daphne annika günther

Socialisatieverslag

1 NOVEMBER 2013Wfpedp.cnorm.v413

Daphne Günther 1B, 1070100Pedagogiek

Yvonne Koper

Voorwoord

Dit verslag is geschreven naar aanleiding van comakership 8.1 Normen en Waarden. Het is voor een ieder die geïnteresseerd is in, hoe ik ben geworden wie ik ben. Omdat er ook een emotionele lading aan vast zit, word geacht het verslag niet besproken te worden zonder toestemming van de auteur.

Het verslag heeft betrekking op persoonlijke herinneringen, die maken wie ik ben in het heden. Elk hoofdstuk heeft zo zijn eigen invloed gehad, dit dient gerespecteerd te worden.

Ik wil graag mijn familie bedanken, voor het ophalen van de herinneringen. Tevens wil ik ze bedanken dat zij voor mij hebben klaargestaan door mijn hele jeugd heen, ook als wij soms ruzie hadden.

1

Inhoud pagina nr.

Inleiding 2

Verleden 3

Family, the favourite part of my life 4

Normen en waarden 5

Those who don’t speak our language, but still say allot 6

The ones who are loved 7

Sports 8

School 9

Home is where the heart is 11

The world 12

Heden 13

Who am I? 14

Toekomst 16

Plannen 17

Wat wil ik ooit in me leven nog doen 18

Conclusie 19

Special thanks 20

Nawoord 21

2

Verleden

3

Family, the favourite part of my life

Mijn familie betekent heel veel voor me, ze zijn er altijd en hebben altijd voor me klaargestaan.

Ik kom uit een gezin van zes: Vader (Nico), moeder (Carla), drie zussen (Marjolijn, Monica en Wendy) en ikzelf (Daphne). Mijn ouders hebben elkaar leren kennen in de zomer van 1979, zij zijn getrouwd in Augustus 1985. In 1987 kregen zij hun eerste kind, mijn oudste zus, genaamd Marjolijn. In 1989 kwam hun tweede kind, genaamd Monica. In 1992 kregen zij hun derde kind genaamd Wendy en uiteindelijk in 1994 kregen zij hun vierde kind, genaamd Daphne.

Het begon al voor mijn geboorte, ik was 2 weken over de uitgerekende datum. Wanneer ik ongeveer begon met praten is niet te zeggen, wel was ik later als mijn zussen met woordjes zeggen. Voor de tijd dat ik begon te praten wijste ik alles aan wat ik wilde, “want er rende altijd wel iemand voor je” aldus mijn moeder.

Het was heel gezellig om drie zussen te hebben, echter bracht het ook de benodigde ruzies met zich mee. Toen ik kleiner was, stond ik altijd aan de kant van me oudste zus. Mijn jongste zus was meestal degene die we aan het plagen/pesten waren. Op de dagen dat er ruzie was, kon het ook flink uit de hand lopen. Zo hadden mijn oudste zus en ik, mijn jongste zus buitengesloten van huis. Ondanks de ruzies, stonden mijn zussen altijd voor me klaar wanneer ik ruzie had.

Mijn opvoeding vind ik niet heel erg autoritair, maar ook weer niet uiterst permissief. Wel vind ik ons gezin op een kluwengezin lijken, omdat wij altijd gezamenlijk naar verjaardagen gingen en veel dingen deelde met elkaar. Nog steeds komen mijn twee oudste zussen veel thuis, ook al wonen zij nu op zichzelf.

Ons gezin is altijd erg gastvrij geweest, het was nooit een probleem als een vriendje of vriendinnetje mee naar huis kwam in de middag. Ook was het geen probleem als ik bijvoorbeeld naar een vriendinnetje toe ging. Er werden duidelijk grenzen gesteld dat ik moest bellen als ik ergens anders was, of dat mijn kamer opgeruimd was als er iemand mee kwam.

Religie heeft geen rol gespeeld bij ons thuis. Dit heeft denk ik wel invloed gehad op hoe ik ben geworden, uiteindelijk ben ik wel nieuwsgierig naar alle soorten geloven. Ik ben er van overtuigd dat er wel iets is na de dood. Wanneer er Jehova’s aan de deur kwamen, was ik wel altijd in gesprek. Omdat ik nogal sceptisch ben over wat er wordt gezegd.

Aan politieke overtuigingen heerste er niet echt iets in huis. Mijn vader is rechts en mijn moeder meer midden-links. Er is nooit een druk gelegd op dat wij een kant moesten kiezen, er werd altijd duidelijk gemaakt dat beide kanten altijd wel goede punten hebben.

De rolverdelingen waren altijd duidelijk, mijn ouders waren de baas. Als zij niet in de buurt waren, dan was mijn oudste zus de verantwoordelijke.

Mijn ouders waren in de opvoeding zeker niet autoritair. Er werden altijd afspraken gemaakt en als ik het er niet mee eens was, dan kon ik dat zeggen. Niet dat er altijd rekening mee werd gehouden, maar hoe ouder ik werd hoe meer ik kon onderhandelen. Ze waren altijd duidelijk over wat ze wilde, wat ze verwachtte en welke grenzen werden gesteld.

4

Normen en waarden

Er is altijd sprake geweest van een aantal standaard normen en waarden in ons gezin, de belangrijkste is toch altijd wel respect voor elkaar. Er werd niet gepest bij ons thuis en wanneer het erop aankwam, stonden we altijd voor elkaar klaar.

Verantwoordelijkheid dragen voor je eigen acties was ook belangrijk, zo wist je al vroeg welke gevolgen wat had. Zo wist ik dat als ik ruzie maakte, ik eerder naar bed moest of bijvoorbeeld huisarrest had.

Van jongs af aan werd ons geleerd om altijd beleefd te blijven. Als je iets wilde moest je er netjes om vragen en het niet zomaar doen of pakken. Dit was niet alleen thuis het geval, maar ook als we op verjaardagen en of visite waren bij anderen.

Ouderen mensen en onbekenden moest wij altijd met u aanspreken, dit gold echter niet voor onze ouders. Mijn oom en tante heb ik vroeger wel aangesproken met u, maar naarmate ik ouder werd deed ik dit niet meer. Naarmate ik ouder werd, is er steeds vaker gezegd dat ik geen u hoefde te zeggen.

De leefomgeving netjes houden deden wij gezamenlijk. Er werd vaak ruzie gemaakt om wie de tafel moest dekken en afruimen vroeger. Later werd dit minder omdat wij niet meer aan de tafel gingen eten.

Met geld om leren gaan was een belangrijke waarden bij ons thuis, mijn ouders wilden dat wij later zelfstandig en onafhankelijk met geld om konden gaan. Dit werd gestimuleerd doordat wij bijvoorbeeld spelletjes zelf moesten kopen, en daar zelf voor moesten sparen. Nog een onderdeel daarvan was het krijgen van zakgeld, dit kregen wij per maand en het bedrag was afhankelijk van de leeftijd. Doordat ik zelf moest sparen voor spelletjes heb ik de waarde van geld meegekregen en dat niet alles vanzelf maar komt aanwaaien.

Er werd bij ons thuis niet gerookt en er werd ook niet gestimuleerd dat wij alles een keer moesten proberen. In tegendeel zelfs, als wij voor onze 18e niet hadden gerookt kregen wij een geldbedrag ervoor terug.

Uiteraard was een waarde dat wij nooit iets tegen de wet mochten doen, dat hield in niet stelen. Geen gebruik van drugs, geen alcohol onder de 16 en niet te hard rijden met de auto of de scooter.

Er werd altijd gezorgd dat wij ons veilig en vertrouwd voelden bij ons thuis. Er werden duidelijke grenzen gesteld en er werd altijd openlijk gepraat over problemen op school of met vriendjes.

5

Those who don’t speak our language, but still say allot

Van jongs af aan zijn er al huisdieren in mijn leven, dit heeft zeker een invloed op mij gehad.Het begon voor mij met de komst van de eerste hond in 1996 genaamd Yoshi, zij was een hele lieve Berner Senne hond. Toen zij net bij ons thuis kwam was ik anderhalf jaar oud ongeveer, zij was er dus al vanaf het moment dat mijn geheugen zich begon te ontwikkelen. Later kwam de tweede hond erbij Tarah, een hele lieve blonde labrador.

Na negen jaar vol plezier met Yoshi, overleed zij in 2005 aan een opengesprongen tumor in haar buik. Zij was mijn levensmaatje geworden, ze ging mee op vakanties en als het sneeuwde ging ze altijd mee naar buiten. Sindsdien heb ik altijd een zwak gehad voor het ras Berner Senne en hoop ik dat dit ras ook mijn eerste eigen hond wordt.

Op dierendag 2005 kwam Luna (een mix tussen een Herder en een Friese Stabij) bij ons gezin, omdat de tweede hond Tarah erg eenzaam was na het overlijden van de eerste hond.

Voor 1 jaar heeft de Berner Senne Loris bij ons gewoond, wij hebben haar opgevoed omdat de fokker daar zelf geen tijd voor had op dat moment. Uiteindelijk is uit het derde nest van Loris, Zyva gekomen. Toen Tarah overleden was aan een tumor in haar nek, besloten wij als gezin toch nog een laatste hond te nemen.

Door de jaren heen zijn er ook nog katten, konijnen, hamsters, vogels, vissen en cavia’s geweest in ons huis. Al deze dieren horen in mijn verleden en hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Ondanks dat zij niet kunnen praten, bracht het een grote verantwoordelijkheid met zich mee als gezin om ze te verzorgen en onderhouden.

Er werden altijd afspraken gemaakt wie, wat, wanneer deed. Zo was de eerste die opstond verantwoordelijk voor het uitlaten van de honden. Natuurlijk gold die niet meteen voor mij, maar vanaf een jaar of 8 kon ik toentertijd wel al de honden zelfstandig uitlaten. Het was niet alleen de verantwoordelijkheid die het met zich meebracht, maar ook de liefde die ik ervoor terug kreeg. Ik was nooit alleen thuis, altijd was er wel een hond, kat of ander dier in de buurt. Ik heb geleerd dat niet alles vanzelfsprekend is en dat er veel tijd in huisdieren gaat zitten.

Uiteraard zijn er vele momenten geweest in de afgelopen 19 jaar, die erg aangrijpend waren. Het verlies van mijn eerste hond zoals al eerder vermeld, is een van die momenten. Zij was mijn levensmaatje, en stond altijd te kwispelen als ik thuis kwam. Natuurlijk was ik vaak ook wel eens boos op ze, maar een knuffel maakte het altijd weer goed. Wanneer ik ziek was kwamen ze ook altijd bij me liggen, zowel de honden als de katten.

6

The ones who are loved

Mijn oma is mijn grootste voorbeeld naast mijn ouders. Vroeger woonde zij in Amstelveen, maar omdat haar drie dochters allemaal in Almere gingen wonen verhuisde ook zij. Ze kwam vlakbij ons huis te wonen, wij hoefde maar de busbaan over te steken en we waren er al.

Zij was altijd een zorgzaam en liefdevol persoon, er stonden bijvoorbeeld altijd koekjes en snoep klaar als we kwamen. Mijn zussen en ik maakte altijd de mooiste tekeningen, prikwerkjes en knutselwerkjes. Die had zij grotendeels bewaarde en in een map stopte.

Wij kwamen vaak bij haar, omdat ze zo dichtbij woonde. Als we onze haren hadden geknipt bij de kapper, of als we geschminkt waren voor een feestje. Als wij een prijs hadden gewonnen met het sporten of als we gewoon weer even langs wilde gaan.

Hoe mijn oma uiteindelijk is overleden heeft mij erg aangegrepen. Zij had ingezakte ruggenwervels, borstkanker overleefd ten koste van 1 borst en nog meer. Uiteindelijk is zij gestorven op Koninginnedag 2009 aan een hartaanval. Op het moment dat ik het hoorde kon ik het niet geloven, mijn oma, zo sterk en alles overleefd, overleden aan een hartaanval. Voor mijn moeder viel het nog zwaarder zij had vroeger al haar vader gevonden toen die overleden was, en op dat moment ook haar moeder. De begrafenis staat mij nog steeds bij als de dag van gister, de muziek die toen gebruikt is kan ik nog steeds niet normaal luisteren.

Veel vrienden heb ik niet, nadat een overgroot deel mij heeft laten vallen na een stukgelopen relatie. Ook zijn er veel middelbare school vrienden die ik niet meer spreek. Veel kan ik er dus niet over vertellen. Dit heeft er wel toe geleid dat ik mij volledig stortte op mijn ex-vriend Marc. Na een relatie van 2 jaar is dit helaas stukgelopen, maar ik heb nog steeds contact.

Bij de Introweek van de student vereniging heb ik veel nieuwe mensen leren kennen die me in korte tijd heel dierbaar zijn geworden. Ook in mijn klas zijn er mensen die in een korte tijd belangrijk voor me zijn geworden.

7

Sports

Wintersport

Sport is altijd belangrijk geweest in ons gezin. Toen ik 4 jaar oud was begon ik al met ski lessen. Ongeveer elk jaar in de wintermaanden, gingen wij op wintersport vakantie. Het hele gezin, oom en tantes, neven en nichten en mijn oma gingen allemaal mee. Mijn oma bleef meestal in het huisje of ging wandelen, de rest ging altijd skieën. Toen ik een jaar of 10 was, wilde ik graag snowboarden. Mijn zussen waren daar al mee begonnen en daar was ik best jaloers op.

Ik had mijn eerste snowboard les in Frankrijk, we moesten nog naar boven lopen en konden nog niet met de lift. Toch heb ik het gepresteerd om bij de eerste les mijn pols te breken. Ik moest naar een kamer waar het hartstikke warm was, zonder dat ik een woord frans sprak. Later kwamen mijn ouders die me naar de dichtstbijzijnde dokterspost brachten. Daar werd een foto gemaakt van mijn pols en werd die met gips rechtgezet door de dokter. Er waren nog een aantal dagen over van de vakantie, dus ik vond het erg jammer dat ik niet meer kon snowboarden. De dokter had gevraagd of ik ervaring had met skiën, wat ik al deed vanaf mijn 4e levensjaar. Daardoor mocht ik zelfs met gips om mijn pols, nog skiën die vakantie.

Later ben ik snowboardlessen gaan nemen op een indoorbaan in Almere, waar ik de basis heb geleerd van de sport. Ik kon natuurlijk niet meteen mee met mijn zussen, waardoor ze altijd op mij moesten wachten. Ik snowboard nu nog steeds en ik kan al steeds sneller naar beneden.

Aerobics

Een korte tijd heb ik op aerobics gezeten, dit was omdat op de basisschool een vriendinnetje dit ook deed. Ik wilde altijd al op dansen en dit kwam er dichtbij. Ik vond het niet zo heel leuk, dus ben ik uiteindelijk dezelfde sport gaan doen als mijn zussen en vader, squash.

Squash

Vanaf dat ik 8 jaar was begon ik met squashen. Mijn oudere zussen waren toen al een aantal jaren bezig. Mijn oudste zus was ermee begonnen op een verjaardagsfeestje en sindsdien doen wij dit als gezin (bijna) allemaal. Sport is altijd al belangrijk geweest in ons gezin, om te voorkomen dat we lui op de bank gingen zitten. Het is dus altijd gestimuleerd om lekker actief bezig te zijn. Mijn ouders hadden veel over voor ons, we zijn diverse steden langs gegaan voor toernooien en zelfs een weekend naar België geweest daarvoor. Het begon met trainingen en al vrij snel waren wij een bekend gezin binnen de squash wereld. De Wilson toernooien waren het leukste en vooral onze favorieten. Wij wonnen als gezin best veel prijzen, zowel door het winnen van de toernooien als door geluk hebben bij de loterij.

Vanaf mijn 17e begon ik minder aandacht te geven aan sport, school en vriendjes werden belangrijker. Wel was ik daarna een paar keer naar de sportschool geweest, maar dat stelde niet echt veel voor.

8

School

“Je moet altijd doen wat je kan” Aldus mijn moeder.

Mijn ouders zijn best gefocust op het goede presteren van de kinderen. Er werd altijd gezegd dat we moesten doen wat we konden, als ze wisten dat we beter konden dan werd dat ook gezegd.

Op de basisschool was ik een goeie leerling en ook zeker gedreven. Ik wilde altijd de mooiste werkjes maken en in groep 5 zat ik zelfs in een speciaal rekengroepje. Toen ik in groep 6 de klas moest delen met ongeveer 38 andere kinderen, begon ik minder aandacht te vragen. Ik ging steeds meer zelf dingen oplossen en als ik het niet snapte, dan hield ik dat liever voor me.

In groep 8 kreeg ik het advies havo/vwo van de school mee en dus ging ik naar een havo klas op de middelbare school. In het eerste jaar werd er al gekeken naar wie het aan kon om vwo te gaan doen en wie op de havo moest blijven. Ik had niet echt interesse om te gaan leren, daardoor kreeg ik niet de kans om vwo te gaan doen. Ik was altijd een persoon die precies deed wat ze moest doen, ik haalde bijvoorbeeld voornamelijk 6en op mijn rapporten. Dit leidde tot soms zware ergernis bij mijn ouders, dat ik niet altijd meteen deed wat ik kon. Er zat meer in en dat zagen zij ook, maar voor wat ik wilde worden was de havo genoeg.

Tijdens alle jaren op de middelbare school vond ik Engels mijn leukste vak. Ik was geen ster en haalde geen hoge cijfers, maar mijn docenten van het vak hebben mij zeker geïnspireerd. Ik wilde niks anders als zelf een Engels docent worden en de jongeren echt iets bij te leren. Ik heb mij tijdens de middelbare schooltijd niet veel verder georiënteerd dan de studie Engels docent, elke test kon je makkelijk manipuleren naar de uitkomst die ik wilde.

Tijdens mijn examens werd het serieus, ik kon niet meer de lakse houding hebben die ik al jaren had. Mijn ouders hebben mij toen beneden aan de keukentafel gezet om te gaan leren en ik moest met mijn zus bepaalde vakken oefenen. Ik vond het helemaal niks dat ik naar mijn idee werd gedwongen, want ik kon ook niet afspreken met mijn vriend. Tijdens de examens had het wel geholpen, ik had precies hoog genoeg gescoord op alle examens om mijn diploma voor de havo te behalen.

Na het ondertekenen van mijn diploma, heb ik mij ingeschreven voor de studie Engels docent. In het begin was dit erg wennen, al die nieuwe mensen en vooral de nieuwe manier van toetsing. Ook moest ik ineens heel veel gaan reflecteren en meteen stage gaan lopen. Er waren een aantal toetsen die ik moest halen om door te kunnen gaan naar het tweede jaar, mijn eerste poging heb ik deze tentamens helaas niet gehaald. Ik heb dat jaar in Februari heel erg getwijfeld of ik door moest gaan met de studie en opnieuw de tentamens proberen te halen, of het op te geven. Ik heb er toen voor gekozen om door te gaan en de hertentamens af te wachten. Helaas haalde ik de hertentamens wederom niet en moest ik de opleiding verlaten.

Engels docent worden was mijn toekomstbeeld, ik wist dus niet wat ik voor opleiding ik moest gaan doen verder. Ik kon er niet goed tegen dat ik geen plan had en geen studie kon kiezen. Voor mij was de enige optie die overbleef, een jaar er tussenuit.

In het opvolgende jaar ben ik fulltime gaan werken bij een enorm gezellig bedrijf. Het was een complete omschakeling van vrije tijd, naar vaste werktijden. In dit jaar ben ik veel

9

vrienden van de vorige opleiding verloren en was het werk en mijn vriend alles wat ik had aan sociaal contact. In dit jaar ben ik aan wijsheid een stuk rijker geworden en ook ben ik in dit jaar erachter gekomen welke studie ik wilde doen. Eerst leek commerciële economie mij een leuke opleiding, omdat ik op dat vlak bezig was met administratieve werkzaamheden. Echter na onderzoek naar mijn kwaliteiten, was ik er achter gekomen dat dit niet de juiste richting was voor mij. Wel was ik erachter gekomen dat ik de studie Pedagogiek wilde gaan doen.

Nadat ik een jaar fulltime had gewerkt, was het voor mij weer tijd om aan een studie te beginnen. Ik heb mij opgegeven voor de introductieweek van een studentvereniging van Almere, zodat ik nieuwe mensen zou leren kennen. Ik zag er erg tegenop, maar gelukkig was het zeker een leuke week en heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Ik had me na de introductie week ook vrijwel meteen aangemeld bij de studentvereniging.

10

Home is where the heart is

Thuis. Thuis wordt gemaakt door de mensen om je heen, de liefde en veiligheid die je voelt op een plek. Thuis is voor mij de plek waar ik al 18 jaar woon. Ik ben geboren en getogen in Almere en ben in mijn leven slechts één keer verhuist, dit was toen ik anderhalf jaar oud was. Voor zolang als mijn geheugen opslaat, woon ik al in hetzelfde huis.

Mijn huis staat in een rustige buurt, met aan de voorkant een speeltuintje. Er is veel sociale controle van de buren, zowel voor de kinderen als voor de huisdieren uit de buurt.

Er zijn veel veranderingen aan het huis gedaan sinds wij hier wonen als gezin. In het begin kregen wij nog wel is post van de vorige bewoners, wat ik altijd raar vond. Ik sliep eerst in de kleinste kamer en mijn ouders hadden de kamer met het balkon.

Later hebben wij een deel van de garage opgeofferd om nog een deel woonkamer te maken. Voordat de muur werd neergehaald mochten iedereen erop schrijven, wat best leuk was.

Ook hebben mijn ouders een extra opbouw op de garage laten maken, wat nu hun slaapkamer is. Doordat zij naar een andere kamer gingen, mocht ik van kamer wisselen. Ik kreeg nu de grootste kamer van de kinderen. Om mij te verassen, had het gezin mijn kamer omgetoverd naar een tweety kamer (ik was fan van tweety) met alles erop en eraan.

Naarmate we ouder werden, mochten we aanpassingen doen aan onze kamers. Daarvoor gingen we meestal naar de Ikea. Zelf had ik gekozen voor een wit kleed, zwarte gordijnen en Ikea roomdividers. Alles gekozen, zodat als ik uit huis ga, ik het mee kan nemen en opnieuw kan gebruiken.

Ondanks de vele keren dat we op vakantie zijn gegaan, zowel in de winter als de zomer, was er geen bed dat zo lekker sliep als mijn eigen bed.

11

The world

Hoe de wereld precies een invloed heeft gemaakt op mijn leven kan ik niet definitief beschrijven. Voorbeelden zijn er genoeg die ik kan relateren aan wat voor invloed dit mogelijk heeft gehad op het gezinsleven.

Aan politiek heb ik weinig gemerkt in mijn jeugd, pas op de middelbare school kwam ik daar echt mee in aanraking bij een bepaald vak.

Het klimaat kan een rol spelen, dat we op vakantie gingen naar andere landen om de warmte op te zoeken. Echter zijn we ook vaak in Nederland zelf op vakantie geweest.

Wat wel invloed heeft gehad om mijn jeugd was de economische crisis en de debatten over de studiefinanciering. In mijn vroege jeugd kan ik daar niet op terugvallen, dit kwam pas later in beeld toen ik zelf begon met studeren.

Mijn ouders hebben altijd voor ons gespaard, vanaf onze geboorte tot aan het 18e levensjaar. Dit geld was bedoelt voor een studie, maar door de huidige economie en kosten voor hbo studies was dit voor mij genoeg voor 1,5 jaar studeren. Helaas had ik een jaar verspild, maar dankzij mijn ouders viel het financieel gezien voor mij niet zwaar.

Door de crisis had ik na mijn eerste studie moeite met het vinden van een fulltime baan. Niemand wilde mij hebben omdat ik niet genoeg ervaring had en/of omdat zij niet genoeg uur konden bieden. Uiteindelijk was er wel een bedrijf dat het risico wilde nemen, en ik nam die kans met beide handen aan. Ook daar was het te voelen dat de crisis ze trof, de ene bezuiniging na de andere bezuiniging.

Ik was later wel bang dat mijn ouders hun baan zouden verliezen door de crisis, maar gelukkig viel het wel mee in de sectoren waarin zij werken.

Huidige oorlogen en eerdere oorlogen hebben geen effect gehad op mijn jeugd. Er werd mij wel verteld vanuit mijn ouders wat er allemaal was gebeurt en ook vanuit school heb ik er veel van mee gekregen. Echter denk ik niet dat dit veel invloed heeft gehad op hoe ik ben geworden.

12

Heden

13

Who am I?

Ik ben Daphne, ik ben niet perfect en zeker niet standaard.

Ik geloof niet in ‘Tabula rasa’, maar dat wij al gevormd zijn door de genen binnen in ons. Sommige dingen zitten er al in, ook al doen ouders zo hun best een kind zijn karakter is niet aangeleerd.

Ik ben in het begin erg stil en durf ik niet zoveel te zeggen. Als ik gewend ben dan ben ik vrij actief. In groepen houd ik mij liever een beetje op de achtergrond, pas wanneer ik mijn plaats weet en als ik heb gezien dat het kan, spreek ik meer mijn mening uit.

Ik kan goed samenwerken en luister altijd naar wat andere te zeggen hebben. Soms neem ik het iets te persoonlijk als er opmerkingen gemaakt worden, maar uiteindelijk leer ik er ook weer van.

Ik ben zeer chaotisch en stel altijd alles tot op het laatste moment uit, dit is er al van jongs af aan ingekropen en er nooit uit gekomen. Mijn ouders hebben er zeker wat aan geprobeerd te doen, maar zonder resultaat.

Ik leer, maar ik leer alleen als er een doel is. Wanneer ik word beloond om iets te leren is dat niet genoeg, ik moet het ergens voor doen. Mijn ouders hebben mij vroeger wel is onder dwang laten leren, dat ik niet weg mocht voordat ik bepaalde rijtjes uit me hoofd wist. Onder dwang is niet altijd de juiste manier bij mij, maar het helpt wel degelijk. Wanneer ik moet leren, zal ik leren ook. Als iets mijn interesse gewekt heeft, leer ik het liefst door observatie en interactie. Door met andere mensen te praten leer ik diverse observaties en visies te begrijpen, door te observeren leer ik hoe het moet of juist niet.

Ik heb ambities, maar ook een realistische kijk op het leven. Ik hou niet van teleurstellingen en tegenslagen, daarom beperk ik mijn verwachtingen. Ik ben geen veeleisend persoon, de enige eis die ik stel is dat iedereen ten allen tijden eerlijk tegen mij is.

Ik heb geen openlijke mening over mijn kijk op de samenleving. Zolang het geen effect heeft op mij of mijn toekomst, zal ik me er niet snel mee bemoeien. Wat ik belangrijk vind is dat ik mezelf kan redden, zonder al teveel gedoe. Daarvoor heb ik bepaalde waarden en normen meegekregen vanuit huis. Vrijwel alle normen en waarden gelden nog, omdat ik nog thuis woon. Het is nu wel iets gemakkelijker om te overleggen en te onderhandelen.

Ik heb besloten dat ik uit een kluwengezin kom. Nu is dat nogal typeren om te zeggen, maar wij hebben als gezin veel weg van dit soort gezin. Wij doen nog steeds veel dingen samen als gezin en komen vaak bij elkaar over de vloer.

Ik ben erachter gekomen dat ik niet veel heb meegemaakt in mijn jeugd aan bijvoorbeeld gescheiden ouders, maar da er toch dingen zijn die mij nog steeds erg raken. Dit zal ik altijd meedragen in de rest van mijn leven, want deze gebeurtenissen hebben mij toch gemaakt tot wie ik hedendaags ben.

14

Maar wie ben ik nou echt? Ik zou kunnen beginnen over hoe gezellig ik mezelf vind, maar een ander kan dat weer anders zien. Het gaat mij niet er niet om dat ik mezelf kan identificeren, het gaat om het besef wat je krijgt over wat je hebt gehad en wat niet.

Ik besef heel goed, dat ik eigenlijk een geweldige jeugd heb gehad. Alles wat ik heb meegemaakt was te veel om in dit verslag te zetten. Elke vakantie, elk huisdier, elke ruzie met me zussen en de vele momenten dat ik discussies had met me ouders, hebben mij doen beseffen wat deze wereld te bieden heeft. Niet zozeer om wat ik zelf heb meegemaakt, maar dat er de mogelijkheid is om ergens heen te reizen.

Een reflectie aan de hand van Korthagen, zou het beste passen bij mijn manier van reflecteren. Als ik mijn hele leven aan de hand van die methode zou moeten reflecteren, zou ik er best emotioneel van worden als het niet beperkt werd tot één gebeurtenis.

Hoe ik mezelf bekijk is vaak erg negatief. Waarom ik dit precies doe kan ik niet goed beschrijven. Er is denk ik toch een mate van onzekerheid om aan de verwachtingen te voldoen, aan de eigen eisen en verwachtingen te voldoen.

Het overlijden van mijn oma, heeft mij doen beseffen dat je leven in één klap voorbij kan zijn. Bij het ontbijt na een slok van de thee, of misschien zelfs na het typen van dit verslag. Elke dag ben ik dankbaar dat ik die nog mag beleven met mijn ouders, zussen en vrienden. Dat is waar ik elke dag nog voor op sta.

15

Toekomst?

16

Plannen

De toekomst lijkt nog ver weg, maar deze is dichterbij dan je denkt. Als ik praat over de toekomst is dit meestal over een aantal jaar, echter elke dag dat je opstaat is de toekomst van gister.

Ik wil dit jaar mijn propedeuse halen, laten zien dat ik het kan. Als ik dit wil doen moet ik sterk aan mijn houding werken, die alweer gedaald is.

Plannen voor de toekomst..

Ik hou niet van plannen, omdat je nooit weet of je haalt wat je zegt. Ik kan zeggen op mijn 24e wil ik mijn eerste kind, maar wie weet kan ik geen kinderen krijgen.

Ik hou niet van tegenslagen en al zeker niet van teleurstellingen. Om te voorkomen dat ik iemand teleur stel, creëer ik geen verwachtingen.

Natuurlijk roept iedereen wel eens, “Ik wordt later dokter” of “Ik neem later 3 kinderen”, maar het leven neemt soms onbedoelde wendingen.

Ik denk niet teveel vooruit, dat is waarom ik in dit hoofdstuk alleen zeg dat ik mijn propedeuse wil halen.

17

Wat wil ik ooit in me leven nog doen

Ik wilde in dit hoofdstuk gaan vertellen wat ik absoluut nog een keer wilde doen voor ik dood ga, maar wie weet heb ik nog maar een jaar óf 10.

Bij deze verander ik het hoofdstuk in:

Waar ik van droom te kunnen beleven

Ik hou van spanning en sensatie, daarom heb ik in mijn lijstje veel dingen staan die een normaal mens niet zomaar zou bedenken. Ik wil ook speciaal zijn en uniek, want als ik het dan toch doe waarom dan niet op een speciale manier?

Hieronder volgt een lijstje met dingen waar ik van droom te kunnen beleven, met daaronder een korte uitleg.

Bungeejumpen vanaf een hoge brugOm het gevoel van vliegen en vrijheid te ervaren

Backpacken door AustraliëIk heb altijd al naar Australië willen gaan, alleen met een rugzakje en wat begin geld.

Parachute springenVoor de kick van het springen, het vliegen en het zweven.

Leren schieten met een pistoolIk hou van de spanning

Een persoonlijk boek schrijvenZodat ik alles van me af kan schrijven wat er gebeurt of had kunnen gebeuren

Bloed doneren aan een bloedbankIk ben al donor, ik vind het belangrijk dat ik wat kan terug doen voor mensen die het nodig hebben.

Mijn kinderen zien opgroeienIk hoop dat ik dit zo lang mogelijk kan doen.

18

Dit zijn slechts een aantal dingen, die ik nog hoop te kunnen beleven. Er schiet me elke dag wel wat nieuws te binnen. Ik hoop zoveel mogelijk te kunnen doen, zodat ik weet dat ik niks heb gemist van de wereld.

Conclusie

Mijn socialisatie heeft ertoe geleid dat ik graag kinderen een jeugd wil bieden, zoals ik die heb gehad. Ik wil ze graag de ervaring meegeven en leren dat het ook anders kan.

Het heeft ertoe geleid dat ik zowel financieel en emotioneel zelfstandig ben. Mijn socialisatie heeft gezorgd voor een goede ontwikkeling van de zelfstandigheid, zelfredzaamheid en ook van het zelfvertrouwen.

Het heeft ertoe geleid dat ik de waarde weet van geld, de waarde van familie, de waarde van vrienden en bovenal de waarde van normen en waarden.

Door mijn socialisatie heb ik geleerd voor mezelf op te komen en altijd te luisteren naar anderen, zo zal ik nooit van tevoren roepen dat ik of links of rechts ben in de politiek.

Ik hoop mijn kinderen een jeugd te bieden zoals ik die heb gehad. Met vakanties, huisdieren, liefde, grenzen en regels, maar toch ook permissief.

Dankzij mijn socialisatie ben ik goed terecht gekomen en denk ik nog elke dag na over wat er allemaal is gebeurt dat invloed op mij heeft gehad.

19

Special thanks

Ik wil mijn ouders bedanken voor de jeugd die zij mij hebben gegeven. Ik weet dat het niet altijd even makkelijk is geweest (nog steeds af en toe niet), maar ik waardeer elk stuk en elke beslissing die is gemaakt. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben en tot wie ik kan zijn. Ze hebben me nooit belemmerd in mijn eigen kunnen en altijd gestimuleerd wanneer ik het zelf niet kon vinden.

Ondanks de ruzies die ik erom heb gehad ben ik ze dankbaar voor het feit dat ze mij zakgeld gaven, me gedwongen aan me huiswerk zette, dat ze met ons op vakantie gingen en alle huisdieren hebben gehad.

Ik ben ze enorm dankbaar voor alle liefde en steun die ze mij door de jaren heen hebben geboden.

Ook wil ik mijn oma bedanken, dat ze zo een groot voorbeeld is geworden voor mij. Als ik eraan terugdenk wat u allemaal heeft meegemaakt, heb ik het diepste respect dat u zo heeft doorgevochten tot het eind.

Ik wil mijn zussen bedanken, dat ze er altijd voor me zijn geweest en nog steeds er voor me zijn. Ondanks alle ruzies die we hebben gehad, ondanks dat we elkaar hebben uitgescholden.

20

Nawoord

Terwijl ik dit verslag schreef, ben ik mij bij elk hoofdstuk steeds meer gaan beseffen hoe waardevol alle gebeurtenissen en opvoedstijlen zijn. Hoe een kind opgroeit en hoe het uiteindelijk de wereld gaat zien, heeft alles te maken met welke gebeurtenissen er zijn geweest, hoe daarop is gereageerd en hoe de ouders en omgeving hebben gehandeld.

Ik ben ervan geschrokken hoe emotioneel ik werd tijden het schrijven van dit verslag. Ik had het idee dat mijn leven saai was vergeleken met anderen. Niet omdat ik niks beleefde, maar omdat ik dacht niks te kunnen schrijven over mijn familie.

Nu ik dit heb geschreven, besef ik wat een werk, tijd en geld er in mijn opvoeding heeft gezeten. Alle vakanties, alle huisdieren, het zakgeld, de sporten en het sparen voor college. Ik heb enorm veel respect voor ouders die alles over hebben voor hun kind.

Ik zou willen adviseren aan iedereen, om na te gaan hoe je eigen jeugd was. Om ook zo een verslag te schrijven en na te denken wie belangrijk voor je waren.

21