Ik barstte van de energie. Meteen bouwde ik een extra muur op de bovenverdieping, zodat Tasja een eigen kamertje had. Ik koos een mooi behangetje, en kocht een simpele lamp.

Tasja kwam enthousiast uit school. Het regende, maar daar trok ze zich niets van aan. Ik merkte meteen dat Tasja een meisje was, wat graag buiten was.

Toch kwam ze braaf naar binnen toen ik haar riep.

‘We moeten je opdrachten nog maken, voor school.’ zei ik, en ze knikte braaf.

Vol goede moed maakten we samen haar huiswerk.

We waren allebei tevreden toen het huiswerk af was. Tasja haastte zich naar de speelgoedkist, die in de hoek van de kamer stond.

Ik begon aan het avondeten.

Na een gezellige maaltijd deden we nog wat spelletjes, en toen was het bedtijd voor Tasja. Ze was dolblij met haar nieuwe kamer, ze kon er gewoon niet van slapen!

Het was zaterdag, en Tasja hoefde dus niet naar school. Het was koud buiten, maar ze trok een dikke jas aan en ging de tuin in. In een oude jampot ving ze beestjes, die ze dan trots aan mij kwam laten zien.

Zonder dat ik het haar gevraagd had, begon Tasja op het land te werken. Ik keek door het raam en zag haar druk bezig. Ik schoot in de lach.

Dit kind, dit meisje… Ze was haast te mooi om waar te zijn!

Ondertussen ging ik door met schatgraven, en af en toe ging ik naar mijn werk. Ik wilde Tasja niet te vaak aan een kindermeisje overlaten.

Langzaam aan veranderde ons huis. De woonkamer werd al steeds gezelliger. Uren brachten we er samen door.

Ze vond het geweldig als ik haar voorlas, bijna ieder verhaal wilde ze wel honderd keer horen.

Uiteindelijk kende ze alle boeken uit haar hoofd, en wist ze de afloop al voor ik het haar verteld had. Toch bleef het haar favoriete bezigheid. En de mijne ook!

Hoe Tasja met de oppas was, wist ik niet. Ze leek er niet veel problemen mee te hebben.

Tenslotte was Tasja een bijzonder makkelijk kind.

Het was de eerste dag van de winter. Sneeuw dwarrelde in ontelbare vlokjes om het huis. Toen ik uit mijn werkauto stapte, zag ik Tasja op me af komen rennen. Ze vloog in mijn armen en zei:

‘Hoi, papa.’

De tranen schoten me in de ogen. Dat was de eerste keer dat ze me papa noemde!

Sindsdien verstoorde niets ons geluk meer. Ons leven was volmaakt.

Van een vriend kreeg ik een computer aangeboden, omdat hij ‘een nieuw product wilde uittesten’. Natuurlijk nam ik dit aanbod aan!

Met grote ogen bekeek Tasja de computer toen ze uit school kwam. De vriend waarvan ik de computer gekregen had, had er zelfs een spelletje bij gedaan!

Tasja begon meteen druk te spelen, en was er de eerste paar uur niet meer weg te slaan!

Als Tasja overdag naar school was, verveelde ik me wel eens. Dan nodigde ik vrienden uit. Met hen kon ik altijd lachen, ook al kende ik sommigen nog niet zo goed.

Financieel had ik niet te klagen. Okee, rijk waren we niet. Maar ik had toch genoeg centjes.

Een tv was iets wat ik steeds gemist had. Nu had ik er eentje gekocht, een wat ouderwets exemplaar, maar ik vond hem perfect.

Het huis wat zo leeg en kil was geweest, veranderde in een warme, liefdevolle plek.

Regelmatig zat ik ‘s avonds nog wat te internetten, als ik Tasja naar bed had gebracht.

‘Papa, mag ik verven?’ vroeg Tasja op een avond. Ze had op tv een documentaire over een schilder gezien, en was meteen helemaal enthousiast.

Ik glimlachte en kocht de volgende dag alle schildersbenodigdheden. Mijn meisje kreeg alles wat ze maar wilde!

De winter was koud dat jaar, en er viel veel sneeuw.

‘We gaan vanmiddag wel verder, goed?’ zei ik, toen we op een morgen in de sneeuw aan het spelen waren. De schoolbus reed toeterend de straat in.

‘Staat de sneeuwpop er dan nog?’ vroeg Tasja aarzelend.

‘Ik zal erop letten dat hij niet wegloopt!’ grinnikte ik.

Uit school maakte Tasja eerst haar huiswerk.

Ze had veel verantwoordelijkheidsgevoel – de belangrijke dingen moesten eerst gebeuren, en daarna kon ze weer gaan spelen!

‘Papa, papa! Hij staat er nog, hè?’ riep Tasja blij toen ik uit mijn werk kwam.

‘Gelukkig maar!’ lachte ik, en we bouwden verder. Aan het begin van de avond stond er een prachtige sneeuwpop in onze tuin.

Och, och. Wat vliegt de tijd!

Een paar weken later was het Tasja’s verjaardag. Ik versierde de kamer en kocht een prachtige taart.

Tasja en ik waren toch ook wel een beetje zenuwachtig!

‘Fijne verjaardag, Tasja!’ riep ik en ik blies hard op mijn feesttoeter.

Tasja schaterde. Ze was opgegroeid tot een tienermeisje – mijn kleine dochter was ineens niet zo klein meer!

‘En nu de taart, hè, papa!’ zei ze enthousiast.

Het werd laat die avond, maar uiteindelijk vielen onze ogen dicht.

‘Welterusten papa, het was een hele fijne verjaardag!’ zei Tasja en ik omhelsde haar.

‘Gelukkig, kindje, dat vond ik ook. Welterusten.’

Ze vertrok naar boven, en ik bleef nog lang beneden zitten, gehuld in een wolk van puur geluk.