franciscanen.nl

356

j a a r g a n g 8 | n o v e m b e r / d e c e m b e r 2 013 | n u m m e r 6

Gerechtigheid

Franciscus en de kerk

Met mensen op weg

W e r k g r o e p v o o r t v a r e n d v a n s t a r t

J o z e f W i s s i n k

g e s p r e k m e t m a t t i e J e u k e n s

Foto omslag:

Beeld bij de ‘Carceri’, een kluizenarij

van broeder Franciscus en zijn broeders

vlakbij Assisi. Broeder Leo bestudeert de

stand van de sterren aan de hand van

een model op de grond.

Franciscanen.nl is het tweemaan­

de lijkse contactblad van de minder­

broeders franciscanen in Nederland.

Het heeft tot doel een breed publiek

op de hoogte te brengen van het

franciscaanse denken en doen.

Oplage: 6500.

Abonnement:

Gratis aan te vragen via

tel.: 030 2324080 en e­mail:

provincialaat@franciscanen.nl.

Vrijwillige bijdragen ter bestrijding

van de onkosten zijn welkom op

rekeningnummer 41.62.44.181

t.n.v. Ned. Provincie v.d. Orde

der Minderbroeders, Utrecht.

IBAN: NL52ABNA0416244181

Redactie:

Ton Peters ofm (hoofdredacteur),

Peter van Zoest (eindredacteur),

Joost van Heijst (redactiesecretaris),

Lars Frendel ofm, Maarten Lemmers ofm,

Ton van Oosterhout ofm.

Ontwerp en drukwerk:

Artis online & offline communicatie

www.art­is.nl

Contact:

Franciscanen.nl, Deken Roesstraat 13,

3581 RX Utrecht, tel.: 030 2324080,

e­mail: redactie@franciscanen.nl,

website: www.franciscanen.nl.

ISSN 1871­7217 ­ TNT reg.nr. 135658

2

Wees geprezen, mijn Heer,

door onze zuster moeder aarde

die ons voedt en leidt en allerlei vruchten

voortbrengt, bonte bloemen en planten.

Opnieuw beginnen

v o o r a f

Terugblikkend op het nu bijna voorbije jaar 2013, springen voor mij een drietal gebeurte-nissen in het oog: een nieuwe paus, een nieuwe koning en een nieuwe minister provinciaal voor onze broederschap. Waarom juist deze drie, vroeg ik mij af. Dat zit ‘m denk ik in dat woordje ‘nieuw’. Met het aantreden van deze personen is de weg geopend naar nieuwe wegen, naar een vernieuwende toekomst.

Bij paus Franciscus hebben we dat op meerdere fronten gezien, bouwend aan de kerk van de toekomst. Koning Willem-Alexander en koningin Máxima brachten een nieuw elan in de manier waarop het koningschap in ons land wordt ingevuld. Onze nieuwe minister provinciaal Rob Hoogenboom ten slotte, heeft zich al diverse malen uitgesproken over het beleid van onze Nederlandse broederschap: niet stil blijven staan bij wat niet meer mogelijk is, maar de blik gericht houden op de toekomst en daaraan werken; dan kan ons leven ook in deze tijd aanstekelijk en aantrekkelijk zijn voor jonge mensen.

In dit verband moet ik wel denken aan hetgeen over Franciscus wordt verhaald. Aan het einde van zijn leven sprak hij meerdere malen met heimwee over de beginperiode na zijn bekering. Toen was hij vol energie en niets was hem te veel om te leven naar het evangelie en in de voetsporen van Jezus Christus te treden. Hoewel zijn lichaam geheel versleten was, dacht hij toch nog geheel en al dienstbaar te kunnen zijn, zoals vroeger. Maar vanwege zijn ziekte moest hij noodzakelijkerwijs concessies doen. Desondanks zei hij: “Broeders, laten we beginnen de Heer God serieus te dienen, want tot nu toe stelde het allemaal niet veel voor.” Hij hoopte steeds weer een nieuw begin te kunnen maken. Geldt dat ook voor ons?

Ton Peters ofm

Woorden van Franciscus

‘Franciscanen Gerechtigheid’ voortvarend van start

3

a c t u e e l

Het bestuur van de franciscanen

in Nederland benoemde op

22 augustus drie broeders tot leden

van de werkgroep Gerechtigheid,

Vrede en Eerbied voor de Schepping

(GVES). Hiermee gaf het uitdrukking

aan de aanbeveling van het

provinciaal kapittel, dat van

21 tot en met 24 mei plaatsvond

in Denekamp. Voor deze opdracht

werden broeders gevraagd die al

actief waren op het GVES-gebied:

Hans van Bemmel, Roland Putman

en Guy Dilweg. Eerstgenoemde is

coördinator. Roland Putman treedt op

als secretaris en belicht het initiatief.

De leden van de werkgroep Gerechtigheid, Vrede en Eerbied voor de Schepping. V.l.n.r.: Hans van Bemmel, Roland Putman, Guy Dilweg.

In april van dit jaar kwam een tiental jongere Nederlandse broeders bij elkaar. Ze spraken over de toekomst van de broederschap. Ze concludeerden dat er wel wat meer zou kunnen gebeuren om de franciscaanse idealen in de samenleving uit te dragen. Daarom besloten ze op het provinciaal kapittel speciaal aandacht te vragen voor de GVES-idealen.

InitiatievenHet voorstel kreeg warme steun op het kapittel. Er werd wel opgemerkt dat goed rekening gehouden moet worden met de beperkte mogelijkheden van broeders die al een lang leven achter de rug hebben. Daarom beval het kapittel aan om vooral oog te hebben voor wat de broeders al doen en aan te sluiten bij locale GVES-activiteiten waar ze gemakkelijk bij betrokken kunnen raken. De vraag was ook om te kijken naar andere franciscaanse initiatieven van bijvoorbeeld clarissen, de Orde van Franciscaanse Seculieren en de Franciscaanse Beweging.

Het drietal ging voortvarend aan de slag. De kapittelopdracht werd vertaald in vier taken. Voor elke maand kiezen ze een thema dat verband houdt met GVES. Hiervoor wordt een kaart gemaakt met een geschikte afbeelding als blikvanger en inspirerende teksten en suggesties voor actie. Dit materiaal gaat naar de broeders en verwante franciscaanse groeperingen, ook om uitdrukking te geven aan de onderlinge verbondenheid als broeder- en zusterschap.Er kwam een speciale pagina op Facebook die kan dienen als platform voor uitwisse-ling van initiatieven en ervaringen. ‘Franciscanen Gerechtigheid’ luidt de titel van de pagina (www.facebook.com/franciscanengerechtigheid). Daarop zal ook de maandelijkse bezinning te zien en te lezen zijn. Verder communiceert de werkgroep via het blad en de website Franciscanen.nl.

Franciscaans geluidEen andere taak die de werkgroep op zich neemt is het laten horen van het franciscaanse geluid wanneer er zich in de samenleving ontwikkelingen voordoen op het gebied van GVES. Het provinciebestuur zal dan, gevraagd of ongevraagd, worden geadviseerd om een en ander te verwoorden.Tenslotte zal de commissie meedenken en meewerken om de zorg voor Gerechtigheid, Vrede en Eerbied voor de Schepping een organische plaats te geven in de vorming binnen de broederschap. Deze zorg is immers ingebakken in het DNA van het franciscaanse leven. Daarom is het zaak dat die aanleg de kans krijgt zich te verwerkelijken.

Roland Putman ofm

i n t e r n at i o n a a l

4

Een kerk van het volkFred Postma ofm vertrok in 1959 naar de franciscaanse provincie ‘Santa Cruz’ in Brazilië. Met een studie

kerkmuziek op zak spitste hij zijn werkzaamheden in dit missiegebied van de Nederlandse franciscanen dan

ook toe op liturgie en liturgische muziek. Daardoor raakte hij ook nauw betrokken bij de vorming van jonge

broeders in het Latijns-Amerikaanse land. Hij was afgelopen juli op vakantie in Nederland en bericht over

franciscaanse aanwezigheid en over de kerk in Brazilië.

De motieven om toe te treden tot de orde zijn in Brazilië voor een deel romantisch getint. Tijdschriften, boeken en films roepen dat op. De realiteit van de vormingsjaren hier is echter alles behalve romantisch. Zo krijgt het universele ‘ora et labora’, ‘bid en werk’, onder meer vorm doordat postulanten en novicen tuin- en schoonmaakwerkzaamheden verrichten en de maaltijden verzorgen. In alle vormingshuizen speelt intensieve studie een belangrijke rol. Er wordt een sterk accent gelegd op het broeder-lijk karakter van de franciscaanse spiritualiteit. In het verleden ging veel aandacht uit naar activiteiten in parochies en onderwijs-instellingen, maar tegenwoordig komt de nadruk te liggen op het belang van broederlijk samenleven in communiteiten.

VolwasseneneducatieDe Blijde Boodschap kan niet worden aangeboden met een uit-gestreken gezicht! Tijdens het bezoek van paus Franciscus aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro, trof mij een krantenkop in het dagblad Trouw: ‘Vrolijke paus stemt rechtse katholieken som-ber’. Ook de franciscaanse wijze waarop de paus Brazilië bezocht, heeft wereldwijd veel sympathie voor de kerk opgeleverd. In een land waar het merendeel van de katholieken wel is ‘gesacramen-taliseerd’ maar niet ‘geëvangeliseerd’, is volwasseneneducatie hoogst noodzakelijk. In de meeste van onze provincieparochies worden theologiecursussen gegeven voor leken. Er zijn ook paro-chies waar leken op kosten van de parochie aan een universiteit

theologisch geschoold worden. Een belangrijke invalshoek is daarbij hoe de vervreemding tussen de moderne mens en de verkondigende kerk een halt kan worden toegeroepen.

Evangelische bewegingenIn Brazilië komen steeds meer evangelische bewegingen. De meeste proberen aanhangers te krijgen door middel van ‘won-deren’ of duiveluitdrijvingen. Ze trekken vooral veel aandacht via bijeenkomsten in propvolle zalen die op de televisie worden uit-gezonden. De stichter van een van de snelst groeiende bewegin-gen, ‘O Poder Mundial de Deus’ (‘De wereldmacht van God’), kon een enorm landgoed kopen met geld van de collectes. Wij snap-pen niet hoe zoveel mensen zich laten misleiden. De Braziliaanse bisschoppen hebben zich recentelijk afgevraagd of de katholieke kerk misschien weer terug moet keren naar de levendige, door de bevrijdingstheologie gestimuleerde basisbewegingen van weleer, vooral in de gebieden waar de kerk verstek laat gaan bij gebrek aan priesters. Maar onmiddellijk kwamen er vanuit conservatief-kerkelijke kring bezwaren en werd gewaarschuwd voor het ‘grote gevaar van het marxisme’. Voor ons een reden te meer om te werken aan een kerk van het volk. We hebben paus Franciscus in ieder geval aan onze kant!

Fred Postma ofm

Kandidaten en novicen in Brazilië.

i n s p i r at i e

5

Jozef Wissink nam op 20 januari 2012 afscheid als hoogleraar Praktische Theologie aan de faculteit Katholieke

Theologie te Tilburg. In de loop van zijn leven werd hem duidelijk welke franciscaanse kernwaarden ook voor de

kerk zouden moeten gelden. Hij getuigt hiervan in de volgende bijdrage.

Mijn denken over en beleven van de kerk zijn waarschijnlijk niet heel direct door Franciscus beïnvloed. Als het om invloeden gaat, zou ik eerder denken aan het gezin waaruit ik stam en aan het Tweede Vaticaans Concilie. Ik ontdek steeds meer dat mijn geloofsbeleving wortelt in wat ik in mijn jeugd aan vertrouwen en geloofscultuur heb meegekregen. De concilie-teksten vond ik niet meteen interessant, omdat de vraag of ons geloof wel waar was me meer bezig hield dan hoe het allemaal precies moest met de kerk. Maar gaandeweg mijn studie en pastoraat ontdekte ik dat het ontzettend belangrijk was wat daar gebeurd is.

LiefdeToen ik later door mijn contacten met de f ranciscanen Franciscus beter leerde kennen, was het leggen van verbanden met Franciscus niet moeilijk. Ik denk aan drie dingen. Op de eerste plaats dat je het belangrijkste het belangrijkste moet laten zijn. Het centrum van ons geloof is de Liefde Gods, die ons tot liefde nodigt voor Hem en voor de naaste. Zo denk ik dat ook de stigmatisatie van Franciscus een liefdesmysterie is, waarin Hij zich vereenzelvigt met Christus. De kerk als Lichaam van Christus en Franciscus worden één onont warbare werkelijkheid.

ArmenOp de tweede plaats staat voor mij dat ik het voor de kerk en voor mezelf belangrijk vind, dat de armen in het centrum staan. Als het geloof een soort spirituele oefening wordt voor ‘ons soort mensen’, en dan bedoel ik tamelijk gevormde en nette mensen die zich geen zorgen hoeven te maken over huis, kleren, eten en drinken, dan dreigt het te ‘verspiritualiseren’. Nu kan het me allemaal

Franciscus en de kerkniet geestelijk genoeg zijn, maar de echte, de heilige Geest is meer met de dingen van het lijf bezig dan we vaak denken. De test voor het geloof is de kus die Franciscus de melaatse gaf.

UithoudenHet derde belangrijke punt in mijn denken over en beleven van de kerk is, dat kerk-zijn een moeilijke vorm van godsdienst is: je moet het met concrete broeders en zusters uithouden, die mogelijk nog merkwaardiger en ingewikkelder en vervelender zijn dan je zelf bent. Daar woont God bij de mensen: niet in een ideale kerk, maar in deze vreemde

gemeenschap, met alle zonde en beperktheid, die je maar verzinnen kunt. En ook hier is Franciscus een voorbeeld voor ons: hij heeft zich gevoegd naar de concrete kerk van zijn dagen. Als wij die bezien vanuit onze tijd, denken we dat het toch wel een godswonder mag heten dat het christendom nog bestaat. En dat is het ook. Franciscus was kritisch genoeg om het falen te zien, maar hij heeft het verdragen. ‘Sustinere’, ‘uithouden’, was dan ook een kernwoord van zijn spiritualiteit.

Jozef Wissink

Beeldengroep bij de aartsbasiliek Sint-Jan van Lateranen in Rome. Franciscus staat met de armen uitgestrekt naar de kerk. Het kunstwerk verwijst naar de droom van paus Innocentius III, waarin hij ziet dat een kleine man in een pij met een touw om zijn middel het kerkgebouw voor omvallen behoedt. De paus herkende daarin Franciscus die bij hem kwam om goedkeuring te vragen voor de regel van zijn orde.

Hij werkt als pastor in Maastricht. Naast de parochiekerk is veel

bedrijvigheid: in een enorme bouwput wordt hard gewerkt aan een

nieuwe weg: de tunnel van de A2. Mattie Jeukens ofm (58) heeft ook

iets met wegen. Vaak is hij te vinden op weggetjes en wandelpaden in

Italië rond Assisi en in het dal van Rieti, of in de Franse Morvan, op zoek

naar sporen van Franciscus en naar fresco’s. Hij vertelt erover en over

scharniermomenten in zijn leven.

Hij groeide op tegenover de kerk in het Limburgse Oirsbeek en hij wilde missionaris worden. Dat bracht hem op de kostschool van de congregatie van de Missionarissen van Mill-Hill. Maar na zijn middelbare schoolopleiding trad hij er niet in. Wel ging hij theologie studeren in Nijmegen. Wat hij er straks mee zou gaan doen wist hij nog niet: misschien wel schrijver worden? Het Tweede Vaticaans Concilie was nog niet

Met mensen op wegMattie Jeukens leidt een voettocht.

d e b i n n e n k a n t

6

zo lang achter de rug en Mattie vond het allemaal geweldig boeiend.

WeggelopenHij werd ziek en ging piekeren. Wat wilde hij met zijn leven? ‘Religieus leven’ spookte door zijn gedachten, maar waar en met wie dat wist hij (nog) niet. Tijdens zijn studie maakte hij kennis met diverse ordes en congregaties en hij ontdekte zenmediatie. “Ik

nam deel aan diverse zenweken en maakte er een gewoonte van om per dag drie keer een half uur te mediteren.” Het maakte hem bewust van zijn zoeken naar harmonie binnen de driehoek ‘bidden, leven en werken’. Hij kwam in contact met de franciscanen in Amsterdam. Bij hen verbleef hij tien maanden, maar vertrok toch weer. “Ik vond het allemaal te goed verzorgd”, bekent hij. “Je zou het ook burgerlijk kunnen noemen.” Toen ging Mattie naar de trappisten in het Limburgse Echt, waar hij drie maanden verbleef. “Hier beleefde ik mijn tweede grote scharniermoment”, vertelt hij. “Op een zondag heb ik - nog vóór de mis - mijn tas gepakt en ben ik weggelopen. Ik kende allerlei ordes en congregaties, maar ik ben toen weer naar de franciscanen in Amsterdam gegaan. Die kende ik en daar zou ik kunnen werken met mensen, want dat wilde ik.” Mattie werd zich bewust dat hij wilde kiezen voor het werk als pastor. Hij werd actief in

7

Mattie Jeukens op het jaarlijkse multicultureel ‘Manus van Alles Festival’ in Maastricht.

het Utrechtse buurthuis ‘De Hoeksteen’ en volgde in de Domstad een aanvullende studie om een kerkelijke benoeming als pastoraal werker te kunnen krijgen. Vervolgens liep hij stage in de gevangenis in Haarlem, in de Utrechtse buurten Lunetten en Hoograven en in Montfoort. Hij meldde zich bij het aartsbisdom Utrecht voor de priesterwijding, want nu wist hij het zeker: “Ik wilde mensen nabij zijn.”

WandelingenAls hij in 1995 gevraagd wordt om een wandeltocht in het Rietidal te begeleiden, stapt hij in een heel nieuw avontuur. Onderweg-zijn en samen optrekken spreekt hem enorm aan. Maar er was tijdens die tocht veel onvrede omdat er vooral gewandeld werd over asfalt. Samen met de andere leden van die tocht besloot hij om letterlijk nieuwe wegen te gaan zoeken, ongebaande paden als het ware. Dat resulteerde in het organiseren van voettochten door het groene hart van Italië naar Assisi. Later kwam er nog een voettocht bij van Fiesole bij Florence naar Assisi en een voorjaarstocht in Frankrijk door de Morvan naar het oude pelgrimsoord Vézelay. Die tochten gaven hem veel energie en het is niet bij wandelen gebleven. Kerken in Italië herbergen oneindig veel fresco’s. In het begin waren dat voor Mattie vrome illustraties aan de muur, brave Middeleeuwse stripverhalen. Maar ze gingen door de jaren heen meer voor hem spreken en gaandeweg werd hij er steeds vertrouwder mee. Enkele jaren geleden leidde dit tot een fresco-reis. Zo is dat wandelen met alles erbij een deel van zijn leven en werken geworden en een mogelijkheid om Franciscus ‘met de voeten te leren kennen’.

VerhalenIntussen was Mattie in 1993 ingetreden bij de franciscanen en volgde hij zijn noviciaat in een internationale vormingscommuniteit in Brussel. Daar werd hij er zich van bewust dat hij in Limburg wilde gaan werken. Zijn eerste standplaats was Heerlen en nu is hij pastoor in Maastricht. “Ik wil luisteren naar verhalen van mensen”, zegt hij, “verhalen over de weg die ze afleggen, want in mensen

komt iets van God aan het licht. Zo kun je bij het dopen heel even aanroeren waar ‘t om gaat in het leven: dat je elkaar nodig hebt en niet kunt missen. Maar God is er ook nog.” Mattie werkt in een traditioneel-kerkelijke omgeving waar vooral vraag is naar liturgische momenten, met name rond het overlijden. “Mensen hebben van nature gevoel voor het religieuze”, merkt Mattie, “vooral in buurtherinneringen proberen ze dit gevoel vast te houden.” Zo ontstond in samenwerking met een opbouwwerkster het zogeheten ‘Barbara-project’. Mensen uit de buurt maakten schilderijen en iconen van de heilige Barbara, patrones van mijnwerkers en tunnelbouwers. In het bijzijn van de burgemeester en bouwers aan de tunnel van de A2 werd op 24 mei 2012, de feestdag van ‘Madonna della Strada’, ‘Onze Lieve Vrouw van de weg’, een beeld van sint Barbara in de Maastrichtse Onze Lieve Vrouw van Lourdeskerk onthuld en ingezegend. Mensen die het met de wegwerkzaamheden of waarmee dan ook even niet zagen zitten, konden bij ‘Berbke’ - zoals Barbara in Maastricht wordt genoemd - een kaarsje opsteken. De tunnelbouwers zelf vroegen een jaar later om een beeld van Barbara te zegenen en onder in de tunnel te zetten waar echt ondergronds gegraven werd.

En terwijl elders kerken werden gesloten en afgebroken, maakte Mattie een dagkapel in een oude sigarenzaak. “Ik wil als pastor dicht bij mensen zijn”, verklaart hij, “maar dat is ook een valkuil, want dan loop je het risico helemaal opgeslokt te worden en kom je niet meer toe aan jezelf.” De wandeltochten blijken voor Mattie een welkome onderbreking te zijn van zijn drukke parochiewerkzaamheden.

Luisteren“Aan mijn laatste ‘scharniermoment’ ben ik nog niet toe”, zegt hij glimlachend, “en dat is maar goed ook, want voorlopig wil ik nog met mensen op weg zijn, luisteren naar hun verhalen van angst en hoop.” Zo beleeft hij bijvoorbeeld ook een huiszegen waar hij voor gevraagd wordt: een gebaar tegen de angst of een opstapje naar een diepere ervaringslaag in mensen. “Maar het is ook zorgelijk dat relaties nog maar weinig standhouden en oppervlakkiger dreigen te worden door de vluchtige contacten via internet”, moet hem van het hart. Niettemin vindt hij het pastoraat een boeiende bezigheid.

Ton van Oosterhout ofm

Aarde

o v e r w e g i n g

8

Franciscus strekte zich uit in het hoge gras. Tussen zijn oogharen door zag hij hoe broeder wind de halmen zachtjes heen en weer bewoog. Hij was blij met de geurige kruiden die er groeiden: ze waren voedzaam en ze hadden een geneeskrachtige werking. Hij genoot ook van de veelkleurige bloemen. Die maakten het leven voor hem en zijn broeders tot een feest.

Wat was de aarde toch goed en lief, als een zuster die je toelacht, als een moeder die je draagt op haar schoot. “Ze ondersteunt ons, ze voedt ons”, zei Franciscus. “En als ons levens-einde komt, dan opent ze haar armen om ons voorgoed geborgenheid te geven.

Dan maakt ze ons één met de wondere groeikracht die leeft in haar binnenste.” Opeens schrokken de broeders. Er was heel veel lawaai om hen heen. Er klonken stemmen. Je kon het hoefgetrappel horen van paarden die een koets voorttrokken. “Wat is er aan de hand?”, vroeg Franciscus. Een van de broeders vertelde: “Keizer Otto van Saksen komt eraan. Hij is op weg naar Rome. Daar wil hij zich laten kronen. Iedereen loopt uit om naar de optocht te kijken. Zullen wij er ook heen gaan?” “Nee”, zei Francis-cus, “blijf maar hier. Nou ja, laat één van jullie erheen gaan om de keizer te waarschuwen. Want zijn glorie zal maar van korte duur zijn. Een keizerstroon, een bisschopszetel, een leer-

stoel aan de universiteit van Parijs, ze kunnen wankelen. Maar die mooie zitgelegenheid die onze zuster moeder aarde ons hier biedt, geeft ons blijvend houvast. Als je de aarde eerbiedigt, vind je vanzelf de goede levenshouding. Het gouvernement van de aarde die je draagt, wan-kelt niet … ‘La quale ne sustenta et governa’.” En Franciscus begon te zingen over de aarde die veldvruchten voortbrengt en bonte bloemen en kruiden. Zij is onze zuster moeder aarde. “Om haar bent U geprezen, Allerhoogste Heer …”

Maarten Lemmers ofm

Franciscus en zijn broeders hadden even behoefte aan een vaste stek. Want na de lange zwerftochten die ze

hadden afgelegd door weer en wind, wilden ze neerstrijken op een plek waar ze hun vermoeide voeten konden

wassen en hun natgeregende pijen te drogen hangen aan een overhangende boomtak. Ze hadden geluk.

Want bij een kronkelend riviertje, een ‘rivo torto’, vonden ze een lege stal. Daar brachten ze de nacht door.

Er was voor ieder van hen een smalle ligplaats. De volgende dag goot broeder zon zijn heerlijke warmte over

het land. Het was goed toeven in deze omgeving.

Beeld van Franciscus, liggend op de grond, bij de ‘Carceri’, een kluizenarij van Franciscus en zijn broeders vlakbij Assisi.

d i e r b a a r

9

Met mijn zevenentachtig jaren ben ik niet meer

de jongste. Maar ik ben me ervan bewust dat de

periode die ik heb meegemaakt eigenlijk

niet eens zo heel veel voorstelt. Vooral

niet als je die jaren beziet tegen de

achtergrond van een geschiedenis die

veel verder teruggaat. Mijn grootvader

was museumdirecteur in Amsterdam.

Na zijn dood van vond een deel van

zijn kunstbezit een weg binnen onze

familie. Ook het beeldje dat in mijn

vensterbank in Alverna staat is

afkomstig uit de erfenis van mijn

grootvader. Wat stelt het eigenlijk

voor? Maria en het Kindje Jezus?

Indirect misschien. Het is een

werk van Th. A. Vos, een leerling

van Jan Toorop. Hij haalde zijn

inspiratie uit het oude Egypte

waar de hemelgodin Isis werd

vereerd. Zij is de moeder van de

zonnegod en wereld-heiland Horus.

Al ongeveer zeventienhonderd jaar

vóór onze jaartelling werd Isis vereerd

in Egypte. Er is een continuïteit met

de madonnacultus in het christendom.

Maar de Mariaverering is uiteraard van veel

later datum. Wat mensen vandaag de dag

zo aantrekt in veel Mariakapelletjes houdt

misschien wel langer stand dan wat je aantreft

in de meeste kerkgebouwen.

Kees Bak ofm

Op 23 september overleed in Oegstgeest Koos van Winden. Hij werd negentig jaar oud. In 1941 trad hij in bij de francis-canen. Zeven jaar later werd hij priester gewijd. Vanaf 1967 was hij lector aan de Universiteit Leiden in de Griekse taal en letterkunde, later hoogleraar. In 1981 werd hij geïnstalleerd als lid van de Koninklijke Academie van Wetenschappen. In 2004 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Gedurende zijn hele werkzame leven was hij ook actief in het pastoraat, waaronder jarenlang in de Hartebrugparochie in Leiden.

Op 24 oktober overleed te Alverna (Wijchen) Wouter Heuft. Hij was 82 jaar oud, 60 jaar franciscaan en 53 jaar priester. Jarenlang was hij leraar op het Pax Christi College in Druten. Hij verstond de kunst om met jonge mensen om te gaan; dat deed hij vooral ook via de weg van de muziek. Daarnaast heeft hij gedurende 50 jaar ge-werkt als pastor in de parochie van Deest.

‘Mijn leven als franciscaanse minderbroeder’

Toen Jan Sjerps (73), missionaris in Papua, vanwege een medische behandeling voor langere tijd in Nederland moest blijven, vatte zijn broer Nico het plan op hem te interviewen. Hij was benieuwd hoe het hem was vergaan in Papua. Het is uiteindelijk een boekje geworden, getiteld: Mijn leven als franciscaanse minderbroeder, in de voetsporen van Franciscus. Het toont de rijkdom van een leven van een franciscaanse (leken)broeder, die zonder zichzelf op de borst te kloppen, vertelt over wat hij daar in dat verre land heeft gedaan. Nico kijkt alles bij elkaar met verbazing en oprechte bewondering naar het leven dat zijn broer Jan in vertrouwen en overgave leidt. Het boekje over Jan Sjerps kan besteld worden bij Nico Sjerps (nsjerps@ziggo.nl; tel 020 6435523 / 0621254699). Het kost € 14,50 en de opbrengst gaat naar een project in Papua.

Veertig jongeren namen van 11 tot en met 13 oktober in Megen deel aan het Franciscaans Jongerentreffen. Het weekend voor jonge mensen van 18 tot 30 jaar die zoekend-gelovig in het leven staan vond voor de veertiende keer plaats. Thema was dit keer: ‘Ik geloof het wel’. Na een kennismaking op vrijdagavond volgden zaterdag-morgen getuigenissen van de Belgische franciscanes Hilde Vantomme en de Megense franciscanen Sekar Vellaisamy en Hans van Bemmel. ‘s Middags konden de jongeren een reeks uiteenlopende workshops volgen; van ‘Bidden, hoe doe je dat’ tot ‘Koken in de kloosterkeuken’. ’s Avonds gingen ze naar een viering bij de clarissen in Megen en was er voor hen een optreden van de blinde cabaretière Charlotte Glorie in gemeen-schapshuis ‘Acropolis’. Na een eucharistieviering op zondag-ochtend in de kerk van het minderbroedersklooster, een terugblik in kleine groepen en een slotviering namen de jongeren afscheid van elkaar en van de franciscanen en clarissen in Megen. De organisatie blikt terug op een geslaagd weekend.

Geslaagd Franciscaans Jongerentreffen

Mensen

1 0

n i e u w s

Deelnemers en begeleiders in de kerk van het minderbroedersklooster in Megen.

‘Mijn leven als franciscaanse minderbroeder’

Individueel meeleven in MegenHet programma van het Franciscaans Jongerenwerk is altijd gericht op groepjes deelnemers. Maar je kunt als jongere natuurlijk ook individueel een paar dagen meeleven met de broeders in Megen en op die manier aan rust en bezinning toekomen. Daarbij zijn ook persoonlijke begeleidings-gesprekken mogelijk.

Jij en jouw eigen jongerengroep?Kom een weekend of midweek naar Megen met jouw eigen groep leerlingen, studenten, koorleden, teamgenoten (maxi-maal tien deelnemers). Samen bedenken we een plan en maken we er goede en verkwikkende dagen van. Vraag naar de mogelijkheden!

Maatschappelijke stageDe franciscanen in Amsterdam en Megen bieden mogelijkheden om je maatschappelijke stage in te vullen. In beide plaatsen helpen we je een ‘levensboek’ van een oudere broeder te maken. Beleef in Amsterdam een middag over het milieu. In Megen kun je in het najaar appels en peren oogsten, een filmpje over het leven van de broeders maken, kerstkaarten recyclen en ‘keukenprinses of -prins’ worden. Informeer naar de mogelijkheden.

Koken met de seizoenenVegetarisch koken met biologische groenten van het seizoen uit de tuin van Stoutenburg. Samen oogsten, groenten schoonmaken, een maaltijd bereiden en genieten van het (h)eerlijke eten.datum 4 decembertijd 15.00-20.00 uurPrijs € 15,-

Stoutenburg bij u thuisOp verzoek trekken wij er graag op uit om in uw kerkelijke gemeente, parochie, gemeenschap of werkgroep over het Franciscaans Milieuproject te vertellen: een informatiemiddag ‘bij u thuis’. Ook verzorgen we inleidingen en workshops voor studiedagen en symposia, bijvoorbeeld over eigentijdse franciscaanse spiritualiteit, gemeenschapsleven, verbondenheid met de natuur of de tuin als oefenplaats. Een financiële vergoeding stellen we in overleg vast.

Kloosterdagen In overleg bieden wij de mogelijkheid voor (school)groepen van minimaal tien personen om op doordeweekse dagen het kloosterleven in Stoutenburg te ervaren. Informeer naar de mogelijkheden en de kosten.

LA VERnAFranciscaans Centrum voor Spirituele Ontwikkeling

FRAnCISCAAnS JOnGEREnWERK18-30 jaar

StOUtEnbURGFranciscaans Milieuproject

11

a c t i v i t e i t e n

Voor meer activiteiten in franciscaans nederland: www.franciscaanseweg.nl

informatie en opgave:Derkinderenstraat 82, 1062 BJ Amsterdamtel.: 020 3467530e-mail: info@laverna.nlwebsite: www.laverna.nl

informatie en opgave:Theo van Adrichem ofmKloosterstraat 6, 5366 BH Megentel.: 0412 465770 / 465780e-mail: fjwmegen@hetnet.nlwebsite: www.franciscanen.nl, ‘Jongeren’

informatie en opgave:Stoutenburgerlaan 5, 3835 PB Stoutenburgtel.: 033 4945500e-mail: post@stoutenburg.nlwebsite: www.stoutenburg.nl

AdventlabyrintHet labyrint is een oeroude ruimte die onze innerlijke en uiterlijke levensreis symboliseert. In de Advent wordt het laby-rint een weg door het donker naar het licht, met onze innerlijke ster als leidraad.Locatie Dominicuskerk, Spuistraat 12, Amsterdamdatum 2 decembertijd 19.30-22.00 uurPrijs gratis

StilteretraiteDeze weekretraite geeft je de gelegenheid jezelf te leren kennen in je relatie met God. Dat gebeurt in een sfeer van stilte. Het is de bedoeling dat je in deze week de stilte ook thuis zoveel mogelijk voortzet.data 9-13 decembertijd 10.00-16.00 uurPrijs € 100,-

Adventsbezinning“Dit is de tijd die niet verloren gaat: iedere minuut zet zich in toekomst om.” Deze woorden van de dichteres Vasalis vormen het thema van een meditatieve avond over de Advent, waarin behalve tekst ook beeld en muziek een rol spelen.datum 18 decembertijd 20.00-22.00 uurPrijs € 10,-

Deelnemers en begeleiders in de kerk van het minderbroedersklooster in Megen.

Diaconie is een antwoord van elke

christen op de oproep die Jezus doet in

het evangelie van Matteüs, hoofdstuk

25. Tien jaar geleden ontstond de

eerste ‘M25’ groep in Delft, genoemd

naar dit evangeliedeel. In de laatste

twee jaar mocht ik, samen met diaken

en franciscaan Hans van Bemmel,

parochies enthousiasmeren en onder-

steunen om M25-groepen te beginnen.

Bij M25 zetten tieners en jongeren

zich in voor mensen die een steuntje

in de rug nodig hebben in hun eigen

omgeving. Dat doen ze aan de hand van

de ‘werken van barmhartigheid’, uit

Matteüs 25. Het ontroert me elke keer

weer als ik tieners bezig zie met een

diaconale activiteit, bijvoorbeeld met

ouderen tijdens een bingoavond.

Wij zijn geroepen om ons te geven

aan elkaar, en vooral aan degenen

die bemoediging en hulp kunnen

gebruiken. Want “alles wat je voor

één van deze minste broeders van

Mij hebt gedaan, heb je voor Mij

gedaan”, staat in Matteüs 25.

Franciscus was helder in zijn leer.

Elk levend wezen is Gods schepsel en

dient met respect en liefde te worden

bejegend. Hij was er voor de mensen

in zijn omgeving. Het ging hem niet

om het doen van grootse dingen, maar

om kleine daden van barmhartigheid.

Jongeren worden in M25 uitgedaagd

om Franciscus hierin te volgen.

Meer informatie is te vinden op

www.mtwentyfive.nl.

Vorig jaar heb ik de franciscanen in

Megen geholpen om maatschappelijke

stageplekken op te zetten. De stages

zijn een succes! Jaarlijks komen zo’n

twintig leerlingen bij de franciscanen

hun maatschappelijke stage doen. Tij-

dens zo’n stage zijn jongeren verplicht

om dertig uur vrijwilligerswerk te doen.

Ze ervaren dan wat het betekent je voor

anderen in te zetten. Wat een prachtige

ervaring als ze dat in een eeuwenoud

klooster mogen doen, waar ze in aan-

raking komen met de levendige, rijke

spiritualiteit van de franciscanen!

Kristel van der Loop

projectmedewerker jongeren en diaconie

bij het bisdom van ‘s-Hertogenbosch

Franciscus is hip! onze nieuwe paus koos Franciscus als naam en door zijn

verfrissende uitspraken en bemoedigingen aan jongeren, armen en ouderen

worden velen geraakt. Franciscus is hip. Want hij leefde ons het evangelie voor

en de manier waarop hij dat deed is na achthonderd jaar nog steeds actueel.

We voelen ons nog steeds met hem verbonden! jongeren geven daar uiting aan

in ‘diaconie’, zorg voor de naaste.

Op weg met Franciscus

f r a n c i s c a a n s J o n g e r e n w e r k