/SnowXX

credits: tekst: irene bauer, beeld: edoart.nl

22.., 23.., 24.., …, 68.., 69.., 70… Pff f, hou ik mezelf voor de gek of gaat het

echt makkelijker als ik mijn stappen omhoog tel? Het is midden mei als

ik 500 kilometer boven de poolcirkel in Noorwegen op eigen kracht een

berg probeer te bedwingen. Terwijl ik me met mijn snowboard op mijn

rug stap voor stap de berg op worstel, vraag ik me af waarom ik na een

lang winterseizoen vol poedersneeuw nog zo veel moeite wil doen om de

laatste winterstuipen mee te pakken. Toch hoef ik maar even om me heen

te kijken naar de zee, het fjord en de mooie bergen en het is me direct

weer duidelijk. Deze omgeving heeft iets magisch.

Snow/XX

Linkerpagina: Na een avontuurlijke afdaling langs de rivier naar beneden, komen Timo Hermeler en Irene Bauer uit op een verlaten rotsachtig strandje waar ze door de schipper met een dingy bootje worden opgepikt. Rechterpagina, boven: Na de nodige inspanning geniet Irene Bauer zichtbaar van de boottocht terug; dit is nog eens avontuurlijk wintersporten! Onder: Beelden zeggen meer dan woorden, zo blijkt maar weer; deze omgeving heeft iets magisch...

de noorse lyngen alpenUltiem afzien én ontspannen in een magische omgeving

/SnowXX

“ Met een beetje gelukzie je zelfs de dolfi jnendoor de fjorden gaan.”

Een dag eerder vloog ik samen met Timo Hermeler en Edo Jungerius via Oslo naar Tromsø,

Noorwegen. Na een twee uur durende autorit kwamen we pas laat aan in Lyngen. Ons

onderkomen voor de komende dagen is de Lyngen Lodge van de Engelse berggids Graham

Austick, een goede bekende uit Arlberg. Hij bouwde de luxe blokhut twee jaar geleden om

van daaruit skitours te organiseren voor groepen. Als we aankomen is het al laat in de avond,

maar het voelt alsof het nog maar het einde van de middag is. We bevinden ons namelijk

zo noordelijk dat de zon in deze tijd van het jaar niet meer ondergaat. De hele lodge is al in

diepe rust en dus zoeken wij ook snel onze kamer op om lekker te gaan slapen. ’s Ochtends bij

het ontbijt hebben we de tijd om onze lodge-genoten een beetje te leren kennen. Het is een

internationale groep. Er zijn een paar Zwitsers, een aantal Engelsen en een clubje Fransen.

Timo bespreekt met Graham een mooie toer om mee te beginnen en als ons ontbijt een beetje

gezakt is, moeten we er dan ook aan geloven. De komende dagen zullen we echt alles op eigen

kracht moeten doen, want over de faciliteiten van het skigebied ben ik snel uitgepraat. Aantal

pistekilometers: nul. Liften: nul. Pisterestaurants: ook nul. Heliskiën is uit den boze, want

men wil hier graag de rust bewaren. In de verlaten Lyngen Alpen ben je op je eigen spierkracht

aangewezen. Het zal dus even doorbijten zijn, maar gelukkig biedt de luxe van de lodge goed

tegenwicht aan het afzien tijdens onze uren op de berg.

eerst zaaien, dan oogstenWe beginnen vandaag in de achtertuin; de berg achter de lodge ligt er namelijk goed bij. Ik

ben even bezig voor ik al mijn spullen bij elkaar heb: snowboard, sneeuwschoenen, stokken,

brillen, handschoenen en vooral genoeg eten en drinken. Ik ben blij als ik eindelijk bepakt en

bezakt klaar sta. We parkeren de auto een paar kilometer bij de lodge vandaan, vanwaar we

een pad omhoog kunnen volgen naar de top van de Sorbmegáisá op 1288 meter. Dat blijkt nog

een fl inke uitdaging te zijn. Ook in Noorwegen is de lente al van start gegaan en we moeten

eerst een halfuur door de bossen omhoog klauteren voordat we bij de sneeuwgrens komen en

we onze sneeuwschoenen en toerski’s onder kunnen binden. Met die loodzware tas op mijn rug

valt dat nog niet mee. Toch moet ik niet zeuren, Edo heeft het namelijk nog veel zwaarder met

ook kilo’s aan fotoapparatuur in zijn rugtas. Eenmaal bij de sneeuwgrens aangekomen, trek ik

mijn sneeuwschoenen aan en volg ik Timo’s skispoor omhoog. Ook dat klinkt makkelijker dan

het is. Doordat het dit jaar al vroeg in het seizoen warm is geworden, is de sneeuw nat en zacht.

Op de vlakke delen zak ik weg in de sneeuw en op stukken waar het spoor steiler wordt heb ik

moeite om niet weg te glijden. Om de haverklap slippen mijn voeten onder me vandaan en glijd

ik onderuit als Bambi op de ijsplaat. Met veel kracht krabbel ik weer overeind en probeer weer in

het ritme te komen. 136.., 137.., 138… Ik tel mijn stappen verder naar boven tot ik bij 200 ben,

daarna mag ik van mezelf even uithijgen en een slok water nemen. Word ik gek? Als ik even later

Edo naast me heb staan, blijkt hij hetzelfde te doen, ik hoef me dus nog geen zorgen te maken.

Langzaam zien we Timo uit zicht verdwijnen. Niet dat die berggeit zo veel fi tter is, maar dit

spelletje is gewoon meer geschikt voor skiërs. Op toerski’s is het namelijk een stuk makkelijker

omhoog lopen en hij heeft ook geen kilo’s materiaal op zijn rug. Het is eigenlijk niet eerlijk...

Als we na een paar uur zo’n 1100 hoogtemeters omhoog zijn gelopen, hebben we een goed

overzicht over de berg. We kunnen nog verder omhoog naar de top op 1288 meter, maar het

weer is onstabiel en we willen onze kansen op goede foto’s niet verspelen. Ondanks de natte

sneeuw kunnen we toch veel lol hebben op deze huisberg; het is net een soort speeltuin.

Overal zijn windlips waar we tegenaan kunnen surfen en vanaf bijna elke hoek hebben we een

eersteklas uitzicht. Voor we het weten zit de afdaling er alweer bijna op en moeten we over de

laatste sneeuwvlekken tussen de boomstronken door naar beneden slalommen tot ons niets

anders rest dan een wandeling door de zompige bossen naar beneden.

<<

In de hottub op het terras van de lodge wordt een welverdiend biertje gedronken terwijl op de achtergrond, jawel, de dolfi jnen in het fjord spelen.

Zoek je buiten je sportieve grens op: in de gezellige Lyngen Lodge kun je weer helemaal op krachten komen...

Ok, in een ‘normaal’ gebied pak je de lift omhoog. Wel zo makkelijk. Maar zeg zelf: waar vind je nu een afdaling met zó’n spectaculair uitzicht?

Snow/XX

Timo Hermeler neemt de vangst onder de loep al is de uitkomst wel duidelijk: vanavond staat er verse vis op het menu.

>>

/SnowXX

“ Na 200 stappen mag ik van mezelf even uithijgen. Word ik gek?”

Snow/XX

ultiem ontspannenHet komt niet vaak voor dat ik zo moe ben na één afdaling. Terug in de lodge weten

ze gelukkig precies wat ik nodig heb. Lodgemanager Elisabeth heeft namelijk thee

met versgebakken taart klaar staan. Dat gaat er wel in. Even later weet Graham

Timo over te halen om een duik te nemen in het fjord, de eerste van het jaar. Het

water is met zo’n 5 graden Celsius verschrikkelijk koud, dus echt zwemmen zit

er niet in. Stoer lopen de mannen richting het water, maar eenmaal kopje onder

weten ze niet hoe hard ze er weer uit moeten rennen. Vast heel goed voor de

bloedsomloop, maar ik duik liever de hottub op het terras van de lodge in. Met een

welverdiend biertje erbij zitten we even later met zijn allen in het warme bad,

terwijl we dolfi jnen zien zwemmen in het fjord. Dit is de ultieme ontspanning,

hier heb ik dus zo hard voor gewerkt. Opgewarmd en rozig schuiven we met zijn

allen aan voor het avondeten en laten ons bedienen met Noorse specialiteiten en

internationale gerechten. Voedzaam, maar niet te zwaar, precies het juiste eten

na een dagje skiën zonder liften. Hoewel het niet donker wordt en dus niet echt

nacht, voel ik toch al vrij snel mijn ogen dichtvallen en weet dat het tijd is om mijn

mandje op te zoeken. Morgen moet ik er weer vroeg uit.

We worden wakker van zacht getik op de ramen. Regen. Foute boel, want het ziet

ernaar uit dat het voorlopig nog niet ophoudt met regenen. Iedereen weet dat

regen en sneeuw niet goed samengaan en al helemaal niet als je geen gondeltje

hebt om je in te verschuilen. We nemen de tijd voor het ontbijt, omdat we toch

de stille hoop hebben dat het ophoudt met regenen. Ondertussen maken we

plannen voor de dag. Graham stelt voor om met de boot naar het dorpje Hamnes

op het eiland Uløya te gaan. Goed idee. Niet dat het daar minder hard regent,

maar zo’n boottochtje brengt weer wat actie in deze druilerige dag. We rijden

naar het haventje vlakbij de lodge en vanaf daar brengt de schipper ons met de

‘Spirit of Lyngen’ naar het eiland. Vanaf het kleine vissersdorpje Hamnes zullen

we weer een toer maken. Aanvankelijk vinden we een mooi pad dat we moeiteloos

kunnen volgen in de goede richting. Daarna wordt het lastiger. We doen de toer op

eigen houtje en al hebben we een goede kaart én ervaren skigids Timo bij ons; we

zijn allemaal nog nooit op dit eiland geweest. We lijken op de juiste weg te zijn,

maar het blijft behelpen. Er ligt te weinig sneeuw om met mijn sneeuwschoenen

te lopen, maar toch genoeg om iedere keer weer weg te zakken. Ik blijf die

tennisrackets aan- en uittrekken. Eenmaal uit het bos gaat het beter. Zo af en toe

hebben we radiocontact met de andere groep die een andere weg naar boven heeft

genomen, maar onze weg bleek toch de snelste. Ik houd mezelf voor dat de regen

vanzelf poedersneeuw wordt als ik maar ver genoeg omhoog loop, maar ik betwijfel

of dat vandaag ook echt gaat gebeuren. Vanaf een afstandje zie ik hoe een kudde

rendieren me verbaasd staat aan te kijken. Niet zo gek, ook ik vraag me inmiddels

af wat ik hier in vredesnaam aan het doen ben. Midden op de berg vinden we een

klein hutje waar we even in kunnen schuilen om ons boterhammetje te eten.

Daarna gaat het weer verder naar boven. De toppen van de bergen liggen verhuld

in een dik wolkenpak. Daar zal het wel sneeuwen, maar je ziet er dan ook meteen

niets meer. Bah! Een beetje afzien is niet erg, maar ik heb wel graag een mooie

poederafdaling als beloning. We lopen nog een stukje verder omhoog en traverseren

daarna naar de andere kant van de berg, zodat we precies uit zullen komen op de

plek waar de boot ons zal oppikken. We kunnen door een mooie bowl naar beneden

skiën over een vers laagje kleddersneeuw en doen een wedstrijdje wie de grootste

spray kan zetten tegen de windlips aan de rand van de bowl. De weg zullen we niet

snel kwijtraken, want we kunnen nu gewoon de rivier naar beneden volgen, maar

het is nog een hele uitdaging om mijn voeten droog te houden. We lopen verder

naar beneden door een sprookjesachtig bos en ik ben bijna verbaasd dat ik nog geen

trollen ben tegengekomen. Van een afstandje kunnen we de boot al zien liggen. De

andere groep is er ook al, die hebben een andere afdaling naar beneden gemaakt.

Op een verlaten rotsachtig strandje sta ik even later te wachten tot de schipper ons

oppikt met het kleine dingy bootje. Ik heb het koud en voel me een verzopen kat,

maar dit was een avontuur dat ik niet had willen missen. Gelukkig wacht ons in de

lodge weer een warm welkom. Graham probeert weer wat mensen zover te krijgen

het fjord in te duiken, maar er is geen haar op mijn hoofd die daarover piekert. Ik

doe het liever met een warme douche.

queen of codVol spanning kijken we de volgende ochtend naar het weerbericht. Het weer is

namelijk niet beter geworden en de regen komt nog steeds met bakken uit de

hemel. Voor de middag is echter goed weer voorspeld. Gelukkig maakt het in

deze regionen niet uit hoe laat je vertrekt voor je skidag, donker wordt het toch

niet. In de lodge wordt de dag ingedeeld aan de hand van het weerbericht en het

skiprogramma. Als de omstandigheden ’s nachts beter zijn wordt de dag gewoon

omgedraaid en wordt er ’s nachts geskied en overdag gerelaxt. Wij besluiten het

druilerige weer als excuus te gebruiken om op een vistripje te gaan. Het fjord zit vol

met vis, dus we gaan proberen een avondmaaltje bij elkaar te hengelen. De schipper

van de boot, voormalig Europees kampioen zeevissen, weet precies waar we moeten

zijn voor de beste kabeljauw. Na een korte instructie gooien we de hengels uit en

het duurt niet lang voor Timo de eerste vis aan de haak heeft geslagen. Hij grijnst

van oor tot oor en is apetrots op zijn eerste zelf gevangen kabeljauwtje. Niet veel

later heeft ’ie de volgende te pakken. Ik begin de lol van het spelletje in te zien en

wil het ook wel eens proberen. Ik heb mijn hengel nog geen minuut in het water

als ik een fl inke ruk voel. De schipper heeft meteen door dat het een zware jongen

is. Mijn armen verzuren, terwijl ik de vis voorzichtig probeer binnen te halen. Nu

snap ik waarom ze dit sport noemen. Ik word steeds nieuwsgieriger naar het beest

waarmee ik mijn krachten aan het meten ben. Dan komt ’ie boven water. Het is

inderdaad een joekel van een kabeljauw: 5.5 kilo schoon aan de haak. Onze Franse

vismaten - en vooral Timo - kijken jaloers naar mijn vis, maar toch kan er een

klein applausje af. Nu is de rest weer aan zet. Er worden nog wat kabeljauwen naar

binnen gehaald, maar ik ben de onovertroff en winnaar van het visochtendje. Mijn

nieuwe bijnaam ‘Queen of Cod’ vind ik overigens wat dubieus. Ik heb nooit echt als

viswijf door het leven willen gaan, maar vooralsnog draag ik ’m met trots.

’s Middags is het weer een beetje opgeklaard en gaan we omhoog voor onze laatste

toer op de berg achter de lodge. Het lopen gaat al makkelijker dan de eerste dag,

dus we lopen iets verder omhoog en vinden zelfs nog wat verse poedersneeuw.

Eigenlijk is deze trip de ultieme voorbereiding op het zomerseizoen. Het boarden

lijkt nog het meest op surfen en het hiken is dé manier om fi t te worden voor de

zomer en mijn hoofd helemaal leeg te maken. Met pijn in mijn hart pak ik dan ook

een paar uur later mijn spullen, omdat we de volgende ochtend alweer naar huis

moeten. Hoewel ik op een locatie 500 kilometer boven de poolcirkel gehoopt had

op iets meer poedersneeuw, ben ik toch erg blij dat ik de reis gemaakt heb. Deze

voorjaarssessie had ik niet willen missen. De mogelijkheden zijn hier eindeloos, er

is nog zó veel te ontdekken. Graham, mogen we nog een keer langskomen?

www.lyngenlodge.com

Irene Bauer is nog niet eerder vijswijf genoemd, maar de vangst deze 5.5 kg (!) wegende kabeljauw, levert haar toch echt de nieuwe bijnaam ‘Queen of Cod’ op.

Al worden de spieren nogal op de proef gesteld: bergafwaarts gaat Irene Bauer gelukkig nog altijd even makkelijk af.

Omhoog klimmen met een zware tas op je rug lijkt een stuk makkelijker dan het is. Irene Bauer ondervindt het aan den lijve, maar als ze zich omdraait beseft ze meteen waar ze het voor doet: het uitzicht maakt de trip omhoog dubbel en dwars de moeite waard.

<<