Het is ijzig koud. Tasja blijft het liefste lekker binnen, maar ik kan het niet laten toch even naar buiten te gaan.

Jammer genoeg hebben mijn planten de winter niet overleefd.

Tasja is nog altijd even ijverig en ze heeft een rapport vol negens en tienen. Ik ben trots op haar. Ze is een bijzonder meisje.

Nooit klaagt ze over school, over ons huis, of over wat dan ook.

‘Welterusten Tasja,’ zeg ik zacht als ik die avond langs haar slaapkamer kom.

‘Hmm, welterusten papa.’ mompelt ze, half in slaap.

Ik kijk naar de roze raket, en glimlach. Die had ik als eerste opgegraven, speciaal voor haar.

Als Tasja naar school is vermaak ik me met kruiswoordpuzzels in de krant.

Die dingen zijn nog best pittig – maar ach, dat houdt de hersens wakker!

Ik maak ook vaak lange wandelingen in de natuur. Ik hou van het geluid van de wind, die door de bladeren ruist.

In het bos kom ik helemaal tot rust.

In het bos is ook een visvijver. Mijn nieuwe hobby is dan ook vissen!

‘Allemachtig, wat een joekel!’ grijns ik.

Dit is de grootste die ik ooit gevangen heb! Die verdient een ereplaatsje aan de muur.

Als ik thuis kom, staat Tasja druk te schilderen. Die hobby had ze als kind al, maar nu nog steeds.

‘Hoe was je dag vandaag?’ vraag ik.

‘Oh, goed! En dit is mijn nieuwe werk, ik noem het…ach, dat weet ik nog niet.’ giechelt ze.

Sindskort heeft Tasja ook een baantje, en kunnen we samen carpoolen.

Ze werkt als bejaardenverzorgster, iets wat ik goed bij haar lieve karakter vind passen.

Op Tasja’s aanraden heb ik een bank gekocht. Een mooie witte, want Tasja vond alles ‘zo donker’.

Nu kijken we avonden lang samen tv, naast elkaar. Op die momenten voel ik me compleet gelukkig – en volgens mij Tasja ook!

Eindelijk begint de sneeuw te smelten. Vol goede moed pak ik mijn schep weer, en geef Tasja er ook eentje.

Nu kunnen we samen schatgraven!

Tasja heeft meteen beet: haar schep stuit op een prachtig oud beeld, wat veel geld waard is.

‘Zo gaat ie goed!’ jubel ik.

‘High five, papa!’ schatert Tasja, en ik lach mee.

Een beetje moe, maar heel tevreden schuif ik even later aan tafel. Tasja dient de lunch op.

‘Kijk kijk, wat een service!’ grinnik ik, en Tasja kijkt me met glinsterende oogjes aan.

‘Alstublieft, mijnheer.’ zegt ze.

Als Tasja de volgende dag uit school komt, ziet ze er ziekjes uit. Haar ogen zijn rood en ze snottert aan een stuk door.

‘Kindje toch.’ zeg ik. ‘Duik je bed in, dan breng ik je zo een kop thee.’

Ze protesteert niet.

Tasja’s verkoudheid is heftig. Ik hoop maar dat ze mij niet aansteekt!

Midden in de nacht hoor ik haar vreselijk hoesten. Daarna volgt een niesbui, van minstens vijf niezen achter elkaar.

‘Arm kind.’ mompel ik in mijn bed.

Gelukkig is ze snel weer beter, en verlaat de verkoudheid ons huis. Op school heeft Tasja een vriendin gemaakt, die ze nu ook vaak thuis uitnodigt.

‘Pff, zag je die olifant van mij bij tekenen?’ zucht Tasja tegen haar vriendin. ‘Het leek meer een grijze vlek met een slurf!’

‘Toch vind ik dat je wel talent hebt.’ zegt Savannah. ‘Het is je grootste hobby, dat schilderen. Daar moet je voor gaan.’

‘Ik weet het.’ knikt Tasja. ‘Schilderen is heel belangrijk voor me. Ik moet gewoon nog wat meer oefenen.’

Het gebeurt me steeds vaker dat ik pas wakker wordt als de dag al halverwege is.

Tasja is naar school, en het huis is vreemd stil. Ik voel me schuldig. Normaal was ik altijd beneden als Tasja ‘s ochtends vertrok.

‘Papa, is alles wel goed?’ vraagt Tasja die avond ineens.

‘Jawel.’ stamel ik. ‘Ik ben alleen erg moe de laatste tijd. Het zal de ouderdom wel zijn.’

‘Ouderdom? Je bent pas 69!’

‘Je moet er rekening mee houden dat ik er over een paar jaartjes niet meer zal zijn, kindje. Je vader heeft niet het eeuwige leven, en ik ben de jongste niet meer.’ zeg ik kalm. ‘Tasja, ik weet dat je het goed zult doen hier, alleen. Je komt er wel.’

‘P-papa, niet zulke gekke dingen zeggen!’ stamelt Tasja. ‘Je gaat nog lang niet dood, ik ben toch nog veel te jong om er alleen voor te staan!’

‘Je bent een zelfstandig, verantwoordelijk meisje, Tasja. Het lukt je wel als het zo ver is.’ zeg ik rustig.

‘M-maar papa…’

De jaren gaan voorbij en Tasja heeft mijn ouderdom geaccepteerd. Ik slaap nu nog langer, en ik zie Tasja meestal alleen ‘s middags. Ik weet dat ze soms bij mijn bed staat te kijken, maar dan ben ik te moe om te reageren.

‘Dag, papa.’ fluistert ze, voor ze naar school gaat.

Meestal word ik wakker door de schoolbus, die ‘s middags de straat in rijdt.

De regen komt recht naar beneden, maar Tasja heeft een brede glimlach op haar gezicht. Haar rapport is weer geweldig!

Ze kijkt op van haar boek als ik beneden kom.

‘Goedemorgen,’ grap ik, maar ze lacht er niet om.

Ik weet dat ze zich zorgen om me maakt.

‘Tasja, Tasja, niet zo ernstig!’ zeg ik en ik strek mijn armen naar haar uit. Dankbaar vliegt ze overeind en omhelst me.

‘Ik ben zo bang dat je er straks niet meer zult zijn.’ fluistert ze.

‘Kindje toch, Tasja, je bent een jonge vrouw, je bent al bijna 20. Je kunt zonder mij leven, dat weet je best.’

‘Ik zou het kúnnen, ja. Maar ik wíl het niet, papa.’ zegt Tasja verdrietig.

‘Kom op, niet treuren, kindje. Laten we vanavond feest vieren. Ik bestel pizza!’ zeg ik.

Genietend snuif ik even later de geur van een verse pizza op. Heerlijk!

Het wordt een hele gezellig maaltijd.

‘Laten we doen wie de meeste pizza kan eten!’ grijns ik, en ik prop nog een punt naar binnen.

Tasja zit tegenover me, en kijkt me met een glimlach aan.

‘O papa, je bent ook wel gek!’ giechelt ze.

‘Zullen we nog even op het land gaan werken?’ stel ik voor, en Tasja knikt enthousiast.

Het is mooi weer, we hoeven geen jas meer aan. Het land is uitgebreid met nog meer tomaten, en nu ook aardbeien en komkommers.

Ik ben benieuwd naar de oogst!

Het wordt donker, en Tasja en ik gaan naar binnen.

Ik help haar met haar huiswerk – net als vroeger, toen ze nog een klein meisje was.

‘Wel gezellig zo, hè papa?’ zegt Tasja glimlachend.

‘Ik ben zo dol op jou, Tasja, kindje.’ zeg ik zacht. Even zwijg ik en hoor ik alleen het krassen van Tasja’s pen.

‘Tasja, toen ik een kindje adopteerde, had ik nooit durven dromen dat het zo iemand als jij zou zijn. Jij overtreft alles. Ik ben volmaakt gelukkig.’

‘Ik ook, papa, ik ook!’ Tasja komt overeind en we omhelzen elkaar.