FOCUS Writers Magazine Editie 1

Een column van Master Hofkens

De grote verdwijntruc van de neus

Niets zo gelukzalig als de oneindige en onbezonnen glimlach van een baby wiens neus zonet is gestolen door zijn vader. Dat ene moment in je leven, die seconde wanneer dat gebeurd ben je verbaasd maar voor overmand door geluk. Wat er daarna ook nog mogen gebeuren in je leven, aan dat moment tipt niets meer.

Ben je gelukkig. Het is een simpele vraag. Indien je een beetje zoals mij bent is het antwoord kort en bondig. Ja. Of soms nee. Maar meestal zeg je gewoon ja. Als je moeder het vraagt knik je om die ongerustheid niet te moeten doormaken. Als je beste vriend het vraagt antwoord je ja omdat je hem hiermee niet wilt lastigvallen. Voor diegene met een vriendin, als die het vraagt zeg je ook altijd dat alles goed gaat. Alvorens ze gaat twijfelen of de wereld rond is. Er is slechts n moment dat we echt eerlijk op die vraag antwoorden. Dat is als we alleen zijn. Staand voor de spiegel, met alleen je eigen verwilderde blik als gezelschap. Of liggend op je bed, de ogen open. Ik heb horen zeggen, van mensen zonder waterangst, dat je onder de douche ook kan mijmeren over geluk en ongeluk. Het zou zo maar eventjes kunnen.

Stel, je staat voor de spiegel, onder de douche. En die vraag flitst doorheen je hoofd. Want antwoord je dan? Ja, ik ben gelukkigWant? En dan komen de redenen. Vaak alfabetisch, heel soms chronologisch. Die goede punten op je rapport. Die nieuwe cd. Die schouderklop nadat je een doelpunt hebt gemaakt. Of gewoon dat gevoel nadat je die dekselse eindbaas na vier keer hebt kunnen inmaken. Zonder cheaten natuurlijk. En toch. Je twijfelt. Maakt me dat echt wel gelukkig? Is dit nu mijn leven? Leeghangen met wat mensen die zichzelf mijn maten noemen? Drinken uit holle vaten, vreten van synthetische suikers en dierlijke vetten? Game tot het rood je in de ogen staat? De twijfelende blik van jezelf staart naar je terug vanuit de spiegel. Nee dit kan het toch niet zijn. Je eigen geest twijfelt.

Wanhoop echter niet. Ja op dit moment ben je in gesprek met jezelf, en ja dit kan door sommige als gestoord overkomen. Maar toch, geen reden tot paniek. Want ja je bent gelukkig. Alleen besef je het nog niet. Dat is omdat je ondergaat. Als een stuk plakton glijd je mee doorheen de wilde oceaan die wij mensen het leven noemen. Vrienden sleuren jou het huis uit, leerboeken sleuren jou de nacht door en films laten uren minuten worden. En je beseft het plots. Je doet al die dingen, al die oppervlakkigheden niet uit vrije wil maar omdat het lijkt te moeten. Je leeft in een illusie. Je bent zoals die kleuter die kijkt naar de grote verdwijntruc. De neus is weg, je ziet hem niet meer. Je vader heeft hem genomen. Jaren lang zit je jou af te vragen waar je neus heen is. Tot je het beseft. Je neus was daar nooit, die mooie handbeweging en al die magische woorden. Die waren niet de werkelijkheid maar een leugen.

En toch beste lezer, stop met snotteren. Je bent wel gelukkig. Want je kijkt trots terug in de spiegel. Je bent niet langer een stukje plakton dat doelloos zit te wachten tot de potvis voorbijdrijft. Je bent een mens, een wezen van vlees en bloed. Je hebt een persoonlijkheid, je bent meer dan een nummer. Je bent uniek. En je hebt het allermooiste gekregen dat een organisme kan krijgen. Je hebt kansen gekregen. De kans om te leven. De kans om jouw leven te leidden. Zoals jij het wilt. En soms doet dat pijn, en soms gaat dat slecht en fout.

Maar meestal, als je daar zo staat in die badkamer met de spiegel en jezelf voor de neus zie je plots wel wat het leven inhoudt. Die ooit weggetoverde neus kijkt je recht in de ogen. Alles ligt voor het grijpen. Het enige wat je nodig hebt is n magische handbeweging. En de juiste gedachten. Je moet erin geloven, willen meegaan in de illusie.

Voor jouw speelt de film af van je leven. Een aaneenschakeling van kleine momenten, het zijn niet die grote momenten die de weegschaal in balans houden. Het zijn die kleine zandkorrels. Die vriend uit het lager waarmee je verstoppertje speelde. Die oude Game Boy, die eerste stapjes op het dampende voetbalveld. Die eerste kus, die eerste keer dat jouw hart een slag miste. Die dagelijkse warme glimlach, van vriendschap en plezier.

Je schudt de haren van voor je ogen, je stapt uit de badkamer en botst op jouw eeuwig bezorgde moeder. Omdat je langer dan normaal in de badkamer was moet ze het weten. Ze is door Darwin geprogrammeerd om het te vragen: Alles in orde? Je geeft haar een mysterieuze glimlach en op dat kleine moment zeg je ja. Zoals je altijd hebt gedaan. Alleen van binnen knalt het vuurwerk. Deze keer meen je het echt.

Het leven is een geschenk, niet inwisselbaar en niet vervangbaar. Laat je niet bedriegen door de sier, door de schijn en het bedrog van de spotlights. Laat je niet afleiden door de grote woorden, het groene gras aan de andere kant. Je neus staat er nog,hij is niet weggenomen, hij bevindt zich net voor je ogen. Je moet hem alleen willen zien.

Review van de carrirewinnaar door Tim

Jimski is een vaste waarde in het schrijversgilde van de NCL geworden. Zijn veelgeprezen carrire c.q. PCM verhaal met Telefonica Banesto kent in Franaise des Jeux een opvolger. En bij de laatste awards was het dan, ruim een jaar sinds de start, na al een zilveren en een bronzen medaille te hebben behaald, ook eindelijk zover met die carrire: het heeft een award binnengesleept. Voor mij de hoogste tijd om eens te kijken of dat terecht is.

Indien u bekend bent met carrires van Jimski dan valt u n ding zeker op: alles gaat precies volgens een vast stramien. Is dat erg? Nee, integendeel zelfs. Zo'n vaste manier van presenteren geeft een hoop duidelijkheid. Dat is bij een carrire, volgens mijn bescheiden mening, best belangrijk. Het zorgt er in ieder geval voor dat het geheel overzichtelijk oogt. Daarnaast weet Jimski het wel zo te doen dat het niet gaat vervelen. Enerzijds komt dit door de prestaties, die er absoluut mogen zijn met een team als Franaise des Jeux. Anderzijds is

dit ook te danken aan de manier waarop dit verhaal geschreven is. Je kunt merken dat er aandacht aan is besteedt en dat werpt zijn vruchten af.

Maar, dit is natuurlijk niet de enige reden dat Jimski deze award heeft kunnen halen. Zijn doorzettingsvermogen zal zeker een rol hebben gespeeld. Niet kleinerend bedoeld, want als je dit meer dan een jaar kunt volhouden dan doe je het gewoon ontzettend goed. De massa vond klaarblijkelijk dat je nu die award wel eens verdiende en ik kan me daar wel bij aansluiten. Zie het als een beloning voor een jaar van PCM spelen en daar verslagen over maken. Ik vind het een hele prestatie dat je dat weet vol te houden.

Storytelling in het carriregedeelte is niet maar je verhaaltje steeds afdraaien, waarin je goed uitweidt over alle gebeurtenissen binnen de ploeg en de wielerwereld. Daar heb je nu eenmaal de ruimte niet voor. De verbeelding moet je de rest doen. Dat is iets wat Jimski heel goed begrijpt. Als je niet alles kunt vertellen, moet je de mensen de vrijheid geven om het verhaal een eigen draai te kunnen geven. De verslagen zijn een mooie voorzet. Een paar regeltjes, een foto, gevolgd door de uitslag. That's all. Aan de lezer om het verhaal eromheen af te maken.

Kon deze award Jimski eigenlijk wel ontgaan? Dat hoor ik u nu al denken. Ja, dat had zeker gekund. Een carrire als die van Dahls vind ik persoonlijk misschien zelfs nog wel beter. Die gaat er hoe dan ook nog zeker een paar in de wacht slepen. En daarnaast zijn er nog behoorlijk wat leuke carrires te volgen op ons geliefde NCL. Om daar de beste van te zijn moet je best iets in je mars hebben. Laat Jimski nu net diegene zijn die wat in zijn mars heeft. Voeg daar het doorzettingsvermogen van dezelfde persoon nog eens bij en je hebt een meer dan terecht zijnde prijswinnende combinatie.

In naam van de hele awardcrew moet ik jou, 'collega', nogmaals feliciteren via deze weg. Ik zeg: je hebt deze award volkomen verdiend. Gefeliciteerd!

Verhaal in de bloemetjes door JuanJos

SteJov [Fantasie] De Coppi van de Vesuvius

Het verhaal is afgerond en het werd er n om U tegen te zeggen. 100 stukken in zijn totaliteit, een aantal dat niet veel schrijvers behalen op dit forum. Gestart op 15 september 2011, de geboortedag van Fausto Coppi wat meteen een verstopte link is in dit verhaal. Oorspronkelijk was het ook de bedoeling om het verhaal op deze datum te stoppen. SteJov kondigde al aan tot ongeveer 100 delen te gaan met dit verhaal, nu is het jammer genoeg

voorbij. Toch zullen de leden van de community dit verhaal kunnen blijven lezen, wat zeker een aanrader is. Het is werkelijk genieten om alle stukjes te lezen, want je leeft je binnen de kortste keren ontzettend in.

Het verhaal begint eigenlijk met een proloog van het hoofdpersonage van het verhaal, Matteo Cutolo. Kleinzoon van de Napolitaanse maffiabaas. Je leert zo meteen de achtergrond van de hoofdpersoon kennen met enkele geweldige vormen van beeldspraak. Het echte verhaal begint eigenlijk bij de Ronde van Vlaanderen waar hij later in de wedstrijd afstapt tot grote ergernis van de ploegleider. Hij verpest hiermee zijn kansen bij Lampre, maar het ergste binnen de ploeg komt nog in de GP Beghelli. Matteo was op weg naar de overwinning, maar hij werd teruggepakt door een ploegmaat die vervolgens tweede werd. De oorlog met Lampre werd door Matteo verklaard en zijn ontslag volgde meteen na de race.

Inmiddels hebben we nog wat van de jeugd van Matteo geleerd, de manier waarop hij begon met fietsen. Zijn kliek die bestond uit vijf man was heel hecht op de fiets. Ze werden nog hechter toen Manuele, ook een van de beste vrienden van Matteo, in het ravijn viel en overleed. Elke daarop volgende overwinning was gericht aan Manuele en dat zouden er veel worden. Alle vier werden prof, Damiano, Michele, Francesco en natuurlijk Matteo. Matteo en Damiano reden voor Colnago, Michele vond onderdak bij Farnese Vini en Francesco vervolledigde de ploeg van Itera Katusha. In de koers reden ze dus tegen elkaar, buiten de koers waren ze vrienden voor het leven. Het liep allemaal redelijk goed voor Matteo in de eerste koersen van het nieuwe seizoen. Michele was inmiddels in een koers gevallen waarbij hij zijn heup had gebroken.

In Sardini kwam de definitieve bevestiging dat Matteo op de goede weg was, hij won namelijk n van de zware ritten voor Peter Sagan. Hij klopte hem nipt en zo was zijn naam bekend bij alle andere renners en vooral bij Sagan. Daar zouden nog veel duels tussen volgen. Een halfuur na de koers zat Matteo huilend achter wat bosjes, omdat Leona, de vriendin van Matteo, een epileptische aanval had gehad terwijl ze in de auto zat. Daarom verlieten Matteo en Damiano de koers om naar Leona te gaan in Napels. Toch kwam ze er snel weer bovenop, maar vanaf nu ging ze nergens meer alleen naar toe. Ze ging zelfs mee naar het rennershotel van Colnago.

De Tirreno verliep goed voor de Colnago-ploeg, maar toch was de stemming bedrukt. Damiano had inmiddels een dreigbrief ontvangen die zich richtte tot de vier vrienden en Leona. Van wie die brief afkomstig was wisten ze niet. Een paar dagen voor de start van de eerste grote klassieker van het jaar, Milaan San Remo, werd bekend dat Leona vreemd was gegaan. Matteo had het er zwaar mee en dat was te merken in het eerste deel van de koers. Hij was kortaf tegen iedereen die ook maar iets tegen hem durfde te zeggen. Richting de Capi verzette Matteo zijn gedachten weer, de focus lag weer op de koers. Sagan viel als eerste aan op de Poggio en de enige die kon volgen was Matteo. Vol met risicos reden ze de afdaling, wat Matteo uiteindelijk fataal werd. Hij viel hard in een bocht en zou niet meer voorkomen in het spel. Hij klapte vol met zijn gezicht op de balustrades, daarna werd alles zwart.

Na dit tragische ongeval volgde een tijdsprong naar 2017, vijf jaar later dus. Na de tijdsprong

blijft het eventjes onduidelijk wat er allemaal gebeurd is. Al snel blijkt dat Leona en Matteo het weer hadden uitgepraat en het heel goed ging tussen de twee. Totdat Leona weer een epilepsieaanval kreeg op de fiets. Een auto schepte haar en zo raakte ze in een coma. Ook blijkt dat Matteo eind 2015 zijn fiets aan de haak had gehangen. Leona overleefde de klap dan wel, maar ze werd een heel ander mens. Ze was botter dan ooit te voren en ze schreeuwde bijna non-stop tegen Matteo. Inmiddels hadden ze in de zomer van 2016 een zoontje gekregen, Massimo.

Nadat Leona weer thuis was gekomen kwam Michele, een ex-ploegmaat van hem langs. Michele eiste 50.000 euro van Matteo en anders zou hij naar de pers stappen om te vertellen dat ze alle vier(Francesco, Michele, Damiano en Matteo) doping hadden gebruikt. Matteo bedacht een plan door begin 2017 een persconferentie te organiseren. Daarop gaf hij toe als enige van de ploeg doping te hebben gebruikt, zodat de rest buiten schot bleef en Michele het geld niet zou krijgen. Voor die persconferentie volgt er een terugblik op 2015, het succesjaar van de vier Napolitanen, door middel van een dagboek. Er komt een nieuw personage naar voren in de persoon van Angelo. Een Napolitaan die vroeger bij Matteo en de anderen in de wielerploeg reed. Die ploeg viel uit elkaar door de ruzie tussen de vijf en Angelo. In 2015 kwam Angelo in de ploeg bij de mannen van Lete (ploeg waarin alle vier de Napolitanen reden). Dit kwam doordat hij de baas had bedreigd en hem er geld voor gaf. Op het begin van het seizoen viel het nog wel mee, maar in de Giro komt zijn ziekelijkheid naar boven.

Tijdens de ploegentijdrit werd duidelijk wat Angelo daadwerkelijk van plan was. In een flauwe bocht kwam Matteo tot de ontdekking dat zijn remmen het niet deden. Op dat moment trok Angelo hard door zodat Matteo in ieder geval op de grond zou vallen. Hij verkoos ervoor om over de vangrail te gaan in plaats van zijn ploegmaats mee te nemen in zijn val. Na deze aanslag van Angelo op Matteo werd Angelo op non-actief gezet. Daarna begon Angelo hem te bedreigen wat uiteindelijk resulteerde in het vroege pensioen van Matteo.

Voor de dopingpraktijken werd Matteo een jaar geschorst doordat Jens Voigt, de nieuwe UCI-voorzitter ervan overtuigd was dat niet alle overwinningen op doping waren gewonnen. Door die schorsing kwam eigenlijk de motivatie om weer te gaan fietsen terug. Langzaam maar zeker begon Matteo weer de fietsen. Ondertussen werd Matteo ziek van het gedrag van Leona en hij besloot ook naar haar ouders te gaan. Zij stonden meer achter Matteo dan achter hun eigen dochter. Uiteindelijk besloot hij dan ook om Leona te verlaten. Daarna begon hij te werken aan zijn comeback, een comeback voor een seizoen. Die zou eindigen bij het WK in Napels, 2018. Hij besloot nog even van het leven te genieten alvorens hij weer prof zou worden.

In 2018 begon hij het seizoen weer sterk in de Strade Bianchi, het toonde aan dat hij in vorm begon te komen. Hij werkte zo langzaam toe naar Milaan San Remo, die hij vervolgens won. In vier delen werd deze schitterende koers beschreven, een ongekend aantal. Meteen na thuiskomst in Napels vertrok Matteo naar Berlijn om even een paar dagen gas terug te nemen om goed te zijn in Vlaanderen. Het uitje naar Berlijn loopt echter niet al te best af voor Matteo. Hij wordt namelijk neer gestoken door de broer van Robert Behr, de man die Matteo van de winst in de Tour de France moet houden. Hij belandt in een ziekenhuis voor een paar

dagen, maar kan toch wonderlijk genoeg starten in Vlaanderen. Toch blijft het aan Matteo kleven dat ze wisten dat hij daar was, er moest dus een infiltrant zijn. Er was wel een meisje dat hij had ontmoet, ene Victoria. Zij ging samen met Matteo terug naar Napels om Matteo te verzorgen. In de ronde van Vlaanderen was het voornamelijk angst wat overheerste bij Matteo. Angst voor de rechterarm waarin hij was gestoken door de broer van Behr. Die angst gebruikte Robert Behr tegen hem waardoor Matteo uiteindelijk tweede werd.

De angst werd groter en groter bij Matteo wat leidde tot het vertrouwen van niemand. Hij begon zelfs vraagtekens te zetten bij Victoria, waarmee hij toch al een goede band mee had opgebouwd.

De rest van de delen zullen jullie zelf maar moeten lezen, het is meer dan de moeite waard.

Dit is slechts een korte samenvatting van het verhaal tot en met deel 91. De verhaallijn is nu bekend, maar eigenlijk moet je gewoon het verhaal lezen. Het verhaal bevat zoveel mooie omschrijvingen en beeldspraak, dat kun je niet in een samenvatting zetten. Enkele voorbeelden van die beeldspraak zijn: De zwart-witfoto bracht toch een beetje kleur in mijn leven. Maar dat betekende wel dat de zoektocht naar iets dat er eigenlijk niet hoorde te zijn geopend was. Zoeken naar iets dat er niet was, of toch niet mocht zijn. Doe me dat maar eens na. Dit soort zinnen en passages maken dit verhaal tot een echt topverhaal. Naast de geweldige verhaallijn is dit wat dit een topverhaal maakt. Op enkele foutjes na, zoals Michele die zijn heup breekt in februari en toch de Tirreno en Milaan San Remo rijdt, is het ook nog nagenoeg foutloos.

Mijn conclusie is dat dit gewoon het mooiste wielerverhaal van dit moment is. Daarom is de award niet meer dan verdiend in mijn ogen. Met 100 delen en een looptijd van een jaar kun je zeggen dat dit misschien wel het beste (wieler)verhaal van het jaar is.

Focus Rewriting

Iedere week herschrijft een lid van de verhalencrew een deel van een verhaal dat in het oog springt en/of een positieve evaluatie heeft doorgemaakt. Deze maand is Dezwarte aan de beurt. Hij koos ervoor om het allereerste deel van Een klimmer met een droom van Wielermannetje te herschrijven. Hieronder het resultaat.

Vandaag was het zo ver. De dag die mijn carrire in een stoomversnelling zou plaatsen is aangebroken. Ondanks de grote druk die op mij rust, ben ik alles behalve zenuwachtig voor de Trofeo Palma. Meer nog: Lars Bak - die oude rot van onze ploeg - had meer zenuwen dan ikzelf, ongelooflijk maar waar. Ik droomde weg - zo ontspannen was ik -, de Spaanse stranden maakten zich meester van mijn hersenen aan de ontbijttafel, tot Marc binnenviel. Je hoorde zijn stem een beetje trillen van de stress - deze wedstrijd is hl belangrijk voor het team -, terwijl hij mij en mijn ploeggenoten de laatste aanwijzingen gaf.

Niet veel later zat ik me aan te kleden in mijn kamer, terwijl de zenuwen zich stilletjes aan manifesteerden in mijn tengere lijf. Toen Dennis de kamer uitliep - hij vertrekt altijd een beetje vroeger - wenste hij me succes, waarna ik hetzelfde deed. Dennis was nog maar net buiten of ik greep de telefoon van de haak om Heidi te bellen, ook een ritueel. Elke keer verbant zij alle zenuwen uit mijn lijf met haar zachte, maar o-zo diepe stem. Je droomt er bijna van weg, maar toch blijf je ontzettend alert. "Zo een vriendin wens ik alle renners toe", dacht ik terwijl ze de laatste kusjes door de kabel joeg.

Nog half met mijn gedachten bij Heidi en terwijl ik haar stem hoorde weerklinken in mijn hoofd, ging ik naar het startpodium om mijn handtekening te plaatsen op het startblad. Een verplicht nummertje dat een fijne nasmaak kreeg, toen ik daar - helemaal achteraan de meute - Heidi zag staan. Ik herhaal: "Zo een dame wens ik iedereen toe". Terwijl ze haar haar in een dot legt, zwaai ik haar n enkel kushandje toe en vertrok ik richting startplaats. De startplaats van mijn allereerste profkoers, met vrouwlief vlakbij.

Na een verschrikkelijk snel eerste half uur kreeg ik even de tijd om te recupereren en begonnen de oude rotten van het peloton - de wegkapiteins zeg maar - de schade op te meten, bij gebrek aan communicatiemateriaal met de ploegwagens. Zo ook Lars. Hij kwam me melden dat 'onze' Mehdi meezat in de vroege vlucht, wat een enorme 'boost' gaf. Om de n of andere reden ging daarvan mijn haartjes rechtstaan, een onbeschrijflijk gevoel, maar toch kent iedereen het. Dat gevoel bleef lange tijd

meester van mij, zeker omdat ik me geapprecieerd voelde in het wielerwereldje. Hier en daar maakte ik een praatje, en sommigen bejubelden zelfs - nu al! - mijn talent. Traksel vertelde me zelfs dat hij het jammer vond dat ik niet voor zijn team - Landbouwkrediet - koos, maar maakte er verder geen probleem van. Je moet wat doen om al die uren tot aan de finish te doden, nietwaar?

Onder dat motto maakte ik ook eens een ommetje naar onze ploegleider, Marc. Hij vertelde me dat ik, als ik goede benen had, lef mocht n moest tonen. Met andere woorden, hij raadde

me aan om aan te vallen op die ene plek waar ik op training iedereen los uit het wiel reed. Eenmaal boven moest ik dan ronddraaien en in de afdaling de overbodige risico's vermijden, een valpartij is niet namelijk bevorderlijk voor een talent zijn ontwikkeling n zelfvertrouwen. En een man met zoveel ervaring spreek je niet tegen, dus ging ik Lars informeren over hoe de zaken er voor stonden. Hij was al op de hoogte en maakte deel uit van het plan, onder de noemer 'eendracht maakt macht'.

De helling nadert, wij verenigen ons. Neyens brengt Bak, Vicente en mij naar voren, terwijl de helling alsmaar groter wordt. Dit traject ken ik volledig vanbuiten. Ik zie het zo voor mij: nog n flauwe bocht naar rechts, om dan exact n kilometer later scherp links op te draaien. Daar moet het dan ontploffen, daar moest de beslissing vallen inzake de zege. Als ik boven geraak met de toppers is alles mogelijk, dat is althans mijn ingesteldheid.

Vlak na de flauwe bocht dronk ik de laatste restjes van drinkbus leeg, waarna ik deze als een volleerde discuswerper deze veilig in de omliggende weiden smeet. Vroeger, als klein jongetje, sprong ik erachter, terwijl ik ze er nu zelf gooi. Of hoe de wereld kan veranderen in enkele jaren tijd. In geen tijd waren we aan de voet van de helling. De scherpe bocht naar links overleefde ik perfect - ik maakte zelfs enkele plaatsjes goed -, waarna ik me rechtop de trappers zette. Ik keek Lars aan, die uit volle overtuiging 'ja' knikte. Dit was het sein om te gaan, en zoiets moet je mij geen twee keer zeggen. Ik knal als een gek op een fiets van iedereen weg - dat denk ik toch, achterom kijken doe ik namelijk niet - en met de top in zicht krijg ik het moeilijk. Maar daar staat Heidi, net op de goede plek. Zij schreeuwt me naar de top, op amper zes kilometer van de witgekalkte lijn.

FOCUS-vervolgverhaal

PCM Focus wil ten allen tijde nieuwe schrijvers ontdekken en begeleiden. Vandaar dat er een nieuw concept is ontwikkeld door de verhalencrew die je kriebelende schrijvershanden zouden moeten triggeren. Voor jong en oud, voor klein en groot, voor vrouw en man, wij presenteren u het FOCUS-vervolgverhaal. Wat is de bedoeling en de precieze uitwerking ervan? Leest u gerust verder.

En ieder is vrij om met een onderwerp naar keuze n volledige A4 pagina te vullen. Dit gebeurt in Times New Roman 12 en als paginagrootte (100%). Uiteraard mag dit ook driekwart ruimte invullen, het belangrijkste is de kwaliteit. Iedereen die zon verhaaldeel instuurt krijgt gegarandeerd kritiek/tips/opmerkingen terug van de verhalencrew dus het is zeker geen verloren moeite. Diezelfde verhalencrew beslist daarna in onderling overleg wie het beste deel heeft afgeleverd. En jullie krijgen tijd, massas van tijd want de deadline ligt op drie weken na het verschijnen van het eerstvolgende magazine. In dit geval, het magazine waarin u nu zit te lezen bij de dampgeuren van een warme koffie (of eender wat). Vervolgens wordt het

genomineerde deel opgenomen in het volgende magazine (in de daaropvolgende maand dus), waarna een nieuwe ronde start met geheel nieuwe kansen. Let wel op: het verhaal moet kloppen dus er mag niet plots een andere hoofdverhaallijn opduiken. Zo gaan we door en door tot het oneindige en maken we er samen het beste verhaal van PCM Focus van. Jij doet toch ook mee?

Praktische informatie

Deadline: 25 november 2012 (uitzonderlijk vroeg door het te laat verschijnen van het magazine)Naar wie een PM te versturen? SkyverWanneer valt de feedback te verwachten? In de week startende vanaf 26 november 2012

Tims interview door Master Hofkens

We kennen je vooral als Eenzame Fietser, maar ben je zelf ook een fietser?Ik ben zelf een fietser. Althans, ik heb een racefiets in bezit - die een paar weken terug nog van De Dromer was - en daarmee rijd ik wel eens rondjes als het weer het toelaat. Op een mountainbike durf ik ook wel eens erop uit te trekken, maar dan alleen als het rondje op z'n snelst of vol in de modder ligt. Ik heb overigens zelfs nog meegedaan aan het Nederlands kampioenschap op de MTB.Daarnaast, je vraag slaat niet echt ergens op. Volgens mij heb ik wel meer verhalen in de geschiedenis van NCL gehad. Een Wie is de Mol? verhaal dat goed liep tot een van de forumcrashes, 'De rencarnatie van Merckx' - waar ik mee begon - heeft ooit nog eens de titel verhaal van het jaar gewonnen bij de forumawards. En verder heb ik ook nog een jaar NCL Goes Real Life met Giorgio en Sbastien mogen doen. Dat was lachen.

Vraag twee, ben je eenzaam? Of is er iemand in je leven?Ja, ik ben eenzaam. Ik schijn een buurman te hebben die hier tien kilometer verderop woont, zag ik laatst via streetview. Ik praat verder de hele dag tegen muren. De enige mensen die ik zie zijn die van de thuisbezorgdiensten. Jullie zijn mijn enige steun!!!!! Ja, goed, ik heb geen vriendin - ja dames, komt u maar en opstellen in rijen van drie! -, maar verder, eenzaam? Ga toch pannenkoeken bakken. Ik ben voorlopig allang blij dat ik nog leef.

Genoeg over de eenzame fietser. Ik heb dat tenslotte toch niet gelezen. Welke verhalen op het forum volg je of heb je gevolgd?Laat ik allereerst zeggen dat je dat verhaal wel hebt gelezen. Ik volg niet zo heel veel verhalen. Ik lees echter wel veel verhalen een heel stuk door. Het moet mijn aandacht weten te trekken.

Je bent een ervaren schrijver, wil je die kennis doorgeven aan beginnende schrijvers of wil je eerder de meer ervaren schrijvers bijstaan om ze alzo nog een niveau hoger te tillen?Ik wil het liefst allebei. Voorlopig wil ik eerst zorgen dat de verhalencrew zoveel mogelijk alle verhalen gaat volgen, zodat we werkelijk overal aanwezig zullen zijn. Om te voorkomen

dat je niet bekend gaat staan als een instantie die vanaf een troon op de minder goed schrijvende mensen neerkijkt, vind ik dat je in elk verhaal minimaal n iemand van de verhalencrew moet hebben die de schrijver gaat begeleiden. Mijn ervaring is dat meer ervaren schrijvers uit zichzelf al over hun schrijven na gaan denken. Bij hen is die begeleiding minder hard nodig, al moeten we er ook niet voor schromen hen ook tips en aanwijzingen te geven waar nodig.

Nog meer over lezen, lees je buiten het forum ook?Uiteraard. Ik lees het liefst boeken van Dan Brown, J. K. Rowling, Mary Hoffman en dat soort schrijvers, al vind ik het ook leuk om eens compleet van genre af te wijken en een De Muur of iets dergelijks uit de rij met boeken te trekken.. Boeken als de hongerspelen vind ik helemaal niks, trouwens. Als je 'fan' van de Harry Potter reeks bent schijn je dat boek ook ineens leuk te moeten vinden, heb ik gemerkt. Nee dus.

Standaardvraag aan de meeste schrijvers, heb je ambities om van je hobby je beroep te maken?Nee, dat heb ik niet. Tenminste, ik wil niet dat schrijven mijn enige bezigheid wordt. Ik vind zoveel dingen leuk: schrijven en fietsen maar ook zingen, tv/radio maken, commentaar leveren bij sportwedstrijden - waaronder elk jaar een natourcriterium en een skeelerwedstrijd en bij vorst een grote schaatswedstrijd, wat allemaal geweldig is - en nog zo veel meer! Daarnaast ben ik nu bezig met een studie voor leraar basisonderwijs. Daar wil ik ook zeker mee verder, aangezien ik nu al merk dat ik er goed in ga zijn. Het zou leuk zijn als ik met wat schrijfwerk een bedragje kan verdienen, maar dat is zeker niet mijn voornaamste drijfveer. Ik blijf het boven alles doen omdat ik het erg leuk vind.

Een nieuwe Camerluca dus, maar euhm zingen? In een groepje ofzo? En vooral, kunnen we daar iets van horen?Een nieuwe Camerluca? Camerluca mag blij zijn als 'ie ook maar op n vlak aan mij kan gaan tippen. En zingen doe ik voor mezelf, maar ook in een groepje. De voorbereidingen zijn in volle gang. Ik wil trouwens ook nog op Hammondorgel leren spelen, omdat dat instrument ontzettend baas is.

Terug over de eenzame fietser. Waarom zou ik het toch nog moeten lezen?Omdat het verhaal vertelt over een mens dat anders denkt over dingen. Hij heeft het beste met iedereen voor, maar anderen accepteren hem niet altijd zoals hij is. Zeker als het over 'de dood' gaat. Het zou heel goed zijn als iedereen dat eens leest. Verbreding van je horizon.

Het is opgevat als een soort van boek, is dit je Magnum Opus of kunenn we nog iets van je verwachten?

Er zit nog meer in het vat. Veel meer zelfs. In ieder geval ben ik nu ook bezig met een politieroman, wat ontzettend leuk gaat worden heb ik het idee. En daarnaast verzin ik nu vrij veel korte verhalen, vertelverhalen. Hoort bij de studie. Wellicht dat ik daar ook ooit iets mee ga doen. In ieder geval: mijn Magnum Opus zal dit vermoedelijk niet zijn.

Waarom staat er dan op het forum zo weinig verhalen met 'Tim' als auteur? Mogen we niet meer genieten van je zinneroerselen?Excuseer, maar ik heb ook nog al wat dingen buiten het o zo machtige forum te doen. Wacht geduldig af, want er komen ongetwijfeld meer verhalen van mijn kant.

Heb je de ambitie om van dit een echt boek te maken?Ja, waarom niet. Er zijn zo ontzettend veel boeken die op de markt worden gebracht, dan kan er vast nog wel eentje bij.

Een uitsmijter, wat doet Pinoukoerov op je schermafbeelding?Dat lijkt mij vrij evident. Het is de beste photoshopgrap ooit.

Outro door Skyver

Platte-aarde-verhalen

Die West-Vlamingen toch, met hun pessimisme. De tijd van de groten der aarde zijn voorbij. Donder eens af van je wolk en bekijk de wereld door een bril van rozengeur en maneschijn. De verhalengilde zit in een overgangsfase, een stilte voor de storm. Het zou clich zijn om nu ons allerliefste Sandy aan te halen. Die laat ik dan ook links liggen. Neen, ik vergelijk het meer met een extremer voorbeeld: nine eleven. De dag waarop Amerika op zijn grondvesten daverde en de gehele wereld opschrok van het woord terrorisme. Zon explosie was er vroeger ten tijden van de groten zoals Sbastien ze noemt. Actie, reactie, beweging overal, een gekrioel van jewelste. Wat volgde er daarna? Een lichte aftocht van de hoofdrolspelers, ook spelers die gedeeltelijk van hun troon vielen en spelers die het machtsvacum betraden en het gepeupel onderhield met hun schrijfsels en vertelsels. In zon periode zitten we nu. Naar het verleden kijken is zinloos, nostalgische gevoelens beademen niet. Ja, zon goede 2/3 jaar geleden bloeide de gilde van schrijvers volop maar een nieuw soort plantaardig organisme staat op het punt open te breken: een nieuwe generatie. Het is aan hun om een tweede explosie teweeg te brengen. Metafoor van dienst: de oorlogsverklaring aan Irak. Bommen, bedrog, misleiding, allemaal vervat in n en hetzelfde verhaal. Laat jullie niet afschrikken door de bewoordingen van personen die het verleden leven. Leer uit het verleden, pak ervaringen op en maak er je Magnum Opus van. Zoals Nick Davies deed met zijn Gebakken Lucht of in de volksmond ook wel platte-aarde-verhalen genoemd. Wees beter en maak er jouw verhaal van. Alea iacta est.