Camino de Santiago

In dicht en ondicht

De weg is wreed en hard

Kuilen met scherpe randen

Hoe anders ben jij, Camino

In je naam de zachte klanken

In je mensen zingt ons hart .

Hemel

Telkens weer spleet hij open

in een gapende diepte

van eindeloos blauw

Zijn witte rotsen wezen met

hun punt naar de eeuwigheid.

Ragfijne sluiers weenden

om zoveel gemiste kansen

daar benee…

Maar daar stond een leeuwerik aan het firmament.

Hij bad en fladderde vergeving over ons heen …

Welgemutst vloog hij plots weg en verdween

in de richting van een glimlachende God.

Mijn op de proef gesteld hart,

wat een vreugde heb je moeten trotseren!

Je was ook zó gauw bewogen…

bij de voortdurende onderdompeling

in mateloze schoonheid…

Bij de roes van kleur en geur

Bij de vriendschap van mensen uit heden en verleden

Bij het geluk de steun te voelen van thuis…

Ik voel je ja-kloppen en zeg je nogmaals dank!

In Van Gogh-koren stond een ranke droom van biddende steen…

De nog gloeiende avondzon weergalmde tussen opalen bogen.

Diffuus licht met gulle hand door God gestrooid.

Cicaden bezongen oorverdovend de stilte.

De zware geur van rijpend koren en vlammende brem.

Eindelijk kon ik je met eigen ogen zien, Eunate…

en baden in je schoonheid na die zware Pyreneeëndag.

Puente la Reina

Brug tussen verleden en levend heden…

Aan de overkant van de Arga leunen oeroude huizen uitgeput tegen elkaar.

In de zoelte van de zomeravond zingt nog een enkele vogel;

Insecten zoemen glinsterend in het licht van de maan.

Hier vonden zó velen vóór ons ook de vrede en de kracht om verder te gaan.

De gele einder week en week.

Het gulzige rood van papavers

laafde even de stroperige hitte.

In het majestatisch landschap

een amechtig okeren dorp.

Deinende schapen blaatten

rond een smeltende herder;

de hond was te lui om te kwispel-

staarten.

Hete wind joeg terra-cotta stof op

uit de richting van Castrojeriz.

Een laatste hijgende helling … Ineengekrompen van ellende over de fiets hangend

tegen de muur van Santa Maria del Manzano … Nog 500 gloeiende meters

naar de lavende taberna … en toen … was alles weer goed .

CRUZ DE HIERRO

Kathedraal van losse keien

Ruwhouten stam van roestijzeren kruis

Mijn ziel hevig bewogen

Bij jou kwam ik eindelijk thuis

Zwerver in naam van zo velen

Lasten afwerpend in hun naam

Bevrijd van wat ze zelf hadden gekozen

Om samen – zo licht - naar Santiago

te gaan

Villafranca del Bierzo

Zachtjes omarmd door romaanse bogen, kijk ik met gebalsemd hart naar de PUERTA DEL PERDON

Duizend jaar pelgrimsstrompeling polierden je granieten drempel… spiegel van menselijke hulpeloosheid en hoop.

Door een glasraam viel een stille straal. De schelp op de hoed van Sint-Jacob lichtte op. Wij geloofden er samen weer in…

O’ Cebreiro

In het weidse landschap van groen naar blauw pastel

stond een palozza met rieten dak

vlakbij de Kerk van het Wonder

die menige pelgrim bereikt als een wrak…

Maar hier was hij aan de poort van het land

dat al zo veel eeuwen

het eindpunt van de wereld was

Galicië, je naam klinkt lavend als een bron

We dalen af naar waar het ooit begon …

Groene land van melk en honing

Beloofde land voor de pelgrim-koning …

Bronzen pelgrim op de poio-pas

Gewapend met palster en kalebas

Je jas flapperend om je heen

In deze woestenij van rotsige steen

Vechtend om in dit povere bestaan

Steeds weer moeizaam verder te gaan

Met je hoed diep over je gezicht

Aan de einder wenkt het licht

Vrienden van de weg zonder gezicht

Hoe heb je mijn hart doen kloppen

telkens weer…

Met elke stap of pedaalslag

kwam je me naderbij.

Waar het echt toe deed

voor jou en mij

Was brood en wijn of water

en de boom met zijn lommer

wat later…

Deeltje zijn van het beloofde land

En rusten in de palm van Zijn hand.

Plots stond ik voor je, Jacob

Hoog in de gevel van je kathedraal

Een vloed van emotie omprangde mijn hart

Om zo veel poëzie in barokke pracht

Portico de la Gloria…het was volbracht!

En blij en triest tegelijk…

maar vooral, o zo rijk!

Je beeld niet omarmd, je stele niet gekust,

maar toch, Jacob, daalde over me

een diepe, heilige rust.

Zelfs je beruchte wierookvat heb ik niet in werking gezien …

Maar daarvoor roep je me nog wel eens terug ,

misschien ? …

Pelgrim zijn …

Pelgrim zijn is zwerven

Door oeroude verhalen

Van Parsival en de Graal

Langs stilte-gewijde ermita’s

En een barokke kathedraal

Pelgrim zijn is zwerven

Langs de branding van de levensdromen

Geen jutter ruimt het wrakhout op

Maar het zilverwitte schuim

Van aanvaarding en mededogen

Pelgrim zijn brengt echte vreugde

Sinds de kinderjaren niet meer zo zorgen-loos

In de weiden geen distels, alleen maar boterbloemen

En hier en daar een wilde roos

Aan de hemel geen donkere wolken

Maar in het azuren blauw

Het witte kantwerk

O zo broos

Pelgrim zijn is je hart laten zingen

Blije liedjes uit je kinderjaren

Vol met allerlei warme dingen

Het eerste lief knipoogt je toe

Je dochter wordt weer geboren

En boven het weidse landschap

Zingt de zon

Zijn alleluja-lied

En de pelgrim weet:

Hij zal je leiden

Ook al zie je ‘t niet

ULTREIA