Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotoko-pie, microfilm op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.

No part of this proëtry may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means, without written permission from the writer: ©® Laurens Windig©® Rudolf Dierckx coverfoto

Homepage: http://members.chello.nl/l.windig/

YouTube kanaal:http://www.youtube.com/user/windigful

E-books:http://issuu.com/windig

En alles wat nog volgt

Kleuren der poezie

toen alleen het uitspansel wasstilte heerste in zwarte oneindigheid

zonder begin en eindemaar er vond een groot wonder plaats

geboorte van de geslachtloze tweelingdie zichzelf een naam gaven

Licht en Spectrum

er ontstonden kleuren uit hun ogensplinters van glas die rond elkaar heen zweefdenals Proza en Poëzie

kom, spraken zei tegen elkaar als gelijkgestemdenlaten wij ons verblindend verbindenals Scala: het kleurenspectrumen zie: zij gingen in elkaar op

in de meest dromerige vormendie als Geest beschreven wilde wordenen werd gedoopt als Inspiratie

machtig uitgroeide in de kleurrijke wereldvan kunstenaars die voor eeuwig samenvloeien

zij noemde zich kleuren der proëzie

Hartstocht

ik zal jou kussendiep, met het puntje van mijn tongonvergetelijk

eeuwig zal ik zijn op jouw zielbeddingtot onze dood volgt

Kom

en als ik dan nade dagelijkse rompslompontspannen binnen onze vier murende broodnodige rust hebt gevonden

geef ik mij over aan mijn innige liefdedie ik al vind in de stoelzittingrug en armleuningen waar het kussenin mijn hals behaaglijk voelt

maar er is niets lieflijker en teder danhet toeven en gedijen in jouw halsmet al jouw warme kussen enstrelingen: kom

Poesia umorismo nell'arte

het zijn grote gluiperts: kruipertsvirussen van kou als mierenopzoek naar gaten en kierendames en heren weet waarvoor u staatval voor hen niet in spagaat

eenmaal via de vloer naar bovenzult gij eraan moeten gelovendat snottering de overhand neemtuitgebeend wordt u tijdelijk honden is het blaffen over de grond

natuurlijk farmacon zal door honingweder transformeren zo af en toeeen lepeltje overdag en door theeverzacht uw keeltje eens verkrachtslaapt zich gaarne door de nacht

*zelden wordt het humoristische gedicht als ware poëzie in ons land gewaardeerd, behalve dan als sinterklaasgedicht, waarvoor men normaliter ook deneus ophaalt.

Hui-Fen

hoe sierlijk de waaier en uw armenlangs het zoete zinlijke gelaat omhoogzelfs door de zwarte hemel van uwharen strelen zo mystiek uw ogen

als wuiven naar mijn lieve lust uwwelgeschapen reukorgaan zacht enliefdevol te kussen zo ik tracht tesmeken of uzelf de liefde zijt?

tinten van uw lichaam, blank alsroom, balsemen mijn hersenen metveders zoete mirre zodat al mijn ledematen kracht verliezen

verdoofd: niet meer bij machte zijnuw schoonheid in verlet te raken en ishet tasten door een donkere nacht,ik herhaald in liefde mag geraken.

Sereen

avondrood verdonst de nevelop de stille plasnaakt waadt zij door het lauwelicht verstoorde water alsof zij de eerste is

haar vingers strelen door de diepontroerde spiegelteerhartig laat zij sporen van hetwaden na

sereen glijden witte zwanen naar hettegenlicht en zij…zij waant zich kleurrijk in de hemelvan de herfst

http://youtu.be/J4hJhvfvMPg

Kassa

jaha, ik betaal wel hooren voor mijn ziek zijnzorg heel goed voor mijzelftrek er steeds meer geld voor uit

lap nog koortsig goed verhogingen voor een flinke kouvraag de huisarts: kom us kijken?maar die komt allang niet meer…

die speelt eigen rechterzelfs bij langdurig ondervragenof ik misschien ook weet wanneerik ongeveer de geest zal geven

zeg ik: als ik mijn geest geefzorg ik heel goed voor mijzelfligt mijn lijk wel op uw spreekuurdaar zorg ik ook wel voor…

maar op zijn plaatst zit vaak Co Ass: die ik niet kenen zij kent mij niet? dan zit zemet mij opgescheept!

Alles verschiet van kleur

ja, zegt niet alleen mijn buurvrouwde mens is één met de natuurje ziet en hoort het steedsmet vóór en nadagen

iedereen verschiet van kleurmensen waaien chagrijnigbladeren kuchen om je heenmen drijft als wolken uit elkaarrampen schieten als paddestoelenuit de grond

kun je wel zeggen, zeg ikje hoeft niets meer uit te leggennajaar sterft langzaam afregen verandert in tranen

voor je het weet is het weer winterlet maar op mijn schrijvenwant weet je buurvrouwherfst is niet alleen voor dichttalent

en zeker niet voor hendie er overgevoelig voor zijnwanneer de blaadjes vallen en komendepressies zijn niet te benijden.

Dat kan natuurlijk ook

je hebt nou eenmaal van die kerelséén vrouw is niet genoeg

die pakken een tweede of derde uit dedichtstbijzijnde kroeg

zijn dochter had er telkens eentjenou, die had er wel een stuk of drie

d’r moeder zei toen: winkel gewooneens lekker door het webdaar haal je echt wel wat vandaan

nu heeft ze een hele leuke vriendop haar nachtkast neergezetdie beweegt en altijd wel wil staan

Ranker dan rank

hoog vangen de cipressendie het branden van de hete windtrachten te beletten

voel het gloeien scherp als messenin haar weerzin aan te zettentot zware storm over de veldenwaar trotseren ranker dan de rank isin het diepste zijn

streel de rijpe kleurdie straks overlevend triomfeertin de zoetste wijn

op de knieën hef ik hoog de armenzing mijn hooglied langs de rankenlaat ze juichen laat mij dwepen methet goddelijke vocht

Het hoort bij mij

als ik erbij stil ga staanhoor ik alleen het zachte suizen van mijn levenhet bloed dat door mijn hoofd stroomtlangs de gehoorgang

het vloeien stoort mij niethet is te zacht maar hoorbaardit leven past bij mijde beschouwing ooken als straks het stromen stilstaat

Losgeraakt

…continenten zijn kil, kaal en ledigweer slaat de Babylonischespraakverwarring toemen vliegt elkaar steeds meer in deharen en achter hun muren waarbeschaving afbrokkeltreeds vroeg worden huizen alscachotten met hete hangijzersgegrendeld

nachten zijn zwart en langmet dode straten waar ouderenzichzelf kreunend voortslepennaar een vallei waar zij zichzelfkwijtrakenuit brandende putten klinkt gekrijsvan kinderen die worden verkrachten vermoord en nog is het einde niet

er is geen weg meer terug waaropmen terug kan vallen in liefdeomdat de liefde bijna alles heeft losgelatenogenschijnlijk lijkt het zo vredigmaar er is geen ruimen meer aan….

Dwalen

herken het maar al te goedvooral uit films waarin ik nietmeespeelde

herken het dolen wel door de mistal dacht ik vaak: heb me vergisthet kan niet waar zijn

maar herfsttijd staat voor allesvaak door vocht en kilteof luchtdruk tegenelkaar

slapeloosheid die dan overvaltvertel mij maar niks over gekleurdebladeren: ik heb er wat geraapt

onder ons naaktvrijen doorop knisperende bladerendie nachten heb ik niet geteld

Adagio for strings

teer is Adagiomet hem wil ik mij goedhartig in je geestbegeven, vloeiend en gematigdmet ondersteunende passenzodat jij voelt wat emoties zijn

of jij er vatbaar voor bent is geheelaan jou

opzichzelfstaand is het een dierbaar wonderdat zijn machtige liefde ons weet te raken

stel je open voor zijn tranendie de vicieuze cirkel van gevoelweten te keren

hoe krachtig is Adagiodat hij onze gemoedsgesteldheidweet te beïnvloedenzich ook weer langzaam van ons kanlosmaken

kom, laat je meeslepen…

http://youtu.be/0DjdQFEXUvg

Vergankelijk

tracht met het moment te levenwant niets is eeuwig, zelfs niet metliefdes die zich verheffen en opheffenbinnen een seconde, die jaren heten

zelfs nu, vóór en nadat ik het schreefbinnen een enkele handbewegingvoltooid: het is nog na te lezen endaarna alweer verleden tijd

hoe vaak is een kus op jouw warmelippen alweer geweest?wij zijn ontstaan binnen een lichtflitsen verpulveren acuut

ons leven is een kortstondige maatvan verlopen tijd: vergankelijkof is het een fabel en ontpoppen wijweer oneindig als vlinders

Beloofd

jarenlang kilometers rijdensteevast heeft ze vader het beloofden heeft ze het voor moeke overtot aan het bittere eind

zorg zit genesteld in hun bloedom beurten:samen met haar broer

zelfs nudat moeke door vergeetland doolten staart over de stilvalleiwaar het spreken verstomd

moeke luistert goedals Ennek zo nu en daniets voor haar speeltop de mondharmonicahet brengt haar wat tot leven

ogenschijnlijk blaast zezo nu en danwat zachtjes met haar meeen glimlacht dan gelukkig

Ach, de herfst

zo wisselvallig als zijn broerszusje is het meest standvastigze dartelt blij in bloei, geeft altijdhoop, draagt bloemen in het haaren op haar lentehoed

de rest heeft ook wel rode koontjesis het niet door warmte dan is hetvan de kou: nadat ze opgewarmd zijnvaak zijn ze ook wat jankerig en winderig

hoewel de herfst meer rotzooi achterlaatdit jaar is hij wat kleuriger en rustigeren denk ik: ach, de herfst, hoe dichtstaan we bij elkaar met al onze natuurhoe wispelturig kunnen wij niet zijn!

http://youtu.be/IALi33JSp3k

Muziek

het kan zomaar zijn dat ik mij laat meeslepenmet mijn ogen dicht

dat vocht de overhand neemtik zal mij niet verzetten

Wat mijn geest zegt…

het willen buigentot op de knieënja durven en kunnen zeggenkracht willen vindendoor in jezelf te duiken

tot op de zielbedding

openheiddurven zeggen wat je denktopruimen wat voor je voeten looptschone lei zoals ik geschoond wil zijnvan eigen blunders

tel tot tienvoordat je de verkeerde term gebruikthet is de kunst van het vergevenlaat je niet rondslepensloes!

Herfstboom

nu ik ook deel van je geworden benin de herfst van -mijn lieflijk levenwaar ik kleurrijk op kan terugzienalles heb gedaan wat ik wilde doen

is er geen vrees voor het einde

ik niet het laatste broze blad zal zijndat zich krijsend vast zal klampenaan de bijna kale tak van de oude eikhet is nu tijd dus kom: laat mij maar los

het is natuurlijk wel erg snel gegaan

nogal wiedes als ik alles heb gedaanin de -herfst van mijn lieflijk levenwaar ik kleurrijk op kan terugzienalles heb gedaan wat ik wilde doen

Op de voorgrond

dat hij in alle stilteeigen rijkdom :zijn wilalles of niets bezitten niet alleen met woordenwaar niemand grip op heeft

eigen meester

die telkens verandertvan spiegel naar spiegelze omdraait naar eigen zintegen de muur van zelfkennisen ingenomenheid

als hij genoeg heeft van zichzelf

Schrijnend

heb jouw pijnlijke blikin mijn ogen geschetstomdat onze iris verwijstnaar de ziel

die van jouw springtin de mijne, als een gebedzonder eind van waar ik zou willendat je het loslaat

wie jij ook mag zijnbinnen alle krochten en bochtenbuiten onze verbindingmaar verlies nooit de hoop

En ik liep door de toekomst….

over de kale vlakte van de tijdwaar ooit grote en rijke steden lagenmet brede lanen en imposantegebouwen

waar op iedere hoek banken warengevestigd vanwaar men de eerstelevensbehoefte kon innen en hetgeld noemde

zij vervlogen op een zucht van de windnam ook de bezitters mee naar een plekwaar de ruïne pecunia werd gevondende rest was weggevaagd door hebzucht

Wie zegt….

dat mijn gestalte eenmalig ismisschien kom ik mijzelf wel tegenjonger of nog ouder dan mijn gelaat

of als geest genesteldin een herkenbaar evenbeeldhet enige dat overkomen kan

dat ik mijzelf niet zou erkennenmaar jou misschien weer weldus wacht mijn groet maar af

trek je dan nog de schouders opstel je toch peinzend de vraagwaar heb ik die gast eerder gezien?

Cryptomane dichteres

ik schrijf graag gecompliceerden pijnig breinendoor obscuriteit te verzinnen

ben nogal poëtisch diffuus!het komt door mijn denkvermogendat bij mij maalt van binnen

het vreemde wil dat iktalloze fans achter mij schaarmannen zowel vrouwen

er zitten vele vreemde types bijzelfs een uitgesproken halve gekdie met me wilde trouwen

Ik ben geen treurwilg

voor het eerst zwiep ik uit mijn lianenwaar kinderen aan zwieren en zwaaienaan joelen: als ik het zo noemen mag

nimmer heb ik nog getreurdde mensheid heeft de naam verzonnenondanks dat ik trots mijn blijheid toon

nu de herfst mij rond de takken waaithet laatste blad nog niet gevallen islach ik tranen langs mijn stam benee

edoch de mensheid laat ze vloeienals natuur verkleurd met regenlijdt men aan projectie naar mijn kruin

er zijn soms armen om mij heenuit liefde wordt er stil gefluisterdwaar mijn groenheid is gebleven

men verstaat mijn schone boomtaal niet spreek ik toe in zacht geruismen mij de tijd moet gunnen tot de lente

http://youtu.be/v2J2PCZoaDI

Zwoel oktober

weet je nog diep in de bossenwaar de herfst zijn entree had gedaanhet knisperend gekleurde bladmatrasons lokte lief te hebben

weet je nog ons traag ontkledendromend vervielen in duizend tintenons lichaam zachtkens deindeop vogelengezang

weet je nog toen wij op leeftijd kwamenzochten naar die onvergetelijke plekhoe wij zalig kusten tijdens kervenonze namen in die berkenboom

hij daar nog stond in al zijn gloriewij glimlachend op de knieën vielentastend langs de schors omlaagonze namen lazen met een pijl in ’t hart

http://youtu.be/Zae0c3hBDFo

Fiona Handelaar

ze is altijd de pineutomdat ze kolenscheppen heeftoveral wordt ze ingezet!

hand- en spandienstenhandballenhanddoeken wassenhandelaars afhouden

handeldrijven in het buitenlandhandelsovereenkomsten tekenenhanddrukken gevenhanden wassen

handenarbeid promotenhandvrij fietsenhandvrij autorijdenhandvrij telefonerenvreemde handgebaren maken

orde handhavenhandigheden invoerenhandleidingen lezen

gedichten schrijven met de handzomaar effies de handstand doenom te zien of ze erop kan steunen

handtassen verkopen op de markthandtastelijkheden uit de weg gaandoor handtekeningen te verzamelen

de €uro vind ze soms onhandigmaar draait ze haar handen er niet voor omvoor kolenscheppen trouwens ook niet

ga zo maar door…

Donoren

veel binnengekomenook die weer vertrekkenanders heeft het geen zin?

Drieling

heb hem nooit in ’t echt gezienzelfs niet op een fotobehalve dan fictiefhier en daar en overal

zijn zoon ziet er goed uithet is zijn evenbeeld: geloof ikhet brein voel ik dan welze zijn met elkaar verbondennog een drieling ook

contactueel zijn ze ver te zoekenspreek ze aan en nodig ze vaak uitze moeten nog steeds komengeloof dat ze onzichtbaar zijn

heb van horen zeggen dat hun moederaf en toe nog weleens langs komt

verder is het afwachtentot ik een ons weeghet mag ook een onsje meer zijnmaar dan wel van hun kant

het mystieke is dat ik ze wel voelheb ze voor mijzelf getransformeerden doe ik het met geloof, hoop en liefde

Gaatie weer

en als ik dan blijf doordenkenalles op een rijtje zetkom ik toch tot de conclusiedat God er is

geloven of niet!

met in mijn achterhoofdde intelligentie van de menskomt niet zomaar aanwaaienmaar van boven:om het maar even een plek te geven

vanaf de oorsprong van levenAdam en Eva waren geen apen of neanderthalers maar een verzinselvan ons ras: als gelijkenis

God moest ook een plek hebben

dat alles uit ons geschonkenmenselijk brein is ontstaandat wij er een zootje van hebben gemaakt

en of God als Liefde zich van ons heeftafgekeerd en Zijn toorn over ons uitzaait…

ach, wij zijn vrijdenkers en geen marionettenen dat God alles weet en ver vooruit kan ziendat zal best: wist hij van tevoren dat het onszo zou vergaan?

vergaan ja!

iedereen wil God zijn om het te willen wetenen ik trek mijn schouders op en laat mij in dewaan

de mensheid heeft steun nodig in welke vorm dan ook en God is Liefde

zij, die alles uit Zijn naam creëren, zijn alreedsverdoemd.

Als de dag van gisteren

het kan zomaar zijn dat ik mij met ogen dichtlaat meeslepenbij het luisteren naar adagio’s

ik zal mij niet verzettenals vocht de overhand neemt

ze voeren terugnaar hoe het allemaal wasvoor- en tegenspoedwij sloegen ons er wel doorheenmet en zonder emoties

ondanks dat wat geweest iswil ik niet meer terugwe hebben het nog zo goedzelfs met stappen achterwaarts

kom, laat mij je omhelzenverwarmen en kussenhet kost ons niets….

http://youtu.be/ijzbyVw2S9o

Zal je maar gebeuren

z’n huis is niet meerte betalenvoelt zich zwaar beroofd

door slechte ogenzijn rekeningen niet te lezen

zonder mededogendus verplicht een woning huren

blinde muren vallen tegen

hij slaapt numet de hemel boven ‘t hoofd

waar nooit in is geloofd!

Ja, dat weet ik ook niet?

hoe komt ‘ie nouaan geldwaarmee hijis z’n blootje belt?

in zijn zakkon het niet zitten!

het is een raadselmisschien welin zijn navel?

ezeltje strek jehou nu maar mijn mondwaarschijnlijk uit z’n neus!

Kleine kinderen worden groot

heb veel te kleine schuitenin jouw grote schoenenvan binnen en van buitenals ik er met de mijneln ga staanzal ik erin verzuipen

als ze uitgelopen zijn met kringen vocht doorregenmoet ik- ze weer gaan boenenmet zwarte schoensmeerdat valt mij erg tegen

zompe, zompe, zompegeef mij maar houten klompendan maak ik er een bootje vanmet zeiltjes en een mastdan ga ik lekker varenop de Sloterplas

Zij kan het weten

trouw nooit met een poëetzei zijn gelovige vrouwwant hij speldt luchtkastelenop je mouw

Eind 2012

uithuilenmet of zonder omarmingen doen wij allang met elkaarveranderingen zijn duidelijk kant en klaar

daardoorbehoeft de wereld nog niet te vergaanvoorspellingen van Maya’s zijn zo gek nogniet, het gaat om de interpretatie

uiteenvallen geeft het synoniem al aan:kentering

velen worstelen met het probleem dat zeenerzijds willen profiteren van de goedekanten van melk en honing

terwijl ze intussen niet hun eigen identiteitwillen verliezen en het goede wegsluizennaar elders

het is zo herkenbaarof wij nu autochtoon zijn of allochtoon

het draait om de verdeling en het profijt!

Stonde

Karrensporen glooien meepassen zich aanaan het meekleurend akkerland

het is alsof ze stilte begrijpendat ik rust zoekwelke hier telkens wordt gevonden

kan mijn ogen laten gaanover plooien van het groen tapijtdwalend langs de kim

het vergeten van tijdluisteren naar de slome windverscholen in de bomenwolken betasten of ikze kan bewegen uit elkaar te gaanmaar waarom zou ik

als zij het dak willen zijnboven mijn hoofd met een sprankje regendat mij wakker schudt:

geniet van onze stondezo blauw, zo groen en lieflijkis wat wij je kunnen geven

Klaarheid

De clou ligt ingeslotenIn een nieuw gedichtcryptismeneemt de overhand

poëtisch zijn anoniemenvanuit mijn visie zeldenwie zijn zij en wie ben ikonleesbaar

binnen het schrijvenvan onzin in zinnenhet moet klaar zijnin een uitgelegd poëem

korte mettenmet pijnigen van hersenszodat verademingontspant

Liefste

begroef de valkuilenmet schrijnend lieflijk zanddat ik uit mijn ogen wreef

zodat eindelijk weer eenskon janken en mijn tranenin de zilte zee liet stromen

nimmer deed ik er verdrinkenjij waakt eeuwig zonder woordenaan de wallenkant

waar golven overspoelenjouw beeld staat standvastigis niet weg te vagen

volgend waar ik ga en stawil je in muziek vertalenalweer het adagio for strings

dat ik meevoer in mijn grafzo ook als jouw liefdedie jij voor eeuwig aan mij gaf

Rad voor ogen

heb je de mist gezienvoelde je de kille handwaas, nevel en smoor?dichter als een wolk

slijmt over de grondals slang en dikke ratverandert vaak in zichtwaterdruppels, ijskristallen

mensenvolk verbaaststraling laddert Jacob foto schoonheid is tactiektroont rijpend op de bomen

het is een valse tovenaarals boeman op de wegverblindend door de zonzodat er vele doden vallen

transformeert zichals fee van schone schijnlost zich daarna zelf weer op’t is maar dat je ’t weet

Klein Taboe laddertje

komt uit ieders huiszelfs van een koningen een koninginkortom een koningshuiseen soort van kolengruisschuurt vaak al meteen’t is doodgewoonmen komt het tegenwoordigniet zo vaak meer tegenbehalve dan bij mensenvaak niet al te schoonweet je hoe het heet?o, je weet het al meteenjaha, dat klopt’t is heel gewoonreetketelsteen

Lul de behanger

zij wacht gelatenof hij belangstelling toontdierenarts zoekt koe

om zijn arm in te stekenallerliefst in de stallen

Zoiets kan

ben verre familievan de champignonshet enige dat mij bindtdat ik altijd vroeg op ben

Lieve ouders

weet u nog dat ik in de auto zathet raampje dichtdraaideen schreeuwend explodeerde

mijn besef ontslootdat jullie binnen korte tijdvertrokken warennaar de eeuwigheid?

moet bekennen dat het waar isooit de hele zee mijn tranen warenmijn ouderliefde is zo grootdat er niets was, ook maar iets wasom ontevreden over te zijn

heb ik toch nog na lange jarenrust gevondennu ben ik bijna net zo jongals mijn geliefden toentertijd

in verbondenheid door hart en zielmet u in mijn achterhoofd

Hormonen

languit maak ik een reis door mijn lichaamen bemerk dat thuisblijven verstandiger was geweest want de paden en de lanen van de stad zijn niet meer onderhouden door de geest van mijn jeugd: toentertijd

wil is er wel maar als de beloning blijft uiten geduldig afwachten is op een seintjena het strooien van zwarte pieten en vallen van ballen uit de kleine kerstboom die nogblijft staan tot na drie koningen: twee dagen na mijn verjaardag

nu ik mijn gevoel aan het opschrijven benen mijzelf tot orde roep door ingevingen van telepathische fluisteraars die zeggen; kop op man, kijk eens om je heen en wat zeur je noustraks komen je hormonen weer onderhand dat anderen inslapen

Hoor je de tonen?

zal ik jou uit de misère zingenzoals alles begonA capella zonder muziek

noten die je geest indringenemoties tonentactiek voor het beminnen

verlokking door dansenzie je mijn heupenwiegend en zwiependvoel verleiding: raak de nuance

kom, dan sleep ik je meedoor adagio’s’violen waar achter tranen glijdengelijk als water dat los maaktbeleef je de roes?waar ik zwicht voor eeuwig de blues

wil je jammen: los alle remmenalleen onze stemmen uit misèreszingen zoals alles begona capella zonder muziek?

Shakespeare

waar ik ook doorheen struinvan Romeo tot Julianiet telkens weer op rijmdoch in eigen taalspeeltuin

eeuwig blijf ik hangenniet alleen aan ‘t hemelbeddoch evenzo jouw stralendachttiende sonnet

http://youtu.be/F6ldv59Js2s

Voorbij lopen

eenszal ik net zo kunnen zingenals jijmet ogen dicht

teruggaan naar mijn jeugdmijzelf toen tegen kwam

zo jongde hele straat door zongniet denkend aan het mindere

als ik nu weer terug zou komenis alles er verdwenenloop ik mijzelf voorbij

http://youtu.be/GUYVkR9kVDs

*Dit gedicht staat los van de zangtekstalleen de tweede strofe is vrij vertaald

Fernando Pessoa

gij zijt niet doodnimmer nog geweest ik reik uw zwarte mantelsteek de armen in de mouw

daarna de wantenvoor de vingerszodat ze niet verkrampenin de kou

of nestelt er een anderwelke schrijftkiest u hier uit namenvan papier:

Dario DelmonteRoberto CircoronteCosto CordarandWarmstrandHenrico KommertilPostduiven VerkwilAntonio NogueiraMartino de la Quara

excuseer mijals ik er wat vergeten ben

kom Pessoa, kleedt gijmaar weer om..

er brandt nogeen enkele vraag?is uw snor wel echt?

Oerbron

dan is het verblijvenin het stilste der stiltede zwarte kiemwaarin ik ga

mij is de dagdoch ook de nachtwaarin wakker slaaptof de slaap die wakkert

zoek ik rusten verademingin het lucidevan de fantasie

begeef mij rond donkertevan de oerbronvlieg langs de kustlijndie ik tracht weg te vagen

het lukt nietzelfs in de nachtdoorbreekt de humormet een zwaar accent

http://youtu.be/tipNuz3U7Ow

Weelde

eerst zo bleek het zand wasdaarna verblinde door de blije zonhoe sterk de afdruk van jouw pashuppelend het zilte nat in sprong

het strand sierde gouden schelpenzoals alleen een meermin draagtzelfs Gustav Klimt wilde overstelpengeheel en ongevraagd

Zephyr’s krullen van de windstrelen nu turquoise golvenwaar hij loom een rustplek vindtzelfs ik laat mij bedolven

Kapot

onder het opruimengooien wij stuk voor stukmet ronde Wedgewood bordenmaar ze willen niet kaduuk

ik opper het ideeschenk ze aan de Griekendie er wel raadt mee wetenze knallen ze kapotonder de sirtaki

is het nou hun tic of die van ons?omdat wij ze vierkant willenen dat het leuk staatop tafel!

‘t Is de combinatie

ze oogt antieker: ’t was een gokmet bril en opgestoken haarook hier en daar een witte lokdoch het kleurt wel bij elkaar

fraai maar ze make-overdevan de ene op de andere dagsoort van moeder-overstewel eentje met een fikse lach

humor tussen kunst en kitschmoest wat ouder ingekochtuiteindelijk wel weer goed beslistPieternella van der Krocht

Evenbeeld

zie een iris in jouw ogenomdat ik veel van bloemen houdaarom hou ik zo van jou

Vingertoppen

het is niet te omschrijvenhoe ik verval met ogen dichtlin totale overgavedie ik hemel mag noemen

jouw streling mag ontvangenover de zwakheid van mijn huidje ontlokt mijn fluistering:toe raak mij maar aan

met de zachtheidvan jouw vingertoppenwaaronder mijn lichaambijna in vervoering bezwijkt

laat mij krullen en hangenin de warmte van jouw armenlaat mij drijven in jouw mondwaar mijn tong jouw ziel beroert

alleen jij voelt en proeftwanneer mijn tranen wellenuit het diepste van mijn geestwaar ze niet zo zout maar zoet zijn

‘t Is de combinatie (2)

nu we toch aan ’t passen zijnzo’n voorhoofdhoedje: een Franseook wel gepast binnen kitschmet kunstbloemen

overgewaaid uit het impressionismemaar het had ook expressionistischkunnen zijn met alle expressiehartstikke nep natuurlijk

zo’n hoepelrok is helemaal nikswant die zie je niet zitten als ze ziteen ouderwetse moppentrommelhad fameus geweest: vol humor

de omroep zelf: ook uit de oude dooswilde iets commensurabelmaar dan hadden ze Pieternellain rococo moetenlaten zien

nu we toch aan het verkleden zijn!

Ophemelen

dan denk iktjee, wat zal ik doen

geprepareerd in het plantsoeneen straffe wind lijkt me te koud

als wassenbeeldin Madam Tussauddaarvoor ben ik al te oud

soms denk ik zus en doe ik zo

aan de kou moet je zo wennenidioot: vries ik een tweede dood

moet overwegenhitte trekt me toch wel aanmaar niet met vuurwerk in mijn kont

wat dan,.dan wurmen ze memet mijn open mond in kouwe grond

ben er echt niet uitgeef het wel uit handendan hemelen ze me heus wel opnaar boven?

Lady Godiva

stel je voordat Mark Ruttede belasting zou verlagen

stel dat hij zijn vrouw of wie dan ookaan zijn zijde

zou verzoekennaakt op een paarddoor Den Haag te stappen

zoals Lady Godiva dat deedvoor haar man Leofricdestijds graaf van Coventry

hij kwam zijn belofte nade naakte rit succesvol

zou het Mark Rutte wel bewegenals Voltooid Verleden Decennia?

mooi niet!

Klaagzang

voel nog jouw doorbloed hartrood kloppendin de palmen van mijn handenwaar ik het toentertijd verloor

heb overal gezochtof het in dezelfde staatterug te vinden was

daar waar het zou kunnen liggenmeegesleurd door de Taagnaar de diepste, verborgen delenlangs snaren van guitarras

sluimerende nostalgiebovenop al het klagenmaar naar jou Fado wil ik luisteren

Laatste sprookjesbrief

balancerenop de rand van de waarheid

nog even in de heilige waanvan verdichting en verlichtingkoester die tijd

en dan opent de wegnaar het ware harde levende realiteit-

zelfcreatie blijftzolang wij het dragen

tot de ogen opengaanniet meer in sprookjes geloven

lieve Sinterklaasik kom u niets meer vragendit is mijn laatste brief

Foto uit vroeger Simon Mulder

terugin vorige eeuwen

voorhoedenaar even later

poëtischvoor de leeuwen

met bundelstegen een klassiek gezicht

telkensnaar een nieuw gedicht

luister…er zucht een hemelvoor hen open

Pessoaheeft zijn heteroniemenafgedaan

Facebook dame

waar haalt zij de tijd vandaan?is er nog ergens een hoedendooswaar nog heel veel in verstopt zit?

wijs mij de kastwijs mij de plankal is het de bovenste

waarvoor ik op mijn tenen moet staanzodat hij makkelijk te grijpen valtmaar vallen valt te zwaar

mijn tijd niet vast te grijpenmaar zij, zij heeft hem flink te pakkenen stuift niet van de ladder

omdat zij hem op de hoogte houdten hen die haar volgenzij is redactioneel geïnjecteerd

door haar eigen tijd!

Leeg

als eindelijk de kinderen Overrompeld en onwetendVan de vele cadeautjesIn dromenland belanden

is Klaas het rijmelarijen meer dan zat, zodat hij zelfsna opeenvolgende zinnengelijke tonen aan gaat breien

hij denkt echt de Sint te zijnwil naar een land op de randVan de afgrond om ietste geven dat kan verzachten

hij kan overal terechtzelfs daar waar men een kruisverafschuwd alhoewelmen er allemaal wel eentje dragen

zelfs in de onderbroek!

Oude en nieuwe Saar

nu nieuwe Saarin januari weer gekomen ishaar oude moeder achterlietdie veel heeft meegemaakten zij- nu aan de beurt is

ze blikt terug in twijfel op de oudezij had een dikke portemonneemaar gaf bijna al haar centen weg aan and’re landen: wat heb je nou aan centen?

lawines geld en ongelukkenzelfs de dood en weinig vreugde

zij zong er vele in een diepe slaapeeuwig sluimerend en niets meer wetenvan ontwaken

oude Saar heeft vaak gevochtenhet lost niets op: heeft ze gezegder is haar heel veel afgenomen en maaktzich zorgen met stappen achteruit

men wil mensen laten sparenmaar waarvan?

ze kreeg wat steun van haar rollatorals ze nijdig was dan karde ze kei hardvooruit

ka ka karre maar kakka karremaarlekker rije over de kasseie rijedikke dijen dikke dijenlekker rije over de kasseien glijetjee daar komt auto aan boemaffies wachte he he effe zittendoei ik zit hier hoor kijk uit hoord’r komt een auto aan

nu heeft ze haar stokje en de rollatoraan haar dochter nieuw Saar gegevendie met volle moed wil startenin afwachting of er addertjesonder het gras vandaan komende overheid heeft er een handje van

neem nou de koningin die straks weerjarig is: vijfenzeventig men denkt die heeft hetgoed maar achter de gordijnen van haar paleis heersen vele tranen onder de kroonmoet alleen maar lachen en zwaaienze is er voor geboren en misschien ook wel>>

voor in de wieg gelegd en zal ook in het harnas moeten sterven maar dan wel als een prinses

misschien brengt nieuwe Saar toch nog wel wat goeds want als ik naar mijzelf in de spiegel kijk lacht de humor op mijn schouders en die moet je toch- wel willen zienprobeer het maar gewoon eens uit net als nieuwe Saar en ook de oude deedmet volle moed vooruit!

2012-2013 Oud en nieuwjaar

ik transformeer zein oude en jonge Saarhet klinkt wat menselijker

oude Saarhad een dikke portemonneemaar heeft heel veel weggegeven

wat de jonge Saar voor plannen heeftdat kunnen we niet wetenals er maar wat overblijftom te kunnen eten

dan zeg ik weer op mijn beurtkijk eens naar die andere stakkersdie hun hand op moeten houden

vooral ook heel veel vreemde vogelsdie geen kruimel laten liggen

hoe je het ook doetwe hebben het nog goed!

Pensioen

de media zegtdat we flink moeten sparenja maar waarvan?

Dubbel spectrum

en als het zwart verkleedin wit of andersom?

vraagt de vraag zich afof het nu warm of kil iszoals de winter entree doet

donkerte overmantte vroeg in de namiddaghet licht is afwisselendverwarming streelt

een schone zwarte vrouwmet haar lieve kinderentrouwt in het wit

men rouwt in zwart of witbij ter aarde bestellingenvan geliefden

zwart en wit verwarrenzoals de mensheid dat doet

haat en nijd, liefde en levende doodzelfs rood zaait verwarring

Kinderen aan de Anti-Psychotica

wij, de maatschappijworden telkens lastigerminder standvastiger

raken steeds meer uit balansterugslaat op ons en onze spruiten

sluit rust en stilte niet buitenschenk beschermingliefde en geborgenheid

maar waar ligt de krachteerst bij onszelf althans

Hersenloos overspel

het zou wel dom zijnhet vrij te gevenomdat het van mij is

de enige vrijheiddie ik bezitbinnen mijn zijn

maar als hetalreeds een naam heeftis het al vrij gegeven

Beatrix moeder en oma

bloemen uit dit Nederig landwerpen zichzelf wel naar u toeeven niet oranje, rood, wit en blauwdoch kleuren vanuit uw eigen moeder zijn

rode lopers steunen niet op elke plekdie men wil verheffenblijf nog even moeder en omazodat wij kunnen juichen en lachenondanks tranen onder uw kroonlaat ons tooien met liefde dat groeit

dit nederig landwil best hun schaarse liefde tonenin flegmatiek: welk is aangemeten

al ben ik landgenooteen eensamig onbekende verre vrienddie in bewondering gadeslaat

meeleeft, als voor het slapen gaanverdriet bovenkomtkunt u op hem steunen

schroom niet majesteit

*‘Beatrix moeder en oma’ is vandaag ingezonden naar de NOS n.a.v. hun Internetbijlage:‘Beeld van Beatrix’. Wat betreft mijn mededinging naar de tentoonstelling in Paleis Het Loo.Dit gedicht staat alreeds als videoclip op de NOS site in een grotere versie ‘Ode aan Beatrix’.Aangezien de NOS mij had gevraagd het gedicht van DK te mogen plukken als entreebij het lanceren van hun Internet bijlage, gaat toch mijn voorkeur uit naar eenvernieuwde korte versie met als bovengenoemde titel. De afbeelding is een tekening van potlood op canvas met krastechnieken. De muziek op de vernieuwde videoclip is een compositie van Karin van der Veur. Zo zie je maar hoe DK verbindt

http://youtu.be/9WB42Atr7MM

Luchtfietser

hij bepaalt wie en wathij wil zijnzonder invloed van de wijnvarieert zijn eigen leven

geven en nemenhangend aan zijn lippenaan hen die hem mogen

met neergeslagen ogengeen mens tot lastaan hem kan niemand tippen

hij is een valkuilniemand valt erin

onverschrokkenis hij een fantast

en tochgeloofwaardig

Dan lig je daar maar~~~~

eensamig dus niet alleen

met mij in twijfeldoch toch grijpbaarjuist door die wankel

waar moet ik beginnenin en op die lange wegvan begin naar het eindehet is me te veel

bladzijden te dunboek te dik

heb er zoveel staandie ik kreegop lege en volle dagen

doch altijd met vragendan lig je daar maaramper opengeslagen

behalve nu dan weereen enkele keerop lucas 2

Vanuit de omgeving gezien 1

gefluistervan oor tot oor gelulniet van de lucht

zij nam hem en hij haarongetrouwdtussen de lattenin zijn werkplaats

er zijn er twee voor nodigvoor niemand gaan ze uit de wegalleen voor paard en wagen

niet te geloveneen buik vol achterbaks

en dan zeggendat het een wonder is

natuurlijk is het een wonderwat zou het anders moeten zijn?

wonderen zijn menselijkgroeit in en uit de geesten de buik: het zit er dik in!

ben voor geen enkel moment bevreesdgeweest dat de wereld eigen weg zougaan, er is meer dan voldoende reden

God lacht in zijn vuistje dat hij de diefis in de nacht, zijn komst zelf bepaalt:misschien nooit en te nimmer

zou ik van hem mogen zeggen dat hijzijn eigen werk heeft verzaakt bij ellendedat wij zelf creëren en hem raakt?

alles was en is toch voorbestemdals wij de heilige schrift mogen geloven:hebben fantasten God iets aangemeten?

mocht het toch zo zijn dat de aardehet zelf in onze ogen zaait, heb ik mijer allang aan overgegeven

alles gedaan wat verboden en nietverboden is en volledig kunnen levenverdriet verwerkt en vreugde gedeeld

Toedienen

toch blijkt er nog een inwegal is Testo van Steron gegaan

moe van ‘t klimmensterkte werd zo langzaamvoor even uitgesproken

weggedoken onder gruiszonder zand in ogen

keren zij misschien toch weeralthans is afgesproken.

Vertoeven

als wolken hun eigen gang gaanwisselwerking tussen de aardemet het dolend mens die herkauwtals een koe in eigen weide

hoe tragisch ook vreugde niet kentop het moment dat ze welkom isvergiet het sap naar droge akkerswaar zuurpruimen vertoeven

Te veel bezig

amper slaap gevatwakker duurt nog voortin zwartheid van nacht en tijdal uren over twaalfde dag volgt traag op wegnaar het gelijke uur

de laatste keer dit jaarkeer ik weer eens omnog even naar de oudjaar kant maak ik mijzelf maar wijs

draaien heeft de overhandpuf op: het ‘licht’ ontsteek ikzelfmijn rechterhand bepaaltuit doen doet ‘ie ookvoordat ik mezelf weer toedekin het nieuwe jaar

Ze danste onverschrokken

zij had zich naakt verslingerdrond de wingerd in de tuin

vanaf de wortel-tenentot aan haar blonde kruin

kerels kunnen nu haar kleren krijgenze is toch al niet zo dol op hijgen

Lolita draait alweer een jaar of zesrond haar eigen leuke paalen als hospita op zijn adres

Coma

ik houd opnieuw jouw handen vastvergeef mijn tranen schathet diepe slapenzit gezegend niet in mij

maar wel nog steedsjouw warme strelingknuffels van ons allebeidroom maar schoon mijn lieve kind

waarin ik het lange wachten vindtot jij een brede glimlach geeftvoel mij ondanks dataltijd nog jouw eigen hoeder

verwacht van mij geen antwoord schatvan wat buitenom jou leeftblijf jij mijn lieve lieve kindwaarom een echte moeder geeft

n.a.v. Friso

Nieuw Nederlands Volklied

wat een rot weer, wat een naar weerwat een gaar weer wat een klaar weer

onbestendig vochtig koel en zwoel weersof en idioot weermorgen is het nat weermorgen komt de regen weer een keer

morgen wordt het beter morgen wordt het heter

morgen gaat de zon weer even schijnendoor mijn glasgordijnen met gemakstaat in Enkhuizer Almanak

Niet laten strikken

bij Appiekomt een bediende naar mij toe:wilt u misschien een leuke jobvoor een halve dagin de week

het vangt goed hoortien €voor vier uurtjesvooral geinig voor bejaardendie onze karretjes als rollator gebruiken

u kent toch welonze handscanners en betaalautomaten?nou het vangt goed hoordaar hebben wij een schot bij staanwaar u dan lekker alleen achter mag zitten

u krijgt er een gratis kan koffie bijmet wat kokosmakronenals iemand dan betaald heeftbehoeft u alleen maar te zeggen:

vergeet niet u bon uit te nemen!

IJSvorstin

jij onthaalde mij als geliefdein de gedaante van IJsvorstinhelaas bleef er de grote afstandtussen jou en mij

de zin om je te koesteren ontbrakjouw beeld blijft wonderschoonmaar heeft de warmte niet die ik wenswennen aan kilte stoot uiteindelijk af

ik had het kunnen wetenwant heel voorzichtig betrad ik joumet de intentie het prachtig Chineeswitte lichaam met lichtblauwe gloed te betasten

jouw ijzige kus werkte nietjij haalde mij onderuiten toen de dooi intrad… stierf je.

http://youtu.be/OmUBfZ5W1hU

Vallende ster

met haken en ogenheeft haar schoonheid de overhandals diva van formaat trekt zij aanveelvuldig noemt men haar naam

ontwikkeld en vasthoudendik wacht tot ze misslaatdeelt zij de klappen uitrond haar machtige cultuur

schrapers vallen bij bosjesvoor haar enorme fortuinze loopt naast haar schoenenwordt steeds dominanter

uitermate vrijgevig over de grenzenniet voor alle minderbedeeldenbinnen de perken van haar zijnze wil een strakke make-over

steeds meer maakt zij de dienst uitfamilieleden zien vertwijfelt terughoe het allemaal kon zijnen tracht men zich los te wringen

Europa is haar naam

Weerbarstig

als ik zo naar buiten ziedwars door het glasgordijndan denk ik wat kan het lichtbijzonder eigenzinnig zijn

als zachte tonen do re mimuziek als sluimerlijnmijn ticlaat klinken naar de hoge dowaarop ik verder dein

nu ietwat meer op rijmmijn dag is niet hetzelfdewandelt graag buiten het ritmede zon glimt zwak met goudniet alledaags zo fijn

wit pakt dag en nachtlicht meeverdubbelt graag de sterkteonder nul bepaalt het smeltenwant voor je ’t weet…doet onverwacht de dooi entree.

Engel der bescherming

geen last maar taakte moeten volgenwie geluk heeft

beweeg mij in een flitsvan het momentbescherming is onzichtbaardag en nacht is mij

wanneer zich iets ontpopt:op twee plaatsen tegelijksta ik er niet voor inin tweeën splitsen lukt mij niet

ging mijn eigen flitsen natoentertijd op aardewas ik ook gewoon een mensvan het moment

nu engel ik op schoudersnog meer in het verkeeren bij vrijerijenjaarlijks veel met Kerstmis dan ook geregeld

Tututu senryu

heb een speelgoed treinmaar de Fyra doet- het niethij blijft steeds stilstaan?

Wit

tjeetje, wat is het wit zeg!pffff wat is dat wit, nou, noude laatste tijd is het zo witzo heb ik het nog niet gezien?mensenlieve wat is dat wit

het lijkt wel of er pas gewit is?met bleek in de witte was!zo, zo, wat is het wit zegwitter gewoon dan wit man?en koud ook hoor, zo koud!

potverdrie, wat is het kouden zo wit dat het is?zo wit is de was niet hoor?tjee wat is het wit en bloedlinkwit en koud tegelijk, jahaa

ik krijg er een witsik van!

Vragen op Europa ’s à la carte

legbatterijen opeen geproptsamen staan wij sterk?

knal de kaarten eens op tafelwaar ligt dan al uw kracht?

waar plukt men oude kippen kaalwaar veren reeds verdwenen zijn?

hang de schilderijen opvan Engelse en Franse slagenuit vroeger tijden

waar liggen alle toverdrankendie winnaars binnenhalen?

‘wij hebben het nog goed’ is bijna open brokkelt langzaam af

gaan wij nog wel samenvia het nauw van Calaisop een rode loper door één tunnel?

of gaat ‘ie dicht?

Het lijkt wel een…

aan mij opgedragen dagsprokkelend in dooide tango met doctorenof het lelijk is of mooi

zelfs het ijs op straatsmeltend in de orenproef uitgestrooid zoutbenen niet meer storen

groen tevoorschijn komtonderuit het witte lakenmijn hart dat stomptomdat je naar me lacht

meer heb ik niet nodigtel wat maanden affantaseer in tuinende rest is overbodig

Mevrouw

heeft u vannachtook zo liggen woelenhoe het allemaal verging?

en het verging

maar ondanks allesbleef u toch nogonze Koningin

het is een volksspelvan ja en neeeeuwen lang gezegd

hij of zij zijn ervoor in de wieg gelegd

1953

hoor schimmen stormenmaar mijn tegenwerking wilgeen backflashdijken

Als kind…

wie wil er nou terug naar backflashdijkenwaar mijn ziel huildeik was nog kindbij kolkende waterstromen

ook niet naar verdroogde en gebroken grond

mijn nagels mogen brekenlaat mij barsten stoppen met het stofonder mijn voeten

dat het weer- wisselvallig een geheel wordtzoals destijds lente nog zo jong wasniet naar mijn veel te sterke zonnewens

niet meer terug naar servet en tafellakenvan drieënvijftig stormen

hef mijn tegenwerking oplaat water stromen waar het nodig isdieper dan mijn denken

daar waar dagelijks de zon schijntafwisselend met regen.

Vannacht herdacht

zware storm beukthuilt en rolt zich rondtegen de tuindeuren

geschrokken sla ikde lamellen wegmet mijn blik naar de dijk

kruip ongewild in de huidvan hen toentertijddie ten onder gingen

vannacht herdacht ikmet gesloten ogenwat impact achterliet

De tijd is aan ons

het gaat mij makkelijker afin de voormiddag het bedte omhelzen

ben met pensioeeeeeeeeen

het wordt ingefluisterddoor hevige regenvalwaar ik graag aan deelneem

ruk me de kleding van het lijfmijn lief vraagt het ookwij duiken er snel inmaar dan rinkelt de deurbel

en fluister ik terugammehoelakom morgen maar terug!

Bespottelijke vraag

in mijn jong volwassen jarenheb ik De Schepper gevraagdof Hij mij zwart wilde makenzodat ik kon voelenhoe het voelt om zwart te zijntussen de witten

hoe zwaar zij het haddenvan binnen en buitenbijna overal buiten stondenDe Schepper luisterde nietof misschien lukt het nietmensen die wit geboren zijnop afroep zwart te maken

te laten voelen hoe het voeltmisschien vond De Schepperhet een bespottelijke vraag?nestelen in een ander kan welmaar dan alleen met gevoel

Belaglike vraag

in my jong volwasse jarehet ek Die Skepper gevraof Hy my swart wou maaksodat ek kon voelhoe dit voel om swart te weestussen die wit

hoe swaar hulle het gehadvan binne en buitebyna oral buite staanDie Skepper luister nieof miskien lukt het niemense wat wit gebore is

op afroep swart te maakte laat voel hoe dit voelmiskien het gevind Die Skepperdit 'n belaglike vraag?nes maak in 'n ander kan welmaar dan slegs met gevoel

Billie

Zwarte haren witte bloemblijft ze eeuwig jazzy doenvanuit destijds zo jonge stem

gebroken triest

door drugs van hemen haar verwoeste levenze is me altijd bijgebleven.

Tam

Is het niet heerlijktam te kunnen zijnbuiten het woesteverwoesten

waarheidmet een lachniet vergaatin haat en nijd

incasserenen weggevenmet een knipoogik kies voor tam

mijn konijnmet dezelfde naamdie ik knuffelzonder te zwalken

Wit over kleur

alsof ik een jaarvlok heb overgeslagenin een voorbije dwarreluit een knikkenbolmoment op de zitbank

van bovenaf naar onderwitten dikke kristallen geschrokken takkenzij stellen hun planning uitboven nieuwsgierige knoppen

er keert een beeld terugwaarvan iets eerder afscheid is genomener zijn geen gekleurde folders meerdie ik tot in den treure volg

* de dood van Anass Aouragh

Misleiding

wie had dat kunnen dromensneeuwtijdmet kapok in de bomen

Stervende pseudo ’s

het kussen opgeschud,waarop het brein ten ruste gaatknakken van de romp ontstaat

pijn der overgangbevrijdt de alter

onzichtbaar blijft het in beschutedoch er zelf geen weet ontstaatdood de nieuwe geest loslaat

wanneer een derde daagtdie een plaats vernesten wil

zal een vierling zich vererendie zich warmte wringt:laat mij dit leven uitproberen

Senryu

het oudste beroepmoet ook gaan inleverenwat nu ministers

Betrokkenheid

als jij zegt niet te kunnen huilendoorheen het eelt op jouw zieldat geen toegang geeft

doch wel het verhaal verteltvan een schokkend levenwaar ik geëmotioneerd door raak

mijn tranen de vrije loop laatdie er niet voor niets zijnwant het gaat mij makkelijk af

het is een kwestie van verledeningrijpend maar een openbaringom het weg te laten vloeien

Ogenschijnlijk

mijn ogen tasten takken afrozen snijden onderhandsnalevende natuurkunstsmoest tussen doornen

afsterven streelt verwelkingzonder pijn verpulverendzoals paddenstoelen stuiven

brandnetels beschermenen verbergen zuiverheidvoelbaar bij het raken

ik behoor tot hun natuurbeweeg mij vrij op de winden de streling van de zontot ook mijn wortels sterven

Springtijd

nog steedskauwt de kou niet wegen toch, ja toch

is er dat bekende gevoelovergevoeligheiddat men kriebelen noemt

je weet welwat je tegenkomt in liefdeen drift

ik heb geduld

Schijnbaar

azuur trilt de luchtwintert het net boven nulzonnig naar lente

Weet je nog?

lees en luister je, mijn ik?weet je nog van voorheen toen je huildevoor en achter de muur van het ijzerengordijn? fluistering en zwijgplicht ondanksniets en alles hebben?

verzorgd van de wieg tot het graf?

besef je nu dat je in hetzelfde harnas zit als jeoosterburen destijds? dat jouw nederigheid enland nu over verrotte wegen dolen en allessupersnel van je afgenomen wordt behalvejouw geestelijke vrijheid?

verzorgd van de wieg tot het graf?

klootzak dat je bent, kom maar en geef jecenten af waar je niks meer voor koopt, steekje kop maar in hun aquarium vol van piranha’sweet je wat je op dit moment het allerbest kunt doen?

nou ja, ik zei het al!

Bewogen

niet alleen de aanvangwaarin zij speelde met het lichtvanuit een duistere gangdoorbrak het ontsloten gedicht

overvallende kunstvan stilzwijgende hoedegeen pijn doch pakkende gunstzuchtten posten onvermoede

waarin het ware doel betradschoonheid van gesloten deurenbinnen haar woordenschatbeneveld zonlicht vele kleuren fado’s sloegen in gezangenweemoed deed de hals verkillenalle kieren van verlangendeed haar lieflijk hart verstillen

Marsiaanse spraakverwarring

taal: moerstaalvoertaal, roetstaal, thuistaalvan Mars wij komen

achterstandtaal Nederlandwel hier geborenwel hier wonen

leren moet Marstaalvakantie voor terugniet gek idioot, regering betaal

Herkenning

er is ietsvan herkenningals hij mij passeert

ben het zelfdie ik in de ogen zieeen halve eeuw jonger

wij zien glimlachend opwaarom is onbekend

ik ga de hoek omvan een moment opnameen vergeet

Neuriën

ik moetdoorheen de tunnel

vrees is af te lijdendoor te neuriën

houd het licht voor ogenwaarheen ik wil

mijn adem

is hoorbaar zwaarlaat ‘m wegebbendoor luider te klinken

wat een verlichtinger doorheen te zijn

alleen mij echo blijft steken

Senryu

alle lof aan haarhet Brusselse verleidt mede hunkering blijft

Omhoogkomende

de nacht knaagtmaar likt woestersoms wat tederaan mijn binnenste

het buitenstewakkert mij als Testoen steront hersens

naar jeukende lentedie draait en draaitrond de maan die belichtzwoeler dan zwoel

Geliefden

het is mij treffen vandaagals diepe transjectievan overrompelingwaarin ik alsmaar groei

overvloei met gevoelensdie telkens heftiger ontplooien:wijzer worden door ervaring

vandaag ben ik meer kwetsbaardan het dunste aangetikt kristaldat eerst rondzingt en dan breekt

aan de schaduwkant geketenddoch aan de zonkant bevrijdomdat de mensheid meewerktbroos en hardheid toont

en tochopzoek blijft naar evenwicht

Slaap

je kunt me best zeggendat jij de menselijke kilte ook zat benten warm zucht

als je het raam hebt geslotenwanneer je onder het dekbed duikten nog even na rilt

dan volgt misschien….

de ontspanning van wegebbenin de mystieke wereld van slaap en droomof woelend vechten tegen slapeloosheid

ja dan gedraag ik mij weer als kinden roep Klaas vaak aanom nog wat zand te strooien

schaapjes tellen die niet zichtbaar zijnmijn moeder opdoemt die voor mij zingtwaardoor ik huilend in slaap verdwijn

dan is er toch een reden…

Lucide droom

wil schreeuwenmaar ben geblokkeerd

dan doorbreekt mijn stemen schrik ik wakker

Uiteenlopend

de ene dag Is de ander nietvaak is het delenals een wandelpaddat zich splitst…

naar een eenzame bank op het kerkhofdie mij trekt als rustplaatswaar ik schrijf

bij toeval volg ik een vrouwverbonden met teksten op lintengevlochten in haar haren:uit boeketten die men achterlietvoor haar geliefde

pas na mijn toezien besef ikdat straks boven rulle aarde Magnolia’s herrijzenzich lieflijk buigen over haar gemis

dan wil ik ineens terugover knerpend grindnaar het vertrouwde leven…maar dit beeld laat mij niet los

Nazikampen

in het begin waren zijde tel al kwijt

nog steeds blijft het wringenen opnieuw beginnen

na meer dan tachtig jaarzijn ze er misschien bijna uit.

en nuna dat ik het geschreven hebzit ik weer te janken

Compatriotten

klaagvrouwen

laat hen voorop gaande menigte volgtomringt opnieuwna eeuwen

jeremiërendkrijsendtrekken jute van het lichaamen de haren uit

klaag onovertroffen

landgenotenworden uitgebuit

sleep schuldigennaar hun bonusschavottoon hun graaiende grijnsgrissende klauwen

gratis tomateneieren en drekschateren eindeloos

Moet je doen…

ga eens naar Lisseniet alleen voor narcissenmaar het hele keukenhof

Jacoba beiert er rondmet tuinkruid in haar mond

haar bollendoen het altijd goed

Links rechts

lachende billenvooral al ze gaan lopenlinks rechts links rechts links

dienstplichtvoor Noorse vrouwen

dan horen zeen zien ze dubbelof het gelijk gaat!

Onbevreesd

ben ik te goedaardiggewoon alleen maar mens te willen zijnte overbruggend zonder naamkaartjein een horde wilde dieren die ogenschijnlijk vredelievend zijn zolang ik mij niet in hun afgeschermde kudde begeef

of ben ik een te keiharde bronzen denkerdie alleen maar naar eenheid zoekt

ben ik nou die ongelovige vreemde eenddie niet wordt toegelaten in de bijtvan overheersende religie waarvanmen overtuigd slikt het ware geloof aan tehangen en mij niet onbevreesd in de ogenwil zien

kom, laat ons verenigen en knielenals je wilt- voor onze eeneiige God die ons haren heeft geschonken zonder te bedekken

Hij laat de wil aan jouzeg mij, ben ik nu radicaal?

Overdenking

de kracht van de vrouwzit in de krachtvan haar sterke geslacht

Backnang krijst

Verslagen de nachtwaar het vuurals een slangrond de halzenbrandt

tranenzijn er niet voor nietsdoch hitte verdamptin vuisten gebaldnaar de hemel

*door een grote brand in de Zuid-Duitse plaats Backnang bij Stuttgart zijn in de nacht van zaterdag op zondag zes kinderen en een volwassene uit een gezin om het leven gekomen.

Bron: nu.nl

Omdat hij zo poëtisch is

bij het teder aanraken van de snarenin donkerte van tijd en wijleontwaakt het stille der stilte en wakkerteen stem over de zachte golving terugnaar de kern van ons gevoel

niet alledaags het zoekend troostenvan het ritme in zijn stem welke weemoedraakt in de ontspannen rust van overgavehet sluiten van de ogen in alle luisterdein ik mee met mijn gehoor

evenzo zijn woeste golving kunnen mij bereiken overstelpend in de klank van het moment zo zwieren en zwaaien van wilde stormen die opzoek zijn naar een open hart die van harte welkom heet.

Because he's so poetic

When tenderly touching the stringsin darkness from time to timeawakens the quiet of silence and kindlesa voice over the soft undulation backto the core of our sense

the unusual seeking comfortof rhythm in his voice that melancholyhits in the relaxing tranquility of surrenderclosing the eyes in all listening heavingI along with my hearing

likewise his fierce wave can meachieve overwhelming in the sound oftime and swing wild storms who arelooking for an open heart prepared to awarm welcome

Lieve lente

gij zijt zo kwetsbaarals een mensenkindmisschien telt de winternog eerst tot tien

loslaten kost veel moeite

en komt zijn tegenwerkingop uw groenheiddit jaar wat neerbuigend over

respecteerzijn wispelturigheid en de uwewant nare dingen zijn tijdelijkdaarna wordt het beter

trouwensgij heeft nog wat dagen de tijdalvorens te ontluiken

Wonderyu

spenende babydiep slapend in een boomstamwonder der natuur

*eigen foto

Toentertijd

zo jong kende ik je almijn buurmeisjevan twee stoepjes verder

huppelendmet kinderen uit de straat

later, veel latertoen wij zijn meegegroeidzag ik je pas echt

ik vroeg je en je zei jawij dansen numet onze kleinkids

Tot op het bot

en toch zie ik terugnaar de veranderingenen voorspellingen wanthet zat er dik inde wereld is allang vergaandoor vernieuwing in alle vormen

negativa et positivumde poppenkast in Romewaar ooit het verval begonJan Klaassen weg: gordijnen dicht de rode cape gaat afeenvoud prijst het woord

mijter wordt toekennenmaskers vallen afnog wordt er mis- gegrepenbeter te trouwen dan te brandenmoeder natuur bepaaltwij zijn bijna tot op het bot

kaal geplukt: er volgt een honddie ermee wegrentmaar er wordt ingegrependaar waar angels zittenin taaie huidenvan eigen valse profeten!

Toon u Franciscus

in alle eenvoudlaat uw onderdanenniet branden maar trouwen

laat onze kinderenniet tot hen komen

velen omzeilende heilige interpretatie en maken hen eigen

sleep hun biechtnaar het gerechtver van uw hoede.

Verbeeldingskracht

in de lange optocht volgenaangedreven kamelentamme en wild blaffende hondenvreemde vogels en spitsmuizen

eenden en beertjesRubensvrouwen met enorme borstenzelfs Jezus lacht tussendoorzwaarlijvige humoristen

Don Quichotte en Sancho PonsaArtis de Partis met zwaar geschuthoogwaardigheidsbeklederspaarden die steigeren

witte, grijze en zwarte schapendie beginnen te mekkeren en sneller voortbewegenonder de blauwe hemel

het ligt aan de wind

Dan stel ik mij zo voor…

dat wij hieraan de Kruislaan staanen Hij hortend en stotendvoorbijkomt

Zijn voorgeschiedenisis mij al bekenden ookwaarop het uitdraait

ik zoek Zijn ogendie niet gesloten zijnHij zoekt die van mijin oogverblindende snelheid

of ze willen zeggen:‘kijk, dit heb ik nu voor je overwat is jouw reactie?of het zal helpen, betwijfel ik’

ik blijf er mee zittentot op de dag van vandaag

Vincent

voor mijn doen is het wat laatals bewonderaar en had ik watmeer streken nodig je te schetsenen te eren ondanks ik je al jaren ken

je bent mijn cultuurplant onwetendop welke manier je makkelijk bentte bereiken: de één is de ander niet

toch ben je mijn zonnebloemde pit die alsmaar groeit en groeitop elke goed gedraineerde grondvanwaar jij jezelf niet afsnijdt

benoem je als zwerver en kwast op destreling van de zon en ongeëvenaardebloeistengel met het hangend hoofdnergens vindt je rust mijn vriend

kom maar met al jouw impressieslaatbloeier gun jezelf wat kleural is het na de dood

Ssssssssssst….

zij gebaarde met de wijsvingernaar haar mondmaar ik wist niet waarom

voelde de spanningdie zomaar bij me opkwamonprettige pauze deed entree

samen onzekerheid voelenduistere glimlachdie uitbarstte in geschater

nog steeds met de lippen op elkaaren het schuiven op de zitting van de stoelbrak het ijs

als rust valt wil het niet zeggendat sfeer een andere wending neemthet wennen met elkaar aan stilteis een levenskunst

laten wij vanavond ‘stil zijn’ vieren!

Weemoed

zij hing haar zwarte sjaalsals weemoed aan de wandzodat de gasten kunnen zienwaar hij voor stond

er staan alleen nog lege stoelenen guitarras zonder klank

nog steeds dwaalt er zijn geestdoch zijn gezang is er verstomd

hij nam de Fado met zich meeover de kolkende zeenog steeds stelt ze de vraagschreiend aan de Taag:

waarom ging je toch alleenwe zijn toch altijd met z’n twee

http://youtu.be/uRbfzFmVFR8

Kern

hoe de boom ontspruithoe de steen zich hardhoe het water kolkthoe de zee bevolkt

de kernbehoudt zijn eigennaam!

Riool

het gaat over schrapersde inhaleerdersdie van graaien houden

hoe meer hoe beter

weg met het vertrouwenin goed gelovigendie worden misleid

de mammon stinkt niethun duivelsoog des te meerstap voor stap

hoe minder hoe beter

beneden pijlwaar het verdwijntin hun hemelsbreed riool

Karmalied

luisteralles wat we doendenken of zeggenkeert weer terugnaar onszelf

het herkennenvan toentertijdblijft een strelingvan de natuur

zoals de kernhet diepste raaktontspruitenin nieuw leven

betast gezangeeuwig schoonde boventoonin onze stemzelfs in ellende

Centryu

wil je nog centen?die hebben we hier niet meervanaf de €uro

Mars van Milo

met afgebroken jatten is mijn lente gestolenprobeer haar blauw van de kou terug te vindenof heeft zij zichzelf ergens verscholen?

laten wij vreemde vogels oproepen van vijversdie nog met scherpe snavels winterklooienrondom authentiek bevroren dooie reigers

lente krokussend voorkomend ontwakenook zij begrijpen hoe wij warmte zo missenmet kracht uit de vrieskou geraken

voel mij een rillerig versteende Mars van Milozonder ooit krachtige armen zodat ik mijngeliefde voorjaarsvenus maar niet kan omarmen

Onderwerping

ik heb mij in gedachten~~~~~hier in onze beschermende woonkamerplat op het koude laminaat geworpenboetedoening van alles dat is misgelopen

ook nog op zondag dat zoveel in zich heeftis mooi meegenomen en het ontroert mijomdat ik zojuist op YouTube veel van Uwmisère heb opgezocht binnen de Mattheus

geschrei is mooi vloeiend omgezet in passieen muziek d.w.z. dat het mij raakt aangezien ik veel ouder ben geworden dan verwachtals ik naar Uw leeftijd zie is mopperen taboe

het is prettig te weten dat U mij jaarlijks iederekeer weer met beide benen op de grond zetmaar nu lig ik liever plat op mijn bek omdatU het waard bent maar ik smeek geen pardon

anders blijf ik aan de gang en U weet net zo goed als ik dat in de fout gaan dagelijkse kostis en beperk ik mij maar tot af en toe zoals nulanguit voorover: in mijn verbeelding dan~~~~

http://youtu.be/8ZnlgMgou-g

Verbondenheid

treffend, zelfs poëtischzoals zij elkaar in de ogen zien

als irissen verbondenzoals bloemen aan één tak

hun oren zijn als bladerenzacht ruisend van liefde

er sleept een pure traanalleen al door emotie

bijna geen bloemdie zo vaak geschilderd is

Mensdom

beschuldig mij niet van voyeurismeomdat het beeld in beweging mij trektopzwellende tonen van uiteendrijvendewolken afgietsels van mensen zijn

Zoveel Vincent veel te veel http://youtu.be/n3CEXPMdjQU

Zundert, Saint-Rémy, Arles, Paris, Nuenen,'s Gravenhage, Londen, Bourinage, Etten,Amsterdam, Auvers Sur Oise

wil ik meer schorem noemen die doormij zijn afgeschuimd, waar mijn kwastencanvas raakten in het groen, heb al mijnenergie erin gestoken, noppes heb ik erverworven, het was bijna niet te doen,geen blik, geen streling hen nog waardwaar mijn hart en ziel in zijn gestorven

doch ik heb er niks verworven, zeker hadik vijf of tien schetsen moeten slijten zodatik rood, wit en blauw er uitgehangen had,halve gare fanatiek zo goedgeluimd mij tendeel gevallen was en valt mijn werk niets teverwijten

was het waardeloos geweest dan had ikhet uit raam doen smijten zonder oor voorkrijsen want wat moest ik nog met mijngehoor het rood doorbloede mijne, stuurmijzelf wel naar de duivels gele hel, zoveelteveel te veel Vincent, dan pas open ik hunogen, vind je het krankzinnig als ik snik?

Rond 01:30 uur

mijn gedaante wastweemaligin het donker op de fietsjullie zonder blik passeerde

en latertoen het licht wasjullie zeidenwat ik rond half twee in de nacht buiten moest

ik lachte dat het onmogelijk wasmijn fiets achter in de schuur staatmet van alles er bovenopbeschermd voor inbraak

beide impressieswaren een heldere droom

Reflectie Vincent, reflectie

heb mijzelf wat bespiegeldtjonge jonge…en werd wat uitgescholden

het beeld was altijd andersomgekeerddan de ware werkelijkheid

toen bracht het mij totaal baggeralleen maar verdoemenismijn kleuren waren niet populair

net zo min als mijn harenwortel: riepen zie me nalater zag ik pas hoe rood ik was!

*gedicht uit de Vincent van Gogh cyclus

Agostina Segatori (Vincent van Gogh)

Parijs wilde waten niet alleen Parijs

tjeein het café ’Le Tambourin’wie niet weg is, is gezienbij Agostien, ik kom

bovendien niet mijn werkalhoewel het er mocht hangenmijn kruis had ze gerenommeerdvereerd kan ik wel zeggen

ze leek zo ingetogenrookte als een schoorsteenmaar van steen was ze niet

ik was er eenzaam en had verdrietwat wil je dan als man alleenzelfs in haar tamboerijndie om de haverklap trilde

*gedicht uit de Vincent van Gogh cyclus

€ Volklied van de domme

vanaf vandaag zeggen wijalleen nog op de werkvloertegen bovengeschikte

dag zus, dag broer

wie niet weg is is gezienekom alleen nogwat centen verdienen

zeg je niks heb je ze ook gelapten wordt eruit getrapt

zelf heb ik er niks meer te doenwant ben al jaren met pensioenheb ook lak: staks zonder cent op zak

de hoge baas zit zone goedwant die beheert de poethem noem ik voortaan de Graaieren langs me neus weg loeren draaier

heb me laten vertellenga emigreren naar Cypresdaar zitten ze je geld te tellen…

Senryu

met dit koude weerdoe je ook geen spagaat meeranders vat je kou

Metaforen

en het steeg maarsteeds warmeren warmerwordt het al heet?

ik voel, ik voelwat jij niet voelt

het is niet koudis het soms warm?

lig de hele tijdte metaforenvan mijn tenentot mijn oren

in de zonvoel de zon

ja, ik ben de zon

weet alleen nietwat ik morgen doe!

Griet Manshande

vandaag op zo’n zondaglangs de lijn van zonnige dijkvoelde ik mij even destijds

als schrijver Jan Menstussen – Griet Manshande -

heb er niet eens ver voorhoeven slenterenomdat ik aan een dijk woon

overgelukkig genoot ik vanherinneringslezen

bijna irreëel bedwelmd doortemperatuur en de zonliep ik vanuit mijn ligstoel mee

en dan nu pas te wetendat Jan hier vlakbij woonde

vergane glorie? welnee

Deppen

de laatste jarenzijn nogal emotioneelgrienerig bevangen

behoeft maar iets te gebeurenen hupsakee

nu is beslotenmeteen op te staanen een rondedans te maken

aan de andere kantis er ook weer vreugdedat het nog kan

Liefdesroman

Zijn honger stilt nietpagina na paginaversleten letters

nog is er een sprankje lichtondanks gesloten blinden

Wie had dat gedacht

reuzen groeiden doorrondig uit strakplaatigedel glijdend over landschitterbaar tegen de zonstomend snel en statigmoe gestaald dan zinkt hetgebruikt door overmatig

sterke knopen zijn gebroken!

ooit als Titanic een gigantvan ons krachtig lage landtitanen zinken naar de heldrijfzand zuigt met open monder is geen redden aanzonder sterke kapiteins!die onmenselijk vergaan!

Sage

ken jij de sage nogkleinduimpje en de reusdie niets meer verhalenin onze tijd?

geloven in sprookjesverledentijd?

de reus is neergeslagenkleinduimpje eruit getraptweg met de ode!

aan destijdse giganten

die verdwijnen uit het boszodat kleintjes verhongerener zijn bijna geen kruimelsom te rapen

zelfs niet bij de voedselbankaan de in en uitgangvan het ooit zo voeding rijke bos

W

hoeveel voetstappenleef jijin alle vrijheid

gevangenwil ik niet zeggen

hoeveelvierkante kilometers?en dan nog bewaakt

jij verdientgeen namaak kroon

maar zo’n onbetaalbareechte, die schittert

die je op en af kunt zettenwanneer jij dat wilt

benijden doe ik nietbewonderen wel

Kabaal van jewelste

het riekt bij de kakerssnotterig glibberenharingen tussendoorhandige vingers

feestgedruis aan de kadewaar schorre stemmengolvend schreeuwendeinend aan slingers

met of zonder uide staart pakt stijfhoofd achterover glijdt ‘ievan bovenaf de strot in

neem er nog een in de bekblèrt Aal als opgerooktevind je ’t gekdat ik de zee bezing

ze dondert en lachtuit haar volle gemoedlust je een jonge of een ouwepikketanis zachter dan zacht

Bijpraten

van bent U er nou wel?nee, u bent er helemaal niet?doch, alhoewel, hoewel, maar

als ik dan terugzieop mijn passievolle levenwaar lust enorm de kop op staken nog lang niet is uitgeblust

zich een plaats toe-eigendein mijn geest die altijd huildeomdat ik dacht niemand te zijn

door gebrekenwaarmee ik het leven werdin geslingerd

zonde niet zonde maar zalig is

nog tot op hedenmet Uw handen boven mijn hoofddie ik soms negeer

dan denk ikklojo, waarom twijfel je nou nog?als U juist mijn redder bent?

Alles gaat zijn gang

en mijn zon vroegof ik weleens een traan laathij overrompelde

mijn zon herhaaldezijn vraag

moest nadenkenen kwam er niet onderuitte reageren

moest eerlijk zeggendat ik zeeën op pijl houden soms tsunami’s veroorzaak

en mijn zon zei:dat hij zou proberenze op pijl te houden door verdamping

ik wil hem omarmenmaar toch ben ik bangvoor verbranding, bevingenen overstromingen

dan krijg ik mijn aarde weeren hun samenspel

Zware droom

liep de ganse nachtmet een kroon op mijn hoofdtussendoor de Kalverstraatnaar de Dam

ik had het heen en weer

mensen lagen in een deuken wezen me nadaarna tikte ook nog Maximahaalde de kroon van mijn hoofdze zei: Willem wil ‘m

maar ze lachte wel

dat heb je somsals je zowat de hele dagmet je giechel voor de TV zitte applaudisseren

af en toe een traan laatzoiets achtervolgt je dan gewoonvooral als je prinsesjes zietals kleinkids met omadie ook bijna staat te grienen

en toen ik wakker schrokzat ik op de zitbankmet een lullig nepkroontjeop mijn verwarde haren?

M

Maxima, zo ik u benoemgij zijt een schone bloemons zachte licht op uw gezichtdat ik bijna niet omschrijven kanin een gedicht

herinnert u zich nog uw uitspraakonze Nederlandse identiteitniet gevonden had?heeft u eerder zoveel mensengezien die aan uw voeten lagen?

soms heeft men vele jaren nodigom te willen gewaarwordenwat eraan ons zo bijzonder iszoals rondom het Museumpleinonze historie en kunstenaars

aan tangodansen doe wij ookprobeert u eens de klompendanshoor het klikken op de vloerhoe goed wij het nog hebbenmet anderen vergeleken

onze koeien in alle vormendie voor elk melk producerenheeft u onze kaas al geproefd?net als die van de Fransenver tot over de grenzen bekend

waar maakt men uit water land?ik ben er zeker van dat de koninger alles van weet: wat dat betreftzit u zo dicht bij het vuurdat op den duur warmer verlicht

de scheepvaart dan te bemerkendit ietsepietsieland zo groot in iszoals vele molens en de zoute haringze blijven maar draaien en draaiendat wij er duizelig van worden

meedraaien daar draait alles omdan pas komt u tot ontdekkinghoe ons luilekkerland functioneertik heb tot slot een koninginnenliedvoor u gecomponeerd >>>>>

Maxima, zo ik u benoemgij zijt een schone bloemons rood, wit en blauwe lichtop uw gezicht dat ik bijna nietomschrijven kan in een gedicht

dit is pas een tipje van onze sluier

Steevast

wolven knuffelenverscholen in schaapsklereneeuwige mode

Van de week

onder het slapengewekt en iets geks ontdektbleef maar gapen

alles zag wazigondanks dat ik mijn bril droegkeek ik heel glazig

dacht eerst aan een droomwas er meteen alweer uiteen na slaap syndroom

Dodenherdenking 4 mei

vandaag zing ik mijn triestliedmet onnoembaar groot verdrietbloemenkransen vol met dodendoor waanzin van de oorlogsgoden

nog steeds bestaan er machtendie niets van stoppen willen wetenzich met toewijding verschuilenin de hitte van hun strijd

kom laat ons redders niet vergetendie hun leven voor ons sletenmet beide handen op het hartgestreden hebben diep van smart

http://youtu.be/Os5AOCroS24

5 mei

door al die herinneringenwas hij in bezettingstijd broodnodiggisteren kneep ik hem nog even

hij heeft wat licht in de duisternis gebracht

vandaag knijp ik hem wat extraal is het alleen al uit blijheiddat wij vrij kunnen zijn

ach, zo’n knijpkat is nooit weg!

Toch laat ik het je weten

in het beginkwam je nogal koud overmoest er wel aan wennenlangzamerhand werd je watwarmer

natuurlijk ben jij de laatste tijdhet onderwerp van gesprekomdat bijna niemand je zo kentbegrijp heus wel dat iedereenkan veranderen

niet dat jij nou explicietde oorzaak bent van je eigenwispelturigheidmaar neem wel aan dat jijals Lente nu gesetteld bent

6 mei 2013

de zon staat hoog, het strand is heetwelkom bruist de zee, schelpen ruisenzingend mee zoals het zand kieteltschuurt zolang het duurt

wij knikkenbollen zalig zuchtend: jadit is zo’n mooie dag en na de lunchzingt de tweede thee met verse mint

voorbijgaand lachen wiegende billenop een zuchtje wind over het zuiderstrandde meiden gillen: wat een kontsmikkelend ijs loopt langs hun mond

als u wilt, geef mij dan maar een handManouk trekt opa zwaar door ‘t zanddan redt hij het ook beter

voldaan naar huis watert de douche: kommeteen maar onder mij want ik verkwikzodat wij even spinnen als een poes

Ako Taher

de voor mijzo belangrijke eenvoudvan warmte en gevoel

welke handen soms uitstralenwaar vingers uitgroeienals planten in de vroege lente

voor het eerstzag ik ook de ware bloemdie eraan ontkiemde

voelde zijn klankwant hij speelde rondmijn kwetsbaar hart

emoties vingen aanals het signaaldie de traankraan ontsloot

het draaide om invoelen

dat hij die bron bij mijop zijn eigen wijzeliet opwellen.

Ondanks de lente

toen ik de zware deur opendeedeven stil stond om die kamer te overzienpa op de rug aankeek voor het tafeltjemet het Brabants bont tafelkleed

hij in alle stilte langzaam naar mij omkeeken fluisterde: ‘ik ben gestorven Lau’,om de tijd te doden dam ik numet Wilhelmina pepermuntjes ‘.

later in de auto stond ik nog even stilalvorens weer naar huis te rijdendoor de wasem op mijn ogen zag ikde bloesem uitvallen.

Eeuwig pinksteren

nu wat zij zeggen?Babeltaal in Nederlandikke niet verstaan

wel leef in Lui lekker landgeest op sterven na dood

Prozaboy

Jij inspireertzoals de titel zegt

het bestokenwas nabij

en jij

verleide haarmet schone praatjes

Vooruitzien

ik ben mijn eigen toekomstterugzien valt niet meerten deleik gaf haar reeds aan Lethe

rivier der vergetelheid in Hadesen mijn poëtisch leven

alles is door mij beknotgekneveld op geschept papierooit zo maagdelijk als ikna mijn dood nog leeft

zelfs als zij vernietigd wordtin vuur en vlamzal haar geest voor eeuwigblijven leven

Antithese

ach, mijn hartoverdonderdewat had jij mij te pakken

weggestopte favelastoen ik ze zag vanaf de Corcovadode herder van steenmet gespreide armenmijn ogen vielen op de armoevan de top tot op het bot

dieven van mijn nachtrustlaat de schaapjes tot mij komen

en verderonderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgatvan Iguazu

de zon brandt op de grens vanDon’t cry for me Argentinaen weer terug naar het stranden het zand

van Copacabana, Ipanema en Bahia

eenmaal weer thuis verdrink ikin al mijn humor, gekheid en gelukgedans en gezangvan de samba

pão, pão, pãoRio à Bahiapão, pão, pãoBrasil Minha Vidapão, pão, pãoaçúcar e coraçãopão, pão, pão

Splijting

verloop snijdt telkens het mesin verbintenissen die ooitde naam liefde beschreef

omstrengeling verzwaktin verlatenheidtranen doordrenken

is het misschien de mammondie bederf zaaitzodat armoe kan binden?

ik vraag het de allerhoogstemaar er blijft mij een antwoordschuldig

of moet ik over een huwelijklogischer denkenzo ook over een klein nageslacht

dolend in eigen oog en mondschommelend in een speeltuinzonder enige stem

Splijting 2

binnen de mierenis er altijd veel werk aan de winkelniet in de mensenwereld

hoe vergaat het binnen hun bandenwie speelt erin nog een rol:alleen de miervrouw

enige tijd na de bevruchtingoverlijd de miermanals enige scheiding

bij de mensheid ligt het andersdaar komt het alleen aan op scheidingtussen voorheen geliefden

daar is het aangaanvan een zogenaamde verbintenisbijna uit de tijd en staat splijting superieur

wat een gemier…

Natuur spreekt

de ochtend rekt zich uithaar bed licht omwoeldtussen de lakens is het natzij zucht

vol verwachtingdoor stromende spanningweer een plas gedaan

te laat

door inrollen en klagenvolgt er geen warmteeven knikt de zon

wacht af

wolken drijven doorlente heeft geen zinde zomer popelt samen

naar de herfst

het groen verzuiptjankend naar de avondvan verandering

Herfst

slik!

klonk de Herfstik heb dit jaar de Lenteverorberd

nu ben ik een natte app

volledigheer en meestervoor en na de zomer!

tenminste…als ik de zomernog een kans geef

ahaa aa aa aaaa aaaaaaa

Herken je ze?

op een verrassing tochtsomewhere nowherein eigen land

de busvan Bussum naar Naardenen dan het diepe inmet knikkebollendeknappende uilen

als je niet weetwaar je naar toe gaat

halfuurtje dood zittenen wakker schrikkenop het eindpunt

te weten datje vannacht geen oog hebtdicht gedaan?

Zout

is er nog meerom te huilenhuur mij dan in

ik behoef niette weten waarvoor

klik maarmet je vingerde kraan gaat open

het water is helderdoch wel zout

voor iemanddie van zout houdt

Nazaten

te naakt is het toezien

in het tranendal van de steengroevewaarvan verre iets wuift

de rand te hoog de plek te dieper is geen stem zodat spreken zwijgt

er bestaat geen gids voor oude plantenmet vragende ogen van nazaten

grind van de groeve is teveel in bewegingzodat belopen te vroeg zou volgen

Descendants

too much to naked to behold

in the valley of tears of the quarrywhich distant waves

the edge of the high place too deepthere is no voice to speak as quietly

there is no guide for old plantswith questioning eyes of descendantsgravel from the quarry is too much in motiontoo early to walk

Hakken tenen

het is zuchtenvan hoog naar laag

omhoog komen lukt netomlaag iets minder

in en uitademenis de kunstvan het loslaten

ook het draaienmet de voetenin de ringenen rond de paal

moet je haar zienaan de rekstok

en het springenover de bok!

daar gaat Lolitade oude paaldanseres

Zelfbehoud

er zijn soms van die innige stiltesdie op dwalen lijkenhet aftasten van wegenwaar geen einde aan komt

T-splitsingen die twijfel wekkenwelke kant je moet inslaanhier is de wil geen weten is het weer stilstaan bij het begin

het is niet door te drukkeneen keuze te maken in gokkenhoewel de uitdaging om beslissing roeptmaar als er een waaghals in je schuilt

kies je de kant waar wat licht straaltdonkerte lokt alleen zwartkijkershet is aan mij om mijzelf mee te tronenmet een smoes die kan strelen

Gestrekt

jij hoort toch ook wel hoe het klinktop de valreep als het zonnetje lachtna dat water golvend uit de broek vloeitdoor het gestruikel?

alleen al door gezang vanwaar blijft je en hij weldra doorbreektzelfs mijn tong sloeg dubbeluit verbazing door warmtestraling

vallend over pootjes van de katerdie de krullen van de trap krabtkrijsend een paar keer achterelkaaronder zaligheid van de zon

als het pokkenweer was geweestdan had alles heel anders geklonkenen was ik gestruikeld over woordendie ik anders bijna niet uitspreek!

Vlinderwindekind

de lucht triltzonder een zuchtje wind

zij zweeftop het gonzen van haar vleugelsen kleurt het gehele spectrum

kus haar spanwijdtezij is het vlinderwindekind

Gevoelens

waarom ben ik zo poëtischals mijn hart huiltwat is de betekenis

van deze woordenop schrift

misschien verfrissendgevoelens te delenzodat ze rustig kunnen sterven

maar waar liggen zij begravenwat is de naam van het kerkhofwaar staat de urn

als ik de as wil bezoeken

zeg mijis het al verwaaidmet de wind?

Feelings

why am I so poeticJust as my heart cries

what is the aimof these wordson paper

perhaps refreshingto share feelingsso it quietly dies

but where they are buriedwhat is the name of the cemeterywhere is the urnto visit the axis

tell meis it already blownwith the wind?

Hoelang trilt de lucht

inmiddels is het algemeen bekenddat de Herfst nog steeds oorlog voertmet de Lente, en als je goed kijkt dan zie jehaar behoorlijk ouder worden

achter de nat groene coulissenschikt de zomer bewogen haar rokomdat er nog geen beslissingtot stand is gekomen wat te doen

twijfelachtig staat zij startklaarniet meteen de knuppel in het hoenderhokte knallen: waar wij de dupe van zijnzij is ook zo onberekenbaar

afwachten of er nog iets in petto istoch is het trillen van de lucht voelbaarik heb de kookwekker alvast ingesteld:wat brengt de dag van morgen?

de Maya kalender heb ik omgedraaidmet het zicht naar de muur qua veranderingbetrouwbaarheid komt steeds dichterbijdat voel ik ook aan mijn water

Het trekt

al rust hij allangbij de bochtin de stille hoektussen vele anderen

er is zelfs geen gemompel

toch bezoekt zij hemiedere dag

een koolmeesje kent haaren vliegt altijd vooruit

Wel in de buurt

ken je het Haargebiedwaar veel in gestruind wordtvooral ook gesprongenover de scheidingdie is getrokken om het aangezichteen bepaald karakter te geven?

er is op dit moment veel uitvalvooral als de maaier er overheen walst

de veroorzaker lacht en lult teveelover de omgevingdat er te weinig zon schijntvaak veel te droog is en het er veel meer moet regenen

er komen nieuwe bewoners die iets willen weten van Jan en allemanook een vreemd sprekende oude struise dame vanuit een ver landdie ook zo graag geschoren wil wordenop de meest idiote intieme plaatsen

de maaier zegt nooit nee?

Zij zijn en waren

eerst als kuit geschotendaarna ontstond het groeien

zo ging het voorten voort

zij spartelden blijin helder lieflijk water zweefden zij

weer werd er legsel geschoten

het water vertroebeldezij zwommen uiteen

nakomelingen weendenzeeën hoger en hoger

hun tranen vloeidenbremzout

zelfs bij de oude stamvissendoch naar hun emotieswerd niet omgezien

Het kind in mij

en telkensals de zon weer schijntstroomt er nieuw levendoor het glas

het zijn maar twee panelenboven in het bovenraam

elke keerals het weer oplichtvraag ik mij afwaar komen ze vandaan

er blijkt een meneer te zijndie betovert ze tevoorschijnvanuit het derde oog

dan wacht ik ied’re keeren kijk ik maar omhoog

Onderhuids

knagen is niet het juiste woordschrok jij er niet van toen het geluiddiep doordrong tot op het bot

hoe jij hem achter jou dicht knaldede posten heb je niet eens horen kreunenomdat ze dat al jaren deden

krakkemikkig zoals jij nu bent hing hijte steunen tussen de veel te oude sponningenje hebt niet eens naar hem omgezien

hoe had jij je gedragen als hij er niet was geweest, wat had je anders ter hand moetennemen om af te reageren

al het aardewerk heeft er aan moetengeloven meer was er niet meer, behalve die ouwe gehaakte gare gordijnen van je moeder

die hingen nog steeds met punaises als valletjes aan de planken in het keukenkastjewij hebben nooit geweten hoe het eindigde

het was een slot loos stuk proza

Wat een gejen

het weer zit weer niet meeondanks vogeltjes fluiten:hoor de koolmees lekker gaanondanks dat het windstoot buiten

snuffel hieren klooi wat daarouwe CD’s en is het klaar

op een kille vaderdag- waar ik niks mee heb -zoek ik een warm sfeertje

om te pesten zingt mijn liefvanuit de keuken nog een keertjeonder zwaar gekledderStormy Weather

http://youtu.be/EIgVCU19pjg

Sprakeloos

spiegelingen overmannenogen dwingen en volgen

onbekend waarheen

sluierregenlegttere kringen

op stil water

overmannende schoonheidvan zachte tinteneigen tranen bedwingen

voel gelijkeniszonder woorden

Dagboek

emotioneel ritmenestelt zichlinks en rechtspagina voor pagina

glijdende tranendoordrongenvan blijdschapen verdriet

opgezogen door inkten uigestortop hun klankbordvan papier

Opbouwende kritiek

oprechtheidwordt niet altijdin dank afgenomen

zonder woordenterzijde gelegd

zonder slip van de tongzonder hard aankomen

Teerlingen werpen

na het ritueelde plechtigheidtot slot het papiertje

kort zwart of lang wit?

of misschien lieverde veranderingin de Mentali tijd

dan kies ik helaasvoor nee

weer zo’n 'Echt'naar de ratsmodee

dag in dag uitteerlingen werpen

met tranen gooiennaar hun verwekkersen hun nazatendie achter blijven

Drijf

ben vannachtnog weggedrevenvanaf mijn natte kussennaar vijftig jaar terug

niet dat het noueen echte natte droom was hoordat viel wel mee

nee, ik passeerdeeen hele ouwe vlamvan zusjewaar ze nog steedsverliefd op is

ik zei het zo terloops

hij moest alleen maarlachen en fluisterdeheb al jarenlang een andereen hele mooie Engel

en kussen doen we nuvan bovenaf

En jij

jij wijstals ik naar jou wijs

en jij wijstweer terug

en jij, en jij, en jij

weet jewe zijn goed bezig

in balanszou ik zeggen

en jij?

Terloops

vind je ’t gekdat je moet uitblazenmet rood vochtige ogen

wanneer een kind zegt:

als mijn ouders uit elkaar gaandan heb ik niemand meer

en jij als de donder antwoordtdan heb je ons toch nog?