1pagina

Voorjaar 2012

Colofon

Deze reünistenperiodiek verschijnttweemaal per jaar in een oplage van900 stuks.

Redactieadres:SSR-Wo.v.v. ReünistenbriefGen. Foulkesweg 306703 BS WageningenT: 0317 419 006E: vivo@ssr-w.nl

Redactie:Lourens TouwenAuke Loonen (Vivo)Jan-Hein Nijman

Meer weten?Kijk ook eens op onze homepage:http://www.ssr-w.nlVoor vragen kunt u mailen naar:vivo@ssr-w.nl

Inhoudsopgave

Redactioneel 2Lourens Touwen

Wel en Wee van SSR-W 4Auke Loonen

Van dingen die je bij blijven 6Jan Vermaat

Oh, oh Veuve Amiot! 11Marianne Renkema

Nieuwe reùnist 13Hans Roelofsen

Column: Wikipedia 15Wouter Lubberts

Even iets anders 17Jeremy van Baalen

Waar Wageningers al niet terechtkomen 18Therese Gasser

“De draak steken met St. Joris” 22

Home sweet home 23Antoon Kanis

Zo vader en moeder, zo dochter 24Familie Struijs

Inhoudsopgave

pagina

Voorjaar 2012

2

Lourens Touwen

Redactioneeldoor Lourens Touwen

Met de ruis van de geslaagde Reünistendag van 24 maart jl. nog in mijn hoofd schrijf ik mijn redactioneel voor de voorjaars Reünistenbrief 2012. De SOLS-W vergadering begon terecht met de banierzang. Ik had in het begin wel moeite het ritme te pakken te krijgen , bij Libertas ex Veritate zat ik er weer helemaal in. Het deed me trouwens wel wat om in de aula van de WUR luid en duidelijk de banierzang van SSR te zingen. Tijdens de vergadering , die gekenmerkt werd door goed lachsheid en een hoog applausgehalte, heb ik geprobeerd te registreren wat de wensen t.a.v. de Reünistenbrief zijn. In het algemeen is men er wel content mee, maar de levensverhalen spreken de jongere generatie niet zo aan. Aanbevolen werd om ook reünisten of oud leden een verhaal te laten schrijven die nog midden in hun werkzame leven staan. Ik heb in de loop van de dag een aantal jongeren op dit punt aangesproken, en hiervoor contacten gelegd. Nog geen afspraken, maar toch! Dit gaat dus wel lukken denk ik, in het nummer in het najaar van de nieuwsbrief. Ik had hierover ook al een contact met een reünist die in Noorwegen woont. Het valt op dat reünisten die in het buitenland wonen veel belangstelling hebben voor de Reünistenbrief. Als het gaat lukken jongere reünisten aan het schrijven te krijgen, moet er wel naar gestreefd worden om de Reünistenbrief ook onder de aandacht van de leden te brengen. Dus ruim verspreiden op de

sociëteit. In de SOLS-W vergadering werd er ook voor gepleit dat oud-leden, reünist worden. Dat zou een goede zaak zijn. Alleen de oud-leden lezen de Nieuwsbrief niet. We hebben wel eens aan alle oud-leden en Nieuwsbrief gestuurd. Misschien moeten we dat nog eens doen om meer reünisten te werven. In deze brief staat het levensverhaal van Jaap Vermaat, een jaargenoot van mij. Boeiend verhaal dat veel oude herinneringen bij mij naar boven bracht. De familie Struijs heeft een prachtige vergelijking gemaakt van twee tijdperken bij SSR-W. Het levensverhaal van Terese Gasser is ook zeer lezenswaard.

Een aantal van de oudere reünisten vraagt zich wel eens af wat voor club SSR-W geworden is. Vandaar dat ik aan Auke Loonen, de Vicevoorzitter heb gevraagd de statuten op te sturen. De artikelen over het doel van de vereniging worden in dit nummer afgedrukt. In de 8e Lustrumalmanak staat de geschiedenis van SSR-W ook uitvoerig beschreven. Neem en lees. De Almanak was op de reünistendag te koop voor € 12,50. Geen geld zou ik zeggen.Verder staan in dit nummer weer de gebruikelijke artikelen, onder meer het bericht van de Vicevoorzitter over SSR-W.

Veel leesplezier en een hartelijke groet vanLourens Touwen (1950).lourens.touwen@hccnet.nl, tel 0592-310413

3pagina

Voorjaar 2012

Jaap Buitink (1967)Klaas Dozeman (2002)Marlinde Doorn (2000)van Nieuwkoop (1980)Helma Krekels (1993)Gert Nieuwhof (1980)Otto Ganguli (1997) Pieter Smidt (1968)Rolf Luyendijk (1983)Rutger Boonstra (2002)Costigan-Dijkstra (1985)Jan Wieringa (1979)

Nieuwe reünistenJiska Brinkman Jogchum van de VegtKarin ter SluijssenMarianne van de MarkHans RoelofsenMaarten LigtenbergKasper JanssenRenee Lokerse-Linssen

Overleden reünistenJohan Gehrels (1949)

Adres onbekendMulder (1940)Wiersma (1969) Hout, van der (1973)Geervliet (1975)Rijk (1983)van Kouwen (1984)van Bohemen (1985)de Lange (1985)Bouwknegt (1987)Akkermans (1988)van Es (1988)van der Wee (1989)van Breugel (1991)A.J.M. de Ruijter (1996)Aad van Oosten (1954) Frank Janssen (1991)P.A.J.W. de Wit (1985)Stefan Mellema (1993)Jan Born (1953)Erik van der Hoofd (1992)Evelien Stilma (1997)Guido Voets (2001)Hendrik-Jan Jansen (1968)Henri Rusman (1997)Hendrik Hogendoorn (1968)

pagina

Voorjaar 2012

4

cantus, een 1000 liter gratis bier feest, een ledenfeest en een dispuutsactiviteit. Een meer uitzonderlijke activiteit die we ondernomen hebben, is een slagroom-taartgevecht op de markt. Hier hebben tig leden zich uitgeleefd met slagroomtaarten en zo is het lustrum van SSR-W op een lu-dieke manier onder de aandacht gebracht. Ook de almanakuitreiking vindt niet jaar-lijks plaats, dus deze is het noemen zeker waard. Vijf enthousiaste leden hebben anderhalf jaar gewerkt aan het in elkaar zetten van dit prachtboek en het resultaat mag er zijn! Bijna volledig in kleur met een donkerrode linnen kaft met gouden opdruk: ‘Fenestra Aurea’. Het lijkt misschien overbodig, maar ik wil toch even kort aanstippen dat ik ontzet-tend heb genoten van de reünie. Het was voor mij een hectische, drukke, zonnige en bovenal gezellige dag. Volgens mij

heeft iedereen zich prima vermaakt en een mooie dag beleefd: missie ge-slaagd zou ik zeggen. Naast deze activiteiten zijn we ook een avond gaan skiën in het Duitse Bottrop. Voor de één was dit wat gemakkelijker dan voor de ander, maar uit-eindelijk hebben we een mooie avond beleefd met zijn allen. Als spetterende afsluiter was daar natuurlijk het gala, waar menigeen van u ook aanwezig was. Met 250 leden, reünisten en dates zijn we afgereisd

Wel en Wee van SSR-WDoor Auke Loonen, Vicevoorzitter

Beste reünisten,

Het is alweer een half jaar geleden dat ik u via deze weg te woord heb gestaan. Ondertussen is er natuurlijk van alles ge-beurd en ik houd u via deze weg graag op de hoogte. Zowel op het gebied van de vereniging als op het gebied van ac-tiviteiten rondom jullie heeft het bestuur niet stil gezeten. Allereerst zal ik uitwei-den over het wel en wee van onze mooie vereniging.

Zoals u in de vorige nieuwsbrief heeft kunnen lezen, heeft SSR-W in maart en april haar 16e lustrum mogen vieren. Het begon allemaal met de openingsBAV. Ons was meegegeven hier een feestje van te maken, dus we hebben slingers en ballonnen op-gehangen en we zijn in omgekeerd protocol ach-ter de tafel gaan zitten. Dit laatste betekent dat de Commissaris Mensa de vergadering voorzat en dat ondergetekende de functie van Commissaris Sociëteit vervulde. Wat een genot om eens een keer iets an-ders te doen tijdens zo’n vergadering. Tijdens het lustrum kwa-men vele activiteiten aan bod. Dit waren activiteiten die vaker tijdens een dies terugkeren, zoals een bier-

Auke Loonen

5pagina

Voorjaar 2012

naar het Amsterdamse Odeon en hebben er daar een avond met cachet van gemaakt. Ik spreek namens het gehele bestuur als ik zeg dat ik hartstikke trots ben op het vele werk wat de lustrumcommissie, de almanakcommissie en de galacommissie verzet hebben.

Een aantal weken na het lustrum vond het eerste jaarcommissarissendiner plaats. Jaarcommissarissen zijn een belangrijke schakel tussen het bestuur van SSR-W en de reünisten, dus wil-den wij hen graag op deze manier bedanken. Er was een goede op-komst en de kookgilde heeft een heerlijk drie gangendiner voor ons neergezet. Deze avond heb-ben we gediscussieerd over het belang van jaarcommissarissen en de tactiek besproken die ieder-een toepast. Al met al was het een erg gezellige avond.

Natuurlijk staan er ook weer ac-tiviteiten voor de deur. Zo vindt op 8 juni de laatste reünistenbor-rel van dit jaar plaats. Als je het belangrijk vindt dat deze borrels plaats blijven vinden, kom dan vooral langs. Bij een slechte op-komst worden deze borrels name-lijk afgeschaft. Mijn opvolger zal dan onderzoeken of er een andere invulling mogelijk is voor de re-unistenborrels. Ideeën hierover zijn natuurlijk altijd welkom. Als afsluiter zal het bestuur nog een voorstel doen voor een uitgave uit het reünistenfonds. Er zijn

ideeën genoeg, dus hopelijk hoort u hier in de volgende nieuwsbrief meer over.

Rest mij niets meer dan u een hele mooie zomer te wensen en in de volgende brief schrijft mijn opvolger een update vanuit SSR-W.

Auke Loonen

pagina

Voorjaar 2012

6

werden gehaald. Ook “ mijn vriend” Jaap West*) die tijdens de mobilisatie vaak bij ons kwam en die later met een vriend onderduik kwam vragen. Zelf wilde hij niet, want hij was met een niet-joodse ge-trouwd. Ik hoor nog mijn moeder zeg-gen “Joh Jaap, blijf bij ons, want ze ko-men je oppakken”. (Ik zat in de kamer, dus mondje dicht en oren open!). Pas zo´n veertig jaar later kwam ik te weten dat hij ergens in het Oosten is omgekomen; doodgewerkt.

WAGENINGENEindexamen, wat nu? In de vakantie was ik bij een vriend, die ging loonwerken. Zo kwam Wageningen in beeld (hoog-moed?). Scheikunde leek me wel wat (een geweldige leraar op de HBS), maar kon het financieel wel? De winkel ongeveer leeg, de toekomst onzeker (Korea begon in 1950), er zal zeker thuis veel over ge-sproken zijn. Dus weer getest (dat was in 1945 ook gedaan, in Amsterdam, met pa op de fiets). Het advies: “geen scheikun-de, maar economie; want geen geduld om een jaar of zo met één onderwerp bezig te zijn”. Meer een figuur als de circusartiest met zijn schoteltjes draaiend op stokjes. Nog niet direct overtuigd, trof het al tij-dens propjes colleges van prof. Thurlings te moeten volgen. Geweldig!

Mijn bijdrage aan SSR bleef klein; geen geld voor de kroeg. Ook gelukkig geen bestuursfunctie (dat hebben later onze zonen Jan en Arend ruimschoots goedge-maakt). Begonnen als “klooienpreses” en geëindigd op de schoorsteenmantel; beide keren moeten speechen! Tegen het inge-

Van dingen die je bij blijvenDoor: Jan Vermaat (1950)

Lourens Touwen vroeg of ik eens wat wil-de opschrijven. Zo´n vriendelijk verzoek - en nog wel van de allereerste jaargenoot die ik ontmoette voor de groentijd begon - kun je moeilijk weigeren. Het ontaardt al spoedig in een “ik” verhaal.

HOEVELAKENGeboren in Hoevelaken, waar mijn ouders een manufacturenzaak hadden geopend. Afkomstig uit Maasland en kerkelijk ge-reformeerd. In Hoevelaken was de NH kerk niet met de Doleantie meegegaan: de dominee, die dat in Amersfoort wel deed, was twee jaar daarvoor van Hoevelaken naar Amersfoort gegaan. Zo fietsen wij op zondag tegen het kerkvolk in. Niet ver-standig voor een zaak, maar wij hebben zo onze beginselen. En geschaad heeft het niet.

Zo groeide ik op als “culturele minder-heid” : de taal, de regels (hoe haatte ik bedtijd; de buurkinderen speelden nog lang buiten). En de innovaties op kle-dinggebied: het slobpak, de matrozen-kraag, de rijbroek en de aanstootgevende plusfour. Al die aandacht heeft niet mijn zelfverzekerdheid bevorderd. In de bus uit school in Harderwijk terug naar huis las ik van Bomans “Steeds gering van je-zelf te denken is de ellendigste vorm van hoogmoed”. Maar ja, je zit er wel mee. Wat natuurlijk ook blijvend indruk heeft gemaakt zijn de evacuatie mei 1940 en de bevrijding 1945.Ik zie nog steeds hoe de lichamen van de overburen uit het puin

Jan Vermaat

7pagina

Voorjaar 2012

nieurs opnieuw de vraag: “Wat nu?” Ik maakte me zorgen: anderen kregen uit-nodigingen, maar mijn brie-venbus bleef leeg. Troost gaf ook niet, dat ik eerst in dienst moest. Die anderen moesten dat ook…..Prof Hofstee had mij be-stemd voor de Ned. CBTB (Christelijke Boeren – en Tuinders Bond)

DE WITTENBERGMaar ik moest wel eerst in dienst. Diny en ik waren al een paar jaar verloofd; dus zijn we toen getrouwd (en ik ben nog steeds op haar verliefd). Bij de se-lectie heb ik veel nadruk gelegd op mijn lastige kwaal (migraine). Daar had men er kennelijk begrip voor, maar dat kon ik niet weten. Na de basisopleiding moest ik naar de opleiding voor wachtmeester. De commandant deelde desgevraagd mee dat ik bestemd was voor soldaat-schrijver bij de dominee (plus een jeep!). Maar hij vond een ir die soldaat bleef, dat kon niet. De telefoon naar Den Haag had rood-gloeiend gestaan. Later hebben ze nog geprobeerd mij naar Middelburg te sturen om opgeleid te worden tot administrateur. Ook afkeuren werd in gang gezet: langs de psychiater (“ik keur je niet af; ik heb zelf ook migraine; als je ouder wordt gaat het over”) en de neurologen. (“Ha fijn , een vent die zijn symptomen kan vertellen en niet zo´n boerenlul, die het over pijn in zijn kop heeft”). Toen een collega voor zijn korporaals zakte, mocht ik naar Kam-pen. Opgeleid tot wachtmeester S1 (func-

tionaris personeelszaken). De ervaring kwam later goed van pas, toen mijn se-cretaresse vaak ziek uitviel.DEN HAAGDe CBTB moest boeren en tuinders gaan voorlichten op sociaal gebied. Vooral de kleine bedrijven **) zouden geen toekomst hebben, maar dat kon de overheid zelf niet gaan zeggen. Dat moest in vertrouwde kring. In de Eer-ste Kamer had een PvdA-lid aan minister Mansholt ge-

vraagd, of het niet beter was bedrijven als in Oost-Europa te vormen, onder leiding van lb. Ir. De minister was het daar wel mee eens, maar hij kon er geen meerder-heid voor krijgen. Geen wonder, dat de minister er bij de kleine boeren niet al te best op stond. De Rijksdienst vond het niet leuk; er was al wat concurrentie van de voederleveranciers en nu ook de orga-nisaties. Daarom werd ons verboden, in-dividuele voorlichting te geven. (Later gaf een nieuwe directeur-generaal ons wel die kans). Allemaal nog weinig concreet. Er werden grapjes gemaakt over ons als “so-ciale oplichters”, maar het was niet kwaad bedoeld. Op ons rustte dus de taak om er ook wat van te maken. Ieder jaar moch-ten we wel iemand extra aanstellen. Zo groeide de club: Gijsbers, Dijkstra, Pap-ma, Prillevitz, Bukman en anderen (drie daarvan waren oud-lid van SSR Wagenin-gen), bijgestaan door Jan de Koning als adviseur. Hij werkte bij het Sociologisch Instituut van het Convent, vooral bezig met het uitdokteren waar een school voor

Jan Vermaat

pagina

Voorjaar 2012

8

christelijk voortgezet onderwijs gesticht zou kunnen worden. Als leermeester heb ik van hem erg veel geleerd.

Via een contact met mevr. Kohlbrugge van de Generale Diakonale Raad kwam het verzoek om te helpen koeien aan vluchtelingen in Viglia te schenken. Die mensen kwamen uit Kazakstan, maar in 1917 uit Noord –Turkije gevlucht, na te zijn bevrijd door de russen. Postische Grieken, dat weten we uit de Handelin-gen. Het voorstel zat als bijlage 21 bij de bestuursagenda. Het heeft zeker ge-holpen dat Willem de Feijter – voorzitter van de CBTB-Ijsselmeerpolders – een warm pleidooi hield voor het voorstel. Het is ook een mooie actie geweest. Toen er snel geld genoeg bij elkaar was kon een wagon naar Griekenland. We kregen hulp van de directeur van de veestallen, de heer Verburg (zoon van de eerste voorzit-ter van de Utrechtse CBTB). Verder ver-leenden de firma Schaap (de aankoop) en Schenker&Co (het transport) gratis hun diensten. De koeien en de treinkaartjes moesten natuurlijk wel betaald worden. Toen we een en ander hadden geregeld, kreeg ik de vraag om zelf mee te gaan. In de goederenwagen op het stro met twee stieren en twaalf drachtige vaarzen en een kalfje. Daar zag ik erg tegenop. Gelukkig kwam via de CJBTB (de jongeren orga-nisatie van de CBTB) Hans Bonestro uit Nunspeet te hulp. Hij had wel verstand van afkalven; ik helemaal niet. Die tien dagen onderweg is wel een andere wereld. Ook de inwijding door de aartsbisschop van Preveza was iets aparts.

UTRECHT/GENEVEOntwikkelingshulp zat toen in de lucht. Voor ik het besefte was ik betrokken bij de Novib, de pas opgerichte SNV (Stichting Nederlandse Vrijwilligers), idem ICCO (Interkerkelijke Coördinatie Commissie Ontwikkelingshulp, door prof Joh. Ver-kuyl opgericht; anders kregen de R.K. pa-ters alle geld van het ministerie…) en via de Zending bij de commissie van Baarn en Oegstgeest. Apart noem ik de Dienst over Grenzen, waar ik wel twintig jaar mee heb samengewerkt, om uit te zenden jongelui te selecteren. De uitnodiging om bij het ADB (Algemeen Diaconaal Bureau van de Gerefomeerde Kerken) te komen werken speciaal voor de agrari-sche projecten leek me wel wat. Kantoor in Utrecht. De mooiste herinnering is wat Joop Neve in Doctorwala (Pakistan) heeft gedaan. Hij werd tijdelijk geplaatst bij een christelijk dorp, waar een tractor het middel zou zijn om twee oogsten per jaar mogelijk te maken. Het tijdig ploegen was het knelpunt, want deze boeren had-den vaak zelfs geen ossen. De omgeving en zeker de grote boeren wilden niet vaak hun trekkracht verhuren. Minderheden worden vaak achtergesteld. Joop heeft een soort credietstelsel ingevoerd. Dat hield in dat je wel zaaizaad of kunstmest bij hem kon lenen, maar eerst tien procent moest betalen. Dat was iets bijzonders! Maar het liep.

We verhuisden naar Driebergen. Maar ik kon het niet langer dan drie jaar volhou-den: te zwaar. Dat bleek ook uit de ana-lyse die prof. Van Zutphen heeft gemaakt “gemiddeld elf uur per dag (inclusief de

Jan Vermaat

9pagina

Voorjaar 2012

zondagen), thee en pispauzes niet meege-teld”. Een voorstel om een medewerker aan te trekken haalde het niet bij het alg, secretariaat van de Synode. Diny heeft toen een heel hartig woordje tegen mij ge-sproken (de enige keer dat dit gebeurde!) Dus besloot ik te gaan solliciteren.OPNIEUW HOEVELAKENBij het CPS (Christelijk Pedagogisch Stu-diecentrum) was de functie van afdelings directeur agrarisch. onderwijs vacant ge-worden. Ik kende degene die vertrok, Ad Leeuwis. Hij vond mij wel geschikt, want het werk kreeg een wat ander karakter, meer organiseren en minder pedagogiek. Samen met de collega´s van het APS (Al-gemeen Pedagogisch Centrum) en het KPC (Katholiek Pedagogisch Centrum) zorgden we voor de vakcommissies en de bijscholing. Het CSMLO (Christelijk Studiecentrum Middelbaar Landbouw Onderwijs (Christelijk middelbaar tuin-bouwonderwijs bestond niet in Neder-land)) had voor het christelijk middelbaar onderwijs een leerplan gemaakt, waarin veel zelfwerkzaamheid van de leerlingen was opgenomen. Lesgeven was geen pro-bleem, maar dit werd iets ingewikkelder. Dus de deskundigen er bijgehaald ( het NPI te Zeist, NPI staat voor Nederlands Pedagogisch Instituut, opgericht door prof Lievegoed, op antroposofische basis) daar zijn diverse activiteiten uit voortge-komen.

Het Agrarisch onderwijs had barre tijden achter de rug. Twee op de drie scholen waren gesloten (“gesaneerd”). Maar juist rond 1970 kwam er een ommekeer. De scholen – die hun uiterste best deden om

overeind te blijven – kregen de wind mee. Met name de aandacht die ze aan de leer-lingen gaven, werd bekend. Leerlingen, die het in het AVO (Algemeen Vormend Onderwijs, liever spreek ik van voortge-zet onderwijs) niet goed deden, kwamen nogal eens op het AO( Agr. Onderwijs) terecht. Ook kwam “groen” in de mode. Die groei plaatste de directies voor een nieuw probleem. Tot dan was overleg en informatie eenvoudig: de koffiepauze. Maar toen het team zo groot werd dat er twee pauzes na elkaar nodig waren, bleek informeren en overleg wel eens een knelpunt. Het ministerie werd dan ook gevraagd daar eens wat aan te doen. Zo-doende hebben we de Leergang School-leiders ontwikkeld. Een deelnemer zei me later – hij had geloof ik niet in de gaten dat deze activiteit uit mijn koker kwam- dat het de grootse geldverspilling in het AO was. Tot mijn troost heeft de direc-tie van de MAS (Middelbaar Agrarische School) in Emmeloord de methode ge-bruikt voor hun uitstekende nascholing van ondernemers in heel Nederland . We gebruikten deze werkwijze ook bij teams, waar men problemen ondervond op het gebied van informatie of samenwerking. In de jaren tachtig kwam schaalvergroting in de mode. Een directeur van een heel grote school had al eens gezegd, dat de problemen logaritmisch toenemen met de schaalgrootte. Voorstander van “small is beautiful” was ik al.

In de Adviesgroep APVO-2 (Adviesgroep Projecten Voortgezet Onderwijs 2e fase) mocht ik meedoen om O&W en Land-bouw te adviseren ten aanzien van de

Jan Vermaat

pagina

Voorjaar 2012

10

toekomstige inrichting. Voor zover ik kan nagaan vielen onze adviezen in de smaak.

Het ministerie ging de lerarenopleiding concentreren. Daartoe werd de Stoas (Stichting tot ontwikkeling van agrarische ontwikkeling en scholing) opgericht. De bijscholing zou daar ook een deel van gaan uitmaken. Voor ons betekende dat een niet onbelangrijk deel van het werk overdragen. De vertegenwoordigers van de lerarenorganisaties waren daar niet voor, maar ik probeer mij – vanwege ei-gen belangen – niet te verzetten als er iets van je wordt gevraagd. “Navolging in de praktijk?” Dat had ook gespeeld toen het CPS (Christelijk Pedagogisch Studiecentrum) werd geherstructureerd. Ik verdween daardoor uit de directie.. Overigens, omdat wij onder Landbouw vielen, bleef onze zelfstandigheid redelijk in stand. Een benoeming als inspecteur – waar algemeen werd gezegd, dat ik dat zou worden – liep ik mis; nou ja, dat was ik al wel gewend. Toen de mogelijkheid van de vut, in mijn geval de dop (door-stroming onderwijs) zich voordeed, kwam Barto Piersma mijn taak overnemen.

Toen kwam er tijd voor klassen, bezighe-den en hobbies.***). Kerkenraad , Diaco-nie, beheer het boekje en mijn orgel etc. “Pa u hebt toch een mooi leven gehad” zei zoon Bert. En dat is ook zo. Ik voel me een rijk gezegend mens. Wat zal de toekomst zijn? Ik ben benieuwd naar de Nieuwe Hemel en Aarde (in de n´de di-mensie, zoals ik bij wiskunde leerde) dat moet geweldig zijn, maar eerst de afbraak van dit aardse lichaam; daar zie ik wel

wat tegenop. Was het morgen maar vast de ‘Jongste Dag`!

Ik eindig met S.D.G. (zoals Bach dat altijd deed).

Jan Vermaat

11pagina

Voorjaar 2012 JC Veuve Amiot

Oh, Oh Veuve Amiot!Marianne Renkema (1987)

In de Bennekomse bossen is een bankje gesignaleerd met, op een zilverkleurige plaatje, de raadselachtige tekst: De dames v.d. jaarclub v.a. ssr-Wageningen 1987-2007 mdeinhamcmdseacq.Ik zal het mysterie onthullen: Het bankje is daar neergezet in 2008 ter gelegen-heid van het 20-jarig bestaan van de da-mesjaarclub 'Veuve Amiot'. In september 1987 werd deze jaarclub opgericht onder de naam Saksia. We begonnen met zijn twaalven, maar na een jaar vertrok een van ons om een andere studie te volgen. In dezelfde tijd kwamen er zeven dames bij en zijn we met achttien vrouw sterk onder een nieuwe naam verder gegaan als Veuve Amiot.In 1987 waren we de eerste jaarclub die

opgericht was, daarna volgden nog twee herenjaarclubs (He en Mie) en een ge-mengde jaarclub. Enige rivaliteit bestond er tussen de jaarclubs, vooral over wie nu de eerste was. De leukste dat waren wij zonder twijfel! In elk geval was het feno-meen jaarclubs nieuw voor SSR. In die tijd waren er alleen disputen, maar daar

werd je in je eerste jaar meestal nog geen lid van. Jaarclubs gaven naast commissies en andere clubjes een extra band met de vereniging. Wij zijn ook vrijwel allemaal lid gebleven tot aan ons afstuderen.Maar ja, wat deden we eigenlijk als jaar-club? Ik kan me vooral veel etentjes herin-neren: erwtensoep met pannenkoeken op de Haarweg, een kerstdiner op drie ver-schillende verdiepingen van Hoevestein en een diner op de Dijkgraaf. In het trap-penhuis omdat we met zoveel waren en er geen plek in de keuken was. En we aten natuurlijk veel in de mensa op de kroeg.In ons tweede jaar waren we hulpjes in de keuken: De Gillende Keukenmeiden stond er op ons schort. Veel lol hadden we en we zongen uit volle borst tijdens het werk. Niet altijd tot genoegen van de mensagangers, die ons door het luik vroe-gen of het wat zachter kon. Niet zo gek, als je bedenkt dat “Brandend maagzuur en een vreselijke kramp” van Rubberen Rob-bie tot ons repertoire behoorde.Verder gingen we elk jaar wel een keer of twee op weekend: op de fiets, met de SSR-bus of met de trein. Legendarisch is het kampeerweekend in Oosterbeek, waar we met zijn allen in een gammele bunga-lowtent sliepen. Zo’n tent bestaat uit wel erg veel stokken en voor we dat uitge-vogeld hadden… Toen de tent eindelijk stond, bleek er een stok te missen en de deur alleen dicht te gaan met een hele rits veiligheidsspelden.Na ons afstuderen om en nabij 1993 zijn we elkaar blijven zien en gaan we nog ie-der jaar in september met elkaar op week-end. Twee dames wonen nu in het buiten-land en als ze hier zijn op familiebezoek,

pagina

Voorjaar 2012

12

JC Veuve Amiot

wordt iedereen opgetrommeld voor, ja-wel, een etentje of picknick.In 2007 wilden we iets bijzonders doen en besloten we een bankje te laten plaatsen. We hebben toen in het jaarclubweekend een sponsorwandeling gelopen om geld voor het bankje in te zamelen, maar ik geloof dat de meesten vooral elkaar ge-sponsord hebben. In augustus 2008 is het bankje feestelijk ingewijd met een fles Veuve Amiot door enkele jaarclubleden en hun gezinnen.

Rest mij nog de letterbrij op het plaatje te verklaren. Dit zijn de eerste letters van onze voornamen: Margo, Dominique, Emma, Ilona, Nancy, Hester, Anna Ma-riek, Marianne, Carianne, Marijke, Dieu-ke, Saskia, Elise, Anjo, Christa en Quinta. Niet genoemd, maar ooit wel lid van de club, zijn Caroline en Olga.Ik ben erg benieuwd of het fenomeen jaar-clubs nog steeds bestaat, maar ook of er ooit jaarclubs hebben bestaan voor onze tijd. Wie werpt zich op om hierover in de volgende reünistenbrief een verhaal te schrijven?Brut!Marianne Renkema, namens jaarclub Veuve AmiotOosterbeek, maart 2012

13pagina

Voorjaar 2012

Nieuwe reünistDoor Hans Roelofsen (2004)

Toen mijn vrouw recentelijk werd uitge-nodigd voor de aankomende lustrum reü-nie en vroeg of ik ook mee ging, leek me dat inderdaad een prima gelegenheid om weer eens naar de kroeg te gaan en bij te praten met een hoop vrienden en beken-den. Ik realiseerde me ook dat ik geen uitnodiging had ontvangen, wat volgens mij betekent dat ik nog geen reünist ben en dus niet tot de doelgroep van de reü-nie behoor. Een discrepantie tussen mijn status als lid van de vereniging en hoe ik me voel ten opzichte van de vereniging en de sociëteit werd zichtbaar. Ik zie de kroeg namelijk als bolwerk van prach-tige herinneringen en oorsprong van veel bijzondere relaties en avonturen in plaats van dagelijks trefpunt van vrienden zoals men van een actief lid mag verwachten. Het feit dat ik actief betrokken was bij de organisatie van de vorige reünie illustreert wellicht ook dat ik al een tijdje meeloop binnen SSR-W en dat het tijd is om te den-ken over hoe dit verder moet.

Vandaar deze brief. Ik kijk terug op een zeer geslaagde tijd binnen SSR-W. He-laas duurde die tijd een jaar korter dan mogelijk was, omdat ik me pas in mijn tweede jaar had opgegeven voor de VIT. Iets waarvan ik spijt had zodra ik door had hoezeer ik me zou vermaken op de kroeg. Volgens mij kwam ik dagelijks op de kroeg. Het EB vulde behoorlijk wat avonden tijdens mijn eerste jaar, ik leerde de gevaren en geneugten van gratis bier kennen in Delft, verzorgde eerst als DJ

en later als voorzitter de muziek met TenK en heb altijd met plezier achter de bar gestaan. Met de AID Commissie 2006 deed ik voor het eerst ervaring op met sa-menwerken, organiseren en regelen. Het meest roemruchte Dispuut Hoi Hoplitai werd bepalend voor mijn verenigingscar-rière en was de plek waar ik de meeste vrienden en mooie momenten heb opge-daan. Veel daarvan speelden zich natuur-lijk buiten de kroeg af, maar om vier uur 's nachts door de kroeg dwalen tijdens een lange vergadering waren altijd bijzondere momenten. Als Archegos van het Dispuut had ik regelmatig de eer om het Dispuut

Hans Roelofsen

pagina

Voorjaar 2012

14

Hans Roelofsen

te vertegenwoordigen op de kroeg, wat ik altijd met veel plezier deed. Bij de organi-satie van de eerste Dispuutsavonden op de kroeg was ik actief betrokken en volgens mij zijn dit nog steeds prima avonden. Ik had het genoegen om snel mijn intrek te nemen in het eerste en enige vereni-gingshuis van SSR-W: het Scheve Huis. Dit bleek een prima uitvalsbasis voor nog vele trips naar de kroeg, bij voorkeur sa-men met mijn huisgenoten. De route van-af Sela naar huis kende ik uiteindelijk zo goed, dat ik 'm zelfs in de meest beschon-ken toestand altijd veilig heb afgelegd.

Mijn jaar als Vicevoorzitter was het hoog-tepunt van mijn tijd op SSR-W. Ik vond het een genot om zoveel tijd op de vereniging door te brengen en de status als bestuurder betekende dat ik alle andere non-SSR-W activiteiten legitiem kon afzeggen. Omdat ik na slechts twee jaar op de vereniging bestuurder werd, merkte ik al snel dat er nog een hoop te leren viel over hoe de vereniging werkt. Dit zorgde er voor dat ik me een gezonde dosis enthousiasme en naïviteit naar dingen keek, maar leidde regelmatig ook tot verschillen van inzicht met medebestuurders. Ik ben trots op wat we bereikt hebben dat jaar: de oude DoKa werd verbouwd tot AIDCie-zaal, we za-gen de grootste SSR-W reünie ooit, de zevende almanak werd uitgebracht en de sociëteit werd brandveilig gemaakt. Zelf heb ik veel tijd besteed aan het opnieuw inrichten van de ledenadministratie en aan uren speurwerk op internet en in het KLV register om de vele ontbrekende adressen van reünisten te achterhalen. Wellicht be-handelt het parlement nog wel eens reü-nistaanvragen op een speciaal formulier; deze heb ik in mijn bestuursjaar ontwor-

pen om het makkelijker te maken voor oud-leden om reünist te worden. Een van de redenen om ViVo te worden was dat ik me dan kan bezig houden met het archief; wat ik dan ook veel en met plezier heb ge-daan. Met de rond die tijd pas gevormde Archief Commissie hebben we geïnven-tariseerd welke archiefstukken hoe lang bewaard dienden te worden en met deze richtlijnen zijn we begonnen met het ar-chief opschonen, sorteren en opruimen. Daarnaast heb ik geprobeerd om recent materiaal zo goed en duidelijk mogelijk te archiveren. Een bonus was de post van SSR-Leiden die net was binnengekomen toen ik als ViVO begon. Hierin zat een ware schat: al het SSR-W materiaal uit hun archief zoals een hele serie constitu-tiekaartjes, correspondentie, verslagen en notulen uit de periode 1920-1960.

Het archief is altijd mijn favoriete plek van de vereniging geweest. Altijd ontdek ik er wat nieuws en alle foto's, brieven, boeken, kaartjes en andere stukken recre-eren een beeld van onze vereniging zoals die er 10, 20 30 of 50 jaar geleden uitzag. Het fascineert me om te zien wat er in de loop van de tijd is veranderd en hoe din-gen van toen nu nog precies hetzelfde zijn. Bovendien zijn met kennis van ons verleden veel huidige discussies en de organisatie van onze vereniging beter te begrijpen. Dit was ook mijn doelstelling toen ik het eerste VIT geschiedeniscollege gaf. Ik heb altijd gevonden dat SSR-W er goed aan zou doen om meer aandacht te besteden aan de traditionele, studentikoze aspecten van het verenigingsleven. Stu-dentenverenigingen missen een bindend element zoals sportverenigingen dat wel hebben. In plaats daarvan hebben we tra-

15pagina

Voorjaar 2012

Column: WikipediaDoor: Wouter Lubberts (1999)

Het is maar dat je het even weet; tot 1954 heeft er in het centrum van het Gelderse dorpje Groessen een waterpomp gestaan. Omdat er in dat jaar een waterleiding is aangelegd, heeft de pomp haar functie verloren en is men op den duur maar over-gegaan tot het weghalen van de pomp. Op de wikipedia pagina die ons over deze gebeurtenis informeert, staat verder nog geschreven dat er in 1990 een replica van de pomp is aangeboden en geplaatst door de lokale carnavalsvereniging.

De opsteller van deze Wikipedia pagina is Gijs. Een goede kennis van me en tevens, zo kwam ik daar laatst achter, één van de vele anonieme mensen die bijdraagt aan het opleveren van informatie die onder de vlag van wikipedia gratis en voor ie-dereen toegankelijk wordt aangeboden. Gijs heeft zijn research gedaan. In zijn vrije weekend is hij naar de bibliotheek in Groessen gegaan, bij mensen langs ge-weest en heeft ook nog de moeite geno-men om de bewuste pomp te fotograferen. Toen Gijs bij zijn afbeelding koos voor het onderschrift ‘dorpspomp Groessen’, begonnen binnen een half uur verschillen-de wikipedianen zich te roeren. Door zijn onderschrift zou men kunnen denken dat hier de originele dorpspomp van Groessen stond afgebeeld, terwijl het feitelijk om de replica ging. Deze anonieme meedenkers zijn mensen die Gijs niet kent, niet sec ge-interesseerd zijn in dorpspompen of in het dorpje Groessen, en niet betaald of aan-gesteld zijn voor hun ongevraagde peer

Hans Roelofsen

dities, een introductietijd en gezamenlijke symbolen die een gevoel van samenhorig-heid creëren tussen de leden. Door hier aandacht aan te besteden creëren we vol-gens mij actieve en betrokken leden met passie voor de vereniging. De kracht van SSR-W is dat we hierin niet doorslaan naar het dichtgetikte niveau van onze vrienden aan de overkant. Gelukkig is het niet meer aan mij om hier besluiten over te nemen, maar ik hoop wel dat ik heb met mijn activiteiten op de kroeg hieraan heb bijgedragen.

Tegenwoordig zie ik Sela vooral tijdens het hardlopen, waar ik afgelopen weken aangenaam verast werd door de verbe-teringen aan de voorgevel. Mijn compli-menten aan verantwoordelijken hiervoor. Zulke mooie initiatieven geven me ver-trouwen dat de vereniging in goede han-den is bij de huidige en komende gene-raties leden en dat ik met een gerust hart afscheid kan nemen. Bij dezen verzoek ik het parlement dan ook om me tot reünist te benoemen. Dan hoop ik de uitnodiging voor de reünie snel te mogen ontvangen.

Met amicale groet,

Hans Roelofsen

pagina

Voorjaar 2012

16

heid gelijkwaardig is aan de Britse En-cyclopedie Brittanica. Dat een dergelijke hoogwaardige dienst gebaseerd is op de vrijblijvende en vrijwillige inzet van men-sen die ongestuurd en ongeorganiseerd met elkaar samenwerken, zou volgens heersende economische en bedrijfsorga-nisatorische paradigma’s gedoemd zijn te mislukken. Wikipedia is daarmee ook een hoopgevend antwoord op het toenemende cynisme over de slag- en daadkracht van de mens binnen het huidige economische systeem.

Grote woorden en grote conclusies die even in sneltreinvaart gemaakt worden. Gemaakt ‘moeten’ worden. Mijn column had ik namelijk gisteren al bij de redactie van de reünistenbrief in moeten dienen. Hoewel ik een hekel heb aan het woord ‘passie’ vanwege het gemak waarmee mensen zich met die term bedienen, dekt het toch het beste de lading als ik mijn ge-voel ten aanzien van schrijven zou moeten duiden. De afgelopen twee jaar is echter gebleken dat het mij minder goed ligt om die passie op afroep te uiten. Dit zal dan ook mijn laatste column zijn en ik verzoek eenieder die zich geroepen voelt om het stokje over te nemen en zich belangeloos in te zetten voor ons collectief goed: de reünistenbrief.

Wouter Lubberts

reviews. Het is één van de vele manieren waarop mensen zich inzetten voor Wiki-pedia. Anderen hebben zichzelf toegelegd op het ongedaan maken van acties van zgn. trolls, i.e. mensen die plezier halen uit het verwijderen van,- of aanbrengen van foutieve wijzigingen in Wikipedia pa-gina’s. Door het ontwikkelen van bepaal-de applicaties kunnen deze wijzigingen of verwijderingen binnen mum van tijd op-gespoord en ongedaan gemaakt worden. Wederom zijn deze ontwikkelaars mensen die hier niet betaald voor worden of ge-vraagd zijn dit werk te verrichten.

Wat de beweegredenen van wikipedianen dan wel zijn om zich zo belangeloos in te zetten voor een collectief goed als in-formatie is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Credits zijn er namelijk niet te vergeven op Wikipedia. Nadat je in je vrije avonden je best hebt gedaan een goed, op feiten gebaseerd, stukje tekst te plaatsen over één of ander onderwerp, is het niet mogelijk je naam en foto bij de betreffende pagina te plaatsen. En ook verschaft je inzet geen bepaalde intellec-tuele autoriteit op een bepaald onderwerp. Zo heeft de directeur van het rijksmuseum evenveel te zeggen over de inhoud van de Wikipedia pagina over Vincent van Gogh als ieder ander.

Daarmee is Wikipedia niet alleen een bijzonder fenomeen maar ook een bron van inspiratie. Wikipedia wordt gelezen door 365 miljoen mensen, en een studie van het Wetenschappelijk Tijdschrift Na-ture heeft aangetoond dat de inhoud van Wikipedia pagina’s qua betrouwbaar-

Wouter Lubberts

17pagina

Voorjaar 2012

Toen ik dus opgebeld werd door die eer-stejaars (die dus iets nodig had) zag ik op mijn display een foto van de desbetref-fende eerstejaars. Ze deed alsof ze aan het bellen was. Ik heb namelijk van bijna al mijn contacten een foto waarop ze aan het bellen zijn, zodat als ik opneem ik ze ook echt zie bellen. Eén van de schier onein-dige mogelijkheden van een smartphone. Ja, uiteraard een iPhone. Voor minder doe ik het echt niet. Jeetje wat een prachtig spul maakt Apple toch! Een paar weken geleden voor het eerst in de Applestore geweest in Amsterdam. Prachtig. Wat een spul. Wat een technologie. Wat een heb-bedingetjes. (schrijf je dat zo?)

Dus, toen ik die foto zag schoot direct de bij mijn dispuut (De Zwevelpin) eerder gevoerde discussie over smartphones door mijn hoofd. Er was niet echt een duide-lijk antwoord of het nou een goede of een slechte technologie is, maar het was wel duidelijk dat de frustratie over het beestje ontstaat door de manier waarop mensen ermee omgaan. Van in het midden van een gesprek een sms’je checken tot aan de bar Wordfeut, Whatsapp, Temple Run of de nieuwe hype Draw Something spe-len; walgelijk. Maar goed, het is wel fijn om in de trein de snelste weg naar huis op te zoeken als blijkt dat er een aansluiting niet meer rijdt vanwege een storing. Of één van de 1000 mogelijkheden benutten om snel een berichtje te sturen dat je wat later bent naar iemand die met smart op je ligt te wachten. Of snel even op Wikipe-dia een moeilijk woord opzoeken dat op-gedreund wordt door een veel te ijverige en haastige docent microbiologie.

Even iets andersDoor: Jeremy van Baalen, (2007)

Vandaag werd ik opgebeld door een eer-stejaars. Over de aard van het gesprek zal ik niet veel prijsgeven. De meeste tele-foongesprekken die ik dit jaar als bestuur-der voer, gaan eigenlijk vooral over leden die iets nodig hebben. Of natuurlijk als ik iets nodig heb van leden. Gek eigenlijk, hoe afhankelijk mensen zijn van andere mensen. En als ze te veel hulp vragen is het ook niet goed. En als ze alles zelf wil-len doen is het ook niet goed. En als ze nooit iets terug doen is het ook niet goed. Jeetje, ik dwaal al af na de eerste zin.

Jeremy van Baalen

pagina

Voorjaar 2012

18

Dus, ik pakte mijn telefoon op en stond op het punt om op te nemen. Toen dacht ik terug aan die allereerste keer dat ik mijn vader zag bellen met een mobiele tele-foon. Een gigantisch apparaat, inclusief uitschuifantenne en nog een extra klepje aan de onderkant dat ook uitgeklapt moest worden voordat er iets kon gebeuren met het toestel. En dan zo’n beschermhoesje er rond, half van stof, half van doorzich-tig plastic en half van elastiek. Al met al kostte het beestje 100 gulden (of waren er al euro’s?). En daar stond hij, midden in de keuken, te bellen met een mobieltje. Zonder snoer! Het eerste wat hij vertelde aan de persoon aan de andere kant van de lijn was dat hij aan het bellen was met een mobiele telefoon. Mijn moeder riep nog “hang op joh! Dat is veel te duur!”. Ik herinner me de tegenstand die de mobiele telefoon in het begin had nog wel. Het was een verandering. Tegenwoordig is een wereld zonder mobiele telefoons bij-na ondenkbaar. Sterker nog, de ‘gewone’ mobiele telefoon wordt ook steeds min-der gebruikt. T9 wordt ingewisseld voor Swype, sms’jes worden steeds minder verstuurd en hebben plaatsgemaakt voor onboard messengers (veel ‘goedkoper’! {Goedkoper staat tussen haakjes, omdat de abonnementen steeds duurder worden en niemand 45 euro per maand uit KAN geven met een 3310}) en de sociale media zoals facebook en twitter krijgen steeds frequenter een bezoekje; ze passen im-mers in je broekzak.

Ik neem de telefoon op.

Waar Wageningers al niet terecht komenDoor: Therese Gasser (1977)

Augustus 1977, mijn eerste kennismaking met SSR-W en met Wageningen. Het be-gin van 7 veelbewogen jaren! De basis voor een interessante carrière en een grote ommezwaai.

De introductietijd bij SSR was een aan-eenschakeling van intensieve dagen en lange nachten… het begin van vriend-schappen die nog steeds bestaan (met een deel van het jaar 1977 hebben we nog elk jaar een “vriendjesweekend”... inmiddels de jaargenoten natuurlijk aangevuld met aanhang en kinderen).

Op “de kroeg” brachten we vele uren door: herinneringen aan legendarische Beren-burg-estaffettes, maar ook aan intensieve discussies over of SSR een studentenver-eniging moest blijven of een jongerenver-eniging moest worden? En wat moest je als jong meisje vinden van de natuurfilms die gedraaid werden op Koninginnedag/nacht? Van barhulp via barcommissaris naar bargilde, lid van de introductiecom-missie Rotor, van Projonsa, en altijd in voor een feest!

Pieter (toen mijn vriendje, nu mijn man) was bestuurslid, een goede reden om vaak op SSR te zijn. De tuin liep nog tot aan de Veerstraat, Pieter is er nog steeds trots op dat hij degene is geweest die het achterste deel van de tuin heeft verkocht. Voor een goede prijs, beweert hij…

Therese Gasser

19pagina

Voorjaar 2012

Inmiddels studeert onze middelste dochter Marion ook in Wageningen, en is… ook lid van SSR! Is er nou veel veranderd? Ja en nee, natuurlijk. Nee, omdat de verhalen over het leven op Sela ons nog erg bekend voor komen. En ja, want er is natuurlijk toch veel anders geworden.

“Vroeger” hadden we gewoon meneer Berning die kookte, hij draaide gewoon zomaar 240 maaltijden elke dag tijdens de introductietijd! Vroeger waren we uren bezig met brieven en boekjes maken op de stencilmachine. Oei, die lak, dat felle roze, als je fouten had ge-maakt. Of de vellen die scheurden als je teveel “kopietjes” wilde maken. Overigens: het woord “stencil” wordt gewoon nog gebruikt op middel-bare scholen, geen puber die weet wat een stencil is, maar toch…. En: hoe deden we dat toch zonder internet?

Wat we geleerd hebben in die jaren op de kroeg heeft ons volgens mij ver gebracht; samenwerken, voor jezelf opkomen, na-denken over hoe het met de wereld moet, sponsors organiseren, vergaderen, mensen de deur uitzetten, je grenzen leren kennen, enzenz. Mijns inziens meer dan wat ik in de col-legebanken heb geleerd…

en in elk geval op langere termijn ook bruikbaarder.

Bij mijn afstuderen in 1984 was de werk-loosheid groot. Veel sollicitatiebrieven hebben uiteindelijk geleid tot een baan bij de Raad van State, vervolgens bij een ad-viesbureau in de ruimtelijke ordening en daarna – via het Wageningen-circuit – het ministerie van Landbouw. Het grootste deel van mijn werkzame leven heb ik daar met ontzettend veel plezier gewerkt, als beleidsmedewerker, projectleider en ma-nager op heel verschillende afdelingen.

En die lijn had gewoon door kunnen lopen, ware het niet, dat het altijd al heeft “gekriebeld”: als we op vakantie waren en een mooi gebouw za-gen, hadden we meteen ideeën hoe we het kon-den exploiteren. Of als je op cursus was en het was maar zozo qua lo-catie, dan jeukten mijn handen. En soms waren er natuurlijk inspirerende en prachtige voorbeelden: “wow, zo kan het ook!”

Toen we in de 40 waren hebben we tegen elkaar gezegd: “als we echt nog een stap willen maken en iets heel anders willen gaan doen, dan moeten we nu aan de slag gaan”. We hadden het allebei

Therese Gasser

pagina

Voorjaar 2012

20

nog erg naar onze zin in onze banen, maar er komt natuurlijk wel een moment dat je denkt: deze reorganisatie, dat heb ik al eerder meegemaakt. Zou ik daar met evenveel enthousiasme in stappen als een paar jaar geleden? Of zou ik een ouwe zeur worden? En waar krijg ik nou echt energie van?

We hebben eerst goed nagedacht over wat we wilden, we hebben met veel mensen gepraat. En in ons gezin (toen 3 pubermei-den) intensieve discussies gevoerd. Het heeft zeker 5 jaar geduurd eer we een plan hadden: naar Frankrijk, een eigen bedrijf beginnen in de horeca.

En, na veel zoeken, omzwervingen en teleurstellingen hebben we ons plekje gevonden: een prachtig groot chalet in de Franse Alpen, waarin we chambres d’hotes (bed and breakfast) en apparte-menten hebben; in totaal kunnen we 28 gasten herbergen. In de winter skiërs, in voor-, najaar en ‘s zomers fietsers, wande-laars en motorrijders, die allemaal genie-ten van de prachtige bergomgeving en alle bekende Alpencols (Alpe d’Huez ligt om de hoek, evenals Glandon en Galibier). Chalet Solneige, Vaujany, France! Zie de website www.solneige.com.

En ja, daar zitten we dan, 2 Wageningse ingenieurs. Het leven is er een stuk span-nender en onzekerder door geworden. Soms verzuchten we wel eens “wat had-den we het rustig hè in Nederland?”. We moeten echt keihard werken, en de zeker-heid die we hadden met vaste banen is echt weg. Dat is soms wel beangstigend.

Maar je krijgt er ook zoveel voor terug: veel vrijheid (als het mooi weer is pakken we de ski’s en gaan even voor een paar uurtjes), ontzettend veel interessante en lieve mensen die als gast bij ons komen. Daar krijgen we echt energie van: zien hoe intens mensen genieten van hun vakantie bij ons, zorgen dat ze zich thuis voelen, dat ze echt kunnen ontspannen, heerlijk.

Ik ben nu afwisselend voorzitter van de Raad van bestuur van mijn eigen bedrijf, werkgever, schoonmaakster, gastvrouw, kok en PR-medewerker. Switchen van rol doen we elk half uur! En wat te denken van: even tussendoor een uurtje vrij, lek-ker een goed boek lezen op mijn balkon met uitzicht op de bergen en het stuw-meer, in de zon, als anderen in een suffe vergadering zitten onder de TL balken in een vergaderzaal.... (lukt niet elke dag, hoor).

Natuurlijk loopt er geen recht verband tussen de tijd in Wageningen/SSR en ons huidige leven. Maar het leren kijken naar mogelijkheden, zelf initiatieven nemen, en ondernemen, heeft zich ongetwijfeld ontwikkeld in onze studententijd!

Therese Gasser

Chalet Solneige, www.solneige.com38114 Vaujany, France

Therese Gasser

21pagina

Voorjaar 2012 Huizencommissie

GEZOCHT: VASTGOEDEIGENAREN

EN

INVESTEERDERS

DE HUIZENCOMMISSIE VAN SSR-W IS OP ZOEK NAAR GEÏNTERESSEERDE REÜNISTEN WELKE DE VERENIGING OP EEN NIEUWE MANIER WILLEN STEUNEN EN EEN BIJDRAGE AAN HET VERENIGINGSLEVEN WILLEN GEVEN.

BENT U EIGENAAR VAN EEN LEEGSTAAND PAND OF HEEFT U DE FINANCIËLE MIDDELEN VOOR EEN DERGELIJKE AANSCHAF? DAN KUNT U IN SAMENWERKING MET DE HUIZENCOMMISSIE NIEUWE VERENIGINGSHUIZEN REALISEREN EN ZO DE LEDEN VAN SSR-W HUN INTREE LATEN MAKEN IN EEN NIEUW VERENIGINGSHUIS!

NEEM GERUST CONTACT MET ONS OP: huizencommissie@ssr-w.nl www.ssr-w.nl/huizen

pagina

Voorjaar 2012

22

“De draak steken met St. Joris” Op pagina 135 van de eerste almanak van SSR-W staat een artikel over onder-staande foto. Hierin wordt geschreven dat SSR-novieten een kunstwerk van St. Joris naast de plastic Plantendraak bij het Scheikundecomplex hebben gebouwd. Verder staan er in dit stukje niet veel details en wij zijn eigenlijk vooral benieuwd naar het verhaal achter deze actie.

Dus: was jij erbij toen deze kunstzinnige St. Joris gebouwd werd? Laat dit aan ons weten via bestuur@ssr-w.nl en misschien verover je een plekje in de volgende reünistenbrief!Home sweet home

St. Joris

23pagina

Voorjaar 2012

Home sweet homeDoor: Antoon Kanis (2008)

Het zijn woelige tijden in Hoger on-derwijsland. Staats-secretaris Halbe Zijlstra maakt het de studenten niet makkelijk met zijn nieuwe beleid. Af-schaffen van de studiefinanciering in de Masterfase

en het verkorten van het aantal jaren dat studenten gebruik kunnen maken van hun OV jaarkaart hakt er hard in bij de studen-tenpopulatie. Voor de actieve student die zich wil inzetten voor zijn of haar vereni-ging, door het doen van grote commissies of een bestuursjaar, komt de Langstudeer-boete pas echt als een klap in het gezicht.

Blijft fulltime besturen in de toekomst nog wel mogelijk? Hoe ziet het vereni-gingsleven er uit onder de steeds hoger wordende studiedruk? Dat zijn slechts twee van de vele vragen die mij vorig jaar hebben doen besluiten te solliciteren naar een bestuursfunctie bij de Landelijke Kamer van Verenigingen (LKvV). Als overkoepelend orgaan kan je in Den Haag meepraten op het hoogste niveau, om zo de studentenverenigingen te vertegen-woordigen. Niet alleen het beïnvloeden van de Haagse Hoger Onderwijs agenda, maar ook bijvoorbeeld de Drank- en Ho-recawet, die van grote invloed kan zijn op het verenigingsleven.

Een fantastische uitdaging om hier dit jaar mee aan de slag te gaan. Nadat er in de afgelopen twintig jaar verschillende leden van KSV en Ceres in het LKvV bestuur hebben gezeten, heb ik dit jaar de eer om SSR-W vanuit Wageningen te vertegen-woordigen. Voor mij persoonlijk beteken-de deze stap ook verhuizen naar Utrecht, waar ons kantoor staat. Een jaar weg uit Wageningen, een jaar weg van SSR-W.

Als organisatie doet de LKvV natuur-lijk meer dan alleen politiek bedrijven. Tijdens congressen helpen professionals uit het bedrijfsleven de besturen van de verenigingen met de nieuwste ontwikke-lingen uiteenlopende onderwerpen waar verenigingen mee te maken hebben. Van

Antoon Kanis

pagina

Voorjaar 2012

24

financiën tot de introductieperioden en van acquisitie tot sociëteitsbeleid. Daar-naast biedt dit platform een goede moge-lijkheid om informatie tussen verenigin-gen uit te wisselen. Hiermee zorgen de verenigingen dat ze samen sterker zijn dan de som der delen.

Zoals het studentenverenigingen betaamt, hoort er bij een bestuursjaar natuurlijk ook veel borrelen. Kleine alternatieve vereni-gingen, maar ook de grote corpora geven een kijkje achter de voordeur. De meest bijzondere studentenrituelen passeren de revue. Je krijgt inzichten in de einde-loze verplichtingen voor eerstejaars en de meest belachelijke vormen van hiërarchie.

Hoewel dit heel interessant is, is dit ook het moment dat ik blij ben volgend jaar weer terug te kunnen keren. Terug naar Wageningen, terug naar wat de afgelopen jaren mijn thuis is geworden, terug naar de mooiste vereniging van Nederland: SSR-W, home sweet home!

Zo vader en moeder, zo dochterDoor: Mees, Bea en Karin Struijs

In de zomer van 1996 gaat Karin Struijs studeren in Wageningen. Zij is in 1978 geboren uit huwelijk tussen SSR-er Mees Struijs (1967) en SSR-er Bea van Schel-len (1967). Thuis heeft dochter Karin al veel gehoord over die gezellige stad aan de Rijn en kijkt dus uit naar haar studen-tentijd. Van haar ouders krijgt ze toch wel het advies om lid te worden van een stu-dentenvereniging, want dat is zo leuk en je leert er veel mensen kennen. In 1996 is het echter helemaal niet zo vanzelfspre-kend om lid te worden, slechts 20% van de studenten wordt lid van een vereniging. Maar goed, dochter Karin geeft toe, ze wil wel lid worden, maar liever niet van SSR-W, want daar hebben haar ouders elkaar ontmoet en ze wil niet allemaal dezelfde keuzes maken als haar ouders. Tijdens de AID (Algemene Introductie Dagen) komt dochter Karin er stapje bij beetje achter waarom haar ouders 29 jaar eerder lid ge-worden zijn bij SSR-W. Het was gewoon de leukste vereniging van Wageningen. En tja, als op die plek de vlam tussen je ouders is overgeslagen, kan het geen slechte keuze zijn.De keuze voor SSR-W was voor dochter Karin een echte keuze, maar voor vader Mees Struijs en moeder Bea van Schel-len was dat toch wel iets anders. Vader Mees had twee oudere broers die al een paar jaar eerder zijn gaan studeren. Zijn ouders kennen dan ook de waarde van een studentenvereniging en moedigen Mees aan om lid te worden. In die tijd (1967)

Familie Struijs

25pagina

Voorjaar 2012

werd bijna iedereen lid van een studenten-vereniging (90%) en aangezien de familie Struijs Nederlands Hervormd was, werd Mees lid van de protestant christelijke vereniging SSR. Voor moeder Bea (ook van Hervormde huize ) was ook het pro-testant christelijke karakter van de vereni-ging de doorslaggevende factor om lid te worden van SSR. Overigens moesten alle meisjes in die tijd ook lid worden van de WVSV (Wageningse Vrouwelijke Stu-denten Vereniging). In die wilde jaren 60 en 70 stond de R nog hoog in het vaandel: dagelijks Bij-bellezen in de mensa, avondwijding op de woensdagavond met dominees (Nijs-sen en de Jong) en toen al enkele keren aarzelend een pastoor, zondag na kerktijd koffiedrinken op de sociëteit met ‘gevulde

koeken’ van Hendrik. In diezelfde jaren, wist men op SSR-W ei-genlijk nog niet zo goed was men met die meisjes aan moest. Vooral de novitiaats-commissie (de huidige IC en TC samen) wist zich niet zo goed raad met die meis-jes, want je kon ze moeilijk kaalscheren (zie foto; meisjes novieten met jaarband verbonden met de kale jongens. Op foto duidelijk de meisjes Bea van Schellen

(midden), Elly Scheps (links) en Margreet Snel (rechts)). Het was dan ook niet de be-doeling dat de meisjes te lang in de kroeg bleven hangen. Als de mannen vonden dat ze naar huis moesten (meestal rond 23.00 uur), werd het “Good-bye Ladies” inge-zet en werden de meisjes naar huis ge-bracht. Helaas was in de tijd van dochter Karin deze traditie verdwenen. Er waren drie redenen voor. Als eerste kwamen de meeste leden pas na het studeren of spor-ten naar de kroeg toe en was er om 23.00 uur nog niemand om naar huis te brengen. Daarnaast was het aantal meisjes sterk gegroeid (ongeveer de helft van de leden is vrouw) dus zou er niemand meer in de kroeg over blijven. En ten derde hadden de meisjes een stem gekregen. Dus ze lie-ten zich niet meer de kroeg uit zingen. De generatie van moeder Bea heeft dat dan toch maar mooi voor elkaar gekregen! Moeder Bea hield echter wel van de voor-rechten die juist alleen aan de meisjes voorbehouden waren. Bij bestuurswisse-lingen was het gebruikelijk dat de oudste amica “circumpendulatrix” was. Dat is moeder Bea een aantal keren geweest (zie foto; Bea van Schellen circumpendulatrix bij kroegbestuurswisseling ‘70 ‘71 aflos-sing Jan Braaksma (L) door Jaap Dekker (R)). De circumpendulatrix bestaat nog steeds, maar is nu aangevuld met een cir-cumpendulator, om ook de vrouwen in het bestuur hun pleziertje te gunnen. Deze functies worden overigens niet meer uit-gevoerd door de oudste amica/amice.Die meisjes in de jaren 60 en 70 kregen ook steeds meer invloed in de commis-sies. Zo zat moeder Bea in de redactie van de Libra en heeft ze, samen met haar

Familie Struijs

pagina

Voorjaar 2012

26

moesten bedienen), voorzitter Sociëteits-bestuur ‘69/’70 (toen kende SSR-W nog een tweetal besturen: het Algemeen Be-stuur en het Sociëteitsbestuur (= kroegbe-stuur)), bestuur Toebacksuijgers, diverse feestcommissies , jury jaarredes disputen (lullepotten genoemd)(zie foto; links bo-ven: vader Mees, onder: Ineke Knoppers en Maarten Koornneef) , etc. Ook dochter Karin heeft een hele reeks commissies gedaan. Als eerstejaars kof-fiehulp en later koffiegilde achter de bar. In tegenstelling tot vader Mees vond dochter Karin de mensa wel interessant en werd ze schepper (eerstejaars), eet-cie

(tweedejaars), en Mensacol. Ook moe-der Bea was regelmatig te vinden in de keuken van Huize Torck. Dochter Karin heeft verder een jaar Tante Sjaan gedaan (activiteiten-commissie) en zal een jaar in het Parlement van SSR-W. Toen het jaar Schaamteloos aan de beurt was om het be-stuur van de SSR-W te vormen, zag ook dochter Karin dit wel zitten. Omdat een bestuursjaar in hield dat je een jaar ge-heel of gedeeltelijk stopt met studeren en er dus een financieel aspect om de hoek kwam kijken, twijfelden veel mensen over een bestuursjaar. Dochter Karin had echter geen problemen om haar ouders

vriendinnen, KwasiR opgericht. Meisjes waren in die tijd alleen op woensdag wel-kom in de kroegzaal. Moeder Bea en haar vriendinnen wilden ook graag een plek om, zeker in het weekend, een gezellige plek te hebben. Dochter Karin is overi-gens zeer verbaasd als ze dit verhaal voor de eerste keer hoort, want het KwasiR van rond de millenniumwisseling is juist een groep waar je voornamelijk de vrouwen met ballen vindt. Ook was KwasiR in de beginjaren een plek waar muziek gedraaid werd. Dit in tegenstelling tot de kroegzaal waar vader Mees met zijn vrienden zat en waar de heren zelf al genoeg geluid pro-duceerden. Ook daar is in de loop van de jaren verandering in gekomen. Als doch-ter Karin als eerste de kroeg in kwam, was het eerste wat ze deed een muziekje aan-zetten (oke, na het licht, want anders was de aan/uit knop niet te vinden). Vader Mees heeft een hele reeks aan ac-tiviteiten op zijn naam staan. Het begon in de groentijd (introductietijd) al begin-nend als Jeeves - naast James één van de twee klooien die de persoonlijke dienaren waren van de novitiaatscommissie, schen-ker in de barcommissie (vond vader Mees interessanter dan liftbediende te zijn, dit waren tweedejaars die in de mensa

Familie Struijs

27pagina

Voorjaar 2012

van de jaren ‘70 verandering in gekomen, want anders had dochter Karin nooit lid kunnen worden van De Zwevelpin. Zo vader zo dochter, beiden maakten deel uit van het bestuur van hun dispuut. Met de integratie van vrouwen in de tra-ditionele disputen verdween het meis-jesdispuut Misostre. De andere disputen bestaan nog wel, elk met hun eigen karak-ter. Wat wel veranderd is, is de rol van de disputen binnen de vereniging. Eind van de twintigste eeuw vonden de dispuutsac-tiviteiten bij voorkeur niet op Sela plaats. Alleen het jaarlijkse Oranjebal was een feestje georganiseerd door de Toeback-suijgers voor de hele vereniging (en zelfs voor heel Wageningen). In het begin van de eenentwintigste eeuw vond het bestuur van SSR-W dat er meer activiteiten op de kroeg moesten komen en zo kwamen de feestjes georganiseerd door de disputen weer voorzichtig terug . Want in 1973, dus in die tijd dat net de nieuwe sociëteit (na de brand van Huize Torck) in gebruik werd genomen, waren er de zo genaamde kroegweekenden. Eenmaal per maand moest er door een dispuut een activiteit in een weekend worden georganiseerd. Vader Mees vertelt: “Het gebeurde dat mijn dispuut de Toebacksuijgers dat een keer volledig vergeten was. Enkele dagen ervoor werden ze erop attent gemaakt en het was onze eer te na niets te doen. Al snel kwam er een programma dat er niet om loog: 1) Pijprookwedstrijd (eenvoudig te organiseren voor Toebacksuijgers), 2) Schaaksimultaan tegen Kick Langeweg (Kick Langeweg, zo heette een bekend Nederlands schaakmeester- tweede op Ned. Kampioenschappen). Iemand van

te overtuigen. Vader Mees wist wat een goede ervaring dit was en onder het motto “als vader Mees het bestuur in gegaan is, dan mag ik het ook” duldde dochter Ka-rin geen tegenspraak (maar die was er ook niet). Dus je kan in dit geval wel zeggen dat het hebben van ouders met ervaring het geheel wel gemakkelijker gemaakt heeft voor dochter Karin. En ook hier geldt zo vader zo dochter, beiden maak-ten deel uit van het kroegbestuur. (zie foto; Bestuur ‘99/’00 der SSR-W o.d.z Bestuur Met Wendy (of iets anders wat je van de afkorting BMW kan maken) op het BMW-platje v.l.n.r. Harrie Kools , Harm-Peter van Velzen, Susan Hakvoort, Wendy de Leng, Gijsjaap Pruis, Nol Witte en Ka-rin Struijs (Commissaris Mensa).Zowel moeder, vader als dochter zijn lid geweest van een dispuut (wat natuurlijk niet mogelijk is, want er is maar één Dis-puut, BRAND!!!). De disputen laten dui-delijk zien dat moeder Bea, vader Mees en dochter Karin toch wel een eigen karakter hebben. Vader Mees was lid van de Toe-backsuijgers. Het is dochter Karin nooit gelukt om te achterhalen wat MAJA wel zou betekenen. Moeder Bea was lid van Misostre, het meisjes dispuut, want in de jaren 60/70 lieten de andere disputen geen meisjes toe. Gelukkig is daar in de loop

Familie Struijs

pagina

Voorjaar 2012

28

verbanden binnen de vereniging. Eind van de twintigste eeuw kwamen de jaarclubs in opkomst. Dochter Karin maakt deel uit van Iucunditas…kent geen tijd. Een jaar-club wordt pas officieel erkend als deze een activiteit heeft georganiseerd voor de andere jaarclubs. Echter, Iucunditas was een beetje lui en vond het wel best. Maar een maand voordat de eerste Iucunditas-ser afstudeerde hebben ze toch de offici-ele status van jaarclub bereikt door het organiseren van het grote hans-en-griet-jes-huisjes-bouw-spel. Hiervoor is nog per trein naar Almelo gereisd om enkele dozen gesponsorde taai-taai popjes op te halen. Het bij de officiële erkenning beho-rende jaarclubbordje werd in de kroegzaal opgehangen de dag voor het afstuderen van Ferdinand Kiestra.Kortom, we kunnen wel zeggen dat SSR-W in de jaren veranderingen heeft ondergaan, met helaas als dieptepunt de gedwongen verhuizing van Huize Torck (precies 40 jaar geleden afgebrand) naar het huidige Sela, dat al weer langer in ge-bruik is als Sociëteit van SSR-W dan Hui-ze Torck is geweest, maar de sfeer op de vereniging is nog altijd hetzelfde. SELA!

ons kende toevallig ook een man in Ede met dezelfde naam en deze wilde wel met de grap meedoen, alleen hij had vrijwel nog nooit geschaakt-wist ternauwernood hoe de stukken te zetten en 3) aansluitend een Wijnbal. Alles bij elkaar op de woens-dag voor het weekend toch een mooi af-fiche. De avond was daar. Er zaten zo’n dertig leden schakers om de tafel en daar kwam Kick Langeweg binnen (wij, als organisatie, vonden het al merkwaardig dat geen van de schakers argwaan kreeg, want hij (de Edenaar) leek helemaal niet op de bekende schaker) en zette zijn eerste zetten. Direct waren er een paar schakers ontzet. Zulke merkwaardige openings-zetten hadden ze nog nooit meegemaakt. Na 5-10 minuten kwam de eerste al naar beneden (wij zaten onder aan de trap te luisteren wat er zou gebeuren) ons ‘waar-schuwen’ dat de schaakmeester dronken was, want hij deed zo raar etc. Om kort te gaan na 20 minuten kreeg onze gast-schaker het zo benauwd dat hij even een korte pauze inlaste en nooit meer gezien is, ook door ons niet. Grote verontwaardi-ging natuurlijk bij de schakers. En zeker toen ze erachter kwamen dat ze wel tegen Kick Langeweg geschaakt hadden maar niet tegen DE Kick Langeweg, zijn ook de organisatoren voor hun eigen veilig-heid maar een blokje omgegaan. Ook het aangekondigde wijnbal na afloop bleek niet helemaal aan de verwachtingen van de leden te voldoen.. De wijnballen van Jamin hebben we geloof ik nog wel zelf durven uitdelen.”Waar dochter Karin haar vader Mees en moeder Bea nooit over gehoord heeft zijn de jaarclubs. Jaarclubs zijn horizontale

Familie Struijs