Hoi

Welkom bij weer een nieuwe update van Amore Eterno! Hopelijk vinden jullie het leuk...

Hoofdstuk 5: Nachtelijk Bezoek

Lucia zucht, ze kan de slaap niet vatten. Na een paar uur te hebben liggen draaien heeft ze de moed opgegeven en is ze maar op de dekens gaan liggen. In haar kamer is het koel. Ze denkt aan Luciano, haar Luciano. Wat zou ze hem graag willen zien, en dan hand in hand in hand door de warme avondlucht lopen.

Ze glimlacht bij die gedachte. Het is een Rossi, ze zullen nooit samen door de stad kunnen wandelen. Hun ouders zouden er hoe dan ook achter komen en dan waren ze allebei de pineut. Haar vader zou Luciano vermoorden en zelf zou ze het klooster in moeten, om een vroom leven zonder mannen te leiden en nooit liefde te kennen.

Lucia zucht, wat is liefde toch moeilijk. Al helemaal als je verliefd bent op de vijand van je ouders. Lucia glimlacht, de gedachte dat ze verliefd is op iemand die ze helemaal niet mag zien is eigenlijk heel spannend. Lucia grinnikt, ze gooit de dekens van haar af. Ze heeft Luciano pas een keer gezien, heel even maar. Maar het enige waar ze aan kan denken is Luciano.

Als ze op haar bankje gaat zitten, zakt ze achterover. Ze moet iets bedenken. Maar wat?! Ze zucht en gaat verzitten, ze wrijft over haar armen en kijkt haar kamer rond. Ze laat haar ogen rusten op deur, een klein plan komt in haar hoofd. Ze heeft een oude jurk nodig, een jurk die vies mag worden. Ze glimlacht.

Ze staat op en gaat voor het raam staan, de tuin vol bloemen ligt er verlaten bij onder de sterrenhemel, een paar vuurvliegjes vliegen langs het raam. Ze bedenkt haar plan nog een keer goed en gaat dan aan de kaptafel zitten. Ze maakt een lange vlecht in haar zwarte krullen. Ze kijkt nog even in de spiegel.

Dan staat ze op van het krukje en loopt voetje voor voetje naar de deur. Als ze haar hand op de klink leg en hem naar beneden duwt hoor ze de deur kraken. Ze bijt op haar lip. Op haar tenen loopt ze naar de trap en loopt hem af. Uit ervaring weet ze dat de derde trede kraakt. Daar stapt ze behendig overheen.

Ze maakt de deur van de keuken op en loopt naar de deur van het kleine kamertje in de kamer. Ze klopt. 'Barbara, ik ben het.' fluistert Lucia. Ze hoort wat gestommel en dan gaat de deur open. 'Wat doe jij hier?' vraag Barbara terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft. 'Je moet me helpen.' Barbara zucht. 'Het is hopelijk niet gevaarlijk?'

'Het is niet bepaald zonder gevaar...' zegt Lucia. Barbara klakt met haar tong. 'Wat is het?' vraagt ze. Lucia zucht. 'Ik wil naar de stad, om Luciano te zien.' zegt ze, blij dat het hoge woord eruit is. Barbara zucht. 'Dat meen je niet Lucia, dat is veel te gevaarlijk. Iedereen zal je herkennen!' Lucia legt haar vinger op haar lippen.

'Daarom heb ik jou hulp nodig. Ik wil een jurk van je lenen.' Barbara zucht. 'Ik heb maar een jurk.' Lucia zucht. 'Er zal niks mee gebeuren en je krijgt hem morgen vroeg van me terug.' Barbara bijt op haar lip maar glimlacht dan. 'Dat is goed, kleed je hier maar om.' Ze haalt een jurk en een schort onder haar matras vandaan.

Lucia trekt haar nachtjapon snel uit, en trekt de jurk aan. Hij past net, ze is wat dikker als Barbara merkt ze. Ze gooit de schort over haar hoofd en kijkt Barbara aan, die geamuseerd staat te kijken hoe haar kleren door iemand anders aan worden getrokken. 'Dan wil ik je om nog een gunst vragen.' Barbara lacht. 'Dat wist ik al, wat moet ik doen?'

Lucia lacht. 'Als ik nog niet klaar terug ben voor het ontbijt, trek dan een van mijn jurken aan en ga in mijn plaats aan het ontbijt zitten. Ze zullen je niet missen in de keuken.' Weer zucht Barbara. 'Dat is goed, maar je bent toch wel terug bij het ontbijt?' Lucia kijkt haar vriendin aan. 'Ik ben bijna zeker van wel, maar stel dat het me niet lukt om op tijd terug te komen.'

Barbara glimlacht. 'Ik doe het wel hoor, je bent mijn vriendin!' Lucia laat een zucht ontsnappen. 'Dankjewel!' Barbara bloost. 'Ik voel me gevleid.' Lucia glimlacht, en omhelst Barbara. 'Weet je wat, trek mijn nachtjapon aan en ga in mijn bed liggen.' Barbara's mond valt open. 'Dat kan ik niet aannemen. In jouw bed, dat doe ik niet.'

'Dat doe je wel, hier trek mijn nachtjapon aan.' Barbara mompelt wat maar pakt de japon dan toch aan, snel trekt ze haar eigen nachtkleding uit en trekt de japon van Lucia over haar hoofd. Lucia glimlacht. 'Ik ga, let je op mijn kamer?' Barbara knikt, op hun tenen lopen ze naar de hal. 'Barbara, maak je maar geen zorgen. Ik ben voor het ontbijt terug.'

Barbara knikt, dan loopt ze de trap op en gaat de kamer van Lucia binnen. Lucia sluipt naar de voordeur en maakt hem voorzichtig open. Via het bordes loopt ze voorzichtig naar de oprijlaan. Het grint knerpt onder haar voeten, en ze gaat toch maar op haar tenen lopen. Lucia slaakt een zacht kreetje als er een kat langs haar voeten wegschiet.

Maar bovenal, wil Luciano wel met haar mee? Misschien wil hij haar helemaal niet meer zien omdat ze vanmiddag is weggerend. Lucia loopt verder en gaat op een bankje zitten. De normaal drukke kroegen zien er verlaten uit, er is niemand op straat en ze voelt zich verloren. 'Waar ben ik aan begonnen?'

Ze besluit nog even te blijven zitten en kijkt om zich heen. Een wolk verschijnt voor de man en de straten zijn in een donkere deken gewikkeld, als de wolk weggaat werpt de maan nog meer enge schaduwen op de straten. Lucia kijkt naar de witte schort van Barbara die zij nu aanheeft en weet dat als ze niet voor het ontbijt thuis is ze niet alleen zichzelf maar ook Barbara genadeloos in de problemen zit.

Ze kijkt nog een keer het plein rond en staat op. Ze slaat het eerste steegje links en komt langs het huis van Enrico, de verloofde van haar zus zal ook wel op zijn bed liggen, net zoals iedereen in de stad. Als ze door een andere straat loopt, hoort ze voetstappen op de stenen. Versteend blijft ze staan, ze bijt op haar lip en wil gillen.

Een schaduw komt steeds dichterbij ziet ze. Ze deinst achteruit, valt over een steentje en valt op de grond. Ze slaakt een gesmoorde gil en kruipt achteruit, terwijl de gedaante maar dichterbij lijkt de komen. Ze voelt op tast of er niks naast haar lig waar ze mee kan vechten, maar haar handen voelen alleen de lucht.

Dan ziet ze de gedaante, steeds dichterbij komen. Nog tien stappen, nog acht, nog vijf, nog drie, nog twee, nog een. En nu komt het nu ben ik er geweest. Lucia knijpt haar ogen dicht. Dan klinkt een stem. 'Lucia?'

Binnenkort meer!

Hopelijk vonden jullie het leuk! Snel weer een update...

Xx Moos