Article on South Ossetia, NRC Next
1
nrc·next Dinsdag 15 november 2011 20 ● Zin nrc·next Dinsdag 15 november 2011 Zin ● 21 Door Arnold van Bruggen Zuid-Ossetië is moeilijk een land te noemen. Er wonen zo’n 50.000 men- sen in een provinciestadje met enkele dorpen hieromheen. Het is net iets groter dan Luxemburg en het door- kruisen van Zuid-Ossetië kost toch ongeveer zes uur, over steile berg- kammen en moeizame wegen. Er is ook een snelle weg, die duurt twintig minuten. Maar die loopt door Geor- gië en kan sinds de oorlog niet meer worden gebruikt. Sinds augustus 2008 is deze onmo- gelijke uithoek officieel een land, na- dat het Russische leger de aanvallen- de Georgische troepen eruit vocht. Er woont geen mens, hond, koe of kat meer Even verderop worden in 2014 de Olympische Winterspelen gehouden ' In de Russische stad Sotsji zijn straks de Winterspelen. ' Fotograaf Rob Hornstra en schrijver/filmmaker Arnold van Bruggen kijken er vijf jaar rond, zo ook in Zuid-Ossetië. Mijn dochter is inmiddels ruim 2,5 jaar oud en het is dan ook de hoogste tijd haar wat Sinterklaas- rituelen bij te brengen. We gaan naar het Domplein om Sinterklaas te verwelkomen. Al snel krijgt ze de smaak te pakken van de peper- noten, het dansen op de muziek en vooral het luid meezingen en klappen. Sinterklaas laat ons weten dat de schoen gezet mag worden. Ook bij dit ritueel blijkt ze erg fana- tiek. Als ze ’s avonds voor het sla- pen gaan haar schoen bij het raam heeft gezet, vraagt ze enthousiast: „Mijn jas ook?” Barbara Zwirs ' [email protected] ' joost Overspel A ls bewijs dat er jeugdsenti- ment is dat nooit slijt, wil ik graag aanvoeren dat elke keer als ik in de trein langs de Amsterdam Arena kom, ik oprecht even denk: hé gaaf, de Arena. De laatste wedstrijd die ik er zag was Ajax–AZ. We hadden te dure kaarten. Vak 019 – zo dicht op het veld dat je bijna kunt zien wat Theo Janssen en Gregory van der Wiel precies over hun hele ar- men, full sleeves, heb- ben laten ta- toeëren (Es- sayonder- werp: hoe out of con- trol is de ta- toeagesitua- tie in de eredivisie en hoe beïn- vloedt het onze kinderen?). Maar ook zo dicht op de grasmat dat je bijna geen diepte ziet. Opeens ging de bal naar een hoek en dook Vermeer naar de andere. Opeens kon Roy Beerens aannemen en tergend langzaam over Vermeer stiften. Naast me zat Rob, die er niet om kon lachen. Rob lijkt de dingen al- tijd het meest intens te beleven van ons allemaal. Hij is altijd het meest uitbundig in de kroeg en als hij ineens overstapt van Corona’s op rode wijn is dat de waarschu- wing dat hij ‘echt diepe’ gesprek- ken met je wil voeren. Na afloop van pingpongwedstrijden hebben tegenstanders weleens toegegeven bang voor hem te zijn, omdat zijn concentratie op pure agressie leek. In de rust klinkt Melvin door de speakers: ‘Dit is mijn club / Mijn ideaal / Dit is de mooiste club van allemaal.’ De supporters zingen luid mee, Rob een klein beetje. Amsterdamse volkszanger Mel- vin is eigenlijk een rol van Jiske- fets Kees Prins. De ironie die ie- dereen lijkt te ontgaan, of tenmin- ste de F-side, is dat Melvin een pa- rodie is; Melvins nummer is heel bewust behangen met clichés en als je luistert gaat het over een jongen die zijn grote kans bij een topclub verspeelt en gedoemd is tot een leven van middelmatig- heid. Sulejmani maakte 1-2, Janssen 2-2. Rob stond toch te juichen en zong met Melvin mee, uit volle borst. ‘Het kan dooien het kan vriezen / We kunnen winnen of verliezen / Maar een bee’tre club dan deze / Is er niet.’ Eigenlijk is het niet ironisch, bedacht ik. Het is mooi. Iets dat nep is, wordt echt. Een parodie wordt integer. Dat is de dynamiek van kunst. Dit weekend was er geen eredi- visie, maar wel Overspel, waarin Kees Prins een malafide zaken- man nog platter Amsterdams, nog vetter speelt dan Melvin. Maar nu serieus. Ik vrees dat ook Prins niet meer weet dat Melvin ooit een pa- rodie was. „Ik ben uitgeroepen tot ondernemer van het jaar in Bui- tenveldert”, roept Prins – ah, denk je, is het toch nog goed gekomen met Melvin. Joost de Vries ' In de rust klinkt Melvin door de speakers § ' spoon Deze tekeningen verbeelden een spoonerisme: een stijlfiguur waarbij binnen een woord of zinsnede letters of lettergrepen worden verwisseld. Weet jij een leuk spoonerisme, liefst geënt op de actualiteit? Spoon mee en stuur je verbale omdraaiingen naar [email protected] . De leukste inzending wordt getekend door Viola Lindner. ' De oplossing van de Spoon hierboven: zie de Thuispagina, bij de Sudoku Het heeft een parlement, een presi- dent, een leger en een rechtbank en het wordt diplomatiek erkend door een vreemdsoortige rijtje landen: Rusland, Nicaragua, Venezuela, Tu- valu en Nauru. Een paar honderd ki- lometer verwijderd van Zuid-Ossetië ligt de Russische kuststad Sotsji, waar in 2014 de Olympische Winterspelen worden gehouden. Daarom hoort Zuid-Ossetië bij het gebied dat wij be- strijken met The Sochi Project. Tijdens de Sovjet-Unie was Zuid- Ossetië onderdeel van de Sovjetrepu- bliek Georgië. Van de vele Georgiërs die hier woonden is sinds de oorlog van 2008 nauwelijks meer een spoor te vinden. De dorpen die als Geor- gisch bekend stonden zijn op zo’n grondige wijze geruïneerd dat een wandeling erdoorheen meer aanvoelt als een bezoek aan Pompeii dan aan een dorp dat kort geleden nog be- woond was. Er woont geen mens, hond, koe of kat meer. Vlak buiten een van die vernietigde dorpjes begint de Zuid-Ossetische hoofdstad Tschinvali. Met Russische steun zijn compleet nieuwe stadswij- ken verrezen. In het stadscentrum doet de fontein het weer – voor het door de Georgiërs gebombardeerde theater. Vlak ertegenover zetelt presi- dent Eduard Kokoity. Hij ontvangt ons in zijn kantoor en weet, kapotge- maakt door een overdaad aan media- training, in een half uur tijd weinig boeiende vergezichten te schetsen. Wel zegt hij: „de afgelopen achttien jaar hebben wij een Georgische blok- kade overleefd. Ook al kost het ons veel tijd om de economie op te bou- wen, wij overleven toch wel. Al moe- ten we zelfvoorzienend worden.” Dat brengen ze aan de andere kant The Sochi Project . Van 7 tot en met 23 februari 2014 vinden de Olympische Winterspelen plaats in Sotsji in Rusland. De Spe- len hebben nooit eerder plaatsge- vonden in een gebied dat zo sterk contrasteert met de glamour van de internationale sportmanifestatie. . De stad Sotsji ligt ten noorden van de Zuid-Russische grens aan de oevers van de Zwarte Zee. Aan de kust staan oude Sovjetsanatoria schouder aan schouder met de duurste hotels en clubs van de ‘Rus- sische Rivièra’. . Tussen 2009 en 2014 zal het land- schap rondom Sotsji onherkenbaar veranderen. Fotograaf Rob Hornstra (34) en schrijver/filmmaker Arnold van Bruggen (30) documenteren vijf jaar lang de veranderingen in het ge- bied in aanloop naar de Olympische Spelen. Elk jaar brengen zij boeken over de regio uit, zoals het vorige week verschenen Sochi Singers over toerisme in Sotsji (Sochi is de Engelse naam van de stad) en Safe- ty First over Tsjetsjenië. v ' Kijk voor meer informatie over het project – en hoe je dona- teur kunt worden – op www.thesochiproject.org van Zuid-Ossetië al bijna in praktijk. Aan het uiteinde van de zes uur du- rende bergroute, in dorpen als Lenin- gori, leven de mensen vrijwel geïso- leerd. De grens met Georgië is offici- eel dicht. Alleen het handjevol Geor- giërs dat hier nog woont kan de grens over, zij smokkelen soms goederen te- rug naar Zuid-Ossetië. De economie is hier goeddeels kapot, maar de vruchtbare grond maakt autarkisch leven makkelijker. Een paar honderd meter verderop ligt de gloednieuwe snelweg Tbilisi- Gori. Binnen een half uur rijd je vanaf hier naar het centrum van Tbilisi. Vanuit de Ossetische huizen horen we de auto’s suizen, soms blinken ze in de zon. Maar her en der staat een Rus- sisch vlaggetje in de velden. Dat zijn de legerposten die deze nieuwe grens bewaken. Piepkleine boerendorpen zijn hier veranderd in een klein Ber- lijn. Er lopen dan geen muren door de straten, de dorpelingen kunnen ons precies aanwijzen waar de grens loopt. Ze durven er niet overheen. „Onze telefoons worden afgeluisterd en je weet nooit wanneer de Russen in de buurt zijn”, zegt een vrouw, die ook haar naam niet durft te zeggen. „Vroeger gingen we naar alle verjaar- dagen, bruiloften en begrafenissen. Nu durven we niet eens meer naar el- kaar te roepen.” Dit weekend zijn in Zuid-Ossetië de presidentsverkiezingen gehou- den. Met veel moeite hebben opposi- tiekrachten, de rechtbank en naar verluidt Moskou de president en voormalig beroepsworstelaar Kokoi- ty van een derde termijn af kunnen houden. De miljarden roebels steun uit Moskou verdwijnen voor zo’n groot deel in de zakken van zijn clan dat het zelfs Moskou te gortig werd. Ook de nieuwe president zal met han- den en voeten aan Moskou gebonden zijn. Daar komen de wapens, het gas, het voedsel en geld vandaan. De enige manier waarop dit landje levensvat- baar kan worden is door banden met Georgië aan te gaan. „Als gelijkwaar- dige buren”, zal elke Osseet je bezwe- ren. Maar voor Georgië hier aan toe is zullen vele jaren verstrijken. ' Zuid-Ossetië is sinds 2008 officieel een land, nadat Rusland de Georgische troepen eruit vocht §
-
Upload
eefje-blankevoort -
Category
Documents
-
view
219 -
download
1
description
Three years after the 2008 war we visit South Ossetia in the run-up to the presidential elections
Transcript of Article on South Ossetia, NRC Next
nrc ·nextDinsdag 15 november 201120 ● Zin nrc ·next
Dinsdag 15 november 2011 Zin ● 21
Door Arnold van BruggenZuid-Ossetië is moeilijk een land tenoemen. Er wonen zo’n 50.000 men-sen in een provinciestadje met enkeledorpen hieromheen. Het is net ietsgroter dan Luxemburg en het door-kruisen van Zuid-Ossetië kost tochongeveer zes uur, over steile berg-kammen en moeizame wegen. Er isook een snelle weg, die duurt twintigminuten. Maar die loopt door Geor-gië en kan sinds de oorlog niet meerworden gebruikt.
Sinds augustus 2008 is deze onmo-gelijke uithoek officieel een land, na-dat het Russische leger de aanvallen-de Georgische troepen eruit vocht.
Er woont geenmens, hond,koe of kat meerEven verderop worden in 2014 deOlympische Winterspelen gehouden
© In de Russische stad Sotsjizijn straks de Winterspelen.
© Fotograaf Rob Hornstra enschrijver/filmmaker Arnoldvan Bruggen kijken er vijf jaarrond, zo ook in Zuid-Ossetië.
Mijn dochter is inmiddels ruim2,5 jaar oud en het is dan ook dehoogste tijd haar wat Sinterklaas-rituelen bij te brengen. We gaannaar het Domplein om Sinterklaaste verwelkomen. Al snel krijgt zede smaak te pakken van de peper-noten, het dansen op de muzieken vooral het luid meezingen enklappen.
Sinterklaas laat ons weten datde schoen gezet mag worden. Ookbij dit ritueel blijkt ze erg fana-tiek. Als ze ’s avonds voor het sla-pen gaan haar schoen bij het raamheeft gezet, vraagt ze enthousiast:„Mijn jas ook?”
Barbara Zwirs
© joost
Overspel
A ls bewijs dat er jeugdsenti-ment is dat nooit slijt, wil ik
graag aanvoeren dat elke keer alsik in de trein langs de AmsterdamArena kom, ik oprecht even denk:hé gaaf, de Arena.
De laatste wedstrijd die ik erzag was Ajax–AZ. We hadden tedure kaarten. Vak 019 – zo dichtop het veld dat je bijna kunt zienwat Theo Janssen en Gregory van
der Wielprecies overhun hele ar-men, fullsleeves, heb-ben laten ta-toeëren (Es-sayonder-werp: hoeout of con-trol is de ta-toeagesitua-
tie in de eredivisie en hoe beïn-vloedt het onze kinderen?). Maarook zo dicht op de grasmat dat jebijna geen diepte ziet. Opeensging de bal naar een hoek en dookVermeer naar de andere. Opeenskon Roy Beerens aannemen entergend langzaam over Vermeerstiften.
Naast me zat Rob, die er niet omkon lachen. Rob lijkt de dingen al-tijd het meest intens te belevenvan ons allemaal. Hij is altijd hetmeest uitbundig in de kroeg en alshij ineens overstapt van Corona’sop rode wijn is dat de waarschu-wing dat hij ‘echt diepe’ gesprek-ken met je wil voeren. Na afloopvan pingpongwedstrijden hebbentegenstanders weleens toegegevenbang voor hem te zijn, omdat zijnconcentratie op pure agressie leek.
In de rust klinkt Melvin door despeakers: ‘Dit is mijn club / Mijnideaal / Dit is de mooiste club vanallemaal.’ De supporters zingenluid mee, Rob een klein beetje.
Amsterdamse volkszanger Mel-vin is eigenlijk een rol van Jiske-fets Kees Prins. De ironie die ie-
dereen lijkt te ontgaan, of tenmin-ste de F-side, is dat Melvin een pa-rodie is; Melvins nummer is heelbewust behangen met clichés enals je luistert gaat het over eenjongen die zijn grote kans bij eentopclub verspeelt en gedoemd istot een leven van middelmatig-heid.
Sulejmani maakte 1-2, Janssen2-2. Rob stond toch te juichen enzong met Melvin mee, uit volleborst. ‘Het kan dooien het kanvriezen / We kunnen winnen ofverliezen / Maar een bee’tre clubdan deze / Is er niet.’ Eigenlijk ishet niet ironisch, bedacht ik. Hetis mooi. Iets dat nep is, wordt echt.Een parodie wordt integer. Dat isde dynamiek van kunst.
Dit weekend was er geen eredi-visie, maar wel Overspel, waarinKees Prins een malafide zaken-man nog platter Amsterdams, nogvetter speelt dan Melvin. Maar nuserieus. Ik vrees dat ook Prins nietmeer weet dat Melvin ooit een pa-rodie was. „Ik ben uitgeroepen totondernemer van het jaar in Bui-tenveldert”, roept Prins – ah, denkje, is het toch nog goed gekomenmet Melvin.
Joost de Vries
© In de rustklinktMelvindoor despeakers §
© spoon
Deze tekeningen verbeelden een spoonerisme: een stijlfiguur waarbijbinnen een woord of zinsnede letters of lettergrepen worden verwisseld.
Weet jij een leuk spoonerisme, liefst geënt op de actualiteit?Spoon mee en stuur je verbale omdraaiingen naar k l i k @ n rc . n l . De leuksteinzending wordt getekend door Viola Lindner.
© De oplossing van de Spoon hierboven: zie de Thuispagina, bij de Sudoku
Het heeft een parlement, een presi-dent, een leger en een rechtbank enhet wordt diplomatiek erkend dooreen vreemdsoortige rijtje landen:Rusland, Nicaragua, Venezuela, Tu-valu en Nauru. Een paar honderd ki-lometer verwijderd van Zuid-Ossetiëligt de Russische kuststad Sotsji, waarin 2014 de Olympische Winterspelenworden gehouden. Daarom hoortZuid-Ossetië bij het gebied dat wij be-strijken met The Sochi Project.
Tijdens de Sovjet-Unie was Zuid-Ossetië onderdeel van de Sovjetrepu-bliek Georgië. Van de vele Georgiërsdie hier woonden is sinds de oorlogvan 2008 nauwelijks meer een spoorte vinden. De dorpen die als Geor-gisch bekend stonden zijn op zo’ngrondige wijze geruïneerd dat eenwandeling erdoorheen meer aanvoeltals een bezoek aan Pompeii dan aaneen dorp dat kort geleden nog be-woond was. Er woont geen mens,hond, koe of kat meer.
Vlak buiten een van die vernietigdedorpjes begint de Zuid-Ossetischehoofdstad Tschinvali. Met Russische
steun zijn compleet nieuwe stadswij-ken verrezen. In het stadscentrumdoet de fontein het weer – voor hetdoor de Georgiërs gebombardeerdetheater. Vlak ertegenover zetelt presi-dent Eduard Kokoity. Hij ontvangt
ons in zijn kantoor en weet, kapotge-maakt door een overdaad aan media-training, in een half uur tijd weinigboeiende vergezichten te schetsen.Wel zegt hij: „de afgelopen achttienjaar hebben wij een Georgische blok-kade overleefd. Ook al kost het onsveel tijd om de economie op te bou-wen, wij overleven toch wel. Al moe-ten we zelfvoorzienend worden.”
Dat brengen ze aan de andere kant
The Sochi Project
. Van 7 tot en met 23 februari 2014vinden de Olympische Winterspelenplaats in Sotsji in Rusland. De Spe-len hebben nooit eerder plaatsge-vonden in een gebied dat zo sterkcontrasteert met de glamour van deinternationale sportmanifestatie.
. De stad Sotsji ligt ten noordenvan de Zuid-Russische grens aan deoevers van de Zwarte Zee. Aan dekust staan oude Sovjetsanatoriaschouder aan schouder met deduurste hotels en clubs van de ‘Ru s -sische Rivièra’.
. Tussen 2009 en 2014 zal het land-schap rondom Sotsji onherkenbaarveranderen. Fotograaf Rob Hornstra(34) en schrijver/filmmaker Arnoldvan Bruggen (30) documenteren vijfjaar lang de veranderingen in het ge-bied in aanloop naar de OlympischeSpelen. Elk jaar brengen zij boekenover de regio uit, zoals het vorigeweek verschenen Sochi Singersover toerisme in Sotsji (Sochi is deEngelse naam van de stad) en Sa f e -ty First over Tsjetsjenië.
v© Kijk voor meer informatie overhet project – en hoe je dona-teur kunt worden – opw w w. t h e s o ch i p r o j e c t . o r g
van Zuid-Ossetië al bijna in praktijk.Aan het uiteinde van de zes uur du-rende bergroute, in dorpen als Lenin-gori, leven de mensen vrijwel geïso-leerd. De grens met Georgië is offici-eel dicht. Alleen het handjevol Geor-giërs dat hier nog woont kan de grensover, zij smokkelen soms goederen te-rug naar Zuid-Ossetië. De economieis hier goeddeels kapot, maar devruchtbare grond maakt autarkischleven makkelijker.
Een paar honderd meter verderopligt de gloednieuwe snelweg Tbilisi-Gori. Binnen een half uur rijd je vanafhier naar het centrum van Tbilisi.Vanuit de Ossetische huizen horen wede auto’s suizen, soms blinken ze inde zon. Maar her en der staat een Rus-sisch vlaggetje in de velden. Dat zijnde legerposten die deze nieuwe grensbewaken. Piepkleine boerendorpenzijn hier veranderd in een klein Ber-lijn. Er lopen dan geen muren door destraten, de dorpelingen kunnen onsprecies aanwijzen waar de grensloopt. Ze durven er niet overheen.„Onze telefoons worden afgeluisterd
en je weet nooit wanneer de Russen inde buurt zijn”, zegt een vrouw, dieook haar naam niet durft te zeggen.„Vroeger gingen we naar alle verjaar-dagen, bruiloften en begrafenissen.Nu durven we niet eens meer naar el-kaar te roepen.”
Dit weekend zijn in Zuid-Ossetiëde presidentsverkiezingen gehou-den. Met veel moeite hebben opposi-tiekrachten, de rechtbank en naarverluidt Moskou de president envoormalig beroepsworstelaar Kokoi-ty van een derde termijn af kunnenhouden. De miljarden roebels steunuit Moskou verdwijnen voor zo’ngroot deel in de zakken van zijn clandat het zelfs Moskou te gortig werd.Ook de nieuwe president zal met han-den en voeten aan Moskou gebondenzijn. Daar komen de wapens, het gas,het voedsel en geld vandaan. De enigemanier waarop dit landje levensvat-baar kan worden is door banden metGeorgië aan te gaan. „Als gelijkwaar-dige buren”, zal elke Osseet je bezwe-ren. Maar voor Georgië hier aan toe iszullen vele jaren verstrijken.
© Zuid-Ossetië is sinds2008 officieel eenland, nadat Ruslandde Georgischetroepen eruit vocht §
