Buitenland_8feb_v1

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud

1 Onder de golven van de tijd

2 Les-Baux-de-Provence

3 costa verde

4 heimwee naar morgen

5 Sinjoren Buurtvoetbal

6 pastorale

7 retour au siphon

8 Eiffel + Edison = Disney

9 Vergane glorie...

10 Mijn stadje, mijn schatje

11 Van dingen die komen gaan

12 Le Voyage Au Rien

13 Drie Lierse gedichten

14 Groeten uit Watou

15 Rad van fortuin

16 Het gedicht Rendez vous in Antwerpen

17 Verrekijkend

19 Amsterdam - Parijs, via Leuven

20 Sneeuwzang in Teuven

21 Minderbroedersrui

22 GEDICHT VOOR DAMIAAN

23 In memoriam Guido Wulms

24 Brussels lof

25 De Heldenmoedstraat

26 Brussel Zuidstation

27 Manneke Pis

28 Opera

29 Le Vert Mont

30 Atomium, de mol

31 Gent: de feesten

32 kunst is een gibraltees

33 Tyne Cot

34 Als,..


35 Last Post

36 Kanaalannalen

37 HAGELAND

38 GEEF ALLE KINDEREN

39 ERFGOED VAN CHOCOLADE

40 GEETBETS

41 LUBBEEK

42 SINT DAMIAAN VAN MOLOKAI

43 BIERBEEK

44 GLABBEEK

45 Brugge

46 Bruggemanie

47 De Touareg van Stekene

48 HERKOMS: ANTWERPEN

49 Lente

50 Onze vos kent geen grenzen

51 Een boterham met eenzaamheid

52 Watou

53 GEMPE

54 Van Molenbeek naar Anderlecht

55 Brussel Schuman

56 Schwarze Löcher


1. Onder de golven van de tijdPatrick Maroye (Brakel - vlaamse ardennen (België))

Hieronder lig ikstil verdronken verdrietonder een oneindige waterspiegeldie mijn tristesse weerkaatst

In het water echooteen rimpelloze droomterwijl mijn verleden vergaatin ongewilde vredigheid

De tijd likt mijn wondenzand dekt mij zachtjes toehoe langzaam stikt een dorpin ongewenste intimiteit

Hieronder hoop iktot jij mij bevrijdtneem mijn roep meeverder dan de horizon


2. Les-Baux-de-ProvenceTom van Haerlem (Saint-Rémy-de-Provence (Frankrijk))

Ik heb eens, lang geleden,in een bast boven Les Baux,jouw lange naam gekrast.

Bladerende jaren zijn lang vergleden;zon en schaduw speelden met je,zoiets als vingertoppen doen met snaren.

Bries betaste al je letters,streelde, aaide, wreef ookals het waaide, graaide naar je.

Hars heeft er gelopen; traag,al gommend in mijn sporen.Ben je weggeveegd vroeg ik me af ?

Dus, met wat weemoed naar weleer,naar jou, mijn mooie van Provence,ben ik laatst teruggekeerd,

zoekend naar een kuiltje,beide handend tastend naarmijn brandend brailleschrift.

De kerven, die ik zotte krabbelsnoemde, vond ik niet; wel de plataandie jou warm had opgenomen. Ik dacht aan barmhartigheid.


3. costa verdeEnno Paulusma (Viveiro)

ware ik orkaan,ik zou mij duizendmaal bedenkenalvorens ik zou bulderenlangs de deining van haar kust

ik zou haar branding blijven strelentot zij zich spieg’len zou in het diep van eigen zee bewust wordtdat zij het mooiste uitzicht vindt

maar ach, ik ben de windlaat mij haar schoonheid zacht omarmenik zal gaan liggen in de luwte van haar boswaarin ik mij, tot aan de storm, berust


4. heimwee naar morgenEnno Paulusma (San Pantaleón de Cabanas)

terwijl de laatste avond zwoel zijn eerste adem gafkrekels ons bespeelden met hun spel was het tijd die ons zichzelf niet gundevals een vrolijk deuntje flootversneld verdampte tot minuten van vaarwel

dit mag geen afscheid zijn las ik in humide ogenzag daar al een teken van de opkomende zonkan ik de hunkering wel dragen, het besefdat nevel van verlangen bossen groener kleurt

morgen, morgen kom ik terug om te sterven in haar schoot tot ik gedij in eeuwig dagen rond de bergen van Mañón


5. Sinjoren Buurtvoetbaljoost houtman (Antwerpen (België))

een zelfverklaarde oorlog der gammele benen,een treffen van weinig trefzekere lamme goedzakkenniet meer of minderdan een allegaartje overjaarse miniemen,antihelden van de meestordinaire der vulgaire sporten,het donderdagavondse zaalvoetbal

Is het dat? Ja?Gaan we lachen, ja?

wij, stilisten van het werkmansballet,die gezet vol pret hopen op hét

Hét, die ene overstapdie ene slalom tussen een wirwarvan kromme benendie ene magistrale krulbaldie ene redding op gevaar van lijf en leden

wij hollen, bollen en tollenachter dat balletje aan,en wij doen dat zo eerlijkheerlijk begeerlijkdat de Rik de Saedeleers, Frank Raesen, Evert ten Napelsenvan deze wereld staan te drummen om ons te verslaanom onze wedstrijd te verslaan


We komen allemaal uit de buurtSinjoor, Pagadder, InwijkelingOnderwijzer, airconditionist, bandwerker,tuinman, biersteker, ondernemer en occasionele dopper verenigd op de betonnen grasmatin gelul en gebralin bru, aquarius en duvelin kwajongenstreken

Liberté, égalité, fraternité

Nog iemand iets drinken?


6. pastoraleanna maria (Damme (België))

de ochtend geurt naar grasze oogluikt licht langs halmenstrijkt rond een kromme appelboombereikt de rechte rijen populierendaarginds, voorbij het zicht

de middag trilt in zomerluchtop korenaren en kasseienze blinkt in strak smal waterglinsterlijn tot een belfortdaarginds, voorbij de populieren

de avond komt met kamperfoelieklinkt van kikkers, zwaar voldaan rekken de weilanden zich loom en leggen zich ter ruste onder rooddaarginds, voorbij ‘t kanaal

de nacht brengt door het open raamwitte stilte onder volle maaneen nevel waarin koeien onaardszweven, en reeds de geur van gras daarginds, voorbij


7. retour au siphonanna maria (Damme oostkerke (België))

ach, brugge is niet wat ze wastoen ik haar zag in jonge jarenhaar stenen waard om te bewareneen fenix rijzend uit zijn as

de wereld loopt nu in de pasom naar haar schoonheden te staren met straten vol van handelarencommercie groeit als bloeiend vlas

pas aan de kruising van kanalenvan populieren, westenwindkan ik mijn vlaamse jeugd aandoen

daar ligt een gasthof uit verhalenwaar vlaanderen zichzelf hervindt:ik eet er paling in het groen

.


8. Eiffel + Edison = DisneyHans Mellendijk (Parijs (Frankrijk))

Aan de voeten,de stad zoveel witterin zonlichtgeschitterdan in het hoofd.

De verleidelijkevlieglust weerstaan.Op de top beloond metontmoeting der aannemers.

Zowaar Gustave Eiffel en Thomas Alva Edison ...De ijzertovenaar uit Dijon enthe wizard of Menlo Park.

Mechanica, electronica,La France ontmoet Amerikain wassenbeelden. In eenexperimentele ruimte.

Maar niet tot leven.

In de verte gloren verbeeldingenieursvan Disney in de gezichten.


9. Vergane glorie...Van Mierlo Hugo (Turnhout (België))

was het de winter, de eerstezon of nog het laatste restjesneeuw, ik voelde mij verward gevangen zoals een opgesloten spreeuw en ging rusteloos op pad

ik ging op pad naar straten ennaar stegen, herinneringen van heel ver verleden waar ik gelopen en geslapen, verliefd miskend en soms ook volgezopen mijn leven ooit had doorgebracht

ik ging op pad en vond mijn jeugdalleen nog terug in oude knokenzere knieën en vermoeide ogenop een terrein volgebouwd dat vandaag niet meer het mijne was


10. Mijn stadje, mijn schatjeVan Mierlo Hugo (Turnhout (België))

als je ooit in Turnhout komtwandel dan even in het centrum rondja, kijk in het midden van destraat of daar juist om de hoekhangen gedichten, geschreven op doekeven lezen glimlachend ontspannenverleden jaar werden ze opgehangenmijn stadje is soms toch een schatje


11. Van dingen die komen gaanFrouke Arns (Blankenberge (België))

vlaggen klappertanden strak-gespannen op de oostenwindseboulevard houdt het zich stilachter warm beslagen glazen

sneeuwt het meeuwenop de ribbelakker van het waterwaait een wierig meisjewilde haren achterna

zachtzand, lange schelpen-nagels om te kroelen en te krabbenin haar zakken scherven zomer-licht


12. Le Voyage Au RienHans Mellendijk (De hoge venen & varsseveld)

Naarns was e ewest.Toen ze ‘m d’r naor vroogen.

Met kameraode an ‘t endejaor ’t lief en ’t leed en ‘t wee d’r uut lopen. Middewinter stappen in Ardennense snee. In ’t dal deur witte wieve umgeven, de Roerspróng. Slierten uut de neusgaete, smeltend ies op de tóng.

De wandeling wier ‘m zwoor te mudevan ’t slagmaols stiegen en dan weer dalen.Mangs onder ’t haspelen de starke verhalen.De zörge ónder de hakke vermalen.Maor dan op ens kramp in beide vute.

En toon e ’t andere dal ezeen had, bo wisse.Met in de wiedte zien harbarg in winterse kleur.Lonken de dorst naor la bière trappisteen nam e mooi den ene weg binnendeur.

Hee had ’t mangs wal ezeen.Beren mietereg langs ’t veen.Aover de opgevroren pómpampdan doornopper aover de kamp.

Knaeden deur de dikken drekpolsen e deur ’t water.’t Lak wal of e steeds wietervan de kante leep. ’n Gieter,lekken de schoene. Geklater.Hee zakken dieper weg. Verrek.


Laot de klok van de barak maor luden.Zoegend water onder ’t zoerste zoer.Dan trok e zich d’r uut, ’n hele toer.Laot ons veur ’n damp en grauw huden.

‘T schoem op de mónd,zög zich de longen vól,springend van pól töt pól,belandende e uutendelekop harde bevroren grónd.Toen e de drab van de schoene lilektegen de pöste en de prikkels sloegaoverdech e de tocht en joeg -uut ‘t zicht van ‘t lachende volk,tooschouwers baoven de kolk -schamperend langs rikkenspöstekabaats, kaboengs in ’t rónd.

Bloed op de baodem, buten aosemzöt e zien veurolders daor kieken staon.Naor zien gehampel in ’t veen, ’t angaon.Zee joegen de vaarsen vanuut de vasselsde stal uut, ‘t veld op en sloegende prikkel tegen de verzenen.

Zee hadden ok met hun verzenentegen de prikkel geslagen maor veuralmet hun verzenen in het veld estaonin de pröt gepokkeld en wieter egaon.En hadden ‘m töt zo wiet ebrach.Met de verzenen vaste in ’t veld.


Niet wieter ekommen dan Varsseveld.

Naarns was e ewest.

Nów jao dan.

In zien heufd was ‘téén grote gengeleri-je,op zien best.


13. Drie Lierse gedichtenCasper Koolsbergen (Lier)

1.

Gras tussen de kinderhoofdjes,groen had ik gedachtje te vinden in Lier,vriendelijk voortbordurendop het patroondat de schrijver eens schiep,alsnog stille daden bij zijn woordenvoegend tussen de stenen.

Razende autowielenleggen je aan hun banden.

2.

Vertelselblauwe lucht,helder had ik gedacht je spiegelbeeld te zienkabbelend in de Nethe,koepelend je hemelboven vuurrode daken,spitsvondigrond torens en vanennog dezelfde gedachten spinnendwaarmee de schrijver weefde.

Welvaart vertroebelt je beeld,antennes prikken je lek.


3.

Waar vind ik je nog,schone stad van de schrijver,leesbaar gemaakt met zijn woorden...o ja, tussen hemel en aarde hangendeen enkel straatnaamborddat opeens zijn boekdelen spreekt,onder begijnenvestbomeneen oude vrouw die desgevraagdkostbare druppels put uit haar geheugen.

Maar thuisgekomenpak ik het boek en drink je weermet volle teugen.


14. Groeten uit WatouGert J. Peelen (Watou poperinge (België))

Beste Rutger, wij waren in Watou, punt van de landtong die onze taal nog spreekt. Wij sliepen tussen nacht en

morgen en zagen op het plein met Hugo’s naam. Zijn beelteniswas uitgespaard terwijl zijn stem weerklonk. Verder geen nieuws.

Een meisje en een jongen,amper veertien, speelden het liedje van verlangen rond

jouw kubus. Je kent dat wel. Zij durfden nog niet binnenwant dat is iets voor later.


15. Rad van fortuinFrouke Arns (Brugge (België))

was het te Brugge eind dertiende eeuwdat wij in elkaars voetstappen vielenmijn rokken doortrokken van modder,een hard gelag jouw handenals leer na het looien, zo zacht aanmijn lijfje, je gooide de maan aande hemel, tooide met sterren mijnvlechten, de steegjes ons speelveld,jouw schreeuw in mijn schoot, we lusttenhet leven te hooi en te gras

vandaag zag ik je weer, langs desnelweg met panne, een klapbanddwong je tot pas op de plaats. stap-voets reed ik voorbij en zag in een flitsaan je houding, je schouders, dat rad vanfortuin in je ogen dat jij ons ook wist.ik gaf er een draai aan en zong:amai, wij hebben bestáán.


16. Het gedicht Rendez vous in AntwerpenJean-Paul Bacro (Antwerpen (België))

Ik stond al vroeg op het perronVan het koude Centraal Station.Ik bleef ongerust te wachtenOp zoek naar krullende haren.Een rooskleurige panterLachte me toe, nog onzeker.Ik improviseerde kunstig.Mijn wachtwoord was overbodig.Goeie tijd hebben wij gehad:Drink, pizza, ronde van de stad...Maar ik kon toch niet begrijpenDat zij zoveel moest nadenken.Meisje dat zwijgt is een parel !Was het hier een echt voordeel ?Mijn lieve Kay is toch een vrouwDie van grote warenhuizen houdt.Zoveel jurken en japonnenVielen onder onze ogenMaar een voorschot kreeg haar voorkeurAls kledingstuk voor de zomer.Mooie dag ging te snel voorbijEn ik nam afscheid van KayDie eensklaps wilde opbellenZodat ik haar hand moest kussen.Dikke kussen op haar wangenHeb ik voor later moeten uitstellen.Haar gezelschap vond ik erg fijnMaar ik haalde nog net mijn trein


17. VerrekijkendVan Mierlo Hugo (De Haan (België))

verrekijkend naarberg en dalalwaarheuvels getoptheel spitssoms verstoptbruinverbrandof nog wat roodjesmenig achterkantdoorkliefd met koordjesgolvende gleuvenliggen in ‘t zandverborgen sleuvenaan ‘t exotisch strand

pa, vroeg één van mijn zoontjeszijn ze mooide silicoontjes...


19. Amsterdam - Parijs, via LeuvenKees Godefrooij (Leuven (België))

Om niet bij jou in Parijs te geraken - je gaf Amsterdam nooit meer dan een vier - besloot ik van Leuven mijn huis te makenedoch tevergeefs, ik miste je zwier

ik zou aan de Seine een woonboot kraken maar jij verhoedde dit waterplezier‘dat is verboden, we zijn hier voor zaken en het gezag tolereert geen geklier’.

Jij weet het spleen van Parijs te belichten ‘bestaan als verleiding’ bedenk je zacht ‘de stad zal je bloed aan haar ziel verplichten

zie hoe ze broeit als het toonbeeld van macht zij vormt sinds eeuwen een brug naar gedichtenwant jij bent het dier, maar zij is je vacht!’


20. Sneeuwzang in TeuvenRichard Steegmans (Teuven Voeren (België))

het kraaien van vogels is hoog tegen de heuvelrug opge-houdengeen bodem of boomtakken om het geluid ver te dragenverse sneeuw zingt van geen parels in de oren

velden aan het berusten in spanninggeluid geboren zonder weerkaatsing het spoor aangehoord is verdunning

zo aangeland kent stilte geen muur of snelheidom voorop storm brekend doorheen te stappen

laadt het geweer van de jager zich ploffend in zijn terugslag

op een achtergrond slierten rookbij het daglicht ingedeeld

klokgeluidat op zijn traagst de tijd voller treft

watten van sneeuw soms gelicht uit eigen geluidom als grondtoon stiltes in het dorp te ondergraven


de roep van vreugde om leegte vastgeklonken onder bedelvingwaardeschaal uit witte doek onder het mikken van de schildervlaktemaat voor ontluisteringstemklemmen bij de ontdekking van een sneeuwhol, in strijd met het opdraven van verdonkeringhier schaadt niet wie schopt om ergens aan te ontkomen

als de gevallen vlokken zich aan elkaar kluisterenraakt de absorptie uitgewerkt, draagt het geluid weer verderhoort de wandelaar uit de wind zich al op zijn stappen terug-keren


21. MinderbroedersruiYves JORIS (Antwerpen (België))

Pol groet ‘s morgens de dingen

Dag Albanees op weg naar ‘t Falconplein Dag Pools meisje dat niet in ons land mag zijn. Dag meisje mijn, klein en fijn Met wit poppengezicht van porselein. Dag Poolse porseleinen meid Die wordt opgewacht op de hoek Door een donkere wagen, die toetert en FOOOOOOOOOeeeeetert In de stilstaande straat.

Dag chauffeur die tiert en raast In de stilstaande straat. Dag razende chauffeur Van de dure Duitse wagen. Dag dure wagen die stilstaat In de drukke straat.

Dag waggelende wandelaar Langs wachtende wagens. Waarheen waggelt de wandelaar Langs de wagens in de straat? De wandelaar is te laat, Hij mag niet op straat.

Dag dood vogeltje op de stoep Dag vogel-lief-lijk naast hondenpoep. Poep op de stoep! Op de hoek weer geroep Van de razende chauffeur.


Vogel in de lucht. Dag luchtige vluchtvogel, Vliegende vluchteling Vlugvlerkende vogel Neem dat meisje met je mee. In plaats van de razende man In de BMW.


22. GEDICHT VOOR DAMIAANIna Stabergh (Leuven (België))

Hoe één man de wereld kon veroveren,angst en vernedering ombuigen tot hoopen ogen openen voor onuitgesprokenverlangens om aangeraakt te wordenmet handen en met woorden.

Hoe in elke mens een weg begint naareen ster. Soms met kuilen, bochten enravijnen, met eilandjes vol bloemenglad en razendsnel rechtdoor, of metkraters die ontoegankelijk lijken.

Zo zong Damiaan zijn lied van Tremelotot Hawaï en Molokaï, het eiland vaneenzaamheid. Hij sloot het ene gordijnen opende een nieuwe wereld, waarniemand klom op andermans schouders.

Samen gaven zij alles een nieuwe naam,verzachten de pijn, bouwden een kerk enhuizen, verzorgden bannelingen, werkten in de tuin en op het kerkhof en maaktenmuziek met en zonder instrumenten.

Tot de ziekte stil en ongemerkt ook hemkwam vinden en de graankorrels zichopenden op zijn gelaat. Tussen de rotsenen het water, bij de wortels van de pandanusvan zijn eerste nacht, wou hij begraven worden.

Damiaan de heilige heldvan een wereld zonder grenzen


23. In memoriam Guido WulmsMieke van Baal (Sint truiden (België))

Voor je het weet is het voorbij

Je klapwiekt recht omhoogom zicht te krijgenop wat je achterliet

Je lijf, je diepste zwijgenje felste schrijven

Voor je het weet is het voorbijwaan je je onhoorbaar

Maar zwijgzame vogelsworden het meeste gehoord

Uitgerekend zij.


24. Brussels lofpeter van breusegem (Brussel (België))

Bekend niet enkel om zijn witloof en zijn spruitjes,Naast strips (het journalistje met de kleine kuif),Biedt Brussel schrijversfestivals een vette kluif,Gebraden met sjalot en geconfijte uitjes.

Verlaat de platgetreden paden, lieve luitjes Ga kijken naar het standbeeld van de OorlogsduifOmsmeed door lover van olijf en wingerddruifEn kijk naar voorbij wandelende korte truitjes

En trap net niet in duiveneierstruif. Wat afgedwaaldBen ik, ter zake want het beeld was ver gezocht!

Daar waar Pasquino zijn paskwillen heeft herhaald,En veertien regels van het groot beschrijf gewrocht,

Zijn vogels uit de luchten naar omlaag gedaald,Om uit te rusten van de eindeloze tocht.


25. De HeldenmoedstraatPeter Van Breusegem ( Jette (België))

Een straat in Jette is genoemd naar Heroïsme:De Heldenmoedstraat in een tussenstand van tijd,Herinnert aan de grote massa-sneuvelstrijd,Slachtoffers van agressie en van terrorisme,

Van nazi’s en fascisten of van communisme,Hun beeld is afgeknaagd door tanden van de tijd.De Heldenmoedstraat is tot spijt van wie benijdt,Geen parel aan de kroon van Brussels urbanisme.

Ik heb geen tijd of aandacht voor de wantoestand.Ik rijd er eerst voorbij en kan de straat niet vinden.Het is slecht weer, het regent en ik heb het land,

Aan Jette, in de koude herfst met gure winden.Ik moet op huisbezoek in een bescheiden pand.Het is vandaag geen dag om strijd mee aan te binden.


26. Brussel ZuidstationPeter Van Breusegem (sint-gillis (België))

Komt hij of komt hij niet? Ik zit in mijn Peugeootje.Om zes uur in de ochtend langs de Fonsny laanDe motor draait zodat de ruiten niet beslaanStudío Brussel op ‘t armzalig radiootje

Een half uur over tijd. Genomen in het ootje?Is het wellicht een spoorweggril der Deutsche Bahn?Of is het stel entgleist en van het spoor gegaan?Ik heb de pest in maar ik kan tegen een stootje.

Minuten tellen op het klokje van ’t dashboard.Daar valt mijn blik op de kartonnen dozen;En dat daar volk in slaapt, al komt het slaap tekort:

Een zwerverkoppel van de stam van de daklozen.Ze worden wakker en herschikken hun abort;En blijven bij stationsuitgang wat naverpozen.


27. Manneke PisPeter Van Breusegem (Brussel (België))

Een traliehek, een hoge nis. Zie wie daar prijktHier staat een bronzen Brussels manneke te pissenEr komen bustoeristen zich van vergewissenAl is het allemaal wat kleiner dan het lijkt

Het is hem om het even of er iemand kijkt.Niets stoort hem in zijn eeuwenoude mijmernissen De hand aan het geslacht, het plasdoel niet te missenWijl hij met zijn gezeik de middenstand verrijkt

Vier eeuwen lang geplast in ongebroken zwijgen.Met klaterende straal in ‘t aardse tranendal,Hij kan er blijkbaar niet genoeg van krijgen

De schaterende minimale watervalMet druppeltjes die biggelen en neder zijgenGa lekker door en spat uw plas op het heelal.


28. OperaPeter Van Breusegem (Brussel (België))

Hier zijn we weer verzameld: parelkettingteven!Hier zijn we openbaar en toch geheim te saam.De zangeres staat bij het ruitenloze raam,En zingt dat zij haar web van waan begint te weven,

En straks gaat haar gedrag nog over alle schreven,Want zij zoekt instinctief naar toekomsterfgenaam.De mannen treft in dezen geen andere blaam,Dan dat ze zaad aan eicel over willen geven.

Daar klinkt een GSM en met een zware tred,Verlaat een man de zaal en is dus weggeroepen,Een advocaat of arts daar had ik om gewed,

Of een politicus op weg naar moede troepen,Of voor mijn part naar het onechtelijke bed,Of - hoe banaal - gewoon omdat hij erg moet poepen.


29. Le Vert MontChris Coolsma (Boeschepe (België))

onder het laatste licht van de verdwijnzon vervagen de heuvels naar het ijlste grijs en uit de zwijgende dorpen wijzen vingers naar de lucht alsof daar iets te vinden is ergens maait iemand driftig zijn gras en ze hebben de honden aangezet

het wordt er stiller van

niet zo veel later twinkelen lichten van vuurtorens aan de grens van onze wereld kijk: de sterren hebben zich in de aarde genesteld


30. Atomium, de molPeter Van Breusegem (Brussel (België))

Atomium, metaalkristal van negen bollen,In stevig evenwicht op ronde piëdestal.Een uitvergrote praalwagen van carnavalOmgeven door een wolk van smog en voorjaarspollen

Nu regent het, er vallen oude toverkollenDan komt een lauwe zonnestraal en die valt palOp elke bol die beurtelings weerlichten zalHet Belgische toeristlokaas doet centen rollen

Er komen Aziaten, busladingen volZe trekken met hun fototoestellen te veldeEn sjokken achter een gesloten parasol

Niet wetend wat de kleine lettertje vermeldenOp elke reproductie rust een hoge tolRechthebbende maakt steeds het copyright te gelde


31. Gent: de feestenMarco Molling (Gent (België))

Gisteren gestolen, wat een waanzinmaand!

vanavond in een bloemenbed hervonden nog geen beddenlaken zal geplooid!

ik voel weer het kloppen van de stadherinner mij de jacht door de nachtzij – aangeschoten – raakte mij

ik weet weer hoe de jager zijn wond vergatherinner het mij nu de klokken negen slaan

het vergeesten tussen feesters

ik drijf op een Nijl van in dierlijke vetten gebakken patatten en verscheurde pamfletten van halfverteerde brokken en verscharreld bier doortrokken

zo lang koffie ons Iers verhit in de zon die kil de wallengrauwte toontwacht coma aan de Galgenpoort

en de DJ duwt de DJ duwt de DJ duwt de massa voort


32. kunst is een gibralteesivo (Mortsel (België))

als een aapje op Gibraltarzoekt kunst naar de hoogste topsteeds weer gevoelens wegenals kronkels gelaagdverheven zoeken naar het ultieme van de toptoeristen verbazen voor wathet aapje allemaal kan en doet

het aapje als Gibraltees bewijst zijn nutook al blijft die hangen op zijn trotsniet bewust van een werelddie zegt: we haben es nicht gewüsst

nergens, elders, zoekt men aapjesdie verheven zoekennaar een top die eindeloos lijkt

ik ben een Gibraltees geweestals een aapje op een stoken keer verloren terugnaar de plaats die mij trok


33. Tyne CotJan Theuninck (Zonnebeke (België))

Tyne Cot

toen jullie

naar het front

trokken

waren jullie

levende helden

en nu

liggen jullie

op de heuvel

waar alleen

papavers bloeien


34. Als,..Jana Peeters (Lille (België))

Als het leven simpeler wasdan God in de hemel,en jij je angsten verdreef door af en toe naar mij te kijken,en ik je blik beantwoordde met een zachte rustige wuifkus,zou alles dan zoveel gemakkelijker zijn?

En als mensen in de hemel leefdemet rijstpap en gouden lepeltjes ende zon opkwam voor het ochtend werden de schemering van het waterook op mijn huid zichtbaar was,zou alles dat zoveel gemakkelijker zijn?

En als ik ik niet wasen jij niet jijwie waren wij danEn zou alles dan zoveelgemakkelijker zijn?


35. Last PostPhilip Meersman (Ieper (België))

Late koperstotenschallen

kaatsen doodsboogkaal

poortsblokkennamen

ongevonden onontbonden

ranggeschikt geborgen morgen

daalt de stilte neer Kaas smaakt naar

meer mannen graven grachten

wachten weten meten

afstandskansen kunnen keren morgen

daalt de stilte neer bergen bodies bergen

beitels schrapen stenen

weduwwenen meer mannen recruteren morgendaalt de stilte weer


36. KanaalannalenPeter Van Breusegem (anderlecht (België))

Het zeekanaal loopt langs de kade regelrechtHet water spiegelt een Magritte wolkendekHet glanst, het glundert en het glinstert zinnelijkEen windje heeft er rimpelglimpen op gelegd

Zo ver je kijkt van Molenbeek naar AnderlechtHet breekvlak strekt zich uit, verstild aanlokkelijkEen koele onderstroom schuilt ondoorgrondelijkWat zinkt wordt opgeslokt en later opgedregd.

Van Anderlecht strekt het zich uit naar Molenbeek,Met wolkenweerglans en dan ook weer even zonder,Om beurt verduisterd en verdonkerd. Dan weer bleek,

Het fluisterklotst en flimmerflonkert om de vlonder.Uit vochtige betovering der havenstreekOntsnapt een lied onpeilbaar diep van minnewonder.


37. HAGELANDIna Stabergh (BOUTERSEM (België))

Met de blik op oneindig en vooruitop stap in het land van hagen en heggen,waar herders met hun schapenvan het ene bos in het andere verdwaaldenzonder huis of stal op hun weg.

Waar wolven leefden om roodkapjes insprookjes zin te geven. Waar mythen van reuzen, baronnen en heren zich leendentot namen geven aan dorpen en steden.Het land met in elke porie het zaad

voor een boom. Het fruit in kleurenen geuren van bloesem tot vrucht;Het land dat de schaduw,het vermoedenvan andere landen in zich draagt.

Waar je met sneeuw op de heuvelsdoor Klein Zwitserland dwaalt.Of Frankrijk met druiven op warme bodem, met de kleur van roest engesmolten ijzer, in golven alsof de zee

pas teruggetrokken, gestold ligt vanaan de horizon tot aan de rivier.Terwijl de Kelten in Ierland stenentot muurtjes hadden gestapeld,verzonnen zij hier meidoornhagen.


Zoveel dromen, zoveel omfloersteschoonheid tussen neveldraden bovengras als de zon boven de heuvels klimten kasten en kapellen op haar routemet een verhaal verbindt.


38. GEEF ALLE KINDERENIna Stabergh (BEKKEVOORT (België))

Geef alle kindereneen korf vol rozenblaadjeseen verhaal op elk bladen tijd om kind te zijn.

Geef ze een schaalvol bessen en geurige oliënherinneringen en vreugdein spel en aanwezigheid.

Laat de kinderen levenmet hun lievelingskleurenzonder angst voor de pijndie uit wonden stroomt.

Laat de grondvesten bevenvoor al wie de levensdraadvan een kind aan stukken snijdt,de veren rukt uit hun veilig nest.

Geef elk kind de tijdom kind te zijn.


39. ERFGOED VAN CHOCOLADEIna Stabergh (DIEST (België))

Tussen de Halve Maan en de Hof voorBegijnen: een droom van zwemmen inchocolade, onder een hemel vol engelen-vleugels met boorden van Chanel.

Op de Heizel bij de tuin van Vier Seizoenenen het Atomium: paviljoenen vol chocolade.Ook Ridder Jacques op zijn steigerend paardmet zicht op de wereld van 1958 en later.

Diest en een paar andere steden wistentoen al wat erfgoed was en wat bedoeldvoor zes maanden is nu de vijftignabij: bestemmingswijziging van gebouwen.

Samen met het geloof van toen in vrede,vrijheid en vooruitgang, wordt het oude Jacquespaviljoen bijna identiek bewaardaan de Omer Vanaudenhovelaan.


40. GEETBETSIna Stabergh (GEETBETS (België))

Langs weerszijden van de Gete, op de grensvan ich, mich en oech ligt Geetbets. Wellichtouder dan de stenen ‘dissel’, zesduizend jaargeleden gebruikt om bomen en struiken omte hakken. Het dorp waar Godfried Wendelen

pastoor werd nadat hij de wereld had bereist,de sterren benoemd en in Latijnse verzen overmanen, eclipsen en slingertijd had geschreven.Tijdgenoot van Rubens, Galilei en Descartes.Ergens het begin van een groot verhaal.

Iemand had in de tuin van de pastorie een ginkgo peplant. Vol sappen die de stromenversnellen en de geschiedenis een geheugengeven. Mogelijk een exemplaar van de eersteboom in het prehistorisch landaschap.

Hoe onder die Chinese tempelboom tegeneen achtergrond van sterren de verhalenvan een dorp de verten naderbij brengen,ook de kinderen tillen tot die eerste stap ommee richting te geven aan het verlangen.

Blauwe reigers, wilde eenden, duiven en waterhoenders spiegelen in hun vluchtde vijvers van verdwenen kastelen met het Warandebos als laatste getuige.Hier werd Thomas Preston, een Ierse


verzetstrijder, Heer van Betz. Hier kwamWillem van Oranje, Koning van Engeland,de streek verkennen. Inspecteren. Jarenlater het klooster van Oriënten plunderen.Hoe onder een Chinese tempelboom

de kinderen met sterren in de ogen elkaarsverte dichterbij halen. Met hun verhalentouwladders vlechten tussen ontelbaremensen over alle grenzen heen. Ruimtevoor al de sterren in kinderogen


41. LUBBEEKIna Stabergh (LUBBEEK (België))

Midwinter met pakjes en slingers in de bomen.In gedachten vliegen met de Prins boven het landvan kleine en grote heerlijkheden.

Rijden in verlichte kamers, sfeer scheppen enelkanders wereld verkennen. Door bewasemde ruiten jezelf zien in dat andere huisaan de overkant van de straat.

Ooit woonden hier Alvermannen onder de beukbij de tumulus. In en met hun verhalendansend op de oever van de rivier.

Zoveel te zien. Brouwerijen, het bed van Napoleon,kermissen langs weerszijden van de grote baanen het Chartreuzenbos naast al wat de stadook bezat. Zelfs een mosterdman.

Beken. Bomen. Bergen. Personen. Samenhet land van professoren en doktorenvoor grote en kleine kwalen.

Land van hagen en heggen waar kinderenkunnen dromen van kastelen, prinsenen Mega Mindy’s in alle bomen.

Land waar Conscience passeerde en woorden en beelden verzamelde voor zijn latere verhalen.


Land waar Clem Schouwenaars genietendzijn laatste woorden schreef. Opde achtergrond de gedachte:

Altijd zal iemand herinneren watop de kleine, op de grote wegen ligt,in elke mens een plaatsje vindt.


42. SINT DAMIAAN VAN MOLOKAIIna Stabergh (TREMELO (België))

Damiaan kende de wegvan hart tot hart, van hiernaar Molokaï.

Sprak de taal van ogen enhanden, heilig en gewoonin elk gebaar.

Ook toen de graankorrelszich openden op zijn gelaatbleef hij groeien.

Zie hoe dat ene wonderzijn sporen trekt in allerichtingen, eeuwig voort.


43. BIERBEEKIna Stabergh (BIERBEEK (België))

Zoals een boom, een birre of bron zo wijstde watertoren de weg naar het dorp,de kern waar een eeuwigheid geledenhet diepe borrelen ontsprong.

Een zomerlang aan de hand van bewoners,nu en vroegere tijden, dwalen door holle enbinnenwegen, luisteren naar verhalen overwijn en bier en het lege glas van Keizer Karel.

Hoe Mathildes’ voorouders hier hun eerstestappen hadden gezet. Vele stedelingennaar de gordel tussen werkplaats en dorpgingen om er te wonen en genietenvan ruimte en rust.

Van verhaal tot verhaal in mensen,gebouwen en bomen sporen trekken.Horen dat Kamillus, Zalige Walter,Hilarius en Hermelindus weer levenin de namen van erfgoed en borelingen.

Van Noord naar Zuid, kleine hand in grote hand,wandelend langs beken en rivieren door het boekvan landschappen, zien hoe de kleuren vande regenboog in bloemen, vogels en vlinderszich spiegelen in kinderogen.


Hoe in dit Darwinjaar, vanuit de eerste kiemenin moeras en rivier miljoenenjaren oudeschelpen, vissen en kikkers, dichterbijdan de Galapagos, ook het Hagelandlicht werpt voor wie wil zien.

In gedachten grenzen verleggen, verder reizendan de wereldbol op de watertoren en telkensterugkeren naar Bierbeek en de borre,bron van rust, levenslange verwonderingen gorgelend verlangen.


44. GLABBEEKIna Stabergh (GLABBEEK (België))

Het dorp op het kruispunt van wegen, zit nog versin mijn geheugen. Ik heb de dagen niet geteld die ikals kind met vader mee mocht rijden in de Hagelander wielerkaravaan. Sigaretten gooien was nog niet taboe.

Zoals op sepiafoto’s blijven verhalen uit de kinderjarenbewaard. Levende schakels langs de wegen die wij gaan. Hier hangt dauw boven de weiden en de koeien van wie de melk met karren naar de melkfabriek werd gebracht.

Nu bloeit uitdagend en vruchtbaar De Roos op de ruïne. Tussen de torens van het verleden en oude kastelen, nu een Arcadia voor late rustmomenten, bladert men door verhalen en schilderijen van Magritte.

Hoor jij ook het fluisteren van de bomen en de vogelsdie hun taal hebben aangepast? En ruik je de bloesemsvan de appelbomen en donker fruit dat straksom de hoek wordt gewogen en geveild?

Voeg aan paarse jasmijnen, rozen en appelbloesemseen vleugje geheim toe en meng zoals in Grasse een eigen parfum: Glabbeek in en flesje voor wievan ver komt voor schoonheid en heimweegeuren.

Kijk hoe hoog en groen de kathedralen langs de weg.Zo anders dan de bossen met labyrinten in het middenvan elk leven, met vogels die lokken en hazen die sneller lopen naar waar de bomen in de horizon overgaan.


Langs hier liepen de Romeinen, de kruisvaardersvoor Godfried naar Jeruzalem, kinderen, kunstenaars,wielertoeristen en wandelaars om zich even Godin een geurige wereld te wanen.


45. BruggeMarlise Joubert (Brugge (België))

onthou jy ook die vaart deur kanaledie onvertaalde eeue van Bruggetoegemessel met miljoene steentjiestrapgewels en kei:

op Simon Stevenplein sit ek weer na meer as dertig jaar

ek eet garnaalkroketteen jy ŉ pasta carbonaraons word verruk met kaleidoskopiesetonele van Enzor met intieme kersligkamers van Rik Wouters

maar wat het gewordvan die ou gekromde vroutjiessoos swart swane langs stegiesal hekelende aan Belgiese kant

die stad sluit ons toe in skilderye van klipin versierde nisse staan Maria-beeldjieswinkende na goue vrede

alles was vloeiend soos akwarelle in die oëwaar sal dit stol waar sal dit vassit later

rooiwangkinders skarrel oor die koue pleinŉ perdekoets droom verder oor ŉ brug


onthou jy die vaart deur klotsende muredie mos op die rug van ons woorde

die sneeuende eende langs kanale van gister

onthou jy nog


46. BruggemanieLouis Esterhuizen (Brugge (België))

moenie vergeet nie, maar jy staan vierbeen vas op die simon stevin-pleintoe veertien horlosies in veertien torings

gesinchroniseerd na die twaalf toe spring –slaggereed staan jy met haar in jou arms in die aftel op die plein en voel

deur haar baadjie en jas die loomte,die desimale komma waarvan simon stevin(onder andere) die uitvinder was

in die drywende nasleep van ’n eeueoue

verwaarlosing, die versteende droomwat nou ’n stad geword het met eksieperfeksie verordeningemoenie vergeet nie

jy voel jou ontuis hierjy voel afrika


47. De Touareg van StekenePhilip Meersman (Stekene (België))

De Touareg van Stekene schuiftkaravaantrekkendin de mistige morgendauwover gemaaide veldenlangs koeverlaten weien.Verweg loeit het vergeten rundhaar eenzaamheid bijeen.De kameel kauwt groenongeïnteresseerd grenssprietentijddodend bewust potenplaatsendin voorgetrokken zaaigleuven.Melkslierten omarmen klamoplossend het wegschrijdende silhouet.Arthuriaanse graalgedachtenweerspiegelen zusterfeeïgontknoptgroene wilgenwachters.Een zwakwakkerende zonworstelt moeizaam stralendoor de matgesluierende wattenwolken.Witgouden priemt een straaltje warmteeen dromende merrie wakker.Ze hinnikt verdwaast en graastschouderschuddend de exotische beeldenweg.


48. HERKOMS: ANTWERPENMarlise Joubert (Antwerpen (België))

vlug ek uit die erosievan barbiturate weet ek ookdaar was Antwerpen ons nagtesaam in Amper Elders-gastehuis:

ons verloor ons jare van herkomssak af in vervloë argitektuurbesoek alle kunsmuseumseet crispy wafels met roomuitsmijters of ŉ kippe kroketstap oor De Groene Plein en altydwas daar vlokke warrelende sneeu enkels wat knak trappe op en afen die bloed van my nageslag sypelal hoe verder wegword lig soos sluiers watervlaktes sterf

iewers op die kaggelrak in ŉ kroegstaan ŉ koperketel waarvan die verhaal roesgeslote bly

ek het verlang na landskappe uit ons vorige lewe na rotse en bergeen ŉ wilde see langs uitgerolde strande

na die duiwe in ons tuin

in die stadskouburg was ŉ rou-registerom ŉ laaste groetwoordneer te skryf aan Hugo Claus


49. LenteLouis Esterhuizen (Antwerpen (België))

Dat jaargetye bestaan, is nodig, Heer, dink jy siniesterwyl vriend Peter sy prysvers lees tydens die opening van ’n nuwe gebou vir het Vlaams Fonds voor de Letteren –

Julle hoor van die somer wat visryke waters is.Van die herfs wat witte uilen sneeu terwyl die dood aan deure pluk. Winter se kwyldrade teen ’n ruit. En dan, uiteindelik, is dit lente

se beurt: die verdwaalde lied van ’n nagtegaal, boeke wat bome word. Julle loop deur kamers vol befondsde titels, kyk na rakke met vars ammunisie gepak in ’n toegewyde aanslag

op vergetelheid. Retireer oplaas na buite. In ’n skuilhoek staan julle en rook terwyl ’n yswind sy reën straataf dryf –

Om te rook, is eintlik maar om altyd apart te wil wees, sê sy en ja, deur die venster kyk julle na die bondels om tafels, die praatjies

wat beleefd geskommel word in ronde glase. Zet het raam eens open, liplees sy die gemonteerde vers

teen die muur: Nu wij nog bestaan, fluister jy die mantra van afwesiges


en stuur ’n gebluste fakkel die donker in.

*

Twee nagte tevore het dit soos noudroewiglik gereën toe Hugo Claus besluit het.Genoeg is genoeg. Hy het na die muurgedraai en – soos afgespreek –

gesterf. Vir ’n oomblik al die stratewat maande lank om sy hospitaalkamervergete lê, hul waardigheid ontneem: Meester van het levenkoos het uur van zijn dood, proklameer al die koerantopskrifte dié nuus –

Blaai om. Na gedane sake.

*

Hier het Herman de Coninck gebly,beduie Peter na ’n huis terwyl julle na afloopvan sy voorlesig deur ysreënkroegwaarts

koes. Dis ’n gewone huisin ’n gewone straat. Die kroeg se naam is‘t Hof van Ellende en by die deurbied ’n Hugo Claus-gedig teen die ruit

tydelike toegang tot gebottelde troos –


*

Nu nog vergeet ik weer de goden en hun ministers,zij is het die mij versplintert, veroordeelt en vergeet,zij van alle seizoenen maar vooral van de winterwant zij word mooier, kouder naarmate ik verder sterf.


50. Onze vos kent geen grenzenEddy Van de Velde (Sint-Gillis-Waas (België))

Waar de zon zich spiegelt in de Saleghemse kreken,populieren ruisend tot je spreken,waar schapen grazen op de groene dijken,je over de Turfbankenpolder uit kan kijken.waar vlinders wemelen in bloemrijke ruigten,de rietvelden eerbiedig voor je buigen.

Na hun zwerftocht door het Oost-Vlaamse land,zijn hier de vossen aanbeland.En al zagen zij een statige molen of een idyllisch bruggetje op hun pad,hier is de vos zijn ware habitat:Het Panneweel, de Geule, de Krekeldijkhier heeft de vos zijn doel bereikt.Dit weidse landschap, zo enig en zo puur,hier is de vos nog één met de natuur.

De zon verwarmt zacht zijn donkerrode vacht,de neus in de wind voor al die geurenpracht,turend over de vlakten, speurend naar een buit,de oren spits, opmerkzaam elk geluid,kijkt nog even achterom, wordt niet meer opgejaagd,hier krijgt de vos de rust waar hij om vraagt.

Hier zal onze vos de passie preken,al de grenzen openbreken,van de vrijheid kunnen dromen,om hier beeldig thuis te komen.


51. Een boterham met eenzaamheidPeter Van Breusegem (Brussel (België))

I

Daar ga ik om mijn half gesneden witjeGenoeg voor ‘t avondmaal en een ontbijtHet zorgt voor een verpozing en een ritjeEen adempauze en een kort respijt

En ook al neem je nog een zeven granenMet hout gebakken op de ovensteenJe kunt er niet veel langer meer om heenStraks eet je brood belegd met zilte tranen

De stemming smeult weer op het laagste pitjeEr is een vraag die in mijn vezels snijdtLaat mij nu weten toch ik bid jeO zeg me godverdomme waar gij zijt.

II

Diep opgeweld uit klieren en organenEen zondvloed die vertrekt uit grote teenLangs bekken, wervelzuil en schedelbeenEen golf die zich verspreidt langs zenuwbanen

En dan snik ik het uit:Waar zit jeWat deed je zoal in de tussentijd?Sta je of lig je, waak je of pit je?De vraag die me aan stukken rijt.Er daalt een waas neer voor de oogmembranenEen snik mondt uit in oeverloos geweenEen zuigelinggekrijs in volle speenEr biggelt vocht uit openstaande kranen


III

Weergalmend lang vergeten zomerhitjeDe eeuwige terugkeer van ‘t voorafgeganeWaarom nu weer dat weemoedmelodietje?Met wroegingbommen en met spijtvulkanen

Ik eet mijn maaltijd moederziel alleenEen sneetje broods. Een plak verlatenheidGepekeld en gekruid en toebereidBesprenkeld met gemalen steen en been

Het smaakt naar kalk bestrooid met poederkrijtIk wil het nu wel weten, toe, waar zit je?Ben je gelukkig ergens en geniet je?Steeds weer dezelfde vraag die nimmer slijt.

Slot

Al ween ik zeeën vol en oceanenEn huil ik als de stormwind van orkanenIk eet mijn boterham met eenzaamheidMet steeds die ene vraag er in geheid

En dat al sinds de dag dat je verdween.Wat dreef je en waar ging je heen?Hoe ben je en wat doe je en waar zit je?Ik wilde je nog wel maar je verliet me


52. WatouMarijke Oomen (Watou (België))

Ongemerkt een grens overschrijden,spervuur van teken en beeld.Aan spanten het transparant van webben,in het gebint beeft spiegeling van licht.Zon valt door takken, rafelende voorhang,verft in gouden banen het verval.

Op het oud slagveld, rustplaats, monumentvoor de vergetenen van dit zandlemig land- langs worteldraden aan het leven nog gehecht –staat hier de barricade van de taal,in lichtweefsel het uitgebroken beeld.


53. GEMPEIna Stabergh (TIELT-WINGE (België))

Er was eens,neen het is geen sprookje,een watermolen, drie haringen en een kloosterop ‘s Heren-Eiland niet ver van de stad.

De molen draaide dag en nacht het water,de wind bracht verre verhalenop de rug van paardennaar ‘De Drie Haringen’naast het klooster.

Daar leefden de acht dochters van Reinier van Udekomen andere juffrouwen samen onder priorgezag.De grond was moerassig,het drinkwater beperkten het hoefgetrappel leidde afvan hun dagelijks gebed.

In een bos aan de overkant,tussen vogels en konijnen,werd een nieuw klooster gezet.Even later sneed de grote baanGempe middendoor.

Het klooster werd kasteel,de afspanning is verdwenenen de molen draait traag en zingendhet water uit en in de Wingebeek.


54. Van Molenbeek naar AnderlechtPeter Van Breusegem (Sint-Jans-Molenbeek (België))

Het zeekanaal loopt regelrechtVan Molenbeek naar AnderlechtHet is voor een getrainde loperNiet ver vanaf Sint-Jan de doperDe leeggeroofde ToekomststraatKoolmijnenkade, desolateResten van de industrieEen puinhoop en een krot of drieWat vreemdelingen en migrantenAsielzoekers die lanterfantenIn toepassing van volkenrechtVan Molenbeek naar Anderlecht

Van Anderlecht naar MolenbeekDe wind die naar het Noorden weekHet fonkelen van roerend waterEn fluisteren van stroomgeklaterEn in de kraag van de brugstijlenDaar wou wat drijven en verwijlenEen plastic fles was aangespoeldEen kinderschoentje losgewoeldEen sokje veeleer dat daar dreefEen voetspoor in het water schreef.Een bang vermoeden hield geen steekVan Anderlecht naar Molenbeek.


Van Molenbeek naar Anderlecht,De voettocht vergt een schoengevechtGezien de scheve tegelpadenDe glasscherven, de steile kadenNeem nu het brokkelend cementDe roest, het hondenexcrementHet water ligt horizontaalEn loodrecht staat lantaarnpaalHierover ligt het Klein KasteeltjeDe hele wereld in een beeldjeWaarom gaan we naar Anderlecht?Want Molenbeek was ook niet slecht.

Van Anderlecht naar MolenbeekAlsof je naar het Noorden keekEen aak met op de stevenplechtEen vrouwenboezem aangehechtVoer in een rotvaart ons voorbijDe Marie-Ange, een harpijMet in haar kielzog klotsgeruchtVoorbij met pluim vol dieselluchtEen groene Nissan op het dekMet imperiaal en fietsenrekHet maakt een mens geheel van streekVan Anderlecht naar Molenbeek

In Molenbeek is het GerechtEen moordenaar uit AnderlechtDoor speurwerk op het spoor gekomenHeeft hem in hechtenis genomenEen griezelig sluipmoordverhaalEen seriemoord met groot schandaalHet pand van Pandy staat er nog“Want Og, de Koning van Magog,”De zelfverklaarde theoloogLoste zijn prooien op in loogHij loog, maar was naar later bleekDe wurgengel van Molenbeek


De vaart buigt af in AnderlechtIn Molenbeek was hij nog rechtDaar wordt het water een stuk smallerEn dit lied wordt ook steeds mallerBespoten schutting, kraakgebouwDe plannen op het weefgetouwVernietiging op grote schaalVerwaarloosd oudstadsareaalIk heb mijn lenzen uitgedaanEn ben dan maar naar bed gegaanTableau vivant en levensechtMijn bril ligt nog in Anderlecht

Van Molenbeek naar AnderlechtHet water spiegelt wolkendekHet glanst en glinstert zinnelijkHet fluistert, het krioelt en flonkertOm beurt verduistert en verdonkertEn zingt een lied onpeilbaar diepVan wateroppervlak dat riepDe koele onderstroom die loktDie adem in de luchtpijp stoktGeflonker en dan donker goudForever young en eeuwig oud.Van Anderlecht naar Molenbeek


55. Brussel SchumanPhilip Meersman (Brussel (België))

De Kraai krijstgraaiendover Schuman square“remember me”keelt de langhangendeBerliamontbanner“Aids is still among usProtect yourself”Wetstraatgroen gillen d’ochtendlichtenstichtende literatuurcondooms zijn niet duurdoch duurzaam.

Eenzaam wachteen mistverlangende pendelaarop zijn Waverse LijnOntmaagdoverstijgtde vakantieverlangende ochtendvluchtde Brusselse buildingblokkenterwijl Oranginaogendde zon zichzelfwakkerworstelt.


Nog even even nogvoor de schemersmogzich loswriktvan de CinquantenaireLe Drapeau Belgewappert dapperde joggendeneen rondje meer toeex patria hollenz-ehun homegedachten nagisteren scheeneen rondjemeer makkelijkerbinnen te lopenlopen hopen hopenop maandagmorgenmails.


56. Schwarze Löcher Hans Mellendijk (Oberhausen (Duitsland))

Landmarkin hetland derMarken.

In de orendiep geruis.

Euro’sconstrueerdenheelal op aarde.

Heelal op aardediepte in omhoogzwart gat, nevel zoogons de sterren in.

Bijna thuis.

Buitenland_8feb_v1

Documents

Transcript of Buitenland_8feb_v1