Build My Dream 2011

Opdracht 6

Door Sims2SNFKGGH

Hèhè, hier is dan eindelijk mijn inzending! Het is echt met de hakken over de sloot als het

gaat om de tijd, maar ik heb het gehaald! So here I am!

Ik kan het amper geloven. Ik zit gewoon in de finale! De vorige opdracht was met dezelfde

deelneemsters en dus dezelfde tegenstanders, maar ook dezelfde vrienden. Het is natuurlijk

zo dat je nooit weet wanneer je er zelf uit gaat, laat staan met wie je in de finale terecht-

komt wanneer dat blijkt te gebeuren. Iedereen hier op LJ weet wel ik aardig goed bevriend

met zowel Anne als Sandra ben (en natuurlijk Marieke ook!), vooral door de RRL, en dat we

regelmatig contact (al is ‘t af en toe wat minder door de drukte van school). Wat ik dus

eerst weer wil zeggen is dat ik jullie ook veel succes wens, Anne en Sandra! Ik gun het jullie

net zoveel als mezelf om te winnen! =D Tenminste… als Anne nog mee had gedaan, had het

zin gehad om dat te zeggen. Zoals sommigen misschien al meekregen is dat dus niet zo…

Deze opdracht was wel ietsje pittiger dan de andere opdrachten. Ten eerste was de op-

dracht om een heel huis te bouwen en dan ook nog wel voor iemand die je kent! Humpf. Ik

kan wel eeuwig doorgaan met de inleiding. Simpelweg omdat ik te nerveus ben jullie de

rest nu al te laten zien. Maar ja, helaas kan het niet bestaan uit alleen een praatje. Nou ja.

Helaas… Helaas…? Nee, toch weer niet! Want ik ben natuurlijk weer helemaal blij dat ik het

huis af heb en het zou zonde zijn het dan niet te laten zien! Dus klik gauw rechts van het

scherm, dan kunnen we verder! Veel lees- en kijkplezier gewenst iedereen! =D

De torenklok verder op in de stad sloeg één uur toen Ilse haar boek met een zucht dicht-

sloeg. Dat het zo laat was, maakte haar niet uit. Al moest ze er morgen op tijd uit omdat ze

nog zoveel te doen had voor de zoveelste opdracht af was – het boek was uit. Het einde was

er. Ze had het geweten en ze had er zelf voor gekozen er zo snel doorheen te lezen, maar

toch…

Geklop op de deur tegenover haar bed deed haar opschrikken. Meteen zat het hart haar

in de keel. Het gevecht van het slothoofdstuk spookte nog door haar hoofd. Met een ruk

keek ze op, recht in het gezicht van Heleen. Haar haar stak alle kanten op en haar pupillen

waren klein van het plotselinge felle licht. Boos en hoofdschuddend sloot ze de deur weer.

Oké, eerlijk was eerlijk. De vakantie was alweer een week voorbij en toen had ze ook al

een paar keer ‘overgewerkt’. Maar je kon niet nageven dat er weekenden waren waarbij

doorlezen tot middernacht toegestaan waren… Toch?

‘Humpf,’ deed Ilse en knipte het lampje op het bomvolle nachtkastje uit. Morgen maar eens

verder zien. Heleen had tenminste niets gezegd over het feit dat haar dochter nog zat te

lezen. Dat kwam vast omdat ze Gide niet wakker had willen maken terwijl ze op weg van de

wc terug naar hun slaapkamer was gegaan. Hij sliep nu eenmaal al licht van zichzelf uit.

‘Morgen weer een dag,’ herhaalde Ilse honend de standaard woorden van haar moeder.

Natuurlijk zat er wat in. Maar waarom zou je wachten met iets af te maken tot morgen?

Die ochtend werd Ilse eraan herinnerd. De alarmbellen gingen zowel in haar hoofd

als op haar mobiel. Het feit dat het nog amper licht was buiten hielp daar alleen maar aan

mee. Even dacht ze dat het een doordeweekse dag was, dat ze zo naar school moest. Maar

dat was niet zo. Tenminste één reden om er meteen uit te komen.

Wat zei ze? Dat was heus niet de enige reden. Vandaag was de dag dat ze naar het huis

mocht gaan waar zich de afgelopen vele weken haar tijd in had gestopt. De ene dag wel, de

andere dag weer niet.

Zo herinnerde ze zich nog dat ze in de herfstvakantie twee nachten had doorgewerkt.

Twee? Waren het er geen drie geweest? – Hoe lang dan ook; Heleen had het niet kunnen

waarderen. Een ondeugende grijns verscheen op Ilses gezicht. Er waren namelijk ook dagen

geweest dat ze haar moeders gezeur op slinkse manieren had weten te omzeilen. Daarover

voelde ze zich nog steeds zelfingenomen.

Ze stond zo te grijnzen tegen haar spiegelbeeld dat ze opeens besefte dat ze zich moest

haasten. Zonder koffie ging ze de deur niet uit. En als ze nog koffie wilde zetten, moest ze nú

naar de badkamer om te douchen en haar haren te doen.

‘Zucht,’ zei Ilse tegen haar spiegelbeeld. ‘Wees maar blij dat jij de hele dag alleen in de

spiegel zit en niets hoeft te doen van wat ik allemaal moet – en kijk niet zo dom!‘

‘Goeiemoggel?’ Er stak een kaal hoofd om de deur – Gide. ‘Alvast speeches aan ‘t oefenen?’

Op haar weg naar het huis van haar vriendin genoot Ilse altijd keer op keer van de vele

huizen. Het was slechts een klein stukje door de binnenstad en daarna was het vrijwel het

hele stuk door de bossen en het park. Het park waar ze zo van hield en waar ze de lekkerste

koffie hadden. Het liefst was ze nog afgestapt ook, maargoed, daarom was ze niet hier.

Het park had een perfect paadje waarvan slechts een aantal Sims wisten. Op die manier

kwam je uit in een smal steegje dat er altijd voor zorgde dat je dacht dat je je in de bush-

bush bevond. Tenminste, zo beleefde Ilse dat dan. Dat paadje was geen geweldige weg

omdat ‘ie uiteindelijk doodliep, maar het paadje kwam tevens uit op een reeks huizen. Zo

ook één van de huizen waar zij moest zijn – daar waar het allemaal gebeuren zou vandaag.

Uit haar broekzak diepte Ilse een sleuteltje op. Het poortje was zo laag dat ze zich wel-

eens afvroeg of het überhaupt zin had. Als je echt binnen wilde komen… Ach ja. Het ging

om de veiligheid van de kinderen. Tenminste, dat is hoe er hier in dit huis over werd gedacht.

Even hield Ilse halt. Er stond zoveel groen in deze tuin dat de boel soms moeilijk was te

overzien – zelfs voor een HSP. Met haar muziek uit was er slechts het geluid van vogels te

horen. Behoedzaam wierp Ilse een blik om zich heen.

‘Wacht eens,’ mompelde Ilse in zichzelf. Hier klopte iets niet. Het was hier gewoon stil. Het

was dan wel ver van de stad vandaan, maar toch. Met drie kinderen die stuk voor stuk buit-

enspeelden – of ze nou vier of acht waren of er tussenin – was het te stil.

Op het moment dat ze zich omdraaide om haar fiets schouderophalend weg te zetten,

klonk er een luide schreeuw achter haar en het geritsel van bladeren. Tussen de coniferen

kwam, met enigszins wat moeite, een blond jongentje tevoorschijn met grijsblauwe ogen.

‘Joël…’ begon Ilse langzaam. Maar het was al te laat. Met nog zo’n oorlogskreet stortte Joël

zich op Ilses rug. Zijn rode gympen zette hij op de stenen muur en drukte zich omhoog zodat

hij op Ilses schouders kon zitten.

‘Voorwaarts mars!’ Gilde hij; zijn manier om te laten merken dat ze hem had gemist.

Lachend keek Ilse omhoog. ‘Ook hallo,’ mompelde ze. Het normaal zo verlegen jongentje

lachte zijn stralend witte tanden bloot. ‘Ik vond het al stil.’

Een meisje met golvend bruin en lang haar kwam de hoek omrennen. Langs de heggen

voor de eetkamer op, het pad langs het basketbalveld op. Het eerste wat ze deed was met

een hand haar haarband goed doen. Met een zucht stond ze stil voor Ilse en Joël.

‘Hai,’ mompelde ze effen. Ze was duidelijk verbaast Ilse hier te zien. Met haar zes jaar was

ze slechts twee jaar jonger dan haar broer Joël en over het algemeen minder verlegen, maar

wanneer er onverwachts Sims over de vloer kwamen…

‘Hoi, Tess,’ groette Ilse vriendelijk terwijl ze bukte om Joël op de grond te zetten. ‘Waar is

de rest?’ Ze wist dat hun vier jaar jonge zusje Liz waarschijnlijk niet buiten te vinden was. Zij

was de minst drukke van de drie kinderen en eigenlijk ook het meest verlegen kind van hen.

Twijfelachtig keek Tess van Ilse naar Joël en terug. Deze dame mocht voor haar dan wel

zo goed als volstaan als ‘tante Ilse’ omdat het zo’n goede vriendin van haar moeder was,

maar… maar toch. Zij wilde niet vertellen wat de bedoeling was. Dat moest Joël maar doen.

Iets dat leek op een miniem lachje brak door op Tess’ gezicht voor ze zich met een ruk

omdraaide en ze de tegenovergestelde kant oprende van waar ze vandaan gekomen was.

Rennend langs de boomhut en de heggen die perfect op hoogte waren geknipt zodat ze

het zicht niet belemmerden vanuit de woonkamer, rende Tess met twee treden tegelijk de

kleine trap op naar de achterdeur.

Vragend keek Ilse Joël aan.

‘Waar sloeg dat op?’ Argeloos om het feit over hoe het over zou kunnen komen op het

zoontje van haar vriendin keek Ilse Joël aan.

Het blonde jochie schudde zijn warrige bos haar en volgde zijn zusjes voorbeeld; hij sprintte

weg in de richting waar zij vandaan was gekomen.

‘Dat kan ik niet vertellen!’ Riep hij over zijn schouder voor hij om de hoek verdween.

Hoofdschuddend liep Ilse achter hem aan. Ja hoor, het was weer zover. Ze was weer in

één of ander spelletje van de kinderen gelokt. Grinnikend en niet eens haar best doende om

Joël bij te halen of bij te houden vroeg ze zich af waar Tom in godsnaam uithing. Hij moest er

toch iets vanaf weten als hij ook in het complot zat van dit alles? Want hij zat toch in het

complot?

Een frons verscheen in Ilses voorhoofd toen ze besefte dat dit weleens van Joël, Tess en

Liz zelf uit zou kunnen komen. Misschien hadden hun ouders er wel niets mee te maken.

‘Stelletje kinderen,’ mompelde Ilse grijnzend alvorens ze haar tocht naar de voortuin voort-

zette – ze had er niet eens erg in gehad dat ze stil was blijven staan tot nu toe.

De rest van de tuin lag er nog altijd even netjes bij als altijd. Dat Tom zijn eigen

restaurant had viel echt niet te zien. Het was nu ook weer niet zo dat de moeder des huizes

zulke groene vingers had – al had het wel haar voorkeur gehad dat er veel groen zou zijn op

op het moment dat ze Ilse had laten weten dat zij en Tom zouden gaan trouwen. Ze

herinnerde zich dat nog maar al te goed. Nee, dat zou ze nooit vergeten. Onbewust grinnikte

Ilse opnieuw terwijl ze een blik opzij wierp door het keukenraam. Misschien was daar

iemand te bekennen?

De keuken zag er net als de tuin hetzelfde uit als altijd: alsof erin geleefd werd maar

tegelijkertijd netjes en onderhouden. Dat was klaarblijkelijk het enige wat er niet veranderd

was in de tijd dat ze hier niet was geweest. Met uitzondering tot een normale zondagmiddag

was er niet één Sim uit het hele huishouden te bekennen. Opnieuw leek het alsof er nie-

mand thuis was ofzo. Ilse wist wel beter.

De overeenkomst tussen katten en Ilse was snel gelegd als het ging om schichtigheid.

Roerloos bleef Ilse staan toen ze wat vanuit haar ooghoeken naar voren zag flitsen. Te laat.

Lucky, de teckel van het gezin, sprong heftig keffend en blaffend tegen Ilses enkels.

‘Rustig aan jongen,’ verzuchtte ze. Ze was heus wel honden gewend en echt niet bang voor

een hond en al helemaal niet met het formaat als deze. Daarom juist gaf ze het niet graag

toe, maar Lucky bleef haar verassen.

Wanneer ze hier kwam wist het beest haar wel van haar stuk te brengen of haar met de

mond vol tanden te doen staan. De manier waarop hij zijn aandacht opeiste – plots en

gehaaid dus – had echter toch wel weer iets schattigs en Ilse kon het niet laten hem te aaien.

Met zijn tweeën liepen ze de veranda op. Nog voor Ilses één voet naar binnen kon

steken, was Lucky al langs haar heen het minieme halletje in geglipt. Al was dat niets veel-

zeggends; met schoenmaat 44 waren je schoenen nou eenmaal niet erg klein. Grinnikend

om dat ironisch besef bespeurde Ilse een deurknop die werd omgedraaid.

‘Een goedemiddag, mejuffrouw.’ Tom maakte een diepe buiging en keek grijnzend op.

‘Treed u binnen, treed u binnen.’

Ilse gaf Tom een speelse duw en liet hem daarmee zowat tegen de ingelijste tekeningen van

de kinderen hangen die aan de muur hingen. Damn it, waarom kende ze haar eigen kracht

niet? Dit gebeurde wel vaker, maar toch. Het bleef een ongemakkelijk iets.

‘Gaat het?’ Vroeg Ilse dan ook. Tom wuifde het weg. ‘Ach nou ja, het is niet alsof ik

hier voor het eerst kom – wel dan?’ Goedkeurend klakte ze met haar tong. Zowel de keuken

als de lucht van eten in de keuken deden haar goed. Ongegeneerd tilde Ilse even het deksel

van een pan op om te kijken wat erin zat. ‘Oeh, boerenkool!’

Met zijn handen in zijn zij geplant stond Tom Ilse gade te slaan. ‘Mijn eten? Is dat alles

wat je te zeggen hebt nu je in de keuken staat, het eerste kamertje van het huis nu het

verbouwd is?’

Plagend stak Ilse haar tong uit. ‘Volgens mij veranderd het altijd hier in de keuken met jouw

gerommel. Dus dat telt niet. – O mijn god. Is dat een minibar?!’

Met drie stappen stond Ilse bij de minibar achter de trap. Daar stond een flinke verzameling

aan wijnflessen, wijnflessen en nog meer wijnflessen. Grijnzend wierp Ilse en blik achterover.

‘Wat goed! Je hebt zelfs een fles met Baileys! Je wist dat ik zou komen, hè?!’

‘Ja, dat wist ik,’ begon Tom langzaam. ‘Maar dat betekend nog niet dat we die fles nu al

gaan openen. Het is nog geen drie uur!’

‘Ik ken mensen die daar anders over denken,’ sputterde Ilse tegen. Toch was ze alweer

afgeleid door iets anders. ‘Aww! Zijn dat de foto’s van jullie huwelijksreis?!’ Ze wendde zich

de kleine verzameling fotolijstjes aan de muur van de keuken naar de eetkamer.

Het was een reeks met vakantiefoto’s die voornamelijk bestond uit stranden,

palmbomen en golvende wateren.

‘Ja, dat heb je ook goed onthouden. – Trouwens, heb je de eetkamer al gezien? We zijn zó

blij dat we eindelijk met zijn vijven aan tafel kunnen zitten. Geen geschuif meer rondom die

minitafel in de keuken van eerder.’ Met een brede glimlach keek Tom naar het raam. Het

laatste hoefde hij er niet bij te zeggen. Ilse wist zo ook wel dat het toezicht dat ze nu op de

kinderen hadden als zij in de tuin waren ook niet mis was. Dat hadden ze eerst niet had met

de keuken. Nu was het in beide kamers het geval.

‘Ik vind het super knus! En een enorm scala aan vrolijke kleurtjes!’ Riep Ilse opgewekt.

Ilses lippen vormden een ‘O’ toen ze de vogelklok aan de muur hing. ‘Ze heeft hem

opgehangen!’ Jubelde ze. Dat was één van de cadeaus die ze had gekregen bij het verhuizen.

Tom knikte lachend. ‘Ik vind het nog steeds een afgrijselijk ding, maargoed.’

Met samengeknepen ogen keek Ilse Tom aan. ‘Dat jij een hekel aan vogels hebt betekend

nog niet dat die klok lelijk is!’

‘Vogels zijn de meest irritante dingen die er bestaan!’ Riep Tom verontwaardigd.

Ilse schudde haar hoofd – dit ging hij niet van haar winnen. Ze schonk een wijnglas rode

wijn in en gaf Tom een biertje. ‘Kom op jongen,’ tartte ze hem. ‘Proost! Op tevredenheid

voor het nieuwe huis.’ Ilse wilde net een nipje nemen toen ze zich iets bedacht. ‘O, wacht!’

Tom wist direct wat Ilse bedoelde en stak zijn vinger op. Hij gebaarde achter haar, naar

de woonkamer. Verwonderd keek Ilse rond; die was eerder veel en veel kleiner geweest.

Zeker drie keer zo klein en bestaand uit kleine kamertjes met boogdeuren. Het tweede wat

haar opviel was wie er in een grote leesstoel zat met – naar wat ze zo gauw zag – een roman.

‘San,’ zei Tom op normaal volume bij Sandra’s oor. Hij had zijn bierflesje naast de haast on-

aangeroerde mok Cup a Soup gezet. Zijn vrouw had vaker zachtjes muziek in tijdens het

lezen en dan kon ze volledig in haar boek opgaan. ‘Kijk eens wie er voor je is?’

Sandra’s gezichtsuitdrukking veranderde en nog voor haar blik die van Ilse kruiste wist ze

wie er was. ‘Ils!’ Riep ze uit terwijl ze haar oortjes uitdeed met een ruk.

Tom maakte dat hij uit de buurt van Sandra kwam; nog even en ze zou zijn biertje om-

stoten. De twee vriendinnen vlogen elkaar in de armen.

‘Ik ben blij dat je er eindelijk bent! Hoe vindt je het huis geworden?!’ Sandra was al even

opgewekt als Ilse.

‘Ik vind het helemaal te gek! De kleuren zijn een stuk beter! Niet meer zo grauw en nu is er

tenminste wat leven in de brouwerij!’

Tom rolde met zijn ogen en hief zijn biertje op. “Wat zei ik je?” seinden zijn ogen. Sandra

kon alleen maar lachen. Ilse kon altijd zo opgewekt doen als er ook maar een béétje prullaria

te bekennen was in één of andere kamer. Maakt niet uit wat voor soort het was. Als het

maar sfeer gaf. Ze legde haar iPod op zijn plek; in het mandje waarop de theemok stond.

‘Oeps, ik kan mijn Cup a Soup wel weggooien nu…’ Beteuterd keek ze naar de volle mok.

‘Ik ben trouwens verliefd!’ Deed Ilse Sandra opschrikken uit haar gedachten. Verwachtings-

vol draaide Sandra zich om. Tom trok ook even zijn wenkbrauwen op vanachter zijn flesje.

‘Daar!’ Wees Ilse. Haar vinger priemde richting de enorme boekenkast die tegen de wand

stond. ‘Als een Sim dit heeft, dan heb je toch niets anders meer nodig!’ Jubelde ze.

Sandra grinnikte en Tom schudde opnieuw zijn hoofd terwijl zijn lach echode in het half-

lege bierflesje.

‘Ik ga dit even wegbrengen.’ Sandra wees met haar vrije hand op de volle theemok. ‘Ik zou

wel willen vragen of er iemand iets te drinken wilde, maar…’ ze gebaarde naar het bier en de

wijn. ‘Zo te zien heb jij dat al verzorgd,’ knikte ze naar Tom.

‘Neuh, ik heb mezelf bediend. Maar dat maakt niet uit,’ lachte Ilse.

Tom wilde net beginnen over het nieuwe bankstel toen Joël de kamer in kwam gerend

door de achterdeur. Hij was niet alleen – samen met een vriendje pakte hij een console van

een tv-meubel af om vervolgens met veel kabaal en heisa een spelletje uit te zoeken.

‘Joël, is dit niet wat jullie al de hele ochtend hebben gedaan tot Ilse kwam?’

Joël slaakte een geërgerde zucht en mompelde iets over moeten wachten op Moisey.

Het was gewoon niet eerlijk dat zijn vader hem nu van de console afstuurde; hij had de hele

dag moeten wachten tot Moisey er was geweest en nu was hij er, mochten ze niet meer!

‘Het is gemeen,’ riep Joël dan ook.

Moisey, die geen zin had in een ongezellig dagje spelen, knikte richting de tafel met het

mahjongbord achter de bank. ‘We kunnen dat ook doen, toch? Net als de vorige keer!’

Joël dacht er even over na. ‘Oké, maar ik wil niet alleen met zijn tweeën spelen. Dan is het

spelletje veel te snel uit.’

Tom had zich omgedraaid en wilde met Ilse de trap op lopen om daar Sandra te treffen,

maar hij was te laat. Joëls gekuch hield hem tegen. ‘Oké, oké! Eén potje dan…’

Sandra, die ondertussen even een bezoekje had gebracht aan de wc, hoorde haar zoon

in de kamer naast de wc schreeuwen van plezier. Volgens mij moest ze hem zo eens naar

buiten gooien. Ze had geen zin in dat drukke gedrag de hele tijd. Hij had wel iets weg van Ilse

wanneer ze teveel koffie op had ofzo.

Na die gedachte schoot Sandra iets te binnen. Misschien was het des te beter dat Ilse

juist vandaag was gekomen. Misschien konden ze straks wel even samen ‘uithyperen’. Voor

zover dat mogelijk was tenminste voor een volwassene met ADHD en een kind dat er veel

van weg had.

Terug in de woonkamer ontdekte Sandra algauw dat iedereen weer alle kanten was op-

gestoven. Als ze ook even niet oplette… Tom gebaarde in de richting van de trapjes die zowel

uitkwamen op de bovenverdieping als de achterdeur en Sandra stapte langs de piano

omhoog.

‘Koek koek?’ Deed ze om Ilse niet te laten schrikken. Achter haar schoot Joël in de lach en

Ilse keek om. ‘Ga je mee naar boven?’

Ilse knikte instemmend het minieme halletje in. ‘Het is echt prachtig hier. Maar die

planten… Weet je wel zeker wat je jezelf op de hals hebt gehaald met al die kleine potjes?’

‘Ja, ik weet precies welke planten hoeveel water moeten hebben. Daar hoef je je echt niet

druk om te maken. Niet iedereen is zo praktisch ingesteld als jij.’

Ilse wees naar de handdoek op de grond. ‘En dat dan?’

‘Dat is voor Lucky,’ beredeneerde Sandra simpelweg. ‘Anders loopt hij het huis zo smerig

met zijn kleine modderpootjes. Ik hoef je vast niet uit te leggen dat hij vaak buitenkomt.’

‘Now that makes sence,’ mompelde Ilse. Met één laatste blik op het prachtige, kleine hal-

letje volgde ze Sandra de trap op naar boven.

‘Nou, het was niet overdreven toen je over de telefoon zei dat alle ruimte boven zo goed

mogelijk benut was,’ merkte Ilse op toen ze zich in een nauwe gang van… tsja, gangen?

bevonden. Het leek wel een doolhof!

‘Het zijn kleine gangetjes, maar wij zijn zelf ook niet al te grote Sims dus dat gaat prima. Je

kunt er nog net met zijn drieën naast elkaar lopen. In principe is dat niet eens meer nodig. Ik

was niet van plan nog meer kleine kinderen te krijgen die ik de trap op moet dragen.’

Ilse lachte honend en wees naar de muur. ‘Weer een lijstje met foto’s?’ Vroeg ze, waarop

Sandra knikte. ‘En daar achter die deur? Zit daar de badkamer.’

Een lach om Ilses ongeduldigheid kon Sandra niet onderdrukken. ‘Dat is Joëls kamer.’

Sandra draaide de deurknop om en stapte de kamer binnen. Ze was verbaasd toen Ilse haar

niet volgde. ‘Kom maar, hoor. Je kent zijn voorliefde voor dieren, maar het is speelgoed –

het bijt niet echt.’

Ilse rolde met haar ogen en leunde tegen de blauwe houten kledingkast aan. Boven haar

hoorde ze iets piepen. Direct keek ze op en ontdekte een houten trein met echte wieltjes.

‘Hé, zo’n trein had ik vroeger ook. En o mijn god, hij heeft nog steeds die draak. Gaaf dit!’

Sandra was zelf ook dik tevreden met de slaapkamer. ‘Omdat hij het oudste is van allemaal

heeft hij zelf de slaapkamer mogen uitkiezen. Hij wilde de kleinste.’

‘Solidair naar zijn zusjes. Het is eigenlijk best een wonder dat al zijn speelgoed erin kwijt

kan. Maarrèh, vindt Joël het wel goed dat we nu zijn kamer bekijken? Ik geloof niet dat hij

het erg leuk zou vinden als hij hoort dat je hem de kans hebt ontnomen hem zijn kamer te

laten showen.‘ Ilse zag al helemaal voor zich hoe hij vrolijk speelgoedje voor speelgoedje…

‘Dan waren we hier na een uur nog niet weg,’ zei Sandra scherp alsof ze Ilses gedachten

lezen kon. Ze wierp een blik achterom. ‘Zijn liefde voor speelgoed valt niet op te merken, of

wel?’ Ze wees naar de talloze dieren. De olifanten op het dekbed, de konijnen – de vele

konijnen – en alle vliegtuigen, schelpen, draken, boten en andere dingen. ‘Wat betreft die

konijnen… Soms vraag ik me weleens af of hij er niet te oud voor wordt. Het is haast een

obsessie.’

‘Waag het niet hem dat af te pakken!’ Bracht Ilse er quasistreng tegenin. ‘Hij is nog lang

geen tien… Tiener,’ verbeterde Ilse zichzelf. Over twee jaar was hij alweer tien. Wat ging de

tijd toch vlug. Ongemerkt liet ze een theatrale zucht ontsnappen.

‘Kom, volgende kamer. Ik denk dat we eerst de badkamer maar doen, dus dan gaan we

deze deur in.’ De meest dichtstbijzijnde deur ging open en er verscheen een badkamer met

witte muren, dezelfde zwarte plavuizen als in de gang en schattige gordijntjes.

‘Wauw! In één woord wauw!’ Ilse keek even met grote ogen de badkamer rond. Het was

klein maar erg compact. Modern maar toch gezellig. Toen viel haar oog op de vele kaarsen

voor het bad. ‘Oeh, en romantisch ook nog.’ Ilse keek Sandra grijnzend en plagend aan.

Links van de deur zat zelfs nog een stukje met planten, evenals in de rechterhoek van de

badkamer. Het was simpel en toch leuk en super gemakkelijk in onderhoud. De oranje hand-

doeken deden het hem, vond Ilse.

De douche was afgeschermd en had gemakkelijk af te nemen en voorzien van een

doorzichtig douchegordijn zodat het duidelijk te zien was waar de douche zat. Voor het bad

aan de rechter kant gold hetzelfde, net als met de plantenbakken.

‘God, er zit nog systeem in ook!’ Jubelde Ilse.

De volgende kamer was een slaapkamer.

‘De masterbedroom,’ besefte Ilse in een oogwenk. ‘Die spiegel! Het zou moeten lukken je

daar over een paar jaar alle drie tegelijk aan op te maken,’ bedacht ze hardop.

Sandra was op het tweepersoonsbed geploft en wees op de feloranje stoel. ‘Voor de

kleren.’

Ilse keek om zich heen en wees op de kast onder de spiegel. ‘Zitten daar al je kleren in?’

Vroeg ze ongelovig.

Sandra trok een geheimzinnig gezicht en haar blik schoot even naar de felle, rode gordijnen

naast hen. ‘Kijk daar maar eens.’

Vragend keek Ilse haar vriendin aan, maar Sandra’s gezichtsuitdrukking veranderde niet.

Met drie passen stond Ilse achter het gordijn en haar mond viel open.

‘Een mini-inloopkast!’ Haar oog viel op het mega-assortiment aan teenslippers. ‘Wat lief

dat je ook aan mij hebt gedacht! En aan de buurman, en de buurvrouw, en mijn

toekomstige…’

‘Jaja, maak er maar weer grapjes over,’ verzuchtte Sandra. Ze deed alsof ze Toms verslaving

van teenslippers erg vond, maar ergens vond ze het ook wel grappig. Zoiets was echt alleen

iets voor Tom. Soms kon hij zo onverwachts uit de hoek komen.

Ilse wist dat en hing lachend een wit setje terug. ‘En die schoenen ook in dat kastje…’

Tegenover de slaapkamer van Sandra en Tom lag die van de kleine Liz. Met haar vier jaar

was ze de jongste telg van de familie maar eigenlijk ook gelijk het minst speelse kind. Zij

hield bijna net zoveel van speelgoed als haar broer en net zoveel van lezen als haar zus, maar

ze had één grote liefde: sciencefiction.

Dat sloeg Ilse dan ook als een hand in het gezicht, maar wel een zachte hand. Ze werd

even overrompeld door al het blauw, de posters van vliegende schotels, allerlei aliëns en

dingen over planeten.

De kleine Liz zelf zat op haar bed in het midden van de kamer.

‘Tante Ilse!’ Riep ze uit. Ilse had er eigenlijk een hekel aan als iemand haar tante noemde,

maar bij Liz vond ze dat niet erg. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar op de één of

andere manier was er vanaf dag één al een klik geweest tussen haar en Liz. Misschien was

het de manier waarop ze beiden graag op zichzelf waren, misschien was het gewoon dat

schattige uiterlijk.

‘Zit je lekker in je nieuwe kamer?’ Ilse plofte even bij Liz op bed.

Al knikkend wendde het meisje met vuurrode wangen haar blik af. Ze vond het fijn als Sims

haar enthousiasme deelden, maar in het middelpunt van de belangstelling staan was totaal

niet haar ding. Zelfs al was het niet voor een heel grote groep en slechts voor een klein

clubje mensen.

‘Achter de boekenkast zit een stopcontact. Doe die stekker er eens in?’ Bedacht Sandra.

Ilse deed wat Sandra had voorgesteld en boven hen flitste een reeks lampjes aan. De kamer

was in één flits verlicht door de rij bungelende lampionnetjes.

Trots keek Liz omhoog. ‘Dat was mijn idee, hè, mam?’ zei ze zacht. ‘Het doet me denken

aan de sterren in het heelal.’

‘Ik vind het prachtig,’ fluisterde Ilse. Ze loog er niet om. Het was echt vertederend om te

zien hoeveel passie en vrije tijd Liz in haar hobby stopte. En dat terwijl ze vier jaar oud

was en pas naar groep drie ging. Het kind was een genie en had daarom ook één klas mogen

overslaan. Ze pikte dingen ongelooflijk snel op en liep vooral niet te koop met haar kennis.

Ilse had nog wel uren in die kamer kunnen zitten om alleen al te zitten en te kijken wat

het kleine meisje zoal deed in haar vrije tijd, maar dat zou moeten wachten tot een andere

keer. Er restte hen nog één kinderkamer te bezoeken.

‘Tess en Viktoriya, komen jullie mee naar beneden?’ Vroeg Ilse namens Sandra.

De twee meisjes zaten op Tess’ bed te giechelen en te gieren van de pret. Dat Tess af en

toe net zo druk kon zijn als Joël was goed te zien en ook haar slordigheid bleek heel erg.

Sandra schaamde zich een beetje dat haar oudste dochter weer eens zo’n bende had

gemaakt van haar slaapkamer.

Tess keek even op en stak haar hand op. ‘We komen er zo aan. Even dit potje afmaken!’

Ilse knikte begrijpend en nog een blik over de bomvolle kamer te hebben laten glijden

verliet ze hem weer.

Sandra daarentegen was het niet eens met wat haar dochter had gezegd.

‘Je hebt gehoord wat Ilse zei, Tess. We gaan thee en koffie zetten en even wat met z’n allen

drinken.’

‘Ja-haa!’

‘Moet je nagaan,’ begon Sandra zodra de slaapkamerdeur achter hen in het slot was geklikt.

‘Nu is Tess. Ik kan me niet voorstellen dat ze nog minder koppig wordt en ik durf me amper

voor te stellen hoe dat over tien jaar zal zijn, wanneer ze een jaar of zestien is…’

Ilse grinnikte voor de zoveelste keer die middag en schudde haar hoofd lachend. ‘Tsja,’ zei

ze langzaam. ‘Je weet wat ze zeggen hè?’

‘Wat dan?’

‘Niet teveel stilstaan bij later, maar geniet van het hier en nu. Nu zijn ze nog klein. Hoe

lastig het soms ook lijkt dat ze nog niet zo zelfstandig zijn, er komt een dag dat jij wilt dat ze

weer klein waren zoals vroeger...’

Proestend kijkt Sandra op van haar laptop. ‘Zo zo,’ zei ze quasi onder de indruk. ‘Jij weet er

wel veel van, zo te horen.’

Nonchalant haalde Ilse haar schouders op. ‘Veel oudere familieleden, hè? Het is me er

vroeger ingewreven. Vroeger… ja, die goeie ouwe tijd…’

Sandra liet Ilse maar even in stilte terugdenken aan vroeger. Zij wist ook wel dat Ilse zelf af

en toe ook wel weer zo klein wilde zijn als vroeger. En Sandra kon niet anders dan haar gelijk

geven. Want ja, moest je nagaan… De tijd dat ze zelf nog zo klein waren leek al zo ver weg.

Maar in feite was het nog steeds alsof het de dag van gisteren was gebeurd…

Zozo! Het is half twaalf en ik heb het af. Gewoon een half uurtje voor de final-date! Nou nou,

ik kan het amper bevatten dudes en dudettes! DE. BUILD. MY. DREAM. ZIT. EROP. Ik ben

klaar! Ik ben gewoon kláár!

Er zal vast nog wel een nieuwe wedstrijd komen, hopelijk al in 2012. Als dat zo is ben ik zeker

weer van de partij! Ik vond het super geweldig om mee te doen en dat ik het zover zou

schoppen had ik alleen maar kunnen hópen van begin af aan. Gaandeweg begon ik steeds

meer plezier te krijgen in het bouwen, zelfs al vond ik de opdracht niet zo.

Dat alles was niet mogelijk zonder al jullie lieve berichtjes en ook jullie opbouwende kritiek

voor als er wat minder was wat jullie graag anders wilden zien. Ik hoop dat ik daar ook deze

keer weer aan heb voldaan, al was er geloof ik de vorige keer niet echt iets waardoor ik dit-

maal iets heb veranderd.

Of ik nu win of niet: ik blijf het geweldig vinden dat ik meegedaan heb en wens jullie een

goede stemronde toe! Dat de beste moge winnen. x3

Xx Ilse

PS: even nog over opdracht vier: dat is nu af! Ik moet het kaveltje nog een keer opnieuw

extracten, maar binnenkort maak ik een overzichtpost van de BMD dingen, met 4 dan!