De Trottoir NED

8
Het Trottoir PERIÓDICO PARA FLAMENCOS FRANCÓFONOS QUE PRECISAM APRENDER O PORTUGUÊS E DE BRASILEIROS FRANCÓFONOS QUE ESTÃO ESTUDANDO O HOLANDÊS. EDITORIAAL Assimil In vervlogen tijden, toen onze hoofdredacteur nog een onschul- dig reportertje was, leerde hij in vervaarlijke Verre Oorden over de geneugten van El Assimil Hori- zontal. Het was een taalcur-sus voor gevorderen, ingebed in een serie fysiek vermoeiende prakti- sche proeven die altijd weer ein- digden in doorgedreven articulatie -oefeningen in de moei-lijkste der omstandigheden. We hebben de voorbij maanden vaak aan Bruno gedacht. Hoe hij, een ingenieur zonder ook maar een spoor van aggregaatsdiploma, de Franse taallessen van een wulpse Braziliaanse moest verzor- gen. Stilletjes beeldden wij ons in hoe hij verdronk in haar bruine kijkers, wegdroomde bij haar zwarte lokken, zich verloor in haar stralende glimlachom dat, plichtsbewust zoals we hem ken- nen, altijd weer terug te grijpen naar de lessenreeks zoals het handboek het had voorgeschre- ven. Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben geen enkele twijfel over Bruno‘s talenkennis. Hij is ten- slotte een Waal, maar spreekt toch min of meer correct Neder- lands. Uit zijn mond rolt ook vloeiend Arabisch (‘ ع الرأ أصل), Russisch (‗лысая голова'), Chinees (‟光頭’), Swahili (‘bald kichwa‘), Spaans (‗cabeza calva‘. Ita- liaans („calvizie‟) en zelfs een aardig mondje West-Vlaams (‘kletskop‘ met een kuifke‘). En hij praat met iedereenmijnheer de minis- ter, mijnheer de burgemeester, mijnheer doktoor, de poetsvrouw, de toiletjuffrouw. Maar of dat alles hem een goede leraar maakt? Misschien straks toch eens aan Joice vragen. Gelukkig kwam ons intussen ter ore dat Bruno een verhuis naar het verre Brazilië overweegt. Dat hij daarvoor zelfs Portugees wil leren, als het moet. Het schijnt dat hij er zelfs al een docent voor op het oog heeft, die ook hem wil onderdompelen in de Portugese versie van de Assimil Horizontal. Muito bem. HT: Ha, nonkel Bruno. En tante Joice. Schone naam, trouwens, Joice. Bijna net zo mooi als die van mij. Maar weet je: ik ben nog te klein om Portugees te spre- ken. Zal ik mijn vragen maar in het Nederlands stellen? Eh, nonkel Bruno? Laten we er maar meteen invliegen. Hoe was die eer- ste koers bij kunstlicht? Joice: Lastig, man. Keihard. Ik dacht echt dat er geen einde aan zou komen. Is het een traumatische ervaring geworden? Bruno: Dat is het lot van een topatleet. Het huwelijk consumeren is een duur- sport, hè. Maar verrast was ik wel. Ik kan niet zeggen dat ik het zien aankomen had. Niemand vond het no- dig om me een wegwijzer te laten zien, moet je weten. Laat staan dat ik voor de start het roadbook had kun- nen inkijken. Ik tastte de hele tijd in het duister. Maar ach, het is inmiddels al ver- geven en vergeten. Onder de douche spoel je al die frus- traties weg, zeker als je je doel hebt bereikt. Alleen de streep telt: wie daar met de armen in de lucht voorbij- rijdt, is gewonnen. Was die vroege ontsnapping op voorhand gepland? Joice: Ik had er niet met de ploegleiding over gesproken, neen. Je kunt een wedstrijd niet op voorhand plannen. Bruno: Het was een rare koers: in de eerste kilome- ters gingen we allebei al helemaal in de beugel, maar daarna viel het een beetje stil. Ik probeerde nog op de kasseien te wippen, maar ik bleef haperen. Pech zit al- tijd in een klein hoekje, weet je? Zat het slechte weer er voor iets tussen? Bruno: Droog of niet, daar denk ik tenslotte niet over na. We zijn Flandriens, niet- waar? En wat kan je doen met al dat stof, behalve je mond dicht houden? Het zag er lang naar uit dat met die eerste ontsnapping het pleit beslecht was. Maar dan viel het plots stil. Hoe verklaar je die plotse terug- slag? Bruno: Ik had gewoon te weinig jus in de benen. De spaghetti van ‗s ochtends lag wat zwaar op de maag, vrees ik. Maar ik heb doorgebeten en in de finale ben ik hele- maal a bloc gegaan. Wanneer voelden jullie dat de winst binnen was? Joice: Eigenlijk pas in de laatste meters. Daar voelde ik me beresterk. Bruno: Ik trapte gewoon in de boter. Het parcours was nochtans nauw, met enkele verraderlijke bochten ook, maar Joice heeft me daar letterlijk doorheen gesleurd. Toen de streep in zicht kwam, heb ik hem op mijn 11 gesmeten en ik wist dat het bingo was. De eindsprint was zo indruk- wekkend dat er al geruchten over doping circuleren. Heb- ben jullie aan het spul geze- ten? Joice: Ik niet, neen. In een wedstrijd voel ik me altijd fris en jong, maar ik steek mijn hand niet in het vuur voor mijn entourage. Verder in Het Trottoir ——— Wat Joice over Bruno moet weten, en Bruno over Joice Kruiswoordraadsel Huwelijksmenu Joice en de Veekaa ‗We zijn tenslotte Flandriens‘ De familie plengde nog tranen van emotie toen onze jongste reporter nonkel Bruno en tante Joice al op de massagetafel betrapte. Een verslag. Bruno en Joice: zelden zo naar dat rode vod verlangd.

description

De Trottoir NED

Transcript of De Trottoir NED

Het Trottoir PERIÓDICO PARA FLAMENCOS FRANCÓFONOS QUE PRECISAM APRENDER O PORTUGUÊS E DE BRASILEIROS FRANCÓFONOS QUE ESTÃO ESTUDANDO O HOLANDÊS.

EDITORIAAL

Assimil

In vervlogen tijden, toen onze hoofdredacteur nog een onschul-

dig reportertje was, leerde hij in vervaarlijke Verre Oorden over de geneugten van El Assimil Hori-zontal. Het was een taalcur-sus voor gevorderen, ingebed in een serie fysiek vermoeiende prakti-sche proeven die altijd weer ein-digden in doorgedreven articulatie-oefeningen in de moei-lijkste der omstandigheden. We hebben de voorbij maanden vaak aan Bruno gedacht. Hoe hij, een ingenieur zonder ook maar een spoor van aggregaatsdiploma,

de Franse taallessen van een wulpse Braziliaanse moest verzor-gen. Stilletjes beeldden wij ons in hoe hij verdronk in haar bruine kijkers, wegdroomde bij haar zwarte lokken, zich verloor in haar stralende glimlach—om dat, plichtsbewust zoals we hem ken-nen, altijd weer terug te grijpen naar de lessenreeks zoals het handboek het had voorgeschre-ven. Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben geen enkele twijfel over

Bruno‘s talenkennis. Hij is ten-slotte een Waal, maar spreekt toch min of meer correct Neder-lands. Uit zijn mond rolt ook vloeiend Arabisch (‘ ‘أصلع الرأ ), Russisch (‗лысая голова'), Chinees

(‟光頭’), Swahili (‘bald kichwa‘),

Spaans (‗cabeza calva‘. Ita- liaans

(„calvizie‟) en zelfs een aardig mondje West-Vlaams (‘kletskop‘ met een kuifke‘). En hij praat met iedereen—mijnheer de minis-ter, mijnheer de burgemeester, mijnheer doktoor, de poetsvrouw, de toiletjuffrouw. Maar of dat alles hem een goede leraar maakt? Misschien straks toch eens aan Joice vragen. Gelukkig kwam ons intussen ter ore dat Bruno een verhuis naar het verre Brazilië overweegt. Dat hij daarvoor zelfs Portugees wil

leren, als het moet. Het schijnt dat hij er zelfs al een docent voor op het oog heeft, die ook hem wil onderdompelen in de Portugese versie van de Assimil Horizontal. Muito bem.

HT: Ha, nonkel Bruno. En

tante Joice. Schone naam,

trouwens, Joice. Bijna net

zo mooi als die van mij.

Maar weet je: ik ben nog te

klein om Portugees te spre-

ken. Zal ik mijn vragen

maar in het Nederlands

stellen? Eh, nonkel Bruno?

Laten we er maar meteen

invliegen. Hoe was die eer-

ste koers bij kunstlicht?

Joice: Lastig, man. Keihard.

Ik dacht echt dat er geen

einde aan zou komen.

Is het een traumatische

ervaring geworden?

Bruno: Dat is het lot van

een topatleet. Het huwelijk

consumeren is een duur-

sport, hè. Maar verrast was

ik wel. Ik kan niet zeggen

dat ik het zien aankomen

had. Niemand vond het no-

dig om me een wegwijzer te

laten zien, moet je weten.

Laat staan dat ik voor de

start het roadbook had kun-

nen inkijken. Ik tastte de

hele tijd in het duister. Maar

ach, het is inmiddels al ver-

geven en vergeten. Onder de

douche spoel je al die frus-

traties weg, zeker als je je

doel hebt bereikt. Alleen de

streep telt: wie daar met de

armen in de lucht voorbij-

rijdt, is gewonnen.

Was die vroege ontsnapping

op voorhand gepland?

Joice: Ik had er niet met de

ploegleiding over gesproken,

neen. Je kunt een wedstrijd

niet op voorhand plannen.

Bruno: Het was een rare

koers: in de eerste kilome-

ters gingen we allebei al

helemaal in de beugel, maar

daarna viel het een beetje

stil. Ik probeerde nog op de

kasseien te wippen, maar ik

bleef haperen. Pech zit al-

tijd in een klein hoekje,

weet je?

Zat het slechte weer er voor

iets tussen?

Bruno: Droog of niet, daar

denk ik tenslotte niet over

na. We zijn Flandriens, niet-

waar? En wat kan je doen

met al dat stof, behalve je

mond dicht houden?

Het zag er lang naar uit dat

met die eerste ontsnapping

het pleit beslecht was. Maar

dan viel het plots stil. Hoe

verklaar je die plotse terug-

slag?

Bruno: Ik had gewoon te

weinig jus in de benen. De

spaghetti van ‗s ochtends lag

wat zwaar op de maag, vrees

ik. Maar ik heb doorgebeten

en in de finale ben ik hele-

maal a bloc gegaan.

Wanneer voelden jullie dat

de winst binnen was?

Joice: Eigenlijk pas in de

laatste meters. Daar voelde

ik me beresterk.

Bruno: Ik trapte gewoon in

de boter. Het parcours was

nochtans nauw, met enkele

verraderlijke bochten ook,

maar Joice heeft me daar

letterlijk doorheen gesleurd.

Toen de streep in zicht

kwam, heb ik hem op mijn

11 gesmeten en ik wist dat

het bingo was.

De eindsprint was zo indruk-

wekkend dat er al geruchten

over doping circuleren. Heb-

ben jullie aan het spul geze-

ten?

Joice: Ik niet, neen. In een

wedstrijd voel ik me altijd

fris en jong, maar ik steek

mijn hand niet in het vuur

voor mijn entourage.

Verder in Het Trottoir

———

Wat Joice over Bruno moet weten,

en Bruno over Joice

Kruiswoordraadsel

Huwelijksmenu

Joice en de Veekaa

‗We zijn tenslotte Flandriens‘ De familie plengde nog tranen van emotie toen onze

jongste reporter nonkel Bruno en tante Joice al op de

massagetafel betrapte. Een verslag.

Bruno en Joice: zelden zo naar dat rode vod verlangd.

WAT JOICE OVER BRUNO MOET WETEN

1 2 3 4 5 6 7

Kruiswoordraadsel

Horizontaal 1. Op– en neergaand speelgoed

2. Firenze, gestortterd in het Frans

3. Niet droog

4. Gastvij stadje op de A4 bij Harare 5. Italiaanse zondag

6. Spaanse zuilen

Verticaal 1.Trage dagen, lange nachten (afk. anagram)

2. Egyptische vorst (anagram)

3. Lang geleden dat ik Rosie tegenkwam

(Eng. Afk.) 4. Brazilliaanse schone die kwam logeren

5. Voegwoorden (jaja: twee!)

6. Jarenlang of jongstleden

7. Verlengde uitroep

Hoe een rekje in de Colruyt de geest van een Bossaert tot in de diepste

krochten van de Kalahari kon doen dwalen. Joices handleiding voor een

namiddagje boodschappen doen met haar kersverse echtgenoot. Luchtha-

ventaksen inbegrepen.

Een praatvaar in de dop: de man die van veelzeggende stiltes slechts een verre herinnering maakt.

Een gouden tip, Joice: ga nooit onvoor-

bereid de supermarkt binnen met je kers-

verse vent. Je weet namelijk nooit wan-

neer je weer zult buitenkomen. Bruno

heeft namelijk de onhebbelijke gewoonte

bij elk artikel honderduit te beginnen

vertellen waar het vandaan komt. En

dan krijg je er de hele geschiedenis en de

belangrijkste bezienswaardigheden van

het land gratis bovenop.

Hij ziet een banaan en begint honderduit

over Buju, bananenbier, Gorilla‘s in the

Mist, BBQ‘en aan het Victoriameer, de

Kilimanjaro en safari‘s in Tanzania. Een

pak spaghetti doet hem uitweiden over

Pisa en zijn scheve toren, de Apennijnen,

het marmer van Carrara, het werelduur-

record van Francesco Moser, de invloed

van Maradona op de landstitel van Napo-

li in 1987, Sicilië, de Etna, de Camorra

en de geheimen van het catenaccio. Een

litchi noopt hem tot een exposé over de

Chinese Muur, slangen als hoofdgerecht,

honden en poesjes verorberen bij het

ontbijt, het eten met stokjes en tai chi in

het park. Een ‗cavaillon‘ ontketent een

spraakwaterval over de wilde paarden en

de flamingo‘s in de Camargue, de Mont

Ventoux, de arena in Arles en Vincent

van Gogh in Saint-Rémy-de-Provence.

Een paëlla in het diepvriesvak lokt een

speech uit over de Ramblas, Miro, Picas-

so, Gaudi, Hemingway op las fiestas de

San Firmin in Pamplona, de supporters-

club van Indurain, de Spaanse Pyreneë-

en, Torla, Val d‘Ordesa en de Monte Per-

dido (à propos, ik heb nog een mooie

anekdote over een wolf en de Monte Per-

dido, mais j‘ai un trou de mémoire, moet

je bij gelegenheid misschien eens aan

Thomas vragen). En bij een fles mojito

begint hij dan weer over Cubaanse siga-

ren, Fidel, de Varkensbaai, Buena Vista

Social Club, Ché Guevara, zandvlooien

en de Malecon van Havana.

Maar hetzelfde gebeurt dichter bij huis.

Als u en ik een emmertje en een schepje

zien, denken we aan strandpret in De

Panne, desgevallend aan de kinderen in

de zandbak in de tuin. Bruno niet. Die

begint over de woestijnen in Namibië, de

schitterende, roodkleurige zandheuvels,

heroïsche verhalen over lekke banden in

de woestijn, jerrycans vol benzine en

drinkwater voor de volgende duizend

kilometer. En bij een fles Caipirinha is

hij niet meer te stoppen. Dan rollen de

anekdotes over samba en Rio over zijn

lippen, dan vertelt hij

honderduit over Copa-

cabana, Belo Horizonte,

futbol, Pelé, piranha‘s

en slapen in een hang-

mat in het onherberg-

zame Amazonewoud.

En sinds een jaar of

twee ook over Joice,

zijn licht en zijn leven.

Zou ze echt een huis-

mus gemaakt hebben

van onze globetrotter

uit Herseaux?

Peuter vast in toilet

RIO - Een kleine uk ontsnapte aan de aandacht van zijn moeder en sloot zich op in het toilet. Hij kreeg de deur met geen middelen meer open. Ook de moe-

der slaagde er niet in het slot te ontgren-delen. De radeloze moeder liep in paniek de straat op, tot de politie er uren later met de hulp van de lokale brandweer en de mobiele brigades van de Civiele be-scherming in slaagde om de deur in te beuken en de gedehydrateerde peuter uit zijn hachelijke positie te bevrijden. De uk, die luistert naar de naam Bruno Bossaert junior, maakt het uitstekend. De ongeruste ouders hebben wel alle sleutels uit de woning verwijderd.

Wikipedia in het diepst van zijn gedachten

O QUE O BRUNO PRECISA SABER SOBRE A JOICE

Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava dos com o estilo do Bruno..

A corrida para o Capitólio termina em Bruxelas

Joice quando neném.

Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava

dos com o estilo do Bruno.

Aos três anos, naquela época gordi-

nha, Joice convencia a mãe a dar colo e

sempre dizia: ―mamãe, a Sra. me carre-

gue no colo só um pouquinho agora, mas

quando eu crescer vou cuidar de

todas as casas de Escarpas e a

Sra. não precisará trabalhar como

hoje e nem me carregar no colo‖.

Joice adorava brincar com os

carrinhos do Joison (o irmão mais

velho), mas ele detestava que

pegassem seus carrinhos. Ele

escondia os carrinhos, mas a Joice

sempre os achava. Um dia, de

brincadeira, só para amolar, colo-

cou os carrinhos mais bonitos

dentro do forno do fogão a lenha.

A mãe, que não sabia do esconde-

rijo, acendeu o forno e todos os

carrinhos (logo os mais bonitos)

derreteram. A Joice morria de rir

e o Joison morria de tristeza, cho-

rando muito.

Joice adorava cavalos. Um

dia, andando de cavalo na roça,

ela queria que o pai, que estava

com ela, a deixasse sozinha, mas

ela soltou a redia e o cavalo dispa-

rou e a ela só restava gritar para

que o pai a socorresse.

Joice brincava muito com

a prima (Joseane) na casa da ma-

drinha do Jaider. Um dia, com +/-

8 anos, a Joice ensinou a prima a

subir numa mangueira, para chu-

par mangas, mas desceu de repen-

te e deixou a prima pra trás. A prima não

conseguia mais descer e ficou pendurada

no galho. Joice chamou a mãe e essa colo-

cou um colchão debaixo da arvore e pediu

para Joseana pular. Joice, em vez de

ajudar, chorava de rir.

Joice, com aproximadamente 8,5

anos, sempre olhava o Jaider (irmão mais

novo) quando a mãe estava trabalhando.

Jaider era muito gordo e a Joice

muito magra. Um dia, de repen-

te, ela caiu no jardim (íngreme) e

rolou junto com o Jaider. Ela se

machucou toda, mas ela não cho-

rava por causa da dor e sim pelo

fato que o Jaider tinha caído.

A Joice sempre gostou de

tirar fotos de tudo. Sendo ou não

importante, ela parava tudo (e

todos) para tirar a foto. Pior fica-

va quando havia coqueiros. Neste

caso não somente parava, como

também abraçava o coqueiro e

pedia para tirar fotos de todos os

ângulos.

Entre os 18 e 24 anos, a

Joice pensou: vou fingir que irei

estudar em Uberlândia, mas na

verdade vou conquistar o mundo.

Vou fingir que irei participar de

congressos em Roma e Paris, mas

na verdade quero fazer um curso

de francês em Bruxelas. Vou

fingir que preciso fazer um curso

de francês em Bruxelas, mas na

verdade quero encontrar meu

futuro marido. Vou fingir que

quero fazer um doutorado em

Paris, mas na verdade quero

fazer de Bruxelas a minha casa.

10 mandamentos

Aos seus seguidores, a Deusa de Capitólio ensinou, num bar

meio duvidoso na periferia de Paris, os seus 10 mandamen-

tos:

1. Eu Sou a senhora, a sua Deusa.

2. Não terás outras deusas além de mim.

3. Só eu terei ídolos.

4. Honra a mim e só a mim.

5. Existe para você somente uma verdade, a minha.

6. Somente eu penso. Você executa o que eu pensar.

7. Somente eu tenho humor. Nunca se ache engraçado.

8. Nunca me dirija sua palavra sem eu solicitar. A princípio somente eu falo coisas sensatas.

9. Nunca olhe para outras mulheres. Somente eu sou

bonita e atraente.

10. Sempre me sirva, mesmo quando isto não fizer nenhum tipo de sentido para você.

Het moet een jaar of drie

geleden zijn dat de Brusselse

goegemeente er lucht van

kreeg. Terloops, zomaar

langs zijn neus weg, begon

Bruno over de dochter van

een van de eerste kennissen

van zijn broer in Brazilië —

een plaatselijke studente uit

Capitolio in de deelstaat Mi-

nas Gerais, die voor een paar

maanden een onderkomen in

Brussel zocht. Ze mocht er

van haar univer-siteit een

paar congressen volgen in

verschillende steden, en had

meteen besloten dat ze langer

wilde blijven om Frans te

leren, en vervolgens te docto-

reren in Parijs.

Bruno, een altruïst tot in de

kist, wou die verantwoorde-

lijk-heid wel op zich nemen:

het meisje een onderkomen

geven, misschien zelfs helpen om haar

studies te betalen. Zelfs al wist hij amper

wat er komen zou, en hoe dat meisje van

voorin de twintig het zou redden met

alleen maar een mondje Portugees, een

beetje Spaans en een paar verdwaalde

woordjes Frans als communicatiemiddel.

Het vertrouwen werd er niet beter op

toen ze zelfs geen klok bleek te kunnen

lezen: na enig over– en weer-gebeld be-

sloot ze naar België te vliegen en een

tijdje in de De Smet De Naeyerlaan te

logeren, maar ze vergat stomweg het uur

van de landing door te geven. En toch:

toen ze elkaar uiteindelijk toch ontmoet-

ten, leek het wel alsof het lot het zo had

gewild.

Vrienden die het duo in die eerste dagen

zagen passeren, merkten op hoe char-

mant, goedlachs en intelligent Joice was.

Hoe ze nooit opdringerig was, maar ei-

genlijk ook niet verlegen. Tijdens een

fietstocht met een nieuwshongerige Trot-toir-redacteur begon Joice honderduit

over haar interesse voor musea en ge-

schiedenis te vertellen. Niet direct de

dingen waar Bruno in het verleden wak-

ker van had gelegen, maar hij bleek toch

maar mooi gecharmeerd. Toen onze re-

porter hem later die dag nog belde, ging

de telefoon vergeefs over. Pas uren later

belde hij terug, zich verontschuldigend

dat hij het gerinkel niet gehoord had

omdat hij zich in de slaapkamer bevond.

Bruno in de slaapkamer van onschuldige

studentes: we hadden toen al moeten

weten waar het op zou uitdraaien...

Berichten uit de slaapkamer ‗Vrouwenbillen zijn als televisietoestellen.‘ Sterke verhalen over de man

die het geluk altijd ver ging zoeken, tot het plots spontaan aan zijn deur

kwam bellen. En over de studente die hem temde.

Nog maar pas getrouwd en de kinderwens is al duidelijk aanwezig.

Van grote accidenten tot kleine ongevalletjes:

bij Bossaert bent u altijd goed verzekerd. Voor inlichtingen: bel 0496 / 26.85.23

BOSSAERT VERZEKERINGEN. OMDAT EEN ONGEVAL NOOIT ALLEEN KOMT.

ADVERTENTIE

O espaço de Cupido

Querido Cupido, Ontem, em um momento de descuido,

veio na minha direção um pequeno

menino. Os cabelos louros voavam no

vento e olhinhos brilhavam te tanto

rir. Ele disse que parecia o Tio Bruno.

Senti meu orgulho crescer. Eu, parecer

o Tio Bruno? Que elogio. Mas quando

ele me explicou a razão, caro Cupido, o

chão debaixo dos meus pés su-

miu. "Você não tem cabelo na parte

superior", ele disse, "e só um bocadinho

nos lados". Ao meu lado estava a minha

esposa que se curvava de rir. Mas logo

vi que seus pensamentos estavam

vagando para os inúmeros outros atos

que teria feito com um nome diferen-

te. "Mas, o tio Bruno tem uma crista

(pequena parte de cabelo???) na frente",

eu ainda argumentava. "Não tenho

absolutamente nada a ver com este

sujeito perniciosa e à deriva". Não

havia volta, quando cheguei ao quarto

do hotel, ela estava de malas pron-

tas. Ela não queria nada com um cara

que, como o tio Bruno, se fazia passar

como o tiozinho. Como faço, querido

Cupido, para convencê-la que não sou o

famoso tio Bruno.

Um ―alias‖ sem esperança

Querida ―Alias‖,

Sua situação parece grave, talvez até

desesperadora. A menos que ... A

menos que você combine com ela no dia

29 de maio na “Grand Place” em Bruxe-

las, pois neste dia o Bruno irá se casar

com a Joice e colocará finalmente um

ponto final atrás de sua vida de vaga-

bundo. A chance de que sua esposa

realmente acredita que se trata de um

erro lamentável, uma troca de identida-

des, será neste dia um pouco maior do

que a probabilidade que ela se apaixone

de repente para um vulto elegante que

alguns se atrevam de chamar de Tio

Bruno. E se isso acabar mal, eu só

posso aconselhar que você se enclausu-

re num mosteiro. O mosteiro de Santo

Bruno, perto de Nice, é uma ótima

alternativa e ao final, o penteado, você

já tem.

Cupido

Ménu de noces

Cuisine trop recherchée mais sans soucis

(Menu mi-exotique)

Gratin de cœurs d’amants au fruit de leur passion

Câlins aux quatre pattes

Deux moyens melons à la crème de pruneau

Préparation :

quelques décennies, selon culture et mûreté individuelles

Cuisson : le reste de vos vies (sans réfrigération)

Ingrédients : 2 cœurs d’amants frais (pas en boîte), passion et ses

fruits, câlins à volonté, 2 moyens melons, crème à fouetter (très forte-

ment, vous allez voir…), pruneau.

Rincez les cœurs d’amants à l’eau chaude, voire hot. Egouttez-les en

les pressant légèrement entre les lèvres (les doigts si vous êtes enrhu-

mé). Ne poignardez point ! Ecrasez les fruits de votre passion, à la

fourchette. Mélangez-y les cœurs revenus et poivrez très beaucoup au

moulin rouge. Répartissez dans un j’faitout bourré. Faites gratiner et

servez aussitôt, accompagné de sourire austral et ravissant (soit bo-

réal et complaisant).

Puis lancez-vous dans la bataille des câlins. Faites assumer la posi-

tion à propos. Dérobez sans affaire ; arrosez avec tendresse. Laissez

frémir encore 2 min. Nappez de jus d’affection.

Finissez par les melons. Réservez-les au frais. Fouettez votre crème au

batteur électrique en versant progressivement du pruneau. La prépa-

ration doit au moins doubler de volume. Incorporez les vœux de pos-

térité et continuez à fouetter jusqu’à complète exaltation. Répartissez

ce discours amoureux sur les melons bien étalés. Garnissez de clins

d’œil au choix.

Vins conseillés : Saint-Amour, 1969 et 1983

Bruno, de wijnkenner Hij is de zoon van een wijnhandelaar,

maar drinkt uitsluitend bier. Of, heel

soms, een plat water. En wie hem om

wijnadvies vraagt, komt ook van een

kale kermis thuis. Welke wijn best bij

een Canard à l‘orange past? ‗Wijn is om

te drinken, hé, niet om over te lullen.‘

Bruno, de Parelvisser

De kleine Bruno vond er als peuter niets

beters op dan parels in zijn neus te stop-

pen. Mét overtuiging, bovendien: op een

dag, toen hij zich weer had laten gaan,

moest moeder Trees de hulp van de kinder-

verzorgster inroepen om het ding weer uit

zijn neus te peuteren. Met een haaknaald.

Paus Bruno de Eerste

Paus, wilde hij worden. Of anders: boer.

Tenminste, dat zei Bruno aan al wie het

horen wilde, op school als jonge snaak.

Waarom het niet zo ver gekomen is, weet

geen mens. We durven betwijfelen of er

bij de kerk iemand aan het treuren is.

En intussen is Bruno toch maar mooi

aan het celibaat ontsnapt.

Joice, de elegante amazone

Het is zaterdagavond. Kortrijk wuift

de luie lentezon uit, maar in de om-

geving van het Gulden-sporenstadion

duiden versnelde passen op een stij-

gende nervositeit. Dichte drommen

supporters troepen er samen aan de

stadionpoort. ―Allez Veeka‖, weer-

klinkt het uit de menigte. Het is de

stem van Joiciane Pio de Souza Fil-

ho, de nieuwste aanwinst van de Red

-Side. Ik begeef mij in haar richting

voor een interview.

Voor mij staat een nijlpaard.

-‗Est-ce qu‘on connaît du football au

Brésil ?‘, vraag ik bedeesd. -‗Le foot-

ball oui, mais pas le vrai foot comme

ici‘, riposteert de ranke hinde links

van het nijlpaard, terwijl ze schaam-

teloos de interviewer charmeert. Het

nijlpaard knikt in-stemmend; ik kan

alleen kijken met open mond. Het

antwoord was me helemaal ont-

gaan—zo onder de indruk ben ik van

haar flair en charme, van haar ogen als

karbonkels, van haar mooie ingetogen

glimlach, van haar coulis van aangename

normaalheid op een bedje van Passoa,

afgewerkt met een espuma van samba.

We stappen naar de tribune achter het

doel, waar Joice meteen het onvolprezen

‗come on Veeka‘ aanheft B.B., Philippe

Remy en ik kijken elkaar verschrikt aan.

Groot is onze consternatie als de Red-

Side haar gewillig bijvalt in de gezangen.

-‘Mais Joyce, tu connais K.V. Kortrijk?‘,

stotter ik. Haar ogen schieten vuur.

-‗Bien-sur, je connais Veeka.‘

-‘Pourquoi bien-sur ?‘

-‘La Veeka est très connu, même en Capi-

tolio.‘

-‘Sans blagues ?‘

-‘Sans blagues.‘

**

De wedstrijd is intussen op gang gefloten,

maar we blijven aan de praat..

-‘Qu‘est-ce que tu trouves de la Veeka ?‘

-‘La Veeka, c‘est la fine fleur sélecte des

purs sangs arabes.‘

-‘Et Bruno, Joice? Quelles sont les quali-

tés principales de Bruno ?‘

-‘Oh, tu sais, il est si mignon, mon petit

chouchou. Tout le temps quand je le vois,

j‘ai envie de lui caresser la tête. Quand

je le vois dormir ou manger sa tartine, je

ne sais plus contrôler mon instinct ma-

ternelle.‘

-A-t-il d‘autres qualités ?‘

-‘Des fois, il est si comique. Surtout

quand il fait le babuin et la babuine. Et

aussi, il est très intélligent.‘

De Lamper

Intussen slaan B.B. en P.R. hun haak te

slaan in ons intellectuelz gesprek.

-B.B. : Hoe loat est ?

-P.R. : Kè der geen hedaht van. -B.B. : Zoetal achter te vieren zin ?

-P.R. : Ke hin orloge an.‘ Joice negeert meesterlijk de hints. ‗Sale

noir‘, fulmineert ze, als de scheidsrechter

een aanslag op haar lieveling William –

Willy Brasil – Barbosa onbestraft laat.

Plots draait ze zich in mijn richting.

-‘Tu sais qui manque la Veeka ?, zegt ze.

‗Albert De Lamper.‘ Wij schuimbekken

van verbijstering.

-‘Tu connais Albert De Lamper ?‘

-‘Bien-sûr, le fameux left-wing du début

des années quatre-vingts. Ca c‘était un

joueur.‘ Ze fluit lichtjes tussen haar tan-

den, terwijl B.B. met een meute Red-

Siders ‗Boeren, Boeren‘ staat te roepen.

-‘Qu‘est-ce que tu dis?‘, vraagt ze.

-‘Agriculteurs‘, vertaalt onze kalende

held. Hij oogst een warme Copacabana-

lach.

Het wervelend combinatievoetbal van

Kortrijks Glorie resulteert al gauw in een

roos van Willy Brasil. Joice springt me

uitzinnig om de hals.

- ‗Oh mon dieu, la Veeka est fantastique‘

Dit is het verhaal van hoe Joiciane Pio de Souza Filhos Kortrijks hardste hooligans

inpakte tijdens haar allereerste bezoek aan het Guldensporenstadion.

Joice tussen de harde kern van de Red-Side.

Tip voor getrouwde vrouwen

Voor een paar uur rust: neem je vent mee naar het cabaret.

Drie minuten 58 seconden. Met deze tijd

klokte Bruno afgelopen woensdag op de

training van de Brusselse Atletiekvereni-

ging (BAV) zijn 1000 meter af. Een puike

prestatie.

De eerste keer dat hij kwam trainen ont-

waarden we achter zijn shirt een begin-

nend buikje dat een bourgondische levens-

stijl verraadde. Gesprekken waren moei-

lijk, want hijgend probeerde hij telkens

het treintje afstandslopers bij te benen.

Gaandeweg verbeterde zijn conditie en

leerden we hem kennen als een joviale,

sociale, atleet die zich vol overgave geeft

om de meet zo snel mogelijk te bereiken.

Als de overmacht te groot is haalt hij zijn

geheim wapen boven: humor. Tijdens 800

meter-intervallen begint hij grappen te

vertellen, een tactiek waarmee de buik-

spieren van de tegenstanders ver-slappen

door de lachspieren, een moment van

zwakte waarvan hij gebruik maakt om

een verschroeiend eindsprintje in te zet-

ten. Zelden wordt hij dan nog ingehaald.

In zijn uiterlijk en loopstijl heeft hij iets

weg van Emil Zátopek (1922–2000), de

legendarische Tsjechische afstandsloper.

Luisterend naar de bijnaam ‗De Loc-

omotief‘ werd hij een absolute vedette die

in 1952 in Helsinki drie gouden medailles

behaalde: de 5000 meter, de 10.000 meter

en de marathon. Bruno, je hebt nog twee

jaar voor London 2012. Het kan nog.

Maar net zoals Zátopek combineert Bruno

vooral uithouding en explosiviteit, twee

capaciteiten die hij nodig zal hebben voor

de wedstrijd van zijn leven, die vandaag

begonnen is: het huwelijk. Want dat, het

is geweten, is een ultraloop.‗

De locomotief van Laken ‗Een Brunoke doen‘ Zijn voornaamste kenmerk is een alles verslindende honger naar medailles. Allicht omdat Bruno opgegroeid is in een zeer competitieve omgeving: alle

onderscheidingen die zijn ouders in hun beroepsleven wegkaapten, hebben de jonge Kortrijkzaan ongetwijfeld erg sterk beïnvloed. Als student wist hij aan de KULeuven al zijn proffen te overtroeven in origi-naliteit. Hij verwierf er algemene er-kenning en boezemde ontzag in. Op examens met zo min mogelijk inspan-ning het hoogst mogelijke resultaat behalen, heeft hij er tot een kunst ver-heven. Datzelfde renta-biliteitsprincipe heeft hij nu toegepast op de sport. Zijn afgetrainde benen lopen hellingen om-

hoog zoals weinig anderen dat kunnen. Zo weet hij keer op keer de leden van zijn loopclub De Bospoepers af te troe-ven. In sportkringen rond Laken is ‗een Brunoke doen‘ intussen een begrip. Het verwijst naar atleten die hun kamera-den voorbijlopen in een flits, zonder zichtbare inspanning, in de wetenschap dat klasse voor sommigen onder ons gewoon aangeboren is.

Hulp gevraagd

Het hoeft dan ook geen betoog dat zelfs het interieur van de echtelijke woonst van zoveel atletieke klasse doordrongen is. De collectie glimmende medailles tegen de muren groeit jaar na jaar aan: gouden plakken van de 20 kilometer van Parijs, medailles van de halve ma-rathons van Brussel uit de jaren 2001, 2002, 2003,2004,2005,2006,2007, 2008 en 2009. Al deze evenementen zijn uitgegroeid tot mijlpalen in Bruno‘s leven. Ze worden daarom uiterst zorg-vuldig voorbereid. We zien Bruno voort-durend met de hartslagmeter in de

aanslag, met loopschoenen die varië-ren naargelang het weertype, en in flinterdunne kleren die de vrouwen langs de straat doen verstijven. En het moet gezegd: met het verstand op nul en de blik op oneindig behaalt hij elk jaar weer straffere resultaten. Het zal u niet verbazen dat de lokale media met belangstelling uitkijken naar zijn deelname aan de volgende 20 kilometer van Brussel. Die wordt op 30 mei gelopen. Morgen dus. De pers vraagt zich nu al af of hij straks een nieuwe stunt uithaalt – wij gokken

erop dat hij de 20 kilometer in zijn driedelig huwelijkskostuum aflegt, met Joice stevig in zijn armen. Maar dan moet hij wel nog even zijn dieet in acht kunnen nemen. Mogen we erop reke-nen dat u er samen met ons over waakt dat Bruno vanavond niet teveel eet, zich onthoudt van alcoholische dranken en tijdig de bedstee opzoekt, bij voor-keur alléén?

Colofon

Het Trottoir (a calçada)

Jaargang 13, nº. 2

Medewerkers: Yves Bekaert, Francis Bossaert,

Giovana TJ Bossaert, Katrien Bossaert, Marjan

Bossaert, Frank Brisard, Trees Cornette, Joana

Dárcia, Ann Decapmaker, Isabelle Delabie,

Frank Demets, Ben Demets, Hilde Dendooven,

Dirk De Waele, Ana Sheila Fernandes Costa, Jan

Festjens, Maarten Rabaey, Philippe Rémy, Tho-

mas Van Steenberghe, Vanusa.

Prijs: overeen te komen

Analisten vergelijken Bruno Bossaert soms met Emile Zatopek. Maar de

allround-atleet lijkt sinds vandaag wat twijfelachtig voor de Spelen van

Londen, in 2012. Omdat hij vandaag aan een veel duurzamer inspanning

begonnen is: het huwelijk.

Supersportman Bruno Bossaert: werkelijk van alle, ook illegale markten thuis.

Bruno’s kooktip

*Em uma panela de pressão, leve ao fogo médio o

azeite, a cebola, o alho e frite por 5 minutos ou até

dourar

*Acrescente o fígado, sal, pimenta, a salsa e misture

bem

*Junte a água, tampe a panela e cozinhe em fogo baixo

por 10 minutos

*Depois de pegar pressão, retirar a pressão da panela,

transfira para um prato e sirva acompanhado de legumes

*Segredinho Tudo gostoso:

O fígado fica mais gostoso e fácil de ser digerido se

você deixá-lo de molho em leite frio por 40 minutos

antes de começar o preparo.

Het was een avond in 2001. De

technologie stond voor niets en mega-

Bruno slaagde er na lang proberen in een

rechtstreekse webcam-verbinding vanuit

Canada te maken met onze computer in

België. Of hij onze PC eens mocht overne-

men? Vanzelfsprekend! Voor geen geld

ter wereld zouden wij durven in te gaan

tegen de verrassende nieuwe verwezenlij-

kingen van het internet. Bedenk het

heilzame nut van dergelijke bliksemsnel-

le verbindingen voor het welzijn van de

wereldbevolking! Tot we het resultaat op

ons computerscherm begonnen te ontwa-

ren : de getekende voorwerpen op de PC

leken verdacht veel op de schunnige

schetsen van geslachtsdelen… Getekend

een schaterlachende mega-Bruno.

Nu pleit voor onze gewezen Kort-

rijkse held dat hij altijd opnieuw zoveel

vertrouwen stelt in zijn medemens. Zo

mocht Sophie ooit eens met zijn bank-

kaart (en code !) naar de automaat om

zijn rekening wat lichter te maken. Hij

wilde trakteren. Hij was ook niet te be-

roerd om mij eens met zijn wagen de

volledige rit naar Trucy te laten uitrij-

den, goed wetende dat ik al 10 jaar niet

meer met vitessen overweg kon. ―Zet hem

maar in vijfde vitesse en vooral blijven

sturen‖…

Waling

Velen onder jullie zijn wellicht

ook niet op de hoogte van het feit dat

mega-Bruno vroeger een gewaardeerd lid

was van een amateurgezelschap dat een-

voudige toneelstukken instudeerde.

Vraag hem maar eens om zijn hoofdrol

over te doen uit het 19e eeuwse stuk “Le

Babouin et la Babouine‖. Groot is de kans

dat verbazing eenieders deel is.

En dan nu: is mega-Bruno nu een

Vlaamse Waal of een Waalse Vlaming ?

Volgens de meeste deskundigen is hij een

Waal. Noemt zichzelf een Waal, woonde

in de Walen, stemde voor de Walen en

leeft als de Walen. Zit op zijn paard als je

BHV vernoemt en droomt als een Waal

van eeuwigdurende discus-sies. Maar is

anderzijds niet vies een nieuwe taal aan

te leren. En zijn botten af te draaien op

het werk. En hij dweept niet met konin-

gin Fabiola. Dus toch een Vlaming ? We

houden het maar bij een Waling.

En nu is er dus Joice. Zij zorgt

ervoor dat hij vandaag rondloopt zoals

een mens van zijn kaliber zou moeten

rondlopen : op grootse wijze. Niet de kle-

ren, maar Joicy maakt de man.

Mega-Bruno. Een Groote Mijnheer

De trauma‘s van Mega-Bruno Over grenzeloos vertrouwen, onvermoed theatertalent

en schunnige schetsen van geslachtsdelen: de onvermoe-

de kantjes van Bruno B. uit B.

Met de onafscheidelijke pruik en dito Hawaïhemd: zou Mega-Bruno

dan misschien toch de Oostenrijkse Brüno kunnen zijn?

PROCURA-SE

No sábado, 29 deaio de 2010, entre às 2h e 5h da manhã foi visto um sujeito suspei-to na altura do parque de Laeken. Trata-se de um jovem com bigode, vestido no estilo Oriental. Ele aparentava ter 1,75 metros

de altura e com o corpo de atleta. Ele fala com uma voz suave e troca facilmente do Francês para o Holandês ou Inglês. Ele

não usava aliança de casamento. A polícia espera que ele apareça nas próximas

horas nos arredores da Grand Place de Bruxelas.