jaargang 39 - APRIL 2012

V.U. Dieter Keuten - Schaffensesteenweg 233 3583 Beringen

Generaal Jacqueslaan 23 - 1050 Elsene

-2-

VOORWOORD

EDITORIAAL

Vrijheid, verantwoordelijkheid en moraliteit

De echte vijanden van de 99%: lobbyisten, vakbonden, politici en uzelf

LVV-LVSV-Voorjaarsconferentie in beeld

"We noemden onszelf uitgesproken progressief liberaal"

Broken window fallacy

Liberale bibliotheek

Het venijn achter de Chinese schijn

Homeopathie: wat moet de overheid ermee?

Fiscale fraude

Het spook van het populisme: extreemrechts in Hongarije

Reisverslag: Praagse lente met het LVSV

Aankondiging Algemene Vergadering

Ereleden LVSV Brussel

Voorstelling bestuur

LVSV in beelden

3

4

6

10

14

15

19

21

22

25

29

32

36

39

39-40

40-41

42

-3-

DieterKeuten

Beste Lezer,

De VUB-rector kan weer opgelucht adem halen, de vluchtelingen die een on-derdak vonden aan de Triomflaan beëin-digden recent hun hongerstaking. Staatssecretaris De Block trekt hiermee aan het langste eind en weerstaat om te-gen de letter van de wet in de actie-voerders een tijdelijke verblijfsvergunning te geven. Want dat is natuurlijk een van de redenen waar-om we in ons land af te rekenen hebben met zoveel economische vluchtelingen. De afgelopen 5 jaar werden er in ons land nog 2 algemene regularisaties door-gevoerd. Hopelijk ligt deze houding van een overheid die toegeeft aan chantage achter ons en worden er nu maatrege-len genomen om de toestroom aan asielzoekers in ons land fundamenteel te-rug te dringen.

In Nederland kreeg de VVD een flinke op-doffer van de leider van de zogenaamde Partij van de Vrijheid. Mark Rutte heeft van zijn gedoogpartner niet lang de ge-legenheid gekregen om zijn liberale hervormingen uit te voeren. Onze noorderburen lijken hiermee verder te gaan op het instabiele politiek elan dat ontstond na de moord op Pim Fortuyn. Nederland zal de komende maanden niet vaak genoemd worden als gidsland, toch wil ik bij deze het regeerakkoord met de titel Vrijheid & Verantwoordelijk-heid in herinnering brengen als hét toonbeeld van een realistisch liberaal be-leid.

Onze regering maakt van de gelegen-heid gebruik om een positieve indruk te maken. Het begrotingstekort is kleiner dan verwacht, de pensioenen worden hervormd en de politie in Brussel krijgt extra manschappen. Deze stapjes in de goede richting worden wat mij betreft echter teniet gedaan door de antilibera-

le maatregelen die in ijltempo doorge-voerd worden door minister van Economie Vande Lanotte. De prijsbeper-king die hij oplegde aan de energieleve-ranciers stemt het electoraat misschien gunstig, maar brengt ons niet dichter bij een vrije markt. De fiscale snoepjes die hij de horeca aanbiedt, zijn slechts een druppel op een hete plaat van ex-treem hoge belastingen en regelneverij.N-VA is met zijn herboren voorzitter weer alomtegenwoordig. Nu de campag-ne van de gemeenteraadsverkiezingen op gang komt, blijft De Wever in staat met zijn verontwaardiging een groot deel van het Vlaams electoraat te beko-ren. Met zijn conservatieve boodschap weet hij zelfs veel oorspronkelijk libera-le kiezers voor zich te winnen. N-VA blijft surfen op zijn imago van oppositie-partij die echte verandering voorstelt. Het beleid dat ze in de Vlaamse regering echter voeren staat in schril contrast met hun verkiezingsbeloftes.

Als liberale studenten aan de VUB trach-ten we sinds het begin van het aca-demiejaar wekelijks activiteiten te organiseren die de student in staat moe-ten stellen kritisch na te denken over ac-tuele onderwerpen. LVSV Brussel is dit academiejaar met glans in dat opzet ge-slaagd. Onze status van grootste po-litiek-ideologische kring blijft onmiskenbaar. Dankzij de inzet van zo’n 22 bestuursleden konden vele studen-ten kennismaken met de liberale visie. Deze 4e en laatste blauwzuur van 2011-2012 vormt hierop een prachtig sluit-stuk. Veel leesplezier!

Voorzitter LVSV Brussel

-4-

DieterKeuten

H oe is het ooit zo uit de hand kunnen lopen? Het is een vraag die elke liberaal

zich zou moeten stellen als nog maar eens blijkt dat de overheids-uitgaven in dit land goed zijn voor meer dan 50% van het BBP of dat 1,3 miljoen Belgen direct of indi-rect uit de hand van één van de overheden eten. Krijgt u het ook al warm?

Niet alleen domineert de overheid de economie, ze heeft zich onder-tussen tot in de diepste vezel van ons privéleven genesteld. Als burger staan we er nauwelijks bij stil hoeveel macht de staat over ons uitoefent, van kraam- tot sterfbed eisen politici het beslis-singsrecht op. Op welke leeftijd het toegelaten is om seks te hebben en alcohol te drinken? Een politieke beslissing. De voor-waarden waaraan euthanasiespuit

en abortuspil moeten voldoen om geen moordwapen te zijn? Een po-litieke beslissing, net zoals het feit dat mensen die de handen uit de mouwen steken ongeveer de helft van hun inkomen afstaan om te herverdelen in de maatschappij. De overheid is overal, het sociaal contract laat zich niet langer op een velletje papier oplijsten.

Het antwoord van de politieke par-tijen die zichzelf liberaal noemen? Min of meer ontwijkend. Niet ver-wonderlijk als blijkt dat ze door jarenlange machtsdeelname ver-eenzelvigd zijn met de staat en er financieel afhankelijk van zijn. Daarom is het ook vreemd dat de geldstroom aan politieke partijen niet wordt verminderd, in tegen-stelling tot de lonen van ministers en parlementsleden.

De repliek van de burger op alle

bemoeienis? Zelfs geen minuut stilte, laat staan een betoging. We koeste-ren de gedachte dat we vrij zijn, dat we kunnen staan en gaan waar we willen. De Nederlandse schrijver Ar-non Grunberg schrijft het treffend neer in zijn bejubelde roman Tirza: “De vrijheid mag lonken, maar liefst niet de hele dag.”

Beschouw dit niet als een verheerlij-king van de 19e-eeuwse nachtwakers-staat en een gratuite aanval op de politiek, maatschappelijke en techno-logische evoluties vereisen immers een zekere mate van regulering door de overheid, en soms doet ze dat ook goed. Maar individuele vrijheid en verantwoordelijkheid zijn nog steeds de beste instrumenten om als burger te ontsnappen aan een Big Brother en aan politici die met hun da-dendrang alle zin voor ver-

antwoordelijkheidsgevoel en privé-initiatief fnuiken.

Het is een gedachte die ik met u wil-de delen, maar beslist niet de enige die deze Blauwzuur vult. Naast een interview met politica Annemie Neyts bevat de sloteditie voor dit academie-jaar nog boeiende artikels over on-der andere fiscale fraude, extreemrechts in Hongarije en zelfs homeopathie. Het enige wat me nog rest, is u veel leesplezier te wensen.

Alle teksten in Blauwzuurvertolken de mening van de

respectievelijke auteurs en niet die van LVSV-Brussel, tenzij anders

vermeld.

-5-

Hoofdredacteur

StevenDevloo

-6-

D e menselijke beschaving wordt gekenmerkt door het overdragen van kennis en het generatie na

generatie verder bouwen op die kennis. In een vrije samenleving leven de waar-heden en normen van het verleden naast die van het he-den en de toekomst en vormen ze zo een dynamisch proces dat ons steeds ver-der brengt. Een samenleving kan on-mogelijk de natuurlij-ke evolutie stoppen met geweld of bu-reaucratische stu-ring. Elke poging daartoe zou een nieuwe soort van samenleving tot stand brengen, namelijk de onderdrukte samenleving die verschilt van de samen-leving die men wou conserveren, door het verlies van de vooruitgangssfeer en de toevoeging van het onderdruk-kingselement.

Een samenleving zal slechts succesvol zijn wanneer ze erin slaagt mensen met verschillende morele en economische preferenties vreedzaam te laten samen-leven. Daarvoor moet men beseffen dat

de gehanteerde more-le en economische preferenties niet ge-baseerd zijn op objec-tieve en universele waarden, maar slechts op waardering. Er be-staat geen objectieve waardeschaal, maar wel een waardevolle culturele traditie. Die culturele traditie

biedt onder andere een morele orde, een vorm van zingeving, een interpre-tatiekader en een juridische traditie die mensen helpen in hun omgang maar geen waarheidskarakter hebben.

Liberalisme biedt mijn inziens een werk-methode aan voor het vreedzaam

StevenDevloo

Liberalisme biedt mijn in-ziens een werkmethode aan voor het vreedzaam samengaan van ver-schillende morele en eco-nomische preferenties.

-7-

samengaan van verschillende morele en economische preferenties doordat ze de politieke stroming van de bescheiden-heid is. Ze meent dat, aangezien kennis-vergaring werkt met hypotheses en niet met absolute waarheden, niemand de waarheid in pacht heeft. Dat moet aan-zetten tot een bescheidenheid in de om-gang met de anderen. Bescheidenheid in de omgang met anderen zet aan tot een minimale rechtsclaim jegens de an-deren, wat we vrijheid noemen, en een maximale morele verplichting jegens de anderen, wat we moraliteit noemen. Rechtsclaims zijn die claims die we mogen afdwingen met geweld zonder dat de ander daar ooit mee heeft inge-stemd (in tegenstelling tot contractuele claims), terwijl morele verplichtingen die verplichtingen zijn die we enkel met toestemming van de ander mogen vervul-len.

Omdat niemand de waarheid in pacht heeft, kan niemand anders dan de per-soon zelf het recht opeisen te bepalen wat hij met zijn lichaam en goederen wenst en wat niet. Elke persoon is dan ook vrij te doen en te laten wat hij zelf wenst, zolang hij hierdoor geen inbreuk pleegt op het eigendomrecht op het li-chaam of goed van anderen. Noch de overheid, noch de andere personen mogen dus hun opinie over de waarheid (inclusief morele preferenties en inzich-ten) en de implicaties van die waarheid via onrechtmatig geweld (dat is het door-breken van de verdelingsregels die ieder zijn lichaam en goederen in eigendom toekennen) opdringen aan een ander per-soon. Iemand overtuigen van zijn opinie over de waarheid mag vanzelfsprekend wel. In dat geval zal het persoon die opi-nie over de waarheid niet ervaren als vreemd aan zichzelf, maar als een vrijwil-

lige persoonsvormende absorptie van kennis.

De rechtsorde hoeft zich aldus te be-perken tot het regelen van oplossingen voor de conflicten die ontstaan wanneer personen een tegenstrijdige claim hebben op een van nature schaars goed. Een bescheiden rechtsorde zal dus enkel regels kennen die schaarse goederen aan een persoon toewijzen die hij of zij voor eigen doelen mag aan-wenden. Deze verdelingsregels noemt men het eigendomsrecht. De rechtsorde bevestigt aldus het recht op eigendom van het eigen lichaam en de eigen goederen. Daarbij is het eigendoms-recht op goederen te begrijpen als de af-

spraak dat niemand een hogere claim op een goed kan hebben dan de eers-te persoon die de moeite deed om het met zijn arbeid te vermengen. Het ei-gendomsrecht kan dan vanzelfsprekend ook verkregen worden door een vrij-willige ruil met of gift

door de eigenaar.

Uit het recht zijn eigendom voor eigen doelen in te zetten vloeien de vrijheid van spreken, religie, vereniging, ver-gadering, onderwijs, opvoeding, be-roepskeuze, persoonlijkheidsvoorkeuren, discrimina-tie en beweging voort. De vrijheden zijn die acties die logischerwijze onderdeel zijn van zijn eigendomsrechten wanneer men ze uitoefent zonder daarbij een in-breuk te plegen op de hierboven opge-somde eigendomsrechten. Het uitoefenen van zijn vrijheden is als handeling op zich dan ook een victim-less crime.

Het is onzinnig vrijheid te definiëren als ongehinderd zijn in het handelen. We worden namelijk geconfronteerd met schaarste.

-8-

Het is onzinnig vrijheid te definiëren als ongehinderd zijn in het handelen. We worden namelijk geconfronteerd met schaarste. Wie zich in een situatie van schaarste niet laat hinderen in zijn hande-len, zal steeds de rechten van anderen aantasten en dus rechtsinbreuken plegen. Een rechtssysteem wordt aldus gedwongen te kiezen tussen de optie waarbij de keuze wat er met de schaar-se middelen gebeurt, door personen wordt gemaakt via het handhaven van ondoelmatige rechtsregels (de verdelings-regels), en de optie die de één – de heer-ser – het recht geeft te kiezen voor de ander wat met diens lichaam en goede-ren dient te gebeuren. Personen die er niet in slagen te begrijpen dat vrijheid ge-definieerd moet worden op basis van de vraag op welke middelen men als persoon aanspraak kan maken, zullen steeds proberen te bepalen voor ande-ren welke keuze ze moeten maken en daarbij hun voorkeu-ren opdringen aan de anderen, zelfs daar waar men geen eigendomsaan-spraken op de schaarse middelen kan la-ten gelden. Men dient vrijheid dus te begrijpen als dat iemands vrijheid tot handelen stopt waar men een inbreuk pleegt op andermans recht en niet reeds

waar iemand gehinderd wordt zonder rechtsinbreuk.Eenmaal men vrijheid geeft, stelt zich de vraag of mensen verantwoordelijk-heid moeten dragen voor de gevolgen van hun handelen. Wanneer het mens-beeld vrij is, moet de mens vanzelf-sprekend verantwoordelijkheid dragen voor de gevolgen van zijn eigen hande-len. Wanneer het mensbeeld de-terministisch is, moet de mens eveneens verantwoordelijk zijn. Im-mers, in dat geval zal het instellen van de verantwoordelijkheid een determine-rende factor zijn die mensen ertoe brengt, wanneer ze zowel de negatieve als de positieve gevolgen van hun handelen moeten dragen, voor de optie te kiezen die niet alleen voor henzelf,

maar ook voor de an-deren de beste is. Verantwoordelijkheid is misschien geen eer-lijk systeem, het is evenwel het minst on-eerlijke systeem.

De uitkomsten van een systeem van vrij-

heid met verantwoordelijkheid moeten worden afgevlakt door de morele ver-plichtingen. Terwijl de vrijheid met ver-antwoordelijkheid maximaal moet zijn, verwachten wij dat een individu naar ei-

De uitkomsten van een systeem van vrijheid met verantwoordelijkheid moeten worden afgevlakt door de morele verplichtingen.

-9-

gen inschatting en met eigen middelen de verantwoordelijkheid opneemt mo-reel te handelen. Dat wil zeggen dat men rekening dient te houden met de gevolgen van zijn handelen voor derden. Door de diversiteit aan morali-teit die in een vrije samenleving be-staat, kan men ontsnappen aan de immoraliteit van enkelen.

Morele verantwoordelijkheid gaat over de persoonlijke verantwoordelijkheid voor andermans toestand. Het gaat dus om het effect van het eigen handelen of ontbreken van handelen op het verschil tussen iemands toestand zoals die was, is of zal zijn, ten opzichte van de toe-stand die had kunnen, kan of zal kun-nen zijn. Daarbij wordt er rekening gehouden met de zwaarte van de per-

soonlijke fout, de voorzienbaarheid van de gevolgen, de mate waarin ander-mans fout noodzakelijk was voor de gevolgen en de proportionaliteit tussen persoonlijk voordeel en andermans na-deel. Daarbij houden liberalen rekening met het rechtmatig streven van eenie-der naar geluk, vrijheid en een eigen in-vulling van het leven. De morele verantwoordelijkheid wordt in tegenstel-ling tot rechtsregels niet afgedwongen met geweld, maar met prijzings- en af-wijzingsmechanismes.

JitteAkkermans

Bestuurslid

Maar dat zijn echter geen kenmerken van het kapitalisme, maar van het zoge-naamde “crony capitalism” of neo-corpo-ratisme. In tegenstelling tot het kapitalisme waar de vrije markt het hoofdkenmerk van is, wordt in een neo-corporatistische economie de correcte werking van deze vrije markt door middel van de onzichtbare hand ver-stoord door manipulerende belangengroe-pen allerhande. Dergelijke neo-corporatistische cocktail dien je wel met mate te drinken, want veroorzaakt uiteindelijk lelijke katers in je eco-nomieën!

De reden waarom er slechts zelden over

de rol van lobbygroepen in de huidige economische crisis gesproken wordt, is omdat ze haast onzichtbaar als ninja’s te werk gaan. Hun activiteiten situeren zich voornamelijk in de wandelgangen van de parlementen, waar ze er voor zorgen dat de zogenaamde ‘volksverte-genwoordigers’ niet vergeten ook de be-langen van de door de lobbyisten vertegenwoordigde corporaties te verde-digen. De reden waarom ze zo onge-merkt kunnen optreden is omdat de kosten voor de samenleving in zijn ge-heel op het eerste gezicht minimaal lij-ken. Het toekennen van een overheidsopdracht bijvoorbeeld aan dat ene sterk lobbyende bouwbedrijf in plaats van het goedkopere alternatief is natuurlijk een enorme opsteker voor die

-10-

H et kapitalisme wordt door velen meermaals met de vinger gewezen als zijnde de enige oorzaak van de economische crisis die de wereld(eco-nomie) sinds 2008 in haar greep houdt en nu opnieuw opflakkert in

Spanje. De economische crisis zou te wijten zijn aan de bailout van banken met hun bonuscultuur en frauduleuze financiële constructies, lobbygroepen en vriendjespolitiek. Mijn antwoord? Dat klopt.

-11-

firma, terwijl de hierdoor bijkomende kos-ten verdeeld worden onder alle belasting-plichtigen. “Centralised benefits & dispersed costs”, wordt dit ook wel ge-noemd. Idem dito grote multinationale ondernemingen, die ten gevolge van hun lobbywerk vaak weinig tot geen be-lastingen hoeven te betalen.

Het argument dat ze wel veel werk-nemers tewerkstellen en op hun loon nog een sociale zekerheidsbijdrage die-nen te betalen, houdt echter geen stand. De vele KMO’s in België stellen ook veel mensen te werk, maar moeten daarnaast ook nog een kreupelmakende vennootschapsbelasting van 33% be-talen, bij gebreke aan het kapitaal om zelf een lobbyist het parlement in te stu-ren om hun belangen te verdedigen. Een eenvormige vennootschapsbelasting voor alle Belgische ondernemingen zou dan ook de meest rechtvaardige oplos-sing zijn om dergelijke oneerlijke concur-rentie tussen grote en kleine ondernemingen tegen te gaan.

Maar dit artikel is niet enkel een aan-

klacht tegen het “grootkapitaal” en hun lobbygroepen, het linkse spectrum ont-springt de dans evenmin. Vakbonden doen soms namelijk exact hetzelfde door het beleid te manipuleren, hoewel ze net als de lobbygroepen geen enkele democratische legitimiteit genieten aan-gezien ze nooit door het volk verkozen zijn om in hun naam te spreken.

Natuurlijk mogen mensen voor hun be-langen opkomen en anderen over hun belangen informeren. In wat voor een totalitaire staat zouden we anders leven? Een werknemer moet op basis van deze verkregen informatie het recht hebben een hogere verloning voor zijn arbeid te vragen, evenals de werkgever het recht moet hebben dit te weigeren. Het staat de werknemer dan vrij om op te stappen en naar beter betaald werk te zoeken. Evenals de werkgever werk-krachten moet kunnen aanwerven die bereid zijn voor een lager loon te werken. Aldus zullen de werknemer die bereid is aan een bepaald tarief zijn arbeid te verrichten en de werkgever die bereid is voor die arbeid dat tarief te betalen elkaar onderweg ontmoeten. Een win-winsituatie.

Andere vaak gebruikte vakbondtech-nieken, naast deze informatieverstrek-king en onderlinge solidariteit, zijn echter minder lovenswaardig. Sta-kingspiketten oprichten om de toegang tot een bedrijf of industrieterrein voor werkwilligen te belemmeren om druk uit te oefenen op de directie of de politiek, tast juist de hierboven beschreven vrij totstandgekomen wilsovereenstemming tussen de werkgever en de werkwillige aan en komt eigenlijk neer op ordinaire sabotage van ondernemerschap.

Hoewel politici volgens artikel 33 van onze Belgische Grondwet de natie in haar geheel dienen te vertegenwoor-digen en dus het algemeen belang voor ogen zouden moeten houden bij het uit-

-12-

stippelen van het beleid, geven ze maar al te vaak toe aan dergelijke dreigemen-ten van vakbonden of verzoekjes van lobbyisten voor eigen gewin. Daarnaast houden ze ook steeds rekening met de specifieke belangen van hun achterban en volgen ze de partijbevelen van hun partijtop op om het electoraal succes van hun partij bij de volgende verkiezin-gen te verzekeren.

Dergelijke particratie verstoort echter net als belangengroepen de correcte wer-king van de democratie. Enkel politieke partijen en politici zijn namelijk begun-stigd bij het bestendigen van zichzelf, en zullen dan ook nooit werkbare oplos-singen introduceren die hen uiteindelijk overbodig zouden maken. We zouden eens moeten nadenken, al was het maar louter als denkoefening, over het afschaffen van alle politieke partijen, zo-

dat mensen met elkaar in een open de-bat, los van partijpolitiek en eigenbelangen, zouden kunnen nagaan welk beleid in het belang is van ieder-een.

Er is nood aan generalisten in de po-litiek en het bestuur, die het algemeen belang terug voor ogen houden! Dit zou een oplossing kunnen bieden voor de fiscale wetgeving, die nu in verschillen-de achterpoortjes voorziet, omdat de po-litici steeds rekening hielden met de specifieke belangen van verschillende belangengroepen.

Maar hoe kunnen we deze situatie van manipulerende belangengroepen en do-ciele politici, waaraan we ondertussen zo gewend zijn geraakt dat ze haast

vanzelfsprekend lijkt, nu veranderen? Door zelf je stem eens te laten horen en te tonen dat je het niet langer eens bent met hoe het beleid nu gevoerd wordt. Want door niets te ondernemen, krijg je de politici die je verdient.

Er zijn nu zoveel kanalen om van je te la-ten horen. Tweet bijvoorbeeld massaal “Neen!” als je overheid weer een bank, die ten gevolge van haar eigen spe-culatiewaanzin het spaargeld van haar depositohouders in het gevaar heeft ge-bracht, of een financiële coöperatieve van een christelijke arbeidersbeweging met uw belastingsgeld uit het slop wilt redden om de eigen achterban te paaien of als ze ten gevolge van intensief lobby-werk een fiscaal gunsttarief aan een gro-te, multinationale onderneming wilt toekennen.

Zo zullen de politici niet meer zo haastig optreden als de beschermers van de ei-gen belangen, maar eindelijk terug rekening beginnen te houden met het algemeen belang van de resterende 99 %. Zo zullen kredietinstellingen bij ge-breke van onrechtmatige staatssteun als deus ex machina minder snel ge-neigd zijn ongeoorloofde risico’s te nemen en hun cliënten in het gevaar te brengen.

Maar hou het niet alleen bij woorden, handel er ook naar. Acta et verba! Je be-seft het misschien niet, maar als consu-ment heb je een enorme macht in een vrije markt. Als je ziet dat je bank onge-oorloofde risico’s neemt met jouw spaargeld, verander dan van bank. Als je de huidige energie- en gasprijzen van je leverancier te hoog vindt, verander dan van leverancier. Zo zul jij, de kleine consument, de grote, logge en mono-polistische banken en energieleveran-ciers dwingen hun beleid en tarieven te herzien en aan te passen om aldus con-currentieel te blijven. Je hebt geen over-heid nodig die - op de lange termijn contraproductieve -prijslimieten oplegt om de prijs te kunnen beïnvloeden, maar enkel een gezonde dosis durf. En dat, mijn vriend, is de schoonheid van het échte kapitalisme!

-13-

OlivierDinet

Aspirant

-14-

OlivierDinet

Voor de PS'ers die hem niet kennen: de man links is Eurocommissaris Olli Rehn

Professor De Grauwe nam het op tegen Johan Van Overtveldt

Michiel Rogiers, voorzitter van LVSV Nationaal, spreekt het publiek toe

Er ontspon zich een interessante discussie tussen Europarlementslid De Backer en euroscepticus Pieter Cleppe

Credits: Davy Dirix

-15-

“Nadat ik in het eerste jaar had rondge-keken welke verenigingen er allemaal wa-ren, heb ik me in de loop van het tweede jaar aangesloten bij het LVSV omdat dat het dichtst aansloot bij wat ik dacht en ook omdat ze veruit de leuk-ste feestjes hadden. De eerste jaren was ik niet zo actief in het bestuur, dat kwam pas nadat ik ondervoorzitter werd. We hebben ook Blauwzuur op-gericht, die naam leek ons plezierig om-dat je de kleur hebt, maar daarnaast betekent blauwzuur cyanide. Ik schreef teksten en aangezien ik toen al werkte als lerares en dus een autootje had, leverde ik de teksten aan de drukker in Schaarbeek.”

“We noemden onszelf uitgesproken pro-gressief liberaal, we spreken over de ja-ren 60 toen er van alles broeide. Het ging over politiek, de dekolonisering van Congo, de oorlog in Vietnam, dat soort zaken. Op cultureel vlak was er veel aandacht voor jazz en avant-gardis-tische kunst. Tot aan Leuven Vlaams en de weerslag daarvan bij de Nederlands-talige studenten aan de ULB-VUB werd er weinig over economie en de Belgi-sche politiek gesproken. De gebeurtenis-sen in Leuven waren in onze ogen een echo, zij het een zwakke, van de Ame-rikaanse studentenrevoltes tegen de oorlog in Vietnam.”

A ls VUB-studente zette ze haar schouders onder het LVSV Brussel, ze heeft er zelfs haar toekomstige echtgenoot ontmoet, en zopas heeft Annemie Neyts afscheid genomen als voorzitster van de Alliantie van Liberalen en

Democraten voor Europa (ALDE), de liberale fractie in het Europees Parlement. Stof genoeg voor een gesprek over terug- en vooruitblikken, Europa en de onvermijdelijke Bart De Wever.

-16-

“Zeker bij de professoren toen de VUB als aparte universiteit werd opgericht. Mijn eerste twee diploma’s dragen nog de handtekening van de rector van de ULB. We hadden nauw contact met libera-le professoren. Zo organiseerden we jaar-lijks een diner waarbij de rector en decanen aanwezig waren, als ze liberaal waren. Daarnaast was er ruimte voor meer informele activiteiten. Er is een pe-riode geweest waarin ongeveer 1 op de 10 studenten lid van het LVSV was. In mijn tijd waren er natuurlijk minder Nederlandstalige studenten, ik geloof dat het er maximaal 800 waren. Na de splitsing van de universiteiten deelden LVSV-Brussel en de Franstalige liberale studenten nog een tijdlang een lokaal.”

“In de eerste plaats moet ons verhaal er een zijn van goodwill tegenover Brussel, blijk geven van goed bestuur en opkomen voor de belangen van Brussel die vaker moeten ge-stoeld zijn op goede relaties en samen-werkingsverbanden met de omliggende steden en gemeenten. Dat is niet ge-makkelijk, zo vertelde een partijgenoot uit Vilvoorde dat hij niet langer wil dat de tramlijn tot daar loopt, want dan komen ‘ze’ naar Vilvoorde. Maar de Brus-selse Steenweg is de Brusselse Steen-weg, ongeacht of er een tram rijdt of niet. Dus dan kan je beter overleggen, al gaat dat heel moeizaam, ook omdat er tussen de steden en gemeenten geen echte onderlinge samenwerking is.”

“De langverwachte veranderingen komen er na de volgende gewestver-

kiezingen, omdat ik weet dat de PS dat voorbereidt. Ze beseft dat het systeem van de 19 verschillende entiteiten niet kan blijven duren. Dit is misschien niet erg vriendelijk om te zeggen, maar de generatie van de dinosaurussen nadert stilaan het pensioen. Ik verwacht dat Philippe Moureaux na de gemeenteraadsverkiezingen nog even aanblijft, maar dan halfweg de zes jaar afscheid neemt, net zoals Freddy Thiele-mans. Hopelijk worden dan andere din-gen mogelijk. Bovendien kampen dezelfde types van gemeenten met dezelfde problemen. Ukkel staat bij-voorbeeld gekend als een rijke gemeente, is dat ook voor een stuk, maar bijna 3.000 gezinnen kloppen er bij het plaatselijke OCMW aan.”

“Reeds 20 jaar zeg ik dat dat geen goe-de zaak is voor de Nederlandstaligen. Na die van Antwerpen is de Vlaamse balie in Brussel de tweede grootste Vlaamse ba-lie. Wat moesten ze nog meer hebben?”

“Je kan er ook niet meer tegen in gaan, want er heerst een waanvoorstelling dat je dat moet splitsen. Ik zeg niet dat er geen middel bestaat om het op een ordentelijke manier te realiseren, maar het blijft me verbazen hoe onvoldragen de plannen voor de hele staatshervor-ming zijn. ”

“Hun programma blijft nogal vaag. Ik denk vooral dat ze nooit echt van plan zijn geweest om deel te nemen aan de federale regering. Als je slapend rijk wordt, waarom zou je dan opstaan? Ze

Het blijft me verbazen hoe onvoldragen de plannen voor de hele staatshervorming zijn.

-17-

blijven ook worstelen met hun visie over Brussel. Daarnaast zegt de N-VA dat ze de gewesten wil responsabiliseren. Dat klinkt mooi, maar wat ze daarmee bedoelt, is nog steeds onduidelijk.”

“De N-VA geeft de indruk dat er een totaal gebrek aan verantwoordelijkheids-zin heerst bij de andere, dan de Vlaam-se, overheden inzake begroting. Ondertussen voedt ze het beeld van de onverantwoordelijke Waal en Brusselaar en vergoelijkt ze Vlaanderen. De job-korting schaffen ze af, maar nu stelt de N-VA een Vlaamse hospitalisatieverzeke-ring voor die volgens senator Louis Ide (N-VA) zou neerkomen op ongeveer de volledige koste-loosheid van de ziekenhuiskosten. Hoe gaat ze dat be-talen?”

“Dat zal wel voor een stuk zo zijn, maar de N-VA is geen li-berale partij. Voor mij overstijgt liberalis-me het socio-economische. Liberalisme heeft ook een ethisch aspect. Eigenlijk heb ik een hekel aan de opstelling van De Wever die constant met alles koket-teert waarvan hij denkt, en meestal terecht, dat het goed zal liggen bij het publiek. Dat niemand die ballonnetjes doorprikt, irriteert mij. Ik vind zijn broer leuker.”

“Zolang je het bij vrij algemene princi-pes houdt, is dat niet zo moeilijk. Het is pas wanneer je in detail treedt, dat je

verschillende visies krijgt. Ik draai al mee in de Europese liberale partij sinds haar oprichting eind jaren 70. Om de 5 jaar maakte ik telkens mee dat men enorm veel energie stak in het uit-schrijven van vrij gedetailleerde ver-kiezingsprogramma’s die vervolgens linea recta in de papiermand van de par-tijhoofdkwartieren belandden. Aan zo-iets wilde ik geen tijd besteden. Voor de Europese verkiezingen van 2009 wilde ik een kort, maar bruikbaar programma dat aanvaard wordt door de aangeslo-ten partijen. Dat hebben we ook ge-daan: we zijn begonnen met het rondsturen van questionnaires, iets wat ik geleerd heb uit de Europese ministerraden waar men vaak een vragenlijst doorstuurt wanneer er een nieuw thema wordt aangesneden. Daar

hebben we dan de gemeenschappelijke aandachtspunten uit-gehaald en uitge-werkt in studiedagen. Op die manier is er een programma van 12 punten tot stand gekomen dat in Stockholm voor het eerst unaniem werd goedgekeurd. Dat

neemt niet weg dat we weldegelijk con-sistente standpunten hebben, ook in-zake buitenlands beleid. Maar op socio-economisch vlak tot in de puntjes een consensus zoeken, levert enkel oeverloze debatten op, terwijl de partij-en toch op eigen houtje beslissen.”

“Wij maken het verschil. Tot aan de komst van Verhofstadt als fractieleider maakten wij het verschil door ons aan te sluiten bij de EVP of S&D, maar we waren zelden in de lead. Met Verhof-stadt is dat nu anders. Op een aantal punten is het duidelijk hij die voorop loopt en de richting aangeeft.”

De N-VA is geen liberale partij. Voor mij overstijgt liberalisme het socio-economische.

-18-

Hoofdredacteur

StevenDevloo

“Een lapmiddel is het Europees Parlement zeker niet. We zijn ondertus-sen medewetgever voor bijna alles. An-derzijds vertoont het parlement een ernstig gebrek doordat het zichzelf overschat en denkt over alles en nog wat beslissingsrecht te hebben. Het is een zegen dat het Europees Parlement geen wetgevend initiatief heeft, want 735 leden die aan de lopende band wet-gevende initiatieven lanceren zou een ramp zijn. Wat ik erg vind, is dat som-mige nationale parlementsleden de in-druk wekken dat zij meer legitiem zijn dan wij.”

“Als er een democratisch deficit is, dan leg ik het bij de Europese Raad, niet bij de Commissie. Die kunnen we naar huis sturen, het Europees Parlement lag al aan de basis van het ontslag van een voltallige Commissie. Mensen zeg-gen dat niemand ons naar huis kan stu-ren, maar wij moeten om de 5 jaar herverkozen geraken. Maar de Europe-se Raad is sinds het Verdrag van Lissa-bon een orgaan van de Unie, iets wat daarvoor niet het geval was. Dat is werkelijk een soort van machtsgreep van de eerste ministers. Je kan ze niet ter verantwoording roepen of naar huis sturen. Eenmaal ze iets hebben beslist, is het beslist. Maar ga maar eens aan The Economist vertellen dat het demo-cratisch deficit bij Cameron, Merkel en Sarkozy ligt. Europa is te belangrijk om het aan regeringsleiders toe te ver-trouwen, want die doen dat tussen de soep en de patatten door, om het famili-air uit te drukken.”

“Ik denk het wel, ja. Het is niet de eers-te crisis die we doormaken. Je zou kun-nen zeggen dat het ondertussen zo verstrengeld is dat het bijzonder moei-

lijk is om het uit elkaar te halen. Ik hoop dat als men een beetje nadenkt, beseft wat voor goeds de Unie heeft voorgebracht: vrede en stabiliteit, maar ook een gigantische stijging van de welvaart. In België is het gemiddel-de inkomen de voorbije 10 jaar met 26% gestegen.”

“Eerst wil ik opmerken dat het met de munt goed gaat. Ik weet niet wat de koers vandaag is, maar de euro blijft staan op ongeveer 1,3 dollar. Toen ze werd ingevoerd, stond ze op 0,87 dol-lar dus ze is bijna in waarde ver-dubbeld ten opzichte van de dollar. Maar waar Europa nood aan heeft, is een versterking van de Economische en Monetaire Unie en het gezond ma-ken en onder controle brengen van de bankensector.”

“Wat is het alternatief? We hebben Dexia wel genationaliseerd. Wanneer blijkt dat de hebzucht sterker is dan elke zelfregulering, dan moet je wel reguleren, want uiteindelijk gaat het om de spaarcenten van de mensen. Ik heb veel minder medelijden met de waardering van dividenden van aan-deelhouders. Het zijn maatregelen die op Europees niveau moeten genomen worden, anders verplaatst men ge-woon het risico.”

-19-

Bent u nooit getuige geweest van de woede van de brave burger Jan met de Pet, wanneer zijn onmogelijk zoontje er opnieuw in ge-slaagd is een vensterruit te breken? Als u dit spektakel bijge-woond hebt, zult u ongetwijfeld ook ge-merkt hebben dat het lijkt alsof alle aanwezigen, zelfs al zijn het er dertig, de ongelukkige eige-naar dezelfde troost geven: “Uit elk kwaad komt wel iets goeds. Dergelijke ongelukken doen de economie draaien. Iedereen moet zijn

brood verdienen. Wat zouden de glazen-makers worden, als men nooit ruiten zou breken?”

Maar in deze troosten-de uitdrukking schuilt een hele theorie die we het best in dit erg eenvoudige geval op heterdaad betrappen, aangezien het exact dezelfde is die jam-mer genoeg de mees-te van onze economische instellin-gen stuurt. Stel dat

het zes frank kost om de schade te her-stellen. Als men beweert dat door het ongeluk zes frank in de glazenmakersin-

Iedereen moet zijn brood verdienen. Wat zouden de glazenmakers worden, als men nooit ruiten zou breken?

K en je klassiekers. De 19e-eeuwse Franse econoom Frédéric Bastiat leverde met dit korte werk over de gebroken ruit van een winkelier een belangrijke en toegankelijke bijdrage over verborgen kosten van

economisch handelen. Je vindt enkele van zijn werken ook terug in onze liberale bibliotheek.

-20-

dustrie terecht komt, dat het deze sec-tor een stimulans van zes frank geeft, dan ben ik het daar mee eens. Ik zou het absoluut niet willen ontkennen, de redenering is volledig correct. De glazen-maker zal komen, de klus klaren, zes frank ontvangen, zich in de handen wrijven en het lastige kind in stilte zege-nen. Dit is wat men ziet. Maar als hier uit afgeleid wordt, zoals maar al te vaak gebeurt, dat het goed is om ruiten te breken, dat dit het geld doet rollen, dat er een algemene stimulans voor de eco-nomie uit volgt, dan moet ik “Stop!” roe-pen. Deze theorie stopt bij wat men ziet, ze houdt geen rekening met wat men niet ziet.

Men ziet niet dat onze brave burger zijn zes frank niet meer aan iets anders zal kunnen besteden. Men ziet niet dat, had hij de ruit niet moe-ten vervangen, hij bij-voorbeeld zijn versleten schoenen had vervangen of een boek aan zijn bibli-otheek had toege-voegd. Kortom, hij had zijn zes frank gebruikt voor iets wat hij nu niet kan doen.

Laten we dus rekening houden met de volledige economie. Aangezien de ruit ge-broken is, krijgt de sector van de glazen-makers een stimulans van zes frank: dit is wat men ziet. Was de ruit niet ge-broken, dan hadden de schoenmakers (of om het even welke andere sector) een stimulans van zes frank gekregen: dit is wat men niet ziet.

En als we zowel rekening houden met wat men niet ziet, omdat het een ne-gatief feit is, als met wat men ziet, om-dat het een positief feit is, dan zouden we begrijpen dat het voor de economie in haar geheel, of voor de nationale werk-gelegenheid in haar geheel, niets uit-maakt of er ruiten gebroken worden of

niet. Laten we nu kijken naar Jan met de Pet. In het eerste scenario, dat van de gebroken ruit, geeft hij zes frank uit en heeft hij het genot van een ruit: niets meer of minder dan daarvoor.

In het tweede, dat waarin het ongeluk niet gebeurde, zou hij zes frank uitge-geven hebben aan schoenen en zou hij tegelijk het genot van een paar schoe-nen en van een ruit hebben gehad. Jan met de Pet maakt deel uit van de samenleving, dus moeten we besluiten dat wanneer we de rekening van alle kosten en baten maken, de samenleving in haar geheel de waarde van de ge-broken ruit kwijt is. Door veralgemening komen we hieruit tot de volgende onverwachte conclusie: “de samenleving

verliest de waarde van haar vernielde voorwerpen” – en tot dit aforisme dat de protectionisten de haren te berge zal doen rijzen: “Breken, verbrijze-len en stukmaken bevordert de tewerk-stelling niet” of korter “vernietiging

is geen winst.”

Wat zult u antwoorden, Moniteur indu-striel, wat zult u antwoorden, aan-hangers van de bovenste beste heer de Saint-Chamans, die met zoveel zorg heeft berekend wat de industrie zal ver-dienen als Parijs afbrandt en de huizen herbouwd moeten worden?

Het spijt mij zijn knappe berekeningen te verstoren, vooral omdat hij de geest ervan in onze wetgeving heeft laten op-nemen. Maar ik verzoek hem opnieuw te beginnen en niet enkel rekening te houden met wat men ziet maar ook met wat men niet ziet.

De lezer moet zijn best doen goed te be-seffen dat er niet twee maar drie per-sonages zijn in het toneeltje dat ik heb

Breken, verbrijzelen en stukmaken bevordert de tewerkstelling niet.

-21-

opgeroepen. De één, Jan met de Pet, ver-tegenwoordigt de Consument, door de vernietiging gereduceerd tot één genot in plaats van twee. De ander, in de ge-daante van de Ruitenmaker, toont ons de Producent wiens economische sector een stimulans krijgt door het ongeluk. De derde is de Schoenmaker (of gelijk welke andere industrieel) wiens sector door dezelfde oorzaak overeenkomstig te lijden heeft. Het is dit derde persona-ge dat altijd in de schaduw blijft en dat als personificatie van wat men niet ziet een noodzakelijk element in het probleem is. Hij is het die ons weldra zal leren dat het niet minder absurd is om een voordeel in een handelsbeperking te zien, wat ten slotte niets anders is dan

een gedeeltelijke vernietiging. – Spit u alle argumenten voor handelsbeperkin-gen uit, u zult er enkel een parafrase van de volgende populaire spreuk in vin-den: “Wat zouden de ruitenmakers worden, als men nooit ruiten zou breken?”

Filosoof1801-1850

S inds dit academiejaar legt het LVSV Brussel een collectie boeken

aan over de liberale ideologie. Om een beschikbaar boek te ontlenen stuur je gewoon een e-mail naar bibliotheek@lvsv-brussel.be met de gewenste titel. Je krijgt dan een bericht terug met een datum wan-neer je het boek kan afhalen op ons lokaal. Niet-leden die-nen een waarborg van €10 te betalen, leden uiteraard niets. Een boek mag je gedurende 21 dagen bijhouden. De volle-dige lijst van boeken vind je op www.lvsv-brussel.be terug.

-22-

N a eeuwen van Westerse dominantie verschijnt China opnieuw op het we-reldtoneel als één van de hoofdrolspelers. Aangevuurd door staatskapita-lisme kan het land groeicijfers voorleggen die Europese politici naar

adem doen happen. Moeten we alvast afscheid nemen van de liberale democra-tie en de vrije markt of is het einde van de geschiedenis nog niet in zicht? In vogelvlucht door de uitdagingen die China opwachten.

“Het maakt niet uit welke kleur de kat heeft, zolang hij maar muizen vangt”, het zijn beroemde woorden afkomstig van Deng Xiaoping, de grote architect van de in 1978 ingevoerde Opendeurpo-litiek waarmee de Chinese Communisti-sche Partij (CCP) pragmatisme predikt om zo de fouten van de radicale Mao Ze-dong te wissen. Dat pragmatisme lijkt te lonen. Terwijl België misschien 0,1% economische groei zal boeken in 2012, schermt de CCP met cijfers die jaren-lang meer dan 10% bedroegen, al zal de economie er dit jaar met slechts 8,2% toenemen.

De torenhoge groei is noodzakelijk wil de partij haar reeds aangetaste legitimi-teit bij de doorsnee-Chinees niet he-lemaal te grabbel gooien. In feite is er

sprake van een contractdenken: de bevolking houdt zich afzijdig van po-litiek en komt niet massaal op straat om democratische hervormingen te eisen op voorwaarde dat de CCP haar uit de armoede tilt. Staat en partij vallen in China immers samen, zo kondigt de staatstelevisie Hu Jintao steevast aan als secretaris-generaal van de CCP en niet als president van de Volksrepubliek China.

Ondertussen is het land uitgegroeid tot de grootste economie na die van de Ver-enigde Staten en volgens voorspellingen van de Wereldbank kunnen de Chinezen nog voor 2030 de kroon spannen. Het afgelegde parcours oogt in elk geval in-drukwekkend: anno 2012 exporteert het land in één dag evenveel als in heel

-23-

1979. De statistieken liegen niet, maar vertellen ze ook het hele verhaal? Als we het bruto binnenlands product (BBP) uit 2009 van beide landen delen door het aantal inwoners, werpt dat een an-der licht op de zaak: 46.381 dollar voor Joe, 3.678 voor Bo. Xi Jinping, de ge-doodverfde opvolger van de huidige pre-sident, heeft werk voor de boeg om de levensstandaard van de meer dan 1,35 miljard Chinezen te verbeteren.

Op binnenlands vlak heeft de CCP de no-dige katten te gese-len. Jarenlang was het credo ‘economi-sche groei ten koste van alles’, maar nu stuit Peking op de grenzen van dat be-leid. Burgers, met name uit de studen-tenpopulatie en de mondige middenklas-se, protesteren tegen de milieuverontreini-ging, iets wat tot voor kort niet mocht be-staan van het regime.

Hoewel sommige steden proberen de ver-vuiling een halt toe te roepen door on-der andere erg vervuilende auto’s van de weg te halen, is de luchtkwaliteit er er-barmelijk. In Peking is de luchtpollutie soms zo erg dat ze volgens de Ame-rikaanse ambassade niet kan worden gemeten. Het gevolg? Naast afgelaste vluchten op de luchthaven en een flore-rende verkoop van mondmaskers schiet ook de verkoop van luchtfilters de hoog-te in. Voor de burger die het zich kan per-mitteren, dat spreekt voor zich, want de sociale ongelijkheid neemt zienderogen toe. Vooral het platteland en het westen van China slagen er niet in om zich te ontwikkelen. Wat doet de overheid onder-tussen? Die beweert dat het allemaal niet zo rampzalig is. Niet moeilijk als je schermt met officiële metingen waarvan de gehanteerde standaarden een stuk to-leranter zijn dan die van de Wereldge-zondheidsorganisatie (WHO).

Eén van de hoofdschuldigen zijn de tal-rijke steenkoolcentrales. China is voor 70% van zijn energieconsumptie af-hankelijk van het vervuilende steenkool, al worden er momenteel verschillende groene centrales gebouwd. Samen met kameraad Rusland legt het ook de hand aan verschillende kerncentrales. Niet al-leen is het land de grootste vervuiler, het is ook de grootste energieverbruiker ter wereld. Het algemene verbruik is doorheen de voorbije 3 decennia exponentieel toegenomen met een jaar-

lijkse groei van 5,6%. Sinds 1994 volstaan de binnen-landse reserves niet langer om aan de vraag te voldoen en is het land een netto-importeur van olie.

De economische groei brengt andere narigheid met zich

mee: hoge inflatie, de nachtmerrie van elke centrale bank. Vorig jaar bedroeg de inflatie 5,9%, al zal die volgens een rapport van de Aziatische Ontwikkelings-bank dit jaar krimpen tot 4,6%. Behalve aan de grondstofprijzen ondervindt de bevolking dat vooral aan de stijgende voedselprijzen. Een situatie die voor elke machthebber, hoe stevig hij ook in het zadel mag zitten, potentieel gevaar-lijk is, dat bewijst de Franse Revolutie. Te meer omdat sommigen vraagtekens plaatsen bij de cijfers die door de CCP-staat worden gepubliceerd, zo bedroeg de inflatie volgens professor Larry Lang van de Chinese University of Hong Kong vorig jaar 16,2%. Het ontlokte hem de uitspraak dat elke Chinese provincie een Griekenland is.

Het is echter niet de inflatie, het energieaspect, de sociale ongelijkheid, een brandende Tibetaan of de wijdver-spreide corruptie die het grootste gevaar voor China betekenen, wel de heersende investeringsijver die genoeg

De economische groei brengt andere narigheid met zich mee: hoge inflatie, de nachtmerrie van elke centrale bank.

-24-

potentieel heeft om tot de volgende gro-te zeepbel te vervellen. Neem nu de vast-goedmarkt. Elke Chinese stad die naam waardig steekt zich momenteel diep in de schulden om in een ijltempo huizen, kantoren en winkelcomplexen uit de grond te doen verijzen. Goed nieuws voor de plaatselijke bouwsector, maar dergelijke investeringswoede is waarde-loos als de consumptie achterwege blijft. Daarin schuilt nu net het probleem van China dat een Spanje aan de Gele Rivier dreigt te worden: het leeu-wendeel van de nieuwe kantoren en hui-zen staat zo goed als leeg. De nationale schuld bedraagt zo’n 568.000 miljard dol-lar. Ter vergelijking, Amerika zit op een schuldenberg van een slordige 156.500 miljard dollar. Zelfs staatsbanken kun-nen niet eeuwig op de aflossing van hun kredieten wachten.

Een blik op de handelsbalans brengt ook veel aan het licht: de uitvoer groeit er al jaren een stuk sterker dan de invoer. In maart 2012 nam de uitvoer toe met 8,9% tot 165,66 miljard dollar, terwijl de invoer met 5,3% groeide tot 160,31 miljard dollar, aldus cijfers van de Chine-se douane. Een overschot boeken is op zich positief, dat beaamt elke economie-professor, maar op lange termijn wijst het op structurele mankementen in de economie.

De CCP slaagt er niet in om de binnen-landse privéconsumptie aan te wakke-ren waardoor de economie sterk afhangt van gul gesubsidieerde export

naar Europa en Amerika. De privécon-sumptie bedraagt in China nauwelijks 30% van de economische activiteit. Daarnaast draagt het feit dat China zijn munt systematisch onderwaardeert om de export aan te zwengelen bij tot die scheeftrekking. Als er vervolgens op die afzetmarkten een crisis losbreekt, door bijvoorbeeld een kredietbubbel en jaren-lange overconsumptie die door de over-heden werd gestimuleerd, dan heeft dat onvermijdelijk consequenties voor de aan overproductie leidende industrieën in China.

Schermen met de successen die China in de afgelopen drie decennia heeft ge-boekt om een doodskist voor de demo-cratie en de vrije markt te bestellen, getuigt niet van intellectuele eerlijkheid. De door de staat gedomineerde economie van het onvrije China houdt enorme risico's in: het knaagt immers aan de inovatie door individuen, één van de redenen waarom 1989 historisch zo'n belangrijk jaar is. Dus waarom naar protectionsime grijpen, Europa? Leve het duurzame model van de vrije markt. Leve de vrijheid.

Hoofdredacteur

StevenDevloo

-25-

H omeopathie: sommigen geloven erin, voor anderen is het pure kwakzalverij. Toch bezocht het afgelopen jaar maar liefst 6% van de Belgische bevolking een homeopaat en dat aantal gaat langzaam maar

zeker in stijgende lijn. Vooral hogeropgeleiden zijn meer en meer gewonnen voor hun holistische aanpak. Homeopathie is van alle alternatieve geneeswijzen in Europa de grootste uitdager van de conventionele geneeskunde. Maar wat moet de overheid met een geneeswijze die in principe geen wetenschappelijke grondslag heeft? Reguleren en terugbetalen of verbieden? Een progressief liberaal kwam, dankzij de liefde, in contact met de enorme polemiek tussen de klassieke geneeskunde en de homeopathie en pent zijn bevindingen neer...

Voor we een debat openen over homeo-pathie, is het belangrijk te weten waar deze geneeswijze juist voor staat. Voor-eerst zijn er verschillende stromingen binnen de homeopathie, maar de klas-sieke of unitaire homeopathie is veruit de meest bedreven stroming. Deze stro-ming vindt zijn oorsprong in oud-Griek-se geneeskundige opvattingen die de Duitse arts Samuel Hahnemann tweehon-derd jaar geleden formaliseerde. Hoe-wel een doorgedreven begrip van de homeopathie jarenlange studie vereist,

leggen we hier toch kort de twee be-langrijkste principes uit: het individuali-teits- en similiaprincipe.

De homeopathie dankt zijn naam aan het similiaprincipe: het gelijke (‘homoi-os’) met het gelijke bestrijden. Homeo-pathische remedies zijn extreme verdunningen van stoffen (de zoge-naamde oertinctuur) die in onverdunde vorm gelijkaardige symptomen zouden oproepen als de te bestrijden ziekte. De helende werking verkrijgen de remedies

-26-

volgens de homeopathische leer door het zogenoemde potentiëren: bij elke verdunningstap wordt de verdunning zeer krachtig geschud waardoor de dy-namische kracht van de oertinctuur overgaat op het oplosmiddel.

De homeopathie gaat ervan uit dat ieder-een in zich een vitale levenskracht heeft. Een ziekte is dan ook een versto-ring van deze vitale kracht en homeopa-ten zeggen gericht te zijn op het versterken en het weer harmoniseren van deze kracht, in plaats van de ziek-teverwekker of het pathologische proces direct te bestrijden. Men is dus gericht op het versterken van de eigen defen-sie door het stimule-ren van het inherent zelfgenezend ver-mogen, de vis medi-catrix naturae.

Om deze vitale kracht te harmoniseren, passen homeopaten het individualiteits-principe toe door de zieke patiënt (of homeopathischer, een patiënt met een verstoring in zijn vitale kracht) in zijn ge-heel, holistisch, te benaderen. Een home-opaat is niet alleen geïnteresseerd in de symptomen die de patiënt vertoont, maar ook en vooral hoe de patiënt deze symptomen ervaart en of er eventueel levensgebeurtenissen hebben plaatsge-grepen die aanleiding zouden kunnen ge-geven hebben tot de ziekte. Door het stellen van vaak zeer persoonlijke vra-gen bouwt de homeopaat al luisterend een volledig beeld op van de patiënt in zijn geheel.

Pas na deze bevraging zal hij dan een homeopathisch middel naar voren schui-ven. Het is dus volstrekt gebruikelijk dat twee patiënten die ogenschijnlijk met dezelfde ziekte naar een homeopaat gaan, twee totaal verschillende reme-

dies voorgeschreven krijgen.

Het is deze sterk therapeutische aanpak die zich richt op het luisteren naar patiënten die zowel beoefenaars als homeopathisch behandelde patiënten zo sterk waarderen. Een homeopathisch consult duurt gemiddeld 45 minuten. Dat is gemiddeld 3x (!) langer dan bij een gewone arts.

Tot op de dag van vandaag is er geen enkel wetenschappe-lijk bewijs dat de doeltreffendheid van homeopathische ver-dunningen aantoont. Wetenschappers, conventionele artsen en statistische studies schrijven de werking van homeo-pathische behandelin-gen dan ook volledig

toe aan het placebo-effect waarvan men al wetenschappelijk bewezen heeft dat nepgeneesmiddelen in veel gevallen in-derdaad helend werken.

In schril contrast met het gebrek aan wetenschappelijk bewijs, staan echter de tevredenheidcijfers van homeopathi-sche patiënten. In veel Europese landen liggen die vaak tot 15% hoger dan ‘ge-wone’ patiënten van de reguliere ge-neeskunde. Het dient echter vermeld dat in België dit verschil door on-derzoeken van het KCE (Federaal Ken-niscentrum Gezondheidszorg) niet wordt bevestigd, maar het blijkt wel dat homeopathisch behandelde patiënten zich geholpen voelen door deze genees-wijze. Het zou echter een prachtig voorbeeld van een sofisme ‘ad populum’ zijn moesten we uit deze hogere tevredenheidcijfers meteen concluderen dat homeopathie dan wel moet werken.

Als progressief liberaal vindt onderge-tekende volksgezondheid zeker iets

.

-27-

waar een overheid - tot op de hoogte van collectivistische veiligheid - zich ge-rust mag mee moeien. Maar wat moet een overheid met homeopathie? Het we-tenschappelijk bewijs ontbreekt en toch zijn patiënten erg tevreden?

De meest eenvoudige oplossing is natuur-lijk het verbieden, wat niet weten-schappelijk bewezen is, kan immers gevaarlijk zijn voor de volksgezondheid. Zo’n rigoureuze aanpak lijkt echter ver-dacht veel op het kind met het bad-water weggooien en is terecht niet de weg die Europese be-leidsmakers inslaan.

Immers, hoge tevredenheidcijfers van patiënten zijn dan wel geen weten-schappelijk bewijs voor de werkzaam-heid van homeopathi-sche behandelingen, ze tonen wél aan dat voor de alledaagse gezondheidsproblemen patiënten eigen-lijk perfect zonder zware (en vaak dure)

‘conventionele’ medicatie kunnen: homeopaten zijn erg gekend voor hun kritische houding tegen een al te gratuit gebruik van allerhande reguliere genees-middelen en schrijven - in contrast tot reguliere artsen - nauwelijks antibiotica voor, dit omdat deze helemaal niet pas-sen in een geneeswijze die erop gericht is de immuniteit, de ‘vitale kracht’, van de patiënt langdurig te bestendigen.

Allerhande studies van internationale verzekeringsmaatschappijen tonen aan

dat homeopathisch behandelde patiën-ten maar liefst 43% goedkoper zijn dan patiënten in de conventionele ge-neeskunde. Homeo-pathisch behandelde patiënten zijn dus niet alleen nauwelijks vatbaar voor antibio-ticaresistentie, ze kosten ook een pak

minder aan overheden of verzekerings-maatschappijen die homeopathie (zouden) terugbetalen.

Homeopathisch behandel-de patiënten zijn niet al-leen nauwelijks vatbaar voor antibioticaresisten-tie, ze kosten ook een pak minder.

-28-

Waarom dan al die commotie over home-opathie? Wordt het dan nooit gevaar-lijk? Het antwoord hierop is moeilijk te geven. Een homeopathische behande-ling kan wel degelijk gevaarlijk worden wanneer het fanatisme bij de beoefe-naar overheerst en zelf de zwaarste ziek-ten (kanker, tumoren,...) uitsluitend homeopathisch behandeld worden en de patiënt de toegang tot de reguliere ge-neeskunde ontzegd wordt. Homeopaten zijn ook erg gekend voor hun over-wegend negatieve houding ten opzichte van vaccinaties, die zouden de vitale levenskracht aantasten en worden de patiënten bijgevolg meestal ontraden.

Hierin kan én moet de overheid wel een rol spelen: ze hoeft geen waardeoordeel te vellen over homeopathie, ze moet al-leen zorgen dat het veilig blijft. Zo moet ze zich de vraag stellen hoe ze de fana-tici er zo veel mogelijk kan uithalen. In België zijn 4 op de 5 homeopaten gewo-ne artsen, 20% heeft dus uitsluitend een homeopathische scholing gehad en weet dus nauwelijks wat de klassieke ge-neeskunde te zeggen heeft over zware ziekten. Het is misschien niet onverstan-dig alvast deze groep de toegang tot het beroep te ontzeggen. Uiteraard lost dit niet alles op: ook artsen kunnen zeer fanatiek zijn, toch mag er over het algemeen van uitgegaan worden dat men wel weet waarmee men bezig is, bo-vendien zijn artsen ook gewoon aan-sprakelijk als er duidelijke bewijzen zijn dat er serieuze fouten werden gemaakt in de behandeling van de patiënt. Qua vaccinaties moet een commissie zich bui-gen over de vraag welke absoluut noodzakelijk zijn om de volksgezond-heid te garanderen en die dan ook ver-plichten.

Moet men homeopathische remedies dan terug betalen? De discussie over het al dan niet nodig zijn van een over-

heidsgestuurde sociale zekerheid is bij uitstek voer voor liberalen, maar laten we die hier even buiten beschouwing la-ten. In het huidig Belgisch systeem, waar de overheid via de ziekenfondsen een aanzienlijk deel van geneeskundige consulten en medicijnen terug betaald, moet zoiets uiteraard het geval zijn. An-ders sta je als overheid weer een oordeel te vellen, iets wat niet past in een liberaal denkkader.

Homeopathie: het blijft moeilijk om er enig wetenschappelijk bewijs van te leveren. Toch mag een overheid het niet verbieden, vermits de individuele keuze-vrijheid dan in het gedrang komt. Het blijkt immers dat hordes patiënten meestal genoeg hebben aan een meer therapeutische aanpak. Bovendien is de kritische houding van homeopaten ten opzichte van een overdreven genees-middelengebruik niet altijd even slecht. Toch dient de overheid een rol te spelen om de volksgezondheid optimaal te ga-randeren: dat kan ze door het beroeps-profiel van een homeopaat strakker vast te leggen en enkel opgeleide artsen toe-gang te geven tot het beroep. Ze moet zich ook buigen over de vraag welke vaccinaties echt noodzakelijk zijn. Dit is de mening van een progressief liberaal na een maandenlange discussie met voor- en tegenstanders. Amen.

Webmaster

FilipMoons

-29-

B elgië is een sportief land. Hoewel onze voetballers het wel eens laten afweten, staan we internationaal hoog gerangschikt inzake tennis en wielrennen. Maar dé nationale sport waar alle Belgen in uitblinken is toch

wel het ontduiken van belastingen. De fiscus bedriegen, we doen het allemaal. En we doen het graag.

Onze eigenste VUB-professor fiscaliteit - Michel Maus - voerde een grondig on-derzoek naar belastingontduiking in Bel-gië. Enkele maanden geleden schreef hij zijn bevindingen neer in een boek, ‘Ieder-een doet het! Belastingontduiking in Bel-gië’. Leuk weetje: in zijn onderzoek nam hij eveneens een enquête af bij VUB-studenten, zo hebben wij dan toch ook een beetje meegeholpen met de publica-tie.

Wat blijkt nu? Jaarlijks zou de Belgische fiscus zo'n 26 miljard euro mislopen. Niet alleen door grote fraudezaken, maar vooral door huis-tuin-en-keuken-fraude.

Een hoge belastingsdruk, de ongelijke verdeling van die belastingsdruk en de manier waarop de overheid omgaat met fraude lijken de grootste bronnen van frustratie te zijn. Het gevolg is dat ge-frustreerde mensen hun fiscale ver-antwoordelijkheidszin verliezen.

Exacte cijfers bestaan er niet. Een fe-nomeen als belastingontduiking wil wel bestudeerd worden, maar men zit al snel vast. Enerzijds heb je de overheid, de fiscus, die de confidentialiteit naar voren schuift om er voor te zorgen dat het cijfermateriaal niet moet worden vrijgegeven. Anderzijds wordt men ge-

-30-

confronteerd met het feit dat de frau-deur zelf ook geen informatie wil bekend-maken. Iedereen doet het, iedereen weet dat het gedaan wordt, maar men praat er niet graag over.

Het is dan ook heel erg moeilijk te be-palen hoeveel de schatkist misloopt door belastingontduiking. In de eerste plaats door dat gebrek aan informatie, maar anderzijds zorgt fiscale fraude voor een zeer groot terugverdieneffect voor de overheid. Wie in een week 200 euro in het zwart heeft verdiend, zal dat in het weekend uitgeven. Zo wordt het een smeermiddel voor de economie. Michel Maus kijkt rechtstreeks naar de zwarte economie en probeert er toch een cijfer op te plakken. Hij komt tot een be-drag van 26 miljard euro dat de overheid misloopt. Vergelij-ken we dat bedrag met de Belgische staatsschuld, dan zien we dat dit het dubbele is van wat de overheid dit jaar wil besparen.

Als men dat resultaat vergelijkt met an-dere staten, dan stellen we vast dat enkel Griekenland, Portugal, Spanje en Italië het nog slechter doen dan België. Zijn dat nu niet juist de landen die zich in een zware financiële crisis bevinden? Dat is logisch. Als een overheid een fiscaal systeem uittekent, stelt zij daar natuurlijk een budgettaire doelstelling te-genover. En als die doelstelling niet bereikt wordt omwille van het feit dat men gaat frauderen, dan heeft men een tekort.

Volgens onderzoek dienen jaarlijks zo’n 32.000 vennootschappen en 310.000 fy-sieke personen hun belastingsaangifte niet in. Daarin inbegrepen zitten natuur-

lijk de slapende vennootschappen en al even weinig wakkere bejaarden die “ver-geten” hun fiscale verplichtingen te ver-vullen. Maar er zijn ook gewoon een heel deel belastingplichtigen die het ver-tikken om hun aangifte in te dienen. Het feit dat de fiscus maar weinig grondige controles voert, werkt dat fenomeen in de hand. De fiscus slaagt er zelfs nog niet in om diegenen die geen aangifte hebben ingediend aan een controle te onderwerpen.

John Crombez, staatssecretaris voor Fraudebestrijding, geeft zelfs toe dat be-lastingontduiking soms noodzakelijk kan zijn omdat de be-lastingdruk te hoog ligt. Bepaalde secto-ren zoals horeca en bouw zouden niet kunnen overleven zonder zwartwerk. In-

dien men niet bereid is om zijn per-soneel 20% of 30% in het zwart te betalen, vinden werknemers wel een an-dere werkplaats. Er is dus een markt om in het zwart betaald te worden om op die manier je netto-inkomsten wat op te drijven. Als de werkgever niet meedoet met dat systeem loopt hij het risico om uit de boot te vallen.

Wat fiscale fraude betreft, is de toleran-tie bij de Belgen vrij groot, met uitzon-dering van fraude door grote bedrijven. Dat heeft te maken met de hoge be-lastingsdruk op arbeid. Voor de ene is België namelijk de fiscale hel, voor de andere een belastingsparadijs. Zo is er geen enkel ander land ter wereld waar men arbeid zwaarder belast. Volgens statistieken van de OESO blijkt dat wij tussen de 50% en 60% van de inkom-sten verkregen uit arbeid afstaan aan de overheid. Zwartwerk is dan ook niet verrassend. Daar heeft de overheid de burger die hij verdient. Het is de over-heid die verantwoordelijk is voor het

Voor de ene is België de fiscale hel, voor de ande-re een belastingspara-dijs. Zo is er geen enkel ander land ter wereld waar men arbeid zwaarder belast.

-31-

fiscale systeem, en men heeft er voor ge-zorgd dat het bol van frustraties staat waardoor men het als onrechtvaardig ervaart.

Belastingontduiking of fiscale fraude houdt in dat de fiscale wet wordt over-treden met bedrieglijk opzet en is een misdrijf. Belastingontduiking mag echter niet verward worden met belastingontwij-king. Bij het ontwijken van belastingen opteert de belasting-plichtige voor de minst belaste weg. Dit is niet verboden in het Belgisch fiscaal recht en zou zelfs de plicht van elk individu en elke ondernemer moeten zijn.

De aanvaarding van belastingontwijking moet nochtans worden genuanceerd. Om te beginnen mag er geen sprake zijn van simulatie of veinzen door de be-lastingplichtige, met andere woorden, hij moet alle fiscale en burgerrechtelijke gevolgen van zijn handelen aanvaarden. Daarnaast is er in verschillende belasting-wetboeken een antimisbruikbepaling in-gevoerd om de voortdurende stijging van de ontwijkingsmechanismen tegen te gaan. Deze antimisbruikbepaling laat de fiscus toe om bepaalde juridische con-structies te verwerpen die enkel en al-leen bedoeld zijn om aan de belasting te ontsnappen zonder enige financiële of economische verantwoording.

De regering-Di Rupo komt nu met een nieuwe antimisbruikbepaling die zegt dat elke constructie opgezet om belastin-gen te ontwijken onwettelijk is. Maar zou de regering niet beter eerst in eigen boezem kijken? Vorige maand nog moch-ten we deze woorden horen van vice-premier Didier Reynders: “In het begin kreeg ik keer op keer, onder meer van SP.A-Kamerlid Dirk Van der Maelen, te

horen dat mijn strijd tegen de fiscale fraude faalde, dat ik foefelaars steunde, dat ik het systeem zo ingewikkeld maak-te om ontwijkingen mogelijk te maken. In tegenstelling tot heel wat socialisten ben ik echter geen specialist in de materie. Waarom worden er eigenlijk geen hoorzittingen georganiseerd in het parlement? Bruno Tuybens (SP.A) kan dan komen uitleggen hoe je bonussen fiscaal kan optimaliseren. Vicepremier Johan Vande Lanotte en een van zijn voorgangers, Luc Van den Bossche, kun-

nen toelichten hoe je een managementven-nootschap moet ge-bruiken en wat het verschil is tussen een goede vennootschap en een slechte. En als we dan toch bezig zijn, kunnen we ABVV-topman Rudy De Leeuw ook horen

om het voordeel van de notionele in-terestaftrek te bespreken.”

Belastingfraude blijkt dus werkelijk een alledaagse bezigheid te zijn. Als jurist valt dit te verwerpen, of dat moreel ook te verwerpen valt, is een andere kwes-tie. In elk geval is het zeker aan de or-de om de wetgeving hieromtrent meer verstaanbaar te maken en het systeem te vereenvoudigen. Dat de belastings-druk naar omlaag moet, is zeker. Deze ‘gelegaliseerde diefstal’ uitgaande van de overheid heeft enkel perverse ef-fecten tot gevolg.

Belastingsontwijking is niet verboden in het Belgisch fiscaal recht en zou zelfs de plicht van elk individu en elke ondernemer moeten zijn.

CarolineSneyers

Secretaris

-32-

D oor heel Europa zijn rechts-radicale krachten aan een opmars bezig. Ook in Hongarije kunnen we spreken van een dergelijke beweging. Jobbik is een rechts-populistische partij die bij de laatste verkiezingen in 2010

een enorme hoeveelheid aan stemmen behaalde. Sindsdien zijn de straten van Boedapest en andere Hongaarse steden gekenmerkt door parades van zwarthemden.

Jobbik is een rechts-radicale politieke par-tij uit het Hongaarse politieke landschap met een sterke nationalistische toewij-ding. De partij wordt door politieke con-currenten evenals door de westerse pers als fascistisch en antisemitisch be-stempeld. Jobbik negeert echter die ver-wijten en omschrijft ze als politiek gemotiveerd.

Jobbik – eveneens gekend als de Bewe-ging voor een Beter Hongarije – plaatst zichzelf in het rechts-populisme, met een nationalistische en anti-elitaire kritiek op alle bestaande politieke institu-ties in Hongarije. Het wil de huidige links-rechtsideologieën vervangen door een liberaler, kapitalistischer Hongarije

en een sociaaldemocratische samen-leving. Bij de laatste verkiezingen, die plaatsvonden in 2010, legde de partij de schuld van de crisis bij de Roma-zi-geuners en het Joods wereldkapitalis-me. Toch ontkent Jobbik fascistisch, homofoob en antisemitisch te zijn en wijst het vaak met een beschuldigende vinger naar de onbegrijpende en mislei-de Europese Unie.

De straten worden beveiligd door een Verdedigingsmacht, ook gekend als de Vederomilitie. Tegen een achtergrond van partijvlaggen in het rood, wit en groen en geëscorteerd door geüni-

-33-

formeerde volgelingen van de Hongaar-se Garde, een met Jobbik verbonden pa-ramilitaire beweging, verzet de partij zich alsmaar meer tegenover de globalisering. Protectionisme wordt hoog in het vaandel gedragen. “Waarom zouden we groenten uit China kopen in onze gewone supermarkten, als onze ei-gen, Hongaarse, landbouw aan het verkomme-ren is en we de kans hebben om deze te verbete-ren?”, vraagt men zich binnen de partij af.

Een bevolkings-groep die zwaar geviseerd wordt, zijn de zi-geuners. Hierbij wordt dan voor-al een sterke weerstand ge-boden tegen de Roma, een zigeunervolk dat in de veertiende eeuw van India naar Europa migreerde. Daarnaast komen ook de Joden aan bod. Van antisemitisme weigert de 31-jarige partij-leider Gábor Vona echter te worden be-schuldigd. Daarom wijzen critici naar andere kopfiguren in zijn partij die het minder fijnzinnig verwoorden. András Király, de 26-jarige rechterhand van Vo-na, ontkent niet dat hij antisemitische uit-spraken heeft gedaan, maar hij ziet verzachtende omstandigheden. Zo zouden volgens Király de Joden naar zich laten opjutten door Amerikaanse Joden die vals gemonteerde video-beelden gebruiken.

Ook de beschuldigingen van neofascis-me zijn uit de lucht gegrepen. Hoewel Jobbik in het verleden reeds een allian-tie aanging met een reeks extreemrecht-se partijen uit het buitenland – waarvan het Front National van Marine Le Pen

nog de meest gematigde is – valt de filo-sofie van de partij nog steeds het best te omschrijven als nationalistisch. Men kan echter over een nationalisme in de goede zin van het woord spreken. Op het einde van elke meeting zingt de he-le zaal luidkeels het Hongaarse volks-lied, waarbij eveneens de slogan ‘Moge

God ons een be-tere toekomst geven” door-heen de zaal weergalmt. Dat is een strijd-kreet uit de ja-ren 1920 die door een para-militaire bewe-ging verspreid werd.

Met deze leus kan op de opval-lende aanwezig-heid van de Hongaarse Gar-de worden ge-wezen. Deze

door Vona opgerichte geüniformeerde arm van de partij werd in 2009 door een rechtbank buiten de wet geplaatst, maar daar trekken de leden zich duidelijk niets van aan. Hun aantal groeit bij elke bijeenkomst. Hoewel de Garde er gevaarlijk uitziet zou haar aan-wezigheid in elk ander land ongetwijfeld voor afkeer zorgen. De uniformen spreken namelijk niet aan en ze lijken uit de jaren 1930-1940 te komen.

Ondanks alles is Jobbik een gerespec-teerde partij. Haar extreemrechtse uit-straling lijkt op de Hongaren geen schrikeffect te hebben. Dat de partij zo populair is, heeft te maken met het cha-risma van Vona. “Gábor Vona is een ge-passioneerd man die met zijn hart spreekt”, dat is wat zijn aanhangers ver-melden als er gevraagd wordt naar het geheim van zijn succes. Door zijn gewo-

-34-

ne komaf – voor zijn politieke carrière verdiende Vona zijn brood met de huis-aan-huisverkoop van alarmsystemen en leefde hij in een communistisch woon-blok – kan Vona ook terecht zeggen dat zijn partij de wil van het volk aanvoelt. In de omgang mag hij dan een af-standelijke en zelfs achterdochtige in-druk maken, op het podium kent hij zijn gelijke niet.

Het charisma van Gábor Vona is niet de enige reden dat het succes van Jobbik verklaart. De malaise waarin Hongarije ver-keert, stuwt de partij ook vooruit. Het land verkeert al jaren in zowel een economi-sche als een politieke crisis. De socialisten, die in 2002 in Honga-rije aan de macht kwamen, brachten het land volledig naar de vernieling door corruptie en ne-potisme.

Viktor Orbán, de partijvoorzitter van het centrumrechtse Fidesz, ook gekend als de Hongaarse Burger Unie, had enkele oplossingen voorgesteld om de problemen aan te pakken. Jobbik wou echter radicale veranderingen doorvoe-ren en weigerde de voorstellen van Orbán te aanvaarden. Dat werd door Fidez met spot onthaald omdat de partij meende dat Jobbik de Hongaarse crisis enorm onderschatte. Uiteindelijk won Fidesz, onder leiding van partijvoorzitter Viktor Orbán, de verkiezingen in 2010 met 53,6 % van de stemmen. Jobbik be-haalde vanuit het niets 17 %. Door deze verkiezingsuitslag zou de Hongaarse po-litiek een plotse maar indrukwekkende ruk naar rechts meemaken.

Dankzij de steun van Jobbik kan de

rechts-conservatieve partij Fidesz op een tweederdemeerderheid in het parlement rekenen. Sindsdien wordt de Hongaarse regering vanuit verschillende hoeken zwaar bekritiseerd. Toch ziet het Hongaarse volk daar geen graten in: het beleid bracht namelijk orde en stabili-teit.

Orban amendeerde de grondwet intus-sen verschillende keren. Een doorge-dreven centralisatie was zijn doel. Het Hongaars Rekenhof en de Fiscale Raad werden afgeschaft, het Grondwettelijk

Hof werd lamgelegd en de nieuwe grond-wet staat vol nieuwe amendementen die onder andere steu-nen op het gezin als hoeksteen van de maatschappij, de re-latie tussen man en vrouw, de bescher-ming van het ongebo-ren leven en de

onvoorwaardelijke opsluiting van zware criminelen.

Naast de gewijzigde grondwet werden er nog tal van nieuwe wetten ingevoerd, waaronder een groot aantal van discrimi-nerende aard is. Een andere zware aan-passing is de invoering van de mediawet. Kranten, radiostations en te-levisiezenders worden voortaan gecon-troleerd op politieke berichtgeving. Media mogen slechts een beperkt deel van hun ruimte besteden aan misdaad zodat de bevolking niet al te zenuw-achtig zou worden, journalisten dienen hun bronnen steeds openbaar te maken als de berichtgeving de nationale veilig-heid zou bedreigen en iedere publicatie moet voldoen aan een morele norm. Deze mediawet is natuurlijk voor inter-pretatie vatbaar en houdt een beknot-ting van de persvrijheid en het recht op vrijemeningsuiting in. Journalisten met een afwijkende mening, onder wie soci-

Het charisma van Gábor Vona is niet de enige reden dat het succes van Jobbik verklaart. De ma-laise waarin Hongarije verkeert, stuwt de partij ook vooruit.

-35-

aaldemocraten en groenen, werden ont-slagen, zogenaamd wegens besparingen ten gevolge van de crisis. Het doel van deze nieuwe mediawet is niet ver te zoeken: men wenst de mogelijke kritiek op de maatregelen van de regering zo sterk mogelijk in te perken.

In het begin van dit jaar hield Jobbik een betoging aan de gebouwen van de Europese Unie in Budapest. Duizenden Hongaren kwamen samen om te proteste-ren als reactie op de ratingverlaging van Hongarije en aanvallen uit verscheidene Europese politieke hoeken. Gábor Vona stelde zich hierbij dan ook de vraag of de inwoners de onafhankelijkheid van Hongarije wel wensten op te geven en of men wenste verder te gaan met deze beperkingen. Vona ziet de Europese Unie als niets minder dan een super-staat die de Hongaarse onafhankelijk-heid, vrijheid en eigenheid afbreekt door het steeds verder opleggen van beperkin-gen en regels. Als protestuiting werd een Europese vlag in brand gestoken.

De vraag blijft hoe de situatie in dit land verder zal evolueren. Kan extreem-rechts verder doorgroeien in het beleid, of wordt er een halt toegekend aan de huidige opmars? Hoe zal de band tussen Hongarije en de Europese Unie verder ontwikkelen? Zal het land überhaupt wel uit de crisis geraken op deze manier?

Penningmeester

GregoryDeschuyteneer

-36-

L ange busreizen met Eurolines zijn dodelijk, maar die bewuste zater-dag (zaterdag 31 maart) kwam de

achtkoppige delegatie van LVSV-Brussel toch heelhuids aan in Praag. Meteen werd duidelijk dat de Pragenezen geen ontbijt nuttigen... Problematisch, want na een lange busreis waren we niet al-leen geradbraakt maar ook uitgehon-gerd. Gelukkig is Praag een toeristenstad, we hadden de Praagse lucht nog niet goed opgesnoven of we lie-pen met onze slaapoogjes wijd open, de eerste toeristenval tegemoet. Praha Bake-Shop, een poepsjieke warme bakker die koffie en croissants verkocht (de enige in heel Praag). Met euro’s konden we niet betalen, het was met Tsjechische Kronen te doen... we hadden dan ook te laat door dat de heerlijke chocolade-koeken omgerekend zo’n 4 euro ‘t stuk kostten... Maar man, wat waren die cho-coladekoeken lekker. Na het ontbijt bega-ven we ons richting Hostel. Inchecken konden we nog niet, daarvoor was het

wachten op onze LVSV-vrienden uit Ant-werpen, Leuven, Gent en Hasselt. De bagage achterlaten kon wel, en kort na-dien verlieten we het hostel om de stad te verkennen. Onze nieuwsgierigheid bracht ons naar een bureautje waar we een gids boekten die ons op een heuse communistenwandeling zou begeleiden. De gids liep gelukkig niet hoog op met Stalin en de zijnen... zo wist hij ons te vertellen dat de Pragenezen er veel plezier uit haalden om reeds in 1962 het grootste beeld van Stalin ooit gebouwd met dynamiet te detoneren. Diezelfde gids nam ons ook mee naar een voor-oorlogse atoomschuilkelder. De kelder doet vandaag dienst als underground club en er worden regelmatig rave-feest-jes georganiseerd. De schuilkelder herbergde ook een mini-museum. De gids deelde gasmaskers en Sovjetunifor-men uit, en dit leidde bijna automatisch tot de verplichte ironische groepsfoto in legerkledij. Na de wandeling bleek onze voorzitter geland te zijn. Slim als hij is,

-37-

weigerde hij met Eurolines te reizen. Hij zag er zowaar uitgeslapen uit. Een beet-je later kwamen ook de Gentenaren, de Antwerpenaren en de jongens uit Leuven aan in het hostel. Na een gron-dig rondje kennismaken belandden we met ongeveer dertig man in een plaatselijk restaurant (café Lokàl) waar we een heerlijk Tsjechisch avondmaal verorberden. Uiteraard is het LVSV meer dan ellenlang kibbelen over de politiek en dat hebben sommigen zondag gewe-ten. Na ons diner besloten de meesten van ons de uitgaanssfeer op te snuiven in een underground club. Drie kelderver-diepingen, volstrekt brandonveilig, maar met heerlijke minimal, techno en spot-goedkope drank. De club? Chapeau Rou-ge, een aanrader!

Zaterdagnacht had al slachtoffers geëist maar toch stond iedereen zondag paraat

voor een tweede leerrijke wandeling door Praag. Een plaatselijke studente gidste ons door een wirwar van straat-jes langs de Joodse wijk tot aan de Karlsbrug. Nadien kon iedereen doen wat hij wou... sommigen bezochten het seksmuseum, anderen kozen ervoor om nog wat te kuieren of om van een ijsje te genieten op een terrasje. ‘s Avonds was het eerst verzamelen geblazen in kamer 9. Hier werd er wat voorgedron-ken en het duurde dan ook niet lang of iedereen had zin om (opnieuw) het nachtleven te verkennen. Na een beetje verdwalen, stapten we deze keer in de grootste discotheek van Midden-Europa, Karlovy Lazne, 5 verdiepingen met op elk verdiep een ander muziekgenre. The place to be bleek uiteindelijk het 3de verdiep te zijn, waar een plaatselijke DJ de oldies meesterlijk aan elkaar plakte. Het werd een typisch LVSV-feestje: los-geslagen studenten die de tijd van hun

3 stoere mannen, klaar voor de bus...

Een Hostel, rechtover een politiekantoor... bad... idea...

Praag, stad vol cultuur...

-38-

leven hebben, inclusief de obligatoire fles-sen goedkope cava.

Maandag stond er opnieuw een wande-ling op het programma. Deze keer bracht een busje van de maatschappij “li-berty tours”(bewust gekozen) ons naar de overkant van de Moldau. Hier bezoch-ten we de Praagse burcht en een of ande-re grote kathedraal met evengrote glasramen. Na deze activiteit was ieder-een weer vrij... sommigen kropen voor het eerst in twee dagen in hun bed, ande-ren gingen gewoon van het mooie weer genieten en flaneerden een beetje door de stad. ‘s Avonds stond er opnieuw een gezamenlijke diner op het programma. De reisverantwoordelijke (Nathalie Smu-ha) had vier tafels gereserveerd bij een heerlijke Italiaan en na het dessert werd zij dan ook bedankt voor al haar in-spanningen. Met het geld ingezameld in een collectebus had de voorzitter van

LVSV Nationaal een aquarel van de Ka-relsbrug gekocht. Na het avondmaal ging het voor de meesten weer richting hostel. Sommigen moesten de dag na-dien immers vroeg uit de veren om een vliegtuig te halen. Anderen gingen op-nieuw het feestgedruis tegemoet en slie-pen de dag nadien hun roes uit. LVSV-Brussel had niets te verliezen, wij wisten ondertussen dat je beter kapot een Eurolines-bus op kruipt. Immers: you can’t break, that what is already broken.

Groepsfotos... de ene al serieuzer dan de andere...

De discussies laaien hoog op aan tafel... hoe moet de staatsguld... NVM...

Politiek secretaris

-39-

dhr. Boudewijn BouckaertVlaams Volksvertegenwoordiger LDD

dhr. Olivier CuvelierOud-voorzitter LVSV-Brussel

dhr. Alexander De CrooVoorzitter Open Vld & senator

dhr. Herman De CrooMinister van staat, Volksvertegenwoordiger, Burgemeester van Brakel

dhr. Karel De GuchtOud-voorzitter LVSV-Brussel

mevr. Irina De KnopVlaams Volksvertegenwoordiger Open Vld

dhr. Laurent De MeesterOud-voorzitter LVSV-Nationaal

dhr. Patrick DewaelOud-voorzitter LVSV-Brussel, Kamerfractieleider Open VLD

dhr. André KempinaireOud-minister PVV

dhr. Christophe KoningsOud-Voorzitter LVSV-Brussel

Graag stellen wij aan u onze ereleden voor. Dankzij hun gulle bijdrage wordt onze financiële onafhankelijkheid gewaarborgd. Wenst u ook erelid te worden? Dat kan, door €40 over te schrijven naar 363-0454905-15.

H et werkingsjaar van LVSV Brussel loopt op z'n einde. Op dinsdag 15 mei om-

streeks 18u zal de jaarlijkse Algemene Vergadering plaatsvin-den. Tijdens deze bijeenkomst stelt het afscheidnemend bestuur het financieel, moreel en activiteitenver-slag aan u ter goedkeuring voor. Vervolgens worden bestuursver-kiezingen gehouden voor het wer-kingsjaar 2012-2013. Elk lid van LVSV Brussel is welkom op de Algemene Vergadering om z'n stem te laten horen. Elk lid van LVSV Brussel mag zich kandidaat stellen om bestuurslid te worden. Elk lid zal van de voorzitter een formele uitnodiging voor de AV alsook de exacte bepalingen betreffende kan-didaatsstellingen voor een bestuurs-functie per e-mail ontvangen. Meer info is beschikbaar op onze website www.lvsv-brussel.be. Stip 15 mei alvast aan in uw agenda.

Dieter KeutenVoorzitter

Toon BosmansOndervoorzitter

Gregory DeschuyteneerPenningmeester

Michael Van de Velde

Politiek secretaris

Caroline SneyersSecretaris

Thomas DonnezOud-voorzitter

Steven DevlooHoofdredacteur

Filip MoonsWebmaster

-40-

dhr. André KempinaireOud-minister PVV

dhr. Georges LennsenBurgemeester Maasmechelen Open Vld

dhr. Laurent MaesOud-voorzitter LVSV-Brussel

mevr. Annemie NeytsMinister van Staat & Europees parlementslid

dhr. Freddy NeytsOud-voorzitter LVSV-Brussel

dhr. Thomas RyckaltsVoorzitter Open Vld Brussels gewest

dhr. Bart TommeleinVlaams Volksvertegenwoordiger en senator Open Vld

dhr. Guy Vandermissen

dhr. Ludo VanderveldenOud-voorzitter LVSV-Brussel

dhr. Guy VanhengelBrussels minister van Begroting Open Vld

mevr. Els AmpeFractieleider Open Vld Brussels Parlement

Franc BogovicOud-voorzitter LVSV-Nationaal

Thomas BodequinBestuurslid

Alexander D'HondtBestuurslid

Paul D'HondtBestuurslid

Gill BalcaenBestuurslid

-41-

Karel BurrickBestuurslid

Julie ClarysBestuurslid

Florent BaudewynsBestuurslid

Anne-Sophie KempinaireBestuurslid

Jitte AkkermansBestuurslid

Olivier DinetAspirant

Dries NackaertsAspirant

Cédric MagermanAspirant

Filip De ClercqAspirant

Axel ForrezAspirant

Mitch DevinckAspirant

MathiasTimmermans

Aspirant

-42-

Na een nachtje uit... crashen op de vloer van het Hostel

EUROLINES... nooit meer....

Samen met $olvay kring organiseerden we dit jaar een killer activiteit rond Angel Investors and internet start-ups

Je vindt LVSV Brussel ook terug op Facebook, Twitter en Flickr