Nr. 13 22/02/2015

WINNAAR prijskamp 3

Gedicht van de week

Heel kwaad

Soms kan ik heel kwaad zijn

Dat vinden mam en pap niet fijn Want dan pak ik papier

en begin ik er in te knippen en op te frommelen

Dan zit ik niet lief en schattig te schommelen

Maar dan blijf ik knippen en scheuren

en daarom moet ik niet meer treuren

Inne Suykerbuyk

Carnavalswagen van Den Uil krijgt teleur-stellende 2de plaats

Afgelopen zondag 15 februari was

het weer zover. Carnaval! Dit werd ook hard gevierd op Den Uil met

onder andere een gigantische en prachtige carnavalswagen waar je

echt niet naast kon kijken. Om

alles nog meer in de schijnwerpers te zetten werden er ook heel wat

zelfgemaakte pakken genaaid.

Overduidelijk waren dit (fluo) kip-

pen. De meeste Uilenaars dachten wel dat zij voor de 3de keer op rij

wel de eerste plaats zouden krij-gen. Niet dus. Den Uil kreeg een

teleurstellende 2de plaats waar

niet iedereen even blij mee was. > Pag. 2-3

Haar antwoord was 1908

Het juiste antwoord is 1905

Bedankt aan alle andere deelnemers voor het deelnemen!

Vera Brosens

De opbouw

Naar jaarlijkse gewoonte was er

zondagmorgen al vroeg veel bedrij-vigheid aan de carnavalstent naast

het Uiltje. Met kranen werden de laatste stukken op de wagen beves-

tigd, de muziek werd aangesloten

en alle bewegingen van de poppen getest. Intussen gingen de leden

zich omkleden in het huis naast De Gaffel. De wagen en alle kleding

zijn zelfgemaakt, dit was een werk van maanden dus zeker een dikke

Proficiat hiervoor!!! Het geld om

deze wagen te bouwen was ver-diend met een goede restaurant-

dag,

2 Nieuws 2 Nieuws 2 Nieuws

De wijk Horendonk heeft op

de jaarlijkse carnavalsstoet zondag opnieuw iedereen

verrast met een ronduit schitterende wagen. Boven-

dien was de wagen omringd

door een uitgebreide dans-groep, zodat ook de nodige

animatie aanwezig was. Pro-ficiat alvast aan alle werkers van carnaval die

niet weken-, maar maandenlang avond na avond de wagen hebben gemaakt, danspasjes

aangeleerd, klederen genaaid, vergaderd en

noem maar op. Al die activiteiten gebeurden andermaal in de tent op Over d'Aa naast Ronny

Van Gastel, die dit jaar ook prins carnaval was. Een hele eer. En toch waren er op het sluitings-

bal dinsdag in de Heuvelhal ontevreden gezich-

ten te zien bij de Horendonkse carnavalvierders want niet Horendonk maar de Statie kreeg de

eerste prijs toegekend door de jury. Voor heel veel onafhankelijke waarnemers was dit een

complete verrassing, het resultaat van een on-doorgrondelijke jurybeslissing. De carnavalswa-

gen van de Statie, die kermis op de verschillen-

de wijken van Essen voorstelde, was zonder meer ook schitterend. De animatie rond de wa-

gen was wel iets minder. Maar zoals zovelen daarna zegden: 'Den Uil kan niet elk jaar win-

nen', want de Uilse carnavalsvereniging heeft

intussen een stevige reputatie opgebouwd als veruit de beste wagenbouwer van alle wijken.

Gelukkig verschillen de geldprijzen tussen de eerste 5 wagens niet zo heel veel. Maar voor de

echte wagenbouwer gaat het om de eer en die

was nu natuurlijk gekrenkt door de jurybeslis-sing. Maar de sfeer was er bij de Horendonkse

carnavalvierders toch niet helemaal uit. Ze wa-ren andermaal met veruit de meeste deelne-

mers tijdens die drie carnavalsdagen. En dan hebben we de deelnemers van de chirojongens

nog niet geteld. Ook zij kwamen met een

prachtige wagen aanzetten, goed voor een vier-de plaats in de categorie B. Hier won de Pij-

penclub van het Molenheike. Maar den Uil zou den Uil niet zijn, moest de politieke actualiteit

niet aangekaart worden met het Keldertrapken

en ook met de Vennenzwemmers. Den Uil zorgde eens te meer voor de kritische noot in

de carnavalsstoet en we leverden bovendien veruit de mooiste wagen en daar zijn we fier

op.

Column

Guy Van Den Broek

De mooiste carnavalswagen

2 Nieuws

Carnaval 2015: van de opbouw tot de avond

hard werken in de omgebouwde

tent tijdens de 5 kermisdagen en zeker niet vergeten 2 dagen hard

werken op de hondenshow Brabo door heel de tijd de hondenuitwerp-

selen op te kuisen! Het was een

prachtwagen met als thema “ ’t is die van os, we sjouwe en we sjowe

“. Lees verder op pagina 3.

3 Nieuws

De familie Pockelé was er bij als de

Vennenzwemmers “ ’t was da van oos

“, om de sluiting van het zwembad aan

te kaarten!

Prins carnaval

Héél de ploeg schitterde tijdens de stoet

en alles liep gesmeerd, zelfs was er een erehaag van mensen met partypoppers.

Ronny van Gastel de nieuwe Prins Car-naval zag dat het goed was en hijzelf

genoot ook van zijn eerste stoet als

Prins!

De wagen van Den Uil op weg naar de start van de stoet. De verenigingen van Den Uil

De Chiro Joho had ook een mooie wa-

gen met “Mario Bros is die van os“. Zij hebben ook maanden gewerkt om alles

in elkaar te knutselen dus ook Proficiat aan hen!

Keldertrapken was er ook bij met als

thema “ D’ overkapping van d’ Over d’ AA “. Het is bij hen gewoonlijk een last

minute wagen, maar telkens weer héél leuk om te zien, goed gedaan mannen!

Carnaval 2015: van de opbouw tot de avond

prijs ging lopen. Het was voor Den Uil en

voor de neutrale kijkers niet te begrijpen dat Den Uil naast een derde opeenvol-

gende overwinning greep en de wisselbe-ker niet definitief in het bezit kreeg! Een

supermooie afgewerkte wagen en alle

kleding zelf gemaakt zijn blijkbaar niet meer zo belangrijk, ik kreeg precies een

dejavu van onze tijd in de jaren ’80. Na al die maanden van hard werken aan de

wagen en kleding kreeg Den Uil een kou-de douche! Aangezien de Statie op de-

mocratische manier als eerste werd uit-

geroepen feliciteren wij hen met hun overwinning. Hopelijk hebben onze man-

nen toch plezante carnavalsdagen gehad en gaan ze er volgend jaar weer met

verse moed tegenaan!!!

José Schrauwen / foto’s: José S. & Wout S.

Vele mensen begrepen niet dat Den Uil

met de A wagen maar 2e was, na de wagen van de Statie die met de eerste

Knippen met Colette

4 Interview

Papierknipkunst

Een papiertje vouwen en er motiefjes in knippen met

een schaar is KNIPWERK. Werkt men volhardend verder dan kan het knipkunst worden. In onze contreien is

reeds 300 jaar geleden het knipwerk opgedoken. Daar-voor kende men reeds het snijwerk. Met een mesje

sneed men in perkament, een luxeproduct.

Voordeliger, gemakkelijker en beschikbaar voor elk was het knippen in papier dat zich ontwikkelde tot volks-

kunst. Het papierknippen stond lange tijd in de vergeet-hoek, maar daarna kwam het knipwerk terug tot bloei.

In Vlaanderen pionierde Colette DRIESSENS, met ouder-wets geduld, ze bracht en brengt ons een nieuwe visie,

een persoonlijke stijl, een moderne benadering in een

evenwichtig beeld.

Colette Driessens

Colette Driessens is geboren en getogen in Oudenaarde (Oost-Vlaanderen) waar ze school liep tot 1949. Ze stu-

deerde 6 jaar aan de Koninklijke Academie te Gent waar

ze woonde tot eind 1960. Ze huwde en verhuisde naar Nederland, U.S.A. en later naar Luxemburg. Ze kwam in

1967 in Essen wonen, eerst in de Beukendreef, later op Horendonk in de boerderij van de gebroeders Uitdewilli-

gen. Toen ze in Essen woonde studeerde ze nog 2 jaar aan de Koninklijke Academie van Antwerpen; ze is moe-

der van 3 kinderen en is grootmoeder.

Ze begon pas in oktober 1987 te knippen, nadat ze bij wijze van spreken nog geen schaar in haar handen had

gehad. Dat deed ze zeer fanatiek en met resultaat. Met trots toonde ze ons een lange lijst van tentoonstellingen

en demonstraties waaraan ze deelnam en in de prijzen

viel.

Op de baan van Horendonk naar

Schijf, op het einde van de

eerste bocht

naar rechts, staat verscho-

len in een blok groen het Knip-

hof van Colette

Driessens. Daar, op nummer 350, is haar woon- , werk- en tentoonstellingsruimte. Er is een permanente ten-

toonstelling (wel op voorhand telefonisch afspreken), een wisselende collectie van ingelijst werk en versierde

eieren, documentatietafels over de geschiedenis en de

techniek van de papierknipkunst die u een ruime kijk brengt op een oude volkskunst.

Nadat we bekomen waren van de eerste indruk van de

vele knipsels ontspon er zich een aangenaam gesprek over o.a. de onverzorgde taal op de Nederlandse televi-

sie, de vriendelijkheid van de mensen van de buitenwijk-

onderbreken om de concentra-

tie terug aan te scherpen. Het is gebruikelijk om gedurende

verschillende dagen met meer-dere werkjes tegelijk bezig te

zijn waardoor men aandachts-

verlies vermijdt. Naast het knip-werk op zich stelde Colette zo-

wat in heel West-Europa ten-toon, zij houdt workshops en

geeft lezingen, schrijft artikels en vertelt met passie over haar

hobby. Wij kunnen de plaatse-

lijke verenigingen en scholen een workshop van Colette van

’t Kniphof warm aanbevelen. Profiteer van de kennis die er

voor het rapen ligt.

en zoals Horendonk en Wildert

tov. het centrum. De kunst om zijn kunst aan de man te bren-

gen enz. Wij vroegen ons af of papierknippen kunst is of een

bezigheid zoals klossen, haken

of breien. Het schriftelijk ant-woord van Colette, die specia-

liste is in de techniek en de ge-schiedenis van papierknippen,

vindt je apart. Wij waren be-nieuwd om te weten hoeveel

scharen Colette ter beschikking

had. Zij haalde een studenten- pennenzakje boven waaruit 2

schaartjes werden gevist waar-mee praktisch alles werd gerea-

liseerd. Of het ook weleens fout

gaat? Dat kan vermeden wor-den door op tijd het werken te

5 Interview

Colette: Levensboom Levensboom (Thuja) is een geslacht van coniferen

uit de cipresfamilie (Cupressaceae). Er zijn vijf soorten, waarvan er twee in Noord-Amerika en

drie in Oost-Azië voorkomen. De naam levens-boom danken de bomen aan het groenblijvende

gebladerte en het veelvuldige traditionele genees-

krachtige gebruik van deze bomen. De planten zijn groenblijvend. De bladeren zijn schaalvormig, be-

halve jonge blaadjes, die naaldachtig zijn. De bla-deren worden soms gegeten door larven van mot-

ten. De mannelijke kegels zijn klein en zitten bij de uiteinden van de takjes. De vrouwelijke kegels

zijn in het begin ook klein, maar worden later on-

geveer 1-2 cm lang en hebben dan zes tot twaalf overlappende, dunne, leerachtige schalen. Het

hout van levensbomen is licht en aromatisch. Het is goed bestand tegen rotting. Het hout wordt ge-

bruikt voor vele doeleinden en is ook bij ons zeer

populair.

10 ooievaars gespot in Steenpaal

Zaterdag 14 februari zijn er in Steenpaal 10 ooievaars ge-

spot. Lieven en Marijke Deckers-Buyse

‘Violet’ op groot scherm in zaal Rex

Debuutfilm van regisseur Bas Devos

‘Violet' is de eerste langspeelfilm van regisseur Bas Devos, die

opgroeide in Horendonk op de blauwhoef, Over d’Aa (tegenover het uiltje) . Vzw Kobie bracht het werk op 23 ja-

nuari 2015 op het grote scherm in de voormalige cinemazaal ‘Rex’. margo tilborghs

FONS VAN MEEL ° Essen op 8 september 1922 + Brasschaat op 14 februari 2015 Echtgenoot van Liza Schrauwen De uitvaartdienst had plaats op vrijdag 20 februari.

Overlijdensbericht

6 Sport

Laatste manche van de Super-

prestige, de Noordzeecross in Middelkerke! Een massa sup-

porters is naar de kust afgezakt om de crossers in de laatste

klassementscross van het sei-

zoen aan te moedigen! Gelukkig is de zon van de partij en blaast

de wind uit de zee niet al te hard. Het kan nog spannend

worden in deze wedstrijd, met Mathieu van der Poel en Kevin

Pauwels op twee punten van

elkaar voor de eindzege. Voor Tom komt het er vooral op aan

om terug plezier te vinden in het crossen.

Tom voor de wedstrijd:

"Ik ging deze week fietsen in de natuur en hervond mijn goesting. Het mooie weer nodigde ertoe uit om plezante dingen te doen. Ik kon mijn hart opha-len. Ik kon me uitleven." Dat belooft!

Tom technish super en 5de in de Noordzeecross in Middelkerke!

Tom na de wedstrijd:

"Ik maakte vandaag mee wat ik al sinds het WK ervaar: dat het aanvankelijk goed gaat, maar wanneer het echt om de knikkers gaat, kom ik dat tikkeltje te kort en moet ik afhaken. Veel terrein verlies ik niet. Vandaag scheelde het niet veel, maar toch. Meer zat er bijge-volg niet in."

7 De tijd van toen

laatste week elke dag met ons gaan oefenen in de kerk. We gaan in drie rij-en van zes of zeven achter elkaar staan. De meester tikt met een sleutel tegen de communiebank. De eerste rij knielt en schuift zes of zeven paar handen onder het witte “tafelkleed” van de zwarte communiebank. Op de tweede tik knij-pen we onze ogen krampachtig dicht en verschijnt er een begerige tong uit onze opengesperde monden. Op de derde tik openen we onze ogen en sluiten de mond, alsof hij een tabernakel is. Op de vierde tik staan we terug recht, de han-den tot een speerpunt voor onze borst gevouwen, en op de vijfde tik gaan we in rij terug naar onze plaatsen. Dit is heilig zijn. En zo wil ik vanaf de dag van mijn Eerste Communie alle dagen van mijn leven zijn.

De zaterdag vóór het grote gebeuren gaan we te biechten. De meester heeft ons geleerd hoe zondig we wel kunnen zijn op de leeftijd van zeven jaar: zoveel keer gevloekt, zoveel keer ongehoor-zaam geweest, zoveel keer gelogen… Andere zonden zijn er gelukkig nog niet… Na de biecht voel ik hoe mijn ziel wit geworden is als een bruidskleed. Mijn zus Marina wast me en herhaalt wel tien keer dat ik me niet meer vuil mag maken. En dat zal ik nooit meer doen, nee, want nu mijn ziel zo proper is, moet mijn lichaam maar meedoen. De ochtend van de grote dag krijg ik eindelijk mijn nieuwe kleren aan: een witte bloes met een gebiesd kraagje, een korte broek met strenge vouw, lange witte kousen, zwarte schoenen (duidelijk “op de groei” gekocht) en een bruin jasje van velours dat ons Marina zelf voor me genaaid heeft. Ze is fier op me, want ze is mijn meter, en onze Ruj mijn peter. Met kloppend hart ontvang ik eindelijk een echte hostie op mijn tong. Honderd keer hebben we geleerd dat we er niet op mogen bijten, want het is het lichaam van Christus en je mag hem geen pijn doen! Het dunne schijfje smelt op mijn tong vooraleer ik weet hoe het smaakt. En dat is dan toch een eerste teleurstelling… het lichaam van Christus is wat steriel, het blijkt van dezelfde stof gemaakt te zijn waarvan bijvoorbeeld nonnenvingers gemaakt zijn, bleek en klef. Samen met mijn neef en vriend Willy Gommeren (zoon van nonkel Stan) ga ik na de mis op bezoek

bij de nonkels en tantes Gommeren in onze straat, om “mijn eigen te komen laten zien.” Bij nonkel Pol Van Gils, hoofdonderwijzer van de jongensschool, poseren Willy en ik voor een foto in de voortuin. Hij is zeker anderhalve kop groter dan ik… bijna geschikt om zijn Plechtige Communie te doen. Naast de gebruikelijke “cent” krijgen we een bij-zonder cadeautje: we mogen vanaf nu – samen met de andere neefjes en nichtjes die jonger zijn dan twaalf – elke zater-dagnamiddag na schooltijd naar het “Kinderuurtje” met Nonkel Bob en Tante Ria komen kijken. En dat doen we met zeker tien kinderen! Mijn vader had me nog niet zo lang geleden op zo’n spriet-achtig ding gewezen dat door het dak gegroeid was bij Maurice Backx, ge-trouwd met een dochter van de kruide-nier. “Antenne” bleek zo’n futuristisch ding te heten. En vanaf nu zouden wij elke week in het grootste clubhuis van Vlaanderen kunnen plaats nemen, bij Nonkel Bob en Tante Ria, in kleermakers-zit in de huiskamer bij nonkel Pol en tan-te Melanie. Dat was nogal wat meer dan “De lustige Kapoentjes,” waarvan wij de fratsen elke week volgden in de krant “Het Volk”. Dit werd zoiets als een hoog-mis op zaterdag, de kijkkast was een ta-bernakel. Wie dat mocht openen en daar-in kijken, was aangeraakt en gezalfd. Zo werd er een netwerk van een wereld tus-sen woorden over een wereld van woordjes gespannen… Cis Gommeren

Deel 7: EERSTE COMMUNIE

Op 1 september 1955 stap ik trots naar de meisjesschool… voor de allerlaatste keer. Het is de gewoonte dat de onder-wijzer van het eerste leerjaar (“meester” D’Hooghe) de jongens komt ophalen op de speelplaats van de meisjes en dan gaat het in stoet naar de jongensschool. We voelen ons inderdaad veel te groot geworden voor de “papschool”, waar weer een verse lading huilgezichten afgeleverd is door hun moeders; maar op de jongensschool worden we met veel gejoel begroet als de “papkindjes.”

De jongensschool is ouder en lelijker dan de meisjesschool. Er zijn maar drie onderwijzers, elk met een graadklas. Meester D’Hooghe opent voor mij een wereld van woorden met lange stroken papier, bedrukt met zwarte en rode let-tertekens:

Jan is de broer van Gusta

Tuur heeft een reep

Jan en Gusta en Tuur wonen in

een groot huis

Elke dag begint met een verse lading woorden, als appelen uit een mandje. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Daarna rekenen, een verhaal uit de “Gewijde Geschiedenis”, versjes van buiten leren en zingen, een verhaaltje over Oude Belgen en Romeinen. (De meester gaat naar de rechterwand van de klas, en wijst naar oude platen met besnorde krijgers met weinig kleren aan en zwaar bewapende Romeinse soldaten met san-dalen; zij lijken ons aan te staren alsof we niet-beschaafde wezens zijn… en misschien hebben ze wel gelijk.) Na de middag opnieuw een hoopje woordjes en een herhaling in dreunend koor van alle woorden die we al kennen. Het mooist vind ik de nieuwe woorden in rode letters. Rood wordt mijn lieve-lingskleur voor het leven. Woorden zijn het bloed van mijn eerste leerjaar, ze kruipen overal in mij rond waar ik nog niet gaan kan. Ja, voor alles bestaat er een woord. “En als jullie groot zijn,” zegt meester D’Hooghe, “dan kunnen jullie de gazet helemaal lezen. En dikke boeken. En als jullie dat kunnen, leer ik jullie Frans…” Dat kan niet, zeggen on-ze ogen als twee open monden… maar ik voel dat ik dat wel zal kunnen. Mijn geredde tong is gereed voor taal.

(…) Op 29 april 1956 doe ik mijn Eerste

Communie. Meester D’Hooghe is de

Foto en prent-

je van mijn eerste commu-

nie.

De autobiografie van Cis Gommeren

Natuur op Den Uil Frank Rossen

8 Varia

De apenbroodboom: Baas aap vindt een oplossing!

Het is lekker hoog in de boom en dus

veilig en met een leuk uitzicht. In de verte kan hij de apenbroodbomen van

andere apenfamilies zien. Eh baas… vraagt hij: mag ik goedendag zeggen

in de ochtend?? Baas aap krabt zich

achter de oren. Goedendag is niet ver-keerd, want in het apenboek staat dat

je dat eigenlijk de hele dag mag zeg-gen. Misschien is het beter om deze

keer wat soepel te zijn. Want iemand uit de familie zetten, hakt er nogal in.

Hij weet dat de coole vriendin van aap

op tak nr. 36 hem dat erg kwalijk zal nemen. Die zal hem nooit meer vlooien,

terwijl dat toch zo gezellig is. Alle vrouwtjesapen vlooien baas aap, zo

hoort het want hij is de baas. Maar de

coole vriendin van aap op tak nr. 36 is ook al zo een halve revolutionair in wor-

ding. Daar zouden nog meer problemen van kunnen komen. Vrede in de boom

is wat waard, maar we hoeven er onze gewoonten niet voor op te geven. En

nieuwkomers moeten zich aanpassen…

anders gaan ze maar terug naar hun eigen familie.

Het is goed zegt hij, maar tegen mij zeg je goedemorgen. En voortaan heet je:

GOEDENDAGAAP. Dan valt het niet zo

op als je goedendag zegt.

Terwijl IT-aap piekert over hoe hij in

Eiken kan komen, is baas aap klaar met denken. Hij is een doe-aap: van daden

en weinig woorden. Dat probleem op tak nr. 36 ga ik oplossen, zei hij in zich-

zelf. Zoals we weten woont op tak nr.

36 een halve of hele revolutionair die goedenavond zegt in de ochtend maar

wel netjes zijn tanden poetst voor het slapen gaan. Sommigen van de familie

SNURK vinden hem dan ook een halve revolutionair, want hele revolutionairen

poetsen hun tanden niet. Heb je ooit

een bekende revolutionair met een tan-denborstel op de foto gezien? NEE! Ech-

te revolutionairen roken sigaren en meer van dat soort stoere dingen. Baas

aap zegt tegen de aap op nr. 36: ik heb

een voorstel. Bij de familie DEMOCRAAT hiernaast, kun je zeggen wat je wilt in

de ochtend: goedenmorgen, goeden-avond of goedendag. Je kunt kiezen: je

verhuist naar hiernaast en sluit je aan bij de familie DEMOCRAAT of je houdt

je aan de regels van de familie SNURK:

goedenmorgen zeggen in de ochtend, goedenmiddag in de middag en .. juist

ja: goedenavond in de avond. De aap op tak nr. 36 schrikt want hij wil zijn

coole vriendin niet kwijt, en hij is best

tevreden op tak nr. 36.

En zo gebeurde het. De GOEDENDAGAAP

zei goedendag en baas aap was met een paar sprongen terug hoog in de boom.

De rust keerde terug bij de familie SNURK… maar niet voor lang.

Want IT-aap was van plan om naar EI-

KEN te reizen. Hij wilde ook wel eens smullen en vooral proeven van die FRIT-

TEN. Misschien nog lekkerder dan bana-nen? Hij had van NEDERAAP in EIKEN

gehoord dat grote brullende monsters lange dozen brachten bij een schuur aan

de OVER D AAP. De mensen noemen die

dozen containers. IT-aap wist dat in een dorp niet ver van de apenbroodbomen,

de mensen zulke dozen vullen met zak-ken met cacaonoten. Apen lusten die

rauw. Maar de mensen koken ze en NE-

DERAAP mailde uit EIKEN dat ze er over-heerlijke chocola van maakten. Als hij nu

eens in zo een lange grote doos ging zitten als ie vol cacaonoten was? Maar

dan wel een die richting EIKEN of in de buurt werd gebracht. Hij moest LAND-

KAARTAAP eens vragen in welk landje

EIKEN lag. Hij nam een banaan mee, want hij wist dat LANDKAARTAAP die

heel lekker vond. Een kadootje op zijn tijd doet wonderen, ook in apenland.

Wordt vervolgd… Tjeerd Ossewaarde

Foto van de week