Black CrossDan Morrow

Hoofdstuk 3 Introductie

The more anger towards the past you carry in your heart, the less capable you are of loving in the present.

# B. De Angelis.

Het was drie uur ’s middags toen de bel van café Krissen luid rinkelde en er een nieuwe klant naar binnen stapte. Het was een man van Noaya’s leeftijd. Noaya bekeek zijn donkere huidskleur en glanzende bruine haren en stelde vast dat hij niet uit dit land kwam. Hij ging met zijn hand langs het behang, bekeek de haast lege ruimte, waarbij hij zijn lichtbruine ogen extra lang over “het nieuwe meisje” heen liet glijden, en stapte vervolgens op de eigenaresse van de kroeg af.

# Noaya.

‘Hé, Leny! Familie van je?’ ‘Jake! Ja, zo zou je het kunnen noemen, denk ik,’ antwoordde Leny met een stralende glimlach. ‘Haar naam is Noaya Jabir.’‘Aangenaam je te ontmoeten, Noaya. Ik ben Jake Milagro. Al twee jaar lang een vaste klant van Leny.’Noaya knikte hem vriendelijk toe.

‘Zeker een vaste klant!’ beaamde Leny. ‘Door jou gaat m’n hele biervoorraad er doorheen! Eerst had ik veel te veel besteld, maar Jake wist daar wel een oplossing voor. Een feestje. Ik heb nog nooit zo’n hoofdpijn gehad de volgende dag. Rotmuziek.’‘Ze blijft maar volhouden dat het door de muziek kwam, maar wij weten wel beter, hè?!’ fluisterde hij, net hard genoeg zodat Leny zijn opmerking kon horen. Het leverde hem vele klappen met de theedoek op.

Noaya lachte. ‘Misschien zou je me willen rondleiden in Dormouth? Ik ben gisteren pas aangekomen, en de weg is me niet meer zo goed bekend.’ Leny glunderde toen Noaya kameraadschappelijk naar haar knipoogde. Onmiddellijk begreep ze de hint.

De zon scheen nog altijd even fel als gisteren, en er ontstonden meteen zweetdruppeltjes op Noaya’s neus. Jammer genoeg gaven de hoge bomen van het park geen dekking tegen de warmte. Ze hield haar hand voor haar ogen om Jake recht aan te kunnen kijken. ‘Zullen we samen muziek uitzoeken bij jou thuis?’Hij schrok lichtelijk door die directe vraag. ‘Eh, nee,’ zei hij zenuwachtig. Echter kon Noaya zien dat hij het maar al te graag wilde. ‘M’n huisgenoten liggen nog te slapen.’

‘Hoe duur ben je?’Er vertrok een spiertje bij zijn linker mondhoek. ‘Pardon?’Ze verhief lichtelijk haar stem. ‘Ik wil pillen. Moet ik bij jou wezen, of ken je misschien andere drugsdealers?’Nu vertoonde zijn gezicht enige trekken van woede en angst. “Samen muziek uitzoeken” zag er niet meer zo aantrekkelijk uit. Verwilderd controleerde Jake of niemand het gesprek gehoord had. Hij beet nadenkend op zijn lip, voordat hij haar gebaarde dat ze hem moest volgen.

Ze liepen over de brug naar de andere kant van de rivier, langs de muur waar het dorp eindigde. Hij trok haar mee door het bos waar ze nooit eerder geweest was omdat het ver buiten Dormouth lag en stopte bij een huis dat er erg oud en versleten uitzag. De ramen smerig, het hout van de deuren en de balken die het dak ondersteunden half weggerot, het onkruid dat tot de middel was opgekropen.Het was een perfecte, nieuwe schuilplaats.

Jake greep haar pols weer vast en sleurde haar zowat mee naar binnen. ‘Vraag dat nooit meer in het openbaar,’ zei hij op een waarschuwende toon. Toen iets rustiger: ‘Wat heb je nodig? Wiet? Of iets sterkers?’‘Ik heb Dwayne nodig.’‘Wat?’‘Ik – heb – Dwayne – nodig,’ herhaalde Noaya traag.Jake was even stil. ‘Hoe ken je hem?’ vroeg hij zacht.

‘Wat is hier aan de hand?’ klonk een andere mannenstem.Noaya voelde haar hart een sprongetje maken toen Dwayne Murron op hen af kwam; een reactie die ze niet had willen voelen. Maar gelukkig kreeg ze haar hartslag al snel weer onder controle.Hij had nog steeds het slanke postuur en het knappe gezicht van vroeger. Zijn warrige, blonde haar wees erop dat hij net wakker was, maar zijn grijze, ijskoude ogen spraken een ander verhaal. Ze stonden scherp, oplettend.

‘Ach, wat ben ik blij jou te zien!’ Ze hoefde geen sarcastische ondertoon te gebruiken om hem te laten weten dat ze het niet meende.‘Noa… Ik –’ In eerste instantie dacht ze dat hij zijn excuses wilde aanbieden. Echter werd die gedachte meteen de grond in geboord bij het zien van zijn vernietigende gezichtsuitdrukking. Eindelijk, dacht ze, eindelijk zie ik iets van emotie in zijn ogen.

‘Jullie kennen elkaar? Dwayne?’‘Heeft hij nog nooit over mij verteld? De vriendin die de bak is ingegaan?’Jake schudde zijn hoofd. Duidelijk verbouwereerd. Hij had blijkbaar altijd gedacht, haast geweten, dat de leider van de Black Cross alles over zijn leven aan hem had verteld. Noaya glimlachte. ‘Nog steeds geen vertrouwen in je loophondjes gekregen, liefje?’ Vervolgens wendde ze zich tot Jake. ‘Kijk uit. Voor je het weet, volg jij dezelfde weg als ik.’

Na een paar minuten werd de wereld voor Dwayne pas weer helder. Ze stond echt voor hem. Vanaf het moment dat hij wist dat Noaya Jabir in Dormouth was, had hij haar willen zien, maar nu het moment daar was, hoopte hij dat ze weer snel weg zou zijn. Het schokte hem toen hij tot het besef kwam dat hij haar zoveel gemist had, dat hij nog altijd van haar hield.

# Dwayne.

‘Dwayne, gaat het, jongen?’ vroeg Jake bezorgd.‘Rustig maar. Ik ben zo weer weg.’ Noa kwam bij hem staan, drukte haar lichaam tegen het zijne. Zou ze hem nog terug willen? Ondanks alles wat hij haar geflikt had? Zijn hart ging onwillig sneller kloppen. Hij voelde het bloed naar onderen stromen.

Aan haar glimlach zag hij dat ze er genoegen uitschepte. ‘Nog altijd dezelfde reactie als vroeger. Wat schattig!’ Ze boog zich langzaam naar hem toe, haar lippen tegen zijn oor. Haar lippen tegen mijn oor…‘Als je maar niet denkt dat ik hier ben voor de gezelligheid,’ fluisterde Noa plotseling, fel. ‘Ik zal je laten lijden, zoals je mij hebt laten lijden.’Toen verdween ze.

Black CrossWordt vervolgd…