weekblad De Echo nummer 4 - jaargang 46

28 juni - 2013

Inhoud Voorwoord=nawoord Pagina 1 Ik kom bij u eten! Pagina 2 Omdat het kan! Pagina 5 Het godsdienstdrama Pagina 6

Eenmalige terugkeer: “de wekelijkse Echo”

Daar is ‘ie dan, het enige echte Nostalgienummer van De Echo! Daar is ‘ie dan, het enige echte Nostalgienummer van De Echo! Geen dure glossy, felle kleurenfoto’s of glim-mend papier, maar een ouderwets zwart-wit nummer, het papier nog gloeiend en de inkt kletsnat. De brug-gers onder ons kunnen het zich waarschijnlijk niet meer herinneren, maar dit was De Echo tot twee jaar geleden, toen de overstap werd gemaakt naar de maandelijkse glossy. Wil je dit nummer tóch in kleur zien, scan dan de QR-Code op pagina 8 of volg de link op dezelfde pagina. In dit nummer vooral veel actuele artikelen. De serie ‘Ik kom bij u eten’ gaat op bezoek bij meneer Leenders, onder andere aardrijkskundeleraar en huisjournalist, die met pensioen gaat. Ook andere vertrekkende ler-aren komen aan het woord in het artikel ‘De verander-ing’. In de column ‘Omdat het kan’ laat een leerling

zien dat wandelingen over het dak, tientallen uren spijbelen en het afsteken van kindervuurwerk voor bepaalde leerlingen eerder regel dan uitzondering zijn. In 'Het Godsdienstdrama' wordt het verhaal verteld van het vak Godsdienstkennis, dat wegbezuinigd wordt. Lees hoe het zover heeft kunnen komen op pagina 6. Op de Schoolkrant Awards, twee maanden geleden op 20 april, is De Echo in de prijzen gevallen! Het artikel ‘Met toeters en bellen’, over het werk van een recher-cheur won de prijs voor ‘beste artikel’. In de categorie ‘beste schoolkrant’ is De Echo tweede geworden, wat betekent dat de Philips van Horne het op een na beste schoolblad van Nederland heeft! Ook in de andere cat-egorieën deed De Echo het prima, want ook in de cate-gorieën ‘beste column’(voor ‘Te laat’), ‘beste cover’ en ‘beste vormgeving’ eindigden we als tweede.

02 de Echo nummer 4 | vrijdag 28 juni 2013

VOORWOORD = NAWOORD

Precies een jaar geleden werd ik helemaal blij van het idee dat ik De Echo ging begeleiden. Een mooie taak: werken met bruisende tieners, dieper duiken in het mysterie van Het Blad van de Philips van Horne. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet, namelijk dat ik na de komende zomervakantie op een andere locatie van LVO Weert ga werken. Samen met een aantal leraren van de Philips ga ik op een andere locatie werken. Leraren van andere locaties komen naar de Philips. Voor mij betekent deze verschuiving dat ik voortaan naar Het College fiets. Tja, dan wordt het lastig om het schoolblad van een andere locatie te begeleiden… Heel jammer! Het afgelopen jaar was een mooi jaar met De Echo. Het was niet altijd gemakkelijk om de juiste toon te vinden voor een goede weerklank bij leerlingen, docenten en ouders. De resultaten die behaald werden bij de laatste Schoolkrant Awards laten echter zien dat De Echo een schoolblad is van hoog niveau. We deden in vijf cate-gorieën mee, eindigden vier keer als tweede en kregen de eerste prijs voor ‘Beste Artikel’! Ik ben super trots op het redactieteam, dat naast het

schoolwerk en andere activiteiten tijd vindt om te schrijven, te organiseren en vorm te geven aan ons schoolblad. De brainstormsessies waar een nieuwe edi-tie altijd mee begint, waren een avontuur: je wist van tevoren nooit waar het ging eindigen. En steeds opnieuw kwam ‘iets’ op gang waardoor aan het einde van de rit weer een nieuw magazine van de pers rolde. Graag wil ik de kernredactie, redactie en alle medew-erkers bedanken voor de superfijne samenwerking. Ik loop het risico te vervallen in clichés, maar ik heb nu eenmaal geen andere woorden ter beschikking. Het was echt heel fijn om met jullie te mogen werken, naar jullie te mogen luisteren, van jullie te mogen leren. Ik ben een beetje jaloers op mijn opvolger, die komend jaar met De Echo aan de slag gaat. Maar ik ben er zeker van dat iedereen verder gaat op de ingeslagen weg, met artikelen van hoog niveau, ruimte biedend aan de creativiteit van de leerlingen van de locatie Philips van Horne. Blijf van elkaar leren, naar elkaar luisteren, elkaar stimuleren. Dan zal De Echo nog vele jaren Het Blad van de Philips van Horne zijn. Gerrie Kirkels.

Waarom vragen? Sudoku & droedel Waarom is er wel deeltijdwerk en deeltijdloon, maar

zijn er geen deeltijd-rekeningen?

Waarom moet je een auto die op diesel of benzine rijdt, toch ook gas geven?

Waarom zitten er lepels op een vorkheftruck?

Hoe komt de man die de sneeuwschuiver bestuurt bij zijn werk?

Waarom drukken valseMUNTERS papiergeld?

Waarom schrijf je 22 met twee tweeën, maar 33 niet met drie drieën?

Waarom is het woord dyslexie zo moeilijk?

Waarom is een boksRING vierkant?

Waarom heet een handschoen een handschoen, ter-wijl je je schoenen niet aan je handen aantrekt?

Als je niet dronken over straat mag, waarom heeft de kroeg dan een uitgang?

Waarom heet een antiloop antiloop, terwijl het een van de snelste dieren ter wereld is?

Hoeveel dieper zou de oceaan zijn zonder spon-

zen? Waarom moet je voor steelpannen betalen? Als piepschuim wordt vervoerd, waarmee wordt dat

dan verpakt?

Wat voelt een vlinder in zijn buik als hij verliefd

is?

www.facebook.com/PvhDeEcho 03

Omdat het kan!

Gekke dingen gebeuren altijd en overal. Maar soms…… Aangezien je een groot deel van je leven binnen de muren van de Philips doorbrengt kan het nog wel eens zo zijn dat er ook daar gekheid plaatsvindt. Misschien ben ik gewoon een telaatkomende, spijbelende, al-leskwijtrakende idioot, en heb ik een vertekend beeld van dit fenomeen. Maar misschien ben ik niet zo erg als ik lijk. De mentaliteit is aan het ve-randeren. Nu valt niet iedereen hier onder hoor, maar voor de meesten zijn verboden dingen toch echt leuk. Op de derde etage bi-jvoorbeeld, daar liggen nonstop matten klaar voor een rustige pauze of gespijbeld uurtje. En als jij toevallig de gelukkige eigenaar bent van een raamsleutel, heb je, onder andere vanaf daar, toegang tot het dak. Ik verbaas me er telkens weer over dat sommige ding-en gewoon kunnen op school. Spijbelen bijvoorbeeld, is een probleem dat veel meer en veel harder aangepakt zou moeten worden. Ik heb het nooit gezegd aangezien ik er zelf ook aan deed, maar eigenlijk zou het anders moeten. Het enige probleem dat hier komt zijn je oud-ers. Voor veel onderbouwers is het zo dat je ouders een brief kregen, met daarin de inlog voor Magister, maar bovenbouwers konden deze envelop zélf afleveren. Ik vond die van mij afgelopen week in mijn kluisje en besefte me dat er toen een wereld voor me open ging. Dit is trouwens niet het enige wat nodig is om suc-

cesvol te spijbelen. Extra vakken werken bijvoorbeeld geweldig; ‘Waar was je? ‘– ‘Bij mijn extra vak, ik moest deze les echt komen...’ Afwezigheidsbriefjes zijn altijd nog het succesvolste, maar je moet hierbij onthouden dat zoiets nog een tijdje te traceren is. Wat je wel kunt doen is meer uren aankruisen dan nodig is, en meer-dere afspraken op één briefje te zetten.

Op alcohol wordt ook niet echt gelet. Een tijdje geleden zag ik dat een schoolmedewerker alco-hol had gezien. Hij/Zij meldde dit keurig bij een ‘hoger’ per-soon.Die vroeg daardoor aan het groepje of ze iets bij zich had-den, maar natuurlijk zeiden ze nee. Dat deze 13-jarigen flessen vol sterke drank hadden, is voor de school een gemiste kans en een voorbeeld van slechte con-trole. En over controle gespro-ken. Ik ken mensen die geld

‘lenen’ uit andermans jas, om het zo maar te zeggen. Niet goed, maar ook dit gebeurt. Het is natuurlijk de vraag wie hier verantwoordelijk voor is. Leerlingen zelf gedragen zich zo en ook ik heb ervaring met ‘slecht’ gedrag. Nu kan ik me helemaal voortstellen dat jullie, leraren en schoolleiding, geen politieagentje willen spelen. Maar geloof me, het is nodig. Dit allemaal kan blijkbaar en aan het begin van het jaar had ik nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. Om het eind van het jaar te vieren, heb ik nog wat ster-retjes afgestoken en confettikanonnen afgevuurd. Lang leve de Philips!

Cyanide and Happiness

04 de Echo nummer 4 | vrijdag 28 juni 2013

Ik kom bij u eten - Jan Leenders

41 jaar heeft hij lesgegeven op de Philips. Deze –bijna 64-jarige- aardrijkskundedocent, fotograaf, presenta-tor én onderzoeker ging naar het toenmalige Bisschoppelijk College en studeerde Geografie. Denk bij zijn jeugd aan de Beatles, Rolling Stones, en lange haren…

Hoe hebt u uw jeugd ervaren? Mijn jeugd was fantastisch, ik zou het zo overdoen! Oorspronkelijk kom ik uit Noord-Holland, maar al op mijn zevende ben ik naar Weert verhuisd. Op Keent, waar we gingen wonen, had ik het naar mijn zin; ik kon er lekker voetballen, rolschaatsen, ik werd misdienaar, ging bij de scouting en de drumband en ik had veel vriendjes. Ons gezin was snel ‘geïntegreerd’, én het was thuis heel gezellig. We ondernamen veel, gingen fietsen en zwemmen in de IJzeren Man en kamperen. Ook mijn schooltijd was erg plezierig. Toen ik op de middelbare school zat, kwamen de Beatles en de Roll-ing Stones op. Ik wilde mijn haren laten groeien, maar op school vonden ze dat nou niet bepaald goed! Als je haar een beetje langer werd, zei een priester-leraar, terwijl hij aan mijn haren trok boven mijn oren: ‘Zou jij niet eens naar de kapper gaan, jongen?’. Dan móest je je haar wel laten knippen. De omslag kwam toen een leerling uit Den Haag weigerde naar de kapper te gaan.

Het werd een rel, maar hij heeft het gewonnen! De an-dere leerlingen, waaronder ik, lieten toen ook onze haren voorzichtig groeien. Pas later in Amsterdam, toen ik daar vanaf 1967 op kamer zat, werd het pas écht lang. Toen ik mijn middelbare schooltijd op Het College had afgemaakt, in 1967, wist ik niet goed wat ik wilde doen. Uiteindelijk ben ik bij de studie Sociale Geografie terechtgekomen, daar kon ik later alsnog veel kanten mee op, onder andere de journalistiek. Na drie jaar koos ik als specialisatie ontwikkelingsgeografie. Aan onderwijs dacht ik nog helemaal niet, ik zag mezelf eerder naar een ontwikkelingsland gaan. Ik ben slechts per toeval bij het lesgeven uitgekomen. Eerst ging ik voor onderzoek naar Tunesië. Voor het onderzoek, dat ging over “de migratie van platteland naar stad”, moest ik veel enquêtes afnemen. De tolk die ik van de universiteit kreeg, functioneerde niet, was maar een rare man. Had geen touch met de bewoners. Hij vertaalde veel te kort, mijn hele onderzoek dreigde naar de bliksem te gaan. Ik heb toen Abdelaziz, de oud-ste jongen uit een gezin dat ik had geïnterviewd, gev-raagd om tolk te worden. Alle deuren gingen voor me open! Hij kende de wijk op zijn duimpje, dacht mee en vertaalde goed. Door hem heb ik veel interessante mensen gesproken. Bij mijn vertrek gingen we als

www.facebook.com/PvhDeEcho 05

goede vrienden uit elkaar. Nog vier jaar heb ik schriftelijk contact met hem gehad, maar opeens kreeg ik geen antwoord meer. Na twee mislukte pogingen om hem te pakken te krijgen, gaf ik de hoop op; Abdelaziz zou ik nooit meer zien. Twee jaar geleden werd ik opeens opgebeld door een naamgenoot uit Zeeland, die via Facebook was be-naderd door de zoon van Abdelaziz. Eerder dit jaar ben ik weer in Tunis geweest om mijn tolk, na veertig jaar, weer te bezoeken. Het was fantastisch om hem weer te spreken, en te zien hoe het met hem gaat. Hij vertelde dat hij zijn ervaring als tolk voor mij bij zijn latere baan in het gevangeniswezen goed heeft kun-nen gebruiken. Als cadeau gaf ik hem een fotoboek met de dia’s van toen. Terwijl we het boek aan het doorbladeren waren, werd hij opeens heel emotioneel. Er bleek een foto van zijn zes jaar eerder overleden moeder in te staan. In de sloppenwijk heeft hij nooit een fototoes-tel gehad, dus dit was een van de weinige beelden die hij van haar had.

De beoordeling Op het menu stond Surinaamse kip; een simpel maar heerlijk gerecht. Het brood, de saus en de salade pas-ten goed bij elkaar, en we konden er geen genoeg van krijgen. Ook het toetje van ijs was lekker. Aan gezelligheid ontbrak het niet, en we zijn dan ook meer tijd kwijt geweest met het bekijken van foto-boeken en het voor- en natafelen dan aan het eten zelf. Kortom, een érg gezellige avond. Smaak: ****

Presentatie: ***

Gezelligheid: *****

Hoe bent u dan op de Philips van Horne terechtgek-omen? Toen ik terugkwam van mijn reis, moest ik voor peda-gogiek en didactiek en mijn tweede vak “Onderwijsgeografie” stage lopen op een middelbare school. Ik besloot naar Weert te gaan, waar mijn verkering woonde. Er was net een nieuwe school op-gericht: de Philips van Horne. Aan een aardrijkskun-deleraar heb ik gevraagd of ik stage mocht lopen, wat hij goed vond. Na de drie maanden stage heeft school mij gevraagd of ik wilde blijven. Eerst ging ik op reis naar Tunesië, maar sinds mijn terugkomst ben ik nooit meer op school weggegaan. Toch is het nooit gaan vervelen. 41 jaar lang heb ik met plezier voor de Philips van Horne gewerkt. Als leraar kon ik ook lesgeven over ontwikkelingslanden en daarnaast journalistiek actief zijn, mijn tweede hobby. Op school heb ik alles kunnen doen wat ik wilde doen; Van Horne Pop, de commissie voor buitenschoolse activiteiten, het derdewereldproject, de Medezeggenschapsraad, het Muziekgala, de schoolmusicals, de jubileumcommissies, de report-agesite en nog veel meer. Dat is denk ik een van de redenen dat ik het zo lang op dezelfde plaats heb uitgehouden.

“Maar de Philips van Horne vergeet ik nooit. Nooit.” Ook buiten school ben ik actief. Zo vind ik foto-graferen ontzettend leuk. Van alle foto’s die ik maak - en dat zijn er duizenden per jaar - laat ik een jaarboek maken. Aan het eind van elke maand selecteren we een paar foto’s van speciale activiteiten voor in het boek. Dat kunnen vakanties zijn, maar ook begrafenis-sen, avonden met vrienden, debatten die ik pres-enteer, verbouwingen, feesten en ga zo maar door. Als je veel foto’s maakt, is de kans groot dat ze alle-maal in een map op de computer verdwijnen. Door er een boek van te maken, heb je een leuk aandenken. Bovendien is het altijd leuk om iets tastbaars te heb-ben, in plaats van naar een foto op een scherm te moeten turen. Ook de journalistiek blijft me interesseren. Ik heb ooit in de NRC een artikel geschreven over Tunesië, en ik was een van de oprichters van Streekromroep Weert, het huidige Weert FM en was freelance verslaggever voor Omroep Limburg, het huidige L1. Misschien ga ik na mijn pensioen toch weer iets journalistieks doen…

Maar de Philips van Horne vergeet ik nooit. Nooit

06 de Echo nummer 4 | vrijdag 28 juni 2013

Het godsdienstdrama

Godsdienstkennis, al bijna zo lang de Philips

van Horne bestaat een vak op het lesrooster.

Toch is de Centrale Directie van onze school

van plan het vak af te schaffen, en deels te

vervangen door ‘Burgerschap’. Lees hier het

drama van de ondergang van een vak.

Al sinds 1969 aanwezig op onze school, is

Godsdienstkennis niets minder dan een stukje

schoolcultuur. Godsdienst heeft veel meer ges-

chiedenis dan ‘nieuwe’ vakken als Informatica en

Techniek en heeft het op haar beurt ook al 44 jaar

uitgehouden. Van veel andere vakken, bijvoor-

beeld Latijn/Grieks, Spaans en Kunstgeschie-

denis, kan dit niet gezegd worden. Zelfs de Com-

puterclub, met op haar hoogtepunt 200 leden,

ging eerder ten onder dan het vak

Godsdienstkennis, nog lang voor de eerste iPads

door Chinese kinderhanden in elkaar werden

geschroefd.

Godsdienst is een tijdloos vak. Een van de oor-

zaken daarvoor is dat de inhoud van het vak door

de jaren heen is veranderd. Eerst richtte het vak

zich vooral op het christendom, maar in de jaren

’80 kwam er verzet tegen het lesprogramma,

waarin de eerste twee jaar gewijd waren aan de

Bijbel. Daarbij werd in 1985 de HOS-wet, een

onderwijsbezuiniging waardoor docenten in de

laatste jaren van havo en vwo minder verdienen,

ingevoerd. Dit had tot gevolg dat godsdienstken-

nis in V6 en H5 van de lessentabel werd

geschrapt, dertien jaar nadat het in 1972 een ver-

plicht vak voor alle leerlingen was geworden. Ook

werd het programma verbreed; in de onderbouw

werd aandacht besteed aan de wereld-

godsdiensten, in de bovenbouw kwamen de alge-

mene kenmerken van religies aan bod. Eind jaren

’80 werd er nog meer op godsdienst beknibbeld;

in M4 verdween het vak, met de belofte van eigen

directie dat dit de laatste bezuiniging zou zijn.

Aan het begin van de jaren ’90 kon niemand ver-

moeden dat het vak nóg een keer op de schop

genomen zou worden. Toch gebeurde dat wel in

de 21ste eeuw. De bovenbouw Mavo ging verloren

toen zij naar Het Kwadrant werd verplaatst, in de

hoogste jaren van de Havo en het Vwo werd

godsdienst in 2007 en 2008 opgedoekt en ook in

de onderbouw van de Mavo wordt geen

godsdienstles meer gegeven.

Zo kon het gebeuren dat Godsdienstkennis een

kleinere rol ging spelen op onze school. Dit is

opvallend, aangezien er, ook in Weert, meer en

meer een mengelmoes ontstaat van verschillende

culturen op school. Het komt hierbij steeds vaker

voor dat leerlingen met verschillende achter-

gronden en godsdiensten bij elkaar op school

zitten. Dit hoeft allemaal geen probleem te zijn,

maar afschaffing van Godsdienstkennis is vragen

om moeilijkheden! Hoe meer onze school ve-

randert in een mavo/havo-school, hoe gemengder

het milieu zal worden (zie noot 1). Meer dan Het

College en Het Kwadrant zal de Philips van

Horne(of moet ik zeggen: ‘Locatie Wertastraat’?)

leerlingen uit alle windstreken lesgeven. Begrip

voor elkaar is hierbij ontzettend belangrijk. Dit

geldt niet alleen op school, maar ook in de Neder-

landse samenleving. Dat Godsdienst dan ook

juist nú wordt afgeschaft, heeft daardoor meer

weg van een goede grap dan van een duurzame

bezuinigingsmaatregel. Sectordirecteur Jeroen

Vegter denkt daar anders over: ‘In de onderbouw

moeten we terug naar een rooster van 30 uur per

week, waar nu vaak 33 of 34 uur worden

gegeven. We snoeien niet zomaar in het wilde

weg. Zo vinden we het belangrijk dat de

“Eerder goede grap dan

bezuiniging”

kernvakken(Wiskunde, Rekenen, Nederlands,

Engels, red.) behouden blijven. Ook willen we dat

de vakken waarin je eindexamen kunt doen stevig

vertegenwoordigd zijn. Ons laatste uitgangspunt

is dat er ruimte blijft voor de speerpunten van de

school. Godsdienstkennis is geen kern- of ein-

dexamenvak, en speelt een veel kleinere rol in de

levens van leerlingen dan pakweg 20 jaar

geleden. Daardoor zal Godsdienstkennis helaas

geschrapt worden. Overigens verdwijnt niet alleen

07 www.facebook.com/PvhDeEcho

godsdienst, ook Verzorging wordt opgeheven. We

willen de pijn zoveel mogelijk verzachten, wat de

reden is dat we het vak Burgerschap gaan geven.

Natuurlijk zal dit vak Godsdienst en Verzorging

nooit helemaal kunnen vervangen, maar de kern

van wat we met die vakken wilden doorgeven, zit

ook in Burgerschap.’

Op een informatieblad over dit vak valt te lezen dat

er onder andere aandacht wordt besteed aan

‘Respectvol omgaan met elkaar’, ‘[Het] Opstellen

en naleven van gedragsregels’ en, jawel, ‘culturen

en religies’.

Dat is allemaal heel mooi, maar ik mag toch hopen

dat een school haar leerlingen, door de manier

waarop zij worden begeleid, en ook de samen-

stelling van de lessen(tabel), automatisch leert

‘respectvol met elkaar omgaan’? Door de invoering

van een vak als ‘Burgerschap’ geeft een school

toch eigenlijk toe dat zij slecht onderwijs geeft?

‘Juist als je die waarden belangrijk vindt, geef je er

extra aandacht aan. Het vak Burgerschap is daar

een goed middel voor.’ Aldus meneer Vegter.

Vakdocent Pierre Vossen ziet het allemaal met

lede ogen aan: ‘De Centrale Directie zegt zelf dat

er bij de herinrichting van het rooster aandacht

moet blijven voor het ‘cultuurprofiel’ van onze

school. Dit is juist een argument om

godsdienstkennis op het rooster te behouden!

Godsdienst verbindt de verschillende elemen-

ten van cultuur, maakt vaak zelfs de ziel uit van

een cultuur. Om kunst en cultuur te begrijpen,

is kennis van verschillende religies een ver-

eiste. Dit is slechts één van de vele argumen-

ten voor het behoud van godsdienstkennis.’ Dat

laatste blijkt wel uit de tientallen steunbetui-

gingen van ouders en collega’s. Zij wijzen

onder andere op het praktische nut van

godsdienstkennis bij andere vakken, maar ook

de bijdrage aan de algemene kennis van leer-

lingen en begrip voor anderen. Eén ouder

wenst de sectievoorzitter zelfs veel succes in

‘de strijd tegen de demoralisering van de

wereld’.

Het lijkt erop dat het in elkaar timmeren van

een vierkant rooster voor de directie bel-

angrijker is dan alle inhoudelijke argumenten bij

elkaar.

En dat is doodzonde.

Noot 1: Ministerie voor OCW, Onderwijsdeelname

naar etniciteit

09

a

www.echo-online.nl.tt 08 info

Druk Hub Jacobs Oplage 1000 Online www.facebook..com/PvhDeEcho

colofon

Kernredactie Job Veltman (hoofdredacteur) Lisanne Wetemans Eindredactie Gerrie Kirkels Redactie Dolly Haselager Mark Dierick Webredactie Vacature Medewerkers Stef Creemers Evi Hendrikx David van Garderen Harry Geerlings Jan Leenders

Anass Mephtah Ralf Corsten Henk Sentjens Jop Sforza Merlijn Sipkes Bram Stelwagen Loek Vossen Veerle horst Dit nummer in kleur bekijken? Scan de onderstaande QR-code

of surf naar http://issuu.com/deecho/docs/echo-14

De verandering

de Echo nummer 4 | vrijdag 28 juni 2013

Werkten er dit jaar al veel leraren op verschillende locaties, volgend jaar wordt het personeelsbestand helemaal omgegooid. Docenten die al meer dan tien jaar op de Philips lesgeven worden zonder pardon overge-plaatst naar andere scholen(zelfs het Junior College in Budel) – en an-dersom - allemaal om zo veel en snel mogelijk het gevoel van ‘één school, drie locaties’ te kweken. De Echo ondervroeg drie vertrekkende leraren over hun ervaring op ‘onze’ school. Mevrouw Bruens – Geschiedenis Werkt op PvH sinds: 2007 Gaat naar: Het College ‘Wat ik ontzettend zal gaan missen, is de sfeer op de Philips van Horne. Het voelde hier zoals een school moet voelen. Als ik opnieuw moest kiezen, had ik weer voor de Philips gekozen. Mijn collega’s waren fijn en de leerlingen behoren tot de liefste van heel Nederland. Waar ik op Het College naar uitkijk, is de uitdaging; het meenemen van de sterke punten van de Philips van Horne, terwijl je probeert die van Het College te behouden. Tegen de PvH zou ik vooral willen zeggen: Blijf die fijne school die het nu is! In mijn tijd op de PvH heb ik veel gedenkwaardige dingen meegemaakt. Ik heb mooie herinneringen aan de verschillende reizen, het MEP en ook aan de band die je krijgt met klassen en leerlingen. Ik ben erg trots op de MEP-deelnemers, die elk jaar weer een hoog niveau hadden, en ook ‘mijn’ TTO-leerlingen.’ Meneer Verstappen – Wiskunde Werkt op PvH sinds: 1993 Gaat naar: (waarschijnlijk) Het College ‘Het wisselen van school is bijna net als emigreren. Je laat heel wat achter; leerlingen, collega’s, de gemoedelijke sfeer, de muziek en ‘mijn plek’. Op de Philips hebben we een bijzonder docententeam, waar ik veel respect voor heb. Ook dat moet je achterlaten. Gelukkig krijg je er ook wat voor terug: nieuwe collega’s, een nieuwe manier van werken, de leerlingen en een andere cultuur. In mijn bijna twintig jaar op deze school is er toch wel wat veranderd. Eerst was het veel meer een sociaal bad, een grote familie, voor ie-dereen. Tegenwoordig is het meer een ieder-voor-zich-school. Mijn wens voor de Philips van Horne is, dat de muziek blijft. Verder is het goed om rekening met elkaar te houden. En: Trek je niet teveel aan van het taakbeleid maar doe als docent wat je moet doen, wat je gevoel je ingeeft. Je bent tenslotte een professional.’ Mevrouw Bosch – Frans

Werkt op PvH sinds: 2001

Gaat naar: Het College

‘Waarschijnlijk zal ik mijn collega’s gaan missen, en ook de leerlingen.

Zeker leerlingen die je meerdere jaren in de klas hebt gehad.’