De Trottoir NED
-
Upload
joice-bruno -
Category
Documents
-
view
232 -
download
3
description
Transcript of De Trottoir NED
Het Trottoir PERIÓDICO PARA FLAMENCOS FRANCÓFONOS QUE PRECISAM APRENDER O PORTUGUÊS E DE BRASILEIROS FRANCÓFONOS QUE ESTÃO ESTUDANDO O HOLANDÊS.
EDITORIAAL
Assimil
In vervlogen tijden, toen onze hoofdredacteur nog een onschul-
dig reportertje was, leerde hij in vervaarlijke Verre Oorden over de geneugten van El Assimil Hori-zontal. Het was een taalcur-sus voor gevorderen, ingebed in een serie fysiek vermoeiende prakti-sche proeven die altijd weer ein-digden in doorgedreven articulatie-oefeningen in de moei-lijkste der omstandigheden. We hebben de voorbij maanden vaak aan Bruno gedacht. Hoe hij, een ingenieur zonder ook maar een spoor van aggregaatsdiploma,
de Franse taallessen van een wulpse Braziliaanse moest verzor-gen. Stilletjes beeldden wij ons in hoe hij verdronk in haar bruine kijkers, wegdroomde bij haar zwarte lokken, zich verloor in haar stralende glimlach—om dat, plichtsbewust zoals we hem ken-nen, altijd weer terug te grijpen naar de lessenreeks zoals het handboek het had voorgeschre-ven. Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben geen enkele twijfel over
Bruno‘s talenkennis. Hij is ten-slotte een Waal, maar spreekt toch min of meer correct Neder-lands. Uit zijn mond rolt ook vloeiend Arabisch (‘ ‘أصلع الرأ ), Russisch (‗лысая голова'), Chinees
(‟光頭’), Swahili (‘bald kichwa‘),
Spaans (‗cabeza calva‘. Ita- liaans
(„calvizie‟) en zelfs een aardig mondje West-Vlaams (‘kletskop‘ met een kuifke‘). En hij praat met iedereen—mijnheer de minis-ter, mijnheer de burgemeester, mijnheer doktoor, de poetsvrouw, de toiletjuffrouw. Maar of dat alles hem een goede leraar maakt? Misschien straks toch eens aan Joice vragen. Gelukkig kwam ons intussen ter ore dat Bruno een verhuis naar het verre Brazilië overweegt. Dat hij daarvoor zelfs Portugees wil
leren, als het moet. Het schijnt dat hij er zelfs al een docent voor op het oog heeft, die ook hem wil onderdompelen in de Portugese versie van de Assimil Horizontal. Muito bem.
HT: Ha, nonkel Bruno. En
tante Joice. Schone naam,
trouwens, Joice. Bijna net
zo mooi als die van mij.
Maar weet je: ik ben nog te
klein om Portugees te spre-
ken. Zal ik mijn vragen
maar in het Nederlands
stellen? Eh, nonkel Bruno?
Laten we er maar meteen
invliegen. Hoe was die eer-
ste koers bij kunstlicht?
Joice: Lastig, man. Keihard.
Ik dacht echt dat er geen
einde aan zou komen.
Is het een traumatische
ervaring geworden?
Bruno: Dat is het lot van
een topatleet. Het huwelijk
consumeren is een duur-
sport, hè. Maar verrast was
ik wel. Ik kan niet zeggen
dat ik het zien aankomen
had. Niemand vond het no-
dig om me een wegwijzer te
laten zien, moet je weten.
Laat staan dat ik voor de
start het roadbook had kun-
nen inkijken. Ik tastte de
hele tijd in het duister. Maar
ach, het is inmiddels al ver-
geven en vergeten. Onder de
douche spoel je al die frus-
traties weg, zeker als je je
doel hebt bereikt. Alleen de
streep telt: wie daar met de
armen in de lucht voorbij-
rijdt, is gewonnen.
Was die vroege ontsnapping
op voorhand gepland?
Joice: Ik had er niet met de
ploegleiding over gesproken,
neen. Je kunt een wedstrijd
niet op voorhand plannen.
Bruno: Het was een rare
koers: in de eerste kilome-
ters gingen we allebei al
helemaal in de beugel, maar
daarna viel het een beetje
stil. Ik probeerde nog op de
kasseien te wippen, maar ik
bleef haperen. Pech zit al-
tijd in een klein hoekje,
weet je?
Zat het slechte weer er voor
iets tussen?
Bruno: Droog of niet, daar
denk ik tenslotte niet over
na. We zijn Flandriens, niet-
waar? En wat kan je doen
met al dat stof, behalve je
mond dicht houden?
Het zag er lang naar uit dat
met die eerste ontsnapping
het pleit beslecht was. Maar
dan viel het plots stil. Hoe
verklaar je die plotse terug-
slag?
Bruno: Ik had gewoon te
weinig jus in de benen. De
spaghetti van ‗s ochtends lag
wat zwaar op de maag, vrees
ik. Maar ik heb doorgebeten
en in de finale ben ik hele-
maal a bloc gegaan.
Wanneer voelden jullie dat
de winst binnen was?
Joice: Eigenlijk pas in de
laatste meters. Daar voelde
ik me beresterk.
Bruno: Ik trapte gewoon in
de boter. Het parcours was
nochtans nauw, met enkele
verraderlijke bochten ook,
maar Joice heeft me daar
letterlijk doorheen gesleurd.
Toen de streep in zicht
kwam, heb ik hem op mijn
11 gesmeten en ik wist dat
het bingo was.
De eindsprint was zo indruk-
wekkend dat er al geruchten
over doping circuleren. Heb-
ben jullie aan het spul geze-
ten?
Joice: Ik niet, neen. In een
wedstrijd voel ik me altijd
fris en jong, maar ik steek
mijn hand niet in het vuur
voor mijn entourage.
Verder in Het Trottoir
———
Wat Joice over Bruno moet weten,
en Bruno over Joice
Kruiswoordraadsel
Huwelijksmenu
Joice en de Veekaa
‗We zijn tenslotte Flandriens‘ De familie plengde nog tranen van emotie toen onze
jongste reporter nonkel Bruno en tante Joice al op de
massagetafel betrapte. Een verslag.
Bruno en Joice: zelden zo naar dat rode vod verlangd.
WAT JOICE OVER BRUNO MOET WETEN
1 2 3 4 5 6 7
Kruiswoordraadsel
Horizontaal 1. Op– en neergaand speelgoed
2. Firenze, gestortterd in het Frans
3. Niet droog
4. Gastvij stadje op de A4 bij Harare 5. Italiaanse zondag
6. Spaanse zuilen
Verticaal 1.Trage dagen, lange nachten (afk. anagram)
2. Egyptische vorst (anagram)
3. Lang geleden dat ik Rosie tegenkwam
(Eng. Afk.) 4. Brazilliaanse schone die kwam logeren
5. Voegwoorden (jaja: twee!)
6. Jarenlang of jongstleden
7. Verlengde uitroep
Hoe een rekje in de Colruyt de geest van een Bossaert tot in de diepste
krochten van de Kalahari kon doen dwalen. Joices handleiding voor een
namiddagje boodschappen doen met haar kersverse echtgenoot. Luchtha-
ventaksen inbegrepen.
Een praatvaar in de dop: de man die van veelzeggende stiltes slechts een verre herinnering maakt.
Een gouden tip, Joice: ga nooit onvoor-
bereid de supermarkt binnen met je kers-
verse vent. Je weet namelijk nooit wan-
neer je weer zult buitenkomen. Bruno
heeft namelijk de onhebbelijke gewoonte
bij elk artikel honderduit te beginnen
vertellen waar het vandaan komt. En
dan krijg je er de hele geschiedenis en de
belangrijkste bezienswaardigheden van
het land gratis bovenop.
Hij ziet een banaan en begint honderduit
over Buju, bananenbier, Gorilla‘s in the
Mist, BBQ‘en aan het Victoriameer, de
Kilimanjaro en safari‘s in Tanzania. Een
pak spaghetti doet hem uitweiden over
Pisa en zijn scheve toren, de Apennijnen,
het marmer van Carrara, het werelduur-
record van Francesco Moser, de invloed
van Maradona op de landstitel van Napo-
li in 1987, Sicilië, de Etna, de Camorra
en de geheimen van het catenaccio. Een
litchi noopt hem tot een exposé over de
Chinese Muur, slangen als hoofdgerecht,
honden en poesjes verorberen bij het
ontbijt, het eten met stokjes en tai chi in
het park. Een ‗cavaillon‘ ontketent een
spraakwaterval over de wilde paarden en
de flamingo‘s in de Camargue, de Mont
Ventoux, de arena in Arles en Vincent
van Gogh in Saint-Rémy-de-Provence.
Een paëlla in het diepvriesvak lokt een
speech uit over de Ramblas, Miro, Picas-
so, Gaudi, Hemingway op las fiestas de
San Firmin in Pamplona, de supporters-
club van Indurain, de Spaanse Pyreneë-
en, Torla, Val d‘Ordesa en de Monte Per-
dido (à propos, ik heb nog een mooie
anekdote over een wolf en de Monte Per-
dido, mais j‘ai un trou de mémoire, moet
je bij gelegenheid misschien eens aan
Thomas vragen). En bij een fles mojito
begint hij dan weer over Cubaanse siga-
ren, Fidel, de Varkensbaai, Buena Vista
Social Club, Ché Guevara, zandvlooien
en de Malecon van Havana.
Maar hetzelfde gebeurt dichter bij huis.
Als u en ik een emmertje en een schepje
zien, denken we aan strandpret in De
Panne, desgevallend aan de kinderen in
de zandbak in de tuin. Bruno niet. Die
begint over de woestijnen in Namibië, de
schitterende, roodkleurige zandheuvels,
heroïsche verhalen over lekke banden in
de woestijn, jerrycans vol benzine en
drinkwater voor de volgende duizend
kilometer. En bij een fles Caipirinha is
hij niet meer te stoppen. Dan rollen de
anekdotes over samba en Rio over zijn
lippen, dan vertelt hij
honderduit over Copa-
cabana, Belo Horizonte,
futbol, Pelé, piranha‘s
en slapen in een hang-
mat in het onherberg-
zame Amazonewoud.
En sinds een jaar of
twee ook over Joice,
zijn licht en zijn leven.
Zou ze echt een huis-
mus gemaakt hebben
van onze globetrotter
uit Herseaux?
Peuter vast in toilet
RIO - Een kleine uk ontsnapte aan de aandacht van zijn moeder en sloot zich op in het toilet. Hij kreeg de deur met geen middelen meer open. Ook de moe-
der slaagde er niet in het slot te ontgren-delen. De radeloze moeder liep in paniek de straat op, tot de politie er uren later met de hulp van de lokale brandweer en de mobiele brigades van de Civiele be-scherming in slaagde om de deur in te beuken en de gedehydrateerde peuter uit zijn hachelijke positie te bevrijden. De uk, die luistert naar de naam Bruno Bossaert junior, maakt het uitstekend. De ongeruste ouders hebben wel alle sleutels uit de woning verwijderd.
Wikipedia in het diepst van zijn gedachten
O QUE O BRUNO PRECISA SABER SOBRE A JOICE
Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava dos com o estilo do Bruno..
A corrida para o Capitólio termina em Bruxelas
Joice quando neném.
Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava
dos com o estilo do Bruno.
Aos três anos, naquela época gordi-
nha, Joice convencia a mãe a dar colo e
sempre dizia: ―mamãe, a Sra. me carre-
gue no colo só um pouquinho agora, mas
quando eu crescer vou cuidar de
todas as casas de Escarpas e a
Sra. não precisará trabalhar como
hoje e nem me carregar no colo‖.
Joice adorava brincar com os
carrinhos do Joison (o irmão mais
velho), mas ele detestava que
pegassem seus carrinhos. Ele
escondia os carrinhos, mas a Joice
sempre os achava. Um dia, de
brincadeira, só para amolar, colo-
cou os carrinhos mais bonitos
dentro do forno do fogão a lenha.
A mãe, que não sabia do esconde-
rijo, acendeu o forno e todos os
carrinhos (logo os mais bonitos)
derreteram. A Joice morria de rir
e o Joison morria de tristeza, cho-
rando muito.
Joice adorava cavalos. Um
dia, andando de cavalo na roça,
ela queria que o pai, que estava
com ela, a deixasse sozinha, mas
ela soltou a redia e o cavalo dispa-
rou e a ela só restava gritar para
que o pai a socorresse.
Joice brincava muito com
a prima (Joseane) na casa da ma-
drinha do Jaider. Um dia, com +/-
8 anos, a Joice ensinou a prima a
subir numa mangueira, para chu-
par mangas, mas desceu de repen-
te e deixou a prima pra trás. A prima não
conseguia mais descer e ficou pendurada
no galho. Joice chamou a mãe e essa colo-
cou um colchão debaixo da arvore e pediu
para Joseana pular. Joice, em vez de
ajudar, chorava de rir.
Joice, com aproximadamente 8,5
anos, sempre olhava o Jaider (irmão mais
novo) quando a mãe estava trabalhando.
Jaider era muito gordo e a Joice
muito magra. Um dia, de repen-
te, ela caiu no jardim (íngreme) e
rolou junto com o Jaider. Ela se
machucou toda, mas ela não cho-
rava por causa da dor e sim pelo
fato que o Jaider tinha caído.
A Joice sempre gostou de
tirar fotos de tudo. Sendo ou não
importante, ela parava tudo (e
todos) para tirar a foto. Pior fica-
va quando havia coqueiros. Neste
caso não somente parava, como
também abraçava o coqueiro e
pedia para tirar fotos de todos os
ângulos.
Entre os 18 e 24 anos, a
Joice pensou: vou fingir que irei
estudar em Uberlândia, mas na
verdade vou conquistar o mundo.
Vou fingir que irei participar de
congressos em Roma e Paris, mas
na verdade quero fazer um curso
de francês em Bruxelas. Vou
fingir que preciso fazer um curso
de francês em Bruxelas, mas na
verdade quero encontrar meu
futuro marido. Vou fingir que
quero fazer um doutorado em
Paris, mas na verdade quero
fazer de Bruxelas a minha casa.
10 mandamentos
Aos seus seguidores, a Deusa de Capitólio ensinou, num bar
meio duvidoso na periferia de Paris, os seus 10 mandamen-
tos:
1. Eu Sou a senhora, a sua Deusa.
2. Não terás outras deusas além de mim.
3. Só eu terei ídolos.
4. Honra a mim e só a mim.
5. Existe para você somente uma verdade, a minha.
6. Somente eu penso. Você executa o que eu pensar.
7. Somente eu tenho humor. Nunca se ache engraçado.
8. Nunca me dirija sua palavra sem eu solicitar. A princípio somente eu falo coisas sensatas.
9. Nunca olhe para outras mulheres. Somente eu sou
bonita e atraente.
10. Sempre me sirva, mesmo quando isto não fizer nenhum tipo de sentido para você.
Het moet een jaar of drie
geleden zijn dat de Brusselse
goegemeente er lucht van
kreeg. Terloops, zomaar
langs zijn neus weg, begon
Bruno over de dochter van
een van de eerste kennissen
van zijn broer in Brazilië —
een plaatselijke studente uit
Capitolio in de deelstaat Mi-
nas Gerais, die voor een paar
maanden een onderkomen in
Brussel zocht. Ze mocht er
van haar univer-siteit een
paar congressen volgen in
verschillende steden, en had
meteen besloten dat ze langer
wilde blijven om Frans te
leren, en vervolgens te docto-
reren in Parijs.
Bruno, een altruïst tot in de
kist, wou die verantwoorde-
lijk-heid wel op zich nemen:
het meisje een onderkomen
geven, misschien zelfs helpen om haar
studies te betalen. Zelfs al wist hij amper
wat er komen zou, en hoe dat meisje van
voorin de twintig het zou redden met
alleen maar een mondje Portugees, een
beetje Spaans en een paar verdwaalde
woordjes Frans als communicatiemiddel.
Het vertrouwen werd er niet beter op
toen ze zelfs geen klok bleek te kunnen
lezen: na enig over– en weer-gebeld be-
sloot ze naar België te vliegen en een
tijdje in de De Smet De Naeyerlaan te
logeren, maar ze vergat stomweg het uur
van de landing door te geven. En toch:
toen ze elkaar uiteindelijk toch ontmoet-
ten, leek het wel alsof het lot het zo had
gewild.
Vrienden die het duo in die eerste dagen
zagen passeren, merkten op hoe char-
mant, goedlachs en intelligent Joice was.
Hoe ze nooit opdringerig was, maar ei-
genlijk ook niet verlegen. Tijdens een
fietstocht met een nieuwshongerige Trot-toir-redacteur begon Joice honderduit
over haar interesse voor musea en ge-
schiedenis te vertellen. Niet direct de
dingen waar Bruno in het verleden wak-
ker van had gelegen, maar hij bleek toch
maar mooi gecharmeerd. Toen onze re-
porter hem later die dag nog belde, ging
de telefoon vergeefs over. Pas uren later
belde hij terug, zich verontschuldigend
dat hij het gerinkel niet gehoord had
omdat hij zich in de slaapkamer bevond.
Bruno in de slaapkamer van onschuldige
studentes: we hadden toen al moeten
weten waar het op zou uitdraaien...
Berichten uit de slaapkamer ‗Vrouwenbillen zijn als televisietoestellen.‘ Sterke verhalen over de man
die het geluk altijd ver ging zoeken, tot het plots spontaan aan zijn deur
kwam bellen. En over de studente die hem temde.
Nog maar pas getrouwd en de kinderwens is al duidelijk aanwezig.
Van grote accidenten tot kleine ongevalletjes:
bij Bossaert bent u altijd goed verzekerd. Voor inlichtingen: bel 0496 / 26.85.23
BOSSAERT VERZEKERINGEN. OMDAT EEN ONGEVAL NOOIT ALLEEN KOMT.
ADVERTENTIE
O espaço de Cupido
Querido Cupido, Ontem, em um momento de descuido,
veio na minha direção um pequeno
menino. Os cabelos louros voavam no
vento e olhinhos brilhavam te tanto
rir. Ele disse que parecia o Tio Bruno.
Senti meu orgulho crescer. Eu, parecer
o Tio Bruno? Que elogio. Mas quando
ele me explicou a razão, caro Cupido, o
chão debaixo dos meus pés su-
miu. "Você não tem cabelo na parte
superior", ele disse, "e só um bocadinho
nos lados". Ao meu lado estava a minha
esposa que se curvava de rir. Mas logo
vi que seus pensamentos estavam
vagando para os inúmeros outros atos
que teria feito com um nome diferen-
te. "Mas, o tio Bruno tem uma crista
(pequena parte de cabelo???) na frente",
eu ainda argumentava. "Não tenho
absolutamente nada a ver com este
sujeito perniciosa e à deriva". Não
havia volta, quando cheguei ao quarto
do hotel, ela estava de malas pron-
tas. Ela não queria nada com um cara
que, como o tio Bruno, se fazia passar
como o tiozinho. Como faço, querido
Cupido, para convencê-la que não sou o
famoso tio Bruno.
Um ―alias‖ sem esperança
Querida ―Alias‖,
Sua situação parece grave, talvez até
desesperadora. A menos que ... A
menos que você combine com ela no dia
29 de maio na “Grand Place” em Bruxe-
las, pois neste dia o Bruno irá se casar
com a Joice e colocará finalmente um
ponto final atrás de sua vida de vaga-
bundo. A chance de que sua esposa
realmente acredita que se trata de um
erro lamentável, uma troca de identida-
des, será neste dia um pouco maior do
que a probabilidade que ela se apaixone
de repente para um vulto elegante que
alguns se atrevam de chamar de Tio
Bruno. E se isso acabar mal, eu só
posso aconselhar que você se enclausu-
re num mosteiro. O mosteiro de Santo
Bruno, perto de Nice, é uma ótima
alternativa e ao final, o penteado, você
já tem.
Cupido
Ménu de noces
Cuisine trop recherchée mais sans soucis
(Menu mi-exotique)
Gratin de cœurs d’amants au fruit de leur passion
Câlins aux quatre pattes
Deux moyens melons à la crème de pruneau
Préparation :
quelques décennies, selon culture et mûreté individuelles
Cuisson : le reste de vos vies (sans réfrigération)
Ingrédients : 2 cœurs d’amants frais (pas en boîte), passion et ses
fruits, câlins à volonté, 2 moyens melons, crème à fouetter (très forte-
ment, vous allez voir…), pruneau.
Rincez les cœurs d’amants à l’eau chaude, voire hot. Egouttez-les en
les pressant légèrement entre les lèvres (les doigts si vous êtes enrhu-
mé). Ne poignardez point ! Ecrasez les fruits de votre passion, à la
fourchette. Mélangez-y les cœurs revenus et poivrez très beaucoup au
moulin rouge. Répartissez dans un j’faitout bourré. Faites gratiner et
servez aussitôt, accompagné de sourire austral et ravissant (soit bo-
réal et complaisant).
Puis lancez-vous dans la bataille des câlins. Faites assumer la posi-
tion à propos. Dérobez sans affaire ; arrosez avec tendresse. Laissez
frémir encore 2 min. Nappez de jus d’affection.
Finissez par les melons. Réservez-les au frais. Fouettez votre crème au
batteur électrique en versant progressivement du pruneau. La prépa-
ration doit au moins doubler de volume. Incorporez les vœux de pos-
térité et continuez à fouetter jusqu’à complète exaltation. Répartissez
ce discours amoureux sur les melons bien étalés. Garnissez de clins
d’œil au choix.
Vins conseillés : Saint-Amour, 1969 et 1983
Bruno, de wijnkenner Hij is de zoon van een wijnhandelaar,
maar drinkt uitsluitend bier. Of, heel
soms, een plat water. En wie hem om
wijnadvies vraagt, komt ook van een
kale kermis thuis. Welke wijn best bij
een Canard à l‘orange past? ‗Wijn is om
te drinken, hé, niet om over te lullen.‘
Bruno, de Parelvisser
De kleine Bruno vond er als peuter niets
beters op dan parels in zijn neus te stop-
pen. Mét overtuiging, bovendien: op een
dag, toen hij zich weer had laten gaan,
moest moeder Trees de hulp van de kinder-
verzorgster inroepen om het ding weer uit
zijn neus te peuteren. Met een haaknaald.
Paus Bruno de Eerste
Paus, wilde hij worden. Of anders: boer.
Tenminste, dat zei Bruno aan al wie het
horen wilde, op school als jonge snaak.
Waarom het niet zo ver gekomen is, weet
geen mens. We durven betwijfelen of er
bij de kerk iemand aan het treuren is.
En intussen is Bruno toch maar mooi
aan het celibaat ontsnapt.
Joice, de elegante amazone
Het is zaterdagavond. Kortrijk wuift
de luie lentezon uit, maar in de om-
geving van het Gulden-sporenstadion
duiden versnelde passen op een stij-
gende nervositeit. Dichte drommen
supporters troepen er samen aan de
stadionpoort. ―Allez Veeka‖, weer-
klinkt het uit de menigte. Het is de
stem van Joiciane Pio de Souza Fil-
ho, de nieuwste aanwinst van de Red
-Side. Ik begeef mij in haar richting
voor een interview.
Voor mij staat een nijlpaard.
-‗Est-ce qu‘on connaît du football au
Brésil ?‘, vraag ik bedeesd. -‗Le foot-
ball oui, mais pas le vrai foot comme
ici‘, riposteert de ranke hinde links
van het nijlpaard, terwijl ze schaam-
teloos de interviewer charmeert. Het
nijlpaard knikt in-stemmend; ik kan
alleen kijken met open mond. Het
antwoord was me helemaal ont-
gaan—zo onder de indruk ben ik van
haar flair en charme, van haar ogen als
karbonkels, van haar mooie ingetogen
glimlach, van haar coulis van aangename
normaalheid op een bedje van Passoa,
afgewerkt met een espuma van samba.
We stappen naar de tribune achter het
doel, waar Joice meteen het onvolprezen
‗come on Veeka‘ aanheft B.B., Philippe
Remy en ik kijken elkaar verschrikt aan.
Groot is onze consternatie als de Red-
Side haar gewillig bijvalt in de gezangen.
-‘Mais Joyce, tu connais K.V. Kortrijk?‘,
stotter ik. Haar ogen schieten vuur.
-‗Bien-sur, je connais Veeka.‘
-‘Pourquoi bien-sur ?‘
-‘La Veeka est très connu, même en Capi-
tolio.‘
-‘Sans blagues ?‘
-‘Sans blagues.‘
**
De wedstrijd is intussen op gang gefloten,
maar we blijven aan de praat..
-‘Qu‘est-ce que tu trouves de la Veeka ?‘
-‘La Veeka, c‘est la fine fleur sélecte des
purs sangs arabes.‘
-‘Et Bruno, Joice? Quelles sont les quali-
tés principales de Bruno ?‘
-‘Oh, tu sais, il est si mignon, mon petit
chouchou. Tout le temps quand je le vois,
j‘ai envie de lui caresser la tête. Quand
je le vois dormir ou manger sa tartine, je
ne sais plus contrôler mon instinct ma-
ternelle.‘
-A-t-il d‘autres qualités ?‘
-‘Des fois, il est si comique. Surtout
quand il fait le babuin et la babuine. Et
aussi, il est très intélligent.‘
De Lamper
Intussen slaan B.B. en P.R. hun haak te
slaan in ons intellectuelz gesprek.
-B.B. : Hoe loat est ?
-P.R. : Kè der geen hedaht van. -B.B. : Zoetal achter te vieren zin ?
-P.R. : Ke hin orloge an.‘ Joice negeert meesterlijk de hints. ‗Sale
noir‘, fulmineert ze, als de scheidsrechter
een aanslag op haar lieveling William –
Willy Brasil – Barbosa onbestraft laat.
Plots draait ze zich in mijn richting.
-‘Tu sais qui manque la Veeka ?, zegt ze.
‗Albert De Lamper.‘ Wij schuimbekken
van verbijstering.
-‘Tu connais Albert De Lamper ?‘
-‘Bien-sûr, le fameux left-wing du début
des années quatre-vingts. Ca c‘était un
joueur.‘ Ze fluit lichtjes tussen haar tan-
den, terwijl B.B. met een meute Red-
Siders ‗Boeren, Boeren‘ staat te roepen.
-‘Qu‘est-ce que tu dis?‘, vraagt ze.
-‘Agriculteurs‘, vertaalt onze kalende
held. Hij oogst een warme Copacabana-
lach.
Het wervelend combinatievoetbal van
Kortrijks Glorie resulteert al gauw in een
roos van Willy Brasil. Joice springt me
uitzinnig om de hals.
- ‗Oh mon dieu, la Veeka est fantastique‘
Dit is het verhaal van hoe Joiciane Pio de Souza Filhos Kortrijks hardste hooligans
inpakte tijdens haar allereerste bezoek aan het Guldensporenstadion.
Joice tussen de harde kern van de Red-Side.
Tip voor getrouwde vrouwen
Voor een paar uur rust: neem je vent mee naar het cabaret.
Drie minuten 58 seconden. Met deze tijd
klokte Bruno afgelopen woensdag op de
training van de Brusselse Atletiekvereni-
ging (BAV) zijn 1000 meter af. Een puike
prestatie.
De eerste keer dat hij kwam trainen ont-
waarden we achter zijn shirt een begin-
nend buikje dat een bourgondische levens-
stijl verraadde. Gesprekken waren moei-
lijk, want hijgend probeerde hij telkens
het treintje afstandslopers bij te benen.
Gaandeweg verbeterde zijn conditie en
leerden we hem kennen als een joviale,
sociale, atleet die zich vol overgave geeft
om de meet zo snel mogelijk te bereiken.
Als de overmacht te groot is haalt hij zijn
geheim wapen boven: humor. Tijdens 800
meter-intervallen begint hij grappen te
vertellen, een tactiek waarmee de buik-
spieren van de tegenstanders ver-slappen
door de lachspieren, een moment van
zwakte waarvan hij gebruik maakt om
een verschroeiend eindsprintje in te zet-
ten. Zelden wordt hij dan nog ingehaald.
In zijn uiterlijk en loopstijl heeft hij iets
weg van Emil Zátopek (1922–2000), de
legendarische Tsjechische afstandsloper.
Luisterend naar de bijnaam ‗De Loc-
omotief‘ werd hij een absolute vedette die
in 1952 in Helsinki drie gouden medailles
behaalde: de 5000 meter, de 10.000 meter
en de marathon. Bruno, je hebt nog twee
jaar voor London 2012. Het kan nog.
Maar net zoals Zátopek combineert Bruno
vooral uithouding en explosiviteit, twee
capaciteiten die hij nodig zal hebben voor
de wedstrijd van zijn leven, die vandaag
begonnen is: het huwelijk. Want dat, het
is geweten, is een ultraloop.‗
De locomotief van Laken ‗Een Brunoke doen‘ Zijn voornaamste kenmerk is een alles verslindende honger naar medailles. Allicht omdat Bruno opgegroeid is in een zeer competitieve omgeving: alle
onderscheidingen die zijn ouders in hun beroepsleven wegkaapten, hebben de jonge Kortrijkzaan ongetwijfeld erg sterk beïnvloed. Als student wist hij aan de KULeuven al zijn proffen te overtroeven in origi-naliteit. Hij verwierf er algemene er-kenning en boezemde ontzag in. Op examens met zo min mogelijk inspan-ning het hoogst mogelijke resultaat behalen, heeft hij er tot een kunst ver-heven. Datzelfde renta-biliteitsprincipe heeft hij nu toegepast op de sport. Zijn afgetrainde benen lopen hellingen om-
hoog zoals weinig anderen dat kunnen. Zo weet hij keer op keer de leden van zijn loopclub De Bospoepers af te troe-ven. In sportkringen rond Laken is ‗een Brunoke doen‘ intussen een begrip. Het verwijst naar atleten die hun kamera-den voorbijlopen in een flits, zonder zichtbare inspanning, in de wetenschap dat klasse voor sommigen onder ons gewoon aangeboren is.
Hulp gevraagd
Het hoeft dan ook geen betoog dat zelfs het interieur van de echtelijke woonst van zoveel atletieke klasse doordrongen is. De collectie glimmende medailles tegen de muren groeit jaar na jaar aan: gouden plakken van de 20 kilometer van Parijs, medailles van de halve ma-rathons van Brussel uit de jaren 2001, 2002, 2003,2004,2005,2006,2007, 2008 en 2009. Al deze evenementen zijn uitgegroeid tot mijlpalen in Bruno‘s leven. Ze worden daarom uiterst zorg-vuldig voorbereid. We zien Bruno voort-durend met de hartslagmeter in de
aanslag, met loopschoenen die varië-ren naargelang het weertype, en in flinterdunne kleren die de vrouwen langs de straat doen verstijven. En het moet gezegd: met het verstand op nul en de blik op oneindig behaalt hij elk jaar weer straffere resultaten. Het zal u niet verbazen dat de lokale media met belangstelling uitkijken naar zijn deelname aan de volgende 20 kilometer van Brussel. Die wordt op 30 mei gelopen. Morgen dus. De pers vraagt zich nu al af of hij straks een nieuwe stunt uithaalt – wij gokken
erop dat hij de 20 kilometer in zijn driedelig huwelijkskostuum aflegt, met Joice stevig in zijn armen. Maar dan moet hij wel nog even zijn dieet in acht kunnen nemen. Mogen we erop reke-nen dat u er samen met ons over waakt dat Bruno vanavond niet teveel eet, zich onthoudt van alcoholische dranken en tijdig de bedstee opzoekt, bij voor-keur alléén?
Colofon
Het Trottoir (a calçada)
Jaargang 13, nº. 2
Medewerkers: Yves Bekaert, Francis Bossaert,
Giovana TJ Bossaert, Katrien Bossaert, Marjan
Bossaert, Frank Brisard, Trees Cornette, Joana
Dárcia, Ann Decapmaker, Isabelle Delabie,
Frank Demets, Ben Demets, Hilde Dendooven,
Dirk De Waele, Ana Sheila Fernandes Costa, Jan
Festjens, Maarten Rabaey, Philippe Rémy, Tho-
mas Van Steenberghe, Vanusa.
Prijs: overeen te komen
Analisten vergelijken Bruno Bossaert soms met Emile Zatopek. Maar de
allround-atleet lijkt sinds vandaag wat twijfelachtig voor de Spelen van
Londen, in 2012. Omdat hij vandaag aan een veel duurzamer inspanning
begonnen is: het huwelijk.
Supersportman Bruno Bossaert: werkelijk van alle, ook illegale markten thuis.
Bruno’s kooktip
*Em uma panela de pressão, leve ao fogo médio o
azeite, a cebola, o alho e frite por 5 minutos ou até
dourar
*Acrescente o fígado, sal, pimenta, a salsa e misture
bem
*Junte a água, tampe a panela e cozinhe em fogo baixo
por 10 minutos
*Depois de pegar pressão, retirar a pressão da panela,
transfira para um prato e sirva acompanhado de legumes
*Segredinho Tudo gostoso:
O fígado fica mais gostoso e fácil de ser digerido se
você deixá-lo de molho em leite frio por 40 minutos
antes de começar o preparo.
Het was een avond in 2001. De
technologie stond voor niets en mega-
Bruno slaagde er na lang proberen in een
rechtstreekse webcam-verbinding vanuit
Canada te maken met onze computer in
België. Of hij onze PC eens mocht overne-
men? Vanzelfsprekend! Voor geen geld
ter wereld zouden wij durven in te gaan
tegen de verrassende nieuwe verwezenlij-
kingen van het internet. Bedenk het
heilzame nut van dergelijke bliksemsnel-
le verbindingen voor het welzijn van de
wereldbevolking! Tot we het resultaat op
ons computerscherm begonnen te ontwa-
ren : de getekende voorwerpen op de PC
leken verdacht veel op de schunnige
schetsen van geslachtsdelen… Getekend
een schaterlachende mega-Bruno.
Nu pleit voor onze gewezen Kort-
rijkse held dat hij altijd opnieuw zoveel
vertrouwen stelt in zijn medemens. Zo
mocht Sophie ooit eens met zijn bank-
kaart (en code !) naar de automaat om
zijn rekening wat lichter te maken. Hij
wilde trakteren. Hij was ook niet te be-
roerd om mij eens met zijn wagen de
volledige rit naar Trucy te laten uitrij-
den, goed wetende dat ik al 10 jaar niet
meer met vitessen overweg kon. ―Zet hem
maar in vijfde vitesse en vooral blijven
sturen‖…
Waling
Velen onder jullie zijn wellicht
ook niet op de hoogte van het feit dat
mega-Bruno vroeger een gewaardeerd lid
was van een amateurgezelschap dat een-
voudige toneelstukken instudeerde.
Vraag hem maar eens om zijn hoofdrol
over te doen uit het 19e eeuwse stuk “Le
Babouin et la Babouine‖. Groot is de kans
dat verbazing eenieders deel is.
En dan nu: is mega-Bruno nu een
Vlaamse Waal of een Waalse Vlaming ?
Volgens de meeste deskundigen is hij een
Waal. Noemt zichzelf een Waal, woonde
in de Walen, stemde voor de Walen en
leeft als de Walen. Zit op zijn paard als je
BHV vernoemt en droomt als een Waal
van eeuwigdurende discus-sies. Maar is
anderzijds niet vies een nieuwe taal aan
te leren. En zijn botten af te draaien op
het werk. En hij dweept niet met konin-
gin Fabiola. Dus toch een Vlaming ? We
houden het maar bij een Waling.
En nu is er dus Joice. Zij zorgt
ervoor dat hij vandaag rondloopt zoals
een mens van zijn kaliber zou moeten
rondlopen : op grootse wijze. Niet de kle-
ren, maar Joicy maakt de man.
Mega-Bruno. Een Groote Mijnheer
De trauma‘s van Mega-Bruno Over grenzeloos vertrouwen, onvermoed theatertalent
en schunnige schetsen van geslachtsdelen: de onvermoe-
de kantjes van Bruno B. uit B.
Met de onafscheidelijke pruik en dito Hawaïhemd: zou Mega-Bruno
dan misschien toch de Oostenrijkse Brüno kunnen zijn?
PROCURA-SE
No sábado, 29 deaio de 2010, entre às 2h e 5h da manhã foi visto um sujeito suspei-to na altura do parque de Laeken. Trata-se de um jovem com bigode, vestido no estilo Oriental. Ele aparentava ter 1,75 metros
de altura e com o corpo de atleta. Ele fala com uma voz suave e troca facilmente do Francês para o Holandês ou Inglês. Ele
não usava aliança de casamento. A polícia espera que ele apareça nas próximas
horas nos arredores da Grand Place de Bruxelas.