Emigreer Magazine 4e kwartaal 2011

Emigreer Magazine

Spanje Genieten van het Spaanse leven

Número 9

Emigreer Magazine Spanje

Copyright 2011 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveel-voudigd, opgeslagen in een automatisch gegevens bestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf-gaande schriftelijke toestem-ming van de uitgever. Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samen-gesteld. Evenwel kunnen uit-gever en auteurs op geen en-kele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aan-sprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die geba-seerd zijn op bedoelde infor-matie.

Emigreer Magazine

is een uitgave van

MediaMix Publishing

Hoofdredactie:

Sandy Kenter

[email protected]

Redactie:

Sandy Kenter

Leonie Huis in ‘t Veld

Ibolja Hanselman

Eddy Fossele

Verkoop & organisatie:

Marcel Wulfers

[email protected]

Verschijning:

Vier keer per jaar.

Iedere eerste dag van

het nieuwe kwartaal.

Informatie en reacties via:

[email protected]

Colofon:

4 Voorwoord

6 Alhaurin el Grande, Andalusië

16 Proef Spanje, boek

16 Het Spaans onroerend goed woordenboek

16 Steun vzw Greyhounds Rescue Belgium Adopteer een hond

18 Column Leonie Huis in ’t Veld , gluten

20 Vrijwilligerswerk

26 Tapas

28 Column Ibolja Hanselman, Heimwee

29 Olijven

30 Guaro, Malaga

38 Column Eddy Fosselle

Inhoud

mailto:[email protected]



Emigreer Magazine Spanje Emigreer Magazine Spanje


Spanje

Je leeft je droom De vakantie periode is voor veel mensen een perfecte tijd om te emigreren. Gezinnen met kinderen beginnen meestal in september weer aan een nieuw schooljaar. In Spanje werkt het allemaal wat anders dan in Nederland op school. Uw kind heeft bijna 3 maanden vakantie. Iets waar u wel rekening mee dient te houden! Wij kregen bijvoorbeeld een dag voor aanvang te horen dat onze dochter niet om twee uur uit was maar de verdere maand van september om één uur. Nu kan ik mij goed voorstellen dat niet alle hard werkende vaders en moeders direct even wat kunnen regelen met zo‟n bericht. Hoe dan ook er komt altijd wel weer een oplossing natuurlijk. Maar dergelijke situaties kunnen ook u treffen. Bij emigratie gaat niet alles zoals je vooraf zou verwachten. Als je daar rekening mee houdt dan ben je volgens mij klaar om te emigreren. Je begint aan een nieuwe periode in je leven. Je leeft je droom! Succes met uw beslissing of emigratie. Groeten uit la Palma,

Sandy


http://www.zoologistics.nl/


Alhaurin el Grande

A n d a l u s i ë


nze zoon is geboren op 22 april 2003 in het ziekenhuis in Hilversum. Toen ik een dag later aangifte ging doen van zijn geboorte bij de burger-lijke stand van de gemeente Hilversum vertelde ik tegen de dienstdoende ambtenaar dat zijn naam Pepe is. Waarop zij antwoordde: “ Sorry meneer, die naam kunt u uw zoon niet geven. De naam komt namelijk niet in het namenboek voor”. Toen ik haar had overtuigd dat het toch echt de naam was die ik aan onze zoon wilde geven ging ze er schoorvoetend mee akkoord. Voor diegene die het net als de dienstdoende ambtenaar niet weten; Pepe is in Spanje een bijnaam die wordt gegeven aan mensen die officieel Jose heten. En wij kennen sinds 2001 een Pepe in Spanje die voor ons zo´n inspirerende man is geweest dat we onze zoon graag zijn naam wilden geven. En zo geschiedde. Er ligt dus een Spaanse basis in ons gezin. Zo hadden we ons huwelijksfeest in 2002 gedurende 3 dagen lang met onze dierbaren gevierd in

El Rocío, het bedevaartsdorp tussen Sevilla en Matalascañas. In Nederland hadden we naar Ne-derlandse maatstaven een leven dat past bij het beeld van de vroege dertigers. Carrière maken, wonen in het mooie Loosdrecht, druk sociaal leven en af en toe een leuke vakantie. Toch paste dat leven steeds minder bij ons en kregen we beide te maken met een feit dat het beste kan worden om-schreven als een burn-out. Dit heeft enorm veel invloed gehad op ons leven. We zagen in dat we leiding wilden geven aan ons eigen leven, op alle vlakken. Dus geen streberige leidinggevenden en collega´s meer om ons heen op het werk maar zelf bepalen wat je agenda is. Zo besloten we beide om op dat moment ontslag te nemen (we werkten bei-den voor één van de grootbanken in Nederland die tevens één van de beste werkgevers van Nederland is). Mirjam is op dat moment dan ook haar praktijk gestart als dierentherapeut en Bas maakte van zijn passie zijn beroep, hij werd volleybaltrainer.

O


Terug de financiële wereld in

Na een periode van twee jaar bleek het financieel onhaalbaar om van beide passies het beroep te maken en Bas ging daarom weer terug de financiële wereld in. En niet zonder succes, bij een dochter-onderneming van een andere grootbank werden zijn talenten al snel ontdekt en gebruikt. De praktijk van Mirjam groeide gestaag en haar wens zou zijn om een praktijkruimte aan huis te hebben. Dit houdt in dat er een ruimte voor paarden en wellicht ook andere dieren zou moeten komen.

Zoektocht

In Nederland hebben we een zoektocht gehouden en ook passende locaties gevonden maar deze bleken niet binnen het budget te passen.

Dus kwamen we al vrij snel met het idee om te emi-greren. Er kwam een top 3 van landen die we al uit vakanties een beetje hadden leren kennen: Cana-da, Nieuw Zeeland en Andalusië in Spanje. Eind 2006 besloten we om alle drie de landen te gaan bezoeken en te onderzoeken of er mogelijk-heden waren om er te werken en te wonen. We begonnen met Spanje in december 2006. Na een zoektocht in de omgeving van Granada, reisden we langzamerhand naar Huelva (ten westen van Sevil-la) en daarna naar de Costa del Sol. Het was een prachtige reis en we besloten al snel dat Canada en Nieuw Zeeland zouden afvallen en dat het Andalusië zou worden. Maar waar? Het is twee keer zo groot als Nederland en het heeft de helft minder inwoners. Tijdens de ontdekkingsreis kwam het achterland van de Costa del Sol als meest geschikt naar voren. Dichtbij het vliegveld van Malaga, goed klimaat, internationaal georiënteerde omgeving en de prachtige natuur. >>


In maart 2007 was Mirjam met vriendinnen in Oos-tenrijk aan het skiën, ze kwam daar een aantal jeugdvriendinnen tegenkwam. Wanneer ze over onze emigreer plannen verteld hoort ze dat één van de jeugdvriendinnen zich precies in dat gebied ge-vestigd heeft en wel in Alhaurin el Grande. Ze kreeg haar telefoonnummer en er werd contact gelegd. Ondertussen zat Bas met zijn werkgever om de tafel om zijn emigratieplannen te bespreken en dan met name het werk dat hij voor zijn werkge-ver kon doen vanuit zijn thuiswerkplek in Spanje. Bas had namelijk het idee om zijn werk voort te zetten bij een eventuele emigratie. Werken voor een Nederlandse financiële dienstverlener vanuit een thuiskantoor in Spanje. Dat is niet vreemd in de financiële dienstverlening, veel Engelse banken laten hun werkzaamheden vanuit India verrichten. Na vele gesprekken kwam er de mogelijkheid naar voren om het te gaan proberen maar dan als een zogenaamd pilot project. Echter, beide partijen voelden daar niks voor dus besloot Bas op zoek te gaan naar een andere werk-gever. Deze werd al vrij snel gevonden en eind april 2007 zat hij daar aan tafel zijn plannen te bespre-

ken en de directie zei volmondig: dat gaan we doen! Bas had dus zijn baan gevonden waarbij hij vanuit zijn (nog niet bestaande) thuiskantoor in Andalusië zou kunnen gaan werken. Met toch wel wat pijn in zijn hart nam hij afscheid van zijn oude werkgever en ging hij bij zijn nieuwe werkgever op het hoofd-kantoor beginnen aan de inwerkperiode zodat hij in de toekomst vanuit Spanje meteen aan de slag zou kunnen. Ondertussen was Mirjam bij de jeugdvriendin in Al-haurin el Grande op bezoek geweest en dat klikte weer als vanouds. Naast de gezelligheid kwamen er ook vele tips ter tafel. In mei 2007 zijn we er als ge-zin op vakantie geweest en zijn we tevens op zoek gegaan naar een huurhuis. Dat lukte in eerste in-stantie niet. Maar de vakantie werd afgesloten met de beslissing dat we in de directe omgeving van Al-haurin el Grande zouden gaan wonen en dat Pepe naar de internationale school in Cartama Estacion zou gaan. Met grote spoed werd het huis in Loosd-recht te koop gezet en tot grote opluchting kwam daar al snel een koper voor kijken. Na stevige on-derhandelingen was de koop snel beslecht. Per 1 september 2007 was het huis verkocht!


Nog geen huis gevonden

We konden gaan emigreren. Maar er was nog geen huis in Andalusië! Mirjam is daarom nogmaals naar de omgeving van Alhaurin el Grande afgereisd en ging opnieuw met een makelaar op stap. Na vele bezichtigingen viel haar oog op een huis in het nabij gelegen Coín. Het was een vrijstaand nieuw-bouwhuis op 3.000m2 grond dat bijna klaar was. Afgesproken werd dat we per 1 september in de woning konden trekken en dat was ruim een week voordat de school van Pepe zou beginnen. Ideaal dus. Bas was inmiddels begonnen aan de inwerkperiode op het hoofdkantoor van zijn nieuwe werkgever in Nieuwegein. En dat verliep voorspoedig. De verhui-zer werd geregeld en het inpakken was begonnen. Zo ook het afscheid nemen van vrienden en familie. Het voelde niet als emigreren maar als een verhui-zing. Zo ver gingen we toch niet weg? We hebben geen extra documenten, verblijfsvergunning of werkvergunning nodig? Het leek dus op een ge-wone verhuizing binnen Nederland.

De verhuizing

Mirjam en Pepe vlogen eind augustus naar Malaga en verbleven in een vakantiehuis. Bas nam de auto-trein vanuit Den Bosch naar Avignon en reed de laatste 1200 kilometer met de auto die vanuit Nederland in Spanje geïmporteerd zou worden. Bas kwam zoals gepland drie dagen later aan en het gezin was in Andalusië. Klaar om het nieuwe huis te betrekken. Als snel werd er een kijkje in het huis genomen (Bas had het nog niet gezien) en nog niet alles bleek af te zijn. Maar er werd hard gewerkt en de verhuiswagen was er ook nog niet. Die bleek pas twee dagen na de afgesproken datum aan te komen vanwege allerlei problemen onderweg. Toen de verhuiswagen eindelijk aan kwam kon het echte verhuizen beginnen. Met veel energie en vreugde werd het nieuwe huis ingericht en eigen gemaakt. Wat een prachtige plek was het, privacy, mooi zwembad, fantastisch uitzicht en het voelde al meteen als ons plekje. >>


De eerste Schooldag

Al snel volgde de eerste schooldag van Pepe. Bas en Mirjam brachten hem naar school en liepen mee naar zijn klaslokaal. Pepe (4 jaar en 5 maan-den oud) ging in de klas zitten, pakte wat spulletjes om mee te spelen en zei tegen ons: “ga maar hoor, ik red me wel”. Dat voelde in eerste instantie erg raar, je kind van 4 zegt dat hij je als ouder niet nodig heeft. Maar eigenlijk is dat de rode draad van de hele emigratie tot nog toe; onze zoon heeft het hier enorm naar zijn zin.

Voorspoedig

In het huurhuis hebben we 15 maanden gewoond. In die 15 maanden is er uiteraard veel gebeurd. Bas zijn werk ging succesvol en werd ontzettend druk, labrador Scoopy werd vanuit een opvangcen-trum in Marbella gekocht, Pepe sprak al snel Engels en Spaans, Mirjam ging haar werkzaamheden van-uit Spanje opzetten, via de school kwamen we al snel in een groot internationaal netwerk van vrien-den en kennissen terecht, Bas speelde elke vrijdag voetbal op school en gaf soms training aan de kin-deren op school, alle noodzakelijke documenten werden geregeld, de omgeving werd ontdekt en de zoektocht naar een koophuis werd gestart. De man van de jeugdvriendin was in 2006 een makelaarskantoor begonnen en met hem werden er regelmatig potentiële huizen bezocht. Dat duurde uiteindelijk een jaar. In oktober 2008 kochten we het huis waarin we nu wonen, in Alhaurin el Grande.

Huis gekocht

Een woonhuis op een stuk grond van 7.500 m2 met een grote fruitboomgaard én met een gastenverblijf met een eigen zwembad. En dat alles aan de voet van de 1.100 meter hoge berg van de Sierra de Mijas, wat een beschermd natuurgebied is. Na een verbouwingsperiode van anderhalve maand konden

we het huis betrekken. Uiteraard was nog niet alles af maar het was bewoonbaar gemaakt en naar onze smaak! Een eigen huis is nooit af maar er was een basis waar vanuit we verder konden bouwen. Dat verliep voorspoedig. Al snel werden er fruitbo-men weggehaald ten gunste van een paardenstal en een picadero (paardenbak). Daarna volgde het eerste paard, Montana. En niet snel daarna het tweede paard, Bonita. Dit alles voor de workshops en cursussen van Mirjam. Ze had nu de lang ge-wenste ruimte om eigen paarden te houden waar-mee ze haar werk kan doen. En in een klimaat waar-in ze haar werkzaamheden veelal buiten kan doen.

Nieuwe werkplek Bas had qua werkplek intrek genomen in het gas-tenverblijf. In het huurhuis had hij nog in het woon-huis gewerkt, vanuit één van de slaapkamers. Dat was echter geen ideale werkplek, de volgende werkplek moest hoe dan ook buiten het woonhuis zijn. Dus werd er gekozen voor het gastenverblijf als werkplek. Eind 2009 werd besloten om een nieuwe ruimte te bouwen tot werkplek voor Bas en het gastenverblijf te gaan gebruiken waarvoor het in eerste instantie bedoeld was: om gasten onder te brengen. Het gastenverblijf werd aangepakt, opge-knapt en klaargemaakt voor de eerste gasten. Al snel kwamen we voor verleidingen te staan, bijvoor-beeld om te adverteren op internationale websites voor de verhuur van vakantiewoningen en om als link te worden genoemd op een websites van bedrij-ven in Nederland. Daar hebben we niet voor geko-zen. Ook hier wilden we weer onze eigen baas in zijn en niet afhankelijk van anderen. Nu zijn we in het derde kwartaal van 2011 aanbe-land en heeft Mirjam een goed lopend bedrijf, Bas is gestopt met werken bij zijn Nederlandse werkge-ver, heeft het gastenverblijf een succesvol tweede jaar achter de rug en heeft Pepe het nog steeds enorm naar zijn zin met zijn vrienden en vriendin-netjes die vanuit vele landen hier naar toe zijn gekomen. >>


Conclusie en aanbevelingen. Wij kunnen alleen maar uit onze eigen ervaringen spreken inzake de emigratie naar onze stek in Andalusië. Zorg dat je de taal een klein beetje beheerst. Als de Spanjaarden merken dat je de taal een beetje beheerst zullen ze zich aanpassen aan jouw niveau en het waarderen dat je hun taal probeert te spreken. Het gaat er hier niet om wat je bent maar wie je bent. Als je een integer, eerlijk mens bent zullen de Spanjaarden je sneller in hun omgeving opnemen. En dan zul je het echte Andalusië ook gaan mogen ontdekken. Het gehele leven begon voor ons weer van voren af aan. Zowel het sociale leven als het werkende leven moet je weer geheel vanuit het niets opbouwen. Dat heeft tijd nodig. En zoals we allemaal weten kost tijd geld. Zorg er dan ook voor dat er een financiële buffer is die kan worden aan-gesproken op momenten dat dat nodig is. Een Engelse vriend van me hier al ironisch zei: „To make a small fortune in Spain, you need to bring a big one‟ Mocht je plannen hebben om te gaan emigreren, dan staat Bas je graag te woord. Als emigratiecoach kan hij zorgen dat de emigratie bij anderen net zo soepel verloopt als bij hem zelf. Vanuit het vakantiehuis www.casapipa.nl kan hij toekomstige emigranten ook meenemen naar de mooiste plekjes van Andalusië en de zoektocht naar een geschikte woning begeleiden. Mirjam geeft o.a. cursussen „intuïtief met dieren‟ www.animalesdelsol.nl en begeleidt particulieren en bedrijven in Coaching met paarden www.equi-connection.nl

http://www.casapipa.nl/

http://www.animalesdelsol.nl/

http://www.equi-connection.nl/


http://www.mcs-seguros.com/



Proef Spanje

De Spaanse keuken is wereldwijd bekend. Door het

uitstekende klimaat, de nabijheid van de zee en de

vruchtbare bodem heeft het land een onuitputtelijke

bron aan culinaire ingredi'nten. Daarnaast heeft Spanje

als wijnland een enorme opmars ingezet.

In Proef Spanje maakt u kennis met de verschillende

Spaanse wijnen die de verschillende streken voort-

brengen. Deze heerlijke wijnen worden gecombineerd

met de mooiste recepten uit de diverse regionale

Spaanse keukens. Deze combinatie van wijn en spijs

maakt Proef Spanje tot een onmisbaar boek voor

iedereen die van lekker eten en drinken houdt.

Auteur : J.P. Vincken

16,95

Nieuw: Het Spaans onroerend goed woordenboek Woordenboek voor aankoop en bouw van een huis in Spanje

Veel Nederlanders zijn op zoek naar een tweede huis in Spanje of hebben dat al gekocht.

Zeker nu de huizenprijzen in Spanje zo laag zijn, geeft dat voor veel mensen mogelijkhe-

den. Wie de Spaanse vaktermen bij het kopen en verbouwen van onroerend goed niet

machtig is kan echter voor onaangename verrassingen komen te staan.

In Het Spaans onroerend goed woordenboek staan (Spaans-Nederlands en Nederlands-

Spaans) vertalingen en uitleg van woorden en vaktermen die behoren bij de verschillende

activiteiten rond de aankoop en bouw van onroerend goed in Spanje. Naast de vertalingen

en uitleg geeft het woordenboek ook extra informatie waar dit nodig is. Het boek is een

praktisch hulpmiddel tijdens de zoektocht, bij het onderhandelen met de makelaar en de

aannemer, het lezen van contracten en facturen en het doe-het-zelven.

Het Spaans onroerend goed woordenboek is vanaf heden verkrijgbaar

via de boekhandel en webwinkels.

Tevens is het te bestellen bij www.emigratieboek.nl

Auteur: Tin van Arkel/Hans Mantel

Paperback, 212 paginaʼs

Verkoopprijs: € 14,95

ISBN: 9789461850034

Uitgever: VanDorp Educatief

http://www.emigratieboek.nl



Steun vzw Greyhounds Rescue Belgium Adopteer een hond

VZW Greyhounds Rescue Belgium zet zich samen met G.I.N. (Greyhounds In

Need UK) in voor het welzijn aan Greyhounds en Galgos (Spaanse windhonden)

en hoopt op deze manier de kwaliteit van hun leven te verbeteren. Sinds de op-

richting van onze VZW in 1999 vonden vele Greyhounds een nieuwe thuis in

België en Nederland.

Hun lichamen waren bedekt,

het papier vuurrrood

Slanke langbenige Greyhounds

een kogel in hun hoofd.

72 Greyhounds werden op een stille winterdag

zo gevonden op een vuilnisbelt.

De honden waren zo jong,

de meesten van hen amper 2 à 3 jaar

hebben zij die wreedheid verdiend ?

De rechter was hun trainer,

de misdaad was "TE TRAAG",

het vonnis was "SCHULDIG".

Elke hond werd die dag ter dood

veroordeeld,

hun trouw werd verraden.

vzw Greyhounds Rescue Belgium

Verbindingsstraat, 134

2070 Burcht

www.greyhoundsrescue.be

http://www.greyhoundsinneed.co.uk/

http://www.greyhoundsinneed.co.uk/

http://www.greyhoundsrescue.be



luten

Voor de gasten die hier komen kook ik wel eens. Op onze website had ik stoer vermeld, dat ik reke-ning houd met (dieet-)wensen. Zoutloos, vetvrij, geen ingewanden of andere onbekende dingen, geen probleem voor mij. Totdat ik via internet de vraag kreeg of ik voor mensen ook glutenvrij kookte of een ontbijtje maakte. Ik reageerde vrij spontaan en enigszins onnozel, deze combinatie gaat denk ik wel vaker op, dat ik niet eens wist wat een gluut was. En ja inderdaad, de potentiële gast vond dit inderdaad een domme opmerking en reageerde enigszins gepikeerd. Hij lichte nog even toe wat het zo ongeveer was en stuurde een link van de websi-te glutenvrij. Met het advies dat ik me daar maar eens in moest verdiepen, want mensen met coelia-kie dat kon best een goede doelgroep zijn. Coeliaki...ja daar had ik ook wel eens van gehoord, net als gluten. Maar dat was het dan ook wel. En ondanks dat deze meneer niet boekte, heb ik op internet toch maar het e.e.a. opgezocht. Het leek wel lastig, omdat er kennelijk nogal makkelijk een gluutje tussendoor kan schieten. Terwijl deze infor-matie al weer wegzakte in mijn hoofd, kreeg ik an-dere gasten. Mijn volgende kennismaking ging wat aardiger. We hadden gasten die elke ochtend wel in de bar ontbeten maar hun eigen ontbijt maakten. Ze legde me heel aardig uit hoe het zat en dat het eigenlijk prima ging hier in Spanje. In de supermarkt werd het ook goed aangegeven. Vlak daarna kreeg ik een vader met twee zoons waarvan er één een glutenallergie heeft. Terloops merkte de vader het op, legde het even kort en krachtig uit en vroeg of ik voor hen wilde koken. En natuurlijk nam ik deze uitdaging graag aan. Ik was dan ook verwonderd toen ik zag hoe ontzettend goed Spanje, en in ieder geval de Mercadona in Valencia, hier op voorbereid is.

Overal staat het op in een makkelijk herkenbaar, rood met blauw logo, no gluten! Bier, chips, zoutjes, brood, blikjes, ijs, werkelijk je kunt hier fantastisch boodschappen doen als je coeliakie hebt. Misschien zelfs wel beter dan in Nederland. Gisteren arriveerde er een jong stel. In hun koffer-bak stonden drie dozen met glutenvrij eten. Waarop ik stralend zei; “dat had je wel thuis kunnen laten, ze hebben hier echt alles”. Spanje is voor coeliaki´s (blijft klinken als de inwoners van een nieuw Grieks eiland) een fantastisch vakantieland. S´avonds zag ik dat de gasten pizza hadden gegeten, op de doos stond heel groot NO GLUTEN. En bij navraag was hij nog lekker ook. Goed hé!

Column

Leonie Huis in ‘t Veld

www.molino-nuevo.com

G

http://www.molino-nuevo.com



http://www.belenspaar.com/


en maand of 4 geleden ben ik verhuisd van

een appartement in het centrum van Estepona, naar een schitterend complex een kilometer of drie verderop de bergen in. Het is daar prachtig gelegen middenin de natuur en ik ben er zo blij mee als een kind met een lolly. Vanaf de eerste dag dat ik mijn nieuwe huis betrok, hoor ik in de verte ezels balken. Dit maakt mij altijd aan het glimlachen, want het lijkt erop dat zij elkaar roepen en antwoord geven. En naarmate de tijd verstrijkt, ga ik ook het verschil in stem herkennen. Bijna dagelijks reed ik met mijn auto langs deze dieren, maar was nog nooit eerder gestopt om ze te bewonderen. Waarom weet ik ei-genlijk niet, daar ik wel erg nieuwsgierig was naar mijn balkende buren. Bij toeval las ik een paar we-ken geleden een advertentie in de krant, waarin men een oproep deed om vrijwilligers te werven voor een stichting die zich bezig houdt met ezels in de omgeving van Estepona.

Het bleek om de ezels te gaan, waar ik nog geen 300 meter vanaf woon. Mijn interesse was natuurlijk al eerder gewekt, maar nu was het dus tijd om echt actie te gaan ondernemen. Ik besloot de stichting te mailen en mijn diensten aan te bieden. Al heel snel maakten Marlene en ik een afspraak om elkaar na-der te leren kennen. We hadden elkaar nog niet eerder ontmoet, dus het zou een verrassing zijn wie ik tegenover mij zou krijgen. Dus een dag later ver-trok ik lopend, vol goede moed bergafwaarts. Ik trof een wat oudere, grijze, Engelse dame met een riek in haar handen en een cowboyhoed op. Ze was klein van stuk en mager. Maar uit haar tred kon ik opmaken dat zij zo lenig en taai was als een twijg. Haar haar zat vol met stro en ze had een verhit ge-zicht. Vrolijk lachend kwam zij op mij af gewandeld. Meteen had zij mijn sympathie. Vol enthousiasme en trots vertelde ze mij over haar wel zeer bijzonde-

re project. >>

Vrijwilligerswerk

E


Tijdens ons kennismakingsgesprek bleek, dat zij de stichting hoofdzakelijk alleen runt. Haar man, die in het verleden een grote hulp was, kan dat nu niet meer vanwege artrose in zijn benen. Lopen gaat hem nu moeilijk af, laat staan sjouwen met balen stro of het repareren van een dak van een hok. Soms heeft ze de hulp van een vrijwilliger, al zijn die vandaag de dag erg schaars. Ik had bewonde-ring voor haar. Het is niet niks om op deze leeftijd zo‟n groot project te leiden. Alles doet deze dame zelf, van het organiseren van een excursie tot aan het uitmesten van de stallen. Dus zo is mijn eerste kennismaking met de stichting ANCRAA begonnen. Vanaf dit moment besloot ik om mij te gaan inzetten voor dit goede doel. En ik hoop dan ook dat ik met dit artikel een spreekbuis kan zijn voor deze gewel-dige dieren die mijn hart hebben gestolen. Ancraa is de Nationale Vereniging van Fokkers van de Andalucische Reuzen- Ezel, oftewel in het Spaans: Asociacion Nacional de Criadores de la Raza Asnal Andaluza. Dit is een zeer bijzondere ras van ezels wat met uitsterven wordt bedreigd,

zoals in 2001 is erkend door het Ministerie van Landbouw en Visserij. De tijd dringt! Er zijn nog maar tussen de 120 en 150 Reuzen-ezels reste-rend, en met name is er een zeer grote schaarste aan mannetjes. ANCRAA probeert met gelijkge-stemde mensen en met behulp van vrijwilligers, deze uitsterving te voorkomen en weer langzaam te laten groeien tot een kleine populatie, zodat dit kleine beetje erfgoed voor toekomstige generaties bewaard kan blijven. Momenteel telt het fokpro-gramma 21 Reuzen-ezels. De verdeling is als volgt: 15 dames en 6 heren. En natuurlijk mogen we de kleine Fuego van 15 weken oud niet vergeten.. Heel blij zijn we met de komst van een veulen in mei 2012. Zeer trots kunnen we dus zeggen dat ons fokprogramma succesvol is. Natuurlijk zijn er ezels in Spanje, maar de kans dat je een gelukkige Reu-zen-Ezel ziet grazen in de wei langs de kant van de weg, is zeer klein. Het project van deze prachtige en uiterst intelligente dieren wordt geleid iets buiten Estepona aan de Costa del Sol op een privé boer-derij met zo‟n 10.000 m2 grond. Het project heeft een zeer duidelijke missie:


- Het fokken en laten groeien van de populatie - Het creëren van nieuwe bloedlijnen - Het uitzoeken van geschikte ezels voor het fokken - Het trainen van de ezels voor het berijden - Het delen van kennis met anderen - Voorlichting geven op scholen en op de fokkerij - Excursies organiseren voor groepen kinderen en/of volwassenen Deze zeer vriendelijke en leergierige ezels zijn tus-sen de 1.30 en 1.56 cm groot, soms zelfs groter. Hun kleur is zilvergrijs, kunnen gevlekt zijn en ze zijn verbazend zacht van huid. Daarbij hebben ze een prachtige botstructuur in het hoofd en genieten ze echt van het gezelschap van mensen en kinde-ren. Ze doen echt hun best om ons te plezieren. Zou u als bedrijf of persoon ook graag een steentje bij willen dragen en dit bijzondere project willen steunen op wat voor manier dan ook, neem dan alstublieft contact met ons op. Er zijn vele manieren om een positieve bijdrage te leveren om te helpen voorkomen dat de Reuzen-Ezels zal gaan uitster-ven. Email: [email protected] (Engels of Spaanstalig) of [email protected] (Nederlands, Engels of Duitstalig). Meer informatie vindt u op www.ancraa.org

Bezoektijden: Onze deuren staan wagenwijd voor u open op zondagmorgen tussen 11.00 en 14.00 uur. De toegang is gratis, maar vrijwillige donaties nemen wij dankbaar aan. Grotere groepen graag op afspraak, ook doordeweeks. Hoe u ons kunt vinden: Carretera de Cadiz N340, afslag km 164, ca. 3 km rechtdoor (gele/groene borden Parque Botanico vol-gen). Rechts van de weg Finca Los Pajaritos. Gerda de Jager



http://www.ancraa.org


OLIJFHOUT TAPASPLANKJE Tapasplankje van plusminus

30 cm in lengte van olijfhout 17,95

U kunt al deze mooie Spaanse producten deze bestellen bij www.made-in-spain.nl

VIJZEL BLAUW

Aardewerk grote vijzel in het

blauw met een houten stamper.

Traditioneel Spaans aardewerk 14,50

GEOMETRICO 7 CM TERRA Geometrico aardewerk schaaltje

7 cm in het terra. Ook verkrijgbaar

in de kleuren geel, groen en donker-

bruin. Handgemaakt en met de hand

beschilderd waardoor elk schaaltje

anders en uniek is.De foto dient

daarom alleen ter illustratie.

Te gebruiken als tapa schaaltje of

dipper voor olijfolie. Traditioneel

Spaans aardewerk 3,95

SANGRIA KAN ROND Gele ronde kan voor het serveren

van sangria 1 liter, met een afbeel-

ding van olijfjes. Met de hand ver-

vaardigd. Traditioneel keukenaarde-

werk 12,95

http://www.made-in-spain.nl

http://www.made-in-spain.nl/uploads/shop/1264777276_6408.jpg




http://www.nedworkspain.com/


Tapas

Tapas eten maakt net zozeer deel uit van een dag uit het Spaanse

leven als ontbijten, lunchen, si'sta houden en dineren. Hoe klein

of eenvoudig tapas ook mogen zijn, ze staan voor een bepaalde

houding, een relaxte levensstijl waarin de tijd wordt genomen voor

smakelijk genieten en ontspannen samenzijn. Met dit kookboek

kunt u zelf aan de slag met ruim 80 overheerlijke tapas-recepten.

Auteur: J. Jessica Verbruggen & Jessica Verbruggen

14,95

Restaurant Tapasco

Aan de buitenkant lijkt het een woonhuis, maar

al tijdens de restauratie bleek het een huis van

plezier te zijn geweest die al in De Belle

Époque druk bezocht werd door alles wat er in

Groningen rondliep aan Bourgondiërs, kunstenaars, schrijvers,

wereldreizigers en andere bohémienne types.

‘Tapasco’ is een bijna on-Groningse zaak geworden, waarbij je als je

binnenkomt je direct in Barcelona of op Ibiza waant. Oude marmeren

vloeren, antieke lambrizeringen, prachtige plafonds met een hippe

bar en aan de wand oude tegeltableaus uit Madrid.

In onze open keuken, waar je zelfs vanaf buitenaf in kunt kijken,

staan onze koks met alleen maar verse- en zoveel mogelijk Spaanse

ingrediënten al onze tapas zelf te maken. Schaaldieren, visjes, mooie

jamon Iberico, veel vegetarische gerechtjes en een ruime keuze in

vlees, waaronder een stoofpotje van konijn

De keuken is iedere dag geopend van 18:00 tot 23:00 uur

Tapasco

Haddingedwarsstraat 3, Groningen, 050-3111300

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/tapas/1001004002602767/index.html


Tapas

Een tapa is de aanduiding voor een Spaans aperi-tiefhapje. Traditioneel is een tapa een eetlustop-wekkend hapje dat in Spaanse cafés bij een alco-holhoudend drankje (bier, wijn, sherry) wordt ge-nuttigd. Soms worden in Spaanse cafés (met name in Andalusië en in het binnenland) bij het bestelde drankje automatisch één of meerdere tapas gratis weggeven. De oorsprong van de 'tapa' is omstreden, maar vast staat dat het woord 'tapa' (meervoud, 'tapas') is afgeleid van het Spaanse werkwoord 'tapar', het-geen afdekken of bedekken betekent. 'Tapa' is dan ook letterlijk te vertalen als 'deksel'. Op basis van deze betekenis wordt vaak verondersteld dat tapas zijn ontstaan uit de gewoonte om een drankje letter-lijk met een stuk brood en/of een plakje ham af te dekken, dit om te voorkomen dat er bijvoorbeeld vliegen in het glas zouden komen. Er zijn duizenden soorten tapas, die sterk per regio verschillen, zoals serrano-ham, olijven, calamares(gefrituurde inktvisringen), kaas, tortilla en albondi-gas (Spaanse gehaktballetjes). In de noordelijke regio's, waaronder Baskenland, gaat het meestal om 'pintxos', kleine stukjes brood belegd met allerlei verschillende ingrediënten (vis, vlees, vegetarisch of een combinatie van het genoemde). In Spanje waardeert men de tapas en het eten in het algemeen met name om de versheid en/of kwaliteit van het product, waardoor soms ook rela-tief simpele gerechten door het gebruikmaken van producten van hoge kwaliteit erg populair kunnen zijn. Tegelijkertijd is er een stroming van Spaanse koks, waaronder ook tapas-koks, die hun best doen om te voldoen aan de nieuwe nationale en internati-onale eisen om niet alleen kwaliteit, maar ook pre-sentatie, smaak en 'eigenheid' tot een hoger niveau te brengen. Niet alleen de traditionele onderlinge kookwedstrijden van de Baskische tapasbars, maar ook de kookstijl van Ferran Adrià zijn hier een voor-beeld van.

Hoewel de tapa oorspronkelijk een tussendoortje was, worden ze in Spanje ook wel geconsumeerd als maaltijd. Ook buiten Spanje worden tapas in tapasbars als avondmaaltijd aangeboden, al lijken de 'Amerikaanse', 'Nederlandse' of 'Duitse' versies van tapas niet altijd op wat men in Spanje tapas noemt.

http://2.bp.blogspot.com/_JSWr73gJjgE/TL9s1o0OzbI/AAAAAAAAALw/uu4S8-Kv8jQ/s1600/tapas-table-ck-article-l.jpg


Heimwee Vroeg of laat krijg je er last van. De een wat meer dan de ander. Sommige hebben er al last van als ze op vakantie gaan, nou dan is emigreren wel heel heftig. Het is natuurlijk niet niks om alles in het vertrouwde Nederland achter te laten en een nieuw bestaan in een ander land op te bouwen. Je bent weg van de plek waar je je thuis voelde, waar je iedereen kende, waar je de taal sprak, waar je de weg wist. Wanneer je emigreert valt alles weg. En dat wegvallen gebeurt in één keer. Zo gauw je Nederland verlaat vallen al je vanzelfsprekendhe-den weg. Ik weet nog goed dat toen we drie jaar geleden vertrokken naar Spanje, in een volgepakte auto met onze twee honden op de achterbank, ik lichtelijk in paniek raakte en me afvroeg wat we in hemelsnaam aan het doen waren. Op dat moment hadden we geen dak meer boven ons hoofd, geen inkomen meer, geen vrienden meer om ons heen, niets behalve dan wat er in de auto zat. En waar je naar toe rijdt daar is ook niets. Wij hadden toen in Spanje nog geen huis, geen baan, kenden niemand, wisten de weg niet en spraken amper de taal. Na een paar dagen op een camping te hebben gestaan hebben we een vakan-tiehuisje gehuurd in afwachting van de overdracht van ons nieuwe huis. Als je dan de sleutel krijgt en een week later de verhuisauto komt dan maak je een start met je nieuwe leven. Je krijgt het druk met het huis verbouwen en inrichten. Met formaliteiten regelen. Terwijl je druk bezig bent met van alles en nog wat wil je graag je verhalen kwijt. Maar aan wie? Het duurt een tijd en kost ook veel energie voordat je een nieuw bestaan om je heen opbouwt. En in die tussentijd verlang je naar alle dingen die je had en niet meer hebt. Het gekke is ook dat je snel alle “vervelende” dingen van Nederland vergeet. En de leuke zaken lijken van hier uit gezien nog veel leuker. Het bekende: het gras lijkt altijd groener bij de buren, is zeker van toepassing. Hoe langer je weg bent uit Nederland hoe leuker het in je gedachten voort leeft. En dan gebeurt er iets met familie of vrienden en jij bent er niet bij. Je bent niet bij de vrolijke dingen zoals ge-boortes, jubileums, verjaardagen maar ook niet bij de verdrietige zaken zoals problemen, ziektes, overlijden. Terwijl de hele familie daar bij elkaar komt zit jij hier, ver weg. Als jezelf problemen krijgt is er niemand dichtbij. Natuurlijk kun je even bellen of skypen maar dat is niet hetzelfde als bij je moe-der of vriendin even langsgaan voor een bakkie troost.

Tijdens zulke momenten steekt de heimwee de kop op. Natuurlijk bouw je naar mate de tijd vordert een nieuw leven in je nieuwe land op met nieuwe men-sen waar je op den duur ook terecht kunt als er iets is maar het is vooral de eerste paar jaar wanneer je al het oude vertrouwde niet meer hebt maar ook nog niets nieuws hebt opgebouwd. Groetjes uit Iznájar Ibolja www.cortijodelsueno.com

http://www.cortijodelsueno.com/


De olijvenoogst vindt in het late najaar plaats. Eerst wordt een kleed onder de boom gelegd, waarna de boom wordt geschud. Met een soort harkje worden de olijven van de takken losgemaakt. Het kleed wordt daarna samengevouwen en de olijven worden in een mand of krat geschud. Olijven worden niet vers van de boom gegeten. Ze worden eerst een jaar lang in een zoutwaterbad-je gelegd om de bittere smaak te verwijderen. Het proces kan worden versneld door de schil in te kerven, waardoor het zout sneller door de vrucht wordt opgenomen. Olijven kunnen in allerlei gerech-ten verwerkt worden, in Griekenland veelal met wat feta (geiten- of schapenkaas). Verder eet men ze als onderdeel van salades, op pizza's en andere maaltijden. Veel olijven worden niet ingemaakt, maar door middel van persing tot olijfolie verwerkt, een vloeistof die zeer veel toepassingen heeft zoals voedsel, brandstof voor verwarming en verlichting, en medicijn. De meeste mensen kennen het onderscheid tussen de groene en de donkere (zwarte) olijven. De groene olijven zijn eigenlijk de onrijpe vruchten. De zwarte zijn dan ook zachter en wat sterker van smaak. Er vallen meer soorten olijven te onderscheiden. In het Grieks wordt onderscheid gemaakt tussen onder meer zes verschillende soorten: elitses (klein van formaat, met weinig vruchtvlees), kalamata (grote zwarte olijf), thasos, Ionische groene en throumpes (gerimpelde olijven).

Olijven


Guaro Malaga


Toen ik (Judith) Gerrit zo‟n 11 jaar geleden leerde kennen gaf hij al vrij snel aan dat het zijn droom was om ooit naar Spanje te gaan emigreren, Zijn ouders waren Spaans en hij voelde zich, ook als was hij in Nederland geboren en opgegroeid, erg aangetrokken tot Spanje. Toen ik dat de eerste keer hoorde dacht ik; Mooi verhaal, maar ik ga niet mee, ik heb hier alles en wat heb ik daar te zoeken. Maar in de loop der jaren kwam het gesprek toch steeds vaker op emigreren en nadat we een paar keer op familie bezoek waren geweest in Spanje begon ook ik warme gevoelens te krijgen voor het Spaanse land en zijn cultuur. Na nog een aantal goede gesprekken hakten we de knoop door.

Het kwam voor ons eigenlijk op het juiste moment. Inmiddels hadden we drie kleine kinderen van 2, 4 en 6 jaar oud. We zagen elkaar nauwelijks omdat we allebei in de continu dienst werkten (Gerrit bij de brandweer en ik bij de politie) en ik was in mijn werk duidelijk toe aan wat anders. We bespraken dat als we dan echt naar Spanje wilden gaan dit echt het juiste tijdstip was. Nu waren de kinderen allemaal nog klein en zou het voor hen niet zo moeilijk zijn zich aan te passen aan het Spaanse leven. Ook zouden we op die manier meer tijd samen door kunnen brengen als gezin en ook dat sprak ons enorm aan. We bedachten dat het dan leuk zou zijn om in de buurt van Gerrit zijn broer te gaan wonen

Emigreren naar Spanje


die op dat moment in Cádiz woonde. (de geboorte stad van de ouders van Gerrit) en dat we dan zou-den proberen of we aan baan konden vinden bij de brandweer voor Gerrit en dat we later wel op zoek zouden gaan voor iets passends voor mij. Voorlopig zou ik dan lekker de tijd voor de kinderen hebben. En zo begon de zoektocht in Spanje. Helaas bleek het niet zo makkelijk als we dachten en zaten ze in Spanje niet te wachten op de jarenlange ervaring als brandweerman van Gerrit. Hmmmm wat nu. Op één van onze zoekreizen in Spanje zaten we op de bank bij de broer van Gerrit een aflevering te kijken van het bekende televisie programma “Ik vertrek!”. Waarin we een gezin zagen dat met drie kleine kinderen naar Italië was geëmigreerd en daar een bed & breakfast was begonnen. We keken elkaar aan en zeiden tegelijk, dat moeten we gaan doen, dat is echt iets voor ons. En zo is bij ons het idee geboren om iets van een b & b te gaan beginnen. Nu werden de plannen voor ons veel dui-delijker maar moesten we onze zoektocht wel dras-tisch omgooien. Waren we eerst op zoek naar een eengezinshuis en een baan als brandweerman..zo

waren we nu op zoek naar een geschikte locatie om een b&b, hotelletje of appartementen complex te beginnen.

We starten ons avontuur in de Alpujaras, het gebied tussen Granada en de kust. Het leek ons een geweldig idee om in de zomer het strand dicht-bij te hebben en in de winter het skigebied zodat je het hele jaar door je gasten iets aan kunt bieden. Helaas bleek dit iets te makkelijk gedacht. Het gebied was schitterend, maar dat dachten meer mensen en zo was het onmogelijk om iets geschikts in onze prijsklasse te vinden. Weer terug naar Nederland en verder denken en zoeken op internet. Inmiddels hadden we het zoekgebied al wat ver-breed en hadden we alleen nog de volgende eisen: Het complex moest het liefst aan de rand van een klein dorpje liggen (als het kon op loopafstand) In het dorp moesten goede voorzieningen zijn zoals een school voor de kinderen en ook wilden we er zeker van zijn dat er een arts of gezondheidscen-trum in de buurt was. Dat waren eigenlijk de voor-naamste eisen en Gerrit is uren lang gaan zoeken

op internet. >>


Vlak voordat we weer een reisje van een aantal dagen gepland hadden naar Spanje vond Gerrit een leuke b&b net boven Sevilla in een plaatsje genaamd Cazalla de la Sierra. Op de foto‟s zag het er geweldig uit en we maakten gelijk een af-spraak om die week nog te komen kijken. Inmiddels was ons huis verkocht en woonden we met zijn vijven bij mijn ouders in huis. Een beetje druk maar we zijn ze daar nog altijd dankbaar voor. We zaten niet echt op een schopstoel, maar het was ook niet de bedoeling dat we nog een jaar bij mijn ouders bleven dus sprake van enige druk was er wel. Maar goed, toen we daar aankwamen waren we verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht. Leuke kleine appartementen in authentieke sfeer. Een woonhuis en als klap op de vuurpeil had de eigenaar naast het terrein een paardenstal. Dat vond vooral ik geweldig. Ook het dorp lag op loop-afstand, er was een school in de buurt en een ge-zondheidscentrum. We waren dus verkocht. Na wat onderhandelen konden we een maand later al beginnen en hebben we vanuit Spanje nog allebei gebeld om ons werk op te zeggen. En zo zaten we een maand later met het hele gezin in het vliegtuig naar Spanje.

Opnieuw op zoek

Het was een mooie ervaring. De kinderen pasten zich snel aan en in het dorp werden we hartelijk ontvangen. Wat alleen erg tegenviel was de eigena-resse. Dat bleek een hele vervelende vrouw waar we totaal niet mee konden samenwerken. Vooral hierdoor voelde ik me steeds minder op mijn plek daar en hebben we al na drie maanden besloten om met het avontuur in Cazalla te stoppen. We hadden nog een opzegtermijn van drie maanden, die verliep helaas niet erg prettig dankzij de eigenaresse, die het ons niet makkelijk maakte. Maar ondanks alles wilden we het avontuur niet opgeven. En zo is Gerrit weer uren achter de computer gedoken en kwam toen ons huidige complex tegen in het plaatsje Guaro.

Nadat we het op internet hadden bekeken maakten we een afspraak met de eigenaar. Het complex stond te koop, maar helaas, die anderhalf miljoen hadden we net niet over, maar de eigenaar wilde best met ons praten en eens kijken of er een moge-lijkheid tot huren was.


De arme man was ernstig ziek en wist dat hij niet lang meer te leven had, hij wilde een manier vinden om zijn vrouw onbezorgd achter te laten. Inmiddels hadden we nog één maand voordat we uit Cazalla moesten vertrekken dus we hoopten wederom dat het goed zou komen. Ook dit complex had alles wat we konden wensen en zelfs nog meer. Ten eerste ligt ons complex op een half uur van de kust, dicht bij het dorp, helaas niet echt op loopaf-stand maar met de auto ben je er in drie minuten dus echt ver is het ook weer niet. Het zijn leuke gezellig appartementen en bovendien zat er een erg mooi huis voor ons bij. Wat ook nog eens extra leuk was dat Gerrit zijn broer inmiddels richting Marbella was verhuisd en dat we nu dus nog maar een half uur bij elkaar vandaan woonden. We hoop-ten dus dat het goed zou uitpakken en dat deed het. De deal kwam rond en een maand later mochten we onze intrek nemen. We kwamen op een vrijdag aan en de maandag erna begonnen de kinderen op hun nieuwe school. Dat ging gelukkig geweldig, het was natuurlijk lang niet zo eng als de eerste keer in Spanje naar een vreemde school. Want inmiddels spraken ze alweer een paar woorden Spaans.

Succes

Onze appartementen zagen er goed uit en wij zijn eigenlijk gelijk begonnen met reclame maken voor ons complex. Ons geluk kwam toen een reisorgani-satie uit Nederland interesse had in ons complex en we daar een contract mee afsloten. We verhuren nu een deel van de appartementen rechtstreeks en een ander deel gaat via de reisorganisatie. Dat is nu tweeënhalfjaar geleden en het gaat gelukkig heel goed. We hebben tot nu toe vanaf februari gasten gehad en zaten bijna vol tot oktober/november. Ook dit jaar is dat weer zo. Dat is echt geweldig, we werken er keihard voor en het is fijn dat dat op deze manier beloond wordt. Dit jaar gaan we voor het eerst 6 weken dicht. Het is natuurlijk geweldig dat het zo goed loopt, maar je komt nooit aan rust voor jezelf toe en daarom hebben we besloten om dit jaar de feestdagen in Nederland door te brengen en daarna tot februari gesloten te blijven. We gaan daar uiteraard naar familie en vrienden maar ook gaan we langs bij mensen die bij ons in Hacienda Guaro Viejo zijn lang geweest en die inmiddels echt

vrienden van ons zijn geworden. >>


Bijzonder

Het is heel bijzonder als mensen bij je te gast zijn en je daar gewoon een klik mee hebt en het al heel snel is of je mensen al jaren kent. We hebben ook gasten gehad die al drie jaar achter elkaar 3 weken zijn geweest ook dat is echt geweldig. Natuurlijk missen we weleens iets uit Nederland zo kan Gerrit het groepsgevoel van zijn ploeg bij de brandweer weleens missen. En heb ik momenten dat ik mijn vriendin erg mis. Maar ja..gelukkig komen mijn ou-ders regelmatig langs en zo af en toe gaan we nog weleens op bezoek. Maar alles bij elkaar genomen hebben we echt geen spijt. Met de kinderen gaat het op school inmiddels geweldig en we hebben met zijn allen onze draai hier in Spanje echt gevonden…….

www.haciendaguaroviejo.com

http://www.haciendaguaroviejo.com


http://www.emigratiebeurs.nl/


inds wij zes jaar geleden hier zijn aanko-

men, is ons gezin gestadig uitgebreid. Onze lapjes-kat, Boozo en de grijze roodstaart papegaai, Ricky hadden we samen met de verhuis overgebracht uit België. Onze kleine Maltezer Pooka en donzige Bobtail Gigi waren op zeer respectabele leeftijd reeds overleden en hebben de overtocht nooit mogen meemaken. Dat had ons zo emotioneel aangegrepen dat we ons hadden voorgenomen geen andere huisdieren nog op te vangen. En hierbij kom ik nu aan een zwarte keerzijde van Spanje. Ondanks onze terughoudendheid voor huisdieren, lopen hier nu vier viervoeters extra rond. Straathonden van het zuiverste ras met “stambomen” van hier tot eind de vallei ! Een deel van de Spanjaarden zijn niet zo gesteld op dieren. Dat merk je aan de instandhouding van stierengevechten, hanen- en duivengevechten, verwaarlozing en mishandeling van honden. Terwijl anderen hun dieren verzorgen en verwennen zoals het hoort, blijft er toch dat deel bestaan die de vier-voeters als een object beschouwen. Vooral die drang naar gokken bij de Spanjaarden waarop veel geld wordt ingezet op de prestaties van de dieren, houdt de mishandelingen in stand. Is de prestatie onvoldoende.... kom het er niet uit als de winnaar, moet het bekopen met zware afstraffingen, waarbij martelingen niet ontgaan wordt. Een huisdier mag vooral voor hen geen geld kosten. Zo treft je geregeld in het voorjaar plastic zakken aan met daarin nog levende puppy's die in de vuil-niscontainer worden gedumpt. Want sterilisatie kost te veel geld. Dus worden ze maar op deze goedkopere manier van de hand gedaan. Zo begon ook het verhaal van onze vierde vonde-ling. De drie eersten kwamen er nog goed van af. Onze Rais, genaamd naar onze casa, vonden we bij aankomst. Bij de buur had een verloren gelopen teefje haar puppy's geworpen op een verlaten deel van zijn domein. Iedere buur nam een deel van de

opvoeding op zich om het oud moedertje bij te staan met de opgroei van haar jongens. Toen de tijd rijp was om de puppy's op te vangen, nam ieder er eentje bij zich. Wij hadden het laatste puppy. Een klein lief zeemlapje waarvan ieder dacht een puppy van een Labrador te zijn. Maar dan wat klein uitgevallen. Drie maand later stond er een zwarte puppy aan de poort te huilen. Rais was ondertussen al uitgegroeid tot een guitig hondje en vond het natuurlijk de max met het nieuwe speelkameraadje. Voor ons lag de beslissing wat moeilijker, want het zou ons tegen-werken voor de periodes dat we terug naar België waren. Eentje kon gemakkelijk mee... twee was al niet meer zo vanzelfsprekend. Maar welke keuze hadden we anders? We zouden het niet op ons wil-len nemen om de puppy ergens af te geven, niet wetende wat er verder met zou gebeuren. En ons domein is groot genoeg om die twee naar hartenlust te laten ravotten. We noemde hem Djon. Net als “Rais” is “Djon” ook een Moorse naam en betekent “lief”. De twee waren onafscheidbaar tot het jaar daarop in de vallei een geschrei te horen was van een andere puppy. Ik ben dan de vallei afgedaald op zoek naar het geschrei tot ik ergens tussen de struiken het kleine ding vond. Uit schrik, was zijn eerste begroeting een beet in mijn vinger. Maar ik kon hem al vlug overmeesteren en bracht hem mee naar huis. Met een dikke buil op zijn kopje en afge-sleten voetkussentjes zag hij er maar armtierig uit. Maar Djon nam al vlug de verzorging op zich. Djon heeft echt dat trouwe hondengedrag terwijl Rais eerder de snuit in de hoogte steekt en zich verder niet te veel bemoeit wat hem niet aanbe-langt. Hij typeert eerder de rasechte Spanjaard... siëstas en fiëstas! We hadden al twee hondjes, een derde zou nu het verschil niet meer uitmaken. We noemde hem “Twin”. “Tweeling” omdat hij qua uiterlijk zeer goed leek op Rais en qua karakter op Djon. Het werden drie dikke maatjes, waarbij de ene zou schermen voor de andere. Ook bij de gas-ten werden ze zeer geliefd. Het was een plaatje dat niet kon ontbreken bij “Casa El Rais”. >>

Eddy Fosselle onze Belgische redacteur

woont sinds 2005 in Crevillent, Costa Blanca

S

el-rais.skynetblogs.be

el-rais.skynetblogs.be


Omdat de vuilnis niet kan worden opgehaald, bren-gen wij ons spul dagelijks naar de vuilniscontainer aan de voet van de berg. Bij het uitstappen, merkte ik een puppy op tussen het vuil. Alsof het drama nog niet erg genoeg was, lag iets verder een open-gescheurde plastic zak met acht puppy's die het niet hadden overleefd. Waarschijnlijk had een voor-bijganger de zak opgemerkt en opengescheurd. Enkel eentje was sterk genoeg geweest om verder te kruipen op zoek naar een redding. Het kon amper iets meer dan één dag oud geweest zijn. De navel-streng ging nog steeds vast aan het buikje. Het was een zondagmorgen, snikheet en het kleine ding lag uitgeput in een verschroeiend zon. Omdat de dierenzaak op zondag is gesloten, moesten we de dag zien rond te komen met wat er voor handen was. Vrienden van ons hadden een kattin die pas kittens had geworpen. Het was best een poging waard om de puppy bij de kattin aan te leggen. Zonder enig bezwaar liet zij het vreemde wezentje zuigen. Ik denk dat dat haar redding is geweest. De kans op overleven, zei de dierenarts mij later, was 1 op 5 maar werd iets groter als het moeder-melk had gekregen. De dag nadien stonden we als eerste op de stoep voor de dierenzaak. Een dieren-arts heeft daar altijd een praktijk. Zo kon zij ons enige aanbevelingen geven. Gewapend met een grote doos speciale puppy-voeding, wat je best kan vergelijken met babyvoeding en een papfles, trok-ken we ons terug in de casa. Om de puppy aan de nieuwe voeding te laten wennen, kreeg het eerst om het uur een kleine hoeveelheid. Geleidelijk werd het dan om de twee uur en werd de hoeveelheid aangepast. Het karweitje nam dag en nacht in be-slag. Maar de beloning was des te mooier. Wat ooit groot genoeg was om in de palm van mijn hand te liggen, groeide uit tot een prachtige en zeer aanhankelijke Duitse herder, geliefd en vertroeteld door al onze gasten. Een andere getuigenis van hoe sommige Spanjaar-den omspringen met hun dieren, bracht een dame ons deze zomer die een reservatie wenste van een kamer met een ruimte om vier grote honden ben-ches. Onze nieuwsgierigheid werd onmiddellijk ge-wekt. Josephine Van Den Bergh, zo noemt de dame, is de stichtster en voorzitster van “Greyhounds Rescue Belgium”. Een organisatie die zich inzet samen met het Engels “Greyhounds in Need UK” voor het welzijn van Greyhounds. Zij staan in voor de opvang, verzorging en adoptie van de Spaanse Galgos. Afstammelingen van de uit Groot-Brittannië geïmporteerde Greyhounds en de Marokaanse Sloughis.

Velen weten wel dat de Galgos het in Spanje niet makkelijk hebben, maar weinigen doen er echt iets aan om de leefomstandigheid wat draaglijker te maken. Het zijn voornamelijk mensen uit de lagere bevol-kingsklasse, die Galgos gebruiken voor de jacht en ren wedstrijden. De honden leven vaak onder slechte omstandigheden. Op een leeftijd van zo'n 2,5 jaar, verliest een Galgo steeds meer aan snel-heid. Vaak worden ze dan gedumpt in de bossen, opgehangen, overgoten met zuur of achter een auto vastgebonden. Organisaties zoals deze pogen met man en macht om deze wantoestanden in de media te brengen. Natuurlijk betracht ik, als dierenvriend, mijn steentje hierbij bij te dragen door hen even in het daglicht te plaatsen. Dat hun inspanningen erg groot zijn, tonen de verschillende verhalen aan. Maandelijks zorgen zij voor een vlucht van Alicante naar Brus-sel, waarbij vier Galgos, na een medische verzor-ging en aanpassing een ritje krijgen naar een betere toekomst. Ondertussen wordt er druk gezocht naar een tijdelijke opvang, terwijl hemel en aarde wordt verzet om een geschikt adoptiegezin te vinden. Zowel de hond als het adoptiegezin wordt daarna zorgvuldig gescreend om een passend match te vinden. We begeleiden Josephine steeds naar de lucht-haven om een handje toe te steken met de opbouw van de grote benches, maar zeker ook om de Galgos te ontmoeten met hun begeleiders. Galgos zijn erg lieve zachtaardige en rustige honden. De inscheping verloopt steeds vlekkeloos. Geen geblaf of wild getrek. Die dieren zijn wel al wat meer gewent, zodat ze rustig het hele gedoe laten ondergaan. Eenmaal uitgescheept in België, zal het besef wel vlug komen dat een hel is achter-gebleven in Spanje. Wil je meer te weten over deze organisatie of nog beter: wens je zelf een Galgo te adopteren of finan-cieel te steunen, bezoek dan even hun website www.greyhoundsrescue.be of neem contact met hen op: vzw Greyhounds Rescue Belgium Verbindingsstraat, 134 2070 Burcht

http://www.greyhoundsrescue.be

http://www.hetroerom.com/

Emigreer Magazine 4e kwartaal 2011

Documents

Transcript of Emigreer Magazine 4e kwartaal 2011