In de vorige update maakte we kennis met Gabrielle van de Meer, een welgesteld simmetje, met een levenswens om 100.000 simdollar te verdienen. Ze werkte dan ook hard aan promoties, en ontmoette Jason, een spontane man die haar mee uit vroeg. Gabrielle kan wel zeggen dat er íets is tussen hen tweeën.

Wat er vorige keer gebeurde

De nacht, na haar date met Jason, wordt er een cadeautje bezorgd door Jason. Gabrielle merkt niets, en slaap rustig door.

“Mm,” kreunt ze terwijl ze zich uittrekt. Ze staat op, en strijkt haar dekbed recht. De avond met Jason ligt haar nog goed in haar geheugen.

Ze gaat naar de wc, en realiseert zich dat er een plas water op de grond ligt. De douche lekt, en zuchtend trekt Gabrielle door. ‘Moet ik dat ding ook nog gaan maken.’

In haar pyjama stapt ze de douche in, en meteen voelt ze hoe water druppels langs haar voeten druppelen. Ze pakt de sleutel en morrelt aan de kraan. Trots op zich zelf, stapt ze een paar minuten later uit de douche. ‘Dat ging snel.’

En in plaats van te gaan douchen, besluit Gabrielle om te gaan studeren. Ze was er immers gisteravond niet aan toe gekomen, met haar date met Jason. En ze wilde toch heel graag zo veel mogelijk verdienen.

Nadat ze haar Techniek heeft bijgeschroefd, gaat Gabrielle beginnen met werken voor de spiegel. En ook dat heeft ze snel bijgespijkerd. Na een uurtje is ze al klaar, en kan ze met trots straks naar haar werk gaan.

Snel springt ze onder de douche. Zo snel had het er toch niet over gedaan, want de carpool komt binnen een klein uurtje. Na de douche rent ze meteen naar de koelkast, en giet wat melk naar binnen.

En dan komt de auto aanrijden, wat een verbetering is ten op zich te van die rammelbak. Trots stapt ze in, deze week kan niet beter worden!

Tevreden met haar promotie en het gevoel dat ze alles aan kan, pakt ze de telefoon, en belt Jason. Die hele werkdag was hij niet uit haar gedachten weg te slaan. Ze wilt hem graag zien, en wel meer doen dan zoenen.

Als Jason opneemt, glimlacht Gabrielle. Ze vindt het heerlijk om zijn stem te horen. “Hallo schatje,” zegt ze, na enige twijfeling. “Heb je zin om langs te komen?” en Jason stemt meteen in.

Netjes staat Jason een klein half uurtje later voor de deur, en belt. Gabrielle springt op van de bank, en rent bijna naar buiten.

“Je bent er!” roept ze uit, en ze springt in zijn armen. “Uh-uhm, natuurlijk,” zegt Jason overdonderd, maar hij vindt het ook fijn om weer bij haar te zijn. “Ik heb je ook gemist,” zegt hij.

Hij zet Gabrielle neer, en slaat zijn armen om haar heen. “Heb jij ook de hele dag aan onze date gedacht?” vraagt hij. “Ja, ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd,” grinnikt Gabrielle, en ze zoent hem.

Jason zoent haar met overtuiging terug, maar al snel wordt het zoenen niet meer zo onschuldig. Gabrielle trekt hem mee naar binnen, en duwt hem naar de slaapkamer.

“Je hebt er zin in,” lacht Jason, maar zelf wilt hij dit ook graag. Hij vindt Gabrielle echt leuk, en hij weet zeker dat er meer achter zit. “Alleen als jij het ook wilt,” zegt Gabrielle verschrikt. “Maak je geen zorgen.” Jason trekt Gabrielle tegen zich aan.

Snel gaan ze verder met hun vrijpartij, en de kleren vliegen door de kamer.

*Oeps, tijd voor een nieuw bed, wat fijner is voor Jason ^^*

Al snel duiken ze onder het bed, en er zijn al vele uren verstreken als ze naar boven komen. “Ik hou van je,” fluistert Jason tegen haar, terwijl Gabrielle tegen hem aan nestelt. “Ik ook van jou,” fluistert ze.

De volgende ochtend worden ze samen wakker. “Je bent er nog,” zegt Gabrielle verbaasd. “Ja, natuurlijk. Zo`n mooie vrouw als jij laat ik niet alleen,” zegt hij.

“Eigenlijk moet ik nu uit bed komen, en me gaan douchen. Maar ik heb geen zin, ik lig zo lekker.” “Dan blijf je toch lekker liggen,” zegt Jason, terwijl hij over haar haren streelt. “Kan niet, ik moet werken,” mompelt Gabrielle.

“Dan moeten we maar afscheid nemen,” zegt Jason, als hij overeind komt, en Gabrielle tegen zich aan trekt. “Het was gezellig, schatje,” zegt hij tegen haar lippen. “We spreken snel weer af,” zegt Gabrielle. Ze zoent hem, en hij kleedt zich om en vertrekt.

Gabrielle heeft net genoeg tijd om het dekbed goed te leggen, als de auto al toetert. Snel kleedt ze zich om, in een lelijk pakje. “Ugh, voor geld moet je het overhebben,” zegt ze, terwijl ze naar buiten loopt.

Ze stapt in, maar naar haar gevoel is er iets veranderd. Iets is iets, wat het niet hoort te zijn. Maar ze kan de vinger er niet echt op leggen. Ze haalt haar schouders op, en trekt de deur dicht.

Iets na drieën komt ze thuis, weliswaar zonder promotie, maar ze kan zich verheugen op een vrij weekend. Een weekend lekker niets doen, en met Jason leuke dingen doen, dat is zeker.

Meteen gaat ze douchen, aangezien ze die morgen er geen tijd voor had. “Verfrissend,” is het enige wat ze zegt als ze er onder staat.

Een golf van misselijkheid overspoelt haar als ze op de wc gaat zitten. “Ah, bah,” als ze de smaak van maagzuur proeft. Een paar minuutjes later voelt ze zich al weer wat beter, en haar maag knort. Ze lacht. “Wat een raar lichaam heb ik.”

Maar kans om meteen naar de koelkast te gaan, heeft ze niet. De telefoon gaat en ze neemt op. “Hallo,” zegt ze, terwijl ze zeker weet dat het Jason is.

“Hallo, Gabrielle,” klinkt het aan de andere kant, en Gabrielle proest. “Gelukkig kan ik je aan het lachen maken,” zegt Jason, terwijl een tweede golf van misselijkheid haar overspoelt. “Mmm,” kreunt ze. “Gabrielle, alles goed?” “Nee, ik voel me heel erg misselijk, totaal niet goed,” zegt ze.

“Misschien moet je vanavond maar vroeg naar bed gaan. Gister hebben we eigenlijk niet zo veel slaap gehad,” grinnikt Jason. “Een goed advies. Maar eerst eten. Ik spreek je later, lieverdje van mij,” zegt Gabrielle. “Eet smakelijk, en daarna heb je hopelijk zoete dromen, van mij,” zegt Jason, lachend.

Lachend hangt Gabrielle op, en pakt een simpele maaltijd uit de koelkast. “Snel eten en daarna naar bed, misschien heb ik wel een ernstige ziekte.” Snel sluit ze de oven.

Ze schrokt haar eten naar binnen, als de maaltijd warm is. Als het op is, gooit ze het meteen weg, beter meteen opgeruimd, dan dat het dadelijk stinkt.

Ze kruipt haar bed in, en valt meteen in slaap. Ondertussen is het al donker geworden.

Rond tien uur komt ze alweer uit bed. Haar maag knort alweer, hoewel ze nog geen paar uur geleden nog gegeten heeft. Ze trekt haar kleren aan, en loopt naar de keuken.

Deze keer pakt ze wat yoghurt met fruit, dat is een stuk gezonder en heeft meer voedingswaarde dan een diepvriesmaaltijd. Als het kommetje gevuld is, gaat ze zitten aan tafel.

Ze begint te eten, en voelt hoe haar honger langzaam verdwijnt. Maar er zit haar iets dwars. Ze laat het kommetje half vol staan, als ze een pijnlijke kramp voelt in haar buik. “Auw, auw,” kermt ze. Ze komt overeind.

Ze voelt een flinke trap in haar buik, en ziet opeens een dikke buik. “Ben ik zwanger?” Gabrielle is geschokt. Dat zou wel veel verklaren, maar het komt totaal onverwachts. Verward wrijft ze over haar buik. “Wat een verrassing,” fluistert ze.

Maar ze kan het uiteindelijk niet laten om te glimlachen. Ze heeft kinderen altijd al schattig gevonden, maar niet verwacht dat zij al zo vroeg zou beginnen. “Het is wij tweeën,” merkt ze somber op, maar voor ze echt verder kan denken, vallen haar ogen dicht.

“Eerst maar gaan slapen,” zegt ze, terwijl ze haar pyjama aantrekt, en in bed kruipt. “Welterusten, kindje,” fluistert ze tegen haar buik.

Gabrielle wordt al weer vroeg wakker, en dan voelt ze haar buikje weer. “Oh, God,” kreunt ze. Zou ze wel een kind kunnen opvoeden, alleen?

Terwijl ze haar bed opmaakt, dwalen haar gedachten weer af naar Jason, maar deze keer voelt ze zich niet echt bepaald gelukkig. ‘Zou hij wel kinderen willen?’ Ze voelt dat ze misselijk wordt bij die gedachte.

Ze recht haar rug, en voelt een pijn in haar rug. “Baby`s zijn niet goed voor je rug,” constateert ze. Ze wrijft er over, en loopt naar de badkamer.

Ze gaat douchen en naar de wc. Meteen daarna dweilt ze al het water van de douche op, toen hij lekte. Daarna maakt ze ook nog meteen de douche en toilet schoon.

Ze maakt daarna ontbijt, en gaat met moeite aan de eettafel zitten. Wat als Jason het kindje niet wilt? Dan zou het kindje geen vader hebben. Bezorgd eet ze de kom leeg.

Na het afwassen gaat ze lezen, om de tijd te doden. Ze had plannen gemaakt om met Jason iets leuks te gaan doen, maar de zwangerschap stuurt alles in de war. Vanavond gaat ze hem bellen, hij moet het weten. “Hij heeft recht om het te weten,” mompelt ze.

En het is nog geen middag, of Gabrielle voelt haar ogen al dichtvallen. Ze legt het boek terug in de kast, en gaat liggen op de bank, en sluit haar ogen.

Een paar uurtjes later wordt ze wakker, en duwt ze zichzelf omhoog. En ze voelt haar maag rammelen. “Tijd om iets te gaan eten, baby’tje,” zegt ze tegen haar buik.

Een simpele boterham voldoet aan haar maag, en rustig smeert ze de boterham. “Ik kan niet wachten,” zegt ze tegen zichzelf. Ze voelt het kindje tegen haar buik trappen. “Ik kan niet wachten tot jij er bent,” mompelt ze liefdevol tegen haar buik.

Ze legt haar boterham op een bord, en loopt naar de tafel. Ze gaat zitten en eet de boterham snel op.

Daarna trekt ze haar pyjama aan, en gaat in bed liggen. “Pfoe, zo`n zwangerschap put je wel uit,” zegt ze, voordat ze haar ogen sluit.

Een paar uur later is ze alweer uitgerust, en komt overeind. “Hoe kan het nou dat ik alweer honger heb?” mompelt ze ongelovig. Dat ze sneller moe is, snapt ze wel, maar alweer honger, ook al heeft ze twee uur geleden nog gegeten heeft.

Maar ze wrijft al weer gelukkig over haar buik. “Ik hoop echt dat je snel komt. Ik wil je gewoon in mijn handen hebben,” fluistert ze. Ze trekt haar kleren aan, en loopt naar de keuken.

Ze pakt groenten en spaghetti uit de koelkast. Ze snijdt voorzichtig alle groenten, en mixt ze allemaal met elkaar. Daarna kookt ze alles in een pan, terwijl haar ogen naar de klok glijden. Straks moet ze Jason echt bellen.

Maar eerst geniet ze van het eten, en als ze de laatste hap opeet, gaat de telefoon. Zenuwachtig legt ze haar bestek neer, en komt overeind. Ze weet het bijna zeker dat het Jason is.

“H-hallo?” zegt ze trillerig als ze opneemt. “Hee, liefje,” zegt Jason, en Gabrielle voelt het zweet uitbreken. Hoe moet ze dit vertellen? “Alles goed,” vraagt hij bezorgd, als ze niet antwoordt.

“Ja, ja met mij gaat het goed, met jou?” zegt ze snel. “Uh, okee, heb je zin om morgen iets leuks te gaan doen?” vraagt Jason. “Nee, ik kan niet,” roept ze meteen, en ze kan zich wel voor haar hoofd slaan. Dat zou een perfecte gelegenheid zijn. “Waarom niet?”

“Ik heb al, uhm, afgesproken met collega`s van werk, ja,” liegt ze, en ze kleurt rood. “Oh, jammer. Ik had gehoopt dat we iets leuks konden doen. Heb je nog zin om nu nog te komen, de avond is nog vroeg,” zegt hij.

“Nee, ik ga vroeg naar bed, moet vroeg opstaan,” liegt ze. “Is er iets wat je me niet wilt vertellen?” vraagt Jason, opeens achterdochtig. “Nee, er is niets,” zegt ze een paar octaven hoger. “Je kunt echt alles bij me kwijt,” zegt hij lief.

“Weet ik, maar er is niets! Ik zweer het je,” zegt ze. “Oh, oke, dan is het goed.” “Maar ik wil je nog wel iets belangrijks vragen,” flapt ze eruit. “Vraag maar,” zegt Jason. “Wil jij kinderen hebben?” zegt ze, “Of trouwen of samenwonen,” voegt ze er nog aan toe.

Hij grinnikt, “Ja, trouwen wil ik, samenwonen ook, en kinderen ook. Maar met kinderen wil ik het liefst wachten.” “Oh.” Gabrielle wist het! Hij wilt geen kinderen, dat wil hij pas als hij getrouwd is. Dan zal hij natuurlijk nooit bij het kind blijven. “Is echt alles goed?” vraagt Jason als het stil blijft.

“Ja, alles is goed,” zegt ze met tranen in haar ogen. Ze weet het zeker, ze staat er alleen voor. “Maar ik moet op hangen, ik heb eten op staan,” liegt ze alweer, en daarna hangt ze meteen op.

Ze pakt een boek uit de kast, en gaat lezen, maar concentreren kan ze niet. Jason wilt geen kinderen, wat nu? “Nee, ik ga niet verdrietig doen, ik ga voor dit kind zorgen en houden voor twee,” zegt ze fel.

Om niet meer hoeven te denken aan Jason, gaat Gabrielle naar bed, en valt in slaap.

Maar rond twaalf uur komt ze met pijnlijke kramp uit haar bed. Ze voelt hoe het kindje tegen haar buik trapt. “Wat een pijn,” zegt ze.

Maar als ze goed kijkt, ziet ze dat haar buik een stuk gegroeid is. “Hopelijk blijf je niet lang daar, ik wil je zien, baby’tje.” En daarna kruipt ze weer in bed, waar ze naar dromenland vertrekt.

De volgende ochtend is Gabrielle al vroeg wakker en bezig met het bed op te maken. Het gesprek van gister zit in haar hoofd. Moet het Jason ooit vertellen hoe het zit?

Het eerste deel van de ochtend gaat snel voorbij, en rond tien uur gaat Gabrielle schilderen. Hopelijk hoeft ze dan niet te denken aan Jason.

Ze schildert de rest van de ochtend, maar het lukt niet. Het schilderij vindt ze mislukt, en Jason blijft haar gedachten beheersen. “Hoe moet dit verdergaan?” mompelt ze.

En terwijl ze rustig aan het schilderen is, gaat de bel. Ze legt haar palet weg, en hoopt dat het Jason niet is. Gelukkig is het Kace, en ze loopt naar buiten.

“Hee, Kace, alles goed?” zegt ze terwijl ze hem omhelst. “Ja, en met jou gaat het duidelijk ook goed. Gefeliciteerd,” zegt hij, terwijl hij naar haar buik kijkt. “Bedankt,” mompelt ze, terwijl er iets sombers over haar heen komt.

“En wie is de gelukkige?” vraagt hij. “Uhm, mijn vriend,” liegt ze, “Hij is nu even weg, dus ik kan hem niet aan je voorstellen.” “Maakt niet uit, dan zie ik hem toch de volgende keer. En weet je al wat voor geslacht het kindje krijgt?” vraagt hij door.

Op een gegeven moment houdt Gabrielle het niet meer uit. Kace is heus waar een leuke vent, maar de vragen die hij stelt, beginnen hem enorm te vervelen. “Kace, hartstikke leuk dat je langs geweest bent, maar ik wil nu even een dutje gaan doen, ik ben uitgeput.

Maar als de baby er is, moet je zeker een kijkje komen nemen.” “Is goed, Gabrielle. Succes met de bevalling alvast,” zegt hij, terwijl hij afscheid neemt.

Als Kace weggelopen is, waggelt Gabrielle naar binnen, en trekt haar pyjama aan. “Pfoe,” kreunt ze als ze in bed ligt. En ze valt direct in slaap.

Ze wordt rond etenstijd wakker, en maakt haar bed, zoals gewoonlijk meteen op. Toen ze hier voor het eerst kwam, had ze moeite daarmee, om alles zelf te moeten doen. Maar nu zou ze niet anders willen, nou het kon eigenlijk wel beter. Als Jason hier zou zijn…

Ze trekt haar kleren aan, en loopt naar de koelkast, waar ze macaroni uit haalt. Ze bereidt het snel, en een half uurtje later zit ze te eten aan de tafel.

En als ze aan het afwassen is, voelt ze hoe haar baarmoeder zich samen trekt. Pijnlijk draait ze de kraan dicht. Zou het het begin zijn van de bevalling, vraagt ze zich af. Maar het houdt al snel op, en ze haalt opgelucht adem.

Hoewel ze heel graag het kindje vast wil houden, wilt ze maar al te graag de bevalling over slaan. Ze weet hoe pijnlijk die kan zijn, dat weet ze van haar moeder en tantes. Vooral omdat de bevallingen in de familie heel lang duren. Om afleiding te hebben, pakt ze een boek uit de kast en begint te lezen.

En het werkt, ze wordt afgeleid door het spannende verhaal. Ze leest een paar uur, tot haar baarmoeder zich weer pijnlijk samen trekt. “Ah,” zucht ze, terwijl de samentrekking ophoudt. Ze zet het boek terug, en loopt naar de koelkast.

Ze pakt een zak chips eruit, en gaat zitten. Ze heeft honger, maar zin om een maaltijd te bereiden heeft ze helemaal niet. De zak gaat snel leeg, en als het leeg is, laat ze een grote boer. “Sorry, baby’tje, maar mama had honger,” zegt ze, terwijl haar baarmoeder zich alweer zachtjes samentrekt.

Ze trekt haar pyjama weer aan, en kruipt in bed. Zou het deze nacht gaan gebeuren? Nu beseft ze dat ze Jason harder nodig heeft dan ooit, maar daarvoor is het nu te laat. Ze zucht, en valt in slaap. Hopelijk helpt plat liggen…

En om twee uur in de nacht, is het al raak. Ze voelt hoe haar baarmoeder zich samentrekt. Trillend komt ze overeind. Ze probeert te lopen, en het helpt een beetje. Maar ze moet stoppen, omdat de pijn te erg wordt.

Ze grijpt naar haar buik, en kreunt. “Help, help me,” fluistert ze. Ze voelt hoe het samentrekken doorgaat. “Heeellpp!” roept ze, maar er is niemand. “Jason,” probeert ze, maar de samentrekking wordt erger.

En uit automatisme begint ze te puffen, en al snel is de wee voorbij. Maar dan komt de volgende al. Deze keer roept ze het uit, de pijn wordt met elke wee helser en helser. “Hééééeeelp,” schreeuwt ze uit. En haar handen drukken zich om haar buik.

Maar het gaat door, en niemand is er om haar te helpen, om mee te puffen of om haar vast te houden. De weeën volgen zich steeds sneller op, en ze voelt hoe tranen langs haar wangen stromen.

Ze houdt het bijna niet meer vol, de bevalling vergt te veel energie van haar, en dan voelt ze het kindje komen. En dan is de pijn weg.

Dan heeft ze een baby’tje in haar hand. “Hallo,” zegt ze emotioneel. Het kindje kraait en grijpt naar haar handen. “Welkom op de wereld, kleine Jon,” zegt Gabrielle tegen haar zoontje.

Apetrots houdt ze haar zoontje omhoog, en telt alle vingertjes en teentjes. “Je bent prachtig,” fluistert ze, terwijl ze het jongetje kietelt.

“Je bent van mij,” zegt ze, en knuffelt hem zachtjes. “Zal ik je kamertje laten zien,” zegt ze tegen Jon. Ze draait zich om, en loopt via de deur in haar slaapkamer naar de nieuwe kamer van Jon.

“Kijk eens, gaan we nu slaapje doen?” zegt ze met hoge stem tegen het jongetje, terwijl ze hem in zijn wiegje legt. “Mama ligt vlak bij je,” zegt ze na een laatste aai over zijn bol.

Ze trekt haar pyjama weer aan, en stapt in haar nieuwe bed. Ze kan wel uren naar Jon staren, maar de bevalling vergde teveel energie van haar. Ze stapt in bed, en valt gelukzalig in bed. Ze heeft een geweldig zoontje, dat weet ze nu al.