DE NIEUWE GONZOMuziek en zakencijfers: het blijft een (wrange) combine waarbij onheilstijdingen dikker gezaaid zijn dan jubelver-halen. Jaar na jaar blijven de inkomsten dalen en die trend lijkt, volgens zij die het menen te weten, onomkeerbaar. Naar eigen schatting verloor de muziekindustrie vorig jaar 1,7 miljard euro aan inkomsten. Of een omzetdaling van maar liefst 8,4 procent, aldus de internationale muziekfe-deratie IFPI. In 2010 werden ruim veertien procent min-der exemplaren verkocht dan het jaar voordien. Digitale verkoop, vaak aangehaald als dé reddingsboei voor de industrie, kon ook ditmaal niet alle meubelen redden.Hoeveel winst de industrie dan nog wél kon optekenen, is minder eenvoudig te achterhalen, maar ach er is al genoeg honger en onrecht in de wereld. Laat ons dit potje alvast toegedekt houden. Met cijfers mep je zelfs een olifant tegen de grond, dus wat zou het…

Laat ons de zaken ook eens met een positieve(re) bril bekijken. Niet per se een roze, maar toch zo’n gek model-letje. Want in plaats van steeds maar te hameren op die zelfde blauwe plek is het hoog tijd om eens stil te staan bij muziekfanaat (m/v) die nog wel zuurverdiende centen over heeft voor een mooi afgewerkt product, ook al was de gratis muziek maar één muisklik verwijderd.Zou het dus niet eerlijker én slimmer zijn om – we tempe-ren ons naïef enthousiasme voor een keertje niet - uitge-rekend die Mohikanen die anno 2011 nog steeds cd’s en/of vinylplaten kopen te bedanken voor hun loyaliteit ? Om bijvoorbeeld van elke dag een Record Store Day te maken. We zeggen maar wat…

Stop dus die verloren achterhoedegevechten tegen het illegaal downloaden en behandel die laatste traditionele consumenten niet langer als slaafse melkkoeien, maar beloon ze voor hun trouw en klandizie. Het is maar een voorzichtige suggestie, maar hou op met die zogenaamde gelimiteerde (sic) edities of dure heruitgaven (van her-uitgaven). Daarvan krijgt die trouwe klant alleen maar constipatie. Een cd die vandaag vijftien euro kost en drie maanden later gedevalueerd is tot minder dan de helft, is ook behoorlijk nefast voor de feestvreugde. En om dat plezier, daar draait het immers om.Dat het namelijk ook anders kan bewijzen bijvoorbeeld nog massa’s kleine, ona�hankelijke labels als ConSouling Sounds (p. 73) of Tone�loat, dat door middel van een acht-delige luxueuze én betaalbare vinylbox in het omvangrijke oeuvre van vidnaObmana (p. 32) duikt. Meer passie en artistieke eigenzinnigheid, los van puur commerciële motieven, ook bij een instituut als Low (p. 16), nieuw-komers Suuns (p. 56) en een cultartieste als Bridget Hayden (p. 45).

Beschouw dit woord vooraf dan ook als een warme oproep tot koesteren. Er wordt al genoeg gekankerd.

Voor de redactie, (sdp)

103

mei - juni 2011 8,-

Over vernieuwende muziek en cultuur

SIGNALEMENTEN: ANIKA, GRIMES, WESTERN STANDARDS, VONDELPARK EN THE WEEKND

LOWSUUNSVIDNAOBMANAHYPE WILLIAMSRENÉE VAN TRIERF.J. OSSANG

GRATIS MIND THE GAP-CD

(circus)

3

de nieUWe gonZoMuziek en zakencijfers: het blijft een (wrange) combine waarbij onheilstijdingen dikker gezaaid zijn dan jubelver-halen. Jaar na jaar blijven de inkomsten dalen en die trend lijkt, volgens zij die het menen te weten, onomkeerbaar. Naar eigen schatting verloor de muziekindustrie vorig jaar 1,7 miljard euro aan inkomsten. Of een omzetdaling van maar liefst 8,4 procent, aldus de internationale muziekfe-deratie IFPI. In 2010 werden ruim veertien procent min-der exemplaren verkocht dan het jaar voordien. Digitale verkoop, vaak aangehaald als dé reddingsboei voor de industrie, kon ook ditmaal niet alle meubelen redden.Hoeveel winst de industrie dan nog wél kon optekenen, is minder eenvoudig te achterhalen, maar ach er is al genoeg honger en onrecht in de wereld. Laat ons dit potje alvast toegedekt houden. Met cijfers mep je zelfs een olifant tegen de grond, dus wat zou het…

Laat ons de zaken ook eens met een positieve(re) bril bekijken. Niet per se een roze, maar toch zo’n gek model-letje. Want in plaats van steeds maar te hameren op die zelfde blauwe plek is het hoog tijd om eens stil te staan bij muziekfanaat (m/v) die nog wel zuurverdiende centen over heeft voor een mooi afgewerkt product, ook al was de gratis muziek maar één muisklik verwijderd.Zou het dus niet eerlijker én slimmer zijn om – we tempe-ren ons naïef enthousiasme voor een keertje niet - uitge-rekend die Mohikanen die anno 2011 nog steeds cd’s en/of vinylplaten kopen te bedanken voor hun loyaliteit ? Om bijvoorbeeld van elke dag een Record Store Day te maken. We zeggen maar wat…

Stop dus die verloren achterhoedegevechten tegen het illegaal downloaden en behandel die laatste traditionele consumenten niet langer als slaafse melkkoeien, maar beloon ze voor hun trouw en klandizie. Het is maar een voorzichtige suggestie, maar hou op met die zogenaamde gelimiteerde (sic) edities of dure heruitgaven (van her-uitgaven). Daarvan krijgt die trouwe klant alleen maar constipatie. Een cd die vandaag vijftien euro kost en drie maanden later gedevalueerd is tot minder dan de helft, is ook behoorlijk nefast voor de feestvreugde. En om dat plezier, daar draait het immers om.Dat het namelijk ook anders kan bewijzen bijvoorbeeld nog massa’s kleine, onafhankelijke labels als ConSouling Sounds (p. 73) of Tonefloat, dat door middel van een acht-delige luxueuze én betaalbare vinylbox in het omvangrijke oeuvre van vidnaObmana (p. 32) duikt. Meer passie en artistieke eigenzinnigheid, los van puur commerciële motieven, ook bij een instituut als Low (p. 16), nieuw-komers Suuns (p. 56) en een cultartieste als Bridget Hayden (p. 45).

Beschouw dit woord vooraf dan ook als een warme oproep tot koesteren. Er wordt al genoeg gekankerd.

Voor de redactie, (sdp)

Laat ons de zaken ook eens met een positieve(re) bril bekijken. Niet per se een roze, maar toch zo’n gek model-letje. Want in plaats van steeds maar te hameren op die zelfde blauwe plek is het hoog tijd om eens stil te staan bij muziekfanaat (m/v) die nog wel zuurverdiende centen over heeft voor een mooi afgewerkt product, ook al was de gratis muziek maar één muisklik verwijderd.Zou het dus niet eerlijker én slimmer zijn om – we tempe-ren ons naïef enthousiasme voor een keertje niet - uitge-rekend die Mohikanen die anno 2011 nog steeds cd’s en/of vinylplaten kopen te bedanken voor hun loyaliteit ? Om bijvoorbeeld van elke dag een Record Store Day te maken. We zeggen maar wat…

artistieke eigenzinnigheid, los van puur commerciële motieven, ook bij een instituut als Low (p. 16), nieuw-komers Suuns (p. 56) en een cultartieste als Bridget Hayden (p. 45).

Beschouw dit woord vooraf dan ook als een warme oproep tot koesteren. Er wordt al genoeg gekankerd.

Voor de redactie, (sdp)

3

auteur

Katrien Schuermans

beeld

John londono

diScografie

geidi Primes

(arbutus records, 2010)

Halfaxa (lo recordings, 2011)

grimes & d’eon - darkbloom

Split 12” (Hippos in tanks/

arbutus)

www

www.myspace.com/

boucherville

SignalementgrimeSDromerige popwereld

‘Halfaxa’ is ongrijpbaar. wat begint als een flirt – draai mij, draai mij! – resulteert in een wonderlijke luisterervaring waarin onbekommerd over genres wordt gewipt. Muziek als een richtingloze trip.

VondelparkVerlegen vos

de britse act Vondelpark hult zich virtueel in een dichte mist. Vorig jaar verschenen de eerste nummers op britse muziekblogs, zonder al te veel context.

Die was er ook niet. Vondelpark heeft geen MySpace-pagina – die blijkt van een band uit Rome die onder de-zelfde noemer opereert. Aan Twitter, Bandcamp, Soundcloud of Facebook doet Vondelpark evenmin. Maar juist dat mysterieuze trekt extra de aandacht van bloggers.Vondelpark mengt dromerige pop met typische Britse two-step beats in een ongrijpbare mengelmoes van chillwave, dreampop en uk garage. Debuut-ep ‘Sauna’ bevat veel zweverige zang en melancholische gitaarklanken, voorzien van frisse

Met ‘Person Pitch’ van Panda Bear in het achterhoofd en Garageband op haar mac, ontstond Grimes als gevolg van een uit de hand gelopen speedtrip. De 23-jarige Canadese Claire Boucher windt er geen doekjes om. Zo geeft ze toe dat haar meest intense ervaring de dag was dat zij een plaat van Arvo Pärt oplegde, wat acid nam en de Mount Royal in Montréal beklom. Zij klauterde over de rotsen, door een dik pak sneeuw en viel meermaals. Door de kou voelde ze niet dat ze zichzelf sneed aan de rotsen. Helemaal onder het bloed kwam ze weer beneden. Ze ziet het als een vorm van ‘ontsnappen aan het leven’. Om die reden vindt ze ook de boeken van Frank Herbert (‘Dune’) en J.R.R. Tolkien (‘The Lord of the Rings’) zo belangrijk. “Hun boeken zijn de absolute vorm van ontsnappen. Frank Herbert en J.R.R. Tolkien verzonnen een eigen religie en nieuwe talen. Dat wil ik ook doen. Ik wil een geluid maken, elk muziek-genre gebruiken en nieuwe genres verzinnen. Ik wil iets doen dat heel belangrijk en enorm intens is.”Waarschijnlijk is dat de reden dat aan ‘Halfaxa’ geen touw is vast te knopen.

beats, maar is tegelijk erg rauw en lo-fi opgenomen.Mysterieus blijft Vondelpark zeker, maar uit een online speurtocht blijkt wel dat achter het alter ego ene Lewis Rainsbury schuilgaat. Rainsbury, die in de grijze buitenwij-ken ten zuiden van Londen woont, speelde tot 2009 in postpunk-bandje Lion Club. De reden voor de bandnaam is nog altijd onduidelijk. Vondelpark gaf slechts één – toen nog anoniem – interview aan Vice UK, waarin Rainsbury toegeeft ge-bukt te gaan onder verlegenheid. “Ik schaam me ervoor een jonge vol wassene te zijn en dan ook nog in een band te zitten. Dat is allemaal al zo vaak gedaan, hè?” Ook zegt hij samen met vrienden te werken aan een documentaire over vossen. “Ik heb geen routine, mijn leven is een complete chaos. Dat komt over in de muziek.” Niet alle nummers klinken zo zomers en loom als ‘California Analog Dream’, met een sfeer die past bij het Vondelpark op een zwoele

Een eerste indruk roept vergelijkin-gen op met Enya of Cocteau Twins. Tijdens de opnames werd Boucher enorm beïnvloedt door Salem, Burial, Al Green, middeleeuwse koorgezan-gen en Mariah Carey. “Ik heb heel hard geoefend om vier octaven te kunnen zingen. Ik imiteer graag, dat mislukt dan, en zo ontstaat iets totaal anders.” Met dat idee gebruikt zij Garageband om haar probeersels op MIDI-keyboard, viool, gitaar en ukelele te samplen. Voor haar is proberen meer waard dan de juiste techniek te gebruiken. Zij is dan ook trots helemaal geen muzikale scho-ling te hebben. Ook haar teksten zijn geen samenhangende verhalen, maar flarden tekst die in haar opkomen en niet meteen een zinnige betekenis hebben. Als luisteraar mag je zelf je verhaal invullen.Zoals ‘Halfaxa’ duidelijk maakt, balan ceert Grimes graag op de grens tussen de allesverwoestende realiteit en een erg persoonlijke droomwereld. Het is een luxe om als luisteraar en volstrekt onbe-kende meegezogen te worden in het verwarrende en mysterieuze universum van Grimes.

zomeravond. ’Jetlag Blue Version’ is een stuk rustelozer en bijna spookachtig en verontrustend. Als het Amsterdamse park dat, vanwege wegbezuinigde vuilnismannen, op warme dagen in de schemer aandoet als een echt afvalstort. Hoe verlegen de roodharige Lewis ook is, zijn ster is rijzende. De Sauna ep verscheen begin dit jaar op R & S, het legendari-sche Belgische label dat recent furore maakt met James Blake en Pariah. Vondelpark remixte al songs van Austra, S-Lime, en Egyptian Hip Hop.Na een paar Britse optredens trad Vondelpark in januari ook op in Amsterdam. In De Nieuwe Anita speelde Lewis op gitaar, vergezeld van een trio op bass, synth en laptop. Het jonge gezelschap toonde live zowaar wat meer flair dan op de ep. Soepele baslijntjes en repetitieve melodieën voerden het publiek gemakkelijk mee. Maar Lewis bleek zo introvert als verwacht, als zou hij het liefst willen wegschieten als een schichtige vos.

auteur

tonie van ringelestijn

diScografie

energy center (2010)

Space is a Place (2011)

12

Mandatarissen vormen een bijzondere gemeen-schap in de wereld van de showbusiness. Als be-stuurders van vennootschappen met winstoog-merk en verenigingen met een eerder bescheiden appetijt voor winst staan ze liever in de schaduw. Een mandaathouder cijfert zichzelf volledig weg: het gaat om de producten en diensten, niet om de mensen die er erachter staan. Zelden zie je dan ook een afbeelding van een mandataris op de verpakking van een product – vissticks vormen een zeldzame uitzondering.

In hun bescheidenheid onderscheiden mandaat-houders zich van artiesten, die één en ondeelbaar zijn met hun werk. Zij moeten dus per definitie ook zelf gezien worden, wat zich vertaalt in een grotere persoonlijke ambitie. Waar de artiest im-mers maar één doel voor ogen heeft, met name een stijgende verkoop van het Kunstwerk mid-dels een gestage groei van de Persoonlijkheid, zijn de doelstellingen van verenigingen en ven-nootschappen, verpersoonlijkt door hun man-daathouders, zoveel breder. Want, zo wordt wel eens vergeten, mandatarissen hebben een zware maatschappelijke verantwoordelijkheid. En die nemen ze zonder morren op. Loopt er ondanks alle daadkracht en expertise toch iets fout, dan slikken zij hun trots in en buigen ze deemoedig het hoofd. En ze vragen hulp – ze kennen hun eigen beperkingen, en die van hun personeel.

Toch hebben artiesten en mandatarissen meer gemeen dan op het eerste gezicht lijkt. In de eerste plaats hun creativiteit: die uit zich onder meer in productinnovatie en in fiscaal-boek-houdkundige aangelegenheden. Verder ook hun sociale vaardigheden: via netwerken dragen zij rechtstreeks bij aan de versterking van het sociale weefsel. En tot slot hun gedeelde aversie voor hokjesdenken: in het opnemen van hun mandaten laten bestuurders zich niet leiden door

persoonlijke voorkeuren. En dat is maar goed ook: anders zou niemand nog investeren in saaie, ontastbare producten als energie.

En iedereen weet: creativiteit, sociale vaardig-heden en een aversie van hokjesdenken zijn de sleutel tot succes in de showbizz. Een grotere zichtbaarheid van deze vergeten minderheids-groep is dan ook maar een kwestie van tijd. De eerste stapjes zijn intussen gezet: mandaat-houders geven nu al graag toelichting bij brede maatschappelijke fenomenen en tendenzen, mid-dels expertises, opiniebijdragen en diepgravende interviews. De wereld wordt immers complexer met de dag, en dat genereert een enorme vraag aan duiding door specialisten. De grote sociaal-economische vraagstukken worden daarbij niet uit de weg gegaan.

Als voorbeeldfiguur in de maatschappij, en om de zaken enigszins begrijpelijk voor te stellen, geven ze graag inzage in hoe zij hier zelf mee omgaan. Zo komt de geïnteresseerde mediacon-sument alles te weten over het evenwicht tussen de professionele loopbaan en het privé-leven van de mandataris, een thema op de kruising tussen sociale zekerheid en arbeidsmarkt.

Hierbij hanteren zij over het algemeen het model van multitasking, gecombineerd met een systeem van delegaties aan partner en nakomelingen. Maar de echt fundamentele dingen, de zaken die het verschil maken, die trekken ze persoonlijk naar zich toe. Zo koopt een vrouwelijke manda-taris elke dag een kilogram verse garnalen voor haar gezin, die ze zelf (!) pelt. Een mannelijke tegenhanger, zo lezen we in een algemeen dag-blad, staat elke ochtend om vijf uur ’s ochtends op om zijn gezin te verwennen met vers geperst fruitsap. Garnalen en fruitsap geven zo een ge-zicht aan de belangrijkste aandeelhouder van de familie, net zoals de mandaathouder hoe langer hoe meer het gezicht wordt van zijn vennoot-schap. Met dank aan de showbizz.

HET GEDACHTEGOEDdoor De Geluidsarchitect

erKeNNiNg

15

BRIDGET HAYDENBlues en drones Met Vibracathedral orchestra heeft Bridget Hayden de Britse drone op de kaart gezet. Na haar vertrek bij die band bleef het tamelijk stil rond La Hayden. Maar nu is er ‘a siren Blares in an indifferent ocean’, op Kraak.

auteurs: Seb Bassleer en Stijn Buyst / beeld: Lucy Williams (p.45), Stephen Lawrie (p.46)

De dag voordat Aalst wordt omgevormd tot de Nationale Hoofdstad van het Volks Anarchisme, vindt in kunsten-centrum Netwerk het Kraakfestival plaats, welbeschouwd een even kolderieke aangelegenheid: backstage maakt free jazz-legende Arthur Doyle het hele interview door stampij alsof het carnaval al is begonnen.We kennen Bridget Hayden als de (voormalige) violiste van Vibracathedral Orchestra. Nochtans voelt ze zich allesbehalve een échte violiste. Bridget Hayden: “Als ik iets gecompliceerds wil spelen op viool, gaat het geheid fout. Bij Vibracathedral Orchestra was ik overigens niet de enige die viool kon spelen, maar al die jongens wilden natuurlijk gitaar spelen, zodat ik automatisch de violiste van dienst werd.”En toen besliste je om solo te gaan.Bridget Hayden: “Ik wilde gewoon wég, omdat ik te lang met Vibracathedral Orchestra had gespeeld. Ik wilde zien wat er zou gebeuren als ik het in mijn eentje zou doen. Wat niet wil zeggen dat ik sinds Vibra alleen maar solo heb gespeeld. Ik heb met Mel Crowley (Ashtray Navigati-ons, s.b.) samengewerkt, met Marcia Bassett (Zaimph en The Hototogisu, s.b.) en natuurlijk met Stephen Lawrie als The Telescopes (in 1987 door Lawrie opgerichte band waarvan Hayden sinds 2006 deel uitmaakt, s.b.). Musiceren hoeft ook niet altijd een afgebakend doel te hebben. Ik spéél gewoon – niet altijd om een plaat te maken of om op te treden. Ik speel tegenwoordig ook veel piano. Maar ik wilde dus vooral weten wat mijn eigen geluid zou kun-nen zijn. En ik wilde onderzoek doen naar wat ruimte kan betekenen in dat geluid, ook al staan er op deze plaat veel nummers die helemaal zijn volgestopt met geluid.”

45

of rivieren – at random geluid creëert: de natuur is een orkest op zich. Ik denk dat ik dat wilde re-creëren, door instinctief en intuïtief te spelen. Maar het is zeker niet helemaal toevallig. Er zit bijvoorbeeld ook blues in. En de drone geeft je iets om mee te werken, en om tegenin te gaan en een nieuwe euhm.... sound proberen te maken. (lacht ongemakkelijk)”Als je met Stephen Lawrie als The Telescopes live speelt of een plaat opneemt, is dat dan pure improvisatie?BH: “Absoluut. Alles dat we samen doen is geïmproviseerd – muziek in het moment. Dat was ook hoe we met Vibra werkten. Noem het auditieve snapshots.”Hoe gaat die samenwerking zich verder ontwikkelen?BH: “We hebben de laatste tijd allebei veel solowerk ge-maakt, maar we blijven wél nadenken over wat we nog samen zouden kunnen doen. En we hopen allebei dat we er in de toekomst de tijd voor vinden. Maar Stephen werkt aan een album en is dus veel nummers aan het schrijven. Het is voor hem nogal moeilijk om op twee dingen tegelijk te focussen. Voor mij overigens ook hoor. Ik vind het voor-al belangrijk dat we met zijn tweeën een meer gelaagd geluid kunnen bereiken – zo kun je een akkoord in meer dimensies verkennen dan in je eentje. Maar daar gaan we dus zeker nog tijd voor maken.”

droMeN Het kan een cliché zijn, maar noise blijft toch een mannen-

clubje. Ik zie alleszins weinig vrouwen aan het werk. Voelt dat ongemakkelijk?BH: “Ja, absoluut. Maar ik probeer er niet te veel over na te denken, want het is nu eenmaal zo. Ik ben wel veel meer op mijn gemak als ik thuis speel. Ik ben me onwaarschijn-lijk bewust van mezelf, maar ik ga ervan uit dat dat ook voor veel mannen het geval is. Als ik mij inbeeld dat het publiek dezelfde gedachten heeft die ik zelf heb als ik iemand op een podium bezig zie, dan ... tja. (lacht) Maar het zit allemaal in je hoofd, natuurlijk. In Vibra was het nog een stuk moeilijker, toen we in de begindagen in Leeds speelden. In het publiek stonden een hoop doorgewinter-de oude noisemuzikanten, die altijd een stevig oordeel klaar hadden.”Betert het met de jaren?BH: “Ik weet het niet. Ik probeer er niet op te reageren, wat ik vroeger wél deed. Ik sluit me op in mezelf en pro-beer zo eerlijk mogelijk te musiceren, zonder al te veel na te denken over wat anderen van me vinden. Spelen in to-tale duisternis zou ideaal zijn. Ik heb zo al een paar shows gespeeld en dat waren mijn beste. Je vergeet dan alles, behalve het geluid. En iedereen in de ruimte moet zich op het geluid concentreren.”Zitten er spirituele of magische kanten aan je muziek?BH: “Waarom vraag je dat?”Omdat nogal veel hedendaagse noise-muzikanten be-zig zijn met het bereiken van transcendentale of magische effecten, of mikken op spirituele hoogten.

fYsieK Er staan inderdaad veel drones en dikke lagen gitaar op de plaat.

BH: “Ik denk dat ik iets agressiefs uit mijn systeem moest krijgen. Maar dat geldt maar voor de helft van de num-mers. De andere helft is meer mellow, met meer ethe-rische klanken. Ik denk dat dát het geluid is waar ik nu naartoe ga. Ik wilde experimenteren met dikke lagen geluid, maar ook met ruimte. Zeker de volgestopte, meer-lagige nummers zijn volledig geïmproviseerd – laag per laag. Ik was op zoek. Ik weet niet of je de uitdrukkingen ‘driving something home’ of ‘nailing something’ kent, maar zo voelde het: alsof ik ergens mijn vinger op wilde leggen, al wist ik nog niet precies waarop.”“Het agressieve karakter van die nummers is zeker een reactie op het feit dat ik vaak moest spelen zonder mezelf te horen – waarmee ik overigens niemand iets verwijt (lachje). Er zijn verschillende manieren om dingen te ho-ren – soms hoor je iets wél, terwijl je denkt dat je het niet hoort. (denkt na) Hmm, ik weet niet of dat wel ergens op slaat. Maar in de zachtere tracks ga ik dus op zoek naar stilte. Dat lukte me niet bij Vibra. Ik vond daar niet genoeg ruimte voor wat ik écht wilde doen. Maar ik veronderstel dat ik gewoon een wandelende contradictio in terminis ben. (gniffelt)”

Wat wil je met die dikke lagen geluid op de luisteraar overbrengen?BH: “Dat mijn muziek in eerste instantie heel fysiek is. Wat je uiteindelijk als luisteraar hoort, is deels afhankelijk van hoe je je mentaal en fysiek voelt. Ook probeer ik te weerspiegelen hoe de natuur – water bijvoorbeeld, de zee

“Spelen in totale duisternis zou ideaal zijn.”

46

discografie

Bridget Hayden - a siren

Blares in an indifferent ocean

(KraaK, 2011)

The Telescopes - infinite suns

(Textile records, 2008)

Bridget Hayden - The Night’s

Veins (eigen beheer, 2007)

The Telescopes - You’ve No

idea What This is Like for Me

(eigen beheer, 2007)

Bridget Hayden, Melanie

delaney, Phil Todd - freeway

alabama (smokers

gifts, 2006)

Last Night on earth - s/t

(ikuisuus, 2006)

Vibracathedral orchestra

- The Queen of guess (VHf

records, 2004)

Bridget Hayden - Just ideas

(eigen beheer, 2002)

Vibracathedral orchestra -

Versatile arab chord chart

(VHf records, 2001)

LuisTer

luister naar ‘Breaking’ van

Bridget Hayden op mtg 90

WWW

www.myspace.com/

bridgethayden

BH: “Ik begrijp het woord ‘spiritueel’ niet goed. Dat trans-cendentale waar jij het over hebt, moet je volgens mij niet willen uitleggen. Als je iets hoort wat je ontroert, dan is dat omdat het dingen overstijgt. Ik zal nooit beweren dat ik aansluiting heb gevonden bij een hoger bewustzijn of zo. Dat zou ik zelfs niet durven zeggen. (lacht) Ik wéét er gewoon te weinig van. Je kunt zoiets ook niet terugbren-gen tot één boek of één manier van denken. Je stuit soms op mensen met wie het klikt, en aan wie je je kunt toetsen. Ik ontmoet overal mensen die aan hun droomwereld aan het bouwen zijn.”Ga je zelf bewust op zoek naar zo’n droomwereld?BH: “Waarschijnlijk wel. Ik ga alleszins op zoek naar een plek waar ik me op mijn gemak voel en waar het geluid makkelijker uit me stroomt.”

exPosiTie Is ‘A Siren Blares In An Indifferent Ocean’ een fase

waar je doorheen moest, om nu een andere richting uit te gaan?BH: “Ja, maar ik denk dat ik altijd wel zal terugkeren naar het orkestrale gevoel, noem het gerust het interne orkest. Dat ga ik zeker niet verlaten. Maar ik speel nu wél veel simpeler.”Weg van de lagen en meer richting een minimale aanpak?BH: “Inderdaad. Maar misschien komt er wel een periode dat ik dit soort muziek weer samen met andere mensen zal willen spelen.”Ga je tijdens je live-performance ook de minimale kant op?BH: “Ik wil inderdaad van zo weinig mogelijk spullen af-hankelijk zijn en mijn live-performance zo simpel mogelijk houden. Live spelen gaat erom jezelf bloot te geven en ik wil me niet verschuilen achter effectpedalen.”Naast muziek maken, schrijf je poëzie en schilder je. Vertel.BH: “En ik maak ook nog films. Ik kan het moeilijk in een context plaatsen, maar ik wil iets laten zien dat anders alleen zou worden gedroomd. Ook bij mijn films kom ik weer uit bij water, wind en… (denkt na) dingen die vloeien.”Zie je film en beeldende kunst als losstaand van je muziek?BH: “Ik zou graag zeggen dat ik één ding doe, maar dat is niet hoe het gaat. Ik denk dus dat ik moet zeggen dat het de ene dag het ene is en de andere dag weer het andere.”Wat zijn je plannen na deze plaat?BH: “Gewoon blijven spelen, eigenlijk. En ik wil nog een hoop schilderijen maken. Ik zou willen exposeren met een paar lichtinstallaties en schilderijen. Die installaties en de schilde-rijen bestaan apart van elkaar, maar resoneren met elkaar. In mijn woonplaats Bradford stel ik momenteel tentoon.”Misschien moet je maar eens in België komen exposeren?

BH: “Ja, dit is een goeie plek. Ik heb zojuist naar de hier tentoongestelde werken gekeken en die vond ik heel goed. Ik denk dat mijn werk hier wel zou passen. Ik moet maar eens een smeekbrief sturen (lacht).”

BLues éN Noise Een paar dagen na de show reageert

Hayden op een e-mail met de vraag of ze ook al die Ignatz-vergelijkingen had opgevangen na haar optreden in Aalst.BH: “Ik hou heel erg van wat Bram Devens doet, maar ik probeer hem natuurlijk niet bewust na te spelen. Ik heb wel een vermoeden dat we allebei nogal introvert zijn én nogal veel naar blues én noise hebben geluisterd. Intro-verten die blues mét effecten spelen, zullen altijd wel een paar geluiden gemeen hebben.”“Op het Kraak-festival speelde ik blues omdat dat is wat ik in mijn jeugd speelde. Mijn moeder is bluesmuzikante. Dus voordat ik de jongens van Vibra leerde kennen, was ik vooral met blues bezig. Het is zeker niet zo dat ik nu opeens ben begonnen met blues spelen. Eerlijk gezegd was mijn oorspronkelijke plan om een noise-set te bren-gen op het Kraak-festival, om het nieuwe album een beetje te reflecteren. Maar ik voelde me heel kwetsbaar. Noise is een antwoord op iets, en het voelde niet natuur-lijk om te improviseren als antwoord op niets. Omdat ik niet van loops houd, had ik niet genoeg materiaal om op te antwoorden. Voor het festival heb ik dus een paar nummers ingestudeerd waar ik sowieso nonstop naar luister: ‘Shipwrecked Blues’, bijvoorbeeld, dat zowel Bessie Smith als Ottile Patterson hebben gezongen en ook ‘Plain Gold Ring’, van Nina Simone.” �

47