~ Nathan ~

Op een doodgewone dag dacht ik aan iets, aan iemand, aan niemand minder dan Jessica. Ze genoot van het warm mooi

weer in Twikkii, terwijl ik rond mijn vingers draaide in mijn appartement en in een land waar de sterkkoude winter

volop bezig was.

Mijn gedachten werden verstoord door Jade, die met een ‘big smile’ uit de badkamer kwam. “Nou Nathan… ik moet

zeggen.” kuchte ze, “je woont hier niet slecht. Ik zal het liefst hebben als we bij elkaar wonen.” stelde ze voor.

“Bij elkaar?” herhaalde ik, met een verbaasde blik in mijn ogen naar Jade toe. Niet begrijpend kruiste ze haar armen. “Ja. Dat wil je toch ook? Zo zoals koppels bij één.” En toen

moest ik denken aan Jessica. Jade had recht op de waarheid, ik kon haar geen schoon leven geven… met leugens en waar je achteraf spijt kon krijgen. “Sorry Jade, maar ik wil het niet. Ik ben…” riep ik woedend, op het laatste keek ik beschaamd

naar de grond, “ik ben verliefd op…”

Ik kon mijn zin niet meer afmaken. Maar Jade wist meteen wat ik wou zeggen. “Dus, ik beteken niets meer voor je?”

wees ze me erop. Ik keek haar aan met geschrokken ogen. “Jawel, heel veel. Maar ik denk…” wou ik het uitleggen maar Jade liet me stoppen. “Als je bij mij wil blijven, dan

moet je zorgen dat je die andere vrouw vergeet. Tot zolang wil ik je niet meer zien.” legde ze het streng uit en stond op punt mijn appartement te verlaten, “laat me nog iets weten

als je het weet!” riep ze nog voor ze uit het zicht zou verdwijnen.

Wanneer de deur met een harde klap dicht geslagen werd, nam ik heel diep mijn adem. Jade wist de waarheid, of een

stukje van de waarheid. Ze wist dat ik verliefd op een andere vrouw was maar niet dat die vrouw Jessica was. Ik greep

mijn mobieltje snel vast en toetste het nummer van Jessica in.

Ik hield mijn mobieltje bij mijn oor. Dan klonk het ‘Sorry, geen verbinding’ en elke keer als ik Jessica probeerde te bereiken,

zei mijn mobieltje steeds dat er geen verbinding was. Ik gooide mijn mobieltje naar de bank en schopte tegen een of ander stoel. Natuurlijk, ze bevond zich op dat moment in de andere kant van de wereld… waarschijnlijk met een andere

romantische, vriendelijk man in de buurt. Ik kreeg al zo’n neigingen.

~ Jade ~

Ik kon het haast niet geloven. Niet zo lang hadden we een relatie en ik hoorde het al. “Sorry, maar ik ben verliefd op

iemand anders.” Het klonk wel dat hij dat niet wou, dat hij er niets aan kon doen. Dat zou ik meteen inkomen! Hopelijk

zou hij de kans krijgen om die vrouw uit zijn hoofd te krijgen, anders kon hij met die vrouw gelukkig worden én mij

kwijtraken. Ik liet hem kiezen…

En er bovenop voelde ik me de laatste tijd misselijk. Ik had ook regelmatig hoofdpijn en draaiingen. Ik voelde dat er iets

niet klopte. Gelukkig had ik vandaag een afspraak met dokter Maesen, hopelijk wist ze raad.

Ze woonde in Boerenhoevepad, niet zo ver van mijn thuis. Als ik naar buiten keek, zag ik dat er veel sneeuw was gevallen en het was ook vreselijk koud. Met een dikke blauwe jas aan liep ik door de straten naar de dokter.

Ik zette een voet binnen de wachtkamer en zag dat er niemand was. Een kalme periode voor de dokter blijkbaar, nu de periode was voor mensen die sneller zieker zouden

worden maar niet naar de dokter moesten, dan dachten ze waarschijnlijk ‘Ach, ik ben verkouden en ik moet alleen maar

neusdruppeltjes gebruiken’. Na twee minuten werd mijn geduld beloond: de dokter stond al in de deuropening naar

haar praktijk. “Jade!” bracht Bianca – de dokter –enthousiast uit, “wat ben jij toch gegroeid!”

Het was al meer dan vijf jaar geleden dat ik voor het laatst naar Bianca was geweest, ik was toen nog studente van de afdeling Kunst. Naar de dokter gaan was niet bepaald mijn

hobby, maar ik kende Bianca al van mijn jeugd. “Neem plaats!” Ze wees naar een plek voor haar bureau.

Glimlachend ging ik zitten, “en wat is het probleem?” nam ze ter zake. “Nou euh… ik heb de laatste tijd last van buikpijn, misselijkheid, draaiingen, hoofdpijn. Ik moet

regelmatig overgeven.” legde ik de symptomen uit, de symptomen van ‘een ziekte’ die ik niet wist.

“Och, dat ken ik.” zuchtte Bianca, met een pijnlijke blik in haar ogen, “dat kan van alles zijn. Ofwel heb je buikgriep, ofwel kan je een voedselvergiftiging hebben of… euh…”

somde ze alles op, “misschien van zwangerschap. Maar echt zeker zijn we als we de test gaan doen.”

Bianca wees me naar een plek achter de kamerscherm, waar een bed en een speciale apparaat stonden. Ik moest mij

uitkleden, tot ik daar met mijn duurste lingerie stond en dan moest ik op mijn bed liggen. Zo deed Bianca haar testen…

“Het is nog niet duidelijk, zie ik, wat er scheelt met jou. Dat moet ik even nakijken, dan is alles duidelijk en dat laat ik je binnen een paar dagen weten.” legde Bianca uit, als een

echte dokter. Ik hoopte dat er niets erg was…

Voor ik het wist, zat mijn afspraak bij de dokter erop. “Het was leuk om je weerzien, Jade.” schudde Bianca me een

hand. “Insgelijks.” knikte ik, met een glimlach op mijn gezicht. We zeiden even ‘gedag’ tegen elkaar en ik verliet de

praktijk.

Met een twijfelgeval liep ik de deur uit naar buiten, weer in de koude sneeuw. Toen Bianca iets zei over ‘zwangerschap’, dacht ik aan Nathan die bereid was mij in de steek te laten.

Als het zover kwam, wat zou er dan gebeuren met ‘mijn kindje’? Ik hoopte dat ik gewoon een buikgriepje had…