Door diepe dalen

Door diepe dalenA.H. de Ruijter-Harkema

Een fijne jeugd is zo belangrijk voor een kind.Een geborgen jeugd is iets waarop ze hun hele latere leven kunnen teren.In dit boek heb ik trachten te beschrijven, wat een niet geborgen jeugd kinderen soms aandoet.Hoeveel wilskracht het hen kost door te zetten, om uiteindelijk toch het geluk te vinden.

Do

or d

iepe d

alen

Do

or d

iepe d

alen

A.H

. de R

uijter-H

arkem

aA

.H. d

e Ruijter-H

arkem

a

9 7 8 9 0 5 5 1 2 1 5 7 1ISBN: 978-90-5512-157-1ISBN: 978-90-5512-157-1

DOOR DIEPE DALEN

1

DOORDIEPE DALEN

A.H. de Ruijter-Harkema

2e herziene druk

2008

Uitgeverij Van de Berg Almere Enschede

3

CIP-GEGEVENS KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK, DEN HAAG

Ruijter-Harkema, A. H.

Door diepe dalen ; A.H. de Ruijter-Harkema - Enschede : Van de BergISBN 978-90-5512-157-1NUR 340Trefw.: roman ; oorspronkelijk

ISBN 9789055121571© Van de Berg, 2008 Almere EnschedeAlle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opge-slagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of welke andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. www.uitgeverijvandeberg.nl & www.streekboeken.nl

4

Dankwoord

Dit boek wil ik opdragen aan Inge. Mijn spontane en fijne kleindochter.Bedankt Inge. Jij brengt heel veel het zonnetje in mijn leven. Gelukkig is jouw jeugd wel heerlijk verlopen.

Verder wil ik de heer W. Schipper, mevr. R. Bonarius-Berg, mijn schoondochter Dimphy en mijn dochter Babs bedanken voor het correc-tiewerk.

Ook bedank ik Ada, voor haar suggestie van de titel.

5

Inhoud

Dankwoord ......................................................................................... 5Inhoud ................................................................................................. 7Hoofdstuk 1 ........................................................................................ 9Hoofdstuk 2 ...................................................................................... 23Hoofdstuk 3 ...................................................................................... 35Hoofdstuk 4 ...................................................................................... 49Hoofdstuk 5 ...................................................................................... 63Hoofdstuk 6 ...................................................................................... 77Hoofdstuk 7 ...................................................................................... 95Hoofdstuk 8 .................................................................................... 111Hoofdstuk 9 .................................................................................... 127Hoofdstuk 10 .................................................................................. 147Hoofdstuk 11 ................................................................................... 167Hoofdstuk 12 .................................................................................. 189Hoofdstuk 13 .................................................................................. 207Hoofdstuk 14 .................................................................................. 219Hoofdstuk 15 .................................................................................. 233Hoofdstuk 16 .................................................................................. 249Hoofdstuk 17 .................................................................................. 269

7

Hoofdstuk 1

Een warme zomeravond in september, het was al herfst maar de zomer wist van geen wijken. De laatste zonnestralen gle-den over het stadje. Nog èèn van de Hanzestadjes van Nederland, waarin de vorige eeuw veel rijke kooplieden zich hadden gevestigd. Prachtige huizen hadden die laten bouwen. In de straten en huizen van dit stadje hing nog de warmte van deze hete dag. Al een hele week was het broeierig warm en er scheen nog geen einde aan de hittegolf te komen. Die zonnestralen gleden over het centrum, waarin op deze koopavond nog veel mensen liepen, of op de terrasjes zaten. Een heel gezellig centrum. Smalle klinkerstraatjes echt nog zoals het vroeger was geweest. Gelukkig had de gemeente er voor gewaakt dat de mooie gevels behouden bleven, toen de benedenverdiepingen werden omgetoverd tot prachtige winkels met grote etalages. De kleine winkel-tjes die er ook waren, maakten het centrum natuurlijk extra aantrekke-lijk om eens lekker uitgebreid te gaan snuffelen.Langs de grachten, die rondom het centrum lagen, stonden ook nog de oude patriciërshuizen. Grote huizen, waarvan er nu veel niet meer bewoond werden. Kantoren waren daar gevestigd. Ook de prachtige gevels die daar nog waren, deden de zonnestralen goed uitkomen. Natuurlijk schenen die stralen ook op de aan de buitenkant van het stadje gebouwde nieuwbouwwijken. De goedkopere rijtjeshuizen, met daarachter de wijken met flinke grote woningen. Voorzien van mooie voor en achtertuinen. Kleine villa’s eigenlijk. Alleenstaand, of twee onder een kap. Vooral in dit gedeelte van deze middelgrote stad woon-den de inwoners, die behoorlijk verdienden.

9

In één van die huizen, waarvan de ramen wijd open stonden en de luxa-flex was gesloten, zagen die stralen toch kans even door een kiertje een slaapkamer binnen te schijnen. Ze maakten zonnevlekken op het behang en de posters aan de muren. Een grote leuk ingerichte meisjeskamer met alles erop en eraan. Een ste-reo installatie en een kleine t.v. boven het bed, waarop een prachtig fleu-rig dekbed lag. Een echt meisjes bureautje, compleet met een computer. Aan dat bureautje zat een grietje.Een meisje met een slank figuurtje, een knap gezichtje en prachtige bruine ogen. Een leuk kort geknipt donkerblond ponykopje. Die haren lichtten even op. Inge!!Bijna dertien was ze.Met haar handen onder haar hoofd gesteund dreunde ze Duitse vervoe-gingen op. Ze zuchtte even en streek door haar haren. Weer fout!!! Moedeloos stond ze op en liep naar het raam. Daar trok ze de luxaflex omhoog en leunde naar buiten. Was ’t niet stom waar ze mee bezig was? vroeg ze zich af. Gisteravond samen met Peter, kon ze alles toch heel vlot opnoemen. Had hij gelijk? Peter zei vanmiddag dat ze vanavond beter een stuk konden gaan fiet-sen. Door al dat geleer op de laatste dag voor een test kreeg je beslist geen hoger cijfer. Ze zuchtte even.Maar ze moest deze test absoluut tot een goed einde brengen. Haar cij-fers waren zo lang ze in dat brugjaar zat miserabel, vooral voor Duits. Die taal lag haar nu eenmaal niet. Maar dat ze zulke lage cijfers haalde, kwam natuurlijk ook door al die ruzies, die er de laatste maanden tussen mam en pap ontstonden, dacht ze opeens heel opstandig. Nu was vader toch ook weer niet thuis komen eten. Hij was zelfs nu nog niet thuis. Je kon er donder op zeggen dat ’t

10

vanavond weer fout ging tussen die twee. Mijn God, al die scheldpar-tijen. Wat had ze daar een hekel aan. Naar beneden gaan hielp dan ook niet. Dat had ze toch een keertje gedaan en geschreeuwd, dat ze zo onmogelijk kon studeren. Maar als enig antwoord schreeuwden pap en mam toen terug, dat ze zich niet met de zaken van volwassenen moest bemoeien. Volwassenen, bah!! Die moesten zich toch beter kunnen beheersen, vooral nu het zo warm was en alle ramen wijd open stonden. Ze moesten zich schamen. De hele buurt genoot mee van die ruzies. Ze hoopte tenminste, dat het vanavond niet weer gebeurde.Het rinkelen van een fietsbel stoorde Inge in haar gedachten. Beneden op straat stond Peter. Hij was dus toch gekomen.“Inge, doe niet zo flauw. Ga met me mee een frisse neus halen. Dat leren van jou helpt niets meer.” Luid klonk zijn jongensstem door de stille straat. Peter had gelijk. Ze ging lekker mee.“Ik kom,” riep ze terug. Even later rende ze de trap af. Bij de huiskamerdeur bleef ze besluite-loos staan. Zou ze het nog tegen haar moeder zeggen, of zou ze zo maar weggaan? vroeg ze zich af. Erg laat wilde ze het niet maken. Een stukje om en dan weer naar huis. Op tijd naar bed, want morgen moest ze fit zijn. Toch opende ze de deur. Het schelle geluid van een verslaggever op de t.v. klonk in haar oren. Haar moeder zat, of je kon beter zeggen hing op de bank. Een fles drank voor haar op tafel en een glas in haar hand. Bah!!! Mam was weer aan het drinken geslagen, terwijl ze gisteravond aan pap had beloofd er af te blijven. Wat er op de t.v. voorviel volgde ze natuurlijk niet eens. Heel kwaad werd Inge. Met een lodderige blik in haar ogen keek moeder haar aan.

11

“Zo, is mevrouw uitgestudeerd en komt ze haar moeder gezelschap hou-den. Eindelijk iemand die aan mij denkt. Je vader zou vroeg thuis zijn, maar komt natuurlijk ook niet opdagen.” “Ik ga een eindje fietsen met Peter,” merkte Inge stug op. “Welja,” moeder veerde even op uit de bank. “Daar heeft mevrouw wel tijd voor. Afwassen kon niet. Toen moest ze zonodig studeren. Nu wel gaan fietsen. Verdomme precies je vader. Smoesjes daar zijn jullie goed in. Maar dit zeg ik je. Je blijft thuis en werkt die afwas weg.”Inge antwoordde niet, maar sloeg met een klap de deur weer dicht en ging door de keuken, waar de afwas nog op het aanrecht stond, naar bui-ten.

Even later reed ze samen met Peter de stad uit.“Heerlijk hè Inge! Iets van een windje door je haren, even lekker afkoe-len.”Hij legde zijn hand op haar stuur. “Wat een hitte vandaag, morgen zal het helemaal om te stikken zijn in die warme klas.”Inge keek naar hem en lachte. Peter, lange armen en benen, wat jeugdpuistjes op zijn gezicht. Een beginnend baardje en een blonde haardos stijf rechtop van de gel. Zijn meisje noemde hij haar altijd. In gedachten moest ze daar even om glim-lachen. Haar buurjongen van destijds, toen ze vroeger nog in een klein huisje in het centrum woonde. Vier jaar ouder dan zij. Vanaf de derde groep was ze al met hem meegelopen naar school. Moe-der had toen nog een baantje, waar ze ’s morgens heel vroeg heen moest. Heel haar jeugd haar steun en toeverlaat. Altijd kon ze op hem rekenen. Hoe vaak was hij niet voor haar in de bres gesprongen als ze haar op school weer eens pestten. Peter was eigenlijk zo’n beetje haar grote broer, die ze nooit had bezeten. Gelukkig hadden zijn ouders gelijk met de hare een nieuwbouwhuis gekocht. Maar een paar straten bij hen van-

12

daan. Nu zij ook het brugjaar volgde op de school, waar Peter in de hoogste klas van de havo zat, fietste hij ’s morgens langs om haar op te halen. Ja, als ze Peter niet had, zou ze niet weten wat ze moest beginnen. Alles kon ze aan hem kwijt. Jammer, dat ze, wat er de laatste tijd thuis gebeurde, niet aan hem kon vertellen. Haar angst, dat het tussen vader en moeder op den duur niet goed zou gaan. Daarover kon ze niet met hem praten. Maar hoe graag zou ze dit vreselijke wel met hem bespreken. Moeder aan de drank en al die scheldpartijen. Niet de vuile was buiten hangen, zoals vader dat altijd opmerkte. Net of zij dat niet deden. De buurvrouw, die in ’t huis naast het hunne woonde, kon die ruzies woordelijk volgen. Als het weer eens goed raak was geweest, maakte het buurmeisje Marijke daar de vol-gende dag toch schampere opmerkingen over op school. Gelukkig alleen maar in de gang bij haar klas waar Peter dat niet hoorde. Nee, hij mocht het beslist niet weten, want als zijn ouders daar achter kwamen, mocht hij vast niet meer met haar omgaan. Peter wilde ze niet kwijt. Gekke Peter. Die altijd zei, dat hij later met haar ging trouwen. Maar, hoe wist hij dat nu al zo zeker. Nee, Peter wilde ze nooit missen. Bij hem voelde ze zich altijd veilig.

“Wat ben je stil.” merkte Peter op. Met deze vraag stoorde hij Inge in haar gedachten. “Is er iets, of ben je bang voor morgen? Geen zenuwen meisje, je krijgt heus wel een goed cijfer.”Inge haalde haar schouders op. “Natuurlijk is er niets.” Ze probeerde dat lachend te zeggen, maar ’t lukte niet erg.“Kijken wie het eerst bij dat bankje is,” riep ze daarom uit. “Ik win gega-randeerd.”

13

Natuurlijk won Peter de race en zat al op het bankje, toen Inge hijgend aan kwam fietsen. Ze ging bij hem zitten en hij sloeg meteen een arm om haar heen.“Wat een mooi uitzicht hè,” merkte hij op.Het was een mooi uitzicht. Grote velden kaal of begroeid en daarachter heel in de verte de duinrand.“Als ik later groot ben, wil ik een huis heel dicht bij de duinen. Daar ga ik dan met jou wonen.” Peter drukte Inge iets steviger tegen zich aan.“Wie zegt jou, dat ik dat wel wil.” Plagend klonk Inges stem. Vrolijk en blij voelde ze zich opeens. Alle sores van thuis vielen van haar af.“Natuurlijk wil je dat, we horen toch bij elkaar,” merkte Peter op met een overtuigende klank in zijn stem.“Ach, als je later volwassen bent, komt er misschien wel een leuker meisje en meer van jouw leeftijd in je leven,” zei Inge.“Nee, dat zal nooit gebeuren. Jij bent het voor mij en geen ander,” merkte Peter op.“Hou toch op. Wat heb je vanavond? We zijn nog veel te jong voor zulke gesprekken.” Inge kietelde hem even.Opeens gaf hij haar een schuchtere zoen op haar wang. Daar schrok Inge behoorlijk van. Zoenen. Dat hadden ze nog nooit gedaan.Ze sprong op van de bank. “We gaan terug,” merkte ze heel beslist op. “Ik wil vanavond vroeg naar bed. Ik moet morgen beslist een goed cijfer halen. Ik heb al veel te veel verknoeid.”Peter pakte Inges hand vast en kneep daarin.“Waarom wil je niet met me zoenen? Geef je soms niets om mij?” drong hij weer aan.“Nu niet, later misschien wel,” zei Inge. Ze trok haar hand uit de zijne en liep naar haar fiets.

14

“Toch is er iets met je aan de hand,” merkte Peter op, toen ze terug naar de stad fietsten. “Je bent de laatste tijd zo stil, nooit meer echt vrolijk.”“Zeur niet zo. Ik mankeer niets,” antwoordde ze snibbig. “Alleen die akelige testen op deze school, daar krijg ik altijd de kriebels van. Dat weet je toch.”Zwijgend reden ze verder naar haar huis. Met een, “nou, tot morgen en lekker gaan slapen,” nam hij afscheid. Ze zwaaide hem na tot hij om de hoek van de straat verdween.

In huis was het stil. Zelfs de t.v. hoorde Inge niet meer. Zou ze nog naar de huiskamer gaan? Welnee, vader was zeker nog niet thuis en moeder lag natuurlijk te slapen op de bank. Dat deed ze altijd als ze teveel gedronken had. Dus ging Inge meteen door naar boven en maakte op haar kamer haar schooltas voor de volgende dag klaar. Er reed een auto de straat in. Gelukkig, daar kwam vader. Inge zuchtte opgelucht.Even later hoorde ze de voordeur dichtslaan. Meteen klonk er een schelle schreeuwstem door het huis. Mijn God, mam kreeg het weer op haar heupen, waren meteen Inges gedachten. Toch weer ruzie!! Gelijk daarop de stem van vader, die ook al schreeuwde. Inge pakte haar badjas van de haak en verdween in de badkamer. Met een harde klap gooide ze de deur achter zich dicht. Mooi zo, konden ze tenminste merken dat ze ook kwaad was. Waarom hielden ze zich niet in. Een beetje aan haar denken, was er tegenwoordig niet meer bij.

Wel een half uur bleef ze onder de douche en liet het lauwe water over haar heen stromen. Hier hoorde ze gelukkig niets van al dat geschreeuw. Toen ze eindelijk de badkamer uitkwam, was het tot haar verwondering doodstil in huis. Zo, de bui was weer over. Ze ging meteen naar bed, zonder wel te rusten te zeggen. Ze zochten het maar uit, die twee. Al snel viel ze in slaap.

15

Door het rinkelen van Peters fietsbel werd ze de volgende morgen met een schok wakker. Vijf over acht wees het wekkertje aan. Ze sprong uit haar bed en rende naar het raam.“Ik heb me verslapen,” gilde ze naar buiten, “ga jij maar naar school, ik kom wel.” “Suffie,” gilde hij terug, “nu mag je wel opschieten, anders kom je te laat.” Toen fietste hij weg.Dat haar dit juist op deze dag moest gebeuren. Paniekerig waren Inges gedachten. Haastig kleedde ze zich aan. Door de open slaapkamerdeur van haar ouders zag ze haar moeder languit en nog volledig aangekleed dwars over het bed liggen slapen. Dus pap had weer op de logeerkamer geslapen, constateerde ze meteen. Waarom had hij haar niet geroepen? Dat deed hij toch altijd. Gezellig samen ontbijten. Mam was nu eenmaal een uitslaper. Nou ja, ze deden maar. Zij moest nu echt weg.

In de keuken pakte Inge een broodje uit de trommel. Tijd om daar iets op te doen, had ze niet meer. Tijd om brood voor tussen de middag klaar te maken ook niet. Dat werd dus in de middagpauze snel heen en weer, dacht ze weer kwaad. Onder het naar school fietsen, slokte ze het broodje naar binnen. Net op tijd reed ze hijgend het schoolplein op.

“Het was weer eens goed raak bij jullie,” meldde Marijke haar fluiste-rend in de gang. “Mijn moeder vindt die ouders van jou, zo langzamer-hand een schande voor onze buurt. Ze wilde zelfs de politie gaan bellen. Ze dacht dat je vader je moeder iets aan zou doen. Maar toen schreeuwde je vader, dat het nu voorgoed voorbij was en dat hij ging scheiden. Daarna is hij weggereden en vannacht niet meer op komen dagen. Gelukkig, mijn moeder hoopt dat die scheiding doorgaat. Zijn we eindelijk van die vreselijke ruzies verlost.”Er ging een schok door Inge heen.

16

Pap had dus niet thuis geslapen en haar daarom niet gewekt, dacht ze verbijsterd. Scheiden!! Mijn God. Nee toch!!Ze voelde het bloed uit haar wangen wegtrekken. Even duizelde ze. Maar ze moest de klas in. De bel ging.

“Nu gaat het beginnen. Eens kijken wie er goed geleerd heeft.” De stem van de juf klonk luid in Inges oren.“Niet meer praten en afkijken wordt streng gestraft.” Opeens klonk die stem veel zachter. Even kreeg Inge het gevoel of ze flauw zou vallen. Ze keek naar het blad, dat voor haar op de bank lag. De letters dansten voor haar ogen. Gingen pap en mam scheiden? Had haar vader dat gezegd? Nee, niet daaraan denken. Me alleen op mijn werk concentreren.“Is er iets Inge?” De stem van de juf klonk vlak bij haar.“Je ziet zo wit.”“Haar moeder was gisteravond weer stomdronken,” merkte Marijke, die een bank achter Inge zat, opeens op. Luid klonk haar stem door de klas. “Een ruzie zeg! Gewoon niet mooi meer! De ergste geloof ik, die we ooit bij ons hebben meegemaakt. Mis-schien gelukkig wel de laatste, want haar vader is weggereden en van-nacht niet meer op komen dagen. Haar ouders zullen nu wel gaan scheiden.”Er kwam een waas voor Inges ogen. Wat een rotmeid. Waarom moest ze dat er zo luid in de klas uitgooien. Nu wist iedereen het. “Wees jij maar stil en ga aan je werk,” snoerde de juf Marijke de mond, toen die nog verder wilde gaan met haar verhaal.Ze liep naar de deur van de andere klas en riep daar de meester. “Wilt u even opletten?” vroeg ze.

17

Terug bij Inge, die helemaal ingezakt op de bank zat, pakte ze die zacht-jes beet. “Kom maar mee grietje, we gaan even de klas uit.” Ze nam Inge mee naar de kamer van de directeur. Daar vertelde de juffrouw in het kort de situatie. “Zo kan ze toch geen test maken?” zei ze. “Misschien kunt u haar beter naar huis brengen. Wil je dat, meisje?” Vragend keek hij Inge aan. Die knikte alleen maar. Nog steeds had ze het gevoel, dat ze ieder moment flauw kon vallen. Pap en mam scheiden, ging het steeds door haar gedachten. Net als de ouders van zoveel kinderen op deze school. Wat moest zij dan?

Mam deed op het bellen van de directeur de voordeur open. Gekleed in een smoezelige ochtendjas met verwarde haren. “Wat kom jij thuis doen?” vroeg ze verbaasd.“Inge is ziek, dus vond ik het beter haar even naar huis te brengen.”“Wat een flauwekul, kon ze niet fietsen?” sneerde moeder.“Dat vond ik niet verantwoord. Ik geloof dat ze niet alleen ziek is, maar dat er nog meer aan de hand is.”“Oh ja en wat dan wel?” vroeg moeder.“Dat zult u zelf het beste weten,” merkte de directeur kortaf op.“Ik geloof, dat u daar niets mee te maken heeft,” gaf moeder venijnig terug.Inge liet die twee bekvechten en ging de trap op naar boven. Bij de bad-kamer kreeg ze ineens het gevoel, dat ze moest overgeven. Snel liep ze de badkamer in en spoog boven het toilet haar hele maag leeg. Op haar kamer kleedde ze zich uit en kroop onder haar dekbed.

“Zo, hier heb ik een paar boterhammen en een beker thee voor je. Daar zal je wel van opknappen. Zeker vanmorgen niet ontbeten,” met deze woorden kwam haar moeder na een uurtje Inges kamer binnen. “Ik heb geen honger. Ik heb alles er uitgegooid.”

18

Inge richtte zich op van haar kussen, maar zakte meteen weer terug. “Ik ben misselijk,” zuchtte ze.“Dan drink je alleen maar thee.” Moeder had zich aangekleed, zag Inge. Ze ging even bij haar op de rand van het bed zitten.“Zo en wat heb je er op school allemaal uitgebraakt. Toch de vuile was buiten de deur gehangen.”“Ik heb niets gezegd,” antwoordde Inge stug.“Marijke heeft verteld over die verschrikkelijke ruzie van jullie. Ze ver-telde, dat pap vannacht niet thuis is geweest. Dat wist ik niet eens. Gaan jullie scheiden?” vroeg ze toen angstig.“Ja, die vent is tenminste opgehoepeld,” gaf haar moeder antwoord op die laatste vraag.“Dat is jouw schuld,” merkte Inge opeens fel op.“Jij moet niet zoveel drinken. Als pap thuis komt, begin je altijd meteen te schelden. Hij kan er toch niets aan doen, dat het zo laat wordt. Hij werkt hard voor ons…”“Natuurlijk zal ik de schuldige wel weer zijn. Zo gaat het hier altijd,” viel moeder haar in de rede. “Je vader, hè, die kan bij jou nu eenmaal geen kwaad doen. Je bekijkt het maar. Ik ga bridgen. Ik wil hier niet verder met je over pra-ten. Wat ertussen pap en mij gebeurt, heb je niets mee te maken.”Inges moeder stond op en liep de kamer uit.

Even later hoorde Inge de voordeur dichtslaan.Oh, wat voelde ze zich beroerd. Waarom deed mam zo? Het was toch waar, dat pap hard werkte. Daar-door hadden ze vier jaar geleden toch dit mooie huis kunnen kopen. Vier jaar geleden. Toen pap promotie maakte. Dat kwam toch door zijn inzet op het werk. Hij was zo trots geweest, dat ze hier konden intrekken. Mam trouwens ook. Die had in het begin alle buren uit hun vroegere straatje uitgenodigd. Het ging nog goed tussen hen. Ze kon zich nog heel

19

goed herinneren, hoe blij Mam was geweest, toen ze een leuke auto van pap kreeg. Maar langzamerhand ging het steeds slechter. In het gezel-lige straatje, waar ze vroeger woonden en waar de buren steeds bij elkaar in- en uitliepen dronk mam nooit zoveel. Pap was altijd om zes uur thuis. ’s Avonds soms even gezellig samen met hem fietsen. Barbecuen met de buren in die kleine tuintjes. Hier waren de buren veel afstandelijker en gingen niet met elkaar om. Veel te besteden hadden ze vroeger niet, maar zo met z’n drietjes waren ze toen echt gelukkig. Winkelen met mam. Hoe blij was die altijd geweest, als ze weer iets voordeligs op de kop kon tikken. Had oma gelijk? vroeg ze zich af. Oma was helemaal niet zo enthousiast geweest over paps nieuwe baan en hun nieuwe huis. “Geld alleen maakt niet gelukkig,” zei ze toen. “Steeds meer willen is niet goed.” Pap en mam lachten toen wel heel hatelijk om die uitspraak. “Ouder-wetse nonsens,” noemde mam het. “Een mens wil vooruit. Dat is gezond.” Maar oma’s uitspraak was zo gek nog niet. Waren pap en mam hier echt gelukkiger geworden? Welnee toch zeker! Pap kwam altijd heel laat thuis. Doodmoe zag hij er meestal uit. Zelfs veel weekenden werkte hij. Zat mam hier tegenwoordig veel te veel alleen? Was daarom dat drankprobleem ontstaan? Flauwekul. Mam zat echt niet hele dagen thuis. Iedere middag ging ze bridgen. Ze was lid van verschillende clubs. Hoe vaak ging ze niet winkelen in de stad met haar vriendinnen. Daar kochten ze dan dure kleren. Bezochten een matinee en gingen ergens eten. Meestal kwam ze dan pas heel laat in de avond thuis. Alles kon toch. Waarom moest ze dan altijd op pap schelden, als hij ’s avonds meestal wel laat, maar doodmoe thuis kwam. Ze had alles wat haar hartje begeerde en dat kwam alleen maar, omdat pap zo hard werkte. Wat had die tegenwoordig eigenlijk voor verzetjes. Niets toch zeker. Mam moest tevreden en blij zijn, als pap thuis kwam. Het was haar schuld en van niemand anders.

20

Ook was het haar schuld, dat zij haar test nu niet kon maken, schoot het door haar gedachten. Opeens gingen haar gedachten naar Peter.Die had op school natuurlijk ook gehoord dat haar ouders gingen schei-den. Zo’n lekker roddelpraatje ging de hele school door. Misschien kwam hij wel nooit meer? Die Marijke ook. Waarom moest ze dit hardop in de klas zeggen? Inte-ressant doen natuurlijk, net zo’n type als haar moeder. Ze kon die meid wel. Inge draaide zich op haar zij. Doodmoe voelde ze zich opeens. Haar ogen vielen dicht. Ze sliep.

Ze schrok wakker, doordat ze iemand de trap op hoorde lopen. Twee uur wees haar wekkertje aan. Wie was er thuis? Mam? vroeg ze zich af.Nee, dat kon nog niet. Die kwam altijd pas tegen zessen thuis, als ze ging bridgen. Inge stond op en voelde zich meteen weer duizelig, maar ze wankelde toch naar de deur. Ze wilde weten, wie dat was. “Inge, jij hier thuis? Waarom ben je niet op school?” Haar vader kwam naar haar toelopen. Hij ving haar op in zijn armen. Inge barstte in een gierende huilbui uit. “Ik ben zo misselijk,” snikte ze. Hij nam haar mee terug naar haar slaapkamer. Toen ze in bed lag, ging hij op de rand van haar bed zitten.“Stil maar meisje,” probeerde hij haar te troosten. “Waarom was je er vanmorgen niet? Waarom heb je gisteravond niet tegen me gezegd dat je wegging?” snikte Inge. “Ja, dat was dom van me. Maar gisteravond liep het faliekant fout tussen mij en mam. Ik moest weg. Anders was er misschien iets ergs gebeurd.”“Gaan jullie nu scheiden?” vroeg Inge nog nasnikkend.

21

“Dat weet ik nog niet, maar voorlopig is het misschien beter, dat ik een tijdje niet thuis kom. Ik kan de flat gebruiken van een collega van me, die op dit moment in het buitenland is. Daarom kwam ik even mijn kle-ren halen. Ik wilde jou vanavond bellen om je te vragen, of ik je zaterdag kon komen halen. Je kunt bij me blijven slapen. Ik breng je dan zondag weer hier naar toe.”Hij streelde haar even over haar haren.“Ik heb vanmorgen mijn Duitse test niet kunnen maken. En dat op een andere dag doen, kan natuurlijk niet,” riep Inge uit.“Ik ga wel met de directeur praten. Je moet je niet zo druk maken. Je bent helemaal warm. Je zult zien. Dat komt wel in orde. Ook die scheiding gaat misschien niet door. Als we een tijdje uit elkaar gaan, komt het wel weer goed tussen mam en mij.” Haar vader streelde weer over haar haren. De bel van de voordeur rinkelde.Vader ging naar beneden.

“Dat was Peter,” zei hij, toen hij weer boven kwam.“Hij heeft je fiets thuisgebracht. Hij wilde nog boven komen. Maar dat heb ik hem afgeraden. Ik denk dat je echt een buikgriep hebt. Ik moest je de groeten doen en beterschap wensen. Nu ga ik een pot thee voor je zet-ten. Daar moet je maar veel van drinken. Dan knap je wel op.”

Hij bracht de thee. “Ik kom je zaterdagmiddag halen. Dat is afgesproken hè?” Hij zoende haar.“Ga maar lekker slapen,” zei hij.Ze hoorde hem boven nog wat heen en weer lopen en toen de trap afgaan. Even later sloeg de voordeur achter hem dicht.

22

Hoofdstuk 2

“Je vader aan de telefoon. Die wil je beslist even zelf spreken,” hoorde Inge haar moeder vrijdagavond van beneden roe-pen. Inge schrok op uit het boek, waarin ze zat te lezen. Vader, wat zou die willen? Kwam hij haar morgen soms niet halen? Nee toch? vroeg ze zich geschrokken af. Ze verheugde zich er juist zo op. Lekker een weekend naar pap. Weg van huis, waar mam al de hele week met een miserabel humeur rondliep en veel te veel dronk. Zelf voelde Inge zich gelukkig een stuk beter. Maan-dag kon ze gewoon weer naar school. De verschrikkelijke hitte was ook verdwenen. Gisteravond had een knetterende donderbui daar een einde aangemaakt. Lekker fris was het.Inge rende de trap af naar beneden.Nerveus nam ze daar de telefoon op.“Met Inge.”“Hallo meiske van me, ben je alweer wat opgeknapt?” Vrolijk klonk haar vaders stem door de telefoon.“Ja hoor, die vervelende buikgriep is voorbij, pap.”“Gelukkig, want ik ben bij de directeur van je school geweest. Je mag die test maandag maken. Goed hè. Nu wilde ik je morgen al om tien uur komen halen. Kunnen we alles nog even rustig doornemen.”“Fijn pap,” riep Inge opgelucht en blij uit.“Nou meiske, tot morgen dan maar.”“En wat was dat belangrijke nieuws, dat je vader alleen maar aan jou kwijt wilde,” sneerde haar moeder meteen, toen Inge de hoorn neer-legde. “Vader is naar mijn school geweest. Ik mag die test maandag maken. Hij komt me daarom morgen iets vroeger halen. Kunnen we alles samen

23

doornemen. Nou, dan krijg ik vast een goed cijfer,” antwoordde Inge blij. “Ja, ja, ’t eerste weekend dat hij bij ons vandaan is, ga jij al naar hem toe. Nou ja, ik weet toch dat je een vaderskindje bent. Van jongs af aan kwam hij bij jou op de eerste plaats. Iets fouts kon hij nooit doen. Maar dat hij wel heel fout zit, zul je snel genoeg merken. Je vader!! Bah!! Die is de laatste twee jaar getrouwd met zijn werk en zijn lieve secreta-resse Julia! Die begrijpt hem en leeft met hem mee. Mij laat hij barsten,” gilde moeder.Verwonderd keek Inge haar moeder aan.“Gaat pap met Julia naar bed?” vroeg ze geschrokken.“Natuurlijk. Waarom dacht je anders dat hij hier weg wil,” ging moeder fel verder, nadat ze een slok van haar glas genomen had. “Hij kwam hier toch altijd ’s avonds heel laat opdagen. Had geen tijd voor ons. Maar voor Julia heeft hij wel tijd. Wat dacht je van al die zogenaamde werk-weekenden, die ze samen in een hotelletje doorbrengen. Natuurlijk ook in hetzelfde bed. Mij raakt hij de laatste tijd met geen vinger meer aan. Steeds gaat meneer op de logeerkamer slapen. Ik weet toch hoe hij is. Weken zonder seks. Laat me niet lachen. Hij kan absoluut ergens anders eten. Die komt heus wel aan zijn trekken. Hij wil al zijn vrije tijd voortaan aan Julia besteden. Een lekker jong ding. Dat is toch zo klaar als een klontje.”“Dat is niet waar,” riep Inge verontwaardigd uit. “Pap wil een tijdje alleen zijn, om na te denken, hoe ’t nu verder moet. Dat komt door jou, jij drinkt veel te veel en dan beschuldig je hem van alles. Dit is ook weer zo’n idioot verzinsel van je. Pap laat ons heus niet in de steek. Dat heeft hij zelf tegen mij gezegd.”

Inge liep de kamer uit en gooide de deur achter zich dicht. Maar haar moeder liep haar achterna en opende weer die kamerdeur. “Vraag jij ’t hem zelf maar als hij je morgen komt halen.

24

Dan zul je wel van hem horen, dat dit geen idioot verzinsel van me is,” schreeuwde ze Inge na. Toen gooide ook zij de kamerdeur met klap ach-ter zich dicht.Langzaam liep Inge de trap op naar boven. Kwaad om die smerige beschuldiging van haar moeder, maar ook opeens vol twijfels.Was dat echt waar. Ging pap met Julia naar bed? vroeg ze zich toch ver-bijsterd af. Welnee, dat zou haar vader nooit doen. Maar heel veel ouders deden dat tegenwoordig toch wel. Hoe vaak hadden andere kin-deren op school dat niet aan haar verteld. Een vader of een moeder die het met een ander deed.Julia!!Die kende ze wel. Ze was hier een paar keer thuis geweest. Veel jonger dan pap, minstens tien jaar. Altijd perfect gekleed. Je kon heel goed met haar praten. Ze luisterde met interesse naar je. Ze had toch een keer met Julia over haar vak gesproken en aan haar gevraagd, welke opleiding ze daarvoor moest volgen. Ze wilde later ook secretaresse worden. Dat leek haar een leuk beroep. Julia had dat toen nauwkeurig verteld en haar ook aangeraden door te zetten. “Secretaresse is een fijne job, Inge, lekker afwisselend en je kunt er een behoorlijk salaris mee verdienen,” zei ze toen. Ja, ze mocht Julia wel en als vader echt een verhouding met haar had, was dat moeders eigen schuld. Moeder liep er de laatste tijd steeds meer als een slons bij. Dat was toch helemaal niet leuk voor een man. Pap schaamde zich soms voor haar, als er onverwachts iemand van zijn werk langs kwam. Dat had ze wel gemerkt. Alleen als mam uit ging, knapte ze zich op, dacht ze, weer kwaad wordend.Moeder en Julia. Wel even een groot verschil, Julia’s beschaafde stem, of moeders geschreeuw en gescheld. Dat drinken van haar ook. Nu had ze vast weer de hele dag zitten drin-ken. Daarom kwam ze met die nare beschuldigingen. Als moeder dron-ken was, gooide ze er immers altijd van alles uit. Maar waarom hielp

25

vader haar dan niet om van dat drankprobleem af te komen? vroeg ze zich opeens af. Er waren tegenwoordig toch middelen genoeg. Ja, ’t was ook een beetje vaders schuld. Daar zou ze morgen eens met hem over praten, nam ze zich voor. Dat verhaal van moeder geloofde ze echt niet.

Toch was door die opmerking van haar moeder het blijde gevoel dat Inge deze week had, omdat ze het weekend bij haar vader mocht door-brengen, verdwenen. Landerig begon ze haar boeken en kleren bij elkaar te zoeken. Ze nam een douche en dook zonder haar moeder wel te rusten te zeggen, haar bed in.

De flat was klein maar smaakvol ingericht. Er was zelfs een apart kamertje voor haar. Vader sliep in een grotere kamer. “Heb je al ontbeten, meisje?” vroeg vader. “Niet veel,” antwoordde Inge, “want mam sliep nog.” “Dan ga ik thee zetten en eten we eerst wat.”Bedrijvig ging vader aan de gang. Hij dekte een halve tafel en even later zaten ze samen te eten. Gezellig was dat toch zo met zijn tweetjes eten. De heerlijke ontbijtjes die vader ’s morgens altijd klaar maakte, zou ze wel ’t meest blijven mis-sen, dacht Inge.

Na het eten kwamen de boeken op tafel. Nauwkeurig overhoorde vader haar. “Nou, als jij geen tien haalt, weet ik het niet meer,” merkte vader op, toen Inge alles heel vlot kon op noemen. Daarna maakte Inge haar andere huiswerk, wat Peter heel trouw bij haar gebracht had. Vader werkte nog even aan ’t grote bureau, dat in de kamer stond. Toch dwaalden Inges gedachten steeds weer af, naar die nare woorden van haar moeder.Haar vader met Julia.

26

Ze keek even naar hem. Best nog een knappe man. Nog altijd slank met een bos krullend haar en bruine ogen. Die had zij ook. Ze leek helemaal op vader.

“Genoeg gewerkt,” merkte pap na een paar uurtjes op. “Wat dacht je van een partijtje schaak, of moet jij nog verder leren?”“Nee hoor. Alles is af en schaken vind ik leuk. Misschien kan ik dan een keertje van jou winnen, want ik heb met Peter al heel wat partijtjes gespeeld.”De eerste keer won vader echter, maar bij het tweede spel verloor hij. “Zo, jij hebt heel wat bijgeleerd,” merkte hij op. “Maar nu gaan we gezellig met zijn tweetjes uit eten. Dat wil je wel hè, lekker samen naar een leuk tentje.” “Heerlijk,” riep Inge uit, “dan ga ik me snel verkleden.”Gelukkig dat ze iets leuks had meegenomen om aan te trekken.Met vader uit eten gaan, gebeurde altijd heel feestelijk. Blij waren haar gedachten. Pap gaf haar zelfs een complimentje, toen ze de kamer weer binnen-kwam. “Met zo’n mooie grote dochter uit eten gaan, is iets unieks.”Eten in een duur restaurant en daarna samen met pap naar een mooie film. Een heerlijke dag vond Inge het.

Terug in de flat rinkelde de telefoon.“Ja, natuurlijk is ’t goed, dat je me helpt herinneren. Misschien was ik ’t anders glad vergeten. Ik zal er zijn.” “Oh je komt me ophalen, leuk zeg, tot morgen dan maar.”“Was dat Julia, pap?” Inge keek hem vragend aan.“Ja, als ik die niet had, zou alles in het honderd lopen,” zuchtte vader. “Ik ben er tegenwoordig met mijn gedachten niet meer bij. Daarom ben ik ook thuis weggegaan. Ik heb al vaker afspraken gemist.”

27

Hij ging bij haar op de bank zitten en sloeg een arm om haar heen. “Een fijn dagje was het zo samen hè. Jammer dat ik morgen een zakendiner heb. Nu moet ik je ’s middags al naar huis brengen.”“Hebben jij en Julia een verhouding, pap?” vroeg Inge opeens met een opgewonden klank in haar stem en keek naar hem.Ze zag hoe een felle blos zijn wangen kleurde.“Hoe kom je daar bij,” riep vader uit.“Mam beweerde dat,” zei Inge.“Verdomme. Hoe kan ze jou daar nu al mee opzadelen.”Inge schrok. Ze had haar vader nog nooit horen vloeken.Even was het stil in de kamer. Dus het was waar, dacht Inge heel triest. Hij ontkende het toch niet.Ze schoof een stukje bij hem vandaan. Maar haar vader trok haar weer tegen zich aan. “Tussen mij en Julia bestaat alleen maar een goede werk-relatie,” zei hij. “Je moeder wil die relatie bezoedelen en als ze zo door gaat, lukt het haar misschien nog, mij in de armen van Julia te drijven. Maar dat heeft niets met jou te maken. Jij blijft mijn dochter, wat er ook gebeurt.”“Hou je niet meer van mam, pap?” vroeg Inge.“Natuurlijk geef ik nog om je moeder. Maar dat ellendige drinken van haar, daar kan ik niet meer tegen.”“Waarom help je haar dan niet om er vanaf te komen?” vroeg Inge weer.“Dat heb ik al zo vaak geprobeerd, maar ’t lukt me niet.”Vader zuchtte even.“Wil je het voor mij, dan nog een keer proberen. Ik zou het zo erg vinden als jullie uit elkaar gaan, want dan kom je nooit meer thuis,” riep Inge vertwijfeld uit.Vader keek haar even aan.“Goed,” zei hij toen, “voor jou wil ik nog wel eens mijn best doen. Ik zou ook alles liever bij het oude laten. Niet meer piekeren Inge. Het

28

komt wel goed. Nu gaan we naar bed. Lekker slapen.” Hij geeuwde. “Ik ben best moe. Kom op meiske. Geef je vader een nachtzoen.”

De volgende morgen sliepen ze lang uit. Pas om halftwaalf stond vader bij Inges bed en maakte haar wakker.“Zo, jij hebt lang geslapen, maar echt niets gemist. Het regent dat het giet. Kom maar naar mijn kamer, daar staat alles klaar. We gaan samen lekker in mijn bed ontbijten.”Rechtop in de kussens zat Inge even later naast vader in bed.De radio liet zachte achtergrond muziek horen.Heerlijk was dat. Vader had van alles in huis gehaald. Witte kadetjes, beschuit, een eitje en zelf een warme croissant. Veel beleg en lekkere jam.Vader bezat de gave, van een regenachtige zondagmorgen iets leuks te maken, dacht Inge. Dicht kroop ze tegen hem aan.“Meiske,” zei hij, “Jij bent het mooiste wat ik bezit.”Door die woorden voelde Inge zich heel blij van binnen.Heel lang deden ze over dat ontbijt.

Om twee uur gingen ze pas uit bed. Douchen en aankleden en toen rinkelde de bel van de voordeur. Even later kwam Julia de kamer binnen. Julia, die vader in zijn armen nam en met een stevige kus op haar mond begroette. Samen dronken ze nog iets en toen brachten vader en Julia haar naar huis. Vader nam hartelijk afscheid, maar ging niet mee naar binnen. Wel drukte hij een briefje van vijf en twintig in Inges hand. “Wat extra zakgeld,” zei hij.

Om vier uur zat Inge dus thuis op de bank en zette de tv aan. Moeder was er niet. Zappen. Maar er was niets wat haar interesseerde. Landerig, nog

29

moe van het late naar bed gaan van gisteravond, drukte ze de knop weer uit en ging naar boven. Eigenlijk nergens zin in. Toch zette ze haar computer aan en vulde de uren met spelletjes. Om zes uur kreeg ze trek, maar in de keuken stond niets klaar. Dan maar even naar de snackbar. Gelukkig regende ’t niet meer. Ze nam patat met een fricadel. Toen reed ze daarna snel naar huis, want er kwam weer een beste bui opzetten. Moeder was nog steeds niet thuis. Ze ging haar bed maar in. Ze zette haar raam op een kier. Het was benauwd en stoffig in haar kamer. Maar zin om te gaan stoffen en zuigen had ze ook niet.Ze pakte een boek en dook onder ’t dekbed. Ze lag net, toen er een auto voor het huis stopte. Snel wipte ze haar bed uit en liep naar het venster. Een grote BMW, waaruit een lange man stapte. Hij liep om de wagen heen en maakte aan de andere kant het portier open. Moeder kwam daar wankelend uit. De man stak zijn arm door de hare en bracht haar naar de voordeur.“Zo, dat waren gezellige uurtjes,” zei hij luid. “Maar heb jij echt genoeg gehad. Maar snel je bed in. Morgen kom ik je wagentje wel brengen.”De voordeur ging open en ze hoorde moeder stommelend de trap op komen. Snel ging Inge haar bed weer in. Ze draaide haar gezicht naar de muur. Ze wilde nu niet met moeder praten. Ze zou maar net doen of ze al sliep. Maar misschien kwam moeder niet eens.

De deur van haar slaapkamer ging echter open.“Zo jij bent al thuis, zo vroeg al.” Smalend klonk moeders stem. “Het viel zeker tegen, of moest meneer weer weg.”Inge antwoordde niet.

30

“Welja, net zo gesloten als je vader. Je maakt mij niet wijs dat je al slaapt. Maar je bekijkt het maar. Ik heb tenminste een gezellige middag meegemaakt. Eindelijk een man, die mij als een vrouw waardeerde.”De deur klapte dicht en ze hoorde haar moeder naar haar slaapkamer lopen. Na nog wat gestommel werd ’t weer stil in huis.

Inge draaide zich op haar rug. Heel verdrietig voelde ze zich opeens. Haar vader kon wel beweren, dat er niets tussen hem en Julia bestond. Maar was dat wel zo? Die omhelzing en die zoen op haar mond logen er toch niet om. En mam trok zich ook niets van haar aan. Die ging haar eigen gang. Er kwamen opeens tranen in Inges ogen. Pap zat lekker te eten met Julia en mam was uit geweest met een andere man. Niemand dacht aan haar, of had haar nodig.Driftig veegde ze haar ogen af en draaide zich op haar zij. Ze deden maar. Kom op slapen. Morgen moest ze die test goed maken. Dat was het voornaamste.

Inge mocht de test in de kamer van de directeur maken en het lukte. Peter stond op haar te wachten, toen ze in de pauze naar buiten kwam.“En?” vroeg hij.“Dat zit wel snor,” riep Inge blij uit. “Minstens een negen, als het geen tien wordt. Ik wist alles.”“Fijn voor je,” riep Peter ook verheugd uit.“Dat komt door mijn vader, die heeft me gisteren fantastisch geholpen,” merkte Inge vrolijk op. “Mijn moeder vindt het anders lekker rustig, dat je vader niet meer thuis komt,” klonk Marijkes stem. “Je moeder vindt ze een echte sloerie, die liet zich gisteravond alweer door een andere man thuisbrengen. De één eruit, de ander erin, zegt mijn moeder.”

31

“Fijn toch zeker dat mijn moeder dat doet,” sneerde Inge. “Hebben jullie nog iets om over te roddelen.”“Jij moet niet zo hoog van de toren blazen,” sneerde Marijke terug. “Mijn vader en moeder zijn tenminste nog bij elkaar.”“Ja, omdat jouw vader zo’n doetje is.”Even leek ’t erop, dat Marijke Inge wou aanvliegen.Peter trok haar echter bij Marijke vandaan.“Kom op,” zei hij, “we halen ons brood van binnen en dan eten we dat samen daar op dat bankje op.” Marijke liep weg, maar stak nog wel haar tong uit.

“Je moet geen antwoord geven, als Marijke weer van die smerige opmerkingen maakt, Inge,” zei Peter toen ze samen op het bankje zaten. “Als jij niets zegt heeft ze er de minste lol van. Laat haar in haar vet gaar smoren.”“Maar alles wat ze zegt is waar,” merkte Inge triest op.“Moeder werd gisteren door een andere man thuisgebracht en ze had weer behoorlijk gedronken. Mam heeft echt een drankprobleem,” gooide ze er uit. “Daarom gaat het tussen haar en mijn vader niet goed meer. Dat wilde ik eigenlijk al lang aan jou vertellen, maar ik dacht, dat je ouders het dan misschien niet meer goed zouden vinden, dat je met me omging.Ze keek Peter even aan. “Mallerd,” zei hij lachend. “Hoe kan je dat denken. Jij kunt er toch niets aan doen, wat je ouders uitspoken. Dat drankprobleem van je moeder is in de hele wijk bekend. Maar bij ons thuis ben je welkom. Zo zijn mijn ouders niet, dat ze jou daar op aan kijken. Trouwens, heel veel mensen hebben tegenwoordig een drankprobleem. Drinken is toch in.”Hij sloeg zijn arm om Inge heen. Die zuchtte opgelucht.“Dat van die andere man is ook waar en mijn moeder beweert dat vader iets met zijn secretaresse heeft.” Inge gooide al haar zorgen eruit.

32

“Dat geloof ik niet,” merkte Peter heel beslist op. “Je vader met een ander. Nee, dat is niets voor hem. Trouwens, de man die je moeder naar huis bracht kan de kastelein toch wel geweest zijn. Misschien vond die het onverantwoord dat je moeder nog ging rijden.” “Welnee moeder beweerde toch, dat er eindelijk weer een man in haar leven was, die haar als vrouw waardeerde. En vader gaat ook met Julia, dat weet ik zeker,” riep Inge luid. Opgewonden vertelde ze Peter van de begroeting tussen die twee van gisteren. “Een zakendiner op zondag, het mocht wat,” zei ze daarna schamper. “Welnee, ze wilden mij lozen, om ’s avonds samen uit te gaan. Ineens barstte ze in tranen uit.“Niemand heeft me meer nodig,” snikte ze. “Maar je hebt mij toch,” probeerde Peter haar te troosten. “Ik zal wel aan mijn moeder vragen of je in het weekend naar ons toe mag komen en blijven eten.” Hij drukte Inge iets steviger tegen zich aan. “Maar eten dat moeten we nu ook doen. Kom, droog je tranen.” “Ik heb geen honger. Ik kan geen hap door mijn keel krijgen,”merkte Inge nog een beetje nasnikkend op.“Natuurlijk, nu meteen eten. Anders val je vanmiddag flauw.”Peter pakte haar pakje brood en maakte dat open. Brak een stuk brood af en hield dat voor haar mond. “Open die mond en dan ’t kauwmachientje aan en slikken.”Toen glimlachte Inge weer. Die gekke Peter met zijn geinige opmerkin-gen, dacht ze. Vader en moeder zou ze maar laten barsten. Ze had Peter nog, dat was toch heerlijk en die test had ze ook goed gemaakt. Ook fijn. Dat ze met Peter over thuis kon praten. Daar had Marijke eigenlijk onge-wild voor gezorgd. En die was ’t lekker niet gelukt, om met haar praatjes tussen haar en Peter te komen.“En,” vroeg de juf meteen, toen Inge de klas binnenkwam.“Ging je test goed?”

33

“Ja,” riep Inge vrolijk uit. “Ik haal vast en zeker een heel hoog cijfer. Maar ik heb dit weekend ook bij mijn vader doorgebracht en die heeft me fantastisch geholpen.”“Gelukkig,” merkte de juf op. “Je hebt dus nog wel contact met je vader.”“Natuurlijk,” riep Inge uit, nu zelfs een beetje hard, omdat Marijke net de klas binnenkwam. “Mijn vader blijft voor me zorgen. Trouwens ’t is ook nog niet helemaal zeker, of mijn ouders gaan scheiden. Mijn vader zegt, dat ‘t heus wel weer goed komt en dan blijft hij gewoon bij ons wonen.”“Fijn voor jou,” zei de juf, “maar nu snel naar je plaats.”

“Ik geloof er niks van, dat je vader weer terug komt,” kon Marijke niet nalaten op te merken, toen Inge in de bank ging zitten. Ze wilde nog ver-der gaan, maar de juf snoerde haar de mond.“Stil zijn Marijke,” merkte ze op. “De les gaat beginnen.”

34

Hoofdstuk 3

Het stormde!!Windkracht tien en het regende ook nog. Een echte gietbui.Dikke druppels, die op de straten uiteen spatten. Een klein figuurtje gekleed in een regenpak tornde op haar fiets tegen deze storm op. Hele-maal in haar eentje was Inge, want Peter had griep en moest thuis blij-ven. Stevig trapte ze door. Haar gezicht nat van de regen, maar ook van de tranen, die langs haar wangen liepen. Driftig veegde ze even met haar hand over haar ogen. Ze moest ophouden. Ze wilde niet huilend op school aankomen. Nee, nu niet meer aan dat gesprek van gisteravond denken. Het gesprek waarin vader haar vertelde dat de scheiding defini-tief een feit werd. Maar haar gedachten kon ze niet dwingen. Die kwa-men. Pap ging dus met Julia verder. Hoe kon vader dit toch doen? Toen ze samen in de herfst een vakantie-weekje in Duitsland doorbrachten, beweerde hij toch, dat ze zich geen zorgen meer moest maken. Hij vertelde, dat hij voor hun vertrek een heel nuttig gesprek met moeder gevoerd had. Tussen hem en moeder kwam het wel weer goed. Een zalig weekje was dat en wat was ze opge-lucht geweest. Vader zou weer bij hen komen wonen. Maar later was ’t weer faliekant misgelopen. Dat tweede gesprek tussen hen, na die zalige vakantie, was alleen maar op een grote scheldpartij van moeders kant uitgelopen. Vader had echt wel zijn best gedaan. Moeder had ’t ver-knald. Zo erg ging die te keer, dat vader weer kwaad ’t huis was uitgelo-pen. Toen wist ze meteen al dat dit wel op een scheiding zou uitdraaien.Weer kwamen er tranen in haar ogen, maar driftig veegde ze die weg. Toch had vader nog een paar weken gewacht voor hij dit vreselijke bericht aan haar vertelde. Maar nu was alles helemaal voorbij. Hij ging ook nog het land uit. Hij kon bij de zaak, waar hij werkte, nog een veel

35

betere baan in Frankrijk krijgen, had hij haar gisteravond verteld. Dus zette hij de scheiding door en ging met Julia daarheen. Hij wilde alles achter zich laten. Ergens een nieuw bestaan opbouwen. Moeder en hij. Dat ging niet langer samen.Ondanks dat Inge zich daar heftig tegen verzette, stroomden er toch weer tranen over haar wangen.Natuurlijk was vader met mooie beloftes gekomen. In de kerstvakantie mocht ze bij hen logeren. Hij zou haar dan zelf op komen halen. Voorlo-pig was ’t beter, dat ze in Holland bleef. Als hij eenmaal gesetteld was, zagen ze wel verder.“Kerstmis in Zuid Frankrijk is heel fijn Inge. Niet guur en nat zoals hier in Nederland, maar meestal heerlijk weer,” Inge hoorde hem dat nog zeggen. Toch liet hij haar mooi in de steek, heel kwaad werden haar gedachten. Nooit meer een weekendje naar hem toe, zoals ze dat een paar keer gedaan had. Voortaan zou er alleen nog maar moeder zijn. Mam, die zich niet veel aan haar gelegen liet liggen. Die ging toch iedere zaterdagavond op stap en kwam midden in de nacht flink aangeschoten thuis. Als ze dan de volgende zondagmorgen wel thuis was, sliep ze uit, om tegen de avond weer weg te kunnen gaan. Meestal kwam ze dan met een taxi naar huis, of was het die grote lange man, die haar naar huis kwam brengen. Rob heette hij. Ze mocht hem niet en drinken kon hij ook. Bah, wat was er toch een narigheid in haar leven gekomen. Het enige positieve was, dat het op school wel goed ging. Ze haalde de laatste weken steeds hogere cijfers. Natuurlijk omdat ze veel beter kon studeren, nu het ’s avonds rustig in huis was. Maar die goede cijfers kwamen ook door de ouders van Peter. Als ze niet naar vader ging, was ze op zondag meestal daar en hielp Peter haar met de vakken, waar ze moeite mee had. Heerlijk was dat. Eten deed ze daar dan ook. Echt een fijn stel, die ouders van Peter.

36

Ze zuchtte even heel diep. Waarom moest hun gezin ook uiteen vallen. Vroeger waren de zondagen toch ook altijd heel gezellig zo met zijn drietjes. Maar gelukkig had ze Peter nog. Peter, die wel om haar gaf. Haar gedachten gingen naar het schoolkamp aan het begin van het schooljaar, waar ze een hele week samen met hem had doorgebracht. Gepest door de andere kinderen, die hen een oud stelletje noemden. Toen was hij nog vol toekomstplannen voor hun tweetjes.

Een hevige windvlaag. Inge had moeite om op haar fiets te blijven. Vroeger bracht vader haar altijd weg als het stormde. Moeder had dit natuurlijk ook kunnen doen. Maar die dacht er niet aan dat ze nog een dochter had, die door de storm heen moest fietsen. Ze had zeker weer tot diep in de nacht zitten drinken en lag nog heerlijk te knorren in haar bed. Hoe haar dochter naar school kwam, interesseerde haar totaal niet. Haar ontbijt moest ze ook zelf maar klaarmaken. Vroeger deed vader dat altijd. Ja vroeger! Pap en mam en zij tezamen. Een heerlijke tijd. Voorbij, allemaal voorbij. Opnieuw kwamen de tranen, maar weer veegde ze die driftig af.Gek, dat Peter eigenlijk de laatste tijd nooit meer over later sprak. Hij was sinds enkele weken erg veranderd, veel stiller en nerveus. Hadden zijn ouders soms toch gezegd, dat hij beter niet meer met haar om kon gaan? Vorige week zondag had hij ook al een smoesje en deze week kon ze ook niet komen. Hij moest met zijn ouders mee en vertelde niet waar-heen. Hij sloeg nooit meer zijn een arm om haar heen en zoende haar niet meer.Was er misschien een ander meisje in zijn leven gekomen? Schoot het paniekerig door haar gedachten.Ouder dan zij, waar hij meer om gaf? Mijn God, nee toch! Ze moest er niet aan denken, dat ze Peter ook nog zou moeten missen. Dus zondag niet naar Peter. Weet je wat!

37

Ze belde oma op om aan haar te vragen of ze daar het weekend heen mocht. Ja, dat deed ze. Lekker naar haar grootouders, daar was ze altijd welkom. Heerlijk was het om bij opa en oma te zijn. Natuurlijk waren die ’t ook niet eens, met wat er thuis gebeurde. Maar ze zeiden daar niet veel over. Nee, bij haar grootouders werd nooit over de trubbels van vader en moeder gesproken. Ze zou vanavond meteen opbellen, nam ze zich voor. Gezellig met opa en oma samen spelletjes doen. Door die gedachten fleurde Inge een beetje op. Ja, weer eens lekker eten, want oma kookte altijd heel uitge-breid. Die maakte zich er niet met een broodje en een kop soep vanaf, zoals moeder dat veel te vaak deed. Bij oma was je echt voldaan als je daar had gegeten. Vroeger verzorgde vader op de zondagen altijd het eten en kwam er dan meestal echt iets lekkers op tafel. Mam hield nu eenmaal niet van koken. Gelukkig, ze was er (dacht ze), toen ze het plein voor de school opreed. Snel zette ze haar fiets in het rek en ging naar binnen.

Die volgende zaterdag zat Inge, ondanks de scherpe opmerking, van haar moeder in de bus. Moeder, die zei, dat ze niet begreep, wat zo’n jong meisje bij zulke oude mensen ging doen. “Waarom zoek je niet vriendjes en vriendinnen van je eigen leeftijd. Het is hier thuis bij jou ook altijd alleen maar Peter, wat de klok slaat. Die knul is veel te oud voor je.”Maar Inge had zich van die nare opmerkingen niets aangetrokken en was toch naar haar grootouders gegaan.Lang duurde de rit niet, want haar opa en oma woonden in een dorp vlak bij de stad. Met een half uurtje draaide de bus al het dorpsplein op. Daar stond oma op haar te wachten.

“Hallo, lieve kleindochter van me,” begroette zij haar hartelijk. Ze sloeg haar armen om Inge heen en zoende haar op beide wangen.

38

“Heerlijk, dat je er bent.” Inge stak haar arm door die van haar oma en zo liepen ze samen het dorp in.“Ik moet nog even wat boodschappen doen, dus ben ik maar vroeg gegaan. Ik dacht Inge zal vast ook niet laat hierheen komen.” Oma, een krasse vrouw. Lang en slank en net als haar vader, bruine ogen en een flinke bos krullend haar. Haar, dat vroeger zwart was geweest, maar nu een prachtige grijze kleur had.Dus ging Inge lekker met oma boodschappen doen. Langs de bakker, de slager en de kruidenier. Overal maakte oma een praatje en overal mocht Inge uitzoeken wat ze wilde eten. Zelfs de gebakjes, die oma meenam, moest zij uitkiezen.

“Wat een grote kleindochter krijg je al en wat een knap kind. Sprekend haar vader,” merkte de vrouw van de bakker op. “Gaat het thuis goed, Inge?” vroeg ze toen. Inge knikte alleen maar. Hier wisten ze dus niets van de scheiding, dacht ze. Daar had oma gelukkig niet over gesproken. Onderweg naar huis begon die er echter opeens toch over. “Ik ben heel kwaad op je vader. Dat hij die scheiding heeft doorgezet. Dat mag je best weten. Dan ook nog een nieuwe vriendin. Tien jaar jon-ger dan hij. Hier hoeft hij niet met haar te komen. Trouwen. Dat is iets wat je voor heel je leven doet. Je trouwbelofte mag je nooit verbreken, hoe slecht het ook gaat. Altijd moet je proberen bij elkaar te blijven.” “Pap kan er niets aan doen oma,” merkte Inge op. “Het is de schuld van mijn moeder. Ze drinkt teveel.”“Welnee, je vader heeft daar ook schuld aan. Je vader had nooit die andere baan moeten aannemen. Tijd voor zijn gezin was er toen niet meer. Dan gebeuren zulke dingen. Nu ook weer naar Frankrijk, om nog meer geld te verdienen. Net of dát ’t voornaamste in het leven is. Geld maakt niet gelukkig,” zei oma pinnig. “Sorry meiske, ik moet daar niet met jou over beginnen, maar het zit me hoog. Ik krijg steeds meer het

39

gevoel, dat wij hem verkeerd hebben opgevoed. Soms denk ik zelfs, hadden we hem maar nooit laten studeren. Ik dacht dat hij anders was. Maar hij is een grote egoïst geworden.”Even was het stil.“Pap is niet egoïstisch oma. Hij laat me ook heus niet schieten. Hij blijft voor me zorgen…” “Ja, met geld zeker, maar dat is niet het voornaamste. Aandacht en liefde moet hij je geven,” viel oma haar in de rede. “Hoe kan hij dat nu doen als hij uit Nederland weggaat.”“Dat doet hij heus wel. Met kerstmis mag ik bij hem in Frankrijk komen. Jullie hebben hem heus wel goed opgevoed.Het is allemaal mams schuld.”Inge stak haar arm door die van oma heen.“Grietje, nu moet ik me nog door jou laten troosten, maar ik vind dit alle-maal zo naar. Vooral voor jou.”

Ze waren nu vlak bij haar grootouders huisje.“Praat er met opa niet over, Inge,” merkte oma op. “Hij zit er ook erg mee, maar hij is de laatste tijd niet goed. Hij heeft een zware griep gehad en is daar nog niet overheen. Hij blijft maar hoesten en is steeds erg moe. Ik maak me zorgen, maar ik kan hem met geen stok naar de dokter krij-gen. Weet je wat we doen. We denken dit weekend niet meer aan je ouders. We maken het met zijn drietjes alleen maar gezellig,” probeerde oma daarna opgewekt te zeggen.Opa stond al in de deuropening op hen te wachten. Inge schrok van hem. Hij zag er slecht uit, dacht ze. Ze zei daar echter niets over.

Een heerlijk weekend werd het. Inge dacht niet meer aan thuis, maar genoot van alle aandacht die ze hier kreeg. Al regende het de hele dag. Daar merkte je bij oma en opa niets van. Lekker met zijn drietjes kaar-ten. Haar huiswerk maakte ze, terwijl opa en oma na het eten een tukje

40

deden. ’s Avonds kijken naar een mooie film, die oma speciaal voor haar uit de videotheek gehaald had. Dan slapen in het kleine kamertje boven, onder de dakpannen, waar je de wind over hoorde waaien. In een kamer-tje, dat vroeger van haar vader was geweest en dat oma jaren geleden speciaal voor haar had ingericht. Nu eigenlijk met wat kinderachtige plaatjes op het behang. Maar heerlijk geborgen voelde Inge zich daar, met een oma en opa, die beneden sliepen.

Veel te snel ging dat weekend voorbij en bracht oma haar weer naar de bus. Met een hartelijke kus nam ze afscheid. “Als je het thuis niet meer ziet zitten, kom je maar hierheen. Je bent altijd welkom,” zei ze bij het afscheid nemen.

Peter kwam Inge een week later om vijf uur in de middag halen. Het was al donker, maar het weer was gelukkig opgeklaard. Er stond nog wel een stevig windje, maar daar kon je best tegenop fietsen en het was droog.“Ik moet met je praten,” zei hij, toen ze op hun favoriete bankje zaten. Inge keek even naar hem. Hij was zenuwachtig, zag ze. Nu moest hij haar zeker vertellen, dat hij niet meer met haar om mocht gaan, dacht ze angstig. Natuurlijk wilden zijn ouders dat niet meer. Een vader die weg-ging en een moeder die dronk. Zijn ouders hadden zeker gezegd, dat hij haar beter niet meer kon zien. Maar Peter vertelde haar iets anders, iets dat Inge eigenlijk nog veel erger vond.

“Inge,” zei hij en ze hoorde weer een nerveuze klank in zijn stem. “Mijn ouders gaan verhuizen. Mijn vader heeft een baan aangenomen in Lim-burg. We zijn daar al twee weekenden naar toe geweest om een huis te zoeken. Dit weekend is dat gelukt. Een mooi huis, dat wel! Heerlijk ruim en met een grote tuin.” Hij zuchtte even.

41

“Maar ik was veel liever hier gebleven. Verkassen. In mijn laatste jaar naar een andere school. Hoe kunnen ze me dat aandoen. Al mijn vrien-den weg en jou ben ik dan ook kwijt!”Weer zuchtte hij.“Ik weet dit al een paar weken, maar ik had de moed niet, het aan jou te vertellen. Jij hebt al zoveel narigheid door moeten maken.” Hij sloeg een arm om Inge heen. “Maar wat moet ik,” ging hij met een trieste klank in zijn stem verder, toen Inge niets terug zei. “Ik kan moeilijk zeg-gen, dat ik niet mee ga. Waar moet ik dan wonen?” Inge zei nog steeds niets. Peter ook nog weg, dacht ze somber. Ze voelde de tranen achter haar ogen prikken.Waarom moest dit allemaal gebeuren? Waarom liet iedereen haar in de steek?Opeens begon ze te huilen. Dikke tranen rolden over haar wangen. Peter drukte haar iets steviger tegen zich aan.“Zie je wel. Jij vindt dit natuurlijk ook verschrikkelijk,” zei hij. “Ik was zo kwaad op mijn ouders, toen ze het vertelden. Dat kunnen jullie Inge niet aandoen, heb ik tegen hen gezegd. Maar mijn moeder vindt nu een-maal, dat vader niet een goede baan voor een buurmeisje kan laten schieten. Hij kan daar nu eenmaal veel meer verdienen. Geld bah, wat is dat toch een smerig goedje,” riep hij toen kwaad uit.Daarna zweeg hij even.“Hoe denkt jouw vader daar over?” vroeg Inge. “Dat weet ik niet,” zuchtte Peter. “Ik krijg wel de indruk, dat hij het er niet helemaal mee eens is. Hij kan daar bij een broer van mijn moeder gaan werken. Moeder wilde altijd al terug naar Limburg. Daar is ze toch geboren. Ja, ik denk, dat moeder dit alles doordrijft. Meer geld om te besteden en een mooier huis, dat is bij haar de hoofdzaak. Dan ook nog terug naar haar geboortegrond. Vader zegt nooit veel. Hij heeft natuur-lijk weer toegestemd. Moeder bepaalt nu eenmaal alles. Dat heeft ze altijd gedaan.”

42

Even zwegen ze allebei. Ieder met zijn eigen gedachten.Dat rotgeld, dacht Inge opeens ook erg kwaad. Daar draaide tegenwoor-dig alles om in ’t leven. Oma had gelijk, geld was lelijk, zei ze toch altijd. Geld hield geen rekening met de gevoelens van mensen.“Het is toch niet zo heel erg Inge. Volgend jaar moet ik toch naar een interne school voor mijn politie opleiding,” probeerde Peter haar toen te troosten, omdat Inge bleef huilen. “Maar al je vrije tijd zou je dan hier doorbrengen. Nu ga je natuurlijk naar je ouders toe en zie ik je niet,” riep Inge snikkend uit.Een koude windvlaag. Inge huiverde even. Peter knoopte zijn jack los en sloeg dat ook gedeeltelijk over haar heen. Ze voelde de warmte van zijn jongenslijf en drukte zich dicht tegen hem aan. Twee sombere mensenkinderen zaten daar weer even heel stil op het bankje, starend in het donker.Alleen de snikken van Inge waren te horen.“We blijven echt wel contact houden, Inge,” probeerde Peter haar weer iets op te monteren.“Ik laat je niet los. We zullen elkaar veel opbellen en schrijven. Elke week krijg je een brief van me, dat beloof ik je. Als jij dan ook terug schrijft, weten we toch alles van elkaar. Ik zal ook vragen, of je bij ons mag komen logeren en als ik later klaar ben met mijn studie en jij ook, kom ik je halen. Dat weet je toch. Jij blijft mijn meisje, wat er ook gebeurt. Ik wil jou nooit meer kwijt.”Inge droogde haar tranen en probeerde te glimlachen, maar echt van harte ging dat niet. Opeens gaf Peter haar weer een van zijn onbeholpen zoenen. “Waren we maar een paar jaar verder,” zuchtte hij, “dan konden we zelf ons leven bepalen.”Allebei in een sombere stemming fietsten ze later naar huis terug.

43

Scheldend kwam haar moeder in de keuken naar Inge toe, toen ze daar naar binnen ging. Die luisterde maar met een half oor naar haar moeders commentaar. Haar gedachten nog steeds bij Peter.“Een straatmeid ben je,” gilde moeder.“Jij groeit nog eens op voor galg en rad. Een net meisje komt op een behoorlijke tijd naar huis en zwalkt niet over straat, als ’t donker wordt. Dan ook nog met een knul die veel ouder is dan jij. Je blijft voortaan bij hem vandaan, straks gebeurt er nog iets tussen jullie en dan zit jij met de brokken…”“Maak je niet zo druk,” viel Inge haar opeens fel in de rede. “Peter gaat verhuizen. Zijn ouders gaan naar Limburg. Dus dan is ’t afgelopen.” Ze voelde weer de tranen achter haar ogen prikken, maar hield ze in. Ze wilde niet huilen waar moeder bijstond.“Gelukkig,” merkte moeder op. “Naar Limburg zeg je?” vroeg ze daarna met een verwonderde klank in haar stem.“Kan zijn vader daar soms meer verdienen?” Inge antwoordde daar niet op.“Welja, zwijg maar weer,” riep moeder smalend uit.“Maar één ding zeg ik je, al is het niet meer met Peter. Jij gaat voortaan ’s avonds de deur niet meer uit. Zo lang je hier bij mij woont, heb jij je maar aan mijn regels te houden. Doe je dat niet, dan vertrek je maar. Desnoods naar je vader. Kan die aan de weet komen, wat het is een kind op te voeden.”Inge zei weer niets terug. Na het eten ging ze meteen de keuken uit en de trap op naar boven. Daar kroop ze meteen haar bed in en barstte in een hysterische huilbui uit. Iedereen ging weg. Alleen moeder bleef over.Maar wat had ze aan moeder. Niets toch zeker, waren haar gedachten. Het duurde lang voor ze, nog steeds huilend, in slaap viel.

44

Toen Inge een week voor de kerstvakantie ’s middags uit school thuis kwam en meteen naar boven wilde gaan, riep haar moeder haar bij zich in de kamer.“Je weet dat ik een vriend heb, waar ik tegenwoordig veel mee uit ga,” merkte ze op.Inge knikte.“Die vriend komt voortaan hier wonen.”Inge schrok. Een andere man in vaders plaats, dacht ze meteen.“Is dat die Rob?” vroeg ze kortaf.“Ja, het is Rob en ik verwacht van jou geen commentaar. Ik leef mijn eigen leven, net als jij dat doet. Daar heb jij je maar in te schikken en wee je gebeente, als je het aan je vader vertelt. Die heeft daar niets mee nodig.”“Ik wil niet dat een ander vaders plaats inneemt. Zo snel al. Dat kun je niet maken…” gilde Inge.Maar moeder liet haar niet uitpraten.“Rob komt hier en daarmee basta. Ik verwacht van jou, dat jij je heel behoorlijk tegen hem gedraagt.”Inge zei niets meer. “Waarom zeg je niets,” gilde moeder. “Als we in dit huis willen blijven wonen, kan dat alleen op deze manier. Ik ben wel genoodzaakt een kostganger te nemen. Dat geld, dat je vader me maandelijks zal toesturen, is echt niet genoeg. Die leidt daar in Frankrijk een vrolijk leventje met zijn Julia en laat ons barsten. Jij wilt toch ook blijven leren. Ik zou jou net zo goed kunnen dwingen te stop-pen met leren en een baantje te zoeken…”“Dat kun je niet. Ik ben nog leerplichtig en pap betaalt mijn schoolgeld. Verder krijg je ook geld genoeg van hem om mij te onderhouden,” riep Inge triomfantelijk uit. “Dat heeft hij zelf tegen mij gezegd.”Oh, waarom kon ze nu nooit eens redelijk met haar moeder praten, dacht ze. Waarom moest dat altijd met gescheld en geschreeuw.

45

“Rob komt hier,” barstte moeder weer los. “Alleen met zijn salaris erbij kunnen we hier blijven wonen.”“Als jij niet zoveel aan drank uitgaf en niet zoveel uitging, had je echt wel geld genoeg om dát te doen,” riep Inge ook heel kwaad uit.Nu werd moeder helemaal razend. “Naar je kamer jij.” Woedend klonk haar stem. “Ik wil geen woord meer van je horen. Je blijft daar vanavond maar. Ik wil je voorlopig niet meer zien.”Inge liep de kamer uit. Ze sloeg de deur met een harde klap achter zich dicht en rende de trap op naar boven.

In haar kamer viel ze op het bed neer.Een kostganger noemde moeder die Rob. Een kostganger! Nee, dat was hij mooi niet. Samenwonen werd het met alles erop en eraan. Die twee gingen al met elkaar naar bed. Dat had ze toch gemerkt. Toen ze vorige week onverwachts iets vroeger thuis kwam, waren die twee ook in moeders slaapkamer.En vader mocht dat niet weten, maar als ze naar hem toe ging, vertelde ze het wel, dacht ze opstandig.Toch riep moeder haar even later om te komen eten. Inge deed dat maar. Maar zonder een woord te zeggen, at ze haar bord leeg en verdween weer naar boven.Ach, ze zou moeder maar laten barsten. Met kerstmis ging zij in ieder geval lekker naar vader. Dan zocht moeder het maar uit met die Rob.

Twee dagen later kwam er echter weer een teleurstelling voor haar. Een lange brief van haar vader, waarin hij vertelde dat het voor hem onmo-gelijk was, haar te komen halen. Natuurlijk beloofde hij meteen, dat met Pasen te doen. Kwaad gooide ze brief op haar bureautje. Vader kon ze dus ook niet meer vertrouwen. Dat smoesje over werk met de kerstdagen geloofde ze

46

niet. Die ging het kerstfeest natuurlijk samen met Julia vieren. Rob was gisteren ook al met wat koffers hier aangekomen en had vannacht al bij mam geslapen. Wat een bende allemaal.Ach ze zochten het maar uit. Zij zou voortaan de meeste uren wel boven in haar kamertje slijten. Had-den ze geen last van haar. De kerstdagen bleef ze echt niet huis. Ze ging aan oma vragen of ze daar mocht komen.Ze belde meteen haar grootouders op. “Natuurlijk ben je van harte welkom. Fijn met de kerstdagen een klein-dochter in huis,” beantwoordde oma haar vraag.

Dus zat ze de dag voor Kerstmis in de bus naar het dorp. Moeder had dit keer niet veel commentaar gegeven. Mam had Rob toch, dacht Inge wrang. Maar dat ging zij echt niet meer aan vader vertellen. Hij liet haar ook barsten. Als oma aan haar zou vragen waarom ze niet bij haar vader was, moest ze een goede smoes verzinnen. Anders zou dat oma en opa maar weer pijn doen. Over die smoes zat Inge nog te piekeren, toen de bus het dorp inreed. Maar het werden heerlijke kerstdagen en oma vroeg gelukkig nergens naar.Zalig weer was het, wel een beetje koud. Net tegen het vriespunt, maar zonnig en er stond niet veel wind. Met oma maakte ze de eerste kerstdag een heerlijke wandeling door het dorp. Opa ging niet mee, die moest weer rusten. Bezorgd was Inge wel om hem. Hij hoestte veel en zag er nog steeds heel slecht uit. Toch deed hij later in de middag heel gezellig mee met het monopolie spel. Hij won zelfs, maar hij had ook geluk vol-gens oma. Alle beste straten waren in zijn bezit. Daar was niet tegen te vechten.

47

Rob begroette haar hartelijk, toen ze de dag na kerstmis tegen de avond weer thuis kwam. Moeder was er niet. Die was naar een bridge drive, vertelde Rob haar. Vervelend vond Inge dat wel. Ze wilde eerst ook met-een naar haar kamertje gaan, maar Rob vroeg, of ze in de keuken even alles aan kon wijzen.“Ik ga voor ‘t avondeten zorgen. Dat heb ik aan je moeder beloofd, maar ik weet niet waar de pannen staan.” Dus deed Inge dat maar en bleef bij hem in de keuken hangen.Ze kookten zelfs samen het eten. Rob kon goed koken, merkte Inge op. Hij besteedde er ook veel meer zorg aan. Toen moeder thuis kwam kon hij alles zo op tafel zetten en dat eten smaakte heerlijk.

48

Hoofdstuk 4

Een rumoerige klas. Echt de laatste dag voor de paasvakantie. De leraar zuchtte opgelucht toen de zoemer het einde van deze schooldag aankondigde.“Jongelui, prettige paasdagen en een leuke vakantie.” Met deze woor-den nam hij afscheid van zijn leerlingen. Het lachen en praten verplaat-ste zich al heel snel naar de gang. De school stroomde leeg. Toen werd het lekker rustig. Rumoerig was het even later alleen nog maar op het schoolplein en bij het fietsenrek. Het leek wel of iedereen op het laatste moment nog van alles aan elkaar wilde vertellen.Inge pakte haar fiets uit het rek. Met een half oor luisterde ze naar al die verhalen, waarin de anderen ver-telden, hoe ze de paasvakantie gingen doorbrengen. Ze liep met de fiets aan haar hand het schoolplein af en fietste daarna langzaam naar huis. Haar gedachten toch ook bij de aanstaande vakantie. Heel veel kinderen gingen naar een bungalow, had ze gehoord. Dat deden pap en mam vroe-ger ook altijd. Lekker weg met de paasdagen. Meestal naar een bunga-low park, want daar was dan zo’n heerlijk verwarmd zwembad bij. Zelfs één keertje, toen het met Pasen al echt lenteweer was, naar een stacara-van in de bossen. Zalig was dat geweest. Lange fietstochten maken en stadjes in de omgeving bezoeken. ’s Avonds daar lekker met zijn drietjes eten. Oh, wat kon ze daar naar terug verlangen. Heerlijk weer. Niet zoals dit jaar waarin de lente maar niet wilde komen. Guur en nat gingen toch de meeste dagen voorbij. En dit jaar zou er voor haar ook geen echte vakan-tietrip inzitten. Zelfs het bij vader logeren ging weer niet door. Nee, die ging met Julia naar Griekenland. Zogenaamd om op te knappen van een

49

zware griep. Maar was dat wel waar? Zij had toch mee kunnen gaan, maar dat wilde hij natuurlijk niet. Zijn belofte, dat ze met Pinksteren mocht komen zou hij waarschijnlijk ook niet houden. Nu kwam bij Inge de gedachte op, dat moeder misschien wel gelijk had. Kon je vader eigenlijk wel vertrouwen? Hij liet de laatste tijd toch steeds minder van zich horen. Af en toe een kaart en sinds Kerstmis had hij haar maar drie keer geschreven. Zelfs bij opa en oma kwam er sporadisch een berichtje van hem. Altijd ging dat ook nog over zijn eigen zaken. Nooit vragen hoe het met zijn ouders ging. Toen oma aan hem had geschreven dat het met opa niet zo goed ging, schreef hij maar een enkele zin. “Knapt pa alweer op?”Ze merkte, dat hij daarmee opa en oma veel verdriet deed. Hij was toch hun enige zoon. Vooral Opa trok het zich erg aan. Het ging echt niet goed met opa. Hij hoestte nog steeds heel erg, ondanks de penicilline kuur, die hij van de dokter gekregen had. Die dokter wilde eigenlijk, dat opa zich eens door een specialist liet onderzoeken. Maar daar wilde dat lekkere eigenwijze mannetje natuurlijk niets van horen. “Onkruid vergaat niet,” zei hij altijd. “Als het eerst maar zomer is. Dan knap ik wel weer op.”Kom op, ophouden met die nare gedachten, misschien ging Rob wel iets ondernemen, want die viel haar best mee.Inge trapte stevig door.

Deze winter had Inge heel veel weekenden bij haar grootouders doorge-bracht. Dan miste ze Peter niet zo erg. Ze hoorde niet veel meer van hem. Eerst schreef hij iedere week. Maar de laatste maanden werd dat steeds minder. Ze beleefden ook niet meer dezelfde dingen. Zo ging dat nu een-maal. Inge schreef ook minder en wist soms zelfs niet eens, wat ze nu weer zou schrijven. Iets was wel leuk voor Inge. Iedere woensdagavond ging ze naar dansles. Eigenlijk was het Rob geweest, die dat had doorge-dreven. Hij bracht haar trouw daarheen en kwam haar ook weer opha-len, omdat de dansschool aan de andere kant van de stad lag. Rob vond

50

dat je het dansen, als je jong was moest leren, anders had je daar later spijt van. Eerst had moeder natuurlijk weer bezwaren geopperd, maar Rob had doorgedreven dat Inge zou gaan. De eerste tijd dat Rob in huis was, had Inge hem totaal genegeerd. Maar op een avond vroeg hij haar, of ze zin had om met hem een potje te dammen. “Ik kan niet dammen,” had Inge stug geantwoord.“Met mijn vader schaakte ik altijd.”“Schaken!” riep Rob uit. “Ik wou, dat ik dat kon.” En voor Inge er erg in had, flapte ze er toen uit. “Ik kan het je wel leren.”Zo begonnen de schaakuurtjes en Rob was een snelle leerling. Tegen-woordig won hij steeds meer partijen. Door Robs komst was het veel gezelliger in huis geworden. Rob kreeg Inges moeder ook zo ver, dat ze doordeweeks niet meer dronk. Hij wilde liever, dat ze dát helemaal niet meer deed. Zelf dronk hij tegenwoordig ook alleen maar fris. Rob had echt een goede invloed op Inges moeder. Die kookte de laatste tijd zelfs weer en altijd kwam er ’s avonds goed eten op tafel, want daar hield Rob van. Hij kon genietend eten, maar hij zorgde er ook voor, dat hij iedere avond precies om zes uur thuis was.Dat Rob en moeder zaterdagavond nog steeds uitgingen, vond Inge wel jammer. Ze kwamen dan lawaaierig heel laat, soms zelfs midden in de nacht, thuis. Die zaterdagavonden, als ze het weekend niet bij haar grootouders doorbracht, duurden dan zo lang. Huiswerk maken of maar weer eens vroeg haar bed induiken. Naar de disco gaan was voor Inge ook weer voorbij. Daar had een knul uit haar klas voor gezorgd. Die had dat lekkere uitgaan voor haar verknald. Deze winter was Inge een paar keer samen met een vriendinnetje naar de disco gegaan. Eerst was dat erg gezellig, maar toen kwam John ook opdagen. Een jongen uit haar klas die al een tijdje achter Inge aanliep. De laatste keer, dat ze daar met een vriendinnetje was, bracht hij haar naar huis, ondanks Inges protest. Bij haar huis had hij haar opeens stevig vast gepakt en heel dicht tegen

51

zich aangedrukt. Voor ze zich los kon rukken, had hij haar gezoend. Zijn tong heel diep in haar mond drukkend. Wat was Inge daarvan geschrokken. Heftig had ze hem afgeweerd. “Gut, je hoeft echt niet zo schuw doen,” had John toen fel uitgeroepen. “Ik weet zeker dat je dit met Peter wel gedaan hebt. Je bent echt geen groentje. Je was toch altijd met hem samen. Je moet ook niet denken dat Peter daar nooit een ander meisje zoent. Die denkt allang niet meer aan jou,” zei hij. Gemeen lachend kwam dat er bij hem uit. Vooral die woorden hadden Inge zoveel pijn gedaan.“Laat me los,” had ze gegild. “Peter deed zoiets niet. Dat was niet zo’n viezerd.”Gelukkig voor Inge was de voordeur van de buren open gegaan.De schelle stem van de buurvrouw klonk door de straat.“Mijn God. Begint dat gedonder nu al weer. Is het niet de moeder, dan zet de dochter ’s nachts de boel op stelten. Ophouden zeg ik je, anders bel ik de politie.”John was meteen afgedropen en was Inge eigenlijk heel blij geweest met de bemoeizucht van de buurvrouw. Hoewel Marijke de volgende maan-dag op school natuurlijk weer schampere opmerkingen maakte. Naar de disco was Inge nooit meer gegaan.

Thuis aangekomen zette Inge haar fiets in het schuurtje. Deze vakantie zou vast niet leuk worden, dacht ze nog steeds heel som-ber gestemd, toen ze de keuken binnenging. Jammer, dat Peter er niet meer was. Peter wist altijd van die leuke din-gen om te doen. Zwemmen of zomaar een stuk fietsen. Lekker naar het grote meer in de buurt en dan een kano huren.Dat hadden ze vorig jaar toch ook samen gedaan.In de keuken was moeder met het eten bezig.Die begroette haar vrolijk.

52

“Thee, grietje?” Ze wachtte Inges antwoord niet af, maar schonk al een kopje in. “Er is een brief voor je gekomen van Peter,” zei ze. Ze pakte de brief van tafel en gaf die aan Inge. Inge ging aan de keukentafel zitten. Haastig scheurde ze de brief open en begon te lezen. Door het lezen van die brief verdwenen meteen al haar sombere gedach-ten. Namens zijn ouders nodigde Peter haar uit, de paasvakantie in Lim-burg door te brengen. Zijn vader zou haar dan zaterdag komen halen, dan moest hij toch in de randstad zijn. Hij zou haar ook weer terugbren-gen. Graag snel een telefoontje schreef Peter, als je van je moeder mag komen.“Leuk bericht?” vroeg moeder.“Ik mag de paasvakantie bij Peter doorbrengen. Zijn vader komt me zaterdag halen en brengt me ook weer terug.” riep Inge opgewonden uit. “Dat mag toch wel, hè mam?” vragend keek ze haar moeder aan.“Natuurlijk, wat fijn voor je. Peter heeft je dus toch nog niet vergeten. Trouw ventje hoor,” merkte Moeder op.“Wie is er zo’n trouw ventje?” vroeg Rob, die de keuken binnen kwam. Blij vertelde Inge haar verhaal. “Nu moeten we morgen maar even de stad ingaan,” merkte moeder op, terwijl ze het eten op tafel zette.“Leuke kleren voor je kopen, want veel soeps heb je niet meer. Dat moet er maar af kunnen. Je bent zo langza-merhand overal uitgegroeid.”Rob haalde zijn portefeuille uit zijn zak en legde driehonderd gulden op tafel. “Ik heb vandaag iets extra’s gekregen van de baas. Deze bijdrage van mijn kant kan er wel af.” Inge sprong verheugd op van tafel, vloog hem om de nek en gaf hem zonder daar verder bij na te denken een zoen.“Weet je wat we doen, jullie gaan samen morgen de hele dag op stap. Ik ben dit keer wel de huisman en zal zorgen, dat er een behoorlijk etentje op tafel staat, als jullie thuis komen.”

53

Inge ging nadat ze Peter had opgebeld, heel vrolijk naar boven. Meer dan een week met Peter samen en morgen met mam de stad in. Dat had-den ze al heel lang niet meer gedaan. Een echte peer, die Rob. Driehonderd gulden. Als mam dat ook deed, kon ze hele leuke kleren kopen. Opeens lachte het leven Inge weer toe.

Met een hele dure, grote wagen kwam Peters vader Inge halen.“Nou, nou,” was meteen haar moeders commentaar, toen hij voor kwam rijden. “Zeker een beste baan gevonden daar in Limburg. Dat kan je wel aan die wagen zien. Wat een kapsones!”Waarom zei ze dat, dacht Inge. Was ze soms jaloers?Zelf had ze nog steeds een oud wagentje, zoals ze dat altijd smalend uit-drukte. Maar dat was toch best een leuk karretje.Wat maakte het uit in wat voor wagen je reed. Als je maar met regenweer de auto kon pakken. Dat was toch ’t voornaamste.Op de wagen van Rob had ze ook altijd wat aan te merken, die moest nodig een nieuwe kopen, vond ze.Maar die piekerde daar niet over. Hoewel hij dat met zijn goede baan zeker wel kon doen. Nee, Rob bleef zijn oude BMW trouw. “Zo lang dit beestje me netjes brengt, waar ik wezen wil, hoef ik geen andere,” zei hij altijd, als moeder daar weer eens over begon. Maar moeder was het daar niet mee eens. Rob had geld genoeg, maar was gewoon te knijperig om het uit te geven, was haar mening. Moeder wilde natuurlijk ook met Rob in een dure slee rijden. Hoe trots was ze niet, toen vader vroeger met een grote nieuwe wagen kwam aanrijden. Mam had haar toen haast mee naar buiten gesleurd, om uitgebreid die mooie auto te bewonderen. Ze wist nog heel goed wat mam toen heel luidruchtig uitriep.“Man, heb je gezien, hoe de buren daarvan opkijken. Laat ze maar kij-ken. Wij kunnen dat nu eenmaal doen. Lekker even de ogen uitsteken. Daar houd ik wel van.”

54

Vader antwoordde daar toen niet op. Hij ging meteen naar binnen. Toen al boterde het niet meer tussen vader en moeder. Maar één ding, waar vader een grote hekel aan had, was opscheppen. Dat wist ze.

Peters vader begroette haar en moeder hartelijk en dronk zelfs even een kop koffie. Gelukkig zei moeder niets over die auto, vroeg alleen maar, of het hen daar in Limburg beviel.“Voor mij en Peter wel even wennen. Mijn vrouw is daar echt weer op haar plaats. Maar ja, wat wil je. Zij is daar geboren en getogen,” beant-woordde Peters vader die vraag.Met een kus op haar wang nam moeder even later afscheid van Inge. Die wist nie,t hoe ze het had. Zoenen dat deed moeder toch nooit.

Dat een dure wagen toch wel verschil maakte, merkte Inge echter, toen ze met Peters vader op de snelweg reed.Je voelde haast niet, dat je reed en wat een snelheid.Uit de radio klonk een prachtig achtergrond muziekje. Inge genoot echt van die rit. Door prachtige landschappen reden ze. Heuvelachtig, veel mooier en schoner zag alles eruit, dan in die drukke randstad.

Het was een kast van een huis, zag Inge, toen ze met de auto het grote grintpad opreden. Een grote tuin ook. Als moeder dit kon zien, zou ze echt jaloers worden, schoot ’t door haar gedachten.Peter en zijn moeder kwamen meteen het huis uit.Peters moeder sloeg haar armen om Inge heen. “Inge, wat leuk om jou weer te zien,” zei ze hartelijk.“Peter haal jij Inges koffer uit de auto en breng die naar boven. Kun je haar meteen de logeerkamer laten zien.”Bedrijvig, zoals Inge zich dat nog van haar herinnerde, was Peters moe-der weer aan het regelen.

55

“Dat joch heeft ons de kop gek gezeurd of jij deze vakantie hier mocht komen. Je bent welkom hoor.”“Ja, ja,” merkte Peters vader lachend op.“Inge, die is het nu eenmaal voor Peter. Zelfs hier bestaat er geen ander.” Er kwam een vuurrode blos op Peters wangen.“Plaag niet zo pap,” merkte hij op.“Kom op Inge, we gaan naar boven. Kan die oude man zich lekker voor-lopig niet meer met ons bemoeien.”“Wacht maar tot we aan tafel gaan kleine jongen, dan pak ik jou wel weer,” gaf Peters vader terug. Een heerlijke stemming heerste hier altijd, dacht Inge.Elkaar plagen. Daar waren ze goed in, maar ze hielden van elkaar. Dat wist ze zeker.

Haar kamer was prachtig en erg groot. Heel leuk ingericht voor een logeerkamer. Een heerlijk uitzicht op de bossen, die er vlak achter lagen. Peters kamer was helemaal enorm, met alles erop en eraan. Hij had zelfs een eigen douchecel vlak naast zijn kamer en kon daar zelfs door een deur in zijn kamer naar toe.“Er is ook een grote badkamer in dit huis,” vertelde Peter, “met een bub-belbad, daar moet je vanavond ook maar eens een bad nemen. Zalig is dat. Die bubbels, bubbelen al je vermoeidheid weg. Ik doe dat altijd, als ik gesport heb.”Ja, hier kon je echt jaloers op worden, maar het meest op de stemming, die bij deze mensen heerste,” dacht Inge.Peters moeder riep onder aan de trap dat het eten op tafel stond. Dus gin-gen ze weer naar beneden.

Mooie grote kamers waren daar. Inge keek haar ogen uit.Zelfs achter de eetkamer nog een grote serre, met openslaande deuren. Moeder had gelijk. Peters vader moest echt goed verdienen om hier te kunnen wonen. Toch bleven deze mensen heel gewoon en gezellig.

56

Helemaal geen kapsones. Vrolijk verliep de maaltijd. Peters moeder had heerlijk gekookt. Maar het viel Inge op, dat Peters vader veel stiller was, dan ze dat van hem gewend was. Vermoeid zag hij er ook uit. Na het eten hielp iedereen mee, de boel naar de keuken te brengen en in de afwasma-chine te zetten. Zelfs Peters vader.“Kom op, voor het donker wordt nog even een wandeling door de bos-sen maken,” merkte moeder op, toen dat klusje geklaard was.Peters vader ging niet mee, die moest nog even boven in zijn kantoor aan het werk. Vreemd was dat, dacht Inge. Op de avond voor Pasen en dan nog werken.

Een heerlijke wandeling werd het door de bossen, die hier vlak bij waren. Daarna ging Inge echt in het bubbelbad en vond dat werkelijk zalig. Peters moeder hielp haar de bubbels aan te zetten. Een hartelijke nachtzoen kreeg ze van Peters ouders, toen ze daarna toch wel moe naar bed ging. Peter gaf haar bij de deur van slaapkamer ook een schuchtere zoen. Voldaan over die leuke dag viel ze al snel in slaap.

Eerste paasdag regende het. Dat was even een tegenvaller.Maar eerst gingen ze bij de ouders van Peters moeder koffie drinken. Heel gezellig was het daar. Net als bij haar opa en oma, dacht Inge.Na een kop soep, vertrokken ze weer.Eenmaal thuis samen met Peters ouders monopolie spelen. Dus was die dag zo voorbij. Om vijf uur omkleden, want ze gingen uit eten in een deftig restaurant. Blij was Inge, dat ze leuke kleren had om aan te trek-ken. Peters vader gaf haar zelfs een complimentje. Peter zei niets, maar verslond haar met zijn ogen, zoals zijn vader dat weer plagend opmerkte.

57

Op tweede paasdag werd Inge door een vrolijk zonnetje gewekt en die dag werd in België doorgebracht. Een prachtige tocht door de Ardennen en weer ’s avonds ergens gaan eten, maar nu in een gewoon restaurant.

De volgende dag waren Peters vader en moeder weg, toen ze naar bene-den kwam. Peter zat alleen aan het ontbijt, dat een dienstmeisje had klaar gezet.“Zo gaat het hier tegenwoordig elke dag,” merkte hij op.“Vader naar zijn werk en moeder naar haar sociale bezigheden.”“Werkt je moeder dan ook?” vroeg Inge.“Welnee, dat is liefdewerk oud papier, zegt mijn vader altijd.Maar hij vindt het echt wel goed hoor, dat ze dát doet.Nu vader veel minder thuis is, moet ze iets hebben om haar dagen te vul-len. Moeder is hier trouwens al helemaal ingeburgerd. Meer nog dan vader en ik. Ik verlang soms wel eens terug naar mijn oude school. Daar had ik veel meer vrienden. Het is hier soms ook zo stil. Geen buren en een vader en moeder die steeds minder thuis zijn. Maar ja, daar doe je niets aan. Gelukkig dat ik volgend jaar mijn opleiding in een interne politieschool ga volgen. Misschien kan ik daar wel vrienden maken.” Zuchtend kwam dat alles er bij hem uit“Ga jij nog wel eens uit?” vroeg hij toen.“Soms naar een disco en ik ben op dansles.” antwoordde Inge.“En jij?” vroeg ze. “Ach, ik ga ook wel eens en ik ben ook op dansles, maar zonder jou vind ik er eigenlijk niets aan. Met dat limburgse gewauwel heb ik nog steeds moeite. Waarom moes-ten we ook weggaan, waren we maar daar gebleven, dan hadden we samen op dansles kunnen gaan.” riep hij daarna uit.“Wat ben jij somber,” merkte Inge op.“Ja, vervelend ben ik, maar het is hier meestal zo saai. Nee, helemaal thuis voel ik me hier echt nog niet.”Even aten ze samen zwijgend een broodje.

58

“Kom op, Inge.” Peter sprong op van tafel. “Het is gelukkig droog. We pakken de fiets en gaan een stuk rijden door de bossen. Jij kunt wel op mijn moeders fiets en als we dan vanavond thuis komen, is mijn moeder er wel weer.”“Je vader ook?” vroeg Inge.“Nee hoor. Die komt elke dag pas tegen tien uur thuis en soms zelfs nog wat later. Veel geld verdienen is best leuk, maar daar moet wel voor gewerkt worden. Dat wil ik later echt niet hoor.”Dus hier was het ook al zo, dacht Inge. Door dat lange werken van haar vader was moeder aan de drank verslaafd geraakt. Maar dat zou met Peters moeder vast niet gebeuren. Maar Peter was, net als zij, wel veel eenzamer geworden.

Toch werd het humeur van Peter door die heerlijke fietstocht al snel weer beter. De hele verdere week bleef hij ook opgewekt en vrolijk. Een zalige week, want het weer was gelukkig veel mooier. Lekker zonnig, maar net niet te warm. Midgetgolven, zwemmen in een verwarmd zwembad met een golfbad. Fietstochten en dan ergens in een snackbar in een leuk dorpje iets gebruiken. ’s Avonds, als Peters moeder thuis was een spelletje doen of lekker lui achterover in een van die heerlijke banken, naar een mooie film kijken. Alleen Peters vader zag ze niet veel. Die kwam iedere avond heel laat thuis. Doodmoe kon hij er dan uitzien, vond Inge.

Veel te snel naar Inges zin ging die week voorbij.De laatste avond maakten zij en Peter nog een korte wandeling door de bossen. Ze gingen even samen op een bankje zitten.“Ons bankje met uitzicht op de duinen, denk je daar nog wel eens aan?” vroeg Peter, terwijl hij zijn arm om haar schouder legde.Inge knikte.

59

“Ach, waarom moesten mijn vader en moeder hier naar toe gaan,” zei hij. “Ik was veel liever bij jou in de stad blijven wonen. Nu ga je morgen alweer weg. Het was weer zo leuk. Zo lekker samen van alles doen.”Opeens gaf hij haar een zoen en daarna nog één.Inge kuste hem terug. Met Peter was zoenen fijn, dacht ze. Maar Peter kon ze ook vertrouwen, die zou echt niet meer willen.Heel dicht trok Peter haar toen tegen zich aan.“Jij blijft van mij hè, beloof je dat. Jij wordt later mijn vrouw. Dan kopen we een huis dicht tegen de duinen, weet je dat nog.”“Later is nog zo ver weg,” zei Inge.“Misschien komt er wel een ander in je leven.”“Nee, dat gebeurt nooit en jij moet aan mij beloven, dat ook niet te doen.”Weer kuste hij haar nu iets hartstochtelijker.“Laten we maar terug gaan,” zei Inge, “het wordt al donker en anders worden je ouders misschien wel ongerust.”Langzaam liepen ze gearmd het bospad naar Peters huis terug.

De volgende dag bracht Peters vader haar naar huis terug en reed meteen weer weg. Hij nam hartelijk afscheid van haar, maar hij had haast. Hij moest ergens op tijd zijn. Dus ging hij niet mee naar binnen. Ze moest haar moeder maar van hem groeten.Natuurlijk maakte moeder daar weer een opmerking over.“Die vindt ons natuurlijk veel te min, wonen ze in een groot huis?” vroeg ze daarna meteen.“Ach, dat gaat wel,” antwoordde Inge alleen maar.“Maar gezellig was het wel, echt een fijne paasvakantie.”Moeder had weer gedronken. Dat rook ze. Heel somber werd Inge daar-door. Ze zou maar niet veel meer over dat zalige weekje vertellen. Als moeder gedronken had, kon je toch niet fatsoenlijk met haar praten.“Komt Rob niet?” vroeg Inge.

60

“Nee, die moest zo nodig ergens anders aan het werk. Dus zat ik een paar dagen weer eens in mijn eentje. Maar ja dat ben ik wel gewend. Nie-mand trekt zich toch iets van mij aan,” merkte moeder op een klagerige toon op.“Nou ja, ik ga maar koken. Dat moet ook gebeuren, nu jij er weer bent.”Inge zei maar niets, ze wist echt niet wat ze moest zeggen. Moeder stond op en liep waggelend naar de keuken. “Pak meteen je koffers uit en leg het wasgoed in de wasmand,” maande ze Inge aan, voor ze de kamer uitging.Moeder had echt veel gedronken, dacht Inge. Ze ging naar boven. Haar blijde stemming was opeens verdwenen.

Als een hele grote berg zag Inge de volgende morgen tegen de zondag op. Alleen thuis zijn met moeder, dat zou heel saai worden. ‘s Morgens pakte ze haar tas voor de volgende schooldag en ruimde haar kamertje maar op. Huiswerk had ze niet meer. Wat zou ze gaan doen. Ze liep naar het raam en staarde naar buiten. Toen zag ze de auto van Rob aan komen rijden.Jeminee, die kwam nu al hier, dan gingen moeder en hij natuurlijk van-avond uit. Ja, die zouden haar ook vanavond vast wel alleen laten zitten. Toch ging ze naar beneden.

Rob begroette haar hartelijk en vroeg meteen hoe het in Limburg was geweest. Heel aandachtig luisterde hij naar Inge. “Na zo’n leuke vakantie valt het je zeker weer erg tegen, om weer hier te zijn. Weet je wat we doen! We zetten die leuke dagen nog even door. Je moeder had er niet op gerekend dat ik vandaag al thuis zou komen. We gaan dus vanmiddag maar eerst een lekkere wandeling in de duinen maken en dan eten in een leuk restaurant. Vind je dat niet wat?” Hij keek Inge vragend aan. “Zalig,” riep Inge uit.

61

Moeder protesteerde eerst, in wandelen had ze geen zin. Maar Rob kon haar gelukkig overhalen.

Dus liepen ze na een uurtje met zijn drietjes door de duinen.Duinen, waarin je kon zien dat het voorjaar in aantocht was. Zelfs enkele bloemen bloeiden daar al. Heerlijk vond Inge dat. Rob kende zelfs de namen van al die planten. Rob had gevoel voor de natuur, merkte Inge.Ja, hij viel best mee, hij had echt een leuk karakter, dacht ze. In een heel opgewekte stemming liep zelfs moeder daar. Het zonnetje scheen ook uitbundig. Echt zalig weer.Het eten in het restaurant smaakte heerlijk. Rob dronk geen sterke drank, want hij moest nog rijden. Ook dat vond Inge goed van hem. Moeder dronk wel en ook heel veel glaasjes.Rob maakte daar een opmerking over, waarop moeder heel venijnig opmerkte, dat hij zich niet met haar privéleven moest bemoeien, want daar hield ze niet van. Dat voorval bedierf op het laatste moment de stemming. Jammer vond Inge dat. Die nare drank ook altijd, dacht ze, toen Rob daarna opeens afrekende en ze naar huis terug reden.

62

Hoofdstuk 5

Na die zalige paasvakantie viel het Inge eerst niet mee, haar leventje op te pakken. Weer gewoon naar school en als ze thuis was, hard blokken, want ze wilde na dit brugjaar beslist naar de Mavo. Maar al snel wende dat en kwamen er ook leukere dingen, zoals lekker met een paar vriendinnen gaan zwemmen. Daardoor kwam Anja in haar leven. Een echte hartsvriendin werd Anja. Alles besprak Inge met haar en daardoor miste ze Peter niet meer zo erg. Ja, Inge merkte al snel dat niet alles even somber was, maar dat er ook nog veel was om van te genieten.De laatste dansles bijvoorbeeld.Rob en moeder kwamen samen naar haar kijken. Een echte peer was Rob toch, om moeder zover te krijgen, dacht Inge, toen ze leuk aangekleed door de zaal danste. Gelukkig, dat er voor nu ook voor haar familie aanwezig was. Rob gaf haar zelfs complimentjes, toen het dansen was afgelopen en ze haar zilveren medaille kreeg.“Je moet in het najaar naar een vervolg cursus gaan. Je hebt er gevoel voor en wie weet, haal je dan wel goud.”“Jammer dat het voorbij is. Nu heb ik de hele zomer weer niets, om naar uit te kijken,” zuchtte Inge, toen ze naar huis reden.“Waarom ga je geen tennislessen volgen?” vroeg Rob. “Bij onze club starten ze juist tennislessen voor beginners. Dan heb je deze zomer ook iets leuks om naar uit te kijken.” “Waarom ga jij dan ook niet mee?” vroeg hij daarna aan moeder, “tennissen is goed voor je conditie.”“Nee hoor, mij niet gezien, zeker tussen al die kleintjes.”“Welnee er zijn ook lessen voor volwassenen. Doe het nu maar! Je zult zien, dat je ’t heerlijk vindt. Lekker in de buitenlucht,” drong hij aan. Maar moeder voelde er niets voor.

63

“Ik ga me niet zo uitsloven. Ik houd eenmaal meer van denksporten,” merkte ze kortaf op. “Natuurlijk, want bij die denksporten kun je een borrel drinken,” zei Rob. Zijn stem klonk een beetje cynisch.“Begin daar nu weer niet over,” merkte moeder kattig op.“Je moet niet zo zeuren. Ik drink de laatste tijd toch veel minder.”“Ja, je bent een grote meid,” merkte Rob lachend op en gaf moeder een klein tikje op haar knie. Moeder dronk echt veel minder, dacht Inge en gelukkig ging ’t nog steeds goed tussen Rob en moeder. Daar was ze blij om.Ze hoopte zo dat Rob bij moeder bleef. Hij had een goede invloed op haar en thuis was het meestal lekker rustig. Geen gescheld en geschreeuw meer.

Twee weken later ging Inge naar haar eerste tennisles. Heerlijk vond ze dat. De tennisbaan lag aan de rand van het stadje en als het warm weer was, stond daar altijd nog wel een windje. Ja, Inge genoot van het tennissen en al snel sloeg ze een aardig balletje. Na een paar maanden speelde zelfs Rob in de avonduren een partijtje met haar en deed dat daarna regelmatig. Van Rob leerde ze nog meer dan van die tennislessen, dacht Inge vaak, als ze weer samen gespeeld hadden. Heel veel middagen bracht ze die zomer op de tennisbaan door en kreeg daar-door nog meer leuke vriendinnen, waar ze zelfs samen weer mee naar de disco ging. Rob haalde haar dan weer op. Ja, zo samen met haar vrien-dinnen genoot Inge ook van die avonden. Inge had Rob eens op een keer, toen hij aan haar vroeg, waarom ze eigenlijk nooit uitging, in vertrou-wen van die avond met John verteld. Daarna was hij met dat voorstel gekomen. Wel op vrijdagavond, want dan kon hij haar op komen halen. Rob was eigenlijk een veel betere vader voor haar, dan haar eigen vader ooit geweest was, dacht Inge vaak. Die was altijd veel meer met zijn eigen zaken bezig. Maar Rob had ook gewoon leuk werk en wilde echt niet van baan veranderen. Hoewel moeder daar soms wel eens op aan-

64

drong. Moeder vond dat hij meer in zijn mars had en vast wel een beter salaris kon verdienen. Ze liet hem wel eens advertenties in de krant zien en spoorde hem dan aan, daarop te gaan solliciteren. Maar Rob wilde dat niet. Die vond het best zoals hij nu leefde. Hij stimuleerde Inge ook leuke dingen te doen. Ze was nog zo lekker jong en moest nu van het leven genieten, zei hij. Hij vond, dat ze veel te veel thuiszat.

Ja, Inge had heel erg tegen deze zomer zonder Peter opgezien, maar het viel haar echt wel mee. Dat deze zomer zo fijn was, had ze wel voorna-melijk aan Rob te danken, dacht Inge op een avond, toen ze samen met hem na een leuke tennisavond naar huis terug fietsten.

Het enige nare voor Inge van deze zomer was eigenlijk alleen, dat ’t met opa steeds slechter ging. Iedere keer als ze daar weer eens een weekend doorbracht, schrok ze van hem. Steeds beroerder zag hij er uit. Hoesten dat hij deed, gewoon verschrikkelijk! Ook was hij steeds vaker erg benauwd. De ene penicilline kuur na de andere. Maar niets hielp. Naar het ziekenhuis om eens een specialist te raadplegen, zoals de dok-ter dat voorstelde, wilde hij nog steeds niet.

Een paar maanden later was het voor Inge ook heel naar, dat het tussen Rob en moeder soms niet meer zo goed ging. Moeder dronk de laatste maanden weer steeds meer en er kwamen vaak felle woordenwisselin-gen tussen haar en Rob voor. Niet zulke schreeuw partijen, zoals vroe-ger tussen moeder en vader. Nee, moeder schreeuwde in haar eentje. Rob bleef meestal kalm. Toch werd Inge steeds angstiger, dat ’t tussen moeder en Rob op den duur ook tot een breuk zou komen. Rob ging na zo’n woordenwisseling meestal naar zijn eigen flat. De vriend van hem die daar tijdelijk gewoond had, was vertrokken. Dus dat kon nu. Gelukkig kwam hij na een paar uur meestal wel terug en werd de ruzie bijgelegd.

65

Maar op een avond, dat zij en Rob wat langer op de tennisbaan waren gebleven en vrolijk thuis kwamen, zat moeder stomdronken op de bank.“Zo de heer en dame hebben een leuke avond gehad en ik hier maar in mijn eentje zitten,” riep ze snerend uit.“Was dan meegegaan,” riep Rob ook kwaad uit. “Had die fles drank maar eens laten staan.”Moeder luisterde niet naar hem, ging alleen maar scheldend verder. “Leuk hè, met zo’n jong grietje, daar geef je zeker meer om, dan om mij. Blijf je daarom nog steeds hier hangen. De kost voor het kauwen en een lekkere jonge meid.”Inge zag, dat Rob echt woedend werd, maar hij antwoordde niet op die beschuldiging. Door al die drank in haar lijf, niet meer wetend, wat ze daarna allemaal uitbraakte, maakte moeder Rob voor alles uit. “Smeer-lap,” gilde ze als laatste, pakte haar glas van tafel en goot zich weer vol.“Ik walg van jou,” zei Rob, toen ze eindelijk haar mond hield.“Een sloerie ben je met een grote mond. Je moest je zelfs eens kunnen zien zitten met dat glas drank in je handen en daar moet ik dan om geven. Je bekijkt ’t maar. Ik ben dat eeuwige geschreeuw van jou spuugzat.”Hij draaide zich om en liep woedend de kamer uit.Even later reed hij met zijn auto weg.Later lag Inge in haar bed op hem te wachten, maar Rob kwam die avond niet meer opdagen.Waarom moest moeder ook altijd zoveel drinken en daarna scheldend alles kapot maken, dacht ze triest. Huilend viel ze die avond heel laat in slaap.

Toen ze de volgende dag echter uit school thuis kwam, was moeder in een veel betere stemming en Rob stapte weer tegen zessen de keuken binnen en zoende moeder. Die twee hadden hun ruzie gelukkig bijge-legd, dacht Inge blij. Want één ding wist ze heel zeker, als Rob voorgoed weg zou gaan, zou ze hem vreselijk missen.

66

Gelukkig bleef het contact tussen Peter en Inge na die fijne paasdagen ook veel beter. Er kwam meestal meteen antwoord op haar brieven. Fijn vond ze dat dan, om die te lezen. Hij miste haar wel, maar raakte toch een beetje ingeburgerd en sportte veel. Soms vond Inge het diep in haar hart wel eens jammer, dat ze al die leuke dingen niet met hem samen kon doen. Maar echt missen deed ze hem steeds minder. Daarvoor was haar leventje tegenwoordig veel te gezellig en druk.

Toen gebeurde er iets vreselijks en dat verdrong haar gedachten aan Peter even helemaal naar de achtergrond.Rob riep haar op een middag, toen ze van de tennisbaan kwam, bij zich in de kamer. Hij ging met haar op de grote bank zitten en pakte haar hand vast.“Meisje, ik moet je iets vertellen, maar je moet niet zo erg schrikken. Je opa is deze week geopereerd. Ze hebben een long bij hem verwijderd. Hij heeft longkanker.”Toen hij zag, dat Inge wel erg schrok, sloeg hij een arm om haar heen. “Gelukkig is de operatie gelukt! Je oma wilde, dat we het pas aan jou zouden vertellen, als dat het geval zou zijn. Misschien knapt hij wel weer op!”“Ik wil naar hem toe,” riep Inge meteen uit.“Ik wil bij opa en oma zijn. Ze hebben me nodig.”“Natuurlijk meisje! Ik ga met je mee. Ik heb morgen een vrije dag geno-men. Je moeder wil daar niet heen. Maar je hoeft echt niet alleen te gaan.”“Heeft vader daar al bericht van gekregen? Want opa zal vader vast en zeker heel graag willen zien,” riep Inge opgewonden uit. Rob drukte Inge nog iets steviger tegen zich aan.“Rustig maar. Oma heeft het bedrijf waar hij werkt al gebeld en die zou-den het aan hem doorgeven, maar ze heeft jammer genoeg nog niets van hem gehoord,” zei hij.

67

Die avond in bed kon Inge niet slapen. Ze moest steeds maar aan opa denken. Als pap maar iets van zich liet horen. Daar lag opa vast op te wachten. Ze hoopte zo dat hij naar Holland kwam! Opa en oma hadden hem nodig!

Inge schrok, toen ze opa in het ziekenhuisbed zag liggen. Een echte zieke oude man leek hij. Ingevallen wangen en een spierwit gezicht. Net of hij heel snel dood zou gaan, dacht ze bang.Oma was kalm en moedig.“Ga maar bij hem zitten, meisje, dat wil hij zo graag,” zei ze, toen Inge, met een angstige uitdrukking op haar gezicht, bij het bed bleef staan. “Het komt heus wel weer goed met opa.”Opa pakte meteen haar hand vast.“Ik word wel weer beter,” zei hij, met een schorre stem.“Maar oma en de dokter hadden gelijk. Ik had me eerder moeten laten onderzoeken.” Hij hoestte even en viel in slaap.Zwijgend zaten oma, Inge en Rob bij het bed, tot ’t bezoekuur voorbij was.Met een dikke kus nam Inge afscheid van oma en liep de gang op. Daar barstte ze in tranen uit en weer was ’t Rob die haar troostte.

Trouw ging Rob die week iedere avond met Inge naar het ziekenhuis. Hij bleef dan maar even op de zaal en wachtte beneden tot oma en Inge daar kwamen. Eerst bracht hij oma naar huis en dan pas reden zij weer terug. Natuurlijk zat moeder daardoor iedere avond in haar eentje. Over-dreven vond ze die vele bezoekjes aan opa.“Haar grootvader heeft alleen nog maar zijn kleindochter en hij is zo blij als ze komt, of je dat leuk vindt of niet, ik ga hier voorlopig mee door,” antwoordde Rob, toen moeder daar eens een opmerking over maakte.“Waarom ga jij daar niet naar toe? Hij was toch je schoonvader.”“Ik naar dat ziekenhuis,” gilde moeder.

68

“Voor geen goud! Laat zijn zoon maar komen. Maar die heeft het natuurlijk te druk met zijn nieuwe liefde en geld verdienen. Trouwens, ze hebben mij vroeger altijd de schuld van alles gegeven. Nooit deed ik iets goed. Hun zoontje, die was het. Ik hing er maar zo’n beetje bij.” Heel kwaad klonk haar stem. “Dat is niet waar,” riep Inge kwaad uit.“Dat vele drinken van jou, dat vindt oma niet goed, maar daar geeft ze pap ook de schuld van. Pap had die andere baan niet moeten aannemen. Daarom is jullie huwelijk stuk gegaan.”“Ach, hou toch op. Ik kon bij die mensen van het begin af aan niets goed doen,” schreeuwde moeder weer.Inge zag, dat Rob zijn wenkbrauwen fronste.“Je hebt zeker wéér behoorlijk gedronken,” riep hij uit. “Nou wat moet ik anders hier in mijn eentje doen,” gilde moeder terug.Rob stond op uit zijn stoel. “Ik ga naar mijn flat en nu zie je me echt voorlopig niet meer terug,” merkte hij nors op. En even later reed hij de straat uit. “Jouw schuld, dat hij weggaat,” gilde ook Inge, toen Rob was weggere-den.“Nou, hij doet maar. Nu is dat overdreven gedoe met je grootouders, waar ik me al heel lang aan erger, voorlopig gelukkig afgelopen. Mor-genavond blijf je thuis.”Huilend liep Inge de kamer uit.

Lang lag ze in haar bed te wachten, of Rob nog terug zou komen, maar die kwam niet en heel laat hoorde ze moeder stommelend de trap op komen. Die was natuurlijk weer ladderzat, dacht ze. Angstig vroeg ze zich af, of Rob haar morgenavond nog zou komen halen.

Maar de volgende avond reed hij precies op tijd de straat in.“Jij gaat niet weg. Je moet huiswerk maken,” gilde moeder meteen. Maar Inge trok zich niets aan van dat bevel.

69

“Dat huiswerk heb ik vanmiddag al gemaakt,” zei ze kortaf en ging naar de gang, pakte haar jas en rende de deur uit, voor moeder haar kon tegen-houden.“Ga jij maar alleen naar boven,” zei Rob, toen ze in het ziekenhuis waren, “ik wil hier even iets eten.”Inge nam de lift naar boven. Toen liep ze langzaam de lange gang door. In haar hart weer erg angstig, hoe opa er uit zou zien. Opeens zag ze haar vader aankomen lopen.Bruinverbrand en kerngezond, zag hij eruit.Ze rende naar hem toe en vloog in zijn armen.“Je bent dus toch gekomen,” zei ze hijgend. Ze drukte zich dicht tegen hem aan en begon te huilen. “Natuurlijk meiske.”Hij zoende haar stevig.“Niet meer huilen, het komt wel weer goed met opa. Die krasse oude baas redt het wel.” Inge droogde haar tranen.“Ben je al bij opa geweest en hoe lang blijf je?” vroeg ze.“Wat een vragen,” zei haar vader.“Ja, ik ben de hele middag bij opa geweest. Ik wilde juist even een kop koffie gaan drinken en iets eten. Ga jij er maar gauw heen. Die oude baas ligt al op je te wachten. Fijn dat je iedere dag naar hem toe gaat, maar hoe kom je hier eigenlijk. Brengt je moeder je weg?”“Nee, moeder heeft een nieuwe vriend, die woont bij ons,” gooide Inge, ondanks het bevel van haar moeder dat niet te zeggen, er toch uit. Rob, heet hij en die doet dat. Hij zit ook beneden iets te eten.”“Zo, heeft je moeder een nieuwe vriend. Fijn voor haar, maar woont die bij jullie? Waarom weet ik daar niets van, dat had je toch wel kunnen schrijven, want dat verandert wel iets aan je moeders financiële situatie.”“Ik mocht het eigenlijk niet aan jou vertellen, pap,” riep Inge verschrikt uit.

70

“Nou ja, het geeft niet hoor. Ik bespreek dat, voor ik wegga wel met je moeder. Dus jij kunt gelukkig wel met hem opschieten?” merkte vader toen op.“Ja, Rob is best aardig,” zei Inge en haar stem had een blijde klank.Vader ging naar beneden en Inge naar opa, onderweg nadenkend, wat pap met die financiële situatie bedoelde. Daar snapte ze echt niets van.

Opa zag er gelukkig voor het eerst iets beter uit.Hij zat rechtop in bed en begroette Inge met een dikke kus.“Fijn hè opa, dat vader er is.”“Ja mijn kind. Dat is het mooiste wat me de laatste dagen is overko-men,” zei opa en Inge hoorde ook bij hem een blijde klank in zijn stem.Vader bleef voorlopig en kwam Inge voortaan iedere avond halen. Hij bleef buiten op haar wachten. Naar binnen ging hij niet. Moeder zat niet meer elke avond alleen en daardoor ging het weer iets beter tussen Rob en moeder. Ook opa knapte steeds meer op en mocht na twee weken weer naar huis. Natuurlijk stond er wel een bed in de kamer, want hij moest nog erg veel rusten.

Maar in die weken, waarin ze haar vader weer eens meemaakte, kwam Inge tot de ontdekking dat de band met haar vader heel erg was verslapt. Het contact van vroeger was verdwenen.Haar vader had geen rust. Druk en bedrijvig was hij en vol van zijn eigen zaken. Hele verhalen hoorde ze van hem. Weer een nieuwe baan, maar nu in Oeganda. Daar ging hij de volgende maand heen. Maar eerst ging hij nog drie weken met Julia naar Zuid Afrika. Dat land had hij altijd al graag willen zien.Echte belangstelling voor haar en opa en oma had hij niet.Eigenlijk kon ze haar gevoelens nog beter bij Rob kwijt. Vader luisterde niet, dacht ze toen hij weer was vertrokken.

71

Echt missen deed ze hem dan ook niet, vooral omdat het tussen Rob en moeder weer beter ging. Nu ze ’s avonds weer met zijn drietjes waren, werd moeder rustiger en dronk niet meer zoveel.

Maar toen Inge op een middag uit school kwam en Rob nog niet thuis was, riep moeder meteen heel kwaad uit.“Met jou moet ik een hartig woordje wisselen.”Ze pakte Inge bij de arm en sleurde haar naar de kamer.“Zitten jij,” gebood ze.Ze duwde Inge op de bank en bleef voor haar staan.“Vertel op,” ging ze op een woedende toon verder.“Heb jij aan je vader verteld, dat Rob bij ons inwoont. Natuurlijk hè! Ontken het maar niet!”Beduusd knikte Inge.“Grote stommerd die je bent,” schreeuwde moeder en gaf haar een klap in het gezicht.“Hoe kon je dat in je hoofd halen. Nu gaat die schoft natuurlijk minder geld afschuiven. Nou, dat zal jij vooral aan de weet komen!! Nieuwe kleren zullen er voortaan niet meer voor je af kunnen en ik weet ook niet of die leuke tennislessen nog wel door zullen gaan. Maar dat alles heb je aan je zelf te danken!” Weer hief moeder haar hand op en weer sloeg ze Inge.“Wat is hier aan de hand?” met deze vraag kwam Rob de kamer binnen. Hij liep meteen naar moeder en trok haar bij Inge vandaan. “Wat heeft Inge gedaan, dat jij haar slaat?”“Die rotgriet heeft aan haar vader verteld, dat jij bij ons inwoont en nu krijg ik voortaan geen alimentatie meer van hem.”Spierwit werd Rob. “Heb jij dan nog steeds geld van hem aangeno-men?” vroeg hij. “We hadden toch afgesproken, dat jij meteen, toen ik bij je kwam wonen aan hem zou schrijven, dat ik geen geld meer wilde.”“Ach jij,” riep moeder uit. “Ik zou wel gek geweest zijn om dat naar hem te schrijven.

72

Die vent kan nog wel een tijdje langer bloeden. Hij heeft mijn hele jeugd verpest. Hij merkt er toch niets van, maar nu heeft dat klerekind het ver-raden en is er vanmiddag een brief gekomen waarin staat dat mijn ali-mentatie voorlopig vervalt. Hij wil eerst laten onderzoeken hoe mijn financiële situatie is.”Even was ’t doodstil in de kamer na die uitbarsting van moeder.“Mijn God, wat heb je dan met dat geld gedaan, verzopen natuurlijk,” riep Rob toen heel kwaad uit. “Je kreeg toch genoeg van mij voor de huishouding!!Dus je hebt je niet aan mijn verzoek gehouden,” ging hij opgewonden verder. “Weet je, de maat is nu wel echt vol. Dit pik ik niet langer.” Hij ging naar moeder toe, pakte haar vast en schudde haar heftig door elkaar.Angstig had Inge alles aangehoord.Ze sprong op uit de bank en rende huilend naar boven. Beneden hoorde ze nog steeds geschreeuw en later haar moeder hyste-risch huilen. Ook hoorde ze Rob wegrijden. Naar beneden durfde ze niet meer.Angstig bleef ze op haar bed liggen. Haar hoofd vol bange gedachten. Straks kwam moeder naar boven en Rob was er niet meer om haar te beschermen. Nu kwam hij natuurlijk nooit meer. Maar haar moeder kwam niet en Inge viel later op de avond zonder gegeten te hebben in slaap.

Toch werd het voor Inge een prachtige zomer. Rob was wel weer terug-gekomen en moeder dronk niet meer. De drank was op Robs bevel uit huis verbannen. Dat was de eis die hij gesteld had, als hij weer bij moe-der en haar ging wonen. Rob had toen zelfs aan Inge gevraagd op haar moeder te letten en het meteen aan hem te melden, als zij wel drank gebruikte.“Wij moeten samen, je moeder van die verslaving afhelpen, Inge,” had hij gezegd.

73

“Je moeder is een best mens, als er maar geen drank in haar lijf komt.”“Blijf je altijd bij ons Rob,” had Inge toen gesmeekt. “Ik kan je niet missen!!” “Natuurlijk meisje!!” Rob had haar in zijn armen genomen en gekust. “Ik ga niet bij jou vandaan. Dat beloof ik je. Zo’n dochter als jij kan ik niet meer missen in mijn leven.”

Gelukkig hield moeder zich aan Robs eis.Heel goed hield Inge haar in de gaten, maar ze kon haar nooit betrappen. Nee, moeder dronk echt niet meer. Dus genoot Inge met volle teugen van die mooie zomer. In huis was het voortaan heel gezellig. Zelfs de zaterdagavond, want Rob en moeder gingen dan niet meer uit. Moeder ging steeds vaker mee naar het tennisveld. De tennisbaan waar Inge ook vele uren doorbracht, maar tennissen leren wilde moeder nog steeds niet. Ze zat altijd alleen maar te kijken.

Opa knapte langzamerhand ook op. Maar de oude zou hij nooit meer worden. “We hebben hem nog, Inge. Dat is een groot geluk. Ik ga heel goed voor hem zorgen,” zei oma eens tegen haar. “Kom maar veel hierheen, opa is altijd zo blij, als je komt.”Vader vertrok naar Oeganda. Voor hij wegging, schreef hij Inge nog een keertje een brief. Er kwamen ook een paar ansichtkaarten uit Zuid Afrika, maar daarna hoorde ze niets meer van hem. Ook bij haar groot-ouders kwam geen bericht meer van hem binnen. Voor de grote vakantie begon, kreeg Inge ook nog één keer een brief van Peter. Een opgetogen brief.Hij was geslaagd en ging in de grote vakantie een cruise van zes weken maken. Haar mee vragen deed hij echter niet.Toch viel de grote vakantie wel mee. Al ondernamen Rob en moeder niets. Er kwam een andere jongen in Inges leven.

74

Kees met wie ze de vorige winter vaak gedanst had. Tennissen deed hij ook, dus kwam ze hem vaak op de baan tegen. Tegen hem tennissen kon nog niet, want Kees speelde bij de gevorderden. Kees, een knappe knaap met een bos donkere haren. Eigenlijk nog knapper dan Peter, dacht Inge.Kees vroeg wél aan haar of ze zijn partner wilde zijn, als hij volgend jaar voor goud ging dansen.Dat wilde Inge wel.“Zo, is Peter uit de gunst bij jou?” vroeg moeder eens, toen ze hem een keertje mee naar huis nam.“Welnee,” zei Inge heel beslist.“Kees is zomaar een vriendje.”

Maar de volgende winter waren ze wel heel veel samen. Natuurlijk kwam dat ook door het dansen. Toen hij op een keer vroeg eens met hem uit te gaan, deed ze dat ook en na die ene keer gingen ze vaker samen uit. Alleen toen hij haar vroeg, of ze niet verder konden gaan en verkering met hem wilde, wees ze dat heel beslist af. “Er is al een jongen in mijn leven,” zei ze.“Die Peter zeker, waar je me wel eens over verteld hebt. Maar die schrijft de laatste tijd toch nooit meer. Die heeft natuurlijk ook een ander meisje en is jou allang vergeten.”Maar dat geloofde Inge niet, Peter zou heus wel weer eens schrijven, dacht ze hoopvol, toen ze die avond in haar bed lag.Vreemd was het wel, dat hij helemaal niets meer van zich liet horen, ter-wijl hij beloofd had, zodra hij op die school was haar het volledige adres van hem te sturen.Zij had al twee brieven naar zijn ouderlijk huis geschreven, maar ant-woord van hem kwam er niet. Vorige week had ze geprobeerd naar zijn ouders te bellen, om zijn adres op die school te vragen. Maar de telefoon gaf alleen maar een heel raar pieptoontje. Rob had het ook voor haar geprobeerd en zei daarna dat die telefoon was afgesloten.

75

Woonden zijn ouders daar niet meer? vroeg ze zich af.Ook Inges vader was in het niets verdwenen, zoals oma dat uitdrukte. Die had ook beloofd zodra hij zich in Oeganda gesetteld had, zijn adres op te sturen. Maar Inges vader liet ook taal noch teken van zich horen. Daar maakten oma en opa zich vooral grote zorgen om.

Toch dacht Inge steeds minder aan Peter en voelde zich meer en meer tot Kees aangetrokken. Ze verwaarloosde de vriendschap met Anja zelfs. Kees was ook een fijne rustige kameraad, met wie ze ook heel goed kon praten. Zo kwam het eindelijk op een avond zover, dat Inge zich door Kees liet zoenen. Fijn was dat wel, dacht Inge, toen ze in haar bed lag, maar toch niet zo fijn als die zoenen van Peter waren geweest.

76

Hoofdstuk 6

“Kijk eens, mam,” riep Inge, twee dagen voor Kerstmis verbaasd uit en liep naar het raam. “Rob komt met een kerstboom thuis.”“Maar hij weet toch, dat ik dat gedoe met een boom hier in huis niet wil hebben,” merkte haar moeder meteen kwaad op. “Nu drijft hij dát toch weer door. Die vervelende eigenwijs. Nou dat optuigen doet hij zelf maar en de rommel van die dennennaalden mag hij ook opruimen, daar help ik hem echt niet mee.”“Oh, ik help wel mee,” zei Inge met een blijde klank in haar stem en rende naar de voordeur. Wijd zette ze die open.“Wat fijn Rob, dat je daar aan gedacht hebt,” riep ze uit.“Ja ik vind dat bij ’t kerstfeest een boom hoort, dat geeft zo’n lekker sfeertje in huis,” zei Rob lachend.Het was een prachtige boom en hij stond al in een grote pot, zag Inge. Je kon hem zo neerzetten.Heerlijk! Eindelijk weer een kerstboom in huis, dacht ze. De laatste jaren had er met Kerstmis nooit meer een boom in de kamer gestaan. Bij opa en oma stond altijd wel een mooie kerstboom. Maar daar kon ze dit jaar het kerstfeest niet gaan vieren. Dat was te druk voor opa. Die was nog steeds niet helemaal opgeknapt. Een paar uurtjes op visite kon wel. Iets, wat ze tegenwoordig vaak met Rob deed. Maar niet meer een heel weekend. Fijn, nu hadden zij zelf een kerstboom. Daar-door werd het hier meteen heel gezellig in huis. Ja, het werd vast een heerlijke Kerst. Trouwens Rob zou wel zorgen, dat het leuke dagen wer-den. Rob hield van gezelligheid. Moeder had zelfs samen met hem heel veel lekkere dingen gekocht. Heerlijk de kerstmaaltijden gebruiken met

77

de lichtjes van de kerstboom aan. Ze zag het in gedachten al voor zich. IJverig hielp ze mee de boom naar binnen te slepen.Hij ging maar net door de deur heen, zo groot was hij.

“Je weet toch, dat ik geen boom wilde,” riep moeder uit, toen ze daar-mee de kamer inkwamen.“Maar ik wil wel een boom en ik woon hier ook,” merkte Rob rustig op. “Jij hoeft er echt niets aan te doen,” overredend klonk zijn stem.“Nou ja, jullie doen maar. Ik heb hier tegenwoordig toch niets meer in te brengen,” merkte moeder snibbig op. “Moet je kijken,” riep ze daarna luid uit. “Die boom laat al een spoor van naalden na. Lekker hoor, ik heb de kamer gisteren juist goed doorgewerkt. Was het soms een koopje, want een oude boom is het wel.”“Ik zuig die naalden wel meteen even weg.”Inge ging naar de gang en pakte de stofzuiger en begon ijverig te zuigen, want die boom had echt een spoor van naalden achtergelaten. Toch zag hij er nog best mooi uit, toen hij eenmaal in de hoek van de kamer stond.Moeder verdween naar de keuken.

“Als hij eenmaal opgetuigd is, vindt je moeder hem echt wel mooi, hoor Inge. Ik heb ook lichtjes en prachtige ballen gekocht.” Samen haalden ze na het stofzuigen de dozen uit de auto en begonnen vrolijk de boom op te tuigen.

Maar toen rinkelde de telefoon. Rob nam hem op.Meteen verdween de vrolijke uitdrukking op zijn gezicht en keek hij heel ernstig.“Een hartstilstand?” hoorde Inge hem vragen. Natuurlijk was dat oma, dacht ze meteen.Was opa overleden? vroeg ze zich verschrikt af.Ze voelde zich ineens erg trillerig en ging op de bank zitten.“Rustig ingeslapen zegt u,” klonk weer Robs stem.

78

Even zweeg hij en hoorde Inge oma door de telefoon praten, maar wat haar oma zei ,verstond ze niet.“Ja gelukkig,” merkte Rob toen weer op, “dan heeft hij er zelf niets van gemerkt.”Weer klonk heel zachtjes oma’s stem.“Natuurlijk, we komen meteen naar u toe.”Rob legde de telefoon weer op de haak en ging naar Inge.“Is opa overleden?” vroeg die meteen.“Ja Inge, je opa is rustig ingeslapen.”Inge barstte in een heftige huilbui uit.

Moeder kwam de kamer binnen. “Wat is hier in Godsnaam aan de hand? Waarom zit jij te huilen?” riep ze uit.“Oma heeft net opgebeld. Inges opa is overleden,” gaf Rob antwoord op die vraag.“Wat!! Mijn God, hoe kon hij dat vlak voor Kerstmis doen,” riep moeder met een kwade klank in haar stem uit. “Maar jij gaat daar toch zeker niet weer naar toe, Rob?” vroeg ze.“Natuurlijk wel, ik kan dat mensje niet alleen laten. Inge en ik gaan met-een naar oma om haar te helpen de begrafenis te regelen.”“Daar gaan we weer,” riep moeder woedend uit. “Dus mijn kerstdagen zijn mooi bedorven, heb ik daarom van alles in huis gehaald. Ik zie het al voor me, kerstdagen in mijn eentje, met een half opgemaakte boom.” Ze liep naar de kerstboom en gaf een trap tegen een doos met ballen, die vlogen door de kamer.“Als jij een hart in je donder had, ging je mee,” riep Rob ook driftig uit.“Daar heen naar dat overdreven gedoe. Die man is echt niet in zijn wieg gesmoord zeg. Twee en tachtig is hij geworden, daar hoef je toch niet om te grienen meid,” sneerde moeder.Even leek het of Rob moeder aan wilde vliegen.Maar toen pakte hij Inge bij de hand. “Naar boven Inge, ons omkleden en dan gaan we,” zei hij.

79

Samen liepen ze naar boven.“En die rotboom dan,” hoorden ze moeder nog gillen. “Kunnen jullie die eerst niet afmaken.” Rob antwoordde niet, maar ging even later zelfs zonder moeder goedendag te zeggen met Inge naar de auto.

Stil zat Inge naast hem. Haar opa was dus dood. Voor hem was dat natuurlijk goed, want hij had de laatste tijd zoveel pijn moeten verduren. Maar voor oma was het heel erg, dacht ze. Nu zou oma zeker naar het bejaardenhuis gaan. Kon ze ook nooit meer bij haar blijven slapen, schoot het toen door haar heen. Ja, dat deed oma vast en zeker. Ze wilde niet in haar eentje in dat huis aan die stille weg blijven wonen. Dat had ze al heel vaak tegen haar gezegd. Ze schrok op uit haar gedachten, omdat Rob even zijn hand op haar knie legde. “Meisje,” zei hij. “Eigenlijk is het een groot geluk, dat je opa nog zo vre-dig is gestorven. Lang te leven had hij toch niet meer. De kanker zat al door zijn hele lichaam, zelfs zijn lever was aangetast. Gelukkig dat zijn hart het heeft begeven, want anders was er nog een lange lijdensweg voor hem gevolgd. Misschien was hij dan wel gestikt, dat zou voor hem toch verschrikkelijk geweest zijn.” Hij keek even snel naar Inge.“Beter toch zo,” zei hij weer.Eerst antwoordde Inge niet en was het stil in de auto.“Wisten jullie dat al lang van die kanker?” vroeg ze toen.“Waarom hebben jullie dat dan nooit aan mij verteld? Ik dacht dat opa wel weer beter werd. Hij was toch steeds vaker uit bed, als ik daar kwam.”“Daar wilde oma jou niet mee opzadelen. Ze vond je nog te jong om dat te moeten verwerken,” merkte Rob op.Zwijgend reden ze daarna verder.

Opa dood!!! Ze kon dat nog niet bevatten. Nu zou ze nooit meer zijn gulle lach horen en nooit meer zijn altijd heel hartelijke begroeting.

80

“Hallo grietje van me.” Heel triest waren Inges gedachten. Nooit meer zijn armen om haar heen, als ze daar aankwam. Nooit meer zouden ze samen met zijn drietjes spelletjes doen. Dat alles was voorgoed voorbij!Ze kon het nog steeds niet geloven.Maar het was echt waar!Waarom had moeder weer zo grof op de dood van opa gereageerd? Opstandig werden haar gedachten. Waarom was ze niet meegegaan? Vroeger, met vader samen was ze toch altijd welkom bij opa en oma. Opa en oma begroetten moeder toen toch altijd heel hartelijk. Wat zou het fijn voor oma geweest zijn, als moeder ook belangstelling had getoond.Moeder, ze zuchtte even.Moeder was de laatste tijd weer hypernerveus en dronk ook weer. Ze had haar vorige week toch met een glas drank betrapt. Moeder had haar natuurlijk nog niet verwacht, toen ze, omdat het laatste uur verviel, iets vroeger uit school thuis kwam.Tegen Rob had ze dat nog maar niet gezegd. Als hij daarachter kwam, ging hij misschien echt weg.Wat een narigheid allemaal! Zachtjes begon Inge toch te huilen en weer legde Rob zijn hand op haar knie.“Niet zo droevig zijn, Inge,” zei hij, “je opa hoeft niet langer te lijden. Twee en tachtig is toch een prachtige leeftijd. Heel veel mensen halen dat niet.”Maar eigenlijk huilde ze niet eens zo erg om opa, dacht Inge. Opa had rust.Ze huilde meer, omdat ze hem voorgoed kwijt was en om het verdriet dat oma zou hebben. Dan ook nog om die ruzie van vanmorgen tussen Rob en moeder en haar angst dat Rob zou merken dat moeder weer dronk. Moeder had ook weer behoorlijk tegen hem gescholden. En twee weken geleden had Rob moeder nog gewaarschuwd. Inge hoorde weer die woorden van hem. “Als je me nog een keer uitscheldt, vertrek ik en dan is het voorgoed over tussen ons. Dan kom ik nooit meer terug.”

81

Ze reden het dorp binnen en even later stopte Rob zijn auto voor oma’s huis. Oma zat in de kamer. De buurvrouw was bij haar. Huilend nam ze Inge in haar armen. “Fijn, dat je er bent Inge.”Toen veegde ze haar tranen van haar gezicht en kuste Inge.“Eigenlijk moet ik niet huilen, want opa heeft geen pijn meer en is niet meer zo benauwd. Maar ik mis hem nu al,” zei ze nog nasnikkend. “Ook heerlijk, dat jij bent gekomen,” begroette ze daarna iets rustiger Rob en gaf hem een hand.“Straks komt de begrafenisondernemer. Misschien wil je wel even blij-ven om me te helpen alles te regelen.” Rob sloeg zijn armen om oma heen.“Natuurlijk wijfie,” zei hij troostend.“Inge en ik blijven bij u, dat is toch vanzelfsprekend. Wij laten u niet alles in uw eentje doen.”

Daarna werd oma iets rustiger, en ging koffie voor Rob en een glas fris voor Inge, inschenken.“Waar is opa nu?” vroeg Inge.“Die is al naar het uitvaartcentrum. Vanavond mogen wij even bij hem gaan kijken, maar je hoeft niet mee, als je dat niet wilt hoor,” zei oma.Maar Inge wilde dat wel.“Natuurlijk ga ik mee, oma,” zei ze, “ik wil opa nog graag even zien.” Toch rilde ze even. Hoe zou dat zijn. Opa in een kist. Ze had nog nooit iemand die dood was gezien, dacht ze.

De begrafenisondernemer kwam en de buurvrouw ging naar huis.“Je redt het wel weer hè,” zei ze tegen oma.Hartelijk nam ze afscheid.“Fijn dat je meteen naar me toe kwam. Je was een hele steun voor me, vooral toen ze mijn man kwamen halen,” zei oma.

82

“Dat is toch heel gewoon. We zijn al zo lang buren, dan moet je elkaar in droeve tijden toch bijstaan. Als mijn man niet met griep in bed had gele-gen, was hij zeker ook gekomen.”

Samen met de meneer bespraken Rob en oma daarna opa’s begrafenis. De kaarten zouden, met het oog op de feestdagen al om drie uur bij hen bezorgd worden, beloofde de meneer. Toen alles geregeld was, vertrok hij en zaten ze met zijn drietjes in de kamer.“Zullen we eerst maar even een broodje eten,” stelde Rob voor.Tijdens het eten zei oma opeens. “De buurvrouw vertelde net, dat er een kamer vrij is in het bejaardenhuis. Eigenlijk zou ik die best willen heb-ben. Ik denk, dat ik er maar zo snel mogelijk heen moet gaan, om te vra-gen of ik die kamer kan krijgen. Ik kan dat beter meteen maar doen, anders zit ik er maar tegenaan te hikken. Ik wil hier beslist niet in mijn eentje blijven wonen. Je zit hier zo achteraf.” Ze zuchtte even.“Ik heb ook aan opa beloofd, daar meteen werk van te zullen maken, als er iets met hem gebeurde.”Weer zuchtte ze diep.Zie je wel, dacht Inge opeens heel triest. Alles brak af. Oma ging meteen al hier vandaan. Ze keek de kamer rond, dus hier was het ook voorgoed voorbij. Hier zou ze voortaan nooit meer een weekend kunnen komen.“Ik geloof ook wel, dat u daar beter zo snel mogelijk heen kunt gaan, om te vragen of u die kamer kunt krijgen. Anders komt u misschien op een wachtlijst. Die huizen zijn tegenwoordig overvol,” hoorde ze Rob zeg-gen.Weer legde hij even een arm om oma heen.“Zal ik er na het eten even heen gaan?” vroeg hij toen.Oma knikte alleen maar, niet in staat iets te zeggen.

Rob ging in zijn eentje en kwam na een uurtje terug met de mededeling, dat het gelukt was. Oma kon daar de dag na Nieuwjaar intrekken. De

83

kamer zou dan opnieuw gewit zijn en behangen, maar voor vloerbedek-king moest oma zelf zorgen.Weer sloeg Rob een arm om oma heen, toen hij zag hoe nerveus ze werd.“Maakt u zich daar maar niet druk om. Na de begrafenis gaan we dat samen uitzoeken. Dat komt wel voor elkaar,” zei hij.Ik help ook met de verhuizing. Ik neem wel snipperdagen op. Het is toch niet druk op de zaak.”Oma zoende hem op beide wangen.“Wat een fijne vent ben je toch,” zei ze.Rob zoende haar teder terug.“Zo’n oma als Inge heeft. Wat zou ik die vroeger graag hebben bezeten,” zei hij. “Mijn grootouders van vader en moeders kant heb ik nooit gekend, die waren al overleden toen ik werd geboren. Mijn ouders zijn heel laat met elkaar getrouwd en ik was hun enig kind.”“Leven je ouders ook niet meer?” vroeg oma.Rob, die merkte dat hij met zijn levensgeschiedenis oma wat afleidde, vertelde verder.

“Mijn ouders zijn op een vliegreis omgekomen. Ik was toen al zelfstan-dig en had een meisje. Maar ik kon dat verlies van mijn ouders toch maar moeilijk verwerken. Ik had ook helemaal geen familie meer. Mijn ouders waren allebei ook enig kind. Toen werd ik wat je noemt een ruige jongen. Ik wilde uit het leven halen wat er in zat. Ik gooide mijn kop in de wind. Drinken en lol maken en daardoor verdween zelfs dat meisje uit mijn leven. Maar nu heb ik een vrouw, een dochter en een oma, dus ben ik hartstikke rijk,” riep hij toen uit.Even was het stil.Hoe lang had hij dat nog, schoot het door Inges gedachten. Waarom hield moeder ook niet op met dat drinken. Ze wilde Rob niet kwijt. Maar zou moeder dat wel doen. Moeder kon niet buiten die nare drank. Dat was toch haar hele leven al zo. Van jongs af aan had ze al gedronken. Vader had dat eens aan haar verteld. Moeders vader en moe-

84

der dronken ook. Ze had die nare drank volgens vader met de paplepel naar binnen gekregen. Daarom waren haar andere opa en oma ook zo jong gestorven. Daarom waren er voor haar, toch altijd alleen maar deze opa en oma. Nu was ze opa ook kwijt. Als moeder zo doorging, kwam er natuurlijk ook snel een einde aan haar relatie met Rob. Dan had ze alleen nog maar een oma in het bejaardenhuis en moeder. Vader! Ze zuchtte. Waarom kon ze dit niet allemaal aan hem schrijven? dacht ze daarna opstandig. Waarom mocht ze niet weten, waar hij was? Waarom schreef hij dat niet? Was hij haar helemaal vergeten, of wilde hij niet meer aan Holland den-ken. Verschrikkelijk toch ook voor Oma.Die kon niet eens een rouwkaart naar hem sturen.

“Nou, dan ben ik voortaan maar je schoonmoeder,” klonk weer oma’s stem. Met die woorden verbrak ze de stilte en stoorde Inge in haar gedachten. “Probeer jij maar de moeder van Inge ook eens hierheen te krijgen. Ik zou haar graag weer eens willen zien.”Rob keek peinzend voor zich uit.Inge keek naar hem. Nu dacht hij zeker aan moeder. Hij had daarnet wel heel trots uitgeroepen, dat hij nu een vrouw bezat. Maar was dat wel zo? Hield moeder wel van Rob? Ik wel, dacht ze meteen.Misschien kon Rob moeder vanavond zo ver krijgen, dat die wel hier kwam. Wat fijn zou dat zijn, dacht Inge hoopvol.“Hoe moet het met Inges vader? Weet u echt niet waar hij uithangt?” vroeg Rob aan oma.“Nee, vorige week, toen het al steeds slechter met opa ging, heb ik nog naar die firma in Frankrijk gebeld. Die wisten ook niet waar hij uithing. Op dat kantoor in Oeganda is hij niet aangekomen. Ze hebben daar al een zoekactie op touw gezet, maar nog steeds zonder resultaat.”“Vreemd,” merkte Rob alleen maar op.

85

“Als er maar niets met hem gebeurd is,” zei oma weer somber.“Welnee, daar moet u niet aan denken. Een ongeluk wordt altijd wel gemeld,” merkte Rob opbeurend op. “Hij is geen schrijver toch?”“Ja,” zuchtte oma, “een schrijver is hij niet. Misschien laat hij wel iets van zich horen. Dat zullen we maar hopen. Maar waarom moest hij in Godsnaam ook nog naar zo’n vreemd land vertrekken?” zei ze met een diepe zucht.

De kaarten kwamen en oma vond dat Inge de adressen wel op de enve-loppen kon schrijven. “Jij hebt zo’n mooi handschrift,” zei ze.Ze haalde een lijst uit het lage kastje, dat in de kamer stond.“Deze lijst heeft opa nog gemaakt,” zei ze en er kwamen weer tranen in haar ogen. “Toen hij wist, dat het met hem af zou lopen, heeft hij er iedere dag een paar geschreven.”Inge keek naar die lijst en nu kwamen er ook bij haar even tranen in haar ogen. Ja, zo schreef opa, dacht ze triest. Ze zou proberen dat ook zo net-jes te doen. Ze veegde de tranen van haar gezicht en begon.

Toch leidde dat schrijven haar wat af.Veel adressen waren het niet, één broer van opa leefde nog en één zus van oma. De overige waren al overleden.Verder kregen alle oudste kinderen van de andere broers en zusters een kaart. Kennissen en vrienden waren er ook nog maar enkele. Veel van die mensen waren er ook al niet meer.De kaart voor vader bleef op het kastje liggen.“Misschien komt hij die nog wel eens ophalen,” zei oma en weer kwa-men er tranen in haar ogen. Inge hoopte heel erg, dat haar vader snel iets van zich zou laten horen. Toen de enveloppen klaar waren gingen ze met zijn drietjes even naar opa. Best wel eng, vond Inge dat. Maar eigenlijk viel het haar mee. Opa

86

lag er vredig bij. Jonger zag hij er zelfs uit, vond Inge. Niet zoveel rim-pels meer in zijn gezicht.Rob ging tussen oma en Inge instaan. Hij legde zijn armen om hun schouders heen. Zo stonden ze daar even stil naar opa te kijken.Er lagen al bloemen op de kist. Eentje van oma en mooie grote krans met het opschrift. “Rust zacht lieve opa. Rob en Inge.” Dat had Rob natuurlijk vanmiddag gedaan, dacht Inge, toen ze zag dat oma dat ontroerd las. Maar haar moeders naam stond er niet bij. Daarna vertrok Rob, maar beloofde morgen weer te komen. Inge bleef bij oma.

Toen hij de volgende dag kwam, had hij een grote tas bij zich met kle-ding voor Inge. “Beter dat je hier maar blijft,” zei hij. Voor wie was dat beter? vroeg Inge zich meteen af. Voor haar of voor oma? Hadden Rob en moeder soms weer ruzie gemaakt? Maar vragen deed ze dat niet. Bang voor het antwoord dat Rob dan misschien zou geven. Vreemde kerstdagen werden het. Er kwamen mensen uit het dorp bij oma en Inge zorgde voor de koffie. De avonden als ze met zijn tweetjes zaten, haalde oma herinneringen aan opa op. Over vader sprak ze niet.

De volgende woensdag werd opa begraven. Er kwamen toch nog veel mensen uit het dorp en wat familie om oma te condoleren.De dagen daarna hielp Inge oma inpakken en uitzoeken wat ze mee kon nemen. Wat niet mee kon, zou een kringloopwinkel komen halen. Ook gingen ze naar het bejaardenhuis het kamertje van oma bekijken. Klein vond Inge het, maar gelukkig wel met een mooi uitzicht op de grote tuin van dat tehuis.“Daar kan ik zomers best wel eens lekker buiten zitten,” zei oma, naar de bankjes wijzend, die daar her en der stonden.“Ja, Inge, ik zal proberen het maar optimistisch te bekijken, er iets aan veranderen kan ik toch niet.”

87

Ook de oudejaarsavond bracht Inge bij oma door. Eigenlijk zag ze een beetje tegen deze avond op. Maar om acht uur stopte de auto van Rob voor oma’s huisje. Hij bracht oliebollen mee en samen deden ze toen toch nog wat spelletjes. Zo vloog de avond voorbij. Vragen, waarom Rob niet bij moeder was, deed Inge niet. Weer bang voor het antwoord, dat hij zou geven.Ze wensten elkaar om twaalf uur toch een gelukkig nieuwjaar en na een half uurtje vertrok Rob.

Op nieuwjaarsdag ging Inge samen met oma naar het tehuis.Een verzorgster had aan oma gevraagd, of ze dan wou komen.“We geven ’s middags een klein dineetje in de grote zaal. Het zou leuk zijn als u ook kwam. Dan kunt u met alle bewoners kennismaken,” had ze opgemerkt, toen Inge en oma daar die week naar het kamertje waren komen kijken. In haar hart zag Inge er wel een beetje tegen al die oude mensen op. Maar dat viel erg mee. Oma zag meteen een kennis. Een oude buurvrouw, die al drie jaar weduwe was en daar ook woonde. Natuurlijk raakten die twee snel aan de praat en Inge zat er een beetje verloren bij. Maar toen kwam een verzorgster naar haar toe.“Zou jij ons willen helpen met bedienen?” vroeg ze.Natuurlijk wilde Inge dat heel graag. Zelfs in de grote keuken hielp ze mee alles in de afwasmachine te zetten en ondertussen samen met de andere verzorgsters lekker eten. Zo vloog de middag voor haar voorbij.“Dit werk zou ik later ook wel willen doen,” merkte Inge op. “Die mensen zijn zo dankbaar.”“Ja, ja,” lachte één van de verzorgsters, “maar mopperen kunnen ze ook hoor. Maar echt Inge, dit is dankbaar werk. Mensen verzorgen geeft veel voldoening,” merkte ze daarna op.Inge merkte wel dat oma haar eigenlijk niet eens miste. Daar was ze blij om. Oma zou hier wel aarden, dacht ze.

88

Maar oma bleef nu eenmaal altijd optimistisch. Zo was gelukkig haar aard.

De volgende maandag verhuisde oma.Rob kwam weer helpen. Hij had zelfs een bestelwagen gehuurd, om de kosten voor oma zo laag mogelijk te houden. Ook had hij een vriend mee gebracht, om te helpen sjouwen. Toch weer met tranen in haar ogen nam oma afscheid van het huisje en de buren. Maar gelukkig volgde er een druk dagje. Dat leidde oma af en toen ze ’s avonds met zijn drietjes aan de koffie zaten, zag het kamertje er erg gezellig uit. Hartelijk nam oma daarna afscheid van Inge. “Toch nog veel hierheen komen meisje,” zei ze. Nu zag Inge, dat oma’s ogen weer vol tranen schoten.Ze vond het verschrikkelijk om zo weg te gaan. Oma zou straks in haar eentje zijn en zeker gaan huilen, dacht ze.

Maar in de gang kwam er een verzorgster aanlopen.“Ga maar meisje,” zei ze. “Bij je oma komt natuurlijk nu een reactie. Ze was de laatste dagen veel te flink. Maar wij zullen haar wel steunen. Wij laten haar vanavond niet alleen.”Ja, dacht Inge, geen secretaresse maar bejaardenverzorgster wilde ze later worden. Mensen verzorgen en helpen, als die wat ergs meege-maakt hadden. Of net als oma hun partner verloren.

Stil zat ze naast Rob en zijn vriend in de bestelwagen.Opeens gingen haar gedachten weer naar Rob en moeder. Gedachten die ze de hele week had verdrongen. Rob ging niet meer mee naar huis, dat wist ze zeker. Rob zette eerst zijn vriend af en reed toen met Inge naar een parkeerplaats. Een fikse regenbui barstte los. Dikke druppels sloe-gen tegen het voorraam. Rob sloeg zijn arm om Inge heen. Toen stelde Inge de vraag, die al de hele week op haar lippen brandde.“Jij bent zeker niet meer bij moeder, Rob?” Ze keek hem angstig aan.

89

“Nee grietje, het ging echt niet meer. Voor jou is het beter, dat ik daar voorlopig niet meer kom. Al die ruzies zijn niet goed voor je. Maar tus-sen mij en je moeder is niet alles voorbij hoor. Misschien komt het als we elkaar een tijdje niet zien wel weer goed. Want ik geef echt nog om haar.”Inge barstte in een heftige huilbui uit. “Oh Rob, ik kan je niet missen,” snikte ze.“Ik jou ook niet Inge, maar omdat ik niet meer bij jullie woon, wil niet zeggen, dat ik jou laat vallen. Welnee we blijven contact houden en als er thuis iets is, kun je me altijd bellen. Wil je zondags naar oma, dan doe je dat ook maar. Je hoeft echt niet met de bus te gaan. Ik kom je wel halen en brengen.” Hij trok haar heel dicht tegen zich aan.“Je blijft mijn dochter, want een vader voel ik me voor je.”Maar die woorden had ze al eens meer gehoord, dacht Inge triest. Haar eigen vader had dat ook gezegd. Daar was toch ook niets van uitgeko-men. Zo zou het heus met Rob ook wel gaan.Door die gedachten begon Inge te huilen.“Maar nu is er thuis alleen nog maar moeder en dat vind ik verschrikke-lijk,” riep ze snikkend uit. “Net als mijn eigen vader ga jij ook weg en zul je mij ook wel vergeten.”“Nee, dat gebeurt nooit,” merkte Rob heel beslist op. “Ik blijf er voor je. Ik zal je nooit in de steek laten. Ik blijf toch in dezelfde stad wonen en van de zomer gaan we fijn samen tennissen. Als je afdanst voor goud kom ik ook kijken. Trouwens, als ’t rotweer is, breng ik je daar wel heen en kom je ook weer ophalen. Tenminste als die Kees dat goed vindt,” zei hij toen een beetje lachend.“Met Kees is ’t uit,” riep Inge weer triest uit.“Ik dans nog wel met hem maar mijn vriendje is hij niet meer.Hij ging steeds meer bier drinken en ik wil geen jongen, die dat doet.”“Ik ben bang voor drank,” riep ze luid uit.“Drank maakt alles kapot. Had mijn moeder maar nooit zoveel gedron-ken! Alleen door die stomme drank is al die narigheid ontstaan!” Nu

90

wist Rob ook niet meer zo snel, hoe hij haar kon troosten. Even zaten zo stil tezamen.

Toen startte Rob de auto weer en bracht haar naar huis.Daar nam hij haar voor de deur in zijn armen en kuste haar stevig. Inge zag dat er ook bij hem tranen in zijn ogen kwamen. Triest ging ze naar binnen.In huis was het stil. Zou moeder soms niet thuis zijn. Maar het licht brandde toch in de kamer.Ze ging de kamer binnen.Moeder lag op de bank te slapen. Een fles met drank en een glas voor haar op het tafeltje. In de hoek van de kamer stond nog de half opge-maakte kerstboom. Even keek ze naar de boom.Wat was ze blij geweest, toen Rob daarmee kwam aandragen.Maar daarna gebeurden er weer heel veel nare dingen. Nu was die blijd-schap bij haar helemaal verdwenen.

Moeder schrok wakker. “Zo,” zei ze op een smalende toon. “De dame komt dus nog wel naar huis. Ik dacht, dat ik hier voortaan in mijn eentje zou wonen. Waarom ben je niet bij die fielt gebleven, die vindt jou toch zo lief.”Maar niets terugzeggen, dacht Inge. Moeder was weer eens goed dron-ken. “Ik ga naar bed. Wel te rusten,” zei ze daarom alleen maar.“Zo, ga je meteen naar bed, wat gezellig, maar morgen ruim je die rom-mel op. Moeder wees naar de kerstboom. Ik ga naar een bridge drive. Als ik morgenavond thuis kom wil ik die rotboom niet meer zien. Ik zit er al dagen in mijn eentje tegenaan te kijken,” schreeuwde ze luid.Stil ging Inge de kamer uit naar boven. Ze nam een douche en dook haar bed in. Ze viel later huilend in slaap.

91

De volgende morgen was moeder al verdwenen.Inge trok in haar eentje de kerstboom door de gang en keuken naar bui-ten. Best veel moeite kostte dat. Hij liet een spoor van dennennaalden na. Stofzuigen dus maar en toen ze verder de kamer en keuken had opge-ruimd, bracht ze de dozen met versiering naar boven en ruimde daar ook alles op. Want ze zag, dat moeder de laatste dagen niets had uitgespookt. Een verschrikkelijke bende was het overal. Moeder had natuurlijk alleen maar zitten drinken, dacht ze triest.

Om twaalf uur had ze het hele huis aan kant. Zelfs de grote afwas die in de keuken stond weggewerkt. Aan de keukentafel at ze in haar eentje een broodje. Heel triest voelde ze zich opeens weer. Zo zou het voortaan wel meer gaan, dacht ze. Als Rob werkelijk nooit meer hier kwam, was de gezelligheid, die er de laatste tijd geweest was natuurlijk helemaal verdwenen. Wedden dat moeder op nog meer bridgedrives ging inschrijven. Dat zij dan in haar eentje zou zitten, daar hield moeder toch nooit rekening mee. Nee, moeder dacht alleen maar aan zichzelf. Dat had ze haar hele leven gedaan. Kom op, niet langer nadenken. Ze ging haar tas maar voor morgen klaar maken.

Toen ze door de gang liep klepte de brievenbus. Ze raapte die post op. Het was alleen maar reclame zag ze. Dat kon zo in de vuilnisbak, want daar keek moeder nooit na. Ze was al in de keuken om dat te doen, toen ze zag dat ertussen die reclame ook een deftig uitziende brief zat. Oh jee, die had ze bijna ook weggegooid. Ze ging naar de kamer en legde die brief op het tafeltje in de voorkamer. Daar zou moeder hem wel vinden, dacht ze. Ze liep naar de telefoon. Eens kijken of Anja thuis was. Daar kon ze misschien vanmiddag iets mee ondernemen.

92

Maar ze kreeg geen gehoor. Helemaal mismoedig liep ze naar boven en plofte op haar bed neer. Er kwamen zelfs tranen in haar ogen. Heel een-zaam en alleen voelde ze zich. Toch wel moe van al dat werken viel ze in slaap.

Om vier uur werd ze weer wakker. Ze had dorst en ging naar de keuken. Weet je wat ze wel kon doen, dacht ze daarna. Ze ging eten koken. Ze had dat met Rob samen toch ook vaak gedaan. Ze keek in de koelkast. Maar die was zo goed als leeg. Jeminee, hield moeder er dan helemaal geen rekening meer mee, dat er ook nog moest worden gegeten. Want dat bridgen van moeder was toch altijd pas om zes uur afgelopen. Dan maar naar de winkel, als er maar geld in het laatje lag, want zelf had ze niet veel meer. In het laatje lag gelukkig wat geld. Daarmee ging Inge naar de supermarkt. Het lukte haar om met geld een bus doperwten, aardappels, twee tartaartjes en twee toetjes te kopen. Snel fietste ze naar huis terug. Precies om zes uur had ze het eten klaar, maar haar moeder kwam niet. Heel kwaad werd Inge. Ze at zelf en vulde met de rest het bakje voor de magnetron. Zo, moeder moest ook maar alleen eten, dacht ze. Zij ging naar dansles, moeder of geen moeder. Anders zat ze hier de hele avond ook nog in haar eentje. De afwas liet ze op het aanrecht staan, die deed moeder ook maar.

Eerst overwoog ze Rob te bellen, maar deed dat toch niet. Het was droog weer en ze kon de bus wel nemen, die stopt vlak voor de dansschool. Dat kleine stukje naar die bus kon ze best wel lopen.De dansles verliep niet zo vrolijk als anders.Kees was in een belabberde stemming.“Ik moet natuurlijk deze cursus met jou blijven dansen, maar ik heb een ander meisje. Daar deed ik het veel liever mee. Die zeurt tenminste niet, als ik eens een biertje drink.”Toch kwam er voor Inge nog een leuk einde aan die dansles.

93

Anja vroeg haar na die les, of ze woensdagmiddag ook kwam. Ze gaf een grandioos verjaardagsfeest, vertelde ze. Bowlen en lekker ergens eten. Daarna naar die mooie film, die er draaide. Haar vader zou Inge wel thuis brengen, want het werd natuur-lijk wel een beetje laat. Ze zou die Kees maar laten barsten, dacht Inge. Zij werd lekker uitgeno-digd en hij niet. Nu opeens weer iets vrolijker liep ze, toen ze de bus uit-kwam, naar huis terug.

94

Hoofdstuk 7

Inge zag dat het licht in de kamer nog brandde, toen ze hun straat inliep. Moeder was dus nog op, dacht ze. Fijn, want als moeder na een dag bridgen thuis kwam, was ze meestal in een goede stemming. Bridgen kon ze heel goed, meestal eindigden zij en haar partner bij de hoogste scores. Die twee hadden zelfs al een keer een drive gewonnen. Toen kwam moeder helemaal opgewonden thuis. Daar was ze altijd helemaal vol van. Ze vertelde meestal meteen, als ze thuis kwam, hoe goed ze gespeeld hadden en hoeveel keer ze klein of groot slem konden halen en dan was ze nooit zo humeurig. Wat slem halen precies betekende wist ze niet. Maar als moeder dat weer gehaald had, zou ze haar misschien wel een complimentje geven. Ze had zich vandaag echt uitgesloofd. Niet alleen de kerstboom opgeruimd maar zelfs boven moeders en haar eigen slaapkamer gezogen. Een beetje moe voelde ze zich wel. Vanavond ook nog dansen. Ze bleef niet te lang met moeder praten, nam ze zich voor, want morgen moest ze weer op tijd opstaan.

Bij haar huis aangekomen wilde ze de sleutel van de voordeur uit haar jaszak pakken, maar daar zat hij niet. Oh jee, die had ze vanavond verge-ten mee te nemen.Ze belde. Er gebeurde niets in huis. Moeder deed niet open.Die lag natuurlijk op de bank te slapen en hoorde haar niet. Vast weer gedronken, dacht Inge meteen somber. Nog een paar keer belde Inge, maar er kwam binnen geen reactie. Dan maar achterom. Als de keukendeur maar niet op slot was, dacht ze opeens heel paniekerig. Die had ze vanavond afgesloten. Dat wist ze zeker.

95

Ze liep de straat door om maar door de poort naar binnen te gaan. Als die deur echt dicht was, wat moest ze dan doen? vroeg ze zich angstig af. Als moeder gedronken had en sliep, was ze met geen stok wakker te krij-gen. Tot haar grote opluchting was de deur gelukkig wel open. Inge ging naar binnen.

Vreemd stil was ’t in huis. In de gang hoorde ze zelfs niet eens het geluid van de televisie. Stond die niet aan? vroeg ze zich verwonderd af. Moeder zette dat ding toch met-een aan als ze thuis kwam. Of ze er echt naar keek wist Inge niet. Maar die televisie moest aan. Die fungeerde hier in huis zo’n beetje als een radio.Inge wierp een blik in de kamer, maar moeder lag niet op de bank. Waar was die? Al naar bed? Dan voelde ze zich zeker niet lekker, want moeder ging nooit vroeg naar bed.Ze rende de trap op.Maar moeders slaapkamer was ook leeg.Langzaam ging ze weer naar beneden.Waar was moeder? Soms nog niet thuis? Maar haar wagentje stond toch voor het huis geparkeerd. Heel ongerust werden haar gedachten.Ze ging de woonkamer weer binnen en keek daar rond. Toen viel haar blik op een fles die aan diggelen op de grond lag. Overal stukken glas en daarom heen drank. Ook zag ze de benen van haar moeder, die achter de salontafel uitstaken. Mijn God, daar lag moeder op de grond.Dan was ze zeker toch niet goed?Ze rende er heen. Moeder lag in een hele vreemde houding tussen de bank en de salontafel te slapen. Inge knielde bij haar moeder neer en

96

wilde haar wakker schudden, maar moeder reageerde niet. Ze voelde ook erg koud aan.Mijn God, wat moest ze doen? vroeg Inge zich heel angstig af. Moeder moest in haar bed, maar hoe kreeg ze haar moeder daar, als ze niet wak-ker werd. In haar eentje naar boven brengen redde ze echt niet. Haar blik viel even op de grote salontafel, daar stond een lege fles en daarnaast een verscheurde brief. Dat was toch die brief, die vanmorgen met de post gekomen was, dacht Inge. Was moeder buiten westen, had ze echt teveel gedronken?Wat moest ze dan in Godsnaam doen.Een hysterische gil kwam over haar lippen. Ze wankelde en ging op de bank naast moeder zitten en keek naar haar. Die lag doodstil.Ze ziet er net als opa uit, toen die in zijn kist lag, dacht ze.Was haar moeder soms ook dood, ging het met een schok door haar heen. Mijn God, nee dat kon niet waar zijn! Ze wilde ook nog niet haar moeder verliezen!Heel angstig keek Inge naar moeder. Maar nog steeds doodstil lag ze daar op de grond. Ze zag bloed onder moeders neus. Ze ademde ook niet meer, merkte ze heel verschrikt op. Ze knielde weer bij haar moeder neer en schudde haar echt heftig heen en weer, maar die bewoog niet.“Moeder,” gilde ze. “Moeder, wat heb je gedaan?” Ze stond op. Meteen een dokter bellen, misschien was moeder alleen maar bewusteloos. Maar dan moest er snel hulp komen, anders ging ze wel dood. Paniekerig werd ze. Ze rende door de kamer naar de telefoon.

De bel van de voordeur rinkelde. Inge rende de gang in en deed de voordeur open.Rob kwam haastig binnen.

97

“Moeder ligt op de grond en ziet er heel raar uit Rob,” gilde Inge. “We moeten meteen de dokter bellen!”Hij duwde haar opzij en rende hij de kamer in.Inge volgde. Rob knielde bij moeder neer.Ook hij schudde moeder heftig heen en weer, maar daar kwam ook geen reactie van moeder op. Toen tilde hij voorzichtig moeders hoofd op. Een hele grote buil zat daarop, zag Inge. Hij legde haar hoofd weer neer en voelde aan moeders pols.“We moeten meteen de dokter bellen, anders gaat moeder dood,”riep Inge weer heel angstig uit.Rob stond haastig op en ging naar de telefoon.“Ik bel de dokter wel,” zei hij. Inge hoorde dat zijn stem paniekerig klonk.Rob noemde eerst de straat en ’t nummer van hun huis.“Meteen hierheen komen. Er is hier een ongeluk gebeurd. Ik ben zelfs bang, dat we te laat zijn.”Even zweeg Rob.“Een ambulance? Ja, dat kunt u ook wel doen. Hoewel ik vrees dat die niet meer nodig is,” merkte hij toen op. Van dat laatste gezegde van Rob schrok Inge hevig. Even werd het zwart voor haar ogen. Ze wankelde en kreeg het gevoel of ze flauw zou vallen. Dacht Rob ook dat moeder werkelijk dood was, dacht ze. “Nee,” gilde ze, “mijn moeder is niet dood.” Langzaam ging ze onderuit en viel op de grond.

Toen ze weer bijkwam lag ze op de bank en stond een grote man, in een witte jas over haar heen gebogen. “Gaat ’t weer een beetje, meisje?” vroeg hij. Inge wilde opstaan.“Nee, blijf nog maar even liggen. Ik haal iets te drinken voor je.” Ang-stig keek Inge de kamer rond. Opeens herinnerde ze zich alles weer. Twee agenten waren er in de kamer. Een vrouw en een man zag ze. Rob

98

stond met een van die agenten bij moeder, die nog steeds op de grond lag. “Ik was vanavond niet thuis,” hoorde ze Rob zeggen. “Toen ik thuis kwam stond haar stem op het antwoordapparaat. Helemaal overstuur klonk die stem. Ik moest meteen naar haar toe komen. U kunt dat bij mij thuis beluisteren. Ik heb het er op laten staan. Ik ben meteen hier naar toe gereden, maar ik was te laat. Inge had haar moeder al gevonden.”

Nu ging Inge toch rechtop zitten. Een beetje duizelig was ze nog wel. Ze raakte volledig in paniek.“Is moeder echt dood,” gilde ze weer.Rob kwam meteen naar haar toe, ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. “Ja, Inge,” zei hij, “we waren te laat. Je moeder is gestor-ven.” Weer kreeg Inge het gevoel of ze flauw zou vallen. Maar Rob hield haar stevig vast. Hysterisch begon ze toen te huilen.De man in de witte jas kwam met een kop thee de kamer binnen. “Drink maar wat meisje. Dan knap je wel een beetje op. Ik heb er iets ingedaan, waardoor ze wat rustiger wordt,” zei de man tegen Rob.“Ik wil dat niet drinken?” riep Inge angstig uit.“Misschien ga ik dan ook wel dood. Iedereen gaat toch dood, eerst opa en nu ook nog mijn moeder.”Ze duwde het kopje weg, stond op uit de bank en wilde naar de deur van de woonkamer lopen. Maar halverwege wankelde ze weer. Rob, die ook snel was opgestaan, ving haar op in zijn armen. “Welnee Inge, jij gaat echt niet dood.” Hij streelde haar over haar haren. “Drink maar. Dat is beter voor je. Dan word je wat rustiger. Van dit drankje ga je echt niet dood. Je gelooft mij toch wel. Ik wil dat je bij mij blijft. Dat weet je toch.” Langzaam liep hij met Inge naar de bank terug en toen ze daar weer samen zaten, dronk ze toch het kopje leeg. Rob hield haar stevig in zijn armen.

99

“Hier is de reden van dit gebeuren, meneer, kom maar even hier bij tafel en lees dit maar eens.” Rob stond op en de man met witte jas ging met-een naast Inge zitten, ook die sloeg zijn arm om haar heen. Inge trilde nog steeds heel erg.“Rustig maar meisje. Het komt heus allemaal wel weer goed,” zei de man met een troostende klank in zijn stem.Rob ging naar de agent, die de verscheurde brief in elkaar had gepuz-zeld. “Mijn God hoe heeft ze dat in Godsnaam voor elkaar gekregen. Zoveel schuld en hoofdzakelijk aan drankhandelaren. Hoe kan een mens zoveel van die troep opzuipen?” Hoorde Inge Rob verbaasd uit-roepen. “En dan ook nog veel onbetaalde rekeningen bij de energie bedrijven!!”De agente kwam weer met een briefje naar de tafel.“Dit is waarschijnlijk een brief van haar,” merkte ze op.Luidop las ze die voor.“Ik verscheur die brief. Dan gebeurt het niet. Dan pikken ze mijn huis niet af. Ik krijg dat geld nooit voor woensdag bij elkaar.Rob!!!Ik ga Rob bellen, misschien kan die me helpen.”De agente draaide de brief om. “Hier op de achterkant staat nog iets, maar dat is bijna niet te lezen,” zei ze.Rob neemt niet op, wat moet ik doen. Rob wil natuurlijk niets meer met me te maken hebben. Ik word een bijstandsmoeder in een kale flat. Dat wil ik niet. Inges vader laat ook niets meer van zich horen. Zelfs geen alimentatie voor dat kind krijg ik meer van hem. Een groot stuk wit papier en dan weer een paar zinnen. Ik houd het voor gezien Rob komt ook niet, die laat me stikken. Ik zit hier al een uur te wachten. Hij belt toch niet meer op. Ik haal nog een fles en zuip die achter elkaar leeg. Misschien is het dan allemaal wel afgelopen. Nu barstte Rob opeens in tranen uit.

100

“Ik wist echt niet dat de nood zo hoog was,” zei hij gesmoord. “Mijn God, waarom heeft ze niets aan mij verteld. Dan had ik haar toch gehol-pen.” Nu ook nasnikkend viel hij naast Inge op de bank neer. De vrou-welijke agent kwam even naar Rob toe. “Drank is iets verschrikkelijks, meneer. Verslaafd zijn aan drank is een van de ergste dingen, die een mens kan overkomen. Heel veel narigheid heb ik al meegemaakt, die door drank werd veroorzaakt.”

Heel verdrietig zat Inge op de bank.Doezelig voelde ze zich opeens, net of ze zo in slaap zou vallen.“Die kleine moet hier vandaan,” merkte de man in de witte jas opeens op. “Die moet naar haar bed. Dit is allemaal veel te erg voor dat kind.” “Is er geen familie, die haar kan opvangen?” vroeg de agente.Inge begon weer te huilen. “Ik heb alleen nog maar een oma en die zit in een bejaardenhuis.” Rob vermande zich.“Het komt allemaal wel goed, meisje, jij gaat straks met mij mee naar mijn flat,” zei hij. “Dat staat u toch wel toe?” vroeg hij aan de agente.“Natuurlijk maar dan kunt u beter meteen weggaan, die kleine moet sla-pen,” antwoordde ze vriendelijk. Rob ging naar boven en haalde wat nachtgoed voor Inge.“Er is echter een probleem,” hoorde Inge Rob even later zeggen. Van heel ver klonk zijn stem, ze was ook zo moe.“Ik heb wel een kamer voor haar maar geen bed. Vannacht is dat niet zo erg. Ik slaap wel op de bank en zij kan in mijn bed. Kan ik morgen haar bed niet komen halen?”“Natuurlijk,” zei de agente weer heel vriendelijk. “Kom morgen om uur of elf maar hierheen. U kunt meteen ook al haar kleding meenemen. Ik zal er dan ook zijn. Beter dat u dat voor woensdag doet, want dan wordt het huis verzegeld. Gaat u maar, wij regelen hier alles wel.”

Inge barstte weer in een huilbui uit en nog steeds huilend liep ze wanke-lend met Rob naar zijn auto. Overal in de straat waren in de huizen de

101

lichten aan. Er stonden zelfs mensen op straat met elkaar te praten. “Bah,” hoorde ze Rob nog zeggen, toen hij wegreed. “Voor andermans leed hebben de mensen niet eens respect meer. Nee ’t is heerlijk om daarover te praten en naar te kijken.” Toen hoorde ze niets meer, maar viel in slaap.

De volgende morgen werd ze met een schok wakker. Waar was ze? vroeg ze zich verwonderd af. Ze lag niet in haar eigen bed? Een vreemde kamer. Opeens herinnerde ze zich alles weer. Moeder was net als opa ook dood.Nu had ze echt niemand meer.Oma ging het door haar gedachten. Maar die zat al in het bejaardenhuis. Daar kon ze ook niet meer naar toe. Oh, was oma nog maar thuis geweest, dan kon ze toch bij haar gaan wonen. Weer kwam er een heftige huilbui.Rob kwam de kamer binnen. “Kom maar Inge, kom maar mee naar de kamer.”“Waar is moeder?” vroeg Inge snikkend.“Ook naar zo’n akelig uitvaartcentrum? Oh Rob, nu ben ik helemaal alleen. Ik heb geen vader en geen moeder meer. Waar moet ik voortaan wonen? Bij oma kan ook niet meer.”Rob nam haar in zijn armen. “Maar ik ben er toch meisje,” zei hij teder. Inge keek hem aan.“Mag ik bij jou blijven Rob?” smekend klonk haar stem.“Natuurlijk. Voorlopig blijf je bij mij.”Inges gezichtje klaarde een beetje op.“Wat is er allemaal gebeurd, Rob? Waarom heeft moeder dit gedaan?” vroeg ze toen.“Kom we gaan eerst samen ontbijten en dan vertel ik dat wel.”“Ik heb geen honger,” zei Inge.Maar toen Rob de tafel had gedekt, dronk Inge toch een beker melk en at een paar broodjes. Rob was er gelukkig nog, dacht ze een beetje opge-

102

lucht. Rob zou haar echt niet laten vallen. Natuurlijk zou ze voortaan bij hem mogen wonen.

Na het ontbijt ging Rob met Inge op de bank zitten.“Je moeder had veel schulden gemaakt. Zoveel dat er een brief gekomen is waarin staat, dat ze die allemaal voor woensdag moest betalen. Maar dat geld had ze niet. Daarom heeft ze mij gisteravond opgebeld. Jammer genoeg was ik niet thuis. Was ik er wel geweest, dan had ik wel iets voor haar kunnen regelen. Nu zullen we alles maar op zijn beloop laten. Woensdag wordt het huis verzegeld en waarschijnlijk wel verkocht. Maar vanmorgen mogen we jouw spullen uit het huis halen. De agente heeft gebeld, dat we je kamer helemaal leeg mogen maken, zij zal er dan ook zijn. Ik weet niet of je mee wilt, of liever hier wilt blijven.“Ik wil mee,” riep Inge weer huilend uit. “Ik wil hier niet alleen blijven. Maar moet ik dan niet naar school?” vroeg ze. “Natuurlijk niet. Ik heb je school al opgebeld en alles verteld. Je mag deze week thuis blijven en als je dat echt wilt, ga je straks maar met me mee. Ik drink nog een kop koffie en dan gaan we een bestelwagen huren.”“Moet jij dan ook niet naar je werk? Vorige week heb je toch al vrij genomen.” riep Inge verschrikt uit.“Nee, deze week mag ik ook thuis blijven, om alles voor jou te regelen.”

Even later reed Rob met Inge naar een verhuurbedrijf.Inge was iets rustiger. Opgelucht, omdat ze bij Rob mocht blijven. “Rob, ik weet niets meer van gisteravond. Heb jij me naar bed gebracht?” vroeg ze, toen ze in de bestelwagen naar Inges huis reden. ”Ja,” merkte Rob maar een beetje lachend op, om haar iets op te vrolij-ken. “Dat was best een zwaar klusje, jou al die twee trappen op te dra-gen.”

103

“Heb jij mij ook uitgekleed?” vroeg Inge weer. “Ja, en als een kleine baby in je bed gestopt,” zei hij weer en legde even zijn hand op Inges knie. Toen reden ze toch weer zwijgend verder.

Vreemd was het om dat huis binnen te gaan, dacht Inge, toen ze daar waren. Een huis, waar ze waarschijnlijk nooit meer zou wonen. De agente stond al te wachten. “U kunt rustig haar hele kamertje leeg halen” zei ze. “We hebben al naar die schulden geïnformeerd. Die vallen echt wel mee. Jammer, dat dit is gebeurd. Er had wel iets geregeld kunnen wor-den. Echt een paniekreactie.”

Alles sleepten ze daarna naar beneden. Inge zag wel dat de buurvrouw voor het raam stond te kijken.“Niets van aantrekken,” zei Rob. “Gewoon verder gaan.”De agente ging mee naar Robs flat om het antwoordapparaat te beluiste-ren. Inge moest even in de auto blijven zitten, dat vond Rob beter. Toch weer huilend zat ze daar. Al heel snel kwamen Rob en de agente weer naar beneden. “U kunt de begrafenis wel gaan regelen,” hoorde Inge de agente tegen Rob zeggen. “De doodsoorzaak is vastgesteld. Dat was een bloeding in de hersenen. Er zat een grote buil op haar achterhoofd. Waarschijnlijk is ze tijdens het halen van die fles drank gevallen en met haar hoofd tegen het marmeren tafeltje geklapt. Het lichaam wordt wel vrijgegeven.”Daarna wenste ze Rob sterkte en vertrok.Inge rilde. Dat lichaam waar die agente over sprak, was haar moeder, dacht ze triest. Waarom had moeder dit gedaan? Het was toch helemaal niet nodig geweest. Dat had ze Rob en die agente toch horen zeggen.Moeder, waarom deed je dat? Hoe kon je mij helemaal alleen achter laten?

104

Waarom dacht je niet aan mij voordat je zo verschrikkelijk veel ging drinken. Nee, daar had moeder niet aan gedacht. Als moeder dronken was, wist ze toch nooit meer wat ze deed.

Heel hard huilend trof Rob Inge even later in de auto aan. “Stom van mij om jou hier alleen achter te laten. Kom, we gaan eerst even naar boven iets drinken,” zei hij.

Toen Inge weer wat gekalmeerd was, ruimden ze samen het kamertje van Robs flat wat hij als rommelkamertje gebruikte, leeg. Ze brachten die troep, zoals Rob het uitdrukte, naar beneden en zetten het in de garage en richtten dat kamertje met Inges spullen in. Best wel veel werk, maar dat leidde lekker af. Het grote bureau dat in het kamertje stond, lie-ten ze staan, dat was veel te zwaar voor hun tweetjes om naar beneden te sjouwen. Natuurlijk leek het kamertje daardoor wel wat klein.Maar dat vond Inge niet erg. Zo met haar eigen spulletjes om haar heen was het best gezellig. Rob hing haar t.v. boven het bed. “Die zal ik mor-gen voor je aansluiten. Dan kun je in bed lekker kijken,” zei hij.“Dat bureau is ook wel fijn,” merkte Inge op en haar stem klonk niet meer zo triest. “Kan ik aan leren en op mijn computer spelletjes doen. Ik mag toch voor altijd bij je blijven hè en als jij dan ’s avonds thuis komt zorg ik er wel voor dat het eten klaar staat.”Rob antwoordde niet, maar keek peinzend voor zich uit.

De volgende dag kwam er net zoals bij opa, een man van een begrafenis-onderneming.Een begrafenis in stilte. Kaarten werden er niet verstuurd.Alleen Rob en Inge en oma, die Rob samen met Inge had opgehaald, gingen even bij moeder kijken. Moeder nu in een kist, met daarop aan de achterkant een krans van Rob en Inge en ook een krans van oma. Heel mooi lag moeder daar. Net of ze rustig lag te slapen, dacht Inge. Ja, het

105

was net alsof ze zo weer wakker kon worden. Zwijgend stonden ze daar samen. Inge kon niet eens meer huilen, dat had ze de laatste twee weken al zoveel gedaan. Het was net of haar tranen op waren. Rob huilde wel.

Daarna brachten ze oma weer naar huis terug.“Zonde van dat jonge leven,” zei oma, toen ze na een kop koffie afscheid namen. “Maar wel fijn, dat ik dankzij jou, afscheid van haar heb kunnen nemen. Ze was toch de vrouw van mijn zoon en de moeder van mijn kleindochter.” Toen ze dat zei, kwamen er weer tranen in haar ogen.Waarom liet vader ook niets van zich horen, dacht Inge, toen ze weer in de auto wegreden. Zielig was dat voor oma. Zij had Rob nog, maar oma had niemand meer. Waar zat vader? Ze kon hem niet eens aan hem schrijven, dat moeder ook was gestorven. Niet aan hem vertellen, dat hij haar snel moest komen halen, omdat zij helemaal alleen was. Misschien was hij ook wel dood, ging het opeens door haar gedachten. Nee, dat moest ze niet denken. Vader liet heus wel weer eens iets van zich horen. Ze wist toch hoe hij was, verdrong ze met-een die gedachte.

Ook toen moeder werd begraven stond Inge stil maar wel heel verdrietig op het kerkhof. Weinig mensen waren er, alleen maar een paar bridge vriendinnen van moeder. Oma was thuis gebleven, want ze was griepe-rig en het weer was guur en regenachtig. Echt een trieste gebeurtenis. “Je moeder heeft eindelijk rust, Inge.” zei Rob toen ze in zijn auto naar huis terug reden.

“Mag ik voor altijd bij jou blijven?” vroeg Inge weer, tijdens het warme eten. “Dat weet ik niet Inge,” beantwoordde hij haar vraag.“Ik kan best een paar dagen alleen hoor, als jij weer weg moet. Dat red ik heus wel. Wanneer ga je weer?” riep Inge uit.

106

“Eigenlijk had dat deze week moeten gebeuren, maar een ander heeft dat voor mij gedaan. Volgende week kun je het beste weer gewoon naar school gaan. Denk nog maar niet hoe het verder zal gaan, voorlo-pig blijven wij gezellig met zijn tweetjes. Wat de toekomst verder brengt zullen we wel zien.” Met een diepe zucht kwam dat er bij hem uit.

Dus ging Inge die volgende maandag weer naar school. Niet zo’n stuk fietsen was het nu, want Rob woonde in de stad en veel dichter bij school. Ze zag er als een berg tegenop, daar heen te gaan. Als Marijke maar niet weer een hatelijke opmerking ging maken. Dan zou ze vast en zeker gaan huilen.Maar Marijke zei niets tegen haar. Voor ze met de les begonnen, ging de juffrouw bij Inges bank staan. “We leven allemaal met je mee, Inge,” zei ze. “Jij hebt deze kerstvakantie twee hele nare dingen meegemaakt.Wat er allemaal gebeurd is, vinden we heel erg voor jou. We zullen je steunen en erg aardig voor je zijn. Probeer maar gewoon op te letten, maar als dat even niet lukt, is dat niet erg hoor. Ik en al de andere leraren zullen rekening houden met alles wat jij hebt meegemaakt. Ook de kin-deren van deze klas zullen dat doen. Dat hebben ze aan mij beloofd.” Toen legde de juffrouw even haar hand op Inges hoofd en ging daarna weer naar voren en de schooldag begon.Inge had erg veel moeite om haar gedachten bij de les te houden.Steeds weer ging ’t gebeurde van die laatste weken, door haar gedach-ten. Ook gedachten, hoe ’t verder met haar zou gaan.Kon ze wel bij Rob blijven. Echt aan haar beloofd, had hij dat niet.

Na schooltijd liep Anja naar haar toe.“Jammer dat je mijn feestje gemist hebt. Maar ik mag van vader en moe-der aan je vragen, of je elke woensdagsmiddag, als je moeders vriend moet werken, bij ons komt. Kunnen we lekker samen ons huiswerk

107

maken. Je mag dan ook wel blijven eten en mijn vader brengt je ’s avonds wel weer naar huis.”

Blij vertelde Inge dat aan Rob, toen hij thuis kwam. Zijn gezicht klaarde meteen op.“Wat zijn dat voor mensen en hoe heten ze en waar wonen ze?” vroeg hij.“Ze zijn erg aardig,” zei Inge en noemde de naam en de straat waarin ze woonden. Na het eten ging Inge naar haar kamertje om nog wat huis-werk te maken. Even later riep Rob haar echter bij zich.“Ik heb met de ouders van Anja gebeld,” zei hij.“Ze willen jou niet alleen op woensdag maar ook op de dagen opvangen, dat ik buiten de stad moet werken. Je mag daar dan blijven slapen. Dat is echt fijn, want dan maken we meer kans bij de Raad van Kinderbescher-ming, dat je hier mag blijven wonen.”“De Raad van Kinderbescherming? Wat is dat Rob?” vroeg Inge ver-wonderd. “Wat hebben die met mij te maken?”“Dat zal ik je vertellen. Er is in Nederland een instantie voor kinderen, die geen vader of moeder meer hebben. Ze moeten voor die kinderen zorgen en er toezicht op houden, dat de kinderen goed terechtkomen. Natuurlijk is ’t goed dat die bestaat, maar soms ook wel eens lastig. Ik heb al een lijst van hen gekregen, die ik moet invullen. Als ik die inge-vuld opstuur, zal er vast wel iemand komen om over jou te praten.”“Maar ik heb jou toch,” riep Inge uit. “Jij wilt toch voor me blijven zorgen.”“Ja, natuurlijk, maar of ze het daar mee eens zijn, is nog maar de vraag. Ik ben een man alleen en jij bent een heel jong meisje en geen familie van me. Maar de ouders van Anja jou ook op willen vangen op de dagen dat ik niet thuis zal zijn, maken we wel meer kans dat jij hier mag blij-ven. Ik vertel je dit alleen maar, omdat ik nog steeds niet kan beloven, dat je hier mag blijven wonen. Als ik dat wel deed en het later anders uit zou pakken, zou de teleurstelling voor jou alleen maar groter worden.”

108

“Maar ik wil bij jou blijven. Waar moet ik anders naar toe.” riep Inge uit. “Een pleeggezin zeker, of naar een kindertehuis. Daar ging een jongen uit onze klas ook heen, toen zijn beide ouders waren verongelukt. Dat wil ik echt niet, Rob!!”Ze barstte in tranen uit.“Misschien geven ze wel toestemming,” trachtte Rob haar te troosten en pakte over tafel heen Inges hand vast. “Ik wil ook heel graag voor je blij-ven zorgen. Huil maar niet meer. Misschien komt ’t allemaal wel goed. Voorlopig ben je in ieder geval lekker bij mij. Kom, droog je tranen. Hoe is het met je huiswerk?”“Dat is af,” zei Inge.“Weet je wat we dan gaan doen, we maken lekker warme chocolade-melk en gaan een potje schaken.”

Inge won en werd weer iets vrolijker. Maar eenmaal in haar bed, dacht ze weer aan die akelige Raad van Kin-derbescherming. Waarom bemoeiden die mensen zich met haar. Ze kon toch ergens wonen. Ze had toch Rob, die voor haar wilde zorgen, dacht ze kwaad.Kwaad werd ze ook weer op haar vader, die maar niets van zich liet horen. Ze was toch zijn kind. Hij moest toch voor haar zorgen. Hij wist toch niet ,dat Rob dat zou doen. Door al die gedachten barstte ze in een hevige huilbui uit.Meteen kwam Rob weer naar haar kamertje. Ging bij haar op het bed zit-ten en nam haar in zijn armen. “Stil maar niet meer huilen, wat er ook met je gebeurt. Ik blijf altijd voor je zorgen, dat weet je toch.” Toen tilde hij haar opeens op. “Jij gaat vannacht maar naast mij slapen, dan ben je niet zo alleen. Ik wilde toch ook net naar bed gaan.” “Mag dat wel?” vroeg Inge verwonderd.

109

“Misschien niet van de Raad van Kinderbescherming, maar daar zeggen we het lekker niet tegen hé,” merkte Rob lachend op.Lekker tegen Rob aangedrukt viel Inge toen toch snel in slaap.

110

Hoofdstuk 8

Acht weken later was er nog steeds geen antwoord gekomen op de lijst met vragen die Rob meteen naar de Raad van Kin-derbescherming had gestuurd. Inge begon zelfs al hoop te krijgen, dat ze er niets meer van zouden horen.Misschien mocht ze wel bij Rob blijven wonen, waren soms haar blijde gedachten. Dat zou ze echt zalig vinden, want dat beviel Inge wel. Zo met Rob samen werd het eindelijk weer iets rustiger in haar leventje. Over moeder sprak Rob nooit.

Op een mooie voorjaarsdag ging ze samen met Rob naar moeders graf. De steen bekijken, die daar op geplaatst was. Inge stak haar arm door die van Rob heen, toen ze over het grote grint-pad naar het graf liepen. Ze huiverde even toen ze er aankwamen. Diep in de aarde lag moeder, dacht ze heel triest. Weer kwam er bij haar de vraag naar boven. Waarom moeder dit gedaan had? Waarom haar zomaar alleen achter gelaten? Door die gedachten kwamen er tranen in haar ogen. Ze zuchtte even heel diep. Ze wilde niet meer huilen. “Zet die bloemen maar in die mooie vaas, die voor het graf in de kiezel-stenen staat, Inge,” merkte Rob op, toen ze bij het graf waren. Hij zag dat ze het heel moeilijk had. Inge haalde even wat water uit de kraan die daar dicht bij het graf stond. Vulde de vaas en zette de bloemen erin. Ze keek daarna even heel goed naar de steen. Een prachtige steen, met daarop moeders naam, haar geboorte- en sterfdatum en de woorden “rust zacht”.“Dat doet moeder nu, hè Rob,” zei Inge naar dat rust zacht wijzend. Ze stak als om steun zoekend weer haar arm door die van Rob heen. Hier

111

tussen al die andere stenen bij het graf van haar moeder te staan, vond ze best wel eng. Ze huiverde weer even.Rob pakte haar stevig vast.“Ja, je moeder heeft eindelijk rust. Iets, wat ze heel haar leven eigenlijk niet gekend heeft,” zei hij gesmoord.Inge zag, dat er ook tranen in Robs ogen stonden.“Kom we gaan weer,” zei hij toen en snoot even zijn neus.Samen liepen ze zwijgend het kerkhof af. Een mooi kerkhof vol bomen en struiken, waarin vogels vrolijk hun voorjaarslied floten. Maar haar moeder hoorde dat niet meer, dacht Inge weer heel triest.

“Heb jij die mooie steen betaald,” vroeg Inge, toen ze weer in de auto zaten.“Nee, je moeder had gelukkig een begrafenisverzekering en die mensen hebben dat geregeld.”“Krijg jij ook geld om alles wat ik opeet te betalen,” vroeg Inge verder.“Nee, maar dat komt later wel in orde als het huis verkocht is. Maak jij je daar maar niet druk om.”Het huis verkocht, dacht Inge. Het huis, waar moeder zo blij mee was, toen ze daar met z’n drietjes introkken. Het huis ook, waar zij jaren in had gewoond. Voorbij, dit alles was voorbij. Weer heel somber werden haar gedachten. Ze was een wees, want haar vader leefde natuurlijk ook niet meer. Daar was zeker ook iets verschrikkelijks mee gebeurd.Rob voelde Inges sombere gedachten aan. Hij legde even zijn hand op haar knie. “Kop op meisje,” zei hij. “Laten we maar niet meer omkijken naar het verleden. We gaan even lekker naar het strand een wandeling maken en daarna ergens iets eten.” Door die wandeling langs het strand en het eten knapte Inge weer iets op.

De volgende weken ging Inge nooit meer naar de straat waar het huis stond. Ze wilde het liefst alles van vroeger vergeten en niet meer aan die

112

tijd terugdenken. Eigenlijk verwonderde het haar wel dat ze zo weinig aan moeder dacht. Moeder was ook nooit een echte moeder voor haar geweest, dacht ze op een avond, toen ze samen met Rob aan tafel zat. Moeder had haar nooit aangehaald en op een enkele uitzondering na, veel aandacht aan haar geschonken. Een keertje met haar gaan winke-len. Ja, dat vond moeder vroeger wel fijn. Haar leuk aankleden. Dan was ze wel trots op haar dochter, maar verder leefde moeder een eigen leven. Vader was het toch altijd geweest, die ergens met haar naar toe ging. Vader zoende haar vroeger wel regelmatig en kon haar soms zo lekker in zijn armen nemen.Een zoen van moeder! Dat had moeder haast nooit gedaan. Als ze er goed over nadacht, gebeurde dat alleen maar, als ze haar verjaardag vierde. Moeder hield nu eenmaal niet van zoenen en knuffelen.Was moeder eigenlijk bij haar geboorte wel blij met haar komst geweest. Had ze haar toen wel geknuffeld. Dat kon ze zich natuurlijk niet meer herinneren. Nee, dat zou ze toen ook wel niet gedaan hebben. Moeder was vast niet blij, toen ze in verwachting raakte. Ze wilde natuurlijk ook geen kinderen meer, daarom was zij in haar eentje opgegroeid.

Allemaal vragen, die in Inges hoofd rondspookten, maar haar vader was er niet om die vragen te beantwoorden en Rob wist daar natuurlijk niets van. Wat zou het fijn geweest zijn als er wel een broer of zusje was geweest. Iemand, die echt bij haar hoorde. Nu had ze helemaal niemand meer. Vader beweerde altijd, dat moeder echt wel van haar hield. Maar dat moeder zich nu eenmaal moeilijk kon uiten en daarom zo afstande-lijk deed. Moeder had geen leuke jeugd gehad. Net als hij enig kind, maar niet met fijne ouders. Haar vader en moeder waren verslaafd aan sterke drank. Ze konden daar niet buiten. Eigenlijk echte alcoholisten. Drank was voor die mensen de hoofdzaak en daarom was er altijd gebrek aan geld. Moeder liep er meestal in afdankertjes van andere mensen bij. In haar jeugd als moeders vader echt goed dronken was, had

113

hij haar vaak ook heel hard geslagen. Maar waarom was moeder dan later ook gaan drinken? vroeg Inge zich af. Ze wist toch, wat voor ellende die nare drank kon veroorzaken. Vader zei altijd, dat ze maar erg lief voor moeder moest zijn. Dat had ze echt geprobeerd. Maar dat was zo moeilijk geweest. Ze kon zich nog goed herinneren, dat ze één keer haar arm door moeders arm had gestoken, toen ze samen gingen winke-len en allebei iets leuks op de kop konden tikken. Maar haar moeder had haar arm toch meteen weer losgeschud. “Ik loop liever in mijn eentje,” zei ze toen.Die woorden van moeder hadden haar toen ontzettend pijn gedaan. Daarna had ze dat ook nooit meer gedaan. Maar toen woonden ze nog in ’t oude huis. In ’t nieuwe grote huis was de band met moeder nog veel slapper geworden. Omdat vader veel meer verdiende, kreeg moeder geld genoeg om handen en een eigen auto. Daarna ging moeder altijd weg en was heel vaak niet eens thuis, als zij uit school naar huis kwam. Ze verwaarloosde toch ’t huis. Het zag er meestal rommelig en stoffig uit. Zij moest dat dan altijd helpen opruimen. In dat nieuwe huis kwa-men er ook steeds meer ruzies tussen vader en moeder. Dat nare gescheld van moeder. Wat had ze dat verschrikkelijk gevonden. Toen Rob bij hen introk ging het eerst wel goed. Maar later begon moeder, als ze weer flink gedronken had, ook tegen hem te schelden. Dat lag echt niet aan Rob. Rob was een gezellige man en kon zich wel goed uiten. Hij liet moeder toch ook heel vaak merken, dat hij van haar hield. Ook van haar hield hij. Dat wist ze zeker. Rob sloeg wel vaak een arm om haar heen en als ze met zijn tweetjes de stad ingingen liepen ze toch meestal gearmd. Ook zoende hij haar vaak. Ja, Rob was wel blij, dat zij in zijn leven gekomen was. Zijn eerste echte grote dochter, noemde hij haar toch. Met moeder was er nooit een echte band geweest. Niet zoals Anja die had. Daar was het altijd heel gezellig. Anja en haar moeder hadden wel een hele hechte band. Daar kon ze soms zo jaloers op zijn. Vooral de laatste tijd, nu ze daar regelmatig in huis kwam. De moeder van Anja ontving haar ook altijd heel hartelijk en kuste haar wel. Ook kreeg ze

114

altijd ’s avonds een nachtzoen van haar, als ze daar bleef slapen. Alle-maal sombere gedachten, die weer door Inges hoofd speelden. Maar ze probeerde er meteen weer aan te denken, hoe fijn het bij Rob was. Heer-lijk rustig en helemaal geen gescheld of geschreeuw meer.

“Morgen gaan we de stad in. Overmorgen moet ik weer een paar dagen weg, maar dan ga jij lekker weer naar Anja’s ouders. Dus moeten we nieuwe kleren kopen. Die moet je echt hebben.Vooral wat nachtgoed. Ik wil niet, dat ze denken, dat ik je niet goed ver-zorg,” merkte Rob op.“Maar ik heb toch geen geld, Rob!” zei Inge.“Over geld praten we niet, meisje. Ik betaal dat wel! Jij bent toch mijn dochter!”Ja, Rob was echte een fijne man, dacht Inge weer eens heel blij.

Toen Inge echter, na een paar leuke dagen bij Anja thuis was, kwam er toch een brief van de Raad van Kinderbescherming.Rob belde daarheen en er werd een afspraak gemaakt, wanneer er een iemand over Inge zou komen praten.Heel nerveus werd Inge weer.Toevallig was ze thuis op die bewuste middag.Er waren twee leraren ziek en daarom werd haar klas naar huis gestuurd. Rob was er zelfs nog niet, toen de mevrouw aanbelde.Zenuwachtig deed Inge de deur open.Een grote statige vrouw met een streng gezicht, stond in de deurope-ning. “Zo jij bent natuurlijk Inge,” begroette die haar. “Ik ben mevrouw Hilbers. Ik kom hier namens de Raad van Kinderbescherming.”Inge knikte alleen maar. Waar bleef Rob? dacht ze paniekerig. Anders was hij toch altijd heel stipt met zijn afspraken. “Rob is er nog niet,” zei ze daarom. Heel nerveus klonk haar stem. “Maar u mag wel binnen komen.”

115

“Ik ben een kwartier te vroeg,” merkte de mevrouw op, terwijl ze haar jas aan de kapstok hing. “Maar ik dacht, er zal wel iemand thuis zijn.”“Ik ben nog alleen, maar Rob zal zo wel komen,” zei Inge.“Ben je vaak alleen, meisje?” vroeg mevrouw Hilbers.“Nee, hoor,” zei Inge, “soms een uurtje uit school, want Rob komt altijd om vijf uur naar huis. Toen ik nog bij mijn moeder woonde, was ik veel vaker alleen, want als die ging bridgen kwam ze soms pas in de avond naar huis.” Zo, dat had ze even goed gezegd, dacht ze daarna behoorlijk triomfantelijk.

Inge ging mevrouw Hilbers voor naar de kamer.“Wilt u een kopje thee,” vroeg ze toen maar.Dat wilde ze wel. Inge ging naar de keuken, om dat te zetten en stak daar haar tong uit haar mond. Wat een kakmadam en meteen haar uithoren. Maar dat Rob soms ook wel eens pas om zeven uur thuis kwam, had ze lekker niet verteld. Rob belde gelukkig altijd wel, als het wat later werd. Hij wilde niet, dat ze ongerust zou worden.

Gelukkig hoorde Inge de voordeur open gaan. Rob kwam thuis.Die begroette de mevrouw en ging tegenover haar op de bank zitten. Inge schonk maar drie kopjes vol en ging bij hen zitten.“Is het niet beter, dat zij er niet bij is?” vroeg de mevrouw naar Inge wij-zend.“Ik had ook gedacht, dat Inge nog op school zou zitten. Waarom ben je eigenlijk thuis, meisje?” vroeg Rob.“Zieke leraren, Rob. Daarom zijn we naar huis gestuurd,” antwoordde Inge.“Nou ja, je kunt er best bij blijven zitten, het gaat toch over jou. Wij heb-ben ook geen geheimen voor elkaar, hè meidje,” zei Rob daarna glim-lachend.Inge zag wel aan het gezicht van de mevrouw, dat ze het daar niet mee eens was, maar ze begon toch met het gesprek.

116

Ze legde het formulier op tafel voor haar. “U bent dus geen familie van Inge?” vroeg ze.“Nee,” merkte Rob kortaf op, “dat heb ik toch ingevuld.”“Is er dan helemaal geen verdere familie?” vroeg mevrouw Hilbers weer.“Nee, maar dat heb ik ook ingevuld.” Een beetje korzelig klonk Robs stem.“Wat is de reden dat u Inge spontaan bij u nam. Een mooi gebaar van u vind ik dat wel,” merkte mevrouw Hilbers op.“Inge had niemand meer waar ze heen kon gaan en wij waren al een beetje aan elkaar gewend,” zei Rob iets vriendelijker. “Voor dit ver-schrikkelijke gebeurde, woonde ik al een jaar met haar moeder samen. Ik voel me zo’n beetje een vader voor haar en…”“Ja, haar vader leeft nog, maar die woont ook niet meer in Holland,” viel ze hem in de rede. “We hebben geprobeerd hem te lokaliseren, maar dat is niet gelukt. Daarom heeft het ook zo lang geduurd voor ik hier naar toe kwam. Dat we haar vader niet kunnen spreken, is erg jammer. Was dat wel zo, dan hadden we zijn toestemming kunnen vragen en was de zaak zo geregeld. Maar zoals de toestand er nu uit ziet, valt Inge onder de wezenwet en moeten wij zorgen, dat ze op een goede plaats terecht-komt, dus…”“Die goede plaats heeft ze al bij mij,” viel Rob haar in de rede.“Ja maar meneer, u woont hier helemaal in uw eentje, en u bent geen familie van haar. We kunnen een meisje van veertien toch niet zomaar bij een man alleen laten wonen. Bovendien moet u door de weeks toch naar uw werk en zal dat kind veel te veel tijd in haar eentje moeten door-brengen.” “Maar veel in mijn eentje was ik ook bij mijn moeder. Die was meestal weg als ik uit school thuis kwam,” mengde Inge zich in het gesprek.“Laat mij even rustig met je oom praten,” vermanend kwam dat er bij de vrouw uit. Ze wilde verder gaan, maar weer nam Rob eerst het woord.

117

“Inge zal niet veel alleen zijn,” merkte hij een beetje korzelig op. “Er zit een meisje in Inges klas. Bij haar ouders mag Inge de uren doorbrengen, die ik niet thuis kan zijn. De vader van dat meisje wil ook wel als toeziend voogd optreden. Dus nu weet u, dat ik er niet in mijn eentje voorsta.””Dat kan wel allemaal zo zijn, maar dat zijn ook weer vreemde men-sen,” merkte mevrouw Hilbers kortaf op.“Maar ik wil bij Rob blijven,” gilde Inge.“Rustig maar meisje,” zei Rob. “Weet je wat jij doet, ga maar een lekker kopje koffie voor ons zetten, daar heb ik best trek in.”

Inge ging naar de keuken maar liet de deur op een kier staan. Zo kon ze het gesprek toch blijven volgen.“En hoe moet dat dan verder met de financiële kant gaan?” hoorde ze de mevrouw weer vragen.“Oh dat is geen probleem, als u Inges kinderbijslag voortaan hierheen stuurt, zorg ik verder wel voor haar. U kunt eventueel mijn loonstrook inzien en dan aan de weet komen dat ik genoeg verdien, om dat te doen.”“Natuurlijk is dat een prachtig voorstel van u, maar misschien voorlopig niet nodig. Er is genoeg overwaarde als het huis en de inboedel worden verkocht. Dus geld genoeg voorhanden om Inge verder op te voeden.”“Maar ik wil dat geld niet,” riep Rob uit.“Zetten jullie dat maar vast. Dan heeft Inge als ze later volwassen is een mooi spaarpotje.”“U stelt het allemaal wel iets te gemakkelijk voor. Natuurlijk weer een prachtig voorstel van u. Maar zo gaat het nu eenmaal niet.”Echt een naarling die mevrouw, dacht Inge erg kwaad wordend.Alles wat Rob voorstelde, wees ze af.Waar bemoeide ze zich mee? Rob zorgde toch goed voor haar.Ze ging naar binnen en zette twee kopjes koffie op tafel. “Dank je meisje,” zei mevrouw Hilbers met haar deftige spraakje.

118

Even was het stil in de kamer. Rob en de mevrouw dronken hun kopje koffie leeg.“Wat denkt u?” vroeg Rob daarna.“Zou er niet een gunstige beslissing van de Raad uit komen. Ik geef om Inge. Ik heb dat al tegen u gezegd. Ik voel me een vervan-gende vader en wil haar verder een blijde jeugd geven. Ze heeft al veel te veel narigheid moeten doormaken.”“Ik weet het niet zeker meneer,” zei mevrouw Hilbers iets vriendelijker. “Ik ben echter bang, dat een kind van veertien bij een man alleen bij de Raad moeilijk zal vallen. Eigenlijk moeten wij voor Inge zorgen, een goed pleeggezin of anders een kindertehuis. Als ze volwassen is, kan ze altijd naar u terug gaan.”“Maar ik wil bij Rob blijven,” riep Inge huilend uit. “Ik wil hier niet weg. Het is hier net zo fijn,” snikte ze.Rob ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen.“Stil maar Inge, misschien helpt deze mevrouw ons wel.”

Die mevrouw stond opeens op uit de bank. “Ik zal mijn best doen,” beloofde ze. “Maar veel hoop heb ik niet. Er zijn nu eenmaal regels in dit land en die regels dienen te worden nageleefd.”Rob ging mee naar de gang. Gelukkig, dat nare mens ging weg, dacht Inge.Toch begon ze weer te huilen. Moest ze bij Rob vandaan? Ergens anders wonen? Verschrikkelijk vond ze dat.Het kostte Rob best moeite Inge rustig te krijgen.Ze gingen zelfs na het eten samen een stuk wandelen.Maar toen Inge in haar bed lag, kwamen weer de tranen. Die mevrouw had wel gezegd, dat ze haar best zou doen, maar was dat wel zo. Voor die mevrouw waren die regels van dit land toch heilig. Dat had ze wel aan haar gemerkt.

119

Er volgden twee weken van spanning voor Rob en Inge.Op een zaterdagmorgen kwam Rob echter met een deftig uitziende brief naar boven. Hij las hem en vloekte, iets wat Inge nog nooit van hem gehoord had. Woedend smeet hij daarna de brief op tafel. “Die hufters,” riep hij uit.“Mag ik niet bij jou blijven?” vroeg Inge verschrikt, door die heftige reactie. Rob ging naar haar toe en nam haar in zijn armen. “Nee, ze geven geen toestemming,” merkte hij iets kalmer op. “Ze hebben een kindertehuis voor je gevonden, daar moet jij je over twee weken mel-den.”Gierend begon Inge te huilen. Wat Rob ook probeerde, hij kon haar eerst niet tot bedaren krijgen. Helemaal overstuur werd ze. “Dan ben ik wer-kelijk helemaal alleen,” gilde ze.“Waarom pakken ze jou ook nog van me af. Ik wil niet naar dat kinderte-huis, ik wil bij jou blijven.” Rob trok haar naast hem op de bank, sloeg zijn arm om haar heen en liet haar uithuilen. “Kom, het is mooi weer, we gaan voor het avondeten nog even samen weg. Lekker naar de duinen en de zee. Uitwaaien en al die akelige dingen vergeten,” zei hij.

Weer twee nare weken volgden. Rob had er ook moeite mee, dat voelde Inge aan. Toen ze op een middag uit school kwam, ving ze in de gang deze woorden van Rob op. Rob, die met een vriend in de kamer zat te praten en haar zeker niet thuis had horen komen. “Eindelijk had ik een doel in mijn leven en dat gunnen ze me niet,” hoorde Inge hem op een kwade toon, tegen zijn vriend zeggen. “En waar ik ook zo’n moeite mee heb is, dat het geld wat na de verkoop van ’t huis is overgebleven, voor Inges verdere opvoeding wordt besteed. Nu heeft ze later vast geen cent meer, want zo’n kindertehuis kost natuurlijk kapitalen. Dat geld is zo verdwenen.”

Maar toen Inge op de laatste schooldag, heel triest door het afscheid nemen van de klas en vriendinnetjes thuis kwam, klonk Robs stem toch

120

iets optimistischer, toen hij haar begroette. “Ik heb met dat tehuis gebeld Inge,” zei hij. “Ik geloof dat het daar best mee zal vallen. Het was een aardige mevrouw waarmee ik heb gesproken. Zij vond het ook sneu voor jou dat je niet bij mij mocht blijven. Ze beloofde me dat ik je vaak een week-endje mocht ophalen, dan kunnen we ook samen oma bezoeken. De vakanties mag je ook bij mij doorbrengen. Je krijgt een eigen kamertje en mag alles meenemen. Zelfs je eigen bed. Ik richt hier wel een logeer-kamertje in, waar je kunt slapen, als je bij mij komt.Ik laat je echt niet vallen, meisje. Jou helemaal van mij afpikken, kunnen ze gelukkig niet.”

Dus werd er weer een bestelwagen gehuurd.Het tehuis lag aan de rand van een stadje en zag er lekker licht en vrolijk uit, toen ze daar op een zonnige morgen aankwamen. Om dat huis heen een grote tuin, met een speelweide, waar schommels en wippen op ston-den. Een echt heel vriendelijke vrouw begroette hen.“Noemen jullie me maar Marga,” zei ze. “Wij spreken hier iedereen bij de voornaam aan, dat is veel vertrouwe-lijker. Alleen de hele kleintjes zeggen tante Marga. Binnen in de grote hal zag het er gelukkig ook licht en zonnig uit. Ze gin-gen eerst naar het kantoortje van Marga. Daar schonk ze koffie voor Rob in en vroeg toen aan Inge, wat die wilde drinken. “Een glaasje fris, Inge?” stelde ze vriendelijk voor. Inge knikte alleen maar. Stil zat ze daarna naar het gesprek tussen Rob en die mevrouw te luisteren. Maar Marga betrok haar later toch in dat gesprek. “We hebben een heel leuk kamertje voor je, Inge. Lekker licht met uitzicht op de tuin. De mavo is hier ook vlak bij. Met mooi weer kun je daar samen met een ander meisje naar toe fietsen. Als het weer echt slecht is, rijdt er een busje. Wat voor sport doe je?” vroeg ze toen.

121

“Ik tennis, vooral met Rob, maar dat kan natuurlijk niet meer,” ant-woordde Inge toch nog triest. “Oh, maar hier vlak bij is een leuke tennisbaan. Dan moet je maar lid van die tennisclub worden en als jij daar van de zomer met Inge wilt tennis-sen, kan dat ook hoor, Rob. Misschien op een mooie zomeravond. Dan kunnen jullie samen wel een baan huren.”Toen Inge dat hoorde klaarde haar gezicht weer een beetje op.“Komt u haar ook om de twee weken in het weekend halen. Het is zo fijn voor die kinderen, als er nog iemand in hun leven is. Veel kinderen hebben niemand meer, verschrikkelijk vind ik dat. Per-soonlijk vind ik het ook jammer, dat u geen toestemming gekregen hebt om verder voor Inge te zorgen,” ging ze verder. “Maar ja, dat zijn nu eenmaal de regels.” Ze zuchtte even. “Regels, waar ik ook soms wel moeite mee heb,” zei ze daarna.

Samen gingen ze toen naar boven, om Inges kamertje te bekijken. Grote trappen op naar de bovenverdieping. Een hele lange gang met veel deu-ren. Achter een van die deuren, die Marga open deed, een best wel leuke kamer. Eigenlijk nog groter dan het kamertje dat Inge bij Rob had. Er kwam een grote gehandicapte man Rob helpen alles naar boven te sle-pen.“Dit is Kees,” stelde Marga hem voor. “Onze klusjesman, hè Kees.”Die liet een vreemde luide lach horen.“Hij komt ons altijd helpen als dat nodig is,” zei Marga. “Ja, ik sterk zijn, ik best tillen kan,” riep de man uit. “Hij woont in een tehuis hier vlakbij en als we hem nodig hebben kun-nen we bellen.” Legde Marga uit.“Ik fijn vind dat tillen, ik spierballen heb.”Kees stroopte zijn mouwen op en luid lachend toonde hij die. Inge keek een beetje angstig naar hem.

122

“Het is een echte goedzak, Inge,” zei Marga, toen Kees met Rob naar de auto liep. “Hij ziet er misschien nog een beetje griezelig voor jou uit, maar hij zal je echt niets doen. Hij is ook altijd zo blij, als hij ons mag helpen.”

Toen alles boven in het kamertje stond, zag dat er meteen heel gezellig uit. Eten, werd er onder aan de trap geroepen. Rob en Inge gingen naar beneden. Daar stond Marga al op hen te wachten. Ze bracht hen naar een hele grote zaal, waar lange tafels gedekt stonden. Even later zaten ze samen met nog een paar verzorgsters, die Marga aan hen voorstelde en heel wat kinderen te eten. “De meeste waren veel jonger,” merkte Inge meteen op.“Er zijn hier heus wel oudere jongens en zelfs een meisje van jou leef-tijd,” vertelde Marga, “maar die blijven over op school.” Een goed verzorgde lunch. Inge had best trek en ze zag dat Rob ook lek-ker zat te smullen. Luidruchtig ging het er wel aan toe met die kleintjes. Na de lunch vertrok Rob. Inge huilde en bij Rob kwamen er ook tranen in zijn ogen. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar.“Ik zal je ontzettend missen,” zei hij gesmoord. Toen draaide hij zich abrupt om en liep naar de auto.Marga sloeg haar arm om Inges schouder“Kom maar Inge, we gaan even samen iets drinken. Fijn hè, dat die Rob er nog voor je is. Die komt je vast en zeker vaak halen. Een echte goede vriend heb jij en daar mag je blij om zijn.”

Die verdere middag besteedde Inge om al haar kleren in de kast te leg-gen. Daarna zat ze een beetje doelloos in haar kamertje.Heel verdrietig voelde ze zich weer. Waarom moest dit ook nog gebeuren? Waarom mocht ze niet bij Rob blijven wonen?Rob zou vast en zeker ook erg verdrietig zijn, dacht ze.

123

Die zou haar ook missen. Niet meer vanavond samen lekker eten en niet meer een potje schaken, als haar huiswerk af was.Er werd op de deur geklopt. “Mag ik even binnenkomen.” Een meisje van haar leeftijd deed daarna de deur open. Lang en slank, maar met een beetje grof gezicht. “Hallo,” zei ze, “ik ben Margriet. Ik moest jou komen halen voor de thee. Dat drinken we hier uit school altijd samen, voor we ons huiswerk gaan maken. Hoe heet jij?” vroeg ze toen. “Inge,” merkte die op. “Jeminee zeg, wat heb jij veel spullen,” riep Margriet uit “Zelfs een computer en een t.v. Heel wat anders dan mijn kale kamer. Had jij soms rijke ouders?”Ze liep de kamer door om alles te bekijken.“Mag ik af en toe wat spelletjes op jouw computer doen,” ratelde ze met-een weer verder, zonder Inges antwoord af te wachten. Beneden staat er ook wel een computer, maar die is veel ouder. Daar kun je alleen maar hele duffe spelletjes op doen. Ik weet zeker, dat jij veel leukere hebt. Kun je hier ook op schrijven?”“Ja,” zei Inge, eindelijk de gelegenheid van Margriet krijgend, iets te zeggen. “Ik maakte er veel mijn huiswerk op.”“Gos zeg, wat deftig, mocht dat van die school,” riep Margriet verwon-derd uit. “Natuurlijk,” zei Inge. “Ze vonden dat juist heel erg goed. Leerde je ook thuis met de computer omgaan.”Er luidde een harde bel door het huis.“Kom op, we moeten naar beneden theetijd. Al die regels hier. Daar baal ik wel eens van. Je bent hier nooit echt vrij. Ik zal blij zijn als ik achttien ben. Dan vertrek ik meteen,” merkte Mar-griet op.Toch heerste er beneden een gezellig sfeertje. En stuk of dertig kinderen. De meeste waren veel jonger. Eigenlijk waren alleen maar Margriet en vier jongens van haar leeftijd.

124

Margriet ging na de thee, weer met haar mee naar boven en Inge liet haar een paar spelletjes op de computer doen. Maar na een half uurtje ging Margriet weer naar haar eigen kamer. “Huiswerk maken,” zei ze. “Bah en soms komen ze naar boven om te controleren of we dat echt doen. Van mij had die mavo niet gehoeven, maar mijn Cito-toets was goed, daarom moest ik daarheen. Gelukkig dat jij morgen met mij daar heen fietst. Ik reed altijd in mijn eentje. Nou, tot straks bij het eten.” Inge was weer alleen.

Na het eten, dat ook gezamenlijk in die grote zaal werd genuttigd, werd daar de t.v. aangezet. Sommige kinderen deden spelletjes en de kleintjes vertrokken al snel naar hun bedjes. Om negen uur moesten ook de gro-tere naar boven. Wat vroeg, dacht Inge. Ze had nog helemaal geen slaap.Ze kon ook geen t.v. kijken, want die zou pas morgen, als zij naar school was, worden aangesloten. Ze ging maar in haar bed liggen. Lezen had ze ook geen zijn in. Haar gedachten gingen toch weer naar Rob. Die zat thuis ook in zijn eentje. Nu kreeg ze ook geen nachtzoen meer van hem. Hij kwam, als ze eenmaal in bed lag altijd nog even naar haar kamertje om die te geven en haar ’wel te rusten’ te wensen.Voorbij, dat alles was voorgoed voorbij. Weer kwamen er tranen in haar ogen.

Maar weer werd er op de deur geklopt en kwam Margriet binnen. “Dat dacht ik wel,” riep ze uit. “Jij ligt te grienen. Dat deed ik de eerste avond ook toen ik hier was. Dus daarom ben ik nog maar even naar je toe gegaan. Ik kan alleen niet lang blijven, want straks komen ze natuurlijk controleren of we al in bed liggen. Bah, wat naar vind ik dat altijd. Wij zijn toch geen kleuters meer.”Ze liep naar Inge toe en ging bij haar op het bed zitten.

125

“Een ding is wel fijn hier. Dat is Marga. Die is best heel erg aardig. Ik weet zeker dat ze jou straks ook nog wel te rusten komt zeggen. Dat doet ze altijd bij kinderen, die hier pas zijn.”

Werkelijk, net toen Margriet naar haar eigen kamer was gegaan, kwam Marga binnen. Die ging ook bij Inge op het bed zitten. “Ik kwam even kijken, hoe het me jou gaat,” zei ze, terwijl ze Inges hand vast pakte. “Je hebt het natuurlijk een beetje moeilijk, zonder die fijne vriend van je, hè. Maar het zal wel wennen. Als er iets is, kun je altijd bij mij komen. Pro-beer maar lekker te gaan slapen.” Ze streelde Inge even over haar haren.“Wel te rusten dan maar,” zei ze nog voor ze de kamer verliet.Door al die hartelijkheid viel Inge toch snel in slaap.

126

Hoofdstuk 9

De volgende morgen fietste Inge met Margriet, naar haar nieuwe school. Wel even iets anders, dacht Inge toen ze het schoolplein opreed. Wat een groot oud somber gebouw, echt donker en wat een kleine ramen. Heel ouderwets. Haar vorige school was veel moderner en lekker licht. Hoe moest ze in dit grote geval haar klas vin-den. Maar eenmaal in school wees Margriet haar de klas aan. Een beetje verlegen ging ze daar naar binnen. De leraar begroette haar wel erg har-telijk en wees haar een plaats aan. De les begon en nog steeds heel verle-gen zat Inge daar in de bank. Ook in de pauze stond ze eerst in haar eentje op het schoolplein. Niemand kwam naar haar toe. Ze ging maar op een bankje zitten en begon aan haar lunchpakket, dat ze vanmorgen had meegekregen. Gelukkig kwam Margriet even later ook naar buiten.“Wat ben ik blij, dat jij hier bent,” riep ze uit.“Nu heb ik tenminste iemand om mee te praten.”“Heb je dan helemaal geen contact hier?” vroeg Inge. “Nee, wij zijn kinderen uit een tehuis en die mijden ze, dat zul je heus wel merken,” zei Margriet.Vreemd vond Inge dat. Als je in een tehuis woonde, was je toch niet met-een anders. Maar dat Margriet geen contact kon krijgen, zou ook wel een beetje aan haar liggen. Margriet voelde zich hier helemaal niet thuis. Die plofte naast haar op het bankje neer en begon ook te eten. Even zaten ze daar zwijgend samen.“Ik zal blij zijn als ik van die rotschool af ben,” merkte Margriet toen op. “Van mij hoeft dat stomme leren niet. Vooral niet op deze school. Geen leuke kinderen. Allemaal kinderen met kapsones. Ik ben een arbeiders-kind. Ik was veel liever naar het lager beroepsonderwijs gegaan, net als die jongens, die bij ons wonen. Daar kun je tenminste lol trappen. Maar

127

Marga wilde, dat ik dit eerst maar eens ging proberen. Dus zit ik hier in ’t brugjaar. Nou, dit jaar zal ik er echt mijn best voor doen, dat ik blijf zit-ten. Dan mag ik misschien van die rotschool af.”Ja, Margriet was grof in haar mond, vloekte zelfs af en toe, dacht Inge. Ze had al gemerkt dat Marga probeerde die vloeken van Margriet eruit te krijgen. Maar erg lukken wilde dat zeker nog niet. Ze was nu eenmaal zo opgevoed. Marga had haar verteld, dat Margriet een kind van geschei-den ouders was,die alle twee al heel snel een nieuwe relatie aangingen. Waar Margriet niet in paste. “Wat heb jij veel kleren,” had ze gisteravond uitgeroepen. “Maar ja, jij hebt nog iemand. Ik ben maar een kind dat door de staat wordt grootge-bracht. Mijn ouders verdommen het nu eenmaal om voor mij te beta-len.” Toch was ze ondanks haar grote mond best wel een fijne meid. Dat had ze gisteravond wel gemerkt. Nee, Margriet had echt niet veel kleren en een heel kaal kamertje. Jammer dat ze veel groter was dan zij. Nu kon ze haar niets van haar kleren geven. Ze zou Margriet maar veel vragen of ze bij haar kwam, nam Inge zich voor. Spelletjes op de computer doen. Ze zei toch, dat ze die eindeloos vond.

Toch merkte Inge al snel dat ze wel goed mee kon komen op die school, vooral omdat ze de eerste tijd alles al wist. Ze liepen hier een beetje ach-ter bij haar oude school, dus kon ze heel vaak de goede antwoorden op een vraag geven. Ze leerde dit toch voor de tweede keer. Toen de leraar eens opmerkte, dat zij wel veel vragen goed beantwoordde, vertelde ze dat maar.Lachend zei de leraar toen, “wat een eerlijk meisje ben jij. Je had dat ons ook niet kunnen laten merken en laten denken dat je een echte bolleboos bent.”Wat verlegen had Inge toen weer voor zich uit gekeken, omdat de klas in lachen uitbarstte. Nee, die school viel Inge eerst niet mee. Ze miste in

128

het begin ook heel erg haar vroegere klasgenoten. Maar na een paar weken veranderde dat al en kreeg ze wel wat contact met de medeleer-lingen. Die accepteerden haar heus wel, dacht ze blij, toen ze weer eens met Margriet naar het tehuis terug fietste.Waar ze wel erg aan moest wennen waren al die mensen die er dagelijks om haar heen waren. Eigenlijk was Inge haar hele leventje altijd een beetje een eenling geweest. Haar moeder was haast nooit thuis, als ze vroeger uit school kwam. Ook bij Rob had ze veel uren in haar eentje moeten doorbrengen. Nu verlangde Inge er soms naar, even alleen te zijn. Ze vluchtte dan naar haar kamertje, maar meestal kwam Margriet meteen bij haar. Gelukkig dat ze na school een paar uur aan haar huis-werk moest besteden. Die paar uurtjes echt in haar eentje zijn, vond Inge langzamerhand best zalig.

Ze was nog maar vier dagen in het tehuis, toen een van de verzorgsters haar arm brak en voorlopig niet kon werken. Een vervanger kon Marga niet vinden. Inge merkte dat de andere ver-zorgsters het best druk hadden. Vooral als ze ’s avonds de kleintjes gin-gen douchen en daarna in hun bedjes stopten. Spontaan bood ze aan om mee te helpen.“Heerlijk,” riep Marga uit “Zet jij Thomas maar onder de douche en breng hem naar zijn bedje.” Dat helpen vond Inge best leuk. Hele grappige kleine kleuters waren daarbij. Kinderen met meestal met een nog veel triestere jeugd dan zij. Marga vertelde veel over die kinderen. Meestal waren het jongens en meisjes van gescheiden ouders. Ook veel kinderen, die hier al als baby waren gekomen en nooit een echte vader of moeder hadden bezeten. Met Thomas had Inge meteen al een heel goed contact gekregen. Al op de tweede dag was hij naar haar toegekomen en had aan haar gevraagd hoe ze heette.“Ik heet Thomas en hoe heet jij?”

129

Een voor zijn leeftijd nog wat tenger klein kereltje, met donker haar en prachtige bruine ogen. Die ogen konden je heel doordringend aan kij-ken. Best wel een eigen willetje, waardoor er wel eens een botsing ont-stond met de verzorgsters. Maar over het algemeen was hij vrolijk en geestig. Op school waar hij in groep 3 zat deed hij erg zijn best en volgde alles met grote interesse.“Ik weet een heel eng verhaal,” zei hij, terwijl Inge hem na het douchen in bed stopte. Hij keek haar weer doordringend aan, stak zijn kleine vin-gertje omhoog en begon. “Weet je, Mik moest alle letters verzamelen in de computer. Maar toen kwam Kabongkol. Die was heel slim. Weet je wat hij deed?” vragend keek hij Inge aan.“Nou, wat deed hij?” vroeg Inge.Thomas zuchtte even heel diep.“Hij maakte alle letters kwijt!!” riep hij toen uit.“Oh wat erg,” speelde Inge er meteen op in. “Hoe moeten we brieven schrijven.” Nu zuchtte zij even heel diep.“Maar wie is Kabongkol?” vroeg ze toen.“Kabongkol,” zei Thomas weer en keek haar heel ernstig aan. “Kabong-kol is een trol en die kan alles, maar!!! Even zweeg hij en vervolgde toen met een opgelucht stemmetje. “Mik heeft het woordje wèèr teruggevonden.”“En de andere letters?” vroeg Inge. “Ja, dat hoor ik morgen pas, als juffie de andere band draait, maar dan zal ik het je wel vertellen.” “Kun jij wel slapen, na dat enge verhaal?” vroeg Inge en streek even met haar hand over zijn bolletje.“Ja hoor, het is toch maar een verhaaltje,” zei Thomas lachend. “Dat moet je niet geloven, zegt juffie. Maar er zijn twee kindjes op school, die niet meer naar de videoband mogen kijken, want die kunnen ’s avonds dan niet slapen, maar ik wel hoor!!”

130

Inge gaf hem een nachtzoen op zijn voorhoofd en wenste hem wel te rusten.“Wat een leuk kereltje is Thomas,” merkte Inge later tegen Marga op. “Heeft hij geen ouders meer?” vroeg ze toen.“Nee, Thomas heeft geen ouders. Zijn moeder was gescheiden en zat al in de prostitutie, toen hij werd geboren. Ze heeft hem meteen afgestaan. Ze was verslaafd en omdat Thomas verschrikkelijke afkickverschijnse-len had, kwam hij niet in aanmerking voor adoptie en is hij bij ons geko-men. Het is best een intelligent ventje. We weten ook wie waarschijnlijk de vader zal zijn, want Thomas is acht maanden na die scheiding gebo-ren. Zijn moeder was getrouwd met een Italiaan. Maar we hebben hem nog niet op kunnen sporen. Hij is met de noorderzon verdwenen. Zijn moeder is Thomas ook nooit meer op komen zoeken en twee jaar gele-den aan aids gestorven. Ja, Inge in deze tehuizen zitten heel veel van deze kinderen. Maar het is fijn, dat we ze kunnen opvoeden. Ik denk dat Thomas er later wel goed zal afkomen. Het is een doorzettertje en behoorlijk leergierig. Misschien komt zijn vader ook nog wel eens opdagen. Die weet natuurlijk niet dat hij een zoon bezit.Wees maar een beetje een vervangende moeder voor hem.Dat beloofde Inge. Ze nam zich meteen voor, veel aandacht aan dat jochie te schenken. Hij had toch net als zij een vader, die niets van zich liet horen. Ze zou hem wel eens mee naar haar kamer nemen. Dan kon hij woordjes op de computer maken.

Door al deze dingen en de vele andere indrukken waren die veertien dagen voor Rob haar mocht komen halen en waar ze zo erg had tegenop gezien, voor Inge snel voorbij. Er gebeurde hier ook zoveel en ’s avonds was het meestal echt gezellig. Alles kon je hier doen, dammen, schaken en dan ook nog sjoelen. Dat deed ze veel met de jongens. De uren vlogen dan voorbij.

131

Margriet bleef meestal voor de t.v. hangen. Maar Inge had een hekel aan dat ding. Dat nare toestel, dat vroeger meteen als moeder thuis kwam, zijn geluid liet horen, zonder dat er naar werd gekeken. Uit mocht hij niet, als ze dat wel eens wel gedaan had, zette moeder hem meteen weer aan en altijd op een zender, waar Inge niets aan vond. Inge haatte eigenlijk dat toestel.

Maar ondanks dat het tehuis best mee viel stond ze toch heel blij, op die bewuste zaterdagmorgen, in de hal op Rob te wachten. Ze rende meteen naar hem toe, toen hij uit zijn auto stapte. Hij ving haar op in zijn armen en kuste haar. “Oh meisje, wat heb ik jou gemist!” riep hij uit.“Ik ook,” zei Inge. Maar ze dacht meteen, misschien had Rob haar nog wel veel meer gemist. Natuurlijk had ze ook veel aan Rob gedacht. Maar de laatste week had ze toch nooit meer gehuild, als ze ’s avonds in haar bed lag. Er gebeurden in dat tehuis ook veel leuke dingen en Marga was altijd lief voor haar. Ze liet echt merken, dat ze belangstelling voor haar had. Ze luisterde ook naar haar, als ze iets vertelde. Dat deed haar moe-der vroeger haast nooit. Maar Rob had niemand meer om zich heen. Die zat maar in zijn eentje. Ja, eigenlijk was alles voor Rob nog het ergste.

Een zalig weekendje werd het. ’s Middags weer lekker de stad in, waar ze samen de boodschappen haalden. Daarna gezellig met zijn tweetjes warm eten en natuurlijk een paar potjes schaken. De uren vlogen voorbij. Rob, die ’s avonds weer even naar Inges kamertje kwam. Een kamertje wat hij heel leuk had ingericht met een fijn bed.Een nachtzoen van hem krijgen. Heerlijk vond Inge dat.

Zondag tegen de middag gingen ze naar oma.Oma, die al met koffie op hen zat te wachten.“Fijn dat jullie er zijn,” riep ze uit.

132

“Door de weeks gaat het hier best. Dan is er van alles aan de hand, maar die zondagen duren soms zo lang. Maar ja, ik moet niet zo zeuren. Van-daag heb ik ook bezoek. Hoe bevalt het je in dat tehuis grietje?”“Och echt verschrikkelijk is het niet,” antwoordde Inge en haar stem had een opgewekte klank. “Het zal heus wel wennen. Er gebeuren daar best wel leuke dingen.”“Ja, dat is hier ook zo, maar al die mensen om me heen benauwen me soms een beetje. Daar moet ik het meeste aan wennen,” merkte oma op.“Dat heb ik dan van u,” riep Inge uit. “Ik vlucht ook vaak even naar mijn kamer, weg van al die stemmen.”“Heb je een leuke kamer en hoe gaat het op school?” vroeg oma weer. “Wat een vragen,” zei Inge lachend.“Ik heb een lekkere lichte en best wel grote kamer. Rob heeft die hele-maal voor me ingericht en die school bevalt me ook wel. Al was het eerst wel even wennen.”Rob zat er maar wat stilletjes bij. “Ik geloof, dat jij er het slechts bent afgekomen,” merkte oma toen opeens op. “Jij hebt wel niet zoveel mensen om je heen, maar dat is ook niet alles hè. Mis je Inge niet heel erg?” Een diepe zucht ontsnapte aan Robs lippen. “Ja, ik mis haar verschrikkelijk. Ik had eindelijk iets om voor te zorgen. Jammer dat het allemaal zo gelopen is, maar we moeten nu eenmaal ver-der.”“Ja,” zei oma, “gewoon verder gaan, dat zal ik ook proberen.”“Kom op,” Rob sprong op uit zijn stoel. “Het is prachtig weer. Zullen we naar de zee rijden en even langs het strand lopen. Lekker uitwaaien.”Oma fleurde meteen weer op. “Heerlijk,” riep ze uit.

Een fijne wandeling werd ’t. Oma kreeg zelfs weer een beetje kleur op haar wangen. Waar Rob een vrolijke opmerking over maakte. “Ja,” zei

133

Oma. “Ik zit tegenwoordig veel te veel binnen. Ik probeer elke dag wel even naar buiten te gaan, maar toen ik nog met opa woonde, stookten wij het nooit zo warm. Had je veel meer frisse lucht. In dat tehuis is het altijd zo benauwd.” Met zijn drietjes gebruikten ze daarna nog iets in een leuk restaurant met uitzicht op de zee. Daar begon oma opeens over Inges vader.“Ik snap er niets van, dat hij nooit meer iets van zich laat horen. Ik vraag me wel eens af, of hij nog wel leeft. Als er in zo’n vreemd land een onge-luk is gebeurd, komen wij dat misschien nooit aan de weet.”“Wat moest ze daar op antwoorden,” dacht Inge triest.Ze legde even haar hand op die van oma. “Misschien komt er wel heel snel een berichtje van vader,” zei ze troostend.“Nee,” zei oma. “Ik hoop dat nog wel, maar echt daarin geloven, doe ik niet meer. Ik ben mijn zoon ook kwijt en zal wel nooit aan de weet komen, hoe hij is gestorven.” Rob pakte oma’s hand vast. “Gelukkig heeft u Inge nog. We zullen vaak naar u toekomen,” merkte hij op.“Bedankt jongen,” zei oma. “Ik had daar niet over moeten beginnen. Jij slooft je net zo voor me uit.”“Geeft niet hè Inge?” merkte Rob op. “Oma mag best ook haar sombere gedachten aan ons vertellen?” “Natuurlijk,” riep Inge uit. Ze stond op liep naar oma toe en sloeg haar armen om oma heen. “Ik ben toch zo blij, dat u er nog bent,” zei ze. “En ik ben ook blij met jou, grietje,” zei oma en haar stem klonk alweer iets opgewekter.

Na het eten bracht Rob oma weg. “Over veertien dagen komen we weer,” zei hij hartelijk.“Fijn,” zei oma, “echt iets om naar uit te kijken.”Ze ging mee naar beneden en zwaaide hen uit.

134

Oma werd echt een oude vrouw, dacht Inge, toen ze wegreden en ze naar dat broze mensje keek. Triest was ze ook, maar dat kwam vooral door vader.

“Zielig voor oma hè Rob, dat ze maar niets van vader hoort,” zuchtte Inge, toen ze wegreden.“Is dat voor jou ook niet erg?” vroeg Rob.“Nee, ik denk haast nooit meer aan hem en ik wil hem eigenlijk ook nooit meer zien. Hij is me gewoon vergeten. Hij heeft me laten vallen als een baksteen. Dat doet een echte vader toch niet.” Inge legde even haar hand op Robs knie.“Jij bent nu mijn vader!” zei ze.Rob pakte die hand even met de zijne vast. “Ja meisje, ik zal proberen een echte vader voor jou te zijn.” Een tijdje was het daarna stil in de auto.Nee, dacht Inge, vader had voor haar afgedaan. Vader dacht alleen maar aan zich zelf, dat had ze toch vorig jaar wel gemerkt.

Hartelijk nam Inge even later afscheid van Rob. “Over twee weken kom ik je weer halen,” beloofde Rob.“Hoe was het?” vroeg Marga, die meteen naar haar toe kwam. “Heerlijk,” riep Inge uit en vertelde, wat ze allemaal gedaan hadden. “Maar hier is het ook best leuk hoor,” zei ze daarna“Gelukkig,” merkte Marga op. “want je zult hier nog wel een tijdje moe-ten blijven. Ga snel lekker slapen, wel te rusten hoor.”Ja, dacht Inge, Marga was een fijne vrouw. Dat kon ze later toch ook wel worden. Kinderen verzorgen, die geen vader en moeder meer hadden.Ze wist dan toch precies, hoe die zich dan voelden en wat ze nodig had-den. Een beetje liefde en aandacht. Ze ging goed haar best doen op school, als ze dat diploma in haar zak had, kon ze daarmee toch van alles worden. Maar ze wilde wel iets gaan doen in de verzorgende sector. Iets doen, waar je andere mensen gelukkig mee maakte.

135

Het voorjaar ging langzaam over in de zomer. Een mooie zomer met veel zonnige dagen. Dagen waarvan Inge genoot. Veel uren bracht ze weer op de tennisbaan door en omdat daar ook veel meisjes van haar school kwamen, kreeg ze op school ook echte vriendinnen. Ze hoorde er dus wel bij en werd zelfs voor een partijtje of verjaardagsfeestje gevraagd. Iets waar Margriet dan heel jaloers op was. Margriet, die haar zin had gekregen. Door heel slechte cijfers te halen, was ze tussentijds overgeplaatst naar het beroepsonderwijs. Maar ook daar gooide ze er met de pet naar. Zonde vond Inge dat, want als ze wilde kon Margriet best leren. Maar die vond al dat leren maar een akelig gedoe. Ze ging later toch in een bar werken, daar verdiende je hartstikke veel en vroe-gen ze niet naar papiertjes. Misschien sloeg ze later wel een rijke peer aan de haak en dan was haar kostje gekocht. Nee, hoe Marga het ook probeerde. Magriet nam niets van haar aan. Toch ging Inge, als ze in het tehuis waren vaak met Magriet om, want er was nu eenmaal niemand anders van haar leeftijd.

Dat leuke tennissen en die schoolvriendinnen en dan ook nog de week-endjes met Rob, maakten dat Inge het leven steeds zonniger ging bekij-ken. Rob kwam zelfs soms op een mooie zomeravond met haar een balletje slaan. De paasdagen en ook de pinksterdagen bracht Inge met hem door. Ja, er kwam eindelijk rust in haar leven. Geen nare dingen gebeurden er meer. Al vond Inge wel, dat oma steeds verder achteruit ging. Die kon er soms zo weggetrokken uitzien, als ze daar zondags kwamen. Vader natuurlijk, dacht Inge dan. Oma piekert nog steeds over hem, dat weet ik. Langzamerhand groeide ook bij Inge het besef, dat er misschien toch iets met haar vader was gebeurd. En net als oma, die daar van overtuigd was, begon zij ook te geloven dat haar vader niet meer leefde. Soms gingen haar gedachten ook weer opeens naar Peter. Peter, waar ze ook nooit meer iets van gehoord had. Waarom verdwenen men-sen waarvan je zoveel had gehouden, zomaar uit je leven, dacht ze soms, als ze een trieste bui had.

136

Zou Peter nog op dat internaat zitten?Misschien had hij wel een ander meisje. Was hij zelfs verloofd of zoiets. Dat kon toch. Best treurig werd Inge dan door al die gedachten.Ze probeerde wel, daar niet te veel aan te denken en gewoon lekker ver-der leven en je nergens iets van aan te trekken, zoals Margriet dat altijd zei. Ook had ze aan de kleine Thomas een behoorlijke afleiding. Dat jochie hing aan haar en bracht heel wat uurtjes met Inge door. Samen wandelen of in Inges kamer woordjes maken op de computer. Dat vond hij het prachtig! Steeds meer woordjes wist hij en was daar heel trots op. Net zoals Marga had opgemerkt, was Thomas behoorlijk intelligent. En Inge vond het leuk hem bij dat leren te helpen. Hij zou, als hij volwassen was, alles zelf moeten doen, dacht ze. Hij had toch helemaal geen fami-lie.

Inge ging ook met prachtige cijfers naar de derde klas en daarna met Rob een trip door Duitsland maken. Veel te snel naar haar zin, moest ze weer terug naar het tehuis en naar school. Ook het volgende jaar ging voor haar rustig voorbij, met steeds Rob die haar elke veertien dagen ophaalde en bezoekjes aan oma. Ook weer met leuke vakanties. Nu in de zomervakantie een trip door Denemarken. Een prachtig land vond Inge dat met vriendelijke mensen. Maar wel een trip van maar twee weken, toen had Rob geen tijd meer en vond het beter, dat ze de laatste twee weken maar naar het tehuis ging. Vreemd vond Inge dat, vorig jaar was ze de hele vakantie bij Rob gebleven, ook toen hij weer aan het werk ging. Maar hij moest deze maand heel veel overwerken en dan werd het veel te stil voor haar, had hij opgemerkt. Nu Anja was verhuisd, kon ze daar ook niet meer naar toe gaan. Een paar saaie weken, werden het voor Inge, want veel kinderen waren er ook niet op tennisbaan. De meeste waren weg.

137

En weer werd ’t herfst, met vallende bladeren en meestal regen en wind. Veel meer binnen zijn, niet meer dat leuke contact buiten het tehuis, alleen maar Margriet.Inge zat in de vierde klas, haar examenjaar. Ze blokte heel erg hard. Ze wilde dit jaar beslist haar diploma halen.Toen gebeurde er toch weer iets naars in haar leven.Op een middag kwam Marga aan haar vragen of ze even in het kantoor wilde komen. Toen ze daar binnen kwam zaten daar een man en een vrouw. De man had de kleine Thomas op zijn schoot. Hij zette het kerel-tje op de grond, stond op en liep meteen naar Inge toe. Hij schudde haar de hand en zei. “Ik wil jou heel erg bedanken, voor de zorg die jij aan mijn zoon gegeven hebt. Ik heb van Marga gehoord, dat jij altijd veel belangstelling voor hem toonde.”“Bent u de vader van Thomas?” vroeg Inge.“Ja, ik ben Thomas’ vader, maar dat ik een zoon bezat, ben ik vorige week pas aan de weet gekomen. Na mijn scheiding ben ik als kok op een schip aangemonsterd en zo’n beetje de halve wereld rondgezworven. Maar nu heb ik een lieve vrouw ontmoet.” Hij keek even naar zijn vrouw. “Ik kon ook weer een goede baan in een restaurant in Italië krij-gen. Gelukkig dat ik dat gedaan heb, want nu hebben ze me kunnen lokaliseren. Natuurlijk neem ik Thomas mee en zal hem verder opvoe-den. Ik ben dolblij met dat kereltje.”“Oh Thomas, wat fijn voor je,” riep Inge eerst spontaan uit.“Ja, hè Inge,” zei die parmantig. “Ik heb nu echt een vader en een moe-der.” Heel blij klonk zijn stemmetje. Het werd een ontroerend afscheid voor Inge en daarna vluchtte ze met-een naar haar kamertje. Er kwamen toch tranen in haar ogen. Weer iemand die uit haar leven verdween, dacht ze.

Rob kwam haar die herfst ook steeds minder ophalen.Maar de zondagen dat hij niet kwam, besteedde Inge maar aan haar huis-werk. Rob zei, dat hij veel moest overwerken.

138

Net als vader vroeger, dacht Inge wel eens. Werkte hij echt over, of had hij een andere vrouw. Dat kon toch. Maar dat aan hem vragen deed Inge niet.De kerstdagen bracht ze nog bij Rob door, met een leuke boom in zijn kamer. Toch gingen Inges gedachten, net als vorig jaar weer terug naar die kerstmis van twee jaar geleden. Naar opa en moeder, die toen uit haar leven verdwenen.Nu was het ook al meer dan twee jaar geleden, dat ze iets van haar vader gehoord hadden. Nee, die leefde vast niet meer, daar was ze zo langza-merhand van overtuigd.Als ze morgen op eerste kerstdag naar oma gingen, zou die vast weer over vader beginnen. Het werd steeds moeilijker oma te troosten. Tegen haar zeggen, dat er heus wel snel bericht van hem zou komen, had geen zin meer, dacht ze die avond voor Kerstmis.Als het later uitkwam, dat hij nog wel leefde, wilde zij in ieder geval niets meer met hem te maken hebben. Nee, haar vader bestond niet meer voor haar. Een zoon, die zijn ouders en nog steeds zijn moeder zoveel verdriet aandeed, wilde ze nooit meer vader noemen. Zoiets verschrik-kelijks deed je als zoon toch niet.

Oud en Nieuw vierde ze op school, want Rob moest voor de zaak weg. Weer kwam de vraag bij Inge op, of dat wel zo was.Maar als Rob echt een vrouw had gevonden, waarmee hij gelukkig kon worden, mocht zij dan dat geluk in de weg staan? Nee, natuurlijk. Ze kon het beter eens aan hem vragen en zeggen dat ze blij voor hem was. Hij had zich toch al eens versproken en de naam Mathilde genoemd. Toen ze aan hem vroeg, wie dat was, kreeg hij een vuurrode kleur en zei, “Ach, zomaar een kennis.” Maar toen ze een maand geleden in de stad, samen in een restaurantje iets dronken, kwam er toch een vrouw naar hen toe, die Rob heel hartelijk begroette. Rob bood haar zelfs iets te drinken aan. Die heette toch Mathilde. Oh ze hoopte, dat als Rob werkelijk een vrouw gevonden had, zij dat was.

139

Die vrouw vond ze erg aardig. Ze vroeg toch zelfs vol belangstelling, hoe het met haar op school ging. Als Rob echt gek op die vrouw was, moest ze alleen maar blij voor hem zijn. Vooral als die vrouw haar ook aanvaardde. Rob had toch eindelijk ook recht op geluk. Als zij volgend jaar na haar diploma naar een bejaardenhuis ging om haar opleiding te volgen, zou ze ook niet bij hem kunnen wonen. Een ding wist Inge heel zeker. Ze werd later bejaardenverzorgster.In Januari kwam Rob haar echter weer gewoon om de twee weken een weekend halen. Dus ze had zich vergist, dacht Inge. Dat vond ze voor Rob eigenlijk wel jammer.

Maar begin maart werden haar voorgevoelens toch waarheid.Op een avond kwam Rob onverwacht bij haar en zei, dat hij iets wilde vertellen. Ze gingen naar haar kamertje en zaten even later samen op Inges bed.“Inge, er is een vrouw in mijn leven gekomen, waar ik verder mee wil gaan. Een fijne vrouw waarvan ik heel veel ben gaan houden…”“Dat is natuurlijk Mathilde,” viel Inge hem in de rede.Rob knikte. “Dat dacht ik wel, Rob. Mathilde is dus niet zomaar een kennis van je. Wat fijn voor je Rob,” riep ze toen uit.“Is het soms die vrouw, waarmee we in de stad eens koffie hebben gedronken.” Vragend keek Inge Rob aan.Rob knikte alleen maar.“Oh, dat is een fijne vrouw. Ik heb heel leuk met haar zitten praten,” riep Inge opgewonden uit.“Ze vroeg me toen ook hoe het op school ging. Ja, die had echt belang-stelling voor me. Maar ze had wel een Amerikaans accent. Is ze dat soms zo Rob. Komt ze uit Amerika?”“Nee,” zei Rob. “Ze komt uit Canada en daar is ze nu weer.”“Stiekemerd,” riep Inge uit. “Dus net wat ik dacht. Die smoesjes van overwerk heb ik toch nooit echt geloofd. Mijn vader had vroeger ook

140

van die smoesjes, toen hij met Julia omging.” Inge schrok omdat ze dat er zomaar uitflapte. Ze keek even naar Rob, maar die zei niets. “Jij zegt altijd, dat ik eerlijk moet zijn en wat doe jij,” zei ze daarom meteen lachend.Maar Rob lachte niet met haar mee. Zijn gezicht bleef ernstig staan. “Mathilde en ik hadden besloten het pas aan jou te vertellen, als jij je diploma op zak had. Dan wilde ik ook naar Canada gaan. Jij kon dan zelf beslissen of je mee wilde. Mathilde is ’t daar helemaal mee eens. Ze werkt daar in de zaak van haar vader. Ze is na een mislukt huwelijk gescheiden en ik kan daar ook zo aan de slag. Daarom heb ik nog niets aan jou verteld. Ik was bang dat je verdrietig zou worden, omdat er iemand anders in mijn leven was gekomen.”Inge stond op en ging voor Rob staan. Ze sloeg haar armen om Robs nek en zoende hem.“Sorry Rob,” zei ze, “ik had je niet met mijn vader mogen vergelijken. Jij bent heel anders, dat weet ik toch. Maar ik wil best mee naar Canada,” riep ze weer vrolijk uit. “Daar kan ik ook wel verder stude-ren.”Rob pakte opeens Inges hand vast. “Er is iets gebeurd, waardoor ik misschien eerder dan jij naar Canada ga. Mathildes vader is plotseling gestorven en nu heeft zij aan mij gevraagd, meteen te komen, om met haar de leiding van die zaak over te nemen.”Meteen verdween bij Inge de vrolijke uitdrukking op haar gezicht. Er ging zelfs een schok door haar lichaam. Rob alleen naar Canada en zij hier in haar eentje achterblijven, dacht ze heel erg geschrokken.“Kan ik dan ook niet mee?” vroeg ze.“Nee, dat gaat niet. Jij moet hier eerst je school afmaken. Als je achttien bent en volwassen, kun je naar ons toe komen. Het duurt toch maar een half jaartje voor ’t zover is en dan kom ik je halen. Ik vind ’t ook erg naar voor je, maar ik kan Mathilde toch niet alleen laten modderen. Ik heb met Marga al afgesproken, dat ze jou af en toen naar oma zal brengen en ook ’s avonds weer ophalen.”

141

Even was het stil.Inge voelde, dat er tranen in haar ogen kwamen.Nu niet gaan huilen, dacht ze. Ze pakte haar zakdoek en snoot haar neus.Rob zou zijn belofte houden, dat wist ze in ieder geval zeker.Rob zou haar niet vergeten, zoals vader dat had gedaan en ’t was toch heerlijk voor hem, dat hij eindelijk een fijne vrouw had gevonden.“Ik red me wel, Rob. Maar jij blijft toch wel contact met me houden hè,” probeerde ze daarom dapper te zeggen, maar toch trilde haar stem een beetje. Ze ging naast hem op haar bed zitten en Rob sloeg zijn armen om haar heen.“Natuurlijk, ik stuur je ieder week een brief en je weet toch langzamer-hand wel, dat ik mijn beloftes nakom. Je zult zien, dat half jaartje is zo voorbij en dan kom je naar ons toe hè. Denk je eens in, dan vormen we samen met Mathilde een echt gezin. Jij wordt dan onze dochter, dat zou ik zo graag willen. Want ik ben toch je vader.”Hij stond op, trok Inge van ’t bed af en nam haar in zijn armen en zoende haar.“Meisje,” beloofde hij bijna plechtig. “Je weet, dat ik jou nooit zal ver-geten,” Hij zoende haar weer teder. “Ik ben en blijf toch altijd je vader.”“Dat weet ik heus wel,” merkte Inge op “en jij doet altijd, wat je beloofd.” Toch trilde haar stem een beetje bij die woorden. Rob liet haar los, “kom,” zei hij toen. “We gaan naar beneden even iets gebruiken.”

Toen Inge later op de avond afscheid van hem nam, probeerde ze weer heel dapper niet te huilen. Rob pakte een enveloppe uit zijn zak en gaf die aan haar.“Stop dat vanavond maar in de kluis op je kamer, maar vertel het aan niemand,” zei hij. “Morgen moet je het dan meteen naar de bank bren-gen, afgesproken.”Dat beloofde Inge.

142

“Ik heb het met Marga besproken. Heb je deze zomer wat geld om han-den. Je moet dit echt niet beschouwen als een echte afscheidsgroet. Als jij je diploma hebt gehaald, kom ik je halen. Dan mag je zelf beslissen, of je daar wilt blijven.Mathilda is een fijne vrouw en wil heel graag, dat je bij ons komt. Zelf heeft ze geen kinderen.” Rob nam haar in zijn armen en Inge zag dat er tranen in zijn ogen kwa-men. Weer probeerde Inge niet te huilen.“Ga maar Rob,” zei ze, “ik red me dat half jaartje wel.”Maar toen Rob wegreed, ging ze toch huilend naar boven.

Ze keek net in de enveloppe en telde het geld wat Rob haar gegeven had, toen Magriet haar kamer binnen kwam.“Gos heb jij al dat geld van je oom gekregen,” riep die verbaasd uit.“Heb jij dat dan gezien?” vroeg Inge.“Ja, ik stond toevallig in de hal, toen jullie zo ontroerend afscheid namen. Komt hij voorlopig soms niet meer?”“Nee, hij gaat naar Canada. Maar als ik mijn diploma heb, komt hij me halen…” Inge wilde nog verder vertellen, maar Margriet viel haar in de rede.“Hoeveel geld is dat wel?” vroeg ze.“Vijftien honderd gulden,” flapte Inge er toen toch uit.“Jeminee,” riep Magriet uit. “Als ik zoveel geld had, ging ik hier meteen vandaan. Nee, ik zou hier echt niet blijven.”“Ach meid, dan is dat geld zo op. Ik blijf rustig hier. Ik wil eerst mijn school afmaken,” zei Inge.Ze deed het geld weer in de enveloppe.Ze stond op, liep naar de deur van haar kast en stopte het geld in haar kluisje.

143

Maar die avond lag Inge toch weer eens te huilen.Rob zou echt wel schrijven. Maar een brief. Wat had ze daar nu aan, dacht ze triest.Nooit meer een weekend naar Rob.Meteen gedachten aan de paasvakantie, die over zes weken voor de deur stond. Die moest ze dus hier doorbrengen. Waarom ging iedereen ook altijd weg, dacht ze.

Twee weken later kwam er uit ’t bejaardenhuis op een morgen een bericht, dat oma ’s nachts in haar slaap was overleden.Verschrikkelijk vond Marga dat. Nu moest ze weer een naar bericht aan Inge vertellen, dacht ze, terwijl ze naar boven liep. Dat kind had de laat-ste tijd eigenlijk al genoeg meegemaakt.Inge zat te studeren toen Marga haar kamertje binnen kwam.Marga op de dag hier, dacht ze meteen. Dan was er zeker weer iets ergs gebeurd.“Inge,” begon Marga voorzichtig, “ik moet je iets vertellen.”“Wie is er nu weer dood gegaan, toch niet oma hè,” riep Inge ineens overstuur uit.Marga liep naar Inge toen en sloeg een arm om haar heen.“Je oma is gestorven Inge. Een hersenbloeding. Gelukkig in haar slaap, dus heeft ze er zelf niets van gemerkt.”Inge barstte in een heftige huilbui uit. “Nu heb ik dus echt niemand meer,” snikte ze.Marga nam haar in haar armen. “Je hebt mij toch nog en Rob,” zei ze. “Wij blijven je echt wel volgen.” Met deze woorden probeerde ze Inge te troosten. “Ga maar even met me mee.”Inge ging met Marga mee naar het kantoortje. Daar zaten ze nog een half uurtje samen te praten. Marga beloofde vanavond met Inge naar het bejaardenhuis te gaan. Toen werd ze weggeroepen en Inge ging maar weer naar boven.

144

Huilend viel ze daar op haar bed neer.Eigenlijk kwam dit bericht voor haar niet helemaal onverwachts. Vorige week zondag was ze toch al van oma geschrokken. Spierwit en wegge-trokken zag die er toen uit. Ook had ze de hele dag over vader gespro-ken. Zelfs herinneringen aan vroeger opgehaald. Met een trotse klank in haar stem had ze toen toch opgemerkt, dat zij het verstand van haar vader geërfd had. “Je vader kon vroeger ook zo goed leren. Heel trots waren opa en ik altijd met zijn rapporten,” had ze opgemerkt.

Het bejaardenhuis zorgde er voor, dat Inge samen met Marga afscheid kon nemen. Vader was de oorzaak van haar oma’s hersenbloeding, dacht Inge toen ze die avond alleen met Marga bij de kist stond. Oma had zon-dag toch over vader gesproken als over een dode. Oma was er helemaal van overtuigd geweest, dat vader niet meer leefde. Haar zoon was dood, dat wist oma zeker. Telkens als zij had geprobeerd over iets anders te praten, was oma toch weer op dat onderwerp teruggekomen. Al dat gepieker over vader, was voor oma te veel geweest, dacht Inge.Vredig lag oma daar. Een glimlach om haar mond. Oma was weer bij opa en had ook eindelijk rust, ging het door Inges gedachten. Alle twee konden ze niet meer aan hun zoon denken. Door die gedachten werd Inge weer heel kwaad op haar vader.

Op oma’s begrafenis waren toch nog wel veel mensen.Mensen uit het dorp en ook veel uit het bejaardenhuis. “Je grootmoeder was een fijne vrouw,” merkte een van de verzorgsters op. “Altijd heel blij en tevreden, als je iets voor haar deed.”“Ik zal haar missen, Inge,” zei de buurvrouw, waarmee oma de laatste tijd zoveel uren had doorgebracht. “Ik zal haar echt missen. Waarom liet die zoon nooit iets van zich horen.”Ja, dacht Inge. Ook deze vrouw was er ook van overtuigd, dat het zwij-gen van haar vader de oorzaak was van haar oma’s dood.

145

Heel droevig gestemd reed Inge na afloop met Marga naar het tehuis terug.Nu was ze echt helemaal alleen, dacht ze, net als Magriet had ook zij helemaal geen familie meer.Geen vader, moeder, broer of zusje. Zelfs niet meer een oma en opa. Ze was echt een kind dat helemaal alleen op de wereld stond. Want verdere familieleden waren er toch niet. Toen ze eenmaal in haar bed lag, barstte ze dan ook in tranen uit. Het duurde die nacht heel lang, voor ze in slaap viel.

146

Hoofdstuk 10

Voor ze ging slapen keek Inge nog even in haar rap-port. Met een landerig gevoel smeet ze daarna dat rapport op ’t bureau-tje. Ze rekte zich uit en viel toen op haar bed neer. Nergens had ze zin in. Zelfs de mooie cijfers op dat rapport konden haar niet blij maken. Ze interesseerden haar helemaal niet. Ze had echt voor niets zo goed haar best gedaan, dacht ze opstandig. Rob was er toch niet, om dat mooie rap-port verheugd aan hem te laten zien en daarna een complimentje te krij-gen. Natuurlijk kon ze het wel aan hem schrijven en zou hij beslist een leuke brief terugschrijven. Maar ’t persoonlijk aan Rob vertellen en samen dat rapport doorkijken zoals vroeger in de paasvakantie was toch veel fijner. Marga was daarnet wel heel blij met dat rapport. Die had haar natuurlijk een complimentje gegeven. Maar Marga ging ook weg met de paasdagen. Die paasvakantie van twee weken. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. Wat moest ze daar mee?Ze had zich voorgenomen, die bij oma door te brengen. Dat was zelfs een maand geleden al met een verzorgster besproken.Die zei toen, dat er wel een logeerkamertje was, waar ze kon slapen. Maar naar oma kon niet meer, die was ook uit haar leven verdwenen. Ze zuchtte even heel diep.Er was echt niemand meer, waar ze naar toe kon gaan. Zelfs Thomas woonde niet meer in dit tehuis. Thomas, dacht ze. Er kwamen zelfs een paar tranen in haar ogen. Natuurlijk was ’t fijn voor het kereltje, dat zijn vader eindelijk was komen opdagen. Net zoals Marga dat voorspeld had, wist die niet eens dat hij een zoon bezat. Een fijne man en vrouw waren het, die Thomas wel goed zouden opvoeden. Maar zij was hem kwijt, dacht Inge weer heel somber. De vader van Thomas had eerst wel

147

een paar keer naar haar geschreven. Telkens met een briefje van Thomas en een tekening erbij. Maar de laatste tijd hoorde ze niets meer van hen. Net als Peter zouden die haar natuurlijk ook heel snel vergeten. Als Tho-mas hier nog geweest was, had ze met hem leuke dingen kunnen doen. Naar de speeltuin. Met de bus naar een leuke kinderfilm of naar de kin-derboerderij. Maar dat kon allemaal niet meer.Hoe moest ze die dagen doorkomen?Pasen viel dit jaar ook nog heel vroeg. Dus de tennisbaan was nog niet open. Niet lekker met haar vriendinnetjes op de baan spelen. Trouwens veel zouden dat er niet geweest zijn. Iedereen ging natuurlijk op voor-jaarsvakantie.Echt helemaal alleen, voelde Inge zich.Nu Marga ook weg ging, zou ’t hier helemaal saai worden. Met de ove-rige verzorgsters was ’t contact veel minder. Als Marga hier niet was, ging iedereen zijn eigen gangetje. Marga kon huiselijkheid brengen. Maar die huiselijkheid ontbrak hier meteen, als Marga er niet was. Bah, waarom moest Rob naar Canada vertrekken. Hij had haar meteen na de dood van oma wel opgebeld om haar met dat verlies te condoleren. Best goed van hem. Maar haar verder steunen kon hij toen niet. Wat een narigheid allemaal. Ze zuchtte even heel diep. Ze begon te huilen. Ze rekte zich weer uit, draaide zich op haar zij en viel toch even later hui-lend in slaap.

Heel veel moeite had het Inge gekost, om bij dat fijne telefoongesprek met Rob na de dood van haar oma, niet in huilen uit te barsten. Op dat moment miste ze hem zo. Niet even als troost zijn armen om haar heen. Marga had echt haar best gedaan, ook toen oma werd begraven, maar Inge had Rob naast zich willen voelen, daar op die nare begraafplaats. Zijn steun ontbrak haar toen zo erg. Natuurlijk kwam Rob zijn belofte wel na. Inge kreeg iedere week een brief van hem. Inge had ook niets anders verwacht. Rob hield zijn woord, dat wist ze zo langzamerhand wel. Enthousiaste brieven waren het, die zij van hem ontving. Een beste

148

zaak. Een mooi huis met een grote tuin en het weer was daar ook al zalig. Als zij daar in de zomer zou komen, vond ze het daar vast heerlijk. Maar van de zomer was nog zo ver weg voor Inge. Hier in Holland was de weersvoorspelling nog steeds veel regen en wind. Echt nog geen voor-jaarsweer.

Na een half uurtje schrok Inge weer wakker, omdat Margrietluidruchtig de kamer binnenkwam.“Gut sliep jij al. Het is pas half negen! Wordt maar snel wakker. Ik heb echt een pracht plan voor de paasvakantie,” riep ze enthousiast uit. “Heb jij echt zin om hier te blijven? Een dodelijke verveling wordt dat. Daar moet jij je maar op voorbereiden. Dagen die maar niet om willen gaan. Heb jij geen zin om die paasvakantie met mij in Amsterdam door te brengen?” Inge ging rechtop zitten.“Wij met zijn tweetjes naar Amsterdam?” vroeg ze verwonderd.“Daar krijgen we toch nooit toestemming voor,” riep ze daarna twijfe-lend uit.“Nee, natuurlijk niet. Met zijn tweetjes naar Amsterdam. Daar geeft Marga nooit toestemming voor. Maar ik ben door de jongste broer van mijn moeder uitgenodigd om met de paasdagen bij hem te komen loge-ren.”“Ik dacht, dat jij helemaal geen familie meer had,” merkte Inge verwon-derd op. “Dat heb je toch altijd tegen mij gezegd.”“Ik heb nog één oom. Die is wel veel jonger dan mijn moeder. Hij werkte vroeger in Duitsland. Dus daar had ik niets aan.Daarom vond ik, dat ik helemaal geen familie meer had. Maar nu heeft die oom werk in Nederland gevonden en woont tegenwoordig in Amsterdam. Hij herinnerde zich opeens dat hij nog een nichtje bezat en heeft me al een paar keer geschreven. Hij wil met me kennismaken. Maar in mijn eentje naar hem toe te gaan vind ik geen donder aan. Hij vindt ’t goed dat jij meekomt. Denk je eens in,” ratelde Margriet enthou-siast verder.

149

Ze ging naast Inge op het bed zitten.“Wat een plezier we daar kunnen hebben. Amsterdam is echt een jofele stad. Dat weet ik toch. Ik ben er opgegroeid. Naar de bios of ’t Vondel-park. Lekker een rondvaart maken. Je hoeft je daar echt niet te verve-len.”Inge twijfelde nog. Zou ze dat wel doen? vroeg ze zich af.Ze moest nog maar zien wat voor oom dat was. Marga had haar toch niet veel goeds over die familie van Margriet verteld. Nee, ze kon beter maar hier blijven. Wie weet in wat voor zooitje ze terechtkwam.“Ik wil deze vakantie juist heel hard studeren,” zei ze dus maar.“We blijven maar een weekje weg hoor, want na die week moet mijn oom weer naar zijn werk. Ik herinner me hem als een leuke vent. Een echte peer,” riep Margriet weer uit.“Toe, doe nou niet zo duf en ga mee!!” Toen beloofde Inge er toch over na te denken, maar twijfelen deed ze nog steeds. Morgen meteen maar eerst even met Marga bespreken, nam ze zich voor, toen Margriet weg was.

De volgende morgen echter kwam Margriet echter al heel vroeg weer heel enthousiast Inges kamer binnen.“Mijn oom heeft Marga opgebeld en die geeft haar toestemming.Dus je gaat mee hè?” vroeg ze.“Kijk, Marga heeft aan jou geschreven, dat het goed is.”Ze moest vandaag onverwachts weg, dus kon ze je niet mondeling haar toestemming geven. Margriet gaf Inge een briefje, met boven aan die brief de naam van ’t tehuis en ’t adres.Een getypte brief waarin alleen dit op stond.Ga maar lekker met Margriet mee, Inge.Veel plezier samen, Marga.“Zie je wel, Marga vindt het goed,” riep Margriet uit en pakte meteen weer de brief uit Inges handen.

150

“Vooruit meid, ga lekker mee en als je dan het geld meeneemt, wat je van Rob hebt gekregen, wordt het helemaal een fijne paasvakantie. Mijn oom heeft beloofd, dat hij mij ook wat zakgeld zal geven. Marga gunde mij dit uitstapje wel en vond het vooral leuk, dat jij ook meeging.”Ach waarom zou ze niet meegaan? dacht Inge. Iedereen liet haar toch in de steek. Marga gaf haar toestemming, dus zou het wel goed zitten. Als Margriet ook wegging zat ze echt in haar eentje. Ook leek het haar best wel leuk naar Amsterdam te gaan. Daar was ze nog nooit geweest. Dus geen paasvakantie vol verveling, dacht ze opeens blij. Leuk van Marga, dat ze ook aan haar toestemming had gegeven. Als Marga het goed vond, was die oom zeker een fijne vent.Door al die gedachten ging Inge overstag.“Goed,” zei ze. “Ik ga wel met je mee. Wanneer gaan we?” vroeg toen ook enthousiast.“Morgenavond. Mijn oom moet dan overdag nog werken, maar verder heeft hij daarna een hele week vrijaf. Zalig dat je mee gaat,” riep Mar-griet uit.Toch ging Inge na dat gesprek naar beneden. Even kijken of Marga nog in het tehuis was, om ook nog mondeling toestemming aan haar te vra-gen. Maar die was al vertrokken. Weer twijfelde ze even. Maar Marga had toch geschreven, dat het goed was. Kom, niet verder zeuren. Gewoon meegaan, nam ze zich voor.

De volgende avond kwam Margriet haar pas heel laat halen. Inge wilde nog afscheid van de andere verzorgsters nemen, maar dat wilde Mar-griet niet. “Kom op. Marga weet het toch en als we niet opschieten missen we de bus naar de stad,” riep ze uit. Dus ging Inge maar mee. Na een kwartier-tje zaten ze al in de bus.

151

Om negen uur kwamen ze die bewuste vrijdagavond in Amsterdam aan. Wat een enorm station, dacht Inge meteen en wat een perrons. Hier de uitgang vinden zou niet meevallen. Maar Margriet trok haar mee een trap af. Nog door heel wat gangen liepen ze, waar zelfs winkeltjes waren. Inge keek haar ogen uit. Dan door de grote aankomsthal en tel-kens klonk er weer een stem uit een luidspeaker, die van alles aankon-digde.Buiten een gekrioel van mensen en voor ’t station taxi’s en trams. Wat een lawaai! Gelukkig dat Margriet hier thuis was, in haar eentje zou ze het maar griezelig gevonden hebben, dacht Inge.“Kom we gaan op dat bankje zitten.” Margriet trok haar mee.“Dat heb ik met mijn oom afgesproken, die komt ons met zijn autootje halen.”Maar na een half uur was die oom er nog niet.Inge merkte, dat zelfs Margriet een beetje zenuwachtig werd. Gelukkig. Eindelijk stopte er een auto vlak bij het bankje. Een heel oud en krakke-mikkig wagentje was dat wel, zag Inge meteen. Een grote en nog heel jonge man stapte daaruit.Niet veel ouder dan Margriet. Ze schatte hem net twintig.Die oom van Margriet was wel erg jong, dacht Inge verbaasd.Hij kwam naar hen toelopen.“Ik ben Kees. We gaan geen oom zeggen hoor,” zei hij. “En jij bent mijn nicht, jofel zeg.” Hij liep meteen naar Margriet toe. “Snel instappen meiden, want ik mag hier eigenlijk niet blijven staan.”Wat een ordinaire stem, dacht Inge.Ze twijfelde even. Zou ze wel instappen? vroeg ze zich opeens af. Maar Margriet trok haar mee.

Dus zaten ze even later met zijn tweetjes achterin.De man zei niets meer, want hij moest danig op het verkeer letten. Wat een auto’s, dacht Inge weer.

152

Ze crosten de stad door. Zo kon je dat wel noemen, want die oom reed echt heel gevaarlijk. Smerig zag ’t wagentje er van binnen ook uit. Inge kreeg steeds meer ’t gevoel, dat er iets niet klopte.

“Mijn oom woont niet alleen hoor. Hij woont samen in een heel groot huis, met nog twee vrienden,” merkte Margriet op, toen ze een kwartier-tje reden.Inge hoorde dat haar stem een beetje zenuwachtig klonk.Een heel angstig voorgevoel maakte zich van Inge meester. Wat had Margriet gedaan? Haar leugens op de mouw gespeld? Waar gingen ze in Godsnaam naar toe?Was die man wel haar oom? Die jongen, want meer was hij niet, had Margriet toch ook zo raar begroet. Helemaal niet als een oom dat zou doen.“Dat had je me wel eens eerder mogen vertellen,” riep ze daarom kwaad uit. “Ik ga echt niet in een huis met drie mannen slapen. Laat hem in godsnaam stoppen. Ik ga weer terug.”“Oh, die twee anderen zijn een weekje weg. Dus zijn wij maar met zijn drietjes,” riep Margriet uit. Dat stelde Inge weer even gerust.“Zeg niet ruziën daar achterin. Ik moet op ’t verkeer letten, samen kiften kan ik echt niet gebruiken. Meteen ophouden, anders donder ik jullie eruit. Ik wil geen brokken maken, dus koppen dicht,” schreeuwde Kees.Geschrokken door dat gescheld, zweeg Inge.

Maar nadenken deed ze wel.Als dat huis ook zo smerig was, ging ze meteen terug, nam ze zich voor. Maar hoe kreeg ze dat voor elkaar, dacht ze opeens erg angstig. In haar eentje weer naar dat station en daar een trein uitzoeken. Dat redde ze nooit. Ze wist toch niet hoe die treinen reden en naar welk perron ze moest gaan. Dat had Margriet op de heenweg geregeld, ook het over-

153

stappen in een andere trein. Verdorie was ze maar nooit met Margriet meegegaan.

Eindelijk, het was al helemaal donker, stopte de auto voor een groot pand. Een hele stille straat met veel bouwvallen, zag Inge. Was dit soms een kraakpand? vroeg ze zich meteen af.Krakers waren er toch veel in Amsterdam, dat had ze wel eens op t.v. gezien. Nee, daar ging ze echt niet naar binnen.“Uitstappen meiden, we zijn er,” riep Kees weer uit.Maar Inge bleef zitten.“Ik wil terug naar ’t station,” zei ze.“Wat is dat nu,” mopperde Kees, “denk maar niet dat ik je terugrijd. Zeker weer die hele stad door, mij niet gezien!!Vooruit de wagen uit. Als je weer terug wilt, neem je de tram maar. Dan moet je wel eerst een stuk lopen, want naar de eerste tram is het zeker een kwartier,” grijnslachend kwam dat er bij hem uit.“Wil je niet naar binnen, dan blijf je maar zitten. Slaap je vannacht maar in de wagen.” Hij stapte uit. “Kom op Margriet. Wij gaan naar boven.” Ook Margriet stapte uit de auto.Als ze haar niet hielpen, redde ze ’t nooit die tram te vinden, dacht Inge. Hartstikke donker was die straat. Er brandde niet eens een lantaarn. Hier in die vieze wagen slapen wilde ze ook niet. Dus stapte ze maar uit. Mis-schien viel ’t allemaal wel mee, dacht ze hoopvol.

En ’t viel mee. Wel een kale trap naar boven. Maar toen kwamen ze in een grote kamer. Die zag er met de ene lamp, die boven een tafel brandde, toch niet erg vies uit. Al stelde ’t meubilair niet veel voor. De jongen gooide meteen een deur open. “Kijk hier is jullie slaapkamer,” riep hij uit.“Naar je zin meiden. Ik heb echt mijn best gedaan, maar als ’t je niet bevalt,” richtte hij zich tot Inge, “vertrek je maar weer.” Hij keek haar weer grijnslachend aan.

154

Die slaapkamer zag er wel netjes uit, zag Inge.Twee eenpersoonsbedden waarop nieuwe slaapzakken en ook nieuwe kussens lagen.“U heeft echt uw best gedaan,” merkte Inge daarom maar op.“Maar Margriet vertelde me pas in de auto, dat er hier nog meer mensen woonden en daar schrok ik van,” merkte ze toen verlegen op. Die man had echt zijn best gedaan, dacht ze.“Gelukkig ze is tevreden, Margriet. Kom, ik geef jullie nog iets te drin-ken en dan naar bed, want morgen gaan we lekker de stad in. Kijk eens, de kamer kan op slot, dus er zal vannacht echt niets met je gebeuren,” weer kwam die grijns op zijn gezicht toen hij naar Inge keek.“Best wel jofel hier, oompje,” zei Margriet lachend. “In ieder geval beter dan in dat rot tehuis.”

Toen ze met zijn tweetjes op de slaapkamer waren, begon Inge toch weer tegen Margriet te mopperen.“Je had me dit alles wel eens eerder kunnen vertellen,” zei ze kwaad. “Ik geloof ook niet, dat dit een oom van je is.”“Nou, dan geloof je het maar niet,” merkte Margriet ook kwaad op. “Je moet niet zo zeuren. Ik heb nu eenmaal niet zulke deftige familie als jij. Als je morgen weer terug wilt gaan, breng ik je wel naar ’t station. Maar ik blijf hier, als je dat maar weet. Nu mond dicht, want ik wil slapen. Ik ben doodmoe.”Doodmoe, dat voelde Inge zich ook opeens. Ze kleedde zich uit en viel heel snel in slaap.

De volgende morgen werd ze heel laat wakker.Tien uur zag ze op haar horloge. Wat had ze lang geslapen en eigenlijk ’t gevoel dat ze nog veel langer kon slapen. Jeminee, wat was ze duf. Ze voelde dat ze naar ’t toilet moest.Sliep Margriet soms ook nog? vroeg ze zich af.

155

Ze richtte zich op en keek naar het andere bed, maar dat was leeg. Bah, naar weer was ’t ook, zag ze meteen. De regen sloeg tegen het raam. Een raam dat er nu bij daglicht stoffig en vuil uitzag. Trouwens de hele kamer zag er smoezelig uit. Het bed stelde ook niets voor. Keihard was dat. Echt een oude matras. Ze ging vandaag meteen weer terug, nam ze zich voor.Ze bleef hier echt niet langer. Margriet moest maar voor haar uitzoeken, hoe die treinen reden. Dan redde ze het best in haar eentje. Ja, ze ging weer naar het tehuis. Margriet zou dan wel weer mopperen, maar dat was haar eigen schuld. Had ze van tevoren maar eerlijk moeten vertel-len, waar ze heen gingen.

Inge stond op, maar dat viel niet mee. Haar benen leken wel van lood. Wankelend liep ze naar de slaapkamerdeur, die was niet meer op slot. De sleutel was weg, zag ze.De kamer waar ze binnen kwam was verlaten. Doodstil was ’t in dat huis. Waar was Margriet? Dan maar zelf op zoek naar ’t toilet. Die vond ze in de hal, maar wat zag die er smerig uit. Ze ging erboven hangen, erop gaan zitten wilde ze niet.Ja, nam ze zich weer voor, ik ga meteen vandaag terug.Wat een bende!! In de hal waren nog twee deuren, maar die durfde Inge niet open te maken, dus strompelde ze terug naar de slaapkamer.Wat was er met haar aan de hand? vroeg ze zich daar af. Werd ze soms ziek? Ze voelde zich echt beroerd. Misselijk met het gevoel of ze zo moest overgeven. Ze ging weer op haar bed zitten.

Opeens viel haar blik op de tas met haar kleding. Die was helemaal over-hoop gehaald. Een paniekerig gevoel maakte zich van haar meester. Wat was er met die tas gebeurd? Mijn God. Daar zat toch haar enveloppe met geld in. Trillend over heel haar lichaam pakte ze die tas en begon hem leeg te halen.

156

Heel snel gooide ze alles uit die tas op haar bed neer, maar de enveloppe vond ze niet. Nu volledig in paniek rakend doorzocht ze nog eens alles. Nee, geen spoor van de enveloppe.Was die gestolen? vroeg ze zich angstig af. Wie had dat vannacht gedaan? Onze deur was toch op slot.Haar tasje! Waar was haar tasje?? Daar moest ook nog iets meer dan honderd gulden in zitten, want zij had de spoorkaartjes toch betaald. Ze zou dat van Margriet terug krijgen, als haar oom haar iets had gegeven. Ze zag het tasje nergens. Was dat ook weg? Snel stond ze op en liet zich op haar knieën zakken. Goddank, daar lag het onder haar bed. Maar ook in het tasje dat ze helemaal overstuur nazocht kon ze geen portemonnee vinden. Mijn God, nu was ze alles kwijt. Had ze geen enkele cent meer. Dat moest ze meteen aan Margriet vertellen, dacht ze. Ze wankelde weer naar de deur.Nu zat er een jongen aan tafel, vies en smoezelig zag die eruit. Een vette haardos en stoppels op zijn gezicht.Hij keek haar met een verbaasde uitdrukking aan.“Waar is Margriet?” vroeg Inge.“Margriet wie moet dat in Godsnaam zijn? Ik wist niet dat we hier vrouwvolk in huis hadden. Jeminee, zonde dat ik dat vannacht niet heb geweten. Wie ben jij eigenlijk?” Snauwerig kwam dat alles er bij hem uit.“Inge,” antwoordde die en ging bij hem aan tafel zitten. Ze moest zitten. Ze kon echt niet langer op haar benen staan.Waar was Margriet? vroeg ze zich echt paniekerig af. Wie had haar geld gestolen?“Ik ben Piet. Lekker makkelijk zeg voortaan vrouwvolk in huis. Dat ont-brak hier altijd,” merkte de jongen op.Er kwam nog een jongen naar binnen, die zag er ook heel slonzig uit. “Hallo, ik ben Martin,” zei hij. “Dus jij bent één van die grieten, die zo

157

nodig een nieuwe slaapzak moesten hebben, daarom heeft Kees geld van ons geleend.”“Ken jij die grieten dan?” vroeg Piet.“Deze niet,” antwoordde Martin op een onverschillige toon. “Maar Margriet, die sloerie waar Kees vroeger mee scharrelde, toen ze nog niet in het tehuis woonde, heeft vannacht ook hier geslapen.”“Waar is die?” vroeg hij toen.“Weet ik veel, dat vroeg die griet ook al,” merkte Piet luid geeuwend op. “Al dat gevraag op de vroege morgen is niets voor mij. Vannacht ben ik lekker lang doorgezakt, dus nog niet helemaal wakker. Trouwens er is hier niemand meer in huis, want Kees zijn kamer is leeg.“Is Margriet er echt niet?” vroeg Inge met een angstige klank in haar stem.“Nee behalve wij tweetjes is hier niemand, die zijn zeker al de hort op,” riep Piet weer snauwend uit. “Jeminee, wat een gezeur op de vroege morgen.” Hij geeuwde weer.“Maar al mijn geld is weg,” gilde Inge en barstte in tranen uit.“Godverdomme,” vloekte Piet. Klaarwakker werd hij opeens.Hij stond op en ging naar het gammele kastje dat in de hoek van de kamer stond. “Als ik het niet dacht, onze kluis is ook weg. Ik heb je nog zo gewaarschuwd,” gilde hij en keek Martin met een woedende uitdruk-king op zijn gezicht aan. “Jij vond alles maar goed, wat die Kees wilde. Nu zijn we mooi de pineut. Ons geld is ook weg!!! Lekker zeg!!Daar gaan die twee feest mee vieren en wij zitten op zwart zaad. De uit-keringen bij elkaar en dan elke week een gedeelte besteden, dan zijn we aan het eind van de maand nooit meer blut. Ik hoor Kees dat nog zeggen, die smerige kerel.En jij, maar ja knikken. Nu kon hij zo alles meenemen.”“Godverdomme,” vloekte hij weer. “Ik wilde dat niet, maar jij hebt me overgehaald dat wel te doen en ik ben er mooi ingeluisd. Grote stom-merd die ik ben.”

158

Hij sloeg me zijn grote knuisten op tafel.Opeens drong de harde waarheid tot Inge door. Die Kees was er samen met Margriet met haar geld vandoor. Met gierende uithalen begon ze te huilen. “Laat die meid haar smoel houden. Gaat daar een potje zitten grienen, net of je daar iets mee opschiet. Verdomme, naar haar kamer met die meid.” Piet sleurde Inge van haar stoel af en trok haar mee naar de slaapkamer. Daar duwde hij haar zo ruw naar binnen dat ze met een harde klap op de grond viel. Nu helemaal in een heftige huilbui uitbarstend stond ze op wankelde weer naar bed en plofte daar op neer.

Nog steeds hard huilend ging ze languit liggen. Heel slap voelde ze zich nog steeds, net of ze zo flauw zou vallen.Ze hadden haar gisteravond vast iets gegeven, schoot het door haar gedachten. Natuurlijk, daarom was ze beroerd.Wat gemeen van Margriet om dit te doen. Die was hem met Kees gesmeerd en liet haar alleen zonder geld achter. Haar oom, zei ze, nee dat was echt niet zo. Haar scharrel waar ze vroeger mee omging. Dat zei die jongen toch. En dat die andere jongens een week niet thuis kwamen had ze ook gelogen. Ze moest hier zo snel mogelijk vandaan. Waarom was ze meegegaan? Waarom gisteravond in dat gammele wagentje gestapt? Ze had toch meteen toen die knul er aan kwam kunnen beden-ken, dat hij Magriets oom niet was. Ze probeerde weer op te staan.Er werd luid op de deur geklopt. “Hou op, met dat gegrien. Anders kom ik binnen en zal ik je echt laten grienen,” gilde Piet.Verschrikt stopte Inge met huilen. Ze hoorde nog een tijdje de jongens tegen elkaar schreeuwen.Ze huiverde en kroop toch weer in de slaapzak.Toen werd het ineens stil in huis.

159

Waren ze weggegaan? vroeg ze zich af. Als dat echt zo was, moest ze meteen opstaan en vertrekken. Ze kroop uit haar slaapzak stond op en wankelde naar de deur, maar die was weer op slot. Mijn God, ze hadden haar opgesloten.“Ik wil eruit,” gilde ze. Maar niemand antwoordde. Een hele heftige paniek maakte zich weer van haar meester.Ze trilde over haar hele lichaam. Lieten ze haar hier in haar eentje ach-ter? vroeg ze zich af. Misschien kwamen ze niet eens meer terug?” Wat moest ze dan beginnen? Steeds angstiger werden haar gedachten. Als ze niet meer terug kwa-men, ging ze misschien wel dood van de honger. Ze kon toch geen kant op. Heel kwaad werd ze weer op Margriet, die dit haar had aangedaan. Ze probeerde de kamer door te lopen naar het raam en dat lukte, hoewel alles voor haar ogen draaide. Misschien kon ze dat raam open maken en heel hard gaan gillen. Maar het raam zat potdicht. Met geen mogelijk-heid kreeg ze dat open. Nu helemaal overstuur begon ze er heel hard op te bonzen, maar buiten kwam geen enkel reactie. Hier woonden natuurlijk geen mensen meer, dacht ze. Dit waren vast slooppanden. Nee, ze zat hier echt opgesloten. Opeens werd ze heel erg duizelig. Ze strompelde weer naar het bed en kroop weer in haar slaapzak. Eenmaal in bed barstte ze in een heftige huilbui uit. Maar na een kwartiertje zakte ze toch weer in slaap.

Ruw werd ze wakker geschud. Het was al donker zag ze meteen. Had ze zo lang geslapen?“Wakker worden.” Piet schudde haar hevig heen en weer. “Werk aan de winkel.”Hij ging naast haar op ’t bed zitten.“Nou mot je eens goed naar me luisteren, door die lekkere vriendin van jou, zitten wij nou in de penarie. Dus zal jij ons motten helpen daaruit te

160

komen. We gaan vanavond een kraak zetten. Daar mot jij ons bij hel-pen.”“Dat doe ik heus niet hoor,” gilde Inge, opeens klaar wakker en zich alles weer herinnerend. “Ik ga echt geen geld stelen.”“Oh, doe jij dat niet, mooi zeg.” Hij bukte zich opeens over haar heen. Hij pakte haar ruw bij haar borsten vast en kneep daar heel hard in. Inge gilde het uit.“Gil maar godverdomme, als je niet mee werkt zul je nog wel harder gaan gillen.” Hij drukte zijn gezicht op het hare en wreef met zijn stoppelige baard over Inges wangen. Toen drukte hij haar mond met zijn tong open, heel diep ging die daar in. Hij stonk vreselijk uit zijn mond en Inge walgde daarvan. Ze koorde en had moeite niet te gaan overgeven. Ze slikte heel diep, toen zakte dat nare gevoel gelukkig weg. Met grote angstogen keek ze hem aan. Piet had zich weer opgericht en zei alleen maar: “Zo, nu weet je wat je te wachten staat als je niet meewerkt. En dit was nog maar een klein voor-proefje. Meewerken, of anders nemen we je alle twee te grazen en mijn vriend lust er helemaal wel pap van. Jij gaat vanavond gewillig mee om voor ons op de uitkijk te staan. Nu eerst eten. Kijk daar staat iets op het tafeltje. Dat hebben we vandaag kunnen ritselen. Met een half uurtje kom ik je halen.” Met grote stappen verliet hij de kamer.Inge helemaal in grote paniek achterlatend. “Hou op met dat ellendige gegrien van je,” gilde hij nog.Abrupt stopte Inge met huilen en ging rechtop zitten.Ze keek naar ’t tafeltje daar stond een vies bord bruine bonen op. Daar walgde ze van. Nee, zoiets smerigs at ze niet op. Ze kroop weer weg heel diep onder het dekbed.Mijn God moest ze echt mee helpen met een kraak? Nee, dat deed ze niet. Maar als ze dat niet deed, wat zou er dan met haar gebeuren? Dan

161

namen die jongens haar te pakken. Een hevige huivering trok door haar lichaam, toen ze zich probeerde voor te stellen, hoe dat zou gebeuren. Doodsbang werd ze.Nee, niet daaraan denken, dwong ze zich zelf. Ze moest kalm blijven en wat eten. Vooral kalm blijven en zogenaamd meewerken. Als ze een-maal maar hier uit dit huis was, kon ze misschien wel heel hard weglo-pen. Huilen en nog verder overstuur raken had geen enkele zin. De deur ging open en Piet kwam naar binnen. “Lig je nog in dat nest,” gilde hij. “Opstaan en meteen, want als je blijft liggen, zetten we die kraak morgenavond wel. Dan gaan we ons van-avond en vannacht wel even met jou vermaken. Ik weet zeker, dat je dan na dat nachtje wel bereid bent om met ons mee te werken.” Hij liep naar de deur en smeet die met een harde klap achter zich dicht. Inge richtte zich op. Ze pakte het bord en begon te eten. Afschuwelijk smaakte dat, maar moedig slikte ze de bonen door. Daar knapte ze gelukkig een beetje van op. Kees en Margriet hadden dit natuurlijk allemaal met voor bedachte rade gedaan, ging het tijdens dat eten door haar gedachten. Die Kees had natuurlijk gisteravond een sterk slaapmiddel in dat drinken gedaan. Daarom was ze vanmorgen zo beroerd. Van één kant een geluk, want nu was ze deze dag slapend doorgekomen. Maar dat Marga er ook was ingetuind. Daar snapte ze niets van. Wat een grote stommerd was ze geweest om precies aan Margriet te vertellen, hoeveel geld ze van Rob gekregen had. Had ze Robs raad maar opgevolgd en al het geld meteen naar de bank gebracht. Gelukkig, dat ze haar bankpas thuis had gelaten. Een bankpas mee naar Amsterdam nemen moest je nooit doen, had iemand haar eens verteld. Maar nu kon ze ook niet pinnen. Ze zat dus echt op zwart zaad. Hoe moest ze naar het tehuis terug. Rustig blijven en niet verder nadenken. Als ze wel weg kon lopen, zou ze een politiebu-reau zoeken en daar alles vertellen. Daar zouden ze haar beslist wel hel-pen. Ophouden met dat denken, dwong ze zich weer. Gewoon ’t spelletje mee spelen. Na dat eten kleedde ze zich langzaam aan. Heel erg

162

gespannen en zenuwachtig, maar wel iets rustiger, ging ze daarna weer op het bed zitten.“Zo begint die meid eindelijk te begrijpen, dat het ons menens is,” merkte Martin op, die na een kwartiertje haar deur weer open deed. “Ze heeft zich zelfs al aangekleed, dus klaar voor de start. En geen geintjes meer hoor.” Hij liep naar Inge toe pakte haar vast en schudde haar hevig door elkaar. Toen sloeg hij met zijn vlakke hand op haar gezicht. Inge voelde een hevige pijn en daarna begon haar wang vreselijk te gloeien. “Zo, nu weet je wel wat je te wachten staat,” gilde Martin. “Ik ben niet zo’n watje als Piet. “Ik weet wel hoe je met onwillige meiden moet omgaan.”Hij duwde haar de kamer door en de trap af, naar beneden.“Buiten ook geen geintjes uithalen, want doe je dat, dan zal ik je hele-maal behoorlijk te grazen nemen,” gilde hij nog toen ze het pand verlie-ten.

Even later liepen ze met zijn drietjes door de stille straten. Inge tussen de twee jongens in. Allebei hielden die heel stevig een hand van haar vast. Dus had ze geen schijn van kans om weg te lopen. Heel angstig liep ze daar in die donkere nacht. Ook hier was geen straatverlichting en er pas-seerde niemand. Echt een uitgewoond stuk van Amsterdam.Bij een tamelijk smalle steeg stopten ze.“Daar gaan wij naar binnen.” Martin wees naar een gebouw dat achter een hoge muur stond.“Jij gaat daar op de hoek van de steeg staan.”Hij gaf haar een fluitje, “zo gauw er iemand aankomt, fluit je hierop, om ons te waarschuwen.” Fijn, dacht Inge even hoopvol, als die twee naar binnen waren kon ze wel lekker weglopen. Maar er kwam nog zo’n vieze knul de straat inslenteren.“Geen geintjes hè. Begrepen,” merkte Martin weer op.

163

“Hij gaat op de andere hoek van de steeg staan. Dus weglopen kan niet, want dan neemt hij je te grazen. Als je goed je best doet en de kraak lukt, brengen we je morgen met wat geld naar ’t station.” “Ga jij nu op die andere hoek staan,” snauwde hij toen tegen de jongen, die naar Inge toeliep. “Zeg, ik mag toch wel even kijken, wat voor vlees we vannacht in de kuip hebben,” snauwde die terug. “Jullie hebben me behalve geld toch ook nog een lekker nachtje beloofd. Nou dat ziet er wel aardig uit,” merkte hij op terwijl hij Inge bij de arm pakte. Die rukte zich huiverend los.“Kom op nou,” snauwde Martin weer. “Naar de andere hoek, dat andere komt straks wel, als we de poen hebben.”De jongen slenterde naar de andere hoek van de straat.Martin en Piet klommen op de hoge muur en verdwenen daarachter. Huiverig stond Inge op de hoek van die steeg. Koud was het. Er stond een gure wind en er viel een druilerige motregen. Mijn God, dacht ze helemaal in paniek, vannacht gingen ze haar met zijn drieën verkrach-ten. Ze begon te huilen, maar probeerde krampachtig weer te stoppen. Ze moest vooral kalm blijven. Met heel veel moeite lukte dat. Maar dat er iemand voorbij zou komen, geloofde ze niet meer. Dit was echt een stuk van Amsterdam waar alleen kantoren stonden. Hier kwam zo mid-den in de nacht natuurlijk niemand. Steeds wanhopiger werd ze, vooral door dat gezegde van die ene knul. Zouden ze haar echt vannacht met zijn drieën te pakken nemen. Ja, ze was aan hen overgeleverd. Wegren-nen, dacht ze toen opeens. Maar dat had toch geen enkele zin, die jongen kon natuurlijk veel harder rennen, die had haar dan zo weer ingehaald. Nee, ze kon echt niet meer ontsnappen. Ze begon te trillen over haar hele lichaam en barstte toch weer in snikken uit.“Meteen ophouden met janken,” gilde de jongen van de andere kant van de steeg. “Zo verraad je de boel helemaal.”Verschrikt stopte Inge weer.

164

Een kwartier stond ze daar al, toen er toch opeens een man met een hond kwam aanlopen. Dit was haar kans, dacht Inge. Ze keek even naar de andere jongen, die stond net een sigaretje te rollen. Nu, dacht ze paniekerig, de man was bijna bij de hoek van de steeg. Snel bukte ze zich naar haar schoenen en deed net of ze haar veters vast-maakte. Zo vlak bij de grond wenkte ze naar die man.“Stoppen, ga snel terug en roep voor mij de politie,” Half fluisterend kwam dat er bij haar uit. “Wat was dat,” hoorde ze meteen de jongen aan de andere kant van de steeg roepen en zag dat hij naar haar toe kwam lopen. “Och niks,” zei Inge, “Mijn veter was los en toen zag ik een rat of zoiets lopen, daar schrok ik van en wilde hem wegjagen.”De man met de hond had zich gelukkig snel omgedraaid en was net om de hoek van een andere straat verdwenen, toen de jongen bij Inge was.Toen hij niets zag, ging hij weer terug en opgelucht haalde Inge adem. Dat was kantje boord geweest, dacht ze.Als die man het maar had gehoord en begrepen.Na vijf minuten twijfelde ze daar alweer aan.Weer kwam dat grote paniek gevoel bij haar boven. Nu sprongen er toch weer tranen in haar ogen. Nee, niet huilen, driftig veegde ze die tranen weg.

Maar dan opeens gillende sirenes. Helemaal opgelucht haalde Inge adem. Twee politiewagens reden de steeg in, aan elke kant een. En voor ze wist wat er gebeurde werd ze ruw door een agent vastgepakt in een wagen geduwd. Inge wees met haar hand naar het pand, waar de jongens in zaten.“Daar wordt op dit moment ingebroken,” zei ze tegen de agent. De jongen die ook in de auto werd geduwd, hoorde haar dat zeggen.“Rotgriet,” gilde hij uit. “De boel verraden, dat heb je daarnet zeker ook gedaan. Maar we krijgen je wel, dat is een ding dat zeker is.”

165

Hij wilde Inge vastpakken, maar een agent sleurde hem weer uit de wagen. Inge zag dat hij tegen de auto werd geduwd.“Vooruit handen op je rug,” hoorde ze de agent zeggen.Toen kreeg hij handboeien om.“Voorin zitten jij,” de agent duwde de jongen voor in de wagen.Inge zag de twee andere jongens naar buiten komen.Die kregen ook handboeien aan en werden in de andere wagen geduwd. Toen reden ze weg naar ’t politiebureau.Bibberend van de zenuwen zat Inge, met een agente naast zich op die achterbank.“Rustig maar grietje,” zei die opeens en haar stem klonk vriendelijk. “Fijn, dat je ons gewaarschuwd hebt, vertel straks op het politiebureau maar je verhaal, het komt heus wel goed.”

166

Hoofdstuk 11

Weer doorkruiste Inge de stad. Een stad met nog steeds, al was ’t midden in de nacht, veel auto’s en mensen op straat. Alleen de trams reden niet meer, zag Inge. Door de vriendelijke woor-den van de agente was ze iets rustiger geworden. Maar toch zat ze nog bibberend en heel zenuwachtig in de politiewagen. Angstig was ze ook nog steeds. Ze reden toch naar een politiebureau. Wat zou er daar met haar gebeuren, misschien werd ze wel opgesloten in een cel. Ze had toch meegeholpen met die kraak. Maar ondanks die sombere gedachten, voelde ze zich wel enorm opgelucht. Ze was weer veilig, dat verkrachten zou in ieder geval niet gebeuren. Die nare jongens konden haar geval niets meer doen. Mijn God, wat een geluk, dat die man daar aan kwam lopen. Dat was haar redding geweest. Die knullen beweerden wel, dat ze haar de volgende morgen weer naar ’t station zouden brengen. Maar dat waren ze helemaal niet van plan. Die ene jongen die kwam helpen zei toch dat ze hem een heerlijk nachtje hadden beloofd. Mijn God, het had allemaal veel erger kunnen aflopen. Het waren toch een stel ruige jongens. Natuurlijk hadden ze haar na die kraak toch wel verkracht en alleen in dat huis achtergelaten. Bij die gedachte ging er een huivering door Inges lichaam. Oh, wat stom van haar om met Margriet mee te gaan. Ze dacht even aan het gebeurde van deze avond op die slaapkamer. Die knul, die toen al zo ruw met haar omging. Ja, dat verkrachten zou vast en zeker gebeurd zijn. Gelukkig dat ze vei-lig was. Een diepe zucht kwam over haar lippen.

De wagen stopte voor een heel groot politiebureau. Met de agente samen ging Inge daar naar binnen. De jongens werden heel wat hard-

167

handiger uit de auto’s gehaald en naar binnen geduwd. Een lange forse politieman kwam op hen toelopen.“Wat hebben die nu weer uitgehaald?” vroeg hij.“Die hebben hier zo langzamerhand een abonnement op de cellen.”“Poging tot inbraak,” merkte de agente op.“Dan maar weer een weekendje de bak in, met de paasdagen voor de deur wel zo fijn, als dit schorem van de straat is.”De politieagent wilde weglopen.“Maar zij dan,” riep de agente uit en wees naar Inge. “Zij heeft ons gewaarschuwd en jij ziet toch ook wel, dat ze niet bij dit gespuis hoort.”De agent draaide zich weer om en keek naar Inge.“Nee,” zei hij, “daar ziet ze echt niet naar uit. Dan die maar naar een ver-hoorkamertje en roep onze nieuwe maar, net een mooi klusje voor hem.”

Een klein kamertje met een groot bureau.“Ga daar maar zitten.” De agente wees naar een stoel voor dat bureau, “er komt zo iemand bij je.”Maar dat zo, duurde toch nog wel een kwartiertje.Een kwartiertje, waarin Inge weer erg nerveus werd.Wie zou haar komen ondervragen? vroeg ze zich angstig af.Die politieagente was wel vriendelijk tegen haar geweest. Maar die forse man had haar heel bars aangekeken.Zie je wel, er kwam nu beslist nog veel meer. Gemeen dat Margriet haar in deze situatie had gebracht. Inwendig werd ze weer heel woedend bij die gedachte. Die meid had natuurlijk gelogen. Maar stom van haar, om Margriet zo klakkeloos te geloven. Marga betrapte haar toch ook vaak op een leugen. Daar had ze aan moeten denken. Toch zou die meid wel op haar neus kijken. Margriet dacht natuurlijk dat ze al haar geld had meegenomen. Maar dat had ze gelukkig niet gedaan, schoot het toen door haar gedachten. Vierhonderd gulden zat er in de enveloppe en dan nog dat geld in haar portemonnee.Maar geen vijftienhonderd, zoals Margriet dat dacht.

168

Vreemd ook, dat Marga zo snel haar toestemming had gegeven. Waarom had die het niet beter onderzocht waar ze heen gingen, vroeg Inge zich af. Dat was toch niets voor haar. Maar had zij haar toestem-ming wel gegeven, schoot het opeens door haar gedachten. Was die brief wel door Marga geschreven of waren dat ook allemaal verzinsels van Margriet geweest. Ze had het toch helemaal niet aan Marga kunnen vragen. Marga zou vrijdag pas weggaan, maar toen ze donderdag nadat Margriet haar dat brief had laten lezen, met Marga wilde spreken was die toch al niet meer aanwezig.“Overhaast vertrokken,” zei Tiny toen toch tegen haar, “iets ernstigs aan de hand met haar moeder.”Een felle blos kleurde Inges wangen. Ja, dat had Margriet natuurlijk geweten en daarom had ze haar al die leu-gens op de mouw gespeld. Ik mocht van Margriet toch niemand gedag zeggen, toen we weggingen. Ze kwam heel laat naar mijn kamertje, zogenaamd omdat ze haar leuke schoenen niet kon vinden. Daarom moesten we zo snel vertrekken. Nee, dat briefje was heus niet van Marga geweest? Mijn God, misschien had Margriet die brief zelf wel getypt.Dat kon toch!!Natuurlijk was dat zo. Er stond toch helemaal geen handtekening van Marga onder en Margriet pakte het meteen weer uit haar handen. Oh, wat dom van haar, om die griet te geloven. Die had dit hele gebeuren samen met die Kees natuurlijk telefonisch besproken. Haar overhalen mee te gaan en dan het geld pikken. Oh wat gemeen. Ze zuchtte heel diep. Zoiets had ze van Margriet toch niet verwacht. Maar zij was ook oerstom geweest. Wat zou Rob kwaad op haar zijn als hij dat hoorde. Ze had hem bij het afscheid nemen toch moeten beloven, niet zomaar ieder-een te vertrouwen en goed op te passen, met wie ze omging. Opeens barstte ze weer in huilen uit. Waarom moest ze ook naar dat tehuis. Als ze bij Rob had mogen blijven was zoiets nooit gebeurd. Dan had ze die meid nooit ontmoet. Snikkend legde Inge haar gezicht op haar armen op tafel. Heel eenzaam en alleen voelde ze zich.

169

Eindelijk werd de deur geopend.Iemand kwam de kamer binnen en ging achter het bureau zitten.Inge keek nog steeds niet op.“Zo, en vertel me maar eens, wie jij bent en wat je met die inbraak te maken hebt.” Klonk een stem door het kamertje.Heel verbaasd keek Inge op.De klank van die stem. Een klank die ze uit duizenden zou herkennen. Dat was toch Peters stem, die dat aan haar vroeg.Peter hier in Amsterdam!Nee, dat kon niet waar zijn.Ze richtte haar blik op de man achter het bureau.Werkelijk daar zat Peter.“Peter,” riep ze uit en barstte weer, maar nu in een opgeluchte huilbui uit.Peter sprong op uit zijn stoel. Ook met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht keek hij Inge aan.“Inge,” riep hij ook. “Ja, jij bent beslist Inge. Mijn buurmeisje van vroe-ger. Mijn God dat kan niet waar zijn. Hij keek haar weer doordringend aan. Natuurlijk ben je groter geworden en volwassen, maar je bent het echt. Hoe kom jij in Godsnaam hier midden in de nacht in een politiebu-reau in Amsterdam terecht. Woon jij tegenwoordig in Amsterdam. Zijn jullie hier naar toe verhuisd, maar!” Er klonk een bijna angstige klank in zijn stem toen hij verder ging. “Je hoort toch niet bij dat schorremorrie. Nee, vertel me dat dàt niet waar is. Zo laag kan je toch niet gezonken zijn.”

“Natuurlijk hoor ik niet bij die jongens,” riep Inge uit. Daarna begon ze met een opgewonden stem verward te vertellen wat er gebeurd was.“Ik ben met een meisje uit ’t tehuis hierheen gegaan. Die had me wijs gemaakt, dat we bij haar oom gingen logeren. Maar dat was niet waar. Het was haar vroegere vriend waar we heen gingen. We kwamen in een

170

kraakpand terecht en daar heeft die vriend me gisteravond een slaap-middel gegeven en vannacht al mijn geld gestolen en hij is hem met Margriet gesmeerd. Ik was helemaal alleen met die nare jongens. Dus moest ik wel mee om hen te helpen bij een inbraak, anders zouden ze me te pakken nemen.”Weer barstte ze in een gierende huilbui uit.

“Rustig maar grietje.” Peters stem klonk heel opgelucht. Hij liep naar haar toe en legde even zijn hand op haar schouder. “Rustig maar,” zei hij weer, “ik haal iets te drinken voor je. Daarna moet je alles iets kalmer vertellen. Want hier snap ik echt niets van. Je moet je niet zo druk maken, het komt heus wel goed.”Hij liep de deur uit. Toen hij weg was, werd Inge werkelijk iets kalmer.Goddank, Peter zou haar verder ondervragen. Die geloofde haar natuur-lijk wel.Peter, ze zuchtte even heel diep. Wat een toeval, dat ze hem hier tegen-kwam. Eindelijk zag ze hem weer. Mijn God, Peter weer terug te zien. Wat had ze daar vaak naar verlangd.

Heel snel was Peter terug en kreeg Inge iets te drinken.“Inge, meisje, wat ben ik blij dat ik je eindelijk gevonden heb.” Hij legde weer even zijn hand op haar schouder en ging daarna achter het bureau zitten.“Met een meisje meegegaan uit een tehuis?” vroeg hij toen weer met een heel verwonderde blik in zijn ogen. “Ben jij dan niet meer bij je moe-der?”“Mijn moeder leeft niet meer,” zei Inge nog nasnikkend. “Mijn moeder is dood. Weet jij dat niet. Nee, hoe kan je dat ook weten. Jij schreef toch nooit meer,” een beetje kwaad kwam dat er bij Inge uit. Toen begon ze toch weer te huilen.

171

“Er is de laatste tijd zoveel narigheid gebeurd. Iedereen ging weg, of dood en ik mocht niet eens bij Rob blijven. Nee, ik moest naar een tehuis, als ik wel bij Rob had mogen blijven, was dit allemaal niet gebeurd. Waarom moest hij ook nog weggaan en moest oma ook ster-ven. Iedereen verdween toch uit mijn leven. Zelfs van jou hoorde ik niets meer,” heel luid snikkend kwam dat er weer bij haar uit. “Ik zag zo tegen die paasdagen op, dan zou ik helemaal alleen zijn, daarom ben ik met Margriet meegegaan. Dat had ik natuurlijk nooit moeten doen.” Weer kwam er een heftige huilbui. Helemaal overstuur werd Inge.

Peter stond op en liep naar haar toe. Weer legde hij zijn hand op schou-der. “Maak je niet zo druk meiske, je bent veilig. Het komt allemaal wel goed.” Hij streelde haar even over haar haren. “Een momentje, ik ben zo terug,” merkte toen op. Hij liep weer naar de deur van het kamertje en verdween.Stilletjes bleef Inge aan het bureau zitten.Waarom ging hij weg? Geloofde hij soms toch niet wat ze allemaal ver-telde? dacht ze paniekerig.Was hij eigenlijk wel blij dat hij haar weer ontmoette?Hij deed zo afstandelijk. Misschien gaf hij helemaal niets meer om haar? Natuurlijk had hij allang een ander meisje en haar daarom nooit meer geschreven. Nu vond hij het zeker heel vervelend, dat ze weer in zijn leven kwam. Wist hij niet, wat hij daarmee aan moest? Zij gaf nog steeds om hem. Dat wist ze wel heel zeker. Peter, ze was daarnet zo blij. Daarom was ze in huilen uitgebarsten. Ze had toch ook meteen gedacht, dat alles wel goed zou komen. Maar nu twijfelde ze daar weer aan. Peter gaf niet meer om haar. Voor hem was ze alleen nog maar een herinnering aan vroeger. Zijn buurmeisje noemde hij haar toch en niet zijn meisje, zoals hij dat vroeger altijd tegen haar zei. Als hij echt zo blij was geweest haar weer te ontmoeten, zou hij haar toch wel in zijn armen genomen hebben. Na tien minuten was Peter nog niet terug.

172

Wat bleef hij lang weg? Inge werd weer steeds ongeruster. Zou er straks een ander komen om haar verder te ondervragen?Dan moest ze natuurlijk alles weer opnieuw vertellen en misschien geloofde die haar niet en moest ze ook in zo’n nare cel. Het waren alle-maal weer sombere gedachten, die door haar hoofd speelden.

Na een kwartiertje kwam Peter echter weer binnen.“We gaan hier weg,” zei hij.“Kom mee, ik heb alles voor je geregeld. In het pension waar ik woon kan jij vannacht ook slapen. De hospita zal in een kamertje een bed voor je opmaken. Maar eerst gaan we naar dat kraakpand je spullen halen.” Helemaal opgelucht stond Inge op uit haar stoel.“Mag ik dan zomaar weg?” vroeg ze. “Moet ik net als die jongens niet hier blijven?”“Natuurlijk niet. Jij hebt toch niets kwaads gedaan en ons zelfs gewaar-schuwd.”Ze liepen samen het kamertje uit, de grote hal door naar buiten.

“Stap hier maar in.” Peter maakte op de parkeerplaats een deur van een leuke kleine auto open.“Dit is mijn wagentje.”“Moet jij dan straks weer terug?” vroeg Inge.“Nee, dit was mijn laatste nachtdienst en ik mag naar huis.” Peter startte de wagen niet, maar zei opeens.“Vertel eens rustig, wat er de laatste tijd allemaal met je gebeurd is.”En Inge vertelde. Alles gooide ze eruit. Haar hele leventje, wat ze de laatste tijd geleefd had en wat ze allemaal had meegemaakt. Zelfs ’t verschrikkelijke gebeuren in Amsterdam.“Ik had natuurlijk nooit mee moeten gaan,” eindigde ze daarna haar ver-haal en begon door al die nare herinneringen toch weer te huilen. “Ik had toch kunnen weten, dat alles wat Margriet vertelde niet klopte,” snikte

173

ze. “Maar ik kon ’t ook niet aan Marga vragen, want die was overhaast vertrokken en de andere verzorgsters wisten nergens van. Maar daar-door had ik toch argwaan moeten krijgen. Stommerd, die ik ben. Ik wilde echter zo graag weg met de paasdagen, want daar zag ik als een berg tegenop. Als Marga er niet is, gaat iedereen zijn eigen gangetje en ben je werkelijk heel eenzaam.”Helemaal overstuur werd Inge weer.“Rustig maar meisje,” merkte Peter op. “Het is gelukkig allemaal goed afgelopen. Je bent weer bij mij en daar ben ik blij om. Er kan niets meer met je gebeuren.”Opeens voelde Inge Peters arm om haar schouder.Er ging een schok door haar lichaam. Dus toch, dacht ze opeens heel blij. Peter had net als vroeger zijn arm om haar heen geslagen. Hij gaf dus toch nog wel om haar. Peter vond het net als zij, fijn dat ze weer bij elkaar waren.“Nu wil ik eerst iets van je weten?” Met deze vraag onderbrak Peter Inges gedachten. “Is er buiten die Rob nog een andere vriend in je leven?” Inge schudde met haar hoofd.“Nee,” zei ze, “ik heb geen vriendje.”“Ik ook niet,” zei Peter en zijn stem klonk opeens heel vrolijk. “Want weet je. Het is me nooit gelukt, iemand zoals jij te vinden. Ik ben altijd alleen maar van jou blijven houden. Ik kon jou maar niet vergeten. Maar jou terug te zien, wat ik zo graag wilde. Daar hoopte ik niet meer op.” Heel opgewonden kwam dat er bij hem uit.“En ik hou ook nog steeds van jou,” riep Inge ook opgewonden uit. “Ik dacht dat jij niet meer aan me dacht en dat er allang een ander meisje in je leven was gekomen.”“Natuurlijk niet mallerd,” heel vrolijk net als vroeger klonk zijn stem. Opeens draaide hij zich naar Inge toe en zoende haar op haar mond. En zonder daar bij na te denken zoende Inge hem terug.

174

“Zo, zo,” hoorden ze buiten iemand zeggen, “wie had dat ooit gedacht, dat onze nieuwe ook nog kon zoenen. Die keek toch nooit een vrouwtje aan.”Toen liet Peter meteen Inge los en startte de auto.“Jeminee, dat wordt na de paasdagen wat, wat zullen ze me op het bureau gaan pesten, maar daar trek ik me niets van aan. Ik heb jou lekker terug. Voortaan zul je nooit meer eenzaam zijn, dat beloof ik je. Voortaan kun je net als vroeger met alles bij mij terecht.”“Oh Peter,” zuchtte Inge, “wat heb ik er naar verlangd jou weer terug te zien.”Peter legde even zijn hand op haar knie.“Ik ook Inge,” zei hij, “en nu ik je eindelijk weer gevonden heb, laat ik je nooit meer gaan.”Heel blij werd Inge om die woorden van hem.“Waarom heb je ook nooit meer iets van je laten horen?” vroeg Inge toen.“Dat vertel ik je morgen wel, want ook in mijn leven is heel wat gebeurd, maar nu moeten we je spullen halen en naar het pension. We kunnen de hospita niet langer laten wachten.”

Na een bezoekje aan dat kraakpand, waar ze Inges spullen ophaalden, reden ze naar het pension van Peter. Een slaperige hospita kwam hen in de gang tegemoet. Ze begroette hen toch heel hartelijk.“Haar bed is opgemaakt,” zei ze daarna op een fluistertoon. “Willen jullie zachtjes doen, want hier slapen nog meer mensen.”Dus nam Peter Inge meteen mee naar haar slaapkamertje.Bij de deur van die kamer nam hij haar toch in zijn armen.Dicht drukte Inge zich tegen hem aan. “Oh meiske van me,” fluisterend als een diepe zucht kwam dat er bij hem uit. “Ik heb jou eindelijk in mijn armen, wat zalig is dat, wat heb ik daar jaren naar verlangd.”

175

Hij zoende haar heel hartstochtelijk en Inge zoende hem terug, nog dichter drukte ze zich tegen hem aan.“Wel te rusten, lekker gaan slapen en niet meer aan het gebeurde den-ken. Je bent hier veilig. Probeer al die narigheid uit je gedachten te ban-nen, anders gaat dat je leven beheersen. Niet meer denken aan wat had kunnen gebeuren. Je hebt geluk gehad. Het is Goddank niet gebeurd.” Hij liet haar los. “Morgen praten we verder,” zei hij nog.Hij zette haar tas met kleding in het kamertje en verdween zachtjes lopend naar zijn kamer.Met een diepe zucht ging Inge op het bed zitten Een keurig schoon bed zag ze meteen.Mijn God, wat heerlijk en ze had Peter teruggevonden. Al die ellende was dus niet voor niets geweest. Heel blij voelde ze zich. Peter was er weer. Peter, en hij hield ook nog van haar. Nu werd alles weer net als vroeger. Peter, haar steun en toeverlaat terug in haar leventje. Dat was toch het mooiste wat haar in jaren was overkomen. Ze zou er wel voor zorgen dat hij voortaan altijd bij haar bleef.

Even doorzocht Inge nog, toen ze zich had uitgekleed, heel rustig haar tasje en vond toch in het voorvakje haar portemonnee. Zelfs het geld zat er nog in en ook een briefje.Een briefje in Margriet handschrift. Slordige hanenpoten, ja dat was echt haar handschrift.Ze ging onder de dekens zitten en begon te lezen. Ze was ook veel te opgewonden om te kunnen slapen. Veel slaap had ze ook niet. Dat kwam zeker omdat ze vandaag de hele dag al had geslapen, dacht ze.

Inge.Je zult dit wel een erge rotstreek van me vinden, maar ik moest dit wel doen. Het was de enige mogelijkheid voor mij om uit dit rothuis te ont-snappen. Ik wilde daar niet langer wonen. Ik wilde ook niet langer leren.

176

Met jouw geld kan ik een nieuwe start maken. Weer vrij leven en niet meer betutteld worden. Ik vertrek met Kees naar België. Dus mij zoeken heeft geen zin meer, zeg dat maar tegen Marga. Eerst moesten we echter wat geld op zak hebben om ’t een tijdje te kunnen uitzingen en de trein-reis te betalen.Ik was al met Kees voor ik in ’t tehuis moest.Dus hebben we samen dit plannetje bedacht en gelukkig trapte jij erin. Je zult natuurlijk wel erg kwaad op me zijn, maar wat betekenen die paar centen voor jou. Als je het aan die Rob schrijft, krijg je zo weer nieuw geld van hem.Maar voor mij en Kees betekenen die centen heel veel. De weg naar de vrijheid.Dat geld in je portemonnee heb ik niet meegenomen, daarmee kun je naar het tehuis terug gaan. Blijf maar rustig wachten. Er komt straks iemand om je naar het station te brengen. Toch hoop ik dat je nog eens aan mij zult denken, want we hebben een leuke tijd gehad samen. Met een halfjaartje ben jij in ieder geval ook van dat tehuis verlost, maar ik moest daar nog jaren zitten en daar had ik echt geen zin in.Het allerbeste in je verdere leven.Margriet.

Wat een grote stommerd was die Margriet toch, dacht Inge.Leren kon ze heus wel. Er zat geen enkele fout in die brief.Jammer dat ze haar leven ging vergooien, want die Kees deugde voor geen meter. Die had Margriet natuurlijk ook niet over dat geld van die jongens verteld. Die had nog veel meer gelogen. Jongens, die weg zou-den zijn. En iemand die haar zou komen halen. Er was toch niemand gekomen. Wat zou die knul kwaad op Margriet zijn, als hij tot de ontdek-king kwam dat er maar vierhonderd gulden in die enveloppe zat. Wat was Margriet toch een stommerd om met zo iemand aan te pappen.Inge stopte de brief weer in haar tasje. Die brief zou ze morgen aan Peter laten lezen. Wisten ze bij de politie meteen, dat ze Margriet in België op

177

moesten sporen. Echt Margriet om precies te schrijven in welk land ze zat. Wat dom van haar. Maar wel gelukkig, dat ze ’t gedaan had. Ja, met-een aan Peter laten lezen. Want dat opsporen moest gebeuren, anders ging Margriet met die Kees haar ongeluk tegemoet. Inge strekte zich uit onder het lekkere schone dekbed. Even proberen te slapen, dacht ze. En dat lukte toch. Al snel viel ze in een heerlijke rustige slaap.

De volgende morgen werd ze door Peter, met een zoen op haar voor-hoofd, gewekt.“Wakker worden slaapkop,” zei hij plagend.“Douchen en ontbijten.”Even keek Inge verward de kamer rond. Waar was ze, dacht ze.Maar dan herinnerde ze zich alles.Ze was bij Peter. Ze had Peter terug.Blij sloeg ze haar armen om zijn nek, trok zijn hoofd naar haar toe en zoende hem.“Oh Peter,” zuchtte ze, “wat ben ik toch blij, dat ik jou weer terug gevon-den heb.” “En ik jou meiske,” zei hij teder. “Maar nu opstaan en snel lekker douchen. Op mijn kamer staat dan een heerlijk ontbijtje voor je klaar,” riep hij toen uit.

Peters kamer zag er erg gezellig uit. Veel spullen van zich zelf had hij daar neergezet. Door de grote ramen een prachtig uitzicht op een Amsterdamse gracht. Inge liep meteen naar het raam en keek naar bui-ten. Het weer was opgeknapt. Er scheen een vrolijk lentezonnetje over de bomen, die langs die gracht stonden. Die hadden zelfs al een groene waas. Grote huizen met trapgevels aan de overkant van de gracht. Inge genoot van dat uitzicht en bleef even staan kijken. Maar Peter drong aan dat ze zouden gaan eten. Dus liep ze naar de tafel. Hier was Amsterdam erg mooi en rustig, dacht ze nog.

178

Na een heerlijk ontbijt trok Peter haar naast zich op een leuke tweezits bank. Inge liet Peter eerst de brief van Margriet lezen en hij belde met-een naar zijn bureau.“Het komt wel in orde met Margriet,” zei hij daarna. “Ze gaan meteen contact op nemen met de Belgische politie.”Hij ging weer naast Inge zitten. Hij sloeg meteen zijn arm om haar heen. Dat gaf Inge een heerlijk en heel veilig gevoel.“Net als vroeger is ’t nu weer.” Als een diepe maar blijde zucht kwam dat er bij haar uit.“Ja goddank, eindelijk weer net als vroeger,” zei Peter en trok haar nog iets steviger tegen zich aan.“Nu zal ik aan jou mijn verhaal vertellen en wil ik ook van je horen, waarom je nooit op mijn brieven gereageerd hebt. Inge, ook ik moet je iets verschrikkelijks vertellen,” begon hij z’n ver-haal. Emotioneel klonk zijn stem.“Op de eerste dag nadat we met drietjes die heerlijke cruise hadden gemaakt ging vader de volgende dag meteen weer naar zijn werk. Op weg daarheen kreeg hij een ongeluk. Volgens de politie is waarschijnlijk een klapband de oorzaak van dat ongeluk geweest. Vader reed ook altijd met een hoge snelheid. Hij knalde met zijn wagen tegen een boom en was op slag dood.”“Oh Peter, wat vreselijk voor je,” riep Inge uit en pakte zijn hand vast. “Je vader plotseling dood. Hoe heb je dat kunnen verwerken. Je vader, waarvan je altijd zoveel hield.” “Natuurlijk was dat voor mij verschrikkelijk, maar voor mijn moeder het allerergste. Helemaal kapot was ze. Ze is nog steeds niet meer de oude. Ze wilde ook niet langer in haar eentje in dat grote huis blijven wonen, vooral omdat ik ook nog weg zou gaan. Eerst ging ze tijdelijk bij haar ouders wonen. Maar dat tijdelijk is permanent geworden. Het huis is later verkocht.” Even was het stil en Inge merkte aan Peter, dat hij er moeite mee had, zijn ontroering voor haar te verbergen.

179

Ze pakte zijn hand nog iets steviger vast.“Ja,” zuchtte hij toen, “mijn leven is daardoor wel drastisch veranderd. Natuurlijk ben ook ik bij mijn grootouders altijd van harte welkom. Maar een echt ouderlijk huis heb ik ook niet meer. Ik mis mijn vader zo ontzettend. Hij was niet alleen maar mijn vader, maar vroeger ook mijn grote vriend, met wie ik alles kon bespreken. Ik miste jou ook zo erg, maar op al mijn brieven kreeg ik nooit antwoord. Zelfs op de rouwkaart die ik je toestuurde reageerde je niet.”“Hoe kan dat nu,” riep Inge verwonderd uit.“Ik heb die kaart nooit ontvangen en ook geen enkele brief van jou. Ik heb zelf later een paar keer naar jullie huis gebeld, maar de telefoon was afgesloten.”“Dat klopt, het huis heeft heel lang te koop gestaan. Vader en moeder hadden het veel te duur gekocht. De verkoop heeft later zelfs verlies opgeleverd. Maar ik heb je zelfs na mijn vaders dood nog enkele brieven geschreven.”Een felle blos kleurde Inges wangen.“Die brieven zullen wel aangekomen zijn,” riep ze uit.“Ik weet al wat daarmee gebeurd is. Mijn moeder heeft ze natuurlijk ver-scheurd. Ja, dat heeft ze vast en zeker gedaan.Ze was bang voor post, want ze had ontzettend veel schulden gemaakt om drank te kunnen kopen. Die schuld is zelfs de oorzaak van haar dood geweest. Maar waarom heb je mij dan nooit opgebeld? Dat had je toch kunnen doen?” vroeg Inge verbaasd. “Dat heb ik wel gedaan. Ik kreeg je moeder aan de telefoon, die schreeuwde toen, dat ik jou met rust moest laten. Dat je mij allang was vergeten en zelfs een andere vriend had.Ze zei, dat jij niets meer met mij te maken wilde hebben.Daarna gilde ze ’jullie kakmensen horen niet bij ons.’ En gooide de hoorn weer op de haak.”“Dan is moeder vast weer dronken geweest,” zuchtte Inge.

180

“Als ze dronken was, deed ze altijd zo vreemd. Oh Peter, wat zal je wel van gedacht hebben, dat ik jou in dit grote verdriet in je leven niet steunde.”“Ja, dat was verschrikkelijk. Ik heb toen zo erg naar jou verlangd. Ik wilde dit erge verdriet zo graag me je delen. Steun van je krijgen, want die kreeg ik van moeder helemaal niet.”Hij sloeg opeens zijn armen om haar heen.“Maar nu hebben we elkaar toch weer gevonden, zo zie je maar weer. Als twee mensen echt van elkaar houden, komen ze elkaar altijd weer tegen. Ik weet zeker dat mijn vader dat zou hebben opgemerkt.”Opeens zag Inge tranen in zijn ogen. Ze drukte zich nog iets dichter tegen hem aan. Voortaan kunnen we samen ons grote verdriet dragen. Jij het verlies van je vader en ik van mijn moeder,” merkte ze op.“Jouw vader?” vroeg Peter, nadat hij heftig zijn neus had gesnoten. “Hoor je daar nog wel eens iets van?” “Nee,” antwoordde Inge, “misschien is hij ook wel dood, verongelukt net als jouw vader.” Ze zuchtte even.“Maar als hij nog leeft, wil ik ook niets meer met hem te maken hebben. Mijn vader bestaat niet meer voor mij,” gooide ze er toen heel fel uit. “Meisje toch,” merkte Peter op.“Wat hij opa en oma heeft aangedaan, zal ik hem nooit kunnen verge-ven. Vooral oma. Elke dag hoopte die iets van hem te horen. Het is zelfs de oorzaak geweest van haar dood. Nee, dat vergeef ik hem nooit.”Er kwamen tranen in Inges ogen.

Peter stond op uit de bank, trok Inge daar ook af en nam haar in zijn armen.“Laten we die nare gebeurtenissen maar vergeten en ons op de toekomst richten. Ik heb jou weer terug in mijn leven.Ik dacht altijd de laatste tijd, dat ik jou voorgoed kwijt was. Maar het is toch gebeurd, waar ik soms toch wel eens op hoopte. Ik heb je onver-

181

wachts weer ontmoet. Ik laat je ook nooit meer uit mijn leven verdwij-nen, daar zal ik wel voor zorgen.”Toen vonden hun lippen elkaar in een innige kus.

“Nu gaan we weg,” riep Peter daarna uit.“Ik had mijn moeder beloofd de paasdagen bij haar door te brengen en jij gaat met me mee.”“Dat kan toch zomaar niet. Ik moet toch terug naar het tehuis,” riep Inge opeens weer somber uit.“Daar gaan we eerst langs, dan vraag ik of je met me mee mag gaan.”“Dat mag vast niet,” zei Inge, “die zijn natuurlijk kwaad op me.”“Als mijn opa eerst daarheen belt, lukt dat vast wel. Ik ga hem bellen en vragen of hij dat doen wil. Pak jij je spullen maar.” Peter belde. Een lang gesprek werd het, maar opa beloofde zijn best te zullen doen. Na een hartelijk afscheid van de vriendelijke hospita zaten ze een half uurtje later weer in Peters wagentje.

Ook bij het tehuis lukte het Peter Inge mee te krijgen.Marga was nog niet terug en de andere verzorgsters waren toch eerst wel heel kwaad op Inge, dat ze zomaar met Margriet was vertrokken. Van dat hele briefje wisten ze niets af. Inge liet de brief zien, die Margriet aan haar geschreven had. Die brief en het feit dat Peter bij de politie werkte gaf de doorslag dat ze met hem mee mocht gaan. Wel moest ze eerst beloven zoiets nooit meer te doen.Inge liet de brief van Margriet achter. Een van de verzorgsters wilde eerst daarmee meteen naar ’t politiebureau gaan. Maar Peter vertelde dat het niet meer nodig was.“Ik heb dat al in Amsterdam gemeld. Er is al een speurtocht op touw gezet.” Toen besloten de verzorgsters alles maar verder af te wachten.

Dus reden Peter en Inge weer na een uurtje richting Limburg.

182

Veel praten deden ze niet. Het was druk op de weg en Peter moest goed op ’t verkeer letten. Toch legde hij af en toe even zijn hand op Inges knie. Inge lachte dan tegen hem.Twee blije mensenkinderen.

De grootouders van Peter begroetten hen hartelijk. Twee vriendelijke oude mensen waren het, net zoals Inge zich dat herinnerde. Wel veel ouder geworden. Ze deden haar nog meer aan haar eigen opa en oma denken. Van Peters moeder schrok ze ontzettend. Niets was er meer over van die vrolijke altijd alles regelende tante, die ze vroeger was geweest. Ook heel erg verouderd met een sombere uitdrukking op haar gezicht, zag Inge meteen. Ook zag ze er een beetje onverzorgd uit. Haren die in slierten langs haar gezicht hingen. Er was niet meer over, van die mooie een beetje trotse vrouw van vroeger. Nee, hier stond een vrouw, met hele doffe ogen voor haar. Een vrouw, die haar ook niet zoals vroeger, met een zoen begroette. Haar zelfs niet eens de hand schudde. “Fijn voor Peter, dat hij jou weer gevonden heeft,” zei ze alleen maar. “Hij heeft dus weer zijn meisje terug, maar ik heb niemand meer. Voor mij is het leven afgelopen. Ik kon beter ook maar dood zijn.”Wat een rare begroeting, dacht Inge. Ze zag ook dat Peter even zijn wenkbrauwen fronste.“Doe toch niet zo somber mam,” zei hij en Inge hoorde een stugge klank in zijn stem. “Je hebt mij toch nog en Opa en oma zijn toch goed voor jou.”“Ach hoe weten jullie nu hoe ik me voel. Je man opeens verliezen, is iets wat jullie nog niet kunnen begrijpen.”Peters moeder draaide zich daarna abrupt om, ging de kamer uit en de trap op naar boven.“Laat haar maar,” zei opa, toen hij zag dat Peter haar achterna wilde gaan. Oma en ik hebben de laatste tijd besloten, niet teveel aandacht meer aan haar neerslachtige buien te schenken. Dat doen we op aanra-den van haar arts.

183

Straks komt ze dan wel weer naar beneden en is ze wel weer in een betere stemming.”“Ja,” zuchtte oma, “hard vind ik dat wel, maar misschien is het beste wat we voor haar doen kunnen. Mijn God, wat zou ik graag willen dat ze het leven weer oppakte en die flinke vrouw van vroeger werd. Haar eigen verdriet en haar eigen ik. Dat is het enigste waar ze tegenwoordig mee bezig is. Er zijn toch mensen, die een veel zwaarder pakje moeten dra-gen. Maar als ik daarover begin, is steevast haar antwoord, dat ze genoeg heeft aan haar eigen sores.” Oma zuchtte even heel diep.“Maar kom op kinderen, fijn dat jullie er zijn. Wat willen jullie drinken? Zal ik thee of koffie zetten, of lusten jullie liever fris. Daarna kan je Inge haar kamer laten zien, jongen. Mijn God, wat ben ik blij, dat jij weer in zijn leven gekomen bent meisje.” Oma nam Inge even in haar armen “Hij kan jou steun echt wel gebruiken, want aan mijn dochter heeft hij niet veel.”Dus zaten ze even later in de gezellig woonkamer, koffie te drinken. Natuurlijk met gebak, want dat had oma ook in huis.Toch kwam Peters moeder na een half uurtje weer de kamer binnen. Ze had iets anders aangetrokken en haar haren waren keurig gekapt. Wel met rode ogen, zag Inge.

Toen Inge en Peter later op de avond een wandelingetje gingen maken, gooide Peter al zijn gedachten over zijn moeder er bij Inge uit.“Altijd klagen en zeuren over kwaaltjes. Dat had ze vroeger nooit. Over-spannen noemen ze dat. Ik kan er soms niet meer tegen. Waarom denkt ze nooit eens aan haar vader en moeder. Op hun oude dag zo’n dochter. Dat is toch veel te zwaar voor hen. Dan ook nog dat dreigen met zelfmoord.Ik weet wel dat mensen die dat doen geen zelfmoord plegen.Maar altijd met die angst leven, dat ze het op een keer toch wel zal doen, is niet te harden. Waarom doet ze dat?” riep hij toen vertwijfeld uit.

184

“Waarom mij en haar vader en moeder in zo’n angst laten leven? Opa en oma hebben ’t geluk om samen nog van hun oude dag te kunnen genie-ten. Maar genieten is er tegenwoordig voor hen niet meer bij. Nee, mijn moeder verknalt die laatste jaren van hen. Oh daar mag ik niet met jou over praten,” merkte hij toen geschrokken op. “Jouw moeder is niet zo lang geleden toch ook plotseling overleden.” “Maar mijn moeder sprak nooit over zelfmoord. Moeder is dood gegaan aan die akelige drank. Dat is de oorzaak van mijn moeders dood, omdat ze stomdronken met haar hoofd tegen de rand van het marmeren voor-tafeltje viel. Dat is eigenlijk de oorzaak van haar dood geweest. Een bloeding in de hersenen.””Dus je moeders dood was eigenlijk ook een ongeluk, net als die van mijn vader,” zei Peter.“Ja, maar daardoor verandert er niets. Ik ben mijn moeder kwijt. Peter, beloof me een ding, ga nooit veel drinken,” riep Inge toen heftig uit. “Ik ben bang voor die rotdrank. Die drank heeft alles voor mij kapot gemaakt.”Peter trok haar iets dichter tegen zich aan.“Dat beloof ik je, je zult mij nooit dronken zien.”Even liepen ze stil samen verder.

“Oh meisje, waarom doet mijn moeder zo,” begon Peter toen toch weer. “Aandachttrekkerij, of zoiets. Steun van haar na mijn vaders dood, nee hoor, die heb ik nooit gekregen. Vader is ook veel te goed voor haar geweest. Vader zei nooit iets terug. Misschien had hij dat wel moeten doen. Was ze flinker geworden. Weet je Inge, die telefoontjes van haar. Wat gruwde ik daarvan. Meestal laat op de avond, als ik de volgende dag weer vroege dienst had.Een grote klaagzang. Vreselijke kwalen had ze. Van alles haalde ze zich dan in haar hoofd.En maar mij luisteren deed ze niet, wat ik ook tegen haar zei.Na zo’n telefoontje was ik dan helemaal kapot.

185

De eerste keer na zo’n telefoontje, lag ik maar te piekeren en heb ik na een uurtje toch mijn grootouders gebeld.Die lagen al te slapen.Grootvader is toen bij haar gaan kijken, maar kwam terug met de mede-deling, dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Mijn moeder sliep rus-tig. Verdorie, wat was ik kwaad. Ik wakker liggen en zij lekker slapen. De volgende keren bleef bij mij na zo’n telefoongesprek toch een paar dagen de gedachte hangen, of het wel goed met haar zou gaan. Tot ik op een avond kwaad, tegen haar gezegd heb, dat ik niet meer naar haar gewauwel wilde luisteren. Dat ik ging slapen, want dat ik de volgende morgen weer fit moest zijn om te kunnen werken. Toen heb ik de hoorn op de haak gesmeten. Daarna is dat telefoneren in de avonduren opge-houden. Wel ben ik het volgende vrije weekend naar Limburg gegaan. Maar toen moeder er niet over praatte, ben ik er ook maar niet over begonnen.Opeens bleef hij staan en nam haar in zijn armen.“Meisje,” zei hij, “wij gaan het beter doen hè, naar elkaar luisteren. Jij naar mij en ik naar jou. Moeder kan niet naar iemand luisteren. Dat heeft ze nooit gedaan. Zij was altijd aan het woord en mijn vader zweeg.”“Natuurlijk jongen,” zei Inge.

Toch werden het wel fijne paasdagen. Peters moeder werd een beetje vrolijker. Ze gingen zelfs de volgende dag met Peters grootouders naar de kerk. Daar was Inge nog nooit geweest. Mooi vond ze de gezangen wel. Vooral het Halleluja van Händel. Peters moeder ging niet mee. Oma stond er eerst op, dat ze het wel zou doen. Maar toen merkte opa heel beslist op. “Laat maar vrouw, dat komt wel weer.”“Fijn dat jullie er waren,” zei oma tegen Inge bij het afscheid nemen. “Door jullie komst zijn de paasdagen voor ons heel fijn verlopen en was Peters moeder ook in een goede stemming.”

186

Maar toen ze afscheid van Peters moeder namen, kon die toch weer niet nalaten tegen hen te zeggen. Dat ze zich volgende week weer eens hele-maal zou laten onderzoeken.“Ik heb kanker, dat weet ik zeker, al zegt de dokter dat het niet zo is,” zei ze.“Als dat zo is, hoor ik ’t wel,” merkte Peter kortaf op.Hij draaide zich abrupt om en liep naar zijn wagentje.“Kijk, dat bedoel ik nou,” zei hij tegen Inge, toen die naast hem zat. “Leuke ontspannen paasdagen gehad en zij moet voor ik wegga nog even de boel bederven, want mankeren doet ze echt niets. Arme oma en opa,” zuchtte hij toen.“We kunnen het beste maar veel naar hen toe gaan,” merkte Inge op. “Mijn opa en oma vonden ’t ook altijd heel fijn, als ik kwam.”“Ja, dat moeten we maar doen, opa en oma moeten dat zware pakje toch maar dragen. Daar kunnen wij ze misschien een beetje bij helpen. Oh grietje, wat vind ik het toch zalig, dat ik alles weer met jou kan bespre-ken.”

Opeens reed Peter een parkeerplaats op. Stil was het daar Er stond geen enkele auto. “Nu wil ik eerst eens lekker met je vrijen,” zei hij. “Bij oma en opa kwam daar niets van. Mijn God, Inge wat heb ik daar vaak naar ver-langd. Ik droomde er zelfs soms over.”“Ik verlangde ook heel vaak naar jou,” merkte Inge op, toen hij haar ste-vig vastpakte.Een tijdje was het stil in de auto en genoten ze allebei van het samenzijn. Steeds heftiger werd die vrijage. Tot Peter Inge opeens los liet.“Waar ben ik in Godsnaam mee bezig,” zuchtte hij. “We moeten stop-pen, anders kan ik me niet meer beheersen en jou op deze manier in een auto tot mijn vrouw maken wil ik niet.”Weer zuchtte hij heel diep. “Ja,” merkte Inge ook met een diepe zucht op.

187

“Je moet echt stoppen, anders kan ik me ook niet meer beheersen, want ik zou me heel graag aan jou geven.”Even zaten ze stil naast elkaar.Toen boog Peter zich toch weer naar Inge toe en zoende haar op haar mond, nu wel iets minder heftig. “Wat ben ik toch blij, dat ik je weer terug heb,” merkte hij op. “Maar nu rijden we weer verder.”

188

Hoofdstuk 12

Peter reed eerst met Inge naar ’t tehuis. Toen ze daar aan kwamen rijden ging de grote deur meteen open. Met een kwade uitdrukking op haar gezicht kwam Marga naar buiten. Nog voor ze uitstapten stond ze al bij de wagen. “Hoe kon je dat nu doen Inge,” riep ze uit, toen Peter en Inge uit de auto kwamen. “Mij zo in de zorgen laten zitten! En wat ik helemaal niet snap is, dat je zomaar met Margriet bent meegegaan? Jij had toch kunnen begrijpen, dat ik dat nooit goed zou vinden.”“Maar u had toch toestemming gegeven. U had toch een briefje geschre-ven,” stamelde Inge. “Ja, zoiets merkte Tiny ook al op, maar ze kon die brief niet aan mij laten zien. Trouwens ik heb helemaal geen brief aan jou geschreven?” Marga keek Inge nog steeds heel kwaad aan.“Maar die brief heeft Margriet me toch laten lezen. Een getypte brief op het papier van dit tehuis,” zei Inge heel timide. “Zij heeft die brief echter meteen weer meegenomen.”“Mijn God dan is Margriet in mijn kantoor geweest en heeft dat daar gedaan. Maar mijn handtekening kon daar niet onder staan, dat zal wel een stempel geweest zijn, dat heb je toch kunnen zien.” Nog steeds met een heel kwade uitdrukking op haar gezicht riep Marga dat uit.“Nee,” merkte Inge helemaal beduusd op, “er stond helemaal geen handtekening onder, daar had ik natuurlijk op moeten letten, maar Mar-griet griste die brief ook heel snel uit mijn handen.”“Nou ja, je bent er weer en wat ben ik daar blij om. Dat je ook nog met een voor mij vreemde man was meegegaan, vond ik nog ’t ergste. Tiny had daar nooit toestemming voor mogen geven. Hoe kon je dat nu weer doen? Ik ben echt boos op je. Ik was net van plan de politie in te schake-

189

len. Ik was zo bezorgd, toen ik vanmorgen hier weer kwam en dat alle-maal hoorde.” Opeens begon Inge te huilen.Toen Marga dat zag, sloeg ze toch haar armen om Inge heen. “Sorry dat ik zo te keer ging. Maar ik was ook zo ongerust en ik heb toch aan Rob beloofd goed voor jou te zorgen. Mijn God, hoe moest ik ’t aan hem ver-antwoorden, als er iets ergs met jou gebeurd was.”“Maar ik ben helemaal niet met een vreemde man meegegaan,” snikte Inge. “Ik ben met Peter meegegaan naar zijn grootouders. Peter, mijn jeugdvriendje, daar heb ik toch wel eens met u over gesproken.” Marga liet Inge los en keek naar Peter.“Ook sorry meneer, dat ik zo uitviel, maar ik was ook zo bang, dat er met Inge iets naars zou gebeuren. Maar waar hebt u Inge dan weer ontmoet,” vroeg Marga. “Inge heeft me toch verteld, dat ’t contact helemaal was verbroken.” “Zeg maar Peter tegen me,” merkte die op. “Ik werk als politieagent in Amsterdam en toen Inge was opgepakt, moest ik haar verhoren.”Marga liep naar Peter toe en schudde hem de hand.“Peter Verschuur,” stelde hij zich aan Marga voor. “Ik ben zo blij dat ik Inge weer ontmoet heb. Dat hele nare avontuur van haar, heeft ons toch maar weer bij elkaar gebracht. Ik laat haar nooit meer gaan,” zei hij toen lachend en sloeg zijn arm om Inge heen. “Maar ik vind het erg fijn, dat u zo bezorgd om Inge was. Daarom neem ik u die boosheid echt niet kwalijk.”“Ach laten we maar naar binnen gaan,” merkte Marga iets vriendelijker op. “Inge is er weer en dat is ’t voornaamste.Ze gingen naar Marga’s kantoor. Daar dronken ze koffie en moest Inge uitgebreid alles vertellen, wat er in Amsterdam gebeurd was. Weer ver-telde Inge haar verhaal. Aan het einde van dat verhaal haalde Marga opgelucht adem.

190

“Gelukkig,” zei ze, “die nare jongens hebben je dus niets gedaan. Maar mijn God meiske, je bent wel door het oog van de naald gekropen. Denk je eens in wat er allemaal met je had kunnen gebeuren!”Inge huiverde weer even, dat zag Peter. “Niet meer aan denken, Inge, dat heb ik je toch aangeraden. Niet meer terug denken, maar alleen maar blij zijn, dat alles goed is afgelopen, anders blijft dat voor eeuwig in je gedachten spelen.” Hij sloeg zijn arm om Inge heen.Marga keek nu even naar ’t tweetal, die voor haar zaten.Opeens stond ze op en sloeg haar armen om hen beiden heen. “Dus jullie willen samen verder door het leven,” merkte ze op. “Ik hoop dat dit lukt, want ik voel wel aan dat jullie echt om elkaar geven.”“Ja,” zei Peter. “Inge en ik horen bij elkaar. Dat weten we al heel lang. U weet niet half hoe blij ik ben, dat ik haar weer tegen ben gekomen.”“Weet u al iets van Margriet?” vroeg Inge iets rustiger, omdat Marga niet meer kwaad was.Marga ging weer achter haar bureau zitten. “Ja.” zei ze. “Margriet is ook weer terecht. Dat korps van jou heeft snel gewerkt. Geef ze vanavond maar van mij een complimentje, Peter. Die knul was berucht in Amsterdam maar ook in Antwerpen. Daar hebben ze hem kunnen lokaliseren. Ze troffen er ook een huilende Margriet aan. Helemaal overstuur was ze. Omdat ze veel minder geld had dan die knul dacht, moest ze van hem de volgende dag al in een hoerentent gaan wer-ken. Daar zag ze natuurlijk verschrikkelijk tegen op. Ze was maar wat blij, dat de Belgische politie haar weer terug naar Nederland bracht.”“Komt ze weer hier?” vroeg Inge.“Nee,” merkte Marga heel beslist op. “Het leek ons beter haar voorlopig in een ander tehuis te plaatsen. We wilden jullie beiden niet met elkaar confronteren. Misschien spreek je haar later nog wel eens. Ze moet trou-wens ook nog voorkomen. Ze heeft toch van jou geld gestolen. Maar ze heeft haar lesje wel geleerd en mij opgebeld. Ze heeft me beterschap beloofd. Ze zei dat ze heel hard ging studeren.”

191

“Leren kan ze echt wel,” riep Inge uit. “In die brief zat geen enkele fout.”“Ja,” zei Marga en zuchtte even. Zich tot Peter richtend zei ze. “Margriet heeft een nog verschrikkelijker jeugd achter zich, dan Inge. Wat is het toch triest, dat zoveel kinderen tussen de wal en het schip raken. Hoe-veel redden het daarom niet in het leven. Je jeugd is zo belangrijk voor een mensenkind.” “Moet Margriet echt voorkomen?” vroeg Inge.“Ja,” merkte Marga op “en jij moet aangifte doen van de diefstal. Ook daarom leek het me beter, dat ze niet hier naar toe kwam.” “Moet ik dat echt doen, Peter?” vroeg Inge.Ze keek Peter met een vragende uitdrukking op haar gezicht aan. “Als ik dat niet doe, hoeft Margriet dan niet naar het gerecht?” “Ja, dat is zo,” merkte Peter op, “maar dan gaan die Kees en die andere knullen ook vrij uit. Ik zou als ik jou was, toch maar aangifte doen. Voor Margriet zal het allemaal wel meevallen. Die komt er wel met een beris-ping vanaf. Maar die Kees draait dan de bak in. Stelen en een minderja-rig meisje mee naar het buitenland nemen. Nee, die komt er heus niet zo gemakkelijk vanaf. Ook die andere drie zullen ze dan wel zwaarder straffen. Dus doe het toch maar Inge.” Hij pakte haar hand vast.“Voor Margriet is ’t misschien ook beter dat je het doet,” mengde Marga zich in het gesprek. “Ze moet nu eenmaal leren, dat je niet zomaar kunt stelen en liegen. Ja, doe dat echt maar, dat is voor Margriet ook ’t beste.”Marga stond op en ging nog iets te drinken halen.

“Fijne vrouw is dat,” zei Peter, toen Marga weg was. “Die heeft echt een hart voor de kinderen, die aan haar zijn toever-trouwd.” Inge antwoordde niet. Ze zat nog steeds aan Margriet te den-ken.

“Waarom ging u zo snel weg?” vroeg Inge, toen Marga weer terug was. “Sorry, dat mag ik eigenlijk niet vragen.”

192

“Natuurlijk mag je dat vragen,” antwoordde Marga.“Mijn moeder lag op sterven en gisteren is ze overleden.Dus moet ik morgen weer naar huis, want ik ben hier alleen maar geko-men, om wat dingen te regelen.”Nu stonden Peter en Inge gelijktijdig op en condoleerden Marga met dat verlies van haar moeder.“Natuurlijk zal ik mijn moeder missen,” merkte Marga daarna peinzend op. “Ze heeft me een heerlijke jeugd gegeven en me zo gesteund, toen ik mijn man verloor. Maar voor mijn moeder ben ik blij dat haar lijden is afgelopen en dat ze rust heeft en weer bij mijn vader is.”“Is uw man al lang overleden?” vroeg Peter.“Ja, mijn maatje is al tien jaar dood,” merkte Marga op.Toen ik me hem trouwde wist ik al, dat ik wel jong weduwe zou worden. Maar ik hield zoveel van hem dat ik die stap toch zette. Frans had leuke-mie. Hij was een prachtmens en wat had ik een bewondering voor de manier waarop hij zijn ziekte droeg. Toch ben ik blij, dat ik die stap toen gezet heb. Ondanks alles hebben we samen heerlijke jaren beleefd. Een mooie herinnering heb ik er aan overgehouden. Die zou ik voor geen goud willen missen.” Marga zuchtte even heel diep. Even zweeg ze, zelf verdiept in haar herinneringen. Toen vervolgde ze haar verhaal.“Na zijn dood heb ik mijn oude beroep weer opgepakt. Frans en ik had-den geen kinderen, maar nu kan ik door dit werk toch nog iets van geluk aan kinderen geven. Kinderen, die meestal al zoveel hebben meege-maakt. Dit werk geeft me gelukkig veel voldoening. Ik weet dat Frans vanuit de hemel op me neerkijkt en het er volledig mee eens is wat ik doe. Als er iets moeilijks op mijn pad komt, vraag ik hem in gedachten om hulp. Dat heb ik vanmorgen ook gedaan Inge, toen ik te weten kwam, dat jij niet hier was.”Weer zuchtte Marga even.“Sorry, ik draaf weer eens door. Ik moet jullie niet met dat alles belas-ten,” zei ze daarna. Heel stil hadden Peter en Inge naar die woorden van Marga geluisterd.

193

Peter stond op en liep om het bureau heen naar haar toe. “Ik vind het fijn, dat u dit alles vertelt,” zei hij.“Nu durf ik met een gerust hart Inge hier achter te laten. Ik weet dat hier in dit tehuis iemand is, die echt om haar geeft en voor haar zal zorgen.”Spontaan gaf hij Marga een zoen op haar wang.“Leven jouw ouders nog,” vroeg Marga aan Peter, toen die weer op zijn stoel zat.“Mijn vader is ook al overleden en mijn moeder is daardoor in een zware depressie terechtgekomen. Die woont nu bij mijn grootouders en geluk-kig kan ik met al mijn zorgen, daar wel terecht. En nu is Inge ook weer in mijn leven gekomen. Mijn God, daar ben ik zo blij om,” riep hij uit. “Inge en ik gaan samen verder. Dat wist ik al, toen ik nog heel jong was.” Hij sloeg weer zomaar waar Marga bij was zijn arm om Inge heen.“Dus alles is op zijn pootjes terechtgekomen,” riep Marga iets vrolijker uit. “Weg sombere gedachten, dat zou mijn moeder ook gezegd hebben. Moeder was twee en tachtig. Dus heb ik haar lang mogen bezitten. Ook dat was een prachtmens met een hele sterke levensmoed. Zo wil ik ook door het leven gaan. Peter heeft gelijk Inge, niet meer aan dat nare gebeuren in Amsterdam denken, maar vooruit in de toekomst kijken.”

Peter keek even op zijn horloge. “Ik moet echt gaan,” zei hij. “Terug naar Amsterdam. Ik moet een nacht-dienst draaien, dus voor tienen nog even mijn bed induiken. Anders houd ik ’t niet vol.”Hij stond op. Peter vroeg nog of, als hij zondags vrij was, Inge mocht bezoeken. Natuurlijk stemde Marga toe. Maar voorlopig nog niet een heel weekend, dat komt later wel,” besliste ze.Inge en Marga zwaaiden Peter even later uit.Marga met haar arm om Inge heen.“Fijne knul is dat Inge, met hem zul je wel gelukkig worden.”“Ja,” riep Inge uit. “Ik ben zo blij, dat ik weer met hem contact gekomen ben. Van jongs af aan, kon ik altijd alles bij hem kwijt.”

194

“Maar nu gaan we er deze zomer tegenaan hè Inge. Je diploma halen en dan de bejaardenzorg in, dat wil je toch zo graag,” merkte Marga op, toen ze samen naar binnen gingen.

Het werd een heel ander leven voor Inge nu Peter weer in haar leven was. Ze kocht een mobiele telefoon en daarmee konden zij en Peter veel met elkaar bellen. Een paar zondagen was hij in de middag al komen opdagen. Met zijn tweetjes hadden ze toen lekker in de duinen gewan-deld en ergens iets gegeten. Netjes bracht hij haar dan om tien uur weer naar huis.

Marga had Rob heel summier over het gebeurde ingelicht. Inge kreeg een brief van hem. Een brief, waarin hij eerst een beetje boos op alles reageerde. Maar verderop in die brief, schreef hij dat ’t gelukkig toch ergens goed voor was geweest. Je hebt je vriendje teruggevonden. Wat heerlijk voor je, want uit die paar keer die ik hem bij je moeder heb ontmoet, weet ik dat jullie echt voor elkaar zijn geschapen. Verder spoorde hij haar natuurlijk aan, goed te gaan leren en geen domme din-gen meer te doen. Echt een fijne brief, waar Inge natuurlijk meteen op reageerde. Daarin beloofde ze, nooit meer zoiets stompzinnigs uit te halen.Door die brief kwam Amsterdam toch weer heel erg in haar gedachten. Dat gebeurde trouwens wel meer, vooral als ze ’s avonds in haar bed lag. Maar ze probeerde dan altijd heel snel weer aan de toekomst samen met Peter te denken en meestal lukte dat wel.

Twee maanden later riep Marga haar bij haar in het kantoor.“Margriet heeft gebeld,” zei ze. “Ze wil heel erg graag weer hier komen. Het bevalt haar niet in dat andere tehuis. Maar ik heb gezegd, dat ik daar eerst met jou over wilde praten. Als jij het liever niet hebt, gebeurt ’t niet. Maar aan de andere kant zou ik wel heel graag willen, dat ze kwam.

195

Ze heeft erg veel van dat avontuur geleerd en hier kunnen we haar mis-schien samen op het rechte spoor houden. Wat denk je, Inge.” Marga keek haar vragend aan.Inge aarzelde even, voor ze antwoordde.“Ik weet echt niet, of ik Margriet al weer zou willen zien. Ik moet nog steeds heel erg aan dat verschrikkelijke gedoe in Amsterdam denken. Ik probeer wel zoals Peter dat gezegd heeft alles van me af te zetten. Maar soms lukt het me niet. Dan ga ik zelfs fantaseren, wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dat dit in mijn leven is gekomen, is toch Margriet haar schuld. Ook droom ik er nog van. Verschrikkelijk is dat. Ik ben bang dat als Margriet hier komt, dat allemaal nog erger zal worden.”“Of niet, meiske,” merkte Marga met een tedere klank in haar stem op. “Het was niet allemaal Margriets schuld. Die knul had haar alles veel mooier voorgesteld. Hij zou er voor zorgen, dat jij veilig weer naar huis kwam. Maar daar had hij natuurlijk geen maatregelen voor genomen. Nee, het was die knul die jou heeft laten stikken. Natuurlijk heeft Mar-griet ook schuld aan dat nare gebeuren. Maar persoonlijk zou ik graag zien, dat ze weer hier kwam. Je hoeft natuurlijk niet meteen te beslissen. Jij hebt het geluk, dat er twee mensen zijn, die echt om je geven. Peter en Rob. Margriet heeft niemand.Even zaten ze zwijgend te samen. Toen zei Inge opeens heel spontaan. “Ach misschien, als we alles uitpra-ten, kom ik er wel sneller overheen. Laat haar maar komen, maar ik heb drie mensen die om me geven en Margriet heeft er ook eentje, dat bent u.” Weer heel spontaan stond ze op en ging naar Marga toe. Ze sloeg een arm om haar heen en kuste haar en Marga kuste haar terug. “Fijn dat je deze beslissing neemt,” riep ze toen uit. “Dat toont dat je karakter bezit en wat voor andere mensen over hebt.”“Maar is Margriet dan niet kwaad op mij, omdat ik aangifte heb gedaan?” vroeg Inge toen.

196

“Nee, ze vond dat ze dàt voorkomen wel verdiend had. Ze is er anders net als Peter ’t voorspelde met een berisping vanaf gekomen. Maar die Kees en die andere knullen zitten in de cel.”“Natuurlijk ben ik diep in mijn hart nog wel erg boos op haar, dat ze mij dit alles heeft aangedaan. Maar Margriet is nog zo jong en eigenlijk is werkelijk die stomme knul de schuld van alles, die heeft haar opge-stookt. Weet je Marga,” ging Inge een beetje opgewonden verder. “Mar-griet heeft haar straf wel gehad. Ja, laat haar hier maar weer komen. Misschien kan ik mee helpen haar op het rechte pad te houden.” “Goed zo,”riep Marga uit. “Wat ben ik blij met dat antwoord van jou. Maar ik had eigenlijk ook niets anders verwacht.”“Weet je Marga,” ging Inge enthousiast verder. “Als ik Margriet voorlopig mag helpen met dat leren, zal ik dat zeker doen.”“Fijn meisje dat je zo reageert,” riep Marga uit. “Ik kan weer een men-senkind blij maken. Ik ga meteen naar dat tehuis bellen.”

Twee weken later, toen Inge na school in haar kamertje zat te leren werd er op de deur geklopt.Toen Inge de deur open deed, stond Margriet voor haar.Een heel andere Margriet. Ze droeg een leuke trui en broek en ook haar haren zagen er verzorgd uit.“Inge,” zei ze schuchter. “Mag ik binnenkomen. Ik durf je eigenlijk niet meer te ontmoeten, want wat ik je geflikt heb is verschrikkelijk.”“Natuurlijk mag je binnenkomen en natuurlijk ben ik ook erg kwaad op je, om wat je gedaan hebt. Het is allemaal wel goed afgelopen, maar als die man niet was aan komen lopen, zou het veel erger voor me geweest zijn. Die rotjongens wilden me naderhand verkrachten. Heb jij er dan helemaal niet aan gedacht dat zoiets mij kon overkomen. Dan was mijn leven verder helemaal verwoest.” Kon Inge niet nalaten op te merken. “Maar Kees had me beloofd, dat er vroeg in de morgen iemand zou komen om jou op te halen. Zijn schoonzus zou meteen de volgende mor-

197

gen naar dat kraakpand gaan. Dus ik dacht, dan ben jij wel veilig. En Kees en Martin zouden die hele week niet komen.”“Nou, die Kees heeft jou behoorlijk wat leugens op de mouw gespeld,” riep Inge uit. “Hoe kon je hem geloven. Die Kees deugt toch voor geen meter.”“Ja, daar ben ik ook wel achter gekomen,” merkte Margriet timide op. “Maar toen ik vroeger met hem om ging, was het best een aardige jon-gen…”“Nou dat is hij dus niet meer,” viel Inge haar in de rede.“Ik hoop dat jij er van geleerd hebt, niet zomaar iedereen te vertrouwen. Maar laten we er maar over ophouden. Ik wil niet meer aan die narigheid denken. Laten we maar alles vergeten. Je weet toch dat ik doordat gebeurde mijn jeugdvriend terug heb. We praten er gewoon niet meer over. Fijn dat je weer hier bent. Ik miste je.” “Oh wat goed van jou dat te zeggen,” riep Margriet uit “Ik beloof dat ik hard ga leren. Ik wil volgend jaar weer naar de mavo, want ik wil later ook een goede baan.”“Ja,” zei Inge. “Doorzetten. Ik zal je daar voorlopig mee helpen.”Opeens begon Margriet te huilen. “Margriet en huilen. Dat had Inge nog nooit meegemaakt. Ze sloeg haar arm om Margriet heen. “Ik ben echt niet meer kwaad op je. Ik hoop alleen, dat je zoiets nooit meer zult doen.” “Ja, dat beloof ik,” snikte Margriet, “toen ik voor die rechter stond, besefte ik dat zoiets me nooit meer moest overkomen. Ik zag me al de gevangenis ingaan. Gelukkig is dat niet gebeurd.”“Kom op, drink wat water en veeg je tranen af,” merkte Inge op. “Ik en Marga gaan je wel helpen om op het rechte pad te blijven.”

“Ik heb mijn oude kamer ook weer teruggekregen,” merkte Margriet op toen ze iets gekalmeerd was. “Fijn dat wij Marga hebben. In dat ander tehuis was het verschrikkelijk. Daar trok niemand zich iets van je aan.”

198

Heel blij en tevreden voelde Inge zich, toen Margriet was vertrokken. Ze ging dit meteen aan Rob schrijven. Die zou best trots op haar zijn, dat ze ’t zo gedaan had.Ze pakte haar schrijfmap en begon aan een lange brief.

Margriet en Inge deden veel samen. Margriet mocht in Inges kamer stu-deren, als ze beloofde haar niet teveel te storen. Ze kwam ook alleen om hulp bij Inge, als ze er helemaal niet uit kon komen. Al heel snel haalde ze veel betere cijfers op school. De leraren voorspelden haar als ze zo goed door ging ze het volgend schooljaar wel naar de mavo kon gaan. Daar was Inge wel een beetje trots op. Inge werkte die zomer ook heel hard. Ze wilde haar diploma beslist halen. Marga had al voor een plaatsje voor haar in een bejaardenhuis gezorgd. Daar kreeg ze dan een eigen kamertje.Een eigen plek, dacht Inge vaak. Niemand, die meer op haar lette. Dan konden ze als ze alle twee vrij waren, die uren bij elkaar doorbrengen. Peter en zij samen, daar verlangde ze steeds meer naar.

Toch deden Inge en Margriet die zomer ook leuke dingen. Samen met Margriet tennissen. Daar maakte zelfs Margriet wat vriendinnen. Goed voor volgend jaar vond Marga dat. “Als jij er niet meer bent, heeft ze tenminste goede contacten.” Marga was super, dacht Inge vaak. Wat was het toch gelukkig, dat ze in dit tehuis terechtgekomen was.

De zomer snelde voorbij en toen was het de avond voor het examen. Nu echt zenuwachtig zat Inge op haar kamertje.Wat moest ze doen vanavond? vroeg ze zich af. Zou ze nog iets na gaan kijken? Maar Marga kwam haar waarschuwen. “Peter is er,” zei ze. “Kom maar snel naar beneden.”Inge rende de trap af en vloog in zijn armen.“Oh, wat fijn dat je er bent,” riep ze uit.

199

“Dacht jij nu echt, dat ik je vanavond alleen zou laten zitten,” riep Peter uit en zoende haar stevig. “Ik weet toch hoe je bent, je was natuurlijk weer gaan leren. Ik heb mijn vouwfiets in de achterbak meegenomen. Kom op, we gaan een lekker stuk fietsen.” Bij Inge kwam de herinnering aan vroeger boven.“Fietsen is beter dan dat stomme leren van jou zo vlak voor je examen. Dat zei jij vroeger ook al,” merkte ze lachend op.“Maar we kunnen niet naar ons bankje bij de duinen fietsen,” merkte Peter ook lachend op. “Maar dat huis aan de duinrand komt er, dat beloof ik je.”Marga zwaaide hen na toen ze weg fietsten.

Inge slaagde met prachtige cijfers. Weer waren Peter en Marga en Mar-griet erbij, toen ze telefonisch de uitslag van het examen kreeg. Ze vloog eerst in Peters armen. Peter, die haar met een dikke zoen feliciteerde. Ook Marga en Margriet feliciteerden haar.Nu naar de eetzaal, kondigde Marga aan. Een luid ’hiep hiep hoera’, toen Inge daar naar binnen ging. Een feestelijk versierde zaal. Dat had-den de andere verzorgsters en de kinderen gedaan. Gebakjes, koffie en frisdranken stonden gereed op de tafels en Inge was het stralende mid-delpunt.“Oh, Marga,” riep ze uit. “Wat leuk dat je dit voor mij gedaan hebt.”“Natuurlijk moest alles een feestelijk tintje krijgen,” riep Marga uit. “Je hebt er keihard voor gewerkt.”“Als ik eens gezakt was?” vroeg Inge lachend. “Wat had je dan gedaan.” “Oh, maar ik wist zeker dat jij zou slagen. Nou ja, anders hadden we je dit als troost aangeboden,” antwoordde ze ook lachend. Met Peter samen reed Inge na dat feest naar het postkantoor en stuurde een telegram naar oom Rob. “Geslaagd, Inge,” stond daar alleen maar op.

200

De volgende dag kwam er meteen een telegram van hem met een felici-tatie. Vreemd vond Inge het wel, dat Rob de volgende dagen niet met een brief reageerde, maar veel denken deed ze daar niet aan. Met Peter kocht ze een prachtige jurk voor de uitreiking van het diploma. Heel blij stond ze die avond met haar klasgenootjes vooraan in de grote aula van de school. De grootouders van Peter waren er en ook Peters moeder. Gelukkig in een iets betere stemming. “Het gaat de laatste tijd heel goed met je moeder,” had oma tegen Peter gezegd.Ja, dacht Inge, toen ze even naar Peter en zijn moeder keek. Die twee stonden daar heel ontspannen met elkaar te praten. Fijn voor Peter. Marga was druk in gesprek met oma, zag ze. Opeens kwam er nog iemand naast Peter staan. Die zwaaide naar haar. Rob, dat was Rob!!Ja, dat was hem. Daarom had hij niet verder gereageerd. Hij was hier helemaal voor haar naar toegekomen. Inge zwaaide heftig terug. Eigenlijk wilde ze het liefst meteen naar hem toe rennen. Rob haar steun en toeverlaat, toen dat erge met moeder gebeurde. Maar ze kon niet weg uit de rij. De directeur was met zijn toespraak begonnen. Daar luisterde Inge maar met een half oor naar. Haar ogen steeds gericht op die figuur, waar ze af en toe zo naar verlangd had.

Toen begon het uitdelen van de diploma’s met voor ieder kind weer een toespraakje van hun eigen mentor. Bij Inge memoreerde hij haar door-zettingsvermogen. “Ondanks je moeilijke jeugd ben je er toch in geslaagd dit te bereiken. Ik wens je een fijne tijd toe in ’t opleidingcen-trum van het bejaardenhuis. En voor later,” kon hij niet laten even op te merken, “een heel super huwelijk met je politieagentje. Goed bewaakt ben je dan in ieder geval wel Inge,” zei hij als laatste, voor hij ’t diploma aan haar gaf.

201

Na de uitreiking nog een toespraak van een van de geslaagden. Het duurde Inge eigenlijk veel te lang. Ze popelde van verlangen om naar Rob te kunnen rennen. Toen alles afgelopen was, deed ze dat dan ook meteen. Nu moest Peter even wachten. Rechtstreeks vloog ze in Robs armen. Rob die haar met een “oh mijn meisje,” dicht tegen zich aandrukte en op beide wangen zoende. Meteen daarna hield hij haar een stukje bij zich vandaan. “Is dat uit mijn kleine meisje gegroeid,” zei hij zelfs al met een beetje Engelse tongval. “Mijn God, wat word jij mooi. Nu begrijp ik, dat die Peter jou wil bezitten.”Meteen daarna trok hij haar weer stevig tegen zich aan. “Ik ben zo blij, dat alles toch nog goed voor jou is geworden.”Inge zag dat er tranen in zijn ogen stonden.Ook haar ogen werden vochtig.“Dat heb ik aan jou te danken,” fluisterde ze. “Jij hebt me altijd zo gesteund. Die brieven van jou en dat geld, wat ik van je kreeg, waardoor ik ook leuke dingen kon doen.”Inge sloeg haar armen om zijn nek. “Bedankt Rob,” fluisterde ze weer.“Maar nu is je vriendje aan de beurt,” merkte Rob lachend op. “Vooruit, hem zoenen. Hij staat heel jaloers naar dat geflikflooi van ons te kijken.” Natuurlijk deed Inge dat, toen Peter haar ook stevig in zijn armen nam. Daarna Peters Opa, oma en natuurlijk Marga. Wat voelde Inge zich gelukkig. Toch gingen haar gedachten even naar haar eigen moeder en grootouders. Jammer, dat die dit niet meer mee mochten maken. Vooral opa en oma zouden heel trots op haar geweest zijn. Ook haar vader kwam even in haar gedachten. Maar die gedachten aan hem hielden haar niet lang bezig. Peters moeder kwam op haar af en feliciteerde haar ook hartelijk. “Fijn, dat je geslaagd bent en ook fijn, dat je weer in Peters leven geko-men bent. Nu kan ik hem met gerust hart bij je achter laten.”

202

Vreemd vond Inge die gelukwens wel, maar dacht er niet verder over na. Een uitbundig feest volgde met alle geslaagden als stralende middel-punten.“Ik heb ook een cadeautje voor jou en Peter meegebracht,” merkte Rob op, toen ze met zijn allen aan een drankje zaten.Hij haalde twee vliegtickets uit zijn binnenzak. “Hier met de uitnodiging ook van mijn vrouw om drie weken te komen logeren. Wij willen je toch nog even in ons midden hebben, want dat je voorgoed bij ons komt wonen, zit er natuurlijk niet meer in. Er is nu een sterkere band, die je aan Nederland bindt.”Weer vloog Inge van haar stoel en rende om de tafel heen naar Rob. Armen om zijn nek en weer zoenen. “Je krijgt concurrentie knaap,” merkte Rob daarna plagend tegen Peter op. Maar die lachte alleen maar.“Je kunt Inge echt niet van me afpakken. Maar je verrassing is wel geslaagd hè Rob,” zei hij.“Kan jij dan zomaar mee Peter,” vroeg Inge verbaasd.“Ja hoor, ik zat in het complot. Ik heb die drie weken vrij.”

Twee weken later een prachtige vliegtocht.Rob haalde hen van het vliegveld en Mathilde begroette hen hartelijk, toen ze bij het huis kwamen, waar Rob en Mathilde woonden. Een mooi groot huis met een uitgestrekte tuin.Canada, een prachtig land. Rob en Mathilde woonden in Toronto. Aan de buitenrand van die stad hadden ze een textiel fabriek, die ze met zijn tweetjes beheerden. Al de tweede dag, dat ze er waren, gingen ze die bezichtigen. Van Mathilde kregen ze allebei een paar mooie handdoe-ken en theedoeken mee. Met Rob gingen ze de volgende dag de stad Toronto in. De hoofdstad van Ontario, die werd gedomineerd door de CN toren. “Met zijn 530 meter is hij het hoogste gebouw in de wereld,” vertelde Rob. “Het wordt gebruikt als zendmast voor radio en televisie. Maar

203

daaronder, Rob wees naar boven. Zien jullie dat ronde ding daar. Dat is een draaibaar restaurant. Vanavond komt Mathilde ook hierheen en dan gaan we daar samen eten. Uit dat restaurant hebben we dan een prachtig uitzicht op de omgeving en de hele stad.

Die middag nam hij hen mee naar een middeleeuws kasteel. Casa Loma. Echt oud was dat niet. Eigenlijk was het pas in de jaren 1911 tot 1914 gebouwd. De ontwerper Sir Henry Pelatt had jaren besteed om oude kastelen te bestuderen. Dus toen ze daar rondliepen, waanden ze zich echt in een middeleeuws kasteel. Prachtig was ’t wel, maar ook erg druk.“Wat een mensen,” zei Inge. “Ja, maar dit is ook een van de grootste attracties,” merkte Rob op.Ook aan het weer in Canada moesten Inge en Peter wel even wennen. Heel warm vonden ze het. Hoewel Rob beweerde, dat de ergste hitte al voorbij was. Dus gingen ze daarna naar huis even lekker douchen en zich omkleden. Lekker in de tuin uitzakken en dan naar het restaurant waar Mathilde al aanwezig was. Heerlijk eten met werkelijk een prach-tig uitzicht over de stad en de verdere omgeving. Ook de dagen daarna waren een aaneenschakeling van leuke dingen. Rob had vrij en nam hen overal mee naar toe. Rijden door ’t uitgestrekte land. Winkelen in een enorm overdekt winkelcentrum. Naar een uitvoering van Oekraiënse Canadezen, echt in de nationale klederdracht van de Oekraïne. Peter en Inge genoten.Zondags varen met de grote motorboot. Nu samen met Mathilde.Toch kwam er door een telegram een abrupt einde voor hen aan die zalige vakantie.“Je moeder is overleden. Kom zo snel mogelijk naar huis.” Toen ging alles in versneld tempo. Peter belde naar zijn grootouders. De begrafenis zou uitgesteld worden tot ze er waren. Oma wilde niet vertel-len, waaraan moeder gestorven was, Dat hoorden ze thuis wel en Peter liet dat maar zo. En vroeg niet verder. Rob verzorgde die zelfde dag nog

204

een vliegreis voor de volgende dag. Daar zaten ze dan in het vliegtuig. Nu niet blij en opgewekt, maar heel somber. Inge steeds weer aan die woorden van Peters moeder denkend. Fijn, dat jij weer in Peters leven gekomen bent. Nu kan ik hem met een gerust hart achterlaten. Zelf-moord natuurlijk, dacht ze. Ze wist toen al, dat ze dát zou gaan doen.

Op de heenweg hadden Peter en Inge heel erg van die vliegreis genoten. Die prachtige uitzichten, toen ze hoog boven de wolken vlogen. Nu inte-resseerde hen dat niet. Het vliegtuig was overvol met mensen, die druk met elkaar spraken. Natuurlijk veel mensen in een opgewekte stem-ming, vol van alles wat ze hadden beleefd. Maar Peter en Inge zwegen. Allebei diep in gedachten.“Mijn moeder heeft natuurlijk zelfmoord gepleegd,” merkte Peter opeens op. Inge pakte zijn hand vast. “Dat denk ik ook, jongen,” zei ze. “Hoe kon ze dat in Godsnaam doen. Mij en haar ouders zoveel verdriet bezorgen. Heeft ze daar dan helemaal niet aan gedacht.”“Dat heb ik me na mijn moeders dood ook zo vaak afgevraagd,” merkte Inge op. “Mijn moeder wist toch ook, dat ik helemaal in mijn eentje zou achterblijven. Waarom heeft ze die drank niet laten staan, dan was dat alles nooit gebeurd. Maar je moet verder jongen en gelukkig ben ik weer in je leven.”“Ja,” Peter zuchtte even heel diep en sloeg zijn arm om Inge heen. “Jij bent er gelukkig weer. Door jou aanwezigheid zal ik er wel overheen komen.”

Het eten werd geserveerd, maar dat smaakte hen ook niet. Ze lieten de helft staan. Na dat eten zaten ze weer dicht tegen elkaar aangedrukt. Ze vielen zelfs allebei even in slaap. Doodmoe door al die emoties.Ook van de landing op Schiphol genoten ze niet.

205

Eigenlijk alleen maar blij, dat ze er waren. Koffers halen en dan naar de uitgang. “Wie komt ons ophalen,” vroeg Inge. “Er staat niemand.” “We zien wel en als er niemand is, nemen we wel een taxi. Ik wil zo snel mogelijk bij opa en oma zijn.”Ze liepen naar de uitgang.

206

Hoofdstuk 13

Opa stond met zijn auto voor de aankomsthal van Schiphol op hen te wachten, toen Peter en Inge daar naar buiten kwa-men. In huilen uitbarstend, vloog Peter in zijn armen. “Opa,” snikte hij. “Wat is er gebeurd? Heeft mijn moeder zelf een eind aan haar leven gemaakt?” “Ja jongen, je moeder wilde niet meer leven, maar nu kunnen we er maar beter niet over praten. Ik vertel je alles wel als we eenmaal thuis zijn. We moeten eerst veilig naar oma rijden. Het zou helemaal verschrikkelijk zijn, als er ook nog iets met ons gebeurde. Kom, we gaan naar de auto.”“Zal ik rijden?” vroeg Peter iets rustiger, toen ze daar waren. Maar opa besliste, dat hij dat beter doen kon. “Ik was hier veel te vroeg en heb eerst de auto gestald en iets gegeten. Ik kan wel weer naar huis rijden.”Opa wilde dat Peter en Inge achterin gingen zitten. Heel beheerst en rus-tig reed opa toen naar Limburg. Inge bewonderde hem om die kalmte. Wat een kerel was dat, dacht ze. Dat hij na zo’n verschrikkelijke gebeur-tenis dit op die leeftijd nog kon doen. Peter zat heel stil met zijn hand in de hare naast haar. Veel gesproken werd er niet. Een keertje opsteken voor een kop koffie en dan weer verder.

Om zeven uur in de avond kwamen ze bij het huis van opa en oma aan. Oma kwam ook meteen naar buiten en weer in huilen uitbarstend, vloog Peter in haar armen.“Oma,” snikte hij, “hoe is het gebeurd?”“Kalm jongen,” zei oma met een aangedane stem. “Het is nu eenmaal gebeurd. Je moeder heeft de rust, die ze na de dood van je vader niet meer kon vinden.”

207

“Ja, maar wat heeft ze gedaan?” vroeg Peter snikkend.“Pillen geslikt jongen, maar daar praten we straks wel over, eerst gaan jullie mee naar binnen en iets eten. Ik heb dat al klaar staan en daarna zal ik je alles vertellen.”

Peter sloeg een arm om oma heen en zo gingen ze samen naar binnen. Opa en Inge liepen achter hen aan.De oom van Peter was er ook. Hij condoleerde Peter en Inge. Daarna verontschuldigde hij zich, omdat hij hen niet van Schiphol had gehaald. “Ik zat in het buitenland en ben pas vanmiddag hier aangeko-men. Die zaken ook altijd,” zei hij.Inge mocht hem niet. Ze had hem in die paasvakantie, toen ze hier op visite waren, voor het eerst ontmoet. Ze vond hem een opschepper en een echte branieschopper. Ze snapte nog steeds niet, waarom Peters vader bij zo iemand was gaan werken.Zelfs onder het eten begon hij nog over een zaakje, wat weer heel gun-stig voor hem was afgelopen. Maar toen niemand antwoordde zweeg hij ook en zwijgend werd de maaltijd beëindigd. Oom Hans vertrok. Morgen kon hij niet komen, maar beloofde over-morgen bij de begrafenis aanwezig te zijn. Opa en oma waren eigenlijk blij dat hij wegging, merkte Inge, toen de voordeur achter hem dicht viel. Dat voelde ze aan. Inge ruimde met Peter en oma de tafel af. “Vinden jullie het goed, dat ik even een uiltje knap,” vroeg opa.“Natuurlijk man,” zei oma. “Dat heb je echt wel nodig.”Opa ging naar de voorkamer. Daar dook hij in een luie stoel en viel al snel in slaap.“Die is natuurlijk doodmoe. Ik ben ook heel kwaad op Hans dat hij dat klusje niet geklaard heeft,” zei oma. Oma zette koffie en ze namen hun kopje mee naar de achterkamer en gingen daar aan tafel zitten.

“Hoe is het precies gebeurd oma?” vroeg Peter.

208

“Dat zal ik je eens rustig vertellen jongen,” zei oma en pakte over tafel heen Peters hand vast.“Laat ik je eerst vertellen, dat je moeder niet heeft geleden. Ze heeft heel veel pillen ingenomen. Dat is de doodsoorzaak. Eigenlijk ging het de laatste tijd iets beter met je moeder.Dat hebben jullie toch wel gemerkt bij dat diploma uitreiken. Opa en ik kregen steeds meer hoop, dat het ergste achter de rug was. We hebben een verschrikkelijke tijd met je moeder meegemaakt. Eigenlijk wel eens veel te zwaar voor ons. De dokter heeft ons zelfs een paar keer aangeraden, je moeder te laten opnemen. Maar daar wilden wij niet aan. Het was toch onze dochter. We moesten er niet aan denken, dat ze in een inrichting zou worden opgeno-men. Maar dat hadden we achteraf bekeken misschien beter wel kunnen doen.”Oma zuchtte even heel diep voor ze verder ging.“Altijd die gezegdes van haar, dat ze er een eind aan ging maken. Altijd depressief. Dat alles had een verschrikkelijk invloed op ons leven. Die angst dat ze het echt doen zou. Maar de laatste tijd zwakte die angst een beetje af. Je moeder was vrolijker en ging zelfs dingen ondernemen. Naar haar vriendinnen en zo. Doordat alles namen we een beetje meer afstand van haar en letten niet meer zo erg op wat ze allemaal deed. Maar die opgewektheid van haar is dus alleen maar toneelspel geweest.” Oma zuchtte weer even heel diep en zweeg. Inge zag dat er tranen in haar ogen stonden.

Toch ging ze na vijf minuten heel beheerst verder met haar verhaal. “Eergisteravond zei je moeder, dat ze die avond maar eens vroeg naar bed toe ging. Ze was moe. Dat kon wel kloppen, want ze was de hele dag op sjouw geweest. Gewinkeld met een van haar vriendinnen. Die moest iets leuks kopen voor de trouwpartij van haar dochter. Ze was pas om acht uur naar huis gekomen. Daar was ik niet ongerust over. Om vijf uur had ze gebeld dat we met ’t eten maar niet op haar moesten wachten. Ze

209

ging met die vriendin ergens wel iets gebruiken. Je opa en ik waren ook erg moe, dus doken heel vroeg de koffer in. We konden de laatste maand toch zo verschrikkelijk lang slapen. De spanning en vermoeidheid kwa-men er zeker bij ons uit, omdat ’t met je moeder een stuk beter ging. De volgende morgen sliepen we ook behoorlijk lang uit en zaten pas om tien uur aan het ontbijt. Ik vond het wel vreemd, dat je moeder nog niet wakker was. Maar opa zei dat we haar maar lekker moesten laten slapen. Dat was goed voor haar. Maar om elf uur ben ik toch naar boven gegaan. Doodstil was het daar. Ik wilde haar wekken, maar de deur van haar kamer zat op slot. Op mijn roepen kwam geen antwoord. Toen ver-trouwde ik ’t helemaal niet meer en heb opa geroepen. Die heeft de deur geforceerd. Je moeder lag in bed. Heel rustig, te rustig zag ik meteen. Ik rende naar het bed en voelde aan haar. Ze voelde ijskoud aan. Ze was al overleden. Naast haar op het nachtkastje lagen twee dozen met pillen en al die strips waren leeg. Nu kon oma zich echt niet meer beheersen. Ze barstte in een hevige huilbui uit. Ook Peter, die met een heel gespannen uitdrukking op zijn gezicht alles had aangehoord, barstte weer in een huilbui uit. Over tafel heen pakte Inge allebei hun handen vast.“Onze schuld,” snikte oma. “Opa en ik hadden beter op haar moeten let-ten.” Peter kalmeerde gelukkig. Hij snoot zijn neus en veegde de tranen uit zijn ogen. Daarna stond hij op en ging naast oma zitten. Hij sloeg een arm om haar heen en oma leunde nog steeds huilend tegen zijn schouder.“Oh jongen, het was zo vreselijk, daar je dochter dood te vinden. Waarom hebben we niet beter op haar gepast? Waarom niet de raad van de dokter opgevolgd? Onze schuld is het en van niemand anders,” gilde ze.“Nee oma,” merkte Peter heel beslist op. “Het is niet jullie schuld. Mijn moeder wilde niet meer leven. Als mensen niet meer leven willen gebeurt zoiets. Dat kun je niet tegen houden. Als moeder was opgeno-men, zou ze het op een of andere manier ook gedaan hebben.”

210

Inge stond opeens op. Ze zette de koffiekopjes op het blaadje“Ik ga even nog een kop koffie halen,” zei ze. Peter moest zijn oma maar even alleen opvangen. Zij kon dat niet meer. Ze liep haastig naar de keuken. Het werd haar allemaal iets teveel. Her-inneringen aan de dood van haar eigen moeder kwamen er nu hevig bij haar naar boven. In de keuken, leunend tegen het aanrecht, barstte zij in een heftige huilbui uit. Heel sterk verlangde ze naar Rob. Waarom was hij niet hier? Maar opeens waren daar gelukkig Peters armen om haar heen. “Rustig meisje,” zei hij en drukte haar dicht tegen zich aan.Peter hield haar vast tot Inge iets kalmeerde en de tranen uit haar ogen veegde. “Je moet weer naar oma gaan, die heeft je nodig,” drong ze toen aan.“Nee, dat hoeft niet. Opa is wakker geworden en is bij haar. Oma heeft mij naar jou gestuurd,” zei hij. “Zij dacht, dat jij het ook wel moeilijk zou hebben.”Dus bleven ze nog even zo dicht tegen elkaar gedrukt en leunend tegen het aanrecht staan. Alle twee met hun eigen gedachten. Toen schonk Inge vier kopjes vol en even later ging ze samen met Peter weer naar de kamer terug.Oma was gelukkig ook weer iets kalmer. “Dit alles moet voor jou toch ook verschrikkelijk zijn, meidje,” merkte oma op. Ze pakte Inges hand vast. “Kun je dat wel aan. Nu komen voor jou al die herinneringen aan de dood van je eigen moeder natuurlijk weer naar boven. Jouw moeder heeft toch ook zelfmoord gepleegd.”“Met Peter samen kan ik het wel weer aan, oma,” zei Inge. “Mijn moe-der heeft echter geen zelfmoord gepleegd. Mijn moeder was verslaafd aan sterke drank en is, toen ze helemaal dronken was, tegen het marme-ren salontafeltje gevallen en daardoor gestorven.” Oma stond op en nam Inge in haar armen. “Meidje toch,” zei ze. “Jullie hebben dus alle twee al heel wat meegemaakt en dat op die leeftijd. Ik

211

hoop zo, dat jullie toekomst beter zal worden. Daar zal ik in mijn gebe-den God om vragen.”Ze gingen weer met zijn viertjes om tafel zitten en dronken zwijgend hun kopjes leeg.

“Waar is mijn moeder?” vroeg Peter toen. “Je moeder ligt in het uitvaartcentrum. Dat moesten we zonder jou rege-len. De kist is echter nog open. Morgenochtend gaan wij met zijn vier-tjes afscheid nemen. Morgenavond is er nog een condoleance. En vrijdag wordt je moeder begraven. De andere kinderen komen dan ook hier. We willen haar bij je vader laten begraven. Wat ben ik blij, dat je moeder er toen op stond, dat hij hier in ons dorp werd begraven. Nu kun-nen we ze allebei nog af en toe bezoeken.” Dat laatste kwam er met een diepe zucht bij oma uit. “Er is ook een uitvaartmis in de kerk. We hopen, dat je het daarmee eens bent, want wij wilden dat zo graag. We hebben haar vroeger toch katho-liek opgevoed,” merkte opa toen op.“Zo’n H.Mis in de kerk kan tegenwoordig gelukkig, ondanks het feit dat ze zelf een eind aan haar leven gemaakt heeft.” “Ik hoop dat God haar dat vergeeft en bij zich opneemt,” zei oma. “Natuurlijk doet hij dat, vrouw,” merkte opa meteen op. “God zal haar dat wel vergeven.” Hij sloeg zijn arm om oma heen. “Daar moet je niet over piekeren.” Oma zuchtte weer even heel diep.

Opa stond op en ging naar de voorkamer. Even later kwam hij met een krant en een kaart in zijn handen terug. Hij ging weer aan tafel zitten en gaf dat alles aan Peter.“Dit moesten wij natuurlijk ook buiten jou om doen,” zei hij.“Ik hoop dat je het zo goed vindt. We hebben het maar heel eenvoudig gelaten.”Peter en Inge lazen samen de rouwkaart.

212

Tot onze grote verdriet is plotseling overleden mijn lieve moeder, onze dochter, zus en tante.Anna Maria Verschuur-Terhoeven.Ze heeft de rust gevonden, die ze zo graag wilde. Daaronder haar geboorte en sterfdag. Daarna de namen van Peter en Inge, opa en oma en alle kinderen en neven en nichten. Verder gegevens over de gelegenheid tot condoleren.de H.Mis en de begrafenis.Een mooie kaart, vond Inge het.“Ben je het daarmee eens jongen?” vroeg opa.Peter knikte alleen, even niet in staat een woord uit te brengen.Dit alles was bij de dood van haar moeder niet gebeurd, dacht Inge. Moeder was gewoon begraven. Toch waren er toen wel wat van haar vriendinnen. Waarom was daar niet aan gedacht? Waarom had Rob alles zo eenvoudig gelaten? Weer vragen, die bij Inge naar boven kwamen.“Weet je wat wij doen,” zei opa en stoorde Inge met die opmerking in haar gedachten.“Het is al over tienen. We gaan naar bed, want morgen is ’t weer een zware dag.”“Mag Inge bij me slapen?” vroeg Peter opeens. Oma fronste de wenkbrauwen. Inge dacht al dat ze nee zou zeggenMaar opeens klonk de zware stem van opa weer door de kamer. “Laat ze maar samen slapen vrouw. We leven nu eenmaal in een andere tijd en die jongen kan best een beetje steun van haar gebruiken.”Lang lagen Peter en Inge nog samen te praten, maar toch vielen ze later in slaap. Inge dicht tegen Peter aan. Die morgen gingen ze met hun viertjes naar de aula waar Peters moeder lag opgebaard. Een prachtige aula vond Inge het. Wat een rust heerste

213

hier. Veel bloemen en kransen. Brandende kaarsen om de kist heen. Zachte achtergrond muziek. Peters moeder lag daar heel mooi in die kist, een vredige uitdrukking op haar gezicht.Weer kwamen er bij Inge gedachten op aan de dood van haar eigen moe-der. Vanavond zou er voor Peters moeder nog een condoleance zijn. Dat was bij haar moeder ook niet gebeurd. Ze hadden toen alleen maar met zijn drietjes afscheid van haar genomen.Waarom had Rob dat niet gedaan? Was daar geen geld voor? Maar er was toch een begrafenis verzekering? Nu had niemand van moeders kennissen en vriendinnen afscheid van haar kunnen nemen. Zelfs haar bridge maatje niet. Wilde Rob misschien niet aan iedereen vertellen, dat moeder aan de drank gestorven was. Heel kwaad werd ze opeens ook weer op haar vader. Waarom had hij hen zomaar in de steek gelaten? Waarom maakte hij toen opeens nooit meer geld over? Kwam dat omdat Rob bij ons inwoonde? Dan was zij de schuldige, want zij had dat aan haar vader verteld. Maar vader was toch wel verplicht voor haar te zorgen en dat had hij ook niet meer gedaan. Als wij geweten hadden waar hij zich ophield, hadden we toch bericht kunnen sturen. En was alles misschien heel anders verlopen.Maar opeens hoorde zij Peter naast zich huilen. Niet meer aan vroeger denken maar Peter steunen, nam ze zich meteen voor. Ze pakte zijn hand vast. Maar Peter sloeg zijn arm om haar schouder en drukte zich, steun bij haar zoekend, tegen zich aan. Even moest Inge aan het gesprek den-ken, dat ze gisteravond samen in bed gevoerd hadden voor ze gingen slapen.Een heel fijn gesprek, waarin Peter haar had verzekerd, dat zij het beter gingen doen en nooit geld hun leven zouden laten beheersen.

Die avond kwamen er heel wat mensen condoleren en sprak een priester een afscheidswoord. Ook werd er een prachtig lied gezongen door een koor, waarvan Peters moeder lid was geweest.

214

De volgende morgen kwamen de andere broer en zuster van Peters moe-der al heel vroeg bij het huis aan. Natuurlijk met hun man, vrouw en kin-deren. De uitvaartmis was om twee uur.Peter was met oma en opa naar de supermarkt om alles voor een brood-tafel in huis te halen. Eerst kwam de oudste broer van Peters moeder. Veel ouder dan Peters moeder, want het leeftijdsverschil tussen de twee oudsten en de twee jongste kinderen van opa en oma was acht jaar geweest. Cor heette hij, vergezeld van zijn vrouw en vier al grote kinde-ren. Een heel ander type dan Hans, echt Peters grootvader. Hij begroette Inge hartelijk met een zoen op haar wang. “Zo, jij bent dat meisje wat Peter gelukkig nog bezit,” zei hij. “Hoe is hij onder al deze nare gebeurtenissen?” vroeg hij toen.“Het gaat wel,” zei Inge. “Steun hem maar Inge, want jouw steun zal hij op dit moment echt wel kunnen gebruiken.”Maar toen liep hij opeens naar Hans toe, die ook met zijn vrouw naar binnen was gekomen. “Zo, hier zie je het resultaat, dat jij hebt veroorzaakt.” De toon van zijn stem was sarcastisch. “Ik snap niet, dat je hier nog durft te komen. Dit alles is jouw schuld. Mooie beloftes aan je zus, om een heel goedkope werkkracht te krij-gen.” “Ik snap niet wat jij bedoelt. Ik ben mijn belofte aan haar toch nageko-men. Ik heb Frans toch altijd goed betaald, om een leven zonder zorgen te kunnen leiden.” “Man, jij denkt alleen maar in geld.” Heel sarcastisch kwam dat er weer bij Cor uit. “Uitgebuit heb je die man tot dat die het helemaal niet meer zag zitten. Jij hebt dat vreselijke ongeluk veroorzaakt, waardoor ook mijn zuster in de vernieling is geraakt. Jij een vrolijk leventje leiden en die man zich maar laten doodwerken. Frans kon je wel aan, die was veel te goed voor jou en voor mijn lieve zuster. Hoe heb ik haar toen gewaar-schuwd, dat aanbod van jou niet aan te nemen, maar ze was al net zo

215

eigenwijs als jij. Zij dacht ook alleen maar aan geld en luxe. Of dat alles is in dit leven. Bah, ik walg van jullie. Als vader en moeder er niet meer geweest waren, had ik je meteen de deur uitgetrapt. Jij hebt van Peter een wees gemaakt. Daar zou ik niet graag verder mee willen leven.Toen zweeg hij.“Ja, ik en Ans zullen wel weer de gebeten honden wezen. Dat waren we hier vroeger thuis altijd al. Bij onze oudste broer en zuster konden we het toch nooit goed doen, die wisten het altijd beter. Jullie waren gewoon jaloers, omdat vader nog niet die goede baan had, toen jullie jong waren. Hans en Ans, de snotneuzen. Ik hoor jou vroeger dat nog zeggen,” viel Hans fel uit.“Ja, eigenwijze snotneuzen, dat zijn jullie altijd geweest. Ik ben blij dat ik anders ben opgegroeid. Vader en moeder hebben jullie veel te veel verwend. Daarom hebben jullie geen ruggengraat gekregen,” riep Cor weer uit. “Maar ik heb toch maar een grote zaak opgebouwd. Daar kan jij met je slagerijtje niet aan tippen.” “Ja over de ruggen van andere mensen,” sneerde Rob weer. “Ach man, je bent gewoon jaloers.” Hans haalde zijn schouders op en liep de tuin in. “Sorry Inge, dat had ik niet mogen doen, waar jij bij was,” zei Cor toen. “Maar ik ben ook zo ontzettend kwaad op die broer van mij. Die heeft echt al deze ellende veroorzaakt.” Gelukkig kwam de zuster van Peters moeder met haar man en kinderen, die Inge ook hartelijk begroette. Cor ging naar de keuken, waar zijn vrouw voor de koffie zorgde.

De begrafenismis was in dezelfde kerk, die Inge al van Pasen kende. Ze merkte dat die H.Mis Peters grootouders veel steun gaven. Ook de woorden van de pastoor, die opmerkte dat Peters moeder van haar ouders heel veel steun gekregen had. Maar dat zij daardoor het jammer genoeg toch niet gered had over haar depressie heen te komen.

216

“Maar ze heeft nu de rust bij God gevonden,” probeerde hij op het eind van zijn preek de familie te troosten. Daarna prachtige gezangen. Mensen die naar voren gingen en daar iets in hun hand kregen. Peter ging niet mee. Die mensen gingen te communie, dacht Inge. Deze mensen geloofden, dat Jezus bij hen kwam. Dat had ze toch op school geleerd.

Toen volgde de begrafenis. Inges gedachten gingen toch ook weer naar de begrafenis van haar moe-der. Helemaal, toen ze naast Peter achter de kist het grintpad op het kerk-hof afliep. Peters arm om haar heen. De woorden en zegeningen van de kist. Allemaal heel anders dan bij haar moeder. Daar had ze aan Robs arm gelopen. Daar werd niets gezegd. Huilend liep Peter met haar terug, toen de begrafenis was afgelopen. Ook Inge had tranen in haar ogen. Opa en oma liepen vlak voor hen. Ziels medelijden had Inge met die twee oude mensen, die ook gearmd liepen.

De aula was vol met mensen. Eerst condoleren. Daarna werd er koffie geschonken en een plak cake gepresenteerd.Ook dat was bij haar moeders begrafenis niet gebeurd, dacht Inge weer. Dat condoleren gebeurde bij moeders graf. Wij gingen daarna meteen in de auto en naar Robs huis. Dit alles was toch een veel mooier afscheid. Na afloop van de condoleance verontschuldigde Hans zich. Hij ging niet meer mee naar huis. Hij moest dringend weg. Daar was Inge blij om. Nu zou er in ieder geval geen ruzie tussen de ooms van Peter ontstaan. Als dat gebeurde, zou het voor oma en opa helemaal verschrikkelijk zijn.

Een uitgebreide koffietafel stond voor hen klaar toen ze thuis kwamen. Twee buurvrouwen bedienden, zodat iedereen rustig kon blijven zitten.

217

Nu maakte Inge pas echt kennis met de neven en nichten van Peter. Fijne jonge mensen waren dat.Ze merkte ook, dat Cor zijn moeder echt steunde. Hartelijk werd ook tegen de avond van iedereen afscheid genomen. Bij dat afscheid sloeg Cor als laatste zijn armen om Peter heen. “Jongen,” zei hij aangedaan, “je vader en moeder zijn er niet meer. Maar wil je voortaan mij en mijn vrouw als je vader en moeder beschouwen. Kom maar veel naar ons toe en als je moeilijkheden in je leven tegen komt, kun je ook bij ons terecht. We moeten echt samen contact blijven hou-den, dat ben ik vooral aan je vader verplicht. Je vader was een fijne vent. Ik kon het altijd heel goed met hem vinden. Jammer, dat hij veel te goed was voor mijn zuster. Hij zuchtte diep, liet Peter abrupt los en liep weg. Inge zag dat er tranen in zijn ogen stonden. Die tranen had ze nog niet bij hem gezien. Die man huilde om Peters vader en niet om zijn zuster, dacht ze verbaasd.

Inge en Peter bleven nog een paar dagen bij opa en oma en vertrokken toen weer naar huis. Eerst wilde Inge even langs het tehuis. “Marga weet wel niet, dat ik weer in Holland ben en ik kan natuurlijk met je meegaan. Maar ik wil dit niet buiten haar om doen. Ze heeft er recht op, dat ze weet wat er gebeurd is. Ze heeft me altijd zo gesteund. Ik wil eerlijk tegenover haar staan.” Daar was Peter het mee eens. “Maar we vragen wel of je een tijdje met me mee mag. Ik kan jou steun nog niet missen.”

Marga was vol medeleven toen ze alles hoorde. Inge vertelde het aan haar, want Peter kon het niet. Na dat verhaal kreeg Inge toestemming om tot woensdag bij Peter te blijven, maar dan moest ze weer naar het tehuis komen. Marga wilde wel dat ze bleven warm eten. “Voor jullie in Amster-dam zijn, is het al heel laat en dan komt er misschien niets meer van.”Ze deden dat maar. Inge merkte dat Peter, door dat eten met zoveel kin-deren toch weer iets vrolijker werd. Daar was ze blij om.

218

Hoofdstuk 14

Doodmoe van het lange autorijden en al die emoties kwamen Inge en Peter bij ’t flatje aan, waar Peter sinds een jaar woonde. Een vierkamer flatje gelegen aan een voor Amsterdam lekker rustige straat. Natuurlijk ging er wel wat verkeer langs, maar daar merkte je niet veel van. Alleen het uitzicht was niet zo mooi als in het pension, want aan de overkant van de weg stond ook zo’n grote vierverdiepingen flat. Gelukkig woonde Peter op de tweede verdieping, want een lift bezat deze flat niet. Deze flats waren al oud. Vlak na de Tweede Wereldoorlog gebouwd en stonden op de lijst voor renovatie. Maar toch was Peter heel blij met dit eigen plekje. Ze sleepten de koffers naar boven. Peter leegde daarna de brievenbus. Achteloos zonder erin te kijken gooide hij de post op zijn bureautje.“Dat zie ik morgen wel,” merkte hij op. “Nu eerst koffie, douchen en daarna de koffer in. Een nacht goed slapen, daar ben ik wel aan toe.”Hij ging naar het leuke kleine keukentje en zette koffie.“Mijn God, wat ben ik blij dat ik een eigen flatje heb.Veronderstel dat ik nog in dat pension zat met zo weinig privacy,” zei hij, toen ze samen die koffie dronken.Dicht kroop Inge even later in bed weer tegen Peter aan. Ze kreeg alleen maar een dikke zoen van hem en al heel snel vielen ze allebei in een diepe slaap.

De volgende morgen werd Inge pas om tien uur wakker. Ze rekte zich even heerlijk uit. Peter kwam de slaapkamer binnen. Hij liep naar Inge toe en kuste haar. Toen trok hij haar omhoog. “Opstaan jongedame,” zei hij. “Je ontbijt staat klaar.

219

Ik had gelukkig nog wat broodjes in de vriezer, maar vandaag moeten we echt de stad in. Boodschappen doen.” Hij kuste haar weer.“Zeg, het lijkt wel of we samenwonen hè,” merkte hij toen op. “Jammer genoeg nog niet,” zei Inge. “Maar als ik eenmaal in dat bejaar-denhuis woon, kom ik heel vaak bij je overnachten.” Gelukkig, dacht ze. Peter was alweer iets vrolijker.Even later zaten ze samen te ontbijten. “Inge,” zei Peter opeens. “Laten we al die narigheid vandaag maar vergeten. Jij bent bij me. Dat is het enige wat telt. Mijn moeder heeft rust, net zoals mijn oma dat zei en die twee oudjes gelukkig ook.Inge merkte nu dat Peter bewust opgewekt wilde doen. Laat ik hem daar maar bij helpen, dacht ze.“Ja,” zei ze daarom. “Even lekker rustig eten en dan de stad in.”

Maar van die rust bij Peter kwam na dat eten niet veel terecht. Hij besloot voor ze de stad ingingen, eerst even de post na te kijken. “Onder het genot van een kopje koffie, eens kijken wat die post me voor geluk gebracht heeft,” zei hij. “De uitslag van de staatsloterij zit er ook bij. Even mijn lot pakken.” Maar dat lot leverde hem jammer genoeg niets op.“Ja,” zei hij lachend, “ik heb geluk in de liefde, dan blijft geld toch ach-terwege. Zo luidt dat spreekwoord toch.“Welnee,” zei Inge ook lachend. “Dat spreekwoord gaat over spelen. Als je in ’t spel niet kunt winnen, word je gelukkig in de liefde.”Ze kietelde hem even. Waarna natuurlijk weer een zoenpartij volgde. Heerlijk, dacht Inge. Het lukt Peter echt alle narigheid van zich af te zet-ten.

220

Maar toen Peter daarna de post verder doorkeek betrok zijn gezicht.“Een brief in mijn moeders handschrift,” riep hij verwonderd uit. Lijk-bleek werd hij. “Hoe kan dat?”“Misschien heeft je moeder die al een tijdje geleden gestuurd. We zijn toch bijna drie weken weg geweest,” merkte Inge op.Peter ritste haastig de brief open en of Inge er een voorgevoel had van wat er zou komen ging ze naast Peter zitten en las met hem mee.

Lieve Jongen.Ik moet deze brief wel aan je schrijven, want morgen zal ik er niet meer zijn. Opa en oma slapen, dus kan ik hem nog even naar de brievenbus brengen. Ik wil dat je begrijpt waarom ik tot ’t besluit gekomen ben, niet meer te willen leven. Dit besluit staat bij me vast en niemand kan me meer tegenhouden. Vanavond ga ik pillen slikken. Pillen die ik zo lang-zamerhand heb verzameld. Nee, niemand houdt me meer tegen. Ik kan niet langer leven met het schuldgevoel, dat ik bij me draag en aan nie-mand kwijt kan.Ik ben de schuld van je vaders dood en niemand anders. Ik, die doordramde dat we naar Limburg gingen en dat hij bij mijn broer ging werken. Ik lette in die dagen er alleen maar op dat ik naar mijn geboortegrond terug kon keren. Daar een prachtig huis krijgen met genoeg geld om alles te hebben, wat mijn hart begeerde. Dat je vader daarvoor bij mijn broer moest gaan werken telde ik niet. Ik wist toch hoe hij was en nog is. Een opschepper en een branieschopper. Had je vader maar nooit toegestemd en waren we maar in de randstad blijven wonen. Dan zouden we samen gelukkig oud geworden zijn. Maar ik moest zo nodig.Waarom heb ik later ook niet ingezien, hoe mijn broer jouw vader uit-buitte. Hem met al het werk opzadelde, dat er gedaan moest worden. Nee, ik leefde heerlijk mijn eigen leventje, was soms zelfs nog kwaad op

221

hem, als hij doodmoe thuis kwam en geen zin had om dan ook nog met me uit te gaan.Ik kan dat mezelf nooit vergeven. Je vader, de beste man die ik me maar kon wensen, zo te behandelen. Maar je vader zei nooit wat. Dat is mijn enige verontschuldiging. Ja, één keer heeft hij gezegd, dat hij liever een andere baan wilde zoeken. Maar toen heb ik hem vierkant uitgelachen. Tegen hem gezegd, dat hij nooit meer zo’n beste baan zou vinden, waar hij zoveel geld verdiende. Mijn God waarom heeft hij toen niet op me gescholden en alles wat hem dwars zat er uitgegooid. Maar zo was je vader niet. Als altijd zweeg hij weer. Uiteindelijk heeft hij het toch niet meer zien zitten. Dat ongeluk van je vader was geen ongeluk, jongen. Hij heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt. Daarvan ben ik en ik alleen de schuldige!

“Mijn God, dat is niet waar,” riep Peter uit, toen hij deze zin had gelezen. Hij gooide de brief op de grond. “Ik wil niet verder lezen. Het zijn natuurlijk allemaal weer verzinsels van haar. Mijn vader is verongelukt en niets anders.”Inge pakte zijn hand stevig vast. “Natuurlijk jongen,” zei ze. “Laten we maar niet verder lezen en naar de stad gaan. Je moeder was ziek. Daarom schreef ze dit.”Maar Peter pakte de brief toch weer op en las verder.Nu wel iets rustiger. Heel dicht drukte Inge zich tegen hem aan en las weer met hem mee.

Ik had toch moeten merken, dat hij niet meer verder kon. Nee, ik had in die dagen een blinddoek voor. Je vader heeft zichzelf in volle vaart tegen een boom gereden. Hij wilde niet verder. Weer trok er een huivering door alle twee heen, maar toch probeerden ze verder te lezen.

222

Toen ik de dag van het ongeluk ’s avonds naar bed ging lag deze brief van je vader op mijn hoofdkussen. De brief, die ik met de mijne in deze enveloppe stop. Ik moet afscheid van jou nemen, maar één ding moet je me beloven. Laat nooit geld of goederen het voornaamste in je leven zijn. Dat brengt geen geluk. Dat heb ik tot mijn schande eerst moeten ondervinden. Ik ben zo blij, dat Inge in je leven is teruggekeerd. Leef samen jullie huwelijksleven beter dan ik het met je vader gedaan heb. Beloof me dat. Beloof me ook dat dit geheim tussen ons blijft. Vertel het aan niemand, ook niet aan Inge en mijn ouders. Ik moest het echter voor mijn dood bij iemand kwijt. Lieve jongen, ik heb altijd heel veel van je gehouden.In gedachten omhels ik je. Je moeder.

Met een lijkwit gezicht keek Peter in de enveloppe en werkelijk er zat nog een briefje in. Hij maakte die open. Geen enkel geluid kwam er over zijn lippen, toen hij die samen met Inge ook weer ging lezen. Het was werkelijk een brief in Peters vaders hand-schrift.

Lieve vrouw.Ik kan niet meer. Ik ben zo moe.Ik wil niet verder. Alles draait zo langzamerhand op mij.Je broer leidt een vrolijk leventje en legt al het werk op mijn schouders. Natuurlijk krijg ik daar een behoorlijk salaris voor. Net zo als jij dat uit-drukte. Zo’n baan, waar ik zoveel verdien krijg ik nooit meer. Maar dat geld en al die luxe ben ik zo verschrikkelijk zat. Nooit meer tijd voor mij om iets te doen wat, ik zelf leuk vind. Ik verwijt je heus niet, dat jij dat wel doen kunt. Maar ik ben zo ontzettend moe. Het leven heeft geen enkel zin meer voor me. Zelfs in de laatste vakantie was er geen rust voor mij. Ik weet ook, dat er weer stapels werk op mij liggen te wachten.

223

Dat kan ik echt niet meer aan. Nee, ik wil niet langer een slaaf van mijn werk zijn.Ik heb van je gehouden en doe dat nog steeds. Maar dit leven wil ik niet meer. Ik maak er een eind aan. Natuurlijk gaan mijn gedachten naar Peter. Die zal het verschrikkelijk vinden, zijn vader te moeten missen. Maar wat had hij de laatste jaren aan mij. Niets toch zeker!!! Peter is een fijne knaap. Ik zal het zo doen, dat het op een ongeluk lijkt. Dat is voor hem het beste. Dank je vrouw, voor de liefde die je me gegeven hebt. Al heb ik daar de laatste jaren niet veel meer van gemerkt. Jij vindt ook je weg wel. Jij bent weer terug in Limburg, dat deel van het land, waar ik me nooit echt heb thuis gevoeld. Een omhelzing en het allerbeste.

Je man.

Peter legde de brief neer en een luide gil van hem klonk door de kamer. Hij stond op en liep naar het raam.Met beide vuisten sloeg hij daarop.Hevig geschrokken rende Inge naar hem toe en trok hem bij dat raam vandaan, terug naar de bank. Heel hard huilend viel Peter weer daar op neer.“Vader, in Godsnaam vader, waarom heb je dat gedaan? Waarom niets van al je ellende aan mij vertelt?” gilde hij.Inge ging naast hem zitten en pakte zijn hand vast.“Rustig, jongen,” zei ze.Maar Peter sprong weer op. “Mijn moeder is niet alleen de schuldige van mijn vaders dood. Nee, ook ik ben schuldig. Ook ik heb mijn vader laten barsten. Nooit aan hem gevraagd of hij het wel aankon. Ik heb toch vaak gezien, hoe moe hij eruit zag, als ’s avonds heel laat thuis kwam. Maar ook ik leefde als moe-der mijn eigen leventje en nam alles klakkeloos van hem aan. Mijn stu-die en alles wat mijn hart begeerde. Die stomme cruise waar hij geen zin

224

in had. Ik drong er toen toch ook op aan, dat we dat gingen doen, omdat ik er wel zin in had. Ik zei toen toch tegen hem, dat moeder gelijk had en dat hij er wel van zou opknappen. Vader, die veel liever een rustige vakantie wilde. Maar moeder en ik dreven het door en hielden geen rekening met hem. Vader, die altijd rekening met ons hield. Zelfs na zijn dood had hij zo geregeld, dat er voor mij geld genoeg was, om door te kunnen studeren. Geld waar moeder niet aan kon komen,” luid gillend kwam dat er allemaal bij hem uit.Hij sprong weer op uit de bank, liep zomaar doelloos handenwringend door de kamer. Viel op een stoel bij tafel neer, legde zijn hoofd op die tafel en barstte in een heftige huilbui uit. “Vader, vader,” riep hij maar steeds.Wat Inge ook probeerde. Ze kon hem niet troosten. Peter sloeg met zijn vuisten op de tafel. Heel bang werd Inge, maar ook heel kwaad. Hoe kon een moeder dat in godsnaam doen? Je kind zo’n brief te sturen om hem vlak na haar dood nog met schuldgevoelens op te zadelen. De bel van de voordeur rinkelde.Haastig liep Inge naar de hal. Peter nog steeds huilend achterlatend.

Sjoerd stond in de deuropening.“Ik zag dat de auto van Peter hier stond, mag ik binnenkomen. Ik ben blij dat hij weer terug is, want ik moet even iets dringends met hem bespre-ken.”Inge kende Sjoerd wel, een fijne al wat oudere man. Waar Peter heel vaak met haar over had gesproken. Altijd vol lof, vooral omdat hij toen Peter pas in Amsterdam werkte en nog moest wennen, hem behoorlijk gesteund had.“Wat is er met jou aan de hand,” vroeg Sjoerd verwonderd, toen hij zag dat in Inges ogen tranen stonden. “Toch geen ruzie met je lieve vriendje,” een beetje lachend kwam dat er bij hem uit.

225

“Nee, Sjoerd er zijn verschrikkelijke dingen gebeurd,” flapte Inge eruit. Peters moeder heeft zelfmoord gepleegd. Gisteren is ze begraven. Maar dat is nog niet alles. Daarnet vond Peter tussen de post een brief van zijn moeder. Die heeft ze vlak voor haar dood aan hem geschreven daarin vertelt ze dat Peters vader ook zelfmoord heeft gepleegd. Daar zit Peter mee. Hij is helemaal overstuur en ik weet echt niet wat ik doen moet,” gooide Inge er zenuwachtig uit.“Rustig maar, grietje.” Sjoerd sloeg zijn armen om haar heen. “Dat zijn natuurlijk allemaal verzinsels. Die vrouw was toch overspannen.”“Nee het zijn geen verzinsels. Peters vader had een afscheidsbrief aan Peters moeder geschreven, en die brief zat ook in de enveloppe. Die brief heeft ze nooit aan iemand laten lezen,” riep Inge uit.“Verdomme, wat een rotwijf,” schreeuwde Sjoerd. “Sorry,” zei hij toen meteen iets kalmer. “Maar hoe kan iemand dat doen! Wat gemeen van haar, dat ze een jonge knul, die nog een heel leven voor zich heeft, met zoiets opzadelt. Dat waren toch hun sores.”Uit de kamer klonk weer luid gesnik. “Peter denkt, dat hij ook schuldig is aan zijn vaders dood. Maar ik had dit natuurlijk nooit aan jou mogen vertellen,” gooide Inge er toen panie-kerig uit. “Als Peter dit te weten komt, wordt hij vast heel kwaad op me.”“Je moest het kwijt, meisje. Het is juist goed, dat je het aan mij verteld hebt. Ik ga naar binnen. Ik zal die jongen weer op de rails helpen.” Sjoerd legde even zijn handen op Inges schouders.“Zou je dat wel doen?” vroeg Inge angstig.“Natuurlijk.” Sjoerd liet Inge los en liep de hal door en opende de deur van de woonkamer. Schoorvoetend ging Inge achter hem aan.Hij liep meteen naar Peter toe.“Jongen, wat haal jij voor verzinsels in je kop,” zei hij. Hij legde zijn grote handen op Peters schouders.Peter die nog steeds met zijn hoofd op tafel lag en nog steeds heel luid huilde.

226

Sjoerd pakte de brieven van tafel. “Is het goed dat ik dit eerst een lees?” vroeg hij aan Peter. Peter richtte zich op en knikte.“Ja, lees maar dan kom je meteen aan de weet, waarom ik zo huil. Ik ben ook schuldig aan de dood van mijn vader. Ik heb ook heel egoïstisch mijn eigen leventje geleefd en mijn vader laten barsten.”Sjoerd ging op een stoel zitten en begon te lezen.Inge ging ook aan tafel zitten. Aan de uitdrukking, die op Sjoerds gezicht kwam, zag ze, dat die tijdens dat lezen heel kwaad werd.Toch vroeg hij heel rustig, toen hij was uitgelezen of Inge koffie had. Inge knikte. “Schenk dan maar een paar kopjes in meisje, dan drinken we die op en dan gaan we eens rustig samen met elkaar praten.”

Peter kalmeerde een beetje.“Hoe oud was jij eigenlijk, toen dat met je vader gebeurde Peter?” vroeg Sjoerd toen.“Achttien,” merkte Peter timide op. “Ik zou net naar de opleiding voor politieagent gaan.” “Achttien. Wat weet je dan nog van het huwelijksleven,” zei Sjoerd.“Maar ik had toch kunnen zien, hoe vermoeid mijn vader was. Ik heb toch nooit aan hem gevraagd, hoe het eigenlijk met hem ging. Nee, ik leefde mijn eigen leventje.” Weer barstte Peter in tranen uit.“Dat doen toch alle jonge mensen.” Sjoerd sloeg zijn arm om Peters schouders. “Het is jammer dat je vader deze weg gekozen heeft. Jammer dat hij niet harder is geweest en gewoon met dat vele werken gestopt is. Maar dat was zijn beslissing, daar kun jij niets aan veranderen.” “Mijn vader sloeg nooit van zich af. Dat had ik toch ook kunnen weten. Mijn moeder regelde altijd alles. Van jongs af aan was ik dat gewend. Maar toen we nog in de randstad woonden, kon mijn vader dat wel aan. Toen had hij een fijne rustige baan, met een werkgever die hem erg waardeerde. Mijn God, mijn vader, daar heb ik toen ik jong was echt van

227

gehouden. Vader luisterde naar mij. Vader nam tijd voor me. Plagen kon hij ook erg lekker. Waren we maar nooit naar Limburg verhuisd. Daar veranderde mijn vader heel snel. Dat had ik toch kunnen zien. Waarom heb ik toen niet ingegrepen en met hem gepraat.”Peter sloeg weer me zijn vuisten op tafel.“Rustig jongen,” zei Sjoerd en greep Peters hand vast. “Dat kon je toen nog niet jongen. Je was nog veel te jong. Dit was iets tussen je vader en moeder. Daar kon jij niets aan veranderen. Ik vind het jammer dat je moeder haar geheim niet mee in het graf genomen heeft. Niet gedaan heeft wat je vader wilde. Jou in je verdere leven laten denken dat je vaders dood een ongeluk is geweest. Maar daar veranderen we niets meer aan. Jij zult echter verder moeten leven. Dat was toch ook de wens van je vader. Om die reden heeft hij zijn leven ook zo beëindigd. In volle vaart tegen een boom rijden, zodat het op een ongeluk zou lijken. Hij wilde, dat jij een goed leven zou hebben zonder een heel naar schuldge-voel. Dus vond hij dat jij niet schuldig was aan zijn dood. Als jij dat schuldgevoel van je verder je leven laat beheersen, zou hij dat zeker ver-schrikkelijk hebben gevonden.”Hij stond op en ging naar Peter, trok hem van de stoel af en nam hem in zijn armen.“Nee, Peter dat mag je echt niet doen.” Heel overredend klonk zijn stem. “Dan is wat je vader gedaan heeft, helemaal voor niets geweest. Je vader heeft toen alleen maar aan jou gedacht. Hij heeft er zelfs voor gezorgd, dat je verder kon studeren, daar had hij toch geld voor vast gezet. Dat heb je me eens verteld.” Hij drukte Peter nog iets dichter tegen hem aan. “Peter,” riep hij toen uit. “Peter. Eerbiedig de wens van je vader. Leef verder, trouw met je meisje. Ik weet, dat je heel veel van haar houdt. Maak van jullie huwelijk iets moois. Jongen, jij heb ook recht op een goed leven. Ik weet niet of er hierboven nog iets is, of er nog een geest van je vader bestaat. Maar als dat zo is, zal hij tevreden op je neerkijken, dat weet ik wel zeker.”Even bleven ze zo samen staan.

228

Toen maakte Peter zich los uit Sjoerds armen. Hij pakte een zakdoek, snoot zijn neus en droogde zijn tranen af. Toen pakte hij Sjoerds hand vast.“Bedankt,” zei hij. “Ik ga dat proberen. Jij hebt me weer eens de goede weg laten zien. Of het me lukt, weet ik echt niet. Maar ik ga het probe-ren,” zei hij weer.

“Maak nog even koffie, Inge,” zei Sjoerd. Hij ging naar Inge toe en legde even zijn handen op haar schouders. Inge, die heel stil naar het gesprek van Sjoerd en Peter had geluisterd. Wat was ze blij, dat Sjoerd net op dit moment was gekomen, dacht ze. Zoals hij met Peter had gesproken, zou zij nooit gekund hebben. Ze ging naar de keuken en zette koffie.Toen ze in de kamer met de koffie terug kwam, zaten Peter en Sjoerd aan tafel gebogen, over een dossier te lezen. Het dossier waar Sjoerd eigen-lijk voor was gekomen. Peter was gelukkig weer een stuk rustiger, zag Inge.Na de koffie vertrok Sjoerd. “Ik ga maar weer eens naar het bureau. Kop op jongen, zet je schouders eronder en probeer die narigheid zoveel mogelijk uit je gedachten te bannen en kijk naar de toekomst.”

“Wat een fijne vent,” zei Inge toen Sjoerd was vertrokken. “Ja, het is een peer van een kerel. Hij heeft ook een hele fijne vrouw en drie boefjes van jongens. We zullen daar samen wel eens op bezoek gaan. Maar nu ruimen we eindelijk de tafel leeg en gaan even de stad in. Vooruit, de buitenlucht zal ons goed doen.”

Die dag bleef Peter verder rustig en sprak niet meer over die brieven. Toen ze, nadat ze hadden gegeten, samen op de bank zaten, merkte Peter opeens op. “Inge, ik wilde eigenlijk met niemand hier verder over pra-ten. Natuurlijk was het fijn dat Sjoerd vanmorgen kwam. Ik weet ook

229

heel zeker, dat hij het niet verder zal vertellen. Hij is er ook in geslaagd, dat ik nu heel anders tegen dit alles aan kijk. Ik denk wel dat Rob van-avond zal bellen. Ik wou je vragen, niet met hem over die brieven te pra-ten. Ik wil beslist niet, dat opa en oma dit vernemen. Dat zou ze zo’n pijn doen. Laat dit maar een geheimpje tussen ons tweeën blijven. Ons eerste geheim,” zei hij toen. Hij sloeg zijn arm om Inge heen en kuste haar. “Wat ben ik toch blij, dat jij weer bij me bent. Veronderstel, dat ik dit alles in mijn eentje had moeten doormaken.” “Ik beloof je. Niemand komt dit van mij aan de weet. Ik blijf je wel steu-nen,” merkte Inge op. “En als je er nog eens met mij over wilt praten, moet je dat doen hoor.” Dat beloofde Peter.

Inge bleef nog een paar dagen bij Peter. Praten over de brieven, deden ze niet meer. De volgende woensdag moest hij haar jammer genoeg weer naar het tehuis terug brengen, want Inge zou donderdag samen met Marga naar het bejaardenhuis gaan om alles te bekijken en een kamertje uit te zoeken. Daar verheugde ze zich wel op, maar door die brieven van Peters moe-der, was er van die blijdschap bij haar niet veel meer over. Natuurlijk was het fijn, dat ze een plekje kreeg dat helemaal alleen van haar was en wat ze lekker naar haar smaak kon inrichten. Met dat geld, dat ze tijdens de vakantie van Rob gekregen had, zou dat haar best lukken. Wat een peer was dat toch. Gisteravond had hij toch ook nog met Peter gespro-ken. “Fijne vent is dat,” had die gezegd, toen dat gesprek was afgelopen. Ja, dat was Rob. Een echte fijne vent. Wat was ze blij, dat hij ook in haar leven was gekomen. Maar nu was ze toch veel liever bij Peter gebleven. Hem alleen achter laten met zijn verdriet, vond ze verschrikkelijk. Dan kon ze hem niet steunen en ze kon er ook nog met niemand over spreken. Dat had ze toch beloofd. Zelfs niet met Marga. Bezorgd vroeg Inge dan ook bij het afscheid.

230

“Zul je rustig blijven Peter.”Daar antwoordde hij niet op, maar Inge zag, dat er weer tranen in zijn ogen kwamen. Hij kuste haar en reed weg.Nu helemaal een beetje angstig keek ze hem na.“Die jongen heeft het best zwaar,” merkte Marga op.“Als ik niet met het bejaardenhuis een afspraak had gemaakt, had je wel wat langer kunnen blijven.”“Ja, dacht Inge. Peter had het zwaar, maar Marga wist niet half hoe zwaar hij het had.Om tien uur belde Inge naar Peter.Gelukkig nam hij meteen op. “Ga maar lekker slapen meiske, fijn dat je belde, maar ik red het wel.”Toch wel iets gerustgesteld, omdat Peter weer veilig op zijn flatje was, legde Inge haar mobiel weer neer.

Maar toen Inge eenmaal in bed lag, viel ze niet meteen in slaap. Nog steeds heel opgewonden door alle doorstane emoties van de laatste dagen, lag ze te woelen in haar bed.Van alles ging er door haar gedachten. Zelfs het gebeurde in Amsterdam kwam heel erg bij haar op. Ze ging maar weer haar bed uit en dronk wat water. Misschien kon ze beter een boek pakken en daar even in lezen, dacht ze. Ja, dat moest ze doen, even andere gedachten. Ze pakte een boek en kroop weer in haar bed. Maar dat boek kon haar niet boeien, dus legde ze dat maar op haar nachtkastje. Kom op, nu echt proberen te gaan slapen. Morgen moest ze fit zijn. Ze draaide zich op haar zij en viel werkelijk in slaap. Maar in die slaap kwam tegen de morgen weer die vreselijke droom opzetten. Een echte nachtmerrie, waarvan ze na het gebeurde in Amster-dam wel meer last van had gehad. Liggend op dat bed in Amsterdam. Haar handen aan de bovenkant van dat bed vastgebonden. Helemaal naakt was ze. Om dat bed stonden de

231

drie jongen. Ze gooiden een dobbelsteen, om te kijken wie het eerst mocht beginnen. Doodsbang was ze. Martin won en juichend trok die zijn broek uit. “Zo nu gaan we het er eens lekker van nemen,” riep hij uit.Inge gaf een harde gil en door die gil werd ze gelukkig wakker.

Goddank, ze lag badend in het zweet in haar eigen bed, merkte ze. Het was dus maar een droom, maar zulke nare dromen had ze de laatste tijd nooit meer gehad, dacht ze. Kwam dat door al die narigheid, die ze had meegemaakt. Zeven uur was het, zag ze op het wekkertje. Ze besloot maar op te staan en een douche te nemen. Nog steeds heel trillerig stond ze daar. Pas bij het ontbijt, met al die kinderen om haar heen, knapte ze een beetje op.

232

Hoofdstuk 15

Donderdag ging Inge samen met Marga naar ’t bejaardenhuis. Het huis lag in de buitenwijken van Amsterdam maar vlak bij was een tramhalte, zag Inge toen ze daarheen reden. Gelukkig, dacht ze. Nu kon ze, als ze daar eenmaal werkte zo met de tram Peters flat bereiken. Dezelfde lijn, als bij Peter, liep hier langs. Dus ook niet overstappen. Zo lang ze haar rijbewijs nog niet had, kon ze daar mee gaan. Als ze achttien was, zou ze meteen rijlessen nemen, nam ze zich voor. Ze wilde zo snel mogelijk zelf mobiel zijn. Een behoorlijk groot bejaardenhuis was het. De directrice verwelkomde Inge en Marga heel vriendelijk. Na een kop koffie en een inleidend gesprek, nam ze hen mee naar de bovenste verdieping, waar de kamer-tjes voor de verzorgsters waren. Daar mocht Inge er eentje die nog vrij was uitzoeken. Ze koos een kamertje aan de achterkant van het huis, met een prachtig uitzicht op de grote tuin, die daar lag.“Heerlijk rustig is het hier en wat een uitzicht hè Marga,” riep ze enthou-siast uit. Marga was het daar volledig mee eens. “Ja, dit is een heel leuk kamertje, niet eens veel kleiner dan wat je bij ons had. Dat kun je heel gezellig inrichten. Een leuk behangetje op de muren en een mooi stukje lichte vloerbedek-king, als je daar het geld voor hebt. Peter en ik zullen je daar wel bij hel-pen.” Heel blij werd Inge om die woorden. Met de hulp van Marga en Peter zou het haar vast lukken, hier is moois van te maken. “Geld heb ik genoeg. Rob heeft me in Canada behoorlijke veel geld gegeven,” riep Inge vrolijk uit. “Daar heb je het maar mee getroffen, dat die in je leventje is gekomen,” merkte Marga weer eens op.

233

“Ik zal hem eens een briefje sturen, om hem voor zijn zorgen te bedan-ken. Maar hem ook aanraden, nu jij zelf gaat verdienen, niet zoveel meer te sturen. Je moet leren rond te komen met je salaris, want als je later met Peter getrouwd bent, zul je dat ook moeten doen.” Ze keek Inge even aan. “Gemeen hè van me,” merkte ze toen lachend op. “Het was maar een geintje hoor. Ik zal dat echt niet doen.”“Dat hoeft ook niet,” zei Inge ook lachend. “Rob heeft hetzelfde idee. Hij heeft tegen mij gezegd, dat dit voorlopig het laatste geld is, wat ik van hem krijg. Alleen als de nood heel hoog is, kan ik nog bij hem aankloppen. Ook hij vindt, dat ik moet zorgen, dat ik iedere maand met mijn salaris rondkom.”“Gelijk heeft hij wel beetje hè,” zei Marga “Maar nu moeten we weer terug, even afscheid nemen en vertrekken.”

“Ik zal je missen, als je weg bent,” merkte Marga opeens peinzend op, toen ze naar ’t tehuis terug reden. “Ik jou ook,” zei Inge heel spontaan. “Maar ik beloof, dat ik je met Peter samen nog vaak zal komen opzoeken.” Ja, dacht ze. Ze zou Marga echt missen. De laatste jaren was zij toch iets als een moeder voor haar geweest. Net zoals Rob een vervangende vader voor haar was geworden.Even gingen haar gedachten toch weer naar haar eigen vader. Wat vreemd toch, dat hij nooit meer iets van zich had laten horen. Nee, die leefde vast niet meer. Maar iemand verdween toch niet zomaar? twijfelde ze weer. Als iemand stierf, kwam er toch altijd bericht. Zou vader haar toch gewoon hebben laten stikken. Had hij dan ook nooit meer aan zijn vader en moeder gedacht. Gewoon alles achter zich gela-ten. Dat was toch heel gemeen van hem. Kom op, ze moest niet meer aan hem denken.Ze had voortaan Peter en weer een leuke opa en oma. Peter ze zuchtte even. Die had het natuurlijk nog best zwaar na al die nare brieven.

234

“Is er iets?” vroeg Marga. “Zie je er toch tegenop naar Amsterdam te gaan. Je bent zo stil.”“Nee hoor, er is niets,” probeerde Inge opgewekt te zeggen. “Ik zat er alleen maar aan te denken, hoe ik mijn kamertje ga inrichten.”Nu had ze behoorlijk gelogen, dacht Inge, maar hoe graag zou ze die brieven ook met Marga bespreken. Maar dat kon niet. Ze had toch aan Peter beloofd te zwijgen.Op dit ogenblik had Peter Goddank wel afleiding. Hij was nu op ’t bureau, maar vanavond had hij geen dienst, schoot het door haar gedachten. Vanavond was Peter helemaal alleen in zijn flat. Dan moest ze hem beslist opbellen.

Ze belde die avond en kreeg een huilende Peter aan de lijn.“Sorry Inge,” probeerde hij zich meteen te vermannen, “nu ik hier alleen ben, komt alles weer op me af.”Inge probeerde hem op te beuren, maar echt lukken deed dat niet. Ze had een onvoldaan gevoel, toen ze haar mobiel weer op de tafel legde. Kon ze nu maar naar hem toe gaan? Zou ze dat aan Marga vragen. Misschien wilde die haar daar wel heen brengen? Maar dan moest ze alles aan haar vertellen en dat wilde Peter niet. Sjoerd schoot het door haar gedachten. Die had Peter weer nodig. Ze ging hem bellen. Ze belde naar het bureau waar Peter werkte, maar daar was hij niet. Wel kreeg ze van de telefoniste zijn privé nummer. Ze aarzelde even voor ze weer ging bellen. Kon ze dat wel doen? vroeg ze zich af. Hem zomaar in de avonduren storen. Maar Peter was zo over-stuur. Ze pakte toch haar mobieltje. Nu erg zenuwachtig belde ze naar Sjoerds huis. Hoe zou hij dat opnemen? ging het door haar gedachten.Maar Sjoerd begreep gelukkig meteen haar angst om Peter. “Maak je maar niet zo dik meisje,” zei hij joviaal. “Fijn dat je me hebt opgebeld, dat je zo zorgzaam voor je vriend bent. Ik ga er wel even heen, nog eens goed met hem praten.”Opgelucht legde Inge haar mobiel neer. Als Sjoerd naar Peter ging, zou hij hem wel weer opmonteren.

235

Inge lag al in bed, toen haar mobiel rinkelde. Peter. Maar wel een veel rustiger Peter. “Bedankt grietje, dat je Sjoerd hebt opgebeld. Die heeft me echt weer op de rails gekregen. Ga maar lekker slapen. Ik red het wel.” Gerustgesteld ging Inge slapen.

Marga hield haar woord en met Peter samen lukte het Inge er heel snel een fijne kamer van te maken. Echt een eigen plekje had ze nu. De laat-ste avond dat Inge in het tehuis was, gaf Marga een heel leuk afscheids-feestje en de volgende morgen bracht ze Inge zelf naar het rusthuis. Hartelijk nam ze daar met een dikke zoen afscheid van Inge.“Nu ertegenaan meisje, zet je schouders eronder. Laat zien wat je waard bent,” zei ze. “Je weet niet half hoe blij ik ben, dat het me weer gelukt is, een kind voor het leven klaar te stomen.”“Bedankt Marga, voor al je goede zorgen. Ik heb ondanks alles toch een fijne tijd bij jou doorgemaakt,” merkte Inge ontroerd op. Ze sloeg haar armen om Marga’s nek en kuste haar.Fijn, dat er toch altijd mensen in je leven kwamen, die om echt om je gaven, dacht Inge. Toen Marga even later wegreed, zwaaide ze net zo lang tot de auto van Marga niet meer kon zien.

Het leven in het bejaardenhuis beviel Inge best. Het leren voor bejaar-denverzorgster ging haar gemakkelijk af. Nee, daar had ze geen moeite mee. Ook het werk beviel haar. Het verzorgen van de ouderen vond ze prachtig werk. Natuurlijk waren er moeilijke oudjes onder, maar de meeste waren gezellig en dankbaar. Met één oudere dame kreeg ze een erg goed contact. Door deze vrouw kreeg Inge steeds meer ’t gevoel, of ze haar eigen oma weer terug had gekregen. Net zo’n optimistisch type. Ook met de medeleerlingen kon ze het goed vinden. Leuke contacten kreeg ze en vaak ging ze samen met een of meer van de andere meisjes in de stad winkelen en iets gebruiken. Ja, Inge kwam steeds meer tot de overtuiging, dat ze het goede vak gekozen had.

236

Ook de weekendjes, als ze alle twee geen dienst hadden en die ze dan bij Peter doorbracht, waren zalig. Peter, die er gelukkig met Sjoerds hulp in geslaagd was, alles over die nare brieven achter zich te laten. Natuurlijk spraken ze er met zijn tweetjes nog wel eens over, maar het bleef hun geheim. Als zijn opa en oma of andere familieleden dit wisten, kon er wel eens een grote ruzie met moeders jongste en oudste broer ontstaan. Dat zou opa en oma nog maar meer verdriet doen en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben, was Peters mening. Daar had Peter wel gelijk in, vond Inge.

De winter vloog voorbij en de eerste lentedagen kwamen. Leuk met de oudjes buiten wandelen, dat vond Inge zalig.“Wat doen we met jouw verjaardag,” vroeg Peter, toen Inge bij hem was en ze samen op de bank zaten.Ja, volgende week was ze jarig, dacht Inge. Misschien konden ze daar samen wel een leuke dag van maken. Ergens naar toe gaan. Of zouden ze Marga uitnodigen mee te gaan, schoot het opeens door haar gedachten. Ze werd toch volwassen en dan had Marga haar plicht gedaan, zoals die dat zelf uitdrukte.“Zullen we Marga uitnodigen en samen met haar iets leuks ondernemen Peter?” vroeg ze.“Ja, dat is een goed idee van jou,” riep Peter enthousiast uit. Jij wordt nu 18, dus volwassen, maar of je dat wel helemaal bent weet ik niet hoor,” plagend klonk zijn stem.“Poeh,” riep Inge uit, “of jij dat bent.” “Dat ben ik al heel wat jaartjes,” riep Peter uit. Hij sloeg opeens zijn arm om haar heen. “Wat een oud stelletje zijn we hè. Maar houden van jou doe ik nog steeds.” Hij zoende haar stevig. “Een bedankje voor Marga van ons, voor al de goede zorgen. Ja, dat is echt een leuk idee van je. Jij wordt nu volwassen dus Marga’s taak is volbracht,” merkte hij op, toen ze eindelijk uitgezoend waren.

237

Maar de achttiende verjaardag verliep voor Inge heel anders.Oma belde haar op en nodigde haar uit de verjaardag bij hen te komen vieren. “Je bent lekker op zaterdag jarig, dus kunnen we er een leuk weekend van maken. De ooms en tantes van Peter komen dan ook met hun kinde-ren. Dus dan kan het een gezellig feest worden,” vertelde oma. Inge was heel blij met dat voorstel en reageerde eerst ook heel enthou-siast. Maar meteen schoot het door haar gedachten. Als alle ooms en tantes er zouden zijn, kwam Hans natuurlijk ook. Dan kreeg Peter het vast heel moeilijk. “Komt oom Hans ook?” vroeg ze daarom.“Nee, die is weer eens met zijn vrouw op vakantie, maar de anderen komen wel,” een beetje kortaf klonk oma’s stem.Maar Inge dacht, gelukkig. Maar wat moest ze met Marga? vroeg ze zich daarna af. Die had ze al uitgenodigd.Meteen vertelde ze dat aan oma. “Dan zeg je maar dat ze ook mee kan komen. Ze kan hier ook wel over-nachten,” zei oma heel spontaan.Wat had ze toch weer een fijne oma, dacht Inge blij, toen het gesprek was afgelopen.Die zelfde avond schreef Inge een lange brief naar Rob.

De nacht voor het feest bracht Inge bij Peter door.Al heel vroeg in de morgen werden ze door Rob wakker gebeld. “Dat dacht ik al,” merkte hij plagend op. “Inge is wel bij haar vriendje. Ik wilde je toch voor je vertrekt even met je verjaardag feliciteren,” zei hij. “Je bent nu volwassen. Dat kon ik niet voorbij laten gaan. Ik ga naar bed, maar wens jullie een fijne dag toe.”“Wat leuk van Rob,” merkte Peter op, toen het gesprek was afgelopen. “Rob is nu mijn vader, zo voel ik dat,” zei Inge.

238

Toen haalde Peter een doosje onder zijn kussen vandaan, maakte dat open en schoof een prachtige ring aan Inges vinger. “Zo,” merkte hij toen op, “van harte en nu zijn we echt een paar. We zul-len dit maar als een verlovingsring beschouwen hè.” Hij zoende haar stevig.

Het werd een daverend feest. Oma had er voor gezorgd, dat ze alles in huis had. Toen ze die zaterdag aan kwamen rijden, was de hele familie al aanwezig. Met een luid, ’lang zal ze leven,’ werd Inge begroet. Ook Marga genoot van die leuke familie. Eerst koffie, daarna werden de cadeautjes uitgedeeld.Oma als eerste. Die kwam met iets bijzonders aandragen. “Meisje,” zei een beetje ontroerd, “ik wilde je dit geven. Aan al mijn kleindochters heb ik iets van mijn moeder gegeven. Dit parelkettinkje was vroeger ook van haar en omdat jij ook een kleindochter van me wordt, geef ik dit aan jou. Ik hoop, dat je dit zult willen dragen en daar-door, later als ik er niet meer ben, nog eens aan mij denkt.”Een prachtige ketting zag Inge. Ze deed die dan ook meteen om haar nek. Daarna kuste ze oma en bedankte haar hartelijk.Meer cadeautjes, leuke dingen met zorg uitgezocht. Daarna soep en broodjes en dan de borrel. Overal had oma voor gezorgd. Het weer was zalig, zodat de serre deuren wijd open stonden en ze ook de grote tuin in konden lopen. Een heel gezellige stemming. Inge genoot.Om vijf uur stond oom Cor op. “Ik wil nog een toast op onze nieuwe aanwinst brengen. En een toast op Marga, die, tot ze volwassen was zo goed voor haar gezorgd heeft. Nu gaan we met zijn allen naar een restaurant. Lekker eten, een diner dansant. Inge, Peter en Marga. Dat wordt jullie door ons allemaal aange-boden. Zelfs je aanstaande neven en nichten betalen mee. Inge, een cadeautje voor je verjaardag en voor Marga een bedankje voor je goede zorgen.”

239

Een luid ’hiep hiep hoera’ volgde weer. Toen met zijn allen opruimen en afwassen en daarna vertrokken ze.

Het restaurant lag midden in de bossen. Een prachtige zaal en een gezel-lig sfeer. Veel mensen waren er. Heerlijk eten en ertussendoor dansen. Zalig vond Inge dat, toen ze met Peter over de dansvloer gleed. Even gingen haar gedachten naar Rob. Die had er toch maar voor gezorgd, dat ze zo fijn mee kon dansen. Als het aan moeder gelegen had, waren die danslessen er nooit geweest.Ook Marga genoot. Heel vaak danste ze ook met ooms en neven van Peter. Ook Inge danste met iedereen. Helemaal thuis voelde ze zich bij deze familie. Lang na middernacht was het afgelopen.Marga bedankte eerst nog iedereen voor dit grandioze feest.Inge moest er ook aan geloven. Een beetje zenuwachtig sprak ze ook haar dankwoordje uit. Maar ’t leverde haar net als Marga een luid applaus op.Toen gingen ze samen met opa en oma naar huis.

De volgende dag vertrokken ze weer.Inge sloeg haar armen eerst om oma en daarna om opa heen en zoende beiden. “Dit is een verjaardag, zoals ik die nog nooit gevierd heb,” riep ze daarna heel blij uit. “Bedankt oma en opa. Deze verjaardag vergeet ik mijn hele leven niet meer.” “Dat was ook de bedoeling van opa en mij,” zei oma teder. “Ik hoop dat de toekomst jou alleen maar fijne dingen brengt, dat heb je na deze jeugd wel verdiend.”

In de jaren, die er voor Inge volgden, kwam die wens van oma echt uit. Inge werkte en studeerde nog steeds heel fijn in ’t bejaardenhuis. De band tussen haar en Peter werd ook steeds inniger. Alles bespraken ze met elkaar. Beiden leerden ze heel hard. Inge voor haar diploma en Peter

240

wilde ergens hoofdinspecteur worden. Maar alle dagen dat ze beide vrij waren brachten ze samen door. De tijd vloog voorbij en voor Inge het wist had ze haar diploma op zak. Ook Peter haalde zijn graden. Nu gaven Peter en Inge gezamenlijk een groot feest. Opa, oma, ooms en tantes en veel kennissen nodigden ze uit. Sjoerd was natuurlijk ook aan-wezig. Marga had Margriet meegenomen. Een heel andere Margriet. Ze zat in de laatste klas van de mavo en wilde daarna een opleiding voor secretaresse gaan volgen. “Marga zegt, dat ik dat echt wel worden kan, want mijn talen zijn erg goed. Denk je eens in Inge. Ik, een arbeiderskind als secretaresse op een groot kantoor. Dat heb ik toch maar aan Marga te danken,” merkte ze heel enthousiast op.“Ja, Marga is super,” riepen Inge en Margriet samen gelijktijdig uit.Toen was het natuurlijk even lachen geblazen.

Er kwam voor Inge een telegram van Rob. Heel blij was Inge daarmee.Het feest werd een uitbundig gebeuren. Ja, echt een heerlijk feest, waar Peter en Inge met volle teugen van genoten.Een kleine nare gebeurtenis op het einde van het feest.“Nu op naar de bruiloft,” merkte oom Cor op. “Nou, dat zal nog wel even duren,” zei oom Hans. Een beetje hatelijk kwam dat er bij hem uit.“Met die salarissen die zij beiden verdienen, zullen ze eerst nog best moeten sparen.”Inge zag hoe Peter heel wit wegtrok in zijn gezicht. Ze voelde dat het fout zou gaan, als Peter zou reageren.Daarom riep zij meteen uit. “Geld is echt niet het voornaamste in het leven, vinden Peter en ik. Een beroep waarin je voldoening in je werk vindt is veel voornamer. Peter zorgt voor de veiligheid in dit land en ik verzorg de oude mensen, die hun hele leven voor ons gewerkt hebben.”

241

“Goed zo meisje,” viel oom Cor haar bij. “Ik weet zeker dat dit werk jul-lie veel voldoening geeft en ik ben heel blij, dat er nog jonge mensen zijn die deze keuze maken.”Oom Hans reageerde gelukkig niet meer. Hij haalde zijn schouders op en liep weg.

Na het behalen van haar diploma kon Inge meteen in het bejaardenhuis een vaste baan krijgen. Maar deed dat niet. Ze wist dat Peter ging solliciteren. Met zijn diploma’s op zak kon hij hogerop. Dus besloot ze maar met een maand ontslag te blijven werken. Gelukkig had de directrice daar begrip voor. “Die bruiloft van jullie zal wel snel komen,” merkte ze op. “Peter werkt nog wel in Amsterdam, maar hij is toch druk op zoek naar een hogere functie. Als dat lukt gaan jullie vast hier vandaan. Maar zo lang als je nog hier in Amsterdam bent, kun je wel blijven werken.” Gelukkig, dacht Inge, dat de directrice zo reageerde, want eigenlijk was het de bedoeling, dat je hier na de opleiding meteen een vaste baan nam.

Het volgende jaar op een mooie lente morgen kwam Peter Inge halen. “Fijn dat we allebei weer een vrije dag hebben,” zei Inge.“We gaan lekker eerst in jouw flat koffie drinken, daarna kunnen we wel naar een kustplaats rijden en een lange strand wandeling maken,” stelde ze toen voor. “Daar heb ik echt zin in.”“We kunnen beter meteen maar naar die kustplaats gaan,” merkte Peter op. “Dan gaan we daar eerst wel een kop koffie drinken.Maar die kustplaats, waar ik heen wil ligt hier wel een stukje vandaan, dus bereid je maar voor op een zalig ritje in mijn nieuwe wagentje.”

“Mijn God, waar rijd jij in hemelsnaam helemaal heen, laten we hier maar afslaan. Ik heb trek in koffie,” riep Inge na een uurtje uit.“Kijk, daar is een wegrestaurant. “Jij je zin, daar krijg je koffie.”

242

“Inge,” zei hij, toen ze daar aan een tafeltje zaten. “Ik wil speciaal naar een kustplaats, die hier nog een half uurtje rijden vandaan ligt. Daar wil ik je iets heel moois laten zien.”“Wat voor moois,” vroeg Inge verwonderd.“Dat verklap ik niet, dat is mijn geheimpje.” Hij legde even zijn hand op Inges knie.Inge zei niets meer, maar vroeg zich toch af, wat dat geheim van Peter wel mocht zijn.

Eindelijk, dacht Inge, toen ze de snelweg af gingen richting kust. Even later reden ze een middelgrote badplaats binnen.“Gelukkig, we zijn er,” riep Inge uit. “Ik dacht werkelijk dat je de hele dag zou blijven rijden. Meteen naar het strand.” Maar dat deed Peter niet. Hij reed de inrit naar het strand voorbij en sloeg een weg in, die vlak langs de duinen liep.Opeens begon er iets bij Inge te dagen. Peter wilde haar een huis laten zien, dacht ze. Maar ze zei dat niet. Maar hier konden ze toch niet zomaar gaan wonen, dat was veel te ver. Peter stopte voor een vrijstaand huis van een rijtje huizen. “We zijn er,” riep hij vrolijk uit. “Hier is dan ons droomhuis van vroeger Inge, toen we samen op ons bankje zaten.”Hij sloeg opeens zijn armen om Inge heen.“Inge, wil je met me trouwen?” vroeg hij. “Hier samen met mij gaan wonen.”“Maar dat kan toch niet,” stamelend kwam dat er bij Inge uit.“Dat kan wel,” riep Peter juichend uit. “Ik krijg hier een baan als hoofd-inspecteur en dit is de woning, die daar bij hoort.”“Oh Peter,” riep Inge uit. “Is het je gelukt hier een baan te krijgen. Ik wist er niets van, dat je had gesolliciteerd.”“Ja, ik heb de laatste tijd maar niets gezegd. Het liep toch steeds op een teleurstelling uit. Maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag. Wil je echt wel met me trouwen?”

243

Inge sloeg haar armen om Peters nek. “Ja, dat wil ik, hier met jou samen ons huwelijksleven te beginnen lijkt me zalig,” riep ze uit.

De deur van de woning ging open en een vrouw kwam naar buitenZe liep meteen naar de auto toe.Peter opende ’t portier. “Ben jij de nieuwe hoofdinspecteur?” vroeg de vrouw aan Peter. “En wordt dit jullie nestje?” zei ze daarna lachend.“Ja, Inge en ik willen hier gaan wonen,” riep hij vrolijk uit. “Dat kan ook,” vervolgde hij lachend, “want ze heeft me net haar jawoord gege-ven.” “Zo,” merkte de vrouw ook lachend op. “Gefeliciteerd dan maar. Mijn man heeft mij net gebeld dat jullie zouden komen. Jullie willen het huis natuurlijk ook wel even van binnen bekijken. De koffie is bruin, dus uit-stappen jongelui en mee naar binnen.”

Het was een prachtig groot huis. Een ruime hal, met een toilet en nog een grote bergruimte. Een kamer over de hele lengte van het huis, met een hele mooie parketvloer. Achter de hal een ruimte voor de keukenhoek. Hier weer mooie tegels op de vloer. Best wel groot. Er stond daar zelfs een eettafel. Openslaande deuren in de woonkamer en zelfs in de keu-ken was een deur. Uitzicht op een grote tuin, met aan de achterkant een lage heg. Daaroverheen had je een prachtig uitzicht op de wat verder weg liggende duinenrij. Heerlijk vond Inge dit alles. Ze was er meteen verliefd op.“Eerst koffie,” merkte de vrouw met een vriendelijke klank in haar stem op. “Daar zullen jullie wel aan toe zijn. Jullie komen toch helemaal uit Amsterdam.” “Ja, graag koffie heerlijk,” riepen Inge en Peter gelijktijdig uit. Even was het lachen geblazen.

244

“Daar zijn we echt wel aan toe,” merkte Inge op. “Het was best een lang ritje en ik wist niet waar Peter heen ging.Het was een verrassing voor me.”“Nou, die verrassing is wel geslaagd,” merkte de vrouw weer op. “Ga zitten jongelui, dan schenk ik de koffie in.”

Na de koffie, waarbij ze van de hartelijke vrouw ook nog een broodje kregen, bekeken ze boven drie grote slaapkamers. De badkamer inge-richt met een douche, een bad en ook nog een toilet. Op zolder was er nog een flinke slaapkamer. “Vroeger waren die slaapkamers allemaal bezet,” vertelde de vrouw. “Wij hadden drie kinderen. Maar nu de kinderen de deur uit zijn en mijn man met pensioen gaat, gaan we kleiner wonen. We blijven gelukkig wel in dit dorp. Ik zou hier echt niet weg willen. Het is hier fijn wonen.”Er stopte een politiewagen voor de deur. Een grote man stapte daar uit. Met een zware bromstem begroette hij hen heel hartelijk, toen ze de trap afkwamen. “Eerst natuurlijk samen naar het huis,” merkte hij op. “Maar we ver-wachten je ook nog op het bureau, knecht. De meute wil met jou kennis-maken. Zien wat voor vlees ze in de kuip krijgen.”Lachend kwam dat er ook bij hem uit.Nadat hij ook even een kop koffie had gedronken, namen ze afscheid van de hartelijke vrouw. Die hen beide meteen uitnodigde, als ze geset-teld waren, eens bij hen op visite te komen.

Achter de politiewagen aan reden ze naar het bureau.Wat een groot bureau en dat voor een kustplaats. Trouwens, dit was ook best wel een groot dorp, dacht Inge.Vrolijk ging het daar aan toe.Met deze opgeruimde mensen zou Peter het best kunnen vinden.Maar haar werk zou ze hier niet kunnen doen, bedacht Inge opeens. Dat was wel jammer.

245

“Oh ja,” zei de man, net alsof hij Inges gedachten raadde. “Jullie moeten ook nog even langs het bejaardenhuis. Ik breng je daar wel.”Hij keek even naar Peter en richtte zich rechtstreeks naar hem. “Jij had me toch gevraagd of je aanstaande vrouw hier zou kunnen werken. Nou dat kan hoor. Ze zitten hier echt om goede verzorgsters te springen. Dus daar ook maar even kennismaken.”

Toen ze die avond, nadat ze onderweg wat hadden gegeten, heel laat in Peters flat samen op de bank zaten, vroeg Peter plagend. “En hoe vond je de strandwandeling.”“Heerlijk,” riep Inge uit. “We hebben ons droomhuis gevonden. En wat ben ik blij, dat ik daar ook nog kan werken. Fijn, dat je dat voor mij ver-zorgd hebt.” Ze sloeg haar armen om Peters nek en zoende hem.

Het werden drukke maanden voor het tweetal. De bruiloft plannen en een huis inrichten, daar kwam heel wat voor kij-ken. Maar het lukte. Het huis was best al aardig ingericht, toen Peter en Inge op een mooie zomerdag voor de ambtenaar van de burgerlijke stand stonden. Na het jawoord, toen Peter haar in zijn armen nam en kuste, fluisterde hij Inge toe. “Onze droom op het bankje van vroeger is toch uitgekomen. Een huis met uitzicht op de duinen. Nu laten we alles uit onze jeugd achter ons en gaan we samen een mooie toekomst tegemoet. Een toekomst alleen voor ons tweetjes.”“Ja,” zei Inge met een blije zucht. “Dat gaan we doen.Alles achter ons laten, alleen maar samen gelukkig zijn.”

Weer een grandioos feest. De hele familie van Peter was aanwezig. Marga en Margriet. Sjoerd met zijn vrouw. Zelfs Rob en Mathilde waren helemaal uit Canada overgekomen.

246

Heerlijk vond Inge dat. Al die mensen die haar altijd gesteund hadden om zich heen. Peter in een zwart kostuum, maar Inge werd natuurlijk het meest bewonderd. Een prachtige bruid was ze. “Ben je gelukkig,” fluisterde Rob, toen hij haar in zijn armen nam. Inge knikte. ”Kind, wat is mijn kleine meisje van vroeger mooi geworden,” zei hij toen en wat ben ik blij, dat ik jou altijd heb kunnen volgen. Inge sloeg haar armen om Robs nek en zoende hem.“Ik ben jou ook heel erg dankbaar Rob. Ik had me geen betere vader kun-nen wensen,” zei ze aangedaan.Even toch weer bij haar gedachten aan haar eigen vader. Die zette ze echter heel snel weer van zich af. Niet meer aan denken, nam ze zich voor. Naar de toekomst met Peter kijken en genieten van dit mooie feest.Het werd echt een prachtig feest. Een drukke receptie, waar ook veel mensen hen kwamen feliciteren en leuke presentjes aan hen gaven, of enveloppen met geld. Peter en Inge genoten.Een heerlijk diner en daarna speelde er een leuke band. Dansen dus en eten van de lekkere hapjes, die voldoende geserveerd werden. Echt een daverend gebeuren, waar van iedereen genoot. Bij het einde werden Inge en Peter onder luid gejuich in de hoogte getild. Onder ook heel luid gezang werden ze de zaal doorgedragen. Toen vertrokken ze, in Peters auto, waaraan natuurlijk veel blikken aan de bumper waren gebonden. Op het achterraam stond met grote letters. ‘Pas getrouwd.’ Eenmaal in het autootje zoende peter zijn bruid nog eens stevig. De gas-ten die mee naar buiten gekomen waren, juichten weer. Toen startte Peter de wagen en reden ze samen door de donkere nacht naar hun huis. Geen huwelijksreis hadden ze zich voorgenomen. Nee, ze wilden alle-bei meteen naar hun droomhuis.Daar aangekomen tilde Peter zijn bruid over de drempel.

247

“Inge, ik draag je ons huis binnen. Ik hoop dat je daar heel gelukkig wordt,” zei hij. “Natuurlijk worden wij hier samen erg gelukkig,” merkte Inge met een blijde klank in haar stem op. “Wij samen redden dat wel.”

248

Hoofdstuk 16

Nu volgden er voor Peter en Inge eindelijk alleen maar gelukkige jaren. De narigheid van hun jeugd lag echt achter hen. Praten deden ze daar nooit meer over. Denken soms nog wel. Maar als die gedachten wel weer bij hen boven kwamen, probeerden ze allebei die herinneringen weer snel uit hoofd te bannen. Leven in het heden, zoals Peter dat uitdrukte. Genieten van het samen zijn en het geluk dat ze bij elkaar vonden. Peter voelde zich hier echt op zijn plaats. Leuke agen-ten waren het waar hij de leiding over had. Een fijn stel meestal nog jonge kerels, die echt volop met hem meewerkten. Ja, het beviel hem best. Niet meer dat gehaast en al die narigheid van Amsterdam. Daarbij vergeleken was het hier meestal erg rustig. Natuurlijk gebeurden er ook wel nare dingen. Vooral in de zomermaanden, als er veel toeristen kwa-men opdagen. Maar Peter kon dat allemaal met zijn medeagenten wel aan.Ook Inge beviel het erg goed in haar nieuwe baan. Veel minder oude mensen zodat ze er veel meer tijd aan kon besteden, waardoor het con-tact veel beter werd. Uitjes met een bus of lekker even naar de boulevard waren hier in de zomermaanden aan de orde van de dag. Inge zag dan hoe die mannen en vrouwen daarvan genoten. Vaak werden die dan ook aangesproken door familie of bekenden. Ja, hier was het meer een grote gemeenschap. Hier leefden de mensen veel meer met elkaar mee.

Het was helemaal een gezellig dorp. Vooral in de wintermaanden als ze, zoals de dorpelingen dat noemden, weer lekker onder ons waren. Veel gingen Inge en Peter nu samen een avondje uit. Toneel of zang in èèn van de grote mooie dorpshuizen die hier waren. Zelfs af en toe naar een mooie film, want het was echt geen klein dorp, zelfs met veel mogelijk-

249

heden om eens lekker uit te gaan. Een prachtige bioscoop. Zomers natuurlijk vooral gericht op de toeristen. Maar in de wintermaanden draaiden daar in het weekend ook altijd mooie films. Natuurlijk leuke restaurants, waarin de wintermaanden zelfs diner dansant waren. Veel kennissen en vrienden kregen Peter en Inge en over en weer gingen ze bij elkaar op visite. Als ze zomers allebei vrij waren tennisten ze vaak. Ze lieten zich zelfs overhalen bij het zangkoor te gaan.Fijn vond Inge dat, zo samen met Peter in een koor te zingen. Uitvoerin-gen waren er ook, waar ze meestal een luid applaus na afloop ontvingen. Een winter waren veel zangers en zangeressen uitgenodigd om in Wenen te gaan zingen, samen met leden van andere koren in de omge-ving. Peter en Inge hadden het geluk ook mee te kunnen gaan. Een zalige reis was dat. Zingen in kerken en concertzalen. Overdag Wenen bekijken. Het Prater, Schönbronn. Lekker winkelen.Een prachtige stad. “Ja, een reis om nooit meer te vergeten,” zuchtte Inge, toen ze na een lange reis in de bus doodmoe thuis kwamen.Alle twee hadden ze het best naar hun zin in dit dorp en vonden voldoe-ning in hun werk. Natuurlijk gingen ze, als ze allebei een weekend vrij waren heel vaak naar Limburg, naar opa en oma en naar oom Cor en tante Klaar even lekker bijpraten. Altijd waren ze daar welkom en daar-door misten ze niet eens zo erg meer hun eigen vaders en moeders. In Limburg voelden ze zich al helemaal thuis. Een heel leuk contact was er ook met de neven en nichten, die soms zelfs bij hen een lang weekend kwamen logeren. Dan gingen ze natuurlijk naar het strand, als het weer dat toeliet.Echt gelukkig waren ze zo met zijn tweetjes.

Twee jaar later echter begon bij Inge, de gedachte aan kinderen steeds meer door haar hoofd te spelen. Op een avond toen ze samen met Peter op de bank t.v. zat te kijken, begon ze er over.

250

“Doe dat ding maar uit,” zei ze. “Er is toch niets vanavond. Ik wil ook iets met je bespreken.”“Nou wat is er zo belangrijk, dat het kastje van je uit moet,” merkte Peter op, terwijl hij een arm om Inge heen sloeg.“Wat zou jij er van vinden, als we nu eens aan kinderen beginnen?” vroeg Inge. Ze keek Peter aan.“Kinderen?” vroeg hij, “wil je dat echt, wat fijn. Bij mij zit dat de laatste tijd ook steeds meer in mijn gedachten, maar ik wilde wachten tot jij daar over begon. Voor mij verandert er niet veel als jij in verwachting raakt. Maar voor jou gebeurt dat wel. Jij krijgt de lasten te dragen en raakt ook nog je werk kwijt.”“Maar dat heb ik er allemaal wel voor over. Veronderstel dat het wel lukt en dat we die kinderen dan een mooiere jeugd kunnen geven dan de onze,” begon Inge nu toch over dat onderwerp. “Ja,” Peter zuchtte even. “Dat zullen we zeker doen. Als wij kinderen nemen, moeten we er voor zorgen altijd een goede vader en moeder voor die kinderen te blijven.” Hij sloeg zijn armen om Inge heen en kuste haar. “Maar dat zal wel lukken,” riep hij daarna uit. “Wij blijven altijd samen, daar kan niemand anders tussen komen.” Weer pakte Peter Inge stevig vast, hartstochtelijk werden zijn zoenen.“Nu zal ik dan maar stoppen met de pil,” vroeg Inge lachend toen ze ein-delijk uitgezoend waren. “Ja, stop jij maar, dan merken we wel wat er gebeurd,” zei Peter ook lachend.

En het gebeurde heel vlot, drie maanden later kon Inge al aan Peter ver-tellen dat ze in verwachting was. De zwangerschap verliep voor Inge zonder veel problemen en toen ze met zwangerschapsverlof ging, zorgde de directrice van het bejaardenhuis voor een leuke middag, met een cadeau voor het afscheid. “Als je later, als de kinderen groter zijn besluit weer te gaan werken, ben je altijd van harte welkom,” zei ze bij dat afscheid.

251

De bevalling was een makkie, zoals Inge dat noemde.Dat was het ook, want binnen nog niet eens een hele dag zette Inge een leuk klein meisje op de wereld. Anja! Blij verliep ook de kraamtijd. Leuke presentjes van kennissen en vrien-den. Marga en Margriet kwamen. Kaarten van opa en oma en Peters tan-tes en ooms. Natuurlijk ook een telefoontje van Rob. En geld voor de kleine op hun bankrekening. Toch op de zondagmorgen na de bevalling kwamen er bij Inge opeens tranen. “Wat is dit nu,” merkte Peter op en sloeg zijn armen om haar heen. “Kraamvrouwen tranen,” probeerde Inge nog een beetje lachend te zeg-gen. “Dat hoort er nu eenmaal ook bij.”“Nee meisje, daar geloof ik niet in,” merkte Peter weer op.“Vannacht was je ook al zo onrustig, wat zit je dwars?”“Mijn vader is nu steeds in mijn gedachten,” snikte Inge.“Wat zou ik graag aan hem vertellen, dat ik een dochter heb. Hij is mis-schien de enige die nog in leven is. Onze kinderen hebben verder geen grootouders.”Even wist Peter niet, wat hij daar mee aan moest.Maar toen deed hij het enige wat hij kon doen. Hij trok Inge dicht tegen zich aan en streelde haar over haar haren. “Dan zullen wij maar dubbel van onze kinderen houden,” zei hij. Ook ontroerd klonk zijn stem.

Om twaalf uur stopte er echter een auto voor hun huis.Oom Cor, tante Klaar, opa en oma stapten daar uit.Snel stond Peter op en deed de voordeur open.“Wat leuk dat jullie hier helemaal heen zijn gekomen,” riep hij enthou-siast uit.“We zijn toch grootouders geworden,” hoorde Inge de zware stem van oom Cor zeggen. “Wij hebben jullie toch als onze kinderen aangeno-

252

men. Natuurlijk kon ik niet eerder komen. De slagerij hè, maar nu komen we ons kleinkind bewonderen.”Heel blij werd ze door die woorden.

Even later kwamen ze de kamer binnen. Oom Cor sleepte een buggy mee. “Die hadden jullie nog niet, dat wisten we,” riep hij vrolijk uit. Harte-lijke omhelzingen volgden en bewonderende kreten bij het wiegje. “Wat een schatje.”“Zie je wel Inge,” zei Peter. “Onze dochter heeft wel grootouders.” Hij vertelde even van Inges tranen.“Kraamvrouwen tranen,” riep oma uit. “Dat hoort er ook bij.” “Maar daar gelooft Peter niet in,” merkte Inge op.“Maar die tranen van mij waren er, omdat ik vannacht heel erg aan mijn vader moest denken.”“Dat is toch logisch,” zei oom Cor. Hij sloeg zijn armen nog een keer om Inge heen. “Mogen mijn vrouw en ik die rol vervullen. Dat willen we heel graag. Een vader en moeder voor jou zijn en grootouders voor de kleine?” vroeg hij.Toen kwamen er toch weer een paar tranen in Inges ogen, maar die veegde ze snel weg.“Grootouders heeft die kleine meid echt wel,” zei oom Cor.“En zelfs overgrootouders,” voegde opa daar aan toe. Het werd een zalig middagje. Oom Cor en Peter haalden tegen de avond chinees. Na dat eten vertrokken ze. En Inge was weer in een blijde stem-ming.

Omdat alles zo vlot was verlopen, besloten Peter en Inge twee jaar later het nog een keertje te proberen. Want hun dochtertje als enigst kind te laten opgroeien, wilden ze niet. Ook deze zwangerschap en geboorte verliepen voorspoedig en nu kregen ze een zoon. Niels!

253

Een rijkeluis wens, zoals oom Cor dat uitdrukte.Inge en Peter genoten van het ouderschap. Samen met de kinderen was het veel levendiger in huis, vond Peter. Ook Inge genoot van het moeder zijn. Het werk miste ze niet. Het voor-stel van Peter om af een toe een oppasmoeder te nemen, had ze heel beslist afgewezen. “Werken doe ik wel weer als de kinderen iets groter zijn. Ik wil er voor hen zijn en van hen genieten. Trouwens misschien doe ik het dan ook nog niet. Beslist niet op woensdag. Ik weet nog hoe ver-schrikkelijk ik dat vond, toen mijn moeder nog werkte. Uit school komen, terwijl er niemand op je wachtte en de hele middag alleen thuis zijn.”

Jaren van geluk werden het voor die twee. Al kreeg Peter het wel steeds moeilijker. Het drugsprobleem en de criminaliteit werd zelfs in dit dorp steeds sterker. Veel kroegen bleven tot diep in de nacht open, waardoor dan in de late nachtelijke uren, steeds meer narigheid met die dronken knullen ontstond. “Ik ben blij, dat ik niet meer in een grote stad werk,” zuchtte Peter eens, toen hij na een zware nacht thuis kwam. Meestal gebeurde dat alles gelukkig alleen maar in de zomermaanden. Dan ging Inge, als Peter doodmoe thuis kwam, als het weer het toeliet naar het strand of wande-len in de duinen. Ook bij de buren bracht ze met regenweer veel uurtjes door. Dat waren al een paar oudere mensen en die hadden geen kinde-ren. Daar was Inge altijd welkom. Peter kon dan door de rust in hun huis even lekker bij komen.De jaren vlogen voorbij. Ze kochten een caravan en maakten heerlijke vakanties met zijn viertjes. Natuurlijk gingen zij naar het oosten van het land. Lekker naar de bossen, waar je zulke fijne wandelingen kon maken.Ook Rob en Mathilde kwamen twee zalige weken bij hen logeren. Die wilden ook de kleinkinderen leren kennen.

254

Zo gingen er weer wat gelukkige jaren voor Inge en Peter voorbij. Al moesten ze in een jaar tijd het verlies van opa en oma verwerken. Opa stierf eerst zomaar in zijn slaap. Oma verhuisde naar een bejaardenhuis, maar wilde eigenlijk meteen al niet langer leven. Veel gingen Peter en Inge met de kinderen haar bezoeken en logeerden dan bij oom Cor. Maar ze waren niet erg verbaasd, toen het bericht uit Limburg kwam, dat oma ook was overleden.“Die twee waren zo’n eenheid,” merkte Peter op, toen hij het van Inge hoorde. “Oma kon zonder opa niet verder.” Dus vertrokken ze weer naar Limburg. Nog steeds hoorde Inge niets over haar vader. Maar veel aan hem den-ken deed ze ook niet meer. Nee, hij was zo langzamerhand helemaal uit haar gedachten verdwenen. Zo gingen de jaren voorbij en vormden ze een heel gelukkig gezinnetje.

Vier was de kleine meid en ging al naar groep 1 de kleine Niels zette zijn eerste stapjes.Zo, die lag in zijn bedje, even rust. Kon zij mooi voor in hun slaapkamer de ramen lappen, dacht Inge op een middag vlak voor Kerstmis. Die zagen er niet uit. Even doorzetten, want straks moest ze Anja uit school halen. Peter kwam vandaag ook vroeg naar huis met de kerstboom, die ging hij dan meteen optuigen en dat wilde de kleine meid natuurlijk zien. Wat heerlijk was dat allemaal. Ja, ze hadden nu echt een fijn gezin-netje. Heel blij waren haar gedachten.Ze liet een emmer vol met water lopen en ging gewapend met spons en emmer weer naar boven. IJverig begon ze, eerst alles uit de vensterbank halen. Wat een troep, dat ging ze straks even sorteren. Ze maakte de spons nat en begon. Opeens kreeg ze het gevoel of iemand naar haar keek. Ze richtte haar blik naar buiten. Aan de overkant van de straat vlak bij de andere huizenrand stond een man leunend op een kruk naar haar te kij-ken.

255

Wat deed die man en waarom stond hij stil, zou er iets met hem aan de hand zijn? vroeg ze zich af.Ze pakte de ruitenwisser en veegde het raam schoon.Nu keek ze even goed naar die man. Er ging een schok door haar heen. Vader!!! Die man was haar vader!!!Nee, die wilde ze niet zien, ging het door haar gedachten. Als een reactie op die gedachten, schoof ze meteen het gordijn dicht en plofte op het bed neer.Wat moest ze in Godsnaam doen, als hij aanbelde? vroeg ze zich panie-kerig af. Hem binnen laten?Ze wachtte gespannen wat er ging gebeuren. Maar er gebeurde niets. Na tien minuten stond ze op. Ze liep naar het raam en keek langs de zijkant van het gordijn naar buiten. Er stond niemand meer. Ach, misschien had ze zich het maar verbeeld en was het helemaal niet haar vader, dacht ze eerst opgelucht. Maar diep in haar hart wist Inge, dat die oude man haar vader was. Natuurlijk was hij ouder geworden, maar die oogopslag, die blik. Hij was echt haar vader, dacht ze verbijsterd. Ze plofte weer op het bed neer.

Heel opstandig werden haar gedachten.Alles kwam bij haar boven. Haar hele jeugd beleefde ze weer. Hij was dus niet dood, niet verongelukt of zoiets. Hij had hen gewoon laten bar-sten. Jaren had hij dus nooit iets van zich laten horen, zijn dochter gewoon vergeten. Zelfs geld stuurde hij toch niet meer. Mam en zij moesten zelf maar zien hoe ze het redden. Hij droeg de schuld dat haar moeder dood was. Hij alleen! Daardoor kon ze het leven toch niet meer aan en ging toen verschrikkelijk veel drinken om de narigheid te verge-ten. Dat had hij toch kunnen weten. Hij wist, dat ze een drankprobleem had. Daardoor en daardoor alleen was dat ongeluk gebeurd.Opeens kwam ook oma weer in haar gedachten. Hoeveel verdriet hij haar had aangedaan door nooit meer te schrijven. Oma die elke dag als

256

de post kwam deze hoopvol nakeek. Ja, oma keek elke dag tot aan haar dood naar een berichtje van hem uit. Maar zijn ouders bestonden niet meer voor hem. Hij leefde zijn eigen leventje. Hij had alles werkelijk achter zich gelaten. Hoe had hij dat kunnen doen. Ouders laten stikken, die in zijn jeugd er voor gezorgd hadden, dat hij kon doorleren. Waar-door hij een mooie toekomst op kon bouwen. Een vader en moeder die het echt niet breed hadden, maar het geld uit hun mond spaarden. Nee, ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Nu hij oud en krikkemik-kig was geworden, herinnerde hij zich opeens, dat hij nog een dochter had. Een dochter die hem misschien wel wilde verzorgen. Nee, daar paste ze voor.

Niels begon te huilen.Inge keek naar de wekker op het nachtkastje. Drie uur al, schrok ze. Ze moest hem meteen uit bed halen en aankleden, want de school van Anja ging al om halfvier uit.

Nerveus en haastig kleedde ze Niels aan en gaf hem iets te drinken. Snel naar buiten. Ze zette de kleine man in de auto en even later reed ze met de kleine op de achterbank in het autostoeltje richting school. Anja stond al aan de hand van een juf op haar te wachten. Inge verontschul-digde zich omdat ze te laat was.“Een opstopping in het verkeer zeker,” zei de juf.Inge knikte alleen maar.Ze liep haastig weer terug naar haar wagentje.“Die meneer kijkt naar ons mama. Hij staat er al een hele tijd,” zei Anja en wees met haar handje naar de overkant van de straat.Even keek Inge ook die richting uit.Nu zag ze echt dat die man haar vader was. “Doorlopen grietje,” zei ze gehaast. Ze trok de kleine meid zelfs een beetje hardhandig naar de auto. Daar duwde ze haar naar binnen. Stapte in, startte het wagentje en reed weg.

257

“Ben jij kwaad,” klonk opeens het stemmetje van Anja vanaf de achter-bank. “Welnee meisje, maar ik wil snel naar huis, want papa is er zeker al met de kerstboom.”“Hoi, gaan we die dan samen versieren mam,” riep Anja vrolijk uit.“Natuurlijk meiske, jij mag ook helpen,” Inge probeerde dat opgewekt te zeggen.

De boom stond al in de kamer en Peter was al bezig het snoer met de lichtjes van de klossen af te halen.“Het grote feest van het versieren kan beginnen,” riep hij vrolijk uit. “Kersttijd is toch de mooiste tijd van het jaar.”Hij kuste Inge en tilde de kleine meid op. Hij zette haar daarna op de grond en liep met haar naar een doos met ballen. “Jij mag beginnen die uit de dozen te halen.” IJverig ging de kleine meid haar gang. “Gelukkig, dat we vroeger op kinderen hebben gerekend en onbreek-bare ballen hebben gekocht,” zei Peter lachend, toen hij zag, hoe hard-handig Anja daarmee omging. Ja, Peter was echt in een blije stemming. Daarom besloot Inge maar niets over die ontmoeting met haar vader aan hem te vertellen. Dat kwam vanavond wel, als de kleintjes naar bed waren. Dus ging Peter vrolijk met de kleine verder met het optuigen van de kerstboom. Een mooie boom werd het. Inge hielp wel mee, maar haar blije kerststemming was helemaal verdwenen. Nerveus voelde ze zich en Peter merkte dat ook.“Is er iets,” vroeg hij verwonderd. “Je bent er met je gedachten niet bij. Er is toch niets ergs gebeurd, wat je met de kinderen om ons heen niet wilt vertellen,” riep hij toen verschrikt uit.“Welnee joh,” zei Inge, “ik ben alleen maar een beetje moe. Misschien krijg ik wel een griepje.”“Ga dan even naar bed. Wij maken de boom wel af, hè meiske.” Peter streelde Anja even over haar haren.

258

“Zo erg is het ook weer niet,” weerde Inge dat voorstel af. “Gaan jullie maar de kerstboom afmaken. Ik ga eten koken.”Even weg uit Peters gezichtsveld. Ze wilde niet zijn stemming bederven met het verhaal over haar vader. Maar ook niet in haar eentje naar boven, dan ging ze vast weer piekeren.

Maar toen ze ’s avonds samen op de bank zaten sloeg Peter opeens zijn arm om Inges schouders.“Nu ga je me eerst eens even vertellen, wat jou dwars zit,” zei hij. “Want dat er iets is weet ik zeker.”“Welnee,” zei Inge weer.Maar Peter drong nog verder aan en toen barstte Inge toch los.“Ik heb mijn vader gezien,” riep ze uit.“Je vader, waar op de t.v. soms?” vroeg Peter.“Nee, hij stond vanmiddag voor ons huis.” “Heb je hem binnengelaten?” vroeg Peter weer.“Nee, hij stond aan de overkant, leunend op een kruk. Ouder natuurlijk, maar het was mijn vader. Ik was bezig boven het voorraam aan het lap-pen. Ik heb toen meteen het gordijn dichtgeschoven. Toen ik later weer keek, was hij weg.”“Weet je wel zeker, dat die man je vader was?” vroeg Peter. “Ja,” riep Inge uit. “Dat weet ik echt zeker. Trouwens bij de school van Anja stond hij ook. Dichterbij dus, ja, ik weet het zeker die man is mijn vader.”“Waarom ben je dan niet naar hem toegegaan?” vroeg Peter. “Het is toch je vader.”Nu barstte Inge in een hysterische huilbui uit.“Mijn vader,” gilde ze. Helemaal overstuur wordend gooide ze al haar gedachten over haar vader er uit.“Die man mijn vader, die wil ik niet meer vader noemen. Die man heeft voor mij afgedaan. Een vader zorgt voor zijn kinderen. Hij heeft me de laatste jaren toch helemaal laten barsten. Nooit meer iets van zich laten

259

horen. Zelfs in mijn jeugd financieel niet meer voor mij en moeder gezorgd. Het is zijn schuld, dat moeder dood is. Nu hij oud en waar-schijnlijk ziek is, herinnert hij zich dat hij nog een dochter heeft, die hem misschien wel kan verzorgen. Wat een verdriet heeft hij oma niet aange-daan. Bij de ziekte van opa was hij alleen maar met zichzelf bezig. Daarna zette hij ze totaal uit zijn gedachten en liet niets meer van zich horen. Oma kon toch niet eens een bericht aan hem sturen, dat opa was overleden. Oma die elke dag verwachtte iets van hem te zullen verne-men. Vlak voor haar dood heeft ze met mij nog over hem gesproken. Zelfs tegen mij gezegd, dat als ik hem nog eens zou ontmoeten ik tegen hem moest zeggen, dat ze altijd van hem is blijven houden.” Uitgeput zweeg ze even.“Die schoft,” gilde ze toen. “Nee, ik wil hem niet meer zien.”Ze begon hevig te huilen.“Kalm meisje.” Peter drukte haar nog steviger tegen zich aan.Maar Inge was niet te kalmeren.“Waarom komt hij nu opdagen,” snikte ze weer. “Waarom ons leven, wat we zo fijn samen hebben opgebouwd bederven. Rob is een echte vader voor me geweest en oom Cor, die hebben me wel gesteund. Zelfs je opa en oma, toen die nog leefden. Maar vader wist daar niets van. Nee, vader dacht alleen maar aan zichzelf.” Ze rukte zich opeens uit Peters armen, stond op uit de bank en ging naar de keukenhoek. Daar droogde ze met de keukendoek haar gezicht af. “Om die vent wil ik niet eens meer huilen.” Driftig kwam dat erbij haar uit.“Ik gun hem de lol niet ons leven te verknallen. Nee, hier komt hij niet naar binnen. Als hij de moed heeft hier aan te bellen, laat ik hem gewoon voor de deur staan.”Ze schonk koffie in en ging weer bij Peter zitten. “Zet de t.v. maar aan,” zei ze. “We vergeten hem gewoon en gaan verder met ons eigen leven.”Peter besloot dat maar te doen. “Goed meiske,” zei hij.

260

“Als jij er niet meer over wilt praten doen we dat.”“Oh,” riep Inge toen verschrikt uit, “dat raam moet ik nog aflappen en de rommel opruimen. Ze stond op rende de kamer uit. Peter volgde haar. Het was Peter die even later alles afmaakte. Inge viel boven weer hui-lend op het bed neer.Toen besloot Peter maar echt niet meer met Inge over haar vader te pra-ten. Maar van slapen kwam die nacht, bij alle twee, niet veel terecht.

De volgende dag wachtte Inge gespannen af, wat er zou gebeuren. Maar haar vader kwam niet.Een dag later echter zat ertussen de post een brief met een handschrift dat Inge uit duizenden zou herkennen.Een brief van haar vader. Hoe durfde hij, dacht ze meteen heel kwaad. Eerst wilde ze die brief verscheuren, maar deed dat toch niet. Ze stopte hem helemaal achterin in het bureaulaatje. Als ze er helemaal niet op reageerde, verdween hij misschien wel weer, dacht ze hoopvol.Ze vertelde niets over die brief aan Peter.

Maar twee dagen later zat ertussen de post weer een vreemde brief, nu gericht aan de Heer en Mevrouw Verschuur.Inge was naar de supermark, om alles voor de kerstdagen in huis te halen. Peter opende dus die brief en vol verbazing las hij hem.Nu bewaarde Peter die dag zijn geheim. Pas ’s avonds toen de kinderen in hun bedjes lagen, begon hij er over.“Inge, is er een brief van je vader gekomen?” vroeg hij.“Ja,” antwoordde Inge, met een stugge klank in haar stem, “maar die wil ik niet lezen. Hoe weet jij dat eigenlijk?” vroeg ze toen verbaasd.“Ik weet dat die man, die jij gezien hebt, echt je vader is,” merkte Peter op. “Ik heb dat na laten trekken. Je vader logeert met zijn vrouw en twee kinderen in het Palace hotel op de boulevard…” “Een vrouw en twee kinderen. Heet die vrouw soms Julia,” viel Inge hem opgewonden in de rede.

261

“Rustig nu,” zei Peter. “Die vrouw is een Engelse en heeft ons ook een brief geschreven. Die brief was aan ons beiden gericht, daarom heb ik die gelezen. Heb je die brief van je vader nog?” vroeg hij daarna meteen.“Ja, die heb ik nog, maar ik wil zijn smoesjes niet lezen,” riep Inge weer uit. “Getrouwd en twee kinderen. Poeh het mocht wat. Laat hij maar bij hen blijven.”Ze sprong op uit de bank. “Hij heeft dus een vrouw en twee kinderen. Hoe durft hij daarmee naar holland te komen. Waarom is hij niet geble-ven waar hij was,” riep ze luid gillend uit. Ze plofte weer op de bank neer en barste in een heftige huilbui uit.Peter sloeg een arm om haar heen en liet haar rustig uithuilen. Toen Inge een beetje kalmer werd, zei hij. “Lees die brief toch maar meiske. Die brief zal een opluchting voor je zijn. Je zult door het lezen van die brief tot de ontdekking komen, dat er een oorzaak is geweest, waarom je niets meer van je vader hebt gehoord.” Inge stribbelde nog even tegen. Maar toen Peter nog meer aandrong, pakte ze de brief uit het laatje.“Kom maar bij me zitten dan lezen we hem samen,” stelde Peter voor. Inge deed dat.

Lieve Inge.Misschien word je meteen erg kwaad als je deze aanhef leest. En dat kan ik begrijpen. Want wat ik je vroeger heb aangedaan, kan ik mezelf nog steeds niet vergeven. Ik koos de weg van de minste weerstand. Ik koos voor Julia, die mij rust kon schenken. Dat had ik nooit mogen doen. Ik had een vrouw en een kind. Ik had toch een trouwbelofte aan je moeder afgelegd.Daar had ik me aan moeten houden. Maar ik kon niet meer tegen dat eeuwige drankprobleem en dat gescheld van haar. Eenmaal in Frankrijk was het voor mij zo’n verademing, dat ik alles van me afgooide. Ook dat had ik nooit mogen doen. Ik ben toen zelfs de beloftes aan jou niet nage-

262

komen. Ik weet nog steeds niet, hoe ik dat heb kunnen doen. Maar daar-aan iets veranderen kan ik niet meer. Ik kan je alleen maar vergeving vragen. Aan jou kan ik dat gelukkig nog doen. Aan mijn vader en moe-der en jouw moeder jammer genoeg niet meer. Ik heb inmiddels verno-men dat ze alle drie zijn gestorven. Mijn vader en moeder, die ik ook in die tijd zo heb verwaarloosd. Mijn God, als ik daar aan denk, kan ik dat alleen maar afschuwelijk van me vinden. Een echte vader en moeder verwaarlozen, die in mijn jeugd zo goed voor mij hebben gezorgd en alles voor me over hadden. Die twee zo te behandelen, dat doet een kind toch niet. Maar ik heb het wel gedaan. Dat schuldgevoel zal ik mijn verdere leven mee moeten dragen. Daar kan ik niets meer aan veranderen.Dat ik jou later zelfs niet financieel gesteund heb is gelukkig niet mijn schuld. Dat zul je als je deze brief verder leest begrijpen.Julia en ik kregen van het bedrijf een nog mooiere baan aangeboden. Bedrijfsleiders van een vestiging in Oeganda.We namen dat aanbod aan en vertrokken. Toen na een zalige vakantie in Zuid Afrika het vliegtuig daar landde stond er bij het vliegveld maar één gammele taxi. De chauffeur wilde ons wel meteen naar onze bestem-ming rijden. We namen dat aanbod van hem aan. Mijn god, hadden we dat maar nooit gedaan! Er was slecht weer voorspeld maar dat wisten we niet. Het werd ook echt noodweer, onweer met verschrikkelijk veel regen. De chauffeur heeft waarschijnlijk daardoor een verkeerde weg ingeslagen. Toen hij dat merkte wilde hij op een hele smalle weg keren. Dat is fout gegaan. Het enige wat ik daarvan nog weet is, dat de wagen kantelde en we naar beneden vielen. Mijn deur vloog open en ik zweefde door de lucht. Een harde klap. Van wat er daarna verder met me gebeurde, weet ik niets meer. Gelukkig was er in het dorp daar vlak bij een medische post ’van artsen zonder grenzen’, waar een dokter en een paar verpleegsters werkten. Die hadden de klap gehoord en schoten te hulp. Alleen mij konden ze redden. De auto lag te diep in het ravijn en brandde helemaal uit. Ik lag zwaar gewond boven op een uitstekende

263

richel. Ze namen me mee naar hun post. Ik heb het echt aan de kundig-heid van een de arts te danken, dat ik nog leef. Heel veel in mijn lichaam was gekneusd of gebroken. Mijn rechtervoet was helemaal verbrijzeld. Ook nog een scheur in mijn schedel en een hele zware hersenschudding. Van die eerste maanden op die verpleegpost kan ik me dan ook niets meer herinneren. Maar ergste wat me was overkomen merkte ik pas, toen ik weer een beetje tot mijn positieven kwam. Ik wist totaal niets meer van mijn leven, voor die klap. Ik leed aan geheugenverlies. Dat is een verschrik-kelijke ervaring. Niet eens meer weten, wie je bent. Niets meer uit je vroegere leven. De artsen en verpleegsters spraken Engels. Gelukkig was ik die taal heel snel meester en kon ik met hen communiceren.Toen ik vervoerd mocht worden, hebben ze me naar een nabij gelegen ziekenhuis gebracht. Daar hebben ze mijn verbrijzelde voet geopereerd, maar helemaal goed is hij nooit meer geworden. Ook hebben ze daar geprobeerd mijn geheugen op te krikken, maar dat lukte jammer genoeg niet.Ik mocht terug naar de post en merkte daar al snel, dat ik goed in de administratie was. Zo kon ik me gelukkig toch nuttig maken. Diana, een van de verpleegsters, heeft mij in die tijd heel goed gesteund. Ze leerde me ook, het leven, zoals ik het toen moest leven, te aanvaarden. Ze ving mijn opstandige buien op. Ja, ze heeft het soms best moeilijk met me gehad. Er groeide een band tussen ons, vooral door die fijne gesprekken, die mij het gevoel gaven dat er noch een medemens was, die om me gaf.Ze wilde zo graag een paar kinderen, om ons samenzijn te bevestigen. Na lang aarzelen heb ik daarin toegestemd, hoewel ik niet met haar kon trouwen. Ik wist toch niet wie ik eigenlijk was. Misschien waren er ergens op de wereld nog een vrouw of zelfs kinderen, die op me wach-ten. Maar Diana vond dat niet erg. Als ik mijn geheugen terug zou krij-gen en ik tot die ontdekking kwam, was het volgens haar mijn plicht om

264

terug te gaan. Zij zou dan de kinderen wel verder opvoeden. Maar zij had dan nog iets over, als herinnering aan de mooie tijd, die wij nu samen doormaakten. Wel werden er in die tijd, speurtochten naar mijn identiteit uitgezet, maar die waren altijd gericht op engels sprekende landen. Ze conclu-deerden dat ik beslist een Engelsman moest zijn, omdat ik die taal zo snel beheerste.

Twee jaar geleden gebeurde voor mij het grote wonder.De oorzaak daarvan denken de artsen, is de grote schok geweest die Diana en ik te verwerken kregen. Mijn zoontje was zonder dat wij dat wisten, met nog een paar kinderen het oerwoud in gegaan. Hij was aan onze aandacht ontglipt. Een grote zoekactie volgde.Ik kon natuurlijk niet mee. Toen ik daar in grote ongerustheid op de terugkomst van de groep samen met mijn dochtertje wachtte, kwam er opeens een herinnering bij me boven. Een klein jongetje, dat verdwaald was in Duitse bossen en dat huilend om zijn vader en moeder riep. Dat roepen deed ik in het Nederlands.De blijdschap, toen ik mijn vader en moeder zag aankomen, kwam gelijk met de terugkomst van de troep met de kinderen.Het was net of er iets in mijn hersens knapte. In mijn geest zag ik opeens mijn vader en moeder en herinnerde ik me plotseling alles weer. Ik wist weer wie ik was, en hoe ik vroeger geleefd had.Mijn God, wat was ik eerst blij, maar met die eerste herinnering kwa-men de volgende dagen ook jij en je moeder bij me boven. Zag ik het egoïsme van me. Mijn God wat deed dat pijn, wat gaf dat een wroeging. Ik ben door het leven hier samen me Diana totaal veranderd. Diana drong er op aan, dat ik naar Nederland zou gaan. Eerst wilde ik dat niet. Doodsbang als ik was, wat ik daar zou aantreffen. Maar Diana bleef aan-dringen het wel te doen. Toen zette ik die stap toch. Heel moeilijk werd het om in het bezit van een paspoort te komen. Al onze pogingen liepen op niets uit. Op aanraden van Diana heb ik toen een brief geschreven

265

naar de zaak waar ik vroeger werkte. Die hebben me fantastisch gehol-pen. Ik kwam in het bezit van een paspoort en ze stuurden me voldoende geld voor de reis. Ik trouwde eerst in stilte met Diana, want ik wilde haar als mijn vrouw en mijn eigen kinderen mee naar Nederland nemen. Ik wist, dat ik was gescheiden.

De eerste tijd in Nederland, zal ik mijn leven nooit meer vergeten. Wat had ik veel aangericht. Ouders en een vrouw, die allemaal waren overle-den en die ik nooit meer om vergeving zou kunnen vragen. De enige aan wie ik dat wel kon doen was jij, meiske. Ik spoorde je op en was zo blij, dat je toch met Peter getrouwd was en goed terechtgekomen. Jij schoof echter het gordijn dicht, toen je me zag. Dat kan ik begrijpen, ook dat je later bij die school niets met mij te maken wilde hebben. Toch hoop ik dat je, als je dit allemaal gelezen hebt en te weten bent gekomen, dat niet alles wat ik je aangedaan heb helemaal mijn schuld is, je mij de gelegen-heid zult geven een keertje met mij te willen spreken, voor ik weer naar Oeganda terugreis. Wil je dat niet, dan moet ik dat maar begrijpen. Ik heb je zoveel leed aangedaan. Ik heb je jeugd verknald. Maar weet een ding. Ik hou nog altijd van jou. Ik vind het zo fijn, dat je het geluk hebt gevonden en zal je niet verder lastig vallen en je aan je nare jeugd herin-neren.

Je vader.

Ademloos hadden Peter en Inge de brief gelezen.Even was het doodstil in de kamer. Toen vroeg Peter met een tedere klank in zijn stem.“Wat doe je Inge, geef jij je vader de gelegenheid vergiffenis te vragen.”Inge zuchtte heel diep. “Ik weet het niet,” zei ze.“Doe het maar meiske,” drong Peter aan. “Je hebt van vroeger toch ook mooie herinneringen aan je vader.

266

Iedereen maakt fouten in zijn leven. Die kan je niet terugdraaien. Wat zou ik er veel voor over hebben, als mijn vader hier binnen kon komen en ik alles wat mij zo zwaar op het hart ligt aan hem kon vertellen en hem om vergeving vragen.” Inge zag opeens tranen in Peters ogen.Ze stond op, sloeg haar armen om zijn nek en zei. “Goed, laat hem maar komen. Ga jij morgenvroeg maar naar dat hotel en vraag of hij morgenavond komt. Nee bel jij hem meteen op, er staat toch een telefoonnummer waaronder je hem kunt bereiken. Doe jij dat maar, ik kan het nog niet,” zei Inge met een door tranen omfloerste stem.Peter deed dat.“Die slaapt vannacht wel,” zei Peter, toen het gesprek was afgelopen. “Hij was zo blij met mijn telefoontje, dat hoorde ik aan zijn stem.”

Eenmaal in bed viel Peter al snel in slaap. Maar bij Inge wilde die slaap maar niet komen. Nu twijfelde ze toch weer, of ze er goed aan had gedaan haar vader te laten komen. Haar hele jeugd kwam heel sterk bij haar boven.Vooral het vinden van haar moeder, toen ze uit die dansles kwam. Dat was toch vaders schuld, ging het steeds door haar gedachten. Ook het beeld van oma zoals ze die de laatste keer gezien had. Oma die zo heel erg naar haar zoon verlangd had.Kon ze dat alles haar vader wel vergeven? vroeg ze zich af. Dat wist ze niet zo zeker. Goed, later kon hij er niets meer aan doen. Maar daarvoor was alles toch zijn schuld geweest.

Ze draaide zich weer eens op haar andere zij.Peter werd wakker door al dat gedraai.“Kun je niet slapen,” vroeg hij en sloeg zijn armen om haar heen. “Nee,” zei Inge, “Ik twijfel weer heel erg, of ik er wel goed aan heb gedaan vader te laten komen,” merkte Inge op.

267

“Ik weet zeker dat je daar wel goed aan hebt gedaan, vrouwtje,” zei Peter. “Je vader heeft spijt van zijn daden en wat zou er van de wereld terechtkomen, als wij mensen de fouten van anderen niet vergaven. Dat moet toch kunnen. Anders zou het er slecht voor ons uitzien.”“Je hebt gelijk,” merkte Inge opeens op. “Vergiffenis schenken moet kunnen. In wrok verder blijven leven lost niets op.”Ze kuste Peter. “Ik ga slapen, door jouw woorden zal dat wel lukken.”

268

Hoofdstuk 17

Heel lang duurde die volgende dag voor Inge. Uren, die maar niet voorbij wilden gaan. Opgewonden en nerveus was ze. Diep in haar hart wel blij, dat ze haar vader weer zou spreken, maar toch zag ze daar als een berg tegenop. Die middag kon ze het in huis niet meer uithouden. Ze kleedde de kinde-ren warm aan en ging een grote wandeling langs de duinen maken. Mooi waren die in het winterzonnetje, met hier en daar wat stukjes wit, door de sneeuwbuien die vannacht waren gevallen. Maar Inge zag daar niet veel van.Haar gedachten waren aldoor bij haar vader.Blij was ze dan ook, toen de kinderen in hun bedjes lagen en Peter vader ging halen. Heel gespannen zat ze op hun terugkomst te wachten. Ze stond niet op uit de bank, maar bleef in de kamer, toen ze Peter met vader aan zag komen rijden.Even later kwamen die samen de kamer binnen.Eerst bleef Inge zitten, nog steeds was ze er niet helemaal van overtuigd, of ze er goed aan had gedaan haar vader te laten komen. Hypernerveus was ze. Ze keek naar hem toen bij de deuropening bleef staan leunend op zijn kruk. Hij was ook nerveus, zag ze. Er lag een heel gespannen trek op zijn gezicht. Sterk verouderd was hij ook. Maar dan opeens was het voor Inge of daar in die deuropening haar vader uit vroeger tijden voor haar stond. Haar vader, met wie ze het altijd zo goed kon vinden. Als een flits schoot haar jeugd heel anders door haar gedachten. Haar vader van toen ze nog klein was, werd het weer. Een vader, die haar altijd hoog in de lucht optilde en zoende als hij thuis kwam. Ze hoorde in gedachten weer zijn gezegde. ’meiske van me’. Vader, die haar fietsen leerde en later mooie fietstochtjes met haar

269

maakte. Vader, die haar later heel trouw hielp met het maken van haar huiswerk. Ja, vader had haar altijd laten merken, dat hij om haar gaf. Moeder had dit alles nooit gedaan. Ze bleef nog zitten, maar keek haar vader doordringend aan. Het was niet alleen haar vaders schuld, dat alles zo naar gelopen was, bedacht ze opeens. Met haar moeder viel door dat drankprobleem toch niet meer te leven. Zelfs Rob kon dat niet aan. Door al die gedachten, die door haar hoofd gingen, stond ze toch ineens op, liep naar hem toe en vloog in zijn armen.Ze deed dat zo heftig, dat haar vader even wankelde.“Vader,” als een grote zucht kwam dat er bij haar uit.“Meiske van me,” zei vader. Inge zag tranen in zijn ogen.Ook Inge begon te huilen. Peter zag dat het Inges vader moeite kostte zich staande te houden. Daarom liep hij naar het tweetal toe.“Kom,” zei hij, “gaan jullie samen op de bank zitten, dan schenk ik kof-fie in.”Zwijgend dronken ze daarna hun koffie.

Daarna pakte vader weer Inges hand vast.“Meiske,” zei hij geroerd, “wat ben ik blij om nog met iemand uit mijn vroegere leven te kunnen praten en om vergiffenis te vragen. “Je hebt mijn brief gelezen?” vroeg hij toen.Inge knikte. Voor ze echter iets kon zeggen, ging vader weer verder. “Ik heb zo’n spijt van alles wat ik op mijn geweten heb. Je moeder is ook gestorven, hoe is dat gebeurd? Het was geen natuurlijke dood, hebben ze me verteld. Maar bijzonderheden wisten ze niet.” “Moeder heeft teveel gedronken en is toen stomdronken weer een fles van dat spul gaan halen. Ze is gevallen en met haar hoofd tegen de mar-meren salontafel geklapt. Dat is de oorzaak van haar dood. Toen ik thuis kwam, was ze al dood.” Even kwam er weer een wrevelig gevoel bij Inge naar boven.

270

Vader zat hier wel naast haar. Maar haar moeder was dood. Toen Rob was vertrokken, wist ze toch niet meer hoe het verder moest. Ze wilde haar hand uit die van haar vader trekken. Maar die hield hem stevig vast en ging al weer verder.“Heb jij haar gevonden?” vroeg hij.Inge knikte alleen maar, overstelpt door die nare herinnering kon ze geen woord uitbrengen. “Wat verschrikkelijk voor je,” zei haar vader en zuchtte even heel diep.“Mijn schuld,” riep hij toen vertwijfeld uit. “Waarom heb ik in godsnaam die alimentatie stop gezet. Waarom jou en je moeder laten stikken. Dat ongeluk, met daardoor die geheugenstoor-nis en mijn verbrijzelde voet, had ik echt wel verdiend. Na al de dingen, die ik had uitgespookt, moest die straf wel komen.”Opeens rukte hij zijn hand los en sloeg beide handen voor zijn ogen. Inge merkte, dat hij huilde.“Maar alle mensen doen dingen in hun leven, waar ze later spijt van krij-gen. Wij mensen zijn nu eenmaal geen engelen,” merkte Peter op. Met-een stond hij op, pakte de kopjes van tafel en liep naar de keuken. Inge zag hoe hij even zijn ogen afveegde, toen hij bij het aanrecht stond. Doodstil was het in de kamer. Alle drie hadden ze hun eigen gedachten.

“Mijn vader is verongelukt, omdat hij de werkdruk niet meer aan kon. Mijn moeder en ik hadden daarvan niets in de gaten. Wij leefden vrolijk ons eigen leventje. Daar heb ik ook nog steeds ontzettende spijt van,” merkte Peter op, toen hij met de koffie terug kwam.“Laten we het verleden liever verder laten rusten. Inge wilde eerst niet met u praten, maar ik heb haar aangeraden dat wel te doen. Uitpraten is altijd beter dan zwijgen en zomaar verder leven. Zij krijgt nog die kans, die ik jammer genoeg niet gekregen heb. Trouwens die dood van Inges moeder is niet helemaal uw schuld. Eerst kreeg ze nog geld voor Inge van de firma, waar u voor werkte. Maar later, toen ze u niet meer konden opsporen, zijn ze daar abrupt mee gestopt. Omdat er geen overlijdens-

271

acte was. Ze hadden er toch wel voor kunnen zorgen, dat er iets met uw pensioensregeling gebeurde, maar dat is ook niet gedaan.Weer zwijgend dronken ze toen even hun koffie op.

Toen pakte vader toch weer Inges hand vast.Hij keek echter Peter aan, toen hij vroeg.“Mag ik nog even op het verleden terugkomen? Ik wil zo graag weten hoe Inges leven verder is verlopen.”“Moet ik dat maar vertellen?” vroeg Peter en keek Inge aan. Die knikte alleen maar.Peter kan dat beter doen, dacht ze. Zelf kon ze daar op dit moment de moed niet voor opbrengen. Al die herinneringen weer op te halen.Rustig vertelde Peter toen het relaas. Hoe Inge eerst door Rob was opgevangen. Het kindertehuis, hun toeval-lige ontmoeting en hun huwelijk. Het krijgen van zijn baan en de kinde-ren. Zelfs over de zelfmoord van zijn moeder sprak hij, maar over de brieven die hij daarna had ontvangen zweeg hij. Meteen besloot Inge dat ook nooit aan haar vader te vertellen. Dit blijft echt ons geheim, dacht ze.Zichtbaar ontroerd had vader dit alles aangehoord.Vader is echt veranderd, dacht Inge. Mijn vader kan nu luisteren. Even was het weer stil in de kamer.

Toen zei vader opeens met een peinzende klank in zijn stem. “Geld en carrière maken, dat zijn dingen die heel veel in een mensenle-ven kunnen vernietigen.”“Dat zei oma ook altijd.” Met een schorre klank in haar stem merkte Inge dat op.“Ja, moeder had gelijk,” zei vader. “Ook die heb ik veel leed aangedaan. Na dat ongeluk ben ik door schade en schande aan de weet gekomen, dat je echte geluk vindt in je nuttig te maken voor de medemensen. Daarom

272

gaan Diana en ik ook weer terug naar Oeganda. Het is echt niet een rijk leven daar, maar geluk vinden we daar wel.”“Dus u blijft niet in Nederland?” vroeg Peter.“Nee, wij blijven tot begin januari in Nederland, maar daarna gaan we weer terug. Ik hoop dat jullie Diana ook willen leren kennen. Zij is een echte vrouw voor mij. Zij leerde me het leven aanvaarden. Zij leerde mij het ware geluk kennen. Zij drong er ook op aan naar Nederland te gaan en daar te vernemen, wat ik had aangericht. Ze vond, dat ik daar eerst doorheen moest gaan. Anders zou ik mijn hele leven een diepe wroe-ging blijven voelen…”“Ik denk, nee ik weet zeker, dat die vrouw echt van u houdt,” kwam Inge er opeens tussen. “Dat weet ik door die brief die ze aan ons geschreven heeft. Goed dat ze dat gedaan heeft, anders had ik uw brief misschien niet eens gelezen.”“Heeft Diana naar jullie geschreven?” vroeg vader met een verbaasde klank in zijn stem. “Daar weet ik niets van. Mijn God dat is echt iets voor haar,” riep hij toen uit.“Ja,” zei Inge, “door die brief van Diana is het zo gelopen, dat u hier naast me zit. Ik wil haar ook echt wel leren kennen. Eerst wilde ik die brief van u helemaal niet lezen, maar Peter had de brief van Diana gele-zen en drong er op aan, dat ik het wel zou doen. Opeens stond vader op. Een beetje stuntelig ging dat wel. Hij trok Inge uit de bank en nam haar in zijn armen.“Meiske,” zei hij en Inge zag dat er weer tranen in zijn ogen kwamen. “Geef me de kans goed te maken, wat ik jou heb misdaan. Ik ga wel weer terug maar ik zal je blijven schrijven. Ik ben ook zo blij, dat je het geluk uiteindelijk toch hebt gevonden. Met geld zal ik niet meer kunnen steu-nen, dat bezit ik niet meer. Maar wel door aandacht aan je te geven.” Toen zoende Inge heel spontaan haar vader.“Ik ben ook erg blij, dat je weer in mijn leven gekomen bent. Vooral door dat laatste wat u zei. Aandacht wilt u voortaan aan me geven, wat zou

273

oma dat fijn gevonden hebben. Die vond dat ook altijd het voornaam-ste,” merkte ze ontroerd op. “Ga maar weer zitten,” drong ze toen aan. Ze merkte, dat haar vader daar behoefte aan had.“Ik schenk nog even koffie in,” zei Peter. Na die koffie breng ik u weer terug. Emoties genoeg voor vanavond. Maar morgenmiddag moeten jullie met zijn viertjes komen. Dan is het kerstavond en blijven jullie bij ons eten.”“Ja,” zei Inge. “Ik wil ook met mijn stiefmoeder, halfbroertje en zusje kennismaken.”“En ik met mijn kleinkinderen, ik wist niet eens dat die bestonden. Grootvader ben ik dus ook, wie had dat ooit kunnen denken,” riep vader op een iets opgewekter toon uit.“Oh kinderen, wat ben ik blij dat jullie me zo hebben ontvangen Ik zag er als een berg tegen op hier naar toe te gaan. Ik dacht dat jullie me met verwijten zouden overladen en die had ik echt wel verdiend.” “We kijken niet meer naar ’t verleden pap,” zei Inge. “De toekomst dat is het enige dat telt, dat hebben Peter en ik ons ook vlak na ons huwelijk voorgenomen.” “In die toekomst zal ik proberen goed te maken, aandacht aan jullie gezin te schenken, iets dat ik vroeger bij jou zo verwaarloosd heb,” beloofde vader weer.“Goed, morgenavond komen we hier. Maar Eerste Kerstdag zijn jullie bij mij. Dan moeten jullie in het hotel komen eten. Ik ga dat vanavond meteen bespreken.” “Dat is nu echt vader, Peter,” merkte Inge op. “Feestelijk uit eten gaan, daar was hij altijd goed in.”Vader lachte. “Oh er zijn dus ook nog leuke dingen, die jou aan mij her-inneren,” zei hij.“Natuurlijk pap,” riep Inge ook opgewekt uit.Peter bracht vader weer naar het hotel.

274

Diep in gedachten over het verleden, bleef Inge op zijn terugkomst wachten. Toch ook blij, dat ze Peters raad had opgevolgd en haar vader weer had ontmoet.

“Vind je het niet fijn,” dat jij je vader hebt laten komen meiske,” vroeg Peter toen hij terug kwam. Hij sloeg zijn armen om haar heen.“Ja,” zuchtte Inge, “Gelukkig, dat ik naar jou geluisterd heb.” Peter zuchtte even. “Jullie kregen tenminste nog de gelegenheid om iets recht te zetten, jammer dat het bij mij niet meer kan.” Inge sloeg haar armen om Peters nek en kuste hem stevig. “Ik weet niet wat ik zeggen moet,” stamelde ze “Woorden om jou te troosten kan ik niet vinden.”Maar Peter drukte haar heel stevig tegen hem aan. “Laten we maar naar boven gaan, daar kun je me wel troosten,” fluiste-rend kwam dat er bij hem uit.

De volgende middag reed Peter weer naar het hotel. Nu kwam hij met een volle wagen terug. Meteen werd het heel levendig in huis.Diana was een lange slanke blonde vrouw, echt met een Engelse uitstra-ling. Een vriendelijk open gezicht en prachtige blauwe ogen, vond Inge. Ze nam meteen Inge in haar armen en in gebroken Hollands bedankte ze haar, omdat ze haar vader en ook haar zo gelukkig had gemaakt met de verzoening. Ze vertelde in gebroken Hollands, dat hij er zo tegen op had gezien hier naar toe te gaan, maar dat hij zo blij was teruggekomen. Ze was Inge en Peter zo dankbaar. Ze dacht dat Inges vader wel beter met zijn schuldgevoel zou kunnen leven en voor zijn kinderen een nog betere vader zou worden, dan hij al was.

Het kleine ventje, waar Inge veel trekken van zich zelf in vond, sprak alleen maar Engels. “Are you also a child of my father,” vroeg hij. “Yes,” zei Inge “I’m your sister.”

275

Het jongetje schaterlachte. “You are my sister? You are so old.” “Yes and you are also un uncle now. Look my children are your nephew and your niece,” merkte Inge ook lachend op.Het jongetje liep meteen naar vader en kroop op zijn schoot. “Daddy,” zei hij. I’m an uncle and my little sister an aunt and she is younger, than their oldest child.”Nu lachte iedereen.Vader streelde het jongetje over zijn haren.“Het leven hier in Holland is voor mijn zoon vol met leuke verrassin-gen,” zei hij. Dat ’mijn zoon’ kwam er heel trots bij hem uit.Vader is echt blij en houdt van deze kinderen, net zoals hij heel vroeger van mij gedaan heeft, dacht Inge.“What’s your name, little boy?” vroeg ze. “I’m Robert and my sisters name is Mary,” stelde hij zich keurig voor. Hij sprong weer van vaders schoot.Hij liep naar Inge toe.“You’re Inge and that is Peter, I know that, but how are the names of your children,” vroeg hij weer met zijn heldere stemmetje.“Anja and Niels,” antwoordde Peter.“May I play with them?”“Ofcourse,” zei Peter weer heel vrolijk.Robert rende de kamer naar de keukenhoek naar Anja, waar die op tafel met lego zat te spelen.“Shall we make a big castle,” vroeg hij.Wat schuchter voor haar doen vroeg die aan Peter.“Pap, wat wil dat jongetje. Ik kan hem niet verstaan. Hij praat zo raar.” Iedereen begon te lachen. Dat maakte Anja helemaal verlegen. Peter ging meteen naar de kinderen toe.“Natuurlijk kun je hem niet verstaan. Robert spreekt Engels, die taal ken jij nog niet, maar die leer je later wel als je groot bent. Hij wil graag een groot kasteel maken. Gaan jullie dat maar lekker samen doen.”

276

IJverig begon het tweetal te bouwen. Door deze vrolijke kennismaking was het ijs zo gebroken. Vader beloofde meteen, dat hij Diana en ook de kinderen Nederlands zou leren en Diana was het er helemaal mee eens. Met deze leuke familie wilde ze later goed kunnen praten. Samen iets drinken en dan een heerlijke broodmaaltijd. Zelfs kerstliedjes werden er gezongen. In het Engels en in het Neder-lands. Na die maaltijd speelden de kinderen weer met zijn tweetjes. Natuurlijk kwam er nog steeds handen en voeten werk bij te pas om elkaar te verstaan.Af en toe kwam Anja naar Peter toe om te vragen, wat dat kleine jonge-tje nu weer bedoelde. De twee kleintjes speelden samen in de grote box. Dat ging zonder woorden, dus die twee konden het goed met elkaar vin-den.Diana vertelde van het werk wat ze daar verrichtten en Peter beloofde spontaan dat ze gingen sparen, om over een paar jaar naar Oeganda te gaan.Inge zag, dat hij vooral vader heel gelukkig met dat voorstel maakte.Om tien uur werd er opgebroken, want de kleintjes moesten nodig naar bed. De volgende dag een heerlijk etentje in het hotel. Vader had zich weer eens uitgesloofd en niet op geld gekeken, net zoals Inge dat zich van vroeger herinnerde.

In de volgende week kon Peter een vrije dag en het busje van het bureau nemen. Vader wilde heel graag het graf van zijn ouders en van Inges moeder bezoeken, dus reden ze daarheen.Toen ze in het dorp waren, stelde Peter voor, dat hij met de kinderen naar het dorp zou rijden en met een uurtje weer bij het kerkhof zou zijn. Maar Diana ging ook mee naar het dorp. Dit was iets voor Inge en haar vader, vond ze.

Met Inges arm door die van haar vader en daarmee hem ondersteunend liepen ze samen langzaam het grote grintpad af, dat naar het graf voerde.

277

Zwijgend deden ze dat. Inge voelde hoe gespannen en nerveus haar vader was.

Eenmaal bij het graf legden ze samen nog steeds zwijgend de bloemen, die Inge in een plastic tas had gedragen op de grafsteen neer, waarin de namen waren gebeiteld. Inge stak daarna meteen weer haar arm door die van haar vader.Opeens voelde ze een schok door haar vader heen gaan. Ze sloeg een arm om hem heen en pakte hem stevig vast. En waar ze bang voor was geweest, gebeurde nu. Haar vader barstte in een heftige huilbui uit. Ze trok haar vader mee naar een bankje, dat vlak bij het graf stond.“Nu even gaan zitten vader,” zei ze.En haar vader deed dat.Inge liet hem rustig uithuilen.Na tien minuten kalmeerde hij een beetje.“Ach meiske,” riep hij vertwijfeld uit. “Wat heb ik toch een spijt van alles wat ik deze lieve mensen heb aangedaan. Alleen maar aan mezelf denken, hoe heb ik dat in Godsnaam kunnen doen. Ik was het leven hier in holland met je moeder ook zo verschrikkelijk zat. Dat drinken van haar. Toen ik met haar trouwde wist ik wel, dat ze wel veel drank gebruikte, maar dat ze er echt aan verslaafd was, wist ik niet. Tot die ont-dekking kwam ik echter al heel snel. Wat heb ik toch geprobeerd dat gedrag van haar te veranderen, maar dat lukte niet. Je moeder is zelfs vroeger, toen jij nog klein was, twee keer naar een afkickcentrum geweest, maar viel daarna toch weer terug. Daarom wilde ik ook geen tweede kind meer. Als ik zag hoe ze jou behandelde had ik soms spijt, dat we een kind genomen hadden. Maar dat alles is geen verontschuldi-ging voor wat ik gedaan heb. Ik voelde me zo heerlijk vrij daar samen met Julia in Frankrijk. Julia met wie ik een goed gesprek kon voeren. Dat kon ik met je moeder nooit. Maar toch had ik niet alleen maar aan me zelf mogen denken. Goed, je moeder had het voor mij verknald, maar ik had wel de verantwoording voor een kind en twee lieve ouders.”

278

Hij barstte weer in tranen uit en weer liet Inge hem rustig uithuilen.Toen vond ze de woorden om haar vader te troosten.“Opa en oma hadden ook mooie herinneringen aan jou. Daar heeft oma vlak voor haar dood vooral, vaak me mij over gesproken. Ik moest jou zeggen, dat ze altijd van jou is blijven houden. Je moet ver-der leven vader. Je ouders zouden ook vast heel blij geweest zijn met de lieve vrouw en leuke kinderen, die in je leven gekomen zijn. Ook met het leven wat je nu leeft, andere mensen helpen, zou hen veel voldoe-ning hebben gegeven. Zo hadden ze jou toch opgevoed.”Even zaten ze daar samen zwijgend op de bank. “Dank je kind,” zei vader toen.Hij stond op. “Kom, we gaan weer terug.” Hij keek nog even naar het graf voor ze terug naar de uitgang van het kerkhof liepen.Zo had ze willen lopen, bij de begrafenis van haar moeder en haar groot-ouders, dacht Inge. Nu gebeurde dat gelukkig toch nog. Ze had haar vader weer echt terug.

Naar het graf van Inges moeder gingen ze allemaal mee dus was dit niet zo’n triest maar een veel levendiger gebeuren.“Had ze maar van die nare drank af kunnen blijven, dan was ons leven samen heel anders verlopen,” was het enige dat vader zei, toen ze bij het graf stonden.Weer terug in de politiebus reden ze eerst naar de kust.Ze maakten met het oog op vader een korte strandwandeling en gingen daarna eten in een restaurant met uitzicht op de zee.“What a big family,” riep Robert uit, toen ze met zijn allen om een grote tafel zaten.Weer vroeg Anja om een vertaling van zijn woorden.Nog twee dagen kon Peter vrij nemen en leende de bus. Door de aanwe-zigheid van de kinderen werden dat heerlijke dagen, waarin ze vooral aan Diana een gedeelte van Nederland konden laten zien.

279

Oud en nieuw vierden ze met zijn allen samen.Vader, Diana en de kinderen bleven slapen, een grote drukte, maar wel heel gezellig. Vooral Robert en Anja genoten van het vuurwerk dat om twaalf uur los barstte. Dapper hadden die twee het tot twaalf uur volge-houden. Anja moest af en toe wel even afgeleid worden. Even naar bui-ten om een sterretje aan te steken, want die had er moeite mee. Robert totaal niet, die bleef klaar wakker.Precies vader, dacht Inge, die kon ook zo goed zonder veel slaap. Ze vond meer trekken bij hem van haar vader. Niet alleen uiterlijk maar ook zijn karakter leek hij op dat van haar vader. Ze had helemaal geen moeite meer met haar half broertje en zusje. De kleinste was een schatje, erg op haar moeder lijkend. Vaak knuffelde Inge haar even. Ze was alleen maar blij, dat haar vader zo’n fijne vrouw en een leuk gezin had. Ze gunde dat hem wel. Over het verleden spraken ze niet meer. Als vader daar wel eens over begon, zei ze meestal. “Rusten laten vader, vergeven en verge-ten.” Ze wist, dat ze haar vader heel blij met die woorden maakte.“Wij gaan hard sparen en over twee jaar komen we naar jullie toe pap,” zei ze, toen ze met een zoen weer afscheid van hem moest nemen.“Niet teveel van voorstellen, wij leven nu eenmaal heel anders dan hier.”“Dat weet ik vader,” zei Inge. “Diana heeft me toch foto’s laten zien. Maar je bent daar gelukkig, dat is het voornaamste.”Vader sloeg weer zijn armen om haar heen.“Meiske, ik kan het leven wel weer aan, daar heb jij met je warme ont-vangst voor gezorgd.”Heel blij werd Inge door zijn woorden. Peter had gelijk dacht ze, toen ze samen met Peter en de kinderen haar familie in een taxi zag wegrijden. Alleen als je aandacht en liefde geeft, krijg je dat terug en dat terug krij-gen maakt zo gelukkig.Peter sloeg zijn armen om Inge heen. “Ben je niet blij, dat je toegegeven hebt en je vader hebt ontvangen.”

280

“Ja, heel blij,” zei Inge “en die blijdschap heb ik aan jou te danken. Ik weet dat mijn vader veranderd is. Hij leeft gelukkig verder.”“Dat gaan wij ook weer doen, Inge,” merkte Peter op.“Fijn weer samen verder leven.” De volgende dag schreef Inge naar Rob. Een lange brief waarin ze alles over het weerzien met haar vader vertelde. Haar twijfels of ze hem wel wilde ontmoeten en haar blijdschap dat ze het toch op aandringen van Peter had gedaan. Ze eindigde de brief met deze woorden: ’Rob, al heb ik uiteindelijk mijn echte vader teruggevonden, toch blijf jij op de eerste plaats. Jij bent altijd een vader voor me geweest en dat wil ik nooit ver-geten.’ Meteen schreef Rob terug. Ook een lange brief, die eindigde met deze woorden: ’Inge wat ben ik blij, dat jij je echte vader hebt gevonden. Maar nog fijner vind ik jouw laatste woorden, die je schreef. Ik blijf van je houden en me altijd een vader voor je voelen. Volgend zomer komen jullie met zijn viertjes naar Canada. Mathilde en ik nodigen jullie uit en betalen de kosten. Als jullie over twee jaar dan naar je eigen vader wil-len gaan. Neem ik die kosten ook op me. Iets meer weten hoe je vader leeft, zal je alleen maar goed doen.’ Zijn onderschrift ’Je vader en moeder Rob en Mathilde’ maakten Inge helemaal ontroerd. Er kwamen zelfs tranen in haar ogen.Ook aan Marga en oom Cor en zijn vrouw, met wie ze nog steeds een goed contact hadden schreef Inge over het weerzien van haar vader. En ook die schreven fijne brieven terug.“Mooi kan het leven ook zijn hè Peter,” riep Inge uit, toen hij die brieven had gelezen.“Ja,” zei Peter ontroerd. “Het leven geeft gelukkig ook veel mooie uren. Wij gaan er samen voor zorgen, dat onze kinderen ook veel van die mooie uren krijgen. Wij gaan onze plicht wel vervullen. Onze plicht die wij met het nemen van kinderen op ons genomen hebben. Wat er ook in ons huwelijk mag gebeuren, we moeten onze kinderen altijd op de eer-ste plaats laten komen. Een jeugd moeten wij ze geven, waar ze later met plezier op kunnen terug kijken. Ben jij het daar mee eens?”

281

“Natuurlijk,” riep Inge uit, terwijl ze haar armen om Peter heen sloeg. “Een goede vader en moeder voor hen zijn, dat komt ook bij mij op de eerste plaats.”“Met jou samen zal dat ook wel lukken, meisje.” Peter zoende haar op haar mond. “Zijn jullie aan het vrijen?” klonk het stemmetje van Anja. “Ja meiske, je pappa en mamma vrijen, omdat ze zo veel van elkaar houden. Maar van jou houden we ook heel erg.”Peter liet Inge los, tilde Anja op en kuste ook haar. “Nu moet mama Niels op tillen,” riep Anja uitgelaten uit en dan gaan we door de kamer dansen. Inge deed dat en vier gelukkige mensenkinderen dansten even later door de kamer.

282

Door diepe dalenA.H. de Ruijter-Harkema

Een fijne jeugd is zo belangrijk voor een kind.Een geborgen jeugd is iets waarop ze hun hele latere leven kunnen teren.In dit boek heb ik trachten te beschrijven, wat een niet geborgen jeugd kinderen soms aandoet.Hoeveel wilskracht het hen kost door te zetten, om uiteindelijk toch het geluk te vinden.

Do

or d

iepe d

alen

Do

or d

iepe d

alen

A.H

. de R

uijter-H

arkem

aA

.H. d

e Ruijter-H

arkem

a

9 7 8 9 0 5 5 1 2 1 5 7 1ISBN: 978-90-5512-157-1ISBN: 978-90-5512-157-1

Door diepe dalen

Documents

Transcript of Door diepe dalen