“En ik wilde zo graag nieuwsanker worden” I het niet dat ik zo’n mooie job wou opg e ve n....
1
© Concentra - GVA Magazine, 27 augustus 2011 , blz. 4 “En ik wilde zo graag nieuwsanker worden” In Peter Live sprong hij elke week met zijn kostuum in de jacuzzi en liefst maakt hij shows waar ‘voldoende plui- men in alle gaten’ steken. Maar Peter Van de Veire (39) heeft ook een ernstige kant. Zo verzekert hij ons negen hoog in het omroepcentrum in Brussel. Toch lag het sinds zijn jeugdjaren al voor de hand dat hij ooit op een showpodium zou belanden. TEKST: TOM VETS FOTO’S: LUDO MARIËN Er is maanden aan gewerkt en aan- staande zaterdag ziet u het resul- taat. Eén houdt Vrienden Van de Veire op 3 september boven de doopvont. “Het is een showbizz- talkshow waarin we de actualiteit van de voorbije en komende week op een plezante manier doorne- men”, zegt Peter. “We werken met experts die hun licht laten schijnen op de gebeurtenissen en Frank Deboosere brengt elke week een voorspelling voor de komende mediaweek. Showbizz Frank zal een begrip worden. (lacht) Het pro- gramma is in de pers aangekondigd als opvolger van De rode loper, maar dat is het niet. Dat programma was een soort journaal met filmpjes. Wij werken met gasten en het is alle- maal luchtiger.” Na je Ochtendshowop MNM en Peter Live kies je opnieuw voor het brede amuse- ment. Het entertainen van mensen is blijkbaar één van je stokpaardjes gewor- den. Al bij de Chiro ging ik altijd nét ietsje hoger staan dan de rest en ontdekte ik dat ik de mensen wou amuseren. Op een bonte avond was ik de pastoor en moesten de mensen lachen met wat ik deed. Schoolkameraden klap- ten helemaal dicht en begonnen te stotteren als ze voor de klas iets moesten zeggen. Ik had dat gevoel nooit. Maar het was op dat moment nog niet mijn ambitie om me bij mijn toenmalige tv-helden als Nonkel Bob, Gaston en Leo en een piepjonge Bart Peeters te voegen. Toch belandde je in de tv-sector. Je eerste mediastappen zette je begin jaren negen- tig bij de regionale tv. De eerste werkdag bij AVS, een zen- der in Oost-Vlaanderen, moest ik meegaan met een reporter om de knepen van het vak te leren. Ik had immers geen opleiding op een grote journalistieke school genoten. Ik her- inner me dat het een reportage betrof over de renovatie van de Sint- Michielsbrug in Gent. Johan Sau- wens was er als minister te gast. Wegens andere opdrachten van mijn kersverse collega’s heb ik het filmpje zelf mogen afwerken en inlezen met een vreselijk pedante stem. Dat was mijn eerste wapenfeit. Pas veel later heb ik mijn schermdebuut gemaakt als sportanker. Waren je ouders blij dat hun zoon bij de tv ging werken? Thuis konden ze er aanvankelijk niet mee lachen. Ik had namelijk een goede job gevonden bij een mar- ketingbureau, nadat ik eer- ketingbureau, nadat ik eer- der twee weken had getracht stofzuigers te getracht stofzuigers te slijten. Mijn moeder snapte het niet dat ik zo’n mooie job wou opgeven. Zelf werkte ze veertig jaar op dezelfde veertig jaar op dezelfde locatie. Ze vond het absurd wat ik deed. Maar ik deed dat marketingwe ik deed dat marketingwerk niet graag. Er was dus wat weer- stand, maar bij alles wat ik heb gedaan in mijn jeugd en mijn leven gaven mijn ouders me uiteindelijk toch hun steun. Ze ventileren hun mening, maar beseffen dat ik altijd wel op mijn pootjes terechtkom. Had je op voorhand al uitgestippeld dat de regionale tv slechts een opstap was naar de nationale media? Nee. De eerste drie jaar bij AVS, wat trouwens de allereerste commerciële tv-zender van Vlaanderen was, had ik niet de behoefte elders aan de slag te gaan. Ik was de zender dankbaar dat ik er als groentje het vak mocht leren. Die zender had ook een rijke geschie- denis. De voorzitter had zelfs zijn huis gehypothekeerd om de opstart van AVS te kunnen bekostigen. Ik vond het een grote eer dat ik mocht meehelpen aan het verwezenlijken van de droom van die man. Maar na een tijdje doe je voor de dertigste keer verslag van een betoging van Mieke Hup- een betoging van Mieke Hup- peldepup en haar poezen- boot en merk je dat je niet boot en merk je dat je niet kan evolueren. Ik had in die periode al eens gesolliciteerd bij Studio Brussel en er met glans een stemtest doorstaan. een stemtest doorstaan. Maar ze boden slechts een parttimejob aan, wat finan- eel een achteruitgang was. cieel een achteruitgang was. Toen bleek dat ze even later een jon- gerenzender (het latere Ketnet, red.) bij de VRT gingen opstarten, waagde ik opnieuw mijn kans. De screentest was goed en de rest is geschiedenis. Na mijn indiensttreding heb ik nooit meer hoeven te solliciteren voor een job binnen de VRT. Alles is me spon- taan aangeboden. Ik besef dat dat een groot voorrecht is. Men doet al eens smalend over ‘het huis van vertrou- wen’, maar voor mij is dat nog steeds van toepassing. Voelde je jezelf de koning te rijk toen je bij de VRT was binnengeraakt? In het begin is er zelfs heel even een koude douche geweest. We kregen een opleiding door William Van Lae- ken van Panorama. Ik herinner me dat we moesten kijken naar een lange Duitse reportage over vulkanen. Die dag sloeg zo tegen dat ik zin had om wenend naar huis te rijden. Ik wou mijn moeder gelijk geven dat ik niet van job had mogen veranderen. Maar na dat zwakke moment begon ik me steeds meer te amuseren. Ik belandde bij het jongerenjournaal Studio.Ket en dat was mijn biotoop. Ik zat er een tijdje in een journalistieke omgeving en wou graag nieuwsanker worden. Ik zag mezelf zoals Bavo Claes heel sereen het nieuws lezen. Dat klinkt nu heel ongeloofwaardig, maar eind jaren negentig was dat mijn ambitie. Nadien heb ik dat idee losgelaten. Ik mocht andere dingen gaan doen waarvan ik moest toegeven dat ze veel leuker waren dan objectieve journalistiek. Wanneer is bij jou die ommekeer geko- men? Al van toen ik bij Studio.Ket zat. In die periode maakte ik ook Kwesties op Canvas. Maar die ietwat stoutere ver- sie van het jeugdjournaal was veel leuker. Het voelde goed om wat bui- ten de lijntjes te kunnen kleuren. Dat in combinatie met mijn verleden bij de creatieve jeugdbeweging en mijn minimale anarchieneigingen in de puberteit deden me beseffen dat zoiets me beter lag. Het was ook het buikgevoel dat me in die richting stuurde. Bij AVS moest ik soms ver- slag gaan doen van rechtszaken. Ik ging voor zoiets kapot van de stress. Ik moest aan krantencollega’s gaan vragen hoe de zaak technisch in elkaar stak en durfde amper iemand aanspreken. Terwijl ik dat gevoel helemaal niet had toen Robbie Willi- ams in Peter Live kwam. Ik keek er zelfs naar uit. Geniet je van de bekendheid die ontegen- sprekelijk bij je vak hoort? Genieten is een groot woord. Het is tof maar tegelijk ook bevreemdend. Ik nam in de begindagen van mijn tv- carrière vaak de trein. Ik herinner me dat ik soms in een lege coupé zat en er plots een scoutsgroep opstapte. Dan was er gegarandeerd eentje die je herkende en even daarna stonden ze voor je neus om een handtekening te vragen. Het was lastig om te ontdek- ken hoe ik me dan moest gedragen. Intussen weet ik dat dat erbij hoort. Het is je publiek en daar moet je tijd voor maken. Tegelijk heb je ook men- sen die komen vertellen dat ze speci- aal naar mijn Ochtendshow luisteren om daaruit genoeg energie te putten om de rest van de dag aan te kunnen. Dat doet ongelooflijk deugd om te horen. e “Al bij de Chiro ging ik net ietsje hoger staan dan de rest en ontdekte ik dat ik ontdekte ik dat ik de mensen wou cie erk de mensen wou amuseren” Peter Van de Veire Tv-presentator I
Transcript of “En ik wilde zo graag nieuwsanker worden” I het niet dat ik zo’n mooie job wou opg e ve n....
© Concentra - GVA Magazine, 27 augustus 2011 , blz. 4
“En ik wilde zo graag nieuwsanker worden”
In Peter Live sprong hij elke week met zijn kostuum in de jacuzzi en liefst maakt hij shows waar ‘voldoende plui-men in alle gaten’ steken. Maar Peter Van de Veire (39) heeft ook een ernstige kant. Zo verzekert hij ons negen hoog in het omroepcentrum in Brussel. Toch lag het sinds zijn jeugdjaren al voor de hand dat hij ooit op een showpodium zou belanden.
I
TEKST: TOM VETSFOTO’S: LUDO MARIËN
Er is maanden aan gewerkt en aan-staande zaterdag ziet u het resul-taat. Eén houdt Vrienden Van de Veire op 3 september boven de doopvont. “Het is een showbizz-talkshow waarin we de actualiteit van de voorbije en komende week op een plezante manier doorne-men”, zegt Peter. “We werken met experts die hun licht laten schijnen op de gebeurtenissen en Frank Deboosere brengt elke week een voorspelling voor de komende mediaweek. Showbizz Frank zal een begrip worden. (lacht) Het pro-gramma is in de pers aangekondigd als opvolger van De rode loper, maar dat is het niet. Dat programma was een soort journaal met filmpjes. Wij werken met gasten en het is alle-maal luchtiger.”
Na je Ochtendshow op MNM en Peter Live kies je opnieuw voor het brede amuse-ment. Het entertainen van mensen is blijkbaar één van je stokpaardjes gewor-den.Al bij de Chiro ging ik altijd nét ietsje hoger staan dan de rest en ontdekte ik dat ik de mensen wou amuseren. Op een bonte avond was ik de pastoor en moesten de mensen lachen met wat ik deed. Schoolkameraden klap-ten helemaal dicht en begonnen te stotteren als ze voor de klas iets moesten zeggen. Ik had dat gevoel nooit. Maar het was op dat moment nog niet mijn ambitie om me bij mijn toenmalige tv-helden als Nonkel Bob, Gaston en Leo en een piepjonge Bart Peeters te voegen.
Toch belandde je in de tv-sector. Je eerste mediastappen zette je begin jaren negen-tig bij de regionale tv.De eerste werkdag bij AVS, een zen-der in Oost-Vlaanderen, moest ik meegaan met een reporter om de knepen van het vak te leren. Ik had immers geen opleiding op een grote journalistieke school genoten. Ik her-
inner me dat het een reportage betrof over de renovatie van de Sint-Michielsbrug in Gent. Johan Sau-wens was er als minister te gast. Wegens andere opdrachten van mijn kersverse collega’s heb ik het filmpje zelf mogen afwerken en inlezen met een vreselijk pedante stem. Dat was mijn eerste wapenfeit. Pas veel later heb ik mijn schermdebuut gemaakt als sportanker.
Waren je ouders blij dat hun zoon bij de tv ging werken?Thuis konden ze er aanvankelijk niet mee lachen. Ik had namelijk een goede job gevonden bij een mar-ketingbureau, nadat ik eer-goede job gevonden bij een marketingbureau, nadat ik eer-der twee weken had getracht stofzuigers te getracht stofzuigers te slijten. Mijn moeder snapte het niet dat ik zo’n mooie job wou opgeven. Zelf werkte ze veertig jaar op dezelfde opgeven. Zelf werkte ze veertig jaar op dezelfde locatie. Ze vond het absurd wat ik deed. Maar ik deed dat marketingwer
ontdekte ik dat ik
ik deed dat marketingwerk niet graag. Er was dus wat weer-stand, maar bij alles wat ik heb gedaan in mijn jeugd en mijn leven gaven mijn ouders me uiteindelijk toch hun steun. Ze ventileren hun mening, maar beseffen dat ik altijd wel op mijn pootjes terechtkom.
Had je op voorhand al uitgestippeld dat de regionale tv slechts een opstap was naar de nationale media?Nee. De eerste drie jaar bij AVS, wat trouwens de allereerste commerciële tv-zender van Vlaanderen was, had ik niet de behoefte elders aan de slag te gaan. Ik was de zender dankbaar dat ik er als groentje het vak mocht leren. Die zender had ook een rijke geschie-denis. De voorzitter had zelfs zijn huis gehypothekeerd om de opstart van AVS te kunnen bekostigen. Ik vond het een grote eer dat ik mocht meehelpen aan het verwezenlijken van de droom van die man. Maar na een tijdje doe je
voor de dertigste keer verslag van een betoging van Mieke Hup-
or de dertigste keer verslag van een betoging van Mieke Hup-
peldepup en haar poezen-boot en merk je dat je niet boot en merk je dat je niet
kan evolueren. Ik had in die periode al eens gesolliciteerd bij Studio Brussel en er met glans een stemtest doorstaan.
Brussel en er met glans een stemtest doorstaan.
Maar ze boden slechts een parttimejob aan, wat finan-
cieel een achteruitgang was.
ontdekte ik dat ik
cieel een achteruitgang was. Toen bleek dat ze even later een jon-gerenzender (het latere Ketnet, red.) bij de VRT gingen opstarten, waagde ik opnieuw mijn kans. De screentest was goed en de rest is geschiedenis. Na mijn indiensttreding heb ik nooit meer hoeven te solliciteren voor een
nieuwsanker worden”job binnen de VRT. Alles is me spon-taan aangeboden. Ik besef dat dat een groot voorrecht is. Men doet al eens smalend over ‘het huis van vertrou-wen’, maar voor mij is dat nog steeds van toepassing.
Voelde je jezelf de koning te rijk toen je bij de VRT was binnengeraakt?In het begin is er zelfs heel even een koude douche geweest. We kregen een opleiding door William Van Lae-ken van Panorama. Ik herinner me dat we moesten kijken naar een lange Duitse reportage over vulkanen. Die dag sloeg zo tegen dat ik zin had om wenend naar huis te rijden. Ik wou mijn moeder gelijk geven dat ik niet van job had mogen veranderen. Maar na dat zwakke moment begon ik me steeds meer te amuseren. Ik belandde bij het jongerenjournaal Studio.Ket en dat was mijn biotoop. Ik zat er een tijdje in een journalistieke omgeving en wou graag nieuwsanker worden. Ik zag mezelf zoals Bavo Claes heel sereen het nieuws lezen. Dat klinkt nu heel ongeloofwaardig, maar eind jaren negentig was dat mijn ambitie. Nadien heb ik dat idee losgelaten. Ik mocht andere dingen gaan doen waarvan ik moest toegeven dat ze veel leuker waren dan objectieve journalistiek.
Wanneer is bij jou die ommekeer geko-men?Al van toen ik bij Studio.Ket zat. In die periode maakte ik ook Kwesties op Canvas. Maar die ietwat stoutere ver-sie van het jeugdjournaal was veel leuker. Het voelde goed om wat bui-ten de lijntjes te kunnen kleuren. Dat in combinatie met mijn verleden bij de creatieve jeugdbeweging en mijn minimale anarchieneigingen in de puberteit deden me beseffen dat zoiets me beter lag. Het was ook het buikgevoel dat me in die richting stuurde. Bij AVS moest ik soms ver-slag gaan doen van rechtszaken. Ik ging voor zoiets kapot van de stress. Ik moest aan krantencollega’s gaan vragen hoe de zaak technisch in elkaar stak en durfde amper iemand aanspreken. Terwijl ik dat gevoel helemaal niet had toen Robbie Willi-ams in Peter Live kwam. Ik keek er zelfs naar uit.
Geniet je van de bekendheid die ontegen-sprekelijk bij je vak hoort?Genieten is een groot woord. Het is tof maar tegelijk ook bevreemdend. Ik nam in de begindagen van mijn tv-carrière vaak de trein. Ik herinner me dat ik soms in een lege coupé zat en er plots een scoutsgroep opstapte. Dan was er gegarandeerd eentje die je herkende en even daarna stonden ze voor je neus om een handtekening te vragen. Het was lastig om te ontdek-ken hoe ik me dan moest gedragen. Intussen weet ik dat dat erbij hoort. Het is je publiek en daar moet je tijd voor maken. Tegelijk heb je ook men-sen die komen vertellen dat ze speci-aal naar mijn Ochtendshow luisteren om daaruit genoeg energie te putten om de rest van de dag aan te kunnen. Dat doet ongelooflijk deugd om te horen.
voor de dereen be
j een mar-
“Al bij de
“Al bij de Chiro ging ik
net ietsje hoger staan dan de rest en ontdekte ik dat ik ontdekte ik dat ik de mensen wou
cieel een acerk
ontdekte ik dat ikde mensen wou
amuseren”
Peter Van de VeireTv-presentator
Inieuwsanker worden”nieuwsanker worden”
