drie maanden roze

© 2012, Uitgeverij Mooi Media, HarenAlle rechten voorbehouden.

Tekst: Hanneke KromhoutEindredactie: Eline de Visser, Uitgeverij Mooi Media

Vormgeving: Saskia Padberg, Grafisch in Beeld

Eerste druk, 2012ISBN: 978-94-91499-00-5

NUR: 402, 749

Een uitgave van Uitgeverij Mooi Mediawww.uitgeverijmooimedia.nl

drie maanden roze

4 Proloog

5

De zon schijnt en het is zaterdag,

de eerste vrije dag van het weekend. Gelukkig had ik gisteravond nog genoeg verstand om mijn plan voor vandaag niet meteen aan Tyrone en Kingston te verklappen waardoor ze nu nog heerlijk rustig spelen. We zijn vroeg opgestaan, natuurlijk niet uit vrije wil maar dat gaat nu eenmaal zo wanneer je ouders bent van jonge kinderen. Voor hen kan de dag niet vroeg genoeg beginnen en daarom is het geen uitzondering dat wij niet alleen op de doordeweekse dagen, maar ook in het weekend rond zes uur ’s morgens beneden in de woonkamer te vinden zijn. Wanneer ik mijn favoriete website bezoek, de buienradar, lees ik daar dat de weersvoorspellingen zeer gunstig zijn en de temperatuur tot dertig graden kan oplopen. Op het moment dat Kingston aanstalten maakt om naar mij toe te komen, sluit ik de computer af. Ook al is hij net twee jaar, hij weet al dondersgoed wat het betekent als ik op een vrije dag de weersvoorspellingen aan het lezen ben. Dat wordt een uitje naar het strand of het bos. In ieder geval iets wat hij erg leuk vindt. ‘Wat gaan we vandaag doen, mam?’, vraagt Tyrone nieuwsgierig. ‘Gaan we naar het strand?’ Nog voordat ik de eerste vraag heb kunnen beantwoorden, beginnen ze als twee dolle honden door het huis te springen van vreugde. Dat was nu net wat ik zo graag wilde voorkomen. Gelukkig zijn ze zo enthousiast dat de teleurstelling dat papa niet met ons mee kan gaan maar van korte duur is. Ze zijn er al aardig aan gewend dat hun vader ook geregeld in het weekeinde moet werken. Dat was in het begin wel anders.

6

Ik herinner me nog goed de eerste vijf weekeinden dat Henny moest werken. De jongens waren zo van slag en misten hun vader zo erg dat ik halverwege de dag maar op de fiets stapte richting een bushalte waarvan ik wist dat hij daar voorbij zou komen. Ik bofte er maar mee dat hij het geen probleem vond om zijn hele gezin bij hem in de stadsbus te hebben. De meeste passagiers genoten ook zichtbaar van de aanwezigheid van de jongens. En tijdens zo’n rit hingen ze praktisch aan zijn kleine toonbank voor in de bus en stelden allemaal vragen die eindigen met ‘toch, pap?’ Apentrots zijn ze op hun vader, de buschauffeur. Later als ze groot zijn, worden ze ook buschauffeur. Tenminste, dat is wat Tyrone verkondigt aan een ieder die het horen wil en zijn kleine broertje staat daar dan driftig naast te knikken. Waarop Tyrone mij dan weer aankijkt en met een zucht zijn ogen laat rollen. Hij kan er nog niet zo goed tegen dat hij door zijn vier jaar jongere broertje als rolmodel wordt gebruikt. Het is een mooi stel. Tyrone met zijn donkerblonde haren, groene ogen en lange, stevige postuur is bijna het tegenbeeld van Kingston met zijn donkerbruine haren met dito ogen en korte gedrongen postuur. Het is duidelijk dat Kingston wat meer van de Indonesische genen van zijn vader heeft geërfd. Om tien uur neem ik afscheid van Henny en stap met een volgeladen kinderwagen en een goedgevulde rugtas de deur uit op weg naar de bushalte. Het liefst zou ik op de fiets gaan maar dat is niet te doen. De afstand naar Katwijk aan zee is net te groot voor Tyrone om dat zelf te fietsen en ik red het niet om twee kinderen en alle strandspullen op één fiets te laden. En zeker met Kingston die nog graag een middagslaapje doet, is het geen overbodige luxe om de wandelwagen mee te nemen. Volgens de dienstregeling op het bord bij de halte zal het niet langer dan vijf minuten duren voordat de bus komt. Ik geef Tyrone de taak om op de uitkijk te gaan staan om, wanneer die eraan komt, de bus aan te houden . Als een volleerde reiziger voert hij, wanneer de bus is gearriveerd, zijn taken uit en vraagt ook meteen aan de chauffeur of hij de achterdeur wil openen zodat ik met de kinderwagen kan instappen. Wat is het toch een held. Trots als een pauw komt Tyrone naar me toegelopen met de twee groene kaarten buskaarten in zijn hand en geeft ze keurig aan mij terug. Het zijn

7

onze vrijvervoerskaarten die we dankzij het werk van Henny hebben gekregen. In de bus is het heerlijk koel met de lichtgetinte ramen tegen de zon en de airconditioning aan.We stappen uit op de boulevard en worden daar verwelkomd met de vertrouwde elementen van mijn geboorteplaats; de zoute zeelucht en het geluid van de ruisende golven. Alleen al het uitzicht over de eindeloze zee geeft ons alle drie een bijzonder gevoel. Op de boulevard wemelt het van de auto’s met Duitse kentekens, allemaal naarstig op zoek naar een parkeerplaats zo dicht mogelijk bij het strand.De brede stoep van de boulevard is drukbezaaid met gezinnen die allemaal hetzelfde plan hebben opgevat een dagje naar het strand te gaan.Tyrone rent voor mij uit en gaat bij paal 14 naar beneden richting strandpaviljoen Key West. De vlaggen van het strandpaviljoen wapperen vrolijk boven de duinen uit. Voorzichtig loop ik met de wandelwagen naar beneden terwijl er om mij heen andere kinderen ook voor hun ouders uit naar beneden huppelen. Eenmaal beneden wil ook Kingston uit de wandelwagen en samen rennen de broertjes door het hete zand naar strandhuisje van opa en oma, die al voor hun op de uitkijk staan...De hele dag genieten we met zijn allen van het strand en van de zee. Tyrone ligt het liefst de hele dag in het water. Slim als hij is krijgt hij het steeds voor elkaar om iemand anders voor zijn karretje te spannen. Zo komt het dat we om beurten met hem aan de waterkant zijn. De mensen die met hun stoel aan de zee zijn gaan zitten moeten ieder kwartier weer aanhoren hoe boos hij is dat hij van ons uit het water moet komen. Zelfs met blauw gekleurde lippen houdt hij bij hoog en laag vol dat hij het niet koud heeft. Uiteindelijk loopt hij dan mokkend mee terug naar het strandhuisje.Kingston is helemaal niet zo dol op de zee. Slechts bij hoge uitzondering wil hij even met mij mee om in het zwin te gaan zitten. Het water daar is veel warmer omdat het maar een klein laagje is. Nee, hij zit liever onder de parasol te spelen met zijn zandmolen en vormpjes.Tegen zes uur vind ik het wel weer mooi geweest en begin rustig aan al het speelgoed te verzamelen. Het strand is nog steeds vol met mensen, gekleurde parasols en windschermen wanneer wij met zijn allen omhoog lopen richting de

8

boulevard. Dit keer zit Kingston al lekker languit in zijn wagen. In de bus hangt de geur van zonnebrand en iedereen zit slaperig in zijn stoel. Ook ik voel me heerlijk lui, ik ben een beetje overvallen door het ultieme vakantiegevoel. Als ik thuis in de spiegel mijn roodverbrande rug en schouders zie, weet ik meteen dat ik het vannacht niet koud zal hebben. Het avondeten smaakt bijzonder goed en ik ben blij dat ik toch de moeite heb genomen uitgebreid te koken met dit warme weer.Niet veel later zitten de jongens samen in bad en spoel ik het zand uit hun haren. Daarna mogen ze van mij nog in de achtertuin spelen. Met deze temperaturen heeft het toch geen enkele zin om ze vroeg op bed te leggen. Zelf heb ik ook problemen met slapen in deze tropische temperaturen van augustus.Als ze eenmaal liggen te slapen is het bijna middernacht. Het lukt niet de slaap te vatten. Eigenlijk ben ik altijd een beetje onrustig als Henny nog laat aan het werk is. Ik heb al meer dan eens een krantenartikel gelezen waarin stond dat een medewerker van het openbaar vervoer door een groep vervelende jongeren was afgetuigd. Ter afleiding zet ik de televisie aan op het Comedy kanaal en net als mijn favoriete serie begint hoor ik een gedonder. Meteen akelig dichtbij. Het onweer lijkt zich wel recht boven ons huis af te spelen, ik zie eerst de lichtflitsen en voel daarna de trillingen van de donderslag letterlijk door mijn lichaam gaan. Hoewel ik geen fan ben van onweer, raak ik altijd gefascineerd door de bliksemschichten die nu ook zelfs door het gordijn heen de slaapkamer fel verlichten. Ik stap uit bed en schuif het gordijn opzij. Ademloos kijk ik door mijn geopende raam naar dit nachtelijke schouwspel, het gevecht van warme en koude luchtstromen. Zo af en toe loop ik naar de slaapkamers van de jongens, maar zij lijken helemaal niets van dit natuurgeweld mee te krijgen. Als de geluiden lijken af te nemen, sluit ik mijn gordijn weer en val in een lichte slaap. Pas als ik hoor dat Henny zijn sleutel in het slot van de voordeur omdraait kan ik met een gerust hart in een diepe slaap vallen.

Klokslag vijf uur wordt ik gewekt door het kraaien van de haan. Met een doffe klap gooi ik mijn slaapkamerraam dicht maar de valse noten laten zich daar niet door tegenhouden. Mijn god, wat heb ik een hekel aan die buren. Hoe kan je nu midden in een woonwijk zonder overleg een haan houden? Wie wil er nu op zijn

9

vrije dag al zo vroeg wakker gemaakt worden? Vorig jaar ben ik een keer naar ze toe gegaan om te klagen, maar wat bleek: ze zaten zelf prinsheerlijk met de camper op vakantie en waren vergeten de haan met zich mee te nemen! Ook Kingston is wakker geworden van de levende wekker en huilt nu dat hij uit zijn bed wil. Ik onderdruk een paar ernstige vloeken als ik met een hoofd als beton probeer op te staan. Met mijn ogen slechts op een kier, loop ik met Kingston op mijn arm de trap af. In de woonkamer ligt Henny op de bank te slapen. Iets wat hij meestal doet als hij laat in de nacht thuis komt omdat hij weet dat ik een lichte slaper ben. Ik loop naar hem toe om hem zacht maar dringend te verzoeken boven in bed verder te gaan slapen tot een redelijk uur, zoals 10 uur in de ochtend. Wij hebben namelijk de afspraak dat wanneer hij voldoende heeft gerust, ik daarna nog even mag slapen om zo energie op te doen voor de rest van de dag.Terwijl hij half slapend gehoor geeft aan mijn verzoek, sta ik met Kingston in mijn armen in de keuken te wachten totdat de fluitketel aangeeft dat het water kookt. Zijn grote bruine ogen kijken verwachtingsvol naar de ketel op het fornuis. Ergens heeft hij een grote fascinatie ontwikkeld voor de fluitketel. Wanneer deze het lang verwachte geluid maakt begint Kingston te stralen en in zijn handen te klappen van blijdschap.De pot thee staat intussen op het aanrecht en gewoontegetrouw pak ik al drie bekers uit de kast. Nog voordat ik de honing erin schep, staat ook Tyrone in de keuken en niet veel later zitten we aan het ontbijt.Zo loom en vermoeid als ik me voel, zo uitgeslapen en uitgelaten zijn mijn twee bengels. Ze presteren het om zelfs voor zeven uur in de ochtend de eerste ruzie te maken. Het gaat nergens over maar ze vinden het kennelijk nodig om al het speelgoed uit de speelgoedkist te halen en in de rondte te gooien. Mijn halfslachtige pogingen om ze uit elkaar te halen en een time-out te geven halen niets uit. Een paar koppen koffie later lukt het me wel om duidelijk te zijn over wat er wel en niet kan in ons huis. Minder leuk is dat ze zich daar niets van lijken aan te trekken, maar een half uur verder ligt de hele huiskamer alweer bezaaid met al het speelgoed dat ze maar kunnen vinden. Na vier uur heb ik geen zin meer om op het spreekwoordelijke scheidsrechtersfluitje te blazen en

10

ben dan ook meer dan opgelucht als ik het verlossende geluid van krakende traptreden hoor. Hoofdschuddend komt Henny de woonkamer binnen. Vanuit de gang had hij door het glas in lood ramen van de woonkamerdeur al een prachtig uitzicht op de chaos. Nadat ik voor hem een kop koffie heb gezet, neem ik dankbaar een sprintje naar boven en zorg ervoor dat ik alle deuren goed sluit. Als je op het geluid afgaat, dan zou je denken dat er minstens een hele kleuterklas beneden de tent afbreekt. Daarna sluit ik zorgvuldig de ramen en de roosters want die haan wil nog weleens op de gekste tijden gaan kraaien en dit keer wil ik echt even goed uitrusten. Niet veel later lig ik heerlijk in mijn twee kussens genesteld met het dekbed tot aan mijn oren. Ik krijg het steeds warmer en voel mijn hoofd lekker rozig worden. De geluiden van beneden die eerst alles overheersten, verdwijnen nu zo zachtjes aan steeds meer naar de achtergrond. Dan word ik weer opgeschrikt door een doffe klap en een daarop volgende brul van de jongste telg. Ik spits mijn oren en hoor dat papa al druk aan het troosten is en het huilen is snel over. Ik draai me goed om, trek nog een keer het dekbed tot over mijn oren en geniet van het gevoel zo heel zoetjes aan in dromenland aan te komen.

Ergens in de verte hoor ik mijn telefoon afgaan, de tweetonige piep geeft aan dat er een sms is ontvangen. Even denk ik ‘dat zie ik straks wel hoor’ maar iets in mij doet mij omdraaien naar mijn nachtkastje. Ik open mijn rechteroog half, terwijl ik met mijn linkerarm naar mijn mobieltje graai. Ik klik op het bericht en zie de naam van een dierbare vriendin staan. Enigszins verbaasd over het tijdstip druk ik op de envelop om het bericht openen. De letters dansen voor mijn ogen.Ik schiet recht overeind en lees met twee opengesperde ogen nog eens de tekst. Mijn hart begint te kloppen in mijn keel en ik voel hoe mijn mond kurkdroog wordt. De wereld staat even stil en het enige oordovende lawaai op dit moment is het gonzende geluid in mijn hoofd. Verbaasd en verbijsterd tegelijk zit ik enkele seconden doodstil op mijn bed. Zelfs mijn oogleden lijken de knipperreflex te zijn vergeten.Hardop zeg ik nog: ‘Hè?’‘O mijn god, dit kan nooit goed zijn’, flitst er door mijn hoofd. In een reflex probeer ik haar te bellen, maar zodra ik haar toestel hoor overgaan, realiseer ik