10 generatie’sALS JE BEGINT MET HELEMAAL NIETS

Zo. Ik weet niet waar dit vandaan komt maar ik heb me een gezellige dag vandaag… Julien is

langsgekomen, een man die ik gisteren ontmoet heb. Eigenlijk waar we gisteren zijn gebleven, daar zijn we

vandaag mee verder gegaan. Het is oprecht gezellig en hoewel ik gister geen hints heb laten vallen over

dat ik hem zag zitten (of hij mij), gaat dat er vandaag wel behoorlijk wild aan toe.

Julien gaat op mijn bed zitten. Met een lachje zak ik naast hem neer. We beginnen te kletsen over werkelijk

van alles maar op een gegeven moment valt het gesprek stil. Haast tegelijk bewegen we naar elkaar toe.

Zijn arm slaat hij om me heen, mijn arm ligt op zijn rug. Ergens voel ik me schuldig, dit is namelijk niet juist,

maar ik heb echt een man nodig voor mijn opdracht…

Mijn schuldgevoel verdwijnt op het moment dat zijn lippen de mijne raken. In zekere zin voel ik wel wat voor

hem, maar ik denk dat dit gevoel niet verder gaat dan een goede vriendschap. Julien trekt me steviger

naar zich toe en ik laat het maar gebeuren. Ik kan niet anders, denk ik.

Na de gezellige tijd op mijn bed besluit ik om hem te vragen als vriendje. Dat ik hem gebruik voor mijn

challenge, kan ik hem niet vertellen. Julien is enthousiast en ik weet dat hij oprecht om me moet geven. Dat

ik dit dan ook doe, valt me zwaar. Maar er is nog niets tussen ons gebeurd, dus zo erg is het nog niet…

Happy feels. *kuch*

Oh jeetje. Sorry… ik heb het zo druk dat het me helemaal ontschoten is. Dagboek schrijven is niet mijn

sterkste punt, denk ik. Nou, euh, ik heb twee promoties gehaald en met dat geld mijn huisje wat geupdate.

Nu heb ik dus 1 keuken, een slaapkamer en een aparte wc. Het is misschien niet groot, maar het is thuis.

Ik moet wel toegeven dat mijn baan wel zijn tol eist. Geld verdienen om rekeningen te betalen, geld

verdienen om een kind te kunnen onderhouden. En ondertussen gaat alles zo snel! Ik word oud!

Gelukkig is de vloer zacht en kan ik het best comfortabel maken op de vloer, maar om te zeggen dat dit

gewoonte is… dat is weer een heel ander verhaal.

Oké. Eh. Het is nu alwéér een hele tijd geleden dat ik in mijn dagboek heb geschreven. Zo’n dagboek doet

het de eerste paar dagen goed, maar daarna…

Ik ben zwanger. Verder wil ik er niet over in detail treden. Ik schaam me dood. Dit is echt niet eerlijk… het

liefste wil ik dat het allemaal anders was.

Julien heeft iets door… ik ben hem vandaag tegen het lijf gelopen op straat en om een of andere reden

was hij nogal boos. Daarna heb ik hem niet meer gesproken.

Gelukkig kan ik ondanks mijn carrière en alles nog wel de tijd vinden om op mijn geliefde viool te spelen. Ik

ben nu wel duidelijk zwanger en krijg er dan ook veel vragen naar, maar liever zeg ik de mensen niets.

Wow. Wat zijn die negen maanden eigenlijk snel voorbij gegaan! Het is dat ik nu even de tijd heb en dat de

tweeling ligt te slapen, maar er is weinig gebeurd in de negen maanden. Ik heb nog geen promotie

gemaakt en ik wil het uitmaken met Julien. Ik heb immers een zoon. Op deze foto kan je hem zien, zijn naam

is Rowan. Hij is ietwat apart…

Dit hier is mijn prachtige dochter Inge. Ik weet dat je eigenlijk geen voorkeur mag hebben, maar deze

dame is nu al een ware schoonheid en leuk om mee om te gaan. Ik kan niet wachten tot ze ouder zijn!

De kinderen groeien als kool en ik als sentimentele mama kan daar toch niet helemaal mee overweg.

Ondanks de kindjes kan ik nog wel mijn eigen ding doen waardoor ik de kans krijg om gewoon aan mijn

conditie te werken en om gewoon te werken.

Kwestie Julien speelt nog mee. Daarom werk ik maar aan mijn conditie, zodat ik dadelijk hard kan rennen.

Wow. Wat zijn mijn kinderen mooi opgegroeid zeg! Kleine Inge is al een echt dametje en Rowan is.. Ja.

Rowan is Rowan. Soms maak ik me een beetje zorgen om hem. Hij is net een meisje. Hij probeert telkens met

Inge haar speelgoed te spelen, iets wat ze natuurlijk niet accepteert, hij wil tekens met haar vriendinnetjes

spelen en het liefste zou hij nog in een jurk rondlopen ook.

Opvallend is dat Julien steeds naar Rowan belt. Ik laat het maar zo, gezien ik mijn kinderen ook een papa

gun. Inge lijkt het allemaal niet te boeien, die is tevreden met 1 mama zonder papa.

Wat is het toch een dametje.

Nu de kinderen naar school zijn, besluit ik een bezoekje te plegen aan de sportschool. Ik nodig Julien uit om

gelijk maar ‘het praatje’ te hebben. Na enkele minuten twijfelen zeg ik het dan toch:

“Julien, het is over.” De opluchting is te zien, maar Julien is er duidelijk minder blij mee.

Terwijl ik aan het sporten ben, zijn mijn twee bengeltjes alleen thuis aan het studeren. Hoewel Rowan niet

heel erg op Inge lijkt qua uiterlijk, zitten ze qua innerlijk niet ver van elkaar vandaan. Ze helpen elkaar met

het huiswerk en ze zijn zo lief! Het zijn echt voorbeeldkinderen.

Eenmaal thuis moet ik mijn dochter toch wel een flinke smakkerd geven. Ze heeft het goed gedaan op

school en de leraren zijn trots op haar. Daarna ga ik even bij Rowan kijken die al in zijn bed ligt.

Mijn kinderen brengen me niets anders dan goed en ik ben zo blij met ze! Ik ben benieuwd wat deze jaren

me gaan brengen.