Voor mijn zus Tara.

Bij mooi weer en bij storm.

HOLLY SMALE

© 2013 Holly Smale

Oorspronkelijke titel: Model Misfit

Oorspronkelijke uitgever: HarperCollins Children’s Books, Londen

Voor het Nederlandse taalgebied:

© 2014 Uitgeverij J.H. Gottmer / H.J.W. Becht BV, Postbus 317,

2000 AH Haarlem (e-mail: post@gottmer.nl)

Uitgeverij J.H. Gottmer / H.J.W. Becht BV maakt deel uit van de

Gottmer Uitgevers Groep BV

Vertaling: Margot Reesink

Omslagontwerp: Suzanne Nuis, Haarlem

Vormgeving binnenwerk: Rian Visser Grafisch Ontwerp, Haarlem

Druk en afwerking: Ten Brink BV, Meppel

ISBN 978 90 257 5691 8

ISBN 978 90 257 5692 5 (e-book)

NUR 284, 285

www.gottmer.nl

Behoudens de in of krachtens de Auteurswet van 1912 gestelde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij

elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op een andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

blunderen (blunderde, heeft geblunderd); onoverg. werkwoord1. Een stomme fout begaan. Of een heleboel achter elkaar.2. Zich vergalopperen, zwaar vergissen, bij-voorbeeld in andere mensen.3. Een flater slaan, vooral in de nabijheid van iemand die naar limoenzuurtjes ruikt.oorsprong: ontleend aan het Engelse to blun-der /blYndɘr/, van het Middelengelse blundren of blondern, dat oorspronkelijk de betekenis had ‘als een blinde bewegen’.

door bijwoord; in samenstellingen met een werkwoordbij voortduring, aanhoudend, maar dan bedoel ik ook echt de hele tijd.doorlopen, doorfietsen, doorblunderen

7

1

Mijn naam is Harriet Manners en ik ben model.

Ik weet zo zeker dat ik fotomodel ben, omdat:

1. Het maandagochtend is en ik een gouden tutu, een

gouden jasje, gouden ballerina’s en gouden oorbellen

draag. Mijn gezicht is goud geverfd en er zit een lang

stuk gouddraad om mijn hoofd gewikkeld. Meestal

heb ik op maandag iets anders aan.

2. Ik een bodyguard heb. De oorbellen zijn zo duur dat

ik niet naar de wc mag zonder dat een grote man na-

derhand mijn oorlellen nakijkt om te zien of ik ze niet

per ongeluk heb doorgetrokken.

3. Ik de afgelopen twee uur niet heb mogen glimlachen.

4. Iedereen om me heen hoorbaar zijn adem inhoudt

als ik een hapje van mijn donut neem omdat ik een

beetje flauw ben, alsof ik van de vloer heb gelikt.

5. Er een enorme camera op me gericht staat. De man

erachter roept de hele tijd: ‘Hé, model!’ en dan knipt

hij met zijn vingers.

Er zijn nog andere aanwijzingen: ik trek een duckface en ik maak

8

elke paar seconden piepkleine beweginkjes, alsof ik een robot

ben. Maar dat is ook weer geen doorslaggevend bewijs, want zo

danst mijn vader ook als er een autoreclame op tv is.

Maar goed, de laatste reden waarom ik weet dat ik een model

ben is:

6. Ik een toonbeeld van gratie, elegantie en stijl ben ge-

worden.

Je zou kunnen zeggen dat ik echt volwassen ben geworden sinds

de laatste keer dat je me hebt gezien. Ik ben ontwikkeld. Tot

bloei gekomen.

Nou ja, niet echt. Ik ben nog net zo lang en mager als zes

maanden geleden, of zes maanden daarvoor. De puberteit maakt

nog steeds geen aanstalten om mij, net als de aanvoerster van

het schoolkorfbalteam, iets van vrouwelijke rondingen te geven.

Nee, ik bedoel het metaforisch. Op een dag werd ik wakker

en waren de mode en ik twee handen op één buik. We werk-

ten samen, we hielpen elkaar. Net als de krokodil en de kroko-

dilwachter, dat vogeltje dat de bek van de krokodil in hipt en

stukjes vlees tussen zijn tanden weghaalt. Maar dan met meer

glamour en vooral wat minder onhygiënisch.

En laat ik maar helemaal eerlijk tegen jullie zijn: ik ben veran-

derd. De geek bestaat niet meer, in haar plaats is een meisje met

glamour gekomen. Populair. Cool.

Een gloednieuwe Harriet Manners.

9

2

Wat ik zeggen wou: het is fijn om helemaal op één lijn te zit-

ten met de modewereld, omdat shoots dan zo probleemloos en

gestructureerd verlopen.

‘Mooi,’ zegt Aiden, de fotograaf. ‘Wat willen we, model?’

(Snap je wat ik bedoel? Wat willen we. De mode en ik – twee

zielen, één gedachte.)

‘We willen mysterieus,’ zeg ik tegen hem. ‘We willen raadsel-

achtig. We willen ondoorgrondelijk.’

‘En waarom willen we dat?’

‘Omdat dat op het doosje van het parfum staat.’

‘Precies. Ik denk aan Garbo en Grable, Hepburn en Hayworth,

Bacall en Bardot. Maar jij kunt waarschijnlijk het beste aan een

roddelblaadje denken en dan precies het tegenovergestelde

doen.’

‘Ik snap het,’ zeg ik en ik ga verliggen op de vloer. Ik til mijn

voet op en kijk over mijn schouder heen elegant naar mijn voet-

zool. Mysterieus. Ik pak de onderkant van mijn jasje en til die een

beetje op, als een vlindervleugel, en ik draai mijn gezicht naar be-

neden. Raadselachtig. Ten slotte trek ik mijn rug hol en steek ik

mijn arm omhoog zodat ik naar de binnenkant van mijn elleboog

kijk. Ondoorgrondelijk.

‘Ik snap het.’ Aiden kijkt op van de camera. ‘Yuka Ito had ge-

lijk, model. Je doet rare dingen met je lichaam, maar het werkt

wel. Heel edgy. Heel high fashion.’

Ik zei het toch? De mode en ik. Ik wandel die muil in en uit

10

en de mode doet niet eens een poging meer om me op te eten.

‘Steek je elleboog nu de andere kant maar uit.’ De fotograaf

gaat op zijn hurken zitten, past de sluiter aan en kijkt dan weer

op. ‘Naar de camera toe.’

Chippies.

‘Weet je,’ zeg ik, zonder te bewegen, ‘raadselachtig, myste-

rieus en ondoorgrondelijk zijn tautologieën. Yuka had zich een

hoop ruimte op die verpakking kunnen besparen als ze het bij

één woord had gehouden.’

‘Beweeg die arm nu maar.’

‘Heeft ze al eens aan “sensationeel” gedacht? Dat komt van

het Franse “sensation”, voor een sterke indruk. Lijkt me wel pas-

send voor een parfum, of niet?’

Aiden knijpt in de brug van zijn neus. ‘Juist. Wil je me de on-

derkant van je schoen laten zien? We moeten die contrasterende

zool op de foto zien te krijgen.’

Ik schraap mijn keel en denk razendsnel na. ‘Maar eh... Saoe-

di-Arabië, China en Thailand dan? In die culturen is het onbeleefd

om je voetzolen te laten zien.’ In blinde paniek kijk ik de studio

rond. ‘En we willen ze toch niet tegen ons in het harnas jagen?’

Ik maak een breed en overtuigend armgebaar.

En dan ziet Aiden iets op mijn mouw zitten.

O, nee toch. Alsjeblieft niet.

‘Wat is dat?’ zegt hij. Hij staat op en loopt naar me toe. Ik

probeer wanhopig overeind te komen, maar mijn voeten zitten

verward in die enorme tutu. De fotograaf grijpt mijn arm en trekt

een minuscuul gouden stickertje van de binnenkant van mijn

mouw. ‘Wat is dít?’

‘Hè?’ zeg ik. Ik slik en probeer mijn ogen zo groot te maken

als fysiek mogelijk is.

11

Aiden kijkt naar het stickertje. ‘F= M x A?’ Dan haalt hij er nog

drie van de voering van het jasje. ‘V = I x R? Ek = ½ x M x V2?

W = M x G?’

Voor ik me kan bewegen pakt hij de schoen van mijn voet,

draait hem om en trekt een sticker van de hak. Dan trekt hij er

eentje van de binnenkant van mijn elleboog en vier uit de plooien

in het gaas van de tutu.

Hij knippert een paar keer met zijn ogen als hij ze ziet, terwijl

ik naar de vloer staar en mezelf zo klein mogelijk probeer te

maken. ‘Harriet,’ zegt hij langzaam en ongelovig. ‘Harriet Man-

ners, ben jij tijdens míjn fashionshoot je wiskunde aan het leren?’

Ik schud mijn hoofd en kijk naar een punt voorbij het linkeroor

van de fotograaf. Herinner je je de krokodil en het vogeltje nog?

Volgens mij wordt één van ons nu opgegeten.

‘Nee,’ zeg ik met mijn zieligste stemmetje. Want a) het is na-

tuurkunde en b) ik ben er de hele tijd al mee bezig.

12

3

Oké, misschien ben ik niet helemaal eerlijk geweest.

Of eigenlijk helemaal niet.

Ik ben niet veranderd. Ik ben zelfs een nog grotere geek dan

ik al was, omdat:

a) de grijze massa in mijn hersenen nog elke dag nieuwe

verbindingen aanmaakt;

b) ik nog meer feitjes ken dan vroeger;

c) mijn laatste schoolonderzoek voor de deur staat, wat

inhoudt dat mijn cognitieve vaardigheden voor de

korte termijn overuren maken.

Ik ben ook niet gracieus, elegant of stijlvol geworden, maar daar

was je zelf vast al achter gekomen.

‘Ongelooflijk,’ mompelt Aiden, terwijl hij door de foto’s klikt.

Intussen glip ik achter een gordijn achter in de studio om mijn

schooluniform weer aan te trekken.

‘Het spijt me heel erg, meneer Thomas,’ roep ik. ‘Ik wilde u

en de kroko… eh, de modewereld echt niet beledigen. Zijn de

foto’s goed geworden?’

‘Daar gaat het niet om. Weet je hoeveel andere modellen

deze klus hadden willen hebben?’

Volgens mij wel. Toen ik de laatste keer bij Infinity Models

was, ben ik door twee van hen in een kast opgesloten, waardoor

ik een belangrijke casting ben misgelopen. Ik heb zitten wachten

13

tot de schoonmaakster me eruit liet.

‘Sorry, maar vandaag heb ik mijn laatste schoolonderzoek,’

probeer ik uit te leggen, terwijl ik de enorme tutu uittrek en hard

met mijn elleboog tegen de muur stoot. ‘Om twee uur vanmid-

dag besluit het Britse onderwijssysteem of ik een kans maak om

ooit een prijswinnend natuurkundige te worden. Mijn hele toe-

komst hangt af van vandaag.’

Ik trek mijn schooltrui aan, die meteen blijft haken aan het

gouddraad dat nog om mijn hoofd zit. Er valt een stilte, terwijl ik

de ‘kleedkamer’ in en uit hinkel met mijn trui over mijn gezicht

en met armen die door de lucht zwaaien als manische konij-

nenoren.

‘Hmm,’ zegt Aiden instemmend, terwijl hij doorklikt. ‘Jij gaat

vast en zeker nog wel eens een Nobelprijs winnen.’

‘Op je natuurkundeschoolonderzoek gaat het niet over je let-

terlijke ruimtelijke bewustzijn,’ hijg ik, terwijl ik naar mijn hoofd

grijp en tegelijkertijd met mijn knie tegen de wand stoot. ‘Het

gaat om conceptueel ruimtelijk bewustzijn. Dat zijn twee heel

verschillende dingen.’

En dat is maar goed ook, want het draad op mijn hoofd is zo

te zien aan alles blijven hangen wat zich binnen een straal van

twee meter bevindt. Ik heb mijn gedetailleerde ‘Hoe kom ik op

tijd op school’-schema in mijn tas zitten, maar daar staat niet in

‘Hoe bevrijd ik mezelf van een gordijnring’.

‘Het geeft niet, Harriet,’ zeg ik, terwijl ik hulpeloos rondjes

draai. ‘Je hebt nog een uur en elf minuten om met de trein op

school te komen. En met een taxi een uur en zestien minuten.

Zeeën van tijd.’

‘Eh... Je weet dat de klok daar aan de muur achterloopt?’

Ik sta pardoes stil.

14

O, mijn god. O, MIJN GOD. Ik wist dat er een reden was waar-

om we het met godsdienst over karma hebben gehad.

‘Nee,’ piep ik en ik ruk mezelf los uit het draad, wat me aardig

wat haar, een gordijnring en een half schooluniform kost en me

een schram op mijn wang oplevert. ‘Hoeveel loopt hij achter?’

‘Een uur,’ zegt Aiden.

En daarmee vallen mijn ‘Hoe kom ik op tijd op school’-schema

én mijn hele toekomstplanning aan duigen.

15

4

Dit is ook weer zo typisch.

Die ene keer dat mijn vader niet bij een fotoshoot is en niet

probeert ‘de boel een beetje gezellig te maken’ door een arm of

been van een paspop te grijpen en te doen of hij drie armen en

vier benen heeft, is nu net de keer dat ik hem echt nodig heb.

Maar pap heeft een sollicitatiegesprek en ik heb nu minder

dan vijftig minuten om een afstand van een uur af te leggen.

Zoals de taxichauffeur al zegt, als ik in de taxi stap en vraag of

hij wil doorrijden: ‘Ik kan niet sneller als het verkeer, Goudhaar-

tje. Ik bén het verkeer, snap je?’

Dat zou ik wel willen opvatten als een soort schrijnende, al-

gemene waarheid, als ik het niet te druk had om mezelf zo licht

mogelijk te maken zodat we sneller kunnen. En als ik zijn gram-

matica niet hoefde te corrigeren.

Verder kan ik niets meer doen. Dankzij de wetten van de na-

tuurkunde – en van de ironie – wordt de aankomsttijd bij mijn

schoolonderzoek blijkbaar niet beïnvloed als ik a) ga huilen b) ga

hyperventileren of c) ‘chippies’ blijf zeggen tot de chauffeur het

tussenraampje in de taxi dichtdoet en de schakelaar overhaalt

zodat hij me niet meer kan horen.

Dus dan kan ik de tijd net zo goed nuttig gebruiken en jullie

vertellen wat er de afgelopen zes maanden is gebeurd.

Hier is een korte samenvatting:

1. Ik ben alleen maar minder populair geworden.

16

Geek + model = een volkomen nieuwe collectie graf-

fiti op je bezittingen.

2. Ik probeer er niet meer zo veel om te huilen. Ieder

mens huilt gemiddeld 121 liter tranen in zijn leven en

ik kan het me niet veroorloven om op te drogen voor-

dat ik in mijn eindexamenjaar zit.

3. Mijn vader heeft nog steeds geen werk en Annabel

werkt nog steeds als advocaat. Dat verdient vermel-

ding, want mijn stiefmoeder is nu zeven maanden

zwanger en mijn vader is dat beslist niet.

4. Een mens eet blijkbaar gemiddeld duizend kilo voed-

sel per jaar: het gewicht van een volwassen olifant.

Annabel doet in haar eentje een poging om dat cijfer

op te krikken. Ze is reusachtig.

5. Mijn beste vriendin Nat is zestien geworden, maar ik

nog niet. Dat betekent dat Nat nu legaal in Georgia

(VS) na elf uur ’s avonds mag flipperen en in Groot-

Brittannië solo een vliegtuig mag besturen – en ik

niet.

6. Ik heb twee keer als model gewerkt voor Baylee, een

paar go-sees gedaan (tenzij ik me probeerde nuttig te

maken in een kast) en dat was alles.

7. Ik ben eindelijk tot de pijnlijke conclusie gekomen dat

mijn haar niet rossig is.

17

8. Het is rood.

En dat was het. Voor de rest is alles hetzelfde gebleven.

Mijn stalker, Toby, hangt nog steeds om me heen als een soort

maan met een snotneus en mijn aartsvijandin, Alexa, haat me

om onbegrijpelijke redenen nog steeds.

Mijn agent, Wilbur, verzint nog steeds woorden als hij daar

zin in heeft en mijn modeontwerpster, Yuka Ito, is nog steeds

verschrikkelijk eng.

Mijn hond, Hugo, proeft nog steeds van alle plakkerige dingen

die hij op de stoep ziet liggen en ik heb mijn schoolboeken nog

steeds op alfabet, op kleur en op vak in de kast staan.

Want zo gaat het in het leven: mensen en situaties en honden

veranderen niet zo vaak, zelfs al heb je heel zorgvuldig plannen

opgesteld om ze wel te veranderen.

En als ik het hierbij kon laten, zou ik dat graag doen. Want het

is best een leuk lijstje, vind je niet? Een leuk, positief lijstje, waarin

ik uitkijk naar een hele zomer met Nat, een splinternieuwe en

graffiti-loze tas voor volgend schooljaar en binnenkort de moge-

lijkheid om legaal een vliegtuig te besturen als ik daar zin in heb.

Maar daar kan ik het niet bij laten, want er is nog iets gebeurd. En

daardoor leken alle andere dingen – voor een tijdje, tenminste –

minder belangrijk:

9. De jonge leeuw heeft het uitgemaakt.

18

5

Redenen om niet aan Nick te denken1. Hij zei dat ik het niet moest doen.

Maak je geen zorgen, het is niet zo erg als het klinkt.

Nou ja, ergens is het natuurlijk precies zo erg als het klinkt. Vier

maanden na onze eerste zoen zei Nick tegen me dat we elkaar

maar niet meer moesten zien en toen verdween hij abrupt uit

mijn leven. Ik heb sindsdien niets meer van hem gehoord of ge-

zien. Geen sms’je. Geen belletje of voicemail. Geen e-mail. Geen

tweet of Facebook-berichtje. Geen fax (hoewel ik me afvraag wie

er tegenwoordig nog faxt, maar de optie is er nog wel, of niet?).

Maar het geeft niets. Als je, zoals ik, bijna zestien jaar lang

romans over de liefde leest, gedichten over de liefde scandeert,

naar liedjes over de liefde luistert en films over de liefde ziet, dan

krijg je best een aardig idee hoe een liefdesverhaal in het alge-

meen gaat.

Iedereen weet dat het in de dramatische hoogte- en diepte-

punten zit of iets een echt liefdesverhaal is – zo’n verhaal waar

mensen een film van maken – of een saai verhaal waar niemand

over wil schrijven of zingen.

Zou Pride and Prejudice zo populair zijn als Darcy en Lizzie op

het eerste bal al iets kregen?

Zou Wuthering Heights een klassieker zijn als Cathy voor

Heathcliff koos?

Zou Romeo en Julia op scholen worden gelezen als ze na een

19

relatie van een paar jaar waren getrouwd en naar een buitenwijk

van Mantua waren verhuisd?

Precies.

Dus zelfs als jouw liefdesverhaal erop neerkomt dat iemand

je dumpt en dan terugverhuist naar Australië, moet je gewoon

niet toegeven dat er een belemmering is en dan komt diegene

vanzelf terug. Dat weet iedereen.

Oké, het heeft al meer dan twee maanden geduurd, dus Nick

doet er wel een beetje langer over dan de bedoeling was, maar

hij is vast al onderweg.

Ik hoef alleen maar te wachten.

In de tussentijd probeer ik niet aan hem te denken. Ik denk

niet aan zijn koffiekleurige huid, of zijn grote zwarte leeuwen-

krullen, of zijn groene geur, of zijn ogen die een beetje schuin

staan. Ik denk niet meer aan zijn wipneus of aan zijn brede glim-

lach of hoe hij met zijn duim over mijn knokkel wreef als hij mijn

hand vasthield, of dat hij me op het puntje van mijn neus tikte

als ik had geniest (dat was heel onhygiënisch maar om een of

andere vieze en zeer verontrustende reden vond ik het wel leuk).

Ik denk er niet meer aan dat hij me het gevoel gaf dat ik een

vuurvliegje was: alsof een deel van me vol vuur zat en het andere

deel kon vliegen.

Ik denk er niet aan dat ik de hele tijd bij hem zou zijn, voor

zover dat kon.

En ik denk er helemaal nooit aan dat ik dit deel van mijn lief-

desverhaal eigenlijk helemaal niet leuk vind. Ik had liever zo’n

saai verhaal gehad, waarin Nick er nog was en alles bij het oude

was gebleven.

Zelfs al waren alle regels van de romantiek daarmee verbro-

ken.

20

De chauffeur schraapt zijn keel.

‘Verliefd, Goudhaartje?’ knipoogt hij naar me in het achteruit-

kijkspiegeltje, terwijl hij naar me zwaait. ‘Dan snap ik het.’

Ik kijk verrast naar het anatomisch correcte hart dat ik op het

raam heb zitten tekenen, en dan bloos ik en veeg ik het weg.

Subtiel, Harriet.

‘Nee hoor,’ zeg ik zo nonchalant mogelijk. ‘Ik eh... ben mijn

biologie voor volgend jaar aan het voorbereiden.’

‘Vast wel.’ De chauffeur grijnst. ‘Maarre, had je geen haast?

Je moest toch schoolonderzoek doen?’ Hij knikt. ‘Je hebt nog

vier minuten.’

Ik knipper een paar keer met mijn ogen. De auto staat stil,

vlak voor mijn school. Ik had niet eens gemerkt dat we waren

gestopt.

‘Maar...’ zeg ik en ik graai in mijn schooltas naar mijn porte-

monnee, ‘hoe heeft u dat gered?’

De chauffeur haalt zijn schouders op. ‘Ik kan toveren,’ zegt hij

nuchter. ‘Net als die grote dikke uit Harry Potter.’

Ik kijk op. Hij ziet er inderdaad uit of hij uit een andere wereld

komt. Als een sprookjeswezen met nogal veel lichaamshaar.

‘En ik heb te snel gereden,’ voegt hij er opgewekt aan toe.

‘Dat is dan tachtig pond, schat. Toverkunst is ook duurder ge-

worden. Nou, opschieten. Je hebt nog drie minuten.’