De kunst van het ontvangen
1
Relaties H et was 23 december 2013. Daar lag ik dan. Languit. Mijn hoofd en lijf met een smak tegen de klinkers gesmeten. In een oog- wenk was mijn fiets onder me weggegleden en wist ik: hier is geen houden aan. De pijn voelde ik nog niet eens. Daarvoor ging er te veel door me heen: de ko- mende feestdagen; mijn fiets; de boodschappen; mijn man; de kinderen; is mijn jas nog heel? En tot slot: hoe kom ik hier van- daan? De man die me overeind hielp, had niet in de gaten dat ik ge- wond was. Hij constateerde dat de fiets en ik nog heel waren en reed verder. Daar stond ik. Alleen. Versuft en duizelig. Aangeslagen trok ik met mijn goede hand de fiets omhoog en strompelde naar de eerste de beste winkel. Daar zakte ik op een bankje neer. In stilte huilend. Ik voelde in mijn schouder botten over elkaar heen schuiven. Gebroken sleutelbeen, herkende ik van mijn kindertijd. Ik zou naar het ziekenhuis moe- ten. Met trillende vingers belde ik thuis en waarschuwde mijn zoon. Mijn man was mobiel niet be- reikbaar. Om hulp vragen aan de winkelende klanten kwam niet in me op. Dus zocht ik het num- mer van een taxibedrijf. Maar net toen ik wilde bellen, was daar toch een mevrouw die zag dat er iets niet in de haak was. Zij en haar man brachten me naar de EHBO. Daar werd mijn trui losge- knipt en direct een röntgenfoto gemaakt. Klappertandend vocht ik tegen mijn tranen. Zo goed en zo kwaad als het ging bleef ik die wegslikken. Totdat bijna een uur later ik mijn man zag. Bij het weerzien gleed alle spanning uit mijn lijf en liet ik mijn tranen de vrije loop. En zo werden het een heel an- dere Kerst en jaarwisseling voor mij. Oudejaarsdag werd ik ge- opereerd. Om het herstel van het sleutelbeen te bespoedigen werd er een plaatje op gezet. Een vervelend einde van 2013. Ontvangen En toch. In deze weken leerde ik opnieuw ontvangen. Mijn relatie op een nieuwe manier ervaren vanuit praktische afhankelijk- heid. Hulp vragen bij elk klein dingetje. En geloof me: dat is be- slist niet gemakkelijk. Ik kwam erachter dat ik daarbij zelf mijn grootste sta-in-de-weg was. Want als ik eerlijk ben zie ik mezelf lie- ver als verzorger dan verzorgde; ben ik liever een gever dan een ontvanger. Omdat ik dat gewend ben vanuit mijn rol als moeder, vrouw en ook vanuit mijn be- roep. Om hulp en zorg te aanvaarden moest ik vooral mezelf overwin- nen en heel wat belemmerende gedachten aan de kant zetten, zo- als: ik wil niemand tot last zijn; ik kan het zelf wel; maar vooral ook: ik wil dat jij het op mijn manier doet. De stoofpeertjes. De tafelschikking voor het kerst- ontbijt. En natuurlijk direct af- ruimen en het aanrecht schoon. Zoals ik dat zou doen. Sokken Maar langzamerhand zweeg de control freak in mij en leerde ik: hulp vragen is fijn. Als je niet eens je eigen sokken kunt aan- trekken, geen eten kunt koken, niet zelf je haren kunt wassen, dan is er geen andere weg. En komt echte liefde tot zijn recht. Ik leer ontvangen en geef mijn geliefde(n) de kans om te geven. Wat ik verder leerde is dat dankbaarheid een belangrijke sleutel is. Als waardering voor mijn man en kinderen die me trouw bijstaan, maar ook voor mijn eigen genezing en herstel. Wanneer ik twee weken later in het ziekenhuis op controle kom, zie ik hoe het ook kan mislopen wanneer de zorgver- houding uit balans raakt. Een volwassen dochter schreeuwt te- gen haar bejaarde moeder die in een rolstoel aan tafel zit met een bord eten voor zich. Wat er pre- cies aan de hand is weet ik niet, maar ik voel dat de meeste om- standers de dochter veroordelen om haar woede-uitbarsting. Ik vel geen oordeel. Ontvangen is een kunst, maar de scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantel- zorger is flinterdun. Of dat nu je man of vrouw is of je dochter. Sowieso is mantelzorgen een loodzware taak die gemakkelijk leidt tot overbelasting of zelfs burn-out. Grenzen De kunst van het ontvangen zit hem in een goede balans en communicatie tussen gever en ontvanger van de zorg. Weten: wat kan ik zelf? Waaraan heb ik behoefte? En daarover duidelijk zijn. Zonder al te veel omhaal van woorden vertellen wat je nodig hebt. En voor de gever: helder zijn in het aangeven van grenzen en door te vragen als je niet duidelijk is wat er van je wordt verwacht. Maar bovenal. Dankbaar zijn. Voor elkaar. Voor het mogen dienen van elkaar in een relatie. • Bedenk precies wat je nodig hebt of waaraan je behoefte hebt (wat wil je bereiken met je vraag?) • Wees helder in je woord- keus en check of je partner je begrijpt • Hoe je iets vraagt, maakt een groot verschil • Accepteer dat je partner helpt op zijn of haar manier, en de dingen anders doet dan jij • Heb oog voor de intentie van je partner • Als je merkt dat je echt niet goed bent begrepen, stuur dan bij met heldere feedback • Laat je waardering blijken door dankjewel te zeggen of je partner een compliment te geven • Zorg dat je zelf oog en oor hebt voor de behoeften van je partner • Respecteer de grenzen die je partner aangeeft i Mr. Jacoline Steegstra is huwelijkstrainer, 21 jaar getrouwd en moeder van drie kinderen. Zij leert vrouwen hoe zij zelf of samen met hun man hun huwelijk kunnen verbeteren en versterken: www. huwelijkstrainer.nl i Wanneer er onbetaald langere tijd intensieve zorg wordt gegeven aan zieke of gehandicapte familieleden of vrienden, heet dat mantelzorg. Afhankelijk van de precieze definitie zijn er in Nederland 2 tot 3,5 miljoen mantelzorgers. Het merendeel is vrouw. 19 Tips om te leren ontvangen De scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantelzorger is flinterdun De stoofpeertjes: ik wil dat jij het op mijn manier doet Ontvangen is een kunst, maar de scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantelzorger is flinterdun. Foto: ANP De kunst van het ontvangen Sneinspetiele 15 februari 2014 Jacoline Steegstra zag zichzelf meer als verzorger dan als verzorgde. Maar door een val was zij opeens gedwongen zich over te geven aan de goede zorgen van haar naasten. En dat bleek nog knap lastig.
-
Upload
jacolinesteegstra -
Category
Documents
-
view
220 -
download
1
description
Geven en het anderen naar de zin maken is een valkuil voor velen. Met name vrouwen hebben er last van en raken daardoor nogal eens overbelast. En wanneer je dan zelf een keer zorg nodig hebt, is het een hele kunst om die kritiekloos te ontvangen.
Transcript of De kunst van het ontvangen
-
Relaties
H et was 23 december 2013. Daar lag ik dan. Languit. Mijn hoofd en lijf met een smak tegen de klinkers gesmeten. In een oog-wenk was mijn fi ets onder me weggegleden en wist ik: hier is geen houden aan. De pijn voelde ik nog niet eens. Daarvoor ging er te veel door me heen: de ko-mende feestdagen; mijn fi ets; de boodschappen; mijn man; de kinderen; is mijn jas nog heel? En tot slot: hoe kom ik hier van-daan?
De man die me overeind hielp, had niet in de gaten dat ik ge-wond was. Hij constateerde dat de fi ets en ik nog heel waren en reed verder. Daar stond ik. Alleen. Versuft en duizelig. Aangeslagen trok ik met mijn goede hand de fi ets omhoog en strompelde naar de eerste de beste winkel. Daar zakte ik op een bankje neer. In stilte huilend. Ik voelde in mijn
schouder botten over elkaar heen schuiven. Gebroken sleutelbeen, herkende ik van mijn kindertijd. Ik zou naar het ziekenhuis moe-ten.
Met trillende vingers belde ik thuis en waarschuwde mijn zoon. Mijn man was mobiel niet be-reikbaar. Om hulp vragen aan de winkelende klanten kwam niet in me op. Dus zocht ik het num-mer van een taxibedrijf. Maar net toen ik wilde bellen, was daar toch een mevrouw die zag dat er iets niet in de haak was. Zij en haar man brachten me naar de EHBO. Daar werd mijn trui losge-knipt en direct een rntgenfoto gemaakt. Klappertandend vocht ik tegen mijn tranen. Zo goed en zo kwaad als het ging bleef ik die wegslikken. Totdat bijna een uur later ik mijn man zag. Bij het weerzien gleed alle spanning uit mijn lijf en liet ik mijn tranen de vrije loop.
En zo werden het een heel an-dere Kerst en jaarwisseling voor mij. Oudejaarsdag werd ik ge-opereerd. Om het herstel van het sleutelbeen te bespoedigen werd er een plaatje op gezet.
Een vervelend einde van 2013.
OntvangenEn toch. In deze weken leerde ik opnieuw ontvangen. Mijn relatie op een nieuwe manier ervaren vanuit praktische afhankelijk-heid. Hulp vragen bij elk klein dingetje. En geloof me: dat is be-
slist niet gemakkelijk. Ik kwam erachter dat ik daarbij zelf mijn grootste sta-in-de-weg was. Want als ik eerlijk ben zie ik mezelf lie-ver als verzorger dan verzorgde; ben ik liever een gever dan een ontvanger. Omdat ik dat gewend ben vanuit mijn rol als moeder, vrouw en ook vanuit mijn be-roep.
Om hulp en zorg te aanvaarden moest ik vooral mezelf overwin-nen en heel wat belemmerende gedachten aan de kant zetten, zo-als: ik wil niemand tot last zijn; ik kan het zelf wel; maar vooral ook: ik wil dat jij het op mijn manier doet. De stoofpeertjes.
De tafelschikking voor het kerst-ontbijt. En natuurlijk direct af-ruimen en het aanrecht schoon. Zoals ik dat zou doen.
SokkenMaar langzamerhand zweeg de control freak in mij en leerde ik: hulp vragen is fi jn. Als je niet eens je eigen sokken kunt aan-trekken, geen eten kunt koken, niet zelf je haren kunt wassen, dan is er geen andere weg. En komt echte liefde tot zijn recht. Ik leer ontvangen en geef mijn geliefde(n) de kans om te geven.
Wat ik verder leerde is dat dankbaarheid een belangrijke
sleutel is. Als waardering voor mijn man en kinderen die me trouw bijstaan, maar ook voor mijn eigen genezing en herstel.
Wanneer ik twee weken later in het ziekenhuis op controle kom, zie ik hoe het ook kan mislopen wanneer de zorgver-houding uit balans raakt. Een volwassen dochter schreeuwt te-gen haar bejaarde moeder die in een rolstoel aan tafel zit met een bord eten voor zich. Wat er pre-cies aan de hand is weet ik niet, maar ik voel dat de meeste om-standers de dochter veroordelen om haar woede-uitbarsting. Ik vel geen oordeel.
Ontvangen is een kunst, maar de scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantel-zorger is fl interdun. Of dat nu je man of vrouw is of je dochter. Sowieso is mantelzorgen een loodzware taak die gemakkelijk leidt tot overbelasting of zelfs burn-out.
GrenzenDe kunst van het ontvangen zit hem in een goede balans en communicatie tussen gever en ontvanger van de zorg. Weten: wat kan ik zelf? Waaraan heb ik behoefte? En daarover duidelijk zijn. Zonder al te veel omhaal
van woorden vertellen wat je nodig hebt. En voor de gever: helder zijn in het aangeven van grenzen en door te vragen als je niet duidelijk is wat er van je wordt verwacht.
Maar bovenal. Dankbaar zijn. Voor elkaar. Voor het mogen dienen van elkaar in een relatie.
Bedenk precies wat je nodig hebt of waaraan je behoefte hebt (wat wil je bereiken met je vraag?) Wees helder in je woord-keus en check of je partner je begrijpt Hoe je iets vraagt, maakt een groot verschil Accepteer dat je partner helpt op zijn of haar manier, en de dingen anders doet dan jij Heb oog voor de intentie van je partner Als je merkt dat je echt niet
goed bent begrepen, stuur dan bij met heldere feedback Laat je waardering blijken door dankjewel te zeggen of je partner een compliment te geven Zorg dat je zelf oog en oor hebt voor de behoeften van je partner Respecteer de grenzen die je partner aangeeft
i Mr. Jacoline Steegstra is huwelijkstrainer, 21 jaar getrouwd en moeder van drie kinderen. Zij leert vrouwen hoe zij zelf of samen
met hun man hun huwelijk kunnen verbeteren en versterken: www.huwelijkstrainer.nl
i Wanneer er onbetaald langere tijd intensieve zorg wordt gegeven aan zieke of gehandicapte familieleden of vrienden, heet dat mantelzorg. Afhankelijk van de precieze defi nitie zijn er in Nederland 2 tot 3,5 miljoen mantelzorgers. Het merendeel is vrouw.
19
Tips om te leren ontvangen
De scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantelzorger is fl interdun
De stoofpeertjes: ik wil dat jij het op mijn manier doet
Ontvangen is een kunst, maar de scheidslijn tussen ontvangen en overvragen van de mantelzorger is fl interdun. Foto: ANP
De kunst van het ontvangen
Sneinspetiele 15 februari 2014
Jacoline Steegstra zag zichzelf meer als verzorger dan als verzorgde. Maar door een val was zij opeens gedwongen zich over te geven aan de goede zorgen van haar naasten. En dat bleek nog knap lastig.
