maar verder had deze proeflezer ook wel wat goede opmerkingen te geven, de humor zat goed en de schrijfstijl was leuk. Dus ben ik er mee doorgegaan. Extra bijgeschreven, andere stukken geschrapt en het was klaar voor een volgende ronde proeflezers. Zij hadden hier en daar wel wat aan te merken, maar geluiden waren positief. Eén van de proeflezers las hem in één keer uit, zonder dat hij die bedoeling had.Mooi om te horen, maar er was nog werk aan de winkel. En dat werk is nu inmiddels afgerond. Schrappen, herschrijven, het hoort er allemaal bij. Ik ben tevreden. Zo tevreden dat ik het wil laten drukken. Maar omdat je maar één keer je debuut kan maken, wil ik het in samenwerking doen met een professionele redacteur. En daar is weer geld voor nodig.

Een crowdfundingsactie is de oplossing. Aangezien ik het boek het liefst 2014 nog wil uitbrengen moest dat dus in de maand september er van komen.

Daar waren nog een aantal dingen voor nodig.

Zo wilde ik de voorkant al hebben om te showen. Mijn zusje wilde daar wel naar kijken. ‘Een eekhoorn met een toiletrol’, was mijn opdracht. Dat is goed gelukt, ik ben er erg tevreden over, bedankt Hadassa!Bij voordekunst.nl diende ik mijn plan in, en ook daar werd positief gereageerd. Toen was het een kwestie van het maken van een filmpje en wat extra word-of-mouth creëeren. Dat verliep allemaal goed, alleen één ding ontbrak nog. Want naast de beloningen voor de donaties was er misschien toch nog één ding nodig om donateurs over de streep te trekken. Een inkijkje in het boek.

Dat kan geregeld worden dacht ik bij mezelf. Dus ik heb wat stukjes uit het eerste hoofdstuk geknipt en netjes achter elkaar gezet. Speciaal voor jou als geïnteresseerde.Wat hierna volgt zal waarschijnlijk niet één-op-één in het boek terecht komen. Er volgt nog wat redactie en er zal nog wel wat veranderen. Maar, het geeft wel een idee van schrijfstijl, verhaallijn en een algemene indruk.

Enfin, genoeg woorden vooraf, geniet van dit inkijkje en ik hoop op je steun bij deze crowdfundingsactie.

Een boekenkast is pas echt spik en span, met een echte Bergmann.

Jonathan Bergmann14 september 2014, Ede

OlifantenhoopPer dag schijt een olifant zo’n honderd kilo. Hoewel mijn stad er weinig mee te maken heeft, denken veel mensen toch aan de grote hoeveelheden olifantenmest bij het horen van de naam van mijn stad. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Mijn stad heet nu eenmaal ‘olifantenhoop’, en dat is een naam die tot de verbeelding spreekt. Het is geen grote stad, en buiten de wijdverspreide bekendheid van de naam ‘olifantenhoop’ is de stad vooral bekend door de enorme deurklinkenfabriek die de stad bezit. In de zestien jaren dat ik nu in de stad woon heb ik de stad ook wel leren kennen, en wat blijkt? Naast de enorme deurklinkenfabriek heeft de stad niet veel bijzonders te bieden. Bovendien, die deurklinkenfabriek is ook niet bijzonder. Oftewel: eigenlijk heeft heel die stad niets te bieden. Maar tegelijkertijd: hoeveel heeft het leven nu eigenlijk te bieden, en in hoeverre kan je dan iets van een stad verwachten?

*

Daar zit ik dan, met mijn goede gedrag, in mijn nieuwe kamer. Examens zijn gebeurd. Het verhuizen is gebeurd. De weken zijn snel voorbij gegaan. Elke keer wat spullen heen- en weer gebracht en nu is alles redelijk vol. Glazen en bestek heb ik meer dan zat. Allemaal van familieleden gekregen die hoorden dat ik op kamers ging. ‘Eindelijk van die troep af’, zullen ze hebben gedacht. Ik vind het niet erg, glazen en borden heb ik toch nodig. Dat er soms een oortje mist aan een mok en de borden grauwgrijs zijn maakt me niet veel uit. En vandaag bracht vader nog een stel mini-vorkjes, voor als ik ooit taart ga eten. Nouja, goed, vast wel een keer.De eerste weken ben ik veel in mijn nieuwe huis. Examens kosten nu eenmaal niet veel tijd. Om de dag eentje, en een examen waar drie uur voor staat ben ik meestal met een uur mee klaar. Het ging allemaal nog

goed ook. Misschien had ik wel vwo gekund. Misschien. Ondertussen werk ik nog twee avonden bij Paul Patat maar verder zit ik vooral in mijn kamer. Televisie aan. Hangen. Niets doen. Alleen zijn. Is dit het dan. Je eigen kamer. Mijn eigen leven. Wat moet ik in september? Studeren? Waarvoor? Sterker nog. Wat moet ik deze zomer? Het is nu eind juni, nog twee volle open maanden tot september. Wat moet ik in hemelsnaam met al die tijd? Het is best prettig dat ik geen moeder in de buurt meer heb om me uit mijn bed te sleuren. Maar zo in mijn eentje heb ik helemaal geen goede reden meer om mijn nest uit te komen. Ik blijf liever liggen. En dat liggen dat doet me toch wel nadenken, over de les van Kaal bijvoorbeeld.Het leven is maar een beetje onzin. Je wordt geboren, daar kan je niets aan doen. Je wordt dan opgevoed door ouders die je niet kan kiezen. Zij beïnvloeden jou dermate dat je hun vroeg of laat na gaat apen. Sterker nog, je wilt ze na apen en hebt het gevoel dat je leven faalt als het je niet lukt om ze na te apen.En dan of het nu uiteindelijk gelukt is om aan die standaarden te voldoen je gaat altijd dood. Hoe dan ook.En dan wordt het interessant, want dan weet niemand wat er gebeurt. Althans, geen levend iemand weet dat. De doden weten dan wel wat er dan gebeurt. Maar ja, die kunnen het mij niet vertellen. Ze zijn immers zo dood als wat. Het klopt, sommige mensen denken wel dat ze weten wat er gebeurt als je dood gaat. Dan zeggen ze dat je opnieuw geboren wordt. Soms als mens, soms als beest. Zou zomaar kunnen natuurlijk, misschien kom je terug als boom. Gezellig lijkt me dat, in zo’n bos. Misschien kom je wel terug als bonsai-boompje, of zijn dat dan de lilliputters?Anderen zeggen dat het gewoon over is als je dood ben. Je stopt met bestaan. Er is niets meer voor jou. Net zoals voordat je was geboren. Gewoon niets. Noppes. Nada. Gek idee, ergens, maar ja, het hele leven is vreemd.Maar, het grootste gedeelte van de wereldbevolking denkt toch aan een hiernamaals. Een hemel, een walhalla, een paradijs. Met maagden, gouden bakstenen en alles wat je hartje begeert. Toch heb ik daar altijd mijn vragen bij. Ik bedoel, natuurlijk is dat een fijn idee, een goed vooruitzicht. Het maakt dit leven een heel stuk dragelijker, want het

wordt allemaal beter als je dood bent.Maar wat ik niet snap: waarom deze testfase? Waarom eerst ons in deze wereld vol onrecht, mitrailleurs, mestkevers en muggen plaatsen? Als we zo geliefd zijn, waarom niet gelijk ons in het paradijs plaatsen? Kijk, dit leven heeft zijn leuke kanten, maar die leuke kanten zijn toch ook in het paradijs te vinden?Woon inmiddels op kamers, maar heb dus geen flauw idee wat ik moet gaan studeren. Waarom zou ik überhaupt studeren? Een vak uitoefenen? Ja, het is leuk hoor. Maar ik word vanzelf oud en dan ga ik weer dood. Over honderd jaar is iedereen me vergeten, behalve als ik écht iets bijzonders ga doen. Een gloeilamp uitvinden bijvoorbeeld. Maar ja, die bestaat nu al, dus dat valt al af. Het enige wat ik weet is dat ik een leuk leven wil. Maar tegelijkertijd weet ik dat het leven vol tegenslagen zit. Vol met fouten maken, vol met falen. Vol met mensen teleurstellen. Nee, had mij maar de hemel gegeven, direct al. Is toch voor iedereen beter, lijkt me.

*

Tot nog toe verloopt deze maandag in juli zoals alle andere dagen. Bed uit, kleren aan, ontbijten, je kent het wel. Vandaag moet ik mijn schoolboeken nog terugbrengen naar de middelbare school. Op de benenwagen, want zo ver ligt school niet van mijn kamer, of mijn ouderlijk huis. Dat heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen.Je zou denken dat je, als je een korte reistijd hebt naar school, dat je dan juist makkelijker op tijd komt dan mensen die ver van huis wonen. Maar niets is minder waar. Juist de mensen die dichtbij wonen hebben de meeste moeite om op tijd te komen.Dat klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Kijk, wie ver weg van school woont, en bijvoorbeeld driekwartier op de fiets zit. Die gaat driekwartier van te voren weg. Maar stel nu dat hij vijf minuten te laat vertrekt, dan heeft hij nog veertig minuten op de fiets om die vijf minuten in te halen.Iemand die drie minuten lopen van school woont en vijf minuten te laat vertrekt, kan nooit in drie minuten vijf minuten goed maken. En zo kwam ik, die een luttele zes minuten lopen van school woonde,

regelmatig te laat op school.Maar op deze dag in juli kom ik niet te laat op school, überhaupt was er een uur inlooptijd, dus dat was feitelijk onmogelijk. Maar ik kom wel te laat thuis. En dat komt omdat er zomaar uit het niets, opeens, een man voor mijn neus stond. Een vreemde man.

*

Ik ben zo stomverbaasd dat er opeens een man voor me staat dat ik daar eerst een minuut naar die vent sta te kijken.Hij is een stukje groter dan ik. Een grote bos blond haar op zijn hoofd. Daaronder één grote blonde wenkbrauw, hij heeft er één die zijn beide ogen overspant. Grote bruine ogen, en een grote ietwat hoekige neus. Een lange nek, beetje schildpadachtig. Nu ik er naar kijk komt die schildpad-associatie waarschijnlijk door het groene pak wat hij aanheeft. Het is wat rond, met bruine strepen aan de voorkant. Verrek, volgens mij is het gewoon een schildpaddenpak wat hij aanheeft. Vanonder zijn schild komen twee lange benen met, hoe kan het ook anders, blond beenhaar. En hij heeft witte sokken aan, en sandalen, en dát vind ik niet kunnen. Ik ben helemaal geen modebewust persoon. Spijkerbroek en t-shirt in de zomer, spijkerbroek en trui in de winter. Ik vind het al gauw prima. Maar er zijn een paar no-go’s. Als man draag je geen roze polo’s, je draagt een das of sjaal alleen als het koud is, en je draagt nooit, maar dan ook nooit, je sokken in je sandalen. Het heeft geen nut, en je ziet eruit als een klapjosti. Vergelijk het met een ijsje kopen en laten smelten, dat heeft ook geen nut.Afijn, we zijn bij de man die zo pardoes voor me verscheen, op het asfalt. De blonde God in het schildpaddenpak. Ik kijk hem aan. Hij kijkt mij aan. Ik kijk hem iets indringender aan. Hij blijft me aanstaren. Ik beweeg mijn hoofd iets naar voren en trek mijn wenkbrauwen iets op. Hij staart. Ik beweeg mijn hoofd iets meer naar voren, kijk hem vragend aan en playback met mijn mond ‘wat moet je’.Hij playbackt iets terug, maar ik kan niet liplezen.‘Wat zeg je?’ vraag ik.‘Ik moet helemaal niets.’ zegt hij.‘Wat doe je hier dan?’ Hij is weer terug in staarmodus.

We staan zo een paar minuten oog in oog en het lijkt wel alsof de wereld om me heen stil staat. Sterker nog, nu ik mijn ogen van de schildpaddenman afneem en rondkijk, beweegt er helemaal niets. De paar mensen in de verte staan stil en vlakbij hangt een duif midden in de lucht.‘Heb jij de tijd stilgezet?’‘Ja, Karel, ik heb de tijd stilgezet.’ antwoordt de schildpaddenman koeltjes.‘Hoe weet je hoe ik heet?’ Vraag ik verbaasd.De schildpaddenman staart me wederom aan. Veel duidelijker wordt het zo niet. Ik besluit om het even opnieuw te proberen.‘Zullen we even opnieuw beginnen?’ Ik steek mijn hand uit naar de schildpaddenman en zeg ‘Karel Taris’. Dan pas zie ik dat de schildpaddenman geen armen heeft.De man negeert mijn hand en antwoord: ‘Dag Karel, hoe is het?’ Ik trek mijn hand langzaam weer terug, raar dat hij geen armen heeft.‘Ja, prima, maar wie ben jij dan?’ ‘Goede vraag.’‘En waarom heb je een schildpaddenpak aan?’‘Da’s een lang verhaal.’‘Ik heb de tijd.’‘Die heb je niet.’“Dan weet je meer dan ik.”‘Nogal wiedes, ik ben ook wel wat ouder dan jou.’‘Dat is waar. Iets anders dan, wat doe je hier?’‘Ik ben hier voor jou.’‘Wat dan?’‘Ik hoorde dat je niet helemaal tevreden was.’‘Van wie hoorde je dat?’‘Van jou.’‘Wanneer heb ik jou dat verteld dan?’‘Een paar pagina’s terug.’‘Die snap ik even niet.’‘Laat maar, ik heb een voorstel.’‘Wat voor voorstel.’‘Ik hoorde dat je graag naar de hemel wilde.’

‘Dat heb ik nooit gezegd.’‘Wil je dat niet dan?’‘Kan jij het regelen?’‘Wat heb je er voor over?’‘Eén euro.’‘Geld zegt me niets.’‘Ja, geld kan ook niet praten.’‘Nee, maar ik wel.’Opeens kleurt de lucht paars, grijze donderwolken pakken zich samen, en als ik me niet verkijk groeit de schildpaddenman een paar centimeter. Hij opent zijn mond en buldert:‘En nú wil ik dat je luistert!’Ik duik ineen en stamel: ‘Ja, meneer.’‘Goed.’ De schildpaddenman met blonde lokken begint zo’n beetje rond te lopen terwijl hij zijn verhaal doet.‘Mijn voorstel is als volgt. Ik wil jou de kans bieden om in de hemel te komen. Levend en wel. Maar daarvoor zal je wel dit leven moeten overwinnen. Daarvoor dien je een aantal taken te volbrengen. Geen zorgen, ik zal je geen taak geven die je niet aankan.Als je alle taken, het zijn er zeven in totaal, hebt volbracht mag je linea recta de hemel in. Ga je in op dit voorstel?’‘Ja.’ Ik antwoord voordat ik het me goed en wel besef.‘Nou het is verder simpel. Je voert de taken uit die ik je geef. Je krijgt één kans voor elke taak en je eerste taak is om zaterdag met je voetbalclubje FC Elephantpile te winnen van koploper SVEN.’

***

Tot zover deze voorpublicatie bestaande uit een aantal stukken uit het eerste hoofdstuk. Meer lezen? Steun dan het crowdfundingsproject en zorg dat jij je verzekert van je ebook of paperback, en check ook de andere beloningen op www.hemeltjeliefhetboek.nl