Reisblog van Erik en Hilde

CHINA

5 juni – 7 juli 2014

2

Abu Dhabi here we come

Posted on 4 juni 2014 by Hilderik

De checklist voor onze rugzakken is door de jaren heen zo volledig geworden dat we

misschien wat nonchalanter worden en pas vandaag beginnen met pakken. Op

minder dan een uur zit alles in onze rugzakken, die trouwens almaar lichter worden.

Hilde ongeveer 14 kg, mijn rugzak ongeveer 17 kg. De dagrugzakjes een kleine 7 kg en

die van Hilde minder dan 5 kg.

Terwijl Hilde onze e-tickets opvraagt, hou ik mij de rest van de voormiddag bezig met

de installatie van enkele bewakingscamera’s die ik voor een prikje kon kopen. Op die

manier houden we wat contact met het thuisfront en kunnen we onze bordertjes wat

in het oog houden .

Alle treinritten en tussenvluchten zijn ondertussen besteld. Hiervoor moesten we een

hotelkamer in Dali reserveren waar de treintickets worden afgeleverd. Dit maakt

natuurlijk ook dat we er een iets strakker reisschema op na zullen houden. We

hebben zes nachtelijke treinverplaatsingen of zes hotelnachten uitgespaard . Op één

van die treinen dachten ze ons in een hardsleeper te leggen. Dat zijn coupés waar er

zes bedden zijn voorzien. Maar kun je je al inbeelden dat ik op dat bovenste bed moet

kruipen? De kans dat ik die halve trein afbreek en in kosten zou vallen is niet

onbestaande. Met een beetje aandringen is het ons uiteindelijk toch gelukt om een

softsleeper te krijgen. Dat zijn coupés voor vier personen. Dit is redelijk… en Hilde

slaapt zo graag bovenop .

Mijn gitaar reist dit jaar niet mee, die zit in Afghanistan. Hopelijk komt ze zonder

kogelgaten terug . Maar in het land van onze Chinese vrienden zal ik er wel één,

‘made-in-Hongkong-zo-goed-als-gratis’ kunnen vinden zeker.

Gewapend met een Belgische biervlag, zullen we de ‘Fier op ons bier-campagne’ van

VLAM af en toe in de spreekwoordelijke verf zetten en Hilde met dit kleinood laten

poseren voor bekende en minder bekende monumenten… Als hier maar geen Chinese

vodden van komen.

Ons volgend verslagje zal vanuit de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) zijn. Hier

verblijven we twee nachtjes in het Emiraat Abu Dhabi, een opgespoten eiland en

tevens hoofdstad van de VAE. Met mijn vleesklak en bijpassend Australisch hoedje en

Hilde met haar Afghaans sjaaltje, zullen we daar de 45° trotseren.

3

Morgen worden we hier opgehaald rond halfnegen door mijn zus Aline en

schoonbroer Michel. Zo zijn we tijdig in Zaventem, waar we tegen 11u20 opstijgen.

Tenminste als Obama niet te lastig doet, want die schijnt morgen ook te vertrekken.

We landen in Abu Dhabi omstreeks 20 uur plaatselijke tijd, hier zal het dan 18 uur

zijn of een verschil van 2 uur. Tot in Abu Dhabi. Reacties:

1. Luc says: 4 juni 2014 at 15:34

Onze virtuele rugzak staat ook klaar.

Hou jullie haaks, geniet ervan en pas op mekaar. (rivieren mijden is de boodschap…)

en ….aub maak mooie verslagen (en dito foto’s) zodat we kunnen meegenieten !!!

2. E10 says: 4 juni 2014 at 15:36

goeie reis en vergeet niet xie xie op tijd en stond te zeggen

http://reizen-en-recreatie.infonu.nl/vertaal/5853-basis-chinees-wegwijs-in-china.html

is er ergens een overzicht traject op een kaart te zien ?

3. kurt says: 4 juni 2014 at 15:39

Ale, zoals al gezegd: goede reis!

4. nadine van den eeckhoudt says: 4 juni 2014 at 15:44

Hey Hilde en Erik,

Ik wens jullie een prachtige reis toe. Ik zal met veel ongeduld wachten op de verslagen en de foto’s

en zo een beetje mee genieten van het grote China.

Veel reisplezier.

Groetjes van Nadine

5. eric vermeylen says: 4 juni 2014 at 16:31

ik wens jullie een goede reis en een behouden terug reis geniet er van wij doen het volgende week

het zelfde

6. Feremans Lieve says: 4 juni 2014 at 20:29

helaba,

heel goeie reis en “use your eyes and ears.”

and let us enjoy!

Lieve

4

7. Kathleen Stas says: 5 juni 2014 at 07:19

Wow, dat ziet er veelbelovend uit!!

Een fantastische, veilige reis gewenst met veel onvergetelijke momenten.

Bedankt om ons mee te laten genieten.

Kathleen

8. Evy says: 5 juni 2014 at 07:29

Goei reis. Misschien vind je ginder wel ergens een kampvuurke om de eerste reeks alvast te

oefenen :-). En wie weet hoeveel enthousiastelingen vind je daar :-).

Groetjes Evy

Een visumstempel van het Emiraat Abu Dhabi

Posted on 5 juni 2014 by Hilderik

Om precies kwart voor elf krijgen we van onze kapitein te horen dat alle passagiers

‘on board’ zijn. Wij content, een half uurtje voor scheduled. Dit is echter zonder de

Europese politiekers gerekend die af en aan vliegen voor de Europese top.

Uiteindelijk houden ze ons nog drie kwartier geketend aan de terminal en vertrekken

we met een klein half uur vertraging. Voor een top mag je wel iets over hebben, vooral

als Obama meedanst. Enfin, vandaag zal het mij worst wezen. De piloot belooft een

viteske hoger te vliegen, maar door de vele thermiek en het vrij slechte weer

onderweg, kunnen we niets van onze achterstand goedmaken.

Etihad vlucht Brussel – Abu Dhabi

5

Niet getreurd. Wij overnachten vandaag in Abu Dhabi in een hotelletje wars van alle

authenticiteit en moeten ons dus niet zoals de meeste medereizigers voor een

aansluitende vlucht haasten.

Wij vonden dat het – na driemaal een tussenlanding in Abu Dhabi – eindelijk tijd

werd om een visumstempel van dit Emiraat in onze reispas te hebben. De

megalomane projecten roepen om onze aandacht, en dat zullen ze de komende twee

dagen krijgen. Meer hierover morgen.

Als we om 20h30 plaatselijke tijd landen, krijgen we nog een kleffe 32 graden om

onze oren geslagen. Benieuwd wat die 45°C morgen met ons zal doen.

Een vriendelijke Arabier maakt ons wegwijs in het (volgens hem naar Zwitsers

model) vervoer voor morgen. Wij besluiten geen huurauto te nemen wegens risico op

gevangenschap bij de kleinste aanrijding. Ook een taxi is niet voor onze budgetbeurs,

dus besluiten we morgen de verplaatsing naar Dubai met de bus te maken. Voor 5

euro of 25 Dirham krijgen we anderhalf uur bakoven. Zeg nu zelf, daar kan je toch

niet voor sukkelen

Abu Dhabi vanuit de lucht

We doen ons nog te goed aan een lichte maaltijd…hmhm, kopen een fles wijn en

tegen de tijd dat we naar onze kamer gaan is het al iets voor middernacht (22 uur

Belgische tijd).

Nooit gedacht dat we tussen de Arabieren zouden overnachten, maar onze eerste

indruk is alvast veelbelovend. Benieuwd of we daar morgen ook nog zo over denken.

6

Ik wil de grootste hebben.

Posted on 6 juni 2014 by Hilderik

Na een zeer korte nacht, zitten we voor dag en dauw aan de ontbijttafel. We

vertrekken zeer vroeg richting centrum Abu Dhabi waar we aan de ‘Al Wahda Mall’ in

het busstation een bus richting Dubai nemen. Na dik twee uur bus bevinden we ons

niet ver van Dubai Cruise terminal waar we gebruik willen maken van één van de

modernste onbemande metro’s ter wereld. Vrijdag, begrijpen wie kan, gaat deze

echter pas omstreeks 13.25 uur open.

Wij dus terug op een lokale bus richting Burj Khalifa, de hoogste wolkenkrabber ter

wereld. We verzilveren onze tickets die we van thuis uit gereserveerd hebben.

Gelukkig, want anders vingen we bot of moesten een veelvoud betalen van de € 48,-

die we nu betaalden.

Ons tijdslot is tussen 13.45 en 14 uur, ruimschoots de tijd om de grootste Mall ter

wereld te verkennen, met de hoogste waterval en het grootste aquarium. 1200

winkels, waaronder alle grote merken, verdringen zich hier om de toeristen zoveel

mogelijk Dirhams uit hun zakken te kloppen. In Dubai en Abu Dhabi worden alle

records verbroken van grootste, meeste, beste, chicste, meeste blingbling.

Ze beseffen hier dat olie niet onuitputtelijk is. Naar verluid in deze regio nog zo’n 20

jaar en dan zijn de puttekes leeg. Daarom proberen ze op allerhande manieren

nieuwe inkomsten te vinden, en de kaart van luxe toerisme wordt hier volop

getrokken. Hier vind je trouwens de enige twee zevensterren hotels ter wereld (Burj

Al Arab in Dubai en Emirates Palace in Abu Dhabi). Maar de grootheidswaanzin

leidde al een paar maal tot bankroet, bankencrisissen… en hier was geen Vlaamse

overheid om de putten te delven .

Als je hier rondloopt heb je het gevoel dat hier de laatste 10 jaar tegen een

ongelofelijk tempo aan buildings werd gebouwd, allemaal om ter origineelst van

vorm. Duizenden en duizenden Indiërs, Pakistani en gastarbeiders uit Bangladesh,

hebben hier jaren tegen een hongerloon 2 shiften per dag gedraaid om deze artificiële

futuristische stad neer te poten. 60% van de bouwkranen ter wereld bevinden zich

hier in Dubai en Abu Dhabi!

Het bezoek aan de Burj Khalifa is toch wel indrukwekkend met zijn 828 meter. Wij

worden op minder dan 60 seconden 124 verdiepingen naar boven gekatapulteerd.

Daarmee bevinden we ons ongeveer in de helft van de gigant. Alleen Armani die daar

7

een hotel uitbaat en enkele happy few die per dag meer verdienen dan wij

vermoedelijk in onze ganse levensloop, hebben toegang tot de hogere

verdiepingen. Maar ook op deze hoogte is het alvast een belevenis en voeg dit maar

aan jullie ‘places to be’ toe.

Burj Khalifa – Dubai

At the top Burj Khalifa – Dubai

Na deze overweldigende ervaring zakken we af en laten onszelf verloren lopen in de

verschillende leuke Souks die het Emiraat rijk is. De Gouden Souk, De Naif Souk met

zijn goedkoop foto- en filmmateriaal, de Specerijen Souk. In deze laatste herbeleven

we onze Marokko avonturen. We worden verschillende keren aangeklampt voor

allerlei namaakmateriaal. Een vrolijke Arabier gaat uit de bol als hij met Hilde op de

foto mag.

8

Spice Souk – Dubai

Hierna nemen we de overzet om de Kreek, die uit de Perzische golf Dubai in twee

splitst, over te steken. Na een leuke babbel met een jonge Indische gastarbeider, die

ons begeleidt naar de bus, nemen we afscheid van Dubai. Onderweg passeren we nog

langs de grootste indoor skibaan ter wereld. Het is alweer half negen als we terug in

ons hotel terugkeren.

Overzet Kreek – Dubai

Hilde in zwarte abaya én sluier.

Posted on 7 juni 2014 by Hilderik

Vandaag brengen we onze laatste dag Verenigde Arabische Emiraten (VAE) door in

Abu Dhabi, vrij vertaald ‘de Vader van de gazelle’. Het grootste deel van het emiraat

9

bestaat uit woestijn, maar ook hier net als in Dubai, is er een competitie om ter

meeste buildings optrekken. Abu Dhabi is rijk aan heel wat groene parkjes, die men

met kilometers lange waterslangen tracht vochtig te houden. Dit levert de stad de

bijnaam ‘Parkstad aan de golf’ op.

Een waanzinnig voorbeeld van menselijke bouwkunst en engineering is het Ferrari

World. Een Formule 1 racebaan, resort en pretpark. Hieraan is met bijna 50.000

gastarbeiders gedurende 6 jaar onophoudelijk dag en nacht gewerkt. Wij laten dit aan

ons voorbij gaan en brengen een bezoek aan de Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-

moskee. Een mondvol.

Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-Moskee – Abu Dhabi

De Moskee, misschien niet de grootste – hij behoort wel tot de acht grootste – maar

wel de duurste. Tja er moest hier toch ook een superlatief aan voorafgaan. In ieder

geval indrukwekkend. Zo ook de dresscode. Hilde moet een zwarte abaya aan én een

sluier (die ze gelukkig zelf bij had), en dat levert natuurlijk enkele leuke foto’s op. Heb

al spijt dat ik een lange broek aan had, anders mocht ik ook een witte abaya aan, en

dat had fotografisch ook wel iets opgeleverd. De toegang is gratis, maar als de

oliebronnen opgedroogd zijn, zal dat wel veranderen denk ik.

10

Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-Moskee – Abu Dhabi

De temperaturen in de schaduw trotseren met gemak de 40°. In de zon hebben we er

het raden naar. Als we onze schoenen moeten uittrekken om in de gebedsruimte te

gaan, moeten we bijna dansend de laatste meters overbruggen vanwege de hete vloer.

Hier kan je eieren op bakken … en niet alleen eieren, mijn voeten voelen aan als

geroosterde varkenspoten .

Het Iraanse tapijt van 5600 m² brengt verkoeling. Ik vraag mij af of ik Hilde haar

abaya niet ga gebruiken om rond mijn voeten te wikkelen wanneer we terug buiten op

zoek gaan naar onze sandalen.

Na dit staaltje van menselijke bouwkunst nemen we een taxi naar het Heritage

center, een zeer bescheiden Bokrijk aan de Perzische golf, zeg maar. Een klein beetje

een tegenvaller. Een paar nomadententen tussen de buildings, een authentiek oude

moskee, en wat oude ambachtslui, kunnen ons niet echt overtuigen.

11

Abu Dhabi – Heritage Village

Van hieruit naar de Marina Mall is een kleine 2 km. In deze temperatuur geen

sinecure. De vochtigheidsgraad is dan wel niet zo hoog als in ZOA vorig jaar, maar je

kan mij toch uitwringen als we er aankomen. Abu Dhabi telt maar 16 malls

(winkelcentra à la Wijnegem shoppingcentrum, maar dan in ’t groot), Dubai telt er

ongeveer 50. Sjeik Khalifa bin Zayed Al Nahyan is hier den baas (tevens president van

VAE). Hij zou de Sjeik niet zijn moest hij zich daar zo maar bij neerleggen. Er is een

nieuw buitensporig project gepland om de grootste der grote malls te bouwen en die

zou af zijn tegen 2020. Dames die graag shoppen, wacht nog eventjes tot dan . Dan

heb je meteen een uitvlucht om nieuwe schoenen te kopen, want je verslijt er met

gemak een paar door hier alleen maar rond te lopen.

Na een kleine verfrissing, sluiten we Abu Dhabi in grandeur af. We bezoeken het

Emirates Palace Hotel, één van de twee zeven-sterren hotels in de VAE. Verder dan

een driesterren zijn we nog nooit gekomen, dus we weten niet wat een vijfsterren is,

laat staan een zevensterren hotel. De auto’s op de oprijlaan zeggen eigenlijk genoeg,

Bentley, Chevrolets, Rolls Royce (de mooiste volgens Hilde)… en ga zo maar door. We

mogen echter zo maar binnenlopen, weerom gratis…, om een kijkje te gaan nemen in

de gigantische foyer.

12

Abu Dhabi – Emirates Palace Hotel

Er schijnen hier bijna 2000 mensen in de weer om aan de meest onmogelijke wensen

en verzuchtingen van deze rijken der aarde te voldoen. We hebben niet gevraagd wat

het kost voor een nachtje, maar vermoedelijk meer dan ons vakantiebudget van een

maand. We ruilen dit multi-sterren-hotel met plezier in voor ons bescheiden drie

etoillekes, en maken ons klaar voor onze grote overtocht naar het uiteindelijke doel

van onze reis… China.

Straks vliegen we zowat over onze Jenthe zijn kampementen. We zochten het eens op

en van hieruit naar Masar-I-Sharif is het nog een dikke 4000 kilometer langs de vaak

moeilijk en ontoegankelijke wegen. Sorry Jenthe, het weerzien zal voor begin juli zijn

.

Boodschap voor de collega’s van Hilde: we hebben gisteren de ‘Fier op ons bier-vlag’

op de Burj Khalifa vergeten te fotograferen (ze zat nochtans in onze rugzak), maar

hopelijk maken volgende foto’s het ruimschoots goed. We zullen alle foto’s in een

apart fotoalbum zetten. Ik verwittig de gevoelige ‘Belgische kijkers’: laat deze reeks

links liggen http://chinafoto.liekenspeeters.be/#!album-257

13

Fier op ons bier at Grand Mosque – Abu Dhabi

Enfin, met deze tussenstop verdelen we de slaappijnen van onze jetlag een beetje en

leerden een zeer vriendelijk volkje kennen. See you tomorrow in Beijing (Peking).

Traveling flag

Posted on 8 juni 2014 by Hilderik

Minus 48 graden, pikdonker, … en nog niet kunnen slapen. Natuurlijk we zitten op

11780 m hoogte in een airbus van Etihad van Abu Dhabi naar Peking. De pilletjes van

dokter Voghel om goed te kunnen slapen lijken voor mij parels voor de zwijnen. Een

paar minuten met tussenpozen van meer dan een uur lukt het mij toch om af en toe

weg te dromen. De gevreesde jetlag slaat toe… of hebben we ons dan toch net iets tè

goed gedaan in het foyer van de luchthaven… .

Er werden aanvankelijk zware onweders voorspeld op het ogenblik van onze landing

in Peking, maar gelukkig zijn die op de laatste moment wat verlaat… De thermiek

onderweg op de grens van de Himalaya is anders ook niet mis. Doodmoe komen we

aan in Peking, waar we eerst met een treintje naar terminal 3 moeten om onze bagage

op te halen. Aanvankelijk vinden we geen enkele taxichauffeur die ons naar ons hostel

wil brengen. We hebben nochtans mooi ons huiswerk gemaakt en het adres van onze

hostel in het Chinees uitgeprint. We beginnen te twijfelen aan de echtheid van de

hostel… niettegenstaande het feit dat we hem op Tripadvisor hebben gecheckt.

Na lang aandringen en met de hulp van een chauffeur van een illegaal taxibedrijfje

lukt het ons om een officiële taxi te strikken. Onbegrijpelijk maar waar . De

14

chauffeur herkent het adres niet meteen, maar onder impuls van onze Chinese

vriend, de onofficiële taxichauffeur, neemt hij de moeite om de hostel te bellen.

Na een klein uurtje taxi en elf euro lichter komt onze gastvrouw ons aan de grote

baan oppikken. Ik vraag om eerst de kamers te zien en nadat we weigeren in een

kamer te slapen waar de lakens van de vorige nog op liggen, krijgen we mits een

toeslag van € 3,- een upgrade naar de luxe kamer… Ik durf hier geen foto van posten,

want anders gaan jullie echt met ons te doen hebben. Veel te klein, ruikt onfris…

enfin het is maar om te slapen en aangezien de lakens hier wel proper zijn, stemmen

we hierin toe.

We zetten onze rugzakken af en vertrekken onmiddellijk met de metro naar de

Verboden Stad en het Plein van de Poort van de Hemelse Vrede. Vorige week

herdacht men op dat plein nog zijn trieste 25ste verjaardag van de bloedige opstand.

ttz, in de rest van de wereld, hier werd dit natuurlijk doodgezwegen. De politie is hier

nadrukkelijk aanwezig. Voor we het plein op mogen zijn we al minstens 5 keer

gefouilleerd. Dat we ons een keer van afslag missen en opnieuw de rij wachtenden

moesten trotseren, zal ik er maar niet bij vertellen .

Poort naar de verboden stad

Voor de Verboden Stad nemen we uitgebreid de tijd en de herinneringen van vorig

jaar aan de Keizerlijke Stad in Hue (Vietnam) steken weer de kop op. Ze hebben alle

twee wel iets speciaals, maar dit heeft een grandeur… bovendien kent iedereen de

film wel van de ‘Last Emperor’. Die maakt het natuurlijk net iets gekender.

Ook hier in de Verboden Stad ontkomen we niet aan een scanner. Ook onze rugzak,

net als op de luchthaven, moet voor de zoveelste keer door de scanner. De Chinezen

15

blijven er gelaten bij, zo’n zaken wennen zeker. Wij moeten echter op onze tanden

bijten om die kleine machtswellustelingetjes geen dreun voor hun kop te geven. Bij

nader inzien zou dat hier natuurlijk geen goed idee zijn.

Hierna keren we nog eens terug naar het Tian’an Men, maar krijgen daar zo’n

onweder op ons hoofd… Ik ben al gelukkig dat het vanmorgen met ons in het vliegtuig

niet de dans der angstigen heeft gewalst. We slenteren nog wat rond, maar als de

donder en de bliksem in alle hevigheid losbarst, houden we het hier voor bekeken.

Niet voordat we de Belgische biervlag ontvouwen en vereeuwigen aan het Plein van

de Poort van de Hemelse Vrede. Ook in de Verboden Stad ontvouwen we dit kleinood

en we voegen een plaatsje toe aan de ‘traveling flag’

Erik meets Mao

Na een verkwikkende douche kiezen we voor een plaatselijk restaurantje waar de

menukaart alleen in het Chinees te verkrijgen is. We gaan af op onze zintuigen en

woordenboekje en smossen met onze eetstokjes de hele tafel onder. Maar al was het

hond dat we aten…. het was lekker ;-). Ook de Chinezen vallen goed mee. Ze verstaan

ons wel niet, maar als ze zien dat we moeite doen met onze Chinese vertaal-app dan

gaat er een hele (Chinese) wereld voor ons open.

Onbetaalbare souvenir rijker

Posted on 9 juni 2014 by Hilderik

Om zeven uur worden we opgepikt door een aftands busje, waarvan de zitjes naar

Chinees model gemaakt zijn. Gelukkig hebben we drie zitjes voor ons beiden, wat

maakt dat we ons prachtig lichaam over drie stoelen kunnen verdelen.

16

Na drie uur traffic jam, bereiken we het doel van onze dag: ‘de Chinese muur’. Je hebt

verschillende mogelijkheden om de muur te bezoeken, maar wij kiezen voor

Mutianyu. Een zeer goede keuze blijkt achteraf. Geen shopping onderweg. Dit is

natuurlijk één van de highlights van de reis en dat al op onze tweede dag. Het zal

moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Alleen al de idee om hier te mogen

wandelen maakt ons zowaar emotioneel.

Maar alvorens we op de muur zelf kunnen wandelen moeten we nog een eind

klimmen. Het alternatief is een kabelliftje dat vermoedelijk door één van de

middeleeuwse dynastieën is geïnstalleerd . Mijn favoriete vervoermiddel? Ik denk

het niet. Wij hakken de knoop door en kruipen in een zitje dat kreunt zodra ik mij

neerzet. Vluchten kan niet meer, de kabel trekt ons onverbiddelijk voort. In de verte

zie ik welke hoogte dit ding bereikt. Ik denk dat mijn klim te voet naar boven minder

zweet zou geproduceerd hebben. Als we na lange uren (in werkelijkheid vermoedelijk

maar een minuut) op het eindstation toekomen, begin ik al alternatieven te zoeken

om straks terug af te dalen. Hilde blijft er stoïcijns onder, hoewel dat ze achteraf

toegeeft dat dit ook niet echt haar ding is. Zou ik eindelijk haar zwakke plek ontdekt

hebben .

Stoeltjeslift naar Chinese muur

Maar terug naar de muur. Het oudste gedeelte van de muur bestaat al zo’n 2700 jaar,

het jongste deel zo’n 600 jaar. 6000 kilometer lang 8 m hoog en 6 meter breedte,

door woestijnen en over bergen. Probeer dit maar eens te bevatten in manuren…

Het uitzicht is geweldig. Als we ooit een top drie van ‘places to see’ moesten maken,

staat dit er geheid bij. We krijgen drie uur om hier te wandelen, zeg maar kletteren

17

want op sommige plaatsen zijn de trappen zo stijl dat je precies aan een rotswand

hangt.

Na deze geweldige ervaring gaan we te voet naar beneden en bezoeken we nog een

verscholen grot: de ‘water curtain cave’. We lopen hier alleen rond, nochtans dit is

eigenlijk ook de moeite waard. Na een geweldige lunch die in de 30 euro inbegrepen

was, reizen we terug af richting hotel. Ondertussen maken we kennis met Taiwanese,

Schotse, Zweedse en ‘lompe’ Franse wereldreizigers.

‘s Avonds dwalen we rond in de ‘Wangfujing Dajie’ een avondmarkt in Beijing waar je

alles kan eten wat je maar kan bedenken. Van de meest exotische spinnen,

duizendpoten, wantzen… wij proberen geroosterde inktvis… tenminste dat denken we

toch, en als je van rubberachtig houdt is dit the place to be

Levend streetfood op een stokje (schorpioen)

Ondertussen gaan we op jacht naar een Chinese sim-kaart, kwestie van ook op de

treinen mijn verslagjes te kunnen maken. Tussen haakjes gisteren duw ik mijn USB-

kabeltje vermoedelijk op een verkeerde manier in mijn smartphone met als gevolg dat

het hele slot beschadigd werd. Dit is natuurlijk balen. In dezelfde winkel waar we de

telefoonkaart kopen hebben ze voor een prikje dat slotje vervangen. Iets waarvoor je

bij ons je toestel meer dan een maand moet missen.

We sluiten af met een biertje op een terras en worden voor de zoveelste keer

gefotografeerd en aangesproken. Wij kunnen hier nog best een carrière uitbouwen als

fotomodel. In Laos en Cambodja kwamen ze het nog vragen… hier hebben ze

duidelijk minder gêne.

18

Een lerares kaligrafie vergelijkt mij met Stalin. Zal vermoedelijk wel iets met mijn

moustache te maken hebben en na een leuke babbel trekt ze ons mee naar haar

atelier. We wapenen ons al en spreken af dat we niets gaan kopen. Je mag echter niet

altijd doemdenken, ze maakt voor ons een schitterende kaligrafie van onze namen,

leidt ons rond tussen haar werkjes en zonder dat ze ook maar de minste aanstalten

geeft om iets te verkopen neemt ze afscheid alsof we haar al jaren kennen. Wij een

leuke ervaring en een onbetaalbare souvenir rijker.

kaligrafie

We zijn in de ‘mood’ en wandelen tot op het Tian’an Men plein, maar dit is weer

buiten de draconische maatregelen van de politie gerekend. Na weer een half dozijn

controles, aftasten, scanners, moeten we onverrichter zake terugkeren, want het plein

is door terrorismedreiging afgesloten. Ge zou op den duur denken dat we hier in een

communistisch land zitten .

We sluiten af in ons supermarktje achter de hoek van ons hostel en verwennen

onszelf met een Chinees wijntje dat wonder boven wonder geweldig lekker blijkt te

zijn. @Paul Opdebeeck dit is nog een markt die je moet aansnijden voor je op

pensioen gaat .

Ach ja, voor onze Facebook-vrienden: dat medium wordt hier afgeblokt. We

verdwijnen dus voor 5 weken van de radar. Instagram zal onze bondgenoot worden.

Google is nog zoiets. Hier hebben we het Chinese alternatief: www.baidu.com.

@Patricia: de Chinezen zijn echt wel zeer lieve, hulpvaardige mensen. Heel anders

dan vele verhalen die we vooraf hebben gehoord. De taal is en blijft een uitdaging,

maar levert ons zeer grappige momenten op .

19

Ik vertel altijd over mijn ziel die te paard komt, wel ze is gearriveerd. Reactie:

1. Jana says: 10 juni 2014 at 08:13

Ik had er graag bijgeweest… 2 redenen: Chinese muur (natuurlijk) ma toch ook jullie gezichten in

het liftje.

Wie zijnen hoed is dit wie zijnen hoed is dat, wie zijnen hoed mag dat toch zijn.

Posted on 10 juni 2014 by Hilderik

Vandaag nemen we het zomerpaleis onder de loep. We voorzien drie uurtjes, maar

het is zo boeiend dat we er uiteindelijk bijna een ganse dag spenderen.

Maar voor we daar zijn, nuttigen we ons ontbijt zoals gisteren op de kamer. We

hebben gisterenavond nog wat noedels gekocht met pikant rundsvlees. Ik garandeer

je dat als je dit ’s morgens eet je onmiddellijk klaar wakker bent. Gelukkig hebben we

voor morgenvroeg brood gevonden. De smeerkaas met aardbeien niet te na

gesproken, zorgt voor een aangename afwisseling. We zijn nog maar een week weg en

de noedels en rijst komen al langs ons oren uit .

Na dit vijfsterren ontbijt verkassen we met de metro naar ‘Suzhoujie’ een dertig

minuten trammen verder. Dankzij de app die onze vrienden Danie en Etienne

doorstuurde, is het kinderspel om in de Beijing Metro onze weg te vinden. Ik weet

niet of jullie die gebruikt hebben Etienne (E10), maar dit is echt een geweldig

hulpmiddeltje. Vanaf ‘Suzhoujie’ nemen we nog een taxi. Door het eerste stuk met de

metro, omzeilen we natuurlijk de ochtendfiles.

Onze reisgids (Capitool) verklapt dat we drie uren moeten voorzien om rond te

geraken, maar na zes uren ronddolen hebben we nog niet de helft van de

bezienswaardigheden gezien. We zullen hier nog een keertje moeten terugkomen.

20

Kaart Zomerpaleis

De Chinese tekens beginnen ons meer en meer te intrigeren. Maar hoeveel moeite we

ook doen, het is en blijft niet allen bij spreekwoordelijk Chinees . Gisteren lieten we

ons door een Taiwanese vertellen dat er veel verschillende dialecten zijn, maar dat de

schrijftaal hetzelfde is. (Tsang Tsey, spreek me tegen als het niet zo is ). De tekens

worden ook gewoon van links naar rechts gelezen, hoewel dat op de oudere

monumenten nog van rechts naar links moet gelezen worden. Voor ons zal het in

ieder geval worst wezen. Zelfs van onder naar boven begrijpen we er geen jota van.

Wij hebben in ieder geval een leuk aandenken van gisteren met onze namen in

Chinese tekens.

Links Hilde, rechts Erik in het Chinees

Om te eindigen in het Zomerpaleis nemen we nog een overzet over het Kunming-

meer naar de marmeren boot. Of hij daadwerkelijk rond vaart, daar hebben we zo

onze twijfel over , maar hij is toch wel echt van marmer. Na een uitgebreide

fotosessie voelen we dat de lucht afkoelt en dat er onweer op komst is. Natuurlijk

breekt dit in alle hevigheid los op het ogenblik dat wij terugvaren. De hemelsluizen

21

laten zich volledig gaan en trakteren ons bovendien op afschrikwekkende lichtflitsen

en donderslagen dat horen en zien vergaan. Als we na enkele doodsbange momenten,

door de stuurmanskunsten van de kapitein toch kunnen aanmeren is het bovendien

zo hard beginnen waaien dat iedereen door en door nat is. De boot is het speeltje van

het meer geworden, de golven beuken om ter hardst tegen de boot in. Het zicht wordt

herleid tot nul. Iedereen blijft angstig op de boot zitten. Wij springen echter, mekaar

goed vasthoudend, op de kant en rennen door de striemende regen naar het

dichtstbijzijnde gebouw. De honderd meter die we moeten overbruggen maakt ons

door en doornat. De rest van de passagiers blijven gelaten op de boot zitten,

doodsbang om op de kade te springen.

Na tien minuten gaat de storm liggen, sirenes maken de apocalyptisch sfeer compleet.

Het ene na het andere brandweercorps drumt naar afgerukte bomen, ondergelopen

gebouwen, afgerukte daken. Wij komen er in de toiletten met de schrik vanaf.

Na nog een kwartier trekt de hemel terug op alsof er nooit iets is gebeurd. Wij hebben

genoeg van de keizer zijn vakantieoord en laten ons door een taxi aan het dichtstbij

zijnde metrostation afzetten en sporen naar de Kolenheuvel in het ‘Jing Shanpark’

dat we eergisteren wegens te moe lieten links liggen. We negeren de

wegversperringen naar boven en gaan toch via de gladde trappen opwaarts om van

een heerlijk uitzicht op de Verboden Stad en Beijing te genieten. Dit geweldig uitzicht

doet ons het onweer snel vergeten.

Zicht op verboden stad

Na dit ‘quality-momentje’ wandelen we (omdat de taxichauffeurs niet echt

meewillen) naar het operagebouw via het Tian‘an Men plein (waar we trouwens nog

een wissel van de wacht meepikken om de vlag te strijken). We hadden graag nog een

22

voorstelling in het operagebouw meegepikt, maar we vrezen dat we beiden het einde

van de voorstelling niet zouden halen en iedereen met ons gesnurk zouden storen .

Operahouse

Als we terug in het hotel komen, zijn we beiden pompaf… Onze stappenteller gaat een

stuk boven de dertigduizend. Wel zijn we gelukkig dat onze treinticketten voor onze

volgend vier verplaatsingen hier zijn toegekomen. Niets te vroeg want morgenavond

nemen we de trein naar Pingyao.

We sluiten af in een plaatselijk restoke in de Hutongs nabij ons hotel, waar ze

blijkbaar nog niet veel ‘Lawaai’ (fonetisch voor vreemdeling) gehoord (euh gezien)

hebben. De kaart is weerom uitsluitend in het Chinees, dus met onze app met

Mandarijnse vertaling kunnen we kip met rijst en groentjes bestellen. Hilarische

taferelen als we de vertaling proberen na te zeggen. Maar met humor bekom je zoveel

meer.

En oeps… waar is mijn hoed toch? Waar is mijn hoed? Waar is mijn Australische

hoed toch gebleven? Jammer maar helaas, ben ik hem onderweg ergens

kwijtgespeeld. Wellicht is Thor, de God van de donder ermee aan de haal.

Reacties:

1. E10 says: 10 juni 2014 at 16:48

Ik heb de metro-app vooral tijdens de voorbereiding gebruikt.

Ge het het daar precies naar uw zin maar er lijkt wel smog?

2. Aranka says: 10 juni 2014 at 17:39

Bij de volgende Aussiereis weten we direct welk cadeautje we kunnen meebrengen

23

3. Luc says: 10 juni 2014 at 20:22

Rik !!!! blijf van water weg !!!!!!

Hoe meer dat ge dat proeft, hoe liever dat ge dat moogt

Posted on 11 juni 2014 by Hilderik

Vandaag staat er een hele boel op het programma. We beginnen met de trommel- en

klokkentoren. We gaan via de Zhuan’er-hutong (oude steegjes van de stad) en

kunnen een Siheyuan (binnenplaatshuis) meepikken. De treden in de trommeltoren

zijn eigenlijk net iets te hoog en te stijl, maar het loont wel de moeite. We komen net

op tijd boven en kunnen nog meegenieten van een drumdemonstratie. Ook het zicht

op de stad loont de moeite en we kijken nu op de kolenheuvel, van waar we gisteren

naar hier keken. De klokkentoren laten we links liggen, en lopen terug via de Hutong

naar de metro.

Onderweg zien we groepjes oude mannen zelfgemaakte gezelschapspelen spelen. Dit

levert enkele leuke plaatjes op.

Traditionele Hui Chinees

Daarna brengen we nog een bezoek aan de Confuciustempel en de Lamatempel.

Beide tempels zagen we ook in Hanoi maar deze lamatempel staat in het Guinness

book of records omdat het beeld, het grootste beeld ter wereld is dat uit één stuk

Sandelhout werd gemaakt.

De zon is alweer over haar hoogste punt als we naar de ‘Tempel van de Hemel’

afzakken. .. En neen, we worden ‘voorlopig’ dit tempelgeweld niet moe. Geen enkele

24

tempel is dezelfde en de Chinageschiedenis wordt steeds boeiender. Hoe meer dat ge

dat proeft, hoe liever dat ge dat moogt . Dit blijkt hier trouwens dé plek te zijn voor

gepensioneerden die graag met de kaarten spelen of een soort Mahjong. In de

schaduw van de lange gang zitten wel honderden kaart/Mahjong-tafeltjes. Blijkbaar

spelen ze niet voor kippen zoals bij ons, maar voor de eer.

Tempel van de Hemel

Ons tellertje gaat vandaag weerom richting 35.000 stappen. Gelukkig kunnen we nog

in ons hostel terecht voor een douche. Niet meer in onze kamer, want daar moesten

we vanmorgen uitchecken. Onze rugzakken mochten we aan het onthaal achterlaten.

We hadden de keuze om onze kamer tot 20 uur te houden, maar tegen betaling van

een ganse dag. Dat was een beetje van het goeie teveel, dus kozen we voor de optie

gemeenschappelijke douche.

We maken meteen nog gebruik van de wifi en posten onze foto’s en vullen de blog

aan. De trein vertrekt vannacht pas om 23u53 richting Pingyao, waar we morgen

rond halftien zullen aankomen. Hopelijk rijden de treinen niet naar Belgische

normen, want anders zou dit wel eens véééél later kunnen zijn.

De lieve dame aan het onthaal schrijft voor ons nog enkele zinnen op in het Chinees

voor de taxichauffeur en de treinconducteur. Kwestie van ons wat verstaanbaar te

kunnen maken onderweg. Je moet hier wat inventief omspringen met de taalbarrière

.

25

Het is even wennen aan het straatbeeld in Beijing. Overal zie je koppels lopen,

waarbij de mannen de handtas van de vrouwen dragen. Vreemd om zo’n man met een

roze handtas te zien lopen. Maar ze doen het hier allemaal. Het went dus wel.

Beijing heeft ons in elk geval kunnen bekoren. Het is een leuke, drukke stad. Héél

véél volk, maar je krijgt geen verstikkend gevoel, zelfs niet in de metro. Vreemd

genoeg hadden we een weids gevoel verwacht op het Tian’an Menplein. Dat was niet

zo. Wellicht door de grote gebouwen eromheen.

Het eten is soms toch nog wat wennen…

Streetfood

Streetfood

26

Streetfood

Paparazzi…

Posted on 12 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond vergezelde onze gastvrouw ons naar de grote baan om een taxi tegen

te houden. Ze had nochtans al een zinnetje op een papiertje geschreven om af te

geven aan de taxichauffeur, waarop stond dat we naar het treinstation moesten

gebracht worden. We protesteren, maar ze staat erop en bovendien krijgen we nog

een leuk vriendschapsbandje dat ons geluk en voorspoed zal brengen.

Na een half uur staan apegapen en tweehonderd taxi’s later die vol zitten of niet

willen stoppen, blijkt dat bandje toch niet zoveel geluk te brengen. Ze loopt nog even

terug om een taxi te bellen maar blijkbaar staan ze daar op de centrale niet te

springen om twee rugzaktoeristen naar het treinstation te brengen. We beslissen dan

maar om gepakt en gezakt het gevecht met de metro aan te gaan. We hebben wat last

in onze rug en dan is dit niet de ideale oplossing, maar de tijd tikt onmeedogenloos

verder en het is al ruim na tien uur en onze trein vertrekt omstreeks 23u51. We weten

van Patricia en Hugo dat we goed op tijd moeten zijn, want de security check durft

nogal eens uit te lopen.

En inderdaad de eerste check is al om het gebouw binnen te mogen, meterslange

rij….dit weegt echter niet op tegen de rij van de security check. Alles wordt hier wel

zééér grondig gecontroleerd. Niet alleen de rugzakken maar ook wijzelf moeten door

een securitypoort en bij de minste biep worden we nog eens lijfelijk afgetast. De ene

keer al intiemer dan de andere … .

27

Bovendien is het natuurlijk niet zo evident om ons treinspoor terug te vinden…Zie

foto hieronder .

Treinen aangekondigd uitsluitend in Chinees

Enfin de rugzakken beginnen toch wat door te wegen, maar één uur op voorhand

mogen we dan zelfs al op de trein, na….u raadt het, een kleine controle.

Nu schrik dat er op die trein iets gebeurt, hoeven we niet te hebben. Alle mensen met

slechte bedoelingen zijn ondertussen door al die controles tegengehouden…

De treinreis verloopt rustig, onze cel… euh coupégenoten zijn twee rustige Chinezen

die op een paar smekpartijen na, ons een rustige nacht bezorgen. Echt rustig kan je

die nachtelijke treinreizen natuurlijk niet noemen. Vele medereizigers staan in de

gang te roken of lopen af en aan naar de toiletten. Ook het dikwijls stoppen en

optrekken maakt dat je geen ideale nacht krijgt. .. en toch blijf ik het leuk vinden. We

proberen wat contact te maken met medereizigers, maar we zijn weg van de

bewoonde wereld en alleen Chinees is hier de voertaal.

Met een klein kwartiertje vertraging komen we het station van Pingyao binnengerold.

De gastheer van het hotel – dat Hilde gisteren nog in allerijl reserveerde – staat ons

op te wachten met onze naam op een groot wit papier.

Pingyao is werkelijk een verborgen pareltje. Dit is één van de meest authentieke

steden die we ooit zagen. De oude stad en zijn omwalling is nog volledig intact en

heeft niet te hard geleden onder de Franco-Anglo oorlogen die hier heel wat naar den

duivel hebben gedaan.

28

Ons hotel is een pareltje, we slapen in een Siheyuan (binnenpleinhuis in een hutong)

met een authentiek kangbed. De vloer is in dals die bij ons thuis in het kippenhok

liggen, maar dit is alsof we een reis in een tijdscapsule maken. Het kangbed was

vroeger een grote bakstenen plateau met een oven onder die ze overdag gebruikten

om het huis warm te stoken. ’s Avonds als het vuur uit is, werd er een matras op

gelegd en kon de familie samen op een warm bed slapen.

Siheyuan (binnenpleinhuis in een hutong) met een authentiek kangbed.

We doen het vandaag wat rustiger aan en doen wat aan lichamelijke verwennerij. Een

etentje, iets gaan drinken, een middagdutje,…. We kunnen het niet laten en gaan in

de namiddag toch nog op bezoek naar het huis van de Gouverneur (Yamen).

Uitzicht op de oude stad

Ondertussen zijn we al één en andere gewoon als er Chinezen met hun fototoestellen

passeren. Wat we vanavond meemaken, slaat toch alles. We sluiten de dag af in een

klein restaurantje en kiezen een tafeltje aan de kant van de weg. We begrijpen het

eerst niet goed, is dit een speciale bezienswaardigheid dit restaurant… maar meer en

29

meer Chinezen beginnen alsof het afgesproken is foto’s van ons te nemen. Hoe meer

Chinezen stoppen om een foto te nemen hoe minder gêne de andere krijgen en mee

opgeslorpt door de massahysterie mee beginnen te fotograferen.

Dit is echt niet meer normaal, op zeker ogenblik staan ze daar met bijna twintig

Chinezen foto’s te trekken alsof het super vedetten betreft… Ik vraag mij af of ze die

afleveringen van de kampioenen hier uitzenden. Wij beginnen stilaan te voelen wat

super vedetten alle dagen meemaken. Op den duur komen ze gewoon het restaurant

binnen en komen ze het tafeltje naast ons zitten en blijven ongegeneerd flitsen en

trekken.

Toren in Pingyao

Wij begrijpen dat we er niet als een alledaagse Chinees uitzien, maar dit slaat echt

alles. Ons eten smaakt natuurlijk niet meer. Gelukkig wordt het donker en kunnen we

opgeslorpt door de duisternis incognito van nog een Tsingtao (plaatselijk biertje)

genieten. We nemen het zekere voor het onzeker en kruipen met een wijntje op de

binnenkoer van onze Siheyuan, weg van alle drukte.

Als later op de avond het bericht komt binnengelopen dat een collega is overleden die

de strijd met kanker heeft verloren, staan we met beide voetjes terug op de grond.

Vaarwel Nicole, zowel Hilde als ikzelf hadden de eer om jou als collega te hebben.

Reactie:

1. Fabienne & Bart says: 13 juni 2014 at 04:09

We volgen jullie vanuit het Wilde Westen en lezen dat jullie het best naar de zin hebben. Wat betreft

street food – nr 36 eens proberen-:) Groetjes vanuit Sheridan (Wyoming), morgen reizen wij verder

naar Yellowstone – Fabienne & Bart

30

De stadsmuren

Posted on 13 juni 2014 by Hilderik

Die Facebook blokkade blijft ons toch wat dwars zitten. Blijkt nog maar eens hoe

verslaafd een mens aan die sociale media geraakt. Ook Google en al zijn afgeleiden

worden hier geblokkeerd. Ik durf noch Google, noch Facebook in de titel van mijn

bericht te zetten uit schrik dat mijn berichten niet zullen vertrekken.

De ganse reis hebben we beiden het gevoel dat we nog niet thuis zijn geweest sinds

ons Zuidoost-Azië avontuur. Dit heeft natuurlijk te maken met het feit dat we hier

vaak met dezelfde mensen, culturen enzovoort geconfronteerd worden. Maar

verschillen zijn er wel degelijk hoor, zowel Vietnam als China zijn Communistisch,

maar in Vietnam is er toch iets meer tolerantie.

Roken op restaurant lijkt hier in China de normaalste zaak, en niet alleen op

restaurant, ook op de treinen bezondigen reizigers zich hieraan. Van restaurant

gesproken, gisteren ben ik door al die commotie met de Paparazzi vergeten vertellen

dat we op voorhand moesten betalen. In Holland waren we al gewoon dat je je hotel

vooraf betaalt (enfin hier ook), maar je eten op voorhand betalen…. Gelukkig is het

hier niet overal zo. Het duiveltje in mij kwam boven als hij daar met de rekening

stond, vooral als hij de rekening terug wilde meenemen.

Ik stelde hem voor de keuze, ofwel de rekening ofwel het geld… hij heeft er zelfs zijn

bazin bijgehaald omdat de brave jongen natuurlijk alleen maar Chinees sprak. Ik

weet het, het is niet schoon, vooral omdat de meeste mensen hier super vriendelijk

zijn, maar ik had geen goesting om al iets te betalen dat ik nog niet gezien had… en

daarmee moet je hier toch zeer goed oppassen zulle .

Tentoonstellingen, musea enz … worden vaak allen becommentarieerd in het

Chinees, gelukkig biedt onze Capitool en Trotter voldoende soelaas in onze eigen taal.

Bovendien vermelden beide gidsen trouwens de vertaling van de bezienswaardigheid

in het Chinese schrift, wat het voor ons natuurlijk gemakkelijker maakt om bepaalde

zaken te vragen en terug te vinden.

Maar een ding moet je de Chinezen toch zeker nageven. De ganse stad Beijing is

voorzien van stenen met ribbeltjes op de voetpaden om het blinden en slechtzienden

gemakkelijk te maken.

31

Vaak wordt er ook strijd gehouden met wie wat het eerst heeft uitgevonden… Wat de

elektrische fiets betreft kan ik met zekerheid zeggen dat die van hier komt. En wat

meer is, hier moet je zelfs niet meer trappen, dus eigenlijk is het meer een elektrische

bromfiets… Dat de batterij nogal lomp is moet je er dan maar bijnemen.

Elektrische fiets

Vanochtend maken we een stevige wandeling op de stadsmuren, de gidsen spreken

van 6 km, de locals van 6,4. Mijn gps maakt er bijna 6,7 km van. Nu het maakt niet

uit, het is een leuke wandeling op de 12 meter hoge stadsmuur. Al de uitkijktorens en

kantelen zijn een ode aan de 72 wijzen en 3000 discipelen van Confucius. Wij

genieten hier met volle teugen van het uitzicht over de oude en nieuwe stad.

Stadsmuur

32

Stadsmuur

Onze voormiddag hangt er natuurlijk weer aan, in de namiddag beperken we ons tot

…nog maar eens een Confucius tempel en de tempel van de Goden van de stad.

Confucius

De rest van de namiddag en avond doen we ons tegoed aan een leuk terrasje en een

etentje bij de Chinees .

Twee Nederlanders zijn met stomheid geslagen dat we de ganse reis zonder

gids, groep of reisorganisatie maken. Enfin zo ziet ge maar, we moeten niet altijd

versleten worden voor die domme Belgen .

33

Ook hier worden de wereldkampioenschappen op de voet gevolgd. Alleen moeten wij

dit op de enige Engelstalige zender volgen: CCTV news een Afrikaanse zender. Cnn

of Sportzenders … never heard about. Ah neen, ook daar steekt de overheid een stokje

voor. Rechtstreeks naar de matchen kijken is niet echt een optie, we zitten hier 6 uur

later. De vroegste match is hier omstreeks middernacht… Zo voetbalgek zijn we nu

ook weer niet. We zien de samenvatting ‘s anderendaags wel op CCTV Africa .

Wanneer ik ’s avonds op de binnenkoer mijn verslag maak, ziet de gastvrouw een foto

van ons Merel op de achtergrond van de laptop. Ze is zo gecharmeerd door haar witte

haar, dat we een uitnodiging krijgen om volgende keer met ons Merel naar China te

reizen. @Jana en Nils: je zal ons Merel toch eens moeten laten meegaan hoor . Ook

de foto’s van onze tuin doen haar verwonderd vragen wat wij in godsnaam in het

stoffige Pingyao komen zoeken.

Elk zijn meug zeker :-).

Handig met stokjes

Posted on 14 juni 2014 by Hilderik

Laatste dag Pingyao, het Mingdynastieke stadje met zijn 3000 historische

winkels. Daar waar de banken zijn uitgevonden… Tip voor de bankiers: kom hier eens

kijken waar jullie roots liggen .

Het driedagenticket waarmee je 20 historische gebouwen, musea en

gemeenschapshuizen kan bezichtigen, is zo goed als opgebruikt. We vergasten de stad

met meer dan 100.000 stappen op ons tellertje en toch moeten we nog enkele

bezienswaardigheden laten links liggen. Onze motto is: ‘het allerlaatste kan en mag je

ook niet gezien hebben, je moet altijd een reden hebben om terug te willen komen.’

Mijn laptop is stilaan de geest aan het geven. Ik krijg al voor de tweede maal een blue

screen of dead. Ik hoop dat hij het nog eventjes volhoudt, anders zullen de verslagen

op de smartphone gemaakt worden, hetgeen betekent een stuk korter. Enfin, we

krijgen hem uiteindelijk terug in gang en kunnen niet alleen onze foto’s posten, maar

ook een heel leuk filmpje. Moet je echt eens bekijken.

We bezoeken vandaag nog het huis van de oprichter van de plaatselijke bank, Mr. Lei

Lütai, en het agentschap en museum van de eerste gewapende transporten (da’s meer

34

iets voor de Celle). We pitsen er ook nog een Taoïstische tempel tussen (jullie beter

gekend van de dierenriem, ik ben van het jaar van het varken en Hilde van het jaar

van de draak).

Lei Lütai, oprichter van de Rishenchangbank

In de Taoïstische tempel groeit er een soort van braambessenboom, maar de smaak

nijgt meer naar een Durian (Nationale vrucht van Cambodja, die niet te vreten is en

heel erg stinkt. Cfr. verslag Kampot vorig jaar).

Taoïstische tempel

Het ‘gaan Chinezen’ krijgt natuurlijk voor ons een speciale betekenis, vooral omdat

het steeds maar handiger worden met de stokjes. Mijn deel van de tafel is meestal na

het gevecht nog wel herschapen in een kleine vuilnisbelt , maar dat is het vaak met

35

een vork en mes ook . Ik kom uit een grote familie en wij moesten vroeger zo snel

mogelijk eten, want anders waren de anderen ermee weg. Iets waar ik (en dat

verraadt mijn lichaam misschien een beetje) vrij goed in gespecialiseerd ben . Hier

echter eet je met die stokjes wat trager, hetgeen ervoor zorgt dat je verstand tijdig het

signaal geeft dat je voldaan bent. Dus verschiet niet als je me binnen een maand terug

ziet verschijnen.

We beginnen stilaan wat Chinese woordjes onder de knoet te krijgen: hoe je de

rekening vraagt, goeiendag, bedankt, het was lekker… enfin de Chinese tekens zijn

onleesbaar, de taal zelf is nog een stuk moeilijker. Onze uitspraak zorgt hier

natuurlijk vaak voor hilariteit maar als ze voelen dat je moeite doet zijn ze zo veel

vriendelijker. En uitlachen doen ze nooit.

De bladeren van onze ‘Trotter’ beginnen te lossen. Dit heeft natuurlijk het voordeel

dat ik dit afbreekproces nog een handje help en alleen de bladeren uitscheur die we

nodig hebben die dag.

We laten onze leuke Siheyuan (huis met binnenkoer) voor wat het is en nemen

vannacht weer de nachttrein richting Xi’an, het beginpunt van de zijderoute en het

vermaarde terracottaleger.

Reactie:

1. Jenthe says: 14 juni 2014 at 13:26

Mja kwa uitspraak is de intonatie heel belangrijk he. Sommige woorden hebben tot 5 verschillende

betekenissen, zo kan het woord “ma” zowel moeder als paard betekenen, maar is het ook een

vraagwoord wat van uw zin een vraag maakt: ni hao is goedendag, en ni hao ma is dan hebt u een

goede dag? (Letterlijk dan), hoe gaat het is iets correcter.

Dus ik kan wel begrijpen dat het soms grappig is veel plezier daar nog

De geur van eten, urine en ander lichaamsvocht

Posted on 15 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond laten we ons naar het station van Pingyao brengen met een elektrisch

karretje zoals er op de golfterreinen gebruikt worden, maar waarvan het oude

centrum van Pingyao bezaaid is. Niet alleen deze karretjes, ook de elektrische fietsen

36

rijden hier bij de vleet. Uitkijken geblazen dus, want je hoort ze niet afkomen, maar

op het laatste moment blazen ze je met hun claxonneke van de weg. Verschieten.

De aankondiging van de nachtmerrietrein

Enfin wij dus naar het station, waar ik een spiegel van een brommertje loop. Maar

aangezien ze hier meer spiegeltjes dan geld hebben, word ik er niet op nagekeken.

Na een klein uurtje in de wachtzaal is het onze toer en mogen we naar het

perron. Om de zoveel meter staat er een mannetje van het station alles in goede

banen te leiden. Hij maant ons aan om op een rij te gaan staan. Ik blijf ostentatief

naast Hilde staan. (met mij kunt ge lachen zulle, zo ne Capouchoneur (Brussels voor

deugeniet)).

De brigadier - of ik weet niet hoe je zo iemand moet noemen - geeft het op. Het is van

in de tweede kleuterklas geleden dat ze me in een rijtje konden duwen.

Enfin, mijn schelmerij zal straks op de trein afgestraft worden...

Zodra de trein komt aangesloft en we door de venstertjes naar binnen kunnen zien,

beseffen we al dat er iets niet in de haak is. Het is wel degelijk de juiste trein, maar

van soft sleeper is er geen sprake. Het hele treinstel is een grote slaapzaal, zonder

afgesloten ruimtes. Iedereen loopt tussen alle bedden door, drie bedden boven

mekaar. De moed zakt ons in de schoenen. Enfin dit moet je ook maar eens

meegemaakt hebben, denken we dan. Als we aan de bedden toekomen, waar wij

moeten zitten, blijkt ons bed al ingepalmd.

37

De twee lieverds proberen ons nog een bed hoger te katapulteren, maar dit is zonder

de waard gerekend. Enfin, ze beseffen dat ze met geen doetjes te maken hebben en

ruimen plaats. We zetten onze rugzakken tussen ons in en Hilde doet de moeite om

haar lakenzak boven te halen. Ik laat mij uitgeput op mijn bed zakken.

De geur van eten, urine en ander lichaamsvocht mengt zich met de geur van

sigaretten die hier zonder veel problemen worden opgestoken. Kinderen die

wenen, Chinese jeugd die het uitstapje van hun leven maken. Bovendien blijkt de

trein nog zeven keer onderweg te stoppen met passagiers die uitstappen en nieuwe

reizigers die klaar wakker eerst nog een potje willen koken. Als ik ’s morgen van het

toilet wil gebruik maken en tussen de uitwerpselen mijn ding moet doen… enfin

diegene die me goed kennen kunnen al vermoeden met welk een b….geluidjes ik de

trein heb getrakteerd .

Het is een lange nacht en we zijn beiden redelijk kapot als we in Xi’an aankomen.

Daar wacht ons dan een nieuwe verrassing als blijkt dat de taxichauffeurs ons niet

willen meenemen, omdat de afstand niet ver genoeg blijkt te zijn. Natuurlijk heb je

dan van die absjaars die van de situatie willen gebruik maken. Na veel geduld is er

toch een brave ziel die ons voor het correcte bedrag naar ons hostelletje wil brengen.

We komen al voor zeven uur aan op onze nieuwe plek en eerst wil de bediende ons

nog niet op de kamer laten. Maar als hij ons volledig leeg in een zeteltje ziet

neerzakken, krijgt hij blijkbaar toch wat medelijden en geeft ons de sleutel van onze

kamer. We nemen nog een klein schoonheidsslaapje en om acht uur zitten we allebei

fris en monter aan de ontbijttafel.

Daarna verkennen we de stad en genieten van wat ooit het startpunt van de oude

zijderoute was. Zowel in de Belltower als de Drumtower (net zoals in Beijing) wonen

we een demo bij van trommels en klokken.

38

Trommelgeweld in de Drumtower

Na dit trommelgeweld, zakken we nog af naar de Islamitische wijk waar de Hui-

Chinezen de dans uitmaken. Dit is een minderheid van Islamitische Chinezen met

een neus voor zaken en die over gans China te vinden zijn. In deze wijk nemen we ook

nog de grote Moskee (Huajue Xiang) onder de loep, trouwens de oudste van het land

en een voorbeeld van culturele verdraagzaamheid en verscheidenheid. Ik voel dat

mijn bobijntje volledig leeg is, ik krijg nog nauwelijks de ene voet voor de andere. Het

gulzige culturele leven van de laatste dagen laat zich gevoelen.

We nemen de metro terug naar ons Hostel en na een verkwikkende rust kunnen we er

weer tegen aan.

’s Avonds als onze batterijen weer zijn opgeladen nemen we nog een bus richting

Grote Pagode van de wilde gans, waar we een leuke muzikale fonteinshow

meepikken.

Fontein show aan de Grote Ganspagode

Het kost mij vandaag extra moeite om dit neer te pennen, maar ne keer dat ik bezig

ben en met het nodige edele vocht ben ik weer niet te houden.

39

Reactie:

1. Patricia van Hugo says: 15 juni 2014 at 18:33

Hoi Hilde en Erik !

China is een waar openlucht-circus … Blij dat het ginder jullie aanstaat en wat een mooie foto’s ! Al

kunnen de treinen nog veel beter natuurlijk.

Aan de Klokkentoren, links naast de Starbucks hebben ze heerlijke Dumplings aan een zachte prijs :

een specialiteit voor Xian ! Probeer ook de avondvertoning van de Tang Dynasty niet te missen : was

prijzig (maar het eten is erbij inbegrepen) en is onvergetelijk !

Achtste wereldwonder

Posted on 16 juni 2014 by Hilderik

Als je dertien bent en je krijgt 720.000 mensen, zesendertig jaar lang ter beschikking,

tja dan moet je die toch bezighouden. Zo dacht die kleine snotneus Keizer Qin –

geobsedeerd door de dood – er ook over en hij liet ze dan al die tijd maar een

mausoleum bouwen met een terracottaleger rond hem van vele duizenden soldaten

om hem ook tijdens zijn dood te beschermen… hoe zot kunt ge zijn. Enfin wij hebben

vandaag het genoegen om het terracottaleger van deze keizer Qin te bezoeken.

Dit wordt wel eens het 8ste wereldwonder genoemd en wij zijn het er over eens dat dit

weerom een momentje is om in te kaderen, bovendien is vandaag de Chinese boer op

de site om een signeersessie te geven. Het lijkt bijna onmogelijk maar de site is maar

pas in 1974 door deze boer toevallig ontdekt terwijl hij, samen met nog andere

boeren, op zoek was naar water. Hij is de enige overlevende boer, 68 jaar jong. Een

hele eer om die gast te ontmoeten, maar hoe graag we het ook zouden willen, zijn

gesigneerd boek moeten we laten links liggen, wegens te zwaar voor onze rugzak.

40

Hogere officieren ;-)

Vanmorgen worden we met een busje opgehaald en pikken onderweg nog wat

gezelschap op. Weerom een leuk internationaal gezelschap van Australiërs, een Ierse,

een Welshman, een Nieuw-Zeelander, een Chinese uit New-York en dan natuurlijk

ondergetekend koppel. Een bont gezelschap, maar tijdens de twee uur durende rit

wisselen we leuke wedervaren van onze reizen uit.

In de uitstap was ook een lunch inbegrepen, maar als ze die al tegen halfelf tussen je

kiezen proberen te steken is ons ontbijt natuurlijk nog niet helemaal verteerd. Nu we

eten alvast tegen de honger die komt .

Terracotta warriors

Na het vermaarde Terracotta warriors geweld bezoeken we ook nog het mausoleum

van de zeer eerwaarde heer Qin himself. Zijn graf hebben ze nog steeds niet durven

blootleggen uit angst voor kwikvergiftiging. De klungel wilde dat zijn graf alle

elementen van de aarde bevatte en vond er niets beter op dan de rivieren in zijn graf

na te bootsen met kwik.

41

Qin Mausoleum

De nalatenschap van zijn leger maakt veel goed en we zullen zijn erfenis maar

omarmen en zijn kuren vergeven. Ge weet allemaal hoe machthebbers zelfs in deze

tijden nog graag hun ei leggen en hun streepje in de geschiedenisboeken trekken .

Al bij al sluipt dit achtste wereldwonder onze top vijf binnen. Vraag ons nu niet wat

onze top vijf is want daar zitten nog een twintigtal andere bezienswaardigheden in .

Drumtower by night

Het is al na vier uur als we terug aan het hotel worden afgezet. Een douchke later,

genieten we nog van een lange avondwandeling in de Islamitische wijk die, hoe later

op de avond, drukker en drukker wordt. We willen ons beiden graag in streetfood

storten, maar de verzengende hitte en de alsmaar toenemende drukte laat ons kiezen

voor de dumplings in een gekoeld restaurantje nabij de Belltower. Dit is een

specialiteit van de streek en het moet gezegd bijzonder lekker. Met dank aan de

Chinalover uit de Mussepi .

Reactie:

1. danny says: 16 juni 2014 at 17:59

Fantastisch reisverslag, veel plezier daar op z’n Chinees…

42

西安 en hebbedingetjes voor kaligrafen

Posted on 17 juni 2014 by Hilderik

Gisteren nog vergeten te vertellen dat toen we terugkwamen van de Islamitische wijk,

we gebruik maakten van de metro. We moeten hier onze kaartjes zelf via een

automaat nemen… niet gemakkelijk, maar eens je de procedure kent vlot het wel.

Terwijl ik bezig ben om kaartjes te nemen zie ik in mijn ooghoeken Hilde een Chinees

koppel helpen aan een automaat om een kaartje te kopen. Hoe snel geraakt ne mens

ingeburgerd .

De omwalling rond de oude stad beslaat een lengte van 14 km. We overwegen om dit

met een gehuurde fiets te doen. Als we echter boven komen aan het noordelijk

gedeelte blijkt dat dit 670 yuan zou kosten of een vijfentachtig euro. Wij vragen haar

in beleefd Nederlands of ze op haar hoofd is gevallen en of ze het zot houdt met twee

brave Vlamingen. Ze geeft geen krimp en wij gaan natuurlijk niet op haar aanbod

in. We zullen dan wel wandelen met de optie dat we er op de zuidelijke muur ook

weer afkunnen.

Stadsmuren noordelijke poort

Gewapende met een flesje water, laten we ons vergezellen door een staalblauwe

hemel. De eeuwige smog hier indachtig, moeten we hiervan genieten, want dit valt

hier niet dikwijls mee. Al snel wordt duidelijk dat dit hemelsblauw-gezelschap niet in

ons voordeel werkt. Nergens is er ook maar een streepje schaduw te bekennen en de

temperaturen lopen al snel een stuk boven de 30°C. 12 meter boven de stad op een

avenue van bijna even breed. Niets om over te klagen, maar na een dik uur voel ik

mijn pas zwaarder worden. Mijn vleesklak heb ik nochtans met een sierlijk klakje

bedekt om de hevige stralen van Laura te temperen. Na een uur voel ik mij zo mottig

als een snep. Gelukkig kunnen we onze povere voorraad water aanvullen aan een

43

drankkraampje met astronomische prijzen (in verhouding met wat je hier normaal

betaalt).

Dit verzacht alvast een beetje. Te weinig ontbeten, niet genoeg gedronken. Het is een

lijdensweg naar de dichtsbij zijnde uitgang die dus inderdaad op het zuiden ligt, ofwel

zeven kilometer verder. Het point of no return zijn we al voorbij dus terugdraaien is

geen optie. Gelukkig hebben we af en toe leuke zichten wat het allemaal wat

dragelijker maakt.

Als we na twee uur aan de zuidelijke poort komen tank ik mezelf goed vol. Een Brufen

en wat sportdrank doen wonderen. We besluiten toch om de wandeling van 14 km

niet helemaal te doen want dit zou wel eens verkeerd kunnen aflopen.

Kleine tip, vertrek inderdaad zoals de gidsjes aangeven aan de Zuidelijke poort, hier

kan je fietsen huren voor 45 Yuan (ongeveer € 5,-).

Op het binnenplein aan de zuidelijke poort zijn we getuige van een kleine opvoering

van enkele soldaten uit de Mingdynastie. Onderhoudend.

Mingdansje. Voor alle duidelijkheid, Marina S dit is geen Belgische biervlag

We zien op onze kaart dat we vlakbij de paviljoenen met de stenen tafelen zijn. Ook

de Shuyanmen wijk met zijn kunstacademie (die geen bezoekers toelaat) en zijn

kraampjes met allerlei hebbedingetjes voor kaligrafen. We bijten dus nog maar wat

op onze tanden en we wringen onszelf tussen de kraampjes door, maar overmant

44

door een nieuwe dorstaanval besluiten we om ergens aan een tafeltje in een klein

lokaal restaurantje een drankje te nuttigen. We krijgen ook de spijskaart

voorgeschoteld die we aanvankelijk negeren. Maar de aantrekkelijke foto’s op de

menu doen ons toch besluiten om iets te eten. Ik neem een rijsschoteltje en een

visschoteltje. Hilde een vlees en groenteschotel. Voor minder dan € 11,- krijgen we

hier een feestmaltijd voorgeschoteld waarvan we met gemak met tien mensen konden

eten. Trouwens niet alleen veel maar vooral lekker. De visschotel blijkt een soort

Bouillabaise te zijn, vrij pikant maar lekker…

Bouillabaise in Shuyuanmenwijk

Ik voel mijn energie en mijn krachten terugkomen. Tja een grote vrachtwagen kan

ook niet alleen op water bollen zeker. Gesterkt door deze feestdis weten we met onze

vernieuwde energie weer geen blijf en laten deze zijn werk doen in het paviljoen van

de stenen tafelen. Een prachtig museum in een voormalige Confuciustempel. In één

van de zalen wordt een hele ruimte gewijd aan de evolutie van Chinese karakters.

Beetje bij beetje leren we ook wat Chinese karakters. Wie kan volgende karakters

ontcijferen 西安

Poëzie van allerlei dynastieën op stèles in het Paviljoen van de stenen tafelen

45

Ook een zaal met poëzie van allerlei dynastieën op stèles (stenen met verhalen op)

krijgt onze bijzondere aandacht. Een stuk na twee uur begint onze concentratie te

tanen en beslissen we om in onze Hostel de binnenkant van onze oogleden wat te

bestuderen .

We komen wat op krachten en ik maak van deze namiddag gebruik om mijn blog van

vandaag al wat aan te vullen, want vanavond zal er geen tijd zijn. We gaan naar het

Sunshine Grand Theater voor een volgens onze gids kitscherige, melodramatische

vertolking van wat ooit dagelijkse kost was voor de keizer en zijn gevolg tijdens de

Tangdynastie. Wordt vervolgd…

Reactie:

1. Peter says: 17 juni 2014 at 20:58

西安 – Ik gok op Xi’an :-p

Prachtige reisverslagen, hou de humor en de goede moed erin!

Nog geen goedkoop chinees gitaartje gevonden, Erik?

Happy Bouddha

Posted on 18 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond zijn we dus nog naar een voorstelling geweest van een dansensemble

in de Tang Dance Palace show of het Operahouse. Je kon voor 11 euro extra genieten

van een dumpling buffet. Zo wat hét gerecht van Xi’an. Aangezien wij ons gisteren al

in de dumplings smeten, passen we vandaag voor al dat lekkers en nemen de

voorstelling zonder bik. Trouwens dumplings zijn lekker, maar nogal eentonig naar

onze mening voor een ganse maaltijd.

Tangdynastie danseressen

46

De voorstelling is alvast iets wat je moet gezien hebben, maar na een dik uur ben je

toch blij dat dit kitscherige melodrama voorbij is. In het fotoalbum vind je alvast een

kleine montage van gisteren, dan kan je zelf oordelen.

Ik wil nog eventjes meegeven dat als je naar de link hierboven gaat naar het

fotoalbum en je wil precies weten waar die foto is genomen, klik je op details

bovenaan en daar kan je via eigenschappen van de foto te weten komen waar hij

precies is genomen.

Ondertussen hebben onze smaakpapillen zich aan de Greatwall wijn aangepast. Ik

denk wel dat we gaan verschieten als we thuis weer onze ouwe getrouwe Chileense

wijn gaan proeven .

Vanochtend genieten we nog van enkele tempels. De eerste die we onder de loep

nemen is de tempel van de acht onsterfelijken. Daar zijn we getuigen van een

ceremonie dat een koppel te beurt valt. We doen wat navraag over welke soort

ceremonie, maar niemand van de omstaanders kan ons verder helpen. Ik spreek

achteraf een monnik aan, maar die kan alleen maar bedeesd lachten. Bon, hier komen

we dus niet verder en we hebben er het gissen naar. Het was in ieder geval leuk, en

laat het ons daarbij houden.

Ceremonie Tempel van de acht onsterfelijken

We moeten nog enkele metrohaltes verder om naar onze volgende tempel te gaan. We

volgen een bordje waarvan we denken dat dat de tempel is, maar na enkele lugubere

achterstraatjes waar enkele ongewassen bedelaars ons bekijken alsof we een

‘verschijning’ zijn, blijkt het een nonnenklooster te zijn. Het is bovendien nog

gesloten. Terwijl ik eventjes naar de zijkant loop, is Hilde al op de deur aan het

bonken. Een vriendelijk nonnetje laat ons binnen en troont ons mee naar de eerste

tempel waar Happy Bouddha in al zijn glorie, glimlachend met zijn blote buik en

kletskop zit te blinken. De non bekijkt de Bouddha, dan kijkt ze naar mij, ze zegt iets

47

in het Chinees, vermoedelijk iets in de stijl van … wat een gelijkenis. Ben al content

dat ze niet voor mij op de knieën gaat.

Na een kleine privé rondleiding, danken we het nonnetje en laten een kleinigheidje

achter voor Bouddha.

Als we buiten komen, houden we een tuktuk tegen. Het meisje dat aan het stuur zit

laat ons glimlachend plaats nemen en rijdt, voor ze naar onze bestemming gaat, via

haar familie om te laten zien welk vlees ze in haar elektrische kuip heeft gevangen. De

ganse familie komt kijken, waarna ze zo fier als een gieter het elektrische wagentje

krakend en puffend in gang trekt. Ik verwacht dat de familie begint te

handenklappen, maar ze wuiven ons uit alsof we voor een lange tocht het sop kiezen.

Tuktuk naar de Tempel van de Stadsgod

Gelukkig hebben we voor de tuktuk gekozen, want het is nog een gans eindje rijden.

Haar hoofddoek wappert in de wind en ik ben bang dat hij voor haar ogen het zicht

gaat belemmeren. Maar ze laveert ons als een topchauffeur tussen al de hindernissen

en nauwe straatjes tot onze bestemming. Ze ziet er zo gelukkig uit dat ik een ogenblik

denk dat zij ons gaat betalen. Enfin voor € 2,- zo’n ervaring.

De tempel van de stadsgod is een beetje een ratjetoe, maar misschien wordt het wel

eens tijd om iets anders te doen.

Vanavond wisselen we de Shaanxi provincie in voor de Sichuan provincie en

verkassen naar Chendgu, daar waar voor het eerst papieren geld werd gedrukt.

De zenuwen staan een beetje gespannen na onze laatste ervaring met de

nachttrein. Maar we zijn natuurlijk geen doemdenkers en tenslotte sparen we

vannacht weer een hotelletje uit en kunnen morgenvroeg nog een hele voormiddag

genieten van de fantastische landschappen.

48

Reactie

1. Aranka says: 19 juni 2014 at 05:49

Dag Erik en Hilde,

Net zoals we vrolijk worden van ons klein Boeddhaatje dat op de kast altijd vrolijk zit te lachen, worden

we altijd goedgezind bij het lezen van jullie reisverslagen!

Safe travels!

Aranka en Stijn

Chinese rock and roll

Posted on 19 juni 2014 by Hilderik

We flirten met de 40°C in de schaduw als we gezakt en gepakt klaar staan om Xi’an

met de nachttrein in te wisselen voor het koelere (29°C) Chengdu. We besluiten de 2

kilometer niet te voet te overbruggen, maar maken gebruik van een Punbung of

zoiets… (Chinese naam voor tuktuk).

Als we zo wat lezen over beide steden krijgen we het gevoel dat we naar een iets

landelijker dorpje gaan. Beijing met zijn 23 miljoen en Xi’an met zijn 9 miljoen

inwoners zijn inderdaad al de moeite. Ons zogenaamde provinciestadje Chengdu…14

miljoen inwoners, het wordt dus weer koppenlopen. In oppervlakte niet zo groot,

maar er wordt gewoon in de hoogte gebouwd. Trouwens volgens onze nieuwe

gastheer staan hier nog veel appartementen leeg, want € 350 euro huur kan hier geen

kat betalen en toch wemelt het hier van de bouwprojecten. Als 60 procent van alle

kranen ter wereld in Abu Dhabi en Dubai staan, laat ik je raden waar de rest zijn

onderkomen heeft gevonden .

Bon, maar wij dus naar het treinstation waar ik onze Punbung driver gelukkig maak

met onze stadskaart van Xi’an die wij toch niet meer nodig hebben. De 200 meter die

ons nog resten om de afstand naar het station te overbruggen en de relatief kleine file

om de security check te nemen, zorgen ervoor dat ik zowat drijfnat van het zweet ben.

Weerom een kleine zoektocht naar de trein, maar een jonge man in keurig uniform

toont ons in welke zaal we moeten wachten. Hij roept iets toe naar een al even

opgedirkte dame die ons begeleidt en ons vriendelijk verzoekt om plaats te nemen

vlak voor de gate naar de trein die we moeten nemen. Wij hebben alvast geen klagen

49

van de Chinese behulpzaamheid. Meestal als je de mensen op straat aanspreekt en ze

spreken geen Engels, dan durven ze je afwimpelen. Maar dit heeft dan meer te maken

met het feit dat ze je niet kunnen helpen omdat ze je niet verstaan.

De wachtzaal loopt stilaan vol en een klein half uur voor vertrek worden we verzocht

naar de trein te gaan. Op spoor 2 staat een vrij nieuwe trein ‘naar Chinese normen’ te

wachten. We zijn er niet gerust in, omdat we in wagon 9 in bed 1 en 2 liggen. Dit zijn

dus de eerste bedden naast de WC.

Trein K879 Xi’an – Chengdu

In ons coupé wachten al twee vriendelijke Hongaren die onze reisgezellen zullen zijn

voor de komende 16 uur. Ik sta nog altijd nat in ’t zweet en zodra we op de trein

stappen blijkt de airco niet op te staan. Die wordt na navraag bij onze wagonbediende

pas opgezet als de trein vertrekt. Ik kan het niet harden en ik wacht buiten de trein.

Als ze het sein geeft dat we vertrekken, kan ik dus niet anders dan op mijn plaats gaan

zitten en hopen dat die verdomde airco zo snel mogelijk opgezet wordt. Als de trein

vertrekt blijkt er dus iets aan die airco te mankeren. Ik laat jullie raden als het buiten

40°C in de schaduw is, wat de temperatuur in een coupé is van een trein die al een

hele tijd in volle zon staat te wachten.

Ik zet een raam open in de gang, omdat we zo wat wind binnenkrijgen. Dit wordt

echter onmiddellijk door een boze treinbediende toegesmeten met een hele uitleg in

het Chinees. Ik trek mijn schouder op en doe dat ik hem niet versta (wat in

werkelijkheid wel een beetje zo is). Als ik de venster terug wil opendoen is er een

klein Chinees meisje dat mij uitlegt waarom ik dat venster niet mag opendoen. De

warme lucht verstoort de correcte werking van de airco. OK, that makes sense.

We zijn bijna twee uur verder als ze eindelijk het mankement aan de airco ontdekken.

Ik ben ondertussen een 5-tal liter vocht verloren. Onze Hongaarse compagnons die

50

een figuur hebben in dezelfde orde van grootte als ikzelf, druppelen alsof ze in een

sauna hun kilo’s kwijt willen, gelukkig houden ze hun kleren aan.

Enfin dit kleine euvel…niet te na gesproken, en de trein die onderweg een paar keer

de remmen dichtslaat alsof er een frontale botsing ging plaatsvinden, hebben we een

voorspoedige reis. We hebben een toffe babbel met onze Hongaarse vrienden. Alleen

zorgen ze voor wat geluidpolutie bij het verorberen van een 10-tal grote pakken chips.

Maar dit weegt niet op tegen de miserie op de vorige trein. Ik ben vorige keer nog

trouwens vergeten vertellen dat ik ’s nachts eentje zijn oortjes uit zijn oren getrokken

heb, omdat hij Chinese rock and roll zat mee te zingen. Die gaat dat ook niet vlug

meer doen .

Een flink stuk na de middag worden we door een taxi (€ 3,-) afgezet aan het Chengdu

Panda appartement. Het blijkt een fonkelnieuw appartement te zijn. Ik denk zelfs dat

wij de eerste klanten zijn. Onze kamer ligt op de achtste verdieping van een grote

building op een gang waar het gemeentebestuur nog enkele appartementen heeft.

Enfin onze kamer mag er zijn en we beschikken zelfs over een wasmachine.

Zicht vanuit Chengdu Panda Appartement

Als we zijn ingeschreven neemt hij ons mee om ons een beetje wegwijs te maken in de

wirwar van straten en trakteert ons bovendien op de lunch. Ons hoor je niet klagen en

wij maken van de gelegenheid gebruik om van alles te vragen over China. Het één-

kind-policy is nog altijd van kracht. Als je er een tweede kindje bij wil, moet je al vlug

30.000 Yuan ophoesten. Gelukkig kwamen onze ouders met respectievelijk 10 en 7

kinderen er goedkoper van af .

51

Menukaart zonder foto’s, gelukkig gokten we goed.

Ook het Facebook verhaal wordt nog eens bovengehaald. Hij vertelt ons trouwens dat

sinds gisteren ook Gmail werd geblokkeerd. Ik hoop niet dat ze meelezen, want

anders worden volgende week vermoedelijk alle liekenspeeters-linken ook uit de

lucht gehaald.

Morgen staat er ook weer één van de hoogtepunten van onze reis op het programma

en hopen we jullie morgenavond te kunnen vertellen waarom de Walen twee panda’s

konden bietsen.

Ik zag twee beren broodjes smeren

Posted on 20 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond ben ik nog eventjes een kaart van de stad gaan kopen. Onze Trotter

vermeldt dat je voor 5 Yuan zo’n kaartje kan kopen in alle kiosken. Bovendien staan

de straatnamen er niet alleen met Chinese karakters op, maar ook in Pinyin (dit is

Chinees, fonetisch geschreven, zonder dat je Chinese tekens moet kennen)

gemakkelijk als je het moet vragen . Enfin onze kaart was uitsluitend met Chinese

tekens. Hilde is er een hele tijd mee bezig geweest om de bezienswaardigheden op te

zoeken aan de hand van de Chinese tekens en die dan telkens op de kaart aan te

duiden. Nu een statenplan is een stratenplan, maar ik verzeker je dat dit toch een hele

uitdaging was.

52

Chinees stratenplan

Vandaag wacht het fokcentrum van de panda’s. We zetten onze wekker om 6 uur. In

alle vroegte verlaten we onze nieuwe thuisbasis om voor de grote toeloop in het

fokcentrum te zijn. Gisteravond kochten we in een plaatselijk bakkerijtje enkele

croissants en een broodje, zodat we niet teveel tijd zouden verliezen met het ontbijt.

Om de hoek kapen we een taxi en voor half acht staan we al op het domein. Alleen de

werknemers en verzorgers zijn op het appèl. Wij kunnen dus helemaal alleen op ons

duizendste gemakjes genieten van het grote domein. We gaan onmiddellijk richting

Giant Panda’s omdat die in alle vroegte voor de eerste warmte worden gevoed.

Giant panda on a lazy morning

We kunnen in alle stilte genieten van het ontbijt van deze toch wel prachtige dieren.

Als er twee dieren zijn die ik er wil uitpikken zijn het de Koala en de Panda… beiden

beertjes… tja ne mens voelt zich aangetrokken door zijn soortgenoten zeker. Ik weet

het. Voor de Panda’s moesten we niet naar China komen, je kan deze tegenwoordig

ook in Wallonië in Pairi Daisa gaan bekijken. Daar lopen er echter maar evenveel

rond als dat wij koningen hebben. In de wereld zouden er maar zo’n 2000 rondlopen

(ik heb het niet meer over koningen hé Winne), waarvan er uiteindelijk maar een

53

honderd in het wild verblijven. Deze zijn natuurlijk zo goed afgeschermd dat dit – net

zoals de ’Tasmaanse Duivels’ in Australië – alleen in beschermde omgevingen te

bekijken zijn.

Tot voor kort was dit Panda-fokprogramma alleen om wereldwijd de dierentuinen

van Panda’s te voorzien, maar het blijkt zo goed te lukken dat er ook exemplaren

terug in het wild kunnen worden uitgezet. Enfin, ik moet niet vertellen dat we hier ten

volle van genieten, dit is weer een uitstapje om in te kaderen. Tegen de tijd dat wij

ook de kinderafdeling, de kleutertuin en de rode panda’s (nog veel zeldzamer) op ons

eentje konden bekijken, begint de massa toe te stromen en kunnen wij terwijl

iedereen naar de panda’s stormt, op onze duizendste gemakken het enige

pandamuseum in de wereld aan een onderzoek onderwerpen.

Daarna slenteren we nog wat door het gigantische domein, en kopen in een kleine

shop onze jaarlijkse prullaria voor de kerstboom. Iedere buitenlandse reis brengen we

een kleinigheid mee voor de kerstboom. Die begint ondertussen al wereldse allures te

krijgen.

We ontmoeten hier, niet geheel onverwachts, onze Hongaarse vrienden van vorige

nacht die hier met een gids naartoe zijn gekomen. Ze zijn hier niet over te spreken

omdat de gids hen op minder dan een uur door dit gigantische domein wil loodsen. Ik

zie dat zijn zakken weer uitpuilen van de chips. Ik denk dat hij tegen het einde van

zijn vakantie de kaap van 200 kilogram wil nemen. Enfin de reden dat ze dit liever

georganiseerd doen is een slechte ervaring die ze hadden in Beijing met een tuktuk

die hen meenam en hen midden in een Hutong, ver van alles weg, wilde afzetten

tegen een woekerprijs van 300 Yuan. Tja, deugnieten lopen er overal rond zeker.

Aan de uitgang staan enkele taxi’s die ons voor het dubbele van de normale prijs

willen terugvoeren. Ik bal mijn vuisten al, het verhaal van onze Hongaarse vrienden

indachtig, maar ondertussen kennen we het klappen van de zweep en houden een

geüniformeerde bestuurder aan die braafjes zijn metertje opzet.

54

Netjes op een rij…

Na de middag brengen we een bezoekje aan de hut van Du Fu, één van de bekendste

dichters van China die leefde rond de jaren zevenhonderd-en een-chick dus …tijdens

de Tangdynastie.

Du Fu hut – Groene oase

De Chinese dynastieën zijn net zoals de Egyptische enorm boeiend, maar dit is iets

dat je beter eens kan ‘Googlen’ of in het Chinese geval ‘Baiduen’. Een overzichtje van

de dynastieën hebben we alvast in de menu van onze blog gezet. Het park dat volledig

aan deze dichter is gewijd, is de grootste groene oase in Chengdu. Vandaag houden

we dus een groen dagje en we genieten achteraf bij een ijsje en een drankje en

begluren op onze beurt onze Chinese vrienden die net als wij de drukte van de stad

ontvluchten.

55

Du Fu hut. Dichter ontmoet dichter.

We hebben het nog gezegd. De Chinezen zijn eigenlijk een heel levendig, vriendelijk

volkje met soms een raar gevoel voor humor, maar in tegenstelling tot wat wij op

voorhand dachten, zeer behulpzaam. Het rochelen moet je er maar bijnemen.

Inderdaad tientallen keren per dag hoor je voor, achter, links en rechts van je,

meestal mannen (alhoewel dat ik al menig vrouw moeite hoorde doen, alsof het slijm

van tussen haar tenen moest komen) diepliggende geluiden hoor produceren, en

spugen dat ze moeten oppassen dat ze zelf niet over hun eigen slijmerig

lichaamsvocht uitschuiven.

Vanavond liep er naast ons een gast die zo diep rochelde dat hij er van moest braken.

Ik had schrik dat hij de fluim er handmatig ging moeten uithalen. Ik kan ondertussen

één en ander verdragen, maar van zulke lieftallige taferelen word ik echt niet vrolijk

.

Nog een kleine anekdote die onze gastheer gisteren vertelde: als een jongen en een

meisje kennis maken met elkaar en ze menen het (nadat blijkt dat de jongen een huis

kan kopen) stort de jongen zijn volledige wedde op de rekening van het meisje. Tja

da’s een kwestie van vertrouwen zegt hij. Dat er veel vrijgezellen rond lopen behoeft

geen verwondering zeker .

We beslissen om ’s avonds de 5 kilometer te voet naar ons hotel te overbruggen.

Metro is leuk maar boven de grond is er wel veel meer te beleven.

56

We stoppen nog bij een leuk restaurantje waar we een soort van Chinese hotpot met

vis eten die al onze smaakpapillen aan het werk zet. We dachten eerst een stoofpotje

van konijn te nemen maar gelukkig zag Hilde op het laatste moment dat dit abdomen

(ingewanden) waren. Ach, we aten in Schotland ook al de ingewanden van een schaap

(hagis), dus van een konijn zal ook wel niet slecht zijn zeker . Bweuk…. .

Hotpotfestival

Posted on 21 juni 2014 by Hilderik

Vandaag is weer onze laatste dag in Chengdu en we maken er maar weer een

‘tempeldagje’ van. In de voormiddag nemen we Qinyang Gong of de ‘tempel van de

groene geiten’ onder de loep. Deze valt vooral op door zijn zwarte achtergrondkleur

en natuurlijk zijn twee geiten die glad gewreven zijn door de duizenden gelovigen die

hem dagelijks onder handen nemen. Ik denk bij mezelf, laat ik er ook maar eens op

wrijven, baat het niet, het schaadt hopelijk ook niet. Mijn haar en verstand zijn nog

altijd in dezelfde orde van grootte als gisteren, maar ik had misschien harder moeten

wrijven.

Na deze wrijfgeiten-tempel, wandelen we verder naar de Wuhou Ci. Oorspronkelijk

een gedenkplaats die al snel een toeristische attractie werd sedert de Tangdynastie(!),

nu een soort van Mausoleum van Liu Bei die zich tijdens de Mingdynastie (zo’n 750

jaar later) liet opmerken. Leuke plek met veel groen en mooie beelden.

Qingyang Gong Tempel van de groene geiten – Hilde kust draak (haar Chinese teken)

57

Na de laatste rustplaats van deze moedige Mingdynastieke-gabber staat de zon op

haar hoogste punt en onze kilometerteller staat al weer roodgloeiend. We stoppen

aan een restaurant waar veel locals zitten. Niet dat we hier al een restaurant zijn

tegengekomen waar veel westerlingen zitten, om de eenvoudige reden dat hier niet

veel westerlingen rondlopen.

Na een eenvoudige maar lekkere maaltijd voor nog geen € 10,- zijn onze batterijen

weer opgeladen om de volgende confrontatie met nog maar eens een Boeddhistische

tempel aan te gaan. Deze keer nemen we wel de metro uit angst dat ons

kilometertellertje gaat ontploffen.

De paviljoenen van de Wenshuttempel zijn gelegen in een leuk park waar de locals

naartoe komen om tot rust te komen. De tempel is gewijd aan de Bodhisattva van het

verstand. Na de gebruikelijke confrontatie met mijn evenbeeld Bouddha, genieten we

van het mooie parkje.

Wenshutempel of Manjushri

Beide tempels zijn blijkbaar een geschikte plaats voor de dames om het Tai Chi te

beoefenen. We herkennen nog enkele bewegingen, maar kunnen ze toch niet meer

nadoen. (Daar verschieten jullie van hé dat wij ooit Tai Chi hebben beoefend ).

We gaan ’s avonds op onze elan verder en brengen nog een bezoekje aan het vlakbij

ons hotel gelegen ‘Peoples park’ waar een bedrijvigheid heerst van jewelste. Het is

zaterdag en iedereen geniet hier samen met zijn familie van zijn vrije dag. Er wordt

gezongen dat het een lieve lust is. Drie karaokes op minder dan twintig meter van

mekaar proberen mekaar te overstemmen met een kakafonie aan valse noten. De

fiere partners van de zangers klappen in hun handen, terwijl de volgende zanger zich

meester maakt van de microfoon zonder dat het vorige zangwonder op de appreciatie

van het publiek kan rekenen.

58

Peoples park – kaarters

Er wordt met de kaarten gespeeld, kinderen stoeien in het water, er wordt met boten

gevaren, thee gedronken. In dit park zijn een paar van de meest gerenommeerde

theehuizen van China gehuisvest en wij als gepatenteerde koffieslurpers, willen ons

voor de gelegenheid bekeren tot en theeritueel.

Het overvolle terras met zijn overbeladen tafels met theekopjes en resten van allerlei

zaden, die hier met de kilo verorberd worden, nodigen niet echt uit maar we bijten

door. Hier worden vermoedelijk meer zonnepitten en weet ik veel welk zaad naar

binnen geperst alsof ze hopen dat dit zangzaad straks voor de nodige juiste noten op

hun Karaokefest zal zorgen.

Wij vinden een tafeltje dat min of meer aan onze normen voldoet en laten ons een

Jasmijntheetje bezorgen, van ritueel is er niet veel sprake want het moet vooruit

gaan. Nadat de thee een paar minuten getrokken heeft en wij onze buren stiekem

begluren hoe zij hun thee nuttigen, apen we onze Chinese vrienden na en slurpen het

theeke naar binnen. Alleen begrijpen wij niet hoe zij dit naar binnen krijgen, ofwel

heeft er iemand in mijn thermos met water gepist ofwel zijn onze geparfumeerde

thees niet te vergelijken met deze rommel… maar dit ligt alleen aan ons hoor.

Intussen komen ze ons om de haverklap vragen om onze oren te reinigen. (alsof al dat

zanggeweld nog niet voldoende onze orenschelpen entert). Ze hebben daarvoor

vervaarlijk materiaal mee. Maar uit onze oren blijven ze uit . Hun stokskes zijn

wellicht toch niet groot genoeg voor mijn oren (ik zal het zelf maar zeggen zeker

Vanne…).

59

Peoples park Theeritueel

Als we wat later, al het dansgeweld in het park laten voor wat het is en op zoek gaan

naar een restoke voor de avond. Vinden we dit in een hotpot-restaurant niet ver van

ons hotel. De garçon die het onthaal verzorgt neemt zijn taak ter harte en hij werpt

zich op als onze persoonlijke verzorger.

De menukaart is weerom zonder prentjes en alleen maar in Chinese tekens. We

worden vrij goed in het communiceren met Chinezen en met de hulp van onze

vertaalapplicatie kunnen wij de nodige lekkernijen op tafel laten toveren. We

bestellen wat varkenswangetjes, wat rundsvlees, wat groentjes. Zij toveren op hun

beurt een pot met groentjes op tafel en steken onder de tafeltje een vuurtje aan zodat

het soepje begint te koken en wij dan net zoals met fondue ons vlees tussen onze

stokjes laten koken.

De hotpot is in dit geval een echte hotpot. Ik ben ondertussen één en ander gewoon

wat betreft pikant eten, maar dit is niet pikant dit is kokend lood. Hilde moet na twee

stukjes vlees het hotpotfestival staken en eet alleen de droge rijst. Ik volhard in de

boosheid, maar na een tijdje zie ik roder dan de honderden pepertjes in ons soepje.

Mijn lippen branden alsof ik met mijn smikkel op een strijkijzer ben gevallen. Ik vrees

dat ik de rest van de avond dit kokend lood in mijn lichaam zal kunnen volgen tot en

met het afscheid morgenvroeg op toilet .

60

Menukaart

We stoppen dit vuurgevecht en stoppen in het eerste het beste winkeltje en blussen

onze bek met elk twee ijsjes. Voor alle zekerheid vervolledig ik de bluswerken en kap

enkele lokale bieren naar binnen die mij voor de gelegenheid smaken alsof het Duvel

was.

Als kampvuuravond in Chengdu kan dit natuurlijk tellen al had ik best met wat

minder vuur gelukkig geweest. Ons contact ’s avonds met ons Merel maakt alles goed.

Ook onze Jenthe en ons Jana passeren de Viber/Skype-revue. Onze jongste schelm

Janko kregen we niet aan de lijn, maar die zagen we gisteren toevallig in levende lijve

een handdoekje over de camera’s gooien. Het was weer feest ten huize Liekens-

Peeters .

Morgen nemen we voor de verandering het vliegtuig naar onze volgende bestemming.

Lijiang kan zich maar beter schrap zetten, want we komen er aan…

Reacties:

1. Eva Serkeyn says: 24 juni 2014 at 10:04

Héla Hilde, ruik ik daar Chinese concurrentie voor de “Geitenbond”???

Hilderik says: 25 juni 2014 at 06:17

Als rasechte geit moest ik die Chinese geiten toch eens gaan bekijken hé. Maar geen nood. Die

bronzen gevallen kunnen niet aan onze geitjes tippen zulle.

61

Matriarchaat

Posted on 22 juni 2014 by Hilderik

We leggen een aanbod naast ons neer om in Chengdu te blijven en er Engelse les te

geven. We besluiten dus maar om vanmorgen een taxi voor minder dan € 5,- naar de

luchthaven te nemen en onze Chinareis verder te zetten.

Na ons Laos avontuur vorig jaar met Air-Laos kan zowat alles. We vinden een vlucht

voor € 180,- met Capital Airlines voor ons beiden naar Lijiang, gelegen in de

provincie Yunnan. Na een uur en een kwart vliegen landen we stipt op de luchthaven

van Lijiang. De landing is spectaculair. De aanvliegroute ligt tussen vierduizenders,

zowel links als rechts stijgen de bergen boven ons uit. Als we landen zitten we zelf op

2400 meter. Hopelijk krijgen we geen last van hoogteziekte.

Lijiang Landing tussen de bergen van de Jade Draak

Lijiang is gelegen in een aardbeving-gevoelig gebied en kwam in 1996 in het nieuws

als de stad zowaar helemaal verwoest werd. Met internationale hulp werd alles terug

opgebouwd en kon de oude stad – die de mooiste van China heet te zijn – terug

worden opgebouwd. En staat nu zelfs op de Unesco Werelderfgoed-lijst.

Als je weet dat er in België al een groot verschil is tussen een Limburger en een

Antwerpenaar, dan hoef ik niet te vertellen dat het verschil hier nog veel frappanter is

tussen de inwoners van de verschillende provincies.

De Naxi, afstammelingen van Tibetaanse nomaden, hebben Lijiang als hun

geestelijke hoofdstad en er lopen hier nog heel wat rond (zo’n slordige 300.000) en

die leveren natuurlijk in hun klassieke klederdracht zeer leuke foto’s op. Trouwens

deze bevolking gaat gebukt onder matriarchaat, de vrouwen werken hier voor de

62

kost terwijl de mannen zich enkel wat mogen bezighouden met tuinieren en muziek

maken. Ik doe navraag voor immigratie, maar Hilde wil mij niet helpen bij het

invullen van de Chinese papieren .

Naxi in vol ornaat

Alle gekheid op een stokje, als Pingyao al een pareltje is dan schieten woorden ons te

kort om Lijiang te beschrijven. Natuurlijk kan het niet anders dan dat het stadje

overspoeld wordt door toeristen, vooral vandaag zondag is het hier over de koppen

lopen. Weliswaar haast voor 99,9% Chinezen.

We laten ons verdwalen in al die pittoreske straatjes en komen uiteindelijk terecht in

het ‘park van het Meer van de Zwarte draak’. Een van de meest fotogenieke plekken

in Azië. De wolken willen niet echt mee en ‘Snow Moutain’ in het ‘Jade Dragon-

gebergte’ ligt helemaal gehuld in de wolken. Maar zelfs dan nog levert het leuke

beeldjes op.

Het park van het meer van de zwarte draak

We proberen voor morgen een trip naar de Tiger Leaping Gorge (de diepste kloof ter

wereld) te regelen. De organisatie waar we na lang zoeken een Engelssprekende

63

Chinees vinden, wil ons wel inschrijven voor morgen, maar krabbelt na een

telefoontje met zijn baas terug. De weersomstandigheden voor morgen zijn niet goed

genoeg en dan is het veel te gevaarlijk. Volledig mee akkoord, ware het niet dat wij

voelen dat zijn baas volgens ons geen westerse toeristen mee wil. Enfin, we proberen

morgen opnieuw en desnoods zetten we onze zoektocht naar een andere organisatie

verder. In het slechtste geval nemen we een taxi en zien we wel hoe het verder moet.

We verdwalen nu echt helemaal en nadat we de hulplijn van enkele Chinezen

inroepen om ons terug op het rechte pad te krijgen, laten we ons verleiden voor een

waar Jak-festijn met als toetje wat kippenpoten. De Jak is overheerlijk en ook de

kippenpoten zijn niet slecht, maar aan die zwarte klauwen zit toch wat weinig vlees

aan.

Kippenpoten

Het plan was om vanavond met onze Belgische biervlag wat keet te gaan schoppen in

één of andere lokale kroeg. De meeste kroegen hebben grote schermen opgesteld voor

de clash tussen België en Rusland, (voor de andere matchen ook hoor) maar ik voel

dat mijn lichtje stilaan aan het doven is voor vandaag. Het zal een wonder heten als ik

hier op de kamer al tot de aftrap volhoudt (start middernacht). De Chinezen

supporteren alvast voor de Belgen (Belishi) zoals ze het hier zo leuk kunnen zeggen.

In ieder geval, hier heerst er een ware WK-manie, de sportzenders hier zenden 24 op

24 uit, telkens in een truitje van hun favoriete ploeg van de dag. Vandaag dus in de

Belgische truitjes.

Reactie:

1. tt says: 23 juni 2014 at 09:23

Dat adres om Engelse les te geven mag je me wel bezorgen! TT

64

Hilde met haar ingebouwde gps

Posted on 23 juni 2014 by Hilderik

Vanmorgen tijdens het ontbijt maken we kennis met een in Hongkong geboren

Chinees die op jonge leeftijd naar Australië (Sidney) is uitgeweken, maar ieder jaar

naar China terugkomt. Hoe ouder je wordt, vertelt hij, hoe meer je geïnteresseerd

raakt in je eigen geschiedenis.

Hij vertelt ons ronduit over de invasie van de Japanners in Birma en de aanval van

diezelfde schelmen op de Amerikanen in Pearl Harbour. Hij vertelt niet zonder enige

fierheid dat zij (de Chinezen) de Japanners in de tweede oorlog wisten staande te

houden hier in deze contreien, anders hadden we volgens hem allemaal Japans

gesproken. Hij voegt er ook aan toe dat de angst van de westerlingen voor een

eventuele invasie van de Chinezen, onterecht is. Zelfs ten tijde van de Mingdynastie

bevoeren de Chinezen al de zeven wereldzeeën, maar nooit met inhalig gedrag (zoals

de Christenen wel eens pleegden te doen… dit zijn mijn woorden niet die van hem)

om land te veroveren, maar om kennis en geschenken te delen. De Chinezen zijn geen

agressief volk, wat hebben zij in het verleden ooit veroverd? (dit zijn dan zijn

woorden, niet die van mij, alvorens ik voor naïeveling word versleten).

Enfin een zeer boeiend gesprek en een leuke aanzet om onze dag te beginnen. Onze

voormiddag hangt er al voor een stuk aan, maar we hebben deze voormiddag nog

genoeg tijd om de Wang gu pagode onder de loep te nemen. De Leeuwenheuvel

volgens het plaatselijke Naxi of het Dogba.

Wan Gu

Een zware beklimming, vooral als je weet dat we al boven de 2400 meter starten, en

we door de hoogte al weinig hebben geslapen. Je voelt een tekort aan zuurstof, mijn

65

hersenen krijgen zo al te weinig zuurstof, ik zeg het maar liever zelf. Maar als je dan

nog een paar honderd meter moet klimmen… enfin het uitzicht is spectaculair en we

genieten met volle teugen.

Wan Gu Pauwengepronk

Na dit adembenemend (letterlijk) uitstapje laten we ons na wat pauwengepronk

afzakken naar het huis van Mu. Een locatie die je volgens ons gidsje eventueel kan

laten links liggen, maar volgens ons toch wel fotogeniek genoeg is.

Mu’s house

We doen ons in het Praagcafé te goed aan wat westerse snuisterijen en bekijken

tijdens een korte middagrust de beelden van België-Rusland. Vannacht zijn we niet

verder dan de bedroevende eerste helft (de eerste tien minuten niet te na gesproken)

geraakt. We zagen al via een uitgelaten Mathilde en Flup op onze smartphone dat we

vermoedelijk met de ganse buit gingen lopen.

66

Na dit kort interludium gaven we ons weer over aan de oude stad, die voor Hilde met

haar ingebouwde gps geen geheimen meer heeft. Ik volg op een getekende kaart waar

ik noch kop, noch staart kan aan krijgen en buig ootmoedig het hoofd en volg gedwee

mijn meerdere in deze discipline. Ze brengt ons vlekkeloos terug naar ‘het park van

het meer van de zwarte draak’ waar de hemel iets meer is opgetrokken en de sluier

rond Snow Mountain iets gezakt is.

We doen ook nog een tweede poging om het instituut te bezoeken dat zich bezig

houdt met het Dogba. 1400 bekende tekens in dit enige nog levendige

hiërogliefenschrift worden hier verder bestudeerd en ontcijferd. Een mooie locatie,

maar het opzoekwerk is vooral een werk van lange adem en niet echt een toeristische

attractie.

Dogba enige nog levendige hiërogliefenschrift

‘s Avonds maken we nog kennis met twee leuke Amerikaanse madammen (eentje met

Chinese roots) en wisselen wat adressen en mails uit. We krijgen het adres van een

applicatie om het Facebook-verbod hier in China te omzeilen, maar we vermoeden

dat je dit op voorhand moet installeren. Voor de geïnteresseerde (VPN unlimited).

Enfin wij slagen er hier niet in, maar misschien als je dit voor je bezoek aan China

installeert???

Ondertussen is de nacht gevallen en valt de regen met bakken uit de lucht. Hopelijk

komt onze uitstap van morgen niet in het gedrang.

67

Tijgersprong

Posted on 24 juni 2014 by Hilderik

We beslissen gisterenavond om de uitstap naar de Tiger Leaping Gorge op ons eigen

te organiseren. We kunnen met een Chinese organisatie mee, maar dan moeten we al

om kwart voor zeven klaarstaan en de plek waar ze ons oppikken is nogal onduidelijk.

We bedanken voor het aanbod en volgens onze gastvrouw is het eigenlijk best alleen

te doen.

De nacht beslist er echter anders over, Hilde frequenteert het toilet de ganse nacht

door. ’s Morgens volledig uitgeteld beslist ze om in het hotel te blijven, aangezien ze

nog steeds niet beter is. Ik twijfel om te vertrekken, maar ze spoort me aan om alleen

te gaan. Te gek om rond te lopen, zegt ze, om de ganse dag haar handje vast te

houden en het prachtige weer te negeren om de gorge te bezoeken.

Onze gastvrouw zal voor het nodige paardenmiddel zorgen en belooft me dat ze haar

in de watten zal leggen.

Ik vertrek met een klein hartje richting busstation en wat blijkt… de bustickets voor

vandaag naar de Tiger Leaping Gorge zijn uitverkocht. Godv……

Markt

Maar wonder boven wonder, de dame achter het loket spreekt enkele woorden Engels

en ze legt met handen en voeten uit dat ik nog een laatste ticket kan bemachtigen

voor Qiaotou. Vandaar moet ik dan een andere bus nemen die mij tot aan Tina’s

Guesthouse brengt. Ik twijfel of ik niet beter terug kan gaan naar het hotel, want ik

maak me toch wel een beetje zorgen. Na wat Viber-contact beslis ik om verder te

gaan. Ik ben hier nu toch, dus kan ik evengoed dit avontuur aangaan.

68

Na wat zoeken geraak ik uiteindelijk op de bus, dit zijn weer Aziatische toestanden.

Veel te kleine zitjes en een bus die in Vlaanderen wellicht niet door de autocontrole

geraakt. Leuke vooruitzichten als je hiermee de bergen in moet.

Busrit Lijiang – Tiger Leaping Gorge

Toevallig zie ik dat een Chinees met een rugzak dezelfde richting uit moet als ik en hij

belooft mij om te verwittigen als we moeten uitstappen. Na een dikke twee uur, zijn

we in Qiaotou. Hij spreekt een Zhang-vrouw aan, van een plaatselijke bergstam, die

mij voor 160 yuan naar het guesthouse wil brengen. Bovendien wil ze daar op mij

wachten terwijl ik de afdaling naar de Tiger Leaping Gorge maak.

Het lijkt een beetje op een Indiaanse die mij voorzichtig langs deze spectaculaire weg,

klimmend langs ingestorte stukken weg, via neergevallen rotsen, naar het guesthouse

brengt (zie filmpje).

Met Zhang-madame naar Tiger Leaping Gorge

Daar brengt ze mij naar het begin van het pad waar ik twijfel of ik deze spectaculaire

afdaling wel in mijn eentje ga maken. Het begin van deze route is indrukwekkend…

gevaarlijk. Ik overweeg of ik niet gewoon een paar foto’s van hier neem en

onverrichter zake met deze Zhang-madame terug naar de bushalte rijd.

69

Een Chinese familie die aan de afdaling begint, neemt alle twijfel weg. Ik volg in hun

voetsporen deze gevaarlijke afdaling. Dit is bijna kletteren met momenten. Met

trillende benen komen we op een platform waar ik kan kiezen om de afdaling verder

te zetten via laddertjes of via een stijl afdalend pad. Een deel van de Chinese familie

gaat voor de volgens mij onverantwoorde opties van de ladder, terwijl ik als

beschermer van moeder en dochter de gewone weg neem. Die is al meer dan

spectaculair genoeg. Na een veertig minuten dalen, bereiken we de rivier Jinsha

Jiang, die schuimend van woede en onverbiddelijk haar overtollige water over deze

gorge uitbraakt.

Tiger Leaping Gorge – Hangbrug

De legende wil dat een tijger hier de rivier overspringt om aan jagers te ontkomen. Ik

kan een deel overbruggen langs een houten bruggetje, waar ik met de schrik van mijn

leven de overkant bereik. Ook hier weer word ik uitgenodigd om samen op

verschillende familiefoto’s te poseren.

Het moeilijkste deel, de afdaling, is achter de rug. Iedere wandelaar die af en toe in de

bergen gaat wandelen weet dat de afdaling het moeilijkste is. Na de woeste

schuimbekkende rivier wat te laten aanzwellen met mijn zweet, vang ik de terugtocht

aan. Ik volg in het spoor van enkele jongeren die bijna lopend naar boven gaan. Aan

de eerste halte zie ik ze hijgend uitrusten en als ze zien dat ik niet stop om te rusten

vliegen ze me weer, halsbrekende toeren uithalend, voorbij. Ze kunnen het toch niet

maken dat deze oversized vreemdeling voor hun naar boven gaat. Bij de tweede halte

zie ik enkelen de wanhoop nabij. Ik stijg op een rustig tempo naar boven zonder dat

ik eigenlijk moet stoppen. Na de derde rustplaats zie ik enkele ‘bijna lijkjes’ liggen

hijgen, die zal ik niet meer terug zien voor de top.

Boven word ik uitbundig door een Zhang-oudje verwelkomd. We drinken samen op

de goede afloop en ik laat mij gewillig, uitgeput, door deze lieftallige Zhang-madame

terug naar het busstation brengen.

70

Eind goed al goed in de armen van een Zhang-madame

Daar krijg ik het voorstel om ipv een bus te nemen, met haar door te rijden naar

Lijiang voor 300 yuan (of € 35,-). Ik zal wel de gewone bus nemen. Als ik echter nog

enkele Chinezen zie zoeken naar een bus, kunnen we met gebarentaal een

overeenkomst maken om elks voor ongeveer € 5,- met een minivan terug naar Lijiang

te rijden.

Na een bijna twee uur durende rit met rokers en gekwetter, ben ik in de wolken als ik

aan het hotel kom en Hilde min of meer weer op de voet zie. Ze ziet nog wat bleekjes

en heeft nog niets gegeten. Ik sleur haar mee naar een restaurant achter de hoek waar

een schotel rijst wonderen doet. Ik moet ons kampvuurwijntje alleen nuttigen, want

dit edele vocht kan misschien nog voor wat onheil zorgen.

Morgen vertrekken we in alle vroegte naar onze volgende bestemming met een twee

uur durende treinrit. Dali here we come…

Reacties:

1. TT says: 25 juni 2014 at 09:50

Spoedig herstel Hilde! – TT

2. E10 says: 25 juni 2014 at 13:34

spectaculair (maar niet voor mijne bek)

71

Verwend

Posted on 25 juni 2014 by Hilderik

Vandaag bereiken we ons onderkomen ergens in Dali, de thuishaven van de Bai-

people. We zetten ons wekkertje om 6 uur, maar mijn ingebouwd klokje maakt mij

om vijf voor wakker. Onze gastvrouw is mee extra vroeg opgestaan om ons ontbijt

klaar te maken. Hilde voelt zich al een stuk beter, maar eieren als ontbijt is nog een

stapje te ver. Ze legt ons echt in de watten, dit hotelletje kan ik alleen maar aan

iedereen aanraden.

We krijgen nog een lift naar het fonkelnieuwe treinstation van Lijiang dat

vermoedelijk één van de mooist gelegen stations is dat we ooit zijn tegengekomen….

En dat zijn er ondertussen al wat.

Lijiang treinstation

We krijgen ondertussen al een berichtje van onze nieuwe gastvrouw, een B&B in Dali,

dat ze ons van de trein komen oppikken. Zo is aan reizen niets meer gelegen. We

worden hier eigenlijk ongelofelijk verwend. We wentelen ons in deze gastvrijheid en

laten ons deze diensten welgevallen. Als je je nog herinnert welke miserie we vaak

hebben om taxi’s te vinden die je niet willen pluimen… (met het door onszelf

opgelegd zeer beperkt reisbudget.) We willen binnenkort terug weg dus moeten we

zuinig zijn .

Op de trein socialiseren we met onze buren die de Engelse taal goed machtig zijn (iets

wat in deze contreien steeds minder en minder voorkomt).

Na een dikke twee uur stopt de trein in Dali. We zijn niet ver meer van de grens met

Myanmar (voormalig Birma), ook de Tibetaanse grens is niet echt ver meer af. Sapa

72

in Vietnam is ook binnen dagafstand en dat maakt ons toch wat weker. Hier hebben

we enkele leuke herinneringen.

We zijn in het land van de Bai-minderheidsgroep, ook hier dragen de vrouwen nog

vaak hun traditionele felgekleurde outfit.

Dali Bai madammen

We installeren ons in ons nieuw onderkomen, een B&B van weerom een ongelofelijk

behulpzame familie. Daarna eten we een curryschotel (voor Erik, Hilde houdt het nog

wat sober met een schoteltje rijst) in een klein plaatselijk restaurant en doen een

kleine verkenning van de stad.

Na de middag maken we een wandeling tussen rijstvelden en kleinere veldjes met

allerlei gewassen en we gaan richting Erhaimeer. Een meer van meer dan 42 km lang

en ongeveer 9 km breed. Het is meer dan een uur stappen en mijn benen die nog vol

melkzuur zitten van de gorge-afdaling van gisteren en Hilde die nog een beetje aan

het recupereren is van haar nachtelijke escapades gisteren, moeten diep gaan om tot

ginder te geraken.

We passeren nog een authentiek dorpje waar de tijd duidelijk is blijven stilstaan en

waar de toeristen nog nooit van gehoord hebben. Om de eigenheid van dit dorpje te

bewaren, ga ik de naam hiervan niet publiceren . We worden hier trouwens door

enkele jongeren achterna geroepen met Ni Hao Laowai. Wat zoveel betekent als ‘dag

vreemdeling’.

73

Dali – Baidorp

We passeren een marktje met taferelen uit een historische film en hetgeen we aan het

meer te zien krijgen… Jongeren die in ondergoed elkaar proberen de loef af te steken.

Het zou een scene uit de witte kunnen zijn.

We hopen een taxi te kunnen vinden, maar dit dorpje staat vermoedelijk niet op het

schema van de taxiboys. We zetten er dus maar de pas in en wandelen de 7 km terug.

Als we terug in onze B&B arriveren, zijn we beiden stikkapot. We overwegen om

morgen een gezapige bergtocht te maken, maar onze vermoeidheid zou er wel eens

een motorritje rond het meer van kunnen maken.

In een kleine supermarkt vinden we een lekker Spaans wijntje die de Chinese wijnen

tot pompwater herleiden. Een smek-orgie niet te na gesproken, waar we in een het

plaatselijk restaurant bij momenten het gevoel hebben tussen een kudde dieren te

zitten eten, is dit weer een goddelijke locatie.

Ik heb die app ‘VPN unlimited’ om Facebook hier te kraken geïnstalleerd gekregen…

en het werkt nog ook.

Mount Cangshan

Posted on 26 juni 2014 by Hilderik

Mount Cangshan, vierduizend vijfhonderd meter hoog. 1000 meter minder dan Snow

Mountain in Lijiang maar toch al meer dan de moeite waard. We vertrekken in Dali

op 1900 meter en stijgen naar 2650 meter. Een loeizware beklimming. Het duurt

twee uren voor we boven aan de tempel Zhongi Si zijn. Een tempel met een

bijbehorend klooster waar de monniken Tai Tchi Chuan beoefenen. Je kan er ook

blijven slapen, maar vandaag is het een natuurdagje en laten we de monniken voor

74

wat ze zijn. Ook de tempel krijgt maar een matige belangstelling van ons, en na een

kleine rustpauze zijn we terug op weg naar wat één van de mooiste scenery ’s is die we

ooit zagen. We blijven de rest van de tocht zo’n tien kilometer op een zeer mooi

aangelegd pad dat bijna de hele wandeling op dezelfde hoogte blijft. Het pad ligt er

beter bij dan de voetpaden hier in de buitenwijken van Dali. Je moet er met hun open

riolen en putten in het voetpad goed uitkijken dat ge hier geen poten breekt.

De spectaculaire zichten wisselen mekaar in sneltempo af. Boven op het pad, en dat

maakten we al meerdere malen mee, lopen er heel wat families die met de stoeltjeslift

naar boven zijn gekomen, hierboven een kleine wandeling maken en na minder dan

een uur weer krossen om bij de lift te zijn.

Per paard Dali Mount Cangshan

Een avontuurlijker aangelegde Chinees huurt beneden aan de voet van de berg een

paard met drijver die hen zo naar boven en beneden brengt. Wij staan hierboven dus

te lekken van het zweet omdat wij onze eigen paardenkracht gebruikten om hier te

geraken. We hebben anders al zoveel beziens, nu ze ons voor hun ogen zien smelten,

kan hun plezier niet op. Ze noemen de Westerlingen hier trouwens ook wel eens

langneus (ik ken iemand die gezegend is met een geweldig exemplaar, benieuwd hoe

ze hem hier zouden noemen… Maar ik noem geen namen, want het is te delicaat… ik

wil alleen kwijt dat zijn voornaam begint met Va… ;-)))

75

Spectaculaire vergezichten Dali Mount Cangshan

Enfin het is loeizwaar maar het is de moeite waard. De laatste kilometers is er een

mogelijkheid om …een kabellift te nemen. Wij overwegen om dit ook te voet te doen,

maar op mijn gps staat al meer dan 23 kilometer. We opteren dus maar voor de

kabellift. Zodra ik mijn ticket heb gekocht mogen we onmiddellijk in een gesloten

bakje plaatsnemen. Ik twijfel nog of ik alsnog te voet zou gaan, maar de deuren gaan

onherroepelijk dicht en we zitten met ons beiden gevangen in de kooi. Zodra het spul

mee begint te draaien is er geen stoppen meer aan, we worden gekatapulteerd en

hangen op duizelingwekkende hoogte te bengelen aan een klein kabeltje dat ons ipv

naar beneden, eerst nog hoger en hoger een nieuwe bergtop overvoert.

Reizen is een beetje je angsten overwinnen, maar met dit vervoermiddel blijf ik het

toch moeilijk hebben. Ook Hilde heeft andere favoriete vervoermiddelen. Enfin als ik

wat rustiger word, genieten we van de ongelofelijke landschappen. Iedere keer als ons

bakje een piloon passeert, is het toch een beetje schrikken. Er is hier nog een tweede

kabelbaan die je op 25 minuten naar een bergtop brengt en afzet aan een bergmeer.

Wij vinden echter dat je een berg te voet moet bedwingen als je hem wil overwinnen,

dus twee kabels op een dag … geef toe da’s toch een beetje te veel van het goede.

Kabelbaan Dali Mount Cangshan

76

Op het einde van onze kabelbaan rit waar ik onverschrokken uitstap nemen we een

taxi voor € 4,- naar onze B&B. Het is al halfvijf als we gewassen en gestreken klaar

zijn en wachten op onze volgende activiteit voor vanavond, een romantische Chinese

musical. Ik werk ondertussen al mijn blog wat bij en na een lekker hapje begeven we

ons rond halfacht naar den theater.

Een openluchttheater waar 6000 plaatsen zijn, met geweldige decorstukken, waar de

majestueuze bergen in de achtergrond een hoofdrol spelen, waar de echte sterren een

feeërieke sfeer scheppen waar iedere gepatenteerde theaterhater stil van zou worden,

waar minstens 120 actrices en acteurs het beste van hun zelf geven, boten die varen,

luchtacrobatie, projecties, en ik kan nog zo eventjes doorgaan. Er ontbrak maar én

ding: publiek. Met ongeveer dertig mensen waarvan er in de loop van de

voorstelling zeker 20 verdwijnen. Een beetje pijnlijk, als die 120 mensen die het

beste van hun zelf gaven moesten beloond worden met dit schaarse handgeklap.

Openluchttheater

Nog eventjes iets anders: de naam China betekent zoveel als Midden-land… het land

in het midden van de aarde. Da’s natuurlijk zoals je het interpreteert. In onze gang

hangt alvast een wereldkaart die dat nogal letterlijk neemt .

Wereldkaart volgens Chinezen

77

Reacties:

1. yvan says: 26 juni 2014 at 16:04

Begint met Va.. ? Valère ? Vatrick? Varel? Vart? Vamiel? Varc?

En bij ons noemen ze de sintkatelijnewaverenaars ‘de langoren’ …+)

2. E10 says: 26 juni 2014 at 16:39

Onze wereldkaart is niet beter

En heb je eens een wereldkaart van Amerika gezien, wel je mag kontent zijn als er nog iets anders op

staat

En wat betekent bejing ?

3. TT says: 26 juni 2014 at 22:33

@E10

Bei = noorden

jing = hoofdstad

Beijing = hoofdstad in het noorden

cfr Nan = zuiden

Nanjing = hoofdstad in het zuiden (was vroeger hoofdstad)

Fietsen op de heide met Aalscholvers?

Posted on 27 juni 2014 by Hilderik

Vanmorgen staat weer een helse tocht van 125 km op het programma. We plannen

om een brommertje te huren en de hele tocht rond het meer te maken. Onze

gastvrouw helpt ons aan het ontbijt met een tekstje in Chinese tekens zodat we een

mobieltje met benzine kunnen huren. De meeste zijn elektrische brommertjes en

hebben maar een actieradius van een dikke twintig km… vermoedelijk zelfs niet als

wij daar beiden op kruipen.

Na het vijfde verhuurbedrijfje zakt de moed in onze schoenen. Nergens eentje met

benzine te krijgen alleen elektrische sleuren. Onze gastvrouw voelt precies nattigheid

en ze komt ons achterna gelopen om mee te onderhandelen… niks gekort geen

brommertje… tenzij een elektrisch. We bestuderen de kaart nog eens goed en

78

beslissen in plaats van het ganse meer rond te rijden, alleen de westelijke oever te

verkennen… per fiets.

Het plan is om met de fiets tot aan Ren Li Yi te fietsen waar de ‘tong van het meer’ te

vinden is, dit is een kleine landtong van ongeveer één kilometer lang en amper dertig

meter breed. In dat dorpje wordt er trouwens ook nog met aalscholvers op vis

gevangen.

Wij huren dus een fietsje voor ongeveer € 2,- per persoon voor de ganse dag… daar

kun je niet voor sukkelen denk je dan. Hilde is nog geen 50 meter weg of haar

versnellingsapparaat draait tussen haar wielen. Gelukkig zonder enige erg. Wij dus

terug, de winkeldame is ondertussen gaan lopen. Wij wisselen met de hulp van de

buurvrouw de fiets in voor een andere.

Het zijn twee mountainbikes die voor ons beiden drie maten te klein zijn. Geen

probleem, we zetten het zadel op de hoogste stand, het stuur is geen beginnen aan, en

wij weg. Na een paar kilometer wordt al snel duidelijk dat dit gaat pijn doen. Maar 18

km tot aan de aalscholvers, wij zijn geen watjes hé. Wij op ons duizendste gemakken

via allerlei liefelijke dorpjes waar de tijd is blijven stilstaan. Het meer langs de ene

kant met daarachter het panorama van de oostelijke bergen. Langs de andere kant de

bergen die we gisteren bedwongen hebben… Nu ja, bedwongen

Dali Fietstocht Erhai meer

Het is een prachtige rit en we verbijten alle twee de zadelpijn, de rugpijn en de

slapende handen. Als we het met onze eigen trekking fietsen konden doen, gingen we

voor de hele toer. Maar de pijn laat zich meer en meer gelden. Enfin tegen de middag

zijn we zowat op onze bestemming en maken een leuke tussenstop op de landtong.

Daarna zetten we koers naar het dorpje waar er nog aalschovers actief zouden zijn,

waarmee de vissers gaan vissen op het meer. Het is middag en noch de vissers noch

79

de aalscholvers geven thuis. We krijgen nog een tweede kans in Guilin, één van onze

volgende bestemmingen om samen met die vogels een partij vissen op te duiken.

We zijn dus eigenlijk een beetje onverrichterzake terug moeten keren. Enfin, we

hebben genoten van de landtong, de dorpjes met hun vriendelijke bevolking en de

leuke prentjes aan het meer.

Dali Fietstocht Erhai meer

Ik heb via Garmin Open Streetmaps de kaarten van China op mijn gps gezet en ik

moet zeggen, dat werkt hier feilloos. Ik moet dus nog iets rechtzetten van vorig jaar

toen we in Lao Cai waren in Vietnam aan de Chinese grens. Mijn gps werkte toen niet

en ik dacht dat dit de Chinezen waren die de gps-signalen blokkeerden. Niets is

echter minder waar, het was gewoonweg mijn toestel dat stuk was. Ondertussen heb

ik van Garmin een nieuw toestel gekregen (gelukkig was deze nog onder garantie).

Enfin, we doorkruisen het ganse dorpje en ik zie dat we ondertussen al 25 kilometer

op de teller staan hebben. Dit wil dus zeggen dat we op het einde van de dag 50

kilometers zullen genuttigd hebben. Dit heet vandaag overconsumptie. We zijn

stikkapot en we zien beiden op tegen de rit met de veel te kleine mountainbike.

Bovendien is de terugweg licht bergop en waait er een klein briesje in ons nadeel.

De zon brandt en onze bidon is leeg. Dit wordt met vlag en wimpel één van onze

zwaarste fietstochtjes. Om de kilometer moeten we bijtanken. Ik heb het gevoel dat

we hier de processie van Echternach aan het fietsen zijn. Drie zware inspanningen op

vier dagen is blijkbaar toch een beetje te veel van het goede. …

Weerom krijgen we hier niet alles gezien, want eigenlijk moeten we nog de drie

prachtige Pagodes, symbool van Dali, laten linksliggen. Ach wie weet komen we hier

ooit wel terug.

80

Vanavond komt daar nog een nachtelijke treinrit naar Kunming bovenop. We

beslissen dus om het daar wat kalmer aan te doen en een hotelletje met een sterretje

meer te nemen, dat we gelukkig via onze ouwe getrouwe Booking.com weten te

reserveren.

Bloggen op 2000 meter hoogte in Dali

Reactie:

1. TT says: 27 juni 2014 at 13:30

‘k hoor het al. We gaan mogen trainen;

Kerstmis

Posted on 28 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond na een leuke babbel met onze gastvrouw, die heel openhartig over

haar land praat, laten we ons naar het 16 km verder gelegen station van Dali brengen.

Daar zijn we meer dan één uur te vroeg en installeren ons helemaal achteraan de

wachtzaal en kijken deze mierennestdrukte toch telkens weer met verwondering aan.

Opnieuw zijn we de enige westerlingen.

81

Wachten op de trein naar Kunming

Om half twaalf mogen we al op de trein, waar we in wagon zes zitten, opnieuw in het

eerste coupé, bed 1 en 2. We delen ons coupé met een jong Chinees koppel die

duidelijk niet gelukkig zijn met ons gezelschap. Zodra de trein vertrekt leggen we ons

onmiddellijk te slapen, het is tenslotte ook al kwart voor twaalf.

Maar…het scheelde niet veel of ik had eigenhandig een Chineesje stilletjes van deze

aardbol willen trappen. Eentje minder zou toch niet opvallen . Ik denk dat het de

eerste keer was dat hij met het treintje weg mocht. Aan ontbering zal het niet gelegen

hebben, want hij had dezelfde lichaamsbouw als ik en dat is niet van ontbering. Of het

nu was om te gaan roken of om zijn overtollige lichaamsvochten uit zijn lichaam te

persen, ik vrees dat met de frequentie waarmee hij de deur open en dicht doet, de

deur het niet zal volhouden tot in Kunming. Bovendien doet hij het lichtje boven zijn

bed zo dikwijls aan en uit dat ik het gevoel krijg dat hij kerstmis wil simuleren. Als hij

omstreeks drie uur het grote licht aanknipt, laat ik mijn stem wat zakken en brom in

ware kerstmanstijl… howhowhow… Het helpt maar hij knipt toch het lichtje boven

zijn bed aan en begint paniekerig onder zijn bed te zoeken… Vermoedelijk is zijn gsm

gevallen en tussen het bed gezakt. Enfin, om een zééér lang verhaal kort te maken,

zo’n gezelschap is een ware nachtmerrie. Gelukkig komen we al omstreeks kwart voor

zes aan in Kunming.

Alsof deze verschrikkelijke korte nacht nog niet voldoende was is het hard beginnen

regenen. Niet het ideale scenario om met een rugzak op je rug en nog een ander klein

rugzakje op je buik een taxi te vinden. Wij hebben ons adres op een papiertje laten

schrijven en laten het aan de taxichauffeurs zien, maar ze wimpelen ons allemaal af.

Doodmoe met een doorregent papiertje met ons adres op en niemand die je wil

helpen of op z’n minst wil zeggen waarom ze je niet willen helpen. Geloof me vrij, dit

zijn geen momenten om ons te benijden. Na een tijdje is er toch een vrouwelijke

taxichauffeur die het doorregende papiertje bekijkt en toont welke richting we

moeten uitgaan.

82

Hilde vraagt nog eens Beijing Lu (Pekingstraat) en als ze knikt beslissen we maar te

voet verder te gaan, dit heeft geen zin. We menen trouwens uit haar reactie te

begrijpen dat het niet ver te voet is. Na een tijdje zien we inderdaad dat we op de

juiste straat zitten. En na een tijdje doemt het gigantische hotel met zijn 37

verdiepingen voor ons op. Tegen de tijd dat we de goed verstopte ingang terugvinden

zijn we door en door nat. Het is ondertussen half zeven en de dame achter de balie

maakt er ons attent op dat we pas tegen zeven uur op de kamer mogen. Ik protesteer

en maak haar duidelijk dat we al de ganse nacht op de trein zitten en dat een half uur

vroeger op onze kamer geen economische gevolgen zal hebben voor hun keten.

Room with a view

Na wat getwijfel krijgen we onze sleutel en rusten de rest van de voormiddag wat uit,

lezen wat bij, enfin het is weer middag voor we het weten. We proberen voor morgen

nog een uitstap te regelen naar het stenen woud, weerom een eigenaardig

natuurverschijnsel. De zoektocht naar een organisatie die ons wil meenemen is weer

een zeer vermoeiende bezigheid. Niemand wil vreemdelingen meenemen… We weten

niet goed of we dit onder de noemer racisme moeten catalogeren. Tegen vijf uur zijn

we beiden redelijk pist en vol frustratie. We nemen ons voor om ons niet te laten

inpakken en we proberen in ons eigen hotel nogmaals en roepen er een soort van

manager bij, eentje die eindelijk de taal van Shakespeare begrijpt en bovendien nog

vlot spreekt ook.

We overdonderen haar en zeggen dat we speciaal een omweg van 3000 kilometer

hebben gemaakt om naar dat ‘stenen woud’ te gaan en dat we kost wat kost (nu ja…)

naar daar willen. Ze neemt ons mee naar een aangrenzend reisbureau (waar we al

eerder waren, maar die geen vreemdelingen wou meenemen). Na wat aandringen van

onze hotelmanager, worden we toch toegelaten tot de groep. Er is echter een

uitsluitend Chinees sprekende gids, we passeren langs één of ander verkoopcentrum

en de lunch is ook niet westers (alsof we hier nog geen Chinees gegeten hebben). De

83

hotelmanager twijfelt zelfs een beetje aan de kwaliteit van het eten… Als dat maar

goed afloopt.

Enfin dit zijn niet de ideale reisdagen, maar dit hoort er nu eenmaal bij. Maar hier in

China is het vaak niet eenvoudig om te krijgen wat je wenst. Maar met wat

doorzettingsvermogen en vooral eindeloos geguld en humor… maar van dat laatste

stak er vandaag niet veel meer in ons zakje .

We vieren onze overwinning met een duik in het zwembad op de zevende verdieping

en genieten van het zicht over de stad en de bergen op onze kamer op de 26ste

verdieping van het WTC.

Na de publicatie van de kaart van het midden-land, kreeg ik via opmerkingen een

leuke discussie tussen:

E10: “Onze wereldkaart is niet beter. En heb je eens een wereldkaart van Amerika

gezien, wel je mag content zijn als er nog iets anders op staat. En wat betekent

Beijing?”

TT: “Bei = noorden jing = hoofdstad Beijing = hoofdstad in het noorden

cfr Nan = zuiden Nanjing = hoofdstad in het zuiden (was vroeger hoofdstad)”

Interessant weetje, dankjewel hiervoor.

In dit hotel kunnen we gelukkig wel CNN volgen. We krijgen onthutsende verhalen

over de bevolking op het platteland. Niet minder dan 72% van de kinderen hier gaan

met honger naar school. De sociale zekerheid is een ramp. Voor mensen die nog ten

dienste hebben gestaan van het land (of de partij) is er één of ander fonds om uit te

putten. Maar de andere overgrote meerderheid zal zelf uit eigen zak zijn

dokterskosten moeten betalen. Een bevallende moeder moet wachten tot het haar

beurt is… Neem dan nog de handel in levende donoren en dan weet je wel dat er nog

heel wat werk aan de winkel is.

Intussen valt de nacht over de stad en rond ik mijn verslag van de dag af. Met een

Chinees/Tibetaans wijntje in de hand van Shangri-la (dat niet te zuipen is) genieten

we nog wat van het spectaculaire zicht dat de verlichte stad Kunming ons biedt.

84

Chinees bad

Posted on 29 juni 2014 by Hilderik

Gisterenavond nog een extra modem gekregen van het hotel, want we kregen ons

blogbericht van gisteren niet gepubliceerd. De halve staf stond hier op onze kamer,

want tenslotte moet een Belishi-familie verzorgd worden. (Belishi = België).

Vanmorgen zitten we al om 6u30 aan het ontbijt en gelukkig maar, want onze

chauffeur hangt al om twintig na zeven aan onze telefoon. Het busje zit al vol dus, ik

mag vooraan zitten, dus wij denken we zitten gebeitst voor vandaag. Na een klein ritje

worden we er echter aan het busstation uitgekieperd. We worden verzocht in een

hotel naast het busstation te wachten. Een beetje vreemd, we zitten helemaal alleen in

de een groot salon. Alles zal toch wel goed doorgegeven zijn…

Na een klein half uurtje staat er een juffrouw te roepen Shilin, Shilin. Wat zoveel

betekent als Stenen woud. Wij staan recht en ze vraagt om te betalen. Ik laat ons

briefje zien dat we gisteren meegekregen hebben en ze begint verwoed te bellen. Na

wat geChinees heen en weer, krijgen we toestemming om op de bus te stappen. Zelfs

de gids spreekt geen Engels. Nu uiteindelijk blijken twee meisjes toch wel wat Engels

te spreken. Veel moet het niet zijn, als ze ons maar weten te vertellen wanneer we

terug op de bus moeten zijn.

We maken er een echt Chinees dagje van. We volgen de groep en stappen van het ene

elektrische wagentje op het andere en vliegen van hier naar ginder, foto’s nemend van

de ene bezienswaardigheid terwijl iedereen eigenlijk al naar de volgende

bezienswaardigheid aan het uitkijken is.

Kunming Stenen woud – Shilin

Enfin, we leren nog een ander koppel kennen van Shanghai dat wel goed Engels

spreekt en die ons een beetje op sleeptouw neemt.

85

Het stenen woud was alvast al de moeite meer dan waard. Dit is weer één van die

creaties van de natuur die het karstgebergte heeft herschapen in deze fenomenale

grillige beelden die van de hand van een kunstenaar kunnen zijn.

Na deze natuurshot, krijgen we een lunch aangeboden waarvoor mijn hondjes zouden

passen, maar honger is een goede motivator. Maar zelfs onze nieuwe Chinese familie

trekt toch een beetje met de neusvleugels. Enfin, als hier maar geen imodium aan te

pas komt, ben ik al best tevreden.

Hierna krijgen we dus het verplichte nummertje langs een winkelcentrum… en wat

voor één. Hier staan meer bussen bij mekaar dan dat er in België rondrijden. Je kan

hier over de koppen lopen en je kan niet iets opnoemen dat hier niet te koop is. Wij

genieten van een wandeling en van een ijsje en laten deze Chinese gewoonte aan ons

voorbij gaan. Hierna krijgen we de keuze ofwel een taxi nemen naar ons hotel ofwel

nog een museum meepikken en een diner.

Gierig als we zijn op reis gaan we ‘all the way’ en gaan mee naar het museum.

Ondertussen blijft de gids maar uitleg geven, twee uur op, twee uur af… in het

Chinees! Ik overweeg om haar microfoon te saboteren. Mijn oren tuiten van haar

geschreeuw door het microotje. Na een tijdje valt mijn ‘euro’ dat ik oortjes bijheb en

geniet de rest van de trip van JD .

Het zogezegde museum blijkt weerom een verkoopcentrum, voor zilver deze keer. We

komen binnen via een grote ruimte waar ze het over elkaar schuiven van de

aardplaten simuleren en de hier zéér gevoelige aardbeving-regio nabootsen.

Daarna moeten we inderdaad weer langs de honderden verkopers die onze Chinese

vrienden bijna opeten. Ons laten ze met rust om de eenvoudige reden dat ze geen

Engels spreken. ’t Heeft dus soms zijn voordelen .

Onze motor begint stilaan te sputteren. We twijfelen of we dat avondeten nog wel

mee gaan nuttigen. Nu we zo ver zijn denken we, kan dit er nog wel bij. We stoppen

aan één of ander nogal onguur restaurant en krijgen een lunch die het dubbele aantal

sterren krijgt dan het restaurant vanmiddag, maar nooit de Michelinquotering zal

krijgen van een Vlaamse frituur.

86

Kunming _ eten bij de Chinees

Enfin, het is leuk om met onze nieuwe vrienden samen, de ongekende (al goed)

gerechtjes te proeven en op zijn Chinees de dag af te sluiten. Weer een onbetaalbare

ervaring rijker en op die manier geraakt ons zakje humor weer gevuld. We hebben

weer enkele buitenlandse contacten bij. Als iedereen die we de laatste twee jaren

hebben uitgenodigd effectief afkomt naar onze Casa, gaan we al onze broers en

zusters moeten mobiliseren vrees ik . En misschien is dit dè aanzet naar onze, al zo

lang op handen zijnde B&B .

We tellen ondertussen mee de uren af die onze Jenthe in het verre Afghanistan moet

kloppen en hopen op een behouden thuiskomt. Misschien leest hij dit… maar

misschien ook niet. Het zou in ieder geval leuk zijn om hem op zijn verjaardag als hij

thuiskomt (1 juli) met een leuke sms of Facebook berichtje te verwelkomen. Zijn

nummer 0484 38 39 00.

Sporen tussen Karst

Posted on 30 juni 2014 by Hilderik

Ik ben gisteren nog vergeten te vertellen over de Sami. Shilin (het Stenen woud) is de

geboortestreek van deze zeer kleurrijke bevolking. Je zag trouwens gisteren op enkele

foto’s de in fel rood uitgedoste dansers. Ook vele Sami geven rondleidingen in het

stenen woud.

87

Wij worden vanmorgen maar pas tegen acht uur wakker, dit is bijna een record denk

ik. Vandaag stond er in de voormiddag nog de Bamboo-tempel op het programma,

maar we genieten op onze duizendste gemakken van het ontbijt en beslissen om deze

voormiddag de vogel-en plantenmarkt in de Oude straat van Kunming te verkennen.

De voormiddag is zo weer voorbij en na een kleine lunch is het tijd om te pakken en

uit te checken. We hebben onze langste treinrit voor de boeg: 17 uren trein- en

rochelplezier. Het is altijd een beetje spannend afwachten wie onze medereizigers

zullen zijn.

Het is toch een meevaller als blijkt dat Aad, een noorderbuur onze coupé deelt.

Verder is er nog een Chinese jonge man die de hele tijd in de gang blijft zitten en waar

we dus niet veel last van hebben.

We doen gisteren zo veel moeite om in Shilin te geraken en vanavond passeren we

hier met de trein. Enfin, op die manier genieten we nogmaals van deze wonderlijke

creaties van de natuur. Bovendien krijgen we vanuit de trein leuke beelden van

boeren die hun rijst en maïs tussen deze grillige stenen verbouwen. Tijdens de 1200

kilometer lange treinreis rijden we tussen allerlei verschillende karstformaties. De

fengcongkarst of kegelkarst is er zo eentje van… indrukwekkend. Morgen als we in

Guilin aankomen zal Fenglinkarst of torenkarst het overnemen. Ook verdwijngaten

(tiankeng) zouden de revue moeten passeren, hopelijk kunnen we er eentje

fotograferen.

Ik maak voor de verandering mijn verslagje op de trein. Of ik het gepubliceerd krijg is

maar zeer de vraag want mijn 4G verbinding is nooit sneller dan Edge (snelheid van

internetverbinding) .

Morgenvroeg wisselen we de provincie Yunnan in voor de provincie Guangxi waar we

treinen tot Guilin en daar met de auto worden opgehaald (dit heeft Hilde gisteren

weer lekker voor de bakker gekregen), en rijden we verder naar Yangshuo, waar we

midden de spectaculaire karstheuvels en rijstvelden zullen logeren. En waar de Li (Li

Jiang) hopelijk de aangekondigde schilderachtige beeldjes zal opleveren.

We zullen hier deze keer met de Miao of Hmong te maken krijgen. Met deze zowaar

nog kleurrijker bevolking maakten we vorig jaar alvast kennis in Vietnam en hadden

zelfs de eer om er te blijven slapen. Deze keer laten we die kelk aan ons voorbij gaan.

88

Afscheid van een Vlag…

Posted on 1 juli 2014 by Hilderik

De treinrit is een aaneenschakeling van tunnels. Alsof we van Kunming naar Guilin

ondergronds rijden. De keren dat we dan toch uit een tunnel komen worden we

getrakteerd op adembenemende Karstlandschappen. Er zaten echter een paar

rochelkampioen tegen elkaar uit te maken wie het hardst zijn spuug in zijn keel kon

laten rollen. Ik had graag de nummer 1 tem 5 in willekeurige volgorde mijn

ongewassen lakens in hun bek gestoken. Je leert er mee leven, maar gewoon raken

doen we na vier weken nog niet. Nadat we een paar uur weg zijn is het toilet in onze

wagon al buiten gebruik… kan niet missen .

Wat van onze Belgische treinen niet kan gezegd worden, moeten we van de Chinese

spoorwegen toch wel gezegd hebben: stiptheid is hier niet zoals in België een loos

begrip. Met uitzondering van vandaag. De trein heeft voor de eerste keer een

vertraging, en wat voor een. Meer dan 2 uur te laat rolt hij het station van Guilin

binnen, waar we opgehaald worden om naar onze eindbestemming Yangshuo, 60 km

verder, te worden gebracht.

We verblijven in één van onze leukere hostels tijdens deze reis. Bovendien is de

eigenaar een Gentenaar die na wat rondzwerven hier zijn stekje vond. Zijn frigo’s

steken vol met Belgische bieren die we dan ook aan een proeftest laten ondergaan. En

ze doorstaan de test met verve en we moeten tot spijt van wie het benijd, alle andere

Aziatische bieren achterlaten… Al moet gezegd dat bij deze verzengende

temperaturen een lekkere Tsingtao, het toch weer haalt van onze veel te sterke bieren.

Als je bij deze temperaturen 2 Duvels drinkt, kunnen ze je van het asfalt schrapen.

Vanavond spelen onze rode duivels tegen Amerika en Hilde laat haar kleinood dat ze

doorheen heel China zeulde, achter bij deze leuke Vlaming die vanavond met nog een

andere Vlaming en enkele Amerikanen gaat supporteren. De Vlag heeft haar einddoel

hiermee bereikt. Waar beter dan hier op zo’n leuke plaats tussen het karstgebergte, de

mooiste plaats in China en bovendien bij een Vlaming die hier de Belgische bieren

promoot. Bovendien bezegelt hij de ruil met twee Belgische biertjes. Zijn Hostel

Carpe Diem zal voor eeuwig in ons geheugen gegrift zijn.

89

Yangshuo, Afscheid van een vlag in hostel Carpe Diem

Na een verkenningstocht doorheen de stad, waar we getrakteerd worden op en

tropische regenbui, plannen we een late uitstap met een lokale visser en gaan we op

de Li vissen met aalscholvers.

Is dit zonde…? Wel de vissers doen het hier al eeuwen op die manier. De vogels hun

nek zijn inderdaad met een touwtje afgebonden, maar wel zodanig dat ze nog wel de

kleine visjes kunnen verorberen. Als ze grotere exemplaren vangen laten ze die met

plezier door hun baasje uit hun bek halen.

Vissen in Yangshuo met aalscholvers

Dierenmishandeling… de meningen zijn verdeeld maar ik denk dat er veel ruwere

spelen zijn waar dieren niet ontzien worden. Het is in ieder geval een schouwspel dat

we niet licht zullen vergeten.

90

Na dit spektakel moeten we de 2 kilometer nog door het bos in het pikkedonker naar

huis. Het heeft wel iets, maar de welverdiende Chinese biertjes achteraf smaken alsof

het Belgische zijn.

De laatste twee dagen krijgen we de blog en de foto’s wel gepubliceerd, maar moeten

via onze smart Phone het berichtje sturen dat onze blog is bijgewerkt. Vandaar dat

het berichtje er enigszins anders uitzag.

Stroomversnellingen met Bamboovlotje

Posted on 2 juli 2014 by Hilderik

Vanmorgen krijgen we een fotoalbum in onze pollen geduwd. Gert, de eigenaar, heeft

een fietstocht uitgestippeld naar de Yulong-rivier die je dan met een bamboo-vlot een

stukje kan afvaren.

Na een stevig ontbijt gaan we naar het fietsenverhuurwinkeltje en kunnen 2 vrij

goede fietsen (in vergelijking met onze fietsen in Dali) versieren. Volgens onze

gastheer zullen we ongeveer een vier uur op de fiets zitten… tenminste als we niet

verloren rijden…

We zijn nog niet goed weg of we vinden ons tweede afslagpunt niet… we rijden nog

eens terug naar ons vorige herkenningspunt en vandaar proberen we nogmaals.

Eigenlijk waren we juist bezig, maar het volgende afslagpunt was gewoon een stuk

verder… Geduld is niet onze beste deugd… Enfin, toch niet die van mij.

Dit is eigenlijk de enige keer dat we op onze stappen terugkeren. Het fotoalbum is

zeer duidelijk. Het is een beetje een fotozoektocht, en eigenlijk let je op die manier

een stuk beter op.

91

Yangshuo Fietstocht

We fietsen door de Baili dorpen en het is alsof we in de Chinese versie van ‘Wij,

Heren van Zichem’ fietsen. Ook hier is de klok stil blijven staan en het ene geweldige

panorama wisselt zich gewillig af met het volgende adembenemende vergezicht. Ne

mens zou er zijn water zo van laten lopen. Gewoonweg prachtig. Dit is Nin Binh, de

droge Halong bay in Vietnam van vorig jaar ten voete uit. Zij het iets grootser.

Ne mens zou er emotioneel van worden, zoveel schoonheid… We zijn hier geheid op

onze plaats .

We hebben een afspraak ergens aan een brug waar onze fietsen op een vrachtwagen

worden geladen en waar wij met een Bamboo-vlot een stuk van de Yulong gaan

afvaren. Maar voor het zover is laat mijn voorste band het afweten en moeten we nog

een heel stukje te voet. We proberen er lyrisch onder te blijven. Maar wanneer een

gewiekste dame me probeert te ringeloren door onze fiets-vlot-voucher te misbruiken

en ons een nieuw vlotavontuur te verpatsen gaat de lyriek eventjes zoek. Gelukkig

voel ik aan mijn water dat er iets niet klopt en gelukkig kunnen we een beetje verder

voor € 3,- mijn band laten repareren. Ook hier proberen ze mij een nieuw bamboo-

avontuur te verkopen, maar als ik de voucher van het hostel laat zien, helpen ze ons

met plezier verder.

92

Platten band

Op de volgende brug komen we op onze afspraak. De man neemt zwijgzaam het

papiertje aan en steekt het in zijn portefeuille. Voor alle zekerheid neem ik contact op

met onze hostel, maar deze keer blijkt het toch wel de juiste gozer te zijn. Enfin, het is

allemaal nogal onduidelijk en nadat hij de fietsen heeft opgeladen doet hij teken dat

we nog een dutje kunnen doen.

Hilde noch ik hebben behoefte aan slaap en maken hem duidelijk dat we meteen

willen vertrekken. Blijkbaar had hij zelf op een powernapje gerekend en we weten

niet of hij erg gelukkig is met zijn nieuwe compagnons.

Zo’n bamboo –vlot is niet meer dan 10 stevige bamboo-balken aan mekaar gesjord

met daarbovenop 2 stoelen. De roerganger staat achteraan met een dunne bamboo-

stok het geheel tussen watervallen, stroomversnellingen en tegenliggers te loodsen.

Bamboo vlot

93

De eerste stroomversnelling/waterval is er al onmiddellijk eentje om in te kaderen.

We zijn doornat, voor zover we het al niet waren van het zweet. Er volgen nog een

tiental stroomversnellingen die niet zo hevig zijn, maar dat weet je natuurlijk pas als

je de versnelling genomen hebt. Het is dus altijd vrij spannend als het lawaai van een

waterval zich aandient.

Ook hier zijn de views weer om op te vreten. We proberen zoveel mogelijk zichten op

onze netvliezen te branden en voor eeuwig en drie dagen op te slagen. De foto’s

verraden natuurlijk niet alles. Je kan nooit de diepte en intensiteit met een foto

weergeven, maar het helpt alvast.

Yangshuo Stroomversnellingen

In de verte zien we een onweer aanrollen en ik hou mij al vast aan de takken van de

bomen (spreekwoordelijk natuurlijk), maar een paar druppels niet te na gesproken,

ontspringen we de tropische dans. De gasten in onze hostel krijgen de volle laag en

ook wij profiteren van de koelere luchtstroming en kunnen in veel dragelijkere

temperaturen de resterende tien kilometers overbruggen.

Voor morgen staat er iets heel anders op het menu. Maar als je dat wil weten… moet

je morgen maar mee je voetjes onder tafel steken.

Wij genieten verder na van lekkere hemelse drankjes op het terras van ons hostel…

hier kan zelfs de beste WK-match België-USA niet tegen op .

94

Cooking class

Posted on 3 juli 2014 by Hilderik

Hilde werkt regelmatig ons draaiboek bij en dit is naast deze dagelijkse proza van

China , toch wel een handig gidsje voor toekomstige Chinareizigers. De

bezienswaardigheden die we per locatie bezochten, de hotels/hostels waar we

verbleven met hun prijs, het transport, enz. Dit kan je allemaal onder de link:

‘Draaiboek’ terugvinden.

Vandaag wordt er niet al te best weer voorspeld en we laten ons verleiden… We

hebben al enige ervaring met oosterse cooking classes, maar onder het moto: de liefde

voor een land gaat door de maag, schrijven we ons vandaag in voor een rondje

Chinees koken.

Yangshuo markt

We hebben afspraak in het park met onze kokkin en het gezelschap wordt aangevuld

met enkele van de Nederlanders die we eerder deze week tegenkwamen op de trein

van Kunming naar Guilin, een Zwitserse met haar dochter die een mondje Chinees

blijkt te spreken en een familie Noren maken het gezelschap compleet.

We trekken eerst naar de plaatselijke markt waar we de producten vers gaan inkopen.

Ondertussen leren we de meest bizarre groenten en fruit kennen. Lotusvruchten,

lotuszaden, Chinese asperges, wit-purperen pepertjes, zachte mierikswortel, verse

bamboescheuten,… te veel om allemaal op te noemen. Ook het vlees en de levende

dieren, die wachten op hun beul, liggen door mekaar uitgestald. Kikkers met tien in

een netje, springend over mekaar, hun laatste seksorgie belevend alvorens ze

overgeleverd worden aan het mes van hun beenhouwer.

95

Yangshuo Markt Pepertjes

Het is een hele belevenis, soms op het randje, vaak er los over, van wat bij ons als

elementaire hygiëne wordt beschouwd. Maar we zijn in Azië en geraken stilaan

gewoon aan andere leefgewoontes. Zolang het maar terug goed komt als we terug in

ons landje zijn.

Daarna worden we in een busje gestopt en laten ons droppen aan een leuke locatie

waar voor de gelegenheid een heuse kookschool is ingericht met alles erop en eraan.

Bovendien is het zicht op het karstgebergte weer adembenemend, hieraan zal het dus

niet gelegen hebben.

Yangshuo koken maar…

Ook het menu dat we klaarstomen is er eentje om duimen en vingers af te likken.

Onze kokkin, May, dompelt ons onder in de geheimen van de Chinese keuken en

neemt ons mee op een culinaire trip doorheen de verschillende Chinese provincies.

Na deze schranspartij, keren we voldaan terug naar het hostel en beginnen we te

pakken voor de volgende verplaatsing. Vanavond vertrekken we naar de luchthaven

van Guilin waar we met een nachtvlucht naar Shanghai vliegen. We komen vannacht

96

omstreeks 2 uur aan op onze bestemming en we boekten nog geen hotel. We zien wel

hoe we dit varkentje zullen wassen.

Reacties:

1. TT says: 3 juli 2014 at 22:59 (Edit)

Wees maar zeker dat jullie reis anderen inspireert!

2. winnie says: 4 juli 2014 at 10:17 (Edit)

I love the pic when you are both cooking!!!

looks so nice!

miss you all lot in Dali.

Delay due to poor weather conditions

Posted on 4 juli 2014 by Hilderik

De taxichauffeur komt ons gisterenavond ophalen rond acht uur en brengt ons via

alle slechte wegen die Yangshuo rijk is naar de luchthaven. Na een uurtje over en

weer geschud, komt hij eindelijk op een tolweg waar hij eindelijk wat snelheid kan

maken.

De laatste 40 kilometer worden we de hele tijd getrakteerd op bliksem en donder. Ik

sta te popelen om het vliegtuig in te stappen . Zodra we op de luchthaven komen,

zien we alle aankondigingsborden… delay due to poor weather conditions… Ik

probeer een andere manier te bedenken om de tweeduizend kilometer die ons van

Shanghai scheidt, te overbruggen. Maar ik vrees dat dit de enige optie is. De

luidsprekers kondigen de vertraging ook in het Engels aan maar we verstaan er geen

bal van. We zijn hier de enige niet Chinezen en onze medereizigers zijn zich van het

bestaan van Engels niet bewust. We worden angstig bekeken wanneer ik iets vraag,

alsof ik verantwoordelijk ben voor het slechte weer.

Na een tijdje wordt toch duidelijk waar we moeten instappen en met veertig minuten

vertraging komt ons vliegtuigje van de onbekende Chinese maatschappij ‘Spring

Airlines’ het tarmac op getaxied.

97

Zodra we via de sluizen het vliegtuig mogen instappen blijkt dat wij op de tweede rij

zitten in first class. Als er iets gebeurt, zal het alvast in stijl gebeuren. Nog nooit

hadden we zoveel beenruimte. Ik heb nu wel korte beentjes, maar ik kan ze helemaal

uitstrekken voor ik de zetel van de rij stoelen voor mij kan aanraken.

Zodra de Chinezen aan boord zijn, vallen alle Chinezen hun ogen dicht alsof ze

allemaal verdoofd zijn. Ook Hilde begint te knikkebollen nog voor we zijn vertrokken.

Ik vraag mij af of ik de enige ben die mij zorgen maak over het slechte weer. Als het

vliegtuig op de startbaan staat en zijn motoren laat brullen dat horen en zien vergaan,

is er geen houden meer aan. Het vliegtuig verheft zich al schokkend door het

onhoudbare lifteffect de hoogte in. Het is alsof alle fotografen van heel de wereld bij

mekaar zijn gekomen om onze start te fotograferen. De ene bliksem lost de andere af

en zorgt voor een prachtig schouwspel waar ik blijkbaar de enige getuigen van ben. Ik

maak Hilde wakker om haar deelgenoot van dit schouwspel te maken. Slaapdronken

knikt ze voldaan en laat mij alleen met dit licht- en klankspel.

We krijgen de mededeling dat de ganse vlucht onze gordel niet los mag wegens het

slechte weer en de thermiek onderweg. Ik heb geen problemen met vliegen, maar hier

ben ik als de dood voor. Enfin, we geraken na een dikke twee uur veilig aan de grond

in Shanghai en van zodra de piloot op zijn remmen staat voor het luchthavengebouw,

worden de Chinezen als bij wonder wakker en kruipen als het ware over mekaar om

als eerste buiten te komen.

Een taxi brengt ons tegen dezelfde snelheid als het ‘Springvliegtuig’ naar ons

onderkomen in Shanghai. Het is halfdrie ’s morgens als de chauffeur met scheurende

banden zich naar zijn volgende klant begeeft. We zijn blij dat we nog licht zien

branden in ons hotel, maar onze vreugde is van korte duur.

“Jullie hebben pas vanaf morgen gereserveerd”, zegt een vermoeide bediende. Ik laat

de mail van booking.com zien waarin er bevestigd wordt dat we op de laatste moment

nog een aanpassing hebben gedaan. Ze is echter onze taal niet machtig en wimpelt

ons af… hier staan we nu, oververmoeid. Hilde probeert ook nog eens met handen en

voeten uit te leggen hoe de vork in de steel zit maar niks gekort… alle kamers zijn

bezet. Ik begin mij stilaan op te winden en dat is niet naar de zin van de nachtwaker

die zijn matrak al eens ostentatief naar de andere kant van zijn broek trekt.

Mijn stoppen slagen door, ik klop met mijn vuist op haar bureautje en voel dat ik dit

geen tweede keer moet doen, wil ik het meubel niet tot schroot herleiden. De bewaker

98

nu helemaal wakker, verschiet van zoveel lawaai en schuift zijn matrak terug naar de

andere kant van zijn broek, neemt een borstel en vuilblik en verdwijnt met zijn

matrak tussen zijn benen de lift in, de angstige bediende alleen latend met twee

oververmoeide reizigers. Op vraag van Hilde, laat het kind haar goed hart zien en belt

enkele bevriende hotels op… tevergeefs. Wij besluiten ons kamp op te slaan in het

aanpalend foyer met de belofte dat als morgenvroeg de manager binnenkomt er

storm zal overtrekken.

Hilde legt haar op de bank, ik installeer mij op de vloer onze rugzakken als moeder

kloek achter mij verstoppend. Ik hoef niet te vertellen dat dit een van onze meest

memorabele nachten is in China.

Omstreeks zes uur, komt ze vertellen dat de eerste gasten zijn uitgecheckt en dat de

bewaker de kamer voor ons op orde heeft gebracht en dat we – tot zolang onze andere

kamer niet in orde is – wij gratis van de bedden mogen gebruik maken. Zijn we toch

niet wat streng geweest tegen deze bediende… maar ja, als ge moe zijt .

Shanghai De Bund

Na een hazenslaapje proberen we iets te eten en trekken al geeuwend tegen tien uur

‘de Bund’ op, een leuke promenade langs de Huangpu. Je krijgt het gevoel dat

Liverpool en Chicago nooit ver weg zijn.

Na de middag nemen we de Oostelijke en Westelijke Nankinstraat onder de loep met

zijn Volksplein, maar de regen beslist dat het genoeg is geweest voor vandaag en

dwingt ons enkele terrasjes op waar we ons verwennen met lekkere dingen.

99

Shanghai de oude stad

Als de nacht valt blijkt onze nieuwe kamer toch wel een voltreffer te zijn met zicht op

de oude Chinese stad met op de achtergrond het nieuwe kloppende hart van Shanghai

en zijn hoge torens.

Reacties:

1. TT says: 4 juli 2014 at 15:20 (Edit)

“Ik maak Hilde wakker om haar deelgenoot van dit schouwspel te maken. ”

Jaja, … een beetje met de schrik gezeten?

Had ik het geweten, ‘k had jullie het telefoonnummer van mijn nichtje gegeven.

‘k ben ook ooit zo midden in de nacht aangekomen in Shanghai. Maar dat was noppes hotel. Maar

ook wel een unieke ervaring: die miljoenenstad zo langzaam aan zien wakker worden.

2. winnie says: 5 juli 2014 at 15:18 (Edit)

Big modern city are always full of surprising good or bad…

Wish you all enjoy the time in Shanghai.

winnie

Flapoor

Posted on 5 juli 2014 by Hilderik

Voor dag en dauw staan we aan de poorten van de Yu tuin. We kuieren er heerlijk

rond zonder de drukte van de massatoeristen die op zaterdag verwacht worden. Het

twee hectaren grote tuinencomplex blijkt één van de mooiste van China te zijn. Wij

zijn het met deze stelling van Trotter volmondig eens. Net zoals bij Gaudi’s

monumenten in Barcelona zijn er hier geen rechte lijnen terug te vinden.

100

Shanghai Yu tuin

Wie weet waar Gaudi zijn mosterd vandaan haalde? Enfin hier werd/wordt

gemediteerd, geschreven, gelezen dat het een lieve lust was/is. In zo’n decor lijkt dit

ons niet moeilijk. Zodra de toeristen toestromen is er van mediteren geen sprake

meer en wij wisselen gewillig onze plaats in voor de opdringerige toeristen die – als

het enigszins mogelijk is – de 2 ha oppeuzelen nog voor wij de uitgang hebben

bereikt.

Na deze droomstart lopen we richting ‘Bund’ waar we een overzet nemen naar

Pudong. Het aan de overzijde gelegen stadsgedeelte van de Huangpu, waar de

beruchte gangster Du Yuensheng, alias Flapoor Du, vele jaren geleden de plak

zwaaide… Ik voel mij hier verbonden met deze gangster met dezelfde gebreken als

ikzelf. De hoogbouw zorgt voor de nodige adrenaline. Adembenemend wandelen

tussen al dit concrete, iron and glass.

Shanghai Pudong

Hierna sluiten we de voormiddag af in de ‘Ohel Moishe Synagoge’. Een zeer boeiend

museum over de 23.000 joden die door de inwoners van Shanghai in bescherming

zijn genomen. Dit mede door toedoen van de Japanse viceconsul, die loodrecht tegen

het Japanse/Duits regime in, de Joden redde van een gewisse dood. Deze Viceconsul

Shibota werd net als Oscar Shindler door de Israelische overheid benoemd tot

101

‘rechtvaardige van de naties’. Onze Auschwitz-confrontatie van enkele jaren geleden

is weer voelbaar.

Shanghai Ohel Moishe Synagoge

Na dit aangrijpend momentje, nemen we de metro naar de Franse concessie. Deze

Europees aandoende streek waar we de Huaihai straat omzoomd met zijn platanen

afwandelen tot aan Peoples square kan ons niet echt bekoren. Het museum en de

opera op het einde van deze laan, gelegen aan Peoples square kan dit wel. We kunnen

door tijdgebrek echter alleen de buitenkant aan een nader onderzoek onderwerpen.

Als we verder wandelen tot aan de ‘Bund’ verwittigt onze stappenteller ons dat we

voor vandaag een record gaan breken en houden kampvuuravond in Shanghai in een

leuk restaurant ‘River site’.

Shanghai Bund

Morgen overbruggen we de 1500 km die ons nog scheiden van Beijing tegen

duizelingwekkende snelheid. Op minder dan 5 uur klieven we het Chinese landschap

tegen 300 km per uur met de HST.

102

To travel is to discover that everyone is wrong about other countries

Posted on 8 juli 2014 by Hilderik

“Tourist don’t know where they’ve been, travelers don’t know where

they’re going”. Paul Theroux

Het treinstation in Shanghai waar we inchecken is zowaar groter dan de meeste

luchthavens die ik ken. De ene na de andere HST vertrekt hier uit Shanghai naar

allerlei bestemmingen. Zoveel HST’eetjes naast mekaar zie je niet gauw. Benieuwd of

hij inderdaad zijn beloofde 300 km/uur zal halen.

We mogen 15 minuten voor vertrek aan boord, en als we goed en wel zijn

geïnstalleerd gaan de deuren dicht en begint onze supersnelle tocht naar Beijing.

1500 km overbruggen in 5 uur. Het is zo ongeveer van Brussel naar de Côte d’Azur in

vijf uurtjes.

Ik probeer mijn gps aan de praat te krijgen, maar de ramen zijn vermoedelijk gelaagd

en dat laat moeilijk gps signalen door. Maar vooraan ieder rijtuig staat te lezen welke

snelheid de trein haalt, en inderdaad… we zijn nog maar goed weg of het metertje

haalt al 300. Hij haalt bij momenten zelfs 310 km/uur. Het is alsof je op de rug van

een kogel zit, maar dan veel comfortabeler.

HST Shanghai – Beijing

Er is ook een restauratiewagen aan en daar doet iedereen zich te goed aan noedels en

soepjes en dan kan het slurp- en smekfestival beginnen. Iedereen neemt zijn eten mee

naar zijn zitje. China is een geweldig land met prachtige landschappen en met

103

ongelofelijk vriendelijke mensen; zeer behulpzaam, al wat je wil … maar waar we ons

blijven aan ergeren:

- de meest kokette dame verandert in een wolf als haar noedeltjes voor haar

worden neergezet

- de meest voorname heer transformeert in een schrokkige hond, blik op

oneindig, hoektanden bloot… blijf van mijn soepie

- zodra dit overheerlijke menu is verorberd, staat men recht nog nakauwend

en smekkend, en voor men aan de deur is moet de eerste rochel al tussen de

tanden uit het diepste van de ziel omhooggehaald zijn om zijn toevlucht

gezocht te hebben op de vloer, waar iedereen naar believen zijn servetten en

rochels deponeert en waar er gelukkig onmiddellijk een hulpje met vuilblik

en veger alle sporen komt wissen.

Toch, laat dit je niet weerhouden om naar China te gaan. Hilde heeft er iets minder

last van dan ik, maar ik heb last van geluidpolutie, zelfs iemand die in mijn buurt een

appel eet maakt me kittelorig ;-)) dus ligt het voor een groot deel aan mij.

Een tweede onmogelijke eigenschap is het ongeduld van Chinese reizigers, zowel op

metro, trein, vliegtuig. Ze staan allemaal zo hevig en gefocust dat ze persé eerst willen

instappen alvorens ze de reizigers die willen uitstappen de kans geven het voertuig te

verlaten. Met als gevolg duw- en trekpartijen.

En dan als laatste, waar Hilde het dan iets moeilijker mee had en ik absoluut niet …

het gapen en staren. Ze bekijken ons van top tot teen alsof we buitenaardse wezens

zijn. Vaak nemen ze foto’s, meestal in het geniep (denken ze ), maar soms vragen ze

het wel omdat er iemand van de familie mee op de foto wil. We leken wel even

supersterren. We schatten dat er in die maand meer foto’s van ons genomen zijn, dan

dat wij zelf foto’s hebben genomen van China. (ongeveer drieduizend)

Rond drie uur komen we aan in Beijing, vijf minuten voor voorziene tijd. We mogen

onze bagage droppen in het hostel Alborada, waar we bij het begin van onze reis in

Beijing hebben gelogeerd. Daar worden we als goeie vrienden ontvangen. We mogen

onze rugzakken hier zo lang laten staan als we willen, maar spreken af dat we ze rond

8 uur komen oppikken.

We genieten nog enkele uren van Beijing en spotten voor de derde keer het

Tian’anmen plein, maar ook deze keer laten we het Mausoleum van Mao links liggen.

104

We zagen ome Ho al in Ho Chi Minh, maar deze rakker was me toch iets té links.

Nochtans komen er nog dagelijks duizenden Chinezen hun eer betuigen… maar ja wij

zijn dan ook geen Chinezen hé .

Tian’anmen

We duiken Peking in zonder kaart. Eens we een stad kennen, trekken we onze plan

zonder kaart. Een stad moet je lezen en zodra je enkele assen van de stad kent, heb je

alleen een plannetje van de metro nodig en daar hebben we onze leuke Danie en E10-

app voor.

Na wat gekissebis over de exacte prijs van onze kleine aandenkens met de lokale

handelaar, is het stilaan tijd om onze rugzakken op te halen en richting luchthaven af

te zakken. Ons vliegtuig vertrekt om halfdrie ’s nachts en we hopen nog wat te

douchen (wat uiteindelijk niet lukt, of we moesten terug naar het dichtstbijzijnde

airporthotel). Het eerste halfuur van de vlucht is zo turbulent dat zelfs de

airhostessen door de piloot aangemaand worden onmiddellijk te gaan zitten. Maar de

rest van de twee vluchten verlopen zo gemoedelijk, dat ik vanaf Abu Dhabi zelfs kan

slapen. Dit ligt vooral aan het feit dat er zo weinig volk op het vliegtuig zit, zodat ik

mij languit op de vier middelste zetels kan uitstrekken.

Voor het laatste wapenfeit zorgt de bagageafhandeling. Voor het eerst krijgen we in

Peking op onze rugzakken een sticker opgeplakt dat deze met prioriteit en de nodige

egards moeten behandeld worden… Ik denk dat ze onze rugzakken zodanig hebben

willen verwennen dat ze er wat meer tijd voor nodig hadden in Abu Dhabi… met als

gevolg geen rugzakken in Zaventem.

Enfin, na het nodige papierwerk hebben ze ons beloofd dat ze vandaag tot bij ons

thuis worden gebracht.

105

We worden afgehaald door onze Jenthe en als we thuiskomen is ons Merel door het

dolle heen dat bonnie en bompie terug zijn. De grotere loebassen zijn natuurlijk ook

content, maar hun feesthal in de Groenstraat wordt bij deze terug omgetoverd naar

een gewoon huisje .

’s Avonds kunnen we met alle kinderen genieten van de eerste mosseltjes, en zijn er

heel wat verhalen te vertellen over Afghanistan, de rapporten, China en de nieuwe

werkaanbiedingen .

Onze leuze ‘de weg is onze bestemming’ is nog steeds van kracht, maar als de neuzen

naar huis staan, zijn we toch blij dat we thuis zijn en in onze bib de volgende reis

kunnen voorbereiden.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze fontonten in China en hopen dat als dat

inderdaad zo is, jullie een klein berichtje achterlaten op onze blog, met eventueel wat

commentaar waar we volgende keer misschien iets meer rekening mee moeten

houden. Indien je dat liever doet, mag het ook in een privéberichtje.

Alvast bedankt voor de leuke reacties die voor ons vaak een hart onder de riem waren

en een stimulans om onze blog verder te zetten.

Oh en onze volgende reis… Weet je? Geef eens wat leuke ideetjes

“To travel is to discover that everyone is wrong about other countries”.

Aldous Huxley Reacties:

1. Jan Liekens says: 8 juli 2014 at 08:43 (Edit)

Hilde & Erik.

Bedankt voor de weerom fantastische blogberichtjes en foto’s. Echt leuk om ze te lezen en te

bekijken.

Groeten

Jan LIekens

2. Peter says: 8 juli 2014 at 09:08 (Edit)

Ik heb in ieder geval genoten van elk stukje.

Het was dagelijks iets om naar uit te kijken in de mailbox!

De fijne en humoristische vertelstijl, gecombineerd met de prachtige foto’s en filmpjes maakte dat je je

106

mee in China waande.

Reizen vanachter een computerscherm, het kan dankzij Hilderik!

Tips om beter te doen? Geen flauw idee, dit is een succesformule wat mij betreft.

Andere reisbestemmingen? Ik heb vernomen dat Chili ook wel enorm de moeite is, maar ik weet niet

of je daar veel internetverbinding gaat hebben.

3. Aline en Michel says: 8 juli 2014 at 09:43 (Edit)

Zoals iedereen vinden wij de reisverhalen enorm boeiend en keken we elke dag uit naar een volgend

reisverslag. En bij dezer kijken we uit naar een persoonlijk weerzien.

Groetjes

4. Kathleen Stas says: 8 juli 2014 at 09:56 (Edit)

beste Hilde en Erik,

Welkom thuis!

Bedankt voor jullie boeiend reisverhaal!

Het was inderdaad leuk om met jullie mee op reis te zijn.

Ik ga jullie dagelijks verslagje missen, de ideale reisgids.

De volgende bestemming…

Zegt Afrika jullie niets? Ik ben alvast fan!

5. Jenthe says: 8 juli 2014 at 11:29 (Edit)

Tof om te volgen en voor minder ervaren reizigers een toffe houvast om zelf eventueel iets voor te

bereiden, en in dat opzicht zou ik een land willen voorstellen waar jullie zelf al lang over bezig zijn:

Canada. En moest dat niet direct een optie zijn is IJsland naar verluid ook zeer mooi kwa natuur en

voor wandelingen dan!

6. Patricia en Hugo says: 8 juli 2014 at 21:55 (Edit)

Il ne faut pas rêver sa vie, mais il faut vivre ses rêves !

Welkom terug thuis !

Pas op : China is sterk verslavend ; binnen 2 maanden gaat Patricia er al voor de derde keer naartoe

….

Is Myanmar niet echt iets voor jullie ???

107

Draaiboek

–> ‘+’bij de bezienswaardigheden en in vet gedrukt betekent dat we dit bezocht

hebben.

Donderdag 5 – zaterdag 7 juni 2014: Abu Dhabi – Dubai

Transport: vlucht Brussel – Abu Dhabi: EY58 (Etihad Airways): 11h20 –

20h00

Overnachting: Premium Inn – € 76,64 (2 nachten) –> Zeer goed! Douche

en toilet bleken gebreken te hebben, maar dit werd na onze melding

onmiddellijk verholpen. Het is een ‘airporthotel’, maar alles is zeer goed met de

bus te bereiken.

(= aanrader)

Abu Dhabi:

+ Sheikh Zayed Grand Mosque

+ Emirates Palace

+ Marina Mall

- Al Ain Oasis

- Abu Dhabi Corniche (wandelroute langs de kust)

Dubai:

- Bur Dubai

+Oude stad

+Dubai Creek

+Houten dhows lossen aan de kade

- Mooie wandeling over Baniyas Road

+Goud souk en spice souk

- Woestijn trekkings

+Burj Khalifa (828 meter): toegang AED 125,- of 24,44 euro (vooraf boeken, max.

30 dagen vooraf) - geboekt om 2:00 pm

- The Walk Dubai

+Dhow Tour

- Souk Madinat

108

- Eten bij Bu Qtair (visrestaurant op plastieken stoeltjes in het zand – uitgebaat door

Indiërs.

Zaterdag 7 juni 2014:

Transport: vlucht Abu Dhabi – Peking: EY888 (Etihad Airways): 21h30 –

08h50 (aankomst 8 juni)

Zondag 8 – woensdag 11 juni 2014: Beijing

Capitool p. 79 – RG p. 73 – Trotter p. 116

Overnachting: Alborada Hostel, n° 3, Si’anmen North Alley, Xicheng, Peking

–

€ 107,21 (3 nachten) –> Goed. Onthaal is prima, we worden zeer goed in het

Engels geholpen. De netheid van de kamer laat te wensen over. Lakens, toilet

en douche zijn proper = belangrijkste, maar de grond is ronduit vuil! Om de

kamer langer te mogen houden, rekenen ze een volledige dag aan (maar we

weten niet of ze ons hier goed begrepen heeft). (=geen aanrader)

+Chinese muur (3 uur rijden + 4 uur wandelen). Wij kozen voor de plaats

Mutianyu (=aanrader)

+Het Zomerpaleis

+Lamatempel

+Tempel van de Hemel

+Tian’anmen plein (plein van de hemelse vrede)

+Verboden stad (15 min. voor opening naar ticketbalie! of op zondag = rustiger,

gesloten op maandagnamiddag)

+Kolenheuvel (achter verboden stad)

+Eetkraampjes

+Oude wijken van Beijing (de hutongs van Dong Cheng) rond de

Klokkentoren en Trommeltoren

+Drumtower

- Beihai-, Qianhai-, Houhai- en Xihaimeer

- Markt van Panjiayuan

+Wangfuyingstreet met avondmarkt (Wangfuying Snack Street =

streetfood)

- Operashow

- Minggraven (50 km N)

109

- Qinggraven (130 km O)

- Hangende Tempel (Xuankong Si) – (ongeveer 200 km W)

- Peking Man Site

Woensdag 11 juni 2014:

Transport: Trein Beijing North – Pingyao: K609: 23h51 – 09h35 (9h44): €

117,36 (2 personen) soft sleeper (=aanrader)

Donderdag 12 – zaterdag 14 juni 2014: Pingyao (Shanxi Province)

Capitool p. 138 – RG p. 244 – Trotter p. 230

Overnachting: Yide Hotel, n° 16 Shaxiang Jie, Pingyao, Shanxi (standard

tweepersoonskamer B, 2 pers., 2 nachten: € 91,-) –> Zeer goed! Iets

duurdere klasse, maar het is zijn geld meer dan waard. Zeer net, authentiek

karakter, kangbed (slaapt goed). De diensten die ze aanbieden, zoals pick-up

service, was+strijk = duur (1 euro/stuk). (=aanrader)

Tip: Je kan in Pingyao aan twee locaties in de oude stad een ticket kopen dat drie

dagen geldig is en waarmee je toegang krijgt tot alle bezienswaardigheden. Je kan wel

telkens maar één keer per bezienswaardigheid binnen. Kostprijs per persoon: 120

yuan (of 14 euro).

+Mingdynastieke Stadsmuur (wandeling van 6,7 km)

+Oude Ming-Qing straat

+De oude woningen

+De tempels en officiële woningen:

De taoïstische tempel Qingxuguan;

De tempel van de Goden van de stad;

De tempel van Confucius;

De oude Boeddhistische Zhenguo Lotustempel;

De Beurstoren (kon niet bezocht worden);

De oude hoofdzetel van het bestuur van Yamen

Meubelmuseum

Rishengchangbank

De residentie van Lei Lütai

Newspaper museum

Armed escort museum

110

Erlang temple

- Shanxi museum

- Shuanglin Si (7 km ZW): met de fiets naar Het Klooster van de Twee Wouden

Zaterdag 14 juni 2014:

Transport: Trein Pingyao – Xi’an: 2669: 21h46 – 06h15 (8h20): €99,- 2

personen hard sleeper (=geen aanrader, zorg ervoor dat je softsleepers

hebt én dat je een trein hebt met een nummer die met een K begint)

Zondag 15 – woensdag 18 juni 2014: Xi’an (Shaanxi Province)

Capitool p. 162 – RG p. 251 – Trotter p. 242

(Overnachting: Green Forest Hostel, 4F, N° 9 North of Main Street, Xi’an

(net buiten de oude stad aan de North Gate (€ 79,- 2 personen, 3 nachten) –>

Goed. Zeer goede ligging. Onthaal en behulpzaamheid zijn zeer goed. Netheid

laat te wensen over. Ze waren net aan het werken aan de ontbijtruimte en dat

bracht veel stof mee. Begrip hiervoor, maar de kamer was bij aankomst zeer

stoffig, de grond zeer vuil en die is tijdens ons verblijf nooit gereinigd. Wel

kregen we elke dag nieuwe handdoeken, maar werd de badkamer voor de rest

niet gereinigd. Geen pick-up service aan treinstation, maar is begrijpelijk

wegens hectisch. (=geen aanrader)

Binnen de stadsmuren:

+Islamitische wijk (Huiwijk)

+De Grote Moskee

+Belltower

+Drum tower

+Het Woud met de Stenen Tafelen

+De Shuyuanmenstraat

+Stadsmuur (south gate = beste startpunt, fietshuur is daar ook goedkoper en

betaalbaar) Wij hebben een halve muur gelopen van North gate over East gate naar

South gate = 7 km)

- wandeling rond de stadsmuur (kleine steegjes met eetkraampjes)

+8 Onsterfelijkentempel

+Tempel van de Stadsgod

111

Buiten de stadsmuren:

+Operahouse (Tang Palace Dance Show) (=geen aanrader)

- De Graven van Hanyangling

+Big wild goose pagoda (met daarachter de Fonteinenshow)

+Terracottaleger (± 40 minuten buiten de stad, 42 km O)

- De Huashanberg (120 km O) (we zagen achteraf foto’s van iemand die wel geweest

is en dat zag er prachtig uit. Jammer dat we dit links hebben laten liggen!)

Woensdag 18 juni 2014:

Transport: Trein Xi’an – Chengdu: K879: 19h45 – 11:40 (15h55): € 91,- 2

personen soft sleeper (=aanrader)

Donderdag 19 – zondag 22 juni 2014: Chengdu (Sichuan Province):

Overnachting: Chengdu Panda Apartment, No 109 Xiao Nan Street,

Qingyang District, Chengdu 610015 (€ 98,- 3 nachten / 2 personen) –> Goed!

Nieuw complex dat enkele appartementen aanbiedt en waarvan een percentage

van de verhuurgelden geschonken wordt aan het Panda fokcentrum. Zeer ruim,

zeer net en voorzien van wasmachine met waspoeder, keuken. Geen

handdoeken of toiletartikelen. Geen pick-up service ofwel tegen duur tarief.

Vrij goed gelegen aan Peoples Park en gelijknamig metrostation. Het bed is wel

zeer hard. De derde nacht kon Hilde hier niet meer op slapen. (=toch een

aanrader)

Capitool p. 358 – RG p. 749 – Trotter p. 490

+De Tempel van de Groene Geiten

+Theemarkt + ceremonie

- Theetempel (rituelen en ceremonies van de monniken)

+Peoples Park (zeer lawaaierig)

- Kookworkshops

- Opera

- Grote Boeddha van Leshan

+Natuurlijke habitat van de reuzepanda’s (Wolong National Natural Reserve,

maar in Chengdu Panda Breeding and Research Center (12 km NO) kunnen

bezoekers de panda’s van dichtbij zien)

+Wuhou Ci of mausoleum van Liu Bei

112

+Wenshu tempel

+De hut van Du Fu

- 4-daagse Cruise op de Yangtze ? Trotter p. 543 (van Chongqing naar Yichang –

boot President 8)

Zondag 22 – woensdag 25 juni 2014: Lijiang (Yunnan Province)

Transport: vlucht Chengdu – Lijiang: JD5135 (Capital Airlines): 10h05 –

11h20: € 179,44 (=aanrader)

Overnachting: Lijiang Emerald Boutique Hotel, 44 Guangbi Lane, Guangyi

Street, Lijiang Old City (€ 131,- 3 nachten, 2 personen, inclusief ontbijt) –>

Zeer goed! Authentiek, zeer proper, voorzien van alle comfort. Zeer goede

badkamer. Beste bed tot nog toe. Kan soms wat lawaaierig zijn buiten, maar

zeker niet storend. Hangt een beetje van de medehuurders af. Zeer

behulpzaam, maar minder goed Engelssprekend. Ze doen wel alle moeite van

de wereld. Gratis koffie, gratis bier. Gratis pick-up service van luchthaven bij 3

overnachtingen. Onderhandelen over de prijs is mogelijk. (=aanrader!!!)

Capitool p. 390 – RG p. 707 – Trotter p. 459

+Oude stad

+Het Park van het Meer van de Zwarte Draak

- De Bergen van de Jade Draak (40 km N)

- Snow Mountain

+Tiger Leaping Gorge (diepste kloof ter wereld, 95 km N)

+Wang Gu Pagoda

+Mu’s residence

Woensdag 25 – vrijdag 27 juni 2014: Dali (Yunnan Province)

Transport: Trein Lijiang – Dali: K9612: 8h25 – 10h16: € 16,10 voor 2

personen hard seat –> Zeer goed

Overnachting: Dali Hooloo B&B, Yuer Road, Dali Old Town, Dali 671000 (€

40,- 2 nachten / 2 personen, inclusief ontbijt) –>Zeer goed. Dit is een B&B,

maar volgens de normen van een hostel. Het enige minpuntje is het Franse

toilet, maar dat gaan ze binnenkort aanpassen. Een zeer attente gastvrouw.

Spreekt zeer goed Engels en is heel erg behulpzaam. Perfecte

locatie. (=aanrader!)

113

Capitool p. 386 – RG p. 700 – Trotter p. 44

- Butterfly spring

+Oude stad

+Huguo Lu en Renmin Lu (straten)

+‘Er Hai meer (gewandeld en gefietst) vissen met aalscholvers (wordt hier niet

meer gedaan)

+Mount Cangshan (te voet naar boven + het 10 km aangelegde pad over

de kam + kabellift naar beneden) zeer mooi!

- Yan’s compound

- Ververij van Zhoucheng

- Drie pagoda’s van de Chongsheng Tempel (3 km N)

+Licht- en spektakel Show (love story)

+Vreemdelingenstraat

Vrijdag 27 juni 2014:

Transport: Trein Dali – Kunming: K9620: 23h44 – 05h41: € 52,- 2 personen

soft sleeper (is geen nightsleeper waard vanwege de korte rit. Beter

een dagrit voorzien)

Zaterdag 28 – maandag 30 juni 2014: Kunming (Yunnan Province)

Overnachting: Kai Wah Plaza International Hotel, Beijing Road, Kunming (€

92,5 voor 2 nachten/2 personen) –>Voldoende. Het is een 5-sterren hotel

dat we gekozen hebben vanwege de gunstige prijs via booking.com en omwille

van het feit dat we al om 7 uur ‘s ochtends konden inchecken. Zeer afstandelijk,

ontbijt is niet inbegrepen en er wordt een service charge aangerekend, hetgeen

het duur maakt. Wel heeft één van de dames ons goed geholpen met de tour

naar het Stenen Woud. (=geen aanrader)

Capitool p. 374 – RG p. 684 – Trotter p. 399

+ Stenen woud

- Cianchi Lake

- De Yuantongtempel

- Het Park van het Smaragden Meer

- Gouden tempel (11 km NO)

- Bamboo tempel (12 km NW)

114

- De Bergen van het Westen (16 km ZW)

+Vogel- en bloemenmarkt

Tip: Al bij al vinden we dat Kunming niet de moeite is om te bezoeken. Het Stenen

Woud is mooi, maar is de omweg niet waard.

Maandag 30 juni 2014:

Transport: Trein Kunming – Guilin: K986: 16h00 – 9h07: € 122,50 voor 2

personen soft sleeper (lange rit, maar zeer goed)

Dinsdag 1 – donderdag 3 juli 2014: Guilin (Guangxi Province)

Capitool p. 314 – RG p. 637 – Trotter p. 678

Overnachting: Tripper’s Carpe Diem Hostel, nr. 35 Shi Ban Qiao, Yangshuo

(€ 35,5 voor 2 nachten / 2 personen) –>Zeer goed! Bij aankomst bleek de

eigenaar een Vlaming te zijn die de Belgische bieren tracht te promoten in deze

streek. Bijgevolg hebben we hier de Belgische Biervlag achtergelaten. Zeer

goede locatie, net iets buiten het drukke centrum van Yangshuo. Prachtig

gelegen tussen het karstgebergte. Mooi terras. Zeer behulpzaam personeel.

Lekker eten. (=aanrader)

Één van de mooiste plekken in China (= inderdaad zo!)

+Yangshuo (kartsgebergte)

+Fietstochten en/of per bamboeboot langs de Yulong rivier

- Moon hill, ’s avonds (20 – 21 uur) kan je een show volgen = Chinese love story met

spectaculair verlichte bergen (€ 35,- best vooraf boeken)

- Trekking Ping’an (= ’s werelds hoogste rijstterassen, Dragon’s Bone of Longji +

minderheidsgroep Zhuang)

+Vissen met aalscholvers

+Kookworkshop (=aanrader)

Donderdag 3 – zondag 6 juli 2014: Shanghai

Transport: vlucht Guilin – Shanghai: 9C8806 (Spring Airlines): 23h40 –

01h55:

€ 168,- (15 kg bagage p.p. + 7 kg handbagage p.p.) (=aanrader)

115

Overnachting: Ibis Yu Garden, Nr. 85 Zhoujin Road, Shanghai (€ 106,5 voor

2 nachten / 2 personen) –> Voldoende: organisatie is niet zo goed. Er zijn

wat misverstanden geweest met een extra nacht die we wilden boeken. De

kamer die we uiteindelijk hadden geboekt voor de 2 overige nachten bleek niet

de beloofde kamereigenschappen te hebben. Lag het aan het hotel of aan

Booking.com? Dat willen we in het midden laten. We brachten Booking.com op

de hoogte en we kregen geen antwoord. Ibis is een keten, afstandelijk,

standaard, … Locatie was wel perfect. (=geen aanrader).

Capitool p. 183 – RG p. 363 – Trotter p. 274

+ De Bund + overzet naar Pudong (nu het businessdistrict)

+ De Nankinstraat

+ Het Volksplein

- Het Museum van Shanghai

+ De Oude Chinese stad: De Yutuin (heel vroeg gaan, dan is het nog

rustig)

- Het Kongkoupark

+ De Synagoge Ohez Moishe en Museum van de Gevluchte Joden

- Vlooienmarkt

- Vogel- en bloemenmarkt

- Jaden Boeddhatempel

+ Franse wijk (is niet de moeite)

Omgeving Shanghai: Suzhou (Bamboo Grove Hotel = € 35,- per nacht – niet geboekt)

- De watertuinen van Suzhou (Venetië van het Oosten, stad van zijde en tuinen)

- Tiger Hill Pagoda

- Shan Tang Street

- Meester van de Netten: tuin

- Tuin van de Nederige Administrator

- Pan Men Pagoda

Zondag 6 juli 2014: Beijing

Transport: Trein Shanghai Hongquiao – Beijing South: G14: 10h00 – 14h55:

€ 150,- 2 personen second class seat (=aanrader!)

Capitool p. 79 – RG p. 73 – Trotter p. 116

116

+ Tian’anmen plein

+ Wangfujingstraat (souvenirshopping :-))

Maandag 7 juli 2014: Brussel

Transport: vlucht Peking – Abu Dhabi: EY889 (Etihad Airways): 02h30 –

07h15;

vlucht Abu Dhabi – Brussel: EY55 (Etihad Airways): 09h05 – 14h15

Slotconclusie: China is nog een goedkoop reisland. Hetgeen het duur maakt zijn de

toegangsgelden bij de bezienswaardigheden. Nog goedkoper dan in België, maar in

vergelijking met de prijzen voor voeding, drank, inkomen van een gemiddelde leraar,

… zijn ze duur te noemen.

De mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Een beetje giechelig, maar dat heeft

te maken met hun verlegenheid. Ze hebben een andere cultuur en andere gewoontes

die soms een beetje vreemd aanvoelen, omdat wij het anders gewoon zijn. Maar wat

is de goede gewoonte?

Mits een beetje aanpassing en goede wil kom je ver. Engels is niet altijd evident. Een

goeie tip: als je iets niet direct bekomt, geef dan niet onmiddellijk op. Met wat

doorzettingsvermogen en veel geduld, bereik je vaak wat je wil. Als je iemand

ontmoet die wel goed Engels spreekt, kan je aan deze persoon vragen om enkele

zinnen in het Chinees te noteren: vb. voor een taxichauffeur: Breng mij naar…; of op

de trein: ik wil afstappen in …, kan je mij verwittigen als we daar aankomen?.

Het was een zeer vermoeiende reis, maar we kunnen het iedereen aanraden.