10.G Colson

Ik hoor Caitlin – die in mijn armen ligt – zachtjes geeuwen. “Oh, ben je moe?” vertroetel ik haar, “ik zal je in je bedje leggen. Straks komt mama terug of alles in orde is.” Ik breng Caitlin naar haar kamer en legt haar voorzichtig in haar wiegje. “Tot straks, hartendiefje van me.” Ik wrijf over haar buikje en verlaat vervolgens de kamer.

Chiara* & Caitlin

Ondertussen blijven de rekeningen opstapelen en dat kost me honderden euro’s. Ikzelf heb amper geld meer in het laatje. Bovenop ligt er een brief van de deurwaarder, als ik tegen volgende week al mijn rekeningen niet betaal krijg ik een aardig bezoekje. Dat mag absoluut niet gebeuren. Nu nog een dikke vis vangen op de jobsites op internet…

Ik heb al een baantje gevonden die bij mij past. Als tiener heb ik deze carrière uitgeoefend en op de universiteit heb ik literatuur gevolgd – niet voor een lange tijd – om deze carrière verder te kunnen oefenen. Er staat op internet dat een diploma niet echt nodig is, alleen je moet langer werken. Ik grijp deze kans met twee handen!

Voor de rest heb ik niets te doen. Vandaag moet ik niet werken, Caitlin slaapt en er staat niets interessants op televisie. Dan eens de buurt verkennen. Voilà, daar loopt iemand langs mijn huis… een knappe man dan nog wel, die Clarence Fillippino heet.

Hem flirten lukt ook vrij aardig…

Stap voor stap gaan we verder. Het lijkt wel alsof we elkaar jaren kennen… terwijl we pas vandaag elkaar hebben ontmoet.

We gaan nog verder… in de slaapkamer vliegen alle kledingstukken door de kamer heen en we liggen op elkaar op het bed. “Euh Chiara… weet je wel zeker? We kennen elkaar pas een uurtje.” twijfelt Clarence. Ik leg mijn wijsvinger op zijn mond. “Je moet risico’s durven nemen.” zeg ik.

Toch?

Heel laat in de avond is Clarence al vertrokken naar zijn huis en begint Caitlin hartverscheurend in haar wiegje te krijsen. “Wel? Heeft het meisje een vieze luier?” koester ik haar, “ik zal je luier eens verversen.”

Op haar commode trek ik haar luier uit en haal een fles babypoeder tevoorschijn. Aan haar gezicht te zien en aan haar geluidjes te horen, vind ze dat waarschijnlijk leuk. Vroeger als baby heb ik dat niet altijd leuk gevonden.

Even later is er toch niets te doen in huis, ik voel me ook hartstikke moe. Heel langzaam kruip ik in bed, op vertrek naar dromenland.

De volgende ochtend word ik wakker gewekt door Caitlin, die zo alleen ligt te huilen in haar wiegje. “Ooh, wat heeft mijn klein meisje?” troetel ik haar, “heeft ze honger?” Blijkbaar wel. Ik loop naar de keuken met Caitlin in mijn armen en geeft Caitlin het flesje.

Op het moment dat ik Clarence zie langslopen, kan ik me niet inhouden of ik loop al op hem af en kust hem hevig.

“Euh… schatje.” begint Clarence, “wat ik wou vragen: je hebt het nu moeilijk, zo met alleen zijn en voor je dochter zorgen. Ik wil best mee helpen door bij jou in te trekken.” Clarence bedoelt dus dat hij met mij wil samenwonen. Daar zeg ik geen ‘nee’ tegen! Zachtjes drukt Clarence zijn lippen op de mijne.

Een tijdje later is het gezinnetje nu ‘volmaakt’. Ik voel me heel gelukkig en veilig bij Clarence en meer moet dat niet zijn voor mij.

‘s Middags worden we opgehaald door ons werk. Gelukkig hebben we een kindermeisje voor de kleine Caitlin kunnen regelen.

‘s Avonds om zes uur ben ik eindelijk thuis gekomen van mijn eerste dag op mijn werk. Ik werk daar niet zo lang of ik krijg al een promotie en een bonus op zak!

Aangezien vandaag Caitlin haar verjaardag is, kunnen haar kaarsjes op tijd afgeblazen worden. Alleen jammer dat Clarence er niet bij is.

Wanneer Caitlin transformeert naar een peuter, is het resultaat verrassend. De haarkleur heeft ze van haar echte vader, de ogen heeft ze van mij. Op wie ze het meest lijkt, zien we later wel als ze later weer opgroeit.

10.G Colson