KunstbalieLezing Inspirerende Fotografen, Goirle 11 oktober 2012

Max Pam Max Pam (Amsterdam, 14 september 1946) is een Nederlands journalist, schaker, schrijver en televisiemaker.Max Pam is een van de belangrijkste hedendaagse Australische fotografen.Zijn succes is gebaseerd op een reeks provocerende en dwingend intieme beelden van mensen over de hele wereld. reizen is nog steeds een cruciale en voortdurende band met zijn creatieve en persoonlijke ontwikkeling. Reizen en vooral de mensen die hij ontmoet tijdens zijn reizen vormen een belangrijke bron van inspiratie. Elke foto is een verslag van een ervaring, een persoonlijk verslag/ dagboek van een ontmoeting ergens in de wereld. Elke glimp is onderdeel van een zich ontvouwend verhaal in plaats van gewoon een verslag van waargenomen een plaats. Voor Max Pam is de camera een vertaler van een visuele chaos. Je gaat naar buiten en alles gebeurt tegelijkertijd. Het verkeer snelt voorbij, de vogels fluiten en de zon gaat onder. De camera geeft zin aan die chaos. Dat geldt vooral voor Azie, waar het leven zich vooral op straat afspeelt. Alles gebeurt op straat: wandelen, praten,kopen,verkopen,slapen…Of een foto scherp is, is ook niet zo belangrijk. Daar gaat het niet om. Het gaat in laatste instantie om het beeld. Dat moet je grijpen….

Machiel BotmanMachiel Botman, geboren in 1955.I photograph because I love someone or something….Dagboekachtige vorm, fotografisch gedicht, handgeschreven teksten.Fragmentarisch, gedachten/foto scherp/onscherp.Een foto is meer een vraagteken dan een antwoord, de foto hoeft niet aft e zijn. All photographs are self-portraits… Visual diary of selfexploration.His desire simply to make sense of his life and the life of those around him…Machiel Botman is bekend geworden door een hoogst persoonlijk handschrift. In zijn zelfvormgegeven fotoboeken (Heartbeat 1994, Rainchild 2004, One Tree 2011) hanteert hij het fototoestel als ware het een pen of een tekenstift. Voorvalletjes, lichtschitteringen, de seizoensgebonden veranderingen die een geliefde boom in de tuin doormaakt- alles om hem heen dient als interpunctie van het dagelijks leven.

Nan GoldinNancy "Nan" Goldin (born, September 12, 1953, Washington, D.C.) is an American photographer.Kenmerkend voor de fotografie van Nan Goldin is de intimiteit en kwetsbaarheid, baanbrekend haar ‘snapshotstijl’ en het onverbloemd tonen van haar priveleven. De directe foto’s en persoonlijke foto’s van Nan Goldin

raken je recht in het hart. Goldin fotografeerde altijd met een kleinbeeldcamera bij bestaand licht, waardoor haar foto’s vaak onscherp en bewogen zijn. De ‘snapshotstijl’ draagt bij aan het gevoel van authenticiteit en directheid en heft wereldwijd grote invloed gehad op een hele generatie jongere fotografen, die de pretentieloze stijl al seen bevrijding ervoer.Al die foto’s die onverbloemd seks, druqsgebruik, aids en relationeel geweld tonen, weerspiegelen de thema’s waar het altijd om draait in het leven: liefde, geweld, vreugde, verdriet, dood en nieuw leven. Op 11 jarige leeftijd verliest Nan haar 7 jaar oudere zus door zelfmoord, deze gebeurtenis maakte zo’n impact op haar leven dat ze heel vroeg (14 jaar) het ouderlijk huis verlaat en aan de zelfkant van het leven verzeilt raakt waar ze haar nieuwe familie vind in draqqueens en een vriendenclub waarmee ze liefde, vriendschap, sex, druqs en geld deelt. De foto’s van Nan Goldin zijn een visual diary, waar een ieder in mag kijken. Nan goldin zegt in een interview dat door te fotograferen ze de momenten voor altijd kan blijven vasthouden, de camera is mijn geheugen. Door de camara houdt ze de controle en tegelijk kan ze de controle verliezen. In control, out control…Nan Goldin werd wereldberoemd met haar foto’s, die ze presenteerde aan het publiek in de vorm van live diavoorstellingen met muziek, waarbij ze zelf plaatjes draaide.

Miroslav TichyMiroslav Tichý (Kyjov, 20 november 1926 – aldaar, 12 april 2011) Was een Tjechisch kunstenaar, die bekendheid geniet omwille van zijn opzettelijk “slechte” foto’s. Hij werd pas laat in zijn leven ontdekt. Hij was een zonderling, die zich nooit schoor of waste, die leefde van een kleine uitkering, zonder veel contact met andere mensen, en die in een vuil en rommelig huis woonde, tussen zijn schilderijen, tekeningen en foto’s. Een van zijn bekendste uitspraken is: “om beroemd te worden, moet je iets slechter doen dan wie ook ter wereld.” Zijn meest geliefkoosde onderwerp waren de vrouwen van zijn geboortedorp Kyjov in Moravië (Tsjechië), die hij meestal stiekem fotografeerde op straat en aan het zwembad. Doordat zijn zelfgemaakte fototoestellen er zo onecht uitzagen, beseften zijn “modellen” vaak niet dat ze gefotografeerd werden. Soms poseerden ze voor hem in glamoureuze houdingen, in de overtuiging dat hij niet echt een camera had. Hij fotografeerde alledaagse taferelen, met wandelende, zittende, zonnende of badende vrouwen. Zijn fototoestellen maakte hij uit afval en recyclagemateriaal – plankjes hout, blikjes, garenklosjes, touw, elastiek, asfalt - om het geheel lichtdicht te maken. Zijn doka was ingericht met pannen, emmers en stukken tuinschutting. Hij maakte zijn eigen lenzen door stukken glas, oude brillenglazen en plexiglas te polijsten met een mengsel van sigarettenas en tandpasta. Door deze opzettelijke technische onvolkomenheden zijn al zijn foto’s wazig, bewogen, slecht afgedrukt, gekrast en onduidelijk. Daarna ondergingen de negatieven en afdrukken nog een hele reeks semi-gecontroleerde bewerkingen of beschadigingen, wat ze een grote poëtische uitstraling bezorgde: hij liet ze buiten in de regen liggen, gebruikte ze om een gammele tafel te stutten, kraste er in, maakte opzettelijk vingerafdrukken op de negatieven, maakte bewust fouten bij het afdrukken,

gooide de negatieven en de afdrukken op de grond, liet ze door de ratten aanknagen, vroeg bezoekers om er op te trappen, en zo meer. Hij zei: “Een fout is wat de poëzie creëert.” Maar hij selecteerde zorgvuldig uit de vele tientallen foto’s die hij iedere dag opnieuw maakte die beelden die hem het meest raakten, knipte ze uit en kleefde ze op stukken karton of stak ze in eenvoudige kaders. Vaak tekende hij dan lijnen of omtrekken op de foto’s en tekende hij sierlijke of gewild onhandige kadertjes, lijnen en versieringen rond de gekozen foto’s. Soms verknipte hij zijn afdrukken om een betere kadrering te bereiken, want uit zijn composities blijkt duidelijk de invloed van zijn degelijke kunstopleiding.Nadat hij het negatief had afgedrukt, gooide hij het weg – hij maakte nooit meer dan één afdruk. Zijn werk is nooit gedateerd of genummerd. Behalve de chemicaliën voor het ontwikkelproces, de filmrolletjes en het fotopapier, gebruikte Tichý niets dat hij moest kopen.

Michel KryzanowskiMichel Szulc-Krzyzanowski (Oosterhout, 23 april 1949) is een Nederlandse fotograaf. Szulc-Krzyzanowski’s sequenties zijn gemaakt vanuit spontaniteit en pure intuïtie. De fotosessies op de stranden en in de woestijnen begonnen altijd zonder dat de fotograaf enig idee had wat te gaan maken. Hij had echter de animo om visuele ontdekkingen te willen doen, de realiteit binnenste buiten te kunnen keren. Naar eigen zeggen om verrast en geëxalteerd te willen worden door het beeld wat een ongebruikelijke weergave van de realiteit zou opleveren. “Sequences are able to reveal the fundamental elements of life with a clarity and depth hardly any upbringing can offer.De sequenties van Szulc-Krzyzanowski zijn tijdloos. Het zijn spannende, verassende, en soms zelfs filosofische reeksen die het oog van een geduldige en nieuwsgierige man verraden. Fotografie is voor mij altijd een middel geweest om op dat spoor van permanente groei en verandering te blijven. Daarom is er een breed scala aan vormen van fotografie die ik in de loop der jaren heb beoefend. Sequenties, portretten, fotoprojekten, conceptuele fotografie, met Photoshop gemanipuleerde fotografie, fotoseries, fotoreportages, documentaire fotografie, et cetera. Door de keuze van onderwerpen en de vormen van fotografie kan ik de geestelijke groei en ontwikkeling in mijzelf spiegelen, stimuleren en vorm en inhoud geven.”

De documentaire serie over Henny. Het idee wat ik hen voorlegde was dat wanneer je meer begrip wilde kweken voor werkende jongeren en Vormingscentra je op moest passen niet verloren te raken in die abstracte begrippen. Vormingscentra en werkende jongeren zegt het publiek grosso modo niks.Het voorstel wat ik aan Barents en de LOVWJ deed was om geen algemene brochure over werkende jongeren en Vormingscentra te maken maar een fotoboek waarin in werkende jongere figureerde wiens leven uitvoerig in beeld zou worden gebracht. De wereld waarin Henny leefde was mij volledig onbekend. Ik kwam uit een totaal ander milieu. Het fascineerde me mateloos. Het waren bezoeken aan een andere planeet. Ik wist niet dat mensen zo leefden en werkten. Met mijn camera9s absorbeerde ik met

nieuwsgierigheid en gretigheid die nieuwe realiteit. Er ontwikkelde zich een relatie tussen Henny en mij. Het Brabantse dialect wat Henny sprak kon ik verstaan en zelf ook spreken. Ik had respect en bewondering voor de wijze waarop ze in haar wereld leefde en werkte. Henny kwam deels ook in mijn wereld en was even verbijsterd.

Cindy ShermanCindy Sherman (1954) is een Amerikaans kunstenares.Aanvankelijk studeerde ze schilderkunst aan de State University College in Buffalo. Al gauw zal ze de schilderkunst echter voor bekeken houden en zich toeleggen op de fotografie. Samen met een aantal medestudenten zal ze Hallwalls oprichten, een onafhankelijke tentoonstellingsplek in New York.

Cindy Sherman vormt zelf het hoofdonderwerp van haar kunst: ze is tegelijkertijd fotograaf en model. Toch noemt ze haar foto’s nooit zelfportretten. Integendeel, Sherman gaat juist haar eigen identiteit uit de weg door zichzelf keer op keer in een volstrekt andere gedaante te fotograferen, als in een film-still.Ze onderzoekt en speelt met de veranderende verschijningsvormen.

Shermans bedoelingen zijn tweeërlei. Aan de ene kant hekelt ze de willekeur van het clichébeeld waaraan de vrouw dient te voldoen. Aan de andere kant wil ze aantonen dat wij allemaal een rol spelen en dat onze gezichten slechts façades zijn waarbij een authentiek karakter ontbreekt.Passend gekleed en met de juiste make-up voegt zij zich even makkelijk in de rol van de mythische Marilyn Monroe als het tuttige secretaresse-type of de verveelde huisvrouw. Rond 1990 begint Sherman haar repertoire uit te breiden met legendarische vrouwen- én mannenfiguren uit de klassieke schilderkunst (Rafaël, De la Tour, Caravaggio, Rembrandt, Ingres) en lijkt ze meer naar het theatrale te streven. Ik houd ervan beelden te maken die van veraf verleidelijk en kleurrijk lijken, maar die van dichtbij er totaal tegenovergesteld uitzien, aldus Sherman. Ik vind het saai om het typische schoonheidsideaal na te volgen, het is veel uitdagender om naar de andere, minder mooie kanten te kijken.

Bethany de ForestBethany de Forest geboren in 1966, studeerde af aan de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten in de richting fotografie. Al vanaf het begin van haar carrière is ze bezig met het maken van opstellingen en maquettes die ze fotografisch vastlegt. Met een gewone camera bleven de beelden in eerste instantie naar haar idee echter te afstandelijk. Ze wilde het gevoel creëren dat ze zelf zou kunnen rondlopen in de door haar gecreëerde werelden. Pinhole-fotografie bleek dit mogelijk te kunnen maken. Quote:“Ik ben met mijn fotografie altijd bezig met schaal-vervreemding.”

In haar inmiddels indrukwekkend oeuvre zijn een aantal subgenres te ontdekken. Zo is Bethany gefascineerd door de natuur, maar dan op

microniveau. Vlinders en kikkers bewonen een kunstmatige biotoop die ze door middel van de meest uiteenlopende materialen creëert. Zo kan de omgeving bestaan uit stukken rode kool, knikkers of paksoi. De natuur is niet haar enige inspiratiebron. Ook bouwkunst, landschappen en industriële constructies spreken tot Bethany’s verbeelding. Pinhole fotografie grijpt terug op de oorsprong van fotografie; camera obscura. Het licht valt door een zeer klein gaatje (de pinhole) in de camera op het filmpje waardoor de foto gemaakt wordt. Lange belichtingstijden versterken nog eens het gevoel dat je te maken hebt met het prille begin van de fotografie. Bethany werkt echter op een zeer eigentijdse manier, wat zich vertaalt in de keuze van de materialen, die vaak een afspiegeling zijn van de huidige maatschappij, en frisse uitstraling van haar foto’s.

Ruud van EmpelRuud van Empel (1958) behoort tot de meest bijzondere fotokunstenaars van dit moment. Uit duizenden fragmenten van digitale foto’s stelt hij nieuwe beelden samen die in hun detaillering zeer levensecht en natuurgetrouw overkomen, maar die een wereld voortoveren die nooit heeft bestaan. Hij studeerde aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost, Breda (1976-1981) als grafisch vormgever. De werkmethode van Van Empel is complex. Hij fotografeert 4 tot 5 professionele modellen in zijn studio en neemt vele series detailfoto’s van bladeren, bloemen, planten en dieren. Na honderden beelden bijeen gebracht te hebben in een database selecteert hij de beelden waarmee hij het beste resultaat kan bereiken, de modellen worden in het grafisch bewerkingsprogramma Photoshop met elkaar vermengd, kleding wordt apart gefotografeerd op een paspop. Zo creëert hij nieuwe beelden van veelal kinderen, zwart of blank, geplaatst in een paradijselijke omgeving. Deze paradijselijke wereld wordt bevolkt door kinderen en dromerige pubers. Een van de belangrijkste onderwerpen van het werk van Van Empel is onschuld. Bij al hun schoonheid zijn deze werken echter verre van eenduidig, er wringt iets: wat is er hier nog echt en wat niet?. Op 7 september 2011 werd door de NTR een documentaire over het werk van Ruud van Empel uitgezonden genaamd De onschuld voorbij. Ruud van Empel creëert met zijn werk zijn eigen maakbare wereld.

Annie Leibovitz Anna-Lou (Annie) Leibovitz (Waterbury (Connecticut), 2 oktober 1949) is een Amerikaanse fotografe. Annie Leibovitz is een van de meest gevierde portretfotografen van Amerika. Ze is bijna net zo beroemd als de mensen die zij heeft gefotografeerd. Ze weet haar onderwerpen - van Demi Moore en Nicole Kidman tot de regering van George W Bush - met een vaak theatrale of provocerende verbeelding vast te leggen. Sinds het begin van de jaren '80 siert haar werk regelmatig de cover van bladen als Rolling Stone, Vanity Fair

en de New Yorker. "I don't have two lives," Annie Leibovitz writes in the Introduction to this collection of her work from 1990--2005. "This is one life, and the personal pictures and the assignment work are all part of it." “Ik ben een groot fan van fotografie. Ik verzamel foto’s en heb al een aardige collectie bij elkaar gespaard. Fotografie heeft voor mij verschillende betekenissen gehad in verschillende fases van mijn leven. Mijn fascinatie begon toen ik op jonge leeftijd met mijn moeder familiekiekjes maakte. Later ging ik stage lopen bij het magazine Rolling Stone en zodoende ben ik geïnteresseerd geraakt in tijdschriftfotografie. Voor dit blad heb ik vele covers geschoten en hierdoor ben ik in aanraking gekomen met portretfotografie. Fotografie is een geweldig medium om met mensen in aanraking te komen. Ik was vroeger ontzettend verlegen, maar om te fotograferen moet je er juist op uit gaan. Je hebt je camera bij de hand, gaat naar buiten en maakt deel uit van de wereld. Na al die jaren heeft fotografie nog steeds die magie voor mij.” Haar foto’s, vooral van de laatste jaren hebben veel weg van schilderijen, vaak sprookjesachtige maakbare taferelen.

Loretta Lux Loretta Lux oogst internationaal veel succes met haar kinderportretten, die net zoveel met de schilderkunst te maken hebben als met fotografie. Haar werkwijze, die zij goed geheim houdt, resulteert in intrigerende foto's van mooie, ernstige kinderen die op het eerste gezicht iconen van onschuld zijn, maar daarna de kijker nogal verontrusten.

Loretta Lux (Dresden, 1969) werd opgeleid als schilder aan de kunstacademie in München en koos in 1999 voor de fotografie. In 2005 won zij de prestigieuze Infinity Award van het International Centre of Photography in New York. In haar werkwijze bewandelt zij een weg tussen de schilderkunst en de fotografie in. Haar modellen, veelal kinderen van vrienden, fotografeert zij in haar studio tegen een witte achtergrond om ze vervolgens in de computer te plaatsten in een omgeving die zij eerder fotografeerde tijdens haar reizen door Europa. In het bewerkingsproces dat hierop volgt en dat drie tot vier maanden in beslag neemt, verandert Lux subtiele elementen in het beeld.

Het eindresultaat zijn fotowerken waarin mooie, onberispelijk kindertjes, gehuld in vintage kleding, enigszins verloren staan in een droomwereld. De leegte doet denken aan Vermeer, de kleuren lijken geschilderd, de houdingen zijn, ondanks het aura van spontaniteit dat kinderen doorgaans over zich hebben, overduidelijk poses – geen fotograaf is verder van het kinderkiekje verwijderd dan Loretta Lux. De uitdrukking op de gezichten zijn tegelijkertijd ongeïnteresseerd en ongemakkelijk. De kinderen lijken geïsoleerd, zowel in ruimte als in tijd. Als verdwaalde aliens zweven ze zowel in het verleden als in de toekomst, hun

gedachten laten zich raden – ze kunnen gevuld zijn met herinneringen, angst en ongenoegen.

Sarah Moon Sarah Moon is een fotograaf in Frankrijk geboren in 1941.Deze Franse fotografe verwierf naam en faam in de jaren’70 met romantische publiciteitsfoto’s voor onder meer Cacharel, Chanel, Comme des Garçons, Biba en Dior.Met haar reeks zwart-wit en sepiagedrukte foto’s schept Sarah Moon een mysterieus en nostalgisch universum. Ze schrikt er niet voor terug om de negatieven zelf te bewerken door ze te bekrassen of vuil te maken. Op die manier zet ze de stempel des tijds op de drager zelf. Haar bestudeerde ensceneringen verwijzen naar verre streken en vervlogen tijden: personen die recht uit sprookjes lijken te zijn weggelopen, dieren die uit een andere wereld lijken te komen, en verlaten landschappen. De onwezenlijke atmosfeer die van haar foto's uitgaat, wordt nog versterkt door haar gebruik van soft focus en tussentinten, en doet denken aan een droom of, heel soms, aan een nachtmerrie. Sarah Moon gaat actief op zoek naar het ongrijpbare, onverwachte en toevallige moment dat iets bijzonders kan toevoegen aan haar beelden. Haar keuze voor grofkorrelige film en polaroid speelt in de kaart van het toeval. Het polaroidnegatief is vlek- en krasgevoelig. Wat bij een andere fotograaf misschien in de prullenmand beland, is voor Moon een geschenk want ze koestert het onvolmaakte. 

Desiree Dolron Desiree Dolron (1963) is een Nederlandse fotograaf.Dolron is bekend om haar foto's bij reisreportages zoals de fotoserie Te di todos mis suenos die bestaat uit foto's gemaakt in Cuba. In deze foto's houdt ze zich niet afzijdig van de politieke situatie in deze landen, maar ze laat deze elementen niet journalistiek overkomen. Een van haar bekendste fotoseries is Exaltation. Images of Religion and Death een bundeling van reisreportages waarin religieuze rituelen uit India, Thailand, de Filipijnen en Marokko worden getoond.

Naast deze reisreportages maakt ze ook series met geënsceneerde foto's zoals de serie Xteriors waarin ze bekende schilderstijlen en schilderijen nabootst in haar foto's, onder andere Johannes Vermeer, Manet en de Vlaamse primitieven. Deze foto's zijn door digitale aanpassingen zo dicht mogelijk bij de veelal mysterieuze uitstraling van deze schilderijen gebracht. Momenteel wordt zij beschouwd als een van de meest succesvolle Nederlandse fotografen. Het Guggenheim in New York en het Victor & Albert in Londen kochten onlangs werk van haar.

Naast transcendentie door middel van religie zijn overstijging van het ego, isolatie en vervreemding terugkerende elementen in het werk van de fotografe. Dolron schepttotaal onafhankelijk haar eigen wereld. Een van de kenmerken van Dolrons

fotografie is de combinatie van verstilling en indringendheid. Of het de mysterieuze Xteriors of de onderwaterportretten betreft, de foto’s van buitenzichzelf tredende gelovigen of de droomachtige beelden van Blind, Dolron treedt er intuïtief doch bewust mee buiten de paden van het realisme. Zowel haar documentairefotografie als geënsceneerde en half-geënsceneerdewerk bevat tegelijkertijd indringendheid in de zin van overrompelende acties, en rustige ingetogenheid. Naar binnen keren of buiten zichzelf treden.

Samuel Fosso Samuel Fosso (Kumba, 17 juli 1962) is een Kameroens fotograaf.Fosso werd in Kameroen geboren, dichtbij de grens met de Republiek Biafra, een de facto onafhankelijke staat in Nigeria in die tijd. Hij groeide op in het buurland totdat het gezin in 1972 vanwege de Biafra-oorlog gedwongen was te vluchten naar Bangui in de Centraal-Afrikaanse Republiek.

Hier begon op zijn twaalfde te werken als fotograafassistent, en een jaar later als portretfotograaf vanuit een eigen studio. Aanvankelijk maakte hij zelfportretten om het restant van het fotorolletje op te vullen. Deze foto's waren bestemd voor zijn moeder die zich nog in Nigeria bevond. Op een gegeven moment werd het maken van zelfportretten voor Fosso een doel op zich.

Voor zijn opnames gebruikt hij speciale achterdoeken en verkleedt hij zich in veelsoortige kostuums die sterk kunnen variëren, zoals in authentieke Europese kostuums, Afrikaanse klederdrachten, een marine-uniform, karate-uniform, bokstenue, enz.

Fosso brak internationaal door nadat hij in 1994 meedeed aan de eerste editie van de Rencontres de la Photographie in Bamako, Mali, dat sinds de oprichting het belangrijkste fotofestival van Afrika is. Met deze voor Fosso eerste expositie behaalde hij de eerste prijs op het festival. Ook later werd hij meermaals internationaal onderscheiden, waaronder in 2001 met een Prins Claus Prijs en in 2010 met de eerste prijs voor beeldende kunst van het Prins Bernhard Cultuurfonds.

De stijl van Fosso laat zich enigszins vergelijken met die van Diane Arbus, doordat zijn zelfportretten een glimp van onze menselijkheid zien. Daar waar Arbus echter stelt dat iedereen een eigen identiteit heeft, ofwel hetgeen dat overblijft wanneer we al het andere wegnemen, vertonen de zelfportretten van Fosso in wisselende kostuums juist dat identiteit ook voor een deel wordt bepaalt door dingen waar iemand wel controle over heeft. Zijn werk wordt daarom ook wel getypeerd als een onthulling van hoe mensen in feite hun eigen identiteit scheppen.

Diane Arbus

New York City, 14 maart 1923 – 26 juli 1971. Was een Amerikaans fotografe. Ze werd wereldberoemd met zwart-wit portretten van bizarre mensen, minderheden, mensen met afwijkend gedrag of uiterlijk, die zij menselijk observeerde. Arbus staat bekend omdat zij nooit verviel in goedkope spot ondanks haar scherpe en kritische toon. Op haar achttiende, in 1941 huwde ze Allan Arbus. Rond die periode ontwikkelde ze haar interesse voor de fotografie. Samen met haar man maakte ze publiciteitsfoto's voor haar vaders zaak en werkte ze in de reclamewereld. Tussen 1955 en 1957 studeerde ze fotografie bij Lisette Model die haar meteen opmerkte. Model stimuleerde Arbus in het uitdiepen van haar persoonlijk werk.

Portret Van dan af legde Arbus zich toe op het portret. Ze fotografeerde nudisten, travestieten, personen met een mentale handicap, dwergen en reuzen en 'gewone' mensen. Ze sprak mensen aan op straat of in het park en maakte ter plaatse een foto of ging met ze mee naar huis. Arbus schoot veel zwart-wit opnamen van 'freaks', zoals zij ze noemde. Identieke tweelingzusjes, een reus met gekromde rug in de huiskamer van zijn ouders, een Mexicaanse dwerg tussen de lakens volgens haar recept: direct en frontaal. Hun vreemdheid valt niet op, die is deel van hun persoonlijkheid zoals een "gewoon" jongetje in Central Park, duivelse bekkend, met een plastic handgranaat in zijn rechterknuist spelend... Wie is abnormaal, bedoelt Arbus.

Freelance Vanaf 1960 werkte ze als freelancefotografe. Ze maakte foto's voor Harper's Bazaar, Esquire en New York Times Magazine en werkt aan de Parsons School of Design in New York in 1965/1966. In 1967 werden haar foto's opgenomen in de tentoonstelling 'New Documents' in het Museum of Modern Art in New York. Haar portretten werden er getoond naast de straatfotografie van tijdgenoten Garry Winogrand en Lee Friedlander. Meteen was een stuk fotogeschiedenis geschreven: het drietal wordt beschouwd als dé vertegenwoordigers van zelfreflecterende, maatschappijkritische en sociaal documentaire fotografie dat Robert Frank in de jaren '50 uitvond. De tentoonstelling kende een overweldigend succes.

Docent In 1968/1969 werkt ze als docent aan de Cooper Union, New York en in 1971 heeft zij een solotentoonstelling in het Museum of Modern Art, New York. Tegen 1970 was Arbus een internationaal gevierd. Ondanks haar carrière pleegde ze zelfmoord in juli 1971. Na haar dood werden haar foto's getoond op de Biënnale van Venetië waar zij als eerste Amerikaanse fotograaf haar land vertegenwoordigde. Van de monografie die in 1972 bij Aperture verscheen en die ondertussen aan zijn twaalfde editie is, werden wereldwijd meer dan 100.000 exemplaren verkocht.Vernieuwer Arbus werd al tijdens haar leven beschouwd als een vernieuwer van de documentaire fotografie. Toen ze zich in 1971 het leven benam, kreeg de mythe Arbus buitengewone proporties. De frontale portretten bleken een spiegel van haar eigen onmogelijkheid te leven. Arbus' foto's bevinden zich in vele collecties en worden vaak getoond.

Techniek Arbus gebruikte een tweeogige zes bij zescamera. Een zwart doosje met twee lenzen; één om door te kijken en één die de foto maakt. Door zo'n camera kijk je van bovenaf op het matglas. Het toestel bevindt zich meestal ter hoogte van de buik en dus lager dan andere camera's die voor de

ogen gehouden worden. Van Arbus wordt gezegd dat ze letterlijk vanuit de buik fotografeerde. Dat lage standpunt bepaalt veel van Arbus' portretten. Ze stelt zich nederig op en tegelijk toont ze de onflatteuze onderkant van de kaak en neusgaten. De dubbelzinnigheid van empathie en respect enerzijds en ironie of weerzin anderzijds bepalen de indringende dynamiek in haar foto's.Stijl Flitslicht kenmerkt haar stijl. Als één van de eersten flitst ze bij daglicht. Ze beschouwde dit als een inhoudelijke toevoeging door de onverbiddelijke scherpte en brute kracht. De lamp werd met een beugel links naast het toestel gemonteerd waardoor er een donkere schaduw loopt rechts op de gezichten en naast de neus. Ieder detail wordt uitgelicht terwijl de achtergrond -die niet werd belicht- als een donkere vlek opdoemt.Trivia Naar haar leven is een film gemaakt "Fur", geregisseerd door Steven Shainberg met Nicole Kidman in de hoofdrol.De portretten die voortkwamen uit haar fascinatie voor 'de donkere kant' van de maatschappij zijn inmiddels legendarisch. Diane Arbus, die al langer worstelde met 'klachten van depressieve aard', pleegde in 1971 zelfmoord.

Rineke Dijkstra Rineke Dijkstra (Sittard, 2 juni 1959) is een Nederlands fotografe.Van 1981 tot en met 1986 studeerde Rineke Dijkstra aan de Rietveld Academie te Amsterdam. Nadat ze haar studie voltooid had, werkte ze zeven jaar als freelance-fotografe voor tijdschriften als Quote, Elle, Avenue en Elegance. Hierdoor leerde ze observeren, werken op locatie en snel beslissingen maken. Maar dat was niet alles. Ze leerde ook waarom ze geen foto’s in opdracht meer wilde maken, maar voor zichzelf wilde beginnen: “De opgedragen beelden waren altijd portretten van een persoon in plaats van iets abstracters of universelers.”Vanaf die periode hield Rineke Dijkstra zich bezig met abstracte en universele onderwerpen. Ze heeft universele gevoelens en abstracte begrippen vastgelegd door bijvoorbeeld net bevallen moeders te fotograferen, in wiens ogen de triomf en vermoeidheid nog te lezen is, naakt en staand, met hun baby in de armen. Ook fotografeerde ze stierenvechters net na hun strijd. Soms met een gescheurd uniform, soms zonder kleerscheuren, maar wel met de dood in de ogen. Hetzelfde deed ze met soldaten in Israël.Door de manier van fotograferen zijn de portretten van Rineke Dijkstra zeer confronterend, omdat zij genadeloos de emotionele toestand kan vertonen waarin de geportretteerde zich bevindt.

Het bekendst is zij geworden met haar serie Strandportretten (1992-1994), waarin zij de complexiteit van pubers heeft vastgelegd. Hiermee brak Rineke Dijkstra internationaal door. Ze won in 1999 de Citigroup Photography prijs. Ze is altijd in Amsterdam blijven wonen.

StrandportrettenRineke Dijkstra heeft in België, Kroatië, Amerika en in Polen een serie foto’s van pubers op het strand gemaakt. Ze haalde pubers uit hun groepje en liet ze vaak alleen -soms met z’n tweeën of drieën- in hun zwemkleding voor de camera poseren. De foto Hilton Head Island, S.C., USA, June 24, 1992 is

representatief voor de schoonheidsidealen uit de media. Het meisje is zichtbaar bezig met haar uiterlijk en probeert te poseren als een model. De foto is gemaakt op Hilton Head Island (een strand in Amerika voor de rijkere Amerikanen) op 24 juni 1992. We zien een blond meisje, in niks anders dan een oranje bikini, dat poseert op het strand.Dijkstra zegt over de fotoserie en over deze foto: “De Amerikanen hadden erg modieuze badpakken en de houdingen waren zelfbewuster (dan in Europa – red). Één meisje hield echt haar buik in en haar moeder stond achter haar ‘Je bent te dik’ te schreeuwen. Ze was zo ongelukkig”.

De foto’s kunnen confronterend overkomen op de beschouwer. De foto geeft de beschouwer het gevoel een voyeur te zijn. Alsof je stiekem kijkt in iemands slaapkamer. Of in iemands ziel. De foto is confronterend door de lichaamstaal van het meisje. Van haar gezicht is een mengeling van onzekerheid en een sterk zelfbewustzijn te lezen. Ze voelt zich ongemakkelijk. Ze weet zich niet zo goed een houding te geven. Ze lijkt te poseren als een model (ze heeft de houding gekopieerd van beroemde modellen uit de media), maar ondertussen is ze toch wel onzeker over haar uiterlijk: ze houdt haar buik in en ze houdt haar handen krampachtig omdat ze niet weet waar ze ze moet laten.Maar de foto is ook confronterend door technische effecten van Rineke Dijkstra. De kunstenares gebruikt een flits om het meisje te fotograferen. Het meisje staat dus letterlijk in de schijnwerpers en ze wordt volledig blootgesteld. Niks wordt verhuld of verdoezeld. Hierdoor valt haar ongemakkelijke houding nog meer op en wordt de foto nog indringender.Daarentegen is de achtergrond (de zeelijn) grauw en sterk vervaagd. Dit licht-donker en scherp-vaag contrast zorgt ervoor dat het lijkt alsof het meisje op de achtergrond is geplakt. Zij wordt op geen enkele manier opgenomen in de achtergrond. Er valt geen schaduw op haar, er staan geen mensen om haar heen. Het meisje lijkt geïsoleerd van de rest van de wereld.Het is een statisch portret. Het meisje poseert op het strand en kijkt recht de camera in. Doordat Rineke Dijkstra de foto heeft genomen vanaf een laag standpunt, kijkt ze niet neer op het meisje, maar torent het meisje juist boven Dijkstra (en daarmee de toeschouwer) uit. De blootstelling van het meisje is hierdoor nog duidelijker en misschien overdrevener.Het laatste dat Rineke Dijkstra heeft gedaan om de foto confronterend te maken is de keuze van compositie. Op de foto staat een kruis. Er is de horizontale lijn van de horizon en er is de verticale lijn van het meisje zelf. Hierdoor lijkt het meisje nog meer in het middelpunt te staan.

Rineke Dijkstra: “Ik zoek altijd onderwerpen die iets universeels in zich hebben, bepaalde ervaringen die iedereen wel kent. Maar op een bepaald moment van fotograferen of filmen moet je juist weer specifiek zijn, kijken naar wat mensen van elkaar onderscheidt. En dat zijn vaak kleine details, een houding, een gebaar of een oogopslag.”

Alle strandportretten lijken hetzelfde, omdat overal dezelfde techniek is gebruikt, maar de foto's zijn juist allemaal anders. Wat ze gemeen hebben is dat ze de onzekerheid van pubers laten zien.Het Poolse meisje op de foto Kolobrzeg, Poland, July 26, 1992 is op precies dezelfde manier gefotografeerd als het Amerikaanse meisje, maar toch is de foto heel anders. Dit meisje heeft onbedoeld de wereldberoemde houding van de Venus van Botticelli aangenomen. Het Poolse meisje heeft een beetje uitstekende

heupen en haar lichaam is dat van een onvolgroeide vrouw. Het Amerikaanse meisje heeft een veel volwassener (en daarmee misschien ‘beter’) figuur en een modieuzer badpak dan dit Poolse meisje, maar dit hoekige Poolse meisje staat eleganter op de foto.

Wat Rineke Dijkstra probeert vast te leggen in de strandportretten is “de ruimte tussen bedoeling en effect. Mensen denken dat ze zich op de ene manier presenteren, maar ze kunnen er niets aan doen dat ze ook nog iets anders laten zien. Het is onmogelijk om alles onder controle te hebben. Maar wanneer ik iemand probeer te fotograferen, vooral met het hele lichaam, doet dat hen altijd afvragen ‘Oh, wat moet ik met mijn handen doen, etc.’ En ik denk, terugkijkend, dat ik dat min of meer hebt gebruikt in de strandfoto’s."

Dijkstra wil laten zien dat iedereen anders is, dat iedereen uniek is. "Vaak zit dat in een houding, in oogopslag. Ik ben op zoek naar de essentie die een persoon zichzelf maakt, het onbevangene.

‘Ik probeer altijd mijn genegenheid voor het model over te brengen. Fotograferen is een omarming. Iedereen vindt het fijn om aandacht te krijgen. Als je voor zo’n lens staat, vindt iemand jou de moeite waard. Heerlijk, toch? Voor mij zijn fotosessies kortstondige vriendschappen.’

Anton Corbijn Anton Corbijn (Strijen, 20 mei 1955), geboren als Anton Johannes Gerrit Corbijn van Willenswaard, is een Nederlands fotograaf die vooral bekend is geworden door zijn foto's van (rock)musici en andere artiesten. Tevens is hij grafisch ontwerper, filmmaker, doet hij de art direction en regie voor videoclips en ontwerpt decors voor popconcerten van onder andere Depeche Mode.

Ik ben met fotografie begonnen omdat ik gek was op muziek en omdat muzikanten fotograferen me dichter bij de bron bracht. Ik ben me daarna ook op andere vlakken gaan ontwikkelen, heb altijd het gevoel gehad dat ik nieuwe wegen moest inslaan, opdat mijn werk nooit als een baan zou gaan voelen.’ ik zie mezelf niet als professioneel fotograaf.’ Een professioneel fotograaf. dat is iemand met een studio. Ik laat mijn fotografie bijvoorbeeld niet leiden door techniek. Van belichting weet ik niets, ik ben daarin nooit geïnteresseerd geweest. Ik wil dat de foto zelf iets vertelt, daar heb je weinig techniek voor nodig. Ik heb ook weinig echte fotografen als vrienden, wel vrienden die schrijver zijn, of schilder. Fotografen praten vaak over hoe camera’s werken. Niet interessant. Ik ben fotograaf geworden en geen muzikant omdat ik te verlegen was om een instrument te bespelen, het kwam niet in me op. Ik probeerde ’t wel, saxofoon en daarna drums, maar dat was minimaal. En ik wilde er toch bij horen. Ik ben opgegroeid op een eiland en ik denk dat je daar het idee hebt dat buiten het eiland de wereld begint. Wat je van de grote wereld binnen krijgt, zijn beelden en muziek. De camera heeft me van mijn verlegenheid afgeholpen. Daar heb ik een boek over gemaakt, A Somebody. Omdat ik pas op latere leeftijd besefte dat ik eigenlijk a somebody wilde zijn toen ik jong was. Door foto’s te maken had ik het gevoel dat ik erbij hoorde, terwijl ik tegelijkertijd anoniem bleef.’

Fotografie kan een excuus zijn om een kop thee met iemand te drinken en een foto te maken. Dat kan van een banaal niveau zijn. Maar elke foto moet iets nieuws vertellen. Dat lukt niet altijd, maar het is wel mijn doel. Ik hou ook niet van lange sessies, van hele dagen fotograferen. Ik werk op een bijna snapshotachtige manier. ’s Ochtends ga ik van huis, drink wat, praat wat, maak een foto en ga weer naar huis. Dat is mijn ideale dag. Deep down nog steeds.’Ik stel me open en bloot op, ga naar de mensen toe, weet nooit waar ik terechtkom. Dat is plezierig, omdat ik me moet bewijzen. Dat vond ik ook altijd leuk aan het werk voor bladen. Je moet snel beslissingen maken, je hebt geen tijd om de richting kwijt te raken, alle mogelijkheden te overdenken. Binnen die snelheid moet je creatieve oplossingen bedenken. Dat is de manier waarop ik werk.

Robert Capa Robert Capa, geboren als Endre Ernó Friedmann, in andere schrijfwijzen: André Friedmann of Andrei Friedmann (Boedapest, 22 oktober 1913 - Thai-Binh, Vietnam, 25 mei 1954) was een Hongaars-Amerikaanse oorlogs fotograaf van Joodse komaf.De legendarische oorlogsfotograaf en grondlegger van de moderne fotojournalistiek. Zijn foto's van de Spaanse Burgeroorlog en D-day staan in ieders geheugen gegrift en hebben ons beeld van de twintigste-eeuwse geschiedenis bepaald.Capa werd door Franse, Engelse en Amerikaanse fototijdschriften uitgezonden naar alle grote militaire conflicten van zijn tijd. Al in 1938, na de publicatie van zijn foto's van de Spaanse Burgeroorlog, riep de Britse Picture Post hem uit tot 'the greatest war photographer in the world'. Capa fotografeerde gevechtsacties aan de frontlinies, maar bracht ook het leed van de burgerbevolking in beeld. Als geen ander had hij oog voor de verwoestende invloed van oorlog op het leven van gewone mensen. Zijn foto's zijn soms hard en confronterend, maar vaker subtiel en ontroerend. Als sociaal bewogen fotograaf én als overtuigd antifascist beschouwde Capa zijn fotografie vooral als een wapen in de strijd tegen onrecht, vervolging en onderdrukking. Zijn grootste wens was, zoals hij zei, 'een werkloos oorlogsfotograaf te worden'.Hij bracht verslag uit van vijf gewapende conflicten in de 20e eeuw: de Spaanse Burgeroorlog, de Tweede Chinees-Japanse Oorlog, de Tweede Wereldoorlog, de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 en de Eerste Indochinaoorlog. Op 5 september 1936 maakte Capa de foto die later bekend werd als de "vallende soldaat" (officieel noemde Capa de foto "Loyalist Militiaman at the Moment of Death, Cerro Muriano, September 5, 1936."). Na de Tweede Wereldoorlog, in 1947, stichtte Capa samen met Henri Cartier-Bresson, David Seymour, William Vandivert en George Rodger het persfotoagentschap Magnum Photos.

James Nachtwey James Nachtwey (Syracuse (New York), 14 maart 1948.

"I have been a witness, and these pictures are my testimony. The events I have recorded should not be forgotten and must not be repeated." James Nachtwey (Syracuse (New York), 14 maart 1948 is een van de invloedrijkste Amerikaanse fotojournalisten van de late 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw. Geïnspireerd door beelden van de Vietnam oorlog en de fotografen van de Amerikaanse burgerrechten beweging leerde hij zichzelf fotograferen. Na zijn afstuderen had Nachtwey een aantal verschillende baantjes. Hij werkte onder andere als vrachtwagenchauffeur en op koopvaardijschepen. In deze periode ontstond zijn passie voor fotografie. In deze verschillende werkomgevingen verwierf Nachtwey vaardigheden die later van pas zouden komen, toen hij over de wereld rondtrok op zoek naar nieuws.

Nachtwey heeft zijn werk doorgaans in oorlogsomstandigheden met gevaar voor eigen leven uitgevoerd. In 1994 maakte hij een reportage over de aanstaande verkiezingen in Zuid-Afrika, de eerste na de periode van Apartheid. Hij was ter plekke toen de fotograaf Ken Oosterbroek werd gedood en Greg Marinovich zwaargewond raakte.

Tijdens het maken van een reportage van de tweede oorlog in Irak raakte Nachtwey gewond toen een handgranaat werd gegooid in het militaire voertuig waarin hij meereed. Zijn collega wist de granaat te pakken, maar deze explodeerde bij het wegwerpen. Nachtwey's collega verloor daarbij een hand. Nachtwey maakte nog verscheidene foto's van de hospik die de gewonden hulp verleende voordat hij zelf het bewustzijn verloor.

Nachtwey herstelde voldoende om de gevolgen van de Tsunami van 26 december 2004 in Zuidoost-Azië vast te leggen.

Nachtwey heeft sinds 1984 een contract bij Time. Ook voor de Amerikaanse vertakking van het Duitse weekblad Der Stern in New York leverde hij talrijke (oorlogs)beelden. Hij werkte voor Black Star van 1980 tot 1985. In de periode 1986 tot 2001 was hij lid van Magnum. In 2001 was hij mede-oprichter van VII Photo Agency.

Al meer dan 25 jaar richt hij zijn lens op anonieme slachtoffers, die hij zo een stem, een gezicht wil geven. Zijn foto's zijn vaak verschrikkelijk en beeldschoon tegelijk.

Ansel AdamsAnsel Adams (San Francisco, 20 februari 1902 — Monterey, 22 april 1984) was een Amerikaans fotograaf.“I hope that my work will encourage self expression in others and stimulate the search for beaty and excitement in the great world around us”.Adams is bekend van zijn indrukwekkende landschapsfoto's in zwart-wit, geïnspireerd door een trip naar Yosemite in 1916. Hij wordt gezien als een van de meest invloedrijke fotografen van de twintigste eeuw. De foto’s van Ansel Adams speelden een belangrijke rol in de bewustwording van Amerikanen dat hun fantastische natuur beschermd moest worden. Toch was het fotograferen van landschappen, een kunde die Adams tot in de perfectie

zou beheersen, nou niet direct populair bij collega’s. Gebrek aan engagement was nog maar het minste verwijt dat Adams naar het hoofd kreeg geslingerd. Toch droeg Adams met zijn foto’s (en de kwalitatief hoogstaande afdrukken ervan) veel bij aan het behoud van de Amerikaanse natuur – alsof dat geen vorm van engagement zou zijn. Adams dankt zijn faam vooral aan de foto’s die hij maakte in de beginjaren van zijn lange carrière. Daarna verwierf hij vooral bekendheid als natuurbeschermer, schrijver van fotografie(hand)boeken en docent. Honderd jaar na zijn geboorte belicht een overzichtstentoonstelling hem vooral als kunstenaar. Hij was een fotograaf die streefde naar technische perfectie en die een ongekend gevoel had voor het juiste licht. Waar college fotograaf Dorothea Lange de geïnterneerden vooral portretteerde in hun ellende, liet Adams zien dat de kampbewoners net zo Amerikaans waren als hun andere landgenoten en dat zij, ondanks alles, hun waardigheid probeerden te behouden. Dit is typerend voor Ansel Adams en wat hij met zijn foto’s wilde bereiken. Fotografie moest niet de negatieve kanten van het menselijke bestaan uitlichten, maar het mooie en verhevene. Alles draaide voor hem om schoonheid en esthetiek. Juist in moeilijke tijden geven deze kracht en moraal om door te gaan, was zijn overtuiging. In een brief aan Dorothea Lange schreef hij: ‘I resent being manipulated into a politico-social formula of thought and existence… Is there no way photography can be used to suggest a better life – not just to stress the unfortunate aspects of existence?’In latere reprints drukte Adams de lucht steeds donkerder af, waardoor de foto zijn bijzondere lading kreeg. Hij hield zich nadrukkelijk bezig met het perfectioneren van zijn techniek. Twee versies van Aspens, Northern New Mexico illustreren hoe zijn aanvankelijk meer subtiele benadering evolueerde naar een meer melodramatische. Hij kon honderden afdrukken maken van hetzelfde negatief, steeds op zoek naar het beeld dat paste bij de emotie van het opnamemoment. Hoe puur zijn fotografie ook was, de expositie toont hiermee aan dat Adams’ foto’s voor een belangrijk deel in de doka tot stand kwamen.

Karl Blossfeldt Karl Blossfeldt (1865-1932) was een Duitse, internationaal bekende planten fotograaf . Karl Blossfeldt begon op negentienjarige leeftijd op de school van het Berlijnse kunstnijverheidsmuseum (de latere Berlijnse Kunstacademie) een tekenopleiding. Zijn voorliefde ging echter uit naar de fotografie. Daarom deed hij van 1890 tot 1896 aan een project in Rome mee van zijn tekenleraar Moritz Meurer voor de vervaardiging van onderwijsmateriaal van ornamentaal versierde voorwerpen. In deze periode begon hij met het systematisch fotograferen van planten. In 1898 werd hij onderwijsassistent en in 1899 docent van het vak ‘Modellieren nach Pflanzen’ aan dezelfde school. In de jaren twintig kwam zijn werk meer in de belangstelling te staan. In 1921 werd hij aan de school tot professor benoemd. In 1925 en 1926 volgden belangrijke tentoonstellingen van zijn werk en in 1928 verscheen de publicatie Urformen der Kunst die hem in één klap beroemd maakte tot ver buiten zijn geboorteland. Al in 1929 volgde een tweede druk en verscheen het boek ook in Londen, Parijs en New York.

Karl Blossfeldt heeft ongeveer 6000 gedetailleerde zwart-witfoto’s gemaakt van plantendelen, zoals bladeren, stengels, bloemen, knoppen, takjes en vruchten. De foto's waren vooral bedoeld om te gebruiken in zijn lessen en zijn gemaakt met een (waarschijnlijk) zelfgebouwde houten camera. Blossfeldt zag de natuur als leermeester van de kunsten. De formele schoonheid van de natuurlijke vormen die hij fotografeerde, en zijn objectieve aanpak die geheel ontspeend was van sentimentaliteit verbond zijn werk met dat de ‘Nieuwe Objectiviteit’ van fotografen als August Sander en Albert Renger Patzsch.

Teun Hocks Teun Hocks (Leiden, 1947) is een Nederlands fotograaf.Teun Hocks leerde al jong fotograferen door mee te kijken met zijn vader. In zijn werk speelt er vaak een mannetje de hoofdrol.Teun Hocks is geboren in 1947. In 1970 studeerde hij af aan de Academie St. Joost voor Beeldende Kunsten in Breda. Teun Hocks maakt grote foto's die hij meestal beschildert met verdunde olieverf. Van tevoren bedenkt hij precies hoe de foto moet worden. Ideeën worden in tekeningen uitgewerkt. Vervolgens maakt Teun zelf een groot decor. De foto’s die hij maakt worden met de hand beschilderd.

Op de foto’s die hij maakt, zie je vaak een mannetje. Teun Hocks poseert zelf voor de camera en is de hoofdpersoon binnen zijn eigen afbeeldingen. Vaak zie je een dom, eigenwijs en komisch mannetje. Het mannetje zie je in allerlei absurde situaties. Hij staat symbool voor het alledaagse en iedereen kan zich in hem verplaatsen. Het zijn geen zelfportretten want Hocks acteert verschillende aspecten van een persoonlijkheid die terecht is gekomen in een absurde of  bizarre situatie. “Ik hoop alleen dat ik iets slimmer ben dan hij. In het dagelijks leven zie je dan mensen met heel veel overtuiging bezig zijn met in hun ogen grootse daden. Dat ze zo dapper doorgaan heeft iets ontroerends en ik kan eraan zien dat ik zelf ook slachtoffer ben van die maalstroom, want dat is het lot van de mens. Die gedachte gebruik ik in mijn werk. Als mensen de situatie herkennen probeer ik ze te laten glimlachen om dingen die eigenlijk een beetje pijn doen. Ik hoop dat er daardoor een troostende werking van mijn beelden uitgaat. Troost begint overigens bij jezelf en mijn werk helpt mij om mijn eigen mogelijke neerslachtigheid over het lot van de mens te relativeren.”  Het werk van Hocks wordt vaak vergeleken met dat van de surrealistische schilders, maar hijzelf voelt daar weinig verwantschap mee. “Mijn werk is droger en Hollandser. Ik maak verhalen zonder begin of eind die door de beschouwer kunnen worden ingeperkt of aangevuld. Eigenlijk voel ik me meer verwant met Pop-Art. Tijdens mijn opleiding heeft die stroming mij de ogen geopend omdat je bijvoorbeeld soepblikken en pakken waspoeder mocht afbeelden. Daarvoor waren kunstenaars serieuze, etsende heren, maar het feit dat de banaliteit van alledag ineens werd verheven tot onderwerp, inspireerde me. Pop-Art heeft mij leren spelen.”

Martin ParrMartin Parr (geboren 23 mei 1952 in Epsom, Surrey) is een Britse documentairefotograaf, fotojournalist en verzamelaar.en één van de meest invloedrijke en vernieuwende fotografen van zijn tijd. Hij is bekend voor zijn fotografische projecten met een kritische blik op de moderne samenleving, met name het consumentisme, buitenlandse reizen en toerisme, autorijden, familie en relaties en voedsel. Parr wilde fotograaf worden vanaf zijn veertiende jaar en beschouwt zijn grootvader, een amateurfotograaf, als factor van bijzondere invloed. Parrs benadering van de documentaire fotografie is intiem, antropologische en satirische. Macro lenzen, flitser ring en hoge verzadiging kleurenfilms hem om zijn onderwerpen "onder de microscoop in hun eigen omgeving, en dat geeft hen de ruimte om hun leven en de waarden op een manier dat vaak onbedoelde humor. Bijvoorbeeld, het creëren van zijn boek tekenen van de tijd: een portret van de Nation's Smaken. (1992), opgenomen bij gewone mensen thuis en hij nam foto's van het alledaagse aspecten van zijn gastheer het leven, het combineren van de beelden met citaten uit zijn onderwerpen aan brengen kijkers onaangenaam dicht bij hen.Parr is van 1952 en toch een lichtend voorbeeld voor jonge fotografen. Allereerst door zijn manier van kijken naar de werkelijkheid. Parr heeft onmiskenbaar een voorkeur voor die treurigstemmende combinatie van middle class-types en zuurstoktinten als roze, lichtblauw en jong groen. Maar ook zijn werkwijze is voor velen inspirerend: het gebruik van flitsen bij daglicht en een midden-formaat camera, die vanwege het grotere formaat van de film veel meer scherpte en detail biedt dan de gewone kleinbeeld. 'Zelfspot is het enige dat een Engelsman overeind houdt', zegt Parr. 'Humor is belangrijk in mijn werk. Ik bestudeer het. Elk jaar bezoek ik het theaterfestival van Edinburgh om te leren van de nieuwe komedies. Aan humor kun je de kwetsbaarheid van de beschaving afmeten.' Wie de foto's van Parr bekijkt, schiet vaak hard in de lach omdat de onbeholpen scènes zo herkenbaar zijn. Maar niet zelden vergaat die lach je al gauw. Je voelt je kaken verstijven, want je beseft dat je lacht om de verwording van de menselijke soort. Parr: “Ik creëer graag fictie uit de werkelijkheid. Dat probeer ik door de maatschappelijke vooroordelen beet te pakken en daar een twist aan te geven. Ofwel gebruik je vooroordelen.”

Man Ray Man Ray geboren als Emmanuel Radnitzky (Philadelphia (Pennsylvania), 27 augustus 1890 - Parijs, 18 november 1976) was een joods-Amerikaanse Dadaïstische en surrealistische fotograaf en filmregisseur.

Man Ray maakte zijn eerste belangrijke foto's in 1918. Man Ray schilderde en maakte installaties en avant-garde films.

Terwijl hij met zijn vriend Marcel Duchamp in New York City woonde, richtte hij de Amerikaanse tak van de Dada beweging op. Deze beweging begon in Europa als een radicale afwijzing van de traditionele kunst. Hij was mede oprichter van de groep van moderne kunstenaars genaamd Others.

Samen met de surrealistische fotografe Lee Miller — op dat moment zijn minnares en fotografische assistente — ontwikkelde hij een aantal fotografische technieken, zoals de Solarisatie.[bron?]

Vlak voor de oorlog keerde Man Ray terug naar Amerika, en vestigde zich in Hollywood, waar hij kunstvrienden uit Parijs aantrof. Hij bleef Montparnasse zijn thuis noemen, en keerde er in 1951 [1] samen met zijn in Amerika gevonden vrouw (Juliet Browner) terug. In de naoorlogse jaren hield hij zich niet meer met fotografie bezig, maar met de schilderkunst. Ook heeft hij niet onverdienstelijk reproducties van de vroege Dada-kunstwerken van zijn vriend Marcel Duchamp gemaakt. Zo werd ook de pop-art onderdeel van zijn artistiek spectrum. Man Ray noemde zich altijd schilder, maar zijn grote bijdragen aan de kunsten leverde hij op andere terreinen. Hij ligt begraven op het Cimetière du Montparnasse in Parijs. Op zijn graf staat Unconcerned, but not indifferent. Zijn vrouw overleed in Parijs (januari 1991) en werd 79 jaar.

František Drtikol František Drtikol (Příbram, 3 maart 1883 - Praag, 13 januari 1961) was een Tsjechisch fotograaf. Drtikol wilde eigenlijk kunstschilder worden, maar zijn vader koos voor hem de richting van de fotografie, waarin hij een opleiding volgde te München. Nadat hij voor diverse Europese studio's had gewerkt opende hij in 1907 zijn eerste eigen studio in Praag. Hij fotografeerde aanvankelijk vooral landschappen en portretten, met picturalistische technieken, beïnvloed door het symbolisme en de art nouveau. Vanaf 1914 begon hij ook naaktstudies te maken, in een dynamische stijl die geleidelijk steeds modernistischer werd. Invloeden van het kubisme en futurisme zijn duidelijk herkenbaar. Via uitgebalanceerde lichaamshoudingen in combinatie met licht- en schaduweffecten probeerde hij evenwichtige geometrische vormen te creëren. Drtikol werd ook bekend als een der eersten die met uitsnedes werkte, vaak gelijkend op silhouetten van het menselijk lichaam, een techniek die door hem "photopurisme" werd genoemd. Veelal verwerkte hij deze uitsnedes in collageachtige composities.

In de jaren twintig won Drtikol diverse internationale prijzen en publiceerde hij enkele fotoboeken, waarvan "Le nus de Drtikol" (1929) het meest bekend is. Nadat hij in 1935 zijn fotostudio verkocht legde hij zich voornamelijk toe op het kunstschilderen, vooral van boeddhistische, religieuze en filosofische thema's. Zijn roem als kunstenaar ging als schilder echter snel achteruit en hij overleed in 1961 eenzaam en vergeten te Praag, 77 jaar oud. Momenteel wordt hij algemeen beschouwd als de belangrijkste Tsjechische fotograaf van voor de Tweede Wereldoorlog.

Koen Hauser (1972, Rijswijk) Hauser: 'Ik geloof dat de werken die ik maak je een blik voorbij de werkelijkheid gunnen. Als je de werkelijkheid goed nabouwt, zie je niet dat het namaak is, maar je weet wel dat er daar buiten meer is. Tegelijkertijd is het een wereld in een wereld. Mijn werk is een poging om ergens anders heen te gaan, om een andere wereld binnen te gaan'.

In eerste instantie hebben zijn foto’s iets vertrouwds, maar een tweede blik brengt verwarring met zich mee. Zijn foto’s zoeken de grens van de realiteit op. Soms subtiel, soms helemaal niet, bewerkt hij zijn foto’s digitaal tot fascinerende beelden. Zijn portretten worden zelf soms als een beetje griezelig omschreven door de subtiele veranderingen die heeft aangebracht. Hij is in tegenstelling tot wat gangbaar is in de portretfotografie niet bezig met het neerzetten van de karakters van de geportretteerde, maar hij beschouwt ze eerder als zijn acteurs, die hij kan regisseren om het beeld te creëren dat hij voor ogen heeft. Hij creëert in zijn werk een geheimzinnig vervreemdende sfeer. De dood, anatomie en de medische ingrepen zijn vaak onderwerp van zijn werk. Hij heeft een bijzondere interesse in de medische wetenschap, natuurwetenschappen en Techniek en historisch beeldmateriaal.

Koen Hauser werd in 1921 te Rijswijk geboren. Na zijn studie Psychologie studeerde hij twee jaar aan de Koninklijke academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag en daarna nog twee jaar aan de Rietveld academie in Amsterdam. In 2003 werd hij genomineerd voor de Paul Hof junior award. Zijn werk is onder anders te zien in het Stedelijk museum de Lakenhal (www.lakenhal.nl ) en in het Gemeentemuseum Den Haag (www.gemeentemuseum.nl ). Momenteel woont en werkt hij in Amsterdam.

Bernd en Hilla Becher Bernd en Hilla Becher (Bernd, Siegen, 20 augustus 1931 - Rostock, 22 juni 2007; Hilla, geboren Wobeser, Potsdam, 2 september 1934) vormden een kunstenaarspaar als fotografen.Bernd Becher studeerde aanvankelijk schilderkunst en typografie in Stuttgart, maar zou onder invloed van zijn echtgenote, fotografe Hilla, wereldwijd bekendheid verwerven met foto's van hoogovens, mijnkranen, gastanks en koeltorens. Dit niet vanuit het oogpunt van een industrieel archeoloog die nutsgebouwen vastlegt en catalogiseert uit oogpunt van de conservatie ervan. Trouwens architectuurhistorici interesseerden zich op dat ogenblik nauwelijks voor de ingenieursbouw. De industriearcheologen legden zich veeleer toe op het onderzoek van technische processen. De beroepsfotograaf had in die jaren niet de minste belangstelling voor zulke saaie onderwerpen als nutsgebouwen. De kunstfotograaf experimenteerde met portretten en onbestemde landschappen al of niet met grove korrel.Bernd Becher maakte echter al voordat hij samenwerkte met Hilla in 1957 zijn eerste opnamen met een kleinbeeldcamera van de ijzerertsmijn Eisenhardter Tiefbau. De Bechers trokken dan vanaf 1959 samen door Europa en de Verenigde Staten om deze nutsgebouwen vrij afstandelijk en zakelijk vast te leggen met een technische

camera. Hun foto's zijn opgebouwd uit reeksen van telkens gelijkaardige gebouwen telkens vanuit hetzelfde gezichtspunt genomen. Het zijn technisch perfecte haarscherpe foto's zonder enige vorm van emotie of betrokkenheid, haast in seriële monotonie. Dit systematisch registreren van industriële gebouwen op zo een grote schaal (ongeveer 200 industriële sites) vereiste een grote discipline waarbij leesbaarheid en vergelijkbaarheid als uitgangspunt fungeerden. De neutrale foto's werden alle opgenomen bij grijzig wat betrokken weer zonder uitbundig zonlicht om oncontroleerbare slagschaduwen te vermijden. Elke vorm van toeval, subjectiviteit en interpretatie werd zo geweerd. Daarbij moesten de foto's fijn in de detaillering zijn, reden waarom de Bechers al vanaf 1961 met een 13/18 platencamera aan de slag gingen. Aldus werd de waarneming onpersoonlijk, systematisch en ontledend zonder een illustratie na te streven. Het verschil lag hem in de aard van het object als een anonieme sculptuur.

In de jaren 80 van de XXste eeuw had hun werk grote invloed op de toenmalige (conceptuele) kunstwereld zodat zij zelfs school maakte (Düsseldorfse school) met als credo: de nieuwe zakelijkheid waarbij motieven aan bod kwamen die een vergaande abstrahering toelieten zonder hun beeld te verliezen. Bekende adepten waren fotografen als Andreas Gursky, Thomas Ruff, Thomas Struth en Candida Höfer. Zij wendden met hun fotografie dezelfde afstandelijke typologische "Bechers"-methodiek aan maar met andere onderwerpen zoals landschappen, (familie)portretten, mensen in musea of series van verlaten ruimtes in openbare gebouwen. Door deze oud-studenten werd de "Becher-Schule" in de kunstwereld vlug een begrip.

Thomas Struth Thomas Struth (Geldern, 1954) is een Duitse fotograaf.Thomas Struth behoort tot de Düsseldorfer Schule, ook wel de Becher Schule genoemd, waarin nuchtere observaties van beeldelementen uit de alledaagsheid worden gefotografeerd. Sinds het eind van de jaren zeventig werkt Struth aan een oeuvre waarin een beperkt aantal thema’s telkens terugkeert. Sinds 1985 fotografeert Struth vrienden en relaties uit de kunstwereld binnen de context van hun gezin. Fotografie is het medium dat Struth gebruikt, maar hij grijpt terug naar de schilderkunst. Niet alleen de grote formaten van zijn foto’s verwijzen hier naar, maar ook de wijze waarop hij de families portretteert.

Vergeleken met vroeger eeuwen heeft het familieportret in onze tijd aan betekenis ingeboet. Van een genre dat ook door de allergrootste schilders werd beoefend, werd het familieportret steeds meer het terrein van de amateurfotograaf die de hoogtepunten en de meer triviale momenten in het gezinsleven vastlegt. Ingo Hartmann, psychoanalyticus en vriend van Struth, vroeg zijn patiënten familiefoto’s mee te nemen die de sfeer waarin ze waren opgroeiden goed weergaven. Het materiaal bleek zo’n indrukwekkend beeldarsenaal van uiteenlopende familieverhoudingen dat Hartmann en Struth er begin jaren ‘80 de tentoonstelling ‘Familienleben’ uit samenstelden.

De gezamenlijke analyse van het beeldmateriaal sterkte Struth in zijn overtuiging dat de fotografie een medium is dat in staat is aspecten van de werkelijkheid bloot te leggen en over te dragen. Ook zal het project  ertoe bijgedragen hebben dat hij het genre zelf is gaan beoefenen.

Struth blijft op afstand en doet in zijn foto’s geen pogingen om zich een toegang te forceren tot de intimiteit van het gezin. De portretten zijn bewust geposeerd. De leden van het gezin zijn frontaal en centraal in beeld gebracht, tegen de achtergrond van hun tuin, op de bank in hun zitkamer, aan tafel en zelfs in de keuken. Hoewel de families ons een blik gunnen in hun eigen leefomgeving blijven we buitenstaanders; al was het alleen maar door hun blik, die nadrukkelijk op ons gericht is, maar bijna nooit een uitnodiging inhoudt tot contact. De voor Struths foto’s zo karakteristieke sfeer vloeit mede voort uit zijn manier van werken. Tijdens de opname staat hij niet achter zijn camera, maar ernaast; de geportretteerden zoeken geen oogcontact met de fotograaf, maar houden de blik gericht op een apparaat. Doordat Struth geen kunstlicht gebruikt, zijn lange sluitertijden een vereiste. Ook de tijdsduur die de opname in beslag neemt, werpt de geportretteerden op zichzelf terug. Die roerloze inzichzelfbeslotenheid fungeert bijna als schild tegen een al te haastige en gretige in bezitname door de toeschouwer. De tijd lijkt in de foto’s tot stilstand te komen en dwingt ook de kijker om zijn tempo te vertragen. Ondanks de evenwichtige compositie, de overzichtelijke enscenering en de heldere articulatie van de ruimte laat het haarscherpe beeld zich niet in één blik vangen.

Wout Berger Meer dan 35 jaar ben ik fotograaf.(Wout berger 1941) Meer dan 35 jaar woon ik aan het IJsselmeer.Als ik ‘s morgens mijn ogen opendoe, is het eerste dat ik zie: het IJsselmeer.Soms neem ik een foto van het meer, maar echt zien is anders.Pas toen een vriend tegen me zei: ‘Jij woont in je onderwerp’ viel het kwartje.Ik plaatste een statief op een vaste plek voor het slaapkamerraam en begon te kijken.

Eerst ben je dankbaar voor elk zeilschip dat voorbij komt. Elke heftige lucht: een foto. Maar het duurt niet lang of je gaat wat afleidt buiten beeld houden. De weg van iedereen die zich openstelt.Zeilschepen fotografeer ik niet meer. Vogels fotografeer ik ook niet, mensen idem dito. Watergolfjes fotografeer ik wel, mistbanken, regen en wolken. Die leiden ook af, maar het zijn vrijwel amorfe vormen, transparant, nat. Ze hebben zelf nauwelijks kleur, ze nemen de kleur aan van het opvallende licht en geven die weer.Zestig foto’s zijn het in totaal geworden. Die foto’s zijn met z’n allen mijn IJsselmeer.De ene foto is niet mooier dan de andere. Ga je zo naar foto’s kijken, dan raak je verzeild in esthetiek. Ik wil geen esthetiek. Ik wil wind fotograferen, licht. Elementen waarvan wij alleen de verschijningsvormen kennen. Je ziet de wind niet, je ziet een golf. Je ziet licht niet, je ziet de wolk die het licht vangt. En toch wil ik wind en licht vatten. In het steeds weer blijven kijken naar steeds weer hetzelfde onderwerp op steeds dezelfde coördinaten.

De verschillen tussen de opnamen kunnen klein zijn. Tussen twee foto’s die vrijwel identiek lijken, kan een maand tijdverschil zitten. Ondertussen blijft het onderwerp gelijk. Tenminste, dat denk je. Ongemerkt begint het onderwerp te veranderen. Was het eerst het meer, de horizon, de zon, de wolken, de golf, ongemerkt wordt het onderwerp de verschillen tussen de foto’s. De overgangen. Daarin hoop ik het onaanraakbare te benaderen. Hopeloos natuurlijk. Maar de poging.