Net op tijd!

‘Ho,  ho,  ho!’ Sofie rende langs de etalages. Ze had nog precies vijf minuten om bij haar klant, die een half uur verderop kantoor hield, te komen. Op hoge hakken zwenkte ze handig om slenterende mensen heen. Ze had geen oog voor de felverlichte etalages. ‘Ho,ho,ho!’ Zelfs het snelste rendier zou haar niet kunnen redden. Ze kwam te laat. Veel te laat. Shit, wat haatte ze die kerstdrukte. Of eigenlijk haatte ze kerst. Bijna knalde ze tegen een oud vrouwtje, dat leek te verzuipen in Intertoys en Bart Smit tassen, op. ‘Sorry,  sorry!’  Ze  kwam  nooit  op  tijd  bij  de  klant. Hoe kon het zijn dat heel Nederland tijd had om in deze winkelstraat wat op en neer te lopen terwijl zij zich te pletter moest haasten? Ook dit jaar geen kerst voor haar. Zo meteen die nieuwe, belangrijke klant binnenslepen, morgen op eerste kerstdag zijn gegevens verwerken en op tweede kerstdag haar koffer pakken om de dag daarna naar Londen te gaan. Kerst was voor mensen zonder baan en dat waren er zo te zien nog heel wat. Niet dat ze het erg vond. Al die opgeklopte feestvreugde, al die geforceerde gezelligheid. Kerst was nep. Als ze de rest van haar leven kon werken met kerst zou ze dat prima vinden. ‘Ho,  ho,  ho!’ Waarom stond die man zo te schreeuwen? Sofie keek over haar schouder naar achteren. Een Kerstman  met  een  dansende  buik  die  overduidelijk  niet  van  hemzelf  was  rende  achter  haar  aan.  ‘Ho,  ho,  ho!’  Wild  zwaaide  hij  naar  haar.  Sofie  aarzelde.  De  Kerstman  kon  onmogelijk  haar  op  het  oog  hebben. Ze was zijn doelgroep allang ontgroeit. Ze rende verder.

‘Ho,  ho,  hé!’ Voor  een  oude  man  was  hij  behoorlijk  fit.  Hij  had  haar  al  ingehaald.  ‘Hé,  stop!’ ‘Heb  je  het  tegen  mij?’  Sofie  hield  geërgerd  stil. ‘Ik  riep  toch  “ho”?’  Twinkelende  blauwe  ogen  keken  haar  aan. Sofie zuchtte  en  keek  op  haar  horloge.  Nog  drie  minuten.  ‘Jij  bent  zeker  de  leukste  thuis.’ ‘Dat  klopt,  maar  dat  ben  je  al  snel  met  een  paar  rendieren  en  wat  elfen.’ ‘Grappig  hoor.  Wat  is  er  nou?’ ‘Dit.’  De  Kerstman  hield  haar  haar  portemonnee  voor.   ‘O,  shit!’ ‘Pardon?’   ‘Verdomme,  de  zakken  van  die  klote  jas  zijn  veel  te  klein.’  Sofie  rukte  de  portemonnee  uit  zijn  

handen. ‘Dat  vrede  op  aarde  gedoe  is  aan  jou  zeker  niet  zo  besteed?’  raadde  de  Kerstman. Zijn ogen

bleven haar trekken, maar misschien kwam dat omdat ze de rest van zijn gezicht moeilijk kon zien door de enorme witte baard en zijn grote muts.

Ze propte de portemonnee in haar overvolle tas.  ‘Luister,  Sint,  als  ik  niet  over  twee  minuten  op mijn afspraak ben, dan zal er nooit meer vrede op aarde zijn. Tenminste, niet op mijn aarde. Mijn baas  vermoordt  me  en  daarna  voert  hij  me  aan  je  dwergen.’

‘Elfen.  En  het  heeft  geen  zin  dat  je  baas  jou  aan  hen  voert  want  die  eten  alleen  maar  dennennaalden.’

Sofie  hield  even  op  met  proppen.  ‘Elfen  eten  dennennaalden?’ De Kerstman  keek  haar  onschuldig  aan.  ‘Ja,  wist  je  dat  niet?’

‘Oké,  luister.  Dank  je  wel.  Ik  moet  gaan  want  tenzij  je  een  rendier  voor  me  te  leen  hebt,  kun  je  niets  meer  doen  om  mijn  zakelijke  ondergang  te  voorkomen.’

‘Ik  heb  geen  rendier  te  leen.’ ‘Egoïst!’  Sofie wilde  al  verder  rennen,  maar  hij  pakte  haar  bij  de  arm.  ‘Maar  ik  heb  wel  een  

scooter.’ Ze  draaide  zich  om,  opeens  vol  hoop.  ‘Echt  waar?’

Het leverde veel bekijks op; een Kerstman op een scooter. Ze klemde zich aan hem vast terwijl hij door de straten scheurde.  ‘Ho,  ho,  ho!’ ‘Wil  je  daarmee  ophouden?  Ik  schaam  me  dood!’  gilde  Sofie. ‘En  hoe  denk  je  dat  ik  me  voel?  Van  luxe,  gouden  arrenslee  naar  armzalige  scooter.  Maar  gelukkig  kan  ik  nog  wel  bellen  en  TV  kijken  zoals  ik  gewend  ben.’ ‘Wat?’ ‘Laat  maar. Hoe  zei  je  dat  die  straat  heette?’   ‘Koninginnegracht.’ ‘O  jee,  daar  staat  het vast muurvast.’ ‘Je  kunt  er  toch  wel  langs?’ ‘Nou,  ik  weet  het  niet,  hoor.  Op  de  Zuidpool  is  het  nooit  zo  druk.’ ‘Noordpool,’  verbeterde  Sofie  hem. ‘Op  de  Zuidpool  heb  ik mijn vakantiehuis. Weet je dat ze tegenwoordig excursies maken om mij te zien? Het is een forse inbreuk op mijn privacy dus vandaar dat ik een tweede huis heb laten bouwen.  Het  is  wel  wennen.  Pinguïns  spreken  een  heel  andere  taal  dan  elfen.’ Sofie zuchtte.  ‘Doe  je  dit  al  lang?’  gilde  ze  terwijl  de  Kerstman  een  scherpe  bocht  naar  links  maakte. ‘Vanaf  1890. Weet  je  wat?  We  rijden  een  beetje  om.’ Sofie sloeg haar armen stevig om zijn middel toen hij een slinger naar rechts maakte en besloot geen vragen meer  te  stellen.  ‘Sorry,  ik  heb  wel  slalom  geoefend  met  wat  walrussen  maar  dit  is toch heel anders.’ ‘Kijk  uit!’  De  scooter  schoot  recht  op  een  blauwe  auto  af. ‘Ho,  ho,  ho!’    De  Kerstman  remde  hard  en  Sofie  vloog  bijna  over  hem  heen.  ‘Idioot!’ ‘Niets  aan  de  hand.’  Hij  trachtte  de  afgeslagen  motor  weer  te  starten.  De  scooter  sputterde  alleen  nog  maar.  ‘Niets  aan  de  hand.’ ‘O,  geweldig.  Waar  zijn  we?’  Trillend stapte Sofie van de scooter af. ‘Waar  we  zijn?’  De  Kerstman  keek  om  zich  heen.  ‘Niet  op  de  Zuidpool  in  ieder  geval.’ ‘Je  weet  het  niet?’ ‘Ja,  sorry  hoor.  Ik  kon  Tomtom,  mijn  favoriete  rendier  moeilijk  voor  de  scooter  spannen.’ ‘Wil  je  nou  eens  ophouden  met  dat  stomme  Kerstman  gedoe?  Ik  kom  te  laat!  Veel  te  laat.  Ik  raak  mijn  baan  kwijt!’  Ze  stampvoette  met  tranen  in  haar  ogen.  ‘Verdomme!’ Verbijsterd keek hij haar aan. ‘Er  zijn  belangrijkere  dingen  dan  werk,  hoor.’ ‘Zoals?’ ‘Vrede  op  aarde,  lichtjes  in  de  kerstboom,  liefde.’ ‘Liefde!’  Sofie  spuwde  het  woord  zowat  uit.  ‘Liefde  is  net  zo  opgeklopt  en  nep  als  kerst!’ ‘Juist  ja.’  De  Kerstman  nam  haar  onderzoekend  op.  ‘Staat  het  er  zo  voor.’ ‘En  wat  bedoel  je  daarmee?’  vroeg  Sofie  fel.

‘Niets.  Ik  wil  je  alleen  deze  belofte  doen;  aan  het  eind  van  de  dag  denk  je  heel  anders  over  liefde. En misschien wel  over  kerst.’ Sofie  lachte  schamper.  ‘Wedden  van  niet?’ ‘Wedden  van  wel?’  Hij  liet  eindelijk  haar  blik  los.  ‘Ho,  ho,  ho.’  Voor  ze  er  erg  in  had  sleurde  hij  haar mee de weg over. Een koor van claxons klonk op.

‘Ben  je  gek  geworden!’  gilde  Sofie  boven  alles uit. Ze kon net een fietser ontwijken. Als het zo doorging zou ze het einde van de dag niet eens halen.

Met  gevaar  voor  eigen  leven  sprong  de  Kerstman  voor  een  tram.  ‘Ho,  ho,  ho!  Stop!’ Vloekend  stak  de  tramchauffeur  zijn  hoofd  uit  het  raampje.  ‘Rot  op.’ ‘Waar  is  uw  kerstgevoel.  We  willen  mee.’ ‘Dan  kun  je  naar  een  halte  lopen.  Die  is  daar.’  De  chauffeur  wees  vaag  voor  zich  uit.  Sofie  kon  

niet anders dan verbijsterd naar het tafereel staren. Waar was ze in vredesnaam in beland? Een snelle blik op haar horloge leerde haar dat ze haar klant wel kon afschrijven. Ze trok de Kerstman aan zijn  pak.  ‘Weet  je  wat?  Laat  maar.’

Hij  draaide  zich  naar  haar  om.  ‘Die  afspraak  is  belangrijk.’ ‘Ik  ben  al  te  laat.  Dit  wordt  niets  meer.’ ‘O  ja  wel.  Dit  is  de  belangrijkste  afspraak  van  je  leven.’ ‘Nou,  dat  is  natuurlijk  wel  een  klein  beetje  overdreven.  Als  ik  dit  aan  mijn  baas  uitleg  dan  

begrijpt  hij  het  wel.  Misschien.’  Sofie  zuchtte.  In  gedachten  probeerde  ze  een  samenhangend  verhaal  te maken van het afgelopen uur. O, dit was hopeloos. Ze kon net zo goed meteen haar ontslag aanbieden.

De  Kerstman  pakte  haar  bij  de  schouders.  ‘Die  baas  van  jou  zit  allang  onder  de  kerstboom  met zijn gezin, geloof mij maar. Het interesseert hem helemaal geen barst wat jij aan het doen bent. Maar  toch  moet  je  naar  die  afspraak.  Kom  op!’

Sofie  had  nauwelijks  tijd  om  over  die  woorden  na  te  denken.  ‘Ik  ben  al  te  laat.’ ‘Hé,  blijven  jullie  hier  op  de  rails  discussiëren?  Mijn  hele  dienstregeling  loopt  in  de  soep,’  

schreeuwde de tramchauffeur. ‘En  jij,  jonge  man,  houd  op  met  dat  geschreeuw.’  De  Kerstman  liet  haar  los  en  draaide  zich  

naar  de  tram.  ‘Je  was  al  elf  minuten  te  laat  omdat  je  te  laat  vertrokken  bent  wegens  een  leuk  blond  meisje  dat  je  bij  het  beginpunt  van  deze  lijn  aardig  bezig  hield.’

Tot  Sofie’s  verbazing  werd  de  chauffeur  net  zo  rood  als  het  pak  van  de  Kerstman.  Oké,  deze  dag werd met de minuut meer bizar. Op een gebaar van de Kerstman deed de chauffeur de deur open.

‘Ik  moet  even  mijn  ov  chip…,’  begon  Sofie. ‘Niet  nodig,’  zei  de  Kerstman.  ‘We  krijgen  dit  ritje  gratis.  Toch?’ ‘Eh…ja,  natuurlijk,’  stamelde  de  chauffeur. De  Kerstman  draaide  zich  om  naar  de  vele  passagiers  in  de  tram.  ‘Ho,  ho,  ho!  Gelukkig  

kerstfeest!’ ‘Kunnen  we  nu  eindelijk  doorrijden,  verdomme!’  schreeuwde  iemand  terug. Sofie  kon  wel  door  de  grond  zakken.  De  Kerstman  zuchtte.  ‘Er  was  een  tijd  dat  men  respect  

voor  mij  had.’ De tram scheurde langs het stilstaande verkeer door de stad. Het begon al donker te worden

en de vele kerstversieringen voor de ramen gaven de straten een bijna sprookjesachtige sfeer. ‘Koninginnegracht,’  klonk  het  door  de  tram.

‘Daar  moet  ik  zijn.’  Sofie  stortte  zich  op  de  deur.  Bij  de  halte  kwam  de  koude  lucht  haar  tegemoet. De eerste sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Ze holde de treden af. De Kerstman volgde  haar  niet.  ‘Ga  je  niet  mee?’

‘Mijn  werk  is  gedaan.  Veel  geluk!’ ‘Wacht!’  Sofie  sprong  de  treden  weer  op.  ‘Hoe  heet  je?  Ik  bedoel,  echt.’ ‘Hoe  bedoel  je?  Dat  weet  je.’ ‘Toe  nou!’ ‘Je  bent  al  te  laat.  Hij  gaat  bijna  naar  huis.’ Sofie haalde haar  schouders  op.  Ze  voelde  zich  een  beetje  weemoedig.  ‘Oké,  dan  niet.  

Bedankt.’ ‘Graag  gedaan.  Ik  zie  jou,  je  vriend  en  baby  volgend  jaar  wel  weer.’ Sofie  glimlachte.  ‘Het  spijt  me,  Kerstman  of  hoe  je  naam  ook  is.  Nu  zit  je  er  echt  helemaal  

naast.’ Hij zwaaide  alleen  maar.  ‘Ho,  ho,  ho.’  De  deuren  van  de  tram  gleden  dicht.  Verdwaasd  en  een  

beetje verdrietig keek Sofie de tram na. Dit was een krankzinnige dag. Het gebouw waar ze moest zijn lag een tiental meters verder en opgelaten meldde ze zich bij de receptie.  ‘Ik  kom  voor  meneer  Bouwman.  Ik  had  een  afspraak,  maar…’

‘Ik  bel  wel,’  zei  de  receptioniste.  Tot  Sofie’s  verbazing  werd  haar  meteen  de  weg  naar  boven  gewezen. Het kantoor van meneer Bouwman lag op de vijfde verdieping en keek uit over de lichtjes van de  stad.  De  deur  stond  open  en  op  haar  kloppen  draaide  een  man  in  een  stoel  zich  om.  ‘Zo,  ben  je  daar  eindelijk.’

‘Ja,  ik….sorry.’ ‘Al  goed.  Ga  zitten.’  Hij  klonk  niet  onvriendelijk.  Sofie  schuifelde  naar  binnen  terwijl  ze  

probeerde haar zakelijke zelfverzekerdheid weer terug te winnen. Ze nam plaats aan de andere kant van het bureau. Meneer Bouwman leunde naar voren. Hij had blonde haren en een sprekend gezicht. Daar  had  Sofie  echter  geen  oog  voor.  Ze  staarde  naar  zijn  blauwe  ogen.  Ze  zou  toch  zweren…?  Nee, dat kon niet. Ook hij staarde haar aan. Nerveus grabbelde Sofie naar haar papieren. Meneer Bouwman deed niets.

‘Wat  is  er?’  vroeg  ze  opgelaten. ‘Dit  klinkt  heel  fout,  maar  heb  ik jou al niet eens eerder gezien?’ ‘Eh…ik  denk  niet…,’  stamelde  Sofie. ‘Ja,  jawel.’  Meneer  Bouwman  sloeg  met  zijn  vuist  op  tafel.  ‘Jij  was  die  kerst  elf  gisteren  op  het  

plein  met  die  belachelijke  voorspellingen.  Ik  zie  het  aan  je  ogen.’ Sofie’s  mond  viel  open.  ‘Kerst  elf?  Ik?  Doe  niet  zo  idioot.’  Oké,  dit  was  geen  goede  manier  om  

een  mogelijk  nieuwe  klant  te  woord  te  staan.  ‘Ik  haat  kerst.’ ‘Ik  weet  het  zeker,’  hield  hij  vol. ‘O, en jij dan? Speel  jij  niet  zo  af  en  toe  voor  Kerstman?  Vanmiddag  nog?’ Meneer Bouwman rilde zichtbaar.  ‘De  Kerstman? Ik ga nog liever dood dan dat ik me

verkleed als die uitgekauwde, hopeloos commerciële imbeciel.’ Sofie grinnikte. ‘Ik  haat  kerst,’  verklaarde  meneer  Bouwman. ‘Echt?’ ‘Absoluut.’

Ze staarden elkaar aan. Seconden, minuten, twee hele kerstdagen. Sofie probeerde zichzelf tot de orde te roepen. Haar handen grabbelden blind naar haar gelikte folders die hem over de streep  moesten  trekken.  ‘Maar  waar  ik  hier  eigenlijk  voor  kwam,  meneer  Bouwman…,’  begon  ze.

‘Daniel,’  zei  hij. ‘Wat?’ ‘Ik  heet  Daniel.’ ‘O.’  Tot  haar  afschuw  leek  haar  woordenschat  verdwenen. Ze kon zelfs niet meer op haar

eigen naam komen. Daniel leunde naar voren. Zijn blik drong haar ziel binnen. Vanuit haar ooghoeken zag ze door

de grote ramen de sneeuw in volle hevigheid naar beneden dwarrelen. Even leek het alsof over de daken een  vaag  ‘Ho,  ho,  ho!’  te  horen  was,  maar  dat  had  ze  zich  vast  verbeeld.

‘Waar  kwam  je  hier  nu  voor?’  vroeg  Daniel. Sofie  slikte,  pakte  al  haar  moed  bij  elkaar  en  glimlachte.  ‘Voor  jou.  Ik  kwam  hier  voor  jou.’

MEER LEZEN VAN ANNE WEST? Onlangs verscheen haar nieuwe roman BLIJF AF! Bestel je exemplaar bij www.boekenwereld.com – ook verkrijgbaar als eBook!

Ooit, jaren geleden, zag de wereld er heel anders uit. Julia had een topbaan in het bedrijfsleven, een mooi appartement en een vriend, Levi. Dat alles verandert als laatstgenoemde in bed duikt met haar zusje, Saar. Julia pakt haar spullen en vertrekt naar Texel, op zoek naar rust. Terwijl zij zich op het eiland verschanst, blijft Saar haar losbandige zelf. Na jaren zonder contact krijgt Julia alarmerend nieuws uit Amsterdam: Saar is zwanger van een onenightstand. Julia is haar laatste hoop. Op de een of andere manier raakt het lot van haar zusje Julia toch, en ze verlaat het eiland om haar te helpen. Maar hoe hard Julia er ook aan trekt, Saar blijft de fout in gaan. Keer op keer op keer.