Update 1

Rosa Vermeer‘Hoi! Ik ben Rosa Vermeer. Nog geen jaar geleden veranderde mijn leven compleet, en niet omdat mijn moeder een nieuwe vriend had, of omdat mijn vader plannen had om te emigreren. Nee… mijn reden was totaal anders’

SamenvattingDit verhaal gaat over Rosa Vermeer. Ze krijgt een auto ongeluk, en belandt in het ziekenhuis. Ik wil nog niet te veel verklappen, maar Rosa komt in een rolstoel terecht. Zou Tom haar nu nog wel leuk vinden? En kan ze zo wel blijven leven? Een spannend verhaal over een meisje met een rolstoel, althans dat hoop ik.

VoorstellenMijn ouders, Anne-Marie en Fred, waren gescheiden. Ze hadden altijd ruzie, en toen ik vijf werd, verlieten ze elkaar.

Mijn vader had al snel een ander, namelijk Ilse. Ze wonen nu in Haveren, zo’n 200 kilometer verderop. Geen wonder dat ik er nooit kom.

Ik heb haar nu drie keer gezien, en dat is niet veel in twee jaar tijd. Mijn moeder en Fleur mogen elkaar niet echt, dat zal dan ook de reden zijn geweest.Ik heb Sita nu drie keer gezien, en dat is niet veel in twee jaar tijd. Mijn moeder en Ilse mogen elkaar niet echt, dat zal dan ook de reden zijn geweest. Goed, Ilse is ook best wel arrogant.

Mijn moeder en ik leven eigenlijk heel gelukkig samen. Ze is wat overbezorgd, maar ik kwam niets te kort, en nu ook niet trouwens. Ik hou van mijn moeder.

In de tijd dat ik mijn ongeluk kreeg kende mijn moeder Leo. Leo was haar vriend, en ik had een hekel aan die Italiaan. Hij was een geweldige kok, maar mijn moeder kan zelf ook heerlijk koken dus ik snap niet waarom ze met hem aanpapte.

Het was dinsdagmiddag , half vier. Ik was net thuisgekomen en keek verliefd naar Tom, de jongen van mijn dromen. We fietsten samen op naar school en ook weer terug naar huis. Maar alleen omdat we veel te ver van school woonden, en het daarom verplicht was met z’n tweeën of meer naar school te rijden

Toen Tom de straat uit was gefietst ging in naar binnen. Op de tafel lag een briefje: ‘Boodschappen doen met Leo, hij komt hier eten. Tot vanavond! Liefs, mam. P.s. vergeet je niet op tijd naar ballet te gaan?’

Ik zuchtte. Wat zag mijn moeder toch in die papzak? Ik haalde een blikje sap uit de koelkast en ging aan de bar zitten.

Toen ik het blikje had leeggedronken liep ik naar boven om mijn balletpakje aan te trekken. Ik was dol op ballet. Ik huppelde door de kamer, en maakte een sierlijke beweging.

Ik liep op mijn dooie gemak de deur uit richting de dansschool. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw. Eigenlijk was het veel te mooi weer om te gaan trainen, maar die dag maakte het niets uit.

Ik ging op de stenen bank in de kleedkamer zitten. Er was niemand, desondanks zat de deur niet op slot, en kon ik zo naar binnen.

Ik besloot de danszaal in te gaan en zette de muziek op. Ik begon met een warming-up.

‘Je doet het goed, Rosa!’ Ik schrok van de stem van Linda, de dansjuf. ‘Maar vergeet niet te lachen!’ Snel zette ik mijn grootste glimlach op.

Linda nam ook plaats aan de balletbarre, en maakte sierlijke bewegingen. Ik wilde net zo goed als zij worden, ze was mijn grote voorbeeld!

Het was laat in de avond toen we stopten. Linda pakte mijn armen beet. ‘Je wil toch wel mee met het EK?’ vroeg ze op het moment dat ik het niet verwachte.

‘Ja, natuurlijk!’ gilde ik enthousiast. ‘Wauw! Dat is geweldig!’ Linda begon te lachen. 'Gefeliciteerd, je mag mee!' Ze knielde neer en gaf me drie zoenen.

Ik bloosde, en de waarheid wilde maar niet tot me doordringen. Ook niet toen ik onder de douche stond.

Toen ik wilde vertrekken kwam Linda de kleedkamer in. ‘Tot vrijdag!’ riep ze. Ik groette haar terug. Ze gaf me een grondige knuffel. ‘Er staat ook iemand op je te wachten.’

Ik bloosde voor de zoveelste keer deze avond. Zo nieuwsgierig als ik was opende ik de deur. Daar stond hij voor me, ik kon het niet bevatten… hij was het echt!

‘Hoi Roos!’ zei hij nonchalant. ‘Euh.. hoi.’ antwoordde ik verlegen. ‘Je kan mooi dansen, je wordt later echt een toptalent.’ Ik kon alleen maar glimlachen.

‘Ik vind het zo lief dat je dat zegt!’ Blozend keek ik hem in zijn blauwe ogen aan. ‘Wat doe je hier eigenlijk?’

Tom friemelt aan zijn shirt. ‘Jou ophalen. Je moet best ver lopen, en ik dacht. Die kan wel wat gezelschap gebruiken.’

Samen liepen we naar huis. We namen een hele omweg, door het park. Heel even namen we de tijd om te gaan zitten, maar ik bedacht me dat mijn moeder niet wist dat ik met Tom aan het wandelen was.

We waren bijna thuis, nog een eindje langs de weg. En toen... Een auto met piepende banden scheurde de hoek om. BAM!

Ik hoorde niets meer, alles was zwart. Heel even gebeurde er iets raars. Ik zag mijn lichaam liggen, op de harde stenen grond. Er was ook een ambulance. Was ik dood? Was ik een geest? Of was dit een teken dat ik gered was?

En, hoe vond je het? Benieuwd hoe het afloopt? Dan moet je het zeker blijven volgen!

Ik zou het onwijs lief vinden als je zou stemmen (desims.nl), maar een berichtje waardeer ik nog meer! Het topic op desims.nl staat in de post vermeld, maar jullie mogen natuurlijk ook hier reageren!

Liefs!Claudia