Flits 394 Maart 2010

Maart 2010

Sobeka Fotoclub O.C. De Brug

Otegemstraat 238 8550 Zwevegem

Maandblad van Maandblad van SOBEKA SOBEKA Fotoclub nr. 394Fotoclub nr. 394

Flits

Italiaan maakt beste persfoto in 2009 vr 12/02/2010 - 11:44

De Italiaanse freelancefotograaf Pietro Masturzo heeft de trofee voor

beste persfoto van het jaar gewonnen met een beeld dat hij schoot

in Iran. Hij wordt op 2 mei onderscheiden met de World Press Photo

Award 2009 in Amsterdam.

De sober belichte foto beeldt een vrouw af die op een dakterras in

Teheran met de handen rond haar mond iets uitschreeuwt. De foto

werd genomen op 24 juni 2009, enkele dagen na de omstreden her-

verkiezing van president Mahmoud Ahmadinejad in Iran.

"Het beeld plaatst het nieuws in een nieuwe context. De foto raakt zo-

wel visueel als emotioneel", aldus juryvoorzitter Ayperi Karabuda Ecer.

Masturzo maakte de foto 's nachts. "Ik wou het protest van de bevol-

king tegen de herverkiezing van Ahmadinejad in beeld brengen. Om te

vermijden dat de mensen die ik afbeeld herkend zouden worden, heb

ik hen van veraf geschoten", aldus de Italiaanse fotograaf.

Pietro Masturzo zal zijn prijs op 2 mei in ontvangst nemen in Amsterdam.

De World Press Photo Award is goed voor 10.000 euro. Masturzo krijgt

ook een fototoestel.

Bron: www.deredactie.be

Shop in de Shop Donderdag 11 februari 2010 stond er bij SOBEKA Fotoclub een

avondje Photoshoppen op het programma. Opzet was om in een

aantal workshops aan de slag te gaan met die andere shop. En de

belangstelling hiervoor was meer dan behoorlijk. Weer of geen weer,

door meters ijs en sneeuw baande menig Sobeka-er (schreef bijna

Sobekakk....) zich een weg naar het vertrouwde lokaal waar Rudy

gezorgd had voor de nodige hardware die onmisbaar was voor het

welslagen van de avond.

Er werden een 5-tal groepjes gevormd rond Johan, Yann, Christop-

he, Rudy en mezelf. Met de bedoeling om het lesniveau in de ver-

schillende groepen af te stemmen op de opleidingsnoden, werd

dan ook de vraag gesteld wie zichzelf gevorderd gebruiker kon noe-

men (categorie 3 - een junkie dus), wie er zich tot de middenmoot

kon rekenen (categorie 2) en wie er van Photoshop nog niets afwist

(categorie 1). Heel vreemd, maar niemand voelde zich echt thuis in

een van deze categorieën, met uitzondering van Bart B., die wist het

wél: hij behoorde tot categorie 1 ! Hij wist het heel zeker en had er

geen enkel probleem mee om dit wereldkundig te maken. Goed zo

Bart ! Zelfkennis is het begin van alle wijsheid en menigeen benijdt

jou die zelfkennis. Dat Bart zich overtuigd bij de beginners rekent is

trouwens geen verrassing. Nog niet zo lang geleden vroeg hij me of

Photoshop die winkel was in de Kortrijkstraat in Harelbeke, en toen

wist ik het wel.

Uiteindelijk had Bart ook veel meer lotgenoten dan hij zelf kon dro-

men. Dit mag blijken uit de behandelde onderwerpen. Voor Rudy

was dit: "JPEG voor beginners", voor Yann: "Lightroom voor begin-

ners", Christophe leerde beginners hoe het pakket te installeren en

afstemmen, Johan ging in concurrentie met Rudy door ook "JPEG

voor beginners" te doceren en Rik hield het bij: "RAW voor....jawel".

Voorwaar een zorgelijk fenomeen. Waar is al de kennis gebleven die

in vorige avonden zo gul werd verspreid? Ligt het aan het moeilijk

onderwerp? Of aan het avondlijke uur? Ongemakkelijke stoelen?

Aan Jean? Of Marcel? Of allebei? Of gewoon aan de lesgevers

die hun stiel niet kennen en die hun krachten beter zouden sparen

om het wankele bankwezen terug op zijn poten te helpen? Laat het

ons voorzichtigheidshalve maar bij dit laatste houden.

In elk geval had uw nederige verslaggever wel een goed gevoel na

deze avond. Hij had het geluk om een kleine schare van aandachti-

ge toehoorders te beschikken die overbleven nadat Nele en kom-

paan Geert de RAWkost voor bekeken hielden en op zoek gingen

naar een menu met meer pit. Ook nieuwkomer Geert V. vond voor

vragen over het zonesysteem niet meteen de antwoorden in de

RAW converter van Photoshop en hield de uitleg hierover dan ook

vlug voor wat hij was.

De overlopers hadden echter overschot van gelijk want de concur-

rentie van de collegae lesgevers was dan ook ongemeen hard.

Goeroe Rudy wist meteen een schare aanhangers te lokken met zijn

listige manipulaties, ook van JPEG bestanden. Het werd Nancy zwart

voor de ogen toen hij blauwe sneeuw veranderde in witte. Yann

hanteerde een meer verfijnde techniek: hij trok zich met zijn adepten

terug in de knusse bar en legde beslag op de huis-PC, een beetje

lounge muziek op de achtergrond, de lichten uit, Lightroom aan, om

zich te verdiepen in het nuances van rood, donkerrood, wijnrood,

avondrood, bordeauxrood, koperrood,... En Johan was uiteraard

weer niet te kloppen. Menig "keerekiweere" en "mo vin toh" ontsnap-

ten uit de monden van de mannelijke toehoorders en menig vrou-

welijke toeschouwster liet opgewonden gekir horen toen die deksel-

se Johan aan de slag ging met de toverstaf.

Kortom, het werd een geslaagde avond en met de nodige bijsturin-

gen komt de nieuwe formule best in aanmerking voor herhaling. Al

jullie suggesties daarbij zijn uiteraard zeer welkom.

Rik D

Otto ten huize van Mark(e) Zondagmorgen trekt Otto, gewapend met pen en papier naar een

bekend gezicht (en een bekende stem) van onze club : Mark Hol-

voet. Dat Mark een rasechte inwoner is van Marke en daar een fijne

kapperszaak runt verklaart de titel van dit artikel.

Otto gaat echter wel voor hem

maar niet voor haar en daarom

gaat de tocht naar het privé adres

in de Bosstraat. Aangezien Otto voor

hem gaat en niet voor haar is zij ook

niet thuis want ze is naar de acade-

mie, zoals alle zondagen trouwens.

Ingewijden begrijpen dat wel alle-

maal direct, maar hierna volgt wat uitleg voor diegenen die de ach-

tergrond niet kennen.

Het gezicht achter “de stem in het duister”.

Iedereen zal wel de perti-

nente en schampere op-

merkingen van Mark heb-

ben opgevangen tijdens

de momenten waar foto’s

worden geprojecteerd.

Spontane reacties die

iedereen wakker houden

en een beetje humor

brengen. Ook in Praag

klinkt de stem van Mark nog na in de oren van de gereserveerde en

stille Tsjekken.

Sfeermaker tot en met. Het laatste avondmaal in Praag is nog

niemand vergeten.

Een brede kijk

Hij woont in ’t stad

Op de vraag “Waar woon je?” antwoordt Mark steeds “in ’t stad”. Dat

is correct maar zijn woning en de woonplaats laten niets vermoeden

van die stad. Het huis ligt op de flanken van de “bergen” ten NW van

Kortrijk waar kalmte, grote landschappen en vergezichten uitnodigen

tot rust en genieten.

“Genieten” is trouwens een sleutelwoord dat regelmatig in het gesprek

terugkomt en dat goed past bij de visie van Mark : hard werken, maar

ook genieten van echte en kleine dingen.

In de woonkamer waar wij ons ge-

sprekje voeren staan heel wat beel-

den in keramiek – die gevariëerd

zijn maar toch duidelijk van dezelf-

de hand komen. Naast de beelden

in klei staan er in de tuin nog bron-

zen beelden. Heidi, de vrouw van

Mark is de artieste achter dat werk

en gaat nag steeds naar de academie –vroeger in Zwevegem en nu

in Harelbeke. Vandaar de afwezigheid tijdens ons gesprek. In de week

is zij halftijds kleuterleidster ,maar tijdens de vrije uren thuis kan ze haar

verder uitleven in het maken van beelden.

“Soms kan ik dan genieten door gewoon te kijken hoe Heidi beetje bij

beetje bezig is aan de opbouw van een kunstwerkje. Woorden hoeven

dan niet.

Alhoewel Heidi al heeft geëxposeerd, onder andere in het Oud kerk-

je in Vichte en in de eigen tuin, toch wil ze de spirit bewaren van een

amateur, die een werk maakt voor de eigen voldoening en er niet

tegen opziet om een werk dat haar niet bevalt te vernietigen.

Enkele jaren geleden hebben wij samen meegedaan aan een wed-

strijd in Kortrijk. Heidi en ik werden allebei laureaat, respectievelijk

voor keramiek en foto.”

“Thuiskomen is een beetje als op vakantie

gaan : ik ben dagelijks van 8 tot 20u in de

kapperszaak, ik geef kappersles in Sint There-

sia, ik ben ook betrokken bij Unizo en een

werkgroep in Marke. Hier kom ik tot rust sa-

men met Heidi en de twee kinderen : Liene

(19) en Jens (17).”

“Aangename persoonlijkheid om rond jou te

hebben. Samen met zijn vrouwtje een leuk stel !”

De kapperszaak en SOBEKA Fotoclub

“Een tip : als je bij Mark naar de kapper gaat, zeg nooit : doe maar.

Mijn vrouw heeft me daarvoor zelfs eens bijna op straat laten staan “

“Ik ben niet de “type-kapper” die praat over het weer en de rod-

dels. Wij hebben het vaak over heel wat andere zaken. En van het

een komt het ander. Zo wou ik op een gegeven moment een droom

omzetten tot realiteit :

ik wilde fotograferen.

Via een klant kwam ik

terecht bij Johan en

Peter en zo bij SOBEKA

Fotoclub.

Bij mijn eerste bezoek

herinner ik mij nog dat

Robert Dewitte van

achter de toog naar mij kwam om mij een hand te drukken en welkom

te wensen.

Ik ben blijven komen.

Ik was een “bleu” en hier hebben ze mij perfect kunnen begeleiden om

mijn fototoestel te gebruiken en betere foto’s te nemen.

Na een tijdje ben ik dan in het bestuur gegaan, maar na een vijftal jaren

heb ik wat afstand moeten nemen. Ik was begonnen aan een drie-jaren

GPB- opleiding (D-cursus) om les te kunnen geven en ik kon onmogelijk

nog naar de (bestuurs)vergaderingen komen. Ik vind dat wat je aan-

gaat, je ook goed moet doen, en daarom heb ik wat afstand geno-

men.

Maar ik kom nog steeds graag naar de vergaderingen voor de gezelli-

ge sfeer.

“Ik moet hem toch eens vragen of hij veel pijn heeft. Als dat niet het

geval is, is het een feit dat zot zijn geen zeer doet.”

Ik herinner mij dat ik een viertal foto’s naar de clubvergadering had

meegebracht om mee te doen aan een prijskamp. Daar moesten er

twee worden uit geselecteerd. De specialisten adviseerden mij om met

twee foto’s mee te doen, maar ik stond erop dat ik wou meedoen met

eentje die zij niet zagen zitten. Later bleek dat die foto nog de eerste

prijs haalde. De reactie van de leden was dan heel positief. Vraag raad

en tips, maar laat je niet beïnvloeden was de boodschap. En dat is het

positieve aan de club : elk is voldoende vrij voor het thema, de deelna-

me aan wedstrijden, het ritme van vooruitgang, …..

Ik zeg ook chapeau voor Leon Vanneste, die alert en

geinteresseerd de vergaderingen bijwoont en de

mensen aanspreekt, aan Rita die nu meekomt met

Jacques en haar plaatsje heeft in de club. Ook bij

Johan had ik een soulmate gevonden, wij vonden elkaar, deelden een

beetje dezelfde humor. Maar ik voel mij bij veel clubleden op mijn ge-

mak.

“Ambiance verzekerd als Mark erbij is, ook voor een diepgaand gesprek

kan je bij hem terecht. Altijd bereid om een hand uit de mouw te steken.”

“Als het té serieus aan het worden is tijdens een vergadering, kijk ik naar

Mark. Meestal zit hij dan te gniffelen en probeert met humor de boel te-

rug op stelten te zetten !”

SOBEKA Fotoclub heeft nog toekomst. Een aantal jaren geleden was het

ledenaantal geslonken tot de digitale foto doorbrak en vanaf dan zijn wij

verder gaan groeien.

Er zijn verschillende snelheden en niveaus, maar dat is eigen aan het club-

systeem, wij zitten niet in de klas. Het doel is niet dat iedereen op een ge-

lijk niveau komt, maar dat wij elkaar vooruit helpen. En dan heb je kame-

raadschap als ander ge-

meenschappelijk doel. De reis

naar Praag was daar een

prachtige illustratie van : ver-

schillende mensen met een

gemeenschappelijke goodwill

waardoor de band veel

hechter wordt.

Wij hebben een club waar mensen en fotografie tellen.”

Een clublid getuigt : “Toen ik Mark voor het eerst zag klikte het meteen,

Mark is open en zeer vlot in de omgang. Bij zijn eerste foto’s wist ik het

meteen DAAR ZIT WAT IN! De afwerking was nog niet optimaal maar hij

zag datgene wat van iemand een goeie fotograaf maakt.

Het is ook zo boeiend om vast te stellen hoeveel energie en creativiteit

clubleden kunnen ontwikkelen als ze verantwoordelijkheid krijgen in een

vereniging. Geef mensen kansen om zich te bevestigen en daar komt

een massa positieve energie los.

Aandachtige lezer(es)s(en) zullen zich herinneren dat twee leden uit vori-

ge artikels SOBEKA Fotoclub hebben leren kennen via Mark.

Er zijn verschillende niveaus

Fotografie

“Ik ben een zwart-wit fotograaf. En ik heb

nog heel wat analoge foto’s.

Ik ben de laatste tijd wat minder actief om zelf foto’s te nemen, maar

toch ben ik er met mijn hart en gedachten bij. Ik houd van studio en ar-

chitectuur, maar eigenlijk zijn er heel wat thema’s die mij kunnen boeien.

“Door zijn beroep blijft die gave voor de fotografie wel jammer genoeg

op de achtergrond maar van zijn grappen kunnen we ten volle genieten.”

Ik houd van de inhoud van de foto. Daarom ben ik meer geboeid door

de foto dan over wie nu precies die foto maakte. Ik heb niet zo een foto-

graaf in mijn hoofd wiens werk ik specifiek bewonder. Ik houd van een

degelijke, simpele foto die goed gemaakt is. Een eerlijke foto is een mo-

mentopname. Je moet niet foefelen aan een foto.

Bij muziek is dat een beetje hetzelfde gevoel : ik hou van vele genres en

het liedje of de muziek boeit mij, maar vraag mij niet naar de naam van

het liedje.

Jammer dat er nu soms te veel gekeken wordt naar de techniek van de

foto. Sommigen zijn trouwens artiesten in het verder bewerken van foto’s

met Photoshop. Ik waardeer dat erg maar dat gaat soms afwijken van

wat pure fotografie voor mij betekent.

Ik kan leven zonder Photoshop. Ik zal een van die dagen mijn Photoshop

moeten herinstalleren want ik heb waarschijnlijk een deeltje van het pro-

gramma gewist en ik kan mijn RAW-bestanden niet meer openen. Ik foto-

grafeer meestal in RAW, buiten de vakantieplaatjes.

Zoals bij de meeste verhalen kwam er bij ons gesprek ook een einde.

Dank aan Mark voor de fijne babbel en de wijze woorden omtrent levens-

stijl en visie.

Otto Focus

De biologische fiche van Mark

Mark Holvoet is geboren en getogen te Marke.

Gehuwd met Heidi en samen hebben ze 2 kin-

deren : Liene en Jens.

Leeftijd : zo oud als de recordtijd “jaren zwan-

gerschap” door een Marokkaanse vrouw (*).

Mark heeft een kapsalon in Marke.

Heidi is kleuterleidster, moeder en artieste van keramiek.

Mark is rechtuit, houdt van authentieke, eerlijke foto’s.

Hij kan echt genieten van simpele dingen na het werk.

Foto’s zijn momentopnamen, die je zo goed mogelijk moet kunnen

weergeven.

Hij ziet SOBEKA Fotoclub als een club waar mensen tellen en fotografie.

Niet iedereen moet op hetzelfde niveau komen, maar iedereen kan

wel vooruit gaan.

(*) Dit raadsel heeft wel enige verduidelijking nodig, vandaar dit

nieuwsberichtje uit 2002:

21:40 - Bron: De Telegraaf

Zonder dat ze het wist heeft een Marokkaanse vrouw 46 jaar lang

een foetus bij zich gedragen. De 75-jarige vrouw ging pas in juli

dit jaar naar de dokter met zware druk op de maag. Daar werd de

vier kilo zware vrucht ontdekt. Dat hebben artsen in Parijs ge-

meld.

De vrouw was al in 1956 onderzocht. Door slechte apparatuur in

het Marokkaanse ziekenhuis werd de buitenbaarmoederlijke zwan-

gerschap destijds niet ontdekt.

De foetus is pas in de negende maand gestorven. Het heeft in de

buik van de vrouw een kalkhoudend kapsel gevormd, waardoor

het er als een mummy uit kwam te zien. Het woog bij het verwij-

deren 3,7 kilo. De foetus heeft de gezondheid van de vrouw niet

aangetast.

Marokkaanse vrouw 46 jaar zwanger - 24 oktober 2002

©Marc Holvoet

Van een andere kant bekeken In ben niet voor de stierengevechten. Nog nooit geweest. Ik vind het

dom machogedrag, van beide kanten eigenlijk. Doorgaans kies ik

de kant van de verliezende partij en ik kan enig leedvermaak niet

onder stoelen of banken steken als de gedoodverfde verliezer het

voor één keer tot winnaar schopt.

Nochtans, met een beetje goede wil van beide kanten zou de we-

reld er heel wat vredelievender uitzien. Mocht de stier nu eens wat

minder toegeven aan zijn testosteron en gewoon bij zijn standpunt

blijven, ttz. ik ben hier de grootste en de sterkste en ik laat mij niet

opjagen door dat druk gesticulerend huftertje in zijn carnavalkos-

tuum. Dat zou nog al iets zijn, de stier die voor geen centimeter be-

weegt en de torero die met het schaamrood tot zijn middel de joe-

lende menigte moet trotseren.

Anderzijds, als dat andere testosteronbommetje eens wat meer zou

optrekken met Michel Vandenbossche…

Otto Focuus hoorde van mijn verzuchting en zei dat hij ergens wel kon

volgen en er even zou over nadenken. Lang heeft hij niet moeten na-

denken en ’s anderendaags stuurde hij mij al een alternatief voorstel

toe.

Tja, sorry Otto Focus, bedankt voor het waardevolle voorstel maar ik

vrees dat wij de problemen alleen maar zouden verplaatsen, riskeren

wij nu Al Gore niet op ons dak te krijgen?

Christaan

© Robert Dewitte

Eerste clubwedstrijd van 2010 Het nieuwe decennium van de 21ste eeuw is slecht begonnen. Het

lijkt wel het jaar van de rampen te worden, de aarde schudt en beeft

en jaagt duizenden de dood in in Haïti en Chili. Stormen overspoelen

het zuiden van Frankrijk en in eigen land ontploffen huizen en rijden

treinen op elkaar in. Je zou voor minder moedeloos worden.

Toch gaat het leven door en al is deze winter dan officieel de barste

van de laatste 10 jaar, toch blijven er gelukkig maar nog warme mo-

menten te beleven. De regelmatig terugkerende clubwedstrijd is er zo

een van. De formule van de clubwedstrijd is al enkele jaren oud en

blijkbaar zit ze goed want er is geen vraag naar om ze aan te passen.

Donderdag 25 februari waren we weer met zo’n 30 leden, laatkomers

inbegrepen, om elkaar te beoordelen, op fotografisch vlak wel te ver-

staan. Al snel kan een conclusie gemaakt worden, alle gepresenteer-

de werken zijn van hoogstaande kwaliteit. Het zal wringen worden om

in de top tien te geraken.

Is het nu een soixante neuf of niet?

Niet minder dan 45 kleurenfoto’s worden uitgespreid op de tafel. Al is

45 netjes een veelvoud van vijf, toch lijkt er iets niet te kloppen want

plots verdwijnt er zo maar een foto uit de strijd. Ik was te laat, ik heb

het niet zien gebeuren en moet u dus de reden schuldig blijven.

Misschien is het de hang naar een lekker warm strand, wie zal het zeg-

gen, maar het feit is dat Rik Depraetere met zijn strandscène de

hoofdvogel afschiet. De tweede plaats wordt opgeëist door Johan

Hespeel. Ik ga nu niet telkens de plaats vermelden maar weet ge-

woon dat volgende acht foto’s in dalende volgorde zijn van Francis

Decrocq, Johan Hespeel, Hubert Baluwé (Liège Guillemins), Jacques

Vanhulle (straatveger), Jaques Vanhulle (Chicago), Jan Demets,

Hubert Baluwé en Leon Leroy.

Traditioneel is het spelersveld bij de zwartwitters een stuk beperkter

maar toch zien we de evolutie in stijgende lijn gaan, zowel op gebied

van kwaliteit als van kwantiteit. Er moet een keuze gemaakt worden

uit 24 beelden. Uiteindelijk belanden er elf op het bord want we zit-

ten met een gedeelde zesde plaats. Ziehier het verdict van de jury:

Robert Dewitte staat op kop met zijn ‘motard’ maar voelt de hete

adem in de rug van deze jongens (in dalende volgorde): Johan He-

speel (New York), Francis Decrocq, Rik Depraetere, Jacques Vanhul-

le, Robert Dewitte én Jacques Vanhulle, Hubert Baluwé, Robert De-

witte, Francis Decrocq en, is het omdat de mensen denken dat hij

een vijs verloren is, op de tiende plaats Rik Depraetere.

Op naar volgende keer

Ik maak mij een bedenking; stel dat alle aanwezige juryleden ook

effectief deelnamen met elk vijf kleuren en vijf zwartwitte foto’s, dan

zouden we moeten hebben oordelen over 300 foto’s. Dat zou nog

eens leuk zijn, ocharme Kristof. Waar mee ik alleen maar mee wil zeg-

gen, we weten dat er nog heel veel talent in de zaal aanwezig is

maar dat sommige waarschijnlijk schrik hebben om zich te ‘outen’.

Niet doen mensen, volgende keer allemaal meedoen. Desnoods

maken we een top 20 als het moet.

Christiaan

© Rik Depraetere

Congo belge, een eclatant succes Je las het al in de vorige Flits, SOBEKA

Fotoclub stuurde een delegatie naar

de opening van de dubbeltentoonstel-

ling 'Congo (belge)' en 'Congo belge

en images' van Carl De Keyzer. We zijn

nu een dikke maand verder en als ik de

kranten mag geloven is de tentoonstel-

ling een echte hit. In die maand tijd

haalden beide tentoonstellingen meer

dan 20.000 bezoekers. Volgens de or-

ganisatoren is dat driemaal meer dan

gemiddeld want doorgaans vinden

maandelijks zo'n 7.000 fotoliefhebbers

hun weg naar het FoMu.

Nog mooier, ook de verkoop van beide fotoboeken met dezelfde

naam als de tentoonstellingen loopt als een trein. Van het eerste

boek zijn er al 4.000 de deur uit terwijl de voorraad van 2.000 stuks

van het tweede boek uitgeput is.

Niet wanhopen, een herdruk is al opge-

start.

Wie al het moois zelf wil bekijken kan

nog tot 16 mei terecht in het FoMu,

Waalse kaai 47 in 2000 Antwerpen. Elke

dag open van 10 uur tot 18 uur behalve

op maandag.

Christiaan

Aansluiting gemist Als ik ergens te laat kom durf ik nogal eens beweren dat ik mijn aan-

sluiting heb gemist. Wel, ik heb nu toch wel mijn aansluiting met de

clubwedstrijd ook gemist zeker.

Het zit zo, na de vorige vergadering Photoshop had ik een dure eed

gezworen, ik zou tegen de volgende clubwedstrijd bewijzen dat ik nog

steeds fotografeer en ik zou dat doen door foto’s mee te brengen.

Helaas!

Het begon nochtans goed, ik sloot mij een ganse dag op voor mijn

PC. Het was toch geen weer. Ik zoek in mijn notities hoe het nu weer

moet om om te zetten in zwartwit, ’t is immers al zo lang geleden. Noti-

ties weg! Gelukkig biedt www.sobekafotoclub.be/leden uitkomst. En ik

moet zegen, Rik D legt dat goed en begrijpelijk uit.

Buiten is het wellicht tussendoor dag geweest, ik heb het echter niet

gemerkt, zo geconcentreerd ben ik bezig geweest. Een vijftiental foto-

’s later wil ik printen. Vaststelling: door het veelvuldige niet-gebruik van

mijn fotoprinter zie ik meer strepen dan foto. Het onderhoudsprogram-

ma biedt ook al geen uitkomst. Dan maar uploaden naar het labo,

ook weer mis, ik raak niet meer op de website van mijn vertrouwde

labo.

In paniek stuur ik een mailtje naar enkele clubleden van wie ik durf te

beweren dat ze gegarandeerd wel printlabo’s zullen kennen waar de

website wel werkt. Uit hun antwoorden selecteer ik een labo op basis

van het meest vernoemde. De foto’s uploaden gaat wonderwel goed

en ook nog snel. Ik heb mijn eer gered! Dacht ik!

Werkten mee aan deze Flits:

Christiaan Clapuyt

Rik Depraetere

Luc Depreitere

Johan Hespeel

Zes werkdagen

Op 15 februari stuurt het labo mij een mail om te bevestigen en voor-

afbetaling te vragen. Zij melden mij dat eenmaal de betaling ontvan-

gen is zij vier dagen nodig hebben om te verwerken en twee dagen

om op te sturen. De gebeurtenissen van die dag zorgen er echter

voor dat ik een volle week niet meer in de gelegenheid ben om mijn

mailbox te checken.

Tel je even mee of dit rekensommetje klopt?

13 februari + weekend + 15 februari + 7 dagen + 6 dagen = 2 maart.

Wanneer was de clubwedstrijd?

Een onfortuinlijke niet-deelnemer

MS tech: - MS tech support, kan ik u helpen?

Oude vrouw:" Goedemiddag! Ik heb nu al vier uur op jullie zitten

wachten! Kunnen jullie me alstublieft zeggen hoe lang het duurt voor

jullie me helpen?

MS tech: - uuhhh..? Pardon, ik snap het probleem niet helemaal.

Oude vrouw: - Ik heb zitten werken in Ms Word en ik heb ruim vier uur

geleden de helptoets ingedrukt. Kun je me zeggen wanneer jullie nu

eindelijk komen?

Contactadressen

Rekeningnummer

468-7121641-64

http://www.sobekafotoclub.be

Algemeen e-mailadres

[email protected]

Voorzitter: Reserveren van studio of zaal

Johan Hespeel, Oude Bellegemstraat 1D, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 56 11 e-mail: [email protected]

Erevoorzitter:

Leon Vanneste, Twee Molenstraat 16, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 59 72

Secretariaat en redactie Flits:

Christiaan Clapuyt, van Halewynstraat 7, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 81 60 e-mail: [email protected]

Lay-out:

Rudy Deboeuf e-mail: [email protected]

VU: Christiaan Clapuyt

Flits 394 Maart 2010

Documents

Transcript of Flits 394 Maart 2010