Ons actief beschermen tegen de inslag van een planetoïde is anno

2006 nog onmogelijk. Uit experimenten blijkt dat door de

losse structuur van de meeste planetoïden zelfs kernbommen geen afwerend effect vertonen.

De energie van hun explosie wordt door de planetoïde als

door een spons geabsorbeerd…Voorlopig is onze bescherming

beperkt tot het observeren van de hemel. Enkel planetoïden die

groter zijn dan 1km in diameter kunnen we met onze telescopen

opmerken. Onze ruimtevaart-organisaties sturen sinds kort

sondes die landen op planetoïden om hun samenstelling en geologische structuur te

bestuderen. Met die kennis hopen we binnenkort het juiste

afweermechanisme te bedenken.

De kracht van dergelijke inslagen is soms vergelijkbaar met duizenden kernbommen. Een beroemd voorbeeld is Meteor Crater in Arizona (USA) maar een nog beroemder voorbeeld is de Chicxulubkrater van Mexico (foto hieronder). De meteoriet die deze 200km grote krater heeft gemaakt, was 65 miljoen jaar geleden verantwoordelijk voor het uitsterven van 75% van al het leven op Aarde, inclusief de dinosauriërs.

Nadat de planeten van ons zonnestelsel gevormd waren, zweefden er kleinere stukken restafval rond, de zogenaamde planetoïden. De asteroïden bevinden zich in een baan tussen Mars en Jupiter in de asteroïdengordel terwijl de kometen aan de rand van ons zonnestelsel in de Kuipergordel wentelen. Ze blijven niet altijd netjes in die gordels, omdat ze continu zoals in een groot biljartspel tegen elkaar botsen en elkaar wegstoten. Soms is de Aarde hun doelwit. Het feit dat er de laatste 100 jaar 2 inslagen zijn geweest die een stad zoals New York of Londen van de kaart hadden kunnen vegen illustreert dat we ons zorgen moeten maken. De inslagen waren gelukkig in het dunbevolkte gebied Tunguska (Siberië) en Matto Grosso (Brazilië).

Een zonnewind is in staat om de energiebevoorrading van een land uit te schakelen. In augustus en september 1859 vielen de telegraaflijnen in de USA uit, of werkte het systeem zelfs zonder dat het op voeding was aangesloten. Een zonnestorm op 24 maart 1940 maakte 78% van de telefoongesprekken in Minneapolis onmogelijk. Door verhoogde zonneactiviteit in 1989 viel hetelektriciteitsnet in Canada uit. 11 jaar later waren er energieproblemen

in de USA en Italië (Rome).

De Zon verliest materie: we spreken van een zonnewind en die wind bereikt de Aarde! Rond de Aarde bevindt zich een magneetveld die ons tegen de elektromagnetische deeltjes uit de zonnewind beschermt. Maar aan de polen is deze magnetosfeer het zwakst. De zonnedeeltjes botsen er met onze dampkring en dat levert een prachtig lichtspektakel op, bekend als het poollicht of het Noorderlicht op het noordelijk halfrond. Echter, het magneetveld is niet constant. Meer nog, uit onderzoek van lavagesteenten is gebleken dat het magneetveld regelmatig ompoolt en dit ompolen gaat gepaard met een zeer significante reductie van de veldsterkte. De gevaarlijke zonnedeeltjes kunnen dan ongehinderd het aardoppervlak bereiken. Wat de biologische gevolgen zijn, daarover zijn de meningen verdeeld.

De beschermers van de Aarde

De planeten Saturnus en Jupiter met hun grote maasa

trekken veel stukken restafval naar zich toe. Ze

kunnen terecht de beschermers van de Aarde worden genoemd. De foto

hiernaast toont hoe de komeet Shoemaker-Levy 9 in 1994 insloeg op Jupiter.

De statistisch verwachte frequentie per jaar (vertikale as, uitgedrukt in logaritme) van de verschillende impacts. We vergelijken de kracht van de impact met die van de Hiroshima atoombom.